နယူးဟမ္ရိႈင္းယားၿပည္နယ္ နာရွာ Nashua ၿမိ ုု ့က Raddison ဟိုုတယ္က မနက္စာ မေကႊ်းဘူး။ နာရွာၿမိ ုု  ့ကေန မိန္းၿပည္နယ္ ပိုု ့လန္းမီးၿပတိုုက္ Portland Head Light အထိ ၁၁၅ မိုုင္ ၂ နာရီ ေမာင္းရပါတယ္။ ၁၇၉၁ ခုုႏွစ္မွာ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ ပိုု ့လန္းမီးၿပတိုုက္ဟာ မိန္းၿပည္နယ္ရဲ  ့ သက္တမ္းအၾကာဆံုုး မီးၿပတိုုက္ပါ။ ၁၇၈၇ မွာ ေဂ်ာ ့ဝါရွင္တန္ရဲ ့ ညြန္ၾကားခ်က္နဲ ့ တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ၁၇၉၁ ခုုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၁၀ မွာ ၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ဆိုုတာ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ၾကိ ုုးပမ္းခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၿဖစ္သလိုု အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲဲ ့ ပထမဆံုုး သမၼတလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြရဲ  ့ ဟီးရိုုးသူရဲေကာင္း ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရုုပ္တုုကိုု အေမရိကန္ႏိုုင္ငံတဝွမ္း ေတြ ့ရမွာပါ။ အရင္တုုန္းက ေဝလငါးဆီကိုု သံုုးခဲ့ၿပီး ခုုေတာ့ Fresnel Lens ကိုု သံုုးပါတယ္။ မီးၿပတိုုက္ရိွတဲ့ ေနရာေလးက အင္မတန္ သာယာလွပပါတယ္။

ဒီေနရာ၊ ဒီရႈခင္းကိုု ဒုုတိယအၾကိမ္ေရာက္တာ ဆိုုေပမဲ့လည္း ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ မဝႏိုုင္ဘူး။ ပထမအၾကိမ္တုုန္းက တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္ဓာတ္ပံုုေတြ သိပ္မရိွဘူး။ ခုုေတာ့ ဝိုုင္းနဲ ့ တစ္ေယာက္တလွည့္ စိတ္ၾကိ ုုက္မရမခ်င္း ရိုုက္။ ဥေရာပသားေတြက ခရီးသြားရင္ ရႈခင္းကိုု အၿပည့္အဝခံစားတယ္ သူတိုု ့ဓာတ္ပံုုရိုုက္တယ္ဆိုုတာ ခပ္ရွားရွားတဲ့။ ဝိုုင္းနဲ ့ သူ ့အစ္မေတြ ၿပင္သစ္ကိုု သြားလည္ၾကေတာ့ သူ ့တိုု ့ညီအစ္မေတြဆိုုတာ ရိုုက္လိုုက္ၾကတဲ့ဓာတ္ပံုု။ တစ္ေယာက္ခ်င္းရိုုက္လိုုက္၊ ညီအစ္မေတြရိုုက္လိုုက္၊ ဝိုုင္းသူငယ္ခ်င္း ကေနဒါမွာ ၾကီးၿပင္းတဲ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံမေလးကိုု သူတိုု ့ညီအစ္မသံုုးေယာက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခိုုင္းလိုုက္နဲ ့ ရႈခင္းခံစားဖိုု ့ထက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ပဲ အားစိုုက္ေနတာတဲ့။ ဘယ္လ္ဂ်ီယံမေလးကေတာ့ သူ ့ကိုရိုုက္ေပးမယ္ဆိုုရင္လည္း အရိုုက္မခံ၊ အေဆာက္အဦး၊ ရႈခင္းကိုု ၾကိ ုုက္တယ္ဆိုုရင္လည္း တပံုု၊ ႏွစ္ပံုုေလာက္ပဲ ရိုုက္တာတဲ့။ ကိုုယ္တိုု ့အာရွသားေတြကေတာ့ ရႈခင္းခံစားဖိုု ့ထက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့က အဓိက။ ခရီးစဥ္ၿပီးေတာ့မွ ဓာတ္ပံုုေတြၾကည့္ၿပီး ရႈခင္းၿပန္ခံစားတာမ်ိဳးလား။


အိမ္သာအတြက္ Rest Area မွာ ၁၅ မိနစ္ ရတဲ့အခ်ိန္ စတားဘာ့ခ္မွာ ဗီနီလာလက္ေတးဝယ္ၿပီး မေန ့ညက ဝယ္လာတဲ့ ဂ်ပန္ဆိုုင္က ဖက္ထုုပ္ေၾကာ္၊ ဘီစကြတ္ေလးနဲ ့ မနက္စာကေတာ့ ကေသာကေမ်ာပါပဲ။ ပိုု ့လန္းကေန မိန္းၿပည္နယ္ ဘားဟာဘားၿမိ ုု ့ကိုု ၁၈၀ မိုုင္၊ ၃ နာရီခြဲ ေမာင္းရပါတယ္။ အေရွ ့ေၿမာက္ဖက္အစြန္ဆံုုး ကေနဒါေအာက္ဖက္မွာရိွတဲ့ မိန္းၿပည္နယ္ဟာ ေဆာင္းတြင္းဆိုု အင္မတန္ေအးၿပီး  ေႏြရာသီမွာ အပန္းလာေၿဖလာၾကတဲ့ ၿပည္နယ္ေလးပါ။ ၿပည္နယ္က ၾကီးေပမဲ့ လူေရဦး ၁ သန္းေလာက္ပဲရိွၿပီး ၿပည္နယ္ရဲ ့ ၉၀ ရာခိုုင္းႏႈန္းက သစ္ပင္ေတြနဲ ့ ဖံုုးလႊမ္းေနတာပါတဲ့။ ကိုုယ္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ၿပည္နယ္ေတြမွာ မိန္းၿပည္နယ္က အစိမ္းဆံုုး၊ သစ္ပင္အမ်ားဆံုုး။ လမ္းတေလွ်ာက္ pine tree ေတြ ေတြ ့ပါတယ္။

သမၼတအိုုဘားမား မႏွစ္တုုန္းက ဘားဟာဘားကိုု အပန္းေၿဖခရီးထြက္ေတာ့ အဲဖိုု ့ဒ္ဝမ္းေလယာဥ္ ဒီ Hancock County - Bar Harbor Airport မွာ ဆင္းသက္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ သမၼတ William Howard Taft ၿပီးရင္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ၂၁ ရာစုုမွာ ဒီေဒသကိုု အပန္းေၿဖခရီးထြက္တဲ့ ပထမဆံုုးသမၼတက အိုုဘားမားပါ။ ဟင္ ေလဆိပ္ကလည္း ေသးေသးေလး။ ဒီတံတားကိုု ေက်ာ္လိုုက္တာနဲ ့ မိန္းၿပည္နယ္ထဲရဲ  ့ အၾကီးဆံုုးကႊ်န္း၊ အက္ေကဒီးယား အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ Acadia National Park ၊ ဘာဟားဘား Bar Harbor ၿမိ ုု ့ရိွတဲ့ Mount Desert Island  (MDI) ကိုု ေရာက္ပါၿပီ။ ပင္လယ္ေရၿပာၿပာ ေတာေတာင္စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့နဲ ့ အင္မတန္ သာယာပါတယ္။ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ လာတုုန္းက မိုုးေတြသည္းေနေတာ့ ဒီေလာက္သာယာမွန္း သတိမထားမိခဲ့။ ဝါဘနကီ Wabanaki အင္ဒီယန္းေတြက MDI ကိုု Pemetic လိုု ့ ေခၚပါတယ္။ Range of Mountains ၊ Mountains seen at a distance လိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါတယ္။ ဝါဘနကီအင္ဒီယန္းေတြက ရာသီအလိုုက္ ငါးဖမ္း၊ အမဲလိုုက္၊ ဘယ္ရီခူးပါတယ္။ ၁၆၀၄ စက္တင္ဘာလ အေစာပိုုင္းမွာ ၿပင္သစ္လူမ်ိဳး နယ္ေၿမသစ္ရွာေဖြသူ Samuel de Champlain က ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကား သြားလာ၊ ေလွကိုုၿပင္ဖိုု ့ ကမ္းေၿခကိုုလာေတာ့ ေဒသခံေတြနဲ ့ ေတြ ့ပါတယ္။


ခ်န္ပိန္ Champlain က ၿပင္သစ္လိုု Isles des Monts Deserts (islands of barren mountains) နာမည္ေပးခဲ့တာ ခုု Mount Desert Islands လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ ခုုေရာက္ေနတဲ့ မိန္းၿပည္နယ္က အၾကီးဆံုုးကႊ်န္းၾကီးပါ။ ၁၈၈၀ မွာ ဟိုုတယ္ ၃၀ ရိွေနၿပီး တိုုးရစ္ေတြဟာ ၿမင္းလွည္း၊ ရထား၊ ဖယ္ရီေတြနဲ ့ လာၾကပါသတဲ့။ Standard Oil Company ပိုုင္ရွင္ Rockefeller မိသားစုုက အက္ေကဒီးယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ေၿမ သံုုးပံုုတပံုုကိုု လႈဒါန္းၿပီး ေတာင္တက္၊ စက္ဘီးစီးတဲ့လမ္းေတြကိုု ေဖာက္လုုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မက္ဟန္တန္ဆီ ေန ့တိုုင္း ေၿမေအာက္ရထားစီးရင္   47- 50 st Rockefeller Center လိုု ့ ေၾကၿငာသံ ၾကားရပါတယ္။ ခရစ္စမတ္ဆိုု နယူးေယာက္မွာ အၾကီးဆံုုးခရစ္စမတ္သစ္ပင္လိုု ့ ဆိုုၾကတဲ့ Rockefeller Center ကေရွ ့က ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ၾကီးနားမွာ လူေတြၾကိတ္ၾကိတ္တိုုးေနတာပဲ။ မႏွစ္က ရာသီဥတုုေတာ္ေတာ္ ေအးတာေတာင္ အဲဒီေရာ္ခါဖယ္လာခရစ္စမတ္သစ္ပင္ဆီ သြားတိုးလိုုက္ေသးတယ္။ နယူးေယာက္မွာေနၿပီး ခရစ္စမတ္ခ်ိန္မွာ ေရာ္ခါဖယ္လာဆီ သြားမတိုုးရင္ ေခတ္ေနာက္က်ေပသကိုုး။

၁၇၆၃ မွာ ဥေရာပက Isreal Higgins ေတြ အေၿခခ်ေနထိုုင္ၿပီး ေနာက္ပိုုင္း အဂၤလိပ္ေတြ အေၿခခ်လာတယ္။ ငါးဖမ္း၊ သစ္ထုုတ္လုုပ္ငန္း၊ သေဘၤာတည္ေဆာက္တဲ့လုုပ္ငန္းေတြ လုုပ္ကိုုင္ၾကတယ္။ Vanderbilt ၊ Morgan (J.P Morgan, Chase Bank) ၊ Carnegie ၊ Astor မိသားစုုေတြ ေႏြရာသီ အပန္းေၿဖၾကတဲ့  ေနရာပါ။ ၁၉၄၇ ေအာက္တိုုဘာလယ္မွာ ေတာမီးေလာင္လိုု ့ အက္ေကဒီးယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ရဲ ့ ဧကတစ္ေသာင္းေက်ာ္ ပ်က္စီးခဲ့တယ္။ ဒီတေခါက္ ဂိုုက္က ပိုုရွင္းၿပတယ္။ ဘားဟာဘားကိုုေရာက္ေတာ့ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထိုုးလုုၿပီ။ ၁ နာရီခြဲ အခ်ိန္ေပးၿပီး ၃ နာရီခြဲ စုုရပ္မွာ ၿပန္ဆံုုရမွာ။ ဘားဟာဘားကေတာ့ အပန္းေၿဖသေဘၤာေတြ၊ အပန္းေၿဖၾကသူေတြနဲ ့ စည္ကားေနတာပဲ။ ဂိုုက္က နာမည္ၾကီးစားေသာက္ဆိုုင္ကိုု ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီက ေလာ့စတာ Lobster ၊ နယူးအဂၤလန္ေခ်ာင္ဒါ  NewEngland  Chowder နာမည္ၾကီးတယ္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေစာင့္ရမယ္ဆိုုေတာ့ ဒီေလာက္အေဝးၾကီးကိုုလာၿပီးမွ တန္ဖိုုးရိွတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုု စားေသာက္ခ်ိန္ဆိုုင္ ေစာင့္ရင္းကုုန္သြားမွာ ႏွေၿမာစရာၾကီး။ ဟိုုနားမွာ Lobster Rolls take out ေလး ဝယ္၊ ေန ့လည္စာအတြက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဓာတ္ပံုုသြားရိုုက္ရေအာင္။ Great Idea ! ။


ေလာ့စတာရိုုးက ၁၈ က်ပ္ေတာင္ ေပးရေတာ့ ေစ်းၾကီးတယ္ ဒါေပမဲ့ စားလိုု ့အေတာ္ေကာင္းတယ္။ ကမ္းနားက ထိုုင္ခံုုမွာထိုုင္ စိမ္းညိႈ ့တဲ့ကႊ်န္းေတြ၊ သေဘၤာေတြ၊ ပင္လယ္ၿပာၿပာေတြကိုု ေငးၿပီး အရသာရိွတဲ့ ေလာ့စတာရိုုးစားရတာ ေကာင္းလိုုက္ပါဘိ။ ဘတ္စ္ကားမွာ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ အန္တီသံုုးေယာက္က လာထိုုင္ၿပီး ဘယ္မွာဝယ္တာလဲ၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲလိုု ့ေမးေတာ့ ဝိုုင္းက သူက Burmese လိုု ့ ဆိုုေတာ့ Burmese    ၿမန္မာစကားေၿပာတတ္လား၊ ရန္ကုုန္ကလား၊ ေက်ာင္းလာတက္တာလားနဲ ့ တေယာက္တေပါက္ ကိုုယ့္အေၾကာင္းကိုု ေမးလိုုက္တာ သူတိုု ့ကိုု ၿပန္ေၿဖရတာနဲ ့ သူတိုု ့အေၾကာင္းကိုုေတာင္ မသိလိုုက္ရဘူး။ တရုုတ္လိုု မေၿပာတတ္ဘူးလား နည္းနည္းပဲသိတယ္။ ကြမ္တုုန္ဘာသာစကား ေၿပာတတ္လား ဟင့္အင္း။ ဗီယက္နမ္မေလးကေရာ တရုုတ္လိုု၊ ကြမ္တုုန္လိုု ေၿပာတတ္လား ဟင့္အင္း။ ဒါၿဖင့္ မင္းတိုု ့ဘယ္လိုုေၿပာလဲ အဂၤလိပ္လိုုေၿပာတာေပါ့။ မေန ့က ၿမန္မာစကားၾကားလိုုက္တာ သူတိုု ့ေတြေပါ့။ ကိုုယ္တိုု ့ တေယာက္တလွည့္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေနတာကိုု အဘုုိးၾကီးတစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္တြဲဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးရမလားဆိုုၿပီး ရိုုက္ေပးတယ္။ ထိုုင္ေနတဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းကိုုလည္း ကိုုယ္တိုု ့အထုုပ္ေတြ ကိုုင္ခိုုင္းလိုုက္ေသးတယ္။ အဘိုုးၾကီးကိုုတလွည့္ သူတိုု ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုု ရိုုက္ေပးရမလားေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုုးက ႏိုုးဆိုုၿပီး လက္ကာၿပေတာ့ ရယ္လိုုက္ရတာ။

ကိုုယ္က အဲဒီအစ္မကိုု အားက်တာကြ။ အသားၿဖ ူၿဖ ူ၊ အရပ္ရွည္ရွည္၊ အၿမဲတမ္း လွေနတာ။ အဝတ္အစား ဝတ္တာလည္း ကလက္တက္တက္ မဟုုတ္ဘဲ သူ ့ဖက္ရွင္ဒီဇိုုင္း၊ ဓာတ္ပံုုေတြဆိုု ကိုုယ္ သိပ္သေဘာက်တာ။ ကိုုယ္လည္း သူ ့လိုုပိုု ့စ္ေလး ရိုုက္ခ်င္လိုုက္တာ။ ခရီးအၿမဲသြားတာကိုုလည္း အားက်တယ္။ အဝတ္အစားဒီဇိုုင္းခ်င္း အတူတူ၊ ပိုု ့စ္အတူတူ ေပးတာေတာင္ အဲဒီအစ္မက ပိုုလွေနတယ္ဟဲ့။ အဲဒီအစ္မ ပိုု ့စ္ေလးမိုုက္တယ္ အဲဒီလိုုေလး ရိုုက္က်ရေအာင္။ ဆူနမ္က ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း အၿမဲေထာင္တတ္တယ္။ ရာမားက အဲဒီလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု ဖ်ပ္ရိုက္တတ္တယ္။ တခါတေလ ဆူနမ္က သူ အေဝးကိုု ေငးေနတဲ့ပံုု ရိုုက္ခိုုင္းတတ္တယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ တခါမွ အဲဒီလိုု မရိုုက္ဘူးဖူး။ အဲဒီအစ္မကိုု အားက်လိုု ့ ေနာက္ေက်ာကေန ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ ၃၆၀ ဒီဂရီဆိုုၿပီး ပိုု ့စ္ေပးတဲ့သူက ေနရာမေရြ ့ ဖိုုတိုုဂရပ္ဖာက ၃၆၀ ဒီဂရီပတ္ပတ္လည္ကေန ရိုုက္တယ္။ ပန္းအိုုးေလးနဲ ့ ခရူသေဘၤာရိုုက္ရင္ ေကာင္းမယ္လိုု ့ ေတြးေနတာ ဝိုုင္းက သူလည္း အဲဒီလိုု ေတြးေနတာတဲ့။

The more further, the more prettier. မၿမင္ရေလ ပိုုလွေလ...  :)

Lobster Steal Cruise မွာ ဂိုု္က္က ရွင္းၿပတဲ့ ေလာ့စတာဖမ္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ Cadillac Mountain သြားတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ နည္းနည္းရွည္မွာမိုု ့ အပိုုင္း ၃ မွာမွ ဆက္ပါဦးမယ္။

Happy Traveling !
စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၄။

ညေန ၃ နာရီခြဲ စုုရပ္မွာၿပန္ဆံုု  ေလးနာရီမွာထြက္မဲ့ အက္ေကဒီးယားေနရွားခရူ  Acadia Nature Cruise  စီးဖိုု ့ တက္သုုတ္ႏွင္ၾကၿပန္တယ္။ မိန္းၿပည္နယ္ရဲ ့ ေရလမ္းခရီးဥပေဒနဲ ့အညီ ဒီသေဘာၤမွာ အသက္ကယ္ေဘာ ဘယ္ႏွစ္ခုု၊ ဘယ္ေနရာမွာ ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ခ်မ္းရင္ ယူၿခံ ုုဖိုု ့ ေစာင္ပါးေလးေတြ ထားရိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ခရီးသည္ေတြ ေဘးအႏၱာရယ္ ကင္းရွင္းဖိုု ့ကိုု အဓိကထားေၿပာဆိုုၿပီး ကပၺတိန္နဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကေလးေတြကိုု အသက္ကယ္ေဘာကြင္း ဝတ္မလားေမးေတာ့ ေခါင္းခါၿပီး ႏိုုးတဲ့။ ခရီးစဥ္က ၂ နာရီၾကာၿပီး ရင္သပ္ရူေမာလွပတဲ့ မိန္းၿပည္နယ္ရဲ ့ ကမ္းေၿခအလွ၊ အက္ေကဒီယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္၊ Frenchman ပင္လယ္ေအာ္မွာ ရိွတဲ့ ကႊ်န္းေလးေတြ၊ ဘားဟာဘား ကမ္းေၿခအလွကိုု ေတြ ့ၿမင္ရမွာပါတဲ့။

ပင္လယ္ကမ္းေၿခမိုု ့ တေန ့  ၂ ၾကိမ္ ဒီေရ အတက္အက် ရိွပါတယ္။ ေရထရက္၊ ေရေသရက္ေတြက လၿပည့္၊ လကြယ္တာနဲ ့ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ေပခဲ့ ေရတက္၊ ေရက်ခ်ိန္၊ ေရထရက္၊ ေရေသရက္မွန္း မသိဘူးရယ္။ အေဖ၊ ေဘးေခ် (ဦးေလး) တိုု ့ဆိုု ဘယ္အခ်ိန္ ေရတက္၊ ေရက်မယ္ဆိုုတာ အတိအက် သိတယ္။ ဘားဟာဘားၿမိ ုု ့ သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု ရွင္းၿပေတာ့ ဓာတ္ပံုုခ်ည္း ဖိရိုုက္ေနၿပန္၊ နည္းနည္းလည္းေဝးေတာ့ မၾကားလိုုက္ဘူး။ ဘားဟာဘားၿမိ ုု ့က Jackson Laboratory အေၾကာင္းကိုုေတာ့ မွတ္မိတယ္ ကိုုယ့္ကိုု အင္တာဗ်ဳးခဲ့တဲ့ ကုုမၺဏီကိုုး။ ဂ်က္ဆန္လက္ေဘာ္ထရီက ဓာတ္ခြဲခန္းမွာသံုုးတဲ့ ၾကြက္ေတြကိုု ေရာင္းခ်တဲ့ သုုေတသန ကုုမၺဏီပါ။ ကင္ဆာေဆးကိုု ၾကြက္ေတြမွာ အရင္စမ္းသပ္၊ ေအာင္ၿမင္ေတာ့မွ လူေတြကိုု ကုုသတာမိုု ့ သုုေတသနလုုပ္ငန္းေတြအတြက္ ၾကြက္ေတြက မရိွမၿဖစ္ အေရးပါပါတယ္။ ၾကြက္ဆိုုလိုု ့ အေမႊးေထာင္ေထာင္နဲ ့ ေၿမၾကြက္မည္းမည္းလိုု ့ မထင္လိုုက္ပါနဲ ့ ဓာတ္ခြဲခန္းသံုုး ၾကြက္ၿဖ ူေလးေတြပါ။ ဒီေတာ့ MDI ( Mount Desert Island) မွာ ၾကြက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွေနတာ အံ့ၾသစရာ မဟုုတ္ဘူး။


ေတာင္တက္ဝါသနာပါသူေတြအတြက္ဆိုု MDI  trails ေတြကိုု စိန္ေခၚၾကည့္ဖိုု ့ အေကာင္းဆံုုးပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ေနရာေတြ ေက်ာက္ေတာင္ေတြကိုု ခဲရခဲဆစ္ တက္ရတာတဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ  ့မွာ ေတြ ့လိုု ့  မိတ္ေဆြၿဖစ္၊ ကိုုယ္တိုု ့ Cold Springs မွာ ေတာင္သြားတက္ေတာ့ အေသအခ်ာ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ စီပီေအ CPA ၊ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတာင္တက္သမားၾကီး ေဒးဗစ္ကိုု သတိရၾကတယ္။ ေဒးဗစ္သာဆိုုရင္ နိပ္သဟ ၾကိတ္လိုုက္စမ္းမယ္လိုု ့ ေတြးမလားမသိ။ ကိုုယ္တိုု ့ကေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့Level မဟုုတ္ဘူးမွန္း အတိအက်သိတယ္။ မိန္းၿပည္နယ္ကိုုေရာက္ရင္ မၿဖစ္မေနစားဖိုု ့ တိုုက္တြန္းၾကတာက ေလာ့စတာရိုုး Lobster Rolls ၊ ေလာ့စတာအိုုက္စ္ခရင္ Lobster Icecream ( ေလာ့စတာက အနံ ့ ပါတယ္ဆိုုရံုုေလာက္ပဲ ထင္ပါရဲ  ့)၊ ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း Blueberry Pie ၊ ဘလူးဘယ္ရီဆိုုဒါ Blueberry Soda ၊ ဘလူးဘယ္ရီဘီယာ Blueberry Beer ပါ။ ေလာ့စတာဖမ္း လုုပ္ငန္းလုုပ္သူေတြဟာ လိုုင္စင္ေဆာင္ရပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အေရအတြက္ပဲ ဖမ္းခြင့္ရိွပါတယ္။ ဖမ္းမိတဲ့ ေလာ့စတာကိုု မ်က္စိနားကေန ခႏၶာကိုုယ္ကိုု တိုုင္းလိုု ့ သံုုးလက္မထက္ ေသးေနရင္၊ ၾကီးေနရင္ ၊ ဥေတြရိွေနရင္ ဖမ္းယူၿခင္းမၿပ  ုုဘဲ ပင္လယ္ထဲကိုု ၿပန္လႊတ္ၿပီး မိန္းၿပည္နယ္ရဲ ့ ေလာ့စတာ သဘာဝေဂဟစနစ္ကိုု ထိန္းသိမ္းပါတယ္တဲ့။

ၿမန္မာ့ေရၿပင္ပိုုင္နက္မွာ ယိုုးဒယားငါးဖမ္းသေဘၤာေတြ ဂ်မ္းပိုုက္နဲ ့ငါးမႈန္ငါးစေတာင္ မက်န္ေစရ၊ ဒိုုင္းနမိုုက္ေဖာက္ၿပီးဖမ္းတယ္လိုု ့ အေဖ ေၿပာၿပဖူးတာ သတိရမိသြားတယ္။ ဟိုုးက အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္ေဘာ့သီးေတြက ဘာေတြလဲဟင္။ အဲဒါ ေလာ့စတာဖမ္းတဲ့ဟာေတြ ၿဖစ္မယ္ အေရာင္ေတြက ဘယ္သူ ့ဟာဆိုုတာ ခြဲထားတာ။ ဟိုုင္းၾကီးေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးဖမ္းဖိုု ့ ပိုုက္ခ်ထားတဲ့ ေဘာ့သီးေတြ အၿမဲေတြ ့ရတတ္တာကိုုး။ ေမာ္တင္စြန္းဘုုရားပြဲခ်ိန္ဆိုုရင္ ေရေၾကာင္းဦးစီး႒ာနက ေရေၾကာင္းလာတိုုင္းၿပီး ေဘာတိုု္င္အနီ၊ အၿဖ ူေတြ ေထာင္ထားေလ့ရိွတယ္။ ဒီေဒသမွာ သြားလာေနတဲ့ သေဘၤာေတြကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ေသာင္၊ ေက်ာက္ေဆာင္ရိွတယ္၊ ေရတက္ခ်ိန္၊ ေရက်ခ်ိန္ ေရစူးဘယ္ေလာက္ သေဘၤာဝမ္းနဲ ့ လြတ္မလြတ္သိတယ္။ ေမာ္တင္ဘုုရားပြဲခ်ိန္မွ ေၿပးဆြဲတဲ့ သေဘာၤေတြက ဒီေလာက္ေဘာတိုုင္အနီ၊ အၿဖ ူၿပထားတာေတာင္ ေရေၾကာင္းမသိလိုု ့ ေသာင္မွတင္ရတာနဲ ့၊ ဒီေရမတက္ေသးလိုု ့ အဝမွာ ေစာင့္ေနရတာနဲ ့။


ငယ္ငယ္တုုန္းက ေမာ္တင္စြန္းဘုုရားပြဲမွာ ေဘာကြင္းနဲ ့ ေရကူးခြင့္ၿပ ုုတယ္။ အရက္မူးမူးနဲ ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္း ပင္လယ္ဖက္ကိုု ေမ်ာပါသြားလိုု ့ စက္ေလွနဲ ့ လိုုက္ဆယ္ရတာမ်ားလိုု ့ ေနာက္ေတာ့ ေရကူးခြင့္ ပိတ္လိုုက္တယ္။ ဇီးခ်ိဳင္ဖက္ၿခမ္းမွာေတာ့ ခြင့္ၿပ ုုတယ္။ ဇီးခ်ိဳင္ဖက္ၿခမ္းေရက ပိုုၿပာတယ္လိုု ့ ထင္မိတယ္။ ဒီေရကလည္း ကမ္းေၿခဖက္ကိုု စီးတာဆိုုေတာ့ အဲဒီဖက္ၿခမ္းက နည္းနည္းေဘးကင္းတယ္။ ေမာ္တင္စြန္းဘုုရားရိွတဲ့ ၿမန္မာၿပည္အေနာက္ေတာင္ဖက္အစြန္း နဂေရ ့အငူက ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္နဲ ့ ကမၺလီပင္လယ္ ဆံုုတဲ့ေနရာဆိုုေတာ ေရစီးၾကမ္းတယ္ ဝဲေတြနဲ ့။ သေဘာၤေတြ ေမာ္တင္စည္းကိုု ၿဖတ္ဖိုု ့ဆိုုတာ အေတာ္ခက္တယ္။ စက္ေလွကလည္းေတာင့္၊ ဆလင္ကလည္း အေတြ ့အၾကံ ုုမ်ားတဲ့လူၿဖစ္မွ ၿဖတ္ႏိုုင္တာ။ လိႈင္းပုုတ္လိုု ့ စက္ေလွက လူးလြန္ ့ေတာ့ ဂိုုက္က သတိထားပါ၊ ကိုုင္ထားပါလိုု ့ေအာ္ ခရီးသည္ေတြကလည္း ယိမ္းယိုုင္ေနလိုု ့အနီးအနားက လက္ရန္းတိုုင္ေတြကိုု ဖက္ထားရတယ္။ အမယ္မင္း ဟိုုင္ၾကီးကႊ်န္းနား ေရာက္ခါနီးရင္ လိႈင္းပုုတ္သလိုုမ်ိဳးပါလား။

အိမ္ၾကီးရခိုုင္ေတြက လွလိုုက္တာ။ ေရွ ့မွာ က်ယ္ၿပန္ ့တဲ့ ၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ၿမစ္၊ ေတာေတာင္ ကိုုယ္စိတ္ကူးထဲက အိမ္ေတြပါလား။ ဂိုုက္က မွန္ေၿပာင္းထုုတ္ၿပီး သိမ္းငွက္ရိွမရိွ ရွာေဖြတယ္။ ဟိုုနားမွာ ေခါင္းၿဖ ူၿဖ ူနဲ ့ သိမ္းငွက္။ ခရီးသည္ေတြအားလံုုး သိမ္းငွက္ ရွာေဖြေရး စၾကတယ္။ ေတြ ့တဲ့သူက ေအာ္၊ ကင္မရာေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုုက္ၾက၊ သိမ္းငွက္ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံဝဲၿပီး ေရေအာက္က အစာကိုု သုုတ္ယူၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ကိုု ယူသြားတယ္။ ဂိုုက္က လူၾကီးမင္းတိုု ့ ကံေကာင္းတယ္ သိမ္းငွက္ကိုု ေတြ ့ရတဲ့အၿပင္ အစာဖမ္းနည္းကိုု သရုုပ္ၿပသြားလိုု ့တဲ့။ ဝက္သစ္ခ်ပင္ ထူထူအုုပ္ေတြၾကားက ေက်ာက္ေဆာင္စြန္းမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အပန္းေၿဖရိပ္သာအိမ္တစ္ခုု ပိုုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက တိုုင္တန္းနစ္သေဘၤာမွာ ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္တဲ့သူပါတဲ့။ သူ ့အမ်ိဳးသားကေတာ့ တိုုင္တန္းနစ္မွာ ဆံုုးပါးသြားၿပီ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္မၿပ ုုဘဲ ဒီအိမ္မွာပဲ ေသတပန္ သက္တဆံုုး ေနထိုုင္သြားပါသတဲ့။


အဲဒီအိမ္ကတာ့ အိပ္ခန္းဘယ္ႏွစ္ခန္း၊ ဧည့္သည္အိပ္ခန္း ဘယ္ႏွစ္ခန္း၊ ဘယ္လိုုမ်ိဳး ေကာင္းတယ္။ ခုုလက္ရိွ ေပါက္ေစ်းက ၇ သန္းလိုု ့ ဂိုုက္က ရွင္းၿပေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ဟင္ ခုုနစ္သန္းထဲ 7 millions Only ေၿပာေတာ့ အားလံုုးပြဲက်သြားတယ္။ ဂိုုက္က အဲဒီစကားလံုုးေလး ၾကိ ုုက္တယ္ ခုုနစ္သန္းထဲ I like that word Only ။ Egg Rock မီးၿပတိုုက္မွာ အရင္တုုန္းက လူေတြေနေပမဲ့ ခုုေတာ့ မေနေတာ့ဘူးတဲ့။ မီးၿပတိုုက္ကေတာ့ ခုုတိုုက္ အသံုုးၿပ ုုေနဆဲပါ။ မီးၿပတိုုက္နားက ကႊ်န္းေလးမွာ ဇင္ေယာ္ငွက္ေတြ၊ ပင္လယ္ဖ်ံေတြ ေတြ ့ေတာ့ ဂိုုက္က Happy, healthy, lazy sealions လိုု ့ ေၿပာသြားတာေလးကိုု သေဘာက်မိတယ္။ ေဝလငါး ၾကည့္ဖိုု ့ဆိုုရင္ ေနာက္ထပ္ မိုုင္ ၃၀ ေလာက္ သြားရမွာပါတဲ့။ ရွားပါးတဲ့ ငွက္မ်ိဳးစိတ္၊ ေဆာင္းခိုုငွက္ေတြအေၾကာင္း ရွင္းၿပေပမဲ့ မမွတ္မိလိုုက္ဘူး။

အၿပန္က်ေတာ့ ေအးလာလိုု ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားၾကတယ္။ ဂိုုက္က ေလာ့စတာဖမ္းတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းၿပတယ္။ ဟိုုင္းၾကီးဖက္မွာေတာ့ ဂဏၰန္းဖမ္းတဲ့ဟာကိုု ဂဏၰန္းေထာက္လိုု ့ ေခၚၾကတယ္။ ေလးကိုုင္းသဏန္ ဝါးၿခမ္းၿပားထိပ္မွာ ဂဏၰန္းစာ ခ်ိတ္ထားၿပီး ေအာက္ဖက္မွာ ပိုုက္စိတ္စိတ္နဲ ့ ကာထားတယ္။ ဂဏၰန္းဟပ္ေနၿပီလိုု ့ထင္ၿပီး ၾကိ ုးကိုု ဆြဲတင္လိုုက္ရင္ ဂဏၰန္းက အစာေအာက္မွာ ကာထားတဲ့ပိုုက္ထဲ ပါလာေရာ။ တခါတေလ အစားသာကုုန္သြားတယ္ ဂဏၰန္းတေကာင္မွ မမိလိုုက္တာမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။ ေလာ့စတာေခ်ာက္က သံဇကာကြက္ ေလးေထာင့္ပံုုးသ႑န္ အေပၚထပ္မွာ ေလာ့စတာအစာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ေလာ့စတာက အင္တန္နာကေန မစင္စြန္ ့ပါတယ္တဲ့။ တခါတုုန္းက မိတဲ့ ေလာ့စတာ ဘယ္ေလာက္ၾကီးလဲဆိုု လက္မကတင္ ကိုုယ္တိုု ့မ်က္ႏွာ နီးပါးေလာက္ ရိွတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ရာဟူးသတင္းမွာ ရွားပါးေလာ့စတာ ဖမ္းမိတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လိုုက္ရေသးတယ္။ အက္ေကဒီယားေနရွားခရူကိုု သေဘာက်ရင္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကိုု ေၿပာၿပေပးဖိုု ့၊ TripAdvisor မွာ ကြန္ ့မန္ ့ေပးဖိုု ့ ေၿပာပါတယ္။ တစ္ဖ္ေပးခ်င္ရင္ ဝါးဗူးထာင္းထဲ ေပးလိုု ့ရပါတယ္ဆိုုလိုု ့ ၂ က်ပ္ၾကီးမ်ားေတာင္ တစ္ဖ္ေပးခဲ့တယ္။


ကက္လက္ေတာင္ကိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ ေတာင္တက္လမ္းေတြက မက္ေစာက္ၿပီး ၁၅၂၈ ေပၿမင့္လိုု ့ ဟန္ကြတ္ေကာင္တီ Hancock County မွာေတာ့ အၿမင့္ဆံုုးတဲ့။ ၿပင္သစ္လူမ်ိဳး နယ္ေၿမသစ္ရွာေဖြသူ၊ စြန္ ့စားသူ Antoine Laumet de Cadillac ကိုု ဂုုဏ္ၿပ ုုၿပီး ကက္လက္ေတာင္လိုု ့ အမည္ေပးထားတာပါ။ အေမရိကန္ေတြရဲ ့ dream car ကက္လက္ကား စထုုတ္ေတာ့ နာမည္ copy right နဲ ့ တရားစြဲေသးတယ္ဆိုုပဲ။ အေမရိကန္ေတြက ကက္ဒီလက္လိုု ့ အသံမထြက္ဘဲ ဘာလိုု ့ ကက္လက္လိုု ့ အသံထြက္ၾကပါလိမ့္ (အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြး) ။ ရံုုးပိတ္ရက္ဆိုု စက္ဘီးကိုု SUV ကားေနာက္မွာတင္ၿပီး Mattew Hason Trail မွာ biking ထြက္ခ်င္တာ၊ ကက္လက္ကား ရူးတာေတြ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္ နယူးေယာက္မွာ ကားမွ မလိုုတာကိုုး။ အင္း ...ကက္လက္ခေရဇီတစ္ေယာက္ ကက္လက္ေတာင္ေပၚ ေရာက္လိုု ့ ကက္လက္ေတြ ၾကိမ္းေက်သြားၿပီလားမသိ။

ကက္လက္ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္း တိမ္ဖုံးေနလိုု ့ မႈန္ၿပာရီမိႈင္းေနေပမဲ့ ေတာင္ေပၚကေန ကႊ်န္းေလးေတြကိုု ၿမင္ရတဲ့ရႈခင္းက သာယာတယ္။ သိတဲ့အတိုုင္း ရူခင္းခံစားဖိုု ့ထက္ ပိုု ့စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ဓာတ္ပံုုအမ်ားၾကီး ရိုုက္ဖိုု ့က အဓိက။ ေနထြက္ခ်ိန္၊ ေနဝင္ခ်ိန္ အင္မတန္ သာယာတယ္ ဆိုုေပမဲ့ အဲဒီေန ့က မိုုးအုုံ ့ၿပီး မိုုးဖြဲဖြဲေလးရြာလိုု ့ ကားဆီကိုု ေၿပးရေသးတယ္။ ညစာကိုု တရုုတ္ဘူေဖးဆိုုင္မွာ ဝင္စားၿပီး မိန္းၿပည္နယ္ရဲ ့ၿမိ ုု ့ေတာ္ ၾသဂတ္စတာ Augusta က Best Western ဟိုုတယ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဘေလာ့ဂါ မြန္မြန္ယိုုကိုုက ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု စီမီနာ တပတ္လာတာ ေလဘာေဒးေန ့မွာ နယူးေယာက္ကိုု လာလည္မွာမိုု ့ ေတြ ့ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေဖ့ဘြတ္ကေန သတင္းေပးတယ္။ ေလဘာေဒးေန ့ ညေနေစာင္းမွ နယူးေယာက္ကိုု ၿပန္ေရာက္မွာမိုု ့ ေတြ ့ခြင့္မၾကံ ုုလိုုက္ဘူး။ ဟင္... ေရခဲေသတၱာမွာလည္း ေရဘူးႏွစ္ဗူးပဲ ရိွပါလား ေၿပာင္ရွင္းေနတာပဲ ပံုုမွန္ဆိုု ဘီယာဘူးေတြ၊ အခ်ိဳရည္ေတြ ထားပါတယ္။ ဟိုုတယ္စားေသာက္ဆိုုင္က နာမည္ၾကီးပါတယ္ဆိုုတဲ့ မနက္စာကိုု မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ ဆင္းစားတယ္။


ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုုး၊ ဆန္းကစ္တစ္လံုုး၊ လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္၊ ဒိန္ခ်ည္ဗူးေသးတစ္ဗူး၊ ၾကက္ဥခ်ိစ္ေၾကာ္၊ အသားတုုကင္ ၆ ခုုေလာက္ စားတဲ့ကိုုယ့္ကိုု ဝိုုင္းက တအံ့တၾသၿဖစ္လိုု ့။ ငယ္ငယ္တုုန္းက မၾကီးနဲ ့ ေမာင္ေမာင္က တပန္းကန္ပဲ တီးတယ္ ကိုုယ္က သံုုးပန္းကန္ေတာင္ တီးတာလိုု ့ အေမ ေၿပာဖူးတယ္ အဟီး။ မိုုက္ခရိုုေဝ့စ္မွာ ေက်းဇူးၿပ ုု၍ ၾကက္ဥမက်က္တက်က္ မထည့္ပါနဲ ့လိုု ့ စာကပ္ထားတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဟိုုတယ္မွာ ဒီလိုုၾကံ ုုဖူးလိုု ့ေနမယ္။ ပံုုမွန္ဆိုု ေရခဲေသတၱာမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထည့္ေပးထားတယ္ကြ တခုုခုုေတာ့ တခုုခုုပဲ။ မနက္ေစာေစာ ခ်က္ေအာက္လုုပ္ေတာ့ တိုုးရစ္ေတြက အမ်ားၾကီး အခန္းေစ့ ဝင္မစစ္ႏိုုင္လိုု  ကိစၥရွင္းေအာင္ တခါတည္း ဘာမွမထည့္ထားတာ ေနမယ္။ ညက တိုုးဂိုုက္ေၿပာတာၾကားလား ကိုုယ္စားႏိုုင္ေလာက္ပဲစား အမ်ားၾကီး မသယ္ပါနဲ ့တဲ့။ ကိုုယ္တိုု ့ကားေပၚေရာက္ၿပီး မၾကာပါဘူး ေကာ္ဖီခြက္ေတြ၊ ပန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ တၿပံ ုုၾကီး သယ္တဲ့သူေတြက တရုုတ္တိုုးရစ္ေတြပါပဲ။ တရုုတ္အစိုုးရက ကိုုယ္တိုုင္ကေတာင္ အၿပစ္တင္ရေလာက္ေအာင္ တရုုတ္တိုုးရစ္ေတြကလည္း ကားလမ္း ၿဖတ္ကူးခ်င္တဲ့ေနရာ ၿဖတ္ကူး၊ အလကားဆိုု အကုုန္သယ္။ အဆိုုးဆံုုးတိုုးရစ္ေတြထဲမွာ ရုုရွားက နံပါတ္တစ္ ဘာမွဂရုုမစိုုက္ဘူး၊ ဂ်ာမန္က ဒုုတိယ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ ေခါင္းမာတယ္၊ အေမရိကန္ေတြက စတိုုင္မက်ဆံုုးနဲ ့ အသံအက်ယ္ဆံုုး၊ တရုုတ္နဲ ့ ေဆာ္ဒီေတြလည္း အဆိုုးဆံုုးထဲမွာ ပါတယ္။

မိန္းၿပည္နယ္ ၾသဂတ္စတာကေန ေယာ့ခ္ကင္းဒမ္းတိရစာၦန္ရံုုဆီကိုု မိုုင္ ၁၀၀၊ ၂ နာရီ ေမာင္းရပါတယ္။ လည္ပတ္ဖိုု ့ ေပးထားတဲ့ ၁ နာရီမွာ ကိုုယ္က စာထိုုင္ဖတ္တယ္။ ဝိုုင္း ေၿမပံုုကိုုင္ၿပီး အႏွံ ့ပတ္တယ္။ ဘန္ေဂါတိုုက္က်ား၊ က်ားၿဖ ူ ေတြ ့ခဲ့လား၊ သားပိုုက္ေကာင္ ေတြ ့ခဲ့လား၊ ေဒါင္း ေတြ ့ခဲ့လား ေမးေတာ့ သားပိုုက္ေကာင္ မေတြ ့ခဲ့ဘူးတဲ့။ ေၿမပံုုကိုု ၿပန္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီေနရာကေန ပတ္သြားခဲ့လိုု ့ မၿမင္ခဲ့တာတဲ့။ ကိုုယ့္တုုန္းက ၂ နာရီ အခ်ိန္ရေတာ့ ႏွံ ့တယ္။ မိန္းၿပည္နယ္ ေယာ့ခ္ကေန မက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿပည္နယ္ ေဘာ့စတြန္ကိုု ၆၅ မိုုင္ ၁ နာရီ ေဝးပါတယ္။ ေလဘာေဒးပိတ္ရက္မွာ ေဘာ့စတြန္တက္ၾကတယ္ထင္ပါ့ ကားေတြၾကပ္လိုု ့ ေဘာ့စတြန္အဝင္ ဆယ္မိနစ္ေနာက္က်သြာလိုု ့ ၁ နာရီခြဲမွာထြက္မဲ့ ေဘာ့စတြန္ဟာဘားခရူကိုု ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ထားေပးဖိုု ့ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ တိုုးဂိုုက္ေဘာ္ဒါေတြက ရီကြတ္လုုပ္ထားေပးတာမိုု ့ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ ့ ေဘာ့စတြန္ဟာဘားခရူဆီ ေၿပးရေတာ့တာပဲ။


ဟားဘားမွာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္မယ္၊ နာမည္ၾကီး Legal Seafood မွာ ေလာ့စတာရိုုးနဲ ့ နယူးအဂၤလန္ေခ်ာင္ဒါ စားမယ္၊ ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္တခြင္ ဓာတ္ပံုု ရိုုက္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတာ ဆိပ္ကမ္းမွာ ေၿခေထာက္ကိုု တြဲလြဲခ်ထိုုင္ရင္း တိမ္ဆိုုင္ၿဖ ူၿဖ ူ ေကာင္းကင္ၿပာၿပာ ပင္လယ္ၿပာၿပာ ၿဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ သေဘာၤ ပ်ံဝဲေနတဲ့ ဇင္ေယာ္ေတြကိုုေငး ပင္လယ္ေလညင္း ခံရတာကိုု သေဘာက်လြန္းလိုု ့ ဘယ္မွကိုု မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဓာတ္ပံုုေလးရိုုက္လိုုက္ ေငးလိုုက္။ ေဘးနားမွာ လာတိုုင္တဲ့ ကေလးမေလးကိုု ရီကြက္လုုပ္ၿပီး ရိုုက္ခိုုင္းတဲ့ ဓာတ္ပံုုေလးကိုု သေဘာက်တယ္။ မနက္က အဝတီးထားလိုု ့နဲ ့ တူပါရဲ  ့ ဗိုုက္ကမဆာ ရႈခင္းကလည္း သာယာလြန္းေတာ့ ဘယ္မွကို မသြားခ်င္ အဲဒီလိုုေလး ထိုုင္ေငးေနတာ ၄၅ မိနစ္လံုုးလံုုးပဲ။ ဝိုုင္းက ၿပန္ေရာက္ၿပီလိုု ့ ဖုုန္းဆက္မွပဲ သူ ့ကိုုသြားေခၚ ဓာတ္ပုုံအေၿပးအလႊားရိုုက္ 711 မွာ ေန ့လည္စာဝယ္စားဖိုု ့ ဂိုုက္က မွာထားေပမဲ့ ဝယ္ဖိုု ့အခ်ိန္ မရိွေတာ့ဘူး။ အိမ္သာအတြက္ ရပ္ေပးမဲ့ Rest Area ၊ Gas station မွာ စားစရာ ဝယ္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးတယ္။

ေလဘာေဒးေန ့ ညေနေစာင္းမွာ နယူးေယာက္ဆီ ၿပန္လာၾကေတာ့မဲ့ ကားေတြကိုု ေရွာင္ဖိုု ့ နယူးေယာက္ကိုု ေစာေစာဝင္ေအာင္ ဒရိုုင္ဘာက အၿမန္ေမာင္းတယ္။ ေန ့လည္စာကေတာ့ ပါလာတဲ့ ဘီစကြတ္နဲ ့ ဟိုုတယ္က ယူလာတဲ့ ေရဗူးနဲ ့ပဲ ၿပီးလိုုက္ရတယ္။ နယူးေယာက္ကိုု ဝင္ေတာ့ ညေန ၇ နာရီခြဲ ။ ေတာ္ပါေသးရဲ ့ ဂ်ဴလိုုင္ ၄ တုုန္းက ကားေၾကာပိတ္ေနလိုု ့ ည ၉  နာရီမွ ဝင္တယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ခရီးသြားတာ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေၿပတယ္ သူက ကိုုယ့္ထက္ေတာင္ တက္ၾကြၿပီး အပင္ပန္း ပိုုခံႏိုုင္တယ္။ တလတေခါက္ ခရီးထြက္ရရင္ ေကာင္းမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးမိတယ္။ ခရီးသြားရင္ ပင္ပန္းတယ္ ဆိုုေပမဲ့ ေရေၿမသစ္ကိုု ေလ့လာစူးစမ္းရင္း စိတ္ႏွလံုုးတက္ၾကြ လန္းဆန္းတာကေတာ့ ဘယ္အရာနဲ ့မွ မတူဘူး။ ခရီးေတြက သြားၿပီး သြားခ်င္တုုန္းပဲ။ အခ်ိန္၊ ေငြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ က်န္းမာေရး အဲဒီေလးခုု ၿပည့္စံုုလိုု ့ ေတာေတြလားၿဖစ္ေနရင္ေတာ့ ေတာလားေတြ ေရးတင္ပါဦးမယ္။


Happy Traveling !

စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၄။

ဘဝရထားစီးသြားတုုန္း ခရီးစဥ္အစကေန အဆံုုးအထိ တခရီးတည္း သြားတဲ့သူဆိုုတာ အရွားသား။ တက္လာတဲ့သူ၊ ဆင္းလာတဲ့သူေတြၾကားမွာ အသိမိတ္ေဆြ ၿဖစ္တဲ့သူ ရိွသလိုု ရထားအတူတူ စီးခဲ့မွန္းေတာင္ မသိလုုိက္သူေတြလည္း ရိွရဲ ့။ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားနဲ ့ ၾကည့္ရတာ အခ်ိဳးမေၿပဘူးလိုု ့ ၿမင္ကတည္းက အၿမင္ကပ္ေနတာမ်ိဳးလည္း ရိွေသးတယ္။ တခ်ိဳ ့ၾကတာ့ သီခ်င္းအက်ယ္ၾကီးဖြင့္နားေထာင္၊ ႏွစ္ေယာက္စာေနရာယူ၊ မက္တပ္ရပ္စီးတဲ့သူကိုု ကိုုယ္ခ်င္းမစာ ေၿခေထာက္ဆန္ ့ထားတဲ့သူ၊ တက္နင္းမိ၊ ထိခိုုက္မိလိုု ့ ေဆာရီးေၿပာေပမဲ့ မေက်မနပ္ၿဖစ္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဝါသနာတူ၊ စရိုုက္တူလိုု ့ ခဏတာေလး ခင္မင္လိုုက္ရေပမဲ့ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္လိုု ခင္မင္သြားတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ရိွတယ္။

ေနၿခည္ေႏြးေႏြး ၿဖာဆင္းမေနဘဲ တိမ္အံုု ့တဲ့ ၾသဂုုတ္လရဲ ့ တခုုေသာ စေနေန ့မွာ အင္ဝုုဒ္ပန္းၿခံဆီကိုု ေၿခဆန္ ့ၾကတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္နဲ ့ စတင္သိကႊ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ သူတိုု ့ဆိုုတာက ေဝ့နဲ ့ ဝိုုင္း။ ဒီအဖြဲ ့ကိုု ပထမဆံုုးအၾကိမ္ လာမွန္းသိေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္စီစီေလး ၿဖစ္ေနတဲ့ ေဝ့ကိုု အဖြဲ ့ဝင္ၿဖစ္တာ သံုုးလေလာက္ ၾကာၿပီမိုု ့ စီနီယာၿဖစ္ေနတဲ့ ကိုုယ္ကပဲ စတင္မိတ္ဖြဲ ့ခဲ့တယ္။ ေဝ့က ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ လာတက္ေနတဲ့  တရုုတ္ေက်ာင္းသား။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္က ဟားဗတ္၊ အမ္အိုုင္တီ၊ ပရင့္စတန္၊ ေယးလ္တိုု ့လိုု နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ ႒ာေနမၿပန္ခင္ နယူးေယာက္တခြင္ လိမ့္ေနတဲ့သူေပါ့။ အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဘဂၤလားမေလး ဖာရီယာနဲ ့ အဖြဲ ့က်တဲ့ ဗီယက္နမ္မေလး ဝိုုင္းကိုု East Village လမ္းေလွ်ာက္တုုန္းက ၿမင္ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ ဟုုတ္တယ္တဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲမွာ အငယ္ဆံုုးၿဖစ္တဲ့ ေဝ့၊ ဝိုုင္း၊ ဖာရီယာနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ တြဲၿဖစ္တယ္။ ဖာရီယာနဲ ့ ကိုုယ္က လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့အပတ္တိုုင္းနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ သိႏွင့္ေနတယ္။

ကိုုယ္တိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အသည္းစြဲ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးထြက္ၿခင္း (စြန္းဝူခုုန္း၊ ပါက်ဲ) ၊ က်န္ေက်ာင္း ရုုပ္ရွင္ေတြ၊ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးေတြ၊ ေက်ာင္းမွာ ဗရုုတ္က်တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ အေမရိကန္မွာ ၾကံ ုုေတြ ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ ့ေဝ့နဲ ့ကိုုယ္က အဖြဲ ့က်တယ္။ ဖာရီယာ၊ ဝိုုင္း၊ ကိုုယ္ အၿပန္ရထားေပၚမွာ စကားေၿပာၾကရင္း ဝိုုင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးလကမွ အီတလီကေန ေၿပာင္းလာတာတဲ့။ ေနာင္တပတ္ ေဟာင္ေကာင္နဂါးေလွၿပိ ုုင္ပြဲ ဖလပ္ရွင္းၿမက္ခင္းၿပင္ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ ဖာရီယာ၊ ဝိုုင္းနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ ၿပန္ဆံုုၾကတယ္။ ဝိုုင္းမိတ္ေဆြၾကီး ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေတာင္တက္သမား၊ စီပီေအ ေဒးဗစ္နဲ ့ သိကႊ်မ္းရတယ္။  အက္ေကးဒီယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ရိွတဲ့ မိန္းၿပည္နယ္အေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ ဝိုုင္းက စိတ္ဝင္စားတယ္တဲ့။ အီတလီမွာ ေနခဲ့တဲ့ ခုုနစ္ႏွစ္အတြင္း ဥေရာပတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ခဲ့သူမိုု ့ ယူအက္စ္တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ခ်င္ပါသတဲ့။

ဝိုုင္းနဲ ့ အီးေမးလ္ေတြပိုု ့။ အပတ္စဥ္ ကိုုယ္တို  ့ပါဝင္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့က အဲဒီအပတ္ လမ္းေလွ်ာက္တာ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ မေကာင္းဘူး။ တၿခား meetup အဖြဲ ့က Cold Springs ကိုု သြားၾကတာေတြ ့ေတာ့ ဝိုုင္းက သြားၾကရေအာင္တဲ့။ ပေရာက္ဖက္ရွင္နယ္ ေတာင္တက္သမားၾကီ ေဒးဗစ္က အေသအခ်ာ လမ္းညႊန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ Bear Mountains ၊ Staten Island ကုုိ သြားလည္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ခရီးသြားရတာ အေတာ္အဆင္ေၿပတယ္။ သူက ကိုုယ့္ထက္ေတာင္ တက္ၾကြေနေသးတယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ေတာင္ေတြသြားတက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေတာ့မွ သူ ့အေၾကာင္း ပိုုသိလာတယ္။ ဗီယက္နမ္ေၿမာက္ပိုုင္း ဟႏြိဳင္းမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဝိုုင္းက အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲမွာ တႏိုုင္ငံလံုုးအဆင့္ ဒုုတိယရေတာ့ နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ေတြကိုု ေနာက္ထပ္ေရးေၿဖစာေမးပြဲေတြ ေၿဖစရာမလိုုဘဲ တန္းဝင္တယ္။ သူ ေရြးခ်ယ္တာ international relations ေမဂ်ာ။ အဲဒီတကၠသိုုလ္က ဗီယက္နမ္တႏိုုင္ငံလံုုးမွာ တခုုတည္း ရိွပါသတဲ့။


ဗီယက္နမ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသင္ရိုုးညႊန္းတမ္းစာအုုပ္အားလံုုးက ဗီယက္နမ္ဘာသာနဲ ့ ေရးထားၿပီး ဆရာေတြကလည္း ဗီယက္နမ္လိုုေၿပာၿပီး သင္ၾကေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြ အဂၤလိပ္စာအသံထြက္ မေကာင္းၾကဘူး။ ေက်ာင္းစတက္တုုန္းက မိုုင္းဖန္စကားကိုု ဘယ္သူမွ နားမလည္ဘူး။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုု၊ ဘာသာေပါင္းစံုုတဲ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေနဖူးတဲ့ ကိုုယ္ပဲ  မိုုင္းဖန္ ေၿပာတာ နားလည္တယ္။ မိုုင္းဖန္ အဂၤလိပ္လိုု ေၿပာတာကိုု ကိုုယ္က အဂၤလိပ္လိုု ဘာသာၿပန္ေပးရတယ္။ ဝိုုင္းတိုု ့ေက်ာင္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကိုု ၿဗိတိသွ်ဆရာေတြက သင္သလိုု၊ ၿပင္သစ္စာလည္း သင္ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ယိုုးဒယားႏိုုင္ငံ ေအအိုုင္တီမွာ စေကာ္လားရွစ္ရတယ္။ ယိုုးဒယားမွာလည္း ေပ်ာ္ပါသတဲ့။ ေနာက္ စေကာ္လားရွစ္ရလိုု ့ ၿပင္သစ္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းတက္ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အီတလီက ယူအန္မွာ အလုုပ္ရတယ္။ သူ ့လစာက အီတလီေတြထက္ ေကာင္း၊ အလုုပ္စဝင္ခါစက အီတလီသားေရအိတ္ကိုု တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရူးလိုုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခရီးသြားတာကိုု ၾကိ ုုက္သြားလိုု ့ ဘဝကိုု ရိုုးရိုုးစင္းစင္း ေနထိုု္င္ၿပီး ရသမွ်ပိုုက္ဆံေတြကိုု ခရီးသြားပါသတဲ့။ သူ ့အလုုပ္ကလည္း ကမၻာပတ္ရေတာ့ ဝိုုင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုုင္ငံဆိုုတာ ခပ္ရွားရွား။

ယူအန္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ မက္ဟန္တန္ တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းရဲ ့ ဧည့္ခန္းကိုု အခန္းဖြဲ ့ထားတဲ့ သူ ့အခန္းလခက ကိုုယ့္အခန္းလခထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္။ ကိုုယ့္ရံုုးကေတာ့ ရထားစီးရင္ နာရီဝက္ဆုုိေပမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ရထားေၿပာင္းစီးရတာေတြနဲ ့ ၄၅ မိနစ္၊ ၁ နာရီသာသာပဲ။ ကိုုယ္က  ရထား ၁ နာရီစီးၿပီးလိုု ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဝိုုင္းက Gym မွာ အားကစားသြားလုုပ္၊ Zoomba ၊ SaSa ၊ ballet သြားကၿပီးေနၿပီ။ ဝိုုင္းက တီဗြီ၊ ရုုပ္ရွင္လည္း မၾကည့္ဘူး။ သူ ့အခ်ိန္ေတြကိုု တန္ဖိုုးရိွရိွ အသံုုးခ်တယ္။ ယူအန္ဆိုုေတာ့ စတိတ္(ၿပည္နယ္)တက္စ္၊ ဖယ္ဒရယ္(အစိုုးရ)တက္စ္ ေဆာင္စရာမလိုုဘူး။ ယူအန္ဘဏ္ သံုုးတယ္ ခရစ္ဒစ္ကဒ္ မသံုုးဘူး။ ေရွးရိုုးသမား ဝိုုင္းက ေငြသားနဲ ့ေပးတယ္ အိတ္ထဲမွာ ေငြသား အၿမဲေဆာင္ထားတယ္။ အိတ္ထဲမွာ ေငြသားမရိွရင္ ေနလိုု ့မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကိုုယ္က ခရစ္ဒစ္ကက္နဲ ့ ေပးလိုု ့မရေတာ့မွ ေငြသားသံုုးတယ္။ ေငြသားရိွရဲ ့သားနဲ ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္နဲ ့ေငြရွင္းတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ဝိုုင္းက ၿပံ ုုးၾကည့္ရင္ ခရစ္ဒစ္စကိုုးတက္ေအာင္ လုုပ္ေနတာလိုု ့ ကိုုယ္က ေရရြတ္တယ္။

ဆီနီေဂါ၊ ဂါနာ၊ ႏိုုင္ဂ်ီးရီးယားတိုု ့လိုု ႏိုုင္ငံေတြကိုု အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ သြားရလိုု ့ international health insurance ယူၿပီး တလ ၅၀၀ ေပးရတယ္။ ပင္စင္ ( 401k ) အတြက္ စုုရင္လည္း ယူအန္က ႏွစ္ဆစုေပးတယ္။ ခြင့္ဆိုုရင္လည္း ကိုုယ္တိုု ့က တစ္ႏွစ္မွာ ၁၀ ရက္ရတာ ဝိုုင္းက တစ္လရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဇင္ဘာတလလံုုး ခြင့္ယူၿပီး ဗီယက္နမ္ကိုု အလည္ၿပန္တယ္တဲ့။ ယူအန္က ေကာင္းလိုုက္တာ ကိုုယ္လည္း ယူအန္မွာ အလုုပ္ရခ်င္လိုုက္တာ။ ယူအန္မွာရဖိုု ့ သိပ္ခက္တာ လုုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရိွမွ။ ဂ်ပန္၊ ဒိန္းမတ္တိုု ့လိုု ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုုင္ငံေတြက ဘြဲ ့ရၿပီးခါစ သူတိုု ့ႏိုုင္ငံသားေတြကိုုုု ယူအန္မွာ အလုုပ္ဆင္းခိုုင္းတာ။ လစာကိုု သူတိုု ့အစိုုးရက ေပးတယ္။ အလုုပ္ေနရာလစ္လပ္လိုု ့ လူေခၚမယ္ဆိုုရင္ အၿပင္လူကိုုေခၚမလား၊ ဒီမွာအခုုလက္ရိွ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ့သူကိုု ေခၚမလား။ သူတိုု ့ကိုုပဲ အလုုပ္ခန္ ့ေတာ့မွာေပါ့ သူတိုု ့က ယူအန္မွာ လုုပ္ေနတာကိုုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုုပ္ရဖိုု ့ ခက္တယ္လိုု ့ ေၿပာတာေပါ့။ ဝိုုင္းလည္း စဝင္တုုန္းက ဘာအားလပ္ရက္၊ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရဘူးတဲ့။

တေန ့ေတာ စင္ထရယ္ပါ့ခ္တိုုးကိုု သြားရင္း ေဝ့နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။ တိုုးၿပီးသြားေပမဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ေရကန္တပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေဝ့က ပိတ္ရက္ေတြဆိုု တီဗြီၾကည့္တာထက္ ပန္းၿခံေတြ၊ ၿပတိုုက္ေတြ သြားတာ ဝါသနာပါတယ္။ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဘီယာဆိုုင္ထိုုင္ဖိုု ့ေလာက္သာ စိတ္ဝင္စားတဲ့။  ေဝ့ရဲ ့ ဗရုုတ္သုုတ္ခ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ဝိုုင္းရဲ ့ ႏိုုင္ငံတကာအေတြ ့အၾကံ ုုအေၾကာင္း၊ ကိုုယ္သြားဖူးတဲ့ ယူအက္စ္ၿပည္နယ္ေတြအေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ၾကတာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ေဝ့ရဲ ့ ေဖ့ဘြတ္အေကာက္အပ္တယ္။ လမ္းေလွွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ တခါေတြ ့ၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ ့ေတာ့တဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီးမိုု ့ ေဝ့နဲ ့ ၿပန္ေတြ ့လိမ့္မယ္လိုု ့ဘယ္လိုုမွ မထင္ထားတာပါ။ ကိုုယ္တိုု ့ဝက္ဝံေတာင္ကိုု သြားတက္မွာမိုု ့ ေဝ့ကိုု ဖိတ္ေခၚေတာ့ တက္နက္စီၿပည္နယ္ ဂရိတ္စမုုတ္ကီေတာင္ကိုု သြားလည္ေနမွာမိုု ့ မလိုုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ဆက္ပါဦးမည္...

အက္ေကးဒီယားခရီး သြားၿပီးေတာ့ ဝိုုင္းနဲ ့ ပိုုခင္လာတယ္။ ငါးမွ်ားတဲ့ အေၾကာင္းေၿပာၾကေတာ့ ဝိုုင္းအေဖက သူတိုု ့အိမ္နားက ေရကန္ထဲ ငါးသားေပါက္ေလးေတြထည့္ အစားေကႊ်း။ ငါးေတြၾကီးလာေတာ့မွ ငါးမွ်ားတံနဲ ့ အခန္ ့သား ငါးထိုုင္မွ်ားတာတဲ့။ အင္း... ငါး မမိမွာေတာ့ ပူစရာမလိုုဘူး။ အာတီဖစ္ရွယ္ငါးစာေၾကာင့္ လက္သီးဆုုပ္ေလာက္ေတာင္မရိွတဲ့ လီလီေပါ့ ငါးေလးေတြ မိလိုု ့ ကန္ထဲၿပန္လႊတ္ရတဲ့ အမ္းထရူး၊ စကားမ်ားလြန္းလိုု ့ ငါးေတြ နားညည္းၿပီး လစ္ေၿပးၾကတာ သူ ငါးမွ်ားရင္ တေကာင္မွ မမိတဲ့ မေလးရွားတရုုတ္မေလး ထိန္ထိန္တိုု ့အေၾကာင္း ေၿပာရင္း ရယ္ေမာရေသးတယ္။ ဝိုုင္းအေဖ ႏွလံုုးေသြးေၾကာက်ဥ္းလိုု ့ ပိုုက္ထည့္ရတာ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေလာက္ပဲ  ကုုန္တယ္။ ဒါေတာင္ သူတိုု ့အစိုုးရက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အကုုန္ခံတာ။ ကိုုယ့္အေဖလည္း ႏွလံုုးေသြးေၾကာက်ဥ္းလိုု ့ ဘန္ေကာက္မွာ ခြဲစိတ္တာ ပိုုက္ဆံဆိုုတာ ကုုန္လိုုက္တာ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗီယက္နမ္ရဲ  ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္စနစ္က ၿမန္မာၿပည္ထက္ အမ်ားၾကီးသာတယ္။

ဟႏိြဳင္းၿမိ ုု ့ရဲ ့ အိမ္ငွားခက မန္ဟက္တန္ နီးပါးေလာက္ ၿမွင့္တယ္။ ကုုန္ေစ်းႏူန္းလည္း ၾကီးေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြဟာ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ခရီးသြားဖိုု ့ထက္ ထမင္းနပ္မွန္ဖိုု ့ အလုုပ္အေသ လုုပ္ရပါသတဲ့။ ဒီမိုုကေရစီ ေတာင္ဗီယက္နမ္နဲ ့ ကြန္ၿမ ူနစ္ ေၿမာက္ဗီယက္နမ္တိုု ့ စစ္ၿဖစ္ၾကေတာ့ ရုုရွေတြနဲ ့ေပါင္းတဲ့ ေၿမာက္ဗီယက္နမ္က ႏိုုင္တယ္။ စစ္ရံႈးတဲ့ေတာင္ဗီယက္နမ္ေတြ မဟာမိတ္ယူအက္စ္ဆီကိုု ေလွေတြနဲ ့ သက္လုုေၿပးရတယ္။ အဲဒီစစ္ေၿပးေတြရဲ ့ မ်ိဳးဆက္ေတြက ယူအက္စ္မွာ ၾကီးၿပင္းလာၿပီး ေတာ့ ေၿမာက္ဗီယက္နမ္ေလသံၾကားရင္ ဒင္းတိုု ့ေၾကာင့္ သူတိုု ့တိုုင္းၿပည္ကိုု စြန္ ့ခြာခဲ့ရတာဆိုုၿပီး အခဲမေၾကၾကဘူးတဲ့။ ဗီယက္နမ္မွာရိွတဲ့လူေတြကေတာ့ ေတာင္ရယ္ေၿမာက္ရယ္လိုု ့မေတြးေတာ့ဘူး ဗီယက္နမ္တႏိုုင္ငံတည္းလိုု ့ ေတြးတယ္။ အဲ... ဗီယက္နမ္ေတြ တရုုတ္ကိုုေတာ့ မုုန္းၾကတယ္။

အခုုဆိုု တရုုတ္ဆန္ ့က်င္ေရး စိတ္ေတြ ပိုုၿပင္းထန္လာတယ္။ ဗီယက္နမ္ပိုုင္ကႊ်န္းကိုု တရုုတ္က သူတိုု ့ပိုုင္ဆိုုၿပီး အၿငင္းပြားေနလိုု ့တဲ့။ တေလာကေတာင္ ဗီယက္နမ္မွာ တရုုတ္ဆန္ ့က်င္ေရး ဆႏၵၿပပြဲေတြ၊ တရုုတ္ပိုုင္စက္ရံုုေတြကိုု လူေတြဝိုုင္းၿပီး ဖ်က္ဆီးၾကတာ သတင္းမွာ ဖတ္လိုုက္ရတယ္။ ဗီယက္နမ္တင္ တရုုတ္မုုန္းတာ မဟုုတ္ဘူး ဖိလစ္ပိုုင္ေတြလည္း မုုန္းတယ္တဲ့။ အီတလီမွာရိွတဲ့ တရုုတ္သံရံုုးကိုု ခ်ီတက္ဆႏၵၿပေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြအၿပင္ ဖိလစ္ပိုုင္ေတြလည္း ပါတယ္တဲ့။ တန္ဇနီးယားက ဆာဖာရီက နာမည္ၾကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြက ဆင္းရဲလြန္းလိုု ့ စားစရာမရိွ ေသာက္စရာမရိွ။ ပညာေရးေရာဟင္ စားစရာေတာင္ မရိွတဲ့ဟာ ဘယ္လိုုလုုပ္ စာသင္ႏိုုင္မွာလဲ။ သူတိုု ့ကိုု ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဝိုုင္းက သူ ့ဘဝက သူတိုု ့ထက္ အမ်ားၾကီးသာတယ္လိုု ့ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲသြားတယ္။ အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ သြားရတာမိုု ့ အဲဒီႏိုုင္ငံေတြမ်ား အလည္အပတ္ သြားလည္ခ်င္သလားေမးေတာ့ ဟင့္အင္းတဲ့။

ဝိုုင္း သြားတုုန္းက ေလယာဥ္တစီးလံုုး တရုုတ္က်ပန္း အလုုပ္သမားေတြခ်ည္းပဲတဲ့။ ဝိုုင္းကိုု တရုုတ္ထင္ၿပီး တရုုတ္စကားေတြ လာေၿပာေနတာ ဝိုုင္းက သူ တရုုတ္မဟုုတ္ဘူး တရုုတ္စကားမေၿပာတတ္ဘူး ဗီယက္နမ္ဆိုုေတာ့မွ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် အဂၤလိပ္စကားကိုု ညွစ္ထုုတ္ၿပီး ဘိုုလိုုမႈတ္သတဲ့။ သူတိုု ့ေတြက အာဖရိကမွာရိွတဲ့ တရုုတ္ပိုုင္စက္ရံုုေတြဆီမွာ အလုုပ္လုုပ္ဖိုု ့ လာၾကတာ။ ဘယ္လိုုပတ္ဝန္းက်င္၊ ဘယ္မွာအလုုပ္လုုပ္ရမယ္မွန္းလည္း မသိဘူးတဲ့။ ရာသီဥတုုက ဆိုုးရြားလြန္း၊ ဘာသာစကားက တလံုုးမွ မတတ္၊ အစားအေသာက္ လံုုးဝမတူတဲ့ေဒသမွာ အလုုပ္လုုပ္ဖိုု ့လာတာတဲ့ ဘုုရားေရ ။ အာဖရိကမွာလည္း တရုုတ္ေတြ ၾကီးစိုုးေနပါသတဲ့။ ကိုုယ္တိုု ့ ၿမန္မာၿပည္မွာလည္း ေမခနဲ ့မလိခ ၿမစ္ဆံုုၿပီး ဧရာဝတီၿမစ္အၿဖစ္  စတင္စီးဆင္းတဲ့ေနရာမွာ ေရကာတာေဆာက္၊ သံလြင္ၿမစ္မွာ ေရကာတာေဆာက္၊ သဘာဝဓာတ္ေငြ ့ပိုုက္လိုုင္း၊ ေက်ာက္မီးေသြးတူး အားလံုုး တရုုတ္လက္ခ်ည္းပဲ။ အခုု ၿမန္မာေတြလည္း တရုုတ္ မုုန္းလာတယ္။


ယိုုးဒယားေတြ ဗမာကိုု မုုန္းတယ္ ဟင္..ဟုုတ္လား ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ဗမာဘုုရင္ေတြ တန္ခိုုးထြားရင္ ပါဝါၿပခ်င္တဲ့ အေနနဲ ့ယိုုးဒယားၿပည္ကိုု သြား... သြားသိမ္းတယ္ေလ။ အယုုဒၶယမွာ အပ်က္အစီးေတြကိုု ခုုထိမၿပင္ဘဲ အဲဒါ ဖမာ့ေတြ လုုပ္ခဲ့တာဆိုုၿပီး ဗမာေတြကိုု မုုန္းတယ္။ အဟဲ...ကေမၻာဒီးယားေတြလည္း ဗီယက္နမ္ကိုု မုုန္းတယ္ ဟင္...ဟုုတ္လား ဗီယက္နမ္ေတြ ခမာေတြကိုု ဘာလုုပ္ခဲ့ပါလိမ့္။ ဟိုုအရင္တုုန္းက ဗီယက္နမ္ေတြ ခမာေတြကိုု ၿငင္းဆဲခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေက်ာင္းတက္တုုန္းက ကိုုယ္တိုု ့အဖြဲ ့က တရုုတ္ေလးဆိုု ဂ်ပန္ေတြကိုု အေသမုုန္းတယ္။ သူ ့ၿပည္နယ္က ကိုုရီးယားနယ္စပ္နားမွာ။ ၾကည့္ရတာ သူ ့အဘိုုး၊ အဘြားေတြကိုု ဂ်ပန္က ညွည္းဆဲခဲ့ပံုုေပၚတယ္။

အေဖအမ်ားစုုက သားသမီးေတြနဲ ့ သိပ္မေရာေပမဲ့ ကိုုယ့္အေဖကေတာ့ သားသမီးေတြနဲ ့ ေဘာလံုုးပြဲၾကည့္၊ ညစာ အတူစားဖိုု ့ေစာင့္၊ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကိုု ေၿပာၿပနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့နဲ ့ ရင္းႏွီးတယ္။ ေဝ့အေဖကေတာ့ ေၿပာင္းၿပန္ စကားလည္းမေၿပာ ဖာသိဖာသာေနတယ္။ ဂ်ပန္ဆန္ ့က်င္ေရး တီဗြီခ်န္နယ္ေတြကိုု ၾကည့္ဖိုု ့ေတာ့ ေဝ့ကိုု လာေခၚတယ္တဲ့။ ဂ်ပန္ဆန္ ့က်င္ေရး တီဗြီခ်ယ္နယ္ေတြမွ ေလးငါးခုုေတာင္ ရိွတယ္။ ေဝ့ မင္းေရာ ဂ်ပန္ မုုန္းသလား။ ဝိုုင္းက ကိုုယ့္လက္ကိုု လာတြန္းတယ္ မေမးနဲ ့ဆိုုတဲ့ သေဘာ။ မုုန္းပါဘူး ခုုက ၂၁ ရာစုုေလ အတိတ္ကိုု အတိတ္မွာ ခ်န္သင့္တယ္။ တရုုတ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေမြးခြင့္ရိွတာ မဟုုတ္ဘူးလား ေဝ့မွာ ဘာၿဖစ္လိုု ့ အစ္မ ရိွေနတာလဲ။ ေဝ့အေဖက ေယာက္်ားေလး လိုုခ်င္လိုု ့တဲ့။ ေဝ့အေဖက ေဝ့အတြက္ အစိုုးရကိုု ပိုုက္ဆံအမ်ားၾကီး ေဆာင္လိုုက္ရမယ္ ထင္တယ္။ ကိုုယ္ မသိဘူးကြ မင္းတိုု ့တိုုင္ၿပည္မွာေရာ သားေယာက္်ားေလး ပိုုမလိုုခ်င္ဘူးလား ဟင့္အင္း။

ကိုုယ္တိုု ့ ၿမန္မာေတြမွာ မိသားစုုနာမည္ မရိွဘူး ဒီေတာ့ မိသားစုုနာမည္ ဆက္ခံဖိုု ့ ေယာက္်ားေလး မလိုုဘူး။ ကိုုယ္တိုု ့မိသားစုုမွာ သားေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ရိွတာ အငယ္ဆံုုးလည္းၿဖစ္ေတာ့ ဘာမွ အားမကိုုးရဘူး။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပိုုထက္တယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္တိုုင္း အေဖ၊ အေမ ဆုုတက္ယူရေပမဲ့ သားအတြက္ တခါမွဆုုမယူဘူးတဲ့အၿပင္ စာေမးပြဲက်လိုု ့ အတန္းပိုုင္ဆရာမက ေခၚေတြ ့တယ္။ သမီးမိန္းကေလးက အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လိုု ့ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုရင္ ေယာကၡမအိမ္ကိုု ထည့္ေပးလိုုက္ရတာက တရုုတ္အယူအဆကြ။ ကိုုယ့္တိုု ့မိသားစုုကေတာ့ သမီးမိန္းကေလး အိမ္ေထာင္ၿပ ုုရင္ သားသမက္တေယာက္ ရတယ္။ သားအိမ္ေထာင္ၿပ ုုရင္ သားတစ္ေယာက္ ေပးလိုုက္ရတာလိုု ့ ေတြးတယ္။ သားေတြ အိမ္ေထာင္က်သြားရင္ မိဘကိုု ေထာက္ပံ့ဖိုု ့ ဆိုုတာ သူ ့မိန္းမေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ အင္မတန္ စိတ္သေဘာထားေကာင္းတဲ့ မိန္းမမွ ၾကည္ၿဖ ူတာ။ သမီးေတြ အိမ္ေထာင္က်သြားရင္ မေထာက္ပံ့ႏိုုင္ဦးေတာ့ မိဘအိမ္ ဟင္းတခြက္ေတာ့ ၿပန္လာတယ္။

ကိုုယ့္အေမဆိုု ကိုုယ့္ေမာင္ေလး ကဲလြန္းလိုု ့ ကေလးေတြကိုု စိတ္ကုုန္သြားတာ သူ ့တူ၊ တူမေတြကိုု ေရာ့အင့္ ေကႊ်းသင့္တာေကႊ်း ေပးသင့္တာေပးၿပီး လံုုးဝအနားကပ္မခံဘူး။ ကိုုယ့္မိဘေတြက ပညာတတ္ မဟုုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သားသမီးကိုု ပညာတတ္ၿဖစ္ရမယ္၊ ပညာအေမြေပးမယ္ဆိုုၿပီး  ကိုုယ္တိုု ့ပညာေရးကိုု အရမ္းအားေပးတာ။ ကိုုယ့္မိဘေတြေၾကာင့္သာ မဟုုတ္ရင္ ကိုုယ္ေတာ့ ဒီအေၿခအေနထိ ေရာက္လာမယ္ မထင္ဘူး။ ကိုုယ့္မိဘေတြကေတာ့ မိဘကံမေကာင္းဘူး။ စာသင္ခ်င္ေပမဲ့ သင္ခြင့္မရိွခဲ့ဘူး။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဒီလိုုမိဘ၊ ေမာင္နွမေတြရတာ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ဝိုုင္းအဘိုုးက အေတာ္ထက္တာ ၿပင္သစ္လိုု ကႊ်မ္းကႊ်မ္းက်င္က်င္ ေၿပာတတ္တယ္။ သူ ့ေၿမးေတြကိုု အဂၤလိပ္စာသင္ဖိုု ့ သူကိုုယ္တိုုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တယ္။ ဝိုုင္း အဂၤလိပ္စာေကာင္းေအာင္ သူပဲ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ဝိုုင္း ဗီယက္နမ္တႏိုုင္ငံလံုုးစစ္ အဂၤလိပ္စာ စာေမးပြဲမွာ ဒုုတိယ ရတာ။ ဝိုုင္းတက္မဲ့ဘာသာ၊ ေက်ာင္းေတြကိုု ဝိုုင္းအဘိုုးက အကုုန္ေရြးေပးတာကြ။ ဟား...မင္းအဘိုုးက တကယ္ေတာ္တာပဲ။


တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း မိဘက ေထာက္ပံႏိုုင္ သားသမီးက မထက္ၿမက္။ သားသမီးက ထက္ၿမက္ေပမဲ့ မိဘက မတတ္ႏိုုင္။ မိဘကလည္း ေထာက္ပံ့ႏိုုင္ သားသမီးကလည္း ေတာ္မွ ေအာင္ၿမင္တာ။ ဟုုတ္တယ္ေနာ္ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ တကယ္ကံေကာင္းတယ္ ဒီလိုုမိဘ၊ မိသားစုုမ်ိဳးရလိုု ့။ ကိုုယ္ကေတာ့ အေရွ ့တိုုင္းက သားသမီးၿပ ုုစုုပ်ိဳးေထာင္တာကိုု မၾကိ ုုက္ဘူး။ ကေလးေတြကိုု ဘာမွမလုုပ္ခိုုင္းေတာ့ အသက္ကၿဖင့္ ၇၊ ၈ ႏွစ္ ရိွေနၿပီ ကုုိယ့္ဘာသာ မစားတတ္ေသးဘူး၊ ခြံ ့ေကႊ်းရတာနဲ ့။ အေနာက္တိုု္င္းက မိဘေတြက ငယ္ငယ္ကတည္း ကေလးလုုပ္ႏိုုင္တာေလးေတြ တတ္ႏိုုင္သေလာက္ လုုပ္ခိုုင္းေတာ့ ကေလးေတြက တာဝန္သိတယ္။ အခုု မစားရင္ အငတ္ထားမယ္ဆိုု တကယ္အငတ္ထားတာ၊ ကေလးေၾကာင့္ ၾကမ္းၿပင္ေပသြားရင္ ကေလးကိုု သုုတ္နည္းၿပၿပီး ၿပန္သုုတ္ခိုုင္းတယ္။ ည ၈ နာရီခြဲ ကေလးေတြအိပ္ခ်ိန္လိုု ့ေၿပာလိုုက္တာနဲ ့ အိပ္ရတယ္။ ေရွာပင္းေမာလ္မွာ  စာအုုပ္ဝယ္ဖိုု ့လာတာ စက္ဘီးေတာင္းရင္ ခုုလာတာ စက္ဘီးဝယ္ဖိုု ့လာတာ မဟုုတ္ဘူး၊ စာအုုပ္ဝယ္ဖိုု ့လာတာလိုု ့ ကေလး နားလည္သေဘာေပါက္ လက္ခံလာေအာင္ အေသအခ်ာ ဆံုုးမတယ္။

အာေခါင္ၿခစ္ငိုုရင္လည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ ့ ရွင္းၿပတယ္။ ကိုုယ့္အေမဆိုု ဘယ္စိတ္ရွည္ပါ့မလဲ ေၿပာမရဘူးလား ကဲဟယ္ဆိုုၿပီး ေက်ာၿပင္ကိုု ေၿဗာတင္ပစ္လိုုက္မွာ။ က်ဴရွင္ဆရာမ လာတာကိုု ကေလးက တံခါးဖြင့္မေပးလိုု ့ က်ဴရွင္ဆရာမက နာရီဝက္ေလာက္ တံခါးဝမွာ ေစာင့္္ေနရတာ ေတြ ့ဖူးတယ္။ ကိုုယ္ဆိုု နားရြက္ဆြဲၿပီး ေခါင္းကိုုေခါက္ထည့္ခ်င္တာ  လက္ကိုု ယားေနတာပဲ။ အေနာက္တိုုင္းသားေတြ ကေလးကိုု ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ယံုုၾကည္မႈရိွေအာင္၊ ကိုုယ့္အားကိုုယ္ကိုုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတာ သေဘာက်တယ္။ ဘူးပင္ေအာက္မွာ ထိုုင္ၾကေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္္မွာဆိုု ဗူးသီးကိုု ေၾကာ္စားတယ္၊ ခ်က္စားတယ္ မင္းတိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာေရာ။ တရုုတ္ၿပည္မွာေတာ့ ခ်က္စားတယ္လိုု ့ မၾကားဘူးေပါင္။ ခ်က္စားရင္ ခ်က္စားမွာေပါ့ ေကြ ေဝ့က မီးဖိုုေခ်ာင္မွ မဝင္တာ၊ စားဖူးတာကိုု သတိမထားမိတာ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာပါ့။ အင္း.. ဗီယက္နမ္မွာ ဘူးသီးကိုု ဘယ္လိုုစားၾကပါလိမ့္...ဗီယက္နမ္ေတြ ဗူးသီးမစားၾကဘူး ထင္တယ္။ ဖုုန္းဆက္ရင္ ကိုုယ့္အစ္မေတြကိုု ေမးဖိုု ့ မွတ္ထားရဦးမယ္။ ဟမ္မေလး... တရုုတ္နဲ ့ ဗီယက္နမ္ ဗူးသီး စားသလား မစားဘူးလားဆိုုတာ တရုုတ္နဲ ့ ဗီယက္နမ္ကိုုယ္တိုုင္ မသိဘူးဆိုုေတာ့..။

(ဆက္ပါဦးမည္)

ဗူးသီး စားမစားေတာ့ မသိဘူး ေဝ့တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ဘူးသီးညီေနာင္ ခုုနစ္ေဖာ္ ကာတြန္းကားေတာ့ ေခတ္စားတယ္။ ညီအစ္ကိုု ခုုနစ္ေယာက္က တေယာက္တမ်ိဳးစီ အစြမ္းရိွၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကေလ၊ တစ္ေယာက္ကမီး၊ တစ္ေယာက္ကေရ။ အငယ္ဆံုုးေလးကိုု ေၿမြမၾကီးက ေမြးစားၿပီး ညီအစ္ကိုုေတြကိုု ၿပန္တိုုက္ခိုုင္းတယ္။ အငယ္ဆံုုးေလးက ညီအစ္ကိုုမွန္း မသိေတာ့ ခ်ၾကတာေပါ့။ ညီအစ္ကိုုေတြဆံုုမွ ေၿမြမၾကီးကိုု ႏိုုင္မွာမိုု ့ ညီအစ္ကိုုေတြ မဆံုုေအာင္ ေၿမြမၾကီးက လုုပ္တာ။ အဲဒီကာတြန္းကား ဘယ္ေလာက္ေခတ္စားလဲဆိုုရင္ ဟိုုးတေလာတုုန္းက ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ပြဲမွာ ေကာင္ေလးခုုနစ္ေယာက္ ဘူးသီးညီေနာင္ ခုုနစ္ေဖာ္ဝတ္စံုုဝတ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းထဲ ပါလိုုက္ေသးတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာလည္း အေနာက္ဖက္သိုု ့ ခရီးထြက္ၿခင္း (Journey to the West) ၿပၿပီဆိုုလိုု ့ကေတာ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ၿပီလိုု ့သာ မွတ္လိုုက္ေတာ့။

ဝါရွင္တန္ဒီစီရံုုးမွာ ေန ့လည္ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုုရင္ ဗီယက္နမ္ေလး ငုုယင္က အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးသြားၿခင္းရုုပ္ရွင္ ၾကည့္ေလ့ရိွတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာ ငုုယင္ဆိုုတဲ့နာမည္က ေယာက်္ား၊ မိန္းမ မေရြးဘူးေပါ့ေနာ္ ဝိုုင္း ( ဝိုုင္း နာမည္မွာ ငုုယင္ ပါတယ္) ဟုုတ္တယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက အဲဒီရုုပ္ရွင္ သိပ္ေခတ္စားတာ ေမ်ာက္မင္း စြန္းဝူခံုုးကိုု သိပ္ၾကိ ုုက္တယ္။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုု ပါက်ဲဝက္လိုု ငွဲ..ငွဲ..ငွဲ ဆိုုၿပီး လုုပ္ရယ္တာ သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ အဲဒီတုုန္းက ကိုုရီးယားကား ေခတ္မစားေသးဘူး။ သိုုင္းကားေတြ ေခတ္စားတယ္ ပိုုးမင္းသားရဲ  ့ သိုုင္းဝိညာဥ္၊ နဂါးႏိုုင္ဓား။ တရုုတ္သိုုင္းကားေတြ ၾကည့္တယ္၊ သိုုင္းစာအုုပ္ ဖတ္တယ္။ ၾကာလာေတာ့လည္း ဝီွ..ဝွီ..ဝီွ..ဝွစ္..ဝွစ္..ဝွစ္..ဟူး...ဟူး...ဟူး ေတြ မ်ားလိုု ့ အဓိပၺာယ္မရိွဘူးဆိုုၿပီး မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ဝိုုင္းက သိုုင္းဝထၳဳတစ္ပုုဒ္ကိုု ခုုေလးတင္ ရထားေပၚမွာ ဖတ္လာတာ ဘာစာအုုပ္လဲ။

ေကာင္းတဲ့ဂိုုဏ္းနဲ ့ မေကာင္းတဲ့ဂိုုဏ္း အၿဖ ူေရာင္ဂိုုဏ္းသားေတြက ပုုေလြမႈတ္ၾကတယ္ တရုုတ္သိုင္းဝထၳဳနာမည္ၾကီးဆရာနာမည္ကိုု ဗီယက္နမ္ေလသံနဲ ့ ရြတ္ၿပေတာ့ တရုုတ္က နားမလည္။ နာမည္ၾကီးတရုုတ္ သိုုင္းဝထၳဳေရးဆရာနာမည္ေတြကိုု ေဝ့က ရြတ္ၿပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူဆိုုတာ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္ သိသြားၾကတယ္။ ကိုု္ယ္တိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက တရုုတ္ကား ေမေမၾကီး၊ ေမေမေလး၊ ပိုုင္ေဟြ ့၊ ဟုုန္ေမဟြမ္တိုု ့ ေခတ္စားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ကား အိုုးရွင္းရုုပ္ရွင္ဆိုု ကိုုယ္တိုု ့ေတြ သိပ္ၾကိ ုုက္ၾကတာ။ ခုုေတာ့လား ကိုုးရီးယားမွ ကိုုးရီးယား။ ဂ်က္ကီခ်မ္းရုုပ္ရွင္ေတြကိုု ၾကိ ုုက္တယ္ ရယ္ရလိုု ့။ The Myth ဆိုုတဲ့ ရုုပ္ရွင္ထဲက ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ေတးကိုု ၾကိ ုုက္တယ္။ ေဝ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ကာရာအိုုေကဆိုုင္သြားရင္ အဲဒီသီခ်င္း ဆိုုၾကတယ္ လာ...လာ...လာ...နာ...နာ...နာ..။ ဟာ.. သီခ်င္းလည္း မရဘဲနဲ ့ လာ..လာ..လာ...နာ..နာ..နာ ဆိုုၿပီး ေရာမခ်စမ္းနဲ ့။ ဟား..ဟား..ဟား..အင္း... အႏုုပညာဆိုုတာ လူမ်ိဳး၊ဘာသာ၊ ႏိုုင္ငံ မၿခားေတာ့ပါလား။

 ေဝ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ လမ္းေလွ်ာက္တာ ဝါသနာ မပါဘူးလား။ သူတိုု ့လား ဘီယာဆိုုင္ဆိုုရင္ေတာ့ လိုုက္မယ္တဲ့ ၿပတိုုက္၊ ပန္းၿခံ၊ ေတာင္တက္မယ္ ဆိုုရင္ေတာ့ ေဝါင္ေဝါင္ေရွးတဲ့။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေတာင္တက္ဖိုု ့၊ ၿပတိုုက္သြားဖိုု ့ဆိုု ႏိုုးပဲ။ လမ္းလည္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္ဘူး၊ တေနကုုန္ အိႏိၵယရုုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္တာ မေညာင္းဘူးလား မသိဘူး။ ဟ...သူတိုု ့ကလည္း အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ႏွပ္မေနဘဲ ဘယ့္ႏွယ့္ ကိုုယ့္ဒုုကၡကိုုယ္ရွာ ေတာင္သြားတက္၊  ၿပတိုုက္သြားပါလိမ့္လိုု ့ ေတြးမွာေပါ့။ ေဝ့ေရ မင္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ အစိုုးရအလုုပ္ လုုပ္မွာလား၊ အၿပင္ဝန္ထမ္းလုုပ္မွာလား။ မင္းတိုု ့တရုုတ္ၿပည္ေတာ့ မသိဘူး ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာေတာ့ ဗိုုလ္မူး အဲ ဗိုုလ္မႈးအဆင့္ေလာက္နဲ ့ကိုု အေတာ္ဟုုတ္ေနၿပီ။ ခုု တရုုတ္သမၼတသစ္က လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကင္းရွင္းေရး လုုပ္ေနေတာ့ အရင္လိုု စားဖိုု ့ မေခ်ာင္ေတာ့ဘူး။ ဒါဆိုု ေဝ့ ေဘဂ်င္းၿမိ  ုု ့ေတာ္ တက္မွာလား။ ေဘဂ်င္းက လူရႈပ္တယ္ ေလထုုညစ္ညမ္းတယ္ ေဝ့ဇာတိနားက ၿမိ ုု ့ၾကီးေလာက္ပဲ တက္ၿဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ေဝ့ေတာ့ တရုုတ္ၿပည္ေရာက္ရင္ ေဖ့ဘြတ္လည္း သံုုးလည္းမရ၊ ဂ်ီေမးလ္လည္း သံုုးလိုု ့မရေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ အဆက္အသြယ္ ရိွေတာ့မွာ မဟုုတ္ဘူး။ ဟုုတ္တယ္ ဝိုုင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ တရုုတ္ၿပည္ ၿပန္သြားရင္ အဆက္အသြယ္ကိုု မရိွေတာ့တာ။


ဝိုုင္းတိုု ့ဗီယက္နမ္မွာလည္း တခုုခုုဆိုု အစိုုးရက ဘမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ ပေရာက္စီေတြနဲ ့ ေက်ာ္ခြၾကၿပီး ဂ်ီေမးလ္၊ ေဖ့ဘြတ္ ၿပန္သံုုးၾကတာပဲ။ ေဟ...ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာလည္း ဘာထူးလဲ အတူတူပဲ တခုုခုုဆိုု အစိုုးရက အင္တာနက္ကိုု ေႏွးပစ္လိုုက္တာ။ သတင္းဆိုုဒ္ေတြကိုု ဖြင့္လိုုမရေအာင္ ဘမ္းပစ္ရင္ ပေရာက္စီေတြနဲ ့ ေက်ာ္ခြရတယ္။ မင္းတိုု ့ဒီမိုုကေရစီမိခင္ အေမစုုသတင္းက ဗီယက္နမ္တီဗြီမွာ အၿမဲပါတယ္။ ဝိုုင္းတိုု ့ဗီယက္နမ္ေတြ အေမစုုကိုု ေလးစားတယ္ကြ။ တရုုတ္ေလး ေဝ့ဆီကေတာ့ အေမစုုကိုု သိတယ္ဆိုုတဲ့စကား ထြက္မလာဘူး။ နီေပါ၊ အိႏိၵယ၊ မေလးရွား၊ ကေမၻာဒီးယား၊ အေမရိကန္ေတြက အေမစုုကိုု သိၾကေပမဲ့ တရုုတ္ေတြ မသိၾကတာ အံ့ၾသစရာ မဟုုတ္ပါဘူး။ အေမစုု သမၼတၿဖစ္ရင္ တရုုတ္လက္ေအာက္ခံအစိုုးရ လုုပ္မွာမဟုုတ္တာ ေသခ်ာလြန္းေတာ့ တရုုတ္အစိုုးရက အေမစုုသတင္း ဘယ္လႊင့္ပါ့မလဲ။ တေလာတုုန္းက အေမစုုအေၾကာင္း တရုုတ္တီဗြီသတင္းမွာ လႊင့္တဲ့အေၾကာင္း ေဖ့ဘြတ္မွာ ဖတ္လိုုက္ရတယ္။ ၿပည္သူ ့ဆက္ဆံေရး၊ ႏိုုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး ဘြဲ ့ရထားေပမဲ့ ေဝ့နဲ ့ဝိုုင္း ႏိုုင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။

ဘုုရားပုုထိုုးေတြရိွတဲ ့ ပုုဂံကိုု သြားလည္ခ်င္တယ္။ ကိုုယ္လည္း ဗီယက္နမ္က ေဟာင္လန္ေဘကိုု သြားလည္ခ်င္တယ္။ ဗီယက္နမ္ရိုုးရာဝတ္စံုုေလးက လွတယ္ေနာ္ ဝိုုင္း က်က္သေရလည္း ရိွတယ္။ အယ္မေလး အၿမင္သာလွတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ အမ္...ဂါဝန္အရွည္ၾကီးေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီပြပြ ဝတ္တာေလ လြတ္လပ္တယ္လုုိ ့ ထင္ေနတာ။ ေအာက္ကသာ လြတ္လပ္သာေအ့ အေပၚက က်ပ္ထုုတ္ေနေအာင္ ဝတ္မွလွတာ။ အထက္တန္းေက်ာင္းအထိ ရိုုးရာဝတ္စံုု ဝတ္ရေပမဲ့ ပြပြေခ်ာင္ေခ်ာင္ေလး။ ပြဲေတြဆိုုရင္ လက္ေမာင္းအတိ ၊ ရင္အတိ က်ပ္ထုုပ္ေနေအာင္ ဝတ္ရတာ အသက္ရွဴက်ပ္တယ္။ ဗီယက္နမ္မွာ ေတာင္၊ ေၿမာက္၊ အလယ္ ေလသံကြဲတယ္။ ဝိုုင္းဆိုု စကားေၿပာလိုုက္တာနဲ ့ေၿမာက္ဗီယက္နမ္က လာမွန္းသိတယ္။ အလယ္ပိုုင္းေလသံကေတာ့ အေတာ္ဆိုုးတယ္ ဗီယက္နမ္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ နားမလည္ဘူး။ ဗီယက္နမ္စကား သင္ခ်င္ရင္ ေၿမာက္ပိုုင္းမွာ လာသင္ၾကတယ္ ေလယူေလသိမ္း နားေထာင္ေကာင္းလိုု ့။

တရုုတ္မွာေတာ့ ေဘဂ်င္းဟြာ့လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ေဘဂ်င္းေလသံက standard ပဲ။ ဒါေပမဲ့ တရီႊရီႊေတြ မ်ားတယ္။ အင္း ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာေတာ့ အလယ္ပိုုင္းေဒသ မႏၲေလးကိုု ညႊန္းၾကမယ္ထင္တယ္။ မန္းသားေတြ စကားေၿပာၾကတာ ယဥ္ေက်းလိုု ့တဲ့။ ေဝ့က ၿပင္သစ္စကားေၿပာ ကေနဒီးယန္းဆီက ၿပင္သစ္စာ သင္ေနတာဆိုုေတာ့ သူ သိသေလာက္ ဝိုုင္းနဲ ့ ၿပင္သစ္လိုု မႈတ္ၾကတယ္။ ေဝ့ကိုု ၿပင္သစ္စကားေၿပာ သင္ေပးတဲ့ေက်ာင္းသားက ကေနဒါႏိုုင္ငံ ေက့ဘတ္ၿပည္နယ္က။ ဝိုုင္းက ေက့ဘတ္ခြာ ေက့ဘတ္ Quebec ေဒသ ၿပင္သစ္စကားေၿပာက အင္မတန္ အသံထြက္ဆိုုးတာ ၿပင္သစ္အခ်င္းခ်င္ေတာင္ နားမလည္ဘူး။ ဝိုုင္း အီတလီမွာ ေနတုုန္းက အိမ္ရွင္က ကေနဒါႏိုုင္ငံ ေက့ဘတ္ Quebec ၿပည္နယ္မွာေနတဲ့ သူ ့တူမ အလည္လာမွာမိုု ့သူ မရိွတဲ့အခ်ိန္ ၾကည့္ရႈေပးပါလိုု ့မွာထားတယ္။ သူ ့တူမက ဝိုုင္းကိုု လာေမးတာ ၿပင္သစ္စကားဆိုုေပမဲ့ ဗီယက္နမ္မွာ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက ၿပင္သစ္စာသင္၊ ၿပင္သစ္ၿပည္မွာလည္း ေက်ာင္းတက္ဖူးတဲ့ ဝိုုင္း တေယာက္ အေတာ့္ကိုု နားမလည္ႏိုုင္တာတဲ့။ ကိုုယ္ကေတာ့ ၿပင္သစ္စကားဆိုု ရႈ...ရႈ...ရႈ လိုု ့သာ ၾကားေနေတာ့တာပဲ။ ကိုုယ္တိုု ့သံုုးေယာက္ ဘာသာစကားေတြ စိတ္ဝင္စားတာလည္း တူတယ္။

ေဝ့က ၿပတိုုက္ေတြ သြားရတာ ၾကိ ုုက္တယ္။ နယူးေယာက္မွာ ေဝ့ မသြားဖူးတဲ့ ၿပတိုုက္ မရိွသေလာက္ဘဲ။ ကိုု္ယ္တိုု ့ကေတာ့ အုုပ္စုုနဲ ့မွ၊ ေစ်းမၾကီးမွ ၿပတိုုက္ထက္ ပန္းၿခံေတြ၊ ေတာင္ေတြကိုု ပိုုသေဘာက်တယ္။ ေတာင္တက္ၿပီးလိုု ့ နားၾကရင္ ဝိုုင္းနဲ ့ကိုုယ္က ပန္းသီးအၿမဲစားတယ္။ ေဝ့က မင္းတိုု ့ ပန္းသီး အေတာ္ၾကိ ုုက္တယ္ထင္တယ္ေနာ္လိုု ့ ေၿပာရင္ ဝိုုင္းနဲ ့ကိုုယ္ တေယာက္ကိုုတေယာက္ ၾကည့္ရင္း ၿပံ ုုးၾကတယ္။ ပန္းသီးၾကိ ုုက္တာထက္ ပန္းသီးက ေစ်းေပါလိုု ့၊ တာရွည္အထားခံလိုု ့။ ေဝ့ မင္းေရာ အၿမဲတမ္း  ေခါက္မုုန္ ့ ယူလာတယ္ ေခါက္မုုန္ ့ ၾကိ ုုက္လိုု ့လား ။ သူလည္း so..so..so...  ကိုုယ္တို ့လိုု ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ပ်င္းတဲ့ ငပ်င္းေလး။ ကိုုယ္လား မီးဖိုုေခ်ာင္ကိုု သူတိုု ့နဲ ့ လားလားမွ မဆိုုင္လိုု  ့ေတြးတဲ့ ေကာင္ေတြကိုု တစက္မွ ၾကည့္မရဘူး။ ကိုုယ္တိုု ့အေဖ၊ အေမ ေခတ္တုုန္းကေတာ့ အေဖတေယာက္ရွာတာ တအိမ္လံုုးထိုုင္စား အေမက အိမ္ေထာင္ရွင္မ။ ခုုေခတ္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုုး အလုုပ္ထြက္လုုပ္တာေတာင္ မေလာက္ငွခ်င္။

(ဆက္ပါဦးမည္)

အလုုပ္ထြက္လုုပ္တာခ်ည္း အတူတူ အလုုပ္က ၿပန္လာရင္ ေယာက်ာ္းက ဧည့္ခန္းမွာထိုုင္ သတင္းစာဖတ္၊ တီဗြီၾကည့္၊ မိန္းမက မီးဖိုုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ၿပ ုုတ္။ ဟင္းမခ်က္ေတာင္ အိမ္မႈကိစၥေတြ ကူမလုုပ္ေပးတဲ့ ေယာက်္ားေလးဆိုု သိပ္အၿမင္ကပ္တယ္။ ကိုုယ့္အေဖက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ဟင္းခ်က္နည္း  သင္ေပးခဲ့တာ။ အၿမင္မေတာ္ရင္ တံၿမက္စည္းယူၿပီး လွည္းပစ္လိုုက္တာပဲ ေယာက်ာ္းအလုုပ္၊ မိန္းမအလုုပ္ရယ္လိုု ့ ခြဲၿခားမေနဘူး။ ကိုုယ့္အေဖလိုု ေယာက္်ားမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ၿမင္ဖူးတယ္။ ဒါဆိုု မင္းေတာ့ အီတလီသားေတြကိုု သေဘာက်လိမ့္မယ္ အီတလီသားေတြက ဟင္းခ်က္ဝါသနာပါတယ္။ ဟင္...မင္းတိုု ့ႏွစ္ေယာက္ ဟင္းမခ်က္တတ္ဘူး။ အဟဲ.. ကိုုယ္စားဖိုု ့ေတာ့ ခ်က္တတ္ပါတယ္ သူမ်ားကိုု ခ်က္ေကႊ်းဖိုု ့ေလာက္ေအာင္ေတာ့ confident မရိွဘူး။ ေဝ့လည္း ယူအက္စ္ေရာက္မွ ဟင္းခ်က္ၿဖစ္တယ္။ အမ္မေလး... ဟင္းခ်က္တာမ်ား လြယ္လြယ္ေလး ဟိုုဟာပစ္ထည့္ ဒီဟာပစ္ထည့္ ဒီလိုုနဲ ့ ဟင္းၿဖစ္သြားေရာ။ အေၿပာၾကီးတဲ့ ကိုုယ့္ကိုုၾကည့္ၿပီး ေဝ့နဲ ့ဝိုုင္းက ၿပံ ုုးေနၾကေလရဲ ့။

ေဝ့ က သူ ငါးမိနစ္ ေနာက္က်မယ္လိုု ့ မက္ေဆ့ပိုု ့လာတယ္။ ကိုုယ္ေတာ့ ေဝ ့လာမယ္လိုု ့ မထင္ထားတာ။ မနက္အေစာၾကီးထဖိုု ့ဆိုုတာ မလြယ္ဘူး။ ပိတ္ရက္ဆိုု ေနၿမင့္တဲ့အထိ အိပ္တတ္ၾကတာ။ အင္း... အၿပင္သြားဖိုု ့ဆိုုတာ သတၱိလိုုတယ္၊ မပ်င္းပါမွ။ ေဝ့သာ နယူးေယာက္မွာ အလုုပ္ရရင္ ကိုု္ယ္တိုု ့သံုုးေယာက္ ဖလမ္းဖလမ္း ထေနမလားဘဲ။ အရင္တုုန္းက ပိတ္ရက္ႏွစ္ရက္မွာ တစ္ရက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ တစ္ရက္ကိုု ေစ်းဝယ္၊ ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ သန္ ့ရွင္းေရး၊ အနားယူလိုု ့ သတ္မွတ္ထားတာ ဝိုုင္းနဲ ့ သိၿပီးကတည္းက ကိုု္ယ္ေတာ့ ပိတ္ရက္ႏွစ္ရက္လံုုး အၿပင္ထြက္ လည္ေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္မွာေနရင္ တေနကုုန္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အိုုင္ပတ္၊ ဖုုန္းေတြနဲ ့ မ်က္ႏွာ ခြာေတာ့တာ မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒါ မေကာင္းဘူး ပိတ္ရက္ေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဖုုန္း အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းေတြနဲ ့ ေဝးေဝးေနသင့္တယ္။ ေဝ့က ရည္းစားမရေသးလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့နဲ ့ လာေပါင္းေနတာကြ။ သူ ရည္းစားရသြားရင္ ေတာင္တက္၊ ၿပတိုုက္သြား၊ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ မထင္။ အင္း ေဝ့ရည္းစားက ေဝ့လိုုမ်ိဳး ေတာင္တက္၊ ၿပတိုုက္သြားတာ ဝါသနာပါရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္။ အဲဒါဆိုု ကိုုယ္တိုု ့ေလးေယာက္ အတူတူ ေတာင္တက္လိုု ့ရမွာ။

ဟို နယူးဂ်ာဆီဖက္ကိုု ဆက္ထားတဲ့ တံတားက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတား ထင္တယ္။ ဟုုတ္ပါ့မလား ဒီနားမွာ တံတားႏွစ္ခုုရိွတယ္ နယူးဂ်ာဆီကိုု ဆက္တဲ့ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားရယ္၊ ဘေရာင္းဖက္ကိုု ဆက္ထားတဲ့ တံတားရယ္။ နယူးေယာ့ကာ မၿဖစ္ေသးတဲ့ ဝိုုင္းက ဝင္မၿငင္းဘူး။ မ်က္မွန္ေကာက္တပ္ၾကည့္တဲ့ ေဝ့က ေဆာရီး အဲဒါ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတား။ ေဝ့ မင္းဟာေလ မ်က္မွန္မတပ္ဘဲ မၿမင္မစမ္းနဲ ့ မၿငင္းစမ္းနဲ ့။ ဆဲလ္ဖီေတြ ေခတ္စားေတာ့ ေဝ့က ဆဲလ္ဖီေတြ ရိုုက္တယ္ ရိုုက္တုုိင္းလည္း တပံုုမွ မလွဘူး။ ဆဲလ္ဖီရိုုက္တယ္ဆိုုတာ နည္းရိွတယ္  မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ မ်က္ႏွာက်လွလွဆိုုရင္ ဘယ္ဖက္ကပဲရိုုက္ရိုုက္။ ကိုုယ္တိုု ့မ်က္ႏွာက ၾကီးေတာ့ တည့္တည့္ရိုုက္ရင္ မ်က္ႏွာက ပိုုၾကီးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ နည္းနည္းၿမင့္ၿမင့္ေလးက ရိုုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ေမးႏွစ္ထပ္ ၿဖစ္တာေတြလည္း မၿမင္ရေတာ့ဘူး။

ဟုုတ္တယ္ ဆဲလ္ဖီပံုုေတြၾကည့္ၿပီး ေဝ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဝ့ကိုု ဝလာတယ္လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ အမွန္က မ်က္ႏွာက ၾကီးေနတာ။ ေအး အထက္ကေန နည္းနည္းေလး ပင့္ရိုုက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုု မရိုုက္ေလနဲ  ့ဟုုတ္ၿပီ မ်က္ႏွာကိုု နည္းနည္းေစာင္းေစာင္းေလး ထားၿပီးရိုုက္။ အဲ ခလုုတ္ေလး ႏွိပ္ေပးပါဟာ ေဝ့ လက္မမွီလိုု ့ ဟား ဟုုတ္ၿပီ ဒီတစ္ခါပဲ ဆဲလ္ဖီပံုုေလး ေကာင္းေကာင္းရဖူးတယ္ ေဖ့ဘြတ္ပရိုုဖိုုင္ လုုပ္လိုု ့ရၿပီ။ လာေဟ့ အုုပ္စုုလိုုက္ပံုု ရိုုက္ၿပီး ဆဲလ္ဖီေလး ေလ့က်င့္လိုုက္ရေအာင္။ ဓာတ္ပံုုေတြ ၿပန္ၾကည့္ေတာ့ ေဝ့မ်က္လံုုးက တၿခားကိုု ၾကည့္ေနတယ္။ ဟာ ေဝ့ မ်က္လံုုးက ကင္မရာကိုု ၾကည့္ရမွာကြ ဘယ့္ႏွယ့္ ခလုုတ္ကိုု ၾကည့္ေနတာတုုန္း ၿပန္ရိုုက္မယ္။ ၾကိ ုုက္တဲ့အေနအထားေလးရၿပီဆိုုရင္ ကင္မရာကိုုၾကည့္လိုု ့ ေအာ္ၿပီး သတိေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေဝ့က ခလုုတ္ႏွိပ္တဲ့သူဆိုုေတာ့ ေယာင္ၿပီး ခလုုတ္ကိုုၾကည့္မိလိုု ့ ဓာတ္ပံုုထဲမွာ သူ ့ မ်က္လံုုးက တၿခားကိုု ၾကည့္ေနသလိုု ၿဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုုနဲ ့ ဓာတ္ပံုု ၃၀ ေလာက္ရိုုက္မွ ၁ ပံုု ေကာင္းေကာင္းရတယ္။


ဝိုုင္းက သူ ့ကင္မရာေလးနဲ ့ ဆဲလ္ဖီရိုုက္က်င့္။ ေဝ့က သူ ့ဖုုန္းနဲ ့ ဆဲလ္ဖီရိုုက္က်င့္။ ကိုုယ္က သူတိုု ့နွစ္ေယာက္ ဆဲလ္ဖီေတြကိုု ေဝဖန္ေပး၊ ကင္မရာခလုုတ္ႏွိပ္ေပး၊ ဖုုန္းအေနအထားၿပင္ေပးနဲ  ့။ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ဆဲလ္ဖီေလ့က်င့္ၾကတာ တဟားဟားနဲ ့အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသား။ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ ဆဲလ္ဖီတခါမွ မရိုုက္ဖူးဘူး။ ေဝ့၊ ဝိုုင္း၊ ကိုုယ္တိုု ့ဆံုုၾကရင္ ဆဲလ္ဖီရုုိက္ၾကၿပီး ဘယ္သူက တိုုးတက္လာတယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာမွာ လိုုေနတယ္လိုု ့ ေဝဖန္ၾကေတာ့တာပဲ။ ၉၁၁ ေန ့က ေဝ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ က်င္းပတယ္။ အဲဒီေန ့မွာပဲ ကိုုယ့္အလုုပ္ဗီဇာ အဆင္ေၿပသြားလိုု ့ကိုုယ္က ပါးစပ္နားရြက္ခ်ိတ္မတတ္ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာပဲ။ မ်က္ႏွာကလည္း တၿပံ ုုးၿပံ ုုးနဲ ့။ ကိုုယ္တိုု ့ရံုုးမွာ ၆ ေယာက္ေလွ်ာက္တာ ၃ ေယာက္က ရီဂ်က္၊ တေယာက္က ရသြားၿပီး ၊ ၂ ေယာက္က မသိရေသး (အဲဒီ ၂ ေယာက္ထဲမွာ ကိုုယ္ပါတယ္)။ ရီဂ်က္ထိတဲ့ တရုုတ္ေလးက ပီအိတ္ခ်္ဒီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လကမွ  သမီးေလးေမြးလိုု ့ ကေလးအေဖ ရာထူးတိုုးတဲ့သူ၊ ယူအက္စ္မွာေနတာ ၆ နွစ္ေလာက္ရိွၿပီ။ အဲဒီလိုုလူက ရီဂ်က္ဆိုုေတာ့ သတင္းၾကားစတုုန္းက ကိုုယ္ဆိုု စားမဝင္၊ အိပ္မေပ်ာ္။

ကိုုယ့္အပူေတြကိုု မိုုင္းဆီ အီးေမးလ္နဲ ့ ေဝမွ်တယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုုတာ ေကာင္းေမြ၊ ဆိုုးေမြ အတူတူ ခံစားရတာမ်ိဳးကိုုး။ ေပ်ာ္ေနတုုန္းကေတာ့ သတိမရဘူး စိတ္ညစ္တယ္ဆိုုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု သတိရတယ္။ ဆူနမ္က ဘာေတြၿဖစ္ေနတာတုုန္း ဘယ္ေက်ာင္းေတာ့ရိွတယ္ ဘယ္လိုုေလွ်ာက္ရမယ္ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးတယ္လိုု ့ သတင္းေပးတယ္။ ဆူနမ္က အေပါင္းအသင္း မ်ားသလိုု္ သတင္းအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိတယ္။ သူတိုု ့က ကိုုယ့္ကိုု မီနီဂူဂယ္လိုု ့ ေခၚတာ ဆူနမ္ကမွ တကယ့္မီနီဂူဂယ္။ ကိုုယ့္ ေက်ာင္းသားဗီဇာက ဘာၿဖစ္လိုု ့ သူ ့ထက္ ေစာေနရတာလဲ ေက်ာင္းကိုုၿပန္ေမးခိုုင္းလိုု ့ ေမးေတာ့မွ ဒီဇင္ဘာအထိ တိုုးေပးလိုုက္တယ္။ ၾကည့္ မေမးလိုု ့ကေတာ့ စက္တင္ဘာဆိုု ေက်ာင္းသားဗီဇာကုုန္ၿပီ တရားဝင္အလုုပ္လုုပ္လိုု ့ မရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားဗီဇာ သက္တမ္းတိုုး၊ ဆူနမ္ဆီကေန ေက်ာင္းေတြသတင္း သိရေတာ့မွ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရိွတာ မဂၤလာတစ္ပါးပါပဲ။

အလုုပ္ဗီဇာ မရခဲ့ရင္ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ရမယ္၊ ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ ပိုုက္ဆံကုုန္မယ္။ နည္းလမ္းေတြ ရိွေပမဲ့ စိတ္ဒုုန္းဒုုန္း မခ်ႏိုုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေန ့မနက္က ကိုုယ့္ဗီဇာ အတည္ၿပ ုုသြားၿပီလိုု ့ ေက်ာင္းက အီးေမးလ္ပိုု ့လာေတာ့မွ ေရွ ့ေနဆီ ဖုုန္းဆက္ၿပီး အတည္ၿပ ုုခိုုင္း။ ေသခ်ာေတာ့မွ သတင္းေကာင္းကိုု သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြဆီ အီးေမးလ္၊ မက္ေဆ့ပိုု ့၊ ဖုုန္းဆက္ ထခုုန္မတတ္ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာပဲ။ အစကေတာ့ ေဝ့ကိုု ေစ်းေပါတဲ့ ဂ်ပန္ကုုန္စံုုဆိုုင္ေလးမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေကႊ်းမလိုု ့ ေနာက္ေတာ့ ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္းပါတီအေနနဲ ့ ဖလပ္ရွင္းမွာ ေဟာ့ေပါ့ သြားစားၾကတယ္။ ကိုု္ယ္တိုု ့သံုုးေယာက္ ေဟာ့ေပါ့ ၾကိ ုုက္ၾကတယ္။ အိႏိၵယစာပဲၾက ိုု္က္တဲ့ ရာမားေၾကာင့္ အိႏိၵယဆိုုင္မွာ သြားစားရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ဘက္မပဲ့ခ်င္လိုု ့ လိုုက္စားေပမဲ့ ကိုုယ္ သိပ္မၾကိ ုုက္ဘူး။ ေဟာ့ေပါ့ဆိုုင္မွာ ဆဲလ္ဖီရိုုက္ၾကေသးတယ္ မီးကလင္းလြန္းေနလိုု ့ ဆဲလ္ဖီပံုုေတြ မေကာင္းဘူး။ ကိုုယ္တိုု ့သံုုးေယာက္ ေၿပာလိုုက္ၾကတာ ဘာေတြေၿပာမွန္း မသိဘူး။ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ အမ္းထရူးနဲ ့ဆိုု ကိုုယ္က ပါးစပ္ပိတ္ေနရတာ မ်ားတယ္။ ေဝ ့၊ ဝိုုင္းနဲ ့ဆိုုရင္ ေၿပာစရာေတြ မကုုန္ႏိုုင္ဘူး။ အဲဒီေန ့က ဆူနမ္၊ ရာမား၊ အမ္းထရူးတိုု ့ကိုု သတိရတယ္။ သူတိုု ့သာ နယူးေယာက္မွာဆိုုရင္ ဝိုုင္ပါတီ ႏႊဲၾကမလားဘဲ။ ခုုေတာ့ မိုုင္ ၂၄၀ ၊ ၄ နာရီအေဝးမွာ။

ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ မာစတာလာတက္တာလိုု ့ ထင္ေနတဲ့ ေဝ့က ပီအိတ္ခ်္ဒီ လာတက္တာလိုု ့ သိလိုုက္ရေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့မွာ အံ့ေတြၾသလိုု ့။ ေဝ့ကိုု ကိုု္ယ္တိုု ့က ခ်ာတိတ္သာသာလိုု ့ ထင္ေနတာကိုုး။ အိမ္မွာလည္း အငယ္ဆံုုး၊ သားေယာ္က်ာ္းေလးမိုု ့ အလိုုလုုိက္ခံရ၊ လုုပ္ငန္းခြင္ မဝင္ရေသးတဲ့ ေဝ့ဟာ ကိုုယ္တိုု ့မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အပူအပင္မရိွတဲ့ ကေလးလိုုပါပဲ။ ေဝ့က ၈၈ ေမြးတာတဲ့ သူ ့ေဖ့ဘြတ္ပရိုုင္ဖိုုင္မွာ ေတြ ့တာ။ ဟာ...ေတာ္ေတာ္ ငယ္တာပဲ ကိုုယ္တိုု ့ထက္ ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ ငယ္တယ္။ ကိုုယ္တိုု ့က ႏုုတာလား ေဝ့ကပဲ ရင့္တာလား မသိဘူး ဓာတ္ပံုုထဲမွာေတာ့ ရြယ္တူလိုု ့ ထင္ရတယ္ေနာ္ ဟိ..ဟိ။ မူလတန္း တက္မဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ့္အသက္က ၄ ႏွစ္ခြဲ။ ၅ ႏွစ္မွ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံတာဆိုုေတာ့ အေဖက ေမြးစာရင္းမွာ အသက္တစ္ႏွစ္ တိုုးလိုုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ပံုုတင္မွာ ကိုုယ့္အသက္ တစ္ႏွစ္ပိုုၾကီးတယ္။ ဝိုုင္းအစ္မလတ္လည္း အဲဒီလိုု တစ္ႏွစ္တိုုးထားတယ္။ အစ္မၾကီးက ၇၅ ခုုႏွစ္ ၾသဂုုတ္လမွာ ေမြးတာ အစ္မလတ္နဲ ့ တစ္ႏွစ္ခြဲ ကြာတယ္။

ဒါေပမဲ့ အသက္တစ္ႏွစ္တိုုးထားလိုု ့ အစ္မလတ္က မွတ္ပံုုတင္မွာ ၇၆ ခုုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ။ ခုု ယူအက္စ္ကိုု လာဖိုု ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ေတာ့ ကူညီေပးတဲ့ ဝိုုင္းသူငယ္ခ်င္းက ဝိုုင္းအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဘယ့္ႏွယ့္ ၄ လပဲ ကြာေနရတာလဲ။ အဲဒီၿပသနာကိုု ဝိုုင္းအစ္မၾကီးက ေၿဖရွင္းလိုုက္တယ္ အလတ္မက ေမြးစားသမီးတဲ့။ တရုုတ္ၿပည္ကိုု ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ နယူးေယာက္မွာ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္နဲ ့ သိကႊ်မ္းခဲ့ရတာကိုု ဝမ္းေၿမာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုုယ္တိုု ့သြားခ်င္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြ အထေၿမာက္ပါေစဖိုု ့ ဆုုမြန္ေကာင္း ေတာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ပါရဂူစာတမ္းကိုု တည္းၿဖတ္ေပးေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ တရုုတ္အစိုုးရကိုု ဟက္ခ္လုုပ္တယ္ထင္လိုု ့ ဘမ္းထားတဲ့ ဂ်ီေမးလ္ကိုု ပေရာက္စီေတြသံုုးၿပီး ေက်ာ္ခြတတ္ေနၿပီဆိုုတဲ့ အေၾကာင္း အီးေမးလ္ေတြ ကိုုယ္တိုု ့ရပါတယ္။ ဒီလိုုအီးေမးလ္ေတြ အလာက်ဲသြားမွာ၊ လံုုးဝမလာေတာ့မွာ ကိုုယ္တိုု ့ အေသအခ်ာ သိေနၾကတယ္။

ေဝ ့နဲ ့ ဆံုုရတဲ့ အခ်ိန္က ခဏေလးေပမဲ့ ဝါသနာတူလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ဆံုုဖိုု ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဆိုုတဲ့ စကား ကိုုယ္တိုု ့ မေၿပာၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုုေတာ့ဘူးဆိုုတာ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ အေသအခ်ာ သိေနခဲ့ၾကလိုု ့ပါပဲ။ တစ္ႏွစ္ကြန္းထရပ္ကုုန္ရင္ ၿပင္သစ္စကားေၿပာႏိုုင္ငံ (အာဖရိက) ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရဖိုု ့ရိွတဲ့ ဝိုုင္းဟာလည္း မၾကာခင္ ခြဲခြာရေတာ့မွာပါ။ ဘဝၿမိ ုု ့မွာ ၿဖတ္သန္းေၿပးဆြဲေနတဲ့ ရထားလိုုင္းေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွ ကိုုယ္စီးတဲ့အခ်ိန္၊ ကိုုယ္စီးတဲ့ရထား၊ ကိုုယ္စီးတဲ့ရထားတြဲကိုု ဆိုုက္ဆိုုက္ၿမိ ုုက္ၿမိ ုုက္ တက္လာၿပီးေတာ့ သိကႊ်မ္းခင္မင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ  ၿဖစ္သြားၾကေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ခြဲခြာၾကရတာပဲ။ ေတာင္သြားတက္တဲ့အခါ၊ ၿပတိုုက္သြားတဲ့အခါ၊ ပန္းၿခံမွာ လမ္းလွ်ာက္တဲ့အခါ ေဝ့နဲ ့ ဝိုုင္းကိုု သတိရမိေလမလား။ တေန ့ေန ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ တေနရာရာမွာ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ၿပန္ဆံုုေတြ ့ၾကဦးမလား။ တကယ္ေတာ့လည္း ကိုုယ္တိုု ့ဟာ ေတြ ့ဆံုုၾကံ ုုကြဲၾကတဲ့ ဘဝခရီးသည္မွ်သာ...

စန္းထြန္း
ေအာက္တိုုဘာ ၁၊ ၂၀၁၄။

ဝါသနာမတူ၊ စရိုုက္မတူေပမဲ့ အတန္းတူလိုု ့ ဘဝခရီးသည္ ၿဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္ဒါသံုုးေကာင္အေၾကာင္းကေတာ့
ဒီေနရာ ေလးမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဘြဲ ့မရေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အဝင္အထြက္ မလုုပ္တဲ့ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ မိန္းတံခါးမ

စက္တာဘာ ၁ မန္မိုုရီယမ္ေဒး ပိတ္ရက္မွာ အက္ေကးဒီးယားသြား ေတာလားၿပီးသြားေတာ့ စက္တင္ဘာလအတြက္ ခရီးသြားဖိုု ့ ရက္ညိွၾကေတာ့ စက္တင္ဘာလရဲ ့ ပထမ၊ ဒုုတိယပတ္ေတြမွာ တိုုးခရီးစဥ္ေတြ မရိွဘူး။ ဒါကလည္း ၿဖစ္သင့္ပါတယ္ စက္တင္ဘာ ၁ မန္မိုုရီယမ္ေဒးပိတ္ရက္ ခရီးေတြ သြားၿပီးခါစကိုုး။ အက္ဖ္စတိတ္ upstate လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ နယူးေယာက္အထက္ပိုုင္းက Lake George ၊ Fingers Lake တိုု ့ကိုု သြားခ်င္ေပမဲ့ အဲဒီခရီးစဥ္ေတြက စက္တင္ဘာလကုုန္မွ ထြက္မွာ။ ဝိုုင္းက စက္တင္ဘာလလယ္မွာ အီတလီကိုု အစည္းအေဝးပြဲ သြားတက္ရမွာ စက္တင္ဘာ ၂၀ စေနေန ့ ေန ့လည္မွ   ၿပန္ေရာက္မယ္။ ေနာက္အပတ္ဆိုု ဝိုုင္းအစ္မႏွစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ကိုု လာလည္ၾကမွာ သံုုးပတ္ခရီးထြက္မွာမိုု ့ ေအာက္တိုုဘာလလယ္မွ ၿပန္ေရာက္မယ္တဲ့။ အီတလီကေန ၿပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့ စက္တင္ဘာ ၂၁ တနဂၤေႏြေန ့ တရက္တည္းပဲ အားပါသတဲ့။

ဒီလိုုနဲ ့ တစ္ရက္ခရီးစဥ္ေတြ ရွာေဖြေတာ့ Fall Foilage Special ၿဖစ္တဲ့ Apple picking ကိုု သြားေတြ ့တယ္။ ဝိုုင္းက စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ရက္စ္ဘယ္ရီ၊ ဘလူးဘယ္ရီ ဘာဘယ္ရီမွ မၾကိ ုုက္ဘူးတဲ့။ ပန္းသီးေတာ့ ၾကိ ုုက္ပံုုရတယ္ ပန္းၿခံေတြမွာ လမ္းသြားေလွ်ာက္ရင္ အဆာေၿပစားဖိုု ့ ပန္းသီးေတြ သယ္လာတတ္တယ္။ ဘြတ္ထားတာ တပတ္ေက်ာ္ၿပီ စက္တင္ဘာ ၂၁ တနဂၤေႏြေန ့ သြားမွာ ဗုုဒၶဟူးေန ့အထိ ကြန္ဖန္း confirm မၿဖစ္ေသးလိုု ့ တိုုးကုုမၺဏီကိုု လွမ္းဖုုန္းဆက္ေမးၾကည့္ေတာ့ လူမၿပည့္ေသးလိုု ့ ကြန္ဖန္း မၿဖစ္ေသးဘူးတဲ့။ စေနေန ့တိုုးကေတာ့ ကြန္ဖန္းတဲ့။ အမ္... ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းက စေနေန ့မွ ၿပန္ေရာက္မွာ။ တၿခား apple picking တိုုးေတြ ရွာၾကည့္ဦးမွပဲ။ တၿခားတိုုးေတြက ပန္းသီးေတာ့ သြားခူးပါရဲ ့ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္၊ Mystic Aquarium မစ္စတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြနဲ ့ ေပါင္းထားတယ္။ မစ္မတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ကိုု ကိုုယ္တိုု ့ ေရာက္ဖူးၿပီးသား၊ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္လည္း မသြားခ်င္ဘူး။ ဒီတိုုးကမွ ကိုုယ္တိုု ့သြားခ်င္တာေတြနဲ ့ ကြက္တိ။

Nassau Hall

၁၈၇၉  ေက်ာင္းဆင္းေတြ လႈဒါန္းထားတဲ့ ေၾကးသြန္းက်ားႏွစ္ေကာင္

ခဏေလာက္ ဖုုန္းကိုုင္ထားမလား ရံုုးခ်ဳပ္ကိုု လွမ္းေမးေပးမယ္ေလ အိုုေက ရတယ္။ ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီတိုုး ကြန္ဖန္းၿဖစ္တယ္တဲ့ ရံုုးခ်ဳပ္က အေၾကာင္းၾကားလာတယ္၊ မၾကာခင္ ကြန္ဖန္းအီးေမးလ္ မင္း ရလိမ့္မယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြန္ဖန္းအီးေမးလ္ရေတာ့ ဝိုုင္းရဲ ့ pick up အတြက္ ဖုုန္းဆက္ရၿပန္တယ္။ တိုုးကိုု ဘြတ္လုုပ္တုုန္းက ကိုုယ့္အိမ္နဲ ့နီးတဲ့ ဖလပ္ရွင္းကိုု ၾကိ ုုပိုု ့ေနရာ ေရြးထားတာ။ ဝိုုင္းအိမ္က မက္ဟန္တန္ တရုုတ္တန္းနဲ ့ နီးတယ္။ ဝိုုင္းၾကိ ုုပိုု ့အတြက္ ဖုုန္းဆက္ေတာ့ ဟိုုနံပါတ္ကိုု ေခၚပါ၊ ဒီနံပါတ္ကိုု ေခၚပါနဲ ့ ႏွစ္ခါေလာက္ ေၿပာင္းခိုုင္းလိုု ့ Live chat ကေန လုုပ္ခိုုင္းတာ အဆင္ေၿပတယ္။ ဖလပ္ရွင္းကေန မနက္ ၇ နာရီမွာ ထြက္မွာမိုု ့ ၆ နာရီ  ၅၀ ေရာက္ႏွင့္ေနဖိုု ့ ဂိုုက္က ဖုုန္းဆက္ သတိေပးလာတယ္။ မနက္ ၆ နာရီ ၅၀ ဖလပ္ရွင္းက စုုရပ္ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ ဟိုကိုုသြားပါ၊ ဒီကိုုသြားပါနဲ ့ ၇ နာရီထိုုးေတာ့ တရုုတ္တန္းကိုုသြားမဲ့ ရွယ္တယ္ေပၚမွာ။

တရုုတ္တန္းကိုု နာရီဝက္ေလာက္ ေမာင္းရမွာဆိုုေပမဲ့ မနက္အေစာၾကီးမိုု ့လား မသိဘူး ၁၅ မိနစ္နဲ ့ တရုုတ္တန္း ေရာက္တယ္။ တရုုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ ဟိုုကိုုသြားပါ၊ ဒီကိုုသြားပါနဲ ့ စုုရပ္ေရာက္ေတာ့ ဂိုုက္နဲ ့ေတြ ့တယ္။ ဝိုုင္းကေတာ့ ရထားေပၚမွာတဲ့။ ဝိုုင္း ေရာက္လာေတာ့ သူ ့အီတလီခရီးစဥ္အေၾကာင္း၊ သူ ့လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ သူ သြားခဲ့တဲ့ေနရာေတြကိုု ေဖ့ဘြတ္ကဓာတ္ပံုုေတြနဲ ့ ရွင္းၿပတယ္။ ၈ နာရီ ထိုုးေပမဲ့လည္း မထြက္ေသး၊ ကားေရာက္ေပမဲ့လည္း မထြက္ေသး၊ ကားေပၚေရာက္ေတာ့လည္း မထြက္ေသး။ ၃ ေယာက္တဖြဲ ့က မေန ့က ဂိုုက္ကိုု ဖုုန္းဆက္လာတယ္ ကိစၥတခုုရိွလိုု ့ သူတိုု ့နည္းနည္းေနာက္က်မယ္တဲ့။ ခုု တရုုတ္တန္းေရာက္ေနၿပီ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေက်းဇူးၿပ ုုၿပီး ေစာင့္ေပးႏိုုင္မလား ေမးလာေတာ့ မေစာင့္လိုု ့မွ မရတာေနာ္။

ေၿမေအာက္သံုုးထပ္ရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုုက္

Chapel ခရစ္ယာန္ဘုုရားဝတ္ၿပ ုုေက်ာင္း

ကြန္ပလိမ္းတတ္တဲ့ ကိုုယ့္ညဥ္ဆိုုးက ၿပန္ေပၚလာၿပီး ဓာတ္ၿပားေဟာင္း ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ ကိုုယ္ ယူအက္စ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုုးတက္ရတဲ့ သင္ခန္းစာက အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈ သင္ခန္းစာ။ အခ်ိန္ေနာက္က်တာ မေလးစားရာ ေရာက္တယ္တယ္လိုု ့ အေမရိကန္ေတြက ယူဆတယ္တဲ့။ ကိုုယ္ႏိုုင္ငံမွာေတာ့ ၿမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတုုိင္း ခ်ိန္းထားတာထက္ နာရီဝက္ေလာက္ ေနာက္က်ေလ့ရိွတယ္။ ကိုုယ့္ႏိုုင္ငံမွာတုုန္းက သူလည္းေနာက္က် ကိုုယ္လည္းေနာက္က်aတာ့ ကိစၥမရိွဘူး။  ႏိုုင္ငံၿခားမွာေနတာ ၾကာလာေတာ့ အခ်ိန္တိက်မွ ၾကိ ုုက္တယ္။ ကြန္ပလိမ္းတဲ့ကိုုယ္ကိုု ဝိုုင္းက ေလသံတိုုးတိုုးေလးနဲ ့ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ ဝိုုင္းတိုု ့ ဗီယက္နမ္မွာလည္း အတူတူပဲတဲ့။ ကိုုယ့္မၾကီးလည္း အၿပင္သြားေတာ့မယ္ဆိုုရင္ အလွၿပင္လိုု ့ မၿပီးေတာ့ဘူး။ သူ ့ကိုု ထိုုင္ေစာင့္ရင္းနဲ ့တေရးရတယ္။ ကိုုယ္နဲ ့အေမက သိပ္ၿမန္တာ သြားမယ္ဆိုု ရယ္ဒီပဲ။

မ်က္ႏွာေသးေသးေလးမိုု ့သာ ေတာ္ေတာ့တာ မ်က္ႏွာက စေကာေလာက္မ်ားဆိုုရင္ အလွၿပင္ဖိုု ့ ေန ့တဝက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူမလား မသိဘူး ထြက္လာေတာ့လည္း ဘာမွမထူးပါလားလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့က ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္။ ခႏၶာကိုုယ္၊ ေၿခေထာက္၊ မ်က္ႏွာအေနအထား မဟုုတ္လိုု ့နဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့မၿပီးေတာ့ဘူး။ ကိုုယ့္ဘြဲ ့ႏွင္းတက္ဖိုု ့ ေနာက္ႏွစ္ ယူအက္စ္ကိုု လာမွာေလ။ အဲဒီလိုု အလွၿပင္ပံုုမ်ိဳး၊ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ပံုုမ်ိဳး၊ ေနာက္က်တတ္ပံုုမ်ိဳးနဲ ့ တိုုးေတြရဲ ့ ခပ္သုုတ္သုုတ္ႏွင္ပံုုမ်ိဳးနဲ ့ ဟ..ဟ ေတြ ့ၾကၿပီေဟ့။ အရင္တုုန္းက အိမ္မႈကိစၥကူမလုုပ္တဲ့ေကာင္ေတြကိုု အၿမင္ကပ္တာ ခုု အၿမင္ကပ္တာ တစ္ခုုထပ္တိုုးၿပီ။ ဘာကိုုလဲ... ေနာက္က်အခ်ိန္မေလးစားတတ္တဲ့သူေတြကိုု။ အဲဒီေနာက္က်တဲ့ ၃ ေယာက္ ေရာက္လာေတာ့မွ ကားထြက္ေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲေနၿပီ။ တိုုးကား ဗင္ကား ခရီးသည္ ၁၂ ေယာက္ တိုုးဂိုုက္က ကယ္ဗင္ ကားေမာင္းသမားက အက္ဒီ။ တရုုတ္ခရီးသည္အမ်ားစုုက အဂၤလိပ္စကားမတတ္ေတာ့ ဂိုုက္က တရုုတ္၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာနဲ ့ ရွင္းၿပတယ္။


ပထမဆံုုး သြားလည္မဲ့ေနရာက မိုုင္ ၅၀၊ ၁ နာရီ အေဝး နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ပရင့္စတန္ၿမိ ုု ့က ပရင့္စတန္ တကၠသိုုလ္။ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္အတြက္ ၁၀ ေပးရေတာ့ ဟင္ တကၠသိုုလ္ ဝင္လည္တာမ်ား ပိုုက္ဆံေပးရတယ္ ကိုုယ္ ေဘာ့စတြန္မွာ ဟားဗတ္နဲ ့ အမ္အိုုင္တီကိုု သြားလည္တုုန္းက ဖရီးပါ ပရင့္စတန္က ေစ်းၾကီးတယ္ေနာ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ကိုုယ္၊ ဘရြတ္ကလင္းက အဘိုုးၾကီးတိုု ့ကိုု အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ ့ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ကိုု လိုုက္ၿပေပးတဲ့ တိုုးဂိုုက္မေလးက တရုုတ္မေလး။ အၿပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ၾကၿပီးေတာ့ ဂိုုက္မေလးက ရွင္းၿပပါတယ္။ ၁၇၄၆ ခုုႏွစ္မွာ နယူးဂ်ာဆီေကာလိပ္အၿဖစ္ တည္ေထာင္ခဲတဲ့ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ဟာ ခုုေတာ့ ထိပ္တန္းတကၠသိုုလ္တစ္ခုုပါ။ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးမတိုုင္ခင္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကိုုလိုုနီတကၠသိုုလ္ ကိုုးခုုထဲက တစ္ခုုၿဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ စတုုတၱေၿမာက္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုုး ေကာလိပ္တစ္ခုုပါ။ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ကေန အေမရိကန္သမၼတႏွစ္ေယာက္၊ ႏိုုဘယ္ဆုုရွင္ ၃၇ ေယာက္၊ အမ်ိဳးသားသိပၺံဆုုရွင္ ၁၇ ေယာက္၊ Abel ဆုုရွင္ ၂ ေယာက္၊ ဘယ္ဆုု ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လိုု ့ ရွင္းၿပေပမဲ့ အကုုန္မမွတ္မိလိုုက္ဘူး။

ပရင့္စတန္ေက်ာင္းထြက္ေတြထဲက သမၼတ၊ သိပၺံပညာရွင္၊ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့လူေတြ နာမည္ေတြ ေၿပာၿပေပမဲ့ အဲဒီအပိုုင္းမွာ ဗဟုုသုုတ နည္းရွာေလေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဂူဂယ္၊ အေမဇုုန္၊ အီးေဘေတြရဲ ့ စီအီးအိုု၊ မစ္ရွဲအိုုဘားမားက ပရင့္စတန္ေက်ာင္းထြက္ေတြပါတဲ့။ အဲ...မစ္ရွဲအိုုးဘားမားေတာ့ သိသဟ။ ကိုုယ္တိုု ့ဝင္ခဲ့တဲ့ မိန္းတံခါးမၾကီးကိုု ညႊန္ၿပၿပီး ပရင့္စတန္းေက်ာင္းမွာ အယူတစ္ခုု ရိွပါသတဲ့။ ဘြဲ ့မရေသးဘဲနဲ ့ အဲဒီမိန္းတံခါးၾကီးကေန မထြက္မိေစနဲ ့ ထြက္မိရင္ ဘြဲ ့မရဘူးတဲ့။ ပရင့္စတန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ မိန္းတံခါးမၾကီးေဘးနားက တံခါးေပါက္ကေနပဲ ဝင္ထြက္ၾကတယ္။ ပိုုၿပီးစိတ္ခ်ခ်င္ရင္ေတာ့ ဟိုုးနားက တံခါးေပါက္ကေန ဝင္ထြက္ၾကပါသတဲ့။ ဖရက္ရွာဝဲကမ္းေန ့ဆိုုရင္ ေက်ာင္းအုုပ္ၾကီး ဆံုုးမစကားၿပီးတာနဲ ့ ဖရက္ရွာေလးေတြဟာ ေဟာဒီ  Nassau Hall ေရွ ့ လာေရာက္စုုရံုုးၾကၿပီး ဒီတံခါးမၾကီးေရွ ့မွာ ေက်ာင္းသီခ်င္းေတြ သံၿပိ ုုင္သီဆိုုေလ့ရိွပါသတဲ့။

၁၇၇၇ ပရင့္စတန္တိုုက္ပြဲတုုန္းက ထြက္ေၿပးသြားတဲ့ ၿဗိတိသွ်ေတြရဲ ့ သမိုုင္းဝင္ အေၿမွာက္ကိုု ၿမွပ္ႏွံထားတဲ့ Canon Green အလယ္က မည္းမည္းဖုုလံုုးေလးက အေၿမွာက္

Nassau Hall ကေတာ့ တကၠသိုုလ္ရဲ ့ သက္တမ္းအရင့္ဆံုုး အေဆာက္အဦးပါ။ ၁၇၅၄ မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ၁၇၅၆ မွာ ၿပီးတယ္။ ၁၇၇၇ ပရင့္စတန္တိုုက္ပြဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ခုုေတာ့ ပါခ်ဳပ္၊ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးရံုုး အေဆာက္အဦး ၿဖစ္ေနၿပီး တကၠသိုုလ္အလယ္ေကာင္မွာရိွတဲ့ တကၠသိုုလ္အမွတ္အသား တစ္ခုုပါတဲ့။ ၁၈၇၉  ေက်ာင္းဆင္းေတြ လႈဒါန္းထားတဲ့ ေၾကးသြန္းက်ားႏွစ္ေကာင္က အေဆာက္အဦးအဝင္ဝမွာ ခန္ ့ခန္ ့ညားညား ရိွေနပါတယ္။ Nassau Hall အေရွ ့ဖက္မွာ ပရင့္စတန္တိုုက္ပြဲမွာ ၿဗိတိသွ်ေတြ ထြက္ေၿပးတုုန္းက က်န္ခဲ့တဲ့ သမိုုင္းဝင္အေၿမာက္တလက္ ရိွပါတယ္။ ၁၈၁၂ စစ္မွာ New Brunswick က ယူသြားၿပီးေတာ့ ၿပန္ေပးလိုု ့ ၿမိ ုု ့အေရွ ့ဖက္မွာ ထားပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ ပရင့္စတန္ေက်ာင္းသားေတြက စစ္ဆင္ေရးတရပ္အေနနဲ ့ ညတြင္းခ်င္း ေက်ာင္းကိုုၿပန္သယ္လာၿပီး ၁၈၄၀ မွာေတာ့ ခုုလက္ရိွေနရာမွာ ၿမွပ္ႏွံလိုုက္ပါတယ္။

ေနာက္အေၿမာက္ေသးတစ္ခုုက Whig ေဟာနားက ၿမက္ခင္းၿပင္ေအာက္မွာ ၿမွပ္ႏွံထားပါတယ္။ ၁၈၇၅ ခုုႏွစ္မွာ Rutgers တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ခိုုးယူသြားလိုု ့ သူပိုုင္ငါပိုုင္ ၿငင္းခုုန္ၾကတာ စစ္ၿဖစ္ၿပီး ပရင့္စတန္ကိုု ၿပန္အပ္လိုုက္ရပါသတဲ့။ Rutgers ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ဝင္းထဲက အေၿမာက္ကိုု တိတ္တဆိတ္ ေဆးအနီေရာင္ေတြ သြားၿခယ္ၾကတာ ထံုုးတမ္းအစဥ္အလာေတာင္ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ ၂၀၁၁ ႏိုုဝင္ဘာမွာ Rutgers ေက်ာင္းသားေတြ အစဥ္အလာမၿပတ္ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ဝင္းထဲက အေၿမာက္ကိုု ခိုုးေၾကာင္ခိုုးဝွက္ ေဆးအနီ သြားမႈတ္တဲ့အေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့  documentary ဗီဒီယိုုဟာ ၂၀၁၂ ေဆာင္းဦးရာသီ နယူးဂ်ာဆီရုုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ အေကာင္းဆံုုးေက်ာင္းသား ရုုပ္ရွင္ဆုု ရသြားတယ္။ ၂၀၁၂ ဟားဗတ္၊ ေယးလ္တကၠသိုုလ္ ေဘာလံုုးအသင္းေတြကိုု ေအာင္ႏိုုင္ၿပီး ခ်န္ပီယံဆုုရတုုန္းက Nassau Hall ေရွ ့က Cannon Green လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ အေၿမာက္ထားရိွတဲ့ ၿမက္ခင္းၿပင္မွာ မီးပံုုပြဲ ဆင္ႏႊဲၾကပါသတဲ့။


ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ရဲ ့ ထူးၿခားခ်က္က undergraduate ဦးစားေပးပါ။ ဟားဗတ္တိုု ့လိုုေက်ာင္းေတြက ဘြဲ ့လြန္ေတြအတြက္ ေကာင္းတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ဘယ္သာသာကိုုမွ ေရြးခ်ယ္စရာမလိုုဘဲ သိပၺံ၊ ဝိဇၨာ အကုုန္သင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တက္ခ်င္တဲ့ေမဂ်ာေတြေရြးခ်ယ္ၿပီး ေက်ာင္းေတြ ေရြးခ်ယ္ရပါသတဲ့။ စာၾကည့္တိုုက္ၾကည့္ရင္ မၾကီးသလိုုထင္ရေပမဲ့ ေၿမေအာက္ထပ္ သံုုးထပ္ရိွလိုု ့ စာအုုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း စာၾကည့္တိုုက္အသစ္ ရိွပါေသးသတဲ့။ ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းၾကီးက ခန္ ့ညားပါတယ္။ ဘာသာေပါင္းစံုု ဝတ္ၿပ ုုႏိုုင္တဲ့ ေနရာေတြ ရိွပါသတဲ့။ ပရင့္စတန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာတခုုခုုကိုု မၿဖစ္မေန ယူရေတာ့ အဲဒီအေဆာင္ေတြဟာ ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာ သင္ေပးတဲ့ အေဆာင္ေတြပါတဲ့။

ဟိုုးဖက္ကေတာ့ အားကစားခန္းမေဆာင္၊ ဒီဖက္ကေတာ့   ေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြပါ။ တစ္ႏွစ္ကိုု ေနထိုုင္စားစရိတ္၊ ေက်ာင္းလခေတြ ေပါင္းလိုုက္ရင္ ၆ ေသာင္းေလာက္က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေစ်းၾကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တၿခားနာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ေတြနဲ ့ ယွဥ္လိုုက္ရင္ သက္သာေနေသးတယ္။ ဝင္ေငြနည္းတဲ့ မိသားစုုက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စေကာ္လားရွစ္ပရိုုဂရမ္ေတြ ရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရမွ ဆပ္ရတာတဲ့ ေကာင္းလိုုက္တာ။ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္မွာ အမိုုးခံုုး ၆ ခုုေလာက္ ရိွပါတယ္။ ဒီအမိုုးခံုုးကေတာ့ အထူးၿခားဆံုုး ေက်ာင္းဂီတပြဲေတြအတြက္ သီခ်င္းတိုုက္ၾကရင္ အသံပိုုေကာင္းတယ္ထင္လိုု ့ ဒီအမိုုးခံုုးေအာက္မွာပဲ တိုုက္ၾကသတဲ့။ ညဖက္ေတြဆိုု ဟိုုအဖြဲ ့က လာသီခ်င္းတိုုက္လိုုက္၊ ဒီအဖြဲ ့က သီခ်င္းတိုုက္လိုုက္နဲ ့ဆိုုေတာ့ အနားကေက်ာင္းသားေဆာင္ေတြကေတာ့ ေဖ်ာ္ေၿဖပြဲ concert အေသးေလး နားဆင္ေနရသလိုုပဲတဲ့။


MacCarter ၊ Theater Art Museum ေတြ ရိွပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားေဟာ ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ခန္းမေဆာင္ ရာဇဝင္က နည္းနည္းထူးၿခားပါတယ္။ တခါတုုန္း ပရင့္စတန္အာခီေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ ့ ဒီဇိုုင္းကိုု ဆရာက လက္မခံဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ လုုပ္ငန္းခြင္ဝင္၊ ေအာင္ၿမင္လာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားက ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ေဆာက္ဖိုု ့ ကုုန္က်ေငြ အကုုန္လံုုးကိုု လႈဒါန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿခြင္းခ်က္တခုုက ...ဘာလဲ ေက်ာင္းသားဘဝတုုန္းက သူဆြဲခဲ့တဲ့ ဒီဇိုုင္းကိုု သံုုးရမယ္တဲ့လား။ အေဆာက္အဦးဒီဇိုုင္းက လွသားပဲ ဆရာက ဘာလိုု ့ ပယ္ခ်ပါလိမ့္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းေလးၾကားေတာ့ မင္း ယူအက္စ္မွာ ေအာင္ၿမင္မွာမဟုုတ္ဘူးလိုု ့ ေၿပာခဲ့ဖူးတဲ့ ပရက္ဖက္ဆာ လာမန္းကိုု ေၿပးသတိရမိတယ္။ ကိုုယ္ ေအာင္ၿမင္တဲ့ေန ့အထိ ပေရာ္ဖက္ဆာလာမန္းကိုု က်န္းက်န္းမာမာနဲ ့ အသက္ရွည္ေစခ်င္တယ္။ ဒလိုုင္းလားမား ဓာတ္ပံုုေတြ ေက်ာင္းဝင္းေနရာအႏွံ ့ ေတြ ့တယ္ေနာ္။ ဟုုတ္တယ္ ေရွ ့လက်ရင္ ဒလိုုင္းလားမား ေက်ာင္းကိုု လာေဟာေၿပာမွာမိုု ့ ၿပင္ဆင္ေနတာ။ အားလံုုး စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြေနၾကတယ္။ ဒီတာဝါတိုုင္က ဘာအတြက္လဲဟင္။ မသိဘူး အရင္ကတည္းက ရိွႏွင့္ေနတာ အရင္တုုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ တက္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂရပ္ဖကိတီေတြ မႈတ္မွာ၊ တခုုခုုပ်က္စီးသြားမွာ စိုုးရိမ္လိုု ့ ေက်ာင္းအုုပ္ၾကီးအမိန္ ့နဲ ့ မတက္ရေတာ့ဘူး။

ဒီေန ့က တနဂၤေႏြေန ့ဆိုုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အိပ္ေနက်တုုန္း ဒါ့ေၾကာင့္ ရွင္းလင္းေနတာ။ ႏုုိ ့မိုု ့ အေဆာင္ေရွ ့ ၿမက္ခင္းၿပင္မွာ ေနဆာလံႈတဲ့သူ၊ စာဖတ္တဲ့သူ၊ ပစ္ကနစ္ထြက္တဲ့သူေတြနဲ ့ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုုက္ေနတတ္တာ။ ဒီအေဆာက္အဦးမွာ ေက်ာင္းဆင္းခုုႏွစ္ကမၺည္းၿပားေတြ ကပ္ထားတယ္။ မင္းတိုု ့ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္လည္း ကပ္ၾကမွာေပါ့။ ဟုုတ္တယ္ ၂၀၁၇ ေက်ာင္းဆင္းဆိုုၿပီး။ မင္းတိုု ့ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္က သိပ္လွတာပဲ။ ကိုုယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ တကၠသိုုလ္ထဲမွာ ဟားဗတ္ၿပီးရင္ မင္းတိုု ့ေက်ာင္းကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုးပဲ အမ္အိုုင္တီ၊ အိုုင္အိုုဝါတကၠသုုိလ္ထက္ လွတယ္။ ဝိုုင္းကေတာ့ သူတက္ခဲ့တဲ့ ၿပင္သစ္တကၠသိုုလ္နဲ ့တူလိုု ့ ေက်ာင္းကိုု သတိရတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္က သူတိုု ့ေက်ာင္းေလာက္ မက်ယ္ဘူးတဲ့။ ကိုုယ္ တက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းေတြထဲမွာေတာ့ အန္ယူအက္စ္ စကၤာပူအမ်ိဳးသားတကၠသိုုလ္က အေကာင္းဆံုုး။ ဒါေပမဲ့ ဟားဗတ္၊ ပရင့္စတန္ေလာက္ မလွဘူး။

Alexander Hall Auditorium ေက်ာင္းသားဘဝတုုန္းက ၿငင္းပယ္ခံရတဲ့ ဒီဇိုုင္းနဲ ့ေဆာက္လုုပ္လႈဒါန္းထားတဲ့ ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ေဆာင္

တာဝါတိုုင္

ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္ဝင္းထဲ သြားလည္လိုု ့ ပိုုက္ဆံေပးရတာ မဟုုတ္ဘဲ တိုုးဂိုုက္ခ ၁၀ ေပးရတာ။ မဆိုုးပါဘူး တကၠသိုုလ္အေၾကာင္း သိရတာနဲ ့ တန္ပါတယ္။ တရုုတ္ေတြဂိုုက္က အၿဖ ူပါလား ၾကည့္ရတာ သူသင္ထားတဲ့ တရုုတ္စကား ေလ့က်င့္ဖိုု ့ ဂိုုက္လုုပ္ေနတာ ထင္တယ္။ စုုရပ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ေရွ ့တန္းမွာထိုုင္တဲ့ တရုုတ္မေလး ၂ ေယာက္နဲ ့ တရုုတ္ေလး မေရာက္ေသးလိုု ့ ဂိုုက္က ဖုုန္းေခၚရတယ္။ ဟမ္မေလး... တဖြဲ ့ၿပီးတဖြဲ ့ မရိုုးႏိုုင္ေအာင္ ေစာင့္ရပါလား။ ကိုုယ္တိုု ့ အက္ေကးဒီးယား သြားတုုန္းကဆိုုရင္ ၅၄ ေယာက္ အလြန္ဆံုုးေနာက္က် ငါးမိနစ္ပဲ။ ဘယ္သူ ့ကိုုမွ သိပ္ၿပီးေစာင့္ရတယ္ မရိွဘူး။ အမယ္မင္း... ဒီတေခါက္ေတာ့ စထြက္ကတည္းက ေစာင့္ရတာ ခုုထိ ေစာင့္ရတုုန္း။ ကိုုယ္ ကြန္ပလိမ္းတာကိုု ဝိုုင္းလည္း မတားေတာ့ဘူး။ ဝိုုင္းပါ ကူၿပီး ကြန္ပလိမ္းခ်င္တယ္ ထင္ပါ့။ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ ကားေမာင္းရင္ ပန္းသီးေတြခူးမဲ့ Turhune ၿခံကိုု ေရာက္ပါၿပီ။ ရက္စ္ဘယ္ရီ၊ စေတာ္ဘယ္ရီ သြားခူးတုုန္းက ၿခင္းေတာင္းထဲေရာက္တာ နည္းနည္း ဗိုုက္ထဲေရာက္တာ မ်ားမ်ား။ ပန္းသီးဆိုုေတာ့ ဗိုုက္ထဲမ်ားမ်ား ေရာက္မယ္မထင္ပါဘူး။

ေက်ာင္းဆင္းႏွစ္ ကမၺည္းမွတ္တမ္းတင္ၿပားေတြကိုု ေရးထြင္းထားတဲ့ အေဆာင္

နည္းနည္းရွည္သြားလိုု ့ ပန္းသီးခူးတာနဲ ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြ အေၾကာင္းကိုု အပိုုင္း ၂ မွာ ဆက္ပါမယ္။

ၿခံထဲမွာ ပန္းသီးစားခြင့္ မၿပ ုုဘူးဆိုုေပမဲ့ Security ကင္မရာ၊ လံုုၿခံ ုုေရးအေစာင့္ရိွတာမွ မဟုုတ္တာ  စားလည္း သူတိုု ့မသိႏိုုင္ပါဘူးလိုု ့ ဂိုုက္ကေၿပာေတာ့ အားလံုုးပြဲက်တယ္။ ၿခံထဲေရာက္ေတာ့ ေၿမပံုုတစ္ခုု၊ စကၠဴအိတ္တစ္လံုုး ရတယ္။ ေၿမပံုုက ဟိုုးေနာက္ဖက္ကိုုသြား ဘယ္အတန္း၊ ဘယ္မ်ိဳးေတြလိုု ့ ညႊန္းထားတဲ့ စာရြက္ပါ။ ပန္းသီးအမွည့္ေတြနား မေရာက္ခင္ အစိမ္းေတြနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တယ္။ ဖူဂ်ီမ်ိဳးအမွည့္ခင္းေရာက္ေတာ့ ပန္းသီးေတာင္ သိပ္မရိွဘူး။ ပန္းသီးကိုု လွည့္လိုုက္လိုု ့ အညွာကေန ကႊ်တ္လာရင္ မွည့္တယ္။ မေနႏိုုင္တဲ့ ကိုုယ္က ဖူဂ်ီတစ္လံုုး ၿမည္းၾကည့္ေတာ့ အားပါးပါး ေကာင္းလိုုက္တာ။ ေအာက္မွာ ေၾကြက်ေနတာေတြက ႏွေၿမာစရာ။ အပင္ေပၚမွာက မမွည့္ေသးတာရယ္၊ ပိုုးထိုုး၊ ငွက္စားထားတဲ့ အသီးေတြ။ ဖူဂ်ီမဟုုတ္တဲ့ တၿခားခင္းက ပန္းသီးေတြ ခူးတယ္။ ပန္းသီးနီနီေတြမ်ားမ်ား ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ေကာင္းမဲ့ေနရာေတြဆိုုရင္ ဝိုုင္းနဲ ့ကိုုယ္နဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတာ ဆိုုတာမ်ား ပန္းသီးခူးရဖိုု ့ထက္ ပန္းသီးနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရဖိုု ့က အေရးၾကီးတယ္။ ပန္းသီးကိုု ဝိတ္ခ်ိန္၊ ပိုုက္ဆံရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ဖူဂ်ီပန္းသီးက ဘာလိုု ့နည္းေနရတာလဲေမးေတာ့ လူတိုုင္း အဲဒီလိုု ေမးၾကတယ္တဲ့ ဖူဂ်ီပန္းသီးရာသီက ေအာက္တိုုဘာလတဲ့။ ေအာက္တိုုဘာမွာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္လာရမဲ့ပံုုပဲ။ ေပးထားတဲ့ ၁ နာရီ အခ်ိန္ေစ့လိုု ့ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေနာက္က်တတ္တဲ့ တရုုတ္ကေလးေတြ ဒီတခါေတာ့ အခ်ိန္မွန္သား။

ကိုုယ္က ဆန္းဒြက္စ္၊ ဖရဲသီးေဖ်ာ္ရည္၊ ဘြတ္စကြတ္မုုန္ ့ စားနပ္ရိကၡာအၿပည့္အစံုုနဲ ့ ခ်ီတက္လာေပမဲ့ ေန ့လည္စာကိုု မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္မွာ စားမယ္လိုု ့ ဂိုုက္ကေၿပာတာ့ မစားဘဲ အလကားထိုုင္၊ အိမ္သာဝင္ရမွာ အားနာစရာၾကီး ဝိုုင္းတိုု ့တခုုခုုဝယ္ၿပီး  ႏွစ္ေယာက္ရွယ္ရေအာင္တဲ့။ Nugget chickens ၂၀  ဝယ္လိုုက္တယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ကိုုယ္က Coke အေအးေတြ မၾကိ ုုက္တာ တူတယ္။ ကိုုယ္ကေတာင္ Green tea ၊ Starbucks က Vanilla Latte ေသာက္ေသးတယ္။ ဝိုုင္းက ခရီးသြားရင္ ေရေတာင္ သိပ္မေသာက္ဘူး။ သိပ္မေသာက္ေတာ့ သိပ္မေပါက္ဘူးေပါ့ဟ။ အင္း...ဒါလည္း ဟုုတ္တာပဲ။ ကိုုယ္ကေတာ့ အလုုပ္ထဲမွာ Stress မ်ားရင္ ေသာက္လိုုက္၊ ေပါက္လိုုက္၊ နင္းကန္စားလိုုက္နဲ ့။ ကိုုယ္ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္ မထိုုင္တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ေက်ာင္းက အစားအေသာက္ေတြ စားမေကာင္းရင္ ဘူေဖးက်ေတာ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ အပတ္တိုုင္း သြားမစားႏိုုင္။ အၿမဲစားတာ မက္ေဒါနယ္က ၂ က်ပ္တန္ မက္ခ့္ခ်စ္ကင္း ဘာဂါ။ ေက်ာင္းက ထြက္လာၿပီးကတည္းက မက္ေဒါနယ္ မစားေတာ့တာ။ ဟား ...ဟား one year is enough ဆိုုပါေတာ့ exactly ။


ဒီေန ့ခရီးစဥ္ရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးၿဖစ္တဲ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ လန္ကတ္စတာၿမိ ုု  ့ လင္ကြန္းဟိုုင္းေဝးလမ္းေပၚက Amish Farm and House ကိုု မိုုင္ ၁၀၀၊ ၂ နာရီသာသာ ေမာင္းရပါတယ္။ ဝင္ေၾကးက ၂၀ ပါ။ အိမ္အလည္က ထိုုင္ခံုုေတြမွာ ထိုုင္ခိုုင္ၿပီး ဂိုုက္အန္တီၾကီး ရွင္းၿပတာက ဒီလယ္ယာေတာကိုု ပန္ဆယ္ေဗးနီးယား တည္ေထာင္သူ ဝီလီယံပန္က ကိုုလိုုနီယမ္ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္ ဂႊ်န္အမ္ဗန္ကိုု ၁၇၁၅ မွာ ေပးခဲ့ၿပီး အမ္ဗန္မ်ိဳးဆက္ေတြက ဒီအိမ္ကိုု ၁၈၀၅ ခုုႏွစ္မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့ေတာ့ အိမ္ရဲ ့သက္တမ္းက ၂၀၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ မ်ိဳးဆက္ ၇ ဆက္ရဲ ့ အိမ္ၿဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုုင္းမွာေတာ့ လန္ကက္စတာေကာင္တီရဲ ့ first tourist attraction ၿဖစ္လာၿပီး လန္ကက္စတာေကာင္တီအေၾကာင္း သိေစခဲ့တာပါ။ ၁၉ ၅၅ ကေတာ့ လန္ကက္စတာေကာင္တီရဲ ့ ခရီးသြားႏွစ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ၁၉ ၅၄ မွာ အန္းမစ္ခ်္ေတြအေၾကာင္း တင္ဆက္ၿပသတဲ့ Plain and Fancy ၿပဇာတ္ ဘေရာ့ေဝးမွာ ဟစ္ၿဖစ္ေတာ့ လူေတြက အန္းမစ္ခ်္ေတြအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားလို ့ သြားေရာက္လာပတ္ၾကတာ တႏွစ္ကိုု လူႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ လာေရာက္လည္ပတ္တယ္လိုု ့ ဆိုုတယ္။

၁၉ ၅၅ မွာ စားေသာက္ဆိုုင္ပိုုင္ရွင္တစ္ေယာက္က သူ ့ဆိုုင္နားက ၂၅ ဧက လယ္ေတာအိမ္ကိုု ဝယ္ၿပီး Amish Farm and House ဆိုုၿပီး ဖြင့္လွစ္ကာ အန္းမစ္ခ်္ေတြ ဘယ္လိုုေနထိုုင္စားေသာက္တယ္ဆိုုတာ အမ်ားၿပည္သူကိုု ၿပသခဲ့ပါတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြရဲ ့ မူလအစက ဆြဇ္ဂ်ာမန္ဖက္ကပါ။ ဂ်က္ေကာ့အာမန္ေနာက္လိုုက္ေတြကိုု အန္းမစ္ခ်္ေတြလိုု ့ ေခၚပါတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြဟာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မသံုုး၊ ေခတ္ေပၚပစၥည္းေတြမသံုုး၊ အဝတ္အထည္ဆိုုရင္လည္း ေၿပာင္ေတြဝတ္ၿပီး ရိုုးရိုုးစင္းစင္း ေနထိုုင္ၾကပါတယ္။ ၁၈ရာစုုမွေတာ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပင္စန္ေဗးနီးယားကိုု ေၿပာင္းေရႊ ့လာၾကပါတယ္။ သူတိုု ့ဘာသာစကားကေတာ့ ပန္စယ္ေဗးနီးယားဒက္ခ်္လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ဂ်ာမန္စကားတစ္မ်ိဳးပါ။ အန္းမစ္ခ်္ေတြမွာ ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းမရိွဘဲ အိမ္ေတြမွာ အလွည့္က် ဝတ္ၿပ ုုၾကပါတယ္။ ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပၿပီး အန္းမစ္ခ်္ေတြ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သံ နားေထာင္ခိုုင္းတယ္။ ဥံ ုုလိုု ့ ရြတ္ေနသလိုုပဲ။ Bible သမၼာက်မ္းစာက ဂ်ာမန္လိုု ေရးထားတာပါ။

ေဆာင္းဦးေပါက္ဆိုုရင္ အိမ္ေရွ ့မွာ ေရႊဖရံုုးသီး၊ ရိုုးၿပတ္၊ ေၿပာင္းဖူးပင္ေတြနဲ ့ အလွဆင္ၿပီး ေဆာင္းဦးကိုု ၾကိ ုုဆိုုေလ့ရိွၾကတယ္

ေႏြရာသီအတြက္ ေလေအးေပးစက္၊ ေဆာင္းရာသီအတြက္ အပူေပးစက္ အန္းမစ္ခ်္အိမ္ေတြမွာ မရိွဘူး။ ဓာတ္ၾကိ ုုးဟာ အၿပင္ေလာကနဲ ့ ဆက္သြယ္ေပးတယ္လိုု ့ ယူဆလိုု ့ အန္းမစ္ခ်္အိမ္ေတြမွာ လွ်ပ္စစ္သြယ္တဲ့ ဓာတ္ၾကိ ုုး၊ တယ္လီဖုုန္းလိုုင္း မရိွဘူး။ ခုုေခတ္အန္းမစ္ခ်္ေလးေတြကေတာ့ ဓာတ္ၾကိ ုုးေတြ သြယ္တန္းမထားတဲ့ မိုုဘိုုင္းဖုုန္း သံုုးၾကတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား မရိွေတာ့ ဆိုုလာၿပားနဲ ့ ဖုုန္းအားသြင္းၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္သား ကေလးဆိုုရင္ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မေရြး အဝတ္တစ္မ်ိဳးပဲ ဝတ္တယ္။ ၾကယ္သီးေတြ မပါေစရ။ ေယာက္်ားဆိုုရင္ ရွပ္အကႌ်၊ ၾကိ ုုးသိုုင္းထားတဲ့ ေဘာင္းဘီ၊ ႏွီးဦးထုုပ္၊ မုုတ္ဆိတ္ေမႊး ထားတယ္။ မိန္းကေလးဆိုုရင္ ဂါဝန္ေၿပာင္၊ ဆံပင္ကိုု အၿဖ ူေရာင္ ပုုဝါပါးေလး အုုပ္ထားတယ္။ ေမြးကတည္းက ဆံပင္မညွပ္ေတာ့ဘဲ အရွည္ထားၾကတယ္။ အၿပာေရာင္၊ အနက္ေရာင္ အမ်ားဆံုုး ဝတ္ၾကေပမဲ့ တခါတုုန္းက အဝါေရာင္ ဝတ္ထားတဲ့ အန္းမစ္ခ်္မေလး ေတြ ့ဖူးပါသတဲ့။ ဂါဝန္ေနာက္ဖက္မွာ အတြန္ ့အလိမ္ေလးေတြပါတဲ့့ စတိုုင္ဟာ ခုု ေခတ္အစားဆံုုး စတိုုင္ပါတဲ့။

အန္းမစ္ခ်္ မိန္းကေလးေတြဟာ မိတ္ကပ္္မလိမ္း၊ ရတနာမဝတ္ဘူး။ အန္းမစ္ခ်္ေတြဟာ ဓာတ္ပံုုလည္း မရိုု္က္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ သူတိုု ့မ်က္ႏွာမပါေအာင္ သတိထားပါတဲ့။ မီးဖိုုကေတာ့ ပိုုစီကလိမ္းသံုုးတဲ့ မီးဖိုု (ပိုုစီကလိမ္းဆိုုတာ ဘာပါလိမ့္)။ ေရခဲေသတၱာလည္း ရိွတယ္ ပိုုစီကလိမ္းသံုုးတဲ့။ သခြားသီး၊ မုုန္လာဥနီ အခ်ည္တည္ထားတဲ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ စားစရာတစ္မ်ိဳးက နာမည္ၾကီးတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြက ကေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးေမြးေတာ့ လူငါးေယာက္၊ ေၿခာက္ေယာက္စာအတြက္ မနက္၊ ေန ့လည္၊ ညစာအတြက္ ၿပင္ဆင္ရမွာ မလြယ္ပါလား။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္လည္း မသံုုးေတာ့ အိမ္သားေတြရဲ ့ အဝတ္ေတြကိုု လက္နဲ ့ေလွ်ာ္ရမွာ တယ္မလြယ္ပါလား။ ေမာင္ေမာင္ဆိုု ငယ္ငယ္တုုန္းက တေန ့အကႌ်သံုုးစံုု လဲရတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေနအိမ္ေလးက တကယ့္ကိုု ရွင္းရွင္းေလး နံရံမွာ တခုုခုု အလွဆင္ထားတာဆိုုရင္ အဲဒါ တခုုခုုသံုုးဖိုု ့ေနမွာတာ။ ခုုလည္း နံရံေပၚက ပန္းပြင့္ေလးက အကႌ်ခ်ဳပ္တဲ့အပ္ေတြ ထားတာ။

အန္းမစ္ခ်္ေတြရဲ ့ အိမ္ေတြတိုုင္းမွာ ဒီလိုု အစိမ္းေရာင္လိုုက္ကာေလး တပ္ထားေလ့ရိွတယ္

ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ပုုလင္းေတြ

တခါတေလ ရုုပ္ရွင္ရံုုမွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ တီရွပ္ဝတ္ထားတဲ့ အန္းမစ္ခ်္လူငယ္ေလးေတြ ေတြ ့ရလိမ့္မယ္။ တီရွပ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားေပမဲ့ ဆံပင္ပံုုစံက အန္းမစ္ခ်္လိုု ့ ေၿပာေနတာကိုုး။ ၁၆ ႏွစ္ မၿပည့္ခင္ အၿပင္ဖက္ကိုု သြားလာခြင့္ေပးၿပီး အန္းမစ္ခ်္လုုပ္မလား၊ အဂၤလိပ္လုုပ္မလားလိုု ့ ေရြးခိုုင္းတယ္။ အေမရိကန္ လူၿဖ ူ လူမည္း၊ ဥေရာပ၊ အာရွ၊ အာဖရိက ဘာလူမ်ိဳး၊ ဘာအသားအေရာင္ ၿဖစ္ပေစ အန္းမစ္ခ်္မဟုုတ္ရင္ အဂၤလိပ္လိုု ့ ေခၚပါသတဲ့။ လန္ကက္စတာမွာေတာ့ ၉၇ ရာခိုုင္ႏႈန္း အန္းမစ္ခ်္ ၿပန္လုုပ္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းရဲ ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ အမ္းထရူးက အန္းမစ္ခ်္တဲ့။ သူက အဂၤလိပ္လုုပ္ဖိုု ့ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ အမ္းထရူး ဘား၊ ကလပ္ေတြ ၾကိ ုုက္ေတာ့ အန္းမစ္ခ်္ မလုုပ္ႏိုုင္ဘူးတဲ့။ အန္းမစ္ခ်္ေတြဟာ အားလံုုးရွစ္တန္းအထိပဲ ေက်ာင္းတက္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ လယ္ယာလုုပ္ၾကတယ္။ ေၿပာင္းဖူး၊ ပဲတစ္မ်ိဳး ၊ ေဆးရြက္ၾကီး၊ soy bean စိုုက္ၾကတယ္။ ၾကက္၊ ငွက္၊ ဝက္၊ ၿမင္းပုု၊ ေဒါင္း၊ ဆိတ္၊ သိုုးေတြ ေမြးထားတာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္ကက္စတာတခြင္ ကားပတ္ေမာင္းၿပီး ဂိုုက္အန္တီၾကီးက ၿမင္သမွ် ရွင္းၿပတယ္။

၁၇၉၁ မွာ ေဆာက္လုုပ္ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ လန္ကက္စတာ - ဖီလာဒဲဖီးယား turnpike ခုု လင္ကြန္းဟိုုင္းေဝး route ၃၀    က အေမရိကန္ရဲ ့ ပထမဆံုုး paved ယာဥ္ေတြေမာင္းလိုု ့ရတဲ့လမ္းပါ။  ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားမွာ ယဥ္ေၾကာအရႈပ္ဆံုုးလမ္း ၃ နာရီေလာက္ အေရွ ့ဖက္ကိုု ဆက္ေမာင္းရင္ ေမရီလန္းၿပည္နယ္ အိုုးရွင္းစီးတီး၊ အေနာက္ဖက္ကိုု ေလးရက္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းရင္ အိုုရင္ဂန္ၿပည္နယ္ကိုု ေရာက္တယ္။ ယဥ္ေၾကာရႈပ္လိုု ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြ ဒီလမ္းကိုု ေရွာင္ၾကတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္က အဂၤလိပ္၊ အန္းမစ္ခ်္အိမ္ေတြ ညႊန္ၿပရင္း မိသားစုုအေၾကာင္း၊ လုုပ္ငန္းေတြအၾကာင္း ရွင္းၿပတာ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းလုုိ ့ ကိုုယ္ေတြက ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္။ အဂၤလိပ္စကား နားမလည္တဲ့ တရုုတ္ေတြက တေခါေခါ အိပ္လိုု ့။ ဒီေန ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြ အၿပင္ထြက္လည္ၾကတဲ့ေနမိုု ့ တူပါရဲ ့ ဘက္ဂီၿမင္းလွည္း buggy ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ့တယ္။ ဘက္ဂီေတြ ၿဖတ္သြားတိုုင္းလည္း ၿမင္းလွည္းေပၚမွာ ပါတာ လက္ထပ္ထားတဲ့စံုုတြဲ၊ အပ်ိဳမေလးနဲ ့ ဘယ္လိုုလုုပ္ သိပါလိမ့္။ စက္ဘီးနဲ ့တူေပမဲ့ စကူတာလိုု ဖိနင္းရတဲ့ဟာကိုု အန္းမစ္ေတြက Push and Go လိုု ့ ေခၚၾကတယ္။


မၾကာေသးခင္ ႏွစ္ေတြတုုန္းက အန္းမစ္ခ်္ေက်ာင္းမွာ ေသနတ္ပစ္မႈ ၿဖစ္သြားလိုု ့ ကေလးေတြ ေသသြားတယ္။ အဲဒါၿဖစ္ၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းေတြမွာ တယ္လီဖုုန္းေတြ တပ္လိုုက္တယ္။ ဘက္ဂီေတြနဲ ့ ေနာက္မွာ ေရာင္ၿပန္ၿပားေတြ အစိုုးရက မတပ္မေနရ တပ္ခိုုင္းတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြက ကားမရိွေတာ့ ကားေမာင္လိုုင္စင္၊ ကားမွတ္ပံုုတင္ မလိုုဘူး။ အစိုုးရရဲ  ့ Socail Security ပင္စင္ ၊ Medicare က်န္းမာေရးစရိတ္ေတြကိုုလည္း မယံုုေတာ့ ထည့္စရာ မလိုုဘူး။ အန္းမစ္ခ်္ေတြက သူတိုု ့ဘာသာ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လိုု ့ ယံုုၾကည္တယ္။ လယ္ယာေတြကိုု အငယ္ဆံုုးကိုု ေပးအပ္ၿပီး အငယ္ဆံုုးက မိဘေတြကိုု ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြရဲ  ့ ဘဝက ရိုုးစင္းတယ္။ JOY ေဂ် က Jesus အိုု က မိသားစုု၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ဝိုုင္ကိုု မရွင္းၿပလိုုက္ႏိုုင္ဘူး ဂိုုက္အန္တီက ကားလမ္းညႊန္ေနရလိုု ့။ အဲဒီအန္းမစ္ခ်္အိမ္က အဘြားဆိုု အသက္ ၈၉  ႏွစ္မွာ ဆံုုးသြားတာ ေၿမး ၂၄ ေယာက္ သားသမီးေၿမးၿမစ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ က်န္ခဲ့တယ္ အိုုးမိုုင္ဂါ့ခ်္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အန္းမစ္ခ်္ေတြက လူဦးေရေတြ မ်ားလာတာ။

အန္းမစ္ခ်္ေတြက ပန္ဆယ္ေဗးနီးယား၊ ဒယ္လာဝဲယား၊ အိုုဟိုုင္းရိုုး၊ အင္ဒီယားနား၊ နယူးေယာက္ ၿပည္နယ္ေတြမွာ ေနထိုုင္ၾကတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေက်ာင္းေတြအတြက္ လိုုအပ္တဲ့စာအုုပ္ကိုု ဒီမွာပံုုႏွိပ္ၿပီး တႏိုုင္ငံလံုုးက အန္းမစ္ခ်္ေက်ာင္းေတြဆီ ပိုု ့တယ္။ ကေနဒါႏိုုင္ငံ Ontario ဖက္မွာလည္း အန္းမစ္ခ်္ေတြ ရိွတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြဟာ ၿပင္ပကမၻာနဲ ့ ဆက္ဆံမႈနည္းေတာ့ သူတိုု ့မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ ရိုုးသားမႈကိုု အထင္းသား ၿမင္ေနရတယ္။ အန္းမစ္ခ်္ေတြလည္း ကိုုယ္တိုု ့လိုုပဲ မက္ေဒါနယ္စားတယ္၊ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားသူေလးက အီတလီရံုုးမွာ ဝိုုင္းနဲ ့အတူတူ လုုပ္ခဲ့တာ။ ခုု သူက ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ တာဝန္က်တယ္။ နယူးေယာက္က ယူအန္ရံုုးကိုု လာရင္ ဝိုုင္းနဲ ့ဆံုုၾကတယ္။ ဝိုုင္းက အန္းမစ္ခ်္ေတြအေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ သူက အေမရိကားမွာ ဒီလိုုေခတ္ေနာက္ၿပန္ဆြဲတဲ့သူေတြ ရိွေသးတယ္လိုု ့ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ကိုုယ္နဲ ့ဝိုုင္းကေတာ့ သူ ့ေရြးခ်ယ္မႈနဲ ့ သူပဲေလ ကိုုယ္တိုု ့ကေတာ့ အန္းမစ္ခ်္မလုုပ္ႏိုုင္တာ အေသအခ်ာပဲ။

ခုုလက္တေလာ အန္းမစ္ခ်္ မိန္းကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ဟစ္ၿဖစ္ေနတဲ့ ဖက္ရွင္ဒီဇိုုင္း

ကိုု္ယ္တိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက မီးေသြးကိုု ထင္းရႈးေခ်ာင္းေတြနဲ ့ မီးေမႊးရတာ မီးေသြးက စိုုေနရင္ မီးခိုုးသာအူၿပီး မီးမစြဲ၊ အိုုးမည္းမည္းၾကီးေတြနဲ ့ ခ်က္ၿပ ုုတ္ရတာ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ ၿမိ ုု ့လည္းေရာက္ေရာ လွ်ပ္စစ္၊ ဂတ္စ္နဲ ့ ခ်က္ရတာကိုု သေဘာက်လိုုက္တာ။ ငယ္ငယ္တုုန္းကဆိုု အဝတ္ေတြကိုု လက္နဲ ့ေလွ်ာ္ရတာမ်ား လက္ကိုုေညာင္း။ ေဟာ ခုုေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္နဲ ့ ေလွ်ာ္ရတာ ဘယ္ေလာက္သက္သာလည္း။ ငယ္ငယ္တုုန္းကဆိုု တံၿမက္စည္းလွည္း၊ ၾကမ္းၿပင္ကိုု ေၿပာင္ေအာင္ အုုန္းသီးခြံနဲ ့ တိုုက္ရတယ္။ ေဟာ ခုုေတာ့ ဖုုန္စုုပ္စက္နဲ ့ဆိုု ဘယ္ေလာက္သက္သာလိုုက္သလဲ။ ကားမစီးေတာ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြ ခရီးထြက္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။ အင္းေနာ္ ဘက္ဂီၿမင္းလွည္းနဲ ့ဆိုု ဘယ္ခရီးတြင္ပါ့မလဲ။ အန္းမစ္ခ်္ေတြက ေနေတာ့သာ ရိုုးရိုုးစင္းစင္းၾကီး အစားအေသာက္ၾကေတာ့ ထိပ္တန္းဗ်ား။ ကိုုယ္ေတာ့ ဖီလာဒဲဖီးယား ေတာလားတုုန္းက အန္းမစ္ခ်္စာ စားခဲ့ဖူးတာ လွ်ာလည္သြားေတာ့တာပဲ။

အဲဒီက အမဲသားနဲ ့ အသီးအရြက္စြပ္ၿပ ုုတ္က ကိုုယ္စားဖူးသမွ်ထဲမွာ အရသာအရိွဆံုုးပဲ။ peach jam ၊ pickled ေတြလည္း တကယ့္ authentic ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အန္းမစ္ခ်္ေတြက ပိုုးသတ္ေဆးသံုုးတယ္ ေအာ္ဂင္းနစ္ မဟုုတ္ဘူး။ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေလးေတြနဲ ့ လန္ကက္စတာေကာင္တီက တကယ္သာယာတယ္။ ရွမ္းၿပည္ကေလာအတိုုင္းပဲ။ တိုုးဂိုုက္အန္တီၾကီးကိုုေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးတယ္။ နယူးေယာက္ကိုု ၿပန္တဲ့လမ္းမွာ ကိုုယ္က အိပ္ငိုုက္တယ္ မနက္အေစာၾကီး ငါးနာရီခြဲ ထရတာကိုုး။ ႏိုုးရင္ ကိုုယ္သြားခ်င္တဲ့ ၿပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ဂရိအေၾကာင္းေတြ ဝိုုင္းကိုု ေမးတယ္။ ဝိုုင္း သြားလည္ဖူးတဲ့ ႏိုုင္ငံေတြအေၾကာင္းကိုု သားေရတၿမားၿမားနဲ ့ နားေထာင္တယ္။ အိမ္ကိုုၿပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၉  နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကိုုယ္စားဖူးတဲ့ ပန္းသီးေတြထဲမွာ ၿခံထဲကေန ကိုုယ္တိုုင္ခူးလာတဲ့ အဲဒီပန္းသီးေတြက အရသာအရိွဆံုုးပဲ။ စေတာ္ဘယ္ရီ၊ ရက္စ္ဘယ္ရီလိုု ဗိုုက္ထဲမ်ားမ်ား ထည့္သယ္မလာႏိုုင္တာ နာသကြာ။

နံရံမွာ တခုုခုု အလွဆင္ထားရင္ တခုုခုု အေၾကာင္းရိွလိုု ့တဲ့ အဲဒီအလွဆင္ပန္းက အပ္ေတြ ထားဖိုု ့

ဝုုိင္းရဲ ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္တစ္ေယာက္ဆိုု သူ ့ၿခံထဲမွာ ပန္းသီးေတြရိွတာ ဝိုုင္းက ပန္းသီးသြားခူးတဲ့ခရီးဆိုုလိုု ့ အံ့ၾသလိုု ့တဲ့။ မက္သရူးေရ မင္းက ၿခံထဲဆင္းခူးရင္ရတဲ့ အရာတစ္ခုုကိုု ဝိုုင္းက ၄၀ အကုုန္ခံၿပီး တကူးတက သြားရတာ သိလား။ မက္သရူး ကံေကာင္းတာကိုု မက္သရူး မသိပါဘူးတဲ့။ တရက္ခရီးဆိုုေပမဲ့ ပရင့္စတန္တကၠသိုုလ္၊ ပန္းသီးၿခံ၊ အန္းမစ္အိမ္ေတြ ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွံ ့တယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီမိုု ့ ရြက္ဝါေလးေတြ ေၾကြၿပီး ရာသီဥတုုကလည္း သိသိသာသာ ေအးၿမလာပါၿပီ။ နယူးေယာက္အက္ဖ္စတိတ္၊ နယူးအဂၤလန္၊ မိန္း၊ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ေတြရဲ ့ ေဆာင္းဦးရာသီက အင္မတန္လွတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ေအာက္တိုုဘာကုုန္ေလာက္မွာ အဝါ၊ အနီ ရြက္ေရာင္စံုုေတြနဲ ့ အရမ္းလွတဲ့၊ မိုုင္းေနထိုုင္တဲ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ဖက္ကိုုသြားဖိုု ့ စီစဥ္ေနပါတယ္။ မိုုင္း ဖိတ္ေခၚလိုု ့ မဟုုတ္ပါဘူး တိုုးနဲ ့ သြားမွာပါ။

မိုုင္းက မဖိတ္လိုု ့ စိတ္ပုုပ္တယ္လိုု ့ မထင္လိုုက္ပါနဲ ့မိုုင္း၊ ဆူနမ္၊ ရာမား တိုု ့ဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုု အၿမဲကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့သူေတြ။ ကိုုယ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အိုုးဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီနားက သူ ့ဆီလာဖိုု ့ ကားလက္မွတ္ဝယ္ပိုု ့ေပး၊ သူ ့ဆီမွာ ေနထိုုင္တဲ့ တလအတြင္း ကိုုယ္ စားစရိတ္ကိုု  အကုုန္ခံ၊ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ လူဝီဗီလ္ကိုု အင္တာဗ်ဴးသြားေတာ့ ပိုုက္ဆံေတြလက္ထဲ အတင္းထည့္ေပး၊ ကန္တက္ကီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ မင္းအိမ္က မေတာင္းနဲ ့ဆိုုၿပီး ပိုု္က္ဆံၾကိ ုုထုုတ္ေပး၊ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု သူတိုု ့ဆီလာဖိုု ့ ဖိတ္ေခၚေတာ့ ကားမရိွဘူးကြ ဘယ္လိုုလာရပါ့လိုု ့ ကိုုယ္ညည္းရင္ ဘတ္စ္ကားနဲ ့ လာေပါ့ကြ လာခ်င္ရင္ အနီးေလးလိုု ့ ဖိတ္ေခၚတတ္တဲ့ မိုုင္းတစ္ေယာက္ က်ဴဟိုုင္း (မိုုင္းက သူ ့ရည္းစားကိုု က်ဴဟိုုင္းလိုု ့ ေခၚတယ္ ဗီယက္နမ္လိုု အန္ကယ္လိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါသတဲ့) နဲ ့ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုေတာ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ ဗာလင္တန္ကိုု ေၿပာင္းသြားတယ္။ ထူးဆန္းတဲ့ သတၱဝါရိွတယ္လိုု ့ သတင္းၾကီးတဲ့ ခ်န္ပိန္ေရကန္ၾကီးေဘးနားက ဗာလင္တန္ၿမိ ုု ့ေလးက အင္မတန္ သာယာတယ္လိုု ့ မိုုင္းက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ေၿပာၿပေလ့ရိွတယ္။

ေဆးရြက္ၾကီး နံလိုု ့ ရိုုက္ၿပီးတာနဲ ့ ထြက္ေၿပးရတယ္ ေဆးရြက္ၾကီးစိုုက္တာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္

ေဆးရြက္ၾကီး စိုုက္တဲ့ထြန္စက္

သာယာလွပတဲ့ လန္ကက္စတာ

က်ဴဟိုုင္းက ပါရဂူဘြဲ ့ရ၊ သူ ့မိဘေတြက ယူအက္စ္မွာ ေနတာလည္းၾကာ၊ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသား၊ အိမ္လည္း ဝယ္ထားေတာ့ မိုုင္းက ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲမွာ အခ်မ္းသာဆံုုး ။ My money is my money and my husband's money is aslo my money. လို ့လက္ခေမာင္း ခတ္တတ္ေပမဲ့ က်ဴဟိုုင္းက ႏိုုးဆိုုရင္ လံုုးဝႏိုုးရတယ္တဲ့။ အမ္မေလး my husband's money is my money လိုုက္စမ္းပါ ႏိုုးဆိုုလိုု ့ကေတာ့ လံုုးဝ လံုုးဝ ႏိုုးေစရမယ္လိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြက ေနာက္တတ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာတုုန္းက ဂဂၤါနဲ ့ ဟြားလဲ့ကိုု အိုုးပါးလိုု ့ေခၚ ၊ ခီးနား ခီးနား တမီးမိုုင္လိုုင္ မန္ပါခ်ာလိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့က ကိုုယ့္ကိုုသင္ၿပီး အာဘီဆစ္ကိုု ေၿပာခိုုင္း (ခီးနား ခီးနား တမီးမိုုင္လိုုင္ မန္ပါခ်ာဆိုုတာ နီပါလီလိုု ဘာေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ငါ မင္းကိုု ခ်စ္တာလဲလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါသတဲ့) ၊ အမ္းထရူးကိုု သူယူ၊ ငါယူလိုု ့ ပစ္ေပးၾကတဲ့ ဆူနမ္၊ ရာမားနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့အေၾကာင္း သိလိုု ့နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ေက်ာင္းမွာတုုန္းကလည္း မိုုင္း ဖုုန္းေၿပာၿပီးရင္ က်ဴဟိုုင္း ဘိုုင့္ဘိုုင္လိုု ့ ဆူနမ္နဲ ့ကိုုယ္က အတင္းဝင္ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ အင္း ကိုုယ္တိုု ့ကိုုယ္တိုုင္ကမွ အလည္ေခၚခ်င္စရာ မေကာင္းတာ။ ဗာမြန္ကိုု သြားၿဖစ္ခဲ့ရင္ ဗာမြန္သြားေတာလား ေရးတင္ပါဦးမယ္။

စန္းထြန္း
ေအာက္တိုုဘာ ၅၊ ၂၀၁၄။

ဖီလာဒဲဖီးယားနဲ ့ အန္းမစ္ေကာင္တီ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုုင္ပါတယ္။

Reference
1-Day Apple Picking, South Korean Farmers' Market and Princeton University Tour from New York

ကြ်န္မ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ မေဟသီမဂၢဇင္းကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုး။ ဆရာမၾကီး ပတၱၿမားခင္ရဲ ့ အတိတ္လမ္းကိုု ၿပန္ေလွ်ာက္ၿခင္း၊ ကင္မရာကိုုင္ခဲ့ရေသာ ကြ်န္မ အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြကိုု ၾကိ ုုက္လြန္းလိုု ့ လစဥ္ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာမၾကီးလိုု ကင္မရာ မကိုုင္ခဲ့ရေပမဲ့ ေၿပးရလႊားရလြန္းလိုု ့ ေၿပးရလႊားရ ကြ်န္မဘဝလိုု ့ ပိုု္ ့စ္နာမည္ေပးထားပါတယ္။ မေန ့က  ကြ်န္္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အေၾကာင္းေတြကိုု မၾကီး ေၿပာၿပေတာ့ ဇာတိေၿမကိုု သတိရမိရင္း ေရးစရာတစ္ခုုေတာ့ ရၿပီလိုု ့ ေတြးမိတယ္။ စာေရးတယ္ ဆိုုတာကလည္း ေရးခ်င္တဲ့ အိုုင္ဒီယာ၊ ေရးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္၊ ေရးခ်င္တဲ့စိတ္ ရိွပါဦးမွ။ ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းမွာ အေၿခခ်ေနၿပီ ၿဖစ္ေပမဲ့ ရခိုုင္ၿပည္နယ္ ေက်ာက္ၿဖ ူခရိုုင္ စနဲမင္းၿပင္ရြာ အေမ့ဇာတိေၿမကိုု ၿပန္ေနတဲ့ႏွစ္မွာ ကြ်န္မကိုု ေမြးခဲ့ပါတယ္။ ေၿခာက္လသမီးအရြယ္နဲ ့ ဟိုုင္းၾကီးကိုု ၿပန္ခဲ့ၿပီး အဘြားဆံုုးလိုု ့ ကြ်န္မ ၇၊ ၈ ႏွစ္အရြယ္မွာ အေမ့ဇာတိေၿမကိုု တစ္ေခါက္ေရာက္ၿပီးကတည္းက မေရာက္ေတာ့တာ အခုုထက္ထိပါပဲ။ မၾကီးကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစမွာ ေဘးေခ် (ဦးေလး) နဲ ့ အေဖ၊ အေမတိုု ့ဇာတိေၿမကိုု ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။

အေမ့ဇာတိေၿမကိုု သြားရတဲ့ ခရီးက အေဝးၾကီး။ ဟိုုင္းၾကီးကေန ပုုသိမ္ထိ သေဘၤာတေန ့စီး၊ ပုုသိမ္ကေန ရန္ကုုန္ကိုု သေဘၤာစီး။ ရန္ကုုန္ကေန ၿပည္၊ ေတာင္ကုုတ္ထိ ကားစီး၊ ေတာင္ကုုတ္ကေန စနဲအထိ သေဘၤာစီး၊ စနဲကေန အေမ့ရြာအထိ လမ္းေလွ်ာက္။ ရိုုးေတာင္ (ရိုုးမေတာင္) က အင္မတန္ မက္တယ္၊ ကားလမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး တဖက္မွာ ေတာင္၊ တဖက္မွာ ေခ်ာက္။ အရိုုးခိုုက္ခိုုက္တုုန္ေအာင္ ေအးတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတုုန္း သတင္းၾကားတာက ကားတစီး ေခ်ာက္ထဲက်သြားလိုု ့တဲ့။ မနက္ဖက္ ေကာက္ညွင္းပူပူကိုု ပဲၿပ ုုတ္၊ ထန္းညက္ရည္နဲ ့ ဆမ္းစားတာ တကယ္ေကာင္းတယ္။ မုုန္လာခ်ည္ဖတ္ နီနီ အၾကီးၾကီးေတြ။ အေမ့တိုု ့ ရြာနားက ခ်င္းရြာတစ္ရြာကိုု ၿဖတ္ေတာ့ လူေတြ ရုုတ္စုုရုုတ္စုုနဲ ့ ဘာလုုပ္ေနတာလဲဟင္လိုု ့ အေမ့ကိုု ေမးေတာ့ သြားၾကည့္ေခ်တဲ့။ ေမာင္ေမာင္က ေၿပးလာၿပီး အေမ့ေရ ေခြးကေလးကိုု ဖင္ကေန တုုတ္နဲ ့ထိုုးၿပီး ကင္စားေနတာလိုု ့ သတင္းပိုု ့တယ္။

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ႏြားေတြေတြ ့တိုုင္း ႏြားတစ္ေကာင္ ေပးပါလိုု ့ ေတာင္းတတ္တယ္။ အေမ့ေရးေခ် (အေဒၚ) အိမ္မွာ တည္းေပမဲ့ တရြာလံုုးက ထမင္းစားဖိတ္လိုု ့ အဲဒီအိမ္မွာေတာင္ စားလိုုက္ရတယ္ မရိွဘူး။ အေဖ၊ အေမတိုု ့ရဲ ့ လယ္ယာေခ်ာင္းဖ်ားေတြကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ လယ္သမားဆိုုတာ ေနထြက္ကေန ေနဝင္တဲ့အထိ လယ္ကြင္းထဲမွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္နဲ ့ ရုုန္းရေပမဲ့ ေၿပာင္ေရာင္ဖိုု ့ထား စားဖိုု ့ေသာက္ဖိုု ့ေတာင္ အႏိုုင္ႏိုုင္။ သူရိွတဲ့ ဗမာၿပည္ကိုု လိုုက္လာလိုု ့ ႏိုု ့မိုု ့ အခုုေလာက္ဆိုု ေပါက္စမ (ကြ်န္မကိုု ေပါက္စလိုု ့ အမ်ိဳးေတြက ေခၚတယ္) တိုု ့ေတာ့  လယ္ထဲ ထမင္းေတာင္း ပိုု ့ေနရၿပီလိုု ့ ဘိုုးဘိုုးက ေၿပာတတ္တယ္။ ဟုုတ္ေတာ့ ဟုုတ္ပါတယ္ အေဖသာ သူတိုု ့ဇာတိေၿမမွာပဲ ေနမယ္၊ မၾကီးက ပုုသိမ္တကၠသိုုလ္မွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ရင္ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ရန္ကုုန္ေရာက္ၿဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ အေဖ၊ အေမတိုု ့ဇာတိေၿမမွာ သူငယ္တန္းတက္တဲ့အထိ ေနခဲ့တဲ့ မၾကီးက ေၿမးဦးဆိုုေတာ့ ႏွစ္ဖက္အမ်ိဳးေတြက ခ်စ္ၾကတယ္။

ကြ်န္မကေတာ့ အေမ့ဇာတိေၿမမွာ ေမြးတယ္ဆိုုေပမဲ့ ေၿခာက္လသမီးအရြယ္ကတည္းက ဟိုုင္းၾကီးမွာပဲ ၾကီးၿပင္းခဲ့ေတာ့ ဟိုုင္းၾကီးက ကြ်န္မဇာတိေၿမ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဟိုုင္းၾကီးသားစစ္စစ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု သြားတုုန္းက စီးတဲ့ေလယာဥ္က ကြ်န္မဘဝရဲ ့ ပထမဆံုုးေလယာဥ္လိုု ့ ေၿပာေတာ့ အေမက ဟင့္အင္း ေၿခာက္လသမီးနဲ ့ ဟိုုင္းၾကီးကိုုၿပန္ေတာ့ ေက်ာက္ၿဖ ူကေန ရန္ကုုန္ကိုု စီးခဲ့တဲ့ေလယာဥ္ကမွ ပထမဆံုုးေလယာဥ္တဲ့။ စာသင္ေက်ာင္းနားက ကုုန္းေပၚအိမ္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ ေခၚၾကတဲ့အိမ္၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဘိုုးဘိုုးေနတဲ့ မရမ္းကြင္း၊ ငါးေၿပမ အထက္နားက ဖိုုးေရႊပုုလိုု ့အမည္တြင္တဲ့ရြာေလးကိုု သြားလည္၊ ကမ္းနားအိမ္လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ သီတာလမ္းအိမ္ကိုု ေၿပာင္းတဲ့အထိ ကြ်န္မ မမွတ္မိေသးဘူး။ ေႏြရာသီပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဖိုုးေရႊပုုကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ အဲဒီရြာမွာ စမ္းရိွတယ္ မိုုးရာသီဆိုု စမ္းေခ်ာင္းက ေရၿပည့္ေနေပမဲ့ ေႏြရာသီဆိုု ေရရွားတယ္။ ဟိုုးအထက္ပိုုင္းမွာ ေရသြားခပ္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေရခ်ိဳးရတယ္။


စမ္းေဘးနားက သဲေသာင္ခံုုမွာ လက္ယက္တြင္းေလးေတြ တူးၾကတယ္။ ေန ့ခင္းဖက္ ဆင္ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ တခ်ိဳ ့ရြာေတြကိုု ဆင္အုုပ္ဝင္လိုု ့ မီးတုုတ္ကိုုင္ၿပီး ဆင္ေၿခာက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဆင္နင္းလိုု ့ ေခါင္းၿပားသြားတဲ့သူ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ အဲဒီေဒသတဝိုုက္မွာ အၿမဲၾကားရတဲ့ သတင္းေတြပါပဲ။ လူေတြက သစ္ပင္ေတြခုုတ္လိုု ့ သစ္ေတာေတြၿပ ုုန္းေတာ့ စားစရာရွားပါးလာလိုု ့ ဆင္ေတြလည္း ရြာအနီးက အပင္ေတြ လာစားတယ္ ထင္ပါရဲ ့။ စမ္းဆီသြားရင္ ဆင္ေခ်းတုုန္း၊ ဆင္ေၿခရာေတြ ေတြ ့ရတတ္တယ္။ ေတာအုုပ္၊ ေတာေခါင္းေတြ ဆိုုတာလည္း သစ္ေတာအုုပ္ ထိန္းသိမ္းဖိုု ့ထက္ သစ္သမားေတြနဲ ့ ေပါင္းစားေနတာမ်ိဳး။ မရမ္းကြင္းနားက ဆားဖိုုဆိုုတဲ့ ရြာေလးက ဆားေတြ ထုုတ္လုုပ္တဲ့ရြာ။ ကန္ေအာက္ေၿခကိုု ကတၱရာခင္းလိုု မာေနေအာင္ တံုုးေတြနဲ ့ အထပ္ထပ္လိမ့္၊ ဆားငန္ေရသြင္း၊ ေနနဲ ့အေၿခာက္လွန္း၊ အေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ ဆားေတြကိုု သန္ ့စင္ၿပီး ဆားထုုတ္ၾကတယ္။ ဆားလုုပ္တဲ့သူေတြေတာ့ မသိဘူး ဆားကြင္းနားက ၿဖတ္တာေတာင္ ပူလြန္းလိုု ့ ခုုန္ဆြခုုန္ဆြနဲ ့ ဖေနာင့္နဲ ့တင္ပါး တထပ္တည္းက်ေအာင္ ေၿပးေတာ့တာပဲ။

ဖိုုးေရႊပုုမွာ လႊေထာင္၊ မီးေသြးဖုုတ္၊ ဆားကြင္းေတြ အေၾကာင္းကိုု အေဖ့ကိုု ၿပန္ေမးရဦးမယ္။ မရမ္းကြင္းက တံၿမက္စည္းက အင္မတန္ခိုုင္တယ္။ ကြ်န္မတိုု ့အိမ္မွာဆိုု မရမ္းကြင္းတံၿမက္စည္းပဲ သံုုးတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာ ပစၥည္းမွာပံုုမွာနည္းက ဘေဘာၤစာေရးကိုု သြပ္ဆယ္ခ်ပ္၊ ဘာအမ်ိဳးအစား၊ ဆိုုင္သိရင္ ဘယ္ဆိုုင္ကလိုု ့ မွာလိုုက္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္က သေဘၤာဆင္းလာရင္ အထမ္းသမားက ပစၥည္းလာပိုု ့ရင္း ေဘာက္ခ်ာ၊ တန္ဆာခ ( သေဘၤာသယ္ပိုု ့ခ)၊ ကုုန္ထမ္းခေတြပါတဲ့ ေၿပစာေပး။ အဲဒီေၿပစာမွာ က်တဲ့အတိုုင္း စာေရးကိုု ေငြေပးလိုုက္တာ။ ကြ်န္မ မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္္မက မၾကီးနဲ ့ အတူတူ အိပ္ရၿပီး အေဖ၊ အေမၾကားထဲမွာ အိပ္ခါနီးရင္ လက္သီးတရမ္းရမ္း၊ ေၿခေထာက္ေတြနဲ ့ ကန္ေက်ာက္ သိုုင္းခ်တတ္တဲ့ အရမ္းကဲတဲ့ ေမာင္ေမာင္ ဆိုုတဲ့ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရိွေနၿပီ။ ကြ်န္မတိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက မၾကီးေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုုက္ၾကတယ္။ မၾကီးသူငယ္ခ်င္းေတြက ေဆာ့ဖိုု ့လာရင္ နင့္ေမာင္နဲ ့ညီမကိုု ထားခဲ့လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ ေသာင္ဖက္က ၿခံေတြမွာ ဆီးသီးေကာက္ဖိုု ့သြားၾကေတာ့ ဒီေရအတက္အက်ရိွတဲ့ ေခ်ာင္းကိုု ၿဖတ္ကူးရတယ္။

အသြားတုုန္းက ေၿခက်င္းဝက္သာသာ ေရရိွတဲ့ေခ်ာင္းက အၿပန္က်ေတာ့ ဒီေရတက္ခ်ိန္မိုု ့ ၉ ၊ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ကေလးေတြရဲ ့ ရင္ေခါင္းေလာက္ ေရာက္ေနၿပီ။ အရပ္ရွည္တဲ့ မၾကီးသူငယ္ခ်င္း မမာမာမင္းက ကြ်န္မကိုု ပခံုုးမွာတင္ၿပီး ေခ်ာင္းကိုု ကူးရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ကေလးႏွစ္ေယာက္ေပ်ာက္လိုု ့ ေခါင္းေတာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ သမီးေတြ ၿပန္ေတြ ့ေတာ့ အၾကီးၿဖစ္တဲ့ မၾကီးကိုု အေမက ဆူပူေနခ်ိန္မွာ ကေလးၿဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ မၾကီးစကပ္ကိုုင္ဆြဲလိုု ့ ခုုန္ေပါက္ေနသတဲ့။ အိရွန္သား အစိမ္းေရာင္ ဂါဝန္ဆင္တူေလး ဝတ္ထားတဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္။ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အေမက အကႌ်ဆင္တူ ဆင္တယ္။ သၾကၤန္ဆိုု သေဘၤာသားအကႌ်၊ ေဆာင္းရာသီဆိုု ေမာင္ေမာင္နဲ ့ကြ်န္မက ဂ်က္ကက္နဲ ့ေဘာင္းဘီဆင္တူ၊ သီတင္းကႊ်တ္၊ တေပါင္းလဘုုရားပြဲဆိုုရင္ ေၿပာင္ေၿပာင္ အိရွန္လိုု ့ေခၚသလား၊ အိတုုန္လိုု ့ ေခၚသလား မသိဘူး ဖဲေၿပာင္ေၿပာင္ ခရမ္းေရာင္၊ လည္ပင္းေထာင္ေထာင္၊ ရင္ဘတ္မွာ အတြန္ ့၊ ဖဲၿပား၊ လက္ေဖာင္း ဂါဝန္ဆင္တူ။ အကႌ်၊ ဂါဝန္ကိုု နည္းနည္းၾကီးၾကီး ခ်ဳပ္ထားေတာ့ ေနာက္သံုုးေလးႏွစ္အထိ ေတာ္ေနေသးတယ္။

ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းတက္ၿပီမိုု ့ အဝတ္အစားလိုုတယ္ အေမ့ေရလိုု ့ မွာလိုုက္တာ စကပ္ကားကား ႏွစ္ထည္ပိုု ့လိုုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ဟ နင့္စကပ္က ၾကီးလွခ်ည္လား တကၠသိုုလ္တက္တဲ့အထိ ဝတ္လိုု ့ရေအာင္ အေမက စီမံကိန္းနဲ ့ ခ်ဳပ္ေပးလိုုက္တာ။ တကယ္လည္း တကၠသိုုလ္တက္တဲ့အထိ ေတာ္ေနေသးတယ္။ ၉  တန္းေရာက္ေတာ့ ဂါဝန္လွလွ ႏွစ္ထည္ပိုု ့ေပးတယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ပြပြၾကီးၾကီး ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး လွည္တန္းက ဦးၿမၾကိ ုုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္း တက္တဲ့အထိ ဝတ္ေနေသးတယ္။ ကြ်န္မငယ္ငယ္က မၾကီးအက်ေတြ ဝတ္ရေတာ့ ဦးေလးေတြက ေမြးစားသမီးလိုု ့ စတယ္။  ဆတ္ဆတ္ထိမခံတဲ့ ကြ်န္မက ၿပန္ေအာ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ ေမာင္ေမာင္ကိုု ေကာက္ညွင္းေပါင္း မေကႊ်းရဘူးလိုု ့ အေမက တားၿမစ္ထားေပမဲ့ လာေမွ်ာ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္ကိုု အေမ့ကိုု ၿပန္မေၿပာရင္ ေကႊ်းမယ္ဆိုုၿပီး ေကႊ်း။ ေမာင္ေမာင္က အေမ့ကိုု ၿပန္မေၿပာေပမဲ့ အီးအီးပါတဲ့အခါ ေကာက္ညွင္းငခ်ိပ္ပါေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေကႊ်းတယ္ဆိုုတာ အေမသိသြားေရာ။

(ဆက္ပါဦးမည္)

အသူ ေခၚထားတဲ့ BPP Challenge အတြက္
(၁) မမအိုုင္အိုုရာ
(၂) မမီးငယ္
(၃) ၿမတ္ၾကည္
(၄) ဘုုန္းေတာက္
(၅) တီတင့္
(၆) သူၾကီးမင္း
(၇) ပစ္ပစ္
(၈) ေရႊအိမ္စည္ေမ
(၉ ) အိန္ဂ်ယ္လိႈင္
(၁၀)ကန္ဒီ

ဘေလာ့ဂါ ဆုုၿမတ္မိုုးက အစ္မလည္း ရခိုုင္ပဲကိုုး နာမည္ၾကည့္ေတာ့ ထင္ေတာ့ထင္သားတဲ့။ ဗမာေတြထဲမွာ ကြ်န္မနာမည္လိုု မိန္းကေလးနာမည္မွည့္တာ ရွားတယ္။ ကြ်န္မနာမည္က မိန္းမ  မဆန္ဘူး (နာမည္တင္ မဟုုတ္ပါဘူး လူကပါ မဆန္ဘူး) ။ လွည္းတန္းက ဆရာဦးၿမၾကိ ုုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္း တက္တုုန္းက အစ္မ နာမည္ေခၚတယ္ ထင္လိုု ့ လွည့္ၾကည့္လိုုက္တိုုင္း ညီမကိုု ေခၚတာ ၿဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ကြ်န္မ နာမည္က စလံုုးကိုု မသတ္နဲ ့ စမ္းတာ မဟုုတ္ဘူး နသတ္နဲ ့ စန္းတာ။ ဟုုတ္တယ္ အစ္မနာမည္လည္း စလံုုးကိုု နသတ္နဲ ့စန္းတဲ့ စန္းစန္းထြန္း။ အဲဒီတစ္ခါပဲ ကြ်န္မ နာမည္နဲ ့တူတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေတြ ့ဖူးတယ္။ စန္းထြန္းလိုု ့ ေခၚၾကေတာ့ မသိရင္ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ ဆန္းထြဋ္လိုုလိုု ဘာလိုုလိုုနဲ ့  ေယာက္်ားေလးလိုု ့ ထင္ၾကတယ္။ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက အထြန္းလိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ေကာင္ေလးကိုု ေနာက္ခ်င္ရင္ ေဝက ကြ်န္မကိုု အထြန္းေရလိုု ့ ေခၚတတ္တယ္။ အထြန္းက လွည့္ၾကည့္ရင္ အထြန္းကလည္း ေခၚတာလွည့္မၾကည့္ဘူး၊ ဘာဘူးနဲ ့ကြ်န္မတိုု ့ေရာ၊ အစခံရတဲ့ အထြန္းပါ ၿပံ ုုးစိၿပံ ုုးစိကိုု ၿဖစ္ေရာ။

ဂုုဏ္ထူးတန္းမွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ခ်င္းေကာင္ေလးရဲ ့ နာမည္က ခင္စန္းလ်ံ။ ခင္စန္းလ်ံ အနားကေန ၿဖတ္သြားရင္ ေဝက စန္းထြန္း ခင္စန္း မေတြ ့ပါလားလိုု ့ ေၿပာရင္ ခင္စန္းလ်ံမွာ သူ ့ကိုု ေၿပာတာလား၊ တၿခားတစ္ေယာက္ကိုု ေၿပာတာလား ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖစ္။ ေၾသာ္ နင့္အစ္မ မခင္စန္းကိုု ေမးတာေလ လိုု ့ ေဝက ေၿပာရင္ ကြ်န္မတိုု ့က ၿပံ ုုးစိၿပံ ုုးစိ။ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္း ေဝက အဲဒီလိုု ေၿပာင္စပ္စပ္ေလး။ စကၤာပူအမ်ိဳးသားတကၠသိုုလ္ ဝင္ခြင့္ရေတာ့ ေက်ာင္းသြားတက္ၾကမဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း သတင္းေတြ ဖလွယ္ၾကေတာ့ ကိုုၾကီးေရဆိုုၿပီး အီးေမးလ္ပိုု ့လာသူက စိုုင္းေအာင္မင္း။ ခပ္တည္တည္နဲ ့ညီေလးေရဆိုုၿပီး အီးေမးလ္ၿပန္လိုုက္တယ္။ ဂ်ီေတာ့မွာ တင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးဓာတ္ပံုုကိုု ကိုုၾကီးေကာင္မေလးပံုုလိုု ့ ထင္ေနတာတဲ့။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး အေတာ္ၾကာေတာ့မွ မိန္းကေလးမွန္း သိသြားတယ္။ ခုုထိ ကိုုၾကီး၊ ညီေလး ေခၚၾကတုုန္း။ ဘေလာ့စေရးခါစတုုန္းက ဒိုုင္ယာရီေကာင္းေလးပဲ ညီေလးရလိုု ့ ကညိမ္းႏိုုင္က စီေဘာက္မွာ ရမ္းတုုတ္သြားဖူးတယ္။ ထင္လည္းထင္ခ်င္စရာ နာမည္က ေယာက်ာ္းေလးနာမည္ ေရးဟန္ကလည္း ေယာက်္ားေလးလိုု တဗ်ာဗ်ာနဲ ့ကိုုး။

ကြ်န္မ နာမည္ကိုု ေဗဒင္ဆရာေတြနဲ ့ ေန ့သင့္နံသင့္ တြက္ခ်က္ေပးထားတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ အေမတိုု ့ရြာကေက်ာင္းကိုု တာဝန္က်တဲ့ ဆရာမေလး နာမည္က စန္းစန္းထြန္း (ရခိုုင္လိုု စန္းစန္းထြမ္း လိုု ့ အသံထြက္တယ္)။ ဟယ္ ဆရာမေလး နာမည္က လွလိုုက္တာဆိုုၿပီး ကြ်န္မကိုု နာမည္ေပးလိုုက္တာတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ခုုဖတ္ေနတဲ့ ေသာ္တာေဆြရဲ ့ ဤလူ ့ၿပည္ ဝထၳဳထဲက ဇာတ္လိုုက္ဦးစိန္ၿမိ ုုင္ရဲ ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္နာမည္က ဇာတိပ္ဖိုု၊ ဇာတိပ္မ။ ဘာလိုု ့ အဲဒီနာမည္ေပးတာလဲဆိုုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေနမေကာင္းၿဖစ္တိုုင္း ဇာတိပ္ဖိုုသီးေတြ ေကႊ်းမွ ေကာင္းသြားလိုု ့တဲ့။ ေတာနယ္မွာေတာ့ နာမည္ဆိုုေတာ ေဗဒင္ေတြနဲ ့အေသအခ်ာတြက္ခ်က္ ေန ့သင့္နံသင့္ မွည့္တာမ်ိဳးမဟုုတ္ပဲ ဒီလိုုပဲ ၾကံ ုုမိၾကံ ုုရာ စပ္မိစပ္ရာ ေပးလိုုက္ၾကတာပါပဲ။ စလံုုးနဲ ့ စတယ္ဆိုုေတာ့ အဂၤါသမီးလိုု ့ မထင္လိုုက္နဲ ့ ဗုုဒၶဟီး..အဲေလ ရာဟုု ဗုုဒၶဟူးေန ့ ညဖက္ေမြးတာ ဗုုဒၶဟူးသမီး အသက္ ၁၂၀ ရွည္ေစေသာဝ္လိုု ့အဆံုုးသတ္ထားတဲ့ ေပကညစ္ ဇာတာခ်ဳပ္ ရိွတယ္။

အဲဒီဇာတာခ်ဳပ္ေတာင္ နာဂစ္နဲ ့ ပါသြားၿပီးလားမသိ အေဖ့ကိုု ၿပန္ေပးရဦးမယ္။ ေပကညစ္ ဇာတာခ်ဳပ္တိုု ့၊ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းကသံုုးတဲ့ ေရနံဆီ မီးထြန္းအိမ္တိုု ့ကိုု အေသအခ်ာ သိမ္းထားခိုုင္းရဦးမယ္။ တေလာက လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့ စေတတန္းအိုုင္လန္ Staten Island ရင့္စ္မြန္ေတာင္း Richmontown က ကိုုလိုုနီယမ္ရြာ Colonial village ကိုု သြားလည္ေတာ့ ၿပတိုုက္မွာ ေရနံဆီ မီးထြန္းအိမ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ၿပထားတယ္။ အေမက တနဂၤေႏြ၊ မၾကီးက အဂၤါ၊ ကြ်န္မက ဗုုဒၶဟူး အေကာင္ၾကီးသလိုု စိတ္ၾကီးၾကတယ္။ ေသာၾကာသား အေဖနဲ ့ ေမာင္ေမာင္က စိတ္္ေပ်ာ့တယ္။ အေဖ ဆူလိုု ့ သားသမီးေတြက မ်က္ႏွာမေကာင္း၊ ထမင္းမစားဘူးဆိုုရင္ ဆူတဲ့အေဖကိုုယ္တိုုင္ လိုုက္ေခ်ာ့ေတာ့ သားသမီးေတြက အေဖ့ကိုု မေၾကာက္ၾကဘူး။ လိုုခ်င္တာ အေဖ့ဆီ ပူဆာၾကတယ္။ အေမက မ်က္ရည္လြယ္ေပမဲ့ စိတ္အင္မတန္ ၿပတ္တယ္။ ကြ်န္မဇာတိ ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းက ၿမန္မာၿပည္ေၿမပံုုရဲ ့ အေနာက္ေတာင္ဖက္စြန္းစြန္း ဧရာဝတီတိုုင္း ငပုုေတာၿမိ ုု ့နယ္ ၿပင္ခရိုုင္အုုပ္စုု ရြာၾကီးတရြာပါ။ ခုုေတာ့ ဟိုုင္းၾကီးၿမိ ုု့နယ္ ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းၿမိ ုု ့ၿဖစ္လိုု ့ တိုုက္နယ္ေဆးရံုု၊ ဆက္သြယ္ေရးရံုုး၊ အစိုုးရရံုုးေတြ ရိွေနၿပီ။


ဟိုုင္းၾကီးဆိုုတာ ဟိုုင္းဆင္ၾကီးလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါတယ္။ ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းကိုု အေဝးကေနၾကည့္ရင္ ဆင္တစ္ေကာင္ ဝပ္ေနတာနဲ ့တူတယ္လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက ပိုု္က္ဆံအေၾကြစုုဖိုု ့ ဆင္ရုုပ္ေလးဝယ္ေတာ့ ကႊ်န္းမွာ ဆင္ရုုပ္မတင္ရဘူးလိုု ့ ေရွွးမွီေနာက္မွီ လူၾကီးေတြက ေၿပာလိုု ့ လႊင့္ပစ္လိုုက္ရဖူးတယ္။ သစ္ေထာင္လႊဆြဲ၊ မီးေသြးဖုုတ္၊ လယ္ယာစိုုက္ပ်ိဳးၾကတဲ့ ဖိုုးေရႊပုုရြာေလးကေန ဟိုုင္းၾကီးကိုု ေလွနဲ ့ ေၿပာင္းၾကေတာ့ အံ့ေက်ာ္ကိုု ေလွာ္တက္နဲ ့ရိုုက္လည္း က်န္မေနခဲ့ဘဲ ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့ မရမ္းကြင္းရြာနားေရာက္တဲ့အထိ ေလွေနာက္ကေန ေရကူးရင္း လိုုက္ခဲ့ပါသတဲ့။ ေၾသာ္ အံ့ေက်ာ္ဆိုုတာ အေဖရဲ ့ေတာလိုုက္ေခြး မၾကီးနဲ ့သက္တူရြယ္တူ။ အံ့ေက်ာ္ဆိုုတာ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက နာမည္ၾကီး လူၾကမ္းမင္းသား။ ဘိုုးဘိုုးရဲ ့ ေတာလိုုက္ေခြး ေနာက္တစ္ေကာင္နာမည္က ေမဆြိတဲ့။ ေနာက္တစ္ေကာင္သာ ထပ္ေမြးရင္ ေဟမာေနဝင္းလိုု ့ နာမည္ေပးၾကမလား မသိဘူး။ အေဖ၊ မၾကီး၊ ဘိုုးဘိုု ့တိုု ့ ေၿပာၿပလိုု ့သာ အံ့ေက်ာ္ဆိုုတာ ၾကားဖူးေနတာ ဘယ္လိုုပဲေတြးေတြး ေရးေရးေလးမွ မမွတ္မိဘူး။

အဲဒီေခတ္ကမိုု ့လိုု ့ ခုုခတ္သာဆိုုရင္ အြန္ေစာ၊ ဂႊ်န္ေစာ၊ ေရာင္ေဂ်းလိုု ့ နာမည္ေပးၾကမယ္ ထင္တယ္။ ဘိုုးဘိုုး အိပ္ေပ်ာ္ေနတုုန္း ေၿမြက ေပါက္ေတာ့မလိုု ့ ေခြးကေဟာင္ၿပီး လိုုက္ေတာ့မွ ေၿမြကထြက္ေၿပးသြားလိုု ့ သူ ့အသက္ကိုု ေခြးက ကယ္တာလိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ကိုု ေၿပာၿပဖူးတယ္။ ေက်ာင္းနားက ကုုန္းေပၚအိမ္က မေကာင္းဘူး၊ အိမ္ခိုုက္တယ္လိုု ့ အေမက ယူဆတယ္။ ပါလာသမွ် ပိုုက္ဆံေတြလည္းကုုန္၊ က်န္းမာေရးမေကာင္း၊ အမႈအခင္းၿဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ ကမ္းနားအိမ္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ သီတာလမ္းအိမ္ကိုု ေၿပာင္းတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု အဲဒီအိမ္မွာ ေမြးတာပါ။ သူနာၿပ ုု သားဖြားဆရာမ ေဒၚမာမာသက္ကို သြားေခၚေနတာကိုု မေစာင့္ႏိုုင္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က သူ ့ဘာသာသူပဲ  ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မၾကီးနဲ ့ ကြ်န္မၾကားမွာ  ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ေပမဲ့ အာဇိနာလိုု ့ေခၚတဲ့ ပါးစပ္ထဲမွာ အနာတစ္မ်ိဳး ေပါက္လိုု ့ ႏိုု ့မစိုု ့ႏိုုင္၊ ေတာမိုု ့ ဆရာဝန္လည္း မရိွေတာ့ မေသသင့္ဘဲ ေသသြားရတယ္လိုု ့ အေမက ႏွေၿမာတသၿဖစ္တယ္။

အဲဒီအစ္ကိုုသာ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ ကြ်န္မနဲ ့မၾကီးက တဖက္၊ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ အဲဒီအစ္ကိုုက တစ္ဖက္ ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်ၾကမလားဘဲ။ ခုုေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ မၾကီးနဲ ့ ကြ်န္မက တဖက္၊ ေမာင္ေမာင္က တေယာက္တည္း။ ေမာင္ေမာင္ကိုု နာမည္ေပးတဲ့အခါ ေဗဒင္ဆရာ၊ ဦးရွင္ၾကီး ဆြမ္းပင့္ဆရာ ဦးေအာင္ၿမတ္နဲ ့ တြက္ခ်က္ၿပီး ေအာင္ေက်ာ္သူလိုု ့ နာမည္ေပးတယ္။ ေနာက္ သက္ႏိုုင္ထြန္းလိုု ့ ေၿပာင္းတယ္။ မ်က္လံုုးၿပ  ူးၿပ ူးေလးမိုု ့ ၿပ ူးက်ယ္လိုု ့ ေခၚၾကရင္ အေမက သူ ့သားကိုု အဲဒီလိုု ေခၚရတာ မၾကိ ုုက္ဘူး။ ဦးေအာင္ၿမတ္က ဒီကေလးေၾကာင့္ပဲ စီးပြားတက္မယ္ ဒီကေလးေၾကာင့္ပဲ ပိုုက္ဆံကုုန္မယ္လိုု ့ ေဟာလိုုက္တယ္။ သူ ့ေမြးၿပီးမွ စီးပြားေရး အဆင္ေၿပတာေရာ၊ ေယာက်ာ္ေလး အငယ္ဆံုုးမိုု ့ ေမာင္ေမာင္ ေတာင္းသမွ် အကုုန္ရတယ္။ ေသနတ္ဆိုုတာမ်ား ၿခင္းေတာင္းနဲ ့အၿပည့္။ တေပါင္းလ ေမာင္တင္ဘုုရားပြဲမွာ သူ ့ထက္ၾကီးတဲ့ ေသနတ္ၾကီးကိုု လြယ္ၿပီး ေပေစာင္းေစာင္းနဲ့ ၾကည့္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံု အိမ္မွာရိွေသးရဲ ့လားမသိ။ ေသနတ္ တအားၾကိ ုုက္လိုု ့ ၾကီးလာရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ စစ္ဗိုုလ္ၿဖစ္မလားဟလိုု ့ ေတြးၾကတာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲတယ္။ ေမာင္ေမာင္က စစ္တပ္ထဲ လံုုးဝလံုုးဝ မဝင္ဘူးတဲ့။

ကမ္းနားလမ္းမွာ ေနတုုန္းက အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းကဆင္းရင္ က်ဴရွင္သြား က်ဴရွင္က ဘာသာစံုုသင္တာ အိမ္စာေတြလုုပ္၊ စာက်က္၊ စာအံ။ က်ဴရွင္ကဆင္းရင္ လြယ္အိတ္ဘုုန္းကနဲခ်ၿပီး ေဆာ့ၾကေတာ့တာ။ အဲဒီတုုန္းက စက္ဘီး၊ ဆိုုင္ကယ္၊ ကား မရိွေတာ့ လမ္းမဆိုုတာ ကြ်န္မတိုု ့ ကေလးေတြ ေဆာ့ၾကတဲ့ ကစားကြင္း။ ေရတက္ရင္ ေလွေလွာ္ၾကတယ္၊ စႊန္လႊတ္တယ္၊ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ ဓနိေတြနဲ ့ တဲအိမ္ေဆာက္ၾကတယ္။ ေရႊဝါေရာင္နဲ ့ အနက္ေရာင္ ဝက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ေမြးတယ္။ ဝက္ဆိုုတာမ်ိဳးက တစြပ္စြပ္ တအိအိစားေတာ့ အိမ္က ထမင္းရည္နဲ ့ မေလာက္လိုု ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီက ထမင္းရည္ ေတာင္းရတယ္။ သူမ်ားအိမ္က ဝက္ေတြကသာ တေန ့ၿပီးတေန ့ ၾကီးလာတယ္ ကြ်န္မတိုု ့အိမ္က ဝက္ေတြက ဒံုုရင္းက ဒံုုရင္း ဘယ္ေလာက္ေကႊ်းေကႊ်း မဝဘူး။ ဝက္ေရာင္းရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဝက္ေပၚရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထမင္းရည္ေပးတဲ့ အိမ္နီးခ်င္ေတြကိုု ဝက္တတြဲ ေပးရတယ္။ မၾကီးက ဘဲဥေတြကိုု မီးေရာင္နဲ ့ ေဖာက္လိုု ့ ဓာတ္ဘဲလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ဘဲကေလးေတြကိုု အသည္ဆီက ဝယ္ၿပီး ေမြးတယ္။ ေရတက္ရင္ ဘဲေက်ာင္းရတယ္။ အဲဒီဘဲေတြက ဘဲမရင္ေငြ ့နဲ ့ေပါက္တဲ့ ဘဲေတြေလာက္ သက္ဆိုုးမရွည္ဘူး။ မၾကာပါဘူး အဲဒီဓာတ္ဘဲေတြ ေသပါေလေရာ။

ဘယ္အိမ္က ဘဲေတြမွန္း မသိပါဘူး အိမ္ေအာက္မွာ လာဥသြားရင္ မၾကီးက ကြ်န္မနဲ ့ေမာင္ေမာင္ကိုု ေကာက္ခိုုင္းၿပီး ေၾကာ္ေပးေလ့ ရိွတယ္။ မၾကီးက အသန္ ့ၾကိ ုက္တယ္ ကြ်န္မနဲ ့ေမာင္ေမာင္က ရႊံ ့ေတာထဲမွာ ကဏၰန္းလိုုက္ဖမ္း၊ ငါးရိွတဲ့ အိုုင္ကိုုပိတ္ ေရကိုုခပ္ထုုတ္ၿပီး အိုုင္ပက္ (ipad မဟုုတ္ပါ) ၿပီး ငါးရွာတယ္။ တံတားမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဂဏၰန္းေထာက္ေတြကိုု ဆြဲၾကည့္ၿပီး ဂဏၰန္းမိမမိ ၾကည့္တယ္။ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္တုုန္းက ေရေႏြးအၾကမ္းခြက္ အၿမဲေဆးတယ္။ ေၾကြေရေႏြးၾကမ္းခြက္ေတြ ကြဲမွာစိုုးလိုု ့ မေဆးပါနဲ ့ေၿပာလည္း မရဘူး ေဆးၿမဲေဆးဆဲ ခြဲၿမဲခြဲဆဲ။ ၾကည့္ ကြ်န္မက ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက အဲဒီလိုု ေခါင္းမာတယ္။ ကိုုယ္ လုုပ္ခ်င္တာဆိုု စြတ္ တားလိုု ့မရဘူး။ မၾကီးက ၈ တန္းေက်ာင္းသူ အပ်ိဳေပါက္၊ ကြ်န္မနဲ ့ေမာင္ေမာင္က ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေဆာ့ၾကတဲ့အရြယ္ဆိုုေတာ့ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ကြ်န္မက ပိုုတြဲၿဖစ္တယ္။ ကမ္းနားအိမ္သစ္က မရမ္းကြင္းဖက္က ပ်ဥ္းကတိုုးေတြကိုု မွာၿပီး အေသအခ်ာ ေဆာက္ထားတာ။ အေပၚထပ္ဆိုု တစ္ၿခမ္းပဲ ခင္းရေသးတယ္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္လာေတာ့ ဒီကမ္းနားကအိမ္ေတြ ရြာအလွဖ်က္တယ္ ရြာသစ္ကိုု ဘယ္ႏွစ္လအတြင္း အၿပီးေၿပာင္းလိုု ့ အမိန္ ့တစ္ခ်က္ ေပးလိုုက္တာနဲ ့ အေပၚထပ္တၿခမ္းတည္း ခင္းရေသးတဲ့၊ ပ်ဥ္းကတိုုးနဲ ့ အေသအခ်ာ ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ကိုု ဖ်က္ၿပီး ဟိုုင္းၾကီးရြာသစ္လိုု ့ အမည္တြင္တဲ့၊ တပ္ေၿမမက်ဴးေက်ာ္ရလိုု ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ေထာင္ၿပီး သိမ္းလိုုက္တဲ့ လယ္ကြင္းေတြမွာ ရြာတည္ထားတဲ့၊ ဘာဆိုု ဘာအပင္မွ မရိွတဲ့ ကြင္းၿပင္ေၿပာင္ေၿပာင္က ရြာအသစ္ကိုု ေၿပာင္းရေရာ။

(ဆက္ပါဦးမည္)

ဖတ္ၿပီးကတည္းက စိတ္ထဲ မွတ္မွတ္ရရ ရိွေနတဲ့ စာအုုပ္ေလးပါ။ အဲဒီစာအုုပ္ကိုု ညႊန္းဦးမယ္လိုု ့ ေတးထားေပမဲ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ၿဖစ္ေနရာကေန တနဂၤေႏြေန ့က နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ဂ်ာစီစီးတီးၿမိ ုု ့Open Art Studios လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား အမ်ိဳးသမီးနဲ ့ စကားစပ္မိၾကရင္း ကြ်န္မက ၿမန္မာကဆိုုေတာ့ ဟယ္ ၿမန္မာကလား... ၿမန္မာကိုု သိလား...မသိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ ေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ဆိုုတာ ကိုုယ္ အရမ္းေလးစားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး...ၿမန္မာၿပည္ဆိုုတာ ကိုုယ္ သိပ္သြားခ်င္တဲ့ တိုုင္းၿပည္...The Glass Palace ဝထၳဳေၾကာင့္ ၿမန္မာၿပည္ကိုု ပိုုစိတ္ဝင္စားသြားေစတယ္...ကိုုယ္ေတာ့ တေန ့ေန ့ ၿမန္မာၿပည္ကိုု ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတယ္...The Glass Palace ကိုု ဘယ္သူေရးတာလဲဟင္...Amitav Ghosh အမီတာဂိုု ့ခ်္...ၿမန္မာၿပည္ရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးမင္း ရတနာဂီရိကိုု နယ္ႏွင္ခံရတဲ့အေၾကာင္းကေန စၿပီးေတာ့ေလ...။

ေအာက္တိုုဘာလမွာ သြားဖိုု ့ေရြးခ်ယ္လိုုက္တာကေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ရဲ ့ ေၿမာက္ဖက္စူးစူးမွာရိွတဲ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ပါ။ Fall Foliage ေဆာင္းဦးရာသီ သစ္ပင္ေတြ အေရာင္ေၿပာင္းတာကိုု သြားၾကည့္တဲ့ ခရီးစဥ္မိုု ့ စက္တင္ဘာလကုန္ခါနီးမွ စဖြင့္ၿပီး ေအာက္တိုုဘာလကုုန္အထိပဲ တိုုးခရီးစဥ္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဗီယက္နမ္က ဝိုုင္းအစ္မႏွစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ကိုု လာလည္လိုု ့ ကယ္လီဖိုုးနီးယားကိုု ႏွစ္ပတ္ခရီးသြားေနတဲ့ ဝိုုင္းက ေအာက္တိုုဘာလ ေနာက္ဆံုုးအပတ္မွာမွ နယူးေယာက္ကိုု ၿပန္ေရာက္လာတာမိုု ့ ေအာက္တိုုဘာ ၂၅ ရက္ေန ့ ခရီးစဥ္ကုုိ ေရြးလိုုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မအိမ္နဲ ့နီးတဲ့ ဖလပ္ရွင္းစုုရပ္ကိုု  ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ေရာက္ရမွာမိုု ့ ၅ နာရီခြဲ အိပ္ယာကထ ၆ နာရီထိုုးတာနဲ ့ ရထားစီးဖိုု ့ ဘူတာရံုုကိုု ေရာက္ႏွင့္ေနရၿပီ။ ဖလပ္ရွင္းကေန မက္ဟန္တန္ တရုုတ္တန္းဆီကိုု ေၿပးဆြဲတဲ့ တိုုးဖယ္ရီစီးၿပီး တရုုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ ၂၀ ပဲ ရိွေနေသးတယ္။ တိုုးကားက တရုုတ္တန္းကေန မနက္ ၈ နာရီ ထြက္မွာပါ။

ခ်က္ကင္ဝင္ေတာ့ ဒုုတိယအၾကိမ္ ဝိုုင္းနဲ ့အက္ေကဒီးယား ခရီးစဥ္ရဲ ့ တိုုးဂိုုက္က ဗာမြန္တိုုးဂိုုက္အၿဖစ္ ၿပန္ဆံုုတယ္။ ခံုုနံပါတ္ရၿပီး အတန္ၾကာေတာ့ ဝိုုင္း ေရာက္လာတယ္။ တိုုးဂိုုက္က ဝိုုင္းကိုု မွတ္မိတယ္ မမွတ္မိပဲ ေနပါ့မလား။  တိုုးကားက မနက္ ၈ နာရီမွ ထြက္မွာကိုု တိုုးဂိုုက္က ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္ အေရာက္လာခိုုင္းလိုု ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့ ဝိုုင္းက အတိအက်လာ၊ ၁ နာရီ နီးပါးေလာက္ အတိအက်ကိုု ေစာင့္လိုုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုုးဂိုုက္နဲ ့ စကားစၿမည္ ေၿပာၿဖစ္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္က အခ်ိန္တိက်တဲ့ေကာင္မေလးလိုု ့ မွတ္မိေနတာေပါ့။ ကိုုယ္ေတြ အခ်ိန္တိက်တာ ဆြဇ္ေတြကိုု မမွီဘူးတဲ့။ ဝိုုင္း အီတလီမွာေနတုုန္းက သူ ့လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ ဆြစ္က ၁၀ နာရီ ဖုုန္းဆက္မယ္လိုု ့ ေၿပာထားရင္ ၁၀ နာရီ  ၁ မိနစ္မွာ ဖုုန္းေခၚတယ္တဲ့။ ၁၀ နာရီ ၂ မိနစ္မွာမွ ဖုုန္းမေခၚရင္ တခုုခုုၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ခံုုနံပါတ္ေတြ ့ေတာ့ အထုုပ္အပိုုးေတြ ေနရာခ်။ အထုုပ္အပိုုးကလည္း ေက်ာပိုုးအိတ္နဲ ့ အစားအေသာက္အိတ္။ ၁ ညအိပ္ ၂ ည ခရီးမိုု ့ ကိုုယ္မွာဝတ္ထားတဲ့ အကႌ်တစ္စံုု၊ ညဝတ္အိပ္တစ္စံုုပဲ ပါတာမိုု ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြက ေပါ့ေပါ့ေလး။ ကြ်န္မက ခရီးသြားရင္ ခရီးသြားေခါင္းအံုုးေလး ေဆာင္တတ္တတယ္ ဇက္မနာေအာင္လိုု ့။ အဲ အစားအေသာက္အိတ္ကေတာ့ အေတာ္ေလးတယ္။


တရုုတ္မတစ္ေယာက္က သူတိုု ့စာရြက္ေပၚက ခံုုနံပါတ္ကိုု ၿပတယ္ ကြ်န္မတိုု ့ခံုုနံပါတ္နဲ ့ တူေနတယ္။ သူတိုု ့က ေလးေယာက္မိုု ့ တစ္တန္းတည္း ထိုုင္ခံုုေတြ။ ဒီမွာၾကည့္ တိုုးဂိုုက္ေရးေပးလိုုက္တဲ့ ခံုုနံပါတ္ မင္းတိုု ့ကားနံပါတ္ေတြမ်ား မွားေနသလား။ ဒီကားက ဘတ္စ္နံပါတ္တစ္ တုုိးဂိုုက္ကိုု ၿပန္ေမးၾကည့္ဦး။ ဂ်ဴလိႈင္၄ ပိတ္ရက္တုုန္းက အက္ေကဒီးယားကိုု ဘတ္စ္ကား ၇ စီး ထြက္တာမိုု ့ ကားနံပါတ္ေတြ မွတ္ထားရတယ္။ စာရြက္ေတြကိုု အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မတိုု ့ကိုု ခံုုနံပါတ္ မွားေပးလိုုက္တာတဲ့။ ဒါနဲ ့ ေနာက္ဖက္ကိုု တခါေၿပာင္းၿပီးေတာ့ မဟုုတ္ၿပန္ဘူးတဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေၿပာင္းရၿပန္တယ္။ တိုုးဂိုုက္က ေဆာရီးလိုု ့ ေတာင္းပန္ေပမဲ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္ရလိုု ့ မ်က္ႏွာေလးေတြအိုုအိုု စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကသမ္းကရမ္းႏိုုင္၊ မေစ့စပ္မေသခ်ာတဲ့ တိုုးဂိုုက္လိုု ့ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတာေပါ့။ ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကားမထြက္ေသး လူေတြကလည္း စံုုသေလာက္ရိွေနၿပီ ကြ်န္မတိုု ့ေရွ ့က ခံုုႏွစ္ခံုုပဲ လြတ္ေနတာ။ မၾကာပါဘူး ဒါ ဘာလဲလိုု ့ ေမးသံၾကားလိုု ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ မုုတ္ဆိတ္ေမႊး ပါးသိုုင္းေမႊးေတြနဲ ့ အာရပ္ႏြယ္ဖြားတစ္ေယာက္။

တိုုးဂိုုက္က ခံုုေပၚမွာတင္ေနတဲ့ အေႏြးထည္ကိုု ဖယ္ေပးေတာ့ ဝင္ထုုိင္ ထိုုင္ခံုုကိုု ေနာက္ကိုုတအားၾကီး လွဲလိုုက္ေတာ့ ဝိုုင္းနဲ ့ကြ်န္မ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီး ၿပိ ုုင္တူ ေမးေငါ့မဲ့ရြဲ ့ၾကတယ္။ သူတိုု ့အတြဲေရာက္ၿပီးမွ ကားထြက္တာဆိုုေတာ့ သူတိုု ့ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ အင္း ဒီလိုုလူမ်ိဳးေတြနဲ ့ ခရီးသြားရမွာ မလြယ္ပါလား။ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ မနက္စာစားခ်ိန္လြန္ ေန ့လည္စာဖိုု ့လည္း ေစာေနေသးတဲ့ brunch စားဖိုု ့ ဘာတီမိုုးဆိုုတဲ့အရပ္မွာ  နားပါတယ္။ ေနသိပ္မေကာင္းခ်င္တဲ့ ဝိုုင္းက သူ ့ေဆးအစာၿဖစ္တဲ့ Shives (ၿမန္မာလိုု ဘယ္လိုုေခၚလဲမသိ) ကိုု ၾကက္ဥနဲ ့ေၾကာ္ထားတာကိုု ထမင္းနဲ ့ေကာက္ညွင္းေရာထားတဲ့ဆန္နဲ ့ စားတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ သယ္လာတဲ့ ေၿပာင္းဖူးၿပ ုုတ္၊ ပန္းသီး၊ ဘီစကြတ္ေတြနဲ ့ ေန ့လည္စာ ၿပီးတယ္။ ပထမဆံုုး သြားလည္မဲ့ေနရာက နယူးေယာက္ကေန ေၿမာက္ဖက္စူးစူး မိုုင္ ၃၀၀၊ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ေမာင္းရတဲ့ Ausable Chasm ။ Andirondack ေတာင္တဝိုုက္က ႏွစ္သန္းငါးရာ သက္တမ္းရိွတဲ့ သဲေက်ာက္ေတြကိုု Ausable ၿမစ္ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းၿပီး ခ်န္ပိန္ေရကန္ထဲကိုု စီးဝင္ရာကေန အလြန္လွပတဲ့ ကင္ညမ္ canyon ၿဖစ္လာပါတယ္။


၁၈၇၀ မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာမိုု ့ ၁၄၄ ႏွစ္ ရိွပါၿပီ။ walking ၊ rafting ၊ mountain biking ၊rappelling ၊ rock climbing ၊ camping လုုပ္ဖိုု ့ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့က အလြယ္ဆံုုး ၂ မိုုင္ ထေရးလမ္းကိုု ေလွ်ာက္မွာပါ။ ေရတံခြန္စိမ့္စမ္း၊ သစ္ပင္စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့ေတြနဲ ့မိုု ့ ေလက အင္မတန္ သန္ ့ရွင္းတယ္။ ေလအသြဲ ့မွာ ထင္းရွဴးနံ ့ေလးေတြကိုု ရွဴရိႈက္ရသလိုု သိသိသာသာ ေအးစိမ့္လာပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္စာသာသာ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ ေအာက္မွာ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ၿမစ္၊ သဲေက်ာက္ေတာင္ေတြနဲ ့မိုု ့ ရႈခင္းက တမ်ိဳးဘာသာ ကြဲၿပားေနပါတယ္။ ၂ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ား ကိုုယ္တိုု ့က စာမဖြဲ ့ဘူး ပိတ္ရက္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ ၄  မုုိင္ကေန ၇ မိုုင္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကကိုုး။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီေလာက္ေမာင္းရင္ Andirondack ေတာင္တန္းေတြထဲမွာ အၿမင့္ဆံုုးေတာင္ထိပ္တစ္ခုုၿဖစ္တဲ့ Whiteface  ေတာင္ေၿခကိုု ေရာက္ပါတယ္။ ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ဟာ တၿခားေတာင္ေတြကေန သီးသန္ ့ခြဲထြက္ေနတာမိုု ့ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ကေန အန္ဒီရြန္ဒက္ေတာင္ေတြရဲ ့ အလွကိုု ခံစားၾကည့္ရႈဖိုု ့ အေကာင္းဆံုုးဗ်ဴးပြိဳင့္ (outlook) ပါတဲ့။

ေဆာင္းရာသီ ski resort အတြက္ ၿပင္ဆင္ေနလိုု ့ gondola ဂြန္ဒိုုလာလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ေကာင္းကင္ေကဘယ္လည္း ပိတ္ထားတယ္။ ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ေနာက္ခံနဲ ့ ဂြန္ဒိုုလာစီးေနတဲ့ပံုု ရိုုက္မယ္လိုု ့ ၾကံစည္ထားတာလည္း အထမေၿမာက္လိုုက္ဘူး။ ေတာင္ေၿခကေန ဓာတ္ပံုုရိုုက္တာေတာင္ မိုုးရြာေနလိုု ့ အေၿပးအလႊား ရိုုက္ရတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရင္ ၁၉၃၂ ကေန ၁၉၈၀ ထိ အိုုလံပစ္အားကစားပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တဲ့ အိုုလံပစ္စင္တာရိွတဲ့ လိတ္ပလပ္စစ္ၿမိ ူ  ့ Lake Placid ၿမိ ုု့ဆီ ေရာက္ပါတယ္။ ၁ နာရီ ရတဲ့အခ်ိန္တြင္းမွာ ဘယ္ကိုုသြားရပါ့ မဲရားလိတ္ Mirror Lake ကိုု ဘယ္လိုုသြားရမလဲလိုု ့ ေဒသခံလိုု ့ထင္ရတဲ့ ေခြးနဲ ့လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ တည့္တည့္သြားတဲ့။ လမ္းတေလွ်ာက္ Gift shop ဆိုုင္ေတြ အမ်ားၾကီး မိုုးကလည္း တေၿဖာက္ေၿဖာက္နဲ ့ မစဲႏိုုင္ ေကာင္းကင္ကလည္း ေမွာင္မဲလိုု ့။ ဒါေပမဲ့လည္း  Frozen ဒစ္စေနကာတြန္းကားထဲက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္း Let it go သီခ်င္းထဲက Cold doesn't bother me anymore သီခ်င္းစာသားေလးကိုု ကြ်န္မတိုု ့က Rain doesn't bother me anymore လိုု ့ ဟစ္ေၾကြးၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္မပ်က္။


အဲ မိုုးေရေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ စုုိကပ္ၿပီး ၾကြက္စုုတ္ၿဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာအနီးကပ္ေတာ့ မရိုုက္ၾကဘူး။ ေဝးႏိုုင္သမွ်ေဝး ဘက္ကေရာင္းပံုုေတြပဲ ရိုုက္ၾကတယ္။ Lake Placid ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတြ ့ေတာ့ နီးသလားလိုု ့ ဂူဂယ္မက္မွာ ရွာၾကည့္တာ လား...လား ေၿမပံုုထဲမွာေတာ့ နီးတယ္ ကားေမာင္းရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ ကိုုယ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ နာရီဝက္ေလာက္။ လည္ပတ္ဖိုု ့ ေပးထားတဲ့ ၁ နာရီမွာ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရေတာ့တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေဒသခံေတြက ေမးၾကည့္မွပဲဆိုုၿပီး ဘားထဲက ထြက္လာတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီဖက္မွာ ဟိုုတယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး ဆိုုင္ေတြက ဟိုုဖက္တေလွ်ာက္မွာ။ ဒီမွာ ၁ နာရီေလာက္ရလိုု ့ ဘယ္ေနရာေတြမ်ား သြားလည္ဖိုု ့ ရီကြန္မန္းေပးခ်င္ပါသလဲဆိုုေတာ့ အိုုလံပစ္စင္တာကိုု သြားတဲ့။ အဲဒီလမ္းအတိုုင္းေလွ်ာက္ အဆံုုးမွာ အိုုလံပစ္စင္တာေတြ ့လိမ့္မယ္။ အေဆာက္အဦး ခပ္ၾကီးၾကီးကိုု ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ အိုုလံပစ္စင္တာလိုု ့တာ မွတ္လိုုက္ေတာ့ မလြဲေစရဘူး။ ၁၉၈၀ သမိုုင္းဝင္ Miracle on Ice ေဟာ္ကီဂိမ္းကိုု အဲဒီစင္တာမွာ က်င္းပခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ေဟာ္ကီအသင္းက ရုုရွားေဟာ္ကီအသင္းကိုု အႏိုုင္ရဗိုုလ္စြဲခဲ့တာကိုု အေမရိကန္ေတြ သိပ္ဂုုဏ္ယူတယ္။

စင္တာေရာက္ေတာ့ ေဟာ္ကီပြဲ က်င္းပေနတာနဲ ့တူတယ္ ဝင္ေၾကး  ၆၅ က်ပ္တဲ့။ ၿပတိုု္က္ရိွတယ္ဆိုုေပမဲ့ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ကားဆီၿပန္ေတာ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့သူေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေဘးနားက ဆိုုင္တဆိုုင္က ၾကယ္ပံုုမီးပံုုးေတြ အလွဆင္ထားတာ လွလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ ဆိုုင္ထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ ခေရစတယ္ေရာင္စံုု၊ ေက်ာက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုုင္။ ၾကယ္မီးပံုုးေတြက လွလိုုက္တာ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီလိုု ့ ခံစားရတယ္လိုု ့ ဆိုုင္ရွင္ကိုု ေၿပာၾကေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီ ထပ္ေမာင္းရင္ ခ်န္ပိန္ေရကန္ေဘးနားမွာ တည္ရိွတဲ့ Plattsburgh ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီၿမိ ုု ့မွာ ညအိပ္ရမွာပါ။ ဟိုုတယ္ဆီ မေမာင္းခင္ Hong Kong Jude ဘူေဖးဆိုုင္မွာ ညစာစားတယ္။ တေယာက္ကိုု ၁၄ က်ပ္ တက္စ္  tax ၊ တစ္ဖ္ tip ပါအၿပီး ၁၆ က်ပ္ က်ပါတယ္။ ဗိုု္က္ဆာေနလိုု ့ပဲလား၊ အစားအေသာက္ေတြက ေကာင္းလိုု ့ပဲလားမသိ အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဂဏၰန္းလက္မေတြဆိုု လတ္ဆပ္လိုု ့ ေနာက္ထပ္တစ္ပြဲ ထပ္စားရတယ္။ အေမရိကန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာစားၾကတယ္။ ေနရာခ်ေပးတဲ့ ဝိတ္တာဆိုုရင္ ေဝၚကီေတာ္ကီ Head phone နဲ ့။


ကင္မရာကိုု ခံုုေပၚတင္ၿပီး ေခါင္းမေဖၚတမ္း တီးေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု အဲဒီဝိတ္တာေလးက တရုုတ္လိုု ကြိကြလာေၿပာတယ္။ ခံုုကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္က တိုုက္မိရင္ ကင္မရာက်ကြဲလိမ့္မယ္လိုု ့ အင္တာေနရွင္နယ္ဘာသာစကား (လက္ဟန္ေၿခဟန္) နဲ ့ေၿပာတာမိုု ့ ကြ်န္မ နားလည္လိုုက္တယ္။ ဝိုုင္းက ကြ်န္မ တရုုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းတတ္တယ္လိုု ့ ထင္သြားတယ္။ အမွန္က ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာတကၠသိုုလ္မွာ မနက္ပိုုင္းသင္တန္း တစ္ႏွစ္ခြဲတက္ဖူးလိုု ့ ကြ်န္မက တရုုတ္စာ နည္းနည္းေလးပဲ သိတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာ မယူမေနရဆိုုေတာ့ ၿပင္သစ္ဘာသာယူၿပီး ေလးႏွစ္သင္၊ ပါရီမွာ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ေနဖူးတဲ့ ဝိုုင္းက ၿပင္သစ္စကား ေကာင္းေကာင္းေၿပာတတ္ ေရးတတ္တယ္။ ကေနဒါၿပည္ေပါက္ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ဆိုု ၿပင္သစ္လိုုပဲ ေၿပာၾကတာတဲ့။ ၿပင္သစ္ဝထၳဳေတြကိုု ၿပင္သစ္လိုု ဖတ္တယ္။

ကေနဒါႏုုိင္ငံ ကြိဘတ္ၿပည္နယ္ Quebec (ဝိုုင္းက ၿပင္သစ္စကားနဲ ့ ေက့ဘတ္လိုု ့ အသံထြက္တယ္) မြန္ထရီရယ္ Montreal ၿမိ ုု ့ကေန ၁ နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းရတာမိုု ့ ကေနဒီးယန္းေတြ ဒီကိုုလာၿပီး ေလွ်ာ့ပင္းၾကပါသတဲ့။ ဘူေဖးဆိုုင္ ေဘးနားကဆိုုင္ကိုု ေလွ်ာ့ပင္းၾကေတာ့ အေတာ္သက္သာတာ ေတြ ့ရတယ္။ Head & Shoulders Shampoo ဆိုု နယူးေယာက္မွာ ၇ ၊ ၈ က်ပ္ ေပးရတာကိုု ဒီမွာ ၂ ၊ ၃ က်ပ္ ေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ တန္လိုု ့ ဝယ္ခ်င္ေပမဲ့ ကြ်န္မသံုုးတဲ့ တံဆိပ္ေတြ မရိွဘူး။ ညအိပ္တဲ့ ဟိုုတယ္က American Best Inn မဆိုုးပါဘူး။ ဆံပင္မိုုးစိုုတဲ့ ဝိုုင္းက ေခါင္းေလွ်ာ္ပါမွ သူ ေနမေကာင္းမၿဖစ္မွာတဲ့။ အေႏြးထည္မွာ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ကြ်န္မက မိုုးရြာရင္ ေခါင္းစြပ္ေလး ၿခံ ုုရံုုပဲ။ ေအးလိုု ့၈၀ အပူေပးထားတာ ညသန္းေခါင္ေရာက္ေရာ ေခႊ်းေတြထြက္လာလိုု ့ အေအးၿပန္ေလွ်ာ့ ေစာင္ေလးၿခံ ုုၿပီး ေကြးလိုုက္ၾကတာ မနက္ ၇ နာရီခြဲ Morning Call ေခၚၿပီး ႏိုုးေတာ့မွပဲ ႏိုုးေတာ့တယ္။ ခ်န္ပိန္ေရကန္ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဗာမြန္ၿပည္နယ္က လည္ပတ္စရာေတြကိုု အပိုုင္း ၂ က်မွ ဆက္ပါဦးမယ္။

မနက္ ၇ နာရီခြဲ ေမာနင္းေကာ ၿမည္တာနဲ ့ အိပ္ယာကထ၊ ေရခ်ိဳး၊ ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ ဟိုုတယ္က မနက္စာ မေကႊ်းဘူး။ ငါးက်ပ္ေပးၿပီး မနက္စာစားလိုု ့ ရေပမယ့္ သယ္လာတဲ့မုုန္ ့အိတ္ ေလ်ာ့သြားေအာင္လိုု ့ မနက္စာ သြားမစားၾကဘူး။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖိုု ့ ေကာ္ဖီမႈန္ ့၊ သၾကားေတြ ဟိုုတယ္ခန္းထဲမွာ ရိွေပမဲ့ ေဖ်ာ္ရၿပ ုုရ အခ်ိဳးအဆ မသိတဲ့ ကြ်န္မက ေကာ္ဖီထုုပ္ဖာက္ ခြက္ထဲထည့္ ေရေႏြးထည့္ၿပီး ဇြန္းနဲ ့ဂေလာက္ဂေလာက္လိုု ့ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေမႊလိုက္ရံုုနဲ ့ ေကာ္ဖီတခြက္ရတဲ့ လြယ္ကူသက္သာ Nes cafe Instant ေကာ္ဖီထုုပ္ကိုု ပိုုၾကိ ုုက္တယ္။ ဝိုုင္းက ေကာ္ဖီမၾကိ ုုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္စာအတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တဲ့စက္နဲ ့ ေရေႏြးတည္ေနတာ မုုန္ ့သာစားၿပီးသြားတယ္ ေရေႏြးက ပူတယ္ဆိုုရံုုေလးမိုု ့ ေကာ္ဖီမေသာက္လိုုက္ရဘူး။ ခရီးသြားတယ္ဆိုုတာကလည္း အဆင္ေၿပတဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေၿပတဲ့အခ်ိန္မွ စားရတာဆိုုေတာ့  ေန ့လည္စာကိုု တခါတေလ ေန ့လည္ ၂ နာရီ၊ တခါတေလ မနက္ ၁၁ နာရီ စားရတယ္။ ခရီးသြားပါး နပ္လာတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ မုုန္ ့ေတြအမ်ားၾကီး သယ္တယ္။

ဂတ္စ္စေတရွင္းေတြမွာ ဝယ္လိုု ့ရတယ္ဆိုုေပမဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ၾကိ ုုက္တဲ့ တံဆိပ္ေတြ မရိွဘူး။ စကားေၿပာလိုုက္၊ မုုန္ ့စားလိုုက္၊ ၿပတင္းေပါက္က ရႈခင္းေတြ ေငးလိုုက္၊ အိပ္ခ်င္လာရင္ ငိုုက္လိုုက္နဲ ့ ခရီးသြားရတာ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္အပန္းေၿပတယ္။ မနက္ ၈ နာရီခြဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ မိုုးက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ ့ မေန ့ကထက္ ေအးတယ္။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ ပလက္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့နဲ ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ ဘာလင္တန္ၿမိ ုု  ့ကိုု ခ်န္ပိန္ေရကန္ၾကီးက ၿခားထားၿပီး ေၿမာက္ဖက္ကေနဒါႏိုုင္ငံ ကြိဘတ္ၿပည္နယ္ထဲ ပါဝင္ပါတယ္။ ၁၂၅ မိုုင္ရွည္ၿပီး ၁၃မိုုင္ က်ယ္ကာ ေရခ်ိဳကန္ၾကီးၿဖစ္လိုု ့လူဦးေရ ၂ သိန္းခြဲကိုု ေရခ်ိဳေတြေပးေဝေနတဲ့ ေရကန္ၾကီးပါ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ေဂဟစနစ္ကိုု ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ ့ ခ်န္ပိန္ေရကန္ကိုု ၿဖတ္သန္းမယ့္ တံတားမွန္သမွ်ကိုု ေဆာက္ခြင့္မၿပ ုုပါဘူးတဲ့။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ ပလက္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့ကေန တဖက္ကမ္း ဗာမြန္ၿပည္နယ္ ဘာလင္တန္ၿမိ ုု ့ဆီ ကားေတြသယ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ဖယ္ရီ ၂၄ နာရီ ရိွၿပီး ၿဖတ္သန္းခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။


ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက ပုုသိမ္ကေန ရန္ကုုန္ကားစီးရင္ စေကၠာ့ကေန ေညာင္တုုန္းထိ ဇက္နဲ ့ကူးရတာ ၁ နာရီေလာက္ ၾကာတယ္ထင္တယ္။ ေဒသခံေတြ လာေရာင္းတဲ့ ေၿပာင္းဖူးၿပ ုုတ္၊ ေၿမပဲၿပ ုုတ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးေၿခာက္ေက်ာ္ ဝယ္စားၿပီး ဇက္သေဘၤာနဲ ့ ငဝန္ၿမစ္က်ယ္ၾကီးကိုု ၿဖတ္ရတယ္။ အဲဒီေၿပာင္းဖူးေတြက ၿမစ္လယ္ေခါင္ကႊ်န္းက ေသာင္ေတြမွာ စိုုက္ထားတာကိုု ခ်ိဳးၿပီးၿပ  ုုတ္ထားတာမိုု ့ လတ္ဆပ္တယ္ (ေဆးသၾကား ထည့္ရင္လည္း ထည့္ထားမွာေပါ့ေလ)။ ေနာက္ ဗိုုလ္ၿမတ္ထြန္းတံတား ၿပီးသြားေတာ့ ပုုသိမ္၊ ရန္ကုုန္ ေလးနာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းရေတာ့တယ္။ ခရီးက်ဳ ံ ့သြားၿမန္သြားေပမဲ့ ဇက္သေဘၤာနဲ ့ ကူးရတာေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆး မရိွေတာ့ဘဲ တက္သုုတ္ႏွင္ၾကေတာ့တယ္။ ဒီလိုု ဇက္သေဘာၤနဲ ့ မကူးရတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရိွၿပီ။ ကားေပၚကဆင္းလိုု ့ ဇက္သေဘၤာတခြင္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။

ေရကန္ၿပာၿပာ၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြနဲ ့ သာယာတယ္။ ေလက အင္မတန္ လက္ဆပ္သန္ ့ရွင္းတယ္။ မိုုင္းဖန္ေၿပာဖူးတဲ့ Lake Champlain Monster ဆိုုတာ ေတြ ့မလားလိုု ့ ရွာၾကည့္ေသးတယ္ မေတြ ့ဘူး။ ၁၆၀၉  မွာ ၿပင္သစ္လူမ်ိဳး စြန္ ့စားရွာေဖြသူ Samuel de Champlain က ေရကန္ကိုု ရွာေဖြေတြ ့ရိွခဲ့လိုု ့ သူ ့နာမည္ကိုု အစြဲၿပ ုုၿပီး ခ်ိန္ပိန္ေရကန္လိုု ့ နာမည္ေပးထားတာပါတဲ့။ ခ်န္ပိန္ေရကန္ၿပီးေတာ့ မိန္းၿပည္နယ္ကိုု စူးစမ္းရွာေဖြရာမွာ အက္ေကဒီးယား အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္၊ ကက္ဒီလက္ေတာင္၊ ေမာက္ဒဲဆက္ကႊ်န္းေတြကိုု ေတြ ့ရိွခဲ့ပါတယ္။ ဘာလင္တန္ၿမိ ုု ့နားက ပန္းၿခံမွာ ကားရပ္နားၿပီး အေရာင္ေၿပာင္းေနတဲ့သစ္ရြက္ေတြနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ နာရီဝက္အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ အစိမ္း၊ အဝါ၊ အနီ ရိွေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ကိုု မဝႏိုုင္ဘူး ရိုုက္ၿပီးရင္း ရိုုက္ခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ရဲ ့ ၉၀ ရာခိုုင္ႏႈန္းက မက္ပယ္သစ္ပင္ေတြနဲ ့ ဖံုုးလႊမ္းေနတာမိုု ့ဗာမြန္ၿပည္နယ္ရဲ ့ ေဆာင္းဦးရာသီဟာ အင္မတန္ လွတယ္လိုု ့ နာမည္ၾကီးပါတယ္ နာမည္ၾကီးေလာက္ပါေပတယ္။


ခ်န္ပိန္ေရၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲက ကားလမ္းမကိုု ၿဖတ္သန္းေတာ့ ေတာင္စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့ေတြ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ ေဘးတဖက္တခ်က္စီက ခ်န္ပိန္ေရၿပင္က်ယ္ကိုု  ၿမင္ရေတာ့ တကၠသိုုလ္တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းခရီးစဥ္အၿဖစ္ ရွမ္းၿပည္ဖက္ကိုု ေလ့လားေရးခရီးထြက္တုုန္းက လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အင္းေလးကန္ရႈခင္းကိုု အမွတ္ရမိတယ္။
ဘာလင္တန္ၿမိ ုု ့ကေန နာရီဝက္ေဝးတဲ့ ရွယ္ဗြန္းၿမိ  ုု ့မွာရိွတဲ့ ဗာမြန္တက္ဒီဘီယာစက္ရံုုကိုု သြားလည္မွာမိုု ့ အဲဒီမွာ လာဆံုုမလားလိုု ့ မိုုင္းကိုု လွမ္းေမးေတာ့ မေတြ ့ရတာ ၾကာၿပီမိုု ့လိုု ့ ေတြ ့ခ်င္ေပမယ့္ တနဂၤေႏြေန ့တိုုင္း သူ ့ေယာကၡမ၊ အမ်ိဳးသားနဲ ့ ဘုုရားေက်ာင္းတက္တာမိုု ့ လာမေတြ ့ႏိုုင္တာကိုု ေဆာရီးပါတဲ့။ မိုုင္းဖန္ေနတဲ့ ဘာလင္တန္ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ရဲ ့သားနဲ ့ မိုုင္းဖန္ကိုု အသိမေပးရင္ မေကာင္းတာမိုု ့ အသိေပးေပမယ့္ လာေတြ ့ဖိုု ့ကိုုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဘူး။ တက္ဒီဝက္ဝံရုုပ္ေလးေတြဟာ ကေလးေတြ ႏွစ္သက္ၾကတဲ့ အရုုပ္ဆိုုေပမဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။

တက္ဒီဘီယာဆိုုတာ အေမရိကန္သမၼတ သီဟိုုဒိုုရုုစဗဲ့ (Theodore Roosevelt) နာမည္အတိုုေကာက္ တက္ဒီ (Teddy) ကိုု အစြဲၿပ ုုၿပီး ေပးထားတာပါ။ ၁၉၀၂ ႏိုုဝင္ဘာလ မစၥစပီၿပည္နယ္မွာ ဝက္ဝံပစ္ထြက္ၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာေကာင္ ပစ္ၿပီးေနၿပီ။ ေတာေကာင္အမိေသးတဲ့ သမၼတ တက္ဒီအတြက္ အပါးေတာ္ၿမဲက အေမရိကန္ဝက္ဝံမည္းတစ္ေကာင္ကိုု ခဲရခက္ဆစ္ ရွာေဖြၿပီး သစ္ပင္မွာခ်ိတ္ သမၼတတက္ဒီကိုု အဲဒီေနရာကိုု ေခၚၿပီး ဝက္ဝံကိုု ပစ္ခိုုင္းေပမယ့္ တက္ဒီက သူကိုုယ္တိုုင္ မပစ္ခဲ့ဘူး။ ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ မခ်ိမဆန္ ့ ခံစားေနရတဲ့ ဝက္ဝံကိုု ပစ္သတ္ဖိုု ့ေတာ့ ညႊန္ၾကားခဲ့တယ္။ အဲဒီၿဖစ္ရပ္ဟာ ၁၉၀၂ ႏိုုဝင္ဘာ ၁၆ ရက္ေန ့ထုုတ္ ဝါရွင္တန္ပိုု ့စ္သတင္းစာ ႏိုုင္ငံေရးကာတြန္းေကာ္လံမွာ လူေၿပာအမ်ားဆံုုး ကာတြန္း ၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကနဦး ကာတြန္းမွာေတာ့ ဝက္ဝံမည္းငယ္တေကာင္ကိုု လူတေယာက္က ၾကိ ုုးနဲ ့ဆြဲလိုု ့ တက္ဒီက လက္တဖက္က ေသနတ္ကိုုေထာက္ လက္တဖက္က ဟိုုးထားဆိုုတဲ့ပံုုစံနဲ ့။ ေနာက္ေတာ့ ကာတြန္းဆရာဘယ္ရီမန္းက ဝက္ဝံအရြယ္အစားကိုု ေသးလိုုက္ၿပီး ခ်စ္ဖိုု ့ေကာင္းတဲ့ ဝက္ဝံေလးေတြ ေရးဆြဲတယ္။

credit to Google

အဲဒီကာတြန္းေတြ ဖတ္ေနရင္း အိုုင္ဒီယာရတဲ့ ေမာရစ္မစ္ခ်္တြန္းက ဝက္ဝံရုုပ္ ဖန္တီးၿပီး ဆိုုင္ၿပတင္းေပါက္မွာ တက္ဒီရဲ ့ ဝက္ဝံ ( Teddy's Bear) လိုု ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ဆြဲလိုုက္တယ္။ သမၼတတက္ဒီဆီ ဝက္ဝံရုုပ္ကိုု လက္ေဆာင္ပိုု ့ေပးၿပီး တက္ဒီနာမည္သံုုးခြင့္ေတာင္းတာကိုု ခြင့္ၿပ ုုလိုုက္တာကစလိုု ့ ခုုခ်ိန္ထိ တက္ဒီဘီယာအရုုပ္ေလးေတြဟာ ကေလးေတြရဲ ့ အသည္းစြဲ ၿဖစ္ေနတာပဲလိုု ့ ဂိုုက္က ရွင္းၿပတယ္။ တက္ဒီဝက္ဝံစက္ရံုုဆိုုေတာ့ ဘာမွဓာတ္ပံုုရိုုက္စရာ ရိွမွာမဟုုတ္ဘူးလိုု ့ ထင္ထားတာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲတယ္။ စက္ရံုုဆိုုေပမဲ့ ေဆးေရာင္စံုုၿခယ္ထားတာ လွလိုု ့ ဓာတ္ပံုုေတာင္ ရိုုက္ယူရတယ္။ ထိုုင္ခံုုေလးေတြကလည္း ေဆးေရာင္စံုု၊ မ်က္ႏွာထည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ ဝက္ဝံရုုပ္ေလးေတြ ၊ ေဆးေရာင္စံုု ကုုလားထိုုင္ေလးေတြ။ ကြ်န္မ ရိုုက္ၿပီးလိုု ့ ဝုုိင္းက ထိုုင္မယ္ၿပင္ေနတုုန္း တရုုတ္မၾကီးတစ္ေယာက္က အတင္းဝင္ထိုုင္ၿပီး သူ ့ေယာက္်ားကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခိုုင္းေတာ့ ဘယ္လိုုဟာပါလိမ့္ သူမ်ားရိုုက္ေနတာကိုု အတင္းဝင္ရိုုက္တယ္ဆိုုၿပီး အၿမင္မၾကည္ဘူး။ ထိုုင္ရာမထ ဘာေတြေၿပာေနမွန္းမသိ သူ ့ေယာက္်ားက လက္လာဆြဲၿပီး ထခိုုင္းေတာ့မွ မထႏိုုင္လိုု ့ လာကူထေပးရတာကိုု သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြမွာ မၿပံ ုုးဘဲ ဝါးလံုုးကြဲ ရယ္ၾကေတာ့တာပဲ။

အဘြားၾကီးက ရွက္ရွက္နဲ ့ တရုုတ္လိုု ေၿပာသြားေသးတယ္ ငါ မထႏိုုင္လိုု ့ေအ့လိုု ့ ေၿပာတာေနမွာ။ ဝက္ဝံရုုပ္ေတြနဲ ့ လွည့္ပတ္ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္း ေစ်းႏႈန္းသိရေအာင္ ကဒ္ၿပားကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား...လား...ပိစိေကြးေလးေတာင္ ၇၀ ေအာင္မေလး ေစ်းၾကီးလွခ်ည္လား။ ေစ်းသင့္ရင္ တက္ဒီဘီယာတစ္ေကာင္ေလာက္ ဝယ္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတာ ခုုေတာ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ မဝယ္ေတာ့ပါဘူး ဓာတ္ပံုုပဲ ရိုုက္ေတာ့မယ္။ တက္ဒီဘီယာေတြ ထုုတ္လုုပ္ပံုုအဆင့္ဆင့္ကိုု လိုုက္ၿပတဲ့တိုုးက လြန္ ့ခဲ့တဲ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က စႏွင့္ေနတာဆိုုေတာ့ အၿပင္မွာ ဓာတ္ပံုုေတြ အရိုုက္ေကာင္းေနတာနဲ ့ မမွီလိုုက္ေတာ့ဘူး။ ေန ့လည္တိုုးက ေန ့လည္ ၁ နာရီမွဆိုုေတာ့ မမွီေတာ့ဘူး။ တက္ဒီဘီယာေတြ တသက္ဝရမ္ဒီေပးေတာ့ ပ်က္ရင္ၿပန္ပိုု ့လိုုက္ အသစ္တစ္ခုု ထပ္ပိုု ့ေပးတယ္ဆိုုေတာ့ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ တန္ပါတယ္္တဲ့။ ကားေပၚက ကေလးႏွစ္ေယာက္၊ ကြ်န္မတိုု ့နဲ ့ ထိုုင္ခံုုေနရာမွားၾကတဲ့ တရုုတ္မေလးေယာက္ ဝယ္ၾကတာကိုု အားက်တဲ့အၾကည့္နဲ ့ ေငးၾကတယ္။


ကြ်န္မတိုု ့ထိုုင္ခံုုေရွ ့က အတြဲကေတာ့ အေတာ္လက္လန္တယ္။ ခရီးေတြ သြားသမွ်ထဲမွာ ဒီေလာက္ဆိုုးရြားတဲ့လူ မေတြ ့ဖူးေသးဘူး။ ဒါ ဘာလဲလိုု ့ ေမးလိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္  တိုုးဂိုုက္က ဖယ္ေပးေတာ့ ဝင္ထိုုင္ ၿပီးေတာ့ ထိုုင္ခံုုကိုု အဆံုုးထိ လွဲခ်လိုု ့ ဝိုုင္းနဲ ့ကြ်န္မ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ မဲ့ရြဲ ့ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး တၿပႊတ္ၿပြတ္ နမ္းေနၾကလိုု ့ သူတိုု ့ကိုုေက်ာ္ၿပီး မစၥတာဘင္း ၾကည့္ေနတဲ့ ကြ်န္မက သူတိုု ့လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရိွပါေစေတာ့ဆိုုၿပီး ၿပတင္းေပါက္ကေန ရႈခင္းကိုု လွမ္းၾကည့္ရတယ္။ အိမ္သာအတြက္၊ ေန ့လည္စာအတြက္ စားေသာက္ဆိုုင္၊ ဂတ္စ္စေတရွင္ေတြမွာ နားရင္လည္း တခ်ိန္လံုုးဖက္လိုု ့။ ကားေပၚမွာ သူတိုု ့ထက္ အပံုုၾကီးငယ္တဲ့စံုုတြဲေတြ ပါေပမဲ့ သူတိုု ့ေလာက္ မကဲၾကဘူးရယ္။ ကြ်န္မတို ခန္ ့မွန္းတာ သူတိုု ့အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ထိုုင္ခံုုကိုု ေနာက္ကိုု လွန္ခ်ၿပီးထိုုင္ေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့မွာ အထြက္အၿပ ုု အင္မတန္ခက္တယ္။ သူ ့ဒူးေခါင္းကိုု လမ္းဖက္ ေထာင္ထားေတာ့ သူ ့ဒူးကိုု ေရွာင္ဆင္းရတယ္။

ကြ်န္မနဲ ့ ဝိုုင္း အဲဒီလူ မသိတတ္ ရိုုင္းစိုုင္းတဲ့အေၾကာင္း ပြစိပြစိ ေဝဖန္ေတာ့တာပဲ။ uneducated ၊ no manners ၊ nasty လိုု ့ ဆဲေရးၾကတယ္။ ကြ်န္မရဲ ့ ေခါင္းအံုုးေပ်ာက္သြားလိုု ့ခံုုေအာက္ေတြ ရွာတာ မေတြ ့ဘူး။ ေပ်ာက္တာေတာ့ မၿဖစ္ႏိုုင္ဘူး တေယာက္ေယာက္က အေပၚထပ္ကိုု တင္ထားေပးတာ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။ လူေတြအားလံုုးဆင္းေတာ့မွ ရွာၾကည့္ေတာ့ လား..လား.. အဲဒီလူရဲ ့ အမ်ိဳးသမီးေၿခေထာက္ရင္းမွာ။ ကြ်န္မတိုု ့ေတြမွာ အံအားသင့္လိုု ့ ေၿခေထာက္နားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေခါင္းအံုုးကိုု မၿမင္ဘူးလား။ ၿမင္ရင္ အနီးအနားကလူေတြကိုု ေမးၾကည့္ၿပီး ၿပန္ေပးရတာ လူယဥ္ေက်းေတြ လုုပ္ရမဲ့အလုုပ္ဆိုုတာ မသိဘူးလား။ အယ္မေလး အသြင္တူလိုု ့ အိမ္သူၿဖစ္ေနတာေပါ့။ ဝိုုင္းက ဘယ္ႏိုု္င္ငံကလဲလိုု ့ သိခ်င္လိုု ့တဲ့။ သူတိုု ့အမူအက်င့္ေၾကာင့္ သူတိုု ့ႏိုုင္ငံကိုု အထင္ေသးေနၿပီ။ စပိန္စကား သင္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ ဝုုိုုင္းက သူတိုု ့ စပိန္စကားေၿပာေနတာ လက္တင္အေမရိကႏိုုင္ငံေတြက ၿဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။ ေခါင္းအံုုးၿပ ုုတ္က်တာနဲ ့ေနာက္က ေကာင္မေလးက ခ်က္ခ်င္းေကာက္ေပးတယ္။ လူယဥ္ေက်းေတြနဲ ့ လူလိုုမသိတတ္သူေတြနဲ ့ ကြာပါ့ ကြာပါ့။


ေန ့လည္ ၁၁ နာရီမွာ ေတာင္ဘာလင္တန္ၿမိ ုု ့ မက္ေဒါနယ္ဆီမွာ ေန ့လည္စာ ဝင္စားၾကေတာ့ ဗိုုက္မဆာတဲ့ ဝိုုင္းနဲ ့ကြ်န္မက အနီးအနားတဝိုုက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ထြက္ၾကတယ္။ မက္ပယ္ပင္မဟုုတ္ေပမဲ့လည္း သစ္ပင္ေတြ အကုုန္လံုုး ဝါေနေတာ့ လွေနတာပါပဲ။ အနီေရာင္အသီးပင္ဆန္းဆန္းေတြပါ မက်န္ေစရ အားလံုုး ဓာတ္ပံုုရိုုက္တယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ ၁၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္  မွာ တိုုးဂိုုက္ကအစ ဆိုုင္ကေန မထေသးေတာ့ ဝိုုင္းက ၁၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္ဆိုုလိုု ့ ၿပန္လာတာလိုု ့ မ်က္ႏွာတိမ်က္ႏွာထားနဲ ့ တိုုးဂိုုက္ကိုု အၿပစ္တင္တယ္။ တိုုးဂိုုးက ၁၁ နာရီ မိနစ္ ၂၀ လိုု ့ ၿပန္ခ်ိန္းလိုုက္တယ္။ ဝိုုင္းက အခ်ိန္နဲ ့ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ သည္းမခံဘူး။ ေတာင္ဖက္ကိုု ၁ နာရီေလာက္ ဆက္ေမာင္းရင္ ခရီးစဥ္ေနာက္ဆံုုးၿဖစ္တဲ့ နယူးအဂၤလန္မက္ပယ္ၿပတိုုက္ကိုု ဝင္လည္ပါတယ္။ သံုုးေၿမွာင့္ခႊ်န္း မက္ပယ္ရြက္က ကေနဒါႏိုုင္ငံအလံမွာ ေတြ ့ၿမင္ဖူးမွာပါ။

မက္ပယ္ပင္ကေန သၾကား၊ သကာရည္ ထုုတ္လိုု ့ရတယ္ဆိုုတာ အဲဒီၿပတိုုက္ ေရာက္မွပဲ သိရေတာ့တယ္။ မက္ပယ္ပင္ကိုု သံစူးနဲ ့ထိုုး က်လာတဲ့အရည္ကိုု ပံုုးနဲ ့ခံၿပီး ထင္းနဲ ့ သၾကား၊ သကာရည္ ထုုတ္လုုပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ ေနပါၿပီ။ ဂရိတ္ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ နာမည္ေပးထားတဲ့ သကာရည္ေတြကိုု ၿမည္းစမ္းခဲ့ေသးတယ္ အင္မတန္ ခ်ိဳတယ္။ တေယာက္တည္း ခရီးထြက္လာပံုုရတဲ့ ေကာင္မေလးကိုု မိတ္ဆက္ေတာ့ ဂ်ာမန္မေလး နယူးေယာက္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနတာ။ တတ္ႏိုုင္သမွ် ေရေၿမေဒသသစ္ဆီ ခရီးထြက္ႏိုုင္ဖိုု ့ အားခဲထားပါသတဲ့။ လတ္တေလာမွာ ကမၻာ့ဖလားဗိုုလ္စြဲထားတဲ့ ဂ်ာမနီအသင္းက ကလိုုေဆး၊ မိုုက္ကယ္ေဘာလက္၊ အသင္းေခါင္းေဆာင္ ဖိလစ္လမ္း၊ အနားယူသြားတဲ့ ဂိုုးသမား ( နာမည္ေမ့ေနတယ္) ၊ ဂ်ာမန္ခ်ယ္ဆယ္လာ အိန္ဂ်ယ္လာမာကဲ၊ ဂ်ာမန္ဘီယာ အေၾကာင္းေတြ ေၿပာၾကေသးတယ္။ ေတာင္ဖက္စူးစူး ၂၄၀ မိုုင္၊ ၅ နာရီေလာက္ ေမာင္းရင္ နယူးေယာက္ကိုု ည ၇ နာရီေလာက္ ဝင္မွာပါ။


ကားလမ္းေဘး တဖက္တခ်က္စီက သာယာလွပတဲ့ ဂရင္းေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းထက္က အနီ၊ အဝါ သစ္ပင္ေရာင္စံုု၊ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ ၿမစ္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ ့ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ရဲ ့ ေဆာင္းဦးရာသီဟာ အင္မတန္ လွပပါေပတယ္။ အဲ ေဆာင္းတြင္းေတာ့ အေအးၾကမ္းတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ေတြလည္း ငိုုက္တဲ့အခါငိုုက္၊ ဗိုုက္စာရင္ ပါလာတဲ့ မုုန္ ့ကေလးေတြစား၊ စကားေလးေၿပာလိုုက္။ ည ၇ နာရီ ဖလပ္ရွင္းကိုု ဝင္ေတာ့ မနက္စာကိုု ဘီစကြတ္ေတြနဲ ့သာ ၿပီးခဲ့တာမိုု ့ ဗိုုက္ဆာေနတဲ့ဝိုုင္းက မီနီရွာဘူးရွာဘူး (ေဟာ့ေပါ့) သြားစားရေအာင္တဲ့။ ဗိုုက္ထဲ တက်ဴတ္က်ဴတ္ၿမည္ေနတဲ့ ကြ်န္မက ဂရိတ္လိုု ့ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ေဟာင္ေကာင္စူပါမားကက္မွာ ေစ်းဝင္ဝယ္၊ ေဟာ့ေပါ့တီး၊ ၇ ရထားစီး ဟင္းေရာင္းတဲ့အိမ္မွာ မွာထားတဲ့ဟင္းေတြသြားယူ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီခြဲေနၿပီ။ ဟင္းေရာင္းတဲ့အိမ္က ကြ်န္မ လာမယူဘူးထင္လိုု ့ ေရခဲေသတၱာထဲေတာင္ ထည့္ထားေနၿပီ။

အစ္မတစ္ေယာက္ သတင္းေပးလိုု ့ ၾကသပေတးေန ့ဟင္းမွာ တနဂၤေႏြေန ့ ဟင္းေတြသြားယူၿပီး အဲဒီအိမ္ဆိုုင္ရဲ ့ ေဖာက္သည္ၿဖစ္ေနတာ တလေလာက္ရိွၿပီ။ ဟင္းေတြက အိမ္ခ်က္လိုုမ်ိဳး စားေကာင္းတယ္။ မက္ဟန္တန္ရံုုးမွာ လုုပ္တုုန္းက ဟင္းေတြ ခ်က္ၿဖစ္ေသးတယ္။ အခုုက နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ႏူေဝါ့ၿမိ ုု ့က Newark ကလိုုင္းရင့္ ပိုု ့အေသာ္ရတီေအာ့ဖ္ နယူးေယာက္၊ နယူးဂ်ာဆီရံုုး Port Authority of New York & New Jersey ကိုု အလုုပ္ဆင္းရတာ။ အိမ္ကေန ၇ ရထားစီးၿပီး ႏွစ္ဘူတာမွာဆင္း ေအာက္ထပ္က အၿမန္ရထား F ရထားစီး ၿမိ ုု ့လယ္ေခါင္ 34 st Hearlad မွာဆင္း (၄၅ မိနစ္) ။ နယူးဂ်ာစီဆီ ေၿပးဆြဲတဲ့ Path ရထားစီး Journal Square မွာဆင္း (အဲဒီရထားက မက္ဟန္တန္ေအာက္ဖက္ WTC (World Trade Center ကိုု သြားတာ) တဖက္ၿခမ္း ပလက္ေဖာင္းကူးၿပီး WTC ကေန Newark ဆီသြားတဲ့ ရထားစီးၿပီး ဂိတ္ဆံုုးမွာဆင္း ( ၄၅ မိနစ္) ။ အိမ္ကေန ရံုုးအထိ ရထား ၄ ဆင့္ ေၿပာင္း ၁ နာရီခြဲ စီးရတာမိုု ့ တေန ့ကိုု ရထားေပၚမွာ အသြားအၿပန္ ၃ နာရီေက်ာ္။ မနက္ ၇ နာရီခြဲက ထြက္သြားလိုုက္တာ ည ၇ နာရီေက်ာ္မွ ၿပန္ေရာက္တယ္။


ပင္ပန္းလိုု ့ ဟင္းမခ်က္ႏိုုင္ဘူး။ ရံုုးနဲ ့နီးနီးနားနား ေၿပာင္းရေအာင္လည္း ကြန္းထရပ္က ၇ လ ထပ္တိုုးဖိုု ့ေတာ့ ရိွပါရဲ ့ ။ ဒီကလိုုင္းရင့္နဲ ့ ကြန္းထရပ္ၿပီးသြားရင္ ဘယ္ကလိုုင္းရင့္ရံုုး ေရာက္မယ္မွန္းမသိ။ ေရွ ့တပတ္က ဖြင့္လိုုက္တဲ့ ေဝါထရိတ္စင္တာကိုု ေၿပာင္းရမယ္ဆိုုလိုု ့ ဝမ္းသာေနတာ။ ကြ်န္မတိုု ့ရဲ ့ အင္ဂ်င္နီယာ႒ာန အက္စတီမိတ္တင္းအုုပ္စုု Estimating က ေဝါထရိတ္စင္တာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ နယူးဂ်ာဆီဖက္ၿခမ္းက 2 Montgomery ေမာင့္ဂိိုုမာရီမွာရိွတဲ့ ပီေအရံုုးခ်ဳပ္ကိုု ေၿပာင္းရမွာတဲ့။ ေဝါထရိတ္စင္တာေၿပာင္းခ်င္တဲ့ ကြ်န္မက ေမာင့္ဂိုုမာရီက်ၿပီး ေမာင့္ဂိုုမာရီက်ခ်င္တဲ့ ပတ္ထရီရွာက ေဝါထရိတ္စင္တာက်တယ္။ ၉၁၁ တုုန္းက ၿပိ ုုက်သြားတဲ့ ေဝါထရိတ္စင္တာကိုု ၁၃ ႏွစ္ၾကာ အခ်ိန္ယူတည္ေဆာက္ၿပီးမွ ခုုတပတ္ကမွ ဖြင့္လွစ္လိုုက္တာပါ။ ပိုုမိုုခိုုင္ခံ့ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆာက္လုုပ္ထားၿပီး လံုုၿခံ ုုေရး အင္မတန္ တင္းက်ပ္ပါတယ္။ အိုုင္ဒီကဒ္ေတြမွာ မိုုင္ခရိုုခ်စ္ေတြပါဝင္ၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့အထပ္၊ အခန္းကိုုပဲ ဝင္ေရာက္ခြင့္ ရိွပါတယ္။ ေလာ္ဘီခန္းက ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားၿပီး မက္ဟန္တန္ေအာက္၊ စေတတန္းအိုုင္လန္ (Staten Island) ၊ နယူးဂ်ာဆီကိုု အေပၚစီးကေန ၿမင္ရတဲ့ၿမင္ကြင္းက အင္မတန္လွတယ္။

ရံုုးခန္းတြင္း ပန္းအိုုးေတြ ထားခြင့္မေပးသလိုု ေသာၾကာေန ့မွာ ဂ်င္းမဝတ္ရပါတဲ့။ ညည္းက ေဝါထရိတ္စင္တာမွာ လုုပ္ခ်င္တယ္ေလးဘာေလးနဲ ့အၾကမ္းဖက္သမားေတြက အဲဒီေဝါထရိတ္စင္တာကိုုပဲ တားဂက္ထားေနတာေအ့ ေဝါထရိတ္စင္တာမွာ လုုပ္ရတာ ေသမင္းကိုု ဖင္ခုုထိုုင္ထားရသလိုုပဲ ညည္းက်တဲ့ ေမာင့္ဂိုုမာရီကေန ၿမင္ရတဲ့ ေအာက္မက္ဟန္တန္ဗ်ဳးကမွ အင္မတန္လွတာ။ ေန ့လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးရင္ ကမ္းနားတေလွ်ာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ အင္မတန္ေကာင္းတယ္ ညည္းနဲ ့က်ဳပ္ ေနရာခ်င္းသာလဲလိုုက္ခ်င္တယ္။ ေမာင့္ဂိုုမာရီရံုုးေၿပာင္းရင္ေတာ့ ရထားသံုုးဆင့္ တနာရီသာသာေလာက္ပဲ စီးရေတာ့မယ္။ ရထားေတြေၿပာင္းရင္ ေၿမေအာက္ထဲမွာဆိုု ေတာ္ေသးတယ္ ဂ်ာနယ္စကြဲယားလိုုမ်ိဳး ေၿမေပၚမွာေၿပာင္းၿပီး ေနာက္ရထားေစာင့္ခ်ိန္ေတြဆိုု ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္။ ကြ်န္မလုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္တေယာက္ကေတာ့ ၿမိ ုု ့လယ္ေခါင္ကေန NJ Transit အၿမန္ရထား ႏွစ္ဘူတာစီးၿပီး ရံုုးတက္တယ္။


ကြ်န္မ ၄၅ မိနစ္ ရထားႏွစ္ဆင့္ ေၿပာင္းစီးတဲ့ ခရီးကိုု သူက ရထားႏွစ္ဘူတာပဲ စီးတယ္။ ေစ်းကလည္း အေတာ္ကြာတယ္။ သူ ့ရထားက တေန ့ ၁၀ ကြ်န္မရထားက ၅ က်ပ္။ စီနီယာနီေပါအစ္ကိုုၾကီး ေဖ့ဘြတ္မွာ ရွယ္တဲ့စာသားေလးကိုု သတိရမိတယ္။ သူ ့အေဖ လက္ထက္တုုန္းက ရူပီး ၅ က်ပ္ သက္သာဖိုု ့ မိနစ္ ၂၀ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ သူ ့သားလက္ထက္က်ေတာ့ မိနစ္ ၂၀ သက္သာဖိုု ့ ရူပီး ၅ က်ပ္ေပးၿပီး တကၠစီစီးတယ္။ ကြ်န္မလုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ကလည္း ဘာထူးလဲ မိနစ္သံုုးဆယ္ သက္သာဖိုု ့ ၅ က်ပ္ အကုုန္ခံတယ္။ ပီေအရံုုးမွာ လုုပ္ရတာ အေတာ္ေကာင္းတယ္ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြက အကုုန္ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ပီသတယ္။ အလုုပ္လုုပ္ရတာ မပင္ပန္းဘဲ သြားရလာရတာ ပင္ပန္းတယ္။ အလုုပ္ပင္ပန္းတာကိုု ခရီးေလးထြက္ၿပီး အပန္းေၿဖမွေပါ့ေနာ္ ဟား ဟား ကိုုယ့္ဖက္ကိုုယ္ယက္တဲ့ လိပ္မ်ိဳး။

ႏိုုဝင္ဘာ ၂၇ ၾကသပေတးေန ့က ေက်းဇူးေတာ္ေန ့၊ ဘလက္ဖရိုုင္းေဒး Black Friday ေသာၾကာေန ့၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ၄ ရက္ရတာမိုု ့ ခရီးသြားၾကတဲ့ ရာသီဆိုုပါေတာ့။ ဘလက္ဖရိုုင္းေဒးေန ့မွာ ေစ်းဝယ္ၾကတာ သတင္းမွာ ၿမင္ဖူးၾကမယ္ထင္တယ္။ ဒစ္စေကာင့္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ခ်လိုု ့ ၾကသပေတးေန ့ကတည္းက တန္းစီ၊ ပစၥည္းလုုရင္း ရန္ၿဖစ္ၾကတာေတြနဲ ့ တကယ့္ကိုု ဘလက္ဖရိုုင္းေဒးပါပဲ။ ဝိုုင္းတိုု ့ယူအန္ရံုုးက ဘလက္ဖရိုုင္းေဒး မပိတ္လိုု ့ စေန၊ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ ၂ ရက္ပဲ ခရီးသြားၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္ကိုုသြားမလဲဆိုုတာေတာ့ မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး။ သြားၿဖစ္ခဲ့ရင္ ေတာလားေတြ ေရးတင္ပါဦးမယ္။ ေဆာရီး ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကြ်န္မဓာတ္ပံုုေတြ သိပ္မ်ားသြားတယ္ ေနာက္ေတာလားေတြက်ရင္ ကိုုယ့္ပံုုထက္ ရႈခင္းပံုုေတြ မ်ားမ်ားရိုက္ေအာင္ ၾကိ ုုးစားရမယ္။

စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၈ ၊ ၂၀၁၄။

credit to tiffany.com

အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ ဆူပါဗိုုက္ဆာ၏ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ အနက္ေရာင္ၾကိ ုုးေပၚ ေရႊေရာင္လံုုးေလးမ်ားပါသည့္ ဟမ္းခ်ိန္းကိုု ၿမင္လိုုက္ရသည့္အခ်ိန္ ေၾသာ္ ဟမ္းခ်ိန္းၾကိ ုုက္တဲ့သူေတြက ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၾကိ ုုက္တာပါပဲလားဟုု ေတြးမိသည္။ ထိုုကဲ့သိုု ့ဟမ္းခ်ိန္းၾကိ ုုက္သည့္သူတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့ရေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခန္ ့ဆီက ေငြေရာင္ဟမ္းခ်ိန္းေလးကိုု ၿမတ္ၿမတ္ႏိုုးႏိုုး ဝတ္ဆင္တတ္သည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုု ဖ်ပ္ခနဲ သတိရမိသည္။ သူႏွင့္ကိုုယ္ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ တကၠသိုုလ္တြင္ ေတြ ့ခဲ့ၿခင္း မဟုုတ္ဘဲ အထက္တန္းေအာင္ၿပီး၍ တကၠသိုုလ္တက္ရန္ ေစာင့္ဆိုုင္းေနခ်ိန္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဆံုုေတြ ့ခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။

Japanese Garden at Brooklyn Botanic Garden

Brooklyn Botanic Garden

ေအာက္တိုုဘာလမွာ ေဖးဘရိတ္ၿဖစ္တဲ့ အရာေတြကိုု ဝတ္ဆင္ၿပီး ေအာက္တိုုဘာလမွာ မဟုုတ္ဘဲ ႏိုုဝင္ဘာလရဲ ့ ဒုုတိယပတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ စေနေန ့ကမွ ဘရြတ္ကလင္း ေဘာ္တနစ္ကယ္ဂါးဒင္းမွာ ရိုုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုုေလးပါ။ ဦးထုုပ္ေတြကိုု ႏွစ္သက္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းမွာ ေဖးဘရိတ္ၿဖစ္ေနတဲ့ ဦးထုုပ္ေလးက မၾကာေသးခင္ကမွ ဝယ္လိုုက္တဲ့ Wool Beret နံၿပားဦးထုုပ္ေလးပါ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုု ကုုတ္အကႌ်ကလည္း အနက္၊ ေဘာင္းဘီကလည္း အနက္၊ ဖိနပ္ကလည္း အနက္၊ လက္အိတ္နဲ ့ မာဖလာကလည္း အနက္ တကိုုယ္လံုုး နက္ေနတာမ်ား မ်က္ႏွာေလး ကြက္လင္းေနလိုု ့သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္မ်ား ဦးထုုပ္၊ မာဖလာဝယ္မယ္ဆိုုရင္ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဝယ္မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ထားတယ္။ ဦးထုုပ္မွာ ထြင္းထားတဲ့စာလံုုးက နာမည္အတိုုေကာက္လားလိုု ့ ေမးၾကတယ္။ အမွန္က Ralph Lauren အတိုုေကာက္ RL လိုု ့ ေရးထားတာပါ။

JCrew ၊  Tiffany တိုု ့ရဲ ့ တခ်ိဳ ့ပစၥည္းေတြက နာမည္အတိုုေကာက္ ထြင္းေပးလိုု ့ရၿပီး ထြင္းခ ေပးရတယ္။  Ralph Lauren တံဆိပ္ ဦးထုုပ္ဆိုုရင္ Women ဆိုုဒ္ကၾကီးေနလိုု ့ Children Girl 7 - 16 အတြက္ ထုုတ္တဲ့ဆိုုဒ္နဲ ့မွ ေတာ္တယ္။ အနီေရာင္ရဲရဲ၊ ဦးထုုပ္ဒီဇိုုင္းေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသလိုု ေႏြးလည္းေႏြးေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေဖးဘရိတ္ ၿဖစ္ေနတဲ့ ဦးထုုပ္ဆိုုပါေတာ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္က ဘရြတ္ကလင္းေဘာ္တနစ္ကယ္ဂါးဒင္းကိုု ဓာတ္ပံုုသြားရိုုက္တာ အဲဒီေန ့က မိုုးေတြရြာ၊ ရာသီဥတုုခ်မ္းလိုု ့တုုန္ေနတာနဲ ့ ၁ နာရီမွာ စတင္တဲ့ ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းတိုုးကိုုေတာင္ မေစာင့္ႏိုုင္ေတာ့ဘဲ ၿပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဝိုုင္းက ကိုုယ့္ေလာက္ ခ်မ္းပံုုမရဘူး။ ကိုုယ္ ခ်မ္းေနတာေတြ ့ေတာ့ အေႏြးထည္အေၾကာင္း၊ အကႌ်အေၾကာင္းေၿပာၾကရင္း Cashmere ကက္ရွ္မီးယားအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ ကက္ရွ္မီးယားသိုုးဆီကေန ထုုတ္လုုပ္ထားတဲ့ ကက္ရွ္မီးယားအဝတ္အထည္ေတြက ေစ်းၾကီးသလိုု အင္မတန္ေႏြးတယ္။ ရာမားဝတ္ထားတဲ့ ကက္ရွ္မီးယားက ေစ်းၾကီးတယ္လိုု ့ ဆူနမ္ ေၿပာဖူးတယ္။

ဟုုတ္တယ္ ေစ်းခ်တာေတာင္ ၂၀၀ ေအာက္ မေလ်ာ့ဘူး ။ ကက္ရွ္မီးယားဝတ္ထားရင္ Layer ေတြ အမ်ားၾကီး ဝတ္စရာ မလိုုဘူး။ မင္း ဝတ္ထားတာ ဘာတုုန္း wool သိုုးေမႊးေလ ေႏႊးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကက္ရွ္မီးယားေလာက္ မေႏြးဘူး။ ဒါနဲ ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေစ်းခ်ေနတဲ့အထဲက Turtleneck လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ လည္ေထာင္ကက္ရွ္မီးယား တစ္ထည္ဝယ္တယ္။ ကိုုယ္ ဝယ္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အဲဒီအကႌ် ေစ်းအၾကီးဆံုုးပဲ။ ဆုုပ္လိုုက္ရင္ လက္တဆုုပ္သာသာ လက္နဲ ့ပဲေလွ်ာ္ရၿပီး ခ်ိတ္နဲ ့မလွန္းရ ။  နည္းနည္းဂရုုစိုုက္ရေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေႏြးတယ္။ ခုုလိုုေအးတဲ့ရာသီ ပိတ္ရက္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္၊ ေတာင္သြားတက္ရင္ ကက္ရွ္မီးယားေပၚမွာ သိုုးေမႊးတစ္ထည္ ဝတ္လိုုက္ရံုုနဲ ့ လံုုေလာက္တယ္။ ေဆာင္းရာသီဆိုု လည္ေထာင္အကႌ်ေလးေတြကိုု သေဘာက်တယ္ မာဖလာ ပတ္စရာမလိုုေတာ့လိုု ့။ အေပၚက နက္ၿပာေရာင္ သိုုးေမႊးအေႏြးထည္က Classic Duffle Coat ေလးပါ။

Brooklyn Botanic Garden

Indian caves at Inwood Hill Park. Red Indians inhabited there. Samuel L Jackson took the movie there as if homeless man stayed in the cave.

အစတုုန္းကေတာ့ လည္ပင္းစိေနတယ္ေလး၊ အိတ္က ၾကီးတယ္ေလးနဲ ့ ေနာက္ေတာ့လည္း ၾကိ ုုက္လိုု ့ မခႊ်တ္ေတာ့ဘူး။ Hood လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ေခါင္းစြပ္ပါလိုု ့ နားရြက္ေအးလာရင္ ေခါင္းစြပ္ စြပ္လိုုက္ရံုုပဲ။ ေခါင္းစြပ္က ၿဖ ုုတ္တပ္လိုု ့ရတဲ့ အရွင္ဆိုု ပိုုမိုုက္မယ္။ ၾကယ္သီးခ်ိတ္တဲ့ ၾကိ ုုးကြင္းေတြက အၿမင္ဆန္းတယ္။ အိတ္အၾကီးၾကီးက ဖုုန္း၊ ကဒ္၊ ႏႈတ္ခမ္းဆီ၊ ဟမ္းခရင္၊ တစ္ရွဳး တိုုလိုုမိုုလီ အကုုန္ဆံ့တယ္။ ဒီလိုုခ်မ္းေအးတဲ့ရာသီမွာ လက္အိတ္ မေဆာင္ဘဲ အၿပင္ထြက္လိုု ့ မရဘူး။ ကိုုယ္ သေဘာက်တဲ့ လက္အိတ္ေလးက လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေနရာေလးေတြကိုု လြတ္ထားတာမိုု ့ကင္မရာႏွိပ္ဖိုု ့ၿပ ုုဖိုု ့ အဆင္ေၿပတယ္။ ခ်မ္းလာရင္ အဖံုုးစြပ္ေလးထဲ လက္ေခ်ာင္းေတြကိုု ထည့္လိုုက္ရံုုပဲ။ ဝိုုင္းကေတာ့ လက္အိတ္ကိုု ခႊ်တ္ရင္လည္း အကုုန္ခႊ်တ္ လက္မွာ ဘာမွရိွမေနတဲ့ ရိုုးရိုုးလက္အိတ္ကိုုပဲ ႏွစ္သက္ပါသတဲ့။Swiss Gear ၊ Samsonite  တိုု ့နဲ ့ယွဥ္ရင္ ေပါ့ပါးတဲ့ ဂ်ာမန္ deuter တံဆိပ္ Nomi ေက်ာပိုုးအိတ္ အစိမ္းေရာင္ေလးက ရံုုးတက္ရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ေတာင္သြားတက္ရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ့္ေက်ာထက္မွာ အၿမဲပိုုးထားတဲ့ အိတ္ကေလးပါ။

ဒီလိုုခ်မ္းေအးတဲ့ရာသီမွာ ေရေႏြးပူပူေလးတစ္ခြက္ မႈတ္ေသာက္ရေလာက္ ေႏြးေထြးေစတာ မရိွဘူး။ အဖံုုးဖြင့္စရာ မလိုုဘဲ အဖံုုးကိုု ဖိလိုုက္တာနဲ ့ ေရေႏြးေတြ ထြက္က်လာၿပီး ေသာက္ၿပီးရင္ ခြက္ကိုု ဗူးေပၚမွာ ၿပန္ဖံုုးလိုု ့ရတဲ့ နာရီအေတာ္ၾကာေအာင္ ေႏြးေနတဲ့ IKEA Steel vaccum flask ဓာတ္ဘူးေလးက ကိုုယ့္ ေဖးဘရိတ္။ ေဘာင္းဘီက ကိုုယ့္ေဖးဘရိတ္ Levis ဂ်င္းနက္ၿပာ ။ ကုုတ္အကႌ်က အနက္၊ ေဘာင္းဘီအနက္၊ ဖိနပ္ကအနက္၊ အားလံုုးနက္ေနလိုု ့ အေရာင္ေလးထည့္ရေအာင္ဆိုုၿပီး ေဆာင္းတြင္းဆိုုဝတ္ဖိုု ့ အနီ၊ အၿပာ ေဘာင္းဘီေတြ ဝယ္ထားတယ္။ ဝိုုင္းက ကုုတ္အကႌ်အနက္၊ ေဘာင္းဘီအနက္မွာ အေရာင္္အၿဖစ္ မာဖလာေရာင္စံုုပတ္တယ္။ ဟိုုးအရင္အပတ္က ဘရႊတ္ကလင္း ေဘာ္တနစ္ကယ္ဂါးဒင္းကိုု သြားတုုန္းက ခ်မ္းလိုု ့တုုန္ေစတဲ့ တရားခံက ေၿခအိတ္နဲ ့ ဖိနပ္။ ေၿခက်င္းဝတ္သာသာ ေၿခအိတ္ရယ္၊ အေၿပးေလးက်င့္တဲ့ဖိနပ္က ေအးစိမ့္လာတာကိုု မတားဆီးႏိုုင္ဘူး။ ေၿခသလံုုးတဝက္ထိေရာက္တဲ့ ေၿခအိတ္၊ လည္ရွည္ၿမင္းစီးဘြတ္ဖိနပ္ Riding Boot စီးထားလိုု ့ကေတာ့ အေတာ္ေလး ေႏြးေထြးေစတယ္။ ဦးထုုပ္၊ ဖိနပ္၊ ကက္ရွမီးယား လည္ေထာင္အကႌ် အနက္ေရာင္က Ralph Lauren ၿဖစ္ၿပီး သိုုးေမႊးလည္ေထာင္အကႌ်၊ သိုုးေမႊးကုုတ္၊ လက္အိတ္က JCrew ပါ။

Natural Organics အလွၿပင္ပစၥည္းေတြ ေခတ္စားလာလိုု ့ သံုုးၾကည့္တာ အၾကိ ုုက္ေတြ ့ေနတဲ့အရာေတြက l'occitane က ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ ေဘာ္ဒီလိုုးရွင္းနဲ ့ ဒီဗိုုင္းကရင္မ္ပါ။ ေကာင္းကင္အံုု ့မိႈင္းလိုု ့ မိုုးေလး တေၿဖာက္ေၿဖာက္ မစဲတဲ့ေန ့ေတြဆိုုရင္ Shabu Shabu လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ေဟာ့ေပါ့စားရတာ ၾကိ ုုက္တယ္။ႏႈတ္ဆက္ပြဲ၊ ေမြးေန ့၊ ခရီးကၿပန္လာရင္ ဝင္စားၿဖစ္ေပမဲ့ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ သြားမစားၿဖစ္ဘူး။

Mini's Shabu Shabu at Flushings

ေတလာဆြစ္ သီခ်င္းေလးေတြ ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အခုုအသစ္ထြက္တဲ့ 1989 သီခ်င္းေတြ နားမေထာင္ရေသးဘူး။ ခုုတေလာ နားေထာင္ၿဖစ္ေနတာက ဆြီတိရဲ ့ အခ်စ္ဆိုုတာ အမည္ရတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။


ရထားစီးခ်ိန္ေတြမွာ ဖတ္ၿဖစ္ေနတာကေတာ့ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ ့ ဝထၳဳတိုုစာအုုပ္ေလးပါ။ ကင္ႏြန္ 7D ကင္မရာကသာ ပေရာက္ဖက္ရွင္နယ္ ကိုုယ္က အလြယ္ဆံုုး ေအာ္တိုုဖိုုးကပ္စ္နဲ ့ပဲ ရိုုက္တတ္တယ္။ ကင္မရာမွာ Function ေတြ ပါေပမဲ့ ဘယ္လိုုသံုုးရမွန္း မသိဘူးရယ္။ ခရစ္စမတ္မီးေရာင္စံုုနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ အားခဲေနတဲ့ ဝိုုင္းက သင္ပါဟလိုု ့ တိုုက္တြန္းေနတဲ့အၿပင္ ကိုုယ္ကိုုတိုုင္ကလည္း ဘယ္လိုုရိုုက္ရမလဲဆိုုတာ သိခ်င္ေနတာနဲ ့ User Manual  ေတြဖတ္၊ ဗီဒီယိုုေတြၾကည့္၊ tutorials ေတြဖတ္ၿပီး ေလ့လာေနတယ္။ ခရစ္စမတ္ဓာတ္ပံုုေတြ ေကာင္းေကာင္းထြက္လာဖိုု ့ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။

ေအာက္တိုုဘာလရဲ ့ ေဖးဘရိတ္အၿဖစ္ဆံုုးက Fall Foliage ေရာင္စံုုလွပေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြပါ။ အိုုင္အိုုဝါ၊ ကန္တက္ကီ၊ ေမရီလန္းၿပည္နယ္ေတြထက္ နယူးေယာက္ရဲ ့ ေဆာင္းဦးရာသီက ပိုုလွတယ္။ ရာသီဥတုုက ၀ ၊ မိုုင္းနပ္စ္ ၂ ေလာက္ ေအးေပမဲ့လည္း ကက္ရွ္မီးယား၊ သိုုးေမႊးအကႌ်ေတြ အထပ္ထပ္ဝတ္၊ လည္ရွည္ဘြတ္ဖိနပ္၊ လက္အိတ္၊ ဦးထုုပ္ အေအးဒဏ္ကာကြယ္မဲ့  ဝတ္စံုုအၿပည့္နဲ ့ ပိတ္ရက္ေတြဆို နယူးေယာက္တခြင္က ေဆာင္းဦးအလွကိုု ခံစားၾကတယ္။ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္လိုု ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ပါလာဆိုုဒ္ပန္းၿခံဆီ  ဝိုုင္လင္းအဖြဲ ့နဲ ့ ၇.၃၇ မိုုင္ ဟိုုက္ကင္းသြားတယ္။ အဖြဲ ့နဲ ့ဆိုု ဓာတ္ပံုုေကာင္းေကာင္း ရိုုက္ဖိုု ့အခ်ိန္မရိွဘူး။ ေနာက္တပတ္က်ေတာ့ ဝိုုင္းနဲ ့ ကိုုယ့္ဘာသာ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့က Phtography Hiking လိုု ့ ေခၚၾကတယ္။ တေကြ ့ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုုက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုုက္ၾကနဲ ့ မနက္ ၁၀ နာရီကတည္း ဖိုုတိုုကရပ္ဖီဟိုုက္ကင္းတာ ညေနေလးနာရီခြဲမွာ ၈.၅ မိုုင္ပဲ ခရီးေပါက္တယ္ ။

ဘရႊတ္ကလင္း ေဘာ္တနစ္ကယ္ ဂါးဒင္းက စေနေန ့ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ၁၂ ထိ ဝင္ေၾကးအခမဲ့။ နယူးေယာက္ေနတဲ့ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဘာမွလုုပ္စရာမရိွဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း မရိွဘူးလိုု ့ ညည္းဖူးတယ္။ ကိုုယ္ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကသာ လုုပ္စရာေတြ မရိွပါ့မလဲ လုုပ္စရာေတြမ်ား မ်ားလြန္းလိုု ့။ နယူးေယာက္မွာေမြး နယူးေယာက္မွာၾကီး အဘုိးၾကီးအရြယ္ၿဖစ္ေနတဲ့သူက ခုုထက္ထိ နယူးေယာက္ကိုု စူးစမ္းရွာေဖြလိုု ့ မကုုန္ေသးဘူး so much things to explore လိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမရိွလည္း meet up အဖြဲ ့ေတြရိွတယ္။ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္၊ တက္ၾကြတဲ့စိတ္ ရိွဖိုု ့သာ လိုုတာ။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာတုုန္းက ရွန္နယ္ဒိုုးဝါးေတာင္ သြားတက္တာ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ မဟုုတ္ဘူး meet up အဖြဲ ့နဲ ့။ ေဘာလိဝုုရုုပ္ရွင္ပိုုၾကိ ုုက္တဲ့ ဆူနမ္တိုု ့က ၿပတိုုက္ေတြကိုု စိတ္မဝင္စားေတာ့ ေနရွင္နယ္ေမာလ္တဝိုုက္က ၿပတိုုက္ေတြကိုု ကုုိယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း သြားတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဘူတာကားပါကင္ေတြက ဖရီး။ ဒီစီၿမိ ုု ့ထဲ ရထားစီး ၿပတိုုက္ေတြရဲ ့ အထပ္တိုုင္း အခန္းတိုုင္းကိုု ဝင္တယ္။

Brooklyn Botanic Garden

Brooklyn Botanic Garden

အိုုင္အိုုဝါနဲ ့ ကန္တက္ကီမွာ လုုပ္စရာေတြ မရိွဘူးဆိုုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒီစီနဲ ့ နယူးေယာက္လိုု ၿမိ ုု ့ၾကီးေတြမွာေတာ့ လုုပ္စရာမရိွဘူးဆိုုတာ မမွန္ဘူး လုုပ္ခ်င္စိတ္မရိွလိုု ့သာ။ နယူးေယာက္သားေတြ နယူးေယာက္ကေန မခြာႏိုုင္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုုတာ သေဘာေပါက္လာၿပီ။ meet up လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ ဝိုုင္းနဲ ့ အသိၿဖစ္၊ ဝါသနာတူ၊ စရိုုက္တူလိုု ့ ခရီးေတြ အတူတူသြား ပိတ္ရက္ေတြဆိုု meet up အဖြဲ ့နဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္၊ ဟိုုက္ကင္းသြားနဲ ့ ဝိုုင္းလိုု စိတ္တူကိုုယ္တူ  ဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းရတာ တကယ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့က်ေတာ့ ဝါသနာမတူ၊ သူတိုု ့အခ်င္းခ်င္း သူတိုု ့ဘာသာစကားနဲ ့ပဲ ေၿပာၾကေတာ့ သူတိုု ့အနားရိွေနရင္ လံုုၿခံ ုုစိတ္ခ်ေႏြးေထြးတယ္လိုု ့ ခံစားရေပမဲ့ အထီးက်န္တယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့က်ေတာ့ သူကလည္း အီတလီကေန နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတာ သံုုးလေလာက္ပဲရိွေသးၿပီး သူငယ္ခ်င္းမရိွ။ ကိုုယ္ကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လေလာက္ကမွ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတာ သူငယ္ခ်င္းမရိွ။ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္၊ ခရီးေတြ အမ်ားၾကီး သြားခ်င္တဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္ အစားအေသာက္လည္း အၾကိ ုုက္တူၾကတယ္။

ဘယ္လိုုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေအာက္တိုုဘာမွာ ေဖးဘရိတ္အၿဖစ္ဆံုုးက သစ္ရႊက္ေရာင္စံုုေလးေတြပါပဲ။ နယူးေယာက္တစ္ခြင္ ေၿခဆန္ ့ကာ ရိုုက္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဦးအလွ ဓာတ္ပံုုေလးေတြကိုု တင္လိုုက္ပါတယ္။ ေအာက္တိုုဘာ ေဖးဘရိတ္ကိုု ႏိုုဝင္ဘာမွ ေရးၿဖစ္တာ ေဆာရီးေနာ္ ၿမတ္ၾကည္ေလး။

စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၄။

New York Botanical Garden, Bronx (ဘေရာင္းစ္လို႕ အသံထြက္ပါတယ္)

ဖီလင္ ၃၁ ေရးၿပီးတာ မၾကာေသးဘူး ဖီလင္ ၃၂ ေရးေနရၿပီ။ တစ္ႏွစ္ဆိုုတာ ခဏေလးပါလား အခ်ိန္ကုုန္တာ ၿမန္လိုုက္တာ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးေန ့ကိတ္လွီးၿပီး ဖေယာင္းတိုုင္ မႈတ္ခဲ့ရသူ မဟုုတ္ေလေတာ့ ေမြးေန ့ကိတ္ လီွးရမွာကိုု ဖီးလ္သိပ္မလာဘူးရယ္။ ေမြးေန ့ကိတ္ လွီးရမွာထက္ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အတူတူ  ဝိုုင္းဖြဲ ့စားေသာက္ရတာကိုု ပိုႏွစ္သက္တယ္။ ကိုုယ့္ေမြးေန ့က ေက်းဇူးေတာ္ေန ့နဲ ့ တိုုက္ဆိုုင္ေနတတ္တာ ဒီႏွစ္မွာ ေတာ့  ေမြးေန ့က ေစာေနတယ္။ ၂၀၁၁ တုုန္းက ယန္းဇီေပးတဲ့ ကိတ္မုုန္ ့ေသးေသးေလးက ကိုုယ့္ဘဝရဲ ့ ပထမဆံုုး ေမြးေန ့ကိတ္ၿဖစ္ၿပီး ၂၀၁၂ ေက်းဇူးေတာ္ေန ့ပိတ္ရက္ ဆူနမ္ရိွတဲ့ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ေနတဲ့  ကိုုယ့္ကိုု ဆူနမ္က ေမြးေန ့ကိတ္ တဝက္သာသာ ကိတ္မုုန္ ့ေလးေတြဝယ္ ဖေယာင္းတိုုင္ထြန္း ေဘာ့စတြန္မွာေနတဲ့ ရာမားက စကိုုက္ဗီြဒီယိုုကေန ဆူနမ္နဲ ့အတူတူ ဟတ္ပီးဘတ္ေဒး ဆိုုေပးတဲ့ ၂၀၁၂ ေမြးေန ့ကေတာ့ ပထမဆံုုး ဖေယာင္းတိုုင္မႈတ္ရတဲ့ ေမြးေန ့ဆိုုပါေတာ့။

ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ ေမြးေန ့ညစာ စားမလိုု ့ဖုုန္းခၚတာလည္း မကိုုင္၊ အိမ္ကိုု သြားေတာ့လည္း မေတြ ့။ အိမ္ရွင္မ ရွယ္ရြန္ကိုု ပီဇာဝယ္ေကႊ်းေတာ့ သူက ဝိုုင္နီေတြထုုတ္ၿပီး ဖန္ခြက္ခ်င္းေတ့ ဟတ္ပီးဘတ္ေဒးလုုပ္တယ္။ အဲဒီေန ့က ဆူနမ္နဲ ့အမ္းထရူးက ရာမားက နီေပါကေန ၿပန္လာမွာမိုု ့ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သြားေစာင့္ေနတာ ေလယာဥ္က ဒီေလးၿဖစ္လိုု ့ ၆ နာရီေလာက္ ေစာင့္ေနရတယ္တဲ့အၿပင္ ကိုုယ့္ေမြးေန ့ဆိုုတာလည္း မသိပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆိုု ေမြးေန ့မတိုုင္မွီ သံုုးရက္အလိုုမွာ ၾကိ ုုေၿပာတဲ့။ အစိုုးရရွပ္ေဒါင္းၿဖစ္လိုု ့ ရံုုးပိတ္ၿပီးကတည္းက ၿပန္မဖြင့္ေတာ့လိုု ့ ေလးေအာ့ဖ္ထိ၊ အခ်စ္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကိုုယ့္ေမြးေန ့ကိုု မသိတဲ့ ၂၀၁၃ ေမြးေန ့ကေတာ့ အဆိုုးဆံုုးပါပဲ။ ၂၀၁၄ ေမြးေန ့က တနလၤာေန ့က်ေရာက္တာမိုု ့ တနဂၤေႏြေန ့မွာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဝထၳဳေငြသြားကပ္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတယ္။ ေမြးေန ့ဆြမ္း ကပ္ခ်င္ေပမဲ့ ထမင္းဆိုုင္ကေန ဟင္းမွာစားေနသူမိုု ့ ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ တကယ္ပ်င္းတယ္။ ဆြမ္းခ်က္မယ္ဆိုုရင္ ဝယ္ဖိုု ့ၿခမ္းဖိုု ့ ခ်က္ဖိုု ့ၿပ ုုတ္ဖိုု ့အတြက္ ပိတ္ရက္ေတြမွာ လုုပ္ေနက် လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿခင္းအမႈ ဖ်က္ရမွာကိုုလည္း မဖ်က္ခ်င္။

ကိုုယ့္ေမြးစားအေမက ဖုုန္းဆက္လာပါတယ္ တနဂၤေႏြေန ့ ဘယ္အခ်ိန္အားလဲ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု အရုုဏ္ဆြမ္းသြားကပ္ၿပီး အၿပန္ ကိုုယ့္ကိုု အစားအေသာက္ေတြ ေပးမလိုု ့တဲ့။ ဘတ္စ္ကားနဲ ့ နယူးေယာက္ကိုု မနက္ဖက္သြား ေမရီလန္းကိုု ညေနၿပန္ ေဖ့စ္တူေဖ့စ္ အင္တာဗ်ဴးၿပီး မၾကာခင္ ႏွစ္ပတ္အၾကာ ရံုုးတက္ႏိုုင္မလားဆိုုၿပီး နယူးေယာက္အလုုပ္က ေအာ္ဖာကမ္းလာေတာ့ နယူးေယာက္မွာ အိမ္ခန္း အသည္းအသန္ ရွာရဖိုု ့ ဖန္လာတယ္။ နယူးေယာက္မွာ အသိဘယ္သူေတြရိွလဲ လုုပ္ပါဦးဟ ကူညီၾကပါဦးဟ။ နယူးဂ်ာဆီမွာေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါမမီးငယ္ဆီကိုုလည္း ဖုုန္းလွမ္းဆက္ အကူအညီေတာင္း အရပ္ကူပါ လူဝိုုင္းပါ။ မေကခိုုင္မိတ္ေဆြ ကိုုဝင္းငယ္အစ္မ နယူးေယာက္မွာရိွတယ္ သူ ကူညီေပးလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒီအစ္မနဲ ့ ဖုုန္းခဏပဲ ေၿပာၿဖစ္လိုုက္တယ္။ ကိုုယ္လည္း ေမရီလန္းကေန ေၿပာင္းဖိုု ့ေရႊ ့ဖိုု ့ၿပင္ဆင္၊ ကားကိုုေရာင္းလိုုက္ေတာ့ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ကေန ေမရီလန္းၿပည္နယ္ကိုု ေၿပာင္းလာသလိုု ပစၥည္းေတြကိုု ကားထဲအကုုန္ ပစ္ထည့္ၿပီး ေၿပာင္းဖိုု ့မၿဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ ေပးသင့္တာေတြေပး၊ ပစ္သင့္တာေတြပစ္၊ အေရးမၾကီးတာေတြကိုု စာတိုုက္ကေနပိုု ့၊ အေရးၾကီးတာေတြကိုု ကိုုယ္နဲ ့ တပါတည္းသယ္။

နယူးေယာက္ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ပိုု ့အေသာ္ရတီကေန တကၠစီငွားၿပီး တိုုက္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ့္အိမ္ရွင္ေတြက အလုုပ္ကေန ၿပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ကိုုဝင္းငယ္က ေစာင့္ေရွာက္လိုုက္ပါဆိုုတာနဲ ့ ၿမင္လည္းမၿမင္ဘူး သိလည္းမသိကႊ်မ္းတဲ့ ကိုုယ္အတြက္ အိမ္ခန္းေတြကိုု လိုုက္ၾကည့္ၿပီး ရွာေပးထားတဲ့ အစ္မနဲ ့ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဆံုၿဖစ္ၾကတယ္။ ညေနစာကိုု သူ ့အိမ္မွာပဲစား ကိုုယ္ေနတာကလည္း အဲဒီအစ္မရဲ ့ အိမ္ေရွ ့တိုုက္ဆိုုေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု အဲဒီအစ္မအိမ္မွာ မုုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္ရင္ မနက္ ၁၀ နာရီ အိပ္ယာက ႏိုုးတာနဲ ့ သြားစားေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုုန္းက ရာသီဥတုုကလည္းေအး၊ အလုုပ္ကလည္း တအားပင္ပန္းေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု အၿပင္သြားဖိုု ့ထက္ အိပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုုနဲ ့စတင္သိကႊ်မ္းခဲ့ရတဲ့ အစ္မက ကိုုယ့္ကိုု ေမြးစားသမီးတစ္ေယာက္ရတယ္လိုု ့ မွတ္ယူၿပီး ကိုုယ္ကလည္း ေမြးစားအေမ (အိုုမား) ရတယ္လိုု ့ မွတ္ယူတယ္။ အခ်က္အၿပ ူတ္မကႊ်မ္းတဲ့ ကိုုယ္ကလည္း အခ်က္အၿပ ုုတ္ေကာင္းတဲ့ အိုုမားဖိတ္ေခၚရင္ ငတ္သမွ် အတိုုးခ်ၿပီး စားတတ္တယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းလိုု ့ ဆိုုၾကတဲ့ ဘဝၾကီးမွာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ အိုုမားတိုု ့အိမ္က စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာအိမ္လိုု ့ ခံယူထားတယ္။

New York Botanical Garden, Bronx Admission is free at every Saturday from 9 to 10 am. There is Metro North train leaving from Grand Central at 9 25 am and arriving to Botanic Garden station at 9 47 am, right in front of NY Botanic Garden. The train fare is  only 4 bucks ($4). B,D,4 subway trains are a bit far, 25 minutes walking and 10 mins bus ride, we did that when we returned home. Summer at NY Botanic Gardens are really awesome with Rose Garden, Orchid exhibition, Halem river and forest. I can't believe there is such a cool, quiet and calm place in the middle of crowded, congested and busy area. I am so moved to touch Mother nature.

အိုုမားက မနက္အရုုဏ္ဆြမ္းကိုု အနီးအနားက သံုုးပါးေက်ာင္းလိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ေက်ာင္းမွာ သြားကပ္မွာဆိုုေတာ့ ကိုုယ္ကလည္း လုုိက္ခ်င္တယ္ ေမြးေန ့ဝထၳဳေငြ ကပ္ခ်င္လိုု ့။ မနက္ ၆ နာရီ အိုုမားက ဝင္ေခၚၿပီး မနက္အရုုဏ္ဆြမ္းအၿဖစ္ ၾကက္သား၊ ပလာတာ၊ အခ်ိဳပြဲအၿဖစ္ မႏၱေလးပဲေၾကာ္၊ ေၿပာင္းဖူးေၾကာ္၊ ပန္းသီး ကပ္ၾကတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထရလိုု ့ အိပ္ငိုုက္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဖေအတူသမီး ငယ္ေလး၊ အိုုမားနဲ ့တူလိုု ့ ေခ်ာေမာတဲ့ အၾကီးမေလး ႏွင္းႏွင္းနဲ ့ စကားေတြ ေၿပာေတာ့မွ ႏွင္းႏွင္းေမြးေန ့အလႈမွန္း သိရတယ္ ကိုုယ့္ေမြးေန ့က မနက္ၿဖန္။ အရုုဏ္ဆြမ္း ဘုုဥ္းေပးၿပီးတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြကိုု ဝထၳဳေငြ၊ သကၤန္းကပ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က သီလေပး၊ ေမြးေန ့မဂၤလာတရားေဟာ၊ ၿပ ုုသမွ်ကုုသိုုလ္ေတြကိုု ေရစက္အမွ်ေဝေတာ့ ေက်နပ္ပီတိၿဖစ္ရတယ္။ ကိုု္ယ္စိတ္ကူးထားတဲ့ ေမြးေန ့အလႈေလးပါပဲ။ မႏွစ္ကနဲ ့ယွဥ္ရင္ ဒီႏွစ္က ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အလုုပ္က ပင္ပန္း၊ စိတ္ဖိစီး၊ ဘီးစီးေတာ့ အရင္လိုု ေလးေအာ့ဖ္မွာ မပူရဘူး။

ေမရီလန္းအိမ္နားက မက္သရူးဟန္ဆန္ထေရးလမ္းေလးကိုုေတာ့ သတိရမိတယ္။ အဲဒီထေရးလမ္းေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စိမ္းစိမ္းစိုုစိုု သစ္ရြက္ကေလးေတြ အေရာင္ေၿပာင္းလာတာ၊ တစ္ပတ္ႏွစ္ခါ၊ ပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္ မနက္တိုုင္း အေၿပးသြားေလ့က်င့္ရတာကိုု တမ္းတမိတယ္။ နယူးေယာက္ေရာက္ၿပီးကတည္းက အေၿပးေလ့မက်င့္ေတာ့တာပါပဲ။ နယူးေယာက္ ရံုုးတက္ရံုုးခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ေန ့ကိုု အနည္းဆံုုး နာရီဝက္ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့ အနည္းဆံုုး ၄ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္တယ္။ စိတ္တူကိုုယ္တူ ဝါသနာတူတဲ့ ဝိုုင္းလိုု သူငယ္ခ်င္းရေတာ့ ခရီးေတြ အတူတူသြား၊ ေတာင္သြားတက္၊ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဓာတ္ပံုုေတြ သြားရိုုက္ၿဖစ္တယ္။ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းဖန္၊ အမ္းထရူးတိုု ့နဲ ့ အဆက္အသြယ္ မရိွေတာ့တာ နယူးေယာက္ ေၿပာင္းၿပီးကတည္းက။ တိုုင္ပင္စရာ ကိစၥရိွမွ အီးေမးလ္ပိုု ့ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ဂီတာတီး မသင္ၿဖစ္တာလည္း ၾကာၿပီ။ အိမ္ရွင္ေတြထက္ မိုုခ်ီ၊ နတ္စုုတိုု ့နဲ ့ပိုုရင္းႏွီးလာတယ္။ အရင္လိုု  ခပ္တည္တည္ ႏႈတ္နည္းတဲ့သူ မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ လူတိုုင္းကိုု ၿပံ ုုးၿပ ႏႈတ္ဆက္တတ္လာၿပီ။

ယူအက္စ္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ဂ်ဴလိႈင္မွာဖြင့္တဲ့အတန္းကိုု ေစာင့္ဖိုု ့ အင္ဒီယားနားၿပည္နယ္ ဖိုု ့ဝိန္းၿမိ ုု ့မွာေနတဲ့ မေကခိုုင္ဆီ သြားလည္ပတ္တုုန္းက ကားေမာင္းသင္ေပးဖူးတဲ့ မေကခိုုင္မိတ္ေဆြ ကိုုဝင္းငယ္နဲ ့ ေလးႏွစ္အၾကာ မၾကာေသးခင္က နယူးေယာက္မွာ ၿပန္ေတြ ့ၾကတယ္။ ကိုုဝင္းငယ္က စန္းထြန္းတစ္ေယာက္ သြက္သြက္လက္လက္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ယံုုၾကည္မူအၿပည္နဲ ့ ေယာက်္ားေလးက်ေနတာပဲလိုု ့ မေကခိုုင္ကိုု ေၿပာတယ္တဲ့။ အေဖ၊ အေမ၊ မၾကီးတိုု ့ ခင္းထားေပးတဲ့လမ္းမွာ အဆင္သင့္ေလွ်ာက္ရတဲ့ စန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ေရာက္မွ အခက္အခဲဒုုကၡေတြကိုု နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ ရင္ဆိုုင္ေၿဖရွင္းရေတာ့ ၾကံ ့ခိုုင္လာတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ဗုုဒၶဂါယာဘုုရားဖူးအတြက္ သမီး ေပးစရာမလိုုဘူး အေဖတိုု ့မွာ ပိုုက္ဆံရိွတယ္ ဆိုုေပမဲ့ ကိုုယ္က ကုုသိုုလ္ယူ ပိုု ့ေပးတာကိုု အေဖနဲ ့အေမက ဝမ္းသာဂုုဏ္ယူမဆံုုး တၿပံ ုုးၿပံ ုုး ၾကြားမဆံုုး ေၿပာမဆံုုး ၿဖစ္ေနတာကိုုလည္း ေက်နပ္မိိပါတယ္။ ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာစကားတစ္ခုုကိုု ကႊ်မ္းကႊ်မ္းက်င္က်င္ ေၿပာတတ္၊ ဂီတတစ္ခုုခုုကိုု ကႊ်မ္းကႊ်မး္က်င္က်င္ တီးတတ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵမၿပည့္ေသးဘူး။ တရုုတ္စာကိုု နည္းနည္းသိေပမဲ့ ကႊ်မ္းကႊ်မ္းက်င္က်င္ မတတ္ဘူး။

တေလာက Skechers ဖိနပ္ဆိုုင္မွာ တရုုတ္မတစ္ေယာက္က တရုုတ္လားလိုု ့ ေမးလာလိုု ့ တရုုတ္မဟုုတ္ဘူး၊ ၿမန္မာ၊ တရုုတ္စာကိုု နည္းနည္းပဲ ေၿပာတတ္တယ္လိုု ့  ေၿပာလိုက္တာနဲ ့ လက္ဆြဲၿပီး အတင္းဘာသာၿပန္ခိုုင္းေတာ့တာပဲ။ ဘူးေတြကိုု ထိုုးၿပၿပီး ကြိစိကြစိ ေၿပာေနတာ တစ္လံုုးမွ နားမလည္ေပမဲ့ ဒစ္စေကာင့္ခ်ခိုုင္းတာနဲ ့ တူပါရဲ ့ဆိုုၿပီး တစ္ခုဝယ္ရင္ ေနာက္တစ္ခုကို ဒစ္စေကာင့္ ေပးလား ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒစ္စေကာင့္ မရိွဘူးတဲ့။ ေမးယိုုဒစ္စေကာင့္ (ဒစ္စေကာင့္ မရိွဘူး) ၊ နီ ေယာက္ ပန္းမန္ ( အကူအညီလိုုေသးလား) လိုု ့ ေမးေတာ့ ပူးေယာက္ (မလိုုပါ) ရွဲ ့ရွဲ ့တဲ့။ ဝိုုင္းလိုု ၿပင္သစ္စာကိုု ကႊ်မ္းကႊ်မ္းက်င္က်င္ ေၿပာတတ္ေရးတတ္၊ အီတလီစကားကိုု ထမင္းစားေရေသာက္ ေၿပာတတ္၊ စပိန္စကားကိုု အေၿခခံအဆင့္ေလာက္ ေၿပာတတ္ခ်င္လိုုက္တာ။ အိုုးအိမ္မဲ့ေတြနဲ ့ မ်က္လံုုးခ်င္မဆိုုင္ ေရွာင္တတ္ေပမဲ့ တခါတုုန္းက ဘရိုုင္ယန္ပန္းၿခံက ေလွကားေတြေပၚကိုု တြန္းတင္ေနတဲ့ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ေတြ ့ေပမဲ့ ကူညီေပးရမလား မေမးမိဘူး။ Could you please help me လိုု ့ တိုုးေဖ်ာ့ညင္သာတဲ့ အသံၾကားေတာ့မွ သြားကူညီတာ အားပါးပါး တြန္းလွည္းက အေလးၾကီး။ ေက်းဇူးတင္စကားဆုုိေနတဲ့ ေငြေရာင္ဆံပင္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အိုုးအိမ္မဲ့ေပမဲ့ ညစ္ပတ္မေနတဲ့ အဘြားၾကီးကိုု You are welcome လိုု ့ ဆိုုၿပီး ထြက္လာမိၿပီး အေတာ္ၾကာမွ ပိုုက္ဆံအေၾကြ မေပးလိုုက္မိတာ ေနာင္တရတယ္။

ဘရိုုင္ယန္ပါ့ခ္ပန္းၿခံနားေရာက္တိုုင္း ေငြေရာင္ဆံပင္၊ တိုုးလ်ညင္သာစြာ စကားဆိုုတတ္တဲ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး ၊ တြန္းလွည္းတစီးကိုု တြန္းေနတတ္တဲ့ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့လိုုေတြ ့ၿငား ရွာေဖြမိေနဆဲ။ မိုုးရြာၿပီးစ ညေနခင္းမွာ Dear Passengers, there is big rainbow through the right windows လိုု ့ ေၾကၿငာတဲ့ မီးရထားေမာင္းသူ တစ္ေယာက္ကိုု မွတ္မွတ္ရရ ရိွေနဆဲ။ ေန ့တိုုင္း ဒီအခ်ိန္၊ ဒီရထား၊ ဒီအလုုပ္၊ ဒီလူေတြနဲ ့သမာရိုုးက်ဘဝထဲမွာ အပတ္တိုုင္း ေနရာသစ္ေတြဆီ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿဖစ္လိုု ့ မၿမင္ဘူး၊ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာေတြေရာက္ဖူး၊ သိကႊ်မ္းရတဲ့ မိတ္ေဆြသစ္ေတြရဲ ့ အေတြ ့အၾကံ ုုေတြကိုု နားေထာင္ရလိုု ့ ဘဝၾကီးက ရိုုးအီမေနဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္သြားတက္ေနတာ မပင္ပန္းဘူးလား အိမ္မွာ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ေအးေအးေဆး အနားယူပါလားလိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ ကိုု္ယ့္အတြက္ေတာ့ အပတ္တိုုင္း လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္၊ ဓာတ္ပံုုေတြ ရိုုက္ေနရတာ အနားယူၿခင္း တစ္မ်ိဳးပါပဲ။  အဲဒါေတြသာ မလုုပ္ရရင္ ဘဝၾကီးက ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့စရာ ေကာင္းေနမွာေပါ့။

ေဖ့ဘြတ္၊ မက္ေဆ့စ္၊ ဂ်ီေတာ့၊ ဘေလာ့ကြန္႕မန္႕ကေန ေမြးေန ့ဆုုေတာင္း ေတာင္းေပးၾကသူေတြကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတိုု ့ေၾကာင့္သာ ေမြးေန ့ကို အဓိပၺာယ္ရိွတဲ့ စပါယ္ရွယ္ေဒး ၿဖစ္ေစတာေပါ့။ ေဖ့ဘြတ္အသံုုးနည္းလိုု ့ ေမြးေန ့ဆုုေတာင္းဖိုု ့ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာ၊ ဘေလာ့ေတြမွာ ကြန္ ့မန္ ့ေပး၊ ဘေလာ့မဂင္းႏိုုင္တာေတြကိုု နားလည္ ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ႏိုုဝင္ဘာလရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးပတ္ ၾကသပေတးေန ့က ေက်းဇူးေတာ္ေန ့၊ ေသာၾကာေန ့က ဘလက္ဖရိုုင္းေဒး ေစ်းအၾကီးအဝယ္ ဝယ္က်တဲ့ေန ့ၿဖစ္လိုု ့ အေမရိကန္ေတြရဲ ့ အားလပ္ရက္ေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေလးေတြ စတင္ခ်ိတ္ဆြဲ အလွဆင္ၾကၿပီမိုု ့ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္ခ်ိန္လိုု ့ေတာင္ ခံစားမိတယ္။ စာလာဖတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း Happy Thanksgiving ! Happy Holidays ! ၿဖစ္ပါေစလိုု ့ ဆုုေတာင္းလိုုက္ပါတယ္။

စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၄။

ဖီလင္ ၃၁

ဟိုုးအရင္တုုန္းက ဟိုုင္းၾကီးမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္း အထိပဲရိွတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ခ်င္ရင္ ဟိုုင္းၾကီးကေန ေန ့တဝက္ေလာက္ သေဘၤာစီးရတဲ့ ၿပင္ခရိုုင္မွာ ေဘာ္ဒါေနၿပီး တက္ရတယ္။ မၾကီး ၉  တန္းေရာက္ေတာ့ ဟိုုင္းၾကီးေက်ာင္းခြဲမွာ ထားမလား၊ ၿပင္ခရိုုင္မွာ ထားမလားနဲ ့ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ပုုသိမ္မွာ သြားထားၿဖစ္တယ္။ ကိုုယ့္ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း ရေတာ့မဲ့ဟာကိုု ပုုုုသိမ္မွာ သြားထားတယ္ဆိုုၿပီး အေဖ့ကိုု ေၿပာၾကေပမဲ့ အေဖ့တြက္ကိန္း မွန္သြားတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ဟိုုင္းၾကီးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းခြဲ မရေတာ့ ဟိုုင္းၾကီးမွာတက္ဖိုု ့ေစာင့္ေနသူေတြ တစ္ႏွစ္ေအာက္တယ္။ ဟိုုင္းၾကီးကေန ပုုသိမ္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာ မၾကီးတိုု ့က ပထမဆံုုးအသုုတ္ၿဖစ္ၿပီး ဆယ္တန္းကို တစ္ႏွစ္တည္းေအာင္ ဂုုဏ္ထူးေတြလည္းပါေတာ့ အဲဒီကတည္းကစလိုု ့ ပိုုက္ဆံတတ္ႏိုုင္တဲ့ ဟိုုင္းၾကီးသားေတြဟာ ကေလးေတြကိုု ၿမိ ုု ့မွာ ေက်ာင္းသြားထားၾကတာ ခုုဆိုု ထံုုးစံၿဖစ္ေနၿပီ။ ကြ်န္မ ပုုသိမ္မွာ ၈ တန္းတက္ေတာ့ ေနတဲ့အိမ္က ကန္လမ္းက ဘြားၾကည္တိုု ့ အိမ္ပါ။

ဟိုုင္းၾကီးက အသိအစ္ကုုိတစ္ေယာက္ ထမင္းလခေပးေနတာက သမၼတရပ္ကြက္က တင့္တင့္၊ ေသာင္းေသာင္းတိုု ့အိမ္။ တင့္တင့္၊ ေသာင္းေသာင္းလိုု ့ ေခၚၾကေပမဲ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အပ်ိဳၾကီး အဘြားၾကီးေတြ။ မိန္းကေလးဆိုု တာဝန္ၾကီးလိုု ့ ေသာင္းေသာင္းတိုု ့က ေယာက်္ားေလးေတြပဲ လက္ခံၿပီး မိန္းကေလးေတြဆိုု ကန္လမ္းအိမ္ကိုု ပိုု ့တယ္။ ကန္လမ္းက အိမ္တၿခမ္းမွာ ဆရာမ၊ ဘြားၾကည္တိုု ့ေနၿပီး ကြ်န္မနဲ ့ မခင္မာေအးက ထမင္းလခေပး ေနတယ္။ ဘြားၾကည္က ခ်က္ၿပ ုုတ္ေကႊ်း ဆရာမက အရင္တုုန္းက ထ၂ မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ခဲ့ၿပီး ခုုေတာ့ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းလိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ စစ္တပ္ေက်ာင္းမွာ တာဝန္က်ေနတယ္။ အဂၤလိပ္စာအသင္ေကာင္းလိုု ့ဝိုုင္းေတြ၊ က်ဴရွင္ေတြဆိုုတာ နားေတာင္မနားရဘူး။ အိမ္တဖက္ၿခမ္းမွာ အိမ္ရွင္ၿဖစ္တဲ့ အန္တီေဆြ ေနတယ္။ ဆရာမနဲ ့ အန္တီေဆြက အပ်ိဳၾကီးေတြ။ ဘြားၾကည္၊ အန္တီေဆြအေမ၊ ေသာင္းေသာင္း၊ တင့္တင့္တိုု ့က ညီအစ္မေတြ။ သူတိုု ့ညီအစ္မေတြရဲ  ့ အငယ္ဆံုုးေမာင္ေလးက ရန္ကုုန္မွာ ေနတယ္။

အဲဒီေမာင္ေလးရဲ  ့ ဆံုုးသြားတဲ့ ပထမဇနီးကေမြးတဲ့ ကိုုၾကီးေအာင္ကိုု သူတိုု ့ညီအစ္မေတြ မိတဆိုုးေလးဆိုုၿပီး သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ဆယ္တန္းက်တဲ့ ကိုုၾကီးေအာင္ သိပ္မက်ပ္ဘူးဆိုုတဲ့ ေမာ္ကႊ်န္းမွာ ဆယ္တန္းသြားေၿဖတာ ဆယ္တန္းေတာ့ မေအာင္ဘူး  မိန္းမရၿပီး ၿပန္လာတယ္။ ဆယ္တန္းမေအာင္ေသးဘဲ မိန္းမယူၿပီး ၿပန္လာေတာ့ အဘြားၾကီးေတြပဲ ၾကည့္ရႈရတာေပါ့။ မၾကာပါဘူး ကိုုၾကီးေအာင္မိန္းမ မဇာ ကိုုယ္ဝန္ရိွေတာ့ အလုုပ္ကၿဖင့္ မရိွေသးဘူး ကေလးယူတယ္ ဘယ္ပိုုက္ဆံနဲ ့ ေကႊ်းမွာတုုန္း ဘာတုုန္း ညာတုုန္းနဲ ့ အဘြားၾကီးေတြ၊ အေဒၚအပ်ိဳၾကီးေတြ ဝိုုင္းဆူၾကတာေပါ့။ အေဖ ကုုန္ကားေထာင္ေတာ့ ကိုုၾကီးေအာင္က စပယ္ယာလိုုက္တယ္။ ကေလးတစ္ႏွစ္ခြဲမွာ ေနာက္တစ္ဗိုုက္ရိွၿပန္ေတာ့  တစ္ဗိုုက္ၿပီးတစ္ဗိုုက္ ေမြးရေအာင္ ညည္းတိုု ့က ေကႊ်းႏိုုင္လိုု ့လား ဘာလားနဲ ့ အဘြားၾကီးေတြဆိုုတာ မဇာကိုု ဆူလိုုက္ပူလိုုက္ၾကတာ။  အဲဒီတုုန္းက ဒီအဘြားၾကီးေတြ သိပ္ခက္တာပဲေနာ္ သူေကႊ်းႏိုုင္လိုု ့ သူ ့ဗိုုက္နဲ ့သူ ေမြးတာကိုု သူတို ့က ၾကားကေန ၿဖစ္ေနလိုုက္ၾကတာလိုု ့ ေတြးမိတာ ခုုေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြလည္း အဲဒီအဘြားၾကီး ညီအစ္မေတြလို ၿဖစ္ေနတယ္။

Sunset at Riverside Park.

စန္းထြန္းေရ နင္ေတာ့ မၾကာခင္ အန္တီ ၿဖစ္ေတာ့မယ္ ေဟ ဟုုတ္လား ဝမ္းသာစရာပဲ ေနပါဦး ဘယ္သူေမြးမွာတုုန္း ေမာင္ေမာင္လား၊ မၾကီးလား။ ေမာင္ေမာင္ေမြးမွာ ေယာက္်ားေလးတဲ့။ အမ္မေလး ေမ်ာက္ေလာင္းတစ္ေကာင္ေတာ့ လာၿပန္ၿပီေဟ့။ ေနပါဦး  ေယာက္်ားေလးမွန္း ဘယ္လိုုလုုပ္သိတာလဲ။ အာထရာေဆာင္း ရိုုက္ၾကည့္တာေလ။ အာထရာေဆာင္းရိုုက္တာ ေမြးခါနီးမွ ရိုုက္လိုု ့ရတာ မဟုုတ္ဘူးလား။ ၆ လနဲ ့ ရိုုက္လိုု ့ရတယ္။ ဟင္ ၆ လ ေတာင္ ရိွေနၿပီ ဘယ္တုုန္းက ကေလးရတာလဲ ကိုုယ္ဝန္ရိွတယ္လိုု ့လည္း မၾကားလိုုက္ပါလား။ ေနပါဦး သူတိုု ့မဂၤလာေဆာင္တာ မၾကာေသးဘူး မဟုုတ္လား။ ၇ လေလာက္ရိွၿပီ ယူၿပီးၿပီးခ်င္း ကေလးယူတာေနမွာ။ ကေလးခ်က္ခ်င္း မယူနဲ ့ဦးလိုု ့ မေၿပာလိုုက္ရဘူး။ ေမာင္ေမာင္မိန္းမက သိမွာပါေလဆိုုၿပီး မေၿပာလိုုက္တာ။ အမ္မေလး အဲ့ဟာမေလးက ဘာသိလိုု ့လဲ ေယာက်ာ္းေစာေစာယူ၊ ကေလးခ်က္ခ်င္း ေမြးတတ္ဖိုု ့ပဲ သိတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ေမြးဖိုု ့ ၁၀ သိန္းတဲ့ ဘယ္မွာလဲ ပိုုက္ဆံ။ ငါ့လိုု အလုုပ္နဲ ့အကိုုင္နဲ ့ေတာင္ ကေလးခ်က္ခ်င္းယူဖိုု ့ သတၱိမရိွပါဘူး ဒင္းတိုု ့က ေတာ္ေတာ္သတိၱေကာင္း။

ေအးေလ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါဦးလား ကေလးစရိတ္က ၾကီးပါဘိနဲ ့ နည္းနည္းပါးပါး စုုပါေဆာင္းပါဦးလား။ ကေလးေမြးရင္ အိပ္ေကာင္းၿခင္း မအိ္ပ္ရ၊ စားေကာင္းၿခင္း မစားရနဲ ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကပါဦးလား။ အသက္ၾကီးလိုု ့ ကေလးခ်က္ခ်င္း ယူတာက ထားပါေတာ့ သူတိုု ့က ငယ္ငယ္ေလးေတြပဲ ရိွေသးတဲ့ဟာကိုု။ ေအးေလ သူတိုု ့က ေမြးရံုုေမြးၿပီး ေယာကၡမေတြ၊ မိဘေတြ ၾကည့္လိမ့္မယ္လိုု ့ ေတြးသလား မသိဘူး။ သားဆက္ ဘယ္လိုုၿခားရမလဲ ဆိုုတာကိုုေရာ အဲ့ဟာမေလး သိလိုု ့လား ေတာ္ၾကာ မဇာလိုု အၿပင္မွာ တစ္ႏွစ္ခြဲ ေနာက္တစ္ဗိုုက္ တဗိုုက္ၿပီးတဗိုုက္ တၿပႊတ္ၿပႊတ္ ေမႊးေနဦးမယ္။ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ဘယ္ေလာက္ၿခားၿပီး ယူမယ္ဆိုုတဲ့ ပလမ္လည္း ရိွမယ္မထင္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေမးၾကည့္တယ္ ကေလးခ်က္ခ်င္း ယူမယ္ဆိုုၿပီး ယူလိုုက္တာလား တားတဲ့ၾကားက ရတာလားလိုု ့ေမးေတာ့ ေနာက္လည္း ယူမွာပဲ၊ အသက္လည္း ငယ္ေတာ့တာမွ မဟုုတ္တာတဲ့။ အဲဒီေကာင္လား ဘာပလမ္မွ ရိွမယ္မထင္ဘူး။ မဂၤလာလည္း အေဖေဆာင္ေပး ယူၿပီးေတာ့လည္း ေယာကၡမအိမ္တက္ေနတာ အဆင္သင့္။ ခုု ကေလးလည္း ေယာကၡမ၊ မိဘေတြ ၾကည့္လိမ့္မယ္လိုု ့ ေနမွာ။ ေမာင္ေမာင္က မသိတတ္ေတာင္ အဲ့ဟာမေလးက တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနဦးမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးမရိွဘူးလား။

အယ္မေလး အဲ့ဟာမေလး ဘာသိလုုပ္တုုန္း ေယာက်္ားနားကပ္ေနဖိုု ့ပဲသိတာ (ဟင္ သူက် ေယာက်ာ္းနား မကပ္တာ က်ေန) ။ ငါက အဲ့ဟာမေလးကိုု ေတာ္မယ္ထင္တာ နင္တိုု ့ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္ကတဲ့။ အယ္မေလး ငါတိုု ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုုလိုု ့ အထင္မၾကီးနဲ ့ေတာ့ေရ။ ကိုုယ္ေတြလက္ထက္တုုန္းက ငါးဘာသာေခတ္မွာ ၃၇၀ ရမွ ကြန္ပ်ဴတာ ဝင္ခြင့္ရတာ။ မိန္းကေလးက ေယာက်ာ္းေလးထက္ အမွတ္ပိုုၿမွင့္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆးၿပ ုုတ္ေတြမွ ကြန္ပ်ဴတာ ဝင္တာ။ ငါတိုု ့ဆရာေတြ ေခတ္တုုန္းကဆိုု ကြန္ပ်ဴတာက ေဆးထက္ အမွတ္ပိုုၿမွင့္တယ္တဲ့။ ခုုေခတ္က ေၿခာက္ဘာသာေခတ္ကိုု ၃၇၀ နဲ ့ ဝင္တာ ငါတိုု ့ေလာက္ မေတာ္ဘူးေအ့။ ေအးေလး ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြန္ပ်ဴတာဆိုုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေတာ္မွာေပါ့။ ဘြဲ ့က ႏွေၿမာစရာၾကီး နည္းနည္းေလး ၾကိ ုုးစားၿပီး ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ဖိုု ့ လုုပ္ပါလား။ အမ္မေလး ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ဆိုုတာ စာေတာ္ရံုုနဲ ့မရဘူး မိဘကလည္း ေထာက္ပံ့ႏိုုင္မွ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ႏိုုင္ငံၿခားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုုင္ဖိုု ့ သတၱိရိွမွ။ ငါ ေၿပာေတာ့ သင္တန္းေတြ အမ်ားၾကီး ၿပန္တက္ရမွာတဲ့။

New York Botanic Garden, Bronx

ဟဲ့ သူမ်ားကိုု ႏိုုင္ငံၿခားေက်ာင္း တက္ခိုုင္းေန ကိုုယ့္ေမာင္က်ေတာ့ ႏိုုင္ငံၿခားေက်ာင္းမေၿပာနဲ ့ ၿမန္မာၿပည္က သင္တန္းေတာင္ သြားတက္လိုု ့လား သင္တန္းေၾကးသြင္းၿပီး တစ္ရက္ပဲ သြားတက္တယ္မလား။ ဆယ္တန္းေအာင္တာ ေလးႏွစ္ရိွၿပီ ပထမႏွစ္ပဲ ရိွေသးတယ္။ တကၠသိုုလ္မွာ စာလည္းမသင္ဘူး ပ်င္းစရာၾကီး အေဝးၾကီး ကားစီးရတာ ပင္ပန္းတယ္ဆိုုၿပီး ေက်ာင္းသြားမတက္ဘူး။ ေနာက္ အေဝးသင္ေၿပာင္း၊ ဘာသာေၿပာင္းနဲ ့ အေဝးသင္ စာေမးပြဲေတြေၿဖတာ မသိလိုုက္ဘူးတဲ့။ ဆယ္တန္းေအာင္တာ ဆယ္ႏွစ္ရိွေတာ့ ခုုထိ ဘြဲ ့မရေသးဘူး။ ဘြဲ ့ဆိုုတာ သံုုးစားလိုု ့မရဘူး ဒါေပမဲ့ လူတိုုင္း အလြယ္တကူ ရတဲ့ဘြဲ ့ကိုုေတာင္ မရဘူးဆိုုေတာ့ အသံုုးမက်လိုုက္တာ သူ ့ဟာက မလြန္လြန္းဘူးလား။ အေဖက ဒီတစ္ခါစာေမးပြဲၿပီးရင္ ဘြဲ ့ဝတ္စံုုနဲ ့ ဓာတ္ပံုုသြားရိုုက္မလိုု ့ ေတြးေနတာ က်တယ္တဲ့။ ငါ့မွာ သားသမီးသံုုးေယာက္ရိွတာ အတူတူ ပညာသင္ေပးရဲ ့သားနဲ ့သမီးႏွစ္ေယာက္က ပညာအေမြေတြယူ နင္တစ္ေယာက္တည္း အသံုုးမက်ဘူးလိုု ့ အေမက ေၿပာတတ္တယ္။ အေဖက သူ ့သားက သူမ်ားေတြလိုု အရက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ မူးရူးေနတာ မဟုုတ္တာကိုုဘံ အေတာ္ၾကီးဟုုတ္လွၿပီလုုိ  ့ ၿမင္တယ္။ အေမက အၿမင္မွန္တယ္ သူ ့သားဆိုုၿပီး အေကာင္းမေၿပာဘူး။

အဲ့ဟာမေလး မေတာ္လိုု ့သာ အေမ့သားကိုု ယူတာေပါ့ ေတာ္တဲ့သူဆိုု အေမ့သားကိုု ယူမလား။ အေမက ဟုုတ္ပါ့ ငါ့သားကမ်ား မသိတတ္လိုု ့ သူ ့မိန္းမက သိတတ္မယ္ထင္တာ ထူးမၿခားနားပါလား။ အသြင္တူလိုု ့ အိမ္သူၿဖစ္တာ အေမ့ေရ။ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္တာလည္း မည္းေနေအာင္ ေၾကာ္တယ္တဲ့။ သူ ့အေမက အိမ္ရွင္မ အရမ္းပီသတာဆိုု သူ ့သမီးက်ေတာ့ ခ်ာလွခ်ည္လား။ (အင္း ငါ့ကိုု ကန္စြန္းရြက္ ေၾကာ္ခိုုင္းရင္ အဲဒီလိုု မည္းေနမွာ အဲဒီအခါ ငါ့ေယာကၡမ၊ ေယာက္မေတြက ငါ့ကိုု ဒီလိုုပဲ အတင္းဆိုုၾကမလားမသိ။ အင္း ေယာကၡမအိမ္ လိုုက္မေနမွၿဖစ္မယ္)။ ေမာင္ေမာင္ ခုု ဝလာလိုုက္တာ မ်က္ႏွာေဖာင္းေဖာင္း ေမးေစ့ႏွစ္ထပ္နဲ ့ မသိရင္ သူက အစ္ကိုုအၾကီးဆံုုးလိုု ့ ထင္ရမယ္။ ငါက ညစာေလွ်ာ့စား ေလ့က်င့္ခိုုင္းလုုပ္ခိုုင္းရင္ အင္းပါ အင္းပါနဲ ့ လုုပ္မဲ့ပံုုလည္း မေပၚပါဘူး။ ဒီေကာင္ ငပ်င္း အားရင္ အိပ္ေနတဲ့ေကာင္ ဘာမွာလုုပ္လိမ့္မတုုန္း။ သူ ့မိန္းမကလည္း အစားေလွ်ာ့စားဖိုု ့၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုုပ္ခိုုင္းရမွန္း သိမယ္မထင္ဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ ေယာက္်ားေလးေတြက လွစရာမလိုုေတာ့ၿပီး ပစ္စလက္ခတ္ေနၾကတာ မိန္းမၿဖစ္သူက တိုုက္တြန္းေပးဖိုု ့လိုုတယ္။ အဲ့ဟာမေလးလား အစြမ္းအစမရိွ မထက္ၿမက္ ေယာက်္ားကိုု ေၾကာက္ေနရတာ။

သူမ်ားေတြမွာ ေယာက်ာ္းရရင္ ေယာက်္ားအိမ္လိုုက္ေနၾကတယ္ ငါတိုု ့အိမ္မွာေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးက မိန္းမအိမ္ေနာက္ လိုုက္ေနေတာ့တာပဲ။ ေမာင္ေမာင့္ဆိုု မယားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါသြားတာ ေယာကၡမကလည္း သူ ့ကိုု ခ်စ္တယ္တဲ့။ မခ်စ္ဘဲေနပါ့မလား ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ် ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ်နဲ ့ၿပီးေတာ့မွသာ အလုုပ္ကိုု လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုုပ္တဲ့ ငပ်င္း ေပ်ာ့စိစိနဲ ့နံတဲ့ ေၾကာင္ေခ်း။ အိမ္မွာသာ မလုုပ္သာ ေယာကၡမအိမ္မွာေတာ့ လုုပ္မွာေပါ့။ အေဖကလည္း သူ ့ေခႊ်းမကိုု ခ်စ္လိုုက္တာ ဖုုန္းဆက္ရတာနဲ ့ ဟိုုကလည္း ဘဘ ဘဘနဲ ့ ဟြန္း... အၿမင္ကပ္တယ္။ ဟြန္း.. ေခႊ်းမကိုု သိပ္ခ်စ္မေနနဲ ့ ေခႊ်းမက သမီးေတြေလာက္ မေကာင္းဘူးလိုု ့ အေမက ၾကိမ္းထားတယ္တဲ့။ အကႌ်ကလည္း လည္ပင္းအေစ့ ဝတ္ထားလိုုက္တာ ဟိုုဟာမစား ဒီဟာမစားနဲ ့ ရႈနာရိႈက္ကုုန္ေလး မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ လွပါရဲ ့။ ရန္ကုုန္မွာေမြး ရန္ကုုန္မွာၾကီးၿပီး ၿမိ  ုု ့ထဲကိုု မသြားတတ္ဘူးတဲ့ အ့့ံ့ေရာ အံ့ေရာ အဲဒါကိုု ဂုုဏ္ယူေနေသးတယ္။ ေအးေလ အဲဒါ ရိုုးတာမွ မဟုုတ္တာ တံုုးတာ ေၿခတလွမ္းကုုေဋတစ္သန္း လွမ္းေနလိုု ့ ၿဖစ္မလား ဒီေခတ္ၾကီးမွာ။ မိန္းကေလးကလည္း ထက္ထက္ၿမက္ၿမက္ ေယာက္်ားနဲ ့ရင္ေပါင္တန္းႏိုုင္ရမွာ။

Lower Manhattan skyline from Hoboken, New Jersey.

ေမာင္ေမာင္ သေဘၤာသားသင္တန္းတက္တာ ပိုုက္ဆံေတြဆိုုတာ ကုုန္လိုုက္တာ ၿပီးေတာ့ သေဘၤာမတက္ၿဖစ္။ ခုုေတာ့ ပြဲရံုုမွာလိုုလိုု ၊ ကားေမာင္းသလိုုလိုု ဟုုိေယာင္ေယာင္၊ ဒီေယာင္ေယာင္။ သူ ့ေယာကၡမအိမ္က မၿပည့္စံုုေတာ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အေကာင္းစား မဟုုတ္တာေတြၿမင္ေတာ့ မၾကီးက အေကာင္းၾကိ ုုက္တဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု သနားလိုု ့တဲ့။ ကြ်န္မတိုု ့အိမ္မွာက အေဖက ဟင္းေကာင္းၾကိ ုုက္ေတာ့ အစားအေသာက္က အလွ်ံပယ္ သူ ့ေယာကၡမက ေခႊ်တာတဲ့သူေတြဆိုုေတာ့ သူ ့ေယာကၡမအိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းမစားရဘူး ထင္တယ္။ အိမ္ကိုုေရာက္ရင္ အသားကုုန္ တီးေတာ့တာပါတဲ့ ဒီေကာင္က ဟင္းစားကၾကီး အေကာင္းလည္း သိပါ့ ။ ကြ်န္မကေတာ့ မသနားပါဘူး သူ ့ဘဝနဲ ့သူပဲ။ အေမက ဒီေကာင္ ခုုခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာက္ခဲကိုုက္ရေတာင္ ေပ်ာ္ေနမဲ့ အခ်ိန္တဲ့။ ဗိုုက္က ဘယ္ေတာ့ေမြးမွာတုုန္း ေနာက္ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ။ ကြ်န္မ ဘြဲ ့ယူဖိုု ့ အေဖတိုု ့က ေနာက္ႏွစ္လယ္ေလာက္ လာဖိုု ့မွန္းထားတာဆိုုေတာ့ ကေလးေမြးၿပီးမွေပါ့။ ဟြန္း ...ယူအက္စ္မွာ တစ္လပဲ ေနမယ္ေနာ္ ေၿမးကေလးကိုု လြမ္းလိုု ့ ၿပန္မယ္လုုပ္လိုု ့ မရဘူးေနာ္။

ဘာလိုုလိုုနဲ ့ ဆိုုးေပေလး ေမြးလိုု ့  ကြ်န္မတိုု ့ရဲ ့ ဆိုုးေပးၾကီးေမာင္ေမာင္လည္း ကေလးအေဖ ၿဖစ္ေတာ့မွာပါလား။ သူ ့အလွည့္တုုန္းကၿဖင့္ စာေကာင္းေကာင္း မသင္ဘဲနဲ ့ သူ ့သားကလွည့္က်မွ ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းထားခ်င္တယ္ ဆိုုလိုု ့ကေတာ့ ဟြန္း...တကတည္း ေၿပာထည့္လိုုက္မယ္။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ထားႏိုုင္မွ ပညာေကာင္းေကာင္းတတ္မွာ ပညာတတ္မွ လစာေကာင္းမွာ။ ခုုေခတ္က ပညာကိုု ပိုုက္ဆံနဲ ့ ဝယ္ၿပီး သင္ရတာ ပိုုက္ဆံမရိွရင္ ပညာမတတ္ဘူး။ ကေလးကိုု ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ထားႏိုုင္မွ အင္း...ဒီေလာက္ေတာင္ ေတြးပါ့မလား။ လစာနည္းလိုု ့တဲ့ ငါ့ကိုု ညည္းၿပေနတာ ငါ့တိုု ့လိုု လစာေကာင္းခ်င္ရင္ ငါတိုု ့လိုု အပင္ပန္းခံ၊ ဒုုကၡခံၿပီး စာသင္ပါလားလိုု ေၿပာပစ္လိုုက္တာ ေနာက္ဆိုု ငါ့ေရွ ့ လစာနည္းတယ္လိုု ့ မညည္းရဲေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့ ေယာက်ာ္းယူ ကေလးေတြ တၿပႊတ္ၿပႊတ္ ေမႊးေနတဲ့ ဟာမေတြကိုု အၿမင္ကပ္တယ္။ ေယာက်ာ္းယူၿပီး ေယာက်ာ္းလုုပ္စာကိုု ထိုုင္စားေနလိုု ့ ၿဖစ္မလား နည္းနည္းပါးပါး ၾကိ ုုးစားပါဦးလား ေအးေလ။ ဝိုုင္းကိုု အဲဒီအေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ သူတိုု ့မိသားစုုမွာလည္း အဲဒီလိုုပဲတဲ့။

သူ ့အဘိုုးက ပထမဇနီးနဲ ့ ကေလး ေလးေယာက္မွာ ဝိုုင္းအေဖက အၾကီးဆံုုး၊ ဒုုတိယဇနီးနဲ ့ ကေလး ေၿခာက္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမ ဆယ္ေယာက္ကေန ေမြးလာမဲ့ ကေလးေတြ၊ ဝမ္းကြဲေတြနဲ ့ သူ ့ေဆြမ်ိဳးေတြက ပိုုၿပီးဇယားရႈပ္တယ္။ သူ ့ေမာင္ဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ ရုုပ္ဆိုုးဆိုုးမိန္းမယူတာ တမ်ိဳးလံုုးက ကဲ့ရဲ ့ၾကတယ္ဆိုုပဲ။   အရမ္းေအး၊ ေဖးမေၿပာေပးမဲ့ ဝိုုင္း ႏိုုင္ငံၿခားေရာက္ေနတာ ကံဆိုုးတာပဲလိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ အင္း ေအးရွန္းေတြက လူမ်ိဳးသာကြဲတာ ဓေလ့ထံုုးစံေတြက အတူတူပါလားေနာ္။ နင္တိုု ့က နင္တိုု ့ေမာင္ အသံုုးမက်ေသးဘူးဆိုုတာ သိေသးတယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြမ်ားဆိုု သူတိုု ့သား အသံုုးမက်တာကိုု မၿမင္ဘူး ေခႊ်းမကိုုပဲ အၿပစ္ေၿပာေနတာ။ နင္တိုု ့က ထက္ၿမက္ေတာ့ မထက္တဲ့ေယာက္မကိုု အားမလိုု အားမရ ၿဖစ္ေနတာေပါ့။ နင္တိုု ့မိသားစုုတြင္းသာ စကားတင္းဆိုုၾကတာ အၿပင္မွာေတာ့ ဝတၱရားအတိုုင္း ေၿပာဆိုုဆက္ဆံ ေပးကမ္းေသးတယ္ မဟုုတ္လား အင္း။ အဲဒီကေလးက ႏွစ္ဖက္မိသားစုုရဲ  ့ ေၿမးဦးဆိုုေတာ့ သည္းသည္းလႈပ္ ခ်စ္ၾကမွာ။ မၾကီးက ပထမဆံုုးေၿမးဦး ေမြးခ်င္လိုု ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္ ဦးသြားၿပီး။ အရင္တုုန္းက အၾကီးဆံုုး အိမ္ေထာင္ၿပ ုုၿပီးမွ နင္အိမ္ေထာင္ၿပ ုုရမယ္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ တားလိုု ့ ရေပမဲ့ မၾကီးေမြးၿပီးမွ နင္ေမြးရမယ္လိုု ့ တားလိုု ့မွ မရတာ။

New York Botanic Garden, Bronx

သူမ်ားေတြက ကေလးဆိုုရင္ သားဦးေယာက်ာ္းေလး လိုုခ်င္ၾကတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ မိသားစုုကေတာ့ ေမ်ာက္မူးလဲေအာင္ ကဲလြန္း၊ ကြ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မေတြ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတာ အိမ္က မသိလိုုက္ဘူး၊ ေမာင္ေမာင္ ဆယ္တန္ေအာင္ဖိုု ့ တအိမ္လံုုး ဆူညံပြက္ေလာရိုုက္၊ ကြ်န္မတိုု ့ေတြေလာက္ မၾကိ ုုးစား မထက္ၿမက္ အသံုုးမက်တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးဒဏ္ ခံဖူးေတာ့ ေယာက်ာ္ေလးထက္ မိန္းကေလး ပိုုလိုုခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင္ေမာင့္ကေလးက ေယာက်ာ္းေလးဆိုုေတာ့ ေမ်ာက္မူးလဲတစ္ေကာင္ လာၿပန္ၿပီေဟ့လိုု ့ ကြ်န္မ ေၾကြးေၾကာ္တာေပါ့။ သူတိုု ့ေတြ ဘာလိုု ့ ေၿမးဦးလိုုခ်င္ၾကလဲ မသိဘူး။ ကြ်န္မက အလတ္မိုု ့အၾကီးဆံုုး၊ အငယ္ဆံုုး ၿဖစ္ခ်င္လိုုက္တာလိုု ့ မရိွဘူး။ အခ်စ္ေတြ အကုုန္လံုုးရတဲ့၊ မိဘအခ်စ္ေတြကိုု ေမာင္ႏွမေတြနဲ ့ ခြဲေဝစရာမလိုုတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ကေလးလည္း မၿဖစ္ခ်င္ဘူး။ ခ်စ္ဖိုု ့ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြ ၿမင္ဖူးသလိုု တအိမ္တည္း အတူတူေနေပမဲ့ ခ်စ္ဖိုု ့မေကာင္းလိုု ့ ခ်စ္မလာတဲ့ ကေလးလည္း ၿမင္ဖူးတယ္။ ေၿမးဦးမွ မဟုုတ္ပါဘူး ခ်စ္ဖိုု ့ေကာင္းတဲ့ကေလးဆိုု ခ်စ္ၾကမွာပါပဲ။

မၿမင္ရေသးေတာ့ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုုမွ ထူးထူးၿခားၿခား မေနေပမဲ့ ၿမင္ရင္ေတာ့ ခ်စ္မယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမေတြက ဝမ္းကြဲေတြနဲ ့ သိပ္မရင္းႏွီး မခ်စ္ၾကဘဲ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ခ်စ္ၾကတယ္။ ေမေမ့ေမာင္ ကြ်န္မတိုု ့ဦးေလး မင္းေခ် (ေမေမ့ညီမေတြက ရခိုုင္လိုု ေမာင္းေခ် (အစ္ကို) လိုု ့ ေခၚတာကိုု ကြ်န္မတိုု ့ေတြက လိုုက္ေခၚရင္း မင္းေခ် ၿဖစ္သြားတယ္) သား သန္းေဇာ္ကိုု၊ ရန္ကုုန္မွာ အိမ္နီးနားခ်င္း အေမ့တိုု ့ရြာက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ဘိုုးေလးရဲ ့သား ေမာင္ၾကည္ေအာင္၊ ေမေမ့ညီမနဲ ့ အေဖ့ညီဝမ္းကြဲရဲ ့ သမီး ကြ်န္မညီမဝမ္းကြဲ ပိုုပိုု၊ ေမဇင္ထြန္း၊ ေဘးအိမ္က အၾကင္နာတိုု ့ကိုု ခ်စ္ၾကတာပဲ။ ကြ်န္မတိုု ့ မိသားစုုက ကေလး၊ ေခြး၊ ေၾကာင္ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ကြ်န္မအိမ္ရွင္ရဲ ့ ေၾကာင္မိုုခ်ီနဲ ့ ေခြးနတ္စုုကိုုလည္း ဓာတ္ပံုုကေနတဆင့္ ခ်စ္ေနၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင့္သားကိုုလည္း ခ်စ္ၾကမွာပါပဲ။ အရင္ပိုု ့စ္ေတြတုုန္းက မ်ိဳးရိုုးထဲမွ ဆိုုးေပၾကီးက ေမာင္ေမာင္ ခုုပိုု ့စ္မွာေတာ့ ဆိုုးေပၾကီးေတြက တၿခားသူ ဟုုတ္ရိုုးလား... ကြ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မေတြေပါ့။

စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၄။

(ပင္စယ္ေဗးနီးယားနဲ ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ေတြကိုု ေက်းဇူးေတာ္ေန ့ရံုုးပိတ္ရက္ ခရီးထြက္ဖိုု ့ ရိွပါတယ္။ ၿပန္လာရင္ ေတာလားေတြ ေရးတင္ပါဦးမယ္။ Happy Thanksgiving ! Happy Holidays ! )

မ်ိဳးရိုုးထဲမွ ဆိုုးေပၾကီးမ်ား - ၁
မ်ိဳးရိုုးထဲမွ ဆိုုးေပၾကီးမ်ား - ၂
မ်ိဳးရိုုးထဲမွ ဆိုုးေပၾကီးမ်ား - ၃

ပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့  နယူးေယာက္တခြင္ စူးစမ္းေလ့လာရင္း သိခဲ့သမွ်ေလးေတြကိုု ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္။ မက္ဟန္တန္ Manhattan ရဲ ့ ေတာင္ဖက္မွာရိွတဲ့ စေတတန္းအိုုင္လန္ Staten Island ဆီကိုု ေအာက္မက္ဟန္တန္ကေန နာရီဝက္တိုုင္း ဖယ္ရီေတြ ရိွပါတယ္။ လစ္ဘာတီရုုပ္တုုေဘးကေန ၿဖတ္သန္းသြားတဲ့ ဖယ္ရီခရီးစဥ္က အင္မတန္သာယာၿပီး ၂၄ နာရီပတ္လံုုး ရိွသလိုု အခမဲ့ပါ။ Things to do in NYC တစ္ခုုပဲ ဆိုုပါေတာ့။ စေတတန္းအိုုင္လန္ အခမဲ့ဖယ္ရီစီး၊ ရထားစီး၊ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ သမိုုင္းဝင္ ရစ္မြန္ Richmond ၿမိ ုု ့က ဒတ္ခ်္၊ ၿဗိတိသွ် ကိုုလိုုနီရယ္အေဆာက္အဦးေတြ၊ ေရွးေခတ္ကလိုု ဝတ္ဆင္ၾကၿပီး ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ ၿပထားတဲ့ အိမ္ေတြကိုု ဝင္ၾကည့္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က သံုုးစြဲခဲ့တာေတြ ၿပသထားတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက သံုုးခဲ့တဲ့ ေရနံဆီမီးအိမ္ကိုု ေတြ ့ခဲ့လိုု ့ အေမ့ကိုု မွာရဦးမယ္ ေရနံဆီမီးအိမ္ေတြ ့ရင္ သိမ္းထားပါလိုု ့ ။ အဲဒါေတြက ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ၿဖစ္ေနၿပီ။


မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေတာင္တက္ၿပီးေတာ့မွ ေရာက္တဲ့ တိဘက္ၿပတိုုက္က စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေတာင္ကုုန္းၿမင့္ေလးကေန စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့ သစ္ေတာအုုပ္ေတြ၊ ေတာင္ေၿခက လူေနအိမ္ေတြ၊ ေလတိုုက္တိုုင္း ဆည္းလည္းသံေလး ၿမည္ေနတာ ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ ဝိုုင္းအစ္မလတ္ တိဘက္ကိုု သြားလည္တာ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖိုု ့ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ေရေၿမေတာေတာင္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရာသီဥတုုက အေရွ ့ေတာင္အာရွနဲ ့ လံုုးဝကြဲၿပားေနတယ္။ အၿပန္က်ေတာ့လည္း သစ္ေတာအုုပ္ကိုု ၿဖတ္ရၿပန္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေခါင္းေဆာင္ရြန္က poison ivy အေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ poison ivy ဆိုုတာ ေၿမာက္အေမရိကနဲ ့ အာရွမွာ ေပါက္တဲ့ အပင္တစ္မ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး သံုုးရြက္ဆိုုင္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြက အဆိပ္ရိွေနတတ္ပါတယ္။ အဆိပ္ဆိုုေပမဲ့ လူကိုုေသေစေလာက္တဲ့ အဆိပ္မဟုုတ္ဘဲ ယားယံတာ၊ မီးေလာင္ဖုုလိုု အနာေတြ ၿဖစ္လာပါတယ္။ poison ivy မွန္း ဘယ္လိုုသိလဲဆိုုေတာ့ အရြက္သံုုးရြက္က ပူးကပ္ေနတတ္တယ္၊ ဒုုတိယနဲ ့တတိယက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ေနတယ္၊ ပထမရြက္က တၿခားႏွစ္ရြက္ထက္ နည္းနည္းေလး ၿမွင့္ေနတတ္တယ္၊ သစ္ရြက္အဖ်ားေတြက ခႊ်န္းေနတတ္တယ္တဲ့။ ကြ်န္မ မွတ္မိသေလာက္ ေရးလိုုက္တာပါ poison ivy မွန္း သိေစတဲ့ တၿခားအခ်က္ေတြ ရိွပါဦးမယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ဂူဂယ္မွာ ရွာၿပီး ေလ့လာႏိုုင္ပါတယ္။

credit to Google

credit to Google

credit to Google

အထက္မက္ဟန္တန္ ထရိုုင္ယန္ခံတပ္ပန္းၿခံ Fort Tryon ဖက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကေတာ့ အဖြဲ ့ေခါင္းေဆာင္ဟန္ ့ခ္က အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုုန္းက ဝါရွင္တန္ခံတပ္တိုုက္ပြဲက အဲဒီမွာ ၿဖစ္ခဲ့တာပါတဲ့။ ခံတပ္ကေန ၾကည့္လိုုက္ရင္ ဟတ္ဆန္ၿဖစ္၊ နယူးဂ်ာဆီဖက္ၿခမ္း၊ ယူအက္စ္မွာ ယဥ္ေၾကာအက်ပ္ဆံုုး၊ အၿမဲတမ္း ကားေတြ ဒင္းၾကမ္းၿပည့္ေနတတ္တဲ့ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားကိုု ၿမင္ႏိုုင္ပါတယ္။ ေႏြရာသီတုုန္းက ရြန္အဖြဲ ့နဲ ့ ေရာက္ဖူးထားလိုု ့ သာယာမွန္း သိေပမဲ့ ေဆာင္းဦးရာသီမွာ ပိုုလွပါတယ္။ ပန္းပုုပညာရွင္ ေဂ်ာ့ဂေရးဘားနတ္ စုုေဆာင္းထားတဲ့ မစ္ဒစ္ပယ္အနုုပညာ medieval art ေတြကိုု သူေ႒းၾကီးေရာ့ခါဖယ္လာက ဝယ္ယူၿပီးေတာ့ Metropolitan Museum of Art ကိုု လွႈဒါန္းကာ The Cloisters ၿပတိုုက္အၿဖစ္ ၿပသထားပါတယ္။ ဝင္ေၾကးသတ္မွတ္ထားေပမဲ့ သဒါၶေၾကးေပးလိုု ့ ရပါတယ္။ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းတဲ့ ၿပတိုုက္ေလးပါ။ ထရိုုင္ယန္ခံတပ္နဲ ့ ဆက္ေနတာက အင္ဝု Inwood ပန္းၿခံပါ။ မက္ဟန္တန္ကပန္းၿခံနဲ ့ မတူတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အင္ဝုုပန္းၿခံက လူေတြၿပ ုုလုုပ္ထားတာ မဟုုတ္တဲ့ သဘာဝပန္းၿခံစစ္စစ္တစ္ခုုပါ။

New Jersey & Hudson river from Fort Tryon park

နယူးေယာက္ေရာက္လိုု ့မွ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ပန္းၿခံကိုု မေရာက္ဘူးဆိုုရင္ နယူးေယာက္ေရာက္တယ္လိုု ့ ဘယ္ဆိုုႏိုုင္ပါ့မလဲလိုု ့ ေၿပာၾကပါတယ္။ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ပန္းၿခံက သဘာဝပန္းၿခံမဟုုတ္ဘဲ လူသားေတြ ၿပ ုုၿပင္ဖန္တီးထားတဲ့ ပန္းၿခံပါ။ စင္ထရယ္ပါ့ခ္က က်ယ္လြန္းတာမိုု ့တစ္ေခါက္တည္းနဲ ့ မႏွံ ့ပါဘူး။ အလယ္၊ အေရွ ့၊ အေနာက္ ခြဲလည္ပါမွ ႏွံ ့ပါမယ္။ free walking tours ေတြ ရိွၿပီး တိုုးဂိုုက္ေတြ ရွင္းၿပတဲ့ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ သမိုုင္းေၾကာင္းက အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ ေကာင္းပါတယ္။ အင္ဝုုပန္းၿခံမွာ မာဘယ္၊ ထံုုးေက်ာက္၊ သဲေက်ာက္၊ schist ( ၿမန္မာလိုု ဘယ္လိုုေခၚလဲမသိ) ေက်ာက္ေတြ ရိွပါတယ္။ မက္ဟန္တန္အထက္ဖက္ ဘေရာင္းစ္သားေတြက Bronx is full of brown stones. Manhattan is full of schist (shit ဟုု အသံထြက္သည္) တိုု ့ဘေရာင္းစ္မွာက အညိုုေရာင္ေက်ာက္ေတြနဲ ့ ၿပည့္ေနတယ္။ မင္းတိုု ့ မက္ဟန္တန္မွာေတာ့ ရွစ္ ( shit ဆဲေရးသည့္အခါတြင္ သံုုးသည့္စကားလံုုး) ေတြၾကီးပါလားကြလိုု ့ ႏွိပ္ကြပ္တတ္ပါသတဲ့။ အင္ဝုုပန္းၿခံမွာ ဆားေက်ာက္ေတြရိွလိုု ့ ေရငွက္ေတြ က်က္စားပါတယ္။ အနီေရာင္အၿမီွးရိွတဲ့ သိမ္းငွက္ၾကီး red - tailed hawks ၊ ဇီးကြက္ owls ၊ ထိပ္ေၿပာင္သိမ္းငွက္ bald eagles ေတြ ေနထိုုင္က်က္စားတဲ့ပန္းၿခံၿဖစ္ဖိုု ့ ငါးႏွစ္စီမံကိန္းခ်ၿပီး လုုပ္ေဆာင္ေနတာ ခုုတေခါက္မွာေတာ့ The Cloisters ၿပတိုုက္အမိုုးေပၚမွာ အစာလာဖမ္းတဲ့ သိမ္းငွက္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရတယ္။

The Cloisters museum

ငွက္ဆိုု ၾကက္တူေရြး၊ က်ီးကန္း၊ ခုုိေလာက္သာ သိတဲ့ ကြ်န္မက သိမ္းငွက္မွန္း မသိပါဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက အဘိုုးၾကီးတစ္ေယာက္က ေၿပာၿပလိုု ့သာ သိမ္းငွက္မွန္း သိတာ။ ေန ့တိုုင္း မွန္ေၿပာင္းသယ္ပါရဲ ့ ဒီေန ့မွ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္လိုု ့ အဘိုုးၾကီးက မခ်င့္မရဲ ၿဖစ္ေနေလရဲ ့။ ၾကည့္ရတာ ငွက္ၾကည့္ဝါသနာပါတဲ့သူနဲ ့တူတယ္။ အဲဒီလိုု ငွက္ၾကည့္ဝါသနာပါတဲ့၊ ငွက္ၿမင္တာနဲ ့ ဘာငွက္မွန္း ဒက္ခနဲသိတဲ့ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ကိုု ဖ်ပ္ခနဲ သတိရမိတယ္။ မွန္းၾကည့္စမ္းပါ ဘယ္သူလဲလိုု ့။ ဒီနားတဝိုုက္မွာ ၁၇ ရာစုုတုုန္းက ေဒသခံအေမရိကန္ တိုုင္းရင္းသားေတြ ေနထိုုင္ခဲ့ၾကပါတယ္တဲ့။ ေဒသခံေတြ ဘာလိုု ့ ဒီေနရာမွာ အေၿခခ်ၾကသလဲဆိုုေတာ့ ဒီအနီးအနားတဝိုုက္မွာ ေပါက္ေရာက္တဲ့ က်ဴးလစ္ tulip ပင္ေတြေၾကာင့္ပါတဲ့။ က်ဴးလစ္ပင္စည္က ေၿဖာင့္တန္းေနၿပီး သစ္ကိုုင္းခက္ေတြ ရွင္းေနေတာ့ ေလွထြင္းဖိုု ့ အေကာင္းဆံုုးပါတဲ့။ ဒဏရီအရေတာ့ ၁၆၂၆ ခုုႏွစ္ က်ဴးလစ္ပင္ေအာက္မွာ နယူးနယ္သာလန္ ဂ်င္နရယ္ဒါရိုုက္တာက ေဒသခံေတြဆီကေန  နယ္သာလန္ေငြေၾကး ၆၀ နဲ ့ ညီမွ်တဲ့ ကုုန္ပစၥည္းေတြနဲ ့ မက္ဟန္တန္ကိုု ဝယ္ယူခဲ့ပါသတဲ့။ ေက်ာက္ဂူေတြမွာ homeless အိမ္ေၿခမဲ့ေတြ ေနထိုုင္ခဲ့ၿပီး ရုုပ္ရွပ္သရုုပ္ေဆာင္ ဆင္ၿမ ူရယ္ အယ္လ္ ဂ်က္ဆန္က အဲဒီေက်ာက္ဂူမွာ ေနထိုုင္တဲ့ homeless အိမ္ေၿခမဲ့အၿဖစ္ သရုုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ရုုပ္ရွင္ေတာင္ ရိွပါသတဲ့။

Hank's  meet up at Fort Tryon Park, Inwood

Inwood cave

ဟန္ ့ခ္ ေနာက္ဆံုုး ရွင္းၿပတဲ့ အပင္က ဂင္းကိုု Gingko လိုု ့ အမည္ရတဲ့ အပင္ပါ။ မူလဇာတိက တရုုတ္ၿပည္က ၿဖစ္ၿပီး နယူးေယာက္တခြင္ အဲဒီအပင္ေတြ စိုုက္ပ်ိဳးေနပါသတဲ့။ ဟုုတ္ပါ့ အဲဒီေတာ့မွ သတိထားမိတယ္ ကြ်န္မတိုု ့လမ္း၊ ရပ္ကြက္တဝိုုက္မွာ အဲဒီအပင္ေတြခ်ည္းပဲ။ အရြက္ေလးက ထူးၿခားတယ္ ၿမင္းခြာရြက္နဲ ့ဆင္တယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီမွာ တပင္လံုုး ဝါလိုု ့။ တေလာက နယူးေယာက္ ေဘာ္တနစ္ကယ္ဂါးဒင္း wonderland tour မွာ ပါဝင္ေတာ့ ဂိုုက္က အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အဘိုုးၾကီး။ အရြက္မရိွေတာ့တဲ့ ဂင္းကိုုပင္ကိုု ထိုုးၿပၿပီး အဖိုုလား၊ အမလားတဲ့။ အဖြဲ ့ထဲက ဆက္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလးက အပြင့္ပြင့္လိုု ့ အနံ ့ရရင္ အဖိုု၊ အမ ခြဲႏိုုင္တယ္တဲ့။ အမပင္က အသီးသီးေတာ့ လူစုုလူေဝးတဲ့ water fountain နားမွာ မစိုုက္ဘဲ အဖိုုပင္ပဲ စိုုက္ပါသတဲ့။ မင္းတိုု ့က ေအးရွန္းလား ဟုုတ္ကဲ့ ဒီဂင္းကိုုပင္က ကနဦးတုုန္းကေတာ့ အေမရိကန္မွာ ရိွခ်င္ရိွခဲ့မွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ မ်ိဳးတုုန္းသြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ အေမရိကန္မွာ မရိွေတာ့ဘူး။ တရုုတ္ၿပည္က ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာေတာ့ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့အပင္ဆိုုၿပီး ဂရုုတစိုုက္ ထိန္းသိမ္းထားလိုု ့ ဂင္းကိုုပင္ကိုု ၿပန္ေတြ ့တာကြ။ သဘာဝေဘးဒဏ္ ခံႏိုုင္ရည္စြမ္း ၿမွင့္တယ္၊ ဂရင္းေဟာက္စ္အတြက္ ေကာင္းတယ္ဆိုုၿပီး နယူးေယာက္တခြင္မွာ စိုုက္ပ်ိဳးေနၾကေလရဲ ့။ အသီးက နံေပမဲ့ ေဆးဖက္ဝင္တယ္ဆိုုၿပီး အေစ့ကိုု စားၾကတယ္။

Gingko tree

မင္းတိုု ့ သစ္ပင္ေတြ Photosynthesis လုုပ္တာ သိလား။ အပင္ေတြက အၿမစ္က ရတဲ့ ေရ၊ ေလထဲက ႏိုုက္ထရိုုဂ်င္ဓာတ္ေငြ ့၊ ေနေရာင္ၿခည္နဲ ့ ဓာတ္ၿပ ုုၿပီး အပင္အတြက္ ဂလူးဂိုု ့စ္ထုုတ္၊ ေလထဲကိုု ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ေငြ ့ ၿပန္ထုုတ္တာ။ မွန္တယ္ ေဆာင္းတြင္းမွာ သစ္ရြက္ေတြ မရိွေတာ့တဲ့အခါ ဖိုုတိုုဆင္းသယ္ဆစ္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ။ အယ္...ဟုုတ္သားပဲ ဘယ္လိုုလုုပ္သလဲဟင္။ ေႏြရာသီမွာ ေနေရာင္ၿခည္ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္ရေတာ့ အစိမ္းၿခယ္ဓာတ္ေတြ မ်ားေနလိုု ့ သစ္ရြက္ေတြ စိမ္းေနတာ။  ေန ့တာတိုုတဲ့ ေဆာင္းဦးမွာ သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေၿပာင္းလာတာ ေနေရာင္ၿခည္ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္ မရေတာ့လိုု ့ အစိမ္းေရာင္ၿခယ္ဓာတ္ေတြ နည္းလာလိုု ့ကြ။ သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေၿပာင္းလာရင္ မၾကာခင္ ေဆာင္းတြင္းေရာက္ေတာ့မယ္လိုု ့ သစ္ပင္ေတြက သိၾကတယ္။ ေမပယ္ပင္ေတြရဲ ့ သစ္ရြက္ေတြမွာ ဂလူးကိုု ့စ္ေတြ ရိွေနတဲ့ ေနရာက အနီေရာင္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ဝက္သစ္ခ်ပင္ Oak ဆိုု အနီေရာင္ကေန အညိုုေရာင္ ေၿပာင္းသြားတယ္။ ေမပယ္ပင္ကေန သၾကား၊ syrup (ပန္ကိတ္ pancake ေပၚမွာဆမ္းတဲ့ သကာရည္) ထုုတ္လိုု ့ရတယ္ဆိုုတာ သိသလား။ ဗာမြန္သြား ေတာလားတုုန္းက နယူးအဂၤလန္ ေမပယ္ၿပတိုုက္မွာ အဲဒီအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့၊ ဗီဒီယိုု ၾကည့္ခဲ့ရလိုု ့သိပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ သစ္ပင္ေတြက ဖိုုတိုုဆင္းသယ္ဆစ္ မလုုပ္ေတာ့ဘဲ အိပ္ေနၾကတာကြဲ ့။

သစ္ပင္ေတြရဲ့ ပံုုသဏၭာန္ေတြက တခုုနဲ ့တခုု မတူဘူး၊ အလွတစ္မ်ိဳးစီ။ ဒီအပင္ဆိုု ေတာင္ဖက္ပိုုင္းမွာ ေပါက္တဲ့အပင္ သူ ့အၿမစ္ေတြက ေၿမေပၚမွာ နည္းနည္းေလး ေပၚေနတတ္တယ္ ေလရႈဖိုု ့။ ပင္စည္ကိုု ထြင္းလိုုက္တိုုင္း အပင္က ေသသြားမွာ မဟုုတ္ဘူး။ သစ္ေခါက္ေတြက အထပ္လိုုက္ဆိုုေတာ့ ထြင္းလိုု ့ရတယ္။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားက Redwood ပန္းၿခံက သစ္ပင္ကိုု ၿမင္ဖူးၾကတယ္မလား အလယ္မွာ ကားသြားလိုု ့ ရတယ္ေလ။ သစ္ပင္ေတြရဲ ့ အေခါက္က တခုုနဲ ့တခု မတူၿပန္ဘူး  အလွတစ္မ်ိဳးစီ။ ဘယ္သစ္ပင္က ပင္စည္အေခ်ာမြတ္ဆံုုးလဲ ။ American peach  မွန္တယ္။ ပင္စည္ေခ်ာမြတ္လိုု ့ နာမည္ေတြ ေရးထြင္းတာ အခံရဆံုုး။ ေဘာတနစ္ဂါးဒင္းမိုု ့ ႏိုုင္ငံၿခားက အပင္ေတြကိုု စံုုလင္ေအာင္ စိုုက္ပ်ိဳးထားတယ္။ တခ်ိဳ ့က ကြန္ပလိန္းၾကတယ္ ဘာလုုိ ့ ႏိုုင္ငံၿခားအပင္ေတြ စိုုက္ပ်ိဳးတာလဲတဲ့။ ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းမွာ စိုုက္ပ်ိဳးထားေတာ့ တကမၻာလံုုးက အပင္ေတြ ၿမင္ရတာေပါ့ မဟုုတ္ဘူးလား။ National Park Ranger ေနရွင္နယ္ပါ့ခ္ရိန္းဂ်ားေတြက အပတ္တိုုင္း သစ္ပင္ေတြ အေရာင္ေၿပာင္းတာ၊ အသီး၊ အပြင့္ပြင့္တာ၊ သစ္ရြက္ေၾကြတာေတြကိုု မွတ္တမ္းမွတ္ၿပီး ရာသီဥတုု အေၿပာင္းအလဲမွာ သစ္ပင္ေတြ အက်ိဳးသက္ေရာက္ပံုုကိုု ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။

Gingko trees

Redwood Park credit to Google

ေက်းဇူးေတာ္ေန ့ ပိတ္ရက္မွာ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကိုု ခရီးသြားေတာ့ လည္ပတ္ခဲ့တာ Adventure aquarium ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ပါ။ အက္ေကဒီးယား ေတာလားတုုန္းက ကြန္နက္တီးကပ္ၿပည္နယ္ မစ္စတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္၊ ႏိုုင္အာဂရာေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြ လည္ပတ္ဖူးသားမိုု ့ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြက တခုုနဲ ့တခုု ထူးမၿခားနားပါပဲ။ ဒီ အက္ဗန္ရွား ေရသတၱဝါၿပတိုုက္က Hippo ေရၿမင္းရိွလိုု ့ နည္းနည္းထူးၿခားတယ္။ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ဇုုန္ေလးခုုရိွရာမွာ အားလံုုးႏွံ ့ေအာင္ လည္ၿပီးေတာ့ kids zone ဆိုုတဲ့ ကေလးေတြကိုု ပညာေပးတဲ့အခန္းကိုု ဝင္လည္ပါတယ္။ ဖားတပိုုင္း၊ ငါးတပိုုင္းကိုု ၿပၿပီး ဝိုုင္းေရ အဲဒါ ဖားေလာင္းလိုု ့ ေၿပာေတာ့ ဝိုုင္းက မသိဘူးတဲ့။ ဟင္... အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ မသင္ရဘူးလား သင္ခဲ့ရမွာေပါ့ ေမ့ေနၿပီေလ။ ဥကေန ဖားၿဖစ္ပံုုအဆင့္ဆင့္ ၿပသထားတဲ့ ပန္းခ်ီကိုု ၿမင္ေတာ့ ဝိုုင္းက kids zone ဆိုုေပမဲ့ ကေလးေတြသာ ပညာရတာ မဟုုတ္ဘူး လူၾကီးေတြလည္း ပညာရတာပဲေနာ္တဲ့။ ဝိုုင္း နင္ ဖားသား စားလား စားတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အေဖ ဖားသားမီးဖုုတ္ စပါးလင္ႏိုုင္ႏိုုင္နဲ ့ ခ်က္ေကႊ်းတာ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ ရွဴး... တိုုးတိုုး ဟိုုမွာေတြ ့လား Fogs as Pets ဆိုုၿပိး ကေလးေတြကိုု ပညာေပးတာ လူၾကီးေတြက ဖားသား စားေကာင္းတယ္လိုု ့ ေတြးေနတယ္ ေကာင္းေရာ။

Adventure Aquarium Camden, New Jersey

ညစာကုုိ တရုုတ္ဘူေဖးဆိုုင္မွာ စားေတာ့ ဖားသားေၾကာ္ေတြကိုု ေတြ ့ေတာ့ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္က အေရာင္ေတာက္ေတာက္ အဆိပ္ရိွတဲ့ ဖားေတြကိုု သတိရသြားတယ္။ ငါးမန္းေတြ ေတြ ့ေတာ့ ဝိုုင္း သိလား ငါးမန္းေတာင္က ေစ်းေကာင္းတယ္ တခ်ိဳ ့ဆိုု ငါးမန္းေတာင္ကိုုပဲ ၿဖတ္ယူၾကတာ ရိွတယ္။ တရုုတ္မဂၤလာပြဲမွာ ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳ ေကႊ်းႏိုုင္မွ ဂုုဏ္ရိွတယ္လိုု ့ မွတ္ၾကတယ္။ ခုုဆိုု ငါးမန္းက မ်ိဳးတုုန္းမယ့္စာရင္း ဝင္ေနၿပီ။ ငါးေတြ ဖမ္းဆီးလြန္းလိုု ့ ေနာင္အႏွစ္ငါးဆယ္ဆိုုရင္ ငါးဆိုုတာ ၿပတိုုက္မွာပဲ ရိွေတာ့မယ္တဲ့။ ရွဴး တိုုးတိုုး ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳေသာက္ဖိုု ့ ေတြးေနတဲ့ တရုုတ္ငတိမေလးေတြလိုု ့ ထင္သြားဦးမယ္။

ဘာရယ္ မဟုုတ္ပါဘူး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သိခဲ့တာေလးေတြပါ။

စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၄။

ႏိုုဝင္ဘာလရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးပတ္ ၾကသပေတးေန ့မွာ က်ေရာက္တဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေန ့၊ ဘလက္ဖရိုုင္းေဒး၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုုးပိတ္ရက္ ေလးရက္ေတာင္ ရတာမိုု ့ အေမရိကန္မွာ ခရီးသြားၾကတဲ့ အခ်ိန္ဆိုုပါေတာ့။ ယူအန္ရံုုးက ဘလက္ဖရိုုင္းေဒး မပိတ္သလိုု အလုုပ္မ်ားေနလိုု ့ ခြင့္မယူခ်င္တဲ့ ဝိုုင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ရက္ခရီးစဥ္ေတြ ရွာေဖြတဲ့အခါမွာ ခရစ္စမတ္အထူးအစီအစဥ္ တစ္ညအိပ္ႏွစ္ရက္ခရီးစဥ္ သံုုးခုုကိုု သြားေတြ ့ပါတယ္။ ေယးတကၠသိုုလ္၊ Yankee Candle Village ရိွတဲ့ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ဖက္၊ Longwood Gardens ရိွတဲ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ဖက္၊ ေရခဲပန္းပုုၿပပြဲရိွတဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿပည္နယ္ဖက္ကိုု သြားတဲ့ခရီးစဥ္ သံုုးခုုထဲမွာ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ခရီးစဥ္ကိုု ေရြးလိုုက္ပါတယ္။ ခရီးမသြားခင္ တစ္ပတ္အလိုုမွာ ကြင္ဖန္း confirm ၿဖစ္မၿဖစ္ စံုုစမ္းၾကည့္ေတာ့ လံုုေလာက္တဲ့ဘြတ္ကင္း အေရအတြက္မရလိုု ့ ခရီးစဥ္မၿဖစ္ေၿမာက္ဘူးတဲ့။ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားခရီးစဥ္က ကြင္ဖန္းၿဖစ္မွာမိုု ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားခရီးစဥ္ကိုု ေၿပာင္းလိုုက္တာမိုု ့ ကြန္နက္တီကပ္သြား ေတာလား အစား ပန္ဆယ္ဗးနီးယားသြား ေတာလား ၿဖစ္သြားပါတယ္။

စုုရပ္ကိုု သတ္မွတ္ထားခ်ိန္ေရာက္ဖိုု ့၊ ရာသီဥတုု ေအးရင္ အေႏြးထည္ေတြ ယူခဲ့ဖိုု ့၊ လိုုအပ္တာေတြ မွာၾကားတဲ့ မတ္ေဆ့ေတြကိုု ခရီးသြားမဲ့ေန ့ မတိုုင္ခင္ အၾကိ ုုေန ့ညမွာ တိုုးဂိုုက္ဆီက ရေလ့ရိွပါတယ္။ တိုုးဂိုုက္ဆီက မတ္ေဆ့ရေတာ့ ဟယ္ခနဲ ၿဖစ္သြားတယ္ မနက္ ၈ ၄၅ စုုရပ္ကိုု ေရာက္ေအာင္လာဖိုု ့တဲ့။ ဘုုရားေရ...တိုုးက ၈ နာရီ ထြက္မွာ မဟုုတ္ဘူးလား အခ်ိန္ေၿပာင္းလိုုက္တာလား  ဖုုန္းေခၚမွပါပဲ။ ဖုုန္းေခၚေတာ့ လိုုင္းမအားဘူး တူ...တူ ၿမည္ေနတယ္ ကြ်န္မလိုု ဟယ္ခနဲ ၿဖစ္သြားသူေတြ တိုုးဂိုုက္ကိုု ဖုုန္းေခၚၿပီး ေသခ်ာေအာင္ ေမးၿမန္းေနၾကတယ္နဲ ့ တူတယ္။ တိုုးဂိုုက္က ဖုုန္းၿပန္ေခၚပါတယ္ အခ်ိန္မွားသြားလိုု ့တဲ့ မနက္ ၆ နာရီ ၄၅ စုုရပ္ဖလပ္ရွင္းကိုု ေရာက္ေအာင္လာပါတဲ့။ မၾကာပါဘူး ေနာက္တိုုးဂိုုက္တစ္ေယာက္ ဖုုန္းဆက္လာၿပန္တယ္။ မနက္ ၆ နာရီ ၄၅ စုုရပ္ဖလပ္ရွင္းကိုု ေရာက္ေအာင္လာဖိုု ့။ တိုုးဂိုု္က္ဆီက မတ္ေဆ့ကိုု ဝိုုင္းဆီပိုု ့ေတာ့ သူလည္း ဟယ္ခနဲ ၿဖစ္သြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ ခ်က္ခ်င္းဖုုန္းေခၚတယ္။ ဝိုုင္းေရ အဲဒီလိုု အဲဒီလိုု အေရးၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ကိုုမွ မွားရတယ္တဲ့။ အင္း ...ဒီလိုုမ်ိဳး မတိက်တဲ့ တိုုးဂိုုက္ေတြနဲ ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့ ဝိုုင္းနဲ ့ ေတြ ့ၾကဦးမယ္ထင္ပါ့။


မနက္ ၅ နာရီခြဲ အိပ္ယာက၊ ေရခ်ိဳး၊ အထုုပ္ၿပင္ေနတာ ၆ နာရီ ၁၅ ၿဖစ္သြားလိုု ့ ဘူတာဆီ အသည္းအသန္ ေၿပးရတာနဲ ့ ေရေႏြးဓာတ္ဘူးနဲ ့ ဖုုန္းအားသြင္းၾကိ ုုး ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ဖလပ္ရွင္းကေန ၇ နာရီမွာ ထြက္တဲ့ ၾကိ ုုပိုု ့ဖယ္ရီကိုုစီး တရုုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီခြဲ။ ေက်းဇူးေတာ္ေန ့ပိတ္ရက္မွာ ဝါရွင္တန္ဒီစီ၊ ႏိုုင္အာဂရာ၊ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယား ေန ့ခ်င္းၿပန္ ခရီးစဥ္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဝိုုင္းေရာက္လာေတာ့ တိုုးဂိုုက္ဆီမွာ ခ်က္ကင္ဝင္ေတာ့ မွားေနလားမသိဘူး စစ္လိုုက္ဦးမယ္နဲ ့ ခံုုနံပါတ္မရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တၿခားအဖြဲ ့နဲ ့ မွားေနလိုု ့ ေဆာရီးေနာ္ဆိုုၿပီး ဒုုတိယတန္းခံုုရတယ္။ ဒီခရီးက သြားဖူးသမွ်ခရီးထဲမွာ အခ်ိန္အတိအက် ထြက္တဲ့ ခရီးၿဖစ္သလိုု ခရီးသည္အၿပည့္ မပါဘူး။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က နယူးေယာက္ၿပည္နယ္အေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ဟာ ဘေရာင္း Bronx ၊ မက္ဟန္တန္ Manhattan ၊ ကြင္း Queens ၊ ဘရႊတ္ကလင္း Brooklyn ၊ ကေနဒါနဲ ့ ေရကန္ၾကီးေတြ ၿခားထားသလိုု ဗာမြန္ၿပည္နယ္နဲ ့လည္း၊ ခ်န္ပိန္ေရကန္ ၿခားထားၿပန္တဲ့ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ အတြင္းပိုုင္းဆိုုၿပီး ရိွပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ရဲ  ့  ၿမိ ုု ့ေတာ္က အလ္ဘေန Albany ၿဖစ္ေပမဲ့ နယူးေယာက္စီးတီး NYC (New York City) က အၾကီးဆံုုးပါ။

မက္ဟန္တန္နဲ ့ ဘရႊတ္ကလင္းကိုု ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားသံုုးစင္း ရိွပါတယ္။ အတိုုေကာက္ BMW လိုု ့ မွတ္ထားပါတဲ့။ B က ဘရႊတ္ကလင္းတံတား၊  M က မက္ဟန္တန္တံတား၊ W က ဝီလီယံဘာ့ခ္တံတား Williamsburg တံတားပါ။ မက္ဟန္တန္ကိုု ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း ၃ ခုုရိွရာမွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္နဲ ့ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေဟာ္လန္တန္နယ္၊ လင္ကြန္းတန္နယ္၊ ကြင္းဖက္ကိုု ကြင္းမစ္ေတာင္းတန္နယ္ေတြနဲ ့ ဆက္သြယ္ထားပါတယ္။ အရင္တုုန္းက ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းေဖာက္ရင္ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ လိႈဏ္ေခါင္းနားမွာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုုေဆာက္ၿပီး ပန္ကာအၾကီးၾကီးေတြ တပ္ဆပ္ကာ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းထဲ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းမြန္ေစတဲ့ နည္းလမ္းကိုု ေတြ ့သြားတယ္တဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေခါင္းေဆာင္ ရွင္းၿပေတာ့မွ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း တဖက္တခ်က္ဆီက ေလရဟတ္ရိွတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကိုု သတိထားမိေတာ့တယ္။ နယူးေယာက္ဆိုုတာနဲ ့ လစ္ဘာတီရုုပ္တုုကိုု ေၿပးၿမင္ၾကေပမဲ့ လစ္ဘာတီရုုပ္တုုက နယူးေယာက္ၿပည္နယ္မွာ ရိွတာမဟုုတ္ပါဘူး။ ေဟာ္လန္တန္နယ္ထဲက ထြက္ရင္ပဲ Welcome to New Jersey ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုု ၿမင္ရတယ္။ ဆိုုင္းဘုုတ္မွာ ဘာေတြ ့သလဲ...(ကေလးမ်ား) လစ္ဘာတီရုုပ္ ။ မွန္ပါတယ္ လစ္ဘာတီရုုပ္တုုက နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္မွာ ရိွတာကြဲ ့။


လစ္ဘာတီရုုပ္တုုကိုု လွမ္းၾကည့္လိုုက္ နယူးဂ်ာဆီဖက္မွာ ရိွတာလား၊ နယူးေယာက္ဖက္မွာ ရိွတာလား။ (ကေလးမ်ား) နယူးဂ်ာဆီဖက္မွာ။ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ အေသးဆံုုးၿပည္နယ္ထဲမွာ ပါတယ္။ နယူးဂ်ာဆီရဲ  ့ ထူးၿခားခ်က္က ဓာတ္ဆီေစ်း သက္သာတယ္။ နယူးေယာက္သားေတြ နယူးဂ်ာဆီမွာ ဓာတ္ဆီလာၿဖည့္ရင္း ေလ်ာ့ပင္းၾကတယ္။ နယူးေယာက္နဲ ့ ယွဥ္ရင္ သက္သာတာကိုုး။ နယူးေယာက္က အကုုန္ေစ်းၾကီးတယ္ အိမ္ေစ်းေတြလည္း ေခါင္ခိုုက္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ ့ အင္တန္းရွစ္ဆင္းေနတုုန္းက ဖယ္ဒရယ္၊ စတိတ္တက္စ္ေတြပဲ ေဆာင္ရေပမဲ့ ခုုေတာ့ အလုုပ္ဗီဇာၿဖစ္သြားၿပီမိုု ့ Social Security (ပင္စင္)၊ မက္ဒီကယ္ Medicare  တက္စ္ေတြအၿပင္ နယူးေယာက္မွာေနတာမိုု ့ နယူးေယာက္စီးတီးတက္စ္၊ မသန္မစြမ္းတက္စ္ေတြ ေဆာင္ရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီမွာေနရင္ နယူေယာက္စီးတီးတက္စ္၊ မသန္မစြမ္းတက္စ္ေတြ ေဆာင္စရာ မလိုုဘူး။ ကားပါးကင္၊ ကားအာမခံေတြလည္း နယူးေယာက္မွာ ပိုုေစ်းၾကီးတယ္။ တိုုးဂိုုက္က အဂၤလိပ္စကားအသံထြက္ မေကာင္းေပမဲ့ ၾကိ ုုးစားပမ္းစား ရွင္းၿပပါတယ္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က တိုုးဂိုုက္ေရဘင္ကိုု သူ ့ပါတနာ Partner လိုု ့ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ဝိုုင္း ရယ္ခ်င္တာကိုု မထိန္းႏိုုင္လိုု ့ စာရြက္နဲ ့ကြယ္ၿပီး ရယ္ၾကတယ္။

Colleague ၊ Team member ၊ Friend စကားလုံးေတြ အမ်ားၾကီး ရိွရဲ ့သားနဲ ့ ဒီစကားလံုုးကိုုမွ ေရြးရတယ္လိုု ့။ ၾကည့္ရတာ အေမရိကန္ အသံုုးအႏႈန္းကိုု သိပံုုမရဘူး သတိေပးမွပါပဲ။ အင္း လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္ တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ သတိေပးရေအာင္။ ပထမဆံုုး သြားေရာက္မဲ့ေနရာက မက္ဟန္တန္ကေန မိုုင္ ၁၁၀၊ ၂ နာရီအေဝးမွာရိွတဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ကန္ဒမ္ၿမိ ုု ့မွာရိွတဲ့ အက္ဗန္းရွားေရသတၱဝါၿပတိုုက္ Adventure Aquarium ပါ။ ႏိုုင္အာဂရာသြားေတာလားတုုန္းက ဒစ္ကာဗာေရသတၱဝါၿပတိုုက္၊ အက္ေကဒီယားသြားေတာလားတုုန္းက ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ မစ္စတစ္ၿမိ ုု ့က မစ္စတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြကိုု လည္ပတ္ၿပီးၿပီမိုု ့ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြကိုု လည္ပတ္ဖိုု ့ ဆႏၵမရိွေတာ့လိုု ့ မလည္ေတာ့ဘူးလိုု ့ ေတြးေနၾကတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထၿပီးလာရတာမိုု ့ အိပ္ခ်င္ေနၾကမွန္း သိတယ္ အိပ္ၾကမလား သီခ်င္းနားေထာင္ၾကမလား။ ကားေပၚမွာ ပါတဲ့ ကေလးငါးေယာက္က သီခ်င္းနားေထာင္မယ္လိုု ့ သံၿပိ ုုင္ေအာ္ၾကတယ္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူ ့စိတ္ၾကိ ုုက္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္တယ္။ Westlife ၊ Nsync သီခ်င္းေတြဆိုုေတာ့ ကြ်န္မအၾကိ ုုက္ေပါ့။ ဗီြဒီယိုုကာဗာက ခုုသြားလည္ပတ္မဲ့ ေနရာေတြက ဓာတ္ပံုုေတြပါ။ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္က ဓာတ္ပံုုလွလွေတြၿမင္ေတာ့ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ကိုု ဝင္လည္မယ္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ အမ်ားစုုက ၿမိ ုု ့ရဲ ့အေဝးမွာ ရိွေနတတ္ေတာ့ ဝင္မလည္ရင္ ေပးထားတဲ့အခ်ိန္ကိုု ဘာမွာ သြားၿဖ ုုန္းရမွန္း မသိဘူး။


အိႏိၵယႏႊယ္ဖြား ၈ ေယာက္ အုုပ္စုုက ေရသတၱဝါၿပတိုုက္မွာမွ လာဆံုုေတာ့ ကားမွာ လူၿပည့္သြားတယ္။ အက္ဗန္ရွားေရသတၱဝါၿပတိုုက္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ ေရၿမင္းရိွတဲ့ တစ္ခုုတည္းေသာ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ ၿဖစ္သလိုု အေမရိကန္မွာ တူသဏၭန္ ႏႈတ္သီးရိွတဲ့ ငါးမန္းေတြရိွတဲ့ တစ္ခုုတည္းေသာ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ တစ္ခုုလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ တိုးဂိုုက္က အခ်ိန္ႏွစ္နာရီ ေပးၿပီး ေန ့လည္စာကိုု ေရသတၱဝါၿပတိုုက္က စားေသာက္ေဆာင္မွာ စားခဲ့ဖိုု ့ မွာၾကားပါတယ္။ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ဇုုန္ ေလးခုုရိွပါတယ္။ မိေက်ာင္း၊ ငါးေတြ ၿပထားတာကေတာ့ တၿခားေရသတၱဝါၿပတိုုက္နဲ ့ အတူတူပါပဲ။ ကြ်န္မ ကင္မရာက ေအာ္တိုုဖလပ္ရွ္ထြက္ေနတာ ဘယ္လိုုလုုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ ဓာတ္ပံုုေတြ မေကာင္းဘူး။ အိုုင္ဖုုန္းကင္မရာက ပိုုေကာင္းေနတယ္။ အာဖရိကပင္ကြင္းတဲ့ ပင္ကြင္းေလးေတြက ခ်စ္စရာေလး။ ငါးလိပ္ေက်ာက္၊ ေၿမြနဲ ့တူတဲ့ငါး၊ ငါးမန္းေလးေတြကိုု ကိုုင္ၾကည့္လိုု ့ရေတာ့ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ ခန္းမတစ္ခုုမွာ လူေတြအၿပည့္ဆိုုေတာ့ ဘာမ်ားလဲေပါ့။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ အဘြားၾကီးက ခရစ္စမတ္မွာ ဘယ္လိုုစိတ္မ်ိဳးထားသင့္သလဲ ေမးေတာ့ ေၿဖဖိုု ့ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး လက္ေထာင္ၾကတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္ကိုု ေရွ ့ထြက္ခုုိင္းၿပီး ေၿဖခိုုင္းေတာ့ ကေလးမေလးက ခရစ္စမတ္မွာ တၿခားသူေတြကိုု ကူညီရမယ္၊ စိတ္ေကာင္းထားရမယ္တဲ့။ သူ ကိုုယ္တိုုင္ဖုုတ္ထားတဲ့ ကြတ္ကီးေတြကိုု ပြဲၿပီးရင္ လက္ေဆာင္အၿဖစ္ ေပးပါမယ္။ မ်က္စိမွတ္ၿပီး ဆုုတစ္ခုုေတာင္းပါတဲ့ မ်က္စိဖြင့္ခိုုင္းလိုုက္ေတာ့ ေရကန္ထဲမွာ ကူးခတ္ေနတဲ့ စကူပါဆန္တာကိုု ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ ကေလးေတြဆိုုတာ Santa, I love you. လိုု ့ ေအာ္တဲ့သူေအာ္နဲ ့ လက္ခုုပ္တီးၾကတာေပါ့။ စကူပါဆန္တာ Scuba Santa ဆီကိုု ေပးပိုု ့ႏုုိင္တဲ့ အၿမန္စာပိုု ့ပံုုး Express Mail နားမွာ ကေလးေတြ ဆန္တာဆီ စာေရးေနၾကတယ္။ ေရၿမင္းၿပခန္း ဝင္ရင္ပဲ အနံ ့အသက္က ဆိုုးတယ္။ ေရထဲစိမ္ေနၾကတဲ့ ေရၿမင္းနား ငါးကေလးေတြ ကူးခတ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီငါးေတြက ေရၿမင္းကိုုယ္ေပၚက ဆဲလ္ေသေတြကိုု လာစားတာတဲ့။ ေရၿမင္းေတြဟာ ပင္လယ္ဖ်ံ Sea lion ၊ Dolphin တိုု ့လိုု ယဥ္ပါးလြယ္တဲ့ သတၱဝါမ်ိဳး မဟုုတ္ေတာ့ သင္ၾကားရတာ ခက္ပါတယ္။ မ်ိဳးတုုန္းေတာ့မဲ့ စာရင္းဝင္ေနပါတယ္။


တၿခားေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြနဲ ့ မတူတာက ငါးမန္းကန္ေအာက္ လိႈဏ္ေခါင္းကေန ကူးခတ္သြားလာေနတဲ့ ငါးမန္းေတြကိုု ၃၆၀ ဒီဂရီ လည့္ပတ္ၾကည့္လိုု ့ ရတာပါ။ တရုုတ္ၿပည္မွာ ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳက နာမည္ၾကီးတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆိုု ငါးမန္းအေတာင္ကိုုပဲ ၿဖတ္ယူၾကတယ္။ ငါးမန္းေတြလည္း မ်ိဳးတုုန္းေတာ့မဲ့ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳ တခါမွ မစားဖူးဘူး။ ရွဴး...တိုုးတိုုး...ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳအေၾကာင္း ေတြးေနတဲ့ တရုုတ္ငတိမေလးေတြလိုု ့ ထင္သြားဦးမယ္။ 3D  Movie Theatre ရိွေပမဲ့ ဝင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ kids zone ဆိုုတာပဲ က်န္ေတာ့မယ္ ဝင္ၾကည့္ရေအာင္။ ဝိုုင္းေရ  ဒီဖားေလာင္းကေန ဖားၿဖစ္ေနတာဆိုုေတာ့ ဝိုုင္းက မသိဘူးတဲ့။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုုန္းက မသင္ရဘူးလား သင္ခဲ့ရမွာေပါ့ ခုုေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။ ဒီဓာတ္ပံုုက ဖားၿဖစ္လာပံုု အဆင္ဆင့္ကိုု ၿပထားတာ ကေလးေတြတင္ ဗဟုုသုုတရတာမဟုုတ္ဘဲ လူၾကီးေတြလည္း ဗဟုုသုုတရတာပဲေနာ္။ ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အေဖ ဖားကိုုမီးဖုုတ္ၿပီး စပါးလင္ႏိုုင္ႏိုုင္နဲ ့ ခ်က္ေကႊ်းတာ သိပ္စားေကာင္းတာပဲ။ ရွဴး...တိုုးတိုုး ဟိုုမွာ Fogs as Pets ဆိုုၿပီး ကေလးေတြကိုု ပညာေပးတယ္ လူၾကီးေတြက ဖားသား သိပ္စားေကာင္းတယ္လိုု ့ ေတြးေနတယ္ ေကာင္းကြာ။ ဖားေတြဟာ က်င္လည္က်က္စားတဲ့ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေပၚ မူတည္ၿပီး အေရာင္ေၿပာင္းႏိုုင္ေတာ့ ရန္သူေတြက အလြယ္တကူ မေတြ ့ႏိုုင္ဘူးတဲ့။

အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဖားေတြကိုု ၿမင္တာနဲ ့အဆိပ္ရိွမွန္း သိသာပါတယ္။ သစ္ေခါက္နဲ ့တူတဲ့ လိပ္၊ သစ္ရြက္နဲ ့တူတဲ့ ဖားေတြကိုု မွန္ၿပတင္းေပါက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ရွာေဖြၾကၿပီး မေတြ ့ေသးတဲ့သူေတြကိုု ၿပရတာလည္း တမ်ိဳးေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။ အခ်ိန္ေစ့ေနၿပီမိုု ့ ေန ့လည္စာစားဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွေတာ့ဘဲ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ကေန ထြက္ခြာၿပီး ေဘးနားက ၿမစ္ကမ္းေဘးမွာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ တဖက္ကမ္းကၿမိ ုု ့က ဖီလာဒဲဖီးယားၿမိ ုု ့နဲ ့ သိပ္တူတာပဲ။ မႏွစ္က မန္မိုုရီယမ္ေဒးပိတ္ရက္မွာ ဖီလာဒဲဖီးယားသြားေတာလားထားေတာ့ ဖီလာဒဲဖီးယားၿမိ ုု ့ကိုု မွတ္မိေနတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္က တဖက္ကမ္းကၿမိ ုု ့က ဖီလာဒဲဖီးယားၿမိ ုု ့၊ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္နဲ ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကိုု ၿခားထားတဲ့ ဒဲလာဝဲယားၿမစ္၊ ဒဲလားဝဲယားၿမစ္ေပၚကေန နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္နဲ ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကိုု ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားက ဘန္ဂ်မင္ ဖရန္ ့ကလင္းတံတားလိုု ့ ရွင္းၿပပါတယ္။ ဘန္ဂ်မင္ဖရန္ ့ကလင္းဟာ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံကိုု တည္ေထာင္သူ ဖခင္ၾကီးေတြထဲက တစ္ဦးၿဖစ္ၿပီး စာေရးဆရာ၊ ပုံုုႏွိပ္ထုုတ္ေဝသူ၊ ႏိုုင္ငံေရးသမား၊ သိပၺံပညာရွင္၊ တီထြင္သူ၊ သံတမန္၊ သူ လုုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒုုတိယသြားေရာက္လည္ပတ္မဲ့ေနရာက ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ကန္နက္စကြဲယားၿမိ  ုု ့က ေလာင္းဝုုဂါးဒင္းၿဖစ္ၿပီး ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ကေန မိုုင္ ၄၀၊ ၁ နာရီေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။


အရင္အပတ္တုုန္းက ႏွင္းေတြက်တာ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ ဘာဖဲလိုုးၿမိ ုု ့ ႏွင္းေအာက္ပိေနတဲ့ပံုုေတြ သတင္းမွာ ၿမင္ခဲ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ နယူးေယာက္စီးတီးမွာေတာ့ ႏွင္းက်ရံုုပဲက်ပဲ အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ႏွင္းေတြေဖြးေနတာမ်ား ႏွင္းကမၺလာ ဖုုံးလႊမ္းေနသလိုုပါပဲ။ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္က ေလာင္းဝုုဂါးဒင္းအေၾကာင္း တရုုတ္လိုု မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွင္းၿပၿပီး အဂၤလိပ္လိုုေတာ့ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္၊ မွန္အေဆာက္အဦးကိုု သြားလည္ၾကေနာ္ဆိုုၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ရွင္းၿပတယ္။ ေလာင္းဝုုဂါးဒင္း Longwood Gardens ဟာ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ ေပၚၿပ ူလာအၿဖစ္ဆံုုး၊ အထင္ရွားဆံုုး ပန္းၿခံေတြထဲမွာ တစ္ခုုအပါအဝင္ၿဖစ္ၿပီး ဧက ၁၀၀၀ ေက်ာ္ က်ယ္ပါတယ္။ ပန္းၿခံရဲ ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏွင္းေတြဖံုုးလႊမ္းေနလိုု ့ မွန္လံုုအေဆာက္အဦးဆီ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ အထဲကိုု ဝင္လိုုက္ရင္ပဲ အေမရိကန္ေလသံနဲ ့ Wow ! It's awesome, amazing, unbelievalbe, incredible. ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ အထဲမွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုု လွပါတယ္ ပန္းၿခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခမဲ့ၿဖစ္ေပမဲ့ ေလာင္းဝုုပန္းၿခံက ဝင္ေၾကး ၂၅ က်ပ္ေပးရလိုု ့ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ ဝင္ေၾကးနဲ ့တန္ေအာင္ကုုိ လွပါတယ္။ လူအင္မတန္မ်ားလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြဆိုုရင္ တန္းစီရတယ္။ သဲကႏၱာရ၊ မုုတ္သံုုေတာ၊ အေမရိက၊ အာရွ၊ အေမရိကန္ေတာင္ပိုုင္း ၊ ေၿမာက္ပိုုင္းက အပင္ေတြကိုု ၿပသထားတာ အင္မတန္ စံုုပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ကယ္ပီတယ္ေမာက ေဘာတနစ္ဂါးဒင္းထက္ အပင္ေတြ စံုုတယ္။

၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္ အခ်ိန္ေပးထားတာမိုု ့ ၂ နာရီကိုု လည္ပတ္မယ္ ၁၅ မိနစ္ကိုု ေန ့လည္စာစားမယ္ဆိုုၿပီး ဝိုုင္းက ေက်ာပိုုးအိတ္ သယ္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္မယ္ဆိုုရင္ နဖူးေပၚမွာ ဆံပင္ေတြ ဝဲေနေအာင္ သပ္တင္ရတာနဲ ့၊ ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု ကြ်န္မေၿခေထာက္နား ေၿပးထားရတာနဲ ့ အလုုပ္ကိုု ရႈပ္ေနတာပဲ။ ေက်ာပိုုးအိတ္ ပိုုးထားေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုထဲမွာဆိုု ပခံုုးေပၚက ၾကိ ုုးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုုပဲ ၿမင္ရတာေလဆိုုေတာ့ ေက်ာပိုုအိတ္ ပိုုးထားရင္ ခါးကုုန္းကုုန္းပံုုေပါက္ေနတယ္လိုု ့ ထင္လိုု ့တဲ့။ နဖူးေပၚမွာ ဆံပင္ဝဲမေနရင္ နဖူးေၿပာင္ေၿပာင္ၾကီး ၿဖစ္ေနတာ ၾကည့္ရဆိုုးလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္မယ္ဆိုုရင္ နဖူးေပၚ ဆံပင္သပ္တင္ရတာ အလုုပ္တစ္ခုု။ ေကာက္ညွင္းထုုပ္လိုု အထပ္ထပ္ ဝတ္၊ လက္အိတ္၊ ေၿခအိတ္၊ မာဖလာ ပတ္ရေတာ့ မ်က္ႏွာေလးပဲ ၿမင္ရတဲ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဦးထုုပ္ေဆာင္းထားၿပန္၊ မာဖလာကိုုလည္း ႏွာေခါင္းနားေရာက္ေအာင္ ပတ္ထားတဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ရွင္းတယ္ ဦးထုုပ္ကိုု  ေနရာတက်ၿဖစ္ေအာင္ လုုပ္ရတာတစ္ခုုပဲ။ ဦးထုုပ္၊ ၾကိ ူးသိုုင္းေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားတဲ့ အန္ကယ္၊ ေခါင္းမွာ အၿဖ ူေရာင္ပုုဝါေလး အုုပ္၊ ဂါဝန္အၿပာ ဝတ္ထားတဲ့ အမ္းမစ္ခ်္စံုုတြဲကိုု ေတြ ့လိုုက္တယ္။ ဖီလာဒဲပီးယားသြားေတာလား၊ နယူးဂ်ာဆီသြားေတာလား ဖူးလိုု ့သာ အန္းမစ္ခ်္မွန္း သိတာ။


မွန္လံုုအေဆာက္အဦးအႏွံ ့ လည္ၿပီးေတာ့  အခ်ိန္က ၂၀ မိနစ္ေလာက္ ပိုုေနေသးေတာ့ ဘယ္ကိုုသြားလည္သင့္သလဲလိုု ့ ဝန္ထမ္းကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟိုုနားေလးမွာ ၿပတိုုက္တစ္ခုုရိွတယ္တဲ့ သြားလည္သင့္တယ္တဲ့။ ၿပတိုုက္ေရာက္ေတာ့ တခ်ိဳ ့က ဗီြဒီယိုုၾကည့္လိုု ့ တခ်ိဳ ့က ေလ့လာၾကည့္ရႈလိုု ့နဲ ့ စည္ကားေနတာပါပဲ။ ဝန္ထမ္းအဘြားက အာရွသူ ဘယ္ေနရာေတြကိုု ၾကည့္သင့္တယ္လိုု ့ ညႊန္ေပးပါတယ္။   အာရွသူေပမဲ့ အေမရိကန္လိုု ဝန္ေဆာင္မႈေပးေတာ့ တေလာတုုန္းက ေဖ့ဘြတ္မွာရွယ္တဲ့ ဗီြဒီယိုုေလးတစ္ခုုကိုု သတိရမိတယ္။ ဥေရာပသားဝိတ္တာနဲ ့ အာရွသားဝိတ္တာ ၿခားနားပံုု အေၾကာင္းပါ။ အစားအေသာက္မွာရင္ မရတဲ့ဟာဆိုုရင္ ဥေရာပသားဝိတ္တာက ဘယ္ဟာေလးက ေကာင္းတယ္၊ စားေသာက္ၿပီးရင္လည္း စားေကာင္းလား၊ ဘာေတြလိုုအပ္သလဲနဲ ့ ဝန္ေဆာင္မႈ အၿပည့္အဝ ေပးပါတယ္။ အာရွသားဝိတ္တာကေတာ့ စကားေၿပာတာ မေၿပာခ်င္သလိုု၊ အလုုပ္မလုုပ္ခ်င္သလိုု၊ ကာစတာမာကိုုလည္း မေလးစား မေၿခမငံဆက္ဆံ၊ စားေသာက္လိုု ့ေတာင္ မၿပီးေတာ့ဘူး ပန္းကန္ကိုု အတင္းလာသိမ္းနဲ ့။ နည္းနည္းေတာ့ အိုုဗာၿဖစ္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွန္ပါတယ္။ ရထားေသးေသးေလး ေၿပးလႊားေနတဲ့ ေနရာမွာ ကေလးေတြ အံုုေနတာပဲ။ တီးလံုုးသံေတြၾကားေတာ့ ဘာမ်ားလဲလိုု ့ သြားၾကည့္တာ ေတးသြားအလုုိက္ေၿပာင္းတဲ့ ဝါးတားေဖာင္တိန္အကပါ။ ဝိုုင္းက ေႏြရာသီမွာ ေလာင္းဝုုဂါးဒင္းကိုု ၿပန္လာခ်င္ေသးပါတယ္တဲ့။

ဒီတေခါက္ ခရီးသည္ေတြက အခ်ိန္ေလးစားတယ္ ေနာက္က်လည္း ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ။ ဝိုုင္းက မနက္က သူေၾကာ္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကိုု ေန ့လည္စာအၿဖစ္စားၿပီး ကြ်န္မကေတာ့ ကိုုယ္တုုိင္လုုပ္လာတဲ့ ဆန္းဒြတ္စ္စားတယ္။ ကိုုယ္တိုုင္လုုပ္တဲ့ဆန္းဒြတ္စ္ဆိုုလိုု ့ အထင္မၾကီးနဲ ့ဦး ေပါင္မုုန္ ့ႏွစ္ခ်ပ္ကိုု မက္ယြန္းနစ္သုုတ္၊ တူနာထည့္၊ ခ်ိစ္တစ္ၿပား ပစ္ထည့္လိုုက္တဲ့ ဆန္းဒြတ္စ္ပါ။ ေနာက္ဆံုုးလည္ပတ္မဲ့ ေနရာကေတာ့ ေလာင္းဝုုပန္းၿခံကေန မိုုင္ ၅၀၊ ၁ နာရီသာသာ အေဝးက ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ရီးဒင္းၿမိ ုု ့မွာရိွတဲ့ ကိုုဇာခရစ္စမတ္ရြာေလးပါ Koziar's Christmas Village ။ မနက္ေစာေစာ ထရတာနဲ ့၊ ေန ့လည္စာ စားၿပီးလိုု ့ မ်က္စိစင္းလာတာနဲ ့ ငိုုက္မ်ဥ္းလိုုက္တာ တိုုးဂိုုက္က ခရစ္စမတ္ရြာကိုု ေရာက္ပါေတာ့မယ္လိုု ့ ေၾကၿငာေတာ့မွပဲ ႏိႈးေတာ့တယ္။ အေဝးကေန ၿမင္ရတဲ့ ခရစ္စမတ္ရြာေလးက မီးေရာင္စံုုေတြ ၿပိ ုုးပ်က္ကာ လွပေနပါတယ္။ ရာသီဥတုုကလည္း အေတာ္ေအးတယ္ လက္အိတ္ခႊ်တ္လိုုက္ရင္ လက္ကိုု က်ဥ္တက္လာတာပဲ။ လူေတြကလည္း က်ိတ္က်ိတ္တိုုး။ တိုုးဂိတ္က ၁ နာရီ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။ စုုရပ္ကိုု မသိေတာ့ရင္ အေမရိကန္အလံ မီးလင္းေနတဲ့ ေနရာကိုုသာ မွန္းၿပီးလာခဲ့ပါတဲ့။ မီးေရာင္စံုုေတြ ထြန္းထားတာ အင္မတန္လွပါတယ္ ကေလးေတြသာမက လူၾကီးေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္မတိုု ့ ၿမန္မာၿပည္က သီတင္းကႊ်တ္ကိုု သတိရတယ္။


EF-S 18 - 135 mm Lens တပ္ထားတဲ့ Canon 7D လြယ္ထားတဲ့ ကြ်န္မကိုု ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ကင္မရာမန္းလားလိုု ့ ေမးၾကတိုုင္း My camera is professional but I am not professional, just ameture. လိုု ့ ၿပန္ေၿဖေလ့ ရိွပါတယ္။ ကင္မရာကသာ ပေရာက္ဖက္ရွင္နယ္ ကြ်န္မက ကင္မရာကိုု Auto ထားၿပီးပဲ ရိုုက္တတ္တယ္။ တၿခား function ေတြ အမ်ားၾကီးရိွေပမဲ့ ဘယ္လိုုသံုုးရမွန္း မသိဘူး။ ကင္မရာနဲ ့ Lens ေၾကာင့္သာ ပံုုေကာင္းေကာင္းထြက္ေနတာ။ ဒီလိုုခရစ္စမတ္မီးကိုု ဘယ္လိုုရိုုက္ရမွန္းမသိဘူး။ Auto mode က ကင္မရာက ထိန္းခ်ဳပ္တယ္။ အမွန္က လူက ကင္မရာက ထိန္းခ်ဳပ္ရမွာ။ Shame on me လိုု ့ ကြ်န္မက ေၿပာေတာ့ ဝိုုင္းက အဲဒါေၾကာင့္ သူ ့အစ္မလတ္ နီကြန္က ေနာက္ဆံုုးထြက္တဲ့ ကင္မရာကိုု လိုုခ်င္ေနတာကိုု သူက ခြင့္မၿပ ုုတာတဲ့။ ေစ်းသင့္ရံုုေလးဝယ္ ကင္မရာ၊ ဓာတ္ပံုုအေၾကာင္း နည္းနည္းနားလည္ေတာ့မွ ကင္မရာၾကီးေတြ ဝယ္သင့္တာတဲ့။ ဓာတ္ပံုုလွလွေတြ မရေပမဲ့လည္း ခရစ္မစတ္မီးေရာင္စံုုၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ အခ်ိန္ေစ့ၿပီမိုု ့ ကားဆီၿပန္မယ္ဆိုုေတာ့ စုုရပ္က ဘယ္ေနရာမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ တိုုးဂိုုက္ေၿပာထားတဲ့ အေမရိကန္အလံဆီကိုု သြားၿပီး ကားပါကင္မွာ သြားရွာေတာ့ တိုုးကားကိုု ေတြ ့တယ္။

ညေနစာကိုု တရုုတ္ဘူေဖးဆိုုင္မွာ သြားစားေတာ့ တက္စ္၊ တစ္ဖ္အၿပီး ၁၆ က်ပ္ က်တယ္။ တရုုတ္စာေတြက မဆိုုးေပမဲ့ ဆူရီွကေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဖားသားေၾကာ္ေတြ ့ေပမဲ့ အက္ဗန္ရွားေရသတၱဝါၿပတိုုက္က အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဖားေတြကိုု သတိရလိုု ့ တစ္ခုုပဲ စားႏိုုင္တယ္။ လတ္ဆပ္လိုု ့လား မသိဘူး ခရုုကေတာ့ အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဒီေန ့ည တည္းမဲ့ဟိုုတယ္က ၾကမ္းပိုုးနာမည္ၾကီးလိုု ့ အိပ္ယာေတြ အရင္စစ္ၿပီး ၾကမ္းပိုုးရိွတယ္လိုု ့ သံသယရိွရင္ တိုုးဂိုုက္ဆီ ခ်က္ခ်င္းသတင္းပိုု ့ပါ ေနာက္တစ္ခန္း လဲေပးပါမယ္တဲ့။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြကိုု ပစ္ခ်ၿပီး ေမြ ့ယာမွာ ၾကမ္းပိုုးရိွမရိွ ရွာေဖြေရး  စၾကတယ္။ ဝိုုင္းက ေရမိုုးခ်ိဳး၊ Ebook Reader နဲ ့ စာဖတ္ခ်ိန္ေနမွာ ကြ်န္မက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဝိုုင္း လန္ ့ေအာ္မွပဲ ႏိႈးေတာ့တယ္ သူ ့ေဘးနားက မီးအိမ္က ရုုတ္တရက္ မီးမွိတ္သြားလိုု ့ ခလုုတ္သြားဖြင့္တာ ဓာတ္ႏွစ္ခါေတာင္ လိုုက္တယ္တဲ့။ ခုုတင္ႏွစ္ခုုၾကားက မီးကလည္း လင္းလြန္းေတာ့ ေခါင္းအံုုးႏွစ္ခုုကိုု ေထာင္လိုုက္ အဲဒါဆိုု မီးအလင္းေရာင္ စူးတာ သက္သာသြားမယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ပုုဝါႏွစ္ခုုကိုု ယူၿပီး မီးအုုပ္ေဆာင္းမွာ ပတ္လိုုက္ေတာ့ ညမီးနီးပါးေလာက္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ရာသီဥတုု ေအးတာေရာ၊ မနက္က ေစာေစာ ထလာရတာေရာ၊ ရုုံးတက္ရက္ေတြတုုန္းက ပင္ပန္းတာေရာနဲ ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မနက္ ၇ နာရီခြဲ ေမာနင္းေကာ ႏိႈးေတာ့မွပဲ ႏိႈးေတာ့တယ္။  ဒုုတိယေန ့မွာ သြားေရာက္လည္ပတ္တာေတြကို အပိုုင္း ၂ က်မွ ဆက္ရေအာင္။

စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၄။

မနက္ ၇ နာရီခြဲ ေမာနင္းဖုုန္းေကာေခၚၿပီး ႏိႈးတာနဲ ့ အိပ္ယာထ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ အထုုပ္ၿပင္၊ ပါလာတဲ့ ဘီစကြတ္ေတြနဲ ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ ဟိုုတယ္က မနက္စာကိုု အခမဲ့ေကႊ်းတာ မဟုုတ္ပါဘူး သြားစားရင္ ငါးက်ပ္ေပးရမယ္။ ေကာင္တာမွာ အခန္းေသာ့အပ္ၿပီး တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ေၿပာတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ဝါသနာပါသူေတြ ၿမစ္ေဘးနားက လမ္းကေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့သိပ္ေကာင္းတယ္လိုု ့ညႊန္းတဲ့ ၿမစ္ကမ္းေဘးကိုု လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား...လား ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီး၊ ရထားလမ္းေတြကို ေက်ာ္ၿပီးမွ ၿမစ္ကမ္းေဘးကိုု ေရာက္မွာပါလား။ ၿမ ူေတြ ၿခံ ုုသိုုင္းေနတဲ့ ၿမစ္ကမ္းေဘးက လမ္းကေလးက လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ အင္မတန္ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီၿမစ္ကမ္းေဘးဆီ ဘယ္လိုုသြားရပါ့မလဲ။ ဟိုုင္းေဝးလမ္းမကိုု ဟိုုေရွ ့က မီးပိြဳင့္ကေန ၿဖတ္လိုု ့ေတာ့ရပါရဲ ့ ဒါေပမဲ့ ရထားလမ္းကိုု ၿဖတ္ရမွာ ေၾကာက္စရာၾကီး။ လာ ဟိုုးနားက Kmart ကိုု သြားေလွ်ာ့ပင္းရေအာင္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ရဲ ့ဖုုန္းက အိုုင္ဖုုန္း၆ပလပ္နဲ ့ လားလားမွ မတူတဲ့ဖုုန္း။ ဖုုန္းက အိုုင္ပတ္မီနီနီးပါးေလာက္ ရိွတယ္။ သူ ့ဖုုန္းက အသစ္မိုု ့လိုု ့ အထြက္ေကာမရဘဲ အဝင္ေကာပဲ လက္ခံတယ္တဲ့။ ဘာဖုုန္းလဲလိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့ ႏိုုကီရာက အသစ္ထြက္တဲ့ ဖုုန္းပါတဲ့။

ဝိုုင္းက အဲဒီဖုုန္းကိုု ၾကိ ုုက္လိုု ့တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ပစ္ေပါက္ရင္ ေသေလာက္တဲ့ ဖုုန္းဆိုုၿပီး မၾကိ ုုက္ဘူး။ ခါတိုုင္းခရီးစဥ္ေတြမွာ တိုုးဂိုုက္က တစ္ေယာက္တည္း ဒီခရီးစဥ္မွာ တိုုးဂိုုက္က ႏွစ္ေယာက္ေတာင္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ့ကိုု ထရိန္းတာလဲ မသိဘူး။ ငါ ထင္တာေတာ့ ေရဗင္က အက္ဒီဆင္ကိုု ထရိန္းေနတာ ထင္တယ္။ ဟုုတ္ပါ့မလား ေရဗင္က ငယ္ပံုုေပါက္တယ္ေနာ္ ေရဗင္က အက္ဒီဆင္ကိုု ထရိန္းေနတယ္လိုု ့ ထင္တယ္။ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး ေရဗင္က ပုုလိုု ့ ႏုုေနတာ ေရဗင္ကပဲ ညႊန္ၾကားေနတာ ေတြ ့ပါလား။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ကိုု ဘာလိုု ့တိုုးဂိုုက္ႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနတာလဲ ေမးၿမန္းၾကည့္ေတာ့ သူ ့ဖုုန္းက ၿပသနာၿဖစ္ေနလိုု ့ တိုုးဂိုုက္တစ္ေယာက္ ထည့္ေပးပါလိုု ့ ကုုမၺဏီကိုု ေတာင္းတာတဲ့။ ဒီတိုုးကုုမၺဏီမွာလုုပ္တာ ၆ လေလာက္ရိွၿပီ။ ႏိုုင္အာဂရာနဲ ့ ေဘာ့စတြန္တိုုးေတြကိုု လိုုက္ပါသတဲ့။ သူတိုု ့တိုုးကုုမၺဏီမွာ အလုုပ္သမား စုုစုုေပါင္း ၄၀၀ ေလာက္ ရိွပါသတဲ့။ မက္ဟန္တန္ကေန ၂ နာရီအေဝး နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ရဲ ့ ဂတ္စ္စေတးရွင္မွာ က်န္းမာေရးအတြက္ ၁၅ မိနစ္နားေတာ့ တိုုးဂိုုက္ဂ်ယ္ရီနဲ ့ ဆံုုေသးတယ္။ တိုုးဂိုုက္ဂ်ယ္ရီက ကြ်န္မတိုု ့ကိုု မွတ္မိေနတယ္ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ တိုုးဂိုုက္ဂ်ယ္ရီက အက္ေကဒီးယား၊ ဗာမြန္သြားေတာလားေတြရဲ ့ တိုုးဂိုုက္ပါ။ ဒုုတိယေန ့မွာ ပထမဆံုုး သြားေရာက္လည္ပတ္မွာက Penn's cave ပါ။


ကားေမာင္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေန ဆန္ ့က်င္ဖက္ကိုု ၿပန္ေမာင္းေတာ့ ဘာမ်ားၿဖစ္သလဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က ပန္လိႈဏ္ဂူကိုု သြားမဲ့လမ္းမွာ ယဥ္ေၾကာက်ပ္ေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ရမွာမိုု ့ အခ်ိန္မကုုန္ခ်င္လိုု ့ ပန္လိႈဏ္ဂူအစား ဟာရွီေခ်ာကလက္စက္ရံုုကိုု သြားၾကမယ္တဲ့။ မစၥတာဟာရီွက ႏိုု ့၊ သၾကား၊ ကိုုကိုုးတိုု ့နဲ ့အရသာေကာင္းမြန္တဲ့ ေခ်ာကလက္ကိုု တီထြင္ခဲ့လိုု ့ ဟာရွီေခ်ာကလက္လိုု ့ အမည္တြင္တာပါ။ မစၥတာဟာရီွကေန ဟာရီွအထက္တန္းေက်ာင္း၊ ေဆးရံုုတိုု ့ကုုိ ေဆာက္လုုပ္လႈဒါန္းခဲ့လိုု ့ ၿမိ ုု ့ကိုုလည္း ဟာရီွၿမိ ုု ့လိုု ့ အမည္ေပးခဲ့တာပါ။ အတြင္းမွာ လွည့္လည္ေနတဲ့ ရထားေလးစီးၿပီး ေခ်ာကလက္ ထုုတ္လုုပ္ပံုု အဆင့္ဆင့္ကိုု ေလ့လာၾကတယ္။ ရထားတြဲကိုုစီးၿပီး ေခ်ာကလက္စက္ရံုုထဲကိုု ဝင္လိုုက္တာနဲ ့ ဟာရွီမစ္ ေခ်ာကလက္ ဒန္...ဒန္...ဒန္ လိုု ့ ၿမ ူးၾကြတဲ့ သီခ်င္းသံေတြနဲ ့ ႏြားေလးေတြက အၿမီးလႈပ္၊ ေခါင္းလႈပ္ကာ ၾကိ ုုဆိုုပါတယ္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ ့ ကမၻာအႏွံ ့က ကိုုကိုုးေစ့ေတြ စက္ရံုုကိုု ေရာက္လာေတာ့ အရည္အေသြး ၿပည့္မွီတဲ့ ကိုုကိုုးေတြကိုု ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သန္ ့စင္၊ ႏိုု ့၊ သၾကားေတြနဲ ့ ေပါင္းစပ္ကာ ေခ်ာကလက္ ထုုတ္လုုပ္ပံုု အဆင့္ဆင့္ကိုု ရထားတြဲမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ narrator က ရွင္းၿပသြားတာ ပ်င္းစရာမေကာင္းဘဲ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ Hmmm..smell is so good လိုု ့ ၾကားလိုုက္ရရင္ပဲ ေခ်ာကလက္ေဝဖာမုုန္ ့အနံ ့ရလိုု ့ စားခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္လာတယ္။ ခန္းမထဲကေန ထြက္ေတာ့ ေခ်ာကလက္ေသးေလးေတြ ေပးတယ္။ သေဘာက်လိုု ့ ႏွစ္ေခါက္ေတာင္ ၿပန္စီးၾကတယ္။

ေခ်ာကလက္ေတြက ေစ်းကြက္မွာထက္ သက္သာပါတယ္။ ဘလက္ေခ်ာကလက္ ၃ ထုုပ္ ဝယ္တယ္။ ကိုုယ့္စိတ္ၾကိ ုုက္ ေခ်ာကလက္ကိုုလည္း ဖန္တီးႏိုုင္ပါတယ္။ 3D ရုုပ္ရွင္ ရိွေပမဲ့ အခမဲ့မဟုုတ္ေတာ့ မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဟာရွီ Amusement Park ထဲမွာ ရိုုလာကိုုစတာေတြ ့ေပမဲ့  အခ်ိန္မရိွေတာ့လိုု ့ မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ ထေရာလီကားေတြ ေၿပးဆြဲေပးေနတာ ေတြ ့တယ္။ ဝိုုင္းလိုု ေခ်ာက္ကလက္ မၾကိ ုုက္တဲ့သူကလြဲလိုု ့ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြ အကုုန္လံုုးနီးပါး ဟာရီွေခ်ာကလက္ ဝယ္ၾကပါတယ္ ေစ်းသက္သာတာကိုုး။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူဝယ္လာတဲ့ Kiss ေခ်ာကလက္ေတြကိုု တစ္ေယာက္ႏွစ္ခုု ေဝပါတယ္။ အေမရိကန္မွာေတာ့ Kiss ဆိုုတာ ခ်စ္သူေတြတင္ မဟုုတ္ဘဲ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြ ဆံုုၾကရင္ ကစ္ပါသတဲ့။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က အဂၤလိပ္စကားေၿပာအသံထြက္ မေကာင္းေပမဲ့ ၾကိ ုုးစားပမ္းစား၊ စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းၿပေနတာကိုု ခံစားမိေတာ့ အားလံုုးက ကြန္ပလိမ္း မတက္သလိုု ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းတဲ့ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ကိုု ခရီးသည္ေတြက ခင္မင္ၾကတယ္။ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္ရဲ ့ အသံက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြမရိွတဲ့အၿပင္ ခပ္တည္တည္ ေနေလ့ရိွတယ္။ ခရီးသည္ေတြကိုု အဝမွာ ေစာင့္ေနတာမ်ိဳး၊ အခ်ိန္ေစ့လို ့မွ မေရာက္လာရင္ လိုုက္ရွာတာေတြေတာ့ လုုပ္တယ္။ ခရီးစဥ္ရဲ ့ ေနာက္ဆံုုး သြားေရာက္လည္ပတ္ရမဲ့ ေနရာကေတာ့ ပန္လိႈဏ္ဂူပါ။ ဟာရီွေခ်ာကလက္စက္ရံုုကေန မိုုင္ ၉၀၊ ၁ နာရီခြဲသာသာ ေဝးပါတယ္။


Harrisburg ၿမိ ုု ့ကိုု ၿဖတ္သြားေတာ့ စေနေန ့ မနက္ပိုုင္း အတန္းၿပီးသြားရင္ ဘူေဖးအတူတူ သြားစားၾကတဲ့၊ ESL သင္တန္း အတူတူတက္ဖက္၊ သူ ့အဂၤလိပ္စကားေၿပာကိုု ဘယ္သူမွ နားမလည္ေပမဲ့ ရႊတ္ေနာက္တတ္တဲ့၊ အခန္းတြင္းမွာ ခိုုးေၾကာင္ခိုုးဝွက္ ခ်က္ၿပ ုုတ္တတ္တဲ့၊ ညဖက္ အတန္းထဲမွာ ပေရာဂ်က္လုုပ္ၾကရင္ စိတ္ဖိစီးမူေတြ သက္သာေအာင္လိုု ့ ပီယာႏိုုတီးလံုုးေတြကိုု ကြ်န္မက ဖြင့္နားေထာင္ရင္ စန္းစန္း အဲဒါ Yiruma ရဲ ့ Kiss the rain နဲ ့ River flow in you သီခ်င္းမလား၊ Love me သီခ်င္းလည္း ေကာင္းတယ္လိုု ့ ညႊန္းတတ္တဲ့၊ အလုုပ္ရွာတုုန္းက ကြ်န္မ စီဗြီကိုု သူ ့မန္ေနဂ်ာဆီ တင္ေပးတဲ့၊ ကန္ႏြန္ 7D ကင္မရာပံုုကိုု ေဖ့ဘြတ္မွာတင္ေတာ့ သူ ့လည္း အဲဒီကင္မရာ ဝယ္ထားတယ္လိုု ့ လာကြန္ ့မန္ ့တတ္တဲ့၊ ဓာတ္ပံုုလွလွေတြ ရိုုက္ၿပီး တင္တတ္တဲ့၊ သူ ့အမ်ိဳးသမီးရိွတဲ့ ဆီေရတယ္ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ ကေမၻာဒီးယားေလး ဆန္နမ္ခ်န္ ေနခဲ့တဲ့ၿမိ ုု ့ပါလားလိုု ့ အမွတ္ရသြားတယ္။ ၿမိ ုု ့ေဘးနားကေန ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ Susquehanna ၿမစ္၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြနဲ ့ အင္မတန္ သာယာပါတယ္ ရွမ္းၿပည္ဖက္ ေရာက္ေနသလိုုပဲ။ ပင္စင္ယူၿပီးရင္ အဲဒီလိုုၿမိ ုု ့ေလးမွာ ေနခ်င္တာလိုု ့ ကြ်န္မက ေတြးေပမဲ့ ဝိုုင္းကေတာ့ ဘာမွလုုပ္စရာလည္းမရိွ၊ ဘယ္သူမွလည္းမရိွ ပ်င္းစရာၾကီး။ ၿမိ ုု ့ၾကီးေတြမွာ lonely ၿဖစ္တယ္လိုု ့ မခံစားရဘူး၊ လူေတြလည္း အမ်ားၾကီး၊ အသင္းအဖြဲ ့ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ဝိုုင္းက ၿမိ ုု ့ၾကီးေတြရဲ ့ ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္မွာမွ ေနခ်င္တဲ့ တကယ့္ city girl ။


အရင္တုုန္းက အဖိုုးတန္ေက်ာက္တိုု ့ဘာတိုု ့ တူးခဲ့ၾကတယ္ထင္ပါ့ အဝင္ဝမွာ ေက်ာက္ေရေဆးတဲ့ဟာ ေတြ ့တယ္။ ဂူဆီကိုု သြားတဲ့လမ္းက ေအာက္ကိုနည္းနည္းနိမ့္သြားတယ္။ ဂူဝက ေလွကိုုၿမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္ ဟင္... ေလွစီးရမွာလား ကြ်န္မေရာက္ဖူးတဲ့ ကရင္ၿပည္နယ္ ဘားအံဖက္က ဆႏၵန္ဂူ၊ ၿပင္ဦးလြင္က ပိတ္ခ်င္းေၿမွာင္၊ ရွမ္းၿပည္နယ္ ပင္းတယလိႈဏ္ဂူေတြမွာ ေရမရိွဘူး။ ဝိုုင္းတိုု ့ ဗီယက္နမ္မွာေတာ့ လိႈဏ္ဂူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ေလွနဲ ့ပဲ သြားေရာက္ရပါသတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ၿဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ လိႈဏ္ဂူရဲ ့ ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားေတြကိုု တိုုးဂိုုက္ေလးက ရွင္းၿပပါတယ္။ ေက်ာက္သားနံရံေတြကိုု လက္နဲ ့မကိုုင္တြယ္ဖိုု ့ သတိေပးပါတယ္။ တစ္လက္မေလး ၿဖစ္လာဖိုု ့ကိုု ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာပါသတဲ့။ ေက်ာက္စက္ပန္းစြဲေတြက ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္၊ အသည္းပံုုေလးေတြ ၿဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာ။ ေရအနက္က ၁၇ ေပေေလာက္ နက္ပါတယ္။ ဘယ္တုုန္းက ဘယ္သူ ေတြ ့ခဲ့တာလိုု ့ တိုုးဂိုုက္က ရွင္းၿပေပမဲ့ မမွတ္မိဘူးရယ္။ ေလွေမွာက္မွာ စိုုးရိမ္မိေပမဲ့ ထိုုင္ခံုုေအာက္မွာ အသက္ကယ္ေဘာေတြ ရိွပါတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားက လမ္းေလးက က်ဥ္းလြန္းလိုု ့ ၿဖတ္လာမဲ့ ေလွေတြကိုု ေစာင့္ရပါတယ္။ မီးသြယ္တန္းထားေပမဲ့ လိုုအပ္မွ ဖြင့္ၾကပါတယ္။ ေလွေတြဆံုုၾကရင္ တိုုးဂိုုက္ေတြက How are you doing လိုု ့ အေမရိကန္ထံုုးစံအတိုုင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္ It's cool လိုု ့ အေမရိကန္ထံုုးစံအတိုုင္း ၿပန္ေၿဖေတာ့ ေၾသာ္ ေအးရင္ အေႏြးထည္ဝတ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနပါကြလိုု ့ ၿပန္ေနာက္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ရယ္ရေသးတယ္။ အေမရိကန္ေတြက တခုခုုကိုု cool ၊ great လိုု ့ ေၿပာေလ့ရိွတာကိုုး cool ဆိုုတာ ေအးၿမတယ္လိုု ့လည္း အဓိပၺာယ္ရပါတယ္။

ယံုုမလားမသိဘူး ဒီလိႈဏ္ဂူထဲမွာ ေလွစီးၿပီး မဂၤလာေဆာင္ၾကတာ ႏွစ္ၾကိမ္ရိွပါၿပီတဲ့။ လိႈဏ္ဂူအၿပင္ဖက္ေရာက္ေတာ့ ေတြ ့လိုုက္ရတဲ့ေရကန္ေလးက ၾကည္လင္ၿပီး စိမ္းလဲ့ေနလိုုက္တာ။ အေဝးမွာ အစာစားေနၾကတဲ့ elk ဆိုုတဲ့ အေကာင္ေတြကိုု ေတြ ့တယ္။ ဒီေဒသမွာ ရိုုးရာပံုုၿပင္တစ္ခုု ရိွပါတယ္ ဟိုုးတုုန္းက ၁၈ ရာစုုတုုန္းက ေရႊ ့ေၿပာင္းအေၿခခ်သူေတြ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ဆန္ဘာရီအေနာက္ဖက္ကိုု မေရာက္ခင္တုုန္းက လန္ကက္စတာေကာင္တီက ၿပင္သစ္လူငယ္ေလး မလာခ်ီဘြိဳင္ယာဟာ ေတာတြင္းကိုု စူးစမ္းခဲ့ပါတယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ေတာတြင္းမွာ ေနထိုုင္တဲ့ အသားနီတဲ့လူေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခုုေသာ လွပတဲ့ဧၿပီလမွာေတာ့ မက္မြန္ေခ်ာင္းနားမွာ စခန္းခ်ေနတဲ့ မလာခ်ီဟာ ဘယ္လီဖြန္တီေခ်ာင္းအနီးမွာ စခန္းခ်ေနတဲ့ အင္ဒီယန္းေခါင္းေဆာင္ အိုုကိုုခ်ိဳနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္လာပါတယ္။ အိုုကိုုခ်ိဳမွာ သားခုုနစ္ေယာက္၊ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ နစ္တာနီလိုု ့ အမည္ရတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ တစ္ေန ့မွာေတာ့ မလာခ်ီဟာ စမ္းေခ်ာင္းမွာ သမင္အေရခြံ ေဆးေၾကာေနတဲ့ နစ္တာနီကိုု ၿမင္လွ်င္ၿမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္သြားပါေတာ့တယ္။ အင္ဒီယန္းေတြက သူတိုု ့လက္ထပ္မွာကိုု ခြင့္မၿပ ုုတာေၾကာင့္ အေရွ ့ဖက္ကိုု ထြက္ေၿပးၾကေပမဲ့ ညီအစ္ကိုုခုုနစ္ေယာက္က လာဖမ္းဆီးၿပီး ေခါင္းေဆာင္အိုုကိုုခ်ိဳဆီကိုု ၿပန္ေခၚခဲ့တယ္။ မလာခ်ီကိုု ဂူထဲပိတ္ေလွာင္ထားၿပီး လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ ၾကိ ုုးပမ္းတဲ့ မေအာင္ၿမင္ခဲ့တဲ့ မလာခ်ီဟာ သူေသတာကိုု အင္ဒီယန္းေတြ မေတြ ့ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ဟိုုးဂူ အတြင္းဖက္ဆံုုးမွာ ေသဆံုုးခဲ့ပါတယ္။


ညီအစ္ကိုု ခုုနစ္ေယာက္က မလာခ်ီအေလာင္းကိုု ဂူအတြင္းက အနက္ဆံုုးေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲေတြနဲ ့ဖိၿပီး ေရၿမွပ္သၿဂိ ုုလ္လိုုက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေႏြညေတြဆိုုရင္ ဂူအတြင္းကေန နစ္တာနီ...နစ္တာနီလိုု ့ ေအာ္ေခၚေနသံကိုု ၾကားရတယ္လိုု ့ ဒီပံုုၿပင္ကုုိ သိခဲ့တဲ့သူေတြက ေၿပာဆိုုၾကပါတယ္။ ခုုေခတ္မွာေတာ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ အလယ္ပိုုင္းေဒသဖက္မွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အင္ဒီယန္းမိန္းမပ်ိဳ နစ္တာနီကိုု အစြဲၿပ ုုၿပီး နစ္တာနီေတာင္၊ နစ္တာနီေတာင္ၾကား၊ ပန္စတိတ္တကၠသိုုလ္ဝင္းထဲက ကမၻာေက်ာ္ နစ္တာနီၿခေသၤ့ရုုပ္လိုု ့ အမည္ေပးထားပါတယ္။ ယံုု၊ မယံုု ပံုုၿပင္လိုု ့သာ မွတ္လိုုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးတာကေတာ့ အစ္ကိုုခုုနစ္ေယာက္ရိွတဲ့ မိန္းကေလးကိုု သြားၾကိ ုုက္မွာေတာ့ ဒီလိုုိမ်ိဳး ၾကံ ုုေတာ့မွာေပါ့။ ေလွေပၚမွာ အုုပ္ေတာင့္တဲ့ အိႏိၵယသားရွစ္ေယာက္က ဓာတ္ပံုုေတြ အရိုုက္ဆံုုး။ ဂိုုက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းၿပေပး၊ ခရီးသည္ေတြကိုု ဂရုုတစိုုက္ ရိွတာမိုု ့ မိနစ္ ၄၀ ဘယ္လိုုကုုန္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာက္တံုုးနဲ ့တူတဲ့ ဆပ္ၿပာ၊ အလွဆင္တဲ့ ေက်ာက္ၿပားပန္းခ်ီ၊ ကီးခ်ိန္း၊ ဖန္ခြက္၊ အကႌ်၊ ပန္လိႈဏ္ဂူက ထြက္တဲ့ ေက်ာက္၊ ေၿမၾကီး၊ ဟိမဝႏၱာကဆားေက်ာက္ မီးထြန္းတဲ့ဟာေတြ ေရာင္းပါတယ္။ ဟိမဝႏၱာဆားေက်ာက္ထဲမွာ မီးလံုုးထည့္ၿပီး မီးထြန္းတဲ့ဟာကိုု ကြ်န္မတက္ခဲ့တဲ့ အိုုင္အိုဝါၿပည္နယ္ေက်ာင္းက Stationary Store မွာ ေတြ ့ခဲ့ဖူးတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းေစတယ္လိုု ့ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။

ပန္လိႈဏ္ဂူ လည္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူ Fast Food ေတြကိုု မၾကိ ုုက္ဘူး၊ တတ္ႏိုုင္သမွ် က်န္းမာေရးနဲ ့ ညီညႊတ္တာ စားခ်င္ေပမဲ့ လြယ္ကူတဲ့ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္မွာ ေန ့လည္စာ စားရေအာင္ေနာ္တဲ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ တိုုးဂိုုက္ဆီလာၿပီး ကြိကြေၿပာေနလိုု ့ ဘာမ်ားကြန္ပလိမ္းသလဲလိုု ့ နားေထာင္ေနတာ ကေလးက ကားမူးလိုု ့တဲ့။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က ကႊ်ပ္ကႊ်ပ္အိတ္ရွာ၊ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္က ကေလးကိုု သူ ့နားမွာထိုုင္ခိုုင္း၊ အန္ရင္ ေက်ာကုုန္းကိုု သပ္ေပး၊ ေရတိုုက္။ တရုုတ္မတစ္ေယာက္ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ကိုု ကြိကြလာေၿပာေနလိုု ့ ဝိုုင္းက ဘာေၿပာတာလဲတဲ့။ ကြ်န္မရဲ ့ တရုုတ္စာက limited ဆိုုေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ဟိုုတယ္မွာ တခုုခုုက်န္ခဲ့လိုု ့ စာတိုုက္ကေန ပိုု ့ေပးဖိုု ့ လိပ္စာနဲ ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္နံပါတ္ေတြ ေပးေနသံၾကားတယ္။ ခရီးသည္ေတြ မပ်င္းေအာင္လိုု ့ ၿပတဲ့ရုုပ္ရွင္က Now you see me ။ အဲဒီရုုပ္ရွင္ကိုု လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့က ဆူနမ္၊ ရာမားတိုု ့နဲ ့ သြားၾကည့္ဖူးတယ္။ ၾကည့္လိုု ့အရမ္းေကာင္းတဲ့ ကားေလးပဲ။ ပထမခန္းမွာ အိပ္ယာခန္း၊ ေသြးသံရဲရဲေတြပါေတာ့ ခုုနက ဟိုုတယ္ကိုု ဖုုန္းဆက္တဲ့ တရုုတ္မက ဒီရုုပ္ရွင္က ကေလးေတြ ၾကည့္လိုု ့ရရဲ ့လားလိုု ့ လာေမးတယ္။ တိုုးဂိုုက္ႏွစ္ေယာက္က ရတယ္လိုု ့ သံၿပိ ုုင္ေၿဖၾကတယ္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူ ့ေဘာ့စ္က ကေလးေတြ ၾကည့္လိုု ့ရတယ္ဆိုုၿပီး ထည့္ေပးလိုုက္တာတဲ့။


ႏွင္းေတြဖံုုးေနတဲ့ ေတာင္ၾကားထဲက ေကြ ့ေကြ ့ေကာက္ေကာက္ ကားလမ္းမွာ ၿမိ ုု ့ရြာေတြကိုု ၿဖတ္သန္းလိုု ့ တေရြ ့ေရြ ့ ခရီးႏွင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္တုုန္းက ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ကေန ေမရီလန္းၿပည္နယ္ထိ မိုုင္ ၆၀၀ ခရီးကိုု တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းလာတုုန္းက ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ရႈခင္းနဲ ့ တူေနလိုု ့  မိုုင္ ၆၀၀ ကိုု သတိရမိသြားတယ္။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္မွာေတာ့ ေၿမၿပန္ ့ဆိုုေတာ့ ကားလမ္းက တေၿဖာင့္တည္းမိုု ့ ကားေမာင္းရတာ ပ်င္းစရာၾကီး အိပ္ငိုုက္တယ္။ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ထဲကိုု ဝင္တာနဲ ့ ႏွင္းေတြဖံုုးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြၾကားထဲက ကားလမ္းေကြ ့ေကာက္ေကာက္ကိုု ေမာင္းရတာ အိပ္ငိုုက္ဖိုု ့ထား မ်က္လံုုးကိုု ၿပ ူးေနတာပဲ။ မနက္ ၇ နာရီထဲက ေမာင္းလိုုက္တာ ၂ နာရီေမာင္း နာရီဝက္နားနဲ ့ေန ့လည္ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ထဲကိုု ဝင္ေတာ့ ကားေရာ၊ လူေရာ ပင္ပန္းေနၿပီ။ လီဗာတင္ေပမဲ့ ဝူးဝူးလိုု ့သာ ေအာ္ေနၿပီး မိုုင္ ၄၀ ကေန မတက္၊ မိုုင္ ၆၀ သတ္မွတ္ထားတာကိုု မိုုင္ ၄၀ နဲ ့ ေမာင္းေနတဲ့အၿပင္ ႏွင္းကလည္း က်ေနၿပန္၊ ၉၁၁ ကိုု ဖုုန္းေခၚရေအာင္ ဖုုန္းစစ္ကနယ္မမိ၊ ေရဒီယိုုမမိတဲ့ေနရာ၊ အကူအညီေတာင္းရေအာင္လည္း ကားေၾကာၿပတ္ ေအာင္မငွီး ဒီေနရာမွာ ကားထိုုးရပ္လိုု ့ကေတာ့ ...။ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္း မရိွတဲ့ႏိုုင္ငံကိုုလာၿပီး ၿပည္နယ္ေတြ ေၿပာင္းေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု သတိၱခဲ၊ လံုုးဝမေၾကာက္တဲ့သူလိုု ့ ေၿပာၾကေပမဲ့ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ တကယ္ေၾကာက္သြားဖူးတယ္။

I will never ever do it again ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီလိုု မေမာင္းေတာ့ဘူးလိုု ့ ေၿပာေပမဲ့ ကားက အဲဒီတုုန္းကလိုု ၁၉၉၈ မိုုင္တသိန္းေက်ာ္ရိွေနတဲ့ ကားဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလးကိုု တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းေနရတာ မဟုုတ္ဘဲ ကားကနည္းနည္းသစ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သာပါခဲ့ရင္ အေမရိကန္ အေရွ ့ကေန အေနာက္အထိ ႏိုုင္ငံၿဖတ္ေက်ာ္ ကားေမာင္းခ်င္ေသးတယ္။ တစ္နာရီၾကာၿပီးလိုု ့ ေၿမၿပန္  ့ကိုု ေရာက္ေတာ့မွ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္ကိုု ေတြ ့ပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီမွာ ေနာက္က်တဲ့ ေန ့လည္စာ စားရတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဒီမက္ေဒါနယ္ဆိုုင္က အနီးဆံုုး ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတာင္ေတြ၊ ၿမိ ုု ့ေသးေသးေလးေတြၾကီးပဲ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္ေတာင္ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ အဲ လမ္းတေလွွွ်ာက္ ဘက္ကီၿမင္းလွည္းေတြ ေတြ ့တယ္ေနာ္ အန္းမစ္ခ်္ေဒသ ထင္တယ္။ chicken nuggets ၂၀ ခုုမွာၿပီး တေယာက္တဝက္ စားၾကတယ္။ ဝိုု္င္းနဲ ့ ကြ်န္မက fast  food မၾကိ ုုက္တာ တူတယ္။ ဘူးခြံကိုု ဖတ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေအာင္မေလး nuggets ၁၀ ခုုကိုု ကယ္လိုုရီ ၄၇၀ ေတာင္ပါလား ဘုုရားေရ...။ မင္း အေမရိကန္ဆန္လာၿပီ ကယ္လိုုရီ တြက္လာၿပီ။ တေန ့တာအတြက္ ကယ္လိုုရီ ၅၀၀ ပဲ လိုုတာ ဒီ နာ့ကပ္ ၁၀ ခုုက ကယ္လိုုရီ ၄၇၀ ဆိုုေတာ့ မလြန္ဘူးလား။ နာရီဝက္ကေန ၄၅ မိနစ္ထိ အားကစားလုုပ္ပါမွ ကယ္လိုုရီ ၂၀၀ ေလာင္တာ။ ကယ္လိုုရီ ၄၀၀ ေလာင္ဖိုု ့ အားကစား ၁ နာရီခြဲေလာက္ လုုပ္ရမွာပါလား။


ကိုုယ္ ေက်ာင္းတက္တုုန္းကဆိုု တပတ္မွာ တခါပဲ ဘူေဖးသြားစားႏိုုင္တယ္။ အေဆာင္ထမင္းေတြ စားမေကာင္းရင္ ေစ်းေပါတဲ့ မက္ေဒါနယ္ Mac Chicken စားတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လာၿပီးကတည္းက မက္ေဒါနယ္ဆီ လံုုးဝေၿခဦးမလွည့္ေတာ့ဘူး။ ဟား..ဟား မက္ေဒါနယ္စားတာ တစ္ႏွစ္ဆိုု လံုုေလာက္ၿပီေပါ့ exactly ။ စကၤာပူမွာတုုန္းက KFC သိပ္ၾကိ ူက္တာ အေမရိကန္ေရာက္ၿပီးမွ KFC တစ္ခါပဲ စားဖူးတယ္။ အဲဒီတစ္ခါစားၿပီးကတည္းက ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မစားေတာ့ဘူး ငန္လြန္းလိုု ့။ ေက်းဇူးေတာ္ေန ့ ပိတ္ရက္ ခရီးသြားတဲ့သူေတြ ၿပန္လာေနၾကၿပီမိုု ့ ကားေတြ က်ပ္ပါတယ္။ ကားသမားက Rest Area ထဲ ဝင္သြားေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ိန္ေပးတာလားလိုု ့ ေတြးေနတာ ဘယ္ဟုုတ္ပါ့မလဲ Rest Area အထြက္ကေနထြက္ၿပီး ကားလမ္းမၾကီးဆီ ၿပန္တက္ဖိုု ့ လမ္းမၾကီးေပၚကကားေတြဆီကေန လမ္းေတာင္းေနတာ ကားက်ပ္တာကိုု နည္းနည္းေလး ေက်ာ္လႊားေနတာ။ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္လိုု ့ မက္ဟန္တန္အထက္ဖက္က ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားကိုု ၿဖတ္ရင္ပဲ ဒီတံတားကိုု ကြ်န္မတိုု ့ သံုုးေခါက္တိတိ ၿဖတ္ဖူးတယ္လိုု ့ လက္ခေမာင္းခတ္ၾကတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့ ၅ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကမိုု ့ ၅ မိုုင္ ေလွ်ာက္ႏိုုင္မွန္း သိေပမဲ့ တေလာက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က ပလာဆိုုဒ္ပန္းၿခံမွာ ၈ မိုုင္ ေတာင္သြားတက္ၿပီးေတာ့မွ ၈ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုုင္မွန္း သိသြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက ခ်ာလီဆိုုတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးဆိုု မိုုင္ ၂၀၊ ၃၀ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္ႏိုုင္ပါသတဲ့။

ဖလပ္ရွင္းစုုရပ္မွာ ဆင္းၿပီး ေဟာင္ေကာင္စူပါမားကတ္မွာ ေစ်းဝယ္၊ မီနီရွာဘူးရွာဘူးမွာ ေဟာ့ေပ့ါစားၾကတယ္။ ကြ်န္မ ေမြးေန ့က တနလၤာေန ့မွာ က်ေရာက္ေပမဲ့ ခုုမွပဲ ေမြးေန ့ညစာ စားၾကတာပါ။ ဝိုုင္းတိုု ့ဗီယက္နမ္မွာက ေမြးေန ့၊ Farewell ၊ Congratulations ပါတီေတြဆိုု ေမြးေန ့ရွင္ကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကႊ်းတာတဲ့။ အေမရိကန္နဲ ့ သြားတူေနတယ္။ အဲဒါ ေကာင္းတာဟ ေမြးေန ့မွာ ေမြးေန ့ရွင္ကိုု စပါယ္ရွယ္ၿဖစ္ေအာင္လုုပ္တာ။ ငါတိုု ့ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ေၿပာင္းၿပန္ ေမြးေန ့ရွင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု စပါယ္ရွယ္ၿဖစ္ေအာင္ လုုပ္တယ္။ မွာထားတဲ့ ဟင္းေတြကိုု သြားယူ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီခြဲေနၿပီ။ ခရီးသြားရင္ ပင္ပန္းေပမဲ့ နယ္ေၿမအသစ္ေတြဆီကိုု လည္ပတ္ရလိုု ့ စိတ္လန္းဆန္းမႈကေတာ့ ဘယ္ဟာနဲ ့မွ မတူဘူး။ ရထား ၄ ဆင့္ေၿပာင္း တနာရီခြဲစီး ၊ တေန ့ကိုု ၃ နာရီ ရထားစီးၿပီး ရံုုးတက္အလုုပ္လုုပ္ရတာကိုု ဒီလိုုေလးေတြနဲ ့ အားၿဖည့္ရတာေပါ့ေနာ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္တမ်ိဳး ရူးၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့က ဖက္ရွင္၊ အစားအေသာက္၊ ပါတီ၊ အိတ္၊ ငါးေမြးတာ၊ ကြ်န္မတိုု ့လိုု traveling crazy  တမ်ိဳးမ်ိဳးစီ ရူးေနၾကတာပဲ။ တပတ္ကိုုငါးရက္ အားကစားရံုုသြားၿပီး အားကစားလုုပ္တဲ့ ဝိုုင္းက muscle ရူး ရူးတယ္ beautiful muscle လိုု ့ ေၿပာတတ္တယ္။ အားကစားလုုပ္သူမိုု ့ မလုုပ္တဲ့သူကိုု ငပ်င္းလိိုု ့ ၿမင္တယ္။ ဝိုုင္းက လက္ကိုုင္အိတ္ေတြ ခေရစီ။ ယိုုးဒယား၊ ၿပင္သစ္မွာ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အီတလီက ယူအန္မွာ အလုုပ္ရေတာ့ သူ ့လစာက အီတလီေတြထက္ ေကာင္းတယ္။


၆ လ ေနလိုု ့မွ လက္ကိုုင္အိတ္ မလဲရင္ ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္လိုု ့ မ်က္ခံုုးပင့္ၾကတယ္တဲ့။ အလုုပ္မွာ ညေနဒင္နာရိွရင္ အိမ္ၿပန္ေရမိုုးခ်ိဳး၊ မိတ္ကပ္ၿပင္၊ ဒင္နာဝတ္စံုု လွလွေလးဝတ္ၾကတာတဲ့။ အိတ္၊ ဖိနပ္၊ လည္ဆြဲ၊ လက္ေကာက္၊ လက္စြပ္၊ နားကပ္ အေရာင္ကိုုက္ေနမွတဲ့။ အီတလီသားေတြက ဖက္ရွင္က်သေလာက္ ရံုုးဝတ္စံုုနဲ ့ အားကစားဖိနပ္စီးတဲ့ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ဖက္ရွင္က်ဖိုု ့ထက္ သက္ေတာင့္သက္သာရိွဖိုု ့ အေလးထားတယ္။ အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့မွ လက္ကိုုင္အိတ္ခေရဇီေရာဂါ ေပ်ာက္ပါသတဲ့။ ဝိုုင္းေၿပာၿပတဲ့ ပရာဒါ၊ အယ္လ္ဗြီ၊ ဟတ္မဲ့၊ အီတလီ၊ ၿပင္သစ္တံဆိပ္ လက္ကိုုင္အိတ္ေတြကိုု ၿမင္ရၾကားရေပမဲ့ လိုုခ်င္စိတ္ မၿဖစ္ဘူးရယ္။ ေဒၚလာ ၄၊ ၅ ၊ ၆ ေထာင္တန္တဲ့ ဟတ္မဲ့တံဆိပ္လက္ကိုုင္အိတ္ထက္ ကင္ႏြန္ ကင္မရာ lens ေတြက ကြ်န္မအတြက္ ပိုုၿပီးဆြဲေဆာင္မႈေကာင္း attractive ၿဖစ္ေနတယ္။ အေမရိကန္က ဂရမ္းတက္တန္ Grand Teton ယိုုစမဲတီး Yosemite  ရဲလံုုးစတုုန္း Yellostone အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္၊ ကယ္လီဖိုုးနီးယား၊ အရီဇိုုးနား၊ နယူးမက္ဆီကိုု၊ မီယာမီ၊ ဟာဝိုုင္အီ၊ ဘာၿမ ူဒါ၊ အလာစကာ၊  ဥေရာပက ၿပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ဂရိ၊ လက္တင္အေမရိကႏိုုင္ငံေတြၿဖစ္တဲ့ ပီရူး၊ ဂြာတီမာလာ၊ ဘရာဇီး၊ ကာရစ္ဘီယန္ထဲက ပြာတိုုရီကိုု၊ ဂ်ေမကာတိုု ့ကိုု သြားလည္ၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုုေတြၿမင္ရင္ သိပ္အားက်တာပဲ။ လက္ကိုုင္အိတ္ကိုုင္မလား၊ ခရီးသြားမလားေမးရင္ ခရီးသြားမယ္။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ လက္ကိုုင္အိတ္တစ္လံုုးထက္ Traveling can make memories. ၿဖစ္ေနလိုု ့ပါပဲ။

ဝိုုင္း နင္ ဒီေလာက္ခရီးေတြ သြားရတာ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း တစ္လံုုးဝယ္ပါလား။ ေဒၚလာ ၆၀၀၊ ၈၀၀ ေလာက္နဲ ့ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း ရပါတယ္။ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း ရိွပါမွ ခရီးေတြကိုု မွတ္တမ္းတင္ႏိုုင္တာ ေနာက္ၾကာရင္ ဓာတ္ပံုုေတြကပဲ ခရီးသြားအမွတ္တရအၿဖစ္ က်န္ေတာ့တာ။ ငါနဲ ့ခရီးသြားရင္ ငါ့ဆီက ဓာတ္ပံုုေတြ ရႏိုုင္ေပမဲ့ နင့္ အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ ဥေရာပ၊ အာဖရိကကိုု ခရီးသြားရင္ နင့္ဘာသာ ရိုုက္ဖိုု ့လိုုတာေပါ့။ တန္ဇနီးယားကိုု သြားတုုန္းကဆိုု သစ္ကုုလားအုုတ္၊ ၿမင္းက်ား၊ ၾကံ့၊ ဆင္၊ ေရၿမင္းေတြ နင့္ကားေဘးနားမွာ ၿဖတ္သြားတယ္သာဆိုုတာ ဓာတ္ပံုုလည္း ဓာတ္ပံုုမွ မရိွဘူး။ အဲဒါ ကင္မရာေကာင္းေကာင္းမရိွလိုု ့ မရိုုက္ႏိုုင္တာ။ ခရီးေတြ သြားေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုနဲ ့မွ မွတ္တမ္းမတင္ႏိုုင္ရင္ ခရီးသြားတာ အလကားပဲ။ Black Friday Sales ေတြ ရိွေပမဲ့ ဝိုုင္းက ကင္မရာထက္ အိတ္ေတြကိုု ခေရဇီၿဖစ္တယ္။ ပိုုက္ဆံမတတ္ႏိုုင္တာလည္းမဟုုတ္ အိတ္အတြက္ေတာ့ ပိုုက္ဆံအကုုန္ခံခ်င္ၿပီး ကင္မရာအတြက္ ပိုုက္ဆံအကုုန္မခံခ်င္တာ။ တစ္ေယာက္ကိုု ခံယူခ်က္ တစ္မ်ိဳးစီေပါ့ေလ။ နယူးေယာက္ရံုုးမွာ တစ္ႏွစ္ကြန္းထရပ္ ၿပည့္သြားတဲ့ဝိုုင္းက အီတလီၿပန္ရမလား၊ နယူးေယာက္မွာ ဆက္ေနရမလားလိုု ့ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့အခါ နယူးေယာက္ရံုုးမွာ ဆက္ေနဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ ဂရိႏိုုင္ငံေဘးနားက အယ္ေဘးနီးယား၊ ၿပင္သစ္စကားေၿပာတဲ့ အာဖရိကက အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ကြ်န္းငယ္ေလးေတြမွာ တလသြားၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမွာကလြဲရင္ နယူးေယာက္ရံုုး ထိုုင္မွာပါတဲ့။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သတင္းေကာင္းပါပဲ။ ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မွာ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ဖက္ကိုု ခရီးထြက္ဖိုု ့ ရိွပါတယ္။ ၿပန္လာရင္ ကြန္နက္တီကပ္သြား ေတာလား ေရးတင္ပါဦးမယ္။

Happy Traveling ! Happy Holidays !

စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄။