ေမာက္ဗာႏြန္သြားေတာလားကေတာ့ စေနေန ့ေန ့လည္ကမွ last minute ဘြတ္ကင္းလုုပ္၊ တနဂၤေႏြေန ့ မနက္ တက္သုုတ္ႏွင္ရတဲ့ ခရီးဆိုုေပမဲ့ တက္သုုတ္မႏွင္လိုုက္ရဘဲ တကယ့္ကိုုမွ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ ့ စိတ္အပန္းေၿပေစတဲ့ ခရီးေလးပါပဲ။  ဒီစီရဲ ့အထင္ကရေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ေရာက္ဖူးေပမဲ့ ဒီစီကေန နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ ေမာက္ဗာႏြန္ကိုု မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ ဝင္ေၾကးအခမဲ့ မဟုုတ္တာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ တိုုင္ဒယ္ေဘဆင္တဝိုုက္က ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု ႏွစ္နာရီေလာက္နဲ ့ ႏွံ ့တာမိုု ့ ဒီ့ၿပင္ ဘယ္ေနရာကိုုမ်ား သြားလည္ရရင္ ေကာင္းမလဲလိုု ့ ရွာေဖြေတာ့ ေမာက္ဗာႏြန္ကိုု သြားေတြ ့တယ္။


ဆူနမ္တိုု ့မ်ား လိုုက္ခ်င္မလား၊ ကလဲရားသူငယ္ခ်င္းမ်ား လိုုက္ခ်င္မလား။ ဘယ္သူမွလည္း မလိုုက္ေတာ့ တေယာက္တည္းပဲ သြားၿဖစ္တယ္။  ပထမဆံုုး တစ္ကိုုယ္ေတာ္ ရႊက္လႊင့္ၿခင္းေပါ့။ ကလဲရားက သူူ ေမာင္းပိုု ့ေပးမယ္ ဆိုုတာကိုုေတာင္ အၿမဲတမ္း ကား၊ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ  ့ သြားရတာ။ ခရူသေဘၤာ စီးခ်င္တာဆိုုၿပီး ၿငင္းလိုုက္တယ္။။ ၈ နာရီ ၁၅ သေဘၤာေပၚေရာက္ဖိုု ့ ကလဲရားအိမ္ကေန ရထား ၁ နာရီေလာက္ စီးရပါမယ္။ West Falls Church မွာ ရပ္မဲ့ မနက္ ၇ နာရီ ၈ မိနစ္ ရထားကိုုစီးမွ မီွမွာပါ။ ကလဲရားက ဘူတာရံုုကိုု လိုုက္ပိုု ့ေပးၿပီးေတာ့ ရထားမမွီရင္ ဖုုန္းဆက္လိုုက္ သူ ကားနဲ ့လိုုက္ပိုု ့ေပးမယ္တဲ့။ L'Enfant Plaza ဘူတာမွာ အစိမ္းေရာင္းလိုုင္း ေၿပာင္းစီးၿပီး သေဘၤာဆိပ္ရိွတဲ့ တဘူတာအေဝးက Waterfront မွာ ဆင္းရပါတယ္။  အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အဲဒီဘူတာမွာ အေရးေပၚမီးဖြားတဲ့သတင္းကိုု သတင္းေၾကၿငာသူက  L'Enfant ဆိုုတာ ၿပင္သစ္လိုု ကေလးလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါတယ္။ နာမည္စီးတာနဲ ့ တူပါရဲ ့လိုု ့ အရႊန္းေဖာက္ၿပီး တင္ဆက္သြားတာ ဒီစီမတ္ထရိုု Metro ရထားစီးေနတုုန္း ၾကားလိုုက္ဖူးတယ္။


ဘူတာကေနထြက္ေရာ ေတာင္ၾကည့္ေၿမာက္ေၾကည့္၊ ေၿမပံုုလမ္းညႊန္ၾကည့္၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ၃၆၀ ဒီဂရီ ပတ္ပတ္လည္ၾကည့္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားေနတဲ့ေနရာ ၿဖစ္မယ္ဆိုုၿပီး လိုုက္တာ မွန္တယ္ဗ်ား သေဘၤာဆိပ္ကိုု ဆိုုက္ဆိုုက္ၿမိ ုုက္ၿမိ ုုက္ ေရာက္တယ္။ အိုုင္ဒီၿပ လက္မွတ္ထုုတ္၊ ေဘာကြင္းၾကီးေနာက္မွာ ခဏရပ္ပါဦး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးမလိုု ့တဲ့ လူတိုုင္းကိုု။ သံုုးထပ္သေဘၤာရဲ  ့ အေပၚဆံုုးထပ္မွာ ထိုုင္ခံုုေနရာဦး။ အခ်ိန္တိက်ေလးစားတဲ့ႏိုုင္ငံဆိုုေပမဲ့ ဒီတခါေတာ့ ၁၀ မိနစ္တိတိ ေနာက္က်ၿပီးမွ သေဘၤာထြက္တယ္။ ေနာက္မွသိတယ္ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ၾကတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအုုပ္ၾကီးေၾကာင့္ကိုုး။


Washington Monument ဝါရွင္တန္မိုုးႏူးမတ္ ေက်ာက္တိုုင္ၾကီးကိုု ထင္ထင္ရွားရွား ၿမင္ရတယ္။ ဒီစီရဲ ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြအတိုုင္း သေဘၤာေပၚမွာ လူဘယ္ေလာက္ တင္ေဆာင္ေၾကာင္း၊ သက္ကယ္ေဘာ၊ သက္ကယ္ေလွ ဘယ္ႏွစ္စီးပါေၾကာင္း၊ သေဘၤာသားေတြနဲ ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုုင္း အတိအက် လိုုက္နာဖိုု ့၊ သိခ်င္တာေတြကိုု ယူနီေဖာင္းဝတ္ ဝန္ထမ္းေတြဆီမွာ ေမးၿမန္းႏိုုင္ေၾကာင္း ဂိုုက္က ေၾကၿငာပါတယ္။ East Patomac Park အေရွ ့ပတ္တိုုးမတ္ပန္းၿခံမွာ ခ်ယ္ရီေတြ ေဝေနေပမဲ့ တိုုင္တန္ေဘစင္ေလာက္ မမ်ားဘူး။ အေၿပးေလ့က်င့္သူ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ စက္ဘီးစီးၾကသူေတြနဲ ့ သာယာတယ္။


Ronald Reagan Washington National Airport ေလဆိပ္ကေန တက္လာတဲ့ ေလယာဥ္ေတြ တစီးၿပီးတစီး ေတြ ့ရတယ္။ ၂၀၁၂ ဇူလိႈင္ ၄ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ  ုု ့ကေန ရာမားရိွတဲ့ ေဘာ့စတြန္ကိုု သြားလည္တုုန္းက ဆူနမ့္ေလယာဥ္ ထရန္စစ္က အဲဒီေလဆိပ္။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းဝင္ေမႊလိုု ့ ေလဆိပ္မွာ တညအိပ္ရတယ္။ ေနာက္ေန ့ေလယာဥ္လက္မွတ္အတြက္ တညလံုုးတန္းစီ၊ ေလဆိပ္မွာ ေရဘူး၊ မုုန္ ့ေတြ အကုုန္ၿပတ္လပ္သြားလိုု ့ ညစာငတ္၊ ၄၅ မိနစ္အေဝးက ေလဆိပ္ကိုု ရွယ္တယ္စီးၿပီး ေသာၾကာေန ့ ညသန္းေခါင္မွာ ေဘာ့စတြန္ကိုုေရာက္ရမဲ့ ဆူနမ္တေယာက္ စေနေန ့ ေန ့လည္မွ မ်က္ႏွာရံႈ ့မဲ့ လူလည္း ခ်ဳန္းခ်ဳန္းခ်ၿပီး ေရာက္လာတာ ထမင္းဘူးနဲ ့ သြားၾကိ ုုရတဲ့အၿဖစ္ကိုု သတိရမိေသးတယ္။ ဆူနမ္တေယာက္ ငိုုခ်င္းခ် ၿငီးၿင ူတာကိုု ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ကိုုယ္ခ်င္းမစာ တဟားဟား ရယ္ေမာလိုု ့ေပါ့။

ယူအက္စ္မွာ လံုုၿခံ ုုးေရးအတင္းက်ပ္ဆံုုး  သမၼတအိမ္ၿဖ ူေတာ္၊ Capitol ကယ္ပီတယ္လိုုမ်ိဳး Petagon ပန္တဂြန္အေဆာက္အဦးက ေလဆိပ္ေနာက္ဖက္ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ Pentagon City မွာ ရိွပါတယ္။


ေဘးဖက္မွာေတာ့ AirForce One ဝန္ထမ္းအိမ္ယာ။ Dragon Boat ေလွေလွာ္အဖြဲ ့ ၿဖတ္သြားေတာ့ ၾကိတ္လိုုက္စမ္းပါကြလိုု ့ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကတယ္။


တီထြင္သူ ေသာမတ္အက္ဒီဆင္ေၾကာင့္ ၁၉၂၃ မွာ ယူအက္စ္ေရတပ္၊ မရင္းတပ္ဖြဲ ့အတြက္ သုုတေသနရံုုး United States Naval Research Laboratory (NRL) ကိုု ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ သုုေတသနလုုပ္ငန္းအတြက္ တစ္ႏွစ္ကိုု ခန္ ့မွန္းေၿခ ၁.၁ ဘီလီယံသံုုးတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။


သမိုုင္းဝင္ Alexandria Old Town ၿမိ  ုု ့ေလးပါ။ အေဆာက္အဦးေတြကိုု ၿမင္လိုုက္ကတည္းက ေရွးေခတ္ကမွန္း သိသာတယ္။


ေရေႏြးေငြ ့သေဘၤာ၊ Priates of Carribean ရုုပ္ရွင္ကားထဲကလိုုမ်ိဳး သေဘၤာတစင္းေတြ ့တယ္။


ၿမ ူးၾကြတဲ့ စပိန္ေတးသံေတြ ပ်ံ ့လြင့္လာေတာ့ ဘာပြဲရိွလဲမသိ။ ဒီတံတားကေတာ့  ေမရီလန္းၿပည္နယ္နဲ ့ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ကိုု ေပါင္းကူးေပးထားၿပီး ေတာင္ပိုုင္းက ေၿမာက္ကာရိုုလိုုင္းနား၊ ေတာင္ကာရိုုလိုုင္းနား၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၊ ဖေလာ္ရီဒါၿပည္နယ္အထိ ေဖာက္လုုပ္ထားတဲ့ I 95  Interstate ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီးရဲ  ့ တစိတ္တပိုုင္းပါ။


ညာဖက္က ဟိုုအေဆာက္အဦးကေတာ့ ဘယ္လိုုဘယ္ပံုု၊ ဘယ္ဖက္ကေတာ့ ဘယ္လိုုဘယ္ပံုုလိုု ့ ဂိုုက္က ရွင္းၿပရင္ ဂိုုက္ညႊန္ၿပရာၾကည့္၊ ရွင္းၿပတာကိုု နားေထာင္၊ ဓာတ္ပံုုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုုက္။ ေလတိုုက္လိုု ့ နည္းနည္းေအးလာေတာ့ မခံႏိုုင္တဲ့သူေတြ ေအာက္ထပ္ဆင္းၾကတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက အေႏြးထည္ေတြထုုတ္ကာ အေအးဒဏ္ကိုု ၾကံ့ၾကံ့ခံၿပီး ေဘးက ရႈခင္းေတြကိုု ေငးေမာလိုု ့။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္စရာ ပါးသြားေတာ့ လူေတြလည္း ဆာလာၿပီ။ ေအာက္ထပ္မွာ ဝယ္လိုု ့ရပါတယ္။ ၿမစ္ကမ္းနေဘးက ကိုုယ့္စိတ္ၾကိ ုုက္အိမ္ကေလးေတြ ေတြ ့ရင္ I like that house ဆိုုၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္။


အဲဒီအိမ္ေလးကေတာ့ ေရေၾကာင္းကပၺတိန္ဘယ္သူ၊ ဘယ္တုုန္းက ေနသြားတာဆိုုၿပီး ဂိုုက္က ေၿပာေပမဲ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အိမ္ကေလးက ေသးေသးခ်စ္စရာေလး။


Fort Washington ဆိုုတဲ့ ခံတပ္ၾကီး။


ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္တေလွ်ာက္ ေမာက္ဗာႏြန္ဖက္ၿခမ္းက မ်က္စိတဆံုုး ဧက ၅၀၀ ေလာက္ကိုု ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္မိသားစုု ပိုုင္ဆိုုင္တာပါ။ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ဆိုုတာ အေမရိကန္ေတြရဲ  ့သူရဲေကာင္း၊ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုုက္ပြဲဝင္တဲ့ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္၊ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ ပထမဆံုုးသမၼတ။ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရဲ ့အေဘးလက္ထက္ ၁၆၇၄ ေလာက္က ေဆာက္ခဲ့တာဆိုုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။


ဝင္ေၾကးက လူၾကီး ၁၇ က်ပ္။ ကြ်န္မ ဝယ္တဲ့လက္မွတ္က ၅၀ ေပးရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အသြားအၿပန္ သေဘၤာလက္မွတ္၊ ဝင္ေၾကး ပါၿပီးသား။ ေရာက္တာနဲ ့ အိမ္ထဲဝင္ၾကည့္ဖိုု ့ လက္မွတ္ေလးေတြ ကမ္းပါတယ္။ ဝါရွင္တန္အုုတ္ဂုူမွာ လူေတြ ၿပည့္က်ပ္ညွပ္ေနတယ္။ ဘယ္ဖက္က ဝါရွင္တန္ရဲ ့ အုုတ္ဂူပါတဲ့။


အဲဒီေန ့မွာ ဂါဝန္လွလွ၊ ဦးထုုပ္လွလွ၊ ဂုုဏ္ၿပ ုုစလြယ္သိုုင္း ဝတ္ေကာင္းစားလွ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လူၾကီး၊ လူငယ္ေတြကိုု ၿမင္ရတာ က်က္သေရ ရိွလိုုက္တာ။ အိမ္ထဲဝင္ဖိုု ့ လူေတြ တန္းစီတာေတြ ့ေတာ့ ဝင္တန္းစီတယ္။ အဲဒီေန ့မွာ လူအေယာက္ ၅၀၀၀ လာေရာက္လည္ပတ္ဖိုု ့ မွန္းထားတာဖိုု ့ ေစာင့္ရတာ မၾကာရေလေအာင္ ၾကည့္ေနတုုန္း ေမးခြန္းေတြ မေမးဖိုု ့၊ ၿပီးမွ ေမးဖိုု ့ တိုုက္တြန္းပါတယ္။ ေရွးတုုန္းက သြားလာရ ခက္ခဲတဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္က အိမ္ေတြမွာ ဧည့္သည္ေတြ တည္းခိုဖုုိ ့ အခန္းေတြ ရိွတာ ထံုုးစံပါတဲ့။ ထိုုင္ခံုု၊ ပန္းခ်ီကား၊ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ေၿမး ကယ္လီ တီးတဲ့ စႏၵရား၊ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ အဲဒီမွာ ေသဆံုုးတာဆိုုတဲ့ ခုုတင္၊ ကႊ်န္ေတြေနတဲ့ အေဆာင္၊ မီးဖိုုေခ်ာင္၊ စတိုုခန္း၊ ၿမင္းေတြ ထားတဲ့အေဆာင္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္က ပစၥည္းေတြကိုု ၿမင္ရေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထားတာကိုု မခ်ီးမြမ္းဘဲ မေနႏိုုင္ဘူး။

ကႊ်န္မ ငယ္ငယ္တုုန္းက ၿမင္ဖူးတဲ့ ေရနံဆီသံုုး ဖန္မီးအိမ္ခြက္ကို ေတြ ့ရင္ သိမ္းထားဖိုု ့ မွာရဦးမယ္။ ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ဆိုု ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနမွာေနာ့။


ကေလးေတြက ေရးမွတ္ဖိုု ့ လက္ကမ္းေဝထားတဲ့ စာရြက္ေလးေတြမွာ ခဲတံေလးေတြနဲ ့ ေရးမွတ္ၾကတယ္။ ေလ့လာေရးခရီးထြက္လာတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ အခုုေရာက္ေနတာက ဗာဂ်ီးနီးယား၊ ဟိုုဖက္ၿခမ္းက ေမရီလန္း၊ လာခဲ့တာက ဒီစီ တေန ့တည္းနဲ ့ ၿပည္နယ္သံုုးခုု ေရာက္တယ္ဆိုုပါေတာ့။


Upper Garden အေပၚပန္းၿခံထဲမွာ ပန္းပင္ကေလးေတြက ခုုမွစိုုက္ပ်ိဳးခါစဖိုု ့ အကုုန္အစင္ မပြင့္ေသးဘူး။ ပန္းေတြ အကုုန္ပြင့္ရင္ ေတာ္ေတာ္လွမယ္။ Lower Garden ေအာက္ပန္းၿခံထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ေဆးဖက္ဝင္အပင္ေတြ စိုုက္ပ်ိဳးထားတယ္။ ဂိုုက္က အရြက္ေလးကိုု ခူးကာ အားလံုုးကိုုေဝၿပီး နမ္းခုိင္း၊ ရႈခိုုင္းတယ္။ ၿပီးရင္ ဘာအပင္လဲ၊ ဟင္းခ်က္တဲ့ေနရာမွာ သံုုးတာလား၊ ေဆးေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ သံုုးတာလားလိုု ့ ေမးတယ္။ တလြဲေတြေၿဖလည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ အပန္းေၿဖဖိုု ့လာတာ စာေမးပြဲေၿဖဖိုု ့လာတာမွ မဟုုတ္တာေနာ့။


 ေရွးဝတ္စံုု ဝတ္ထားတဲ့သူေတြ ေတြ ့ေတာ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။


ေတာင္ေပၚမွာ အိမ္တည္ထားလိုု ့ Mount ၊ Vernon ဆိုုတာ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ နာမည္ကိုု အစြဲၿပ ုုၿပီး ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္က ေမာက္ဗာႏြန္လိုု ့ နာမည္ေပးခဲ့တာပါ။ ၿပတိုုက္မွာေတာ့ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရုုပ္တုု၊ ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့လမ္းေၾကာင္း၊ ရုုပ္ရွင္၊ ေသနတ္သံေတြ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊ ၿမင္းဟီသံ၊ ၿမင္းဒုုန္းဆိုုင္း စီးသံေတြနဲ ့ ၿပတိုုက္ဆိုုေပမဲ့ ပ်င္းစရာ မေကာင္းဘူးရယ္။

လယ္ယာေတာဆီသြားေတာ့ တံတားေလး ၿဖတ္ရတယ္။


တံတားေအာက္မွာ ေရမရိွတဲ့ ေခ်ာင္းေလး။ ေတာင္ရိပ္ေတာင္စြယ္ေတြမွာ သစ္ပင္ေတြက အရြက္မရိွေနတာေတာင္ အလွမပ်က္ဘူးရယ္။ သစ္ရြက္စိမ္းကေလးေတြမ်ားရိွရင္ ငါးမွ်ားၿခင္းပိုု ့စ္ထဲက သစ္ေတာအုုပ္ ဓာတ္ပံုုေလးလိုု အေတာ္လွတဲ့ ဓာတ္ပံုုေလး ၿဖစ္မွာလိုု ့ မခ်င့္မရဲ ေတြးမိေသးတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဆင္းလိုုက္ရင္ပဲ လယ္ေတာဆီ ေရာက္တယ္။ ဟိုုတုုန္းက အသက္ ၁၃ ႏွစ္ဆိုုရင္ လယ္ေတာဆင္း အလုုပ္လုုပ္ရတယ္။ တပတ္မွာ ၆ ရက္ ေနထြက္ကေန ေနဝင္ထိ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ ကေလးအငယ္ေတြကိုု ကေလးၾကီးေတြက ထိန္းရတယ္။ ေစ်းေန ့ဆိုုရင္ ကြ်န္ေတြက အလက္စႏၵရားၿမိ ုု ့တက္ခြင့္ ခြင့္ၿပ ုုစာရြက္ေလးကိုုင္ၿပီး ၿမိ  ုု ့တက္ေစ်းဝယ္ၾကတယ္။ ခြင့္ၿပ ုုခ်က္စာရြက္ မပါရင္ ၿမိ ုု ့ထဲ အဝင္မခံဘူးတဲ့။


ခ်ိဳပါတဲ့ အေကာင္ၾကီးကိုု Oax လိုု ့ ေၿပာေနတာ ၾကားလိုုက္တယ္။


ဒီအေကာင္ေတာ့ သိတယ္ သိုုး။


လည္ပတ္ဖိုု ့ အခ်ိန္ေပးထားတဲ့ ၃ နာရီအတြင္းမွာ အကုုန္နီးပါး ရာက္ၿဖစ္တယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ေန ့လည္ ၁ ၁၅ စုုရပ္ ကမ္းနားဆိပ္ဆင္းေတာ့ လူေတြေရာက္ေနၾကၿပီ။ မၾကာခင္ Spirit of Mount Vernon သေဘာၤ ဆိုုက္လာတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါတယ္။ ဒီလူေတြ ညေနဒီစီအၿပန္ မီးရႈးမီးပန္းေဖာက္တာ ၿမင္ရမွာ။အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊ မိဘေတြကိုု အရင္ တက္ေစပါတယ္။ အလာတုုန္းက ေရစုုန္ဆိုုေတာ့ ၄၅ မိနစ္ ၾကာတယ္။ အၿပန္က ေရဆန္ဆိုုေတာ့ ၁ နာရီေက်ာ္ ေမာင္းရတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ အေပၚဆံုုးထပ္ကိုု တက္လာေတာ့ လက္ပံပင္ဇရက္ က်သလိုုပဲ ကႊ်ပ္ကႊ်ပ္ကိုုညံလိုု ့။ ဒီကေလးေတြကိုု ထိန္းေက်ာင္းရတဲ့ ဆရာေတြကိုု သနားမိတယ္။ စားၿပီးအမိႈက္မသိမ္းလိုု ့ အမိႈက္ပံုုးထဲပစ္ဖိုု ့၊ ကေတာက္ကဆ ၿဖစ္ၾကတာေတြ ညိႈေပးဖိုု ့၊ အႏၱရယ္ကင္း ေဘးကင္းစြာနဲ ့ ၿပန္ေရာက္ဖိုု ့ဆရာတေယာက္ရဲ ့ တာဝန္က မလြယ္ပါလား။


အၿပန္ခရီးမွာေတာ့ အလာတုုန္းကေလာက္ မတက္ၾကြေတာ့ပါဘူး။ ပတ္တိုုးမစ္ၿမစ္ေပၚ ၿဖတ္သန္းတိုုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုုေအးေလးက ေခ်ာ့သိပ္ေနသလိုုပဲ။ စာအုုပ္ေလးဖတ္လိုုက္၊ ငိုုက္လိုုက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ေငးလိုုက္ ရႈခင္းေကာင္းရင္ ဓာတ္ပံုုထရိုုက္လိုုက္နဲ ့။ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္မွာတုုန္းက လူမ်ားလိုု ့ တေယာက္တည္းမွန္း မသိသာဘူး။ ေမာက္ဗာႏြန္ခရီးမွာေတာ့ မိသားစုုလိုုက္ လာၾကသူမ်ားေတာ့ ကြ်န္မလိုု တစ္ကိုုယ္ေတာ္ ရြက္လႊင့္သူ သိပ္မရိွဘူးရယ္။ ဒီစီကိုု ညေန ၃ နာရီ ေရာက္ေတာ့ ဒီစီကေနထြက္မဲ့ကားက ည ၅ နာရီခြဲမွ ထြက္မွာ။ ၂ နာရီ အခ်ိန္ရိွေသးေတာ့ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ သြားလည္တယ္။ ေမာက္ဗာႏြန္ခရီးက ၿပန္လာတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု ခ်ီတက္ၾကတယ္။ အဲဒီေန ့က ေနာက္ဆံုုးေန ့ကိုုး။

တစ္ေယာက္တည္း သြားတာမိုု ့ စိတ္ၾကိ ုုက္ ၾကိ ုုက္သေလာက္ လည္ၿဖစ္တာထင္တယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္တဲ့ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ဆိုုရင္ ဒီေလာက္ႏွံ ့မယ္ မထင္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားရင္ အားသားခ်က္က စိတ္ၾကိ ုုက္လည္ပတ္ႏိုုင္ေပမဲ့ အားနည္းခ်က္က ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးမဲ့သူ မရိွဘူး။ အုုပ္စုုလိုုက္သြားရင္ အားသာခ်က္က တေယာက္တလွည့္ရိုုက္၊ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေကာင္းသလိုု စိတ္ရွည္တဲ့ ဆူနမ္၊ အမ္းထရူးတိုု ့နဲ ့ဆိုု ဓာတ္ပံုုေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ အားနည္းခ်က္က ေနရာအႏွံ ့ မေရာက္ဘူး။ ေက်းဇူးၿပ ုု၍ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးပါလိုု ့ ရီကြက္လုုပ္လိုု ့ ခရီးအမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုေတြပါ။

ဆယ္လီၿဗြတ္တီ မ်က္မွန္နဲ ့ စန္းထြန္းတေယာက္ ဂိုုက္ေပးၾကမ္းေနပံုု (တီတီဆြိ ေလသံ)

ေတာေတာင္၊ ၿမစ္၊ ၿပတိုုက္၊ ယာခင္း၊ ပန္းၿခံ၊ ေတာင္တက္ ေမာက္ဗာႏြန္ခရီးကေတာ့ သိပ္ကိုုေကာင္းမြန္တဲ့ ခရီးေလးပါ။ တေဆာင္းတြင္းလံုုး ဂူေအာင္းေနရာကေန ဒီႏွစ္မွာ ပထမဆံုုး သြားၿဖစ္တဲ့ခရီးမိုု ့လား မသိဘူး။ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္ရႊင္လန္းၿပီး အားအင္ေတြ ၿပန္ၿပည့္သြားသလိုု ခံစားရပါတယ္။ မၾကီးတိုု ့လည္း အင္ဒိုုနီးရွားႏိုုင္ငံ ဘာလီကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ စကၤာပူ၊ ဘန္ေကာက္၊ အန္ေကာဝတ္ကိုု သြားလည္ၿပီးကတည္းက ႏိုုင္ငံၿခားခရီးေတြ သြားခ်င္တဲ့ အေမက မၾကီးကိုု သမီးေရ ဘယ္ေလာက္ကုုန္လဲ၊ ဘယ္လိုု သြားတာလဲနဲ ့ စပ္စုုတယ္တဲ့။ ေဖ့ဘြတ္မွာ တင္ထားတဲ့ ကြ်န္မ ခရီးသြားဓာတ္ပံုုေတြကိုု မၾကီးက ေဒါင္းၿပီး အေဖနဲ ့ အင္တာနက္စကိုုက္ စကားေၿပာရင္ ပိုု ့ေပးတယ္။ အေဖက အဲဒီဓာတ္ပံုုေတြ ဘယ္မွာရိုုက္တာလဲလိုု ့ မၾကီးကိုု လာလာေမးတယ္တဲ့။ အရာရာ သိခ်င္တဲ့ အေဖ့ကိုု ဖိုုးသိခ်င္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ နာမည္ေပးထားတယ္။ ခရီးေတြသြားခ်င္၊ သိခ်င္တတ္ခ်င္တဲ့ အေဖနဲ ့အေမေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းေၿမ ့ရတယ္။

National Cherry Blossom Festival at Tidal Basin with Thomas Jefferson Memorial

US Capitol with Senate and House

ခရီးေတြ အၿမဲသြားလိုု ့ ကြ်န္မ အားက်ရတဲ့ မယမင္း၊ ယူအက္စ္ေရာက္တာ သံုုးရက္ပဲ ရိွေသးတယ္ ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္ကိုု တစ္ေယာက္တည္း ဒိုုးတာပဲဆိုုၿပီး  တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားၿဖစ္ဖိုု  ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေပးတဲ့ မနန္းစံ၊ ခရီးသြားတဲ့ ပိုု ့စ္ေတြ ဘေလာ့မွာ တင္ေနာ္လိုု ့ တိုုက္တြန္းတတ္တဲ့ မသိန္းေအး။ သူတိုု ့ေၾကာင့္ ခရီးသြား ၿဖစ္တာပါ။ ေမရီလန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ဖိုု ့ ခက္ေပမဲ့ နယူးေယာက္မွာေတာ့ တိုုးခရီးစဥ္ေတြနဲ ့ လိုုက္ပါႏိုုင္တာမိုု ့ ေနာက္ထပ္ေတာေတြ လားၿဖစ္ဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ အလည္လာတဲ့သူေတြလည္း ခရီးသြားလိုု ့ စိတ္ရႊင္လန္း ၾကည္ႏူးမႈေတြ ရရိွၿပီး ေတာေတြလား...အဲေလ ခရီးေတြ သြားႏိုုင္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ဧပရယ္ ၂၄၊ ၂၀၁၄။

Reference
Mount Vernon

Tour Package
In-the-Footsteps-of-George-Washington-Day-Cruise-to-Mount-Vernon

ကိုုယ့္ႏိုုင္ငံမွာ အလုုပ္အကိုုင္ ရွားပါးေတာ့ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္ အလုုပ္လုုပ္ၾကတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ မရိွေတာ့ ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ပညာသြားသင္ၾကတယ္။  ညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္လိုု ့ အသက္ေဘးအတြက္ ႏိုုင္ငံၿခားကိုု ေရွာင္တိမ္းရတယ္။ ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုုးပါလိုု ့ ႏိုုင္ငံၿခားကိုု ေရာက္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာ ေနၾကရတယ္။

အန္ယူအက္စ္ ( National University of Singapore )  ေက်ာင္း အတူတူတက္ခဲ့သူေတြထဲမွာ သိသေလာက္ေတာ့ တရုုတ္မေလး က်န္းရႈက်ီက ဂ်ာမနီ၊ ကြ်န္မက ယူအက္စ္ကိုု ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ စာသင္ႏွစ္ေတြၿပီးလိုု ့ လုုပ္ငန္းဝင္ခြင္ ယူအက္စ္မွာေနတာ သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကိုု သူငယ္ခ်င္း (အထူးသၿဖင့္ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ကြ်န္မနဲ ့ ေက်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့ၿပီး ဘယ္ႏိုုင္ငံကိုု ေၿပာင္းရရင္ ေကာင္းမလဲလိုု ့ စဥ္းစားေနသူ) ေတြက ယူအက္စ္မွာ အလုုပ္အကိုုင္၊ လစာ၊ ဗီဇာ အေၿခအေန ဘယ္လိုုလဲလိုု ့ ေမးၿမန္းတတ္ပါတယ္။ သူတိုု ့ရဲ  ့ ေမးခြန္းေတြကိုု ကြ်န္မ သိသေလာက္ ေၿဖရင္းနဲ ့ ဒီပိုု ့စ္ေလး ေရးၿဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုု ဗီဇာနဲ ့ လာရမလဲ...
ႏိုုင္ငံၿခားကိုု တရားမဝင္ ေအာက္လမ္းက သြားတာမဟုုတ္ဘဲ တရားဝင္ အလည္အပတ္၊ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့၊ အလုုပ္လုုပ္ဖိုု ့ သြားမယ္ဆိုုရင္ အရင္ဆံုုး ဗီဇာလိုုပါတယ္။ မကာအိုုမွာ ထုုတ္ေပးတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ဗီဇာ၊ မေလးရွား၊ ထိုုင္း၊ အင္ဒိုုနီးရွားဗီဇာၿပီးရင္ စကၤာပူဗီဇာက နည္းနည္းလြယ္တယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ပီအာတေယာက္ ေထာက္ခံေပးတဲ့စာပါရင္ ရတယ္။ ေဟာင္ေကာင္ဗီဇာကေတာ့ နည္းနည္းခက္တယ္။ အလုုပ္ရွင္ ေထာက္ခံခ်က္၊ ဘဏ္စာရင္းေတြ ၿပရတယ္ (ကြ်န္မ ေလွ်ာက္တာ ၂၀၁၀ တုုန္းကပါ ခုုေတာ့ မူေတြ ေၿပာင္းေနၿပီလား မသိ) ။ အေမရိကန္ဗီဇာကေတာ့ အင္မတန္ ခက္ပါတယ္။


ေက်ာင္းရဲ  ့ေအာ္ဖာလက္တာအၿပင္ ပိုုင္ဆိုုင္မႈေတြ ၿပရေသးတယ္။ ယူအက္စ္ကေန ၿပန္လာမယ္ မထင္ဘူးလိုု ့သံသယရိွရင္၊ အေၾကာင္းၿပခ်က္မရိွဘဲ ဗီဇာကိုု ၿငင္းပယ္ပါတယ္။ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္က ဂ်ဴနီယာေလးတစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ေက်ာင္းေအာ္ဖာလက္တာနဲ ့ ၿမန္မာၿပည္မွာ ဗီဇာႏွစ္ခါဝင္တာ ႏွစ္ခါစလံုုး ရီဂ်က္ထိတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက ယူအက္စ္သံရံုုးမွာ ေက်ာင္းသားဗီဇာအတြက္ အင္တာဗ်ဴးေၿဖတာ တရားခံစစ္ စစ္သလိုုပဲ။ အန္ယူအက္စ္ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ နီးပါးေလာက္ ပင္ပန္းတယ္။ ေက်ာင္းသားဗီဇာ F1 အၿပင္ J ၊ H ၊ non immigrant  ဒုုကၡသည္၊ ဒီဗြီဂရင္းကဒ္ေပါက္တဲ့ဗီဇာ၊ မွီခိုုဗီဇာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွပါေသးတယ္။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု Social Visit Visa နဲ ့ အလည္လာၿပီး အလုုပ္ရွာ။ တလဗီဇာကုုန္လိုု ့ မေလးရွားဖက္ကိုု ခဏထြက္ၿပီး ၿပန္ဝင္ရင္ တလထပ္တိုုးေပးတယ္။ ဒီလိုုနဲ ့ တိုုးသြားရင္ အမ်ားဆံုုးရတဲ့ သံုုးလအတြင္း အလုုပ္ရွာ။ အလုုပ္ရရင္ အလုုပ္ရွင္က အလုုပ္ဗီဇာ Work Permit ၊ S pass ၊ EP ေလွ်ာက္ေပးေတာ့ စေတးအတြက္ အိုုေက။ အလုုပ္က အထုုတ္ခံရတာပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ကိုုယ့္ဘာသာ အလုုပ္ကေန ထြက္တာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ပတ္စ္ကိုု ကန္ဆယ္ cancel လုုပ္ၿပီးၿပီဆိုုရင္ ေနထိုုင္ခြင့္ တလဗီဇာပဲ ရိွတာ့တယ္။ ပီအာ မရေသးသေရြ ့ စေတးက မေသခ်ာဘူးလိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ကိုုယ္ေတြ မေရာက္ခင္တုုန္းကဆိုု ပီအာ Permanent Residence ဆိုုတာမ်ား ေလွ်ာက္တဲ့လူတိုုင္း ရတယ္။ ေဟာ..ကိုုယ္ေတြ အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ ေက်ာင္းေတာင္ မၿပီးေသးဘူး ပီအာေအာ္ဖာလက္တာရ၊ အလုုပ္ရတာနဲ ့ ပီအာတန္းေလွ်ာက္တာ ရီဂ်က္။ ေက်ာင္းၿပီးတာခ်င္း အတူတူေတာင္ တရုုတ္နဲ ့ ကုုလားေက်ာင္းသား အနည္းစုုက ပီအာရတယ္။ မ်က္ႏွာၾကီးရာ ဟင္းဖတ္ၾကီးတာပါပဲ။

ဘယ္လုုိ ဗီဇာမ်ိဳး ရႏိုုင္သလဲ...
အန္ယူအက္စ္ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ လုုပ္သက္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခုုဆိုု စီနီယာေတြ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ ေၾသာ္ဇီ၊ ယူအက္စ္၊ ကေနဒါတိုု ့လိုု ႏိုုင္ငံၾကီးေတြကိုု ကူးခ်င္ေပးမဲ့ အလုုပ္လုုပ္ဖိုု ့ပဲ သြားခ်င္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတာ့ မတက္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ဟုုတ္ပါတယ္ ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ ပင္ပန္းပါဘိ။ ကင္တင္းမွာထိုုင္ ေဝေလေလ ဝါးလားလား ၿမန္မာၿပည္က တကၠသိုု္လ္ေက်ာင္းသားဘဝနဲ ့ ႏိုုင္ငံၿခားက တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ အပံုုၾကီး ကြာတယ္။ စာေမးပြဲေတြ မွန္မွန္ေအာင္ဖိုု ့ အားထုုတ္ရသလိုု ပိုုက္ဆံကိုုလည္း ေခႊ်တာသံုုးရတယ္။ ကိုုယ့္ႏိုုင္ငံမွာ ဆရာက ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏႊာၿပီး ေရာ့..အင့္...စားလိုု ့ ေကႊ်းသလိုု အဆင္သင့္ ထုုတ္ၿပီးသား ႏႈတ္ေတြနဲ ့ ၾကက္တူေရြး ႏႈတ္တိုုက္ရြတ္ ၾကီးၿပင္းလာခဲ့တဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ လက္ေတြ ့မ်ားမ်ားလုုပ္၊ စာၾကည့္တိုုက္မွာ စာသြားဖတ္၊ ကိုုယ့္ဘာသာ ႏႈတ္ထုုတ္၊ ကိုုယ္တိုုင္ေလ့လာရတဲ့ ႏိုုင္ငံၿခားေက်ာင္းတက္ရတာ အင္မတန္ပင္ပန္းၿပီး စိတ္ဖိစီးတာကိုုး။

အသက္ကလည္း မငယ္ေတာ့သလိုု အန္ယူအက္စ္က ဘြဲ ့လည္း ရထားၿပီးၿပီဆိုုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုု ေၾသာ္ဇီကုမၺဏီတစ္ခုုက အင္တာဗ်ဴးတာ အရည္အခ်င္းကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ဗီဇာကိုု သူတိုု ့စပြန္ဆာ မေပးႏိုုင္ပါဘူးတဲ့။ ႏိုုင္ငံၿခားလူ ့အရင္းအၿမစ္ကိုု မွီခုုအားထားရတဲ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ အလုုပ္ဗီဇာ မခက္ေပမဲ့ ေၾသာ္ဇီ၊ ယူအက္စ္တိုု ့လိုု ႏိုုင္ငံေတြမွာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ အင္တန္းဆင္းေနတဲ့ ကြ်န္မဆိုု ယူအက္စ္လုုပ္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ရိွတာေတာင္   ဗီဆာစပြန္ဆာေပးလားလိုု ့ ေမးလိုုက္ရင္ ႏိုုးဆိုုတာက ၉၀ ရာခိုုင္ႏႈန္း။ H1B စပြန္ဆာေပးတဲ့ ကုုမၺဏီ အင္မတန္ ရွားတယ္။ အလုုပ္ဗီဇာေလွ်ာက္ဖိုု ့ေရွ  ့ေနခ ၁၅၀၀၊ အစိုုးရကိုု ၂၅၀၀၊ ရထားတဲ့ ဘြဲ ့က ယူအက္စ္က မဟုုတ္လိုု ့ ဘြဲ ့လက္မွတ္ မွန္မမွန္စစ္ဖိုု ့ ၁၅၀၊ ဘာေၾကးညာေၾကးနဲ ့ ၅၀၀၀ ေလာက္ ကုုန္တယ္။ ကုုမၺဏီက အကုုန္ခံ ေလွ်ာက္ေပးရင္ လစာနည္းတယ္၊ လစာအၿပည့္ ေပးထားရင္ ကိုုယ့္ဘာသာ ေပးရတယ္။


အလုုပ္ဗီဇာ ေအာင္တာ၊ ရီဂ်က္ၿဖစ္တာကေတာ့ ကုုမၼဏီရဲ  ့ အရြယ္အစား၊ အမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္ၿပီး ႏိုုင္ငံၿခားသား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ထိ ေလွ်ာက္ထားႏိုုင္ခြင့္ ကုုမၺဏီကိုုတာ၊ ၂၀၁၄ အတြက္ အစိုုးရက လ်ာထားတာ ေလးေသာင္း၊ ေလွ်ာက္တဲ့အေရအတြက္က ခုုႏွစ္ေသာင္း ၿဖစ္ေနရင္ ကုုိယ့္ေလွ်ာက္လႊာက အဲဒီေလးေသာင္းထဲမွာ ပါဦးမွ၊ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ လူမ်ိဳးအေရအတြက္ (ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြထဲမွာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးက နည္းလိုု ့ ရဖိုု ့ေတာ့ မ်ားပါတယ္။ တရုုတ္၊ အိႏိၵယေတြဆိုု ေလွ်ာက္တဲ့သူမ်ားေတာ့ အခြင့္အေရး နည္းတာေပါ့)။ ကံေပၚလည္း မူတည္ပါတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာေတာ့ မွီခုုိဗီဇာနဲ ့ အလုုပ္လုုပ္လိုု ့ ရေပမဲ့ ယူအက္စ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားဗီဇာ F1 ၊ အလုုပ္ဗီဇာ H1B ေတြရဲ ့ မွီခိုုဗီဇာနဲ ့ ေနတဲ့သူေတြက အလုုပ္လုုပ္ခြင့္ မရိွပါဘူး။ H1B ထက္ ၿမင့္တဲ့ J 1 မွီခိုုဗီဇာနဲ ့ ေနတဲ့သူေတြက တရားဝင္ အလုုပ္လုုပ္ခြင့္ ရိွတယ္။

အသိအစ္ကိုုၾကီးတစ္ေယာက္က ေၾသာ္ဇီပီအာ အရင္ေလွ်ာက္တယ္။ သူက စကၤာပူပီအာ၊ စီးပြားေရးဘြဲ ့ရ၊ လစာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေၾသာ္ဇီပီအာေလွ်ာက္ဖိုု ့ သက္မွတ္ထားတဲ့ IELTS (အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲ) အမွတ္လိုုပါတယ္။ ယူအက္စ္ေက်ာင္းေတြ ေလွ်ာက္ဖိုု ့ဆိုု TOFEL ၊GRE ၊ GMAT လိုုတယ္။ ၾသဇီပီအာအတြက္ ၆၀၀၀ ေပးရတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ပီအာရသြားေတာ့မွ ၾသဇီကိုုသြား အလုုပ္ရွာ။ ေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သလိုု သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကူညီၾကလိုု ့ အလုုပ္ရသြာတယ္။ မၾကာခင္ဘဲ သူ ့မိသားစုုကိုု ေၾသာ္ဇီ ေခၚပါတယ္။ ယူအက္စ္ထက္စာရင္ ကေနဒါပီအာက ပိုုလြယ္တယ္လိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။ ကေနဒါမွာ သံုုးႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးရင္ ပီအာရပါတယ္။ ကေနဒါပီအာေတြက ယူအက္စ္မွာ တရားဝင္ အလုုပ္လုုပ္လိုု ့ ရပါတယ္။ မကၠဆီဖက္က ခိုုးဝင္သူ၊ စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ နလန္မထူႏိုုင္ေသးတဲ့ ယူအက္စ္လိုု ၿပသနာေတြရွင္းၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့ ကေနဒါပီအာေတြရတဲ့ အခြင့္အေရးက ယူအက္စ္ဂရင္းကဒ္ထက္ သာတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။

ေက်ာင္းတက္ရင္ ေကာင္းမလား...
ယူအက္စ္မွာေတာ့ ယူအက္စ္က ဘြဲ ့ကိုုပဲ သံုုးစားလိုု ့ရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ဘြဲ ့ရတဲ့သူနဲ ့ မရတဲ့သူ လစာ သိပ္မကြာဘူး။ ပြဲစား၊ အဝယ္ေတာ္ဆိုုရင္ ဘြဲ ့ရတဲ့သူထက္ေတာင္ လစာ မ်ားေသးတယ္။ ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ဘြဲ ့ရတဲ့သူနဲ ့ မရတဲ့သူ လစာ အေတာ္ကြာပါတယ္။ အိုုင္တီေတြကေတာ့ ဘယ္ႏိုုင္ငံမွာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အလုုပ္ေကာင္းတယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ စီးပြားေရးေမဂ်ာလည္း မဆိုုးပါဘူး။ ယူအက္စ္မွာ တၿပည္နယ္နဲ ့ တၿပည္နယ္ က်င့္သံုုးတဲ့ ဥေပေဒ၊ တက္စ္ေတြ မတူၿပန္ဘူး။

ယူအက္စ္မွာ အလုုပ္အရွားဆံုုး ေမဂ်ာကေတာ့ အာခီပါ။ အာခီေတြ ယူအက္စ္ မလာပါနဲ ့။ ယူအက္စ္က နာမည္ၾကီးေက်ာင္းထြက္၊ စင္တီဇင္ၿဖစ္ေနတဲ့ အာခီေတြေတာင္ အလုုပ္ရွာရခက္တယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ တိုုးတက္ၿပီးသားႏိုုင္ငံၿဖစ္လိုု ့ ယူအက္စ္မွာ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ သိပ္မလိုုေတာ့ အာခီအလုုပ္ ရွားတာလိုု ့ ထင္တယ္။ အင္တီးရီးယားဒီဇိုုင္းကေတာ့ အလုုပ္ေပါတယ္။ ယူအက္စ္မွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ရုုပ္သံခ်ယ္နယ္တစ္ခုုက အင္တီးရီးယားဒီဇိုုင္းအေၾကာင္း လႊင့္တာပါ။ အိမ္သားေတြကိုု အဆင္မေၿပတာေတြ၊ ဆႏၵေတြကိုု ေၿပာၿပခိုုင္း၊ ဒီဇိုုင္နာေတြက ရီႏိုုဗိတ္လုုပ္၊ အိမ္သားေတြကိုု မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေခၚလာ၊ မ်က္စိဖြင့္ခိုုင္းလိုုက္ေတာ့ ေၿပာင္းလဲေနတဲ့ အခန္းကိုု ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ အိုုးမိုုင္ဂါ့လိုု ့ ေအာ္ၾက၊ ငိုုၾက၊ ေပြ ့ဖက္ၾက၊ ဒီဇိုုင္နာေတြကိုု ေက်းဇူးတင္ၾကတဲ့ ရုုပ္သံလိုုင္း။ အင္တီးရီးယား ဒီဇိုုင္းခ်ယ္နယ္ ဆိုုေပမဲ့့ ၾကည့္လိုု ့ေတာ့ ေကာင္းသား (ခ်ယ္နယ္နာမည္ မမွတ္မိ)။


ရံုုးက တရုုတ္မဆူးရဲ ့ သားက အာခီ တက္ေနတာပါ။ အလုုပ္ရွားတယ္လိုု ့ ညည္းပါတယ္။ သူ ့အေမအတြက္ သူ ကိုုယ္တိုင္ ဒီဇိုုင္းထုုတ္၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ထိုုင္ခံုုဓာတ္ပံုုကိုု ဝမ္းသာပီတိၿဖာေနတဲ့ ဆူးက ကြ်န္မကိုု ၿပတယ္။ အင္တန္းကိုု ေၾသာ္ဇီ၊ တရုုတ္၊ ဂ်ပန္၊ အီတလီမွာ ဆင္းရတယ္လိုု ့ ေၿပာပါတယ္။ သန္ ့ရွင္းတဲ့ ဂ်ပန္ကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေန ့တိုုင္း ည ၈ နာရီမွ အိမ္ၿပန္ရလိုု ့တဲ့။ အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ တရုုတ္ၿဖစ္လိုု ့ တရုုတ္ၿပည္ကိုု မၾကိ ုုက္ဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုုပ္ရဖိုု ့ စိတ္ပူေနရပါသတဲ့။ ယူအက္စ္မွာ အလုုပ္ေပါတာက အိုုင္တီ၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ Chemical ၊ Thermal ၊ Mechanical Engineering ဖက္ေတြပါ (ကြ်န္မ သိသေလာက္) ။

အာခီတက္ အစ္မတစ္ေယာက္ဆိုု ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာတုုန္းက လစာအရမ္းေကာင္းတယ္။ ယူအက္စ္လည္းေရာက္ေရာ အာခီနဲ ့ အလုုပ္မရလိုု ့ အခ်ိန္ပိုုင္းအလုုပ္ေတြ လုုပ္ရတယ္။ သူ ့သူငယ္ခ်င္း အာခီတစ္ေယာက္ကေတာ့ ယူအက္စ္မွာ အမ္ဘီေအ ၿပန္တက္တာ အာခီနဲ ့ အလုုပ္ၿပန္ရတယ္။ သူလည္း ဝင္ခြင့္ေၿဖဖိုု ့ တိုုဖယ္ေတြ ၿပင္ဆင္၊ ေက်ာင္းေတြ စံုုးစမ္း၊ တက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းက တၿခားၿပည္နယ္မွာ။ေနသားက်ေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ၿမိ ုု ့ကေန တၿခားၿပည္နယ္ေၿပာင္းဖိုု ့ကိုု မိသားစုုက စိတ္အား မထက္သန္။ စြန္ ့စားရာလည္း ေရာက္တာကိုုး။ အာခီအလုုပ္နဲ ့ ကင္းကြာသြားတာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ရိွၿပီဆိုုေတာ့ ေဝါဟာရေတြ၊ အသံုုးအႏႈန္းေတြကိုု ေမ့လိုု ့ အင္တာဗ်ဴးဖိုု ့ေတာင္ ခပ္လန္ ့လန္ ့။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵအပင္ကေလးက မိသားစုုတာဝန္၊ အလုုပ္ေတြေအာက္မွာ ပိၿပားသြားတာ ေတြ ့ေလတိုုင္း လုုပ္သက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ လစာေကာင္းခဲ့တာကိုု ေတြးမိရင္း ႏွေၿမာမိပါရဲ  ့။

ဘယ္လိုုေက်ာင္းမ်ိဳး ေရြးခ်ယ္သင့္သလဲ...
ကြ်န္မ ဘဝမွာ ေနာင္တအရဆံုုးက ယူအက္စ္က အမ္ယူအမ္ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆိုုတာ ေက်ာ္ေနေပ်ာ္ၿပီး စာေတာ္သင့္တာေပါ့။ ခုုေတာ့ တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းကိုု တစက္ကေလးမွ မၾကိ ုုက္။ ဘဝစာမ်က္ႏွာထဲမွာ အမ္ယူအမ္ပါတဲ့ စာရြက္ေတြကိုု ဆုုတ္ၿဖဲေနခ်င္ခဲ့တာ။  ဘဝဟာ ဂုုဏ္အယူရဆံုုးကေတာ့ ကမၻာ့အဆင့္ ၂၇ ရိွတဲ့ အန္ယူအက္စ္ေက်ာင္းထြက္ ဆိုုတာကိုုပါ။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္က ကြ်န္မနဲ ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားၾကခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက တုုပ္တုုပ္မွမလႈပ္။ မၾကီး ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ေမးၿမန္းစံုစမ္းတယ္။ ဘယ္ေမဂ်ာက ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုုပ္ရလြယ္သလဲ၊ ဘယ္ဘာသာေတြ သင္တာလဲ၊ လိုုက္ႏိုုင္မလား၊ ေက်ာင္းလခ အဲဒါေတြ ဘာမွစဥ္းစားဘူး။ မၾကီး ေလွ်ာက္ခိုုင္းတာဆိုု ေလွ်ာက္လိုုက္တာပဲ။ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ ေၿဖဖိုု ့ၿပင္ဆင္၊  ဖုုန္း အင္တာဗ်ဴး ေၿဖ။ ေအာ္ဖာလက္တာရေတာ့ ဗီဇာဝင္၊ ေဆးစစ္၊ ေလွ်ာ့ပင္းပဲ လုုပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းနဲ ့နီးတဲ့အိမ္ ရွာတာ၊ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းဖက္က ကိစၥမွန္သမွ် မၾကီးက လုုပ္ေပးေတာ့ လက္ေက့ေလး ဆြဲသြားလိုုက္ရံုုပဲ။


ေက်ာင္းသားအေယာက္ ၁၀၀ မွာ ၿမန္မာက ၆၀။ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္မွာ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ခဲ့သူေတြ၊ စီနီယာေတြ၊ ဂ်ဴနီယာေတြက တဝက္ေလာက္ပါေတာ့ ၿမန္မာၿပည္မွာ တက္ေနရသလိုုပဲ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ စာသင္ၿပီးရင္ အုုပ္စုုခန္းထဲမွာ ပေရာဂ်က္စုုလုုပ္ၾက၊ ၿငင္းၾကခုုန္ၾက၊ ပေရာဂ်က္ တင္ဆက္ပြဲမွာ အားလံုုးထြက္ေၿပာဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ၾက၊ အမွတ္တရ ရံုုးဝတ္စံုုေလးေတြနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾက၊ ေနာက္ဆံုုးဘတ္စ္ကားနဲ ့ အိမ္ကိုုၿပန္ မနက္ ၈ နာရီ ေက်ာင္းသြား။ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားနီးပါး အိပ္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အိမ္ကိုု ၿပန္တယ္။ ပင္ပန္းေပမဲ့ ေပ်ာ္ဖိုု ့အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက  အုပ္စုုလိုုက္စြမ္းေဆာင္ရည္ Teamwork ၊ တင္ဆက္မႈ Presentation ၊ စာရြက္စာတမ္း ထိန္းသိမ္းနည္း Documentation အရည္အခ်င္းေတြ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတယ္။ နာမည္ၾကီးေက်ာင္းၿဖစ္လိုု ့ ေက်ာင္းေတာင္ မၿပီးေသးဘူး ပီအာေအာ္ဖာလက္တာ ေပးတယ္။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ သံုုးႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးရင္ ေၾသာ္ဇီကူးမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတာေတြ အထမေၿမာက္လိုုက္ပါဘူး။ သံုုးႏွစ္ၿပည့္ခါနီးမွာ ယူအက္စ္ကိုု ထြက္လာလိုု ့။ အလုုပ္အကိုုင္ဆိုုဒ္မွာ တင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေၾကၿငာကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ဘဲ ယူအက္စ္ကအလုုပ္ထင္ၿပီး စီဗြီပစ္တင္ရာက စပါတယ္။ အရင္ဆံုုး ပရိုုဂရမ္းမင္း အြန္လိုုင္းစာေမးပြဲ ေၿဖရတယ္။ ဘီရမွ ေအာင္ပါတယ္။ ေနာက္ ရထားတဲ့ ဘြဲ  ့လက္မွတ္၊ အမွတ္စာရင္း ေကာ္ပီေတြကိုု သက္ဆိုုင္ရာ တကၠသိုုလ္ေတြဆီကေန တံဆိပ္တံုုးထုုၿပီး ပိုု ့ရပါတယ္။ အလုုပ္ထဲက ဆူပါဗိုုက္ဆာ၊ မန္ေနဂ်ာက ေထာက္ခံစာ ေရးေပးရတယ္။ ေနာက္ဆံုုးအဆင့္ ဖုုန္းအင္တာဗ်ဴး ေအာင္ၿပီးမွ ေအာ္ဖာလက္တာ ပိုု ့ပါတယ္။

အမ္ယူအမ္က စီနီယာ ၿမန္မာႏွစ္ေယာက္က ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္ထြက္ေတြၿဖစ္လိုု ့ သူတိုု ့ဆီမွာ ေက်ာင္းအေၾကာင္း ေမးၿမန္းစံုုးစမ္း၊ အေဖ၊ မၾကီးတိုု ့က ပိုုက္ဆံပိုု ့ေပးမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ငါသာ နင့္ေနရာမွာဆိုု သြားၾကည့္လိုုက္မယ္၊ မေပ်ာ္ရင္ ၿပန္လာမွာေပါ့လိုု ့ အားေပးအားေၿမွာက္ ၿပ ုုၾကတာနဲ ့ ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေၿပာင္းခဲ့ေတာ့တာပဲ။

ဆက္ပါဦးမယ္...

ႏိုုင္ငံရပ္ၿခားကိိုု ေရာက္ကတည္းက အိမ္ခန္းဝယ္ဖိုု ့ထား ။ အိမ္ခန္းငွားဖိုု ့ေတာင္ မတတ္ႏိုုင္လိုု ့ Room Shared  လိုု ့ေခၚတဲ့ အခန္းေတြမွာ ရွယ္ေန။ Roomate လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ အခန္းေဖာ္ေတြရ။ ဝါသနာတူ၊ စရိုုက္တူရင္ အခန္းေဖာ္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ၿဖစ္ႏိုုင္ေပမဲ့ ညိွလိုု ့မရ၊ စရိုုက္မတူရင္ သူေၿပာင္းရင္ ေၿပာင္း၊ မေၿပာင္းရင္ ကုုိယ္ေၿပာင္းပဲ။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ မၾကီးက ေက်ာင္းနဲ ့နီးတဲ့ ေနရာမွာ ရွာေပးထားတယ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု ဘာၿဖစ္လိုု ့ ေရြးတာလဲဆိုုေတာ့ ေစ်းလည္းသက္သာ၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း ကႊ်န္မနဲ ့ တကၠသုုိလ္ အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူေတြၿဖစ္သလိုု စကၤာပူမွာ ကႊ်န္မ တက္မဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းထြက္ေတြ။ မၾကီး အိမ္သြားၾကည့္တုုန္းက ညစ္ပတ္ေနေတာ့ သန္ ့ရွင္းေရး သိပ္မလုုပ္ဘူး၊ ဘီးစီးတဲ့ေက်ာင္းသူနဲ ့ အကိုုက္ပဲဆိုုၿပီး ယူလိုုက္တာတဲ့။ အဲဒီတုုန္းက သူထင္တာ မွန္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုုင္းက်ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာပဲ။

စကၤာပူက အိမ္အမ်ားစုုက တပတ္တခါ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု အလွည့္နဲ ့ လုုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ အရင္တုုန္းက သန္ ့ရွင္းေရးဆိုုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွဘဲ မေနႏိုုင္တဲ့သူကပဲ လုုပ္ပါသတဲ့။ ကံဆိုုးခ်င္ေတာ့ ကႊ်န္မ ေၿပာင္းၿပီးေတာ့မွ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုုပ္ၾကေတာ့တယ္။ လုုပ္မဲ့လုုပ္ေတာ့လည္း တပတ္တခါ မဟုုတ္ပဲ ေန ့တိုုင္းသန္ ့ရွင္းေရး ။ ၆ ေယာက္ရိွေတာ့ ၆ ရက္ သန္ ့ရွင္းေရး။ ဖြမဲ့ကေလး ရိွတာလည္းမဟုုတ္ အားလံုုးကလည္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ သိတတ္ၾကတဲ့သူေတြ။

Empire State Building

မနက္ ၇ နာရီခြဲ အိပ္ယာထ ေရမိုုးခ်ိဳး  ၈ နာရီ ကလယ္မန္းတီးကေနထြက္တဲ့ ေက်ာင္းရွယ္တယ္ဘတ္စ္ကိုုမွီဖိုု ့ ရထားစီး။ ည ၁၁ နာရီခြဲ ေနာက္ဆံုုးဘတ္စ္ကားစီး ေနာက္ဆံုုးရထားစီးၿပီး အိမ္ၿပန္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္လည္း ေက်ာင္းမွာ။ သိပ္မဘီးစီးရင္ မၾကီးဆီကိုုသြား။  သူတိုု ့ေတြက စိတ္ပူၾကတယ္ မၾကီး ညအိပ္ညေန လာမွာကိုု။ သူတိုု ့ထင္သလိုု ၿဖစ္မလာဘဲ ကႊ်န္မကသာ မၾကီးဆီကိုု သြားေနတတ္တယ္။

အခန္းေဖာ္က မနက္ေစာေစာ ရံုုးတက္ရသူမိုု ့လိုု ့ ည ၁၁ နာရီခြဲဆိုု အိပ္ၿပီ။ သူအိပ္ၿပီဆိုုရင္ မအိပ္ေသးတဲ့သူေတြက ဧည့္ခန္းထဲထြက္၊ နားၾကပ္တပ္။ မနက္ဖက္ဆိုုရင္ ရံုုးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၾကမဲ့သူေတြ တန္းစီေနတာမိုု ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာဝင္ရင္ ဇိမ္ဆြဲ အၾကာၾကီးဝင္လိုု ့မရဘူး။ ဝမ္းခ်ဳပ္တတ္တဲ့သူေတြ၊ အိမ္သာဝင္တာ ၾကာတဲ့သူေတြ ဒုုကၡေတြ ့ေတာ့တာပဲ။ သမီးက အိမ္သာဝင္ရင္ ၾကာတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းသံုုးဖိုု ့ ေစာင့္ေနမွန္းသိရင္ ေကာင္းေကာင္းမသြားခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မနက္အေစာၾကီး သူတိုု ့ေတြ အိပ္ေနတုုန္း အိပ္ယာထၿပီး ကိစၥရွင္းထားရတယ္။ တခါတေလမ်ား ေရခ်ိဳးခန္းမအားလိုု ့ ဘူတာရံုုက အိမ္သာဆီကိုု ေၿပးရတယ္လိုု ့ ရယ္ကာေမာကာ သူ ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေၿပာၿပရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ ့မွာ ဝိုုင္းမဟားႏိုုင္ဘူး။ ကိုုယ္တိုုင္ၾကံ ုုေတြ ့ရမဲ့ အၿဖစ္ေတြေလ။

ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မၾကီးဆီမွာ သြားေနေတာ့မယ္လိုု ့ တလႏိုု ့တစ္ေပးေတာ့ သူတိုု ့အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္က ေနာက္တလဆိုု ကုုန္ၿပီ။ တလတည္းေနဖိုု ့ လူသစ္ရွာဖိုု ့ခက္လိုု ့ ဆက္ေနပါတဲ့။ အဲဒီအိမ္က သူတိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စုုငွားထားၾကတာေပမဲ့ အိမ္သူၾကီးရိွတယ္။ ေနာက္ဆံုုးလကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ေခ်တာဆိုုေတာ့ ေနာက္ဆံုုးလအိမ္လခ ေပးစရာမလိုုတာ ထံုုးစံ။ သူတိုု ့အိမ္ရွင္က ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ မႏွိမ္ပါနဲ ့ ေပးပါ အိမ္ၿပန္အပ္ၿပီးရင္ ဒီပိုုးဆစ္ေတြ ၿပန္ေပးမွာမိုု ့ ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ေပးပါတဲ့။ မၾကီးကိုု ေၿပာၿပေတာ့ ကိုုယ္က အိမ္စုုငွားတဲ့အထဲလည္းမပါ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အိမ္သူၾကီးလုုပ္သူက ဘာမွမေၿပာဘဲ  အိမ္လခေတာင္းပံုုက အိမ္လခက မေပးရင္ဆင္းတဲ့။ ဒီကလည္း ေၿပာင္းခ်င္ေနတာ ဒီပိုုးဆစ္သာေပး ခုုခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းေပးမွာလိုု ့ ေၿပာလိုုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုုပိတ္ေရာ။ ဒီပိုုးဆစ္လည္း မေပးႏိုုင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာဖိုု ့ခက္ေတာ့ အိမ္လခကိုု သူစိုုက္ရမွာေလ။

Grand Central

ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းက အမ္အာတီ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ညေနေစာင္း၊ ရံုုးပိတ္ရက္မနက္ေတြမွာ အေၿပးသြားေလ့က်င့္တဲ့ေနရာနဲ ့လည္းနီး၊ မခိုုင္၊ သားေလး၊ မၾကီးတိုု ့နဲ ့ ညီအစ္မေတြ အတူတူစုုေနၾကေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသားေတြ အေသေၾကာက္တဲ့ ဒန္းကီး ေသြးလြန္တုုပ္ေကြးရာသီခ်ိန္ဆိုုရင္ အန္အီးေအ National Environment Agency က အိမ္ေတြကိုု လိုုက္စစ္တယ္။ ဘုုရားပန္းအိုုး၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ပန္းအိုုးေအာက္ေတြ စစ္တယ္။  ၿခင္ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၃၀၀ ပဲ။ မခိုုင္ဆရာမဆီကေန ယူလာတဲ့ သစ္ခြပန္းအိုုးက ေနေရာင္ရလိုု ့ အေတာ္ပြင့္တယ္။ ကလယ္မဲတီးနဲ ့ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ဘူတာၾကား ရထားၿဖတ္ရင္ ၿမင္ရတဲ့ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္းနားက ေၿပးလမ္းေလးက အေတာ္သာယာတယ္။ ေဘးမွာ တူးေၿမာင္းနဲ ့။ ေခြးေက်ာင္းၾကတဲ့သူေတြ၊ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတဲ့သူေတြ၊ စက္ဘီးစီးၾကတဲ့သူေတြနဲ ့ မၿပတ္ဘူး။ ခေရပင္ေလးေတြလည္း ရိွတယ္။

မခိုုင္လည္း ယူအက္စ္ေၿပာင္းသြားေရာ ေစ်းၾကီးတဲ့ အဲဒီတိုုက္ခန္းကိုု ဆက္ယူၿပီး အိမ္သူၾကီးမလုုပ္ႏိုုင္တာနဲ ့  အခန္းရွာပံုုေတာ္ ဖြင့္ရၿပန္တယ္။ ဘြန္ေလးက အိပ္ခန္းေလးခန္းပါတဲ့အိမ္မွာ အခန္းရတယ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း အဆင္ေၿပၾကတယ္။ အခန္းေဖာ္ရဲ ့ ညီမေလးက အလုုပ္လုုပ္ရွာၿပီး အလုုပ္ရသြားတဲ့အခါ အဆင္မေၿပေတာ့တာပဲ။ အစိမ္းေရာင္ရထားလိုုင္းအဆံုုး ဘြန္ေလးကေန အစိမ္းေရာင္လိုုင္းအစ ပါဆားရစ္အထိ ရထား ၁ နာရီေက်ာ္စီးၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ရံုုးတက္ဖိုု ့ မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မတိုု ့ေတြ ႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္ေပမဲ့ အိပ္ေရးကမဝ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ၾကိတ္မွိတ္အိပ္ရင္ ေခါင္းကိုုက္တာမိုု ့ ေစာေစာရံုုးတက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးရွယ္တယ္စီးၿပီး ရံုုးတက္တဲ့ကႊ်န္မ အဲဒီကေလးမေလး ေက်းဇူးနဲ ့ ရံုုးေစာေစာသြားဖူးတယ္။

တေန ့ ၂ နာရီ ရထားေပၚမွာ အိပ္ငိုုက္ၿပီး ရံုုးတက္ရေပမဲ့ သူကေတာ့ သူ ့အစ္မနဲ ့ပဲ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းမဲ့ပံုုမေပၚဘူး တိုု ့ညီအစ္မေတြပဲ ေၿပာင္းရမယ္။ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး အခန္းရွာေနတုုန္း အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းသြားတယ္။ ကႊ်န္မနဲ  ့ တကၠသိုုလ္အတူတူတက္၊ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေလယာဥ္တစီးတည္းစီးလာ၊ စကၤာပူေက်ာင္းအတူတူတက္၊ ေအဒီပေရာဂ်က္ Team အတူတူက်၊ ေတာင္ေတြအတူတူတက္တဲ့ အိအိ အိမ္ေၿပာင္းေတာ့ အဲဒီညီအစ္မေတြအိမ္မွာ။ ေလာကၾကီးဆိုုတာ အေတာ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဘြန္ေလးအိမ္နားက ေဘာလံုုးကြင္းပန္းၿခံမွာ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတယ္။ ဘဂၤလားေတြ ေသာက္စားတတ္တဲ့ပန္းၿခံ Safe မၿဖစ္တာမိုု ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေၿပးမေလ့က်င့္ဘူး။

Chilly Winter of NYC

အိမ္ခန္းေတြ လိုုက္ရွာရင္း ဘဒုုတ္ကအခန္းကိုု လာၾကည့္ၿပီး အထြက္မွာ မၾကီးက ခ်က္ခ်င္းၿပန္လွည့္တယ္။ အိမ္ရွင္အစ္မကေတာင္ ဘာမ်ားက်န္ခဲ့လိုု ့ပါလိမ့္ တကယ္က အခန္းကိုု စရံသတ္တာ။ ဘဒုုတ္ကတိုုက္ခန္းေတြက ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းေတြလိုု ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြဲလ်က္ မာစတာတစ္ခန္း၊ Common Room လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ မတြဲထားတဲ့ တစ္ခန္း။ အဲဒီအိမ္မွာ တလပဲေနၿဖစ္ၿပီး ကႊ်န္မက ယူအက္စ္ကိုု ထြက္လာသလိုု သိပ္မၾကာခင္ သူတိုု ့တမိသားစုုလံုုးလည္း ၾသဇီကိုု ေၿပာင္းၾကတယ္။ ရာထူးၾကီးလိုု ့ အလုုပ္မ်ားေပမဲ့ စာေမးပြဲေတြေၿဖ၊ မီးဖိုုေခ်ာင္လည္း မလစ္ဟင္း၊ ကေလးေတြလည္း ဂရုုစိုုက္၊ ဝင့္ဝါေလးအတြက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထပ္ေမြး၊ စူပါမိန္းမလိုု ့  ကႊ်န္မေလးစားအားက်တဲ့ ဝင့္ဝါေလးအေမ မိသားစုုပါ။

ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက မိန္းကေလးအေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ ကႊ်န္မရဲ ့ပထမဆံုုး အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝ။ နီေပါႏိုုင္ငံရဲ ့ ဒုုတိယအၾကီးဆံုုးၿမိ ုု  ့ ပိုုကရာမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဆူနမ္ ၿမိ ုု ့ေတာ္ခတၱမဒၵဴမွာ တကၠသိုုလ္တက္ေတာ့ အေဆာင္ေနရတယ္။ ညီအစ္မအရင္းလိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့  အက္စမီတာမန္ေခ်းလိုု သူေတြနဲ ့ေတြ ့ရသလိုု ပိုုက္ဆံေခ်းၿပီး ထြက္ေၿပးတဲ့သူေတြကိုုလည္း ၾကံ ုုရတယ္။ ပိုုက္ဆံအေခ်းေကာင္းလိုု ့ အိမ္က ပိုုက္ဆံမပိုု ့ေသးရင္ စားစရာမရိွလိုု ့ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ကိုုေခ်ၿပီး ထမင္းနဲ ့စားရတယ္လိုု ့ ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဖန္က သူတိုု ့ရဲ ့ အေဆာင္သူဘဝကိုု ေၿပာၿပရင္ အေဆာင္မေနဘူးတဲ့ ရာမားနဲ ့ ကႊ်န္မက ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးနဲ ့ နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနၾကတယ္ဆိုုေပမဲ ့ ညည့္နက္သန္းေခါင္တိုုင္ေအာင္ စာအတူတူလုုပ္ၾက၊ စကားေၿပာၾက၊ လူေသးသေလာက္ အသံက်ယ္တဲ့ မိုုင္းဖန္နဲ ့ ရာမားေၾကာင့္ အီရန္သူနစ္ကူး ရာမားနဲ ့ကပ္လ်က္ အခန္းကေန တၿခားဖက္ကို ေၿပာင္းေၿပးရတယ္။

ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ဆံပင္ေတြ၊ မီးဖိုုးေခ်ာင္မွာ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီးရင္ မရွင္းတဲ့သူေတြေၾကာင့္ အာေအ အေဆာင္ၾကီးၾကပ္ေရးမႈးေတြက ေခၚၿပီးသတိေပးတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လ်စ္လ်ဴရႈသင့္တာေတြ လ်စ္လ်ဴရႈရတယ္။ အာေအေတြေၿပာၿပီး အခန္းေၿပာင္းလိုု ့ရေပမဲ့ အေဆာင္ေၿပာင္းလိုု ့မွ မရတာ။ ကႊ်န္မရဲ ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝက ၿပသနာသိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မရိွဘဲ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့လိုု သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြ ရခဲ့တယ္။ မိုုင္းဖန္ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ ုု ့မွာ အလုုပ္ရေတာ့ ကုုမၺဏီက ဟိုုတယ္အခန္းကိုု တလငွားေပးထားတယ္။ Relocation Assistance လိုု ့ေခၚတဲ့ ေၿပာင္းေရႊ ့အခေၾကးေငြကိုု ၾကိ ုုတင္ထုုတ္ေပးထားတယ္။ ၿပီးမွၿပန္ဆပ္။ ဟိုုတယ္မွာ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး ေက်ာင္းကစီနီယာ အဆက္အသြယ္နဲ ့ တိုုက္ခန္းငွားတယ္။ ေနာက္သံုုးလအၾကာမွာ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးလိုု ့ အလုုပ္ရသြားတဲ့ ဆူနမ္၊ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာဖိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရွ  ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တရက္ၿခားၿပီး ေရာက္လာၾကတယ္။

Guess ? Who ?

ဆူနမ္ ကံေကာင္းတယ္။ မိုုင္းဖန္ရဲ ့ တိုုက္ခန္းမွာေန၊ မိုုင္းဖန္ ကားကိုုစီး၊ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးတဲ့ အလုုပ္ကိုု မိုုင္းဖန္နဲ ့အတူတူ ရံုုးတက္တယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ကႊ်န္မအလုုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကစီနီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ ရိွပါရဲ ့။ သူက သူ ့ႏိုုင္ငံကိုု အလည္ၿပန္ေနတယ္။ ကြန္ထရပ္တာဆိုုေတာ့ ကုုမၺဏီက ဘာမွမစီစဥ္ေပးဘူး။ Criaglist မွာရွာေတာ့ Student Intern ေတြကိုု ဦးစားေပးငွားတဲ့ အခန္းလိုုက္ရွာ။ သူတိုု ့က လာၾကည့္ပါဆိုုေတာ့  မိုုင္ ၁၀၀ ၊ ၂ နာရီအေဝးကိုု လာၾကည့္ဖိုု ့ ကားမရိွသလိုု ၂ ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့မွာ။ အဲဒီမွာ ၂ ပတ္ေလာက္ေနၿပီး ရံုုးနားက တိုုက္ခန္းေတြကို လိုုက္ရွာမယ္လိုု ့။ အီးေမးလ္နဲ ့ အဆက္အသြယ္လုုပ္ၿပီး တခါတည္း ေၿပာင္းခဲ့ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုုန္းက ပစၥည္းမမ်ားဘူး ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက လာစဥ္အတိုုင္း လက္ေက့စ္ႏွစ္လံုုး ဟမ္းကယ္ရီတစ္ခုု။

Private House လံုုးခ်င္းအိမ္ရဲ  ့ ေၿမေအာက္ထပ္ဆိုုေတာ့ သီးသန္ ့ဆန္တယ္။ ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အေပၚတက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဝတ္စရာအကႌ်မရိွလိုု ့ အခန္းတံခါးလာေခါက္ ကႊ်န္မအခန္းေဘးနား အေၿခာက္ခံစက္ထဲ အကႌ်လာယူတတ္တဲ့ လုုကတ္စ္နဲ ့ ေကတီ။ ဒင္းကေလးေတြ ခုုန္ေပါက္လိုု ့ ကႊ်န္မ ေခါင္းၾကိမ္းတယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု ကြန္ပလိမ္းရင္ မန္ဒီက သူ ့ကေလးေတြကိုု ကႊ်န္မအခန္းမွာေနခိုုင္း သူက အေပၚထပ္ကေန ဒုုန္းဒုုန္းလုုပ္တယ္။ ဒင္းကေလးေတြက ေနာက္မေၿပးေတာ့ပါဘူးလိုု ့ ေၿပာၾကေပမဲ့ ကေလးေတြဆိုုေတာ့ ခုုန္ေပါက္ၿမဲ ကႊ်န္မကလည္း ေခါင္းၾကိမ္းၿမဲ။ အၿမဲထမ္းဝန္ထမ္းၿဖစ္ရင္ တိုု္က္ခန္းငွားမယ္လိုု ့ ၾကံရြယ္ထားေပမဲ့ အထမေၿမာက္ခဲ့။

အလုုပ္ဝင္တာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္လိုု ့ Work from home လုုပ္ႏိုုင္ၿပီဆိုုတာနဲ ့ ဆူနမ္တေယာက္ ရာမားရိွတဲ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ တလႏိုု ့တစ္ေပးရမယ္ဆိုုတာ စာခ်ဳပ္ထဲမပါလိုု ့ က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးမွ ေၿပာင္းလိုု ့ရမယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကညစ္ေရာ ဆူနမ္၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့ေတြ စိတ္ညစ္လိုုက္ၾကတာ၊ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုုက္ ထြက္ၾက။ အိမ္ကိုုလာစစ္ေဆးေတာ့ ဒီၿခစ္ရာ ဘယ္လိုုၿဖစ္တာလဲ၊ ဟိုုနားက ကြက္ေနတယ္နဲ ့ အၿပစ္ေတြရွာေတာ့ ဆူနမ္ခမ်ာ စိတ္ညစ္လိုုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ေနာက္ထပ္သံုုးလကိုု ဆက္မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူး က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးၿပီး ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုုအေတြ ့အၾကံ ုုေတြေၾကာင့္ ေမရီလန္းမွာ တိုုက္ခန္းငွားေတာ့ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ တအိမ္လံုုးကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ထားတယ္။

Mochi

ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့ရိွရာ ေမရီလန္းကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကန္တက္ကီမွာထက္စာရင္ ေမရီလန္းမွာ အလုုပ္ပိုုေပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္ကေန ၁၅ မိနစ္ ကားေမာင္း၊ တနာရီေလာက္ ရထားစီးၿပီး ရံုုးတက္ရတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ တပတ္အတြင္း အခန္းရွာၿပီး ေၿပာင္းတယ္။ ၿမန္မာအိမ္က အခန္းတခန္း ေတြ ့ေပမဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ ရွယ္ရမယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါတဲ့ ေဆးဗားစပရင္းက ရွယ္ရြန္ ့အိမ္ကိုုပဲ ေရြးလိုုက္ေတာ့တယ္။ ကႊ်န္မ ေနဖူးသမွ်ထဲမွာ ရွယ္ရြန္ ့အိမ္က အလွဆံုုး။ အမ္းထရူးကေတာင္ ဟိုုတယ္က်ေနတာပဲလိုု ့ ေၿပာတယ္။

ၾကသပေတးေန ့ညဆိုုရင္ အိမ္ေရွ ့မွာ အမိႈက္ပံုုးေတြ တန္းစီေနတယ္။ အသားေတြထည့္တဲ့ ပလပ္စတစ္ၿပားကိုု ကႊ်န္မက အမိႈက္ပံုုးထဲထည့္ရင္ေတာင္ ရွယ္ရြန္က ေကာက္ၿပီး ရီဆိုုင္ကယ္ထဲပစ္လိုု ့ရတယ္လိုု ့ သင္တယ္။ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္ မန္ဒီ၊ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္ အေမရိကန္မေတြ ရီဆိုုင္ကယ္၊ ရီဆိုုင္ကယ္လိုု ့ ေအာ္ေနတာပဲ။ အေမရိကန္ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ရီဆိုုင္ကယ္အေရးၾကီးပံုုကိုု ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ခဲ့ပံုုရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရႊၿမန္မာေတြလည္း ရီဆိုုင္ကယ္လုုပ္ပါတယ္ ရီဆိုုင္ကယ္မွန္းသာ မသိတာ း) ။ သူတိုု ့လိုု ရီဆိုုင္ကယ္အစိမ္းေရာင္ပံုုးမွာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ သတင္းစာ၊ စာအုုပ္အေဟာင္း၊ ဗလာစာအုုပ္အေဟာင္း၊ ပုုလင္း၊ ဒန္၊ ကန္ဘူးေတြဝယ္တဲ့ ကုုလားဆီမွာ။

ေတာင္းေဟာက္စ္လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ခန္းေလးေတြ တြဲထားတာၿဖစ္လိုု ့ သီးသန္ ့ဆန္သလိုု  ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တိတ္ဆိတ္တယ္။ မလွမ္းမကမ္းက မတ္ထရူးဟက္ဆန္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီအထိ စက္ဘီးစီးလိုု ့ရတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္နားက ေဖာရက္ေရကန္တပတ္ အေၿပးေလးက်င့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုုလည္း ၾကိ ုုက္တယ္။ ရွယ္ရြန္ကလည္း အလုုပ္တဖက္၊ ေက်ာင္းတဖက္၊ ကိုုယ္ပိုုင္စီးပြားေရးတဖက္နဲ ့မိုု ့ တအိမ္တည္းေနၿပီး မေတြ ့ၿဖစ္ဘူးရယ္။ ဒီဗြီေပါက္လိုု  ့ ဒရီနီဒက္ကေန ယူအက္စ္ေရာက္လာတဲ့ ရွယ္ရြန္ ့တူမ ဇာရာေရာက္လာမွပဲ အိမ္မွာ လူရိပ္လူေယာင္ ၿမင္ရေတာ့တယ္။ ေၿမာက္အေမရိကတိုုက္နဲ ့ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ၾကား ဗင္နီဇြဲလားႏိုုင္ငံနားက ဒရီနီဒက္နဲ ့တိုုဘာဂိုုႏိုုင္ငံေလးက အေတာ့္ကိုု ေသးေသးေလး။ အေမရိကန္ ရပ္ပါ၊ အဆိုုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ သရုုပ္ေဆာင္၊ အေမရိကန္အိုုင္ေဒါ ဒိုုင္ေဟာင္း Nicki Minaj နစ္ကီမေနာ့ခ်္က ဒရီနီဒက္ဇာတိ။ အဆိုုေတာ္ Rihana ရီဟားနားက ဒရီနီဒက္နားက Barbaods ကႊ်န္းႏိုုင္ငံေလးဇာတိ။

Natsu, summer in Japanese language. Yes, she is my summer in winter.

ဒရီနီဒက္ရဲ  ့ လူဦးေရတဝက္က လူမည္း၊ တဝက္က အိႏိၵယ၊ တရုုတ္လူမ်ိဳး နည္းနည္းရိွတယ္။ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ ဘာသာဝင္က အမ်ားစုု။ ရိုုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္က အမ်ားစုုေပမဲ့ ရွယ္ရြန္တိုု ့မိသားစုုက Seventh -day Adventists ဘုုရားေက်ာင္းတက္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းအမ်ားစုုက ဆန္းေဒးစကူး တနဂၤေႏြမွာ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကေပမဲ့ Seventh- day ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းကေတာ့ စေနေန ့ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကတယ္။ စပိန္၊ ၿဗိတိသွ်၊ ၿပင္သစ္၊ ဒက္ခ်္ ကိုုလိုုနီက်ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏိုုင္ငံေတြက စပိန္စကားေၿပာေပမဲ့ ဒရီနီဒက္ေတြက စပိန္စကား မေၿပာၾကဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာက ရံုုးသံုုးစကားပါတဲ့။ အထင္ရွားဆံုုးပြဲေတာ္က Carnival လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ဆန္းဆန္းၿပားၿပား ဘစ္ကနီအဝတ္အစားေတြ ဝတ္ၾကတဲ့ပြဲေတာ္။ အဲဒီလိုုဝတ္ၾကေတာ့ လူေတြဝိုုင္းအံုု ၾကည့္ၾကမွာေပါ့လိုု ့ေမးေတာ့ ၾကည့္ဖိုု ့ထက္ ကဖိုု ့ကို အားသန္ေနၾကတာတဲ့။ ကာရစ္ဘီယန္သီခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္ၿမ ူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ တုုန္းက ဒရီနီဒက္မယ္က ပထမဆံုုးလူမဲ မယ္မၾကာဝ႒ာဘြဲ ့ ရဖူးပါသတဲ့။

ဖယ္ဒရယ္အစိုုးရ ရွပ္ေဒါင္းၿပီး ဒီအိုုအယ္လ္က ကြန္းထရပ္မရေတာ့ ဒီစီတရံုုးလံုုး ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ရွာရၿပန္ၿပီ အလုုပ္။ ရေတာ့ နယူးေယာက္ မက္ဟန္တန္မွာ။ ၂၀၁၃ ကေတာ့ တကယ့္ကိုု ထူးၿခားတဲ့ႏွစ္။ ေလးေအာ့ဖ္ႏွစ္ခါ၊ အလုုပ္သံုုးခုု၊ ၿပည္နယ္သံုုးခုု၊ အိမ္သံုုးအိမ္ ေၿပာင္းရတယ္။ နယူးေယာက္မွာ အလုုပ္ရၿပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့ အခန္းအသည္းအသည္ ရွာရတယ္။ Craiglist မွာ ၾကည့္ၿပီး ရွာေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ ကန္တက္ကီအိမ္လိုု သြားမၾကည့္ဘဲ တခါတည္း မေၿပာင္းရဲပါဘူး နယူးေယာက္ေလ။ မခိုုင္မိတ္ေဆြရဲ ့ အမ်ိဳးက တကူးတကသြားၾကည့္ၿပီး ရွာေပးတယ္။ အဲဒီအစ္မနဲ ့ ၿမင္လည္းမၿမင္ဘူး၊ စကားလည္း မေၿပာဘူး၊ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီလိုုက္ပါဆိုုတာနဲ ့ သမီးတေယာက္၊ ညီမတေယာက္လိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တယ္။

အခန္းရွာေပးရံုုတင္ မကဘူး၊ ထမင္းေကႊ်း၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ မုုန္ ့ဟင္းခါး ေခၚေကႊ်းေသးတယ္။ စေရာက္တဲ့ေန ့ပဲ ပင္ပန္းလိုု ့ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ကားလမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ လမ္းထိပ္က မီးသတ္ကားဌာနက ကားေတြက ဥၾသဆြဲၿပီးေမာင္း။ အခ်က္အခ်ာလမ္းမၾကီးဆိုုေတာ့ ကားေတြက မၿပတ္ဘူး။ ဒီကတိုုက္ခန္းေတြက အေပၚေအာက္ အသံေတြၾကားရတယ္။ အေပၚထပ္က ဒုုန္းဒုုန္း ေမာင္မ်ိဳးလိုု စဥ့္ႏွီတံုုးနဲ ့ ၿပန္ထုုရင္ ေန ့တိုုင္းထုုရမယ္။ အိမ္ရွင္ရဲ ့သမီး ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးက ကာရာအိုုေအကိုု မိုုင္ကုုန္နဲ ့ဟစ္၊ မနက္ ၂ နာရီထိမအိပ္ဘဲ ၿမန္မာရုုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္။ တိုုက္ခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆိုုေတာ့ အကုုန္ၾကားရတယ္။ အရင္တုုန္းက ဘယ္ေလာက္ဆူညံဆူညံ အိပ္ေပ်ာ္ေပမဲ့ အသက္ကၾကီးလာ၊ worry ဝါရီေတြမ်ားလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အသံၾကားရင္ ႏိုုးေရာ။ အဲဒီကေလးမေလးက ေန ့လည္ဆိုု အိပ္လိုု ့ရေပမဲ့ ကႊ်န္မက အလုုပ္ထဲမွာ။ ပေရာဂ်က္ဒက္လိုုင္းေန ့ေတြက အပတ္တိုုင္းဆိုုေတာ့ အလုုပ္မ်ားလိုု ့ ညဆိုု ၈ နာရီမွ အိမ္ၿပန္ရတယ္။ အလုုပ္ကပင္ပန္း အိပ္ေရးကမဝ ေခါင္းဆိုု ေပါက္ထြက္သြားေလမလားလိုု ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ သူတိုု ့ေတြ အလုုပ္သြားဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ၾကတဲ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆိုု တခါႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္တာ မနက္ ၉  နာရီခြဲ၊ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ႏိုုးတယ္။


ဒီပံုုနဲ ့ေတာ့ မၿဖစ္ေခ်ဘူးဆိုုၿပီး အခန္းအသည္းအသည္လိုုက္ရွာ။ ပထမဆံုုးသြားၾကည့္ၿဖစ္တာက Astoria အက္တိုုးရီးယားဖက္က အခန္း။ အခန္းကက်ယ္တယ္၊ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္၊ အဲဒီဖက္က အၿဖ ူေတြမ်ားေတာ့ သန္ ့တယ္။ အခန္းေဖာ္က ဝိတ္တာမေလး။ အခန္းကိုုၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အခန္းေဖာ္ၿဖစ္လာမဲ့ ဝိတ္တာမေလးပံုုစံကို မၾကိ ုုက္လိုု ့ မယူဘူး။ ေနာက္တစ္ခန္းက အေမရိကန္ေက်ာင္းဆရာမေလး ရည္ရည္မြန္မြန္ေလး။ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာ အလုုပ္ထဲက တရုုတ္မဆူးက သူလည္းအခန္းရွာေနတာ နယူးဂ်ာစီကေန ၂ နာရီၾကာေအာင္ ရံုုးတက္ရတာ။ တေန ့ကိုု ၄ နာရီ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုုန္ေနတာ Life မရိွဘူးလိုု ့ ခံစားရလိုု ့တဲ့။ ကႊ်န္မက အဲဒီအခန္းေလးကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာဆိုုေတာ့ သူသြားၾကည့္တဲ့တိုုက္ခန္းေတြက အဲဒီအခန္းေစ်းထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္ အဲဒါသက္သာတာဆိုုေတာ့မွ ယူမယ္လိုု ့စိတ္ဒုုံးဒံုုးခ်ၿပီး ဆက္သြယ္ေတာ့ ယူသြားႏွင့္ၿပီတဲ့။

မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ Bronx ဘေရာင္းဖက္ကေတာ့ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပဲစားေတြလိုု ့ၿမန္မာေတြေခၚၾကတဲ့ မက္ဆီကန္မ်ားၿပီး Safe မၿဖစ္ဘူး။ စင္ထရယ္ပန္းၿခံနားက ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေတာ့ ဆူးက အဲဒီအနီးအနားတဝိုုက္မွာ တိုုက္ခန္းရွာေနတာပါတဲ့။ အဲဒီေနရာက ေဟာ္လန္ေလ။ ေၾသာ္ ေဟာ္လန္ဆိုုေတာ့ နယ္သာလန္ေပါ့။ ဘယ္ကသာ ငါဆိုုလိုုခ်င္တာက Safe မၿဖစ္တဲ့ေနရာေတြ။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္နားမွာ ပန္းၿခံတခုုရိွတယ္ ေဆးသံုုးဖိုု ့ဆိုု အဲဒီပန္းၿခံကိုု လာၾကတာ။ ဟင္ ဒါဆိုု ဘယ္ Safe ၿဖစ္ပါ့မလဲ။ ငါ အဲဒီနားမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ မသြားရင္ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္က နယူးေယာက္မွာ အႏွစ္၂၀ေလာက္ ေနခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္ကြဲေတာ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းလာတာ။ သူေနခဲ့တာက စင္ထရယ္ပန္းၿခံေၿမာက္ဖက္ အဲဒီေနရာေတြမွာ လူမဲမ်ားတယ္ ခုုေတာ့ လူၿဖ ူေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တည္းလိုု ့ ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ့။

စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာ တိုုင္းစကြဲယားေနရာကိုု MidTown လိုု ့ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခန္းခေတြက ေစ်းၾကီးလြန္းလိုု ့ နယူးဂ်ာဆီ၊ ကြင္း၊ ဘရြတ္ကလင္းဖက္မွာ ေနၾကၿပီး ၿမိ  ုု ့ထဲကိုု ရံုုးတက္ၾကတယ္။ လင္ကြန္း၊ ေဟာ္လန္ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း ၿဖတ္ရင္ပဲ ၿမိ  ုု ့ထဲေရာက္တဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ဖက္က  Hoboken ၊ Newport ၊ Jersey City ၊ Union City ဖက္က အခန္းေစ်းေတြက မေသး။ မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားေက်ာ္ရင္ ကိုုရီးယားၿပည္လိုု ့ ထင္ရေအာင္ ကုုိရီးယားေတြမ်ားတဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ Fort Lee မွာေနတဲ့ မမီးငယ္က သူတိုု ့ဖက္ကိုု လာၾကည့္ပါတဲ့။ နယူးဂ်ာဆီက တံတားကူးလိုုက္ရံုုနဲ ့ ၿမိ  ုု ့ထဲေရာက္တယ္၊ ေနရာတိုုင္း ဘတ္စ္ကားေရာက္တယ္၊ ေနရထိုုင္ရ သာယာတယ္ဆိုုေပမဲ့  ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း၊ တံတားပိတ္လိုုက္ၿဖစ္ဆိုုရင္ ေသၿပီဆရာ။ ဆူးဆိုု ပန္စေတးရွင္မွာ ရထားကိုု ၁ နာရီေစာင့္ခဲ့ရဖူးပါသတဲ့။ ပတ္ထရစ္ရွာဆိုု ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တနာရီလံုုးလံုုး မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။


မႏွစ္က စက္တင္ဘာမွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲတုုန္းက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားမွာ ကားေတြ  ၅ နာရီေလာက္ ပိတ္ေနတာ သတင္းမွာေတာင္ ပါသတဲ့။ အဲဒါ ခုလက္ရိွၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ခရစ္ခရစ္စတီးရဲ ့ အဖြဲ ့သားေတြက တမင္လုုပ္တာ၊ သတင္းမွာပါၿပီး အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲကိုု လူေတြအာရံုုစိုုက္ေအာင္လိုု ့ပါတဲ့။ Bridge Scandal လိုု ့ သတင္းမွာ နာမည္ၾကီးေနပါသတဲ့။ မမီးငယ္ေၿပာလိုု ့ သတင္းေတြဖတ္ေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ဒီလိုုမ်ိဳး ၿပည္သူေတြ ဒုုကၡေရာက္ေအာင္ တံတားပိတ္ၿပီး ႏိုုင္ငံေရးအၿမတ္ထုုတ္လိုု ့ရမွန္း သိသြားေတာ့တယ္။ ဆိုုလိုုခ်င္တာက နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က သြားလာေရးပါ။

ဘရႊတ္ကလင္းက ရထားနည္းနည္းရွားတယ္ ကြင္းကေတာ့ ၿမိ  ုု ့ထဲကိုု သြားဖိုု ့လာဖိုု ့ အဆင္အေၿပဆံုုး။ အာရွသားမ်ားလိုု ့ အာရွဆိုုင္ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္္မွာ ေနထိုုင္လိုု ့ ဖယ္ဒရယ္၊ စတိတ္တက္စ္အၿပင္ NYC တက္စ္ တလ ၂၀၀၊ Disability မသန္မစြမ္းတက္စ္ တလ ၁၀ ေပးရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီဖက္မွာ ေနခဲ့ရင္ NYC တက္စ္ ေပးရမွလားလိုု ့ အေကာင့္တင္းဌာနကိုုေမးေတာ့ နယူးဂ်ာဆီမွာေနခဲ့ရင္ ေပးစရာ မလိုုပါဘူးတဲ့။ အေအးေၾကာက္တဲ့ ကႊ်န္မ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတဲ့ႏွစ္မွပဲ ရာသီဥတုုက ေအးလိုုက္တာ၊ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အေအးဆံုုးပါတဲ့။ ဝင္ရိုုးစြန္းက ေရခဲတဲ့ေလေတြတိုုက္လိုု ့ ေအးတာမ်ား မိုုင္းနပ္ ၁၃ ၊ ၁၅။ ေန ့လည္ဖက္ ထမင္းစားဖိုု ့သြားရင္ မ်က္လံုုးေလးပဲ ေဖၚထားတာေအာင္ ပါးေတြ က်င္တက္လာတယ္၊ မ်က္ႏွာတခုုလံုုး ေရခဲရိုုက္ထားသလိုုပဲ။ ႏွင္းေတြတအားက်ရင္ နယူးဂ်ာဆီဖက္က ဘတ္စ္ကားမထြက္လိုု ့ မန္ေနဂ်ာမပတ္ထရစ္ရွာ ရံုုးမလာႏိုုင္ဘူး။ နယူးေယာက္က ရထားေတြကေတာ့ ထြက္ေတာ့ထြက္တယ္ Delay ၊ Service route change ဟိုုရထား၊ ဒီရထားေၿပာင္းစီးရ နာရီဝက္ခရီးက တနာရီၾကာတယ္။

စင္ထရယ္ဟီတာဆိုုေတာ့ အပူခ်ိန္ၿမွင့္လိုု ့မရ၊ ၿပတင္းေပါက္က ေလတိုုးေတာ့ ကႊ်န္မအခန္းက အၿမဲေအးေနတာပဲ။ နယူးေယာက္ ကြင္းဖက္က အခန္းေတြကိုုပဲ လိုုက္ၾကည့္ေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့ အခန္းက အိမ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ တရုုတ္အိမ္။ လမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူတာပါပဲ။ ေနာက္တအိမ္က ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီးနဲ ့ ကပ္လ်က္ဆိုုေပမဲ့ မွန္ေတြက Sound Proof ပါေတာ့ အသံမၾကားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပါတယ္ ေစ်းလည္းမဆိုုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ ့သူ ့သမီး ၆ ႏွစ္ ကေလးေလးက မနက္ ၆ နာရီခြဲဆိုု ေက်ာင္းသြားၿပီ။ သူ ့သမီးက မဆူညံပါဘူးဆိုုေပမဲ့ အၾကင္နာေလး မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ကိုု မနက္ ၆ နာရီကတည္းက ထပါဦး၊ မ်က္ႏွာသစ္ပါဦး၊ မုုန္ ့စားပါဦးနဲ ့ ေက်ာင္းကားမလာခင္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနဖိုု ့ အသားကုန္ေမာင္းရေတာ့ ၿမင္ဖူးေတာ့ ဒီအိမ္လည္း မၿဖစ္ေခ်ဘူး။

Cheese Cake from Financier Patisserie, Grand Central

ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့အိမ္က အက္စတိုုးရီးယားဖက္မွာ။ အိမ္ရွင္အန္တီၾကီးက မဆိုးဘူး သေဘာေကာင္းပံုုရတယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ သူ ခုုပဲ ကန္တက္ကီကေန ၿပန္လာတာတဲ့။ ဘယ္ၿမိ ုု ့မွာေနတာလဲ လူဝီဗီလ္ဆိုုေတာ့ သူ ့ေမာင္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု  ့ စိန္ ့မတ္သရူးမွာေနတာ။ ကႊ်န္မအလုုပ္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ အေရွ  ့ဖက္ သူေ႒းေတြေနတဲ့ အန္ကာေရ  ့မွာ၊ ေနတာက ၿမိ  ုု ့အေရွ  ့ေတာင္ဖက္ ဂ်က္ဖာဆန္မွာ၊ ေန ့တိုု္င္း အလုုပ္သြားရင္ စိန္ ့မတ္သရူးကိုု ၿဖတ္သြားရတာ။ လူဝီဗီလ္ၿမိ  ုု ့က ယူအိုုအယ္ UOL ( University of Louisville) နဲ ့ လက္ဆီတန္ Lexington ၿမိ  ုု ့က UK ( Univeristy of Kentucky) ၿမိ  ုု ့ခံၿပိ ုုင္ဖက္အသင္း ႏွစ္သင္းေတြ ့ၾကရင္ ယူအိုုအယ္လ္ အနီေရာင္၊ ယူေက အၿပာေရာင္ အလံေတြ တၿမိ ုု ့လံုုးဝဲေနတာ။ ကႊ်န္မ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္က ယူေကေက်ာင္းထြက္၊ ယူေကအမာခံဆိုုေတာ့ သူလည္း ယူေကပရိသတ္ ခုုပဲ အဲဒီပြဲၾကည့္ၿပီး ၿပန္ခဲ့တာတဲ့။ ၾကည့္ ေလာကၾကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါလားေနာ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့ေဝးလိုု ့ အဲဒီအိမ္ကိုု မယူၿဖစ္ဘူး။

တံခါးဖြင့္လုုိက္တာနဲ ့ အၿမီးႏွံ ့ၿပီး ၾကိ ုုဆိုုေနတာက နတ္ဆုု  Natsu ဂ်ပန္လိုု ေႏြလိုု ့အဓိပၺာယ္ရတဲ ့ေခြးနဲ ့ မိုုခ်ီ Mochi ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ေရခဲမုုန္ ့နာမည္ေပးထားတဲ့ ေၾကာင္ရိွတဲ့ ဂ်ပန္မအိမ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု သြားၾကည့္ၿပီး ၾကိ ုုက္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး ေဖေဖၚဝါရီ ၁ ရက္ေန ့မွာ ေၿပာင္းတာ ခုုဆိုု ၂ ပတ္ရိွၿပီ။ ကႊ်န္မက မနက္ ၇ နာရီထ ၈ နာရီ ရံုုးသြား၊ ည ၇ နာရီ ၿပန္ေရာက္။ အိမ္ရွင္ေတြက မနက္ ၉  နာရီ သြား၊ ည ၉  နာရီ၊ ၁၂ နာရီမွ ၿပန္ေရာက္တယ္။ အခန္းကလည္း နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ မတ္တပ္ဟီတာေပးထားေတာ့ စင္ထရယ္ဟီတာက အပူေငြ ့နည္းေပမဲ့လည္း ေႏြးတယ္။ အိပ္တာမ်ား ည ၁၂ ကေန မနက္ ၇ နာရီထိ တေရးပဲ။

ပေရာဖက္ဆာ အိမ္ၿပန္လာတာကိုု ဘူတာရံုုမွာ ေစာင့္ၾကိ ုုတတ္တဲ့ ေခြးေလး။ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေသသြားေပမဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကိ ုုေနတတ္တဲ့ သစၥာရိွတဲ့ေခြးေလး။ အဲဒီေခြးေလး အထိမ္းအမွတ္ ေခြးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ဘူတာအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ရစ္ခ်က္ဂီရိ သရုုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အေမရိကန္ဗားရွင္း Hachi ဆိုုတဲ့ ရုုပ္ရွင္ထဲက ေခြးအမ်ိဳးအစားက နတ္ဆုုတိုု ့ မ်ိဳးႏြယ္။ နတ္ဆုုကေတာ့ ဘရြတ္ကလင္းသား အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဂ်ပန္ေခြး။ အသက္ငါးႏွစ္ရိွၿပီဖိုု ့ ေတာ္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကႊ်န္မ ၿပန္လာရင္ ၾကိ ုုၾကၿပီး အခန္းထဲ လိုုက္ဝင္လာတယ္။ ခဏဆိုု ထြက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ စိမ္းေနေသးတာလည္း ပါတယ္။ နတ္ဆုုက ခ်စ္ခင္တာ ၿပတတ္ေပမဲ့ မိုုခ်ီကေတာ့ ဖာသိဖာသာ။ ဖက္တာလည္း မၾကိ ုုက္။ မ်က္လံုုးက ေတာ္ေတာ္ၾကီးၿပီး အနက္ေရာင္မ်က္ဆံေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေလးေတြက အနားသတ္ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ မ်က္လံုုး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုုးအၾကည့္ေတြက မေႏြးေထြးဘူး ေအးစက္စက္နဲ ့။

Biggest Xmas tree at Rockefeller Center

အေဖ့ေၾကာင္ ၿမီးတိုုမ်ိဳး ပူစီမလည္း လူသိပ္မကပ္ဘူး။ ၾကြက္ေတာ့ အေသခုုတ္တယ္ ငွက္ေတာင္ဖမ္းတယ္။  
ကႊ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဂါးဖီးကေတာ့ ငပ်င္း။ လူနားကပ္ၿပီး ခႊ်ဲေနေတာ့ပဲ။ ေၾကာင္မခ်စ္တဲ့ မၾကီးေတာင္ ဂါးဖီးကိုု ခ်စ္တယ္။ မေန ့က ႏွင္းမုုန္တိုုင္းတိုုက္ေတာ့ မိုုးရြာ၊ လွ်ပ္စီးလက္၊ မိုုးၿခိမ္းေတာ့ နတ္ဆုုက တံခါးကိုု လာၿခစ္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုုက္ေတာ့ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚ အိပ္ေတာ့တာပဲ။ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚတက္အိပ္တာ မၾကိ ုုက္ေပမဲ့ သူ ့သခင္ဆီမွာ အဲလိုု အိပ္ေနၾကနဲ ့ တူပါရဲ ့။ အရင္ေန ့ေတြကဆိုု ေအာက္ကိုုဆင္းခိုုင္းေပမဲ့ နားရြက္ေထာင္ မ်က္လံုုးအၿပ ူးသား မိုုးၿခိမ္းတာကိုု ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုုဆိုုေတာ့ မေမာင္းခ်ရက္ဘူး။ မိုုခ်ီကေတာ့ ေခၚတာေတာင္ မလာဘူး။ မိုုးၿခိမ္းသံထက္ နားရြက္၊ သူ ့ဗိုုက္ကအဆီၿပင္ကိုု ညွစ္ၿပီး စတတ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု ပိုုေၾကာက္တယ္ထင္ပါရဲ ့ း) ။

နယူးေယာက္က တိုုက္ခန္းေတြက အခန္းေသာ့၊ အိမ္ေသာ့အၿပင္ တိုုက္ခန္း မိန္းတံခါးေသာ့ပါ ရိွတယ္။ ေသာ့မရိွရင္ တိုုက္ရဲ ့ မိန္းတံခါးနားက အခန္းနံပါတ္ေတြကိုု ႏွိပ္၊ အေပၚကေန တံခါးဖြင့္ေပးမွ ဝင္လိုု ့ရတယ္။ အမိႈက္ပစ္တာကေတာ့ စကၤာပူနဲ ့တူတယ္။ တထပ္လံုုးမွာ အမိႈက္ပစ္တဲ့ေနရာ တခုုရိွတယ္။ အဲဒီအေပါက္ကေန ပစ္၊ အဲဒီနားမွာ ရီဆိုုင္ကယ္အတြက္ အစိမ္းေရာင္ပံုုးတပံုုးရိွတယ္။ USPS ၊ UPS ၊ Fedex က ပစၥည္းလာပိုု ့လိုု ့ လူမရိွရင္ စူပါလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ တိုုက္ခန္းၾကီးၾကပ္ေရးမႈးက ယူထားေပးရင္ေတာ့ ဆူပါဆီမွာ သြားယူ။ မယူထားေပးရင္ေတာ့ နယ္ခံစာတိုုက္မွာ သြားယူရတယ္။ ေစ်းဝယ္ရင္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္ ကြင္းသူကြင္းသားေတြက တြန္းလွည္းေလးေတြနဲ ့။ အဝတ္ထည့္တဲ့ၿခင္းေတာင္းၾကီးကိုုင္ၿပီး LaundroMart မွာ အဝတ္သြားေလွ်ာ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု အထူးအဆန္း ၿမင္ရသလိုု ၾကည့္ၾကတယ္။ နယူးေယာက္သား မဟုုတ္မွန္း သိသာလိုုက္တာ။

ကႊ်န္မ စီးဖူးသမွ်ထဲမွာ နယူးေယာက္က ရထားလိုုင္းက အရႈပ္ဆံုုး Lousy အၿဖစ္ဆံုုး။ ကႊ်န္မ စီးဖူးတာက စကၤာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ေဘာစတြန္၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ရထားေတြပါ။ မနက္တိုုင္း စီးတာက လိေမၼာ္ေရာင္ M  Local လုုိင္း ၂ ဘူတာ စီး Jackson Heights ေရာက္ရင္ အဝါေရာင္ F Express လိုုင္း စီး။ Local က ဘူတာတိုုင္းရပ္ၿပီး Express က ဘူတာၾကီးေတြပဲ ရပ္တယ္။ နယူးေယာက္ ရထားလိုုင္းက သက္တမ္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။  စီးတဲ့သူ မ်ားသလိုု ၿပသနာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ F စီးေနရင္း ခုုရထားက E လိုုင္းက သြားမွာလိုု ့ ေၾကၿငာရင္ ေၿမပံုုထုုတ္ ဘယ္ကေန ေၿပာင္းစီးရမလဲၾကည့္။ ခုုရပ္မဲ့ဘူတာက ဂိတ္ဆံုုး ေနာက္ရထားကိုု ေစာင့္စီးပါ။ ေၾကၿငာသံကိုု နားစြင့္ရတယ္။ Local ကိုု ေၿပာင္းစီးတာ Express Express လိုု ့ေအာ္ေတာ့ Local စီးရမဲ့ ကႊ်န္မက ခုုန္ထြက္၊ Express စီးမဲ့သူေတြက ခုုန္တက္။

Strawberry cake from Financier Patisserie, Grand Central

ခုုရပ္မွာ ဂိတ္ဆံုုးဘူတာ ေအာက္က N Q ရထားကိုုေၿပာင္းစီးပါလိုု ့ ေအာ္တယ္။ လူေတြမွ အမ်ားၾကီး ရထားထဲ လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းခ်ိန္ဆိုု  လူေတြကိုု အတင္းဖိသြင္းၿပီး  တံခါးပိတ္တာကိုု တီဗြီမွာ ၿမင္ဖူးတယ္။ ကႊ်န္မလည္း အဲဒီလိုုရထားကိုု ဂ်ပန္မွာမဟုုတ္ဘဲ နယူးေယာက္မွာ စီးဖူးသြားၿပီ။ အိပ္ငိုုက္ေနရာကေန Jackson Heights ဆိုုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ Local ေၿပာင္းစီးရမဲ့ဘူတာပဲ။ ေငါက္ကနဲထ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေၿခလွမ္းတုုန္း Next station is Elmhurst ဆိုုေတာ့ အယ္ ငါ စီးလာတာ Local ပဲ ေၿပာင္းဖိုု ့မွမလိုုတာ ရထားေပၚ ၿပန္တက္လာေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ ၿပံ ုုးစိစိနဲ ့ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီဟာမေလး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့ ဘူတာမွားဆင္းေတာ့မလိုု ့။ အိမ္သစ္က 7 ရထားဘူတာနဲ ့ ၅ မိနစ္ M ရထားဘူတာနဲ ့ ၁၀ မိနစ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တာနဲ ့ ၇ ရထားလိုုင္းပဲ စီးၿဖစ္တယ္။ လိုုကယ္ ၂ ဘူတာစီးၿပီး Express ေစာင့္တာ လိုုကယ္သာ ၃ စီးၿဖတ္သြားတယ္ Express အရိပ္ကိုုေတာင္ မေတြ ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ လိုုကယ္ပဲ ၿပန္စီးေတာ့တယ္။

နယူးေယာက္မွာ ရထားခ သက္သာတယ္ ဘယ္စီးစီး  ၂ က်ပ္ခြဲ ။ အဝင္ပဲ ကဒ္ၿဖတ္ရတယ္ အထြက္ ၿဖတ္စရာမလိုု။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာေတာ့ ဘူတာလိုုက္ ၿဖတ္တာ ဆယ္ဘူတာေလာက္ဆိုု ၄ က်ပ္ခြဲ တေန ့ကိုု ၁၀ ။ ဒါေတာင္ ကားပါကင္ခ ၅ က်ပ္၊ ဓာတ္ဆီ၊ အာမခံေၾကး မပါေသးဘူး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ ရံုုးတက္တာ ကားခ၊ ရထားခက ၄၀၀ကေန ၅၀၀ ၾကားပဲ။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ တလလံုုး ၾကိ ုုက္သေလာက္စီး Unlimited Card က ၁၁၃ က်ပ္ပဲက်တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြကိုု Unlimited Card ဝယ္ထားၿပီး ၂ ေယာက္သံုုးၾကတာ အလုုပ္ခ်ိန္ မတူရင္ေပါ့။ Unlimited  Card ဝယ္ထားၿပီး ၁ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ကဒ္က ပါးပါးေလးဆိုုေတာ့ ဖုုန္းထုုတ္လိုုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုုန္းမွာကပ္ၿပီး က်သြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ႏွေၿမာလိုုက္တာ ။

ခုုေတာ့ Unlimited Card အစား တပတ္ကိုု ၃၀ ေလာက္ပဲထည့္ထားတယ္။ ေပ်ာက္ရင္လည္း အမ်ားၾကီး မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီက SmarTrip ကဒ္ေတြက ကဒ္နံပါတ္နဲ ့ ကိုုယ့္အေကာင့္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ထဲပိုုက္ဆံ ၁၀ ေအာက္ နည္းေနရင္ ခရစ္ကဒ္နဲ ့ AutoLoad လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ေပ်ာက္သြားရင္လည္း အဲဒီကဒ္ကိုုပိတ္ၿပီး က်န္တဲ့ေငြကိုု ေနာက္ကဒ္ဆီ ေၿပာင္းလိုု ့ရတယ္။ မန္ေနဂ်ာမကိုု Unlimited Card ေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း ငိုုၿပေတာ့ နယူးေယာက္ မတ္ထရိုုကဒ္မွာလည္း အဲလိုုမ်ိဳး ရိွပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုုင္းကေန သပ္သပ္ဝယ္ရတယ္။ နံပါတ္ေတြပါတဲ့ မတ္ထရိုုကဒ္ကိုု ေမးလ္နဲ ့ပိုု ့ေပးတယ္၊ ဆယ္ရယ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါသတဲ့။ မေပ်ာက္စဖူး အေပ်ာက္ထူး ေပ်ာက္မဲ့ေပ်ာက္ေတာ့လည္း...။ ေသခ်ာတယ္ ေနာက္ကိုု သတိထားေတာ့မွာ။

Chocolate cake from Financier Patisserie, Grand Central

နယူးေယာက္သားေတြကေတာ့ နယူးေယာက္မွာ ရာသီဥတုုနဲ ့ Subway ရထားက အစိုုးမရဘူးဆိုုပဲ။ မွန္လည္း မွန္ပါတယ္။ ယခုုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Elmhurst အယ္လ္မဟာ့လိုု ့ အမည္တြင္တဲ့ အရပ္မွာ နတ္ဆုလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္၊ မုုိခ်ီလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ ့ ေနထိုုင္ေၾကာင္းဗ်ား။ ဒီအရပ္၊ ဒီေဒသမွာ ေရစက္ရိွသေလာက္ ပန္းသီးစားရေပမေပါ့။

စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၄။

မာစတာက စကၤာပူေဒၚလာ ၆၀၀၀ ေလာက္ေပးရခ်ိန္မွာ အက္ယူအက္စ္က ဘြဲ ့လြန္ဒီပလိုုမာတစ္ႏွစ္သင္တန္းဆိုုေပမဲ့ ၁၈၀၀၀ ေပးရတယ္။ ေက်ာင္းလခ ေစ်းတက္သြားလိုု ့  အစိုုးရက Service Obligation ( စကၤာပူကုုမၺဏီမွာ သံုုးႏွစ္လုုပ္ဖိုု ့) ထိုုးခိုုင္းၿပီး ၆၀၀၀ ေထာက္ပံ့တယ္။ စကၤာပူကုုမၺဏီမွာ ၃ ႏွစ္လုုပ္ရင္ အဲဒီ ၆၀၀၀ အစိုုးရကိုု ၿပန္ေပးစရာစလိုု။ ဘဏ္ကေန ၆၀၀၀ ေခ်းလိုု ့ရတယ္။ ဒီလိုု ေခ်းဖိုု ့ ေထာက္ခံေပးသူ ႏွစ္ေယာက္လိုုရာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္တလွည့္ လက္မွတ္ထိုုးေပးေလ့ ရိွၾကတယ္။ ေခ်းေငြးၿပန္မဆပ္ရင္ လက္မွတ္ထိုုး ေထာက္ခံေပးသူ ၿပန္ဆပ္ရတဲ့သတင္း တေလာက အင္တာနက္မွာ ဖတ္လုုိက္ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီဖိုု ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမွတ္ရၿပီဆိုုရင္ ဘြဲ ့တခါတည္း တန္းေပးပါတယ္။ ၿပီးမွ တလ ၁၀၀ ဆပ္၊ အတုုိးႏႈန္းကလည္း အင္မတန္သက္သာပါတယ္။ ခုုတက္ေနတဲ့ ယူအက္စ္ေက်ာင္း ပရုုိက္ဗိတ္ေက်ာင္းမိုု ့လိုု ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမွတ္ရရင္ေတာင္မွ ေက်ာင္းအေၾကြးေတြ ေၾကမွ ဘြဲ ့ယူလိုု ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းအေၾကြး  ၄၀၀၀၀ ရိွတယ္အစ္မေရလို ့ ညည္းရင္ ကေလး ၃ ေယာက္ မာစတာ ၂ ခုု ယူထားတဲ့ အစ္မက ၈၀၀၀၀၊ ပါရဂူဘြဲ ့ယူထားတဲ့အစ္မက တသိန္းရိွတယ္လိုု ့ ၿပန္ညည္းတယ္။ အေၾကြးကိုု မေၾကာက္နဲ ့အလုုပ္ရရင္ ၿပန္ဆပ္ႏိုုင္ပါတယ္တဲ့။

ယူအက္စ္မွာ ကြ်န္မတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက မာစတာကိုု ၃၀၀၀၀ ေလာက္ ကုုန္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ နာမည္ၾကီးေက်ာင္း မဟုုတ္လိုု ့ ပံုုမွန္က ၆၀၀၀၀၊ ၈၀၀၀၀ ကုုန္ပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသားေတြက ၁၅၀၀၀ ပဲ ေပးရတယ္။ ၿပည္နယ္၊ ဘာသာရပ္၊ နာမည္ၾကီးတာကို မူတည္ၿပီး ေက်ာင္းလခေတြလည္း ေစ်းကြာပါတယ္။။ Fanancial Aid ရိွလိုု ့ စတက္တာနဲ ့ ၆၀၀၀ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေပးရၿပီး အေဆာင္မွာ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ သင္ၾကားစရိတ္ေတြကိုု Student Loan ထဲ ေပါင္းထည့္သြားပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အင္တန္းဆင္းတဲ့အခါက်မွ တလကိုု ၁၃၀၀ နဲ ့ ႏွစ္ႏွစ္ ၿပန္ဆပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းလခ ၆၀၀၀၊ ေလယာဥ္ခ ၁၅၀၀၊ ဘာေၾကးညာေၾကးနဲ ့ အမ္ယူအမ္မွာ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ၁၀၀၀၀ ေလာက္ လိုုပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ပရိုုဂရမ္းမင္းစာေမးပြဲ ထပ္ေၿဖရတယ္။ ၇၀ ဘီ ရမွ ေအာင္ပါတယ္။ မေအာင္ရင္ အရည္အခ်င္းမမွီလိုု ့မိခင္ႏိုုင္ငံ ၿပန္ပိုု ့တယ္။ ေက်ာင္းက ဘာသာေရးေက်ာင္း နည္းနည္းဆန္တယ္။ ေက်ာင္းတည္ေထာင္သူ မဟာရီခ်ီေရာဂီရဲ  ့ တရားထိုုင္နည္း Trasncendeantal Meditation မနက္တခ်ိန္၊ ညတခ်ိန္ မၿဖစ္မေန ထိုုင္ရတယ္။

ဆရာေတြ၊ သက္ဝင္ယံုုၾကည္သူေတြက ေတာ္ေတာ္ယံုုၾကည္သက္ဝင္ၾကေပမဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ Do you fell quietness ? Do you see how simple is it? This is how we meditate လိုု ့ ေနာက္ေၿပာင္ၾကတယ္။ တီအမ္ခ်ိန္ဆိုု ခံုုေပၚမွာ သက္ေတာင့္သက္သာထိုုင္၊ မ်က္စိကိုုမွိတ္လိုု ့ အနားယူ။ စိတ္နဲ ့ခႏၶာကိုုယ္ တကယ္ Relax ၿဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္တာ၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာဟာ တရားထိုုင္တာရဲ ့ ေကာင္းတဲ့အခ်က္၊ တီအမ္ထိုုင္လိုု ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ မႏိုုးပါနဲ  ့တဲ့။ တီအမ္ခ်ိန္မွာ ေဟာက္သံထြက္လာရင္ အစကေတာ့ ၿပံ ုုးစိစိ လုုပ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မၿပံ ုုးဘဲ ဝါးလံုုးကြဲ ရယ္ၾကေတာ့တာပဲ။ တကယ္လည္း တရားထိုုင္တာမွ မဟုုတ္တာ။ ေမွာ္ဘီဝါးနက္ေခ်ာင္း ေဗာဓိရိပ္ၿငိမ္ေတာရမွာ သၾကၤန္တြင္း တရားစခန္း ဝင္ဖူးပါတယ္။ ႏွာသီးက ေလအဝင္အထြက္ကိုု သိႏိုုင္ဖိုု ့ သံုုးရက္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေညာင္းညာကိုုက္ခဲလိုုက္တာလည္း မေၿပာပါနဲ ့ေတာ့။ ႏွာသီးဝက ေလအဝင္အထြက္ကိုု နည္းနည္းေလး ခံစားမိရံုုပဲ ရိွေသးတယ္ တရားစခန္းက ၿပီးသြားၿပီး။ တရားထူးကေတာ့ ေဝးပါေသးတယ္။ ႏွာသီးဝက ေလအဝင္အထြက္ သိဖိုု ့ေတာင္ မနည္း။


ELS အဂၤလိပ္စကားေၿပာသင္တန္း၊ အေမရိကန္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြ တက္ရပါတယ္။ တလ တဘာသာသင္တဲ့ေက်ာင္းမိုု ့ အသားကုုန္ေမာင္းပါတယ္။ ည ၁၀၊ ၁၁ အိပ္ဖိုု ့ တီအမ္ဆရာေတြက တိုုက္တြန္းေပမဲ့ အိမ္စာေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ ည ၁၁ နာရီ အိပ္ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ Homework ေတြ ၿပီးေတာ့မွာလဲ။ အၿမဲတမ္း မနက္ ၁ နာရီထိ စာလုုပ္တာေတာင္ မၿပီးတာ။ တီအမ္စစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ည ၁၁ နာရီ အိပ္တယ္လိုု ့ ညာရတယ္။ သင္ၾကားပိုု ့ခ်တဲ့ ဘာသာေတြကိုု Priority ေတြသံုုးၿပီး Register လုုပ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားၾကီးတက္မဲ့ ဘာသာေတြဆိုု Priority အၿမင့္ဆံုုးသံုုးၿပီး ေလွ်ာက္ရတာမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းသားမမ်ားတဲ့ ဘာသာေတြဆိုု Priority ေလွ်ာ့ၿပီး ေလွ်ာက္တာမ်ိဳး၊ ဘြဲ ့ရဖိုု ့ 500 level course ၃ ခုု ယူရတာမ်ိဳး၊ ASD (Advanced Software Developement) ဘာသာရပ္ကိုု ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုုပ္ၾကီး ဂပ္သရီ သင္ရင္ ၃ ပံုု ၂ ပံုု က်တာမိုု ့ အေဝးသင္မွာမွ ယူၿပီး ေရွာင္ရတာမ်ိဳး။

ဒီလိုုအရာေတြမွာ ဆရာက်တဲ့ မိုုင္းဖန္ကိုု ဆရာတင္ၿပီး မိုုင္းဖန္ ေရြးေပးတဲ့ဘာသာေတြကိုု သူေရြးေပးတဲ့ Priority ေတြအတိုုင္းေလွ်ာက္တာ ကြက္တိရတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆိုု  လိုုခ်င္တဲ့ဘာသာမရလိုု ့ အတန္းမွာ ေနရာလြတ္ရိွေသးရင္၊ ပေရာ္ဖက္ဆာကိုု ရီကြက္လုုပ္လိုု ့ ခြင့္ၿပ ုုရင္ တက္ေရာက္ႏိုုင္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဘာသာရပ္ေတြကေတာ့ မဆိုုးေပမဲ့ Forest ၊ Residence Course မၿဖစ္မေန ယူရတဲ့ ဘာသာေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ Forest ဘာသာရပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းစိုုက္ခင္းေတြမွာ ေလ့လာရၿပီး Residence Course ကေတာ့ အင္တာနက္မရိွတဲ့အေဆာင္ေတြမွာ ည ၁၁ နာရီထိုုးရင္ အိပ္၊ ေန ့လည္ဖက္ကိုု တီအမ္ထိုုင္၊ တီအမ္အေၾကာင္းေဆြးေႏြး။ တခါတေလမွာ ဒီလိုု ေမာ္ဒန္ေလာကၾကီးနဲ ့ အဆက္အသြယ္ ၿဖတ္ေပးမွ ေကာင္းတယ္ဆိုုေပမဲ ့ ကြ်န္မ အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုု အာပလာ အက်ိဳးမရိွတဲ့ သင္တန္းေတြ။

ေက်ာင္းက ေကြ်းတဲ့ သက္သက္လြတ္ေအာ္ဂင္းနစ္ အစားအေသာက္ဆိုုတာ ဘယ္သူမွ မစားတဲ့ ကြ်န္မလက္ရာထက္ ဆိုုးတယ္။ မနက္ ၉  နာရီခြဲ မနက္စာ ႏြားႏိုု ့၊ ေပါင္မုုန္ ့၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ဆန္းကစ္၊ လိေမၼာ္ရည္ ရိွတယ္။ ေန ့လည္စာခ်ိန္မွာ အရြက္၊ ပန္းသီး၊ ေပါင္မုုန္ ့၊ ကိတ္မုုန္ ့ေတြ သယ္ၿပီး ညေနစာ ေခါက္ဆြဲၿပ ုုတ္စားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မီးဖိုုေခ်ာင္ရိွလာေပမဲ့ အသားဟင္း ခ်က္လိုု ့မရ၊ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီး မရွင္းလင္းတဲ့ တရုုတ္မေတြေၾကာင့္ သိပ္မခ်က္ၿဖစ္ပါဘူး။ စေနေန ့ ေန ့လည္ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဘူေဖးသြားစား။ ၿမိ ုု ့ေသးေသးေလးဆိုုေတာ့ ဆိုုင္လည္း သိပ္မရိွ၊ ကားေမာင္းေလ့က်င့္ဖိုု ့ စုုေပါင္းစပ္ေပါင္း ဝယ္ထားတဲ့ ကားဖြတ္ခ်က္ေလး မအားရင္ ဘတ္စ္ကားမရိွတဲ့ ၿမိ ုု ့ငယ္ေလးမိုု ့ ေစ်းဝယ္ဖိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အုုပ္ေတာင့္တဲ့ နီေပါ၊ တရုုတ္၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ အီသီယိုုးပီးယားေက်ာင္းသားေတြကိုု အားက်တယ္။ ၿမန္မာဆိုုလိုု ့ တစ္ေယာက္တည္းရိွတဲ့ အရပ္မွာ ေနရတဲ့အခါ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ဝန္းရံေနေပမဲ့ တစ္ေယာက္တည္းလိုု ့ ခံစားရတာေတြကိုု ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုုင္ရပါတယ္။

ေက်ာင္းက နာမည္မၾကီးေတာ့ ယူအက္စ္မွာ အလုုပ္ရႏိုုင္မဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းသားေတြကိုု ေခၚ၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာင္းတက္ခိုုင္း၊ ႏွစ္ႏွစ္အလုုပ္လုပ္ အေဝးသင္တက္ခိုုင္းၿပီး ေက်ာင္းအေၾကြးေတြဆပ္ဆိုုင္း။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ေက်ာင္းတက္၊ အလုုပ္လုုပ္၊ အလုုပ္ဗီဇာစပြန္ရွာမယ္ဆိုုတဲ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရိွတဲ့ အေတြးေတြနဲ ့ေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အမ္ယူအမ္ဟာ ကြ်န္မ တက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းမဟုုတ္ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္၊ ပိုုက္ဆံ၊ လူ သံုုးႏွစ္လာက္ ရင္းႏွီးၿပီးမွ ရလာတဲ့ ဘြဲ ့တစ္ခုုကိုု တၿခားတကၠသိုုလ္က အသိအမွတ္မၿပ ုုဘူးဆိုုတာ အေတာ္ဝမ္းနည္းစရာပဲ။ ေက်ာင္းကိုု ထည့္မတြက္ဘူး ယူအက္စ္က ဘြဲ ့ဆိုုၿပီးေရာ၊ ယူအက္စ္မွာ အလုုပ္အေတြ ့အၾကံ ုုရဖိုု ့က အဓိကလိုု ့ ေတြးရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ နာမည္ၾကီးေက်ာင္း တက္ခ်င္တာလား၊ ေက်ာင္းေတြ၊ ဘြဲ ့ေတြ သိပ္မဂရုုစိုုက္ပါဘူး ယူအက္စ္ကဘြဲ ့ဆိုုရင္ ၿပီးေရာလား၊ ဘယ္ဘာသာရပ္ကိုု သင္ခ်င္တာလဲ ကိုုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈေပၚ မူတည္ပါတယ္။


အလုုပ္ ဘယ္လုုိေလွ်ာက္ရမလဲ...
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက အလုုပ္ကိုုရဖိုု ့ ေရးေၿဖစာေမးပြဲ၊ ပေရာဂ်က္စာေမးပြဲ ေအာင္ေတာ့မွ လူေတြ ့အင္တာဗ်ဴး ေခၚပါတယ္။ ယူအက္စ္မွာေတာ့ တခ်ိဳ ့က ဖုုန္းနဲ ့၊ စကိုုက္နဲ ့ အင္တာဗ်ဴးတယ္။ တခ်ိဳ ့က ေဖ့စ္တူေဖ့စ္အင္တာဗ်ဴး တခါတည္း ေခၚတယ္။ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ  ုု ့မွာ ေရးေၿဖစာေမးပြဲ၊ ဖုုန္းအင္တာဗ်ဳး၊ မိုုင္ ၁၀၀ ၊  ၂ နာရီအေဝး ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့မွာ ေဖ့စ္တူေဖ့စ္အင္တာဗ်ဴး ေအာင္ေတာ့မွ ကန္တက္ကီအလုုပ္ကိုု ရတယ္။ ေမရီလန္းကေန ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုုသြား ေဖ့စ္တူေဖ့စ္အင္တာဗ်ဴး ေအာင္ေတာ့ ဒီစီအလုုပ္ကိုု ရတယ္။ ဖုုန္းအင္တာဗ်ဴးေအာင္၊ ေမရီလန္းကေန မိုုင္ ၂၃၀ ဘတ္စ္ကား ၄ နာရီစီးၿပီး ေဖ့စ္တူေဖ့စ္အင္တာဗ်ဴးအတြက္ နယူးေယာက္ကိုလာ။ ေရးေၿဖစာေမးပြဲ၊ ဆူပါဗိုုက္ဆာ၊ မန္ေနဂ်ာေတြနဲ ့ ဗ်ဴးၿပီးေတာ့မွာ နယူးေယာက္အလုုပ္ကိုု ရတယ္။

ေက်ာင္းသားအမ်ားစုုက မိသားစုု၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရိွတဲ့ ၿမိ ုု ့ေတြဆီသြားၿပီး အလုုပ္ရွာၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာေနၿပီး အလုုပ္ရွာလိုု ့လည္း ရပါတယ္။ ၿမိ ုု ့ငယ္ေလးဆိုုေတာ့ အလုုပ္အကိုုင္ ရွားတယ္။ ၿမိ  ုု ့ၾကီးေတြမွာေတာ့ အလုုပ္အကိုုင္ေပါသလိုု ေဖ့စ္တူေဖ့စ္အင္တာဗ်ဴး သြားႏိုုင္တာမိုု ့ အလုုပ္ရဖိုု ့ အခြင့္အေရး မ်ားတယ္။ အိုုင္အိုုဝါ၊ အင္ဒီယားနား၊ အိုုဟိုုင္းရိုုး၊ ကန္တက္ကီ၊ တန္နက္ဆီ အေနာက္အလယ္ပိုုင္းေဒသထက္ ေမရီလန္း၊ ဒီစီ၊ နယူးေယာက္ဖက္က အလုုပ္ပိုုေပါတာ ကိုုယ္ေတြ ့ပါပဲ။ ေနထိုု္င္မဲ့ မိသားစုု၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း အိမ္ေတြရိွရင္ အဆင္ေၿပေပမဲ့ မရိွရင္ေတာ့ အလုုပ္ရွာေနခ်ိန္ ေနထိုုင္စားေသာက္ ကုုန္က်စရိတ္ကိုု စဥ္းစားဖိုု ့ လိုုပါတယ္။ အလုုပ္ဆိုုတာ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ရမယ္မွန္းမွ မသိတာ။

ထူးခႊ်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အလုုပ္ရဖိုု ့ လြယ္ပါတယ္။ Algorithm ဘာသာရပ္မွာ သက္မွတ္ထားတဲ့ အၿမင့္ဆံုုး A+ ထက္ေက်ာ္ၿပီး A Hons ရတဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ပေရာ္ဖက္ဆာရဲ ့ ေထာက္ခံခ်က္နဲ ့ ဂူဂယ္ကိုု အင္တာဗ်ဴးဖိုု ့ တန္းသြားရတယ္။ တရုုတ္ကေလး ယမ္ယမ္ဆိုုရင္ စာေတာ္ေပမဲ့ ၈ လေလာက္ၾကာမွ အလုုပ္ရတယ္။ တရုုတ္ၾကီး က်ဴန္းရီွးက ဂ်ပန္မွာ လုုပ္သက္ ၁၅ ႏွစ္၊ တရုုတ္ၿပည္မွာ လုုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ ။ တရုုတ္ေက်ာင္းသားေတြအားလံုုး မသိတာမွန္သမွ် သူ ့ကိုု ဆရာတင္ရတယ္။ တရုုတ္ေက်ာင္းသားေတြက သူ ့သားအရြယ္ေလာက္ ရိွတာကိုုး။ သူက ေတာ္ေပမဲ့ သူ ့အဂၤလိပ္စကားကိုု ဘယ္သူကမွ (သူတိုု ့တရုုတ္အခ်င္းခ်င္းေတာင္) နားမလည္လိုု ့ အေတာ္ၾကီးၾကာမွ အလုုပ္ရတယ္။ ESL တီခ်ယ္ ကာရိုုလိုုင္းဆိုု က်ဴန္းရီွးကိုု စိတ္ပူတာ အလုုပ္ေတာင္ ရပါ့မလားလိုု ့။ ESL သင္တန္းမရိွတဲ့ရက္ေတြမွာေတာင္ က်ဴန္းရီွးကိုု သီးသန္ ့ဖိတ္ အလႅာဘသလႅာဘ ေၿပာခိုုင္းတယ္ အဂၤလိပ္စကားေၿပာ သြက္ေအာင္လိုု ့။


အရည္အခ်င္း၊ အေတြ ့အၾကံ ုု၊ Networking လိုု ့ေခၚတဲ့ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြရဲ ့ အကူအညီကလည္း အေရးပါပါတယ္။ ရာဂ်က္တေယာက္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ အလုုပ္ရေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့အားလံုုး အံ့ၾသသြားၾကတယ္။ အိုုင္ဘီအမ္ဆိုုတာ အလုုပ္ရဖိုု ့ အင္မတန္ ့ အင္မတန္ ခက္တာ။ မာစတာဘရိန္း မိုုင္းဖန္ အင္တာဗ်ဴး  ၃ ဆင့္မွာ က်တယ္။ ကန္တက္ကီအလုုပ္က စီနီယာ ဝီလီယမ္ဂရင္း အင္တာဗ်ဴး ၂ ဆင့္မွာ က်တယ္။ သူတိုု ့အားလံုုးက အိုု္င္ဘီအမ္ အင္တာဗ်ဴး အရမ္းအရမ္း ခက္တယ္လိုု ့ ေၿပာပါတယ္။ ရာဂ်က္တစ္ေယာက္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ ဘယ္လိုုမ်ား အလုုပ္ရသြားပါလိမ့္။ ရာဂ်က္ဆိုုတာ အမ္းထရူးနဲ ့ တန္နက္နက္ဆီၿပည္နယ္ မန္းဖစ္ၿမိ ုု ့က ဖက္ဒက္စ္ရံုုးမွာ တရံုုးတည္း၊ တ႒ာနတည္း အတူတူ လုုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြဆိုုတာ့ ရာဂ်က္အေၾကာင္း အမ္းထရူး ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ဆူပါဗိုုက္ဆာကိုု သူ သိပ္မတတ္လိုု ့ လြယ္တာေတြပဲ ခုုိင္းပါလိုု ့ ရီကြက္လုုပ္တဲ့သူပါ။

ေနာက္မွ သိရတယ္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းက သြင္းေပးတာပါ။ အဲဒီလိုု ေထာက္ခံေပးရင္ အလုုပ္ရဖိုု ့ လြယ္ပါတယ္။ ၃ လ ၾကာတဲ့အထိ အလုုပ္မရေသးတဲ့ ဆူနမ္ကိုု ကုုမၼဏီမွာ အလုုပ္သစ္ေခၚတာနဲ ့ မိုုင္းဖန္က ေထာက္ခံေပးတယ္။ ၃ လ ၾကာတဲ့အထိ အလုုပ္မရေသးရင္ ေက်ာင္းကိုုၿပန္ၿပီး စီမီနာသင္တန္း သံုုးပတ္ ၿပန္တက္ရမွာ။ ပရိုုဂရမ္းမင္း သိပ္မကႊ်မ္းတဲ့ ဆူနမ္အတြက္ မိုုင္းဖန္က စိတ္ပူတယ္။ ဆူနမ္ကလည္း အလုုပ္သြင္းေပးတဲ့ မိုုင္းဖန္ မ်က္ႏွာမပ်က္ရေအာင္ ၾကိ ုုးစားရတာ အလုုပ္စဝင္ခါစ လေတြမွာ ဆူနမ္ခမ်ာ ၿပံ ုုးေတာင္မၿပံ ုုးႏိုုင္ဘူး။ မိုုင္းဖန္က ဆူနမ္ကိုု ညတိုုင္း သင္ၿပေပးတယ္။ ကြ်န္မနဲ ့ ရာမားကသာ ေလးေအာ့ဖ္လိုု ့ အလုုပ္ေၿပာင္း၊ ၿပည္နယ္ေၿပာင္းရေပမဲ့ ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဖန္ကေတာ့ အဲဒီကုုမၼဏီမွာ ခုုထိ ၿမဲေနတုုန္း။

ၿမိ  ုု ့ေရြးမယ္ဆိုုရင္ အလုုပ္ရဖိုု ့ ခက္ပါတယ္။ open for relocation ၿပည္နယ္၊ ၿမိ ုု ့ မေရြးရင္ အလုုပ္ၿမန္ၿမန္ ရႏိုုင္တယ္။ တကိုုယ္ရည္ တကာယသမားေတြကေတာ့ ေၿပာင္းဖိုု ့ေရႊ ့ဖိုု ့ လြယ္ေပမဲ့ မိသားစုုရိွတဲ့သူေတြကေတာ့ ေနသားက်ေနတဲ့ၿမိ  ုု ့ကေန ခြာၿပီး ေနရာသစ္ကုုိ ေၿပာင္းဖိုု ့ကလည္း စြန္ ့စားရာ ေရာက္ၿပန္တယ္။ အလုုပ္ရဖိုု ့ဆိုုတာ အရည္အခ်င္း၊ အေတြ ့အၾကံ  ုု၊ အေပါင္းအသင္းေပၚ မူတည္သလိုု ကံေပၚလည္း မူတည္ၿပန္တယ္။

ဘာသာစကား...
သြားမဲ့ႏိုုင္ငံေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ဂ်ပန္သြားရင္ ဂ်ပန္စကားေၿပာတတ္မွ ၿဖစ္မွာပါ။ တခ်ိဳ ့က ေၿပာၾကတယ္ ဘြဲ ့ရၿဖစ္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စကား မေၿပာတတ္ဘူးလားတဲ့။ အဂၤလိပ္စကား ေၿပာတတ္တာ ဘြဲ ့ေတြနဲ ့ မဆိုုင္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားကိုု ေလ့လာရင္၊ ေလ့က်င့္ရင္ ၿဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ လွည္းတန္းက ဆရာၾကီး ဦးၿမၾကိ ုုင္၊ ဘဝသစ္ ဦးေအာင္ေက်ာ္၊ တိုုဖယ္ ဦးသိန္းဝင္း၊ ေၿမနီကုုန္း ဆရာနယ္ဆင္ေက်ာင္းေတြကိုု မၾကီး တက္ခိုုင္းလုုိ ့ တက္ရ၊ ၿမန္မာရုုပ္ၿမင္သံၾကားသတင္းထက္ စီအန္ေအ ( Channel News Asia ) ကေနလႊင့္တဲ့သတင္းေတြကိုု စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေမ့ကိုု ဘာသာၿပန္ရ၊ အဂၤလိပ္စာကိုု စိတ္ဝင္စားတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ ႏိုုင္ငံၿခားေက်ာင္း ေလွ်ာက္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္စာ အခက္အခဲ မရိွခဲ့ဘူးေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြတက္ဖိုု ့ အပ္ေပးရင္ တရက္သာတက္ၿပီး ေနာက္ေန ့ဘယ္လိုုေၿပာေၿပာ သြားမတက္တာက ေမာင္ေမာင္။

ေမာင္ေမာင္ း Thanks for wedding gift.
စန္းထြန္ း You are welcome.
ေမာင္ေမာင္ း No I stay here ! I like my country .
စန္းထြန္း း OMG !


ဇေဝဇဝါေတာင္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ငါ ဘာမ်ား ေၿပာမိပါလိမ့္။ ၿမန္မာၿပည္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလား၊ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္ဖိုု ့မလုုပ္ေတာ့ဘူးလားလိုု ့ ေၿပာမိေလသလား။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတယ္ You are welcome လိုု ့ ေၿပာတာကိုု သူ ့ကိုု ႏိုုင္ငံၿခား ထြက္ခိုုင္းတယ္ ထင္ေနတာကိုုး။ နဖူးကိုု လက္ဝါးနဲ ့ ရိုုက္ ေသလိုုက္ပါေတာ့ဟ ဘာသာၿပန္တာ ေသာက္တလြဲ။ ဟဲ ့အဲဒါ အေမရိကန္ေလသံနဲ ့ ကိစၥမရိွပါဘူးလိုု ့ ေၿပာတာ။ No Problem ၊ Nerver Mind နဲ ့ အတူတူပဲ။ How  are you doing today ဆိုုတာ Hi နဲ ့တူတယ္။

အဂၤလိပ္စကားဆိုုေပမဲ့ တႏိုုင္ငံနဲ ့ တႏိုုင္ငံ ေလယူေလသိမ္း ကြဲပါတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာဆိုု OK lah ၊ Nerver mind lah ၊ တ Lah လားနဲ ့ Singlish လိုု ေၿပာၾကတယ္။ ဆရာေနဝင္းၿမင့္ရဲ ့ ေရနံ ့သာ ၾကာတိုုင္ေအး ဘာသာၿပန္စာအုုပ္ေလးက သီေပါမင္း ပါေတာ္မူခ်ိန္မွာ ေတြ ့လိုုက္ရတဲ့ နန္းတြင္းသူေလး ေဒၚလီကိုု ခ်စ္သက္ဝင္သြားတဲ့ အိႏိၵယသား ကူးမား၊ သစ္လုုပ္ငန္းနဲ ့ ခ်မ္းသာလာၿပီး ရတနာဂီရီမွာ ၿပန္ဆံုုေတြ ့တဲ့ သူတိုု ့ဇာတ္လမ္း၊ ရန္ကုုန္ကိုု ၿပန္အေၿခခ်၊ သူ ့ဆရာ စကၤာပူႏိုုင္ငံသား မေလးတရုုတ္၊ ရတနာဂီရိမွာ တာဝန္က်တဲ့ အိႏိၵယအရာရိွရဲ ့ ဇနီး ဥမၼာနဲ ့ ေဒၚလီတိုု ့ရဲ ့ သူငယ္ခ်င္းေမတၱာ၊ သူတိုု ့ သားသမီးေတြအေၾကာင္း၊ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ မိသားစုုသံုုးခုု၊ အိႏိၵယ၊ ၿမန္မာၿပည္၊ စကၤာပူ၊ ပီနန္ ၊ အေမရိကန္အေၾကာင္းေရးထားတာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ ေကာင္းတယ္။ ဘားမီးလ္ကလပ္စင္စာအုုပ္ကေန ေဒါင္းဖတ္တာပါ။ (အဲ စာအုုပ္အညႊန္း ေရာက္သြားၿပန္ၿပီ း)

အဲဒီစာအုုပ္ထဲမွာ ကူးမားက ပီနန္က သူ ့ဆရာရဲ ့ ရာဘာစိုုက္ခင္းကိုု သြားလည္ေတာ့ သူတိုု ့ေၿပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားမွာ လားဆိုုတာ အၿမဲပါတယ္လိုု ့ ဖတ္ရေတာ့ ၿပံ ုုးမိေသးတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသားေတြက စကားကိုု ေနာက္က က်ားလိုုက္မတတ္ အၿမန္ေၿပာၾကေပမဲ့ အေမရိကန္ေတြက ေႏွးေႏွး အသံေန အသံထားနဲ ့ ေၿပာတယ္။ အဂၤလိပ္စကား ဘယ္လိုုေလ့လာရမလဲလိုု ့ ေမးၾကတယ္။ အေကာင္းဆံုုးကေတာ့ သတင္းနားေထာင္၊ တီဗြီၾကည့္၊ ေဒသခံေတြနဲ ့ စကားမ်ားမ်ား ေၿပာပါ။ အဂၤလိပ္စကား အေၿခခံေလာက္ နားလည္ေပမဲ့ မေၿပာတတ္၊ သိပ္အမ်ားၾကီး မဖတ္ႏိုုင္၊ မေရးႏိုုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားေတြကိုု ၿမင္ရင္ အားက်တယ္၊ သူတိုု ့လိုု ေက်ာင္းတက္ခ်င္လိုုက္တာတဲ့။ သင္ခ်င္တတ္ခ်င္တာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ ့ သင္ၾကားပိုု ့ခ်၊ ဆရာေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ ့ အဂၤလိပ္လိုု ေဆြးေႏြးရတဲ့ ေက်ာင္းကိုု ဘယ္လိုုမ်ိဳးမ်ား တက္မွာပါလိမ့္လိုု ့ ေတြးမိတယ္။

လစာ....
လစာက ပညာ၊ အလုုပ္အေတြ ့အၾကံ ုု၊ အရည္အခ်င္း၊ ကံေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အလုုပ္ၿခင္းတူတာေတာင္ စီတင္းဇင္ေလာက္ လစာမရပါဘူး။ ယူအက္စ္လစာက ၿခေသၤ့ကႊ်န္းထက္ မ်ားသလိုု တက္စ္လည္းမ်ားတယ္။ စတိတ္တက္စ္၊ ဖယ္ဒရယ္တက္စ္၊ ကားအားမခံ၊ က်န္းမာေရးအာမခံ၊ ေက်ာင္းလခအေၾကြး၊ ခရက္ဒစ္ေၾကြး၊ ဖုုန္း၊ အိမ္ငွားခ၊ အစားအေသာက္။ အလုုပ္အဆင္ေၿပရင္ ပံုုမွန္ဝင္ေငြ ရိွေပမဲ့ ေလးေအာ့ဖ္ရင္၊ ေနထိုုင္မေကာင္းရင္ စုုေဆာင္းထားတာေတြ ကုုန္ေတာ့တာပဲ။ ရီခရူတာကုုမၺဏီဆီမွာ အလုုပ္ရတာဆိုုရင္ လစာနည္းတယ္။ အေမရိကန္ရီခရူတာေတြက ဂြတ္၊ ဂရိတ္ဆိုုၿပီး တလေလာက္ေနမွ ေပၚလာတတ္တယ္။ လစာနည္းနည္းပဲ ေပးခ်င္တဲ့ အိႏိၵယရီခရူတာေတြက မနက္အိပ္ယာက မႏိုုးေသးဘူး ဒင္းတိုု ့က ဖုုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ေခၚေနၿပီ။ ရိုုင္းလိုုက္တာလဲ လြန္ပါေရာ။ တိုုက္ရိုုက္ကုုမၼဏီဆီက အလုုပ္ရဖိုု ့ခက္ေတာ့ အလုုပ္ရလြယ္တဲ့ ရီခရူတာေတြနဲ ့ မကင္းႏိုုင္ၿပန္ဘူး။


မွီခိုုေခၚခြင့္...
ေက်ာင္းသားဗီဇာဆိုုေပမဲ့ မွီခိုုေခၚခြင့္ ရိွေပမဲ့ အလုုပ္လုုပ္ခြင့္ မရိွဘူး။ ေခၚခြင့္ကလည္း ႏိုုင္ငံေပၚ မူတည္ပါတယ္။ တရုုတ္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုုက ဇနီးေခၚလိုု ့ရေပမဲ့ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္း ပန္ဒါသံုုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ကေမၻာဒီက်ာင္းသားေလး ခ်န္ဒရီယာက သူ ့ဇနီးကိုု ေခၚဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားရာမွာ ဗီဇာ ရီဂ်က္ထိပါတယ္။ ယူအက္စ္ဗီဇာကိုု ကြ်န္မက တစ္ႏွစ္၊ နီေပါ၊ တရုုတ္၊ မေလးရွားေတြက ငါးႏွစ္ ရခ်ိန္မွာ ကေမၻာဒီယားေတြက သံုုးလပဲရတယ္။ ယူအက္စ္ မလာခင္ သံုုးလေလာက္ကမွာ လက္ထပ္ထားတဲ့ ခ်န္ဒီရီယာခမ်ာ သူ ့ဇနီးကိုု လြမ္းေနရွာတာေပါ့။ ေက်ာင္းသာအမ်ားစုုက အလုုပ္ရေတာ့မွ ေခၚၾကတယ္။

လည္လည္ၿပန္မယ္ဆိုုရင္....
ယူအက္စ္ေရာက္တာ သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီၿဖစ္တဲ့ ကြ်န္မ ၿမန္မာၿပည္ကိုု ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွ ၿပန္ႏိုုင္မယ္ ထင္တယ္။ ယူအက္စ္ဗီဇာတစ္ႏွစ္က ကုုန္သြားၿပီမိုု ့ ယူအက္စ္ေနထြက္ရင္ ၿပန္ဝင္ဖိုု ့ကိုု ဗီဇာၿပန္ေလွ်ာက္ရမွာ။ သိတဲ့အတိုုင္း ယူအက္စ္ဗီဇာဆိုုတာ အင္မတန္ ခက္ပါဘိ။ ဗီဇာအၿပင္ ေနာက္တစ္ခုုက ေလယာဥ္ခပါ။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္ကေနဆိုု ၈၀၀၊ ၁၀၀၀ ေလာက္ပဲ ရိွေပမဲ့ အေရွ ့ဖက္ၿခမ္းကဆိုု ၁၅၀၀ ေလာက္ ရိွတယ္။ ၂၀၁၁ ယူအက္စ္ကိုု လာတုုန္းက ယူႏိုုက္တက္အဲလိုုင္း ေဟာင္ေကာင္မွာ တနာရီ၊ ခ်ီကာဂိုုမွာ ေလးနာရီ ထရန္စစ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ၁၅၀၀ က်ပါတယ္။ ယူအက္စ္ကေန ဆိုုရင္ေတာ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္း၊ ေၾသာ္ဇီက လူေတြလိုု တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ၿပည္ေတာ္ၿပန္ႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူး။

ဗီဇာကုုန္သြားရင္...
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ အိုုဗာစေတးမိရင္ ၾကိမ္ဒဏ္ေပမဲ့ ယူအက္စ္မွာေတာ့ အိုုဗာစေတး၊ တရားမဝင္ေတြ မ်ားတယ္။ ယူအက္စ္ေရာက္လာတဲ့ တခ်ိဳ ့ေတြက အဆိုုင္လမ္ဆိုုတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးခိုုလံႈခြင့္ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ အဆိုုင္လမ္ဆင္ေလွ်ာက္ဖိုု ့ အက္ေဆးေရး၊ တရားရံုုးမွာ တရာသူၾကီးက ေမးၿမန္းပါတယ္တဲ့။ အရင္တုုန္းက အဆင္ေၿပေပမဲ့ အစိုုးရသစ္လက္ထက္မွာေတာ့ ခက္တယ္၊ ဒီမိုုကေရစီ အစိုးရဆိုုၿပီး ကခ်င္မွာ တိုုက္ပြဲေတြ ၿဖစ္ေနလိုု ့ ခ်ေပးေနတယ္။ ဘယ္ဟာက မွန္လဲမသိ။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ ့လာ ေက်ာင္းမတက္လိုု ့ ဗီဇာကန္ဆယ္၊ အိုုဗာစေတးၿဖစ္။ အလည္ဗီဇာအတြက္ ကိုုယ္ေထာက္ခံစာေပးထားတဲ့သူက အိုုဗာစေတးၿဖစ္သြားရင္ ေနာက္ထပ္ေခၚဖိုု ့ ခက္ပါတယ္။ အိုုဗာစေတးေတြက ကားေမာင္းလိုုင္စင္၊ ဘဏ္၊ ဆိုုရွယ္ေလွ်ာက္ဖိုု ့ ခက္တယ္။ နယူးေယာက္လိုု ကားမလိုုတဲ့ ၿမိ  ုု ့မွာေတာ့ အဆင္ေၿပေပမဲ့ နယ္မွာေတာ့ ကားမေမာင္းတတ္လိုု ့ မရဘူး။ ရဲၿမင္တိုုင္း လန္္ ့ေနရမွာ။

ယူအက္စ္မွာ လိင္၊ အသားအေရာင္၊ ဘာသာေရး ခြဲၿခားမႈ မရိွတာကုုိ ၾကိ ုုက္တယ္။ ကိုုယ္ၾကိ ုုးစားရင္၊ ေတာ္ရင္ အသိအမွတ္ၿပ ုုတယ္။ အေမရိကန္ေတြက ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး မႏိုုင္သလိုု ပြင့္လင္းတယ္။ မမီးငယ္က ေရၿခား..ေၿမၿခား...ႏိုုင္ငံၿခား အပိုုင္း ၁ ပိုု ့စ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ သတင္းေပးတယ္။ သူ ့တူတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္တုုန္းကဆိုုလား စကၤာပူကေန အလုုပ္ဗီဇာစပြန္ဆာနဲ ့ ယူအက္စ္ကိုု ေခၚတယ္တဲ့။ သူက ၿမန္မာၿပည္မွာ ေဆးေက်ာင္းတက္၊ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ အိုုင္တီတက္ အရမ္းေတာ္လိုု ့ ယူအက္စ္ကုုမၺဏီက ေခၚတာတဲ့။ အဲဒီလိုုမ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးေပမဲ့ ကြ်န္မ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြထဲမွာ မရိွဘူး။

အေဖ၊ မၾကီး ခင္းေပးတဲ့ ေခ်ာေမြ ့တဲ့လမ္းကိုုပဲ ေလွ်ာက္ဖူးရာက မၾကိ ုုက္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ပင္ပန္းဆင္းရဲ၊ အထီးက်န္စြာ ေက်ာင္းတက္၊ ၿပည္နယ္ေၿပာင္း၊ အလုုပ္ေၿပာင္း ယူအက္စ္ေရာက္မွ ဒုုကၡေပါင္းစုုံ နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ ရင္ဆိုု္င္ရလိုု ့ ခုုေတာ့ ၾကံ့ခိုုင္လာၿပီလိုု ့ ဆိုုရမယ္။ အလုုပ္တဖက္နဲ ့ ေက်ာင္းတက္ရတာ အင္မတန္ ပင္ပန္းပါတယ္။ အလုုပ္လုုပ္၊ ေက်ာင္းတက္၊ ကေလးေတြရိွတဲ့ စူပါမိန္းမႏွစ္ေယာက္ကိုု အားက်တယ္။ ကြ်န္မ သူတိုု ့ေလာက္ မလုုပ္ႏိုုင္ဘူး။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာဆိုု စေရာက္တာနဲ ့ ေနသားက်သြားတာမ်ား ရန္ကုုန္လိုု ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ယူအက္စ္ေရာက္တာ သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီေပမဲ့ ခုုထိ အေၿခက်ၿပီလိုု ့ မခံစားမိေသးဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ၿမိ ုု  ့ကိုု ေၿပာင္းရဦးမွာပါလိမ့္။ ေပ်ာ္ေနၿပီလိုု ့ မထင္ပါနဲ ့ ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိ ုုးစားေနဆဲပါ။

ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုုရင္ တက္မဲ့ေက်ာင္း၊ ဘာသာရပ္၊ အလုုပ္ရရိွႏႈန္း၊ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္မွာ ကုုန္က်စရိတ္၊ အလုုပ္ရွာေနခ်ိန္မွာ ကုုန္က်စရိတ္ေတြကိုု စဥ္းစားဖိုု ့ လိုုပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္း တက္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြဆီက ရတဲ့ သတင္းေတြနဲ ့ ဆံုုးၿဖတ္ပါ။ အလုုပ္နဲ ့ လာမယ္ဆိုုရင္ အလုုပ္အကိုုင္၊ ၿမိ  ုု ့၊ ရာသီဥတုုေတြ ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖိုု ့လိုုပါတယ္။ ဘယ္ႏိုုင္ငံမွာမဆိုု ၾကိ ုုးစားရမွာ အေသအခ်ာေပမဲ့ ကိုုယ္နဲ ့ ကိုုက္ညီမဲ့ ေက်ာင္း၊ ႏိုုင္ငံကိုု ေရြးခ်ယ္လိုု ့ ေရၿခားေၿမၿခား ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေအာင္ၿမင္တဲ့သူမ်ား ၿဖစ္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ေမ ၇၊  ၂၀၁၄။

စူပါမားကဒ္၊ စတိုုးဆိုုင္တြင္ ေစ်းဝယ္လွ်င္ မ်က္စိေထာက္ေဒါက္ ၾကည့္ၿခင္းခံရေသာ၊ ေစ်းေမးၿပီး မဝယ္လွ်င္ ရန္ေထာင္တတ္ေသာ၊ မဝယ္ႏိုုင္ဘဲနဲ ့ ေမးသည္ဟုု အဓိပၺာယ္သက္ေရာက္ေသာ မ်က္လံုုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္တတ္သည့္ ေစ်းေရာင္းသူမ်ား ၾကီးစိုုးသည့္ႏိုုင္င္ငံတြင္ ၾကီးၿပင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကာစတာမာဆားဗစ္ဆိုုသည့္ စကားလံုုးကိုု ႏိုုင္ငံရပ္ၿခားသိုု ့ ေရာက္ရိွသည့္အခ်ိန္မွ နားလည္ခဲ့သည္။ ေစ်းဝယ္သူ အၿမဲမွန္သည္ဆိုုေသာ စကားလံုုးမွာ ႏိုုင္ငံရပ္ၿခားတြင္ေတာ့ ဟုုတ္ပါလိမ့္မည္ ကႊ်န္မတိုု ့ႏိုုင္ငံတြင္ေတာ့ မဟုုတ္ခဲ့။

ႏွစ္ေပါင္းသံုုးဆယ္အတြင္း အေအးဆံုုးလိုု ့  ေၿပာစမွတ္တြင္တဲ့ မႏွစ္က တေဆာင္းတြင္းလံုုး ဂူေအာင္းပါတယ္။ မေအာင္းလိုု ့မရ။ အၿပင္ထြက္ရင္ မ်က္လံုုးေလးပဲ ေဖၚထားတာေအာင္ ပါးေတြ၊ ပါးစပ္ေတြ က်င္တက္လာၿပီး ခဲသြားမလား မွတ္တယ္။ ရာသီဥတုု နည္းနည္းေႏြးလာလိုု ့ အၿပင္ထြက္မလား စိတ္ကူးပါရဲ ့။ ရံုုးပိတ္ရက္ကေလး ႏွပ္ရတာဆိုုၿပီး မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွ အိပ္ယာထ၊ သတင္းေလး ၾကည့္ဦးမွ၊ ဗိုုက္ၿဖည့္ဦးမွ၊ ေရခ်ိဳးဦးမွနဲ ့ သြားမယ္လည္းဆိုုေရာ ေန ့လည္ ၁ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ ၿမိ  ု ့ထဲကိုု ၁ နာရီေလာက္ ရထားစီးရမွာမိုု ့ ေန ့လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ ေရာက္မွာ။  ၂ နာရီေလာက္ လည္ၿပီးေရာ အိပ္ၿပန္္ရေတာ့မွာ မထူးပါဘူးေလဆိုုၿပီး အိမ္မွာ ကုုိရီးယားကားနဲ ့ပဲ ႏွပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။

တနလၤာေန ့မနက္ဆိုု ရံုုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ဘယ္သြားၿဖစ္လဲလိုု ့ အလႅာဘသလႅာဘ ေၿပာၾကရင္ ေၿပာစရာစကားရယ္လိုု ့ မရိွဘူး။ ေဝါထရိတ္စင္တာ သြားလည္မယ္လိုု ့ မန္ေနဂ်ာကိုု ေၿပာထားတာ ၾကာလွၿပီ။ ခုုထက္ထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေသးဘူး။ ရာသီဥတုု သာယာတဲ့ မတ္လရဲ  ့ တခုုေသာ စေနေန ့မွာ ပန္းသီးတခြင္ ေၿခဆန္ ့လိုု ့ ဟိုုရိုုက္ဒီရိုုက္တာေတြ၊ အရင္တုုန္းက ရိုုက္ထားတာေတြကိုု All About NYC စီးရီးပိုု ့စ္ေတြ အေနနဲ ့တင္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားပါတယ္။  ပန္းသီးၿမိ  ုု ့ထဲ လည္ၾကရေအာင္..


Rockefeller Center ေရာ္ခါဖယ္လာစင္တာေရွ  ့က နာမည္ေက်ာ္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ၾကီး။ ၆၉  ေပကေန  ေပ ၁၀၀ ထိ ၿမင့္ပါတယ္။ ေအာက္ဖက္မွာ ေရခဲၿပင္စကိတ္ကြင္း ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့  Bryant Park ဘရိမ္ရန္ပါ့ခ္လိုု ဖရီးမဟုုတ္ဘူး။ ခရစ္စမတ္ဆိုု အဲဒီသစ္ပင္နားမွာ လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုုးေနတာပဲ။ ရဲေတြလည္း  အမ်ားၾကီး။ ရာသီဥတုုေအးေပမဲ့ ေရာက္သင့္တဲ့ေနရာမိုု ့ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။


ၿမန္မာေတြက English Premier League ၊ Italy Serie A League ၊ Spain Lagia League၊ World Cup ကိုု ခေရဇီၿဖစ္သလိုု အေမရိကန္ေတြက အေမရိကန္ေဘာလုုံး၊ ေဘ့စ္ေဘာ၊ ဘက္စကက္ေဘာေတြကိုု ခေရဇီၿဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ  အေမရိကန္ေဘာလံုုး Super Bowl ၿပိ ုုင္ပြဲက နာမည္အၾကီးဆံုုး၊ လူၾကည့္အမ်ားဆံုုး။ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္မွာ စေတဒီယမ္ကြင္း ရိွတယ္။ စူပါေဘာၿပိ ုုင္ပြဲ စဖြင့္တဲ့ေန ့ အထိမ္းအမွတ္ အင္ပါယာစတိတ္အေဆာက္အဦးမွာ မီးေရာင္စံုုထြန္းထားတာပါ။ ေမစီ Macy ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္ၾကီးမွာ စူပါေဘာၿပိ ုုင္ပြဲဝင္အသင္း ေမာ္ဒယ္ရုုပ္ဘြိဳင္း အရုုပ္ေတြနဲ ့ ဓာတ္ပံုုတြဲရိုုက္တဲ့သူ မ်ားလြန္းလိုု ့ လူရွင္းတုုန္း လွ်ပ္တၿပက္ ရိုုက္ထားတာ။

credit to Google

ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ကေတာ့ ဘက္စကက္ေဘာကိုု ခေရဇီ။ မႏွစ္က ဗိုုလ္စြဲရင္ အသင္းအမွတ္တံဆိပ္ကိုုိ တက္တူးထိုုးမယ္လိုု ့ ကတိေပးထားတဲ့  လူဝီဗီလ္အသင္းမန္ေနဂ်ာ သူ ့ကတိအတိုုင္း တက္တူးထိုုးပါတယ္။

credit to Google

credit to Google

မႏွစ္က University of Louisville ရဲ  ့ Cardinals (UOL  Cards လိုု ့ အတိုုေကာက္ ေခၚၾကတဲ့) လူဝီဗီလ္အသင္း ဗိုုလ္စြဲတယ္။

credit to Google

လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ကေန ၁ နာရီအေဝးမွာရိွတဲ့ Lexington လက္ဆီတန္ၿမိ ုု ့ University of Kentucky ရဲ  ့ WildCats ( UK Cats လိုု ့ အတိုေကာက္ ေခၚၾကတဲ့) နဲ ့ ခ်န္ပီယံဆုုကိုု တေယာက္တလွည့္ ယူေနၾကတာပါပဲ။

credit to Google

The Hungers Game : Catching Fire ထဲက ဒါလင္ J. Law ဂ်က္နဖာေလာရင့္က ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ လူဝီဗီလ္သူေလးပါ။


ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းရင္ ၿဖတ္ရတဲ့ Grand Central အတြင္းဖက္ မီးဆိုုင္းၿမင္ကြင္းပါ။ ဂရမ္းစန္ထရယ္က ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ေနေပမဲ့ ခုုထက္လက္ရိွ အသံုုးၿပ ုုေနတဲ့ ဘူတာၾကီး။  နယူးေယာက္ရဲ ့ အထင္ကရ Landmark တစ္ခုုပါ။ ေဖ့စ္တူေဖ့စ္အင္တာဗ်ဴးၿပီးလိုု ့ ညေန ၆ နာရီ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု ၿပန္မဲ့ဘတ္စ္ကားဆီ ကေသာကေမ်ာသြားရင္း ကေသာကေမ်ာ ရိုုက္ခဲ့တာ ေအာက္ကဓာတ္ပံုုေတြ။ အဲဒီတုုန္းက ဂရမ္းစန္ထရယ္လိုု ့ မသိဘူး။ ဒီေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးၾကီး လွလိုုက္တာလိုု ့ ေတြးတာ။ ခုုေတာ့ ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းတိုုင္း ၿဖတ္ရတဲ့ေနရာ ၿဖစ္ေနတယ္။


ေအာက္ကဓာတ္ပံုုကိုုၾကည့္ၿပီး ဘာၾကီးပါလိမ့္လိုု ့ ေတြ ့မိမယ္။ နယူးေယာက္ရဲ ့ အထင္ကရ ေနရာတခုုပါပဲ။ ရံုုးတက္ရက္၊ ရံုုးတက္ခ်ိန္မိုု ့က်ဴတန္းက နည္းနည္းပဲ ရွည္တယ္။ ရံုုးပိတ္ရက္ဆိုု က်ဴတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး။ အဲဒါၾကီးနဲ ့ တြဲရိုုက္ဖိုု  ့ကိုု ေစာင့္ရတာ။


ဒါကေတာ့ ရံုုးပိတ္ရက္မွာ Charging Bull ေၾကးရုုပ္တုုနဲ ့ ဓာတ္ပံုုတြဲရိုုက္ဖိုု ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးပါ။ တခ်ိဳ ့က ႏြားရဲ  ့ပစၥည္းကိုုကိုုင္ၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကလိုု ့ တၿခားေနရာေတြထက္ ေၿပာင္လက္ေနတာကိုု ေတြ ့ပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ႏြားအစစ္ ဆိုုရင္ေတာ့လား ဒင္းတိုု ့ေတြ အကန္ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ Agressive financial optimism and prosperity အမွတ္အသား၊ ေဝါစတိဗ္ရဲ ့ အိုုင္ကြန္ပါတဲ့။ ေအာက္ဓာတ္ပံုု ဘယ္ဖက္နားက အေဆာက္အဦးက The Nation Museum of American ၿပတိုုက္ပါ။


မတ္လရဲ ့ တခုုေသာေန ့တရက္မွာ ႏွဲသံေတြ တအီအီ၊ ဘင္သံေတြ တဒုုန္းဒုုန္း ၾကားရေတာ့ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ ကိုုယ္က အစိမ္းေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ မန္ေနဂ်ာက အစိမ္းေရာင္ဆြယ္တာ ဝတ္လာတာ စိန္ ့ပစ္ထရစ္ေဒးအတြက္လားလိုု ့ ေမးေတာ့မွ မတ္လ ၁၇ ရက္ဟာ စိန္ ့ပက္ထရစ္ေန ့မွန္း သိေတာ့တယ္။  အိုုင္ယာလန္က သူေတာ္စင္ စိန္ ့ပက္ထရစ္ ေသဆံုုးတဲ့ေန ့ အိုုင္ယာလန္မွာ ရံုုးပိတ္ရက္ၿဖစ္ၿပီး အိုုင္းရစ္ေတြမ်ားတဲ့ ၿဗိတိန္၊ ကေနဒါ၊ ယူအက္စ္၊ အာဂ်င္တီးနား၊ ၾသစေတးလ်နဲ ့ နယူးဇီလန္မွာ စိန္ ့ပက္ထရစ္ပြဲကိုု အၾကီးအက်ယ္ ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။ ကိုုယ္ေနဖူးတဲ့ၿမိ ုု ့ေတြထဲမွာ နယူးေယာက္ စိန္ ့ပက္ထရစ္ခ်ီတက္ပြဲက အၾကီးက်ယ္ဆံုုး၊ အစည္ကားဆံုုးပဲ။ အခ်က္အခ်ာလမ္းမၾကီးၿဖစ္တဲ့ Fifth Ave အမွတ္ငါးလမ္းမၾကီးကိုု ပိတ္ၿပီးေတာ့ကိုု တကၠသိုုလ္ေပါင္းစံုု၊ ေက်ာင္းေပါင္းစံုုက ဘင္ခရာဝိုုင္းေတြ ခ်ီတက္သရုပ္ၿပၾကတာ။


အစိမ္းေရာင္ေတြ ဝတ္ဆင္ၿပီး အားေပးၾကတယ္။ ၿဗိတိန္ ကိမ္းဘရစ္ၿမိ ုု ့စားကေတာ္ ကိက္ စိန္ ့ပက္ထရစ္ပြဲမွာ ေခါင္းကေန ေၿခအဆံုုး အစိမ္းေရာင္ဝတ္ဆင္တာ သတင္းမွာ ေတြ ့လိုုက္တယ္။ ကိက္ ဖက္ရွင္ေတြက ဒိုုင္ယာနာမင္းသမီးလိုုပဲ အေတာ္ေပၚၿပ ူလာၿဖစ္တယ္။

credit to Google

ၿပတိုုက္ထိုုစကားလံုုးႏွင့္ သူစိမ္းၿပင္ၿပင္ ရိွေနရာမွ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းကဲ့သိုု ့ အကႊ်မ္းတဝင္ ရိွလာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ခန္ ့က ၿဖစ္သည္။ ဖြံ ့ၿဖိ ုုးတိုုးတက္ေသာ ႏိုုင္ငံမ်ားမွ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေႏြရာသီပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ကမ့္ထြက္ၿခင္း၊ ၿပတိုုက္၊ ၿမိ ုု ့ၾကီးမ်ားသိုု ့ ေလ့လာေရးခရီးမ်ား ထြက္ၾကသည့္ အစီအစဥ္မ်ား ရိွေသာ္လည္း မိခင္ႏိုုင္ငံတြင္ ထိုုကဲ့သိုု ့ မရိွ။ နယ္ၿမိ  ုု ့မွာမိုု ့လိုု ့ မေရာက္ဘူးဟုု ဆိုုရေအာင္လည္း ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္း ၿမိ ုု  ့ၾကီးသူစစ္စစ္မ်ားလည္း မူလတန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္တြင္ ၿပတိုုက္မေရာက္ဘူးခဲ့။ ဒါဆိုု တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ၿပတိုုက္ေရာက္ဖူးၿပီးလားဟုု ေမးပါက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္မွ ၿပတိုုက္သိုု ့ ေရာက္ဖူးသည္ဟုု ေၿဖလွ်င္ အံ့ၾသသြားမည္လားမသိ ။ ၿပတိုုက္ဆိုုသည္မွာ ဝင္ေၾကးေပးရေသာ၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ား ၿပသထားေသာ၊ ႏိုုင္ငံၿခားသား၊ ပညာရွင္မ်ားသာ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကေသာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမရိွ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေသာ ေနရာတစ္ခုုဟုုသာ ေတြးမိသည္။

မတ္လ ၂၆ မမ္မိုုုုရီယမ္ေဒး ရံုုးပိတ္ရက္က တနလၤာေန ့ဆိုုေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာ ပိတ္ရက္သံုုးရက္က  အားလပ္ရက္အပန္းေၿဖ ခရီးသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆိုုပါေတာ့။ မႏွစ္က မမ္မိုုရီယမ္ေဒးပိတ္ရက္မွာ ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္၊ ၂၀၁၂ ဇူလိႈင္ ၄ မွာ ေဘာစတြန္ သြားၿပီးၿပီမိုု ့ နယူးေယာက္ကေန မနီးမေဝးလည္းၿဖစ္၊ မသြားရေသးတဲ့ ေနရာေတြကိုု ရွာၾကည့္ေတာ့ ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု သြားေတြ ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန ့မွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ မနာလပမ္မွာရိွတဲ့ မဟာစည္ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေလာကခ်မ္းသာ ေစတီေတာ္ ဗုုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္ကိုု သြားမယ္လိုု ့ အားခဲထားတယ္။ မမ္မိုုရီယမ္ေဒးမွာ နယူးေယာက္ကေန ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု ေန ့ခ်င္းၿပန္သြားတဲ့ တိုုးခရီးစဥ္ေတြ ရွာေတာ့ တရုုတ္တိုုးကုုမၺဏီေတြက ေစ်းသက္သာတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ သြားတုုန္းက အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ၾကီး၊ ပထမဆံုုး သမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရဲ ့ စံအိမ္ရိွတဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ ေမာက္ဗာႏြန္ကိုု သြားတုုန္းက ဘြတ္တဲ့ Viator ဆိုုဒ္က ဖီလာဒဲပီးယား ေန ့ခ်င္းၿပန္ခရီးကိုု ေရြးလိုုက္တယ္။

စေန ့ေန ့ညေန နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က ဘေလာ့ဂါ မမီးငယ္အိမ္္မွာ သြားအိပ္၊ ေနာက္ေန ့ မနက္ေစာေစာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားမယ္၊ စေနေန ့ညေန အိႏိၵယဘူးေဖးဆိုုင္ သြားစားမယ္လိုု ့ တိုုင္ပင္ထားတာ ေသာၾကာေန ့ညေနက်ေတာ့ မမီးငယ္ ခ်စ္ခ်စ္ၾကီး ေနမေကာင္းလိုု ့ မသြားၿဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ကားနဲ ့ပဲ ေရာက္ႏိုုင္တာမိုု ့ ကားမရိွတဲ့ကိုုယ္က လမ္းၾကံ ုုလိုုက္မွ ၿဖစ္တာကိုုး။ ဒါဆိုုလည္း Meet up အဖြဲ ့နဲ ့ လမ္းပဲ သြားေလွ်ာက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ စေနေန ့ ညေန ၉  နာရီေလာက္မွ မခိုုင္က နယူးဂ်ာဆီကိုု ရထားစီးလာခဲ့ သူတိုု ့လာေခၚမယ္တဲ့။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ ့ အနီးဆံုုးဘူတာက နာရီဝက္ေလာက္ ေဝးတယ္။ တၿခားၿမိ ုု ့မွာ လာေခၚရမွာက လမ္းမွားမွာနဲ ့ အရွင္းဆံုုးက သူတိုု ့ၿမိ ုု ့ကိုု လာခဲ့။ အဲဒီကေန ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား အၿပန္ နယူးေယာက္ ကားၾကံ ုုရိွရင္ ထည့္ေပးလိုုက္မယ္။ မရိွရင္ အနီးဆံုုး ဘူတာ၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ခ်ေပးခဲ့မယ္။


နယူးေယာက္ကေန ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကိုု ေၿပးတဲ့ Bieber ဘတ္စ္ကားေတြ ေပါမွေပါ ဆိုုေပမဲ့ တနဂၤေႏြေန ့ဆိုုေတာ့ နယူးေယာက္ကေန အေစာဆံုုးထြက္တဲ့ကားက ေန ့လည္ ၁၂ နာရီ။ သိမ္ဆင္းေလာင္းတာက ၁၀ နာရီေလာက္ဆိုုေတာ့ မၿဖစ္ေခ်ဘူး။ နယူးေယာက္ကေန မနက္ေစာေစာထြက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု ရွာေတာ့ မနက္ ၆ နာရီထြက္တဲ့ Grayhound ဘတ္စ္ကိုု သြားေတြ ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန ့ မနက္ ၆ နာရီ ထြက္မဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု စေနေန ့ ည ၁၀ နာရီမွ ဘြတ္တဲ့ Last minute booking ဆိုုပါေတာ့။ မနက္ ၆ နာရီကားကိုမွီဖိုု ့ မနက္ ၄ နာရီထ၊ ၄ နာရီခြဲ အိမ္ကထြက္၊ ၄ နာရီ ၅၀ မိနစ္ အေစာဆံုုးထြက္တဲ့ ရထားစီး ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ေစာေသးလိုု ့တဲ့ ဖြင့္ေတာင္မဖြင့္ေသးဘူး။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေကာင္တာက မဖြင့္ေသးေပမဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ဝန္ထမ္းမေလးလက္ထဲ ဖုုန္းထည့္ေပးၿပီး အီးေမးလ္ထဲက Reference Number နဲ ့ လက္မွတ္ထုုတ္ခိုုင္းေနတာေတြ ့ေတာ့ ဝန္ထမ္းမေလးလက္ထဲ ဖုုန္းထည့္ေပးလိုုက္တယ္။  ၆ နာရီ ၁၅ ထြက္မဲ့ ကားမွ ၆ နာရီခြဲမွ ထြက္တယ္။

ခရီးသည္က ေလးေယာက္ထဲ။ ဟိုုင္းေဝးဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ၉  နာရီ အနားယူရမယ္လိုု ့ သတ္မွတ္ထားလိုု ့ အနားယူေနရတာေၾကာင့္ ေနာက္က်တာပါလိုု ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မက္ဟန္တန္နဲ ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ကိုု ဆက္သြယ္ထားတဲ့ လင္းကြန္းေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းမွာလည္း ကားေတြရွင္း၊ လမ္းမွာလည္း ကားေတြရွင္းလိုု ့ ၇ နာရီ မထိုုးခင္မွာပဲ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ Newark ကိုု ဝင္တယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ၇ ၁၅ အထိ Newark Penn Station ေရွ ့မွာ ဘတ္စ္ကားကိုု ရပ္ထားေတာ့ မႏွစ္က နယူးေယာက္ကိုု လာတုုန္းက မက္ဟန္တန္မွာ ကားမေမာင္းရဲလိုု ့ ကားကိုု Newark Penn Station နားက ပါကင္မွာ ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ Newark Penn Station ကေန New York Penn Station ကိုု ရထားစီးၾကတာကိုု သတိရမိတယ္။ မႏွစ္က ခရီးေတြ အတူသြားခဲ့ၾကတဲ့ ဆူနမ္တိုု ့ေတြ ခုေတာ့ ဆူနမ္ ့ အေဖ၊ အေဖ၊ အေဒၚေရာက္ေနလိုု ့ လက္စ္ဗီးကပ္ကိုု သြားလည္တာ ကိုုယ့္ကိုုလိုုက္ခဲ့ဖိုု ့ မေခၚ။ ေခၚဦးေတာ့ အရင္တုုန္းကဆိုု နာရီဝက္အေဝးမွာဆိုုေတာ့ အခ်ိန္မေရြးသြားလိုု ့ရတယ္။ ခုုေတာ့ ၄ နာရီ မိုု္င္ ၂၅၀ သြားမွာလာမွာနဲ ့ ၆ နာရီေလာက္ အေဝးမွာဆိုုေတာ့ သူတိုု ့က ေခၚရင္ေတာင္ ကိုုယ္က လိုုက္ႏိုုင္ပါ့မလား။


ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ Easton ၿမိ  ုု ့ကိုုေရာက္ေတာ့ မခိုုင္ လာၾကိ ုုတယ္။ မခိုုင္တိုု ့ၿမိ ုု ့ေလးက ခ်စ္စရာေလး။ ၿမစ္ေဘးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လမ္း၊ စက္ဘီးလမ္း၊ သစ္ပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုုစိုု၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၊ ေက်းငွက္သံေလးေတြ တစီစီနဲ ့ သာယာတယ္။ ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု ဖတ္လိုု ့ ကိုုယ့္ကိုု သိ၊ ကိုုယ္ မလာၿဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုုေတာ့ နယူးဂ်ာဆီကိုု ရထားစီးလာဖိုု ့၊ ဘတ္စ္ကားစီးလာဖိုု ့ မခိုုင္ကိုု အၾကံေပးၿပီး ဖိတ္ေခၚတာက မဆိုုဖီပါ။ မဆိုုဖီက ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္ အမွတ္စဥ္ ၈ ကိုု္ယ္တိုု ့က အမွတ္စဥ္ ၁၁။ မဆိုုဖီက တီခ်ယ္ေဒၚေနၿခည္လဲ့လဲ့သိန္းတိုု ့နဲ ့ အတူတူတက္ခဲ့တာ။ ကိုုယ္တိုု ့ပထမႏွစ္ Data Structure ကိုု သင္တာက ဆရာမၿဖစ္ခါစ တီခ်ယ္ေနၿခည္။ ခရမ္းေရာင္ ဝတ္တဲ့ေန ့ဆိုုရင္ မ်က္လံုုး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ အိတ္၊ ဖိနပ္၊ အကႌ်၊ ထမီ အားလံုုးက ခရမ္းေရာင္။ ခါးအထိရွည္တဲ့ ဆံပင္၊ ပိန္ပိန္လွပ္လွပ္၊ ေၾကးရတတ္ ဆရာမငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးၿဖစ္ၿပန္ စာသင္လည္းေကာင္းေတာ့ သူ ့စာသင္ခ်ိန္ဆိုု ခန္းၿပည့္ခန္းလွ်ံ အားေပးၾကတယ္။

တခ်ိဳ ့ေကာင္ေလးေတြဆိုု တီခ်ယ္ေနၿခည္ကိုု စာသြားသြား ေမးရတာအေမာ။ တီခ်ယ္ခမ်ာ နားလည္ေအာင္ ရွင္းၿပရတာထက္ ေက်ာင္းသားေတြ ဝိုုင္းအံုုတာကိုု အေတြ ့အၾကံ ုုမရိွေသးတဲ့ ဆရာမ အသစ္စက္စက္ကေလးပီပီ အေနရအထိုုင္ရ ခက္တယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ နဖူးမွာ ေခႊ်းေတြစိုု ့လိုု ့။ ေရွ ့ဆံုုးတန္းမွာထိုုင္တဲ့ ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲက သစ္သစ္က အလိုုက္တသိ တစ္ရွဴးကမ္းေတာ့ လွမ္းယူ နဖူးကိုုသုုတ္ၿပီး အိုုက္လိုုက္တာေနာ္လိုု ့ေၿပာေတာ့ မအိုုက္တဲ့ကိုုယ္တိုု ့က ၿပံ ုုးစိစိ။ အဲဒီတုုန္းက ဟစ္ၿဖစ္တဲ့ ေဇာ္ပိုုင္ရဲ ့ ၿမိ ုု ့အဝင္ည အေခြထဲက "ေရႊပံုုေပၚမွာ ေပ်ာ္ပါ ေနၿခည္... အေမွာင္ယံေတြမွာ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း တၿခားစီ"သီခ်င္းကိုု ေက်ာင္းသားေတြက "ေရႊၿပည္သာမွာ ေပ်ာ္ပါ ေနၿခည္ ...လိႈင္သာယာမွာ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း တၿခားစီ"လိုု ့ဆိုုၾကတယ္။ မာစတာတက္ေတာ့ တီခ်ယ္ေနၿခည္နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။


ေမာ္လၿမိ ုုင္မွာ တာဝန္က်ၿပီ ပီအိတ္ခ်္ဒီၿပီးလိုု ့မာစတာမွာ  ကိုုယ္တိုု ့ကိုု သင္တာ Artificial Intelligence ဘာသာ။ တီခ်ယ္ရဲ ့ ပီအိတ္ခ်္ဒီစာတမ္းကိုု အိုုင္စီစီေအဆိုုလား ဘာဆိုုလား ႏိုုင္ငံတကာအဖြဲ ့အစည္းကေန လက္ခံတယ္လိုု ့ ၾကားလိုုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဝိုုင္းၾကည့္တာကိုု အေနရအထိုုင္ရခက္တဲ့ တီခ်ယ္ေပါက္စေလး မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ဝင္စားေအာင္၊ မငိုုက္ေအာင္ သင္ႏိုုင္တဲ့သူ ၿဖစ္လာတယ္။ အရင္ကထက္ စာသင္ေကာင္းလာတယ္။ ဆံပင္ကေတာ့ မေၿပာင္းလဲဘူး အရင္လိုု ခါးအထိရွည္တုုန္း၊ ပိန္လွပ္တုုန္း။ အဲ..အရင္လိုု တကုုိယ္လံုုး ခရမ္းေရာင္၊ အဝါေရာင္ မလုုပ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ အၿဖ ူနဲ ့ စိမ္းၿပာ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ရလိုု ့။ တီခ်ယ္ေနၿခည္နဲ ့ တဘတ္ခ်္ batch တည္းဆိုုတာနဲ ့ တီခ်ယ္ေနၿခည္အေၾကာင္း ေရာက္သြားလိုုက္တာ လိုုရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။

မဆိုုဖီက မီခ်ီကန္တကၠသိုု္လ္တခုုမွာ ကြန္ပ်ဴတာသိပ ၺံလာတက္ၿပီး အလုုပ္လုုပ္ေနတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္နဲ ့ UCSY ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္အေၾကာင္း၊ ယူအက္စ္ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း၊ အလုုပ္အကိုုင္အေၾကာင္း၊ ဗီဇာအေၾကာင္းေတြနဲ ့ အေတာ္ေလေပးေၿဖာင့္တယ္။ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ပိုု ့စ္ေတြဆိုုရင္ ရန္ကုုန္က သူ ့ညီမကုုိ ဖတ္ခိုုင္းတယ္တဲ့။ ဘေလာ့ဂါၿဖစ္ရတာ ဒီတစ္ခုုေတာ့ ေကာင္းသား။ ကိုုယ့္ကိုုသိၾကတယ္၊ ကိုုယ့္စာေတြဖတ္ၿပီး ရင္းႏွီးေနသလိုုၿဖစ္ေနေတာ့ ကူညီခ်င္ၾကတယ္။ မခိုုင္အမ်ိဳးသားက တီခ်ယ္ေနၿခည္၊ မဆိုုဖီ၊ ကိုုထြန္းထြန္းဝင္းတိုု ့ကိုု သင္တဲ့ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္က ဆရာ။ ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု ဖတ္ၿပီး သိကႊ်မ္းရ၊ သူ ့တပည့္မဟုုတ္ေပမဲ့ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုု္လ္ေက်ာင္းထြက္ဆိုုတာနဲ ့ သူ ့တပည့္လိုု ့ သေဘာထားၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကေန နယူးဂ်ာဆီ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု ၁ နာရီေလာက္ ထပ္ေမာင္းရတယ္။ လမ္းရွင္းေပး၊ ပါကင္ညႊန္ေပးတဲ့ ဘဲဥေတြ ဘာေတြနဲ ့။


သိမ္ဆင္းေလာင္းေနတာကိုု မွီေပမဲ့ သိမ္ဆင္းေလာင္းဖိုု ့ ဘာမွၿပင္ဆင္မလာေတာ့ မခိုုင္ သိမ္ဆင္းေလာင္းတာကိုုပဲ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဦးေကာဝိဒကိုု ဖူးရတယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ၿပံ ုုးၿပႏႈတ္ဆက္လိုု ့ အေတာ္စဥ္းစားလိုုက္ရတယ္။ ကိုုထြန္းထြန္းဝင္းတိုု ့ အလႈလုုပ္တဲ့ ဘရြတ္ကလင္း မစိုုးရိမ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ မွတ္ညဏ္ေတြ မေကာင္းေတာ့ပါလား။ ေမရီလန္းက ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း၊ နယူးေယာက္အိမ္နားက သံုုးပါးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြကိုု ဖူးရတယ္။ မုုန္ ့ေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေရႊတိဂံုုဘုုရားပံုုစံတူကိုု ဖူးရေတာ့ ရန္ကုုန္ေရႊတိဂံုုဘုုရားကိုု သတိရတယ္။ အင္ဒီယားနားၿပည္နယ္ ဖိုု ့ဝိန္းၿမိ ုု ့၊ ေမရီလန္းၿပည္နယ္ ေဆးဗာလ္းစပရင္းၿမိ ုု ့၊ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ကန္နယ္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့က ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ေရာက္ဖူးေပမဲ့ ဒီလိုုေစတီ ဖူးရေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ အလြမ္းေၿပတယ္။

ဖီလာဒဲပီးယားကိုု သြားေတာ့ ဂိုုက္က ေရွးေဟာင္းလမ္းၾကားေလးတစ္ခုုကိုု ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီလမ္းက အိမ္ေတြက လန္ဒန္က အိမ္ပံုုစံအတိုုင္း ေဆာက္ထားတာ။ ေရၿခားေၿမၿခား ေရာက္ေနတဲ့ ၿဗိတိသွ်ေတြ သူတိုု ့ဇာတိက အိမ္ပံုုစံအတိုုင္း ေဆာက္ၿပီး အိမ္အလြမ္းေၿဖၾကတာ ၿမန္မာေတြ ေရႊတိဂံုုေစတီပံုုစံတူတည္ၿပီး အလြမ္းေၿဖၾကတာနဲ ့တူတူပါပဲ။ ေမရီလန္းဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု သြားတုုန္းက အဘြားတင့္က ေဘာင္းဘီတိုု (ဒူးေခါင္းေလာက္) နဲ ့လာတဲ့ ခေလးမလား၊ ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ထမီဝတ္လာခဲ့ ဆိုုလိုု ့ အိမ္ကိုုထမီမွာ။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ထမီဝတ္ေပမဲ့ နယူးေယာက္က်ေတာ့ ရထားစီးရ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ ထမီဝတ္သြားရင္ လူေတြၾကည့္ၾကလြန္းလိုု ့ မဝတ္ၿဖစ္ဘူး။

မခိုုင္ အိမ္ေရာက္မွ  ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚမွာ ထမီထပ္ဝတ္တယ္။ ခ်ိတ္နဲ ့မဟုုတ္ဘဲ ဒီအတိုုင္း ရုုိးရိုုးပတ္ဝတ္ရေတာ့ ခဏခဏကႊ်တ္လိုု ့ မဝတ္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚက ထပ္ဝတ္ေတာ့   ကႊ်တ္က်မွာလည္း မပူရသလိုု ခဏခဏလည္း မဝတ္ရဘူး။ အေမ ထည့္ေပးလိုုက္တဲ့ ထမီဆင္ေလးကိုု သေဘာက်တယ္။ အေမစုုက ႏိုုင္ငံၿခားသြားရင္လည္း ရိုုးရာဝတ္စံုုဝတ္တာ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ကိုုယ္ေတြမွာေတာ့ သမင္လည္ၿပန္၊ ၿခေသၤ့လည္ၿပန္ ၾကည့္ၾကတာကိုု မ်က္ႏွာပူလိုု ့။ ထမီဝတ္ထားရင္ နယူးေယာက္မွာ အထူးအဆန္း ေငးၾကည့္ၾကလြန္းလိုု ့ မခိုုင္လည္း မဝတ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းလာရင္ ထမီဝတ္ဖိုု ့  မမီးငယ္က တိုုက္တြန္းတာမိုု ့ ဒီတခါ သူလည္း ဝတ္လာတယ္။

မမီခ်ီကိုု၊ စန္းထြန္း၊ မခိုုင္

ၿပန္ခါနီး ကားၾကံ ုုရွာေတာ့ မခုုိင္အသိ ဘရႊတ္ကလင္း ၿပန္မယ့္ကားမွာ တေနရာရတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ မမီခ်ီကိုုနဲ ့ဆံုုတယ္။ မွတ္မိမလား မသိဘူး ကြ်န္မႏွင့္ဂ်ဴး ပိုု ့စ္ထဲက ဇာတ္လိုုက္ၾကီးေလ။ မေရာက္လာႏိုုင္တဲ့ မမီးငယ္ ေဂ်ၿဖစ္ေအာင္ တမင္တကာကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ မမီခ်ီကိုု သမီး ေမကဆုုန္ေမဆဲမိုုးေလးက ၿမန္မာစကား ေၿပာတာမ်ား မႊတ္ေနတာပဲ။ ေၿခအိတ္ေရစိုုလိုု ့ဖ်ားရင္ ရွမ္းကုု ကုုထည့္လိုုက္မွာလိုု ့ အၾကမ္းနည္း၊ အႏုုနည္းနဲ ့ ဆံုုးမတာမ်ား လက္ဖ်ားခါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာေမြး၊ ဗမာေသြးတဝက္ပါတဲ့ ကၿပားကေလးတစ္ေယာက္ကိုု ဗမာစကားမႊတ္ေနေအာင္ ေၿပာတတ္ေအာင္ သြန္သင္ႏိုုင္တာ ခ်ီးက်ဴးပါေပတယ္။ မနက္ ၄ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ၃ နာရီ ကားစီးရလိုု ့ ပင္ပန္းလိုု ့အၿပန္မွာ အိမ္ငိုုက္မလား ေအာက္ေမ့တယ္။ ရွမ္းၿပည္ကိုု တာဝန္က်တဲ့ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြကိုု သူပုုန္ေတြ အပိုုင္စီးတဲ့အေၾကာင္း၊ ရွမ္းၿပည္က အေၾကာင္းေတြကိုု နားေထာင္ရတာ မ်က္စိစင္းၿပီး ငိုုက္ဖိုု ့ေနေနသာသာ စိတ္ဝင္စားလိုု ့ မ်က္စိေတာင္ က်ယ္ေနေတာ့တာပဲ။

မိုုးရြာမယ္လိုု ့ ခန္ ့မွန္းထားေပမဲ့ ပြဲမပ်က္တဲ့မိုုးေၾကာင့္ ေနသာသာ တိမ္ၿပာၿပာ ဆန္းေဒးမွာ ၿမန္မာလူမ်ိဳး၊ ၿမန္မာအစားအစာ၊ ေစတီနဲ ့ စည္ကားတဲ့ နယူးဂ်ာဆီသြား ေတာလားေလးပါ။ မန္မိုုရီယမ္ေဒးမွာ ယူအက္စ္ၿမိ ုု ့ေတာ္ေဟာင္း၊ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ရဲ  အၾကီးဆံုုး ဖီလာဒဲဖီးယားၿမိ ုု ့၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ တီဗြီ၊ ဗီဒီယိုုဂိမ္းမရိွတဲ့ ေဒသေလးတစ္ခုုကိုု သြားေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ဖီလာဒဲပီးယားသြား ေတာလားကိုု ေနာက္အပတ္မွ ေရးပါဦးမယ္။

Happy Traveling !

စန္းထြန္း
ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၄။

ေမ ၂၆  မမ္မိုုရီယမ္ေဒး ခရီးသည္ ၄၅ ကိုု တင္ေဆာင္လာတဲ့ တိုုးကားဟာ မနက္ ၇ နာရီမွာ နယူးေယာက္ မက္ဟန္တန္ကေန စတင္ထြက္ခြာပါတယ္။ ကိုုယ္နဲ ့အတူထိုုင္တဲ့သူက ဂ်ဴလီယာ အသက္ ၈၀ စပိန္ကေန နယူးေယာက္ကိုု တေယာက္တည္း တိုုးရစ္တဲ့ အာဂအဘြား။ တိုုးရစ္ေတြက အေမရိကန္၊ အီတလီ၊ ဘရာဇီး၊ ေပၚတူဂီ၊ စပိန္ေတြမိုု ့ တိုုးဂိုုက္ ၂ ေယာက္က အဂၤလိပ္၊ အီတလ်ံ၊ စပိန္၊ ေပၚတူဂီ ဘာသာေလးမ်ိဳးနဲ ့ ရွင္းၿပပါတယ္။ တရုုတ္တိုုးကား ၃ စီးေတာင္ေတြ ့တယ္။

တေန ့ကိုု ကားစီးေရသိန္းေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီး အၿမဲက်ပ္ညွပ္ေနတတ္တဲ့ လင္ကြန္းေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းမွာ ကားေတြရွင္းလိုု ့။ မက္ဟန္တန္ကေန နယူးဂ်ာဆီဖက္ကိုု လင္ကြန္း Lincoln ၊ ေဟာ္လန္ Holland ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း ၂ ခုု၊ ကြင္းဖက္ကိုု ကြင္းမစ္ေတာင္း  Queens Midtown ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းေတြ ရိွပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္က မက္ဟန္တန္၊ စေတးတန္ Staten ၊ ဘရြႊတ္ကလင္း Brooklyn ၊ ကြင္း Queens တိုု ့ရိွတဲ့ ေလာင္းအိုုင္းလန္ Long Island ကြ်န္းေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္းထားၿပီး ႏိုင္အာဂရာေရတံခြန္၊ Lake Erie ၊ Lake Ontario ေတြကိုု ကေနဒါနဲ ့ တၿခမ္္းစီ ခြဲေဝပိုုင္ဆိုုင္တဲ့ အေရွ  ့ေၿမာက္ဖက္ ၿပည္နယ္တစ္ခုုပါ။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ၿမိ ုု ့ေတာ္က အယ္ဘနီ Albany ဆိုုေပမဲ့ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့က ယူအက္စ္ရဲ ့ လူဦးေရအထူထပ္ဆံုုးၿမိ ုု ့။ လူဦးေရ ၈.၄ သန္းေက်ာ္ရိွၿပီး နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ရဲ ့ လူဦးေရ ၄၀ ရာခိုုင္ႏႈန္းက နယူးေယာက္ၿမိ ုု  ့ကပါ။


နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ကိုု NY လုုိ ့ အတိုုေကာက္ေခၚတာမိုု ့ ကြဲၿပားေအာင္ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ကိုု NYC လိုု ့ ေခၚပါတယ္။ Big Apple ၊ The city that never sleep လိုု ့လည္း တင္စားၾကပါတယ္။ စီေရတယ္ Seatle ၿမိ ုု ့ရိွတဲ့ ဝါရွင္တန္ၿပည္နယ္နဲ ့ ကြဲၿပားေအာင္ ယူအက္စ္ၿမိ ုု ့ေတာ္ကိုု ဝါရွင္တန္ဒီစီ Washington, D.C (District of Columbia) လိုု ့ ေခၚၾကပါတယ္။ အံ့ၾသစရာ ဟားဗတ္တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကိုု ကေနဒါႏိုုင္ငံ ၿမိ ုု ့ေတာ္နာမည္ကိုုေမးေတာ့ ေဆာရီး ကေနဒါဆိုုၿပီး မသိၾကတာမ်ားတယ္။ ကိုုယ္တိုုင္လည္း တိုုရန္တိုုလား Toronto ၊ ဗန္ကူးပါးလား Vancouver မေရရာ မေသခ်ာ။ အေၿဖမွန္ကိုု တေယာက္က မဆိုုင္းမတြ အေသအခ်ာ ေၿဖသြားတယ္ ေအာ္တိုုဝါ Ottawa တဲ့။ ကေနဒါႏိုုင္ငံသားလားေမးေတာ့ ဟုုတ္တယ္တဲ့။

လိႈဏ္ေခါင္းကေန ထြက္လိုုက္ရင္ပဲ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ကိုု ေရာက္ပါၿပီ။ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က ဒီစီ District of Columbia၊ ဒယ္လဲဝဲယား Delaware ၿပည္နယ္ေတြလိုု  ေသးငယ္ပါတယ္။ ၁၇၄၆ ကတည္းက ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ပရင္စတန္ Princeton တကၠသိုုလ္ဟာ ဟားဗတ္၊ ေရး Yale ယူနီဗာစတီလိုု ထိပ္တန္းတကၠသိုုလ္တခုုပါတဲ့။ ပရင္စတန္တကၠသိုုလ္ထြက္ေတြက ႏိုုဗယ္ဆုုရတဲ့သူ၊ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရေတြမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့သူေတြပါတဲ့။ ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီေလာက္ ေမာင္းရမွာမိုု ့ ေရာက္ခါနီးမွ ႏိုုးပါမယ္တဲ့။ အဲဒီ ၂ နာရီအတြင္း ဂ်ဴလီယာနဲ ့ စကားေတြ ေၿပာၾကတယ္။

စပိန္မွာေမြး အဂၤလန္မွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဂ်ဴလီယာဟာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးနဲ ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရပါတယ္။ ပင္စင္ယူေတာ့ စပိန္ေတာင္ပိုုင္းမွာ အိမ္ဝယ္ၿပီး ခုုလက္ရိွအထိ ေနထိုုင္တုုန္းပဲ။ ဘာလိုု ့ စပိန္မွာ ပင္စင္ယူဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္တာလဲေမးေတာ့ သူ ့အမ်ိဳးသားက စပိန္ကိုု ၾကိ ုုက္တယ္၊ ရာသီဥတုုလည္း ေကာင္းတယ္။ အဂၤလန္မွာဆိုု အၿမဲမိုုးရြာၿပီး မႈန္မိႈင္းေနတာပဲ။ သူ ့ေၿမးမေလး အဲဒီေဒသကိုု ဟန္းနီးမြန္းသြားေတာ့ သေဘာက်လိုု ့ သူ ့အဘိုုးအဘြားကိုု သြားလည္ဖိုု ့ တိုုက္တြန္းရာက အိမ္ဝယ္ၿဖစ္သြားတယ္ ဆိုုပဲ။ သူ ့သမီးက အဂၤလန္မွာ၊ သူ ့သားက ဂ်ာမနီမွာ၊ သူက စပိန္မွာ။ သူ ့ နယူးေယာက္သြားမဲ့ ပိုုက္ဆံေတြကိုု သားက ေပးတာတဲ့။ သူတိုု ့မိသားစုုေတြက တေယာက္တေနရာစီ အေဝးမွာ ဆိုုေပမဲ့ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုုပဲ။ အၿမဲ ဖုုန္းဆက္ၾကတယ္။

စပိန္က ရီးရဲလ္မက္ဒရစ္၊ ဘာစီလိုုနာအသင္းေတြ သိတယ္ဆိုုေတာ့ ခုုေတာ့ ရီးရဲလ္လည္း အရင္လိုု မေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ပိုုက္ဆံမရိွလိုု ့ ကစားသမားအသစ္ေတြ မဝယ္ႏိုုင္၊ မငွားႏိုုင္။ ႏြားရိုုင္းသတ္ပြဲမွာ လူ သံုုးေယာက္ ေသသြားတယ္တဲ့။ ေၿမာက္ပိုုင္းနဲ ့ ေတာင္ပိုုင္း ရာသီဥတုု၊ အစားအေသာက္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲၿပားသလိုု အေတြးအေခၚ အယူအဆလည္း ကြဲၿပားတယ္တဲ့။ စပိန္ႏိုုင္ငံေရးက လာဘ္စားမႈေတြနဲ ့ သိပ္ရႈပ္ေထြးတယ္၊ အစိုုးရက ေကာင္းေကာင္းမအုုပ္ခ်ဳပ္တတ္ေတာ့ စီးပြားေရးလည္း မေကာင္းဘူး။ အိန္ဂ်လာမာကဲလ္ရဲ ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ဂ်ာမနီဆိုု စီးပြားေရး သိပ္ေတာင့္တယ္။ နယူးေယာက္ကေန မက္ဒရစ္ကိုု ၇ နာရီ ေလယာဥ္စီး၊ ၿပီးမွ ေတာင္ဖက္ ကာတာဂ်ီးနားကိုု ေလယာဥ္ ၁ နာရီေလာက္ ထပ္စီးရမွာ။ သူ ့အိမ္နီးခ်င္းက ကားေမာင္းၿပီး လာၾကိ ုုမွာ။ သူ မရိွတုုန္း သူ ့ေခြးကိုု အဲဒီ အိမ္နီးခ်င္းကပဲ ေစာင့္ေရွာက္တာတဲ့။ သူတိုု ့အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကမၻာအႏွံ ့က ပင္စင္စားေတြ ေနတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္ဆိုု ၉၈ ႏွစ္ တစ္ေယာက္တည္း ေနၾကတာမ်ားတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆိုု ခလုုပ္ကေလး တခ်က္ႏွိပ္လိုုက္၊ လူနာတင္ယာဥ္ ငါးမိနစ္အတြင္း ေရာက္လာတယ္။

ဖီလာဒဲဖီးယားနား ေရာက္ခါနီးၿပီမိုု ့က အိ္ပ္ေနသူေတြကိုု ဂိုုက္က ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု မၾကာခင္ ေရာက္ပါေတာ့မယ္ၿပီး ႏိႈးတယ္။ ဖီလာဒဲဖီးယားက ဖီလာဒဲဖီးယားေကာင္တီ အစိုုးရရံုုးစိုုက္ရာၿမိ ုု ့၊ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ရဲ ့ အၾကီးဆံုုးၿမိ ုု ့၊ ယူအက္စ္မွာ ပဥၨမေၿမာက္ လူဦးေရအထုူထပ္ဆံုုး၊ လူဦးေရ ၆ သန္းေက်ာ္ကိုု သယ္ယူပိုု ့ေဆာင္ေပးတဲ့ ယူအက္စ္မွာ ဆဥၨမေၿမာက္အၾကီးဆံုုး မက္ထရိုုပိုုလစ္တန္ (ေၿမေအာက္ရထားေတြရိွတဲ့) ေဒသတစ္ခုု ၿဖစ္ပါတယ္။ ၁၆၈၂ မွာ ဝီလီယမ္ပန္ William Penn က ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားေကာင္တီရဲ ့ၿမိ ုု ့ေတာ္အၿဖစ္ ဖီလာဒဲပီးယားကိုု စတည္ခဲ့ပါတယ္။ ဝီလီယမ္ပန္က ဂရိဘာသာစကားနဲ ့ "philos" (love or friendship) ၊ "adelphos" (brother)  ဖီလာဒဲဖီးယားလိုု ့ အမည္တြင္ေစခဲ့ပါတယ္။ Philly ၊ The city of brotherly love လိုု ့လည္း နာမည္ေၿပာင္ တြင္ပါတယ္။ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက Philly Cheese Steak နာမည္ၾကီးတယ္ စားၿဖစ္ေအာင္စားခဲ့လိုု ့ မွာတယ္။ ၁၇၅၀ ခုုႏွစ္ေတြမွာ ေဘာစတြန္ကိုု သာလြန္ၿပီးေတာ့ ၿဗိတိသွ်အေမရိကားရဲ  ့ အၾကီးဆံုုး၊ အစည္ကားဆံုုး ဆိပ္ကမ္းၿမိ ုု ့၊ လန္ဒန္ၿပီးရင္ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာမွာ ဒုုတိယအၾကီးဆံုုးၿမိ ုု ့ ၿဖစ္လာပါတယ္။

အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ယူအက္စ္တည္ေထာင္တဲ့ ဖခင္ၾကီးေတြလိုု ့ တင္စားၾကတဲ့ ႏိုုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အမတ္ေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစာတမ္း Delcaration of Independence (၁၇၇၆) ၊ ဖြဲ ့စည္းပံုုအေၿခခံဥပေဒ Constitution (၁၇၈၇) ေတြကိုု ဖီလာဒဲဖီးယားမွာ ေတြ ့ဆံုုလက္မွတ္ထိုုးခဲ့ၾကတာပါ။ နယူးေယာက္ကိုု ၿမိ ုု ့ေတာ္အၿဖစ္ တည္ေဆာက္ဖိုု ့ စိတ္ကူးခဲ့ေပမဲ့ ေရေၾကာင္းနဲ ့ လာတိုုက္မဲ့ ၿဗိတိသွ်ရန္ကုုိ စိုုးရိမ္ရတာမိုု ့ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု ၿမိ ုု ့ေတာ္အၿဖစ္ အိမ္ၿဖ ူေတာ္၊ ကယ္ပီတယ္ေတြကိုု တည္ေဆာက္ေနတဲ့အခ်ိန္တြင္းမွာ ဖီလာဒဲဖီးယားက ေခတၱၿမိ ုု ့ေတာ္ၿဖစ္လာပါတယ္။ ေခတၱၿမိ ုု ့ေတာ္ၿဖစ္လိုု ့ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ မေဆာက္ဘဲ ရိွတာကိုုပဲ ငွားရမ္းသံုုးစြဲပါတယ္တဲ့။

Liberty Bell

လစ္ဘာတီေခါင္းေလာင္းကိုု မလည္ပတ္ရင္ ဖီလာဒဲဖီးယားခရီးစဥ္က မၿပည့္စံုုဘူးလိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ဖီလာဒဲဖီးယားမွာ ကိုုယ္တိုု ့ပထမဆံုုး လည္ပတ္တဲ့ေနရာက လစ္ဘာတီေခါင္းေလာင္းပါ။ ဖီလာဒဲဖီးယားက ေမရီလန္းနဲ ့တူတယ္။ တိုုက္အၿမင့္ၾကီးေတြ မရိွဘဲ သစ္ပင္ေတြနဲ ့ စိမ္းစိုုတယ္၊ လူလည္း သိပ္မရႈပ္ဘူး။ နယူးေယာက္ကေန ဘတ္စ္ကား ၃ စီးနဲ ့ ထြက္လာတဲ့ တရုုတ္တိုုးကားေတြနဲ ့ ဆံုုၿပန္တယ္။ ကြိစိကြစိနဲ ့ လက္ပင္ပံေပၚ ဇရက္အုုပ္က်သလိုုပဲ။ လစ္ဘာတီေခါင္းေလာင္းကိုု ၾကည့္ဖိုု  ့ တန္းစီေတာ့ အိတ္ေတြစစ္တယ္ လူလည္း တပတ္လွည့္ၿပရတယ္။ ဖီလာဒဲဖီးယားေရာက္ၿပီး ပထမဆံုုး ေခါင္းေလာင္းတီးလိုုက္တာနဲ ့ အက္ကြဲသြားလိုု ့ John Pass ၊ John Stow က ၿပ ုုၿပင္လိုု ့ သူတိုု ့ရဲ ့ မိသားစုုနာမည္ကိုု ေခါင္းေလာင္းမွာ ေရးထိုုးထားတယ္။ အရင္တုုန္းကေတာ့ ဥပေဒၾကမ္းေတြကိုု ေတြ ့ဆံုုေဆြးေႏြးဖို ့၊ ၿပည္သူေတြ အသိေပးေၾကၿငာေမာင္းခတ္ဖိုု ့ ဥပေဒေရးဆြဲသူေတြ၊ ၿပည္သူေတြကိုု ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး ဆင့္ေခၚတယ္တဲ့။ ၁၇၇၆ ဂ်ဴလိႈင္ ၈ လြတ္လပ္ေရးေၾကၿငာစာတမ္း ဖတ္ၿပီးေတာ့ တီးခဲ့ၾကတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေတြထဲက တစ္ခုုလိုု ့ ယံုုၾကည္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေထာက္အထား ခိုုင္ခိုုင္လံုုလံုု မရိွဘူး။

National Park Service Ranger is explaining about the history of Independence Hall.

အီတလ်ံေတြ လက္ေထာင္ပါ ( အီတာလ်ံမ်ား လက္ေထာင္ၾကသည္) ကြ်န္ေတာ့္ အဘိုုးက အီတာလီမွာ ေမြးခဲ့တာပါ။ အီတာလ်ံေတြသာမက လူၾကီးမင္းမ်ားအားလံုုး Welcome to United States of America။ လြတ္လပ္ေရးေၾကၿငာစာတမ္းနဲ ့ ယူအက္စ္ဖြဲ ့စည္းပံုု အေၿခခံဥပေဒေတြကိုု ဒီ Indendence Hall မွာ ၿငင္းခံုုေဆြးေႏြးခဲ့တာပါလိုု ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္း National Park Service Ranger က ရွင္းၿပပါတယ္။ ဟိုုအၿမင့္က ထိုုင္ခံုုေပၚမွာ ထိုုင္တဲ့သူက ဘယ္သူပါလဲ။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားအဘြားက လက္ေထာင္ကာ House Speaker ပါ။ မွန္ပါတယ္တဲ့။ ဟုုတ္သားပဲ ရီဘာပလင္ကန္နဲ ့ ဒီမိုုကရက္ေတြ ကြန္ဂရက္မွာ ၿငင္းခုုန္ၾကရင္ House Speaker ဂႊ်န္ဘန္နာ John Boehner တူၾကီး တဒုုန္းဒုုန္းထုုတာ တီဗြီမွာ ၿမင္ဖူးတယ္။ အေပၚထပ္ အစည္းအဝးခန္းမထဲမွာ ငွက္ေမႊးကေလာင္တံ၊ ေကာ္ေဇာက စပိန္ၿပည္ကလိုု ့ ရွင္းၿပေတာ့ စပိန္ဘယ္ၿမိ ုု ့လဲလိုု ့ ဂ်ဴလီယာက သြားေမးေနလိုု ့ ေနရွင္နယ္ပါ့ခ္ဆားဗစ္ရိန္းဂ်ားခမ်ာ ေခါင္းကုုတ္သြားတယ္။ တၿခားအခန္းထဲက ဘုုရင္နဲ ့ ဘုုရင္မ ပန္းခ်ီပံုု ေတြ ့တယ္ အဲဒါဘယ္သူလဲ။ အဲဒါ ၿပင္သစ္ဘုုရင္နဲ ့ဘုုရင္မ။ ဘာလိုု ့ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာလဲ......ေနာက္ဆက္တြဲအေၿဖကိုုေတာ့ နားမေထာင္လိုုက္ရဘူး။ ဂိုုက္က ထီးေလးေၿမွာက္ၿပၿပီး ေခၚေနလိုု ့။

Independence Hall, carpet is from Spain.

ဗိုုက္ဆာေနၿပီမိုု ့ အနီးအနားက တရုုတ္ဘူေဖးဆိုုင္မွာ သြားစားေတာ့ ကိုုယ္ယူသေလာက္ အေလးခ်ိန္နဲ ့ ခ်ိန္တြယ္ေပးရၿပီး ေန ့လည္စာကိုု အမ္းမစ္ခ်္ Amish ေတြဆီမွာ အရသာရိွလွတဲ့ Homemade ေန ့လည္စာ စားမွာမိုု ့လိုု ့ သိပ္အဝမတီးဖိုု ့ သတိေပးပါတယ္။ မေန ့က နယူးဂ်ာဆီဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက အလႈမွာ နင္းကန္စားထားလိုု ့ ညေနစာ ဗိုုက္မဆာ။ မနက္စာလည္း ဘာမွမစားလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္av; ဝမ္းဟာေနၿပီ။ ဂိုုက္စကားကိုု နားမေထာင္ဘဲ ဘရန္ ့ခ်္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ယူအက္စ္မွာ မနက္စာခ်ိန္လြန္ ေန ့လည္စာ စားခ်ိန္လည္း မက်ေသးတာကိုု Breakfast + Lunch = Brunch လိုု ့ ေခၚပါတယ္။ ယူအက္စ္က တရုုတ္စာေတြကိုု ခ်ိဳေပမဲ့ ဒီတရုုတ္စာကေတာ့ သိပ္မခ်ိဴ၊ သိပ္မငန္။ ဗိုုက္ဆာလိုု ့ပဲလားမသိ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးေၾကာ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။

Elfreth's Allery, nation oldest residential street

place to clean the shoe and cellar

Elfreth's Alley လိုု ့ နာမည္တြင္တဲ့ ယူအက္စ္မွာ သက္တမ္းအရွည္ဆံုုးလမ္းေလးကိုု ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီလမ္းၾကားေလးထဲက အိမ္ ၃၂ လံုုးက ၁၇၁၈ နဲ ့ ၁၈၃၆ ၾကား တည္ေဆာက္ခဲ့တာဆိုုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ရိွၿပီၿဖစ္သလိုု ႏိုုင္ငံ့သမိုုင္းဝင္အမွတ္အသားပါတဲ့။ ၁၈ ရာစုုႏွစ္က ပန္းပဲဆရာ၊ အိမ္ပိုုင္ရွင္ Jeremiah Elfreth အစြဲၿပ ုုၿပီး လမ္းနာမည္ ေပးခဲ့တာပါတဲ့။ အိမ္အဝင္ဝနားမွာ ရႊံ ့ေပေနတဲ့ ဖိနပ္ေတြေဆးဖိုု ့ တင္တဲ့ေနရာ၊ ပစၥည္းေတြသိုုေလွာင္တဲ့ Cellar ၊ ၿပတင္းေပါက္မွန္အၾကည္က လူလာရင္ ဘယ္သူလဲဆိုုတာ ၾကည့္ဖိုု ့လိုု ့ ရွင္းၿပပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်အဆက္အႏႊယ္ေတြမိုု ့ အိမ္ကိုုလည္း ၿဗိတိသွ်စတိုုင္ေဆာက္ သူတိုု ့ဇာတိကိုု ေရာက္ေနသလိုု ခံစားရေစဖိုု ့တဲ့။ အဂၤလန္အလံ လႊင့္ထားလိုုက္ေသးတယ္။ အဂၤလန္မွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဂ်ဴလီယာက လန္ဒန္က အိမ္ေတြအတိုုင္းပဲတဲ့။

Betsy Ross house

First American Flag

ပထမဆံုုး အေမရိကန္အလံ ၿပ ုုလုုပ္တဲ့ ဘက္စီေရာ့စ္ Betsy Ross  အိမ္ကိုု သြားၾကတယ္။ ပထမဆံုုး အေမရိကန္အလံမွာ ဂရိတ္ၿဗိတိန္ဆီကေနခြဲထြက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးေၾကၿငာတဲ့ ၿဗိတိသွ်ကိုုလိုုနီ ၁၃ နယ္ကိုု ကိုုယ္စားၿပ ုုတဲ့ ၾကယ္ ၁၃ လံုုးနဲ ့ အၿဖ ူအနီ ၁၃ လိုုင္း ပါပါတယ္။ ခုုလက္ရိွ အေမရိကန္အလံက ဘာမွ သိပ္မေၿပာင္းပါဘူး။ ၾကယ္ ၁၃ လံုုးအစား ၿပည္နယ္ ၅၀ ကိုုယ္စားၿပ ုုတဲ့ ၾကယ္ ၅၀ လံုုး ၿဖစ္သြားတယ္။

lady is posting as Rocky style at Philadephia Museum of Art

Rocky ရုုပ္ရွင္ေၾကာင့္ ထင္ရွားတဲ့ ဖီလာဒဲဖီးယားအႏုုပညာၿပတိုုက္ Philadephia Museum of Art ေရွ  ့က ေလွကားထစ္ ၄၇ ထစ္ မရပ္မနားေၿပးတက္တာ ကိုုယ္တိုု ့ကားေပၚက အေမရိကန္သားအဖ။ သမီးၿဖစ္သူက တလႊားလႊား ေၿပးတက္သြားတာကိုု အေဖၿဖစ္သူက သူ ့ခႏၶာကိုုယ္နဲ ့မလိုုက္ အမွီလိုုက္ႏိုုင္တာ ေတြ ့ရေတာ့ ဂ်ဴလီယာက ေၿပးတက္ခ်င္ရင္ တက္ေလ သူက အတက္ဆိုု အကူအညီ မလိုုဘူး အဆင္းမွသာ အကူအညီလိုုတာတဲ့။ မေၿပးခ်င္ေတာ့ဘူး ေန ့တိုုင္း ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ ေၿပးလႊားေနရတာ။ ၿပတိုုက္အေပၚကေန ၾကည့္လိုုက္ရင္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ေၾကးရုုပ္ရိွတဲ့အဝိုုင္း၊ တေၿဖာင့္တည္းလမ္းနဲ ့ ၿမိ ုု ့ကိုု စီးမိုုးၿမင္ရေတာ့ ၿမင္ကြင္းက သိပ္ေကာင္းလိုု ့ မမီးငယ္က ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿဖစ္ေအာင္ရိုုက္လိုု ့ မွာတာနဲ ့ ရိုုက္တယ္။


ကိုုယ္တိုု ့လိုုပဲ တကိုုယ္ေတာ္တိုုးရစ္တဲ့ အန္ကယ္ၾကီးတစ္ေယာက္ကိုု လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးတယ္။ ဂ်ဴလီယာ ကင္မရာက ဘက္ထရီကုုန္သြားလိုု ့ သူ ့ကိုုရိုုက္ေပးပါ ၿပီးရင္ စပိန္ကိုု ပိုု ့ေပးပါတဲ့။ ေၿပးတက္တဲ့ ကေလးမေလးကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခိုုင္းရတယ္။ ေကာင္မေလးနာမည္က ဂ်န္နာတဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ သူ ့အၿပံ ုုး၊ မ်က္ႏွာေလးမွာ စိတ္ႏွလံုုးေကာင္းေတြ လွ်ံထြက္ေနတယ္။ အေဆာက္အဦးေပၚမွ ပန္းပုုရုုပ္ထုုက ခန္ ့ညားလွပတယ္။ ေရွ  ့က ေရပန္းၾကီးေၾကာင့္ အပူသက္သာတယ္။ သတ္မွတ္ထားခ်ိန္ စုုရပ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကားအဲယားကြန္းက အလုုပ္မလုုပ္လိုု ့ ေနာက္ကားအလာကိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ ေဂ်ာ ့ဝါရွင္တန္ရုုပ္ထုုကိုု ဓာတ္ပံုုသြားရိုုက္တယ္။ အေမရိကန္လြတ္လပ္ေရးဖခင္၊ ပထမဆံုုးသမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ အမွတ္တရ ရုုပ္တုုေတြကိုု ယူအက္စ္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ ့ရမွာပါ။

George Washington Statue

မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေတာ့လည္း ကားကေရာက္မလာ ကားကရေပမဲ့ ဒရိုုင္ဘာမရိွလိုု ့တဲ့။ တိုုးကုုမၼဏီကိုု ဖုုန္းဆက္၊ တိုုးဂိုုက္၊ ဒရိုုင္ဘာေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုုင္ တိုုင္ပင္ၿပီးေတာ့ လစ္ဘာတီေခါင္းေလာင္းနားမွာ ၁ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ၿဖ ုုန္းဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ ဖီလာဒဲဖီးယားစီးတီးေဟာၾကီးက တကယ္လွတယ္။ အားကစားေပါင္းစံုု က်င္းပတဲ့ ဖီလာဒဲဖီးယားကြန္ဗင္းရွင္းစင္တာက ယူအက္စ္မွာ အၾကီးဆံုုးပါတဲ့။ ၿမိ ုု ့ၾကီးတိုုင္းမွာ တရုုတ္တန္း ရိွပါတယ္။ တရုုတ္တန္းေတြရဲ ့ အနီေရာင္မုုခ္ဦးကိုု တရုုတ္အစိုုးရက အကုုန္အက်ခံ ေဆာက္လုုပ္ေပးတာတဲ့။ေရာ ့ကီးရုုပ္ထုုကိုု မေတြ ့ခဲ့ဘူး ဘယ္နားမွာလဲဟင္လိုု ့ ဂိုုက္ကိုု သြားေမးေတာ့ အႏုုပညာၿပတိုုက္နားမွာ လူေတြအားလံုုး အဲဒီကိုု သြားၾကတာ၊ မင္း မေတြ ့လိုုက္တာ I am so sorry လိုု ့ေၿပာေတာ့ ဂိုုက္ေၿပာတာကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ နားမေထာင္ဘဲ စကားေတြ စြတ္ေၿပာေနတဲ့သူ မွတ္ၿပီးလား။ မနက္က အဝတီးထားေတာ့ ဗိုုက္ကမဆာ၊ ပလာဇာမွာလည္း လူရႈပ္တာနဲ ့ Independence Hall ေရွ  ့ အိမ္သာနား သစ္ပင္ေတြေအာက္က ထိုုင္ခံုုမွာ သြားထုုိင္မယ္ဆိုုေတာ့ ဂ်ဴလီယာက ေကာင္းတယ္တဲ့။

တစ္ေယာက္တည္းတိုုးရစ္တဲ့ အန္ကယ္ကိုု ဖိတ္ေခၚေတာ့ လိုုက္မယ္တဲ့။ သူ ့နာမည္က ဘာလာ အိႏိၵယက ေဒါက္တာ။ သူ ့သားရိွတဲ ့ နယူးဂ်ာဆီကိုု ေရာက္ေနတာ တလေလာက္ရိွၿပီ။ ယူအက္စ္ကိုု အရင္ကလည္း လာလည္ဖူးတယ္။ သူ ့သားက ယူအက္စ္စင္တီဇင္တဲ့။ ကိုုယ္က ဘားမားကဆိုုေတာ့ သိတယ္တဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပဲ သူ ့အဘိုုးက အိႏိၵယစစ္တပ္မွာ စစ္မူထမ္းတုုန္းက ၿမန္မာၿပည္ကိုု ေရာက္ဖူးတယ္ ၿမိ ုု ့ေတာ္က Rangoo ေလတဲ့။ အိႏိၵယေရြးေကာက္ပြဲမွာ အတိုုက္အခံ ဘီေဂ်ဘီပါတီက အႏိုုင္ရတယ္ေနာ္လိုု ့ေၿပာေတာ့ ဒီေန ့ေတာင္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုုပြဲရိွတယ္တဲ့။ ဂူဂ်ာရတ္ၿပည္နယ္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္တုုန္းက ၿဖစ္ပြားတဲ့ ဟိႏၵဴမြတ္စလင္ အဓိကရိုုဏ္းမွာ လူတေထာင္ေလာက္ ေသဆံုုးရတာ သူ ့စနက္မကင္းဘူးလိုု ့ သံသယရိွၾကေပမဲ့ လက္ဆုုပ္လက္ကိုုင္ မၿပႏိုုင္ၾကဘူး။ လက္ရိွသမၼတ မန္မိုုဟန္ဆင္းက မိုုဒီသာ သမၼတၿဖစ္လာရင္ အဓိကရုုဏ္းေတြ ၿဖစ္လာႏိုုင္တယ္ မဲမေပးၾကဖိုု ့ ေဆာ္ၾသေပမဲ့ ဂူဂ်ာရတ္ၿပည္နယ္ကုုိ စီးပြားေရးတိုုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုုင္လိုု ့ ႏွစ္ၾကိမ္တိုုုုင္တိုုင္ ေရြးေကာက္ခံရတဲ့ မိုုဒီဟာ သူ သမၼတၿဖစ္ရင္ အိႏိၵယႏိုုင္ငံကိုု စီးပြားေရးတိုုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုုင္မယ္လိုု ့ ယံုုၾကည္ၾကတဲ့ အိႏိၵယႏိုုင္ငံသားေတြဟာ အိႏိၵယႏိုုင္ငံေရးမွာ အစဥ္အလာၾကီးမားတဲ့  ဂႏၵီမိသားစုုဝင္ေတြထက္ ဇာတ္နိမ့္တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ မိုုဒီကိုု ေရြးခ်ယ္လိုုက္ပါၿပီ။


ခုုေခတ္အိႏိၵယႏိုုင္ငံသားေတြ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ၿမင့္ထက္ စီးပြားေရးတိုုးတက္မႈကိုု လိုုခ်င္တာ။ ရာဂ်ာတစ္ေယာက္ေသရင္ မယားေတြက မီးပံုုထဲခုုန္ဆင္းရတဲ့ စနစ္ဟာလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြ ေတာင္းဆိုုမႈေၾကာင့္ ပယ္ဖ်က္ခဲ့ပါၿပီ။ ဟိႏၵဴအယူဝါဒအရ ဂဂၤါၿမစ္မွာ ေရခ်ိဳးရင္ အၿပစ္ေတြ ပယ္ေပ်ာက္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘံုု ေရာက္တယ္လိုု ့ ယံုုၾကည္ပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေသခါနီးမွာ တၿခားဟာေတြထက္ ဂဂၤါၿမစ္ဆီ သြားဖိုု ့က အဓိကတဲ့။ ဂဂၤါၿမစ္မွာ ေရစီးနဲ ့ေမ်ာေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ေတြ ့ႏိုုင္တယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ ဘာလာကေတာ့ မယံုုၾကည္ဘူးတဲ့။ ဘာလာက အိႏိၵယႏိုုင္ငံေတာင္ဖက္ အရင္တုုန္းက မက္ဒရပ္ Madras ခုု  ခ်န္ႏိုုင္း Chennai လိုု ့နာမည္တြင္တဲ့ ၿမိ  ုု ့ကပါ။ အိႏိၵယေၿမာက္ပိုုင္းက ေက်ာင္းသားနဲ ့ ေတာင္ပိုုင္းကေက်ာင္းသား ဆံုုၾကရင္ ဘုုိလိုုပဲ မႈတ္တာမိုု ့ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္လိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေတာင္ပိုုင္းသားက တမီးလ္စကားပဲ ေၿပာတတ္ၿပီး ရံုုးသံုုးစကား စတန္နီစကားကိုု မေၿပာတတ္ဘူးတဲ့။ ေတာင္ပိုုင္းသား ဘာလာလည္း ဘာသာစကား  ၃ မ်ိဳးတတ္တယ္ တမီးလ္ရယ္ တၿခား ၂ မ်ိဳး၊ အဲ စတန္နီစကားေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူးတဲ့။ ဒါဆိုု စကၤာပူလာခဲ့ တမီးလ္ကိုု ႏိုုင္ငံသားဘာသာစကားလိုု ့ သတ္မွတ္ၿပီး ဘူတာရံုုမွာ အဂၤလိပ္၊ တရုုတ္၊  မေလး၊ တမီးလ္လိုု ေၾကၿငာတယ္။ ဘာလာ စကၤာပူကိုု ေရာက္ဖူးပါတယ္တဲ့။

ဂ်ဴလီယာကိုု ခင္ဗ်ား အမ်ိဳးသားေရာလိုု ့ ဘာလာက ေမးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္က ညေနစာစားေနရင္း ေခါင္းဇက္က်ိဳးၿပီး ဆံုုးသြားတာတဲ့။ ဆရာဝန္ ဘာလာက Heart Attack လားေမးေတာ့ ဟုုတ္တယ္တဲ့။ သူ ့အမ်ိဳးသားဆံုုးတုုန္းက သူ ေတာ္ေတာ္ ခံစားရတာတဲ့။ ခုုေတာ့လည္း ေနသားက်ပါၿပီ။ အိမ္မွာ ေခြးေလးကိုု အေဖာ္ၿပ ုုလိုု ့ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္။ အခ်ိန္ေစ့ၿပီမိ ုု ့ စုုရပ္သြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမယ္တဲ့။ ဒါဆိုုလည္း နဂိုုေနရာကိုု ၿပန္ၿပီး စကားေတြ ေၿပာၾကၿပန္တယ္။ ဂ်ဴလီယာဆြဲၾကိ ုုးမွာ လက္ဝါးကပ္တိုုင္၊ တူရကီက ဗလီပံုုသဏၭန္၊ ဂ်ဴးေတြရဲ ့ အထိမ္းအမွတ္ သံုုးခုုဆြဲထားတယ္။ ဂ်ဴလီယာက စပိန္ကမိုု ့ ဥေရာပေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးတယ္။ ဘာလာက သီရိလကၤာ၊ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်၊ ဆီးရီးယား၊ ၾသစေတးလ် ေရာက္ဖူးတယ္။ ကက္သလစ္ေတြက ဗာတီကန္၊ မြတ္စလင္ေတြက မကၠာလိုုပဲ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ေတြက ဗုုဒၶဂါယာကိုု တသက္မွာတေခါက္ သြားဖူးခ်င္ၾကတယ္လိုု ့ေၿပာေတာ့ ဘာလာက ဟိႏၵဴအယူအရဆိုုရင္ ေဂါတမဗုုဒၶရဲ ့ နားရြက္က အသိညာဏ္ပညာနဲ ့ၿပည့္စံုုတယ္ ညဏ္ၾကီးတယ္လိုု ့ ယူဆတယ္။


တနာရီ အခ်ိန္ေစ့လိုု ့စုုရပ္ကိုုၿပန္သြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ၂၀ ထပ္ေစာင့္ပါဦးတဲ့။ ကိုုယ့္ဘာသာ တစ္ကုုိယ္တည္းဆိုုရင္ အေတာ္ပ်င္းစရာ ေကာင္းမွာ။ ခုုေတာ့ ဘာလာ၊ ဂ်ဴလီယာတိုု ့ရဲ  ့ အေတြ ့အၾကံ ုုေတြကိုု နားေထာင္ရတာ ပ်င္းဖိုု ့ေတာင္ အခ်ိန္မရိွဘူး။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်မွာ အလုုပ္ကိစၥအတြက္ တကၠစီနဲ ့ သဲကႏၱရာကိုုၿဖတ္ၿပီး ခရီးသြားေတာ့ ဒရိုုင္ဘာက ဘယ္ႏိုုင္ငံကလဲ၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ ေမးတယ္။ အိႏိၵယႏိုုင္ငံကဆိုုေတာ့ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္လားတဲ့။ မဟုုတ္ဘူး ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ဆိုုေတာ့ မြတ္စလင္ဘာသာမဟုုတ္ရင္ ငါ့ကားေပၚဆင္းလိုု ့ ေမာင္းခ်လိုု ့ ကားသြားကားလာၿပတ္တဲ့ သဲကႏၱာရကားလမ္းမွာ ၿဖတ္သြားတဲ့ ကားတစ္စီးေတြ ့ဖိုု ့ ႏွစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုုက္ရတယ္ဆိုုပဲ။ ဟင္...။

ကေလးမေမြးႏိုုင္လိုု ့ ေသြးသြန္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ လူနာအမ်ိဳးသမီးက ရွားပါးတဲ့ ေသြးအုုပ္စုုပိုုင္ရွင္။ ေသြးလိုုလိုု ့ အလႈရွင္ရွာေတာ့ ေသြးအုုပ္စုုတူတဲ့ အလႈရွင္ ၄ ေယာက္ ရတယ္။ ခင္ပြန္းၿဖစ္သူက အလႈရွင္နာမည္ေတြၾကည့္ၿပီး မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ မဟုုတ္ဘူး ထင္တယ္။ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္မဟုုတ္တဲ့ သူေတြရဲ ့ ေသြးေတြကိုု ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ခႏၶာကိုုယ္ထဲ မထည့္ႏိုုင္ဘူး Let my wife die. ။ သူ ့မွာ မယားေလးေယာက္ရိွေတာ့ တစ္ေယာက္ေသသြားလည္း ဘာအေရးတုုန္း။ အိုု မိုုင္ဂါ့ ...( ဂ်ဴလီယာနဲ ့ ကိုုယ္) ။ မၾကာခင္က ဆီးရီးယားမွာ တိုုက္ပြဲၿဖစ္ေတာ့ သူတာဝန္က်ေနတဲ့ ေဆးရံုုကိုု ေနတိုုးက ဗံုုးက်ဲလိုု ့ဗံုုးခိုုက်င္းမွာ ေနရတယ္။ အစိုုးရဖက္က ပစ္မလား၊ သူပုုန္က ပစ္မလားနဲ ့ အခ်ိန္မေရြး ေသႏိုုင္တယ္။ ပိုုင္ဆိုုင္မႈေတြ အကုုန္ဆံုုးလိုု ့ သူ စီးလာတဲ့ကားကိုု သူပုုန္က ကားေပၚကဆင္း မဆင္းရင္ ပစ္ထည့္လိုုက္မယ္ ေသာ့ေပးတဲ့။ ဒီလိုုမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ သူ ့အလုုပ္က တြင္တြင္ေခၚေပမဲ့ Middle East ဆိုုရင္ လံုုးဝမသြားဘူးတဲ့။


မိနစ္ ၂၀ အခ်ိန္ေစ့ၿပီမိုု ့ စုုရပ္ကိုုသြားေတာ့ ကားေရာက္လာပါၿပီ။ အမ္းမစ္ခ်္ Amish လူမ်ိဳးေတြေနတဲ့ လန္ကက္စတာေကာင္တီ Lancaster County ကိုု ၁ နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ စိမ္းစိုုေနတဲ့ ေတာေတာင္ေတြ၊ စိုုက္ပ်ိဳးဖိုု ့ထြန္ယက္ေနတဲ့ လယ္ယာေတာေတြ၊ ၿမစ္ေခ်ာင္းေတြနဲ ့ ရႈခင္းက အင္မတန္ သာယာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာေပၚမွာ အေလးလံလံုုးမ်က္ခြံကိုု ေပါ့သြားေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုုင္ဘူး။ အမ္းမစ္ခ်္ေတြဆီ ေရာက္ခါနီးေတာ့မွ ဂိုုက္က ဆြစ္အဆက္အႏြယ္ၿဖစ္ၿပီး ဘာသာေရးအကြဲအၿပဲမွာ လြတ္လပ္ခ်င္လိုု ့ Freedom တိုုင္းၿပည္ၿဖစ္တဲ့ ယူအက္စ္ကိုု  အေၿခခ်လာေရာက္တဲ့ Jakob Amman ေနာက္လိုုက္ေတြကိုု အမ္းမစ္ခ်္ေတြလိုု ့ ေခၚပါသတဲ့။ အမ္းမစ္ခ်္ေတြဟာ အပြင့္အခက္အစက္ေတြ မပါတဲ့ အကႌ်ေၿပာင္ဝတ္၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ တယ္လီဖုုန္း မသံုုးဘဲ ရိုုးရိုုးစင္းစင္း ေနထိုုင္ၾကပါတယ္။ သူတိုု ့စကားကိုု Pennsylvania Dutch လိုု ့ ေခၚေပမဲ့ တကယ္က ဆြစ္ဂ်ာမန္စကားပါတဲ့။

The Witness ရုုပ္ရွင္ထဲမွာ ရာဇဝတ္မႈတစ္ခုုကိုု အမ္းမစ္ခ်္ကေလးက မ်က္ၿမင္သက္ေသမိုု ့ မင္းသားၾကီး ဟယ္ရီဆင္ဖိုု ့က အမ္းမစ္ခ်္ရြာကိုုလာ ကေလးကိုု ေမးၿမန္း။ ဖုုန္းဆက္ဖိုု ့ တယ္လီဖုုန္းမရိွလိုု ့ အနီးအနားကရြာမွာ သြားဆက္ရတယ္လိုု ့ ဂ်ဴလီယာက ေၿပာၿပတယ္။ မၾကာပါဘူး ဂိုုက္က The Witness ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးလား ဟယ္ရီဆင္ဖိုု ့လ္ အမ္းမစ္ခ်္ရြာမွာ ဖုုန္းမရိွလိုု ့ အနီးကရြာမွာ သြားဆက္ရတယ္ေလ မွတ္မိၾကပါသလားလိုု ့ ေၿပာေတာ့တာပဲ။ စိုုက္ပ်ိဳးေမြးၿမ ူေရးလုုပ္ငန္းကိုု လုုပ္ကိုုင္ရာမွာ ၿမင္းကိုု သံုုးၿပီး သယ္ယူပိုု ့ေဆာင္ေရးအတြက္ ဘက္ဂီ Buggy လိုု ့ေခၚတဲ့ ၿမင္းလွည္းသံုုးပါတယ္။ အမ္းမစ္ခ်္ရြာတပတ္ကိုု အမ္းမစ္ခ်္ေမာင္းတဲ့ ဘက္ဂီၿမင္းလွည္း စီးၾကတယ္။

Amish Buggy

လယ္ယာသံုုးမဟုုတ္ဘဲ ကတၱရာလမ္းေတြမွာ သံုုးတဲ့ၿမင္းမိုု ့ခြာတပ္ေပးထားတာ။ ကေလးေတြက ေမးၾကတယ္ ၿမင္းမေတြ ေဒါက္ၿမင့္ဖိနပ္မစီးဘူးလားတဲ့။ ဟား...ဟား..။ အမ္းမစ္ခ်္ေတြ ဘဝက ရိုုးစင္းပါတယ္။ အနီးအနားက ေက်ာင္းေတြမွာ ၁၅ ႏွစ္အထိပဲ ေက်ာင္းတက္တယ္။ ဒီမွာ လာေနလိုု ့ အမ္းမစ္ခ်္ မၿဖစ္ပါဘူးတဲ့။ အမ္းမစ္ခ်္မိသားစုုမွာ ေမြးဖြားမွ အမ္းမစ္ခ်္ ၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အမ္းမစ္ခ်္ အမ်ိဳးသားေတြက မုုတ္ဆိတ္ေမြးထား၊ ေခါင္းမွာ ဦးထုုပ္ေဆာင္း၊ အေပၚက waist coast တထပ္၊ ေဘာင္းဘီၾကိ ုုးသိုုင္း ဝတ္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေခါင္းမွာ အၿဖ ူေရာင္အုုပ္ေဆာင္း ပလိန္းဂါဝန္ ဝတ္ၾကတယ္။ ၾကက္ေတြကိုုလည္း ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ မဟုုတ္ဘဲ သဘာဝအတိုုင္း လႊတ္ထားတယ္။

ႏြားႏိုု ့ညွစ္တာကိုု ရွင္းၿပေပမဲ့ နားမလည္လိုုက္ဘူး။ အမ္းမစ္ခ်္ေတြဟာ ပစၥည္းမက္တဲ့ Materialistic ေတြ မဟုုတ္ဘူး။ အလုုပ္ၾကိ ုုးစားၾကတယ္ ေလာဘနည္းတယ္။ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းလာလိုု ့ ခရီးသြားလုုပ္ငန္းေတြကိုု ဖိတ္ေခၚ လာလည္တဲ့သူေတြကိုု ဘာဂီေမာင္းပိုု ့၊ အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းၿပီး တဖက္တလမ္းက ဝင္ေငြရွာၾကတယ္။ ဂိုုက္က ကေလးေတြ အိမ္လုုပ္ကြတ္ကီး လာေရာင္းလိမ့္မယ္ ဝယ္ခ်င္လည္းဝယ္ သေဘာေပါ့။ ကြတ္ကီး ၃ ခုုကိုု တက်ပ္၊ လီမြန္နိတ္ ၂ က်ပ္ အားေပးလိုုက္တယ္။ လီမြန္နိတ္က မဆိုုးေပမဲ့ ကြတ္ကီးကေတာ့ စားမေကာင္းဘူး။ No TV ၊ No Video Games ဆိုုေပမဲ့ ခုုေခတ္ကေလးေတြက မိဘေတြ မသိေအာင္ တယ္လီဖုုန္း ကိုုင္ၾကတယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားမရိွေတာ့ ဆိုုလာေနေရာင္ၿခည္သံုုးၿပီး အားသြင္းတယ္။ မိဘေတြသိရင္ ရိုုက္ခြဲ ဘုုရားေက်ာင္းက အၿပစ္ေပးတယ္တဲ့။

Amish boy is working at the farm

လယ္ကြင္းဆီကေန ပ်ံ ့လြင့္လာတဲ့  မိုုင္လီဆိုုင္ရပ္၊ ေလဒီဂါဂါသီခ်င္းေတြၾကားရင္ အဲဒါ ကေလးေတြလိုု ့သာ မွတ္လိုုက္ပါတဲ့။ တခုုခုု အၿပစ္လုုပ္မိရင္ ဘုုရားေက်ာင္း၊ အသိုုင္းအဝန္းကေန ပစ္ပယ္ေလ့ရိွတယ္။ အမ္းမစ္ခ်္ေတြဘဝမွာ လယ္ယာ၊ မိသားစုု၊ ေဆြမ်ိဳး၊ ဘာသာတရားက အေရးပါတယ္။ ေခတ္ေပၚပစၥည္းေတြ မသံုုးလိုု ့ မိသားစုုအေပၚ အာရံုုအၿပည့္ စိုုက္ႏိုုင္တာလားလိုု ့။ ခုုေခတ္လူေတြကေတာ့ (ကိုုယ္တိုုင္အပါအဝင္) ဖုုန္းေလး တပြတ္ပြတ္၊ အၿပင္မွာထက္ ေဖ့ဘြတ္တိုု ့လိုု ဆိုုရွယ္မီဒီယာေတြမွာ ေတြ ့ဆံုုတာ ပုုိမ်ားေနသလားလိုု ့။ အခ်ိန္၊ လုုပ္အားသက္သာေအာင္ မိုု္က္ခရိုုေဝ့စ္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္၊ ရယ္ဒီမိတ္ေတြ သံုုးေပမဲ့ အရင္ေခတ္က လူေတြေလာက္ အခ်ိန္ပိုု မရိွသလားလိုု ့။ ဘာဂီတပတ္စီးၿပီးေတာ့ ဂိုုက္က တစ္ဖ္ေပးဖိုု ့ ရီကြက္လုုပ္ထားေတာ့ အားလံုုးတစ္ဖ္ေပးၾကတယ္။

ညေန ၄ နာရီ Kitchen Ketlle Village မွာ ညစာစားေတာ့ ဂိုုက္က soup  အရမ္းေကာင္းတယ္လိုု ့ ညႊန္းတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အမဲသားစြပ္ၿပ ုုတ္ Vegetable Beef Soup နဲ ့ ၾကက္သားဆင္းဒြစ္ခ်္ Chicken Salad Sandwich ၊ ခ်ိစ္ကိတ္၊ အႏုုပညာၿပတိုုက္မွာ ေရခဲမုုန္ ့ဝယ္ေကႊ်းတဲ့ ဂ်ဴလီယာအတြက္ Pie မွာလိုုက္တယ္။ အိုုးမိုုင္းဂါ့ စြပ္ၿပ ုုတ္က ေကာင္းလိုုက္တာ စားဖူးသမွ်ထဲမွာ ဒီစြပ္ၿပ ုုတ္ အေကာင္းဆံုုး။ ဓာတ္ပံုုမရိုုက္ဘဲ မေနႏုုိင္ေအာင္ကိုု ေကာင္းတယ္။ ဘာလာက အမဲသားစြပ္ၿပ ုုတ္စားတယ္ဆိုုလိုု ့ အံ့ၾသလိုု ့။ သူ ့အမ်ိဳးသမီးက မစားဘူး သူက စားတယ္တဲ့။ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့သြားစားရင္ ကိုုယ္က အမဲသားစားလိုု ့ကေတာ့ သူတိုု ့ပန္းကန္ကိုု အရင္လိုုႏိႈက္ခြင့္ မေပးဘူး နင္ အမဲသားစားတာ ငါတိုု ့ပန္းကန္ကိုု မထိနဲ ့တဲ့။

The best vegetable beef soup I had ever had

ဂ်ဴလီယာက ေရာက္တဲ့အရပ္က အမွတ္တရ မက္ကနစ္ ဝယ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာမွာ ကပ္ထားတယ္တဲ့။ သူ မက္ကနစ္ ရွာပံုုေတာ္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ကိုုယ္နဲ ့ဘာလာက မုုန္ ့ဆိုုင္ထဲဝင္ၿပီး ၿမည္းစမ္းတာ ေကာင္းလြန္းလိုု ့ ဝယ္ဖိုု ့ၿခင္းေတာင္း ဆြဲေတာ့တာပဲ။ ဘာလာက ငါတိုု ့ဆိုုင္မွာစားတာ မွားတယ္ကြ ဒီမွာ လာစားရမွာလိုု ့ ေနာက္တယ္။ မမီးငယ္က အမ္းမစ္ခ်္ေတြလုုပ္တဲ့ ႏိုု ့ခဲ တအားစားေကာင္းတာ ဝယ္ခဲ့လိုု ့မွာေတာ့ သြားရွာတာ မေတြ ့ဘူး။ Peach Salsa ၊ Rasberry Jam နဲ ့ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ Salsa သံုုးဘူး ဝယ္လာတယ္။ Salsa ေတြက အာလူးေၾကာ္တိုု ့နဲ ့ စားရတာ။ အမ္းမစ္ခ်္ေတြက ၿပင္ပကမၻာၾကီးနဲ ့ မထိေတြ ့ေတာ့ ရိုုးသားတဲ့ပံုုက အထင္းသား ေပၚေနတယ္။ လူေတြက ဝတ္တာ၊ ေနတာထိုုင္တာ ရိုုးရိုုးၾကီး အစားအေသာက္ကေတာ့ ထိပ္တန္းဗ်ိဳ ့။ အမ္းမစ္ခ်္စာေတြကိုု အၾကိ ုုက္ေတြ ့သြားလိုု ့ ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ အြန္လိုုင္းကေန မွာလိုု ့ရတယ္တဲ့။ သတင္းေကာင္းပဲ။

မုုန္ ့ေတြ ၿမည္းေနတုုန္း အန္ကယ္ၾကီးတစ္ေယာက္က ကင္မရာ ဘယ္က ဝယ္တာလဲလိုု ့ လာေမးတယ္။ တုုတ္ေကာက္နဲ ့မိုု ့ ဂ်ဴလီယာက ကူတြဲေပးရမလားလိုု ့ သြားေမးတာ ႏိုုးလိုု ့ အၿပတ္ၿငင္းလိုုက္တဲ့ အဘိုုးၾကီး။ ေယာက်္ားေလးေတြက မိန္းကေလးေတြကိုု ကူတြဲေပးခ်င္တာ မိန္းကေလးက ကူတြဲေပးမယ္ဆိုုရင္ ေယာက်ာ္းေလးက လက္မခံခ်င္ဘူး။ ကင္ႏြန္ဆိုုက္က ဝယ္တာလိုု ့ေၿဖေတာ့ ဘယ္ေလာက္လဲလိုု ့ ေမးတယ္။ Black Swan ရုုပ္ရွင္ကိုု ဒီကင္မရာနဲ ့ ရိုုက္တာလိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။ ခုုမွ ေစ်းၾကီးတာ ဝယ္တာ ေနာင္တရတယ္ ဒီကင္မရာကေန ပိုုက္ဆံထြက္လာတာလဲမဟုုတ္၊ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လည္းမဟုုတ္ ေစ်းသင့္တာပဲ ဝယ္သင့္တာလိုု ့ ေနာင္တစကားဆိုုေတာ့ သူက ငါ့မွာသာ အခ်ိန္နဲ ့ ပိုုက္ဆံရိွရင္ ဝယ္တယ္တဲ့။ သူက ဘရာဇီးကတဲ့ သူက အေပ်ာ္ရိုုက္၊ သူ ့သားက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္။ ကားဆီအသြား လမ္းမွာၿပန္ေတြ ့ေတာ့ မစ္ ကင္မရာကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ပါေစတဲ့ (ဟင္ လူကိုုယ္ေတာ့ မရိုုက္ဘူး) ။ ဘရာဇီးအသင္း ကမၻာ့ဖလား ဗိုုလ္စြဲပါေစလိုု ့ ဆုုေတာင္းေပးေတာ့ အင္း အဲဒီမွာ ၿပသနာေတြ ရိွေနတယ္ ေပးတဲ့ဆုု တလံုုးတဝတည္း ၿပည့္ပါေစတဲ့။

Amish family is working at the farm. Amish woman is riding the cart and man is collecting the hail for the winter. Child is sitting near the heap of hail and  family dog is also working together.

အမ္းမစ္ခ်္ေတြ အမ္းမစ္ခ်္ မဟုုတ္တဲ့သူ အားလံုုးကိုု အဂၤလိပ္လိုု ့ ေခၚသတဲ့။ ၿမန္မာေတြ ႏိုုင္ငံၿခားသားကိုု ကုုလားၿဖ ူ၊ ကုုလားမဲ ေခၚသလိုုေပါ့။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းက ဆရာေၿပာၿပတာ သတိရမိတယ္။ ၿမန္မာေတြက မသိရင္ ဓာတ္တပ္ၿပီး ေခၚလိုုက္တာပဲတဲ့။ ဘာမွန္းမသိတဲ့အလံုုးကိုု ဓာတ္လံုုး၊ အၿပားကိုု ဓာတ္ၿပား၊ စက္ကိုု ဓာတ္စက္၊ ဓာတ္ရွင္၊ ဓာတ္ခဲ။ ၂ နာရီေလာက္ ကားေစာင့္ရတာကိုု ႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ ့ ဂိုုက္က ေရခဲမုုန္ ့ေကႊ်းတယ္။ အမ္းမစ္ခ်္မေလးေရာင္းတဲ့ အိမ္လုုပ္ေရခဲမုုန္ ့က စားေကာင္းတယ္။ ဂ်ဴလီယာက ဘက္ကီမက္ကနစ္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ သူ ့လိပ္စာ ေရးေပးတယ္ ဓာတ္ပံုုေတြကိုု စာတိုုက္နဲ ့ ထည့္ေပးဖိုု ့။ ဥေရာပကိုု လာလည္ခဲ့ရင္ သူ ့ဆီလာခဲ့ဖိုု ့ ဖိတ္ေခၚတယ္။ ကိုုယ္ ဥေရာပကိုု သြားလည္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဂ်ဴလီယာ အသက္ရွင္ေနပါ့ဦးမလား။ ဂ်ဴလီယာ၊ ဘာလာတိုု ့နဲ ့ ေနာက္ထပ္ဆံုုေတြ ့ပါဦးမလား။ မမ္မိုုရီယမ္ေဒးပိတ္ရက္ ခရီးသြားၾကတဲ့ နယူးေယာက္သားေတြ နယူးေယာက္ကိုု ၿပန္လာၿပီမိုု ့ ကားလမ္းေတြ က်ပ္ေနပါၿပီ။ လင္ကြန္းတန္နယ္ဝင္ခါနီးမွာ ဂိုုက္က ကင္မရာေတြ အသင့္ၿပင္ မက္ဟန္တန္ညအလွကိုု ရိုုက္ၾကမယ္လိုု ့ ဆိုုတာနဲ ့ ကင္မရာမီးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ပြင့္သြားတယ္။ နယူေယာက္သီခ်င္းကိုု နားဆင္ၿပီး နယူးေယာက္ကိုု ၿပန္ေရာက္လာပါၿပီ။ တစ္ဖ္ကိုုပဲ ခံစားခြင့္ရိွတာမိုု ့ တစ္ဖ္ေပးဖိုု ့ ဂိုုက္က ရီကြက္လုုပ္တဲ့အခါ အားလံုုးက တစ္ဖ္ေပးၾကပါတယ္။

Amish Costumes  credit to google

Amish style Bike Scooter

There is no electricity, TV, video games and telephone. So Amish people wash the clothes by hand and hung under the sun like my hometown. It had been nearly six years I don't see this scene. It reminds me of my hometown

Julia, 80 years old from Spain and Bala, 70+ years old from India, doctor. God will know when we will meet again.

ဂိုုက္က အေတာ္ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းတယ္။ သိသင့္သိထိုုက္တာေတြ၊ အၾကံညဏ္ေတြ ေပးပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြကိုု ဂရုုတစိုုက္ ရိွတယ္။ ၄၅ ေယာက္ကိုု တစုုတစည္း ထိန္းေက်ာင္းဖိုု ့ဆိုုတာ အေတာ္မလြယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္တတ္တဲ့သူ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေမးခြန္းေမးတဲ့သူ၊ ကြန္ပလိမ္းတဲ့သူ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု အဆင္ေၿပေအာင္ ညိွႏိႈင္းရတာ။ သူတိုု ့ကုုမၼဏီကေန ေဘာ့စတြန္၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီ၊ ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္တိုုးေတြ ရိွပါတယ္လိုု ့ ေၾကၿငာတယ္။ ခရီးသည္ေတြက အၿဖ ူမ်ားတယ္။ အာရွသားဆိုုလိုု ့ ကိုုယ္နဲ ့ ဘာလာ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေစ်းလည္း နည္းနည္းၾကီးတယ္။ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ ပိတ္ရက္ ရိွေသးတာမိုု ့ ရွာေဖြေတာ့ တရုုတ္တိုုးေတြကိုု သြားေတြ ့တယ္။ ေစ်းသက္သာသလိုု လိုုခ်င္တဲ့ ရက္ေတြထြက္တယ္။ ေနာက္ဆိုု က်လစ္ က်လစ္ လက္ပံပင္ေပၚဇရက္က်တဲ့ ေပါက္ေဖာက္တိုုးကားေတြနဲ ့ ခရီးသြားၿဖစ္မလားဘဲ။

Happy Traveling !

စန္းထြန္း
ဇြန္ ၃၊ ၂၀၁၃။

Viator : Philadephia and Amish Country Day Trip from New York
Reference : Google

April showers bring May flowers. ဆိုုေပမဲ့ ေမလ မေရာက္ခင္ ဧပရယ္လမွာပဲ ပန္းေတြ ဖူးပြင့္ၾကတာ ေမစီေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္မွာပါ။ အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန ့တိုုင္း  ရံုုးခ်ဳပ္မွာ ေန ့လည္စာေကႊ်းတာကိုု ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ ပ်င္း၊ အပတ္တိုုင္း တဆိုုင္တည္းေသာဆိုုင္က အစားအေသာက္ေတြကိုုပဲ  ေကႊ်း၊ စားၿပီးရင္ ေရငတ္၊ အေၾကာတက္လိုု ့ MSG အခ်ိဳမႈန္ ့ပါတယ္ထင္လိုု ့ အပတ္တိုုင္း သြားမစားၿဖစ္ဘူး။ ရံုုးခ်ဳပ္မွာ မၿဖစ္မေန ေသာၾကာေန ့ ေန ့လည္စာ သြားစားတဲ့အခါ LGA (LaGuardia Airport  လဂြာရီရာပေရာဂ်က္) မွာ အတူတြဲလုုပ္ဖူး လက္ေပါက္ကပ္တဲ့ ဂ်ဴးမၾကီးက ေမစီက ႏွင္းဆီဂါဝန္ေလးက အရမ္းလွတာပဲ။ ဘဟီတာ အိႏိၵယသူေလးကိုု သြားဖိုု ့တိုုက္တြန္းေနလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမစီပန္းၿပပြဲ ဆိုုတာ သိရတယ္။

သြားၾကည့္ေတာ့ တကယ္လွတယ္။ ဒါနဲ ့ စေနေန ့မွာ ေနာက္ထပ္တေခါက္ ထပ္သြားတယ္။ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ မေတြ  ့ေတာ့ဘူး။ ပန္းဒီဇိုုင္နာေတြ သူ ့ရက္နဲ ့သူ အလွဆင္ပါတယ္။ နာရီဝက္တၾကိမ္က် ဂိုုက္က ေလဆာလိုုက္နဲ ့ထိုုးၿပကာ ပန္းေတြအေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ ပန္းပြဲ လာတဲ့သူေတြ၊ ဒစ္စေကာက္ခ်လိုု ့ ေလွ်ာ့ပင္းၾကသူေတြနဲ ့ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုုး စည္ပါတယ္။ ေမစီရဲ ့ Secret Garden အလွကိုု ေငးေမာၾကရေအာင္။

ပန္းေတြအမ်ားၾကီးကိုု တေနရာတည္းမွာ တစုုတစည္းတည္း ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ OMG ! That is amazing. Unbelievable ! ေတြ ၿဖစ္ကုုန္ၾကတာေပါ့။ ဒစ္စေကာင့္ေတြခ်လိုု ့ ပန္းေတြၾကည့္ရင္း ေလွ်ာ့ပင္းတဲ့သူေတြေရာ၊ ေစ်းမဝယ္ဘဲ ပန္းေတြလာၾကည့္၊ ဓာတ္ပံုုလာရိုုက္တဲ့သူေတြေရာ အားလံုုးကိုု ေမစီက ဝဲကမ္းပါတဲ့။ အေရွ ့ဖက္ကမ္းေၿခ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့၊ ပင္စယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ဖီလာဒဲဖီးယားၿမိ ုု ့၊ အေနာက္ေၿမာက္ဖက္ အီလီႏိြဳက္ၿပည္နယ္ ခ်ီကာဂိုုၿမိ ုု ့၊ မီနီဆိုုးတားၿပည္နယ္ မီးနီးပိုုလစ္ၿမိ ုု ့၊ အေနာက္ဖက္ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုုၿမိ ုု ့ ေမစီေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္မွာ ႏွစ္စဥ္ဧၿပီလေတြတိုုင္း က်င္းပတဲ့ The Secret Garden ပန္းၿပပြဲက တကယ့္ကိုု အံ့မခန္းပါဘဲ။ ေတာ္ေတာ္အကုုန္အက်ခံၿပီး ပန္းဥယ်ာဥ္လုုပ္ထားတာပဲ။ အဲဒီပိုုက္ဆံေတြကိုုသာ လိုုအပ္တဲ့ေနရာမွာ လႈဒါန္းလိုုက္ရင္...။

ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္က အဓိပတိလမ္းလိုု ကိုုယ္တိုု ့တကၠသိုုလ္မွာလည္း ေတာ္ဝင္လမ္း ရိွတယ္။ လမ္းမၾကီးကေန ေတာ္ေတာ္ေလးဝင္ရလိုု ့ ေတာ္ဝင္လမ္းလိုု ့ အမည္တြင္တာပါ။ အဲဒီေတာ္ဝင္လမ္းမ အလယ္ေခါင္မွာ "ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ % မၿပည့္လွ်င္ စာေမးပြဲေၿဖဆိုုခြင့္ လံုုးဝမၿပ ုု"ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းပုုဒ္ၾကီး ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကုုကိၠဳပင္ၾကီးတပင္ ထီးထီးၾကီးရိွတယ္။ "အဓိပတိလမ္း မရိွေပမဲ့ ေတာ္ဝင္လမ္းရိွတယ္...သစ္ပုုတ္ပင္ မရိွေပမဲ့ ကုုကိၠဳပင္ရိွတယ္...အင္းလ်ားကန္ မရိွေပမဲ့ သာဓုုကန္ရိွတယ္...ဦးခ်စ္ဆိုုင္ မရိွေပမဲ့ ေအာင္ရိွတယ္...ကဲ..ဘာလိုုေသးလဲ..."။ ကုုိယ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေက်ာင္း Address Book မွာ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလး။ ဘာလိုုလိုုနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ေက်ာင္းၿပီးတာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ရိွပါေရာလား။ အခ်ိန္ကုုန္တာ ၿမန္လိုုက္တာ..။

ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲမွာ ကိုုယ္ပိုုင္ကားစီးႏိုုင္တဲ့သူ မပါေတာ့ အတန္းလစ္ၾကၿပီဆိုုရင္ ဘတ္စ္ကားစီးဖိုု ့ ေက်ာင္းထိပ္ကိုု တေမွ်ာ္တေခၚၾကီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းဖယ္ရီေတြက ေနပူၾကဲၾကဲ အရိပ္အာဝါသမရိွတဲ့ ေတာ္ဝင္လမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုု လမ္းထိပ္အထိ ေခၚသြားေပးတတ္တယ္။ ေနကပူ၊ ဖယ္ရီကားကမၾကံ ုု၊ ကိုုယ္ပိုုင္ကားတစီးတေလမ်ား ၿဖတ္သြားရင္ လမ္းၾကံ ူလိုုက္ဖိုု ့ ကိုုယ့္အသိေတြမ်ား ၿဖစ္မလားလိုု ့ လွည့္ၾကည့္ရတာ အေမာ။ မဟုုတ္ရင္ သက္ၿပင္းကိုု ဟူးကနဲမႈတ္လိုု ့ ငါ့မွာသာ ကိုုယ္ပိုုင္ကားရိွလိုု ့ကေတာ့ လမ္္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြကိုု တင္သြားမယ္လိုု ့ တေယာက္ကေၿပာရင္ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုု နင္ ေတာ္ဝင္လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ဒုုကၡကိုု ေမ့ေနေတာ့မွာ။ လမ္းၾကံ ုုေခၚဖိုု ့မေၿပာနဲ ့ ကားကိုု ဝူးခနဲေနေအာင္ ေမာင္းထြက္သြားမွာလိုု ့ ဝိုုင္းေၿပာၾကတယ္။

ခရိုုနီတစ္ေယာက္ ေဒၚလာအုုပ္လိုုက္ကိုုင္ၿပီး ေမာ္ဒယ္မေလးေတြနဲ ့ ကာရာအိုုေကမွာ သံုုးၿဖ ုုန္းေနတဲ့သတင္း ဖတ္ရေတာ့ ငါသာ သူ ့လိုုခ်မ္းသာရင္ ကာရာအိုုေကမွာ သံုုးပစ္မဲ့အစား လႈပစ္လိုုက္မွာလိုု ့ ေတြးမိတယ္။ တကယ္လိုု ့ ကိုုယ္သာ ခရိုုနီၿဖစ္ခဲ့ရင္ လႈဒါန္းဖိုု ့ေမ့ၿပီး အဲဒီလိုု သံုုးၿဖ ုုန္းေနမလားဘဲ။ ခရိုုနီမၿဖစ္ေသးေတာ့ မသိေသးပါ။ အသိအစ္မက သူ ့ေမြးေန ့မွာ ယိုုးဒယားဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားလႈမယ္၊ အားရင္လိုုက္ခဲ့ေလလိုု ့ ဖိတ္ေခၚတာနဲ ့ ယိုုးဒယားဘုုရင္ကိုုယ္တိုုင္ ဖြင့္လွစ္ေပးၿပီး ဆုုေတာင္းၿပည့္တယ္ဆိုုတဲ့ ယိုုးဒယားဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း Wat Buddha Thai Thavorn Vanaram ကိုု ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာရိွတဲ့ သကၤန္းနဲ ့လႈဖြယ္ေတြယူ၊ ေရစက္ခြက္ခ် ဘုုရားစာရြတ္ဖတ္တာကိုု နားေထာင္ေတာ့ နေမာတသ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶ ကိုုပဲ သံုုးခါတိတိ လိုုက္ဆိုုႏိုုင္တယ္။ စာအိတ္နဲ ့ဝထၳဳေငြကိုု လံုုးဝအကပ္မခံဘူး အလႈခံဗံုုးထဲသြားထည့္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဆြမ္းဟင္းေတြကိုု မီးဖိုုေခ်ာင္ကေန ဆရာေတာ္ေတြဆီ လက္ဆင့္ကမ္းၾကတယ္။ အမ်ိဳးသားေတြကပဲ ဆြမ္းဟင္းေတြကိုု ဆရာေတာ့္ သပိတ္ထဲ ကပ္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြက သပိတ္နဲ ့ပဲ ဆြမ္းဘုုဥ္းေပးၾကတယ္။


ဝထၳဳေငြကိုု ကပၼိယကေနတဆင့္ ကပ္ရၿပီး သိမ္နားကေန ဆြမ္းစားေဆာင္ထိ ဆြမ္းခံၾကြတာကိုု သပိတ္ထဲ ဆြမ္းဟင္းေတြ ေလာင္းလႈရတဲ့ ေမွာ္ဘီဝါးနက္ေခ်ာင္း ေဗာဓိရိပ္ၿငိမ္ေတာရကိုု သတိရမိတယ္။စားဖိုုေဆာင္မွာ ဟင္းေတြမွ အမ်ားၾကီး။ ထိုုင္းေတြက ေဖာ္ေရြတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္မွာ က်င္းပတဲ့ Songkarn ထိုုင္းသၾကၤန္မွာ ကားလမ္းမကိုု ပိတ္ၿပီး နိဗၺာန္ေစ်းပြဲေတာ္၊ ေမာ္ဒယ္ရိႈးပြဲေတြ က်င္းပလိုု ့ လာလည္ဖိုု ့ ဖိတ္ပါတယ္။ ၿမန္မာဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာလည္း ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပြဲေတြရိွေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ဆီ ေရာက္ေနမွာမိုု ့ ထိုုင္းသၾကၤန္ မၾကံ ုုလိုုက္ဘူး။ အေပၚထပ္က ၿမဘုုရားေက်ာင္းေဆာင္ဆီ တက္ဖူးၾကတယ္။ ထိုုင္းဘုုရားေက်ာင္းေတြထံုုးစံအတိုုင္း စလစ္မႊန္းခႊ်န္းေတြနဲ ့ ေလက တဟူးဟူး အေပၚထပ္မွာ ပုုရိတ္ၾကီး ၁၁ သုုတ္ ရႊတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကတယ္။ Laughing Buddha ၊ မဟာပိႏၷဲ၊ တရုုတ္နတ္၊ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ရုုပ္ထုုေတြရိွတယ္။ ဆုုေတာင္းၿပည့္ရင္ ဆင္ရုုပ္နဲ ့ၾကက္ဥ လာလႈၾကလိုု ့ဆုုေတာင္းၿပည့္သြားသူေတြရဲ ့ ဆင္ရုုပ္ေလးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကိုုယ္လည္း ဆုုတစ္ခုု ေတာင္းခဲ့တယ္။ ဆုုေတာင္းၿပည့္ရင္ ထံုုးစံအတိုုင္း ဆင္ရုုပ္နဲ ့ ၾကက္ဥ သြားလႈဦးမယ္။

ကိုု္ယ့္လိုုပဲ ယိုုးဒယားဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း မေရာက္ဖူးေသးလိုု ့လိုုက္တဲ့ ၾကီးၾကီး၊ ဘဘတိုု ့နဲ ့ အလႅာဘသလာဘ ေၿပာၾကေတာ့ သာယာဝတီသံုုးဆယ္ကတဲ့။ ဒါဆိုု မၾကီးသူေ႒းကိုုမ်ား သိမလားေမးၾကည့္ေတာ့ မသိဘဲဘယ္ေနပါ့မလဲ တလမ္းတည္းေနတာတဲ့။ သူတိုု ့သမီးအငယ္ဆံုုးက အန္ဂ်ီအိုုမွာ လုုပ္ေနတာ၊ ဘယ္တကၠသိုုလ္ထြက္လဲ၊ ဆယ္တန္းဘယ္ႏွစ္ေအာင္တာလဲ ေမးၿမန္းၾကည့္ေတာ့ လား..လား...ပထမႏွစ္တုုန္းက တလေလာက္ အတူတူထိုုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အသားၿဖ ူၿဖ ူ၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ပိုုင္ရွင္ ေရႊဇင္ ၿဖစ္ေနတယ္။ ကိုုယ္က အဲဒီတုုန္းက လန္ဒန္တကၠသိုုလ္တစ္ခုုက လာဖြင့္တဲ့ ပထမနွစ္ဒီပလိုုမာသင္တန္းတက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသိပ္မတက္ၿဖစ္ဘူး။


သြားတက္တဲ့ တလေလာက္က အတူတူထိုုင္တာက အဲဒီဆံပင္ရွည္မေလး ေရႊဇင္၊ ေက်ာင္းသိပ္မလာတဲ့ ငါ့ကိုု ဘာလိုု ့အီးစီခန္ ့ၾကပါလိမ္လိုု ့ဆိုုတဲ့ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ဝတ္တတ္တဲ့ ထက္ထက္ခိုုင္ ခုုေတာ့ ၾသဇီ ေရာက္ေနတယ္ ၾကားတယ္၊ အသားၿဖ ူၿဖ ူေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဘူတာရံုုလမ္းနားက ေလးေလးခိုုင္၊ အသားညိုုညိုု  ရခိုုင္မေလး ၿမရည္ညိုု (အဲဒီနာမည္ကိုု သိပ္သေဘာက်တာ)၊ ခင္ခင္ဝင္း အဲဒီတစ္ေယာက္ နာမည္ကိုု ရင္းႏွီးေနေပမဲ့ ခုုထိမ်က္စိထဲ မၿမင္ေသးဘူး။ အစပိုုင္းကေတာ့ ေက်ာင္းတက္မလိုုနဲ ့ ေနာက္ေတာ့ လန္ဒန္ေက်ာင္းကိုုပဲ ေကအမ္ဒီမွာ တက္ရတယ္။ ဒုုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ရိုုးေကာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေတြ ခိုုးထိုုးေပးလိုု ့မရေတာ့ ဒုုတိယႏွစ္က်ပဲ ေက်ာင္းတကယ္တက္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ေရႊစင္တိုု ့အုုပ္စုုနဲ ့ အခန္းမတူေတာ့သလိုု ေဝ၊ အိေက၊ ေအးသက္လိႈင္၊ ၿမတ္မြန္၊ သစ္သစ္၊ သဇင္၊ ခိုုင္ဇာ  သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရၿပီး သူတိုု ့နဲ ့ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ တတြဲတြဲ။ ေရႊစင္တိုု ့အုုပ္စုုက ပထမႏွစ္ကေန ေနာက္ဆံုုးႏွစ္အထိ တတြဲတြဲ ခုုထိလည္း တြဲတုုန္း။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားေရာက္ေနတဲ့ ခင္ခင္ဝင္းက နယူးေယာက္က ေရႊစင့္အေဖ၊ အေဖတိုု ့ကိုု ဖုုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ေနေကာင္းလားလိုု ့ သတင္းေမးတာ ၾကားရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုုတာ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေႏြးေထြးတာပဲလိုု ့ ေတြးမိတယ္။

ခ်စ္ကြန္းကိုု သိလား သမီးတိုု ့ထက္ ငယ္တယ္၊ ေတာ္တယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာကပဲေလ၊ ခုု စကၤာပူမွာလိုု ့ေၿပာေတာ့ သိဘူးလိုု ့။ ေနာက္မွ ေကအမ္ဒီမွာ သီဟန္တိုု  ့ စူပါဗိုုက္ဆာ၊ ေရႊစင့္ဦးေလး (ဦးေလးဆိုုေပမဲ့ တူမထက္ ငယ္တယ္) ဆိုုတာ သတိရသြားတယ္။ ကိုုယ့္ကိုုဖိတ္တဲ့အစ္မက မၾကီးငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ေဆးဖက္ကႊ်မ္းက်င္တကၠသိုုလ္မွာ တေဆာင္တည္းေနၿပီး ေက်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြ။ မၾကီးနဲ ့ သူ ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းက သူငယ္တန္းကေန ရွစ္တန္းအထိ ဟိုုင္းၾကီးေက်ာင္း၊  ၉  တန္း၊ ၁၀ တန္းကိုု ပုုသိမ္ ထ ၂  ကိုု အတူေန အတူတက္ခဲ့တာ။ ရန္ကုုန္မွာ တကၠသိုုလ္ေတြ မတူေပမဲ့လည္း တရြာတည္းသားေတြဆိုုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးလိုုပါပဲ။ ကိုုယ့္မွာ အဲဒီလိုု ငယ္သူငယ္ခ်င္း မရိွဘူး။ မၾကီးငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုုေတာ့လည္း သိေနတာေပါ့။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ နယူးေယာက္မွာ ၿပန္ဆံုုေတာ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္လိုု ေစာင့္ေရွာက္တယ္။


နယူးေယာက္က နာမည္ၾကီးဘေလာ့ဂါနဲ ့ဘယ္လိုုသိတာတုုန္း။ ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရေရးေတာ့ ေဖ့ဘြတ္ကဘေလာ့ဂါစာရင္းမွာပါဖိုု ့ ဖိတ္ေခၚလိုု ့သိတာ။ ငါလည္း ဘေလာ့ေရးတယ္ --- နာမည္နဲ ့။ ဟင္ ဟုုတ္လား သမီးက ဘေလာ့သိပ္မဂင္းလိုု ့ သိပ္မသိဘူး။ သူနဲ ့ ငါက အိုုင္အလ္ဘီစီမွာ အဂၤလိပ္စာတက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ နယူးေယာက္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး သူလည္း ေရာက္လာတာပဲ။ ဟိုုးတေလာက မီးၿပတိုုက္ကိုု သြားတုုန္းကေတာင္ သူပါတယ္။ ဒါနဲ ့ ေနပါဦး ၾကည္ၾကည္စိမ္းနဲ ့ ေမဝါလြင္ကိုု ဘယ္လိုုသိတာတုုန္း။ လန္ဒန္တကၠသိုုလ္ပထမႏွစ္ ဒီပလိုုမာသင္တန္း အိုုင္ဒီစီအက္စ္ IDCS (International Diploma in Computer Studies) Section 13 ေကအမ္ဒီမွာ တက္တုုန္းက တခန္းတည္း အတူတူတက္ခဲ့တာ။ အဲဒါ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတိုု ့အိမ္က ငါ့စားအိမ္ေသာက္အိမ္ပဲ။ အဲဒီေန ့က ကမၻာၾကီးဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါလားလိုု ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္။

နယူးေယာက္ေၿမေအာက္ရထားလိုုင္က တေန ့ကို လူသန္းခ်ီ သယ္ယူပိုု ့ေဆာင္ေပးေနေတာ့ အလြန္ရႈပ္သလိုု ၿပ ုုၿပင္ရတာလည္း မ်ားတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ရထားလမ္းၿပင္ေနလိုု ့ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္ေနရာအထိ ရထားမရိွဘူး၊ ဖရီးရွယ္တယ္ စီးရင္စီး၊ မစီးရင္ တၿခားရထား ေၿပာင္းစီးရတယ္။ ေရွ ့မွာ လမ္းၿပင္ေနလိုု ့ ဒီဘူတာက ေနာက္ဆံုုးပါ...ေအာက္ရထားလိုုင္းကိုု ေၿပာင္းစီးပါလိုု ့ ေၾကၿငာရင္ ေၿပာင္းရၿပန္ေရာ။ ရထားေၿမပံုုကိုု ဖုုန္း၊ အိုုင္ပတ္မွာ ေဆာင္ထားရတယ္။ E ရထားစီးေနရင္း ဒီရထားက F လိုုင္းက သြားမွာပါလိုု ့ ေၾကၿငာရင္ ေၿမပံုုထုုတ္၊ ဘယ္ဘူတာမွာ ဆင္းရမလဲ၊ ဘယ္ရထားထပ္ေၿပာင္းစီးရင္ သြားမဲ့ေနရာ ေရာက္မလဲ၊ Local ( ဘူတာစဥ္တိုုင္းရပ္တဲ့ရထား)  စီးေနရင္း ခုုရထားက Express ( ဘူတာၾကီးေတြပဲရပ္တဲ့ရထား) လိုု ့ေၾကၿငာရင္ ၿပန္ေၿပာင္းစီး။ နယူးေယာက္ရထားဋီကာေတြကိုု စာဖြဲ ့ရရင္ ပိုု ့စ္တစ္ခုု ရမယ္။


ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းခ်ိန္ဆိုုရင္ တခါတေလ တံခါးပိတ္လိုု ့မရဘူး။ လူေတြ ဒီေလာက္က်ပ္ေနတာေတာင္ ေနာက္မက်ခ်င္တဲ့သူေတြက အတင္းတက္ၾကတာကိုုး။ တံခါးအားလံုုးပိတ္လိုု ့မရရင္ ရထားက မထြက္ႏိုုင္။ ဒီေတာ့ ဒီေလး delay ၿဖစ္။ ရထားေမာင္းတဲ့သူက စိတ္တိုု Use all available doors. Stand clear closing door. If you block the door, the train can't move. If there is no room, please wait for next train, right behind us. လိုု ့ေအာ္ တံခါးကိုုေဆာင့္ပိတ္။ နယူးေယာက္ေၿမေအာက္ရထားေမာင္းတဲ့သူေတြ ေအာ္ဟစ္တာ ရန္ကုုန္ဘတ္စ္ကားစပယ္ရာေတြနဲ ့တူတယ္။ ရန္ကုုန္က ဘတ္စ္ကားစပယ္ရာေတြလိုု မိန္းကေလးကိုု ခါးမေပြ ့ခ်ိီတာတစ္ခုုပဲ။ တခ်ိဳ ့ရထားေမာင္းတဲ့သူေတြက သေဘာေကာင္းတယ္ အသံေလးက ခ်ိဳေနတာပဲ Express ရထားက ဘယ္ႏွစ္မိနစ္ဆိုုရင္ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒီဘူတာကေန ဘယ္ရထားလိုုင္းေတြ ေၿပာင္းစီးလိုု ့ရတယ္ဆိုုတာက ေၾကၿငာတယ္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း လႈရႊင္ေတာ္အသံနဲ ့ အသံၾကားတာနဲ ့ ၿပံ ုုးမိတယ္။

မနက္ ၈ နာရီခြဲ ရံုုးတက္ ည ၇ နာရီ မွ ရံုုးၿပန္ရတာ ႏွစ္ပတ္ရိွၿပီ။ အိမ္ၿပန္တဲ့အခ်ိန္ဆိုု ရထားမွာ လူရွင္းေနတယ္။ အဲဒီေန ့ညေနက မိုုးရြာေနတယ္။ Dear passengers, there is a big rainbow on the right side. လိုု ့ ရထားေမာင္းတဲ့သူက ေၾကၿငာေတာ့ ရထားၿပတင္းေပါက္ကေန ေကာင္းကင္ကိုု အားလံုုး လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ လွလိုုက္တဲ့ သက္တန္  ့ေလး။  သက္တန္ ့မေတြ ့ရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆံုုးေတြ ့ခဲ့တာ ၂၀၁၃ ေမ မန္မိုုရီယမ္ေဒးပိတ္ရက္ ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္မွာ။ ေကာင္းကင္ဆီကေန မဟုုတ္ဘဲ ေရတံခြန္နားမွာ သံုုးခုုေတြ ့ခဲ့တာ။

Niagara Falls

ႏိုင္အာဂရာေရတံခြန္နားမွာ အေမရိကန္နဲ ့ ကေနဒါကိုု ေပါင္းကူးထားတဲ့ တံတားက Rainbow Bridge တဲ့။  သက္တန္ ့ဒီဇိုုင္းအတိုုင္း ေဆာက္ထားတာမိုု ့လို ့ အဲဒီနာမည္ေပးတာတဲ့။ ႏိုုင္အာဂရာသြားတုုန္းက သတိမထားမိဘူး။ ဟိုုတပတ္စေနေန ့က လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့  မက္ဟန္တန္နဲ ့ကြင္းၾကားက ရုုစဗဲ့အိုုင္လန္ကႊ်န္းကိုုသြားရင္း renowned Japanese-American sculptor, landscape architect, and designer Isamu Noguchhi နာမည္ေက်ာ္ ဂ်ပန္အေမရိကန္ ပန္းပုု၊ အာခိတက္၊ ဒီဇိုုင္နာ နာဂူခ်ီၿပတိုုက္ကိုု သြားလိုု ့ ဒီဇိုုင္းစာအုုပ္ကိုု ဟိုုလွန္ဒီလွန္ၾကည့္ရင္း ေတြ ့ခဲ့တာ။ တံတားအမ်ားစုုက ေထာက္တိုုင္ေတြ ရိွေပမဲ ့ သက္တန္ ့တံတားမွာ မရိွဘူး။ သက္တန္ ့ေလးလိုု  ေကြးေကြးခံုုးခံုုးေလးနဲ ့ အင္မတန္လွတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သတိထားမိတယ္ လွသား။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက Handerson Wave တံတားကလည္း လိႈင္းသဏၭန္ေဆာက္ထားတာ လွတယ္။

Rainbow Bridge between Canada (left side) and USA (right side)

Henderson Wave Bridge, Singapore credit to TravelerFolio.com

သဘာဝအလွတရားကိုု ခံစားတတ္တဲ့ ရထားေမာင္းသူလိုုပဲ ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္ ့ေလး ေတြ ့ခဲ့ရင္ မၿမင္ေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ မိသားစုုေတြကိုု အသိေပးလိုုက္ပါ။ စိုုးရိမ္ေသာကဗ်ာပါဒေတြ ကင္းစင္းၿပီး သက္တန္ ့ၾကည့္ေနတဲ့အခိုုက္အတန္ ့ေလးမွာ စိတ္ၾကည္ႏူးရတယ္မလား။ နယူးေယာက္တခြင္ ဖလမ္းဖလမ္း ဂ်လမ္းဂ်လမ္းသမွ်ကိုု ေနာက္အပတ္မွ ဆက္ရေအာင္။

"A thing of beauty is a joy forever."

စန္းထြန္း
ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၄။

ရိုုးလက္ဇ္နာရီ...
တခ်ိန္တုုန္းက ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းလိုုခ်င္ခဲ့တဲ့ နာရီ...
ခုုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အမုုန္းဆံုုးနာရီ...

ကြ်န္ေတာ္တိုု ့ရြာမွာဆိုုရင္ နာရီမလိုုဘူးဗ်။ ရြာေသးေသးေလးဆိုုေတာ့ အခ်ိန္းအခ်က္လုုပ္ၿပီးမွ သြားစရာမလိုု။ ကိစၥရိွရင္ သူ ့အိမ္ကိုု ဒါမွမဟုုတ္ ဒီအခ်ိန္ သူ ဘယ္ေနရာမွာ ရိွေနမလဲလိုု ့  ခန္ ့မွန္းၿပီး သြားလိုုက္တာပဲ။ ရြာသားေတြ ဆံုုရပ္ဆိုုတာကလည္း ညေနၿမိ  ုု ့သေဘၤာ ဝင္လာရင္ လက္ဖက္ရည္မွာမေသာက္ဘဲ အလကားရတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၿပီး ေလပန္းၾကတဲ့ ဆရာေလး လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္၊ ညေနဆိုုရင္ စည္ကားတတ္တဲ့ ကိုုခ်က္ၾကီး အရက္ဆိုုင္၊ ရြာထိပ္ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းပဲ ရိွတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာ မေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ လမ္းမွာေတြ ့တဲ့ လူတေယာက္ကိုု လွမ္းေမးလိုုက္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါကိုု ဘယ္မွာေတြ ့ခဲ့တုုန္း ေတြ ့ရင္ ဘယ္မွာ ေစာင့္ေနတယ္လိုု ့လူၾကံ ုပါးလိုုက္တာပဲ။

ၿမိ ုု ့မွာ အထက္တန္းေက်ာင္း သြားတက္ေတာ့ နာရီလိုုလာတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါကိုု ဘယ္မွာေစာင့္ေနတယ္လိုု ့ လူၾကံ ုုပါးလိုု ့မရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္ အခ်ိန္မွီ ေရာက္ဖိုု ့၊ ခ်ိန္းထားတာေတြ ေနာက္မက်ေစဖိုု ့၊ အခ်ိန္နဲ ့အညီ လႈပ္ရွားရုုန္းကန္ရတဲ ့ ၿမိ ုု ့ကိုုေရာက္ေတာ့ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကိုု နာရီတစ္လံုုး ဝယ္ေပးတယ္။ စတီးၾကိ ုုးၿပား၊ ဒိုုင္ခြက္အဝိုုင္းေလးနဲ ့စင္တီဇင္နာရီေလးကိုု ကြ်န္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ အၿပင္သြားစရာရိွရင္ အဲဒီနာရီေလးမပါဘဲ မသြားဘူး။  ႏႈတ္ခမ္းနီအၿမဲဆိုုးတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ႏႈတ္ခမ္းနီ မဆိုုးထားတဲ့ေန ့ဆိုုရင္ ေနမေကာင္း ၿဖစ္ေနသလိုု၊ ၿဖ ူပတ္ၿဖ ူေလ်ာ္ ၿဖစ္ေနသလိုု၊ တခုုခုုလိုုေနတယ္ ခံစားရသလိုု နာရီေမ့ၿပီး မပတ္သြားတဲ့ေန ့ေတြဆိုုရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း တခုုခုုလိုုေနတယ္လိုု ့ခံစားရတယ္။

ဓာတ္ခဲအသစ္လဲလိုုက္၊ စက္ရပ္သြားရင္ နာရီၿပင္ဆိုုင္ပိုု ့လိုုက္နဲ ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နာရီအသစ္လဲဖိုု ့၊ အဖိုုးနႈန္းသင့္တဲ့ နာရီေလးေတြ၊ ေစ်းမွန္ပစၥည္းမွန္တဲ့ နာရီဆိုုင္ေတြ၊ အသစ္မဝယ္ခ်င္ရင္လည္း တပတ္ႏြမ္းနာရီေလးေတြ ရတတ္တဲ့ေနရာေတြကိုု ညြန္တတ္ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုုယ္တိုုင္က အဲဒီနာရီေလးကိုု တန္ဖိုုးထားေနတာ။ ၿမိ  ုု ့ေက်ာင္းတက္ေတာ့ အမွတ္တရ အေဖ ဝယ္ေပးတဲ့ နာရီေလးကိုုး။ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္အၿဖစ္ ခ်စ္သူက နာရီလက္ေဆာင္ေပးေတာ့မွပဲ အဲဒီနာရီေလးနဲ ့ အၿပီးအပိုုင္ လမ္းခြဲေတာ့တယ္။ မခြဲလိုု ့လည္း မရေတာ့ဘူးဗ် နာရီၿပင္ဆရာကေတာင္ တန္ဖိုုးထက္ လက္ခမ်ားေတာ့မယ္ အသစ္ဝယ္ေတာ့ ငါ့အသိဆိုုင္ေတြ ညႊန္ေပးမယ္လိုု ့ ေၿပာလာၿပီကိုုး။


အဲဒီနာရီေလးကိုု အံဆြဲထဲမွာ သိမ္းလိုုက္ၿပီး ခ်စ္သူေပးတဲ့ သားေရၾကိ ုုး၊ ဒိုုင္ခြက္ၿပားၿပားေလးနဲ ့ ဆီကုုိတံဆိပ္ နာရီေလးကိုု ပတ္ေတာ့တယ္။ စတီးၾကိ ုုးလိုု မေလးေတာ့ ေပါ့ေပါးပါးပါး ရိွတာကိုု ၾကိ ုုက္တယ္။ အားနည္းခ်က္က စတီးၾကိ ုုးလိုု တာရွည္မခံဘူးဗ်။  ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သားေရၾကိ ုုးမ်ား ကိုုက္စားပစ္လား ထင္ရေအာင္ သားေရၾကိ ုုး ခဏခဏ လဲရတယ္။ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ နာရီသားေရၾကိ ုုး ၿပတ္သလိုုပဲ ကြ်န္ေတာ္တိုု ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းလည္း ၿပတ္လိုုက္၊ ၿပန္တပ္လိုုက္။ လူတိုုင္းႏိုုင္ငံၿခားသြား အလုုပ္လုုပ္ဖိုု ့ၿပင္ဆင္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ မပါဘူးေလ။ ရထားတဲ့ဘြဲ ့နဲ ့ အလုုပ္ရွာရခက္ေတာ့ သင္တန္းေတြတက္ရင္း အလုုပ္တခုုရဖိုု ့ အသည္းအသန္ ရွာေနခ်ိန္ေပါ့။ ခ်စ္ေပမဲ့ မၾကီးပြားမတိုုးတက္ခ်င္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုု ခ်စ္သူက အားမရဘူးတဲ့။ ခ်စ္သူ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္ဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ေနကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။ သူ ့ေနာက္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မလိုုက္ႏိုုင္၊ ကြ်န္ေတာ့္နားလည္း သူမေနႏိုုင္။ ဒီလိုုနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု ့ ေဝးၾကလိမ့္မယ္လိုု ့။

ခ်စ္သူပါတဲ့ေလယာဥ္ ဟိုုးအေဝးၾကီးကိုု ထြက္ခြာသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အသည္းႏွလံုုးေတြ ကြဲေၾကသြားေတာ့တာပဲ။ သူနဲ ့ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းကေန ခ်စ္သူေတြ ၿဖစ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူေတြ။ တိုုးတက္ၾကီးပြားခ်င္တဲ့သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုု ၾကိ ုုးစားဖိုု ့၊ သင္တန္းေတြတက္ဖိုု ့ နားပူနားဆာတိုုက္တြန္းလိုု ့ ကြ်န္ေတာ္ ၿပံ ုုးေနရင္ သူ ေဒါပြပံုုေလးက တကယ္ခ်စ္ဖိုု ့ေကာင္းတာဗ်။ ခြဲခြာကာစတုုန္းက ဟာတာတာနဲ ့ အေတာ္ေနလိုု ့ မေကာင္းတာ။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ၊ အခ်ိန္ပိုုင္းအလုုပ္ေတြနဲ ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုု သတိရဖိုု ့ ေနေနသာသာ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ ရထား၊ ကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္တယ္တဲ့။ ကမၻာၾကီးရဲ ့ တၿခမ္းစီမွာ ရိွေနေတာ့ အခ်ိန္မတူ၊ အြန္လိုုင္းမလာလိုု ့ေဒါသထြက္ေနရင္းက သူ ့ကိုု သနားသြားတယ္။ သူ အားတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ မအား၊ သူ အားတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ မအားနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု ့ၾကားက ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာၾကိ ုုးေတြ ေလ်ာ့လာတယ္။ သူက လမ္းခြဲခ်င္ပါတယ္လိုု ့ ေတာင္းဆိုုလာခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာတက္ ေနာက္က်ေနတယ္။

အသိေတြ၊ အကပ္ေတြနဲ ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရံုုးစာေရး အလုုပ္ကေလးရဖိုု ့ အသည္းအသန္ ၾကိ ုုးစားရတယ္။ အလုုပ္ ၁၀ ေနရာဆိုုရင္ ေလွ်ာက္ၾကတာက ၁၀၀၀၊ အင္တာဗ်ဴးဆိုုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ဘြဲ ့လက္မွတ္၊ ဒီဂရီ ရထားသူေတြခ်ည္းပဲ။ ကံေကာင္းလိုု ့ ဒီအလုုပ္ေလးရတာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အရင္လိုု နာရီအၿမဲမပတ္ေတာ့ဘူး ဖုုန္းမွာ ၾကည့္လိုု ့ ရတာကိုုး။ ဒီလိုုနဲ ့ နာရီကိုု ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ၿဖစ္ေနရာက နာရီခေရဇီ ၿဖစ္သြားရတာက ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလက္က နာရီေၾကာင့္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းေၿပာင္းလာေတာ့ သူနဲ ့ စသိတာ။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုုင္တဲ့ မိသားစုုဆိုုေတာ့ သံုုးႏိုုင္၊ ၿဖ ုုန္းႏိုုင္၊ ၾကြားႏိုုင္တဲ့သူကိုု တၿခားသူငယ္ခ်င္းေတြက အၿမင္ကပ္ၾကေပမဲ့ စရိုုက္တူလိုု ့လားေတာ့ မသိဘူး သူနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္တြဲမိသား။ သူ ႏိုုင္ငံၿခားက ၿပန္လာခါက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾက၊ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ကဲၾကေတာ့ သတိထားမိတာက သူ ့လက္က နာရီဗ် လွလိုုက္တာဗ်ာ။ ဒီေလာက္လွတဲ့ နာရီမ်ိဳး မၿမင္ဘူးေပါင္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ရိုုးလက္ဇ္နာရီတဲ့။ ဝထၳဳေတြထဲမွာ ရိုုးလက္ဇ္နာရီလိုု ့ သိထားတာ ခုုမွပဲ ေသခ်ာၿမင္ဖူးေတာ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက ရိုုးလက္ဇ္ေရာဂါ စြဲေတာ့တာပဲဗ်ိဳ ့။ နာရီဆိုုရင္ ရိုုးလက္ဇ္မွပဲ ပတ္ခ်င္ေတာ့တယ္။


အဲ ရိုုးလက္ဇ္နာရီနဲ ့တူတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုု ခ်စ္သြားတယ္။ ရိုုးလက္ဇ္မေလးဆိုုလိုု ့ အဲဒီမိန္းကေလးက ရိုုးလက္ဇ္နာရီ မဝတ္ထားဘူးဗ်။ ဘာနာရီမွကိုု မဝတ္ထားတာ။ ရိုုးလက္ဇ္နာရီလိုု တမူထူးၿခားတဲ့ ရုုပ္ကေလးနဲ ့ အဝတ္အစား၊ အေနအထိုုင္ အထက္တန္းက်တယ္။ သူ ့နာမည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မသိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လိုုခ်င္တဲ့ ရိုုးလက္ဇ္နာရီကိုု ဖ်ပ္ခနဲသတိရၿပီး ကြ်န္ေတာ္လိုုခ်င္တဲ့ ရိုုးလက္ဇ္နာရီမေလးလိုု ့ တိတ္တိတ္ေလး နာမည္ေပးထားတာ။ ရိုုးလက္ဇ္နဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ စေတြ ့တာ တခုုေသာ ေႏြရက္မနက္ခင္းမွာေပါ့။  ဘူတာၾကီးေဘး ကားပါးကင္ဝင္းကေန ဘူတာၾကီးဆီေရာက္တဲ့ ၿဖတ္လမ္းေလးကိုု လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိၾကဘူး။ အဲဒီၿဖတ္လမ္းေလးကိုု အသံုုးၿပ ုုတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္။ မနက္တိုုင္း ရံုုးဆီလာေတာ့ စာအိတ္ေတြကိုု သြားထုုတ္ခ်ိန္ ရိုုးလက္ဇ္နဲ ့ ဆံုုတတ္တယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုု သတိထားမိပံုု မေပၚဘူး ရံုုးေနာက္က်မွာစိုုးလိုု ့ သုုတ္သုုတ္ေၿပးေနတာကိုုး။

တခါတုုန္းက ရိုုးလက္ဇ္က အေဆာက္အဦးထဲကအထြက္ ကြ်န္ေတာ္က အဝင္ တိုုက္မိမလိုုၿဖစ္လိုု ့ ရိုုးလက္ဇ္ လန္ ့ေအာ္ေသးတယ္။ ေဆာ္ရီးလိုု ့ေၿပာၿပီး ထံုုးစံအတိုုင္း သုုတ္သုုတ္ေၿပးေတာ့တာပဲ။ ရိုုးလက္ဇ္ကေန သုုတ္သုုတ္လိုု ့ နာမည္ေၿပာင္းရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ သူေတာ့ မသိဘူး ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ခုုန္လိုု ့။ အနီးကပ္ ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့မွ မ်က္ခံုုးထူထူတန္းတန္း၊ မ်က္လံုုးနက္နက္ဝိုုင္းဝိုုင္း၊ ေမးေစ့ခႊ်န္ခႊ်န္၊ ဆံပင္နက္နက္စင္းစင္းေလးေတြနဲ ့ အေတာ္လွတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိ ုုက္တဲ့ My Sassy Girl ကိုုရီးယားရုုပ္ရွင္ထဲက မင္းသမီးနဲ ့ တူတယ္။ အဲဒီ္္္လမ္းၾကားကေလးကေန ရိုုးလက္ဇ္  ၿဖတ္သြားတာကိုု ေစာင့္ၾကည့္ဖိုု ့ အဲဒီနားတဝိုုက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ရိွေနတတ္တယ္။ ရံုုးဝတ္စံုု အၿမဲဝတ္တတ္ေပမဲ့ တခါတေလ ဒိတ္မ်ားရိွလား မသိဘူး ဂါဝန္ေတြဘာေတြနဲ ့ တၿခားေန ့ေတြထက္ ပိုုလွေနတတ္တယ္။ အဲ ဒါနဲ ့ မလိုုက္ဖက္တာက ေက်ာပိုုးအိတ္။ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ေဘးလြယ္အိတ္နဲ ့သာဆိုုရင္ ပိုုၿပီးဖက္ရွင္က်မလားဘဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ရံုုးအလုုပ္ေတြ သယ္ရတာနဲ ့ တူပါနဲ ့။ အဲဒီေက်ာပိုုးအိတ္ေလး ကူသယ္ေပးခ်င္လိုုက္တာ။ ေသာၾကာေန ့ဆိုုရင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ All stars ဖိနပ္နဲ ့ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးလိုု လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနၿပန္တယ္။

သူကပဲ သတိမထားမိတာလား၊ တိတ္တိတ္ကေလး ေစာင့္ၾကည့္ရတာကိုုပဲ ကြ်န္ေတာ္က ႏွစ္သက္ေလတာလား၊ ဒီထက္ပိုုၿပီး သိကႊ်မ္းရင္းႏွီးေအာင္လုုပ္ဖိုု ့ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ အားမထုုတ္ေလတာလား မသိ။ ႏွစ္လ၊ သံုုးလ ၾကာတဲ့အထိ တိတ္တိတ္ေလး ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အဆင့္ကေန တိုုးမလာခဲ့။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့အမွ် ကြ်န္ေတာ့္ ရိုုးလက္ဇ္ေဝဒနာလည္း တိုုးလာခဲ့တယ္။ သူ ့နာမည္ ဘယ္လိုုေခၚသလဲ၊ ဘယ္မွာေနတာလဲ၊ ဘာေတြကိုု စိတ္ဝင္စားလဲ၊ ဘယ္လိုု သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွသလဲ၊ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဘယ္လိုုၾကီးၿပင္းခဲ့လဲ၊ ဘာအစားအစာေတြ ၾကိ ုုက္သလဲ၊ ဘာသီခ်င္းေတြ ၾကိ ုုက္သလဲ၊ ဘာစာအုုပ္ေတြ ဖတ္သလဲ။ သူနဲ ့ ပက္သတ္လိုု ့ အိုု...ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး။



သူနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သူေတြၿဖစ္ရင္ တၿခားခ်စ္သူစံုုတြဲေတြလိုု အကႌ်ဆင္တူ၊ နာရီဆင္တူဝတ္မယ္။ တေယာက္ကိုုတေယာက္ ခြံ ့ေကႊ်းမယ္။ တညလံုုး မအိပ္ဘဲ ဖုုန္းေၿပာမယ္။ တခုုတည္းေသာ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္တတ္တဲ့ အီတလီပါစတာ သူ ့ကိုု ခ်က္ေကႊ်းမယ္။ ရန္ၿဖစ္ၾက၊ စိတ္ေကာက္ၾကမယ္။ ရုုပ္ရွင္ရံုု၊ ၿပတုုိက္၊ ပန္းၿခံ၊ ဘုုရားအတူတူ တက္မယ္။ ေရကန္ေဘးနားမွာ ပစ္ကနစ္ထြက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ငါးမွ်ား၊ သူက စာအုုပ္ေလးတစ္အုုပ္နဲ ့ ေအးေအးလူလူ အနားယူ။ ေတာင္အၿမင့္ေတြ တက္တဲ့အခါ သူ ့အတြက္ လက္ကိုုကမ္းလင့္ကိုု ေဖးမတြဲေခၚယူ။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၊ ေရကန္ေဘး၊ သစ္ေတာအုုပ္ေလးထဲ သူ ့လက္ကေလး ဆြဲကိုုင္လိုု ့ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။ သီခ်င္းေတြ အတူတူနားေထာင္၊ စာအုုပ္အတူတူဖတ္၊ ေဘာလံုုးပြဲ၊ ရုုပ္ရွင္ အတူတူၾကည့္။ သူနဲ ့တူတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ ့တူတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး  ဆံေတြၿဖ ူသြားက်ိဳးတဲ့အထိ အတူတူ အိုုမင္းခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြ၊ ေဟာ့ဒီရင္ဘတ္ထဲက အခ်စ္ေတြကိုု ရိုုးလက္ဇ္ေလး သိမွသိပါေလစ။

အရင္တုုန္းက ပိတ္ရက္ေတြဆိုု လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္ထိုုင္၊ ဂိမ္းကစား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ဟိုုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္၊ စာအုုပ္ေလးဖတ္လိုုက္၊ ႏွပ္လိုုက္၊ ေဘာလံုုးပြဲေလး ၾကည့္လိုုက္။ ခုုပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္ေတြဆီ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခဦးလွည့္ေနတတ္တယ္ဗ်။ ရိုုးလက္ဇ္ေလး အၿမင္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သားသားနားနားေလး ၿဖစ္ခ်င္၊ ရိႈးထုုတ္ခ်င္ေနတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ရိုုးလက္ဇ္ေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကိုု သတိေတာင္ထားမိရဲ ့လား မသိဘူး။ အိုု သူ ့ဘာသာ သတိထားမိမိ မမိမိ အၿပတ္ရိႈင္းေနဖိုု ့ အဓိက။ ဒါမွ ရိုုးလက္ဇ္ေလး ခိုုက္မွာ။ လည္ကတံုုး အၿဖ ူေရာင္ေလးက ဝါက်င္ေနၿပီ။ အသစ္ဝယ္ဦးမွပဲ။ ကခ်င္ပုုဆိုုး၊ ကတၱီပါဖိနပ္လည္း ေဟာင္းေနၿပီ။ လည္ကတံုုးက အေရးၾကီးတယ္ က်န္တာေတြက ေနာက္လမွ ဝယ္လည္းရတယ္။ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနတဲ့ နာရီဆိုုင္ေရွ ့က ၿဖတ္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ကပ္ညွိလာတာက ကြ်န္ေတာ္ အၾကိ ုုက္ဆံုုး အဂၤလိပ္ပရီးမီးယားလိခ္ ေဘာလံုုးသမားနဲ ့ ေၾကၿငာထားတဲ့ ရိုုးလက္ဇ္နာရီ ေၾကၿငာဆိုုင္းဘုုတ္။ ဒါနဲ ့အဲဒီဆိုုင္ထဲ မေယာင္မလည္ ေစ်းႏႈန္းစံုုးစမ္းဖိုု ့ ဝင္တယ္။ လစဥ္နည္းနည္းၿခင္း စုုသြားရင္ ေၿခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ဆိုု ဝယ္ႏိုုင္ေကာင္းပါရဲ ့။

လွလိုုက္တဲ့ နာရီေတြဗ်ာ။ အကုုန္လံုုး လွေနတာမ်ား ခုုေခတ္ မိန္းကေလးေတြအတိုုင္း။ ေဘာလံုုးသမားေၾကၿငာတဲ့ နာရီကိုုရွာတာ မေတြ ့လိုု ့ အေရာင္းစာေရးမေလးကိုု ဆိုုင္းဘုုတ္လက္ညိႈးထိုုးၿပၿပီး အဲဒီနာရီ ၾကည့္ခ်င္တယ္လိုု ့ ေၿပာလိုုက္ေတာ့ ငတိမေလးက ေခါင္းအစေၿခအဆံုုး ၾကည့္တဲ့အၾကည့္က မဝယ္ႏိုုင္ဘဲနဲ ့မ်ားဆိုုတဲ့ အထာ။ ဝါရင့္အေရာင္းစာေရးပီသစြာ အၾကည့္ကိုု အၿမန္ရုုပ္သိမ္းလိုု ့ ေနာက္ဆံုုးလိတ္တက္၊ လီမိတက္အက္ဒီရွင္းဆိုုတဲ့အေၾကာင္း ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ အၿပံ ုုးနဲ ့ ရွင္းၿပတယ္။ အေရာင္းစာေရးမ အနားက ထြက္သြားေတာ့မွ ေစ်းႏႈန္းကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အလိုုေလး ဘုုရားေရ ေစ်းၾကီးလိုုက္တာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ႏွစ္လံုုး မစားမေသာက္စုုမွ ဒီနာရီမ်ိဳး ဝယ္ႏိုုင္မယ္။ ဒီလိုုနာရီမ်ိဳး ဝယ္တဲ့သူ ရိွေသးတယ္။ ဒီေလာက္ ေစ်းၾကီးေပးပတ္ေတာ့ေရာ ဘယ္ေတြထူးၿခားမွာတုုန္း။ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုုးလက္ဇ္ေတာ့ဘူး။



တနလၤာေန ့ ရံုုးတက္ေတာ့ လည္ကတံုုးအသစ္ခ်ပ္ကႊ်တ္ေလးနဲ ့ သားသားနားနား ကြ်န္ေတာ္ အရင္လိုု ရိုုးလက္ဇ္မေလး မၿမင္တဲ့ေနရာကေန တိတ္တိတ္ကေလး မေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ရိုုးလက္ဇ္ ၿမင္ေလာက္တဲ့ ေနရာေလာက္မွာ ေစာင့္တယ္။ ရိုုးလက္ဇ္ လာေတာ့မယ့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ အကႌ်ေတြ ဘာေတြဆြဲဆန္ ့၊ ဆံပင္ေတြ သပ္လိုု ့ရယ္ဒီ။ ေဟာ..ရိုုးလက္ဇ္ လာၿပီ။ အနက္ေရာင္မွာ အၿဖ ူေဘာလံုုးစက္ ဂါဝန္ေလးနဲ ့ လွလိုုက္တာ ရိုုးလက္ဇ္ရယ္။ ဆံႏြယ္ေလးေတြ တလြင့္လြင့္နဲ ့ လြင့္ေမွ်ာလာတဲ့ မင္းဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ နတ္မိမယ္ေလးပါပဲ။ ကိုုယ့္အသည္းႏွလံုုးကိုု မင္းရဲ ့ယစ္ပလႅင္ေပၚမွာ ပူေဇာ္ခ်င္္တယ္။ ရုုတ္တရက္ ရိုုးလက္ဇ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကေန ရပ္လိုုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုုမ်ား ၿမင္သြားတာလား ဒိတ္ကနဲ ရင္ခုုန္သြားတယ္။ လား..လား..ဘယ္ကအေကာင္ပါလိမ့္ ရိုုးလက္ဇ္ကိုု ပိုုင္စိုုးပိုုင္နင္းနဲ ့ ေပြ ့ဖက္လိုုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္တကိုုယ္လံုုး ဓာတ္လိုုက္သြားသလိုုပဲ။ ရဲကိုု ဖုုန္းလွမ္းဆက္ တိုုင္ရမလား။ ဖုုန္းထုုတ္လိုုက္ခ်ိန္မွာပဲ ဟင္...ရိုုးလက္ဇ္က အဲဒီေကာင့္ကိုု ၿပန္ဖက္လိုု ့ ၿပံ ုုးရယ္ေနပါလား။

တေနရာမွာ ဝင္းကနဲ လက္သြားသလိုု ၿဖစ္သြားလိုု ့ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မေန ့က ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုုးေပၚလိတ္တက္လီမိတက္အက္ဒီရွင္း ေဘာလံုုးသမားေၾကၿငာတဲ့ နာရီက ဒီေကာင့္လက္မွာ ငွားငွားစြင့္လိုု ့။ ေၾသာ္ ရိုုးလက္ဇ္ခ်စ္သူက ရိုုးလက္ဇ္နဲ ့ပါလား။ ရိုုးလက္ဇ္နဲ ့ ဘယ္လိုုမွ မလိုုက္ဖက္လိုုက္တာဗ်ာ နတ္မိမယ္နဲ ့ ဖားၿပ ုုတ္။ ၃၂ ေခ်ာင္းေပၚေအာင္ ရယ္ေနတာမ်ား ၿမင္းၾကီးက်လိုု ့။ ဒီလိုုေကာင္မ်ိဳးေတြက ရုုပ္ရည္ရူပကာ မရိွရွာေတာ့ အေကာင္းစားေတြသံုုးၿပီး ရုုပ္ထြက္ေအာင္ ဖန္တီးရေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။ အေကာင္းစားေတြသံုုးတိုုင္း ရုုပ္က ထြက္လာတာမွ မဟုုတ္တာ။ ည တေရးႏိုုးလိုု ့ ဒီေကာင့္ရုုပ္ကိုု ၿမင္ရရင္ လန္ ့ေအာ္မိမယ္။ ရိုုးလက္ဇ္က ဒီငနဲသားကိုု ဘာၾကည့္ၾကိ ုုက္ပါလိမ့္ ရုုပ္ရည္ရူပကာေၾကာင့္ေတာ့ မၿဖစ္ႏိုုင္ဘူး။ ပိုုက္ဆံေၾကာင့္လား အရည္အခ်င္းေၾကာင့္လား။ အိုု ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ရိုုးလက္ဇ္နာရီပတ္တဲ့ေကာင္ေတြေရာ၊ အဲဒီေကာင္ကိုု ၾကိ ုုက္တဲ့ေကာင္မေတြေရာ၊ ရိုုးလက္ဇ္နာရီကိုုေရာ ဟြန္ ့... အားလံုုးကိုု အၿမင္ကပ္တယ္...မုုန္းတယ္။

စန္းထြန္း
ဇြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၄။

All photos are from Google.
Credit to https://soundcloud.com/linnith

ပိတ္ရက္ေတြဆိုု လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတာ ၁ လေလာက္ ရိွပါၿပီ။ မၿဖစ္မေန သြားရမဲ့ကိစၥ၊ စာေမးပြဲရိွမွသာ မေလွ်ာက္ၿဖစ္တာ။ ဂႊ်န္လရဲ ့ ပထမပတ္ စေနေန ့မွာေတာ့ ရုုစဗဲ့ကႊ်န္း၊ နာဂိုုခ်ီၿပတိုုက္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ Meetup ဆိုုဒ္မွာ နယူးေယာက္လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ သံုုးဖြဲ ့ကိုု မန္ဘာဝင္ထားတာမွာ ကြ်န္မ အၾကိ ုုက္ဆံုုးအဖြဲ ့က NYC walks : Nature, beauty & peace ဆိုုတဲ့အဖြဲ ့ေလးပါ။ ေအာ္ဂႏိုုက္ဇာ ရြန္က သိသင့္သိထိုုက္တာေတြကိုု စာရြက္ေလးနဲ ့ ပရင့္ထုုတ္လာၿပီး ရွင္းၿပတယ္။ မန္ဘာေတြကလည္း ေဖာ္ေရြၾကတယ္။ ရုုစဗဲ့ကႊ်န္းေလးက မက္ဟန္တန္နဲ ့ ကြင္းၾကားမွာရိွတဲ့ ကႊ်န္းေသးေသးေလး။ ရထားနဲ ့ ေနတိုုင္းၿဖတ္သြားေပမဲ့ တေခါက္မွ မေရာက္ၿဖစ္ဘူးရယ္။ စုုရပ္ Tramway Plaza မွာ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ေန ့လည္ ၁၂ နာရီ မွာ ဆံုုၾကၿပီး ေအာ္ဂႏိုုက္ဇာ ရြန္က ေနာက္က်တဲ့သူေတြကိုု ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု ့က Tram စီးၿပီး ရုုစဗဲ့ကႊ်န္းေလးဆီ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ Tam စီးခက နယူးေယာက္ေၿမေအာက္ရထားလက္မွတ္ MetroCard နဲ ့ ေပးရပါတယ္။

Tram from Manhattan to Roosevelt Island

East River ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ Lantau ကႊ်န္း Giant Buddha ဆီ ေကာင္းကင္ေကဘယ္ကား စီးရတာကိုု သတိရမိတယ္။ Tram သာ ဆိုုတယ္ ေကဘယ္ကား စီးရသလိုုမ်ိဳးပါလား။ ေဟာင္ေကာင္ Peak Tram ကမွ ၆၀ ဒီဂရီ မတ္မတ္ၾကီးကိုု ေမာင္းတက္သြားတာမ်ား တကယ့္ကိုု ရင္တုုန္းပန္းတုုန္။ ဒီထရမ္ကေတာ့ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး။ အဲဒီေန ့က လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူ ၄၅ ေယာက္ ရိွတယ္။ နာမည္ေက်ာ္အာခိတက္ Louis Kahn  တည္ေဆာက္ထားတဲ့ Franklin D. Roosevelt Four Freedoms Park ကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ မက္ဟန္တန္ဖက္ၿခမ္းက UN ရံုုး၊ အင္ပါရာစတိတ္ အေဆာက္အဦး၊ တဝီဝီၿမည္ေနတဲ့ ဟိုုင္းေဝးလမ္းမ၊ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာ၊ ကုုန္တင္သေဘၤာ၊ စပိဘုုတ္ေတြကိုု ေတြ ့ရတယ္။ ေရလည္ေခါင္က ကႊ်န္းေသးေသးေလးမွာ ငွက္ကေလးေတြ အနားယူေနၾကတယ္။

Left side is Manhattan & right side is Roosevelt Island

ကြ်န္မနဲ ့ အဖြဲ ့ၾကသြားတာက သူ ့မိဘေတြက အိႏိၵယေတာင္ပိုုင္း မက္ဒရပ္ကေပမဲ့ သူကေတာ့ စတိတ္မွာေမြး၊ စတိတ္မွာ ၾကီးၿပင္းတဲ့ အိႏိၵယသူေလး ဘဂ်ီနီ။ အုုပ္စုုထဲမွာ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ပါလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ တေနကုုန္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တီဗြီေရွ ့မွာ အခ်ိန္ကုုန္ေနတာ မေရာက္ဘူးတဲ့ေနရာကိုု ေရာက္ဖူးေအာင္၊ လမ္းလည္းေလွ်ာက္ၿဖစ္ေအာင္ ေခၚလာတာတဲ့။ ေခၚလာတဲ့ မိဘကိုုေရာ၊ လိုုက္ခ်င္တဲ့ ကေလးကိုုေရာ ခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ ့။ သူ ့မိဘေတြနဲ ့ ေတာင္တက္၊ Trail ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနၾကမိုု ့ သူ ့အတြက္ မစိမ္းပါဘူးတဲ့။

Concrete Jungle New York

စိန္ ့ပက္ထရစ္ကသီထရယ္ ဘုုရာရိွခိုုးေက်ာင္းရဲ ့ ဒီဇိုုင္နာ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ Smallpox ေဆးရံုုအပ်က္အစီးေတြက သရဲေၿခာက္တယ္လိုု ့ နာမည္ၾကီးပါသတဲ့။ ရြန္က စာရြက္ကိုုင္ၿပီး သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု ေၿပာၿပ၊ ေရွးမွီေနာက္မွီ လူၾကီးေတြက ေၿပာၿပနဲ ့ အေတာ္ဗဟုုသုုတရတယ္။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေနလိုု ့ ေနာက္နားေရာက္သြားရင္ ရြန္ ရွင္းၿပတာ မၾကားရေတာ့ ေနာက္ဆိုု ရြန္နဲ ့ထပ္ခ်ပ္မခြာ သံုုးလွမ္းထက္ ပိုုမေဝးေစနဲ ့လိုု ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေလာင္းအိုုင္လန္စီးတီး open studios ၿပတိုုက္ေတြကိုု ဒီအဖြဲ ့နဲ ့ ပထမဆံုုးသြားတုုန္းက ဒါ meetup အဖြဲ ့လားလိုု ့ သြားေမးတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးနဲ ့ ၿပန္ဆံုုလိုု ့ သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေတြ ့လား အဲဒီအပင္ေတြ အားလံုုးက ခ်ယ္ရီေတြ၊ ဧပရယ္ဆိုု လိႈင္လိႈင္ပြင့္တာ။ ဘရြတ္ကလင္း ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းမွာလည္း ပြင့္တယ္။ ဒီအဖြဲ ့ေတာင္ သြားေသးတယ္ မင္း မလိုုက္ဘူးလား။ အဲဒီတုုန္းက ကြ်န္မက ဒီအဖြဲ ့ကိုု မသိေသးဘူး တၿခားအဖြဲ ့ေတြနဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ။

Franklin D. Roosevelt Four Freedoms Park designed by Louis Kahn

ရြန္က နာမည္ၾကီး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေအာ္ဂႏိုုက္ဇာကြ။ ငါဆိုု သူနဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတာ ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီ။ ေန ့လည္စာစားေတာ့ St. John Divine Catheral ကိုု သြားလည္ဖိုု ့ စီစဥ္တာ ဘုုရားေက်ာင္းက အီးေမးလ္မၿပန္လိုု ့ မသြားၿဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ ့စလိုု ့ ရြန္နဲ ့ ကြ်န္မ စကားလက္ဆံုုက်ပါတယ္။  သူ ေရာက္ဖူးတဲ ့အထဲမွာ ၿပင္သစ္က Notre Dame Catehral ဘုုရားေက်ာင္းက အလွဆံုုးပါတဲ့။ အီတလီ ဗာတီကန္နန္းေတာ္ကိုုမ်ား ေရာက္ဖူးလားေမးေတာ့ သူတိုု ့ေတြက အရမ္းခ်မ္းသာတာတဲ့။ ဘာလိုု ့ ဘုုရားေက်ာင္းေတြက ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတာလဲ မသိဘူး။ အရင္တုုန္းကဆိုု စစ္တပ္ေတာင္ ရိွတာတဲ့။ မင္း ဘာဘာသာဝင္လဲ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ဆိုုေတာ့ သူက အေမရိကန္ဗုုဒၶဘာသာတဲ့။ ဗုုဒၶဘာသာမွာ ေတာင္ပိုုင္းဗုုဒၶဘာသာနဲ ့ေၿမာက္ပိုုင္းဗုုဒၶဘာသာ ရိွတယ္ဆိုုေတာ့ ေထရဝါဒနဲ ့ မဟာယနလားတဲ့။


တရားထိုုင္တဲ့အေၾကာင္း ေၿပာၾကေတာ့ သူက ေန ့တိုုင္း တရားထိုုင္တယ္တဲ့။ တရားမထိုုင္တဲ့ေန ့ဟာ သူ ့အတြက္ မၿပည့္စံုု တခုုခုု လိုုေနသလိုုပဲတဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ နာသီးဝကိုုေတာင္ မနည္းမွတ္ေနရတယ္ဆိုုေတာ့ စိတ္ကိုုခ်ဳပ္မေနထားတဲ့ လႊင့္ေနရင္ ၿပန္ဆြဲယူနဲ ့ တရားၿပသြားေသးတယ္။ တရားဘယ္လိုု ထိုုင္သလဲဆိုုေတာ့ အိပ္ရင္း တရားထိုုင္တာတဲ့။ ကြ်န္မဆိုု တင္ပ်င္ေခြထိုုၿပီး တရားထိုုင္တာေတာင္ အိပ္ငိုု္က္တာ အိပ္ရင္း တရားထိုုင္လိုု ့ကေတာ့ အိုုး...ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ တခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက စာအုုပ္ထဲမွာ ကားေမာင္းေနရင္း၊ အိပ္သာတက္ရင္း၊ ခ်က္ၿပ ုုတ္ရင္း လႈပ္ရွားမူေလးေတြ သိေနတာလည္း တရားထိုုင္တာပါပဲတဲ့။ ရုုစဗဲ ့ကႊ်န္းမွာ ကြင္းဖက္ၿခမ္းဆိုု မက္ဟန္တန္ဖက္ၿခမ္းနဲ ့ ၿခားနားစြာ တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ ဖာရီယာဆိုုတဲ့  နယူးဂ်ာဆီသူေလးနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ ့နဲ ့ ပထမဆံုုး လမ္းေလွ်ာက္တာပါတဲ့။ နယူးဂ်ာဆီက လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြဆိုု မနက္ ၇ နာရီကေနစၿပီး ၁၂ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာတဲ့။ ဟယ္မေလး အဲဒီလိုုမ်ိဳးေတာ့ မေလွ်ာက္ႏိုုင္ေပါင္။ ခရစ္၊ ရိုု ့စ္မယ္ရီတိုု ့နဲ ့ သိကႊ်မ္းရတယ္။

UN Building & Me

ရုုစဗဲ့ကႊ်န္းမွာ လူေနအိမ္ေတြ ရိွပါတယ္။ တံတားၿဖတ္လိုုက္ရံုုနဲ ့ မက္ဟန္တန္ကိုု ငါးမိနစ္အတြင္းေရာက္ေတာ့ အိမ္လခ ေစ်းၾကီးတယ္။ ကြင္းဖက္ကိုု ဘတ္စ္ကားရိွတယ္။ တကၠသိုုလ္ေဆာက္ဖိုု ့ လ်ာထားတယ္လိုု ့ ဆိုုတယ္။ ကႊ်န္းေသးေသးေလးဆိုုေပမဲ့ မက္ဟန္တန္၊ ပင္လယ္၊ ညေနတိုုင္း၊ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု အေၿပးေလ့က်င့္၊ စက္ဘီးစီးႏိုုင္တဲ့ ပန္းၿခံေလးေတြနဲ ့ သာယာသား။ ရုုစဗဲ့တံတားကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ေတာ့ ကေလးအေမက ဘယ္ႏိုုင္ငံကလဲလိုု ့ လာေမးလိုု ့ ၿမန္မာႏိုုင္ငံကလိုု ့ ေၿဖေတာ့ အိုု မိုုင္ဂါ့ ဘုုရားေရ မင္း ဘယ္လိုုလုုပ္ ေရာက္လာတာလဲ... မင္း မိဘေတြ အေၿခအေန ေကာင္းရဲ ့လား...မင္းတိုု ့အစိုုးရက တအားဆိုုးတယ္ေနာ္...။  ၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္း ဘယ္လိုုသိတာလဲေမးေတာ့ ႏိုုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေမရိကန္ေတြ မင္းတိုု ့ၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္း သိတယ္ကြ။ အိုုဘားမားဆိုု ခဏခဏ ၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္း ထည့္ေၿပာတာ။


အက္စတိုုးရီးယားက နာမည္ေက်ာ္ ဂ်ပန္ - အေမရိကန္ ပန္းပုု၊ လန္းစေက့ဒီဇိုုင္နာ Isamu Noguchhi ၿပတိုုက္ကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုု ဒစ္စေကာင့္ရေပမဲ့ အဲဒီေန ့က ေက်ာင္းသားကဒ္ မပါခဲ့ဘူး။ လူရုုပ္တုုေတြေလာက္ပဲသိတဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ နာဂူခ်ီရဲ ့ လက္ရာေတြကိုု နားမလည္ဘူး။ သူ ့ရဲ ့ လန္းစေက့ေရပန္းဒီဇိုုင္းေတြက နာမည္ၾကီးဆိုုပဲ။ အေမရိကန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးစားၾကတယ္။ ဂ်ပန္အနုုပညာလက္ရာဟန္အတိုုင္း ရိုုးရိုုးစင္းစင္းေလးေတြ။ Socrates Sculpture Park မွာ စြန္ ့ပစ္ပစၥည္းေတြနဲ ့ လက္စြမ္းၿပထားေတြကိုု ေတြ ့ေပမဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီ National Gallery of Art က ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုုေတြေလာက္ ကြ်န္မ အၾကိ ုုက္မေတြ ့ဘူး။ ေန ့လည္ ၁၂ နာရီကတည္းက ေလွ်ာက္လိုုက္တာ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ ၄ မိုုင္ ခရီးေပါက္တယ္။ ကယ္လိုုရီ ၃၀၀ ကေန ၅၀၀ ေလာက္ ေလာင္သြားတယ္ထင္ပါ့။

Ron explained the sculptors are famous but I don't remember that.

ဗိုုက္ဆာလာတာမိုု ့ လမ္းထိပ္ယူနန္ဆိုုင္က ၾကက္ေၾကာ္တၿခမ္းဆြဲကာ အိမ္ၿပန္တယ္။ ေကႊ်းသမွ် အကုုန္စားတဲ့ နတ္ဆုုလိုု ့ အမည္တြင္တဲ့ေခြးကိုု ၾကက္အေရခြံ၊ အရိုုး ေကႊ်းတာ အစအနေတာင္ မၿမင္ရဘူး။ မိုုခ်ီလိုု ့ အမည္တြင္တဲ့ ေၾကာင္ကေတာ့ စားရင္လာေမွ်ာ္ ေကႊ်းရင္လည္း မစား။ အဲ ၾကက္ေၾကာ္ေတာ့ နည္းနည္းစားတယ္။ မိုုခ်ီက သူ ့ cat food ပဲ စားတယ္။ လမ္း  ၅ နာရီေလွ်ာက္လိုု ့ ကယ္လိုုရီ ၅၀၀ ေလာက္ ေလာင္ကႊ်မ္းသြားတာကိုု ၾကက္ေၾကာ္ ကယ္လိုုရီ ၇၀၀ ေလာက္ ၿပန္တီးတယ္။ သူ မစားခ်င္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြဆိုု ကယ္လိုုရီအေၾကာင္းၿပၿပီး ၿငင္းဆန္တတ္တဲ့ ရာမားကိုု ကြ်န္မတိုု ့ ခနဲ ့ၾကတာက ညည္း အေမရိကန္ သိပ္ဆန္ေနပါလား။ အေမရိကန္ေတြ ကယ္လိုုရီ သိပ္တြက္တာပဲ အဲ သူတိုု ့ၾကိ ုုက္တဲ့ Fast Food ေတြက်ေတာ့ ကယ္လိုုရီ မတြက္ေတာ့ဘူး။

My favorite one in The Noguchi Museum

Smile :)

Summer is awesome. :)

ဘေရာင္းဇ္ Bronx က နာမည္ေက်ာ္ နယူးေယာက္ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းကိုု ေနာင္တပတ္ စေနေန ့မွ သြားလည္ရေအာင္။

စန္းထြန္း
ဂႊ်န္ ၂၉ ၊ ၂၀၁၄။

Reference : http://www.meetup.com/NYC-walks-Nature-beauty-peace/events/186927932/

အေမရိကန္ၿပည္ လြတ္လပ္ေရးရံုုးပိတ္ရက္ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ က ေသာၾကာေန ့မွာ က်ေရာက္တာမိုု ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြပါေပါင္းရင္ ရတဲ့ အားလပ္ရက္ ၃ ရက္မွာ ဘယ္သြားလည္ရင္ ေကာင္းမလဲလိုု ့ ရွာေဖြေတာ့ မိန္းၿပည္နယ္က ဘားဟာဘားခရီးစဥ္ကိုု သြားေတြ ့တယ္။ Buy 2 Get 1 Free ဆိုုေပမဲ့ တကိုုယ္ေတာ္ခရီးထြက္တာမိုု ့အဲဒီဒစ္စေကာင့္ေတြ မရၿပန္ဘူး။  မိန္းၿပည္နယ္က နယူးေယာက္ရဲ  ့ အေရွ ့ေၿမာက္ဖက္ မိုုင္ ၅၀၀ ၊ ၈ နာရီ အေဝးမွာပါ။ ဘရြက္ကလင္း Brooklyn၊ မက္ဟန္တန္ Mahhatan ၊ ကြင္း Queens က ဖလပ္ရွင္း Flushing စုုရပ္ထဲမွာ ဖလပ္ရွင္းက အနီးဆံုုး။ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ မနက္ ၈ နာရီခြဲ စုုရပ္ေရာက္ေတာ့ အယ္မေလး လူေတြဆိုုမွ အမ်ားၾကီး။ ၂ ရက္ ခရီး၊ ၃ ရက္ခရီး တိုုးကားေတြမွ မနည္းမေနာ။ အိႏိၵယ၊ စပန္းနစ္ Spanish ၊ အၿဖ ူ သံုုးအုုပ္စုုေလာက္ပဲ ေတြ ့တယ္၊ အမ်ားစုုက ကြိစိကြစိ တရုုတ္ေတြ။

မိန္းၿပည္နယ္ ၃ ရက္ခရီးစဥ္ တိုုးကား ၇ စီးထြက္တာမွာ ကိုုယ့္ကားက  နံပါတ္ငါး။ ကြိစိကြစိ တရုုတ္ေတြၾကားထဲ တေယာက္တည္း ေငါင္စင္းေနတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု မိဘေတြနဲ ့ ခရီးထြက္လာတဲ့ အိႏိၵယမေလးက လာမိတ္ဖြဲ ့တယ္။ ဘယ္ကိုုသြားမွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္ခရီးစဥ္လဲ၊ ကားနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲနဲ ။ သူတိုု ့လည္း အက္ေကဒီးယား Acadia ဘားဟာဘား Bar Harbor ၃ ရက္ ခရီးစဥ္။ ဒါေပမဲ့ ကားနံပါတ္တစ္တဲ့။ ဟိုုးနားက စပိန္မေလးနဲ ့ သူ ့မိဘေတြလည္း အဲဒီခရီးစဥ္ပဲ။ သူတိုု ့လည္း ကားနံပါတ္ငါးတဲ့ မင္းနဲ ့တစ္ကားတည္းပဲ။ ကိုုယ္တိုု ့တိုုးဂိုုက္က အရပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗလေတာင့္ေတာင့္နဲ ဒဲရက္ေလာတဲ့။ ထိုုင္ခံုုနံပါတ္၊ သူ ့ဖုုန္းနံပါတ္ပါတဲ့ ကဒ္ေတြကိုု ေပးတယ္။

နာမည္ေက်ာ္ ေဝလငါး သြားၾကည့္တဲ့ သေဘၤာ

ကိုုယ္တိုု ့အတူထိုုင္ရတာက တရုုတ္မ။ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသား သူ ့သားႏွစ္ေယာက္က ေဘးခံုုမွာ။ သူတိုု ့အဖြဲ ့က ၁၃ ေယာက္ တေယာက္မွ တရာပဲ ေပးရတယ္တဲ့။ ကိုုယ္က ၂၅၀ ေပးရတာဆိုေတာ့ ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆိုု အြန္လိုုင္းကေန မဝယ္ဘဲ တရုုတ္တန္းမွာ သြားဝယ္တဲ့။ ၂၁၅ မိုုင္ ၄ နာရီေလာက္ေမာင္းရၿပီး ေန ့လည္ ၁ နာရီေလာက္ဆိုု ေဘာ္စတြန္ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ ေန ့လည္ ၁ နာရီခြဲမွာ ေဘာစတြန္ ဟာဘားခရႈသေဘာၤစီးရမွာမိုု ့ ေန ့လည္စာစားဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွဘူး။ သေဘာၤစီးၿပီးရင္ ဆန္းဒြစ္၊ ပီဇာ၊ ေပါင္မုုန္ ့တိုု ့ရႏိုုင္တဲ့ အနီးအနားက 711 မွာ ေန ့လည္စာ ၿဖစ္သလိုုစားၿပီး ညေနစာကိုုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေလး စားၾကရေအာင္တဲ့။ မိန္း Maine၊ မန္ဆာခ်ဴးဆက္ Massachusetts၊ နယူးဟမ္ရိႈင္းရား New Hampshire၊ ဗာမြန္ Vermont ၊ ရိုုဒီအိုု္င္လန္ Rhode Island၊ ကြန္နက္တီကပ္ Connecticut အေရွ ့ေၿမာက္ဖက္ ၿပည္နယ္ေၿခာက္ခုုကိုု နယူးအဂၤလန္ေဒသလိုု ့ ေခၚပါတယ္။ နယူးအဂၤလန္ေဒသရဲ  ့ ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြခ်ိန္ဟာ အင္မတန္လွတယ္လိုု ့ နာမည္ၾကီးပါတယ္။

ဟားဗတ္၊ အမ္အိုုင္တီ၊ ေယးလ္ နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္၊ ၿဗိတိန္ပါလီမန္က အခြန္အတုုပ္ စည္းၾကပ္တာကိုု ဆန္ ့က်င္ခဲ့တဲ့ ေဘာစတြန္တီးပါတီ၊ အရသာထူးလွတဲ့ ပင္လယ္စာ၊ ေရွးေခတ္လက္ရာ အေဆာက္အဦးေတြေၾကာင့္ ေဘာ္စတြန္ဟာ အၿမဲစည္ကားသလိုု  နယူးေယာက္၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီလိုု  အၾကိမ္ၾကိမ္ေရာက္ေပမဲ့လည္း ၿငီးေငြ ့မသြား ဘယ္အခ်ိန္မဆိုု  စိတ္ဝင္စားစရာေတြ၊ အသစ္အသစ္ေတြနဲ ့ အၿမဲတမ္း လန္းဆန္းေနတဲ့ၿမိ ုု ့။ ကိုုယ္ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ၿမိ ုု ့ေလးက တကယ့္ကိုု ေသးေသးေလး နာရီဝက္ဆိုု တၿမိ ုု ့လံုုးႏွံ ့တယ္။ အဲဒီတုုန္းက ကိုုယ့္ၿမိ  ုု ့ကလြဲရင္ တၿခားၿမိ ုု ့ေတြ အကုုန္ၾကီးတယ္လိုု ့ ေတြးတယ္။ နယူးေယာက္မွာေနေတာ့ တၿခားၿမိ ုု ့ေတြကိုု နယူးေယာက္ေလာက္ မၾကီးဘူးလိုု ့ ေတြးၿပန္တယ္။ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္က ခရႈသေဘၤာ၊ ၿပတိုုက္၊ တိရစ ၦာန္ရံုုဝင္ခ ၁၀၀ ေက်ာ္ ထပ္ေကာက္ပါတယ္။


ေဘာ္စတြန္ဟာဘားခရႈစီးဖိုု ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေစာေနေသးတာမိုု ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုုင္ကိုု ဝင္တယ္။ ဖီလာဒဲဗီးယားသြားတုုန္းက သိကႊ်မ္းခဲ့တဲ့ စပိန္မၾကီးက ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ အမွတ္တရ မက္ဂနစ္ (သံလိုုက္) ေတြဝယ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာမွာ ကပ္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအိုုင္ဒီယာေလးကိုု သေဘာက်လိုု ့ ေဘာ္စတြန္ေရာက္တုုန္း ေဘာ္စတြန္ မက္ဂနက္ေတြ ရွာဝယ္တယ္။ တခ်ိဳ ့က မက္ခြက္၊ ကီးခ်ိန္း၊ အကႌ်ေတြဝယ္တယ္။ မက္ဂနက္က ေစ်းလည္းသက္သာတယ္ တခုုမွ ၂ က်ပ္၊ ၃ က်ပ္ေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ ေရခဲေသတၱာမွာ ကပ္ေတာ့ ေနရာလည္းမယူဘူး။

 ဂ်ဴလိႈင္ ၄ မွာ မိုုးက သည္းသည္းမည္းမည္း  လည္လိုု ့မေကာင္းဘူး။ ရာသီဥတုုကသာ မေကာင္းတာ ဟာဘားခရႈ Bar Harbor Cruise ၊ ေဝလငါးၾကည့္တဲ့ခရႈ Whale Watch Cruise၊ ဒက္တိုုး Duck Tour၊ ေဘာစတြန္ထေရာ္လီကား Boston Trolley ေတြမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုုးေနတာပဲ။ ကံေကာင္းစြာနဲ ့ သေဘာၤအၿမီးပိုုင္းမွာ ထိုုင္ခံုုေလး တစ္ခံုုရတယ္။ မက္တပ္ရပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး။ အၿဖ ူမိသားစုုက အန္ကယ္ၾကီး၊ ကေလးေတြ၊ ေနာက္က မက္တပ္ရပ္ေနတဲ့ အၿဖ ူစံုုတြဲနဲ ့ ကိုုယ္ နည္းနည္းေလး ဟထားတဲ့ ၿပတင္းေပါက္ကေန တေယာက္တလွည့္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ တကယ္လိုု ့မ်ား ေနသာခဲ့ရင္ ဓာတ္ပံုုေတြ အေတာ္လွမွာ။ ခုုေတာ့ ေမွာင္မည္းအံုု ့မိႈင္းေနတာေတာင္ ေဘာ္စတြန္က လွၿမဲလွဆဲ။ ေဘာစတြန္မွာ ဘုုတ္ေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဂိုုက္က ရွင္းၿပေပမဲ့ သေဘၤာအၿမီးပိုုင္းေရာက္ေနၿပန္၊ မိုုးကတဖြဖြဲရြာ၊ လူေတြကလည္း ကႊ်ပ္ကႊ်ပ္ညံ ဆိုုေတာ့ ဘာမွမၾကားလိုုက္ရဘူး။

Super Duper Duck

Leonard P.Zakim Bunker Hill Memorial Bridge ၂၀၁၂ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ ရာမားရိွတဲ့ ေဘာ္စတြန္ကိုု လာလည္တုုန္းက ဆူနမ္က အိပ္ေနတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု  ႏိႈးၿပီး ၾကည့္ခိုုင္းတဲ့ ၾကိ ုုးတံတား ညဖက္ဆိုု မီးေရာင္ေတြနဲ ့ အေတာ္လွတယ္

ေရထဲမွာ ၿမွပ္ေတာ့မလိုုနဲ ့ တေရြ  ့ေရြ ့ခရီးႏွင္ေနတဲ့ အဝါေရာင္သေဘာၤေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသလိုု ၿမွပ္ေတာ့မလိုုနဲ ့ အသည္းတယားယား ၿဖစ္ေစတာမိုု ့ အားလံုုးက ဓာတ္ပံုုမရိုုက္ဘဲ မေနႏိုုင္ဘူး။  စူပါဒူပါဒက္တိုုး Super Duper Duck Tours ပါတဲ့ ။ ခရီးစဥ္ေအာက္မွာ ေပးထားတဲ့ တခ်ိဳ ့ကြန္ ့မန္ ့ေတြ မွန္တယ္။ ေဘာ္စတြန္ဟာဘားခရႈက ဒက္တိုုးေလာက္ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့မေကာင္းဘူး။ အသိအစ္မက ေဘာစတြန္မွာ ေဝလငါးသြားၾကည့္တာ နာမည္ၾကီးတယ္လိုု ့ သတင္းေပးတယ္။ ေဘာ္စတြန္မွာ သြားလည္သင့္တဲ့ေနရာေတြ ရွာေဖြေတာ့ ဒက္တိုုးနဲ ့ ေဝလငါးၾကည့္တာကိုု စတားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးထားၾကတယ္။ က်ဴတန္းၾကီး ရွည္လြန္းတဲ့ Legal Seafood ဆိုုင္ထဲ ဝင္ေတာ့ နာရီဝက္အတြင္းေတာင္ အစားအေသာက္ေတြ ရပါ့မလား။ တိုုးနဲ ့သာ မဟုုတ္ခဲ့ရင္ ေစာင့္မွာေသခ်ာတယ္။ တိုုးရဲ ့ မေကာင္းတဲ့အခ်က္က သြားသုုတ္သုုတ္၊ စားသုုတ္သုုတ္၊ အခ်ိန္နဲ ့ ခရီးႏွင္ရတာမိုု ့ ေအးေအးေဆးေဆး မရိွဘူး။

ဘက္ဂ်က္တိုုးကားမိုု ့ ကားမွာ အိမ္သာပါေပမဲ့ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး ရႈးရႈးေပါက္ရင္ တကားလံုုး ေကာ္ဖီနံ ့ သင္းေနမွာမိုု ့ အေရးေပၚအေၿခအေနမွ သံုုးပါမယ္တဲ့။ အီးအီးပါရင္ တကားလံုုး အီးအီးနံ ့ေတြ လိႈင္ေနမွာေပါ့ေနာ္ (ဂိုုက္ေၿပာတာမဟုုတ္ဘူး ကိုုယ္ ေတြးမိတာပါ)။ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းၿပီးရင္ အိမ္သာအတြက္ Rest Area ေတြမွာ ရပ္ေပးပါတယ္။ ေဘာ္စတြန္ဟာဘားခရႈၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္သြားလည္မဲ့ေနရာက ေဘာ္စတြန္ကေန ၂၅ မိုုင္ နာရီဝက္ ေမာင္းရတဲ့ စလမ္း Salem ၿမိ  ုု ့ငယ္ေလးက Salem Witch Museum ပါ။ ေလးနာရီခြဲမွာ ၿပသတဲ့ ရိႈးၾကည့္ဖိုု ့ ခန္းမေဆာင္ထဲဝင္ေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနတာပဲ။ မန္ဒရင္၊ ကန္တုုန္စကားေၿပာ နားၾကပ္ေလးေတြ ေဝပါတယ္။ အနားကေန တံၿမက္စည္းစီး စုုန္းမၾကီး ပ်ံသြားေလမလား၊ ဝတ္ရံုုနက္ၾကီးၿခံ ုုထားတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းစိမ္းၾကီး ရုုတ္တရက္ အနားေရာက္လာလိုု ့ လန္ ့ေအာ္ေလမလား။ ကိုုယ္ထင္တာေတြ တခုုမွ မဟုုတ္ဘူး။ အရုုပ္ေတြကိုု မီးေမာင္းထုုိးၿပၿပီး ရွင္းၿပေနတာမ်ား လန္ ့ဖိုု ့ေနေနသာသာ ပ်င္းလြန္းလိုု ့ သမ္းေတာင္သမ္းတယ္။

ေဘာ္စတြန္ ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္

နာမည္ၾကီး ေဘာ္စတြန္ဒက္တိုုး Boston Duck Tour

ၿပီးရင္ ၿပတိုုက္ဂိုုက္ေကာင္ေလးက စုုန္းအေၾကာင္းေတြ ရွင္းၿပပါတယ္။ တံၿမက္စည္းစီး၊ မ်က္ႏွာအစိမ္းေရာင္ၿခယ္ ေၾကာင္နက္ေလးကိုု ပခံုုးထက္မွာ ခ်ီထားတဲ့ စုုန္းေတြအေၾကာင္း။ ၁၉၉၀ ေလာက္အထိ တရားစြဲဆိုု ကြက္မ်က္ခံရတဲ့ စုုန္းေတြအေၾကာင္း၊ ညည့္သန္းေခါင္ယံ ေတာအုုပ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဝိညဥ္ေတြနဲ ့ေတြ ့လိုု စုုန္းအတတ္ပညာ ရသြားတဲ့သူေတြအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းသား။ ကိုုယ္တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက  ကိုုယ္တိုုင္ၾကံ ုုဖူးတာလည္းမဟုုတ္ ၾကားဖူးနားဝ စိတ္ကူးယဥ္ ထင္ရာၿမင္ရာေတြနဲ ့စုုန္း၊ သရဲပံုုၿပင္ေတြ ေၿပာၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ေၾကာက္လိုု ့အိမ္သာ မသြားရဲေတာ့ဘူး။ ေတာနယ္ဖက္မွာေတာ့ အိမ္သာေတြက အိမ္ရဲ ့အေဝးမွာ ရိွတတ္တယ္။ မီးစုုန္းေလး ဖ်ပ္ခနဲ လက္လိုုက္ရင္ပဲ ပံုုၿပင္ထဲက ညဖက္ထြက္တတ္တဲ့ ခ်ီးစားစုုန္း၊ သရဲေခါင္းၿပတ္ၾကီးေတြမ်ားလား။ မ်က္လံုုးကိုု စံုုမွိတ္လိုု ့ ေတြးမိတာနဲ ့ ေၾကာက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ပိုုးစုုန္းၾက ူး ။

အရင္ေခတ္တုုန္းက စုုန္းလိုု ့ စြပ္စြဲခံရသူေတြက ေဆးကုုသေပးသူ Healer ေတြပါ။ ေဆးေပးမွားလိုု ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ကုုလိုု ့မရေတာ့ရင္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ လူနာေသသြားခဲ့ရင္ စုုန္းလိုု ့စြပ္စြဲခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးပညာေတြ တိုုးတက္လာတာေရာ၊ ဆရာဝန္ေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ သူတိုု ့က ေပၚၿပ ူလာ မၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီၿမိ  ုု ့မွာ စုုန္းလိုု ့ထင္ရတဲ့သူေတြဟာ သာမာန္လူေတြလိုုပဲ ေနထိုုင္ပါတယ္။ သူတိုု ့ယံုုၾကည္တဲ့ ဘာသာေရးထံုုးထမ္းစဥ္လာေတြကိုု လိုုက္နာပါတယ္။ ၿမိ ုု ့ထဲက ဆိုုင္ေတြမွာ အဲဒီဘာသာေရးဆိုုင္ရာစာအုုပ္ေတြ၊ အသံုုးအေဆာင္ေတြကိုု ေတြ ့ရပါလိမ့္မယ္လိုု ့ ဂိုုက္က ရွင္းၿပတယ္။ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ေတြရိွရင္ ဝတ္ရံုုၾကီးေတြ ဝတ္ဆင္ေလ့ရိွပါသတဲ့။

အဲဒီ ဦးထုုပ္ေလးေဆာင္းၿပီး ဓာတ္ပံုု ရိုုက္ၾကတယ္

စလမ္း Salem ကေန မိန္းၿပည္နယ္ ဝါးတားဗီလ္ Waterville ၿမိ ုု ့ေလးဆီ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းၿပီး အဲဒီမွာ ညအိပ္မွာပါ။ မေန ့ညက အိပ္ေရးပ်က္တာေရာ၊ ပေရာဂ်က္ၿပီးၿပီမိုု ့ ကလိုုင္းရင့္ အမ္တီေအရံုုးရဲ ့ ဆာဗာအသစ္မွာလည္းတင္ေရာ ရုုတ္တရက္ Excel sheet ေတြက Error ၿပလိုု ့ ေခါင္းေတာက္ေအာင္ ေၿဖရွင္းရတာမိုု ့ အရင္ရက္ေတြတုုန္းက ပင္ပန္းထားတာေတြကိုု အတိုုးခ်ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္တာကိုု ေဘးက တရုုတ္မက နင္ ေတာ္ေတာ္အိပ္ႏိုုင္တာပဲေနာ္တဲ့။ ႏိုုးလာေတာ့ မိန္းၿပည္နယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ မိုုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနဆဲ။ ဟိုုင္းေဝးလမ္းမတေလွ်ာက္က ပင္လယ္ကမ္းရိုုးတန္း၊ တၿခားၿပည္နယ္ေတြထက္ သစ္ပင္ေတြ ထူထပ္တာကိုု သတိမထားမိဘဲ မေနႏိုုင္ဘူး။ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ ပိတ္ရက္မိုု ့ ဆိုုင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ပါတယ္။ ဟိုုတယ္နားက ေဝါမတ္ Wallmart စားေသာက္ဆိုုင္၊ Ruby Tuesday ဆိုုင္ေတြ ည ၉  နာရီေလာက္ထိပဲ ဖြင့္မွာမိုု ့ ဟိုုတယ္ေရာက္တာနဲ ့ အနားမယူဘဲ ညေနစာ ထြက္စားဖိုု ့ ဂိုုက္က သတိေပးပါတယ္။

3 stars ဟိုုတယ္ဆိုုေပမဲ့ အေတာ္ေလးေကာင္းသား ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုုတင္ နွစ္ခုုပါတဲ့ အခန္းကိုု တစ္ေယာက္တည္းယူရလိုု ့ ေစ်းၾကီးတာ။ ဟိုုတယ္အခန္းက ကိုုယ္တိုု ့နယူးေယာက္တိုုက္ခန္းေလာက္ က်ယ္တယ္။ အထုုပ္ခ်ၿပီး ထြက္ေတာ့ ေရွ ့က ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကိုု ညေနစာ ဘယ္မွာသြားစားမွာလဲလိုု ့ေမးေတာ့ ဟိုုတယ္ေဘးက Gorvenor စားေသာက္ဆိုုင္မွာ သြားစားမွာတဲ့။ ကိုုယ္က တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္လာတာ ညေနစာ အတူလိုုက္စားလိုု ့ရမလားေမးေတာ့ ဝဲကမ္းပါတဲ့။ မိတ္ဆက္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္က ဗီနီဇြဲယားသူ စတား (နာမည္ရင္းက ေခၚရခက္လိုု ့ သူ ့နာမည္က စတားလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရလိုု ့ စတားလိုု ့ ေခၚပါတဲ့)၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အာရွသူလိုု ့ ထင္ရတဲ့ ပါရာေဂြးသူ ပက္ထရီရွာ။ ကိုုယ္က ၿမန္မာဆိုုေတာ့ စတားက သူ ့သူငယ္ခ်င္း ေအမီက ၿမန္မာတဲ့၊ ၿမန္မာႏိုုင္ငံအေၾကာင္း၊ အေမစုုအေၾကာင္း၊ နယူးေယာက္မက္ဟန္တန္က ကက္ေဖးမဂၤလာ Cafe Mingala ၿမန္မာစားေသာက္ဆိုုင္အေၾကာင္း သိတယ္။

Famous Lobster Roll & New England Chowder

မယ္စၾကဝ႒ာၿပိ ုုင္ပြဲမွာ ဗီနီဇြဲလားမယ္ေတြက အၿမဲတမ္း  Top 4 မွာ ပါတယ္ေနာ္လိုု ့ေၿပာေတာ့ သူတိုု ့ႏိုုင္ငံမွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တိုုင္းရဲ ့ ရည္မွန္းခ်က္က မယ္စၾကဝ႒ာၿပိ ုုင္ပြဲဝင္ဖိုု ့တဲ့။ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးဆိုုရင္ ေအဂ်င္စီေတြက မယ္ၿပိ ုုင္ပြဲဝင္ဖိုု ့ လာကမ္းလွမ္းတာတဲ့။ မယ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြကလည္း မ်ားမွမ်ား အၿပိ ုုင္အဆိုုင္။ မလွရင္လည္း ကိစၥမရိွပါဘူးတဲ့ ပလပ္စတစ္ဆာဂ်င္ရီနဲ ့ ခြဲစိတ္ၿပ ုုၿပင္လိုုက္ေတာ့ အားလံုုးလွသြားတာပါပဲတဲ့။ သူ ့အစ္ကိုု သူငယ္ခ်င္းမေလးက အရပ္ရွည္ရွည္ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး။ ေက်ာင္းက မယ္ၿပိ ုုင္ပြဲၿပီးေတာ့ ေအဂ်င္စီက လာဆက္သြယ္ၿပီး မယ္စၾကဝ႒ာၿပိ ုုင္ပြဲဝင္ဖိုု ့ တိုုက္တြန္းတယ္တဲ့။ ပလပ္စတစ္ဆာဂ်င္ရီလုုပ္ဖိုု ့ ေၿပာတာ သူက လံုုးဝမလုုပ္ဘူးလိုု ့ ၿငင္းသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ဝင္ မယ္စၾကဝ႒ာၿဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမယ္နာမည္ကိုု မေမးလိုုက္မိဘူး။ ဗီနီဇြဲလားမွာ အၿပင္သြားမယ္ဆိုုရင္ မိတ္ကပ္၊ ဝတ္စားေကာင္းလွ ဝတ္ၿပီးမွ သြားၾကတာတဲ့။ ခုုလိုုမ်ိဳး မ်က္ႏွာေၿပာင္၊ တီရွပ္၊ ဂ်င္းပင္နဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ အၿပင္မသြားဘူးတဲ့။ ရံုုးပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္ ဆံသဆရာကိုု ဖုုန္းဆက္ေခၚၿပီး အိမ္မွာပဲ ဆံပင္အလွၿပ ုုၿပင္ၾကတာ ထံုုးစံပါတဲ့။

ဗီနီဇြဲလားမွာ ဘယ္ေနရာကိုု သြားလည္ပတ္ဖိုု ့ ညႊန္းခ်င္လဲဆိုုေတာ့ ပင္လယ္တဲ့။ အေမရိကန္ကိုု ရန္သူလိုု သေဘာထားတဲ့ ဗီနီဇြဲလားသမၼတ ဟူကိုုခ်က္ ေသသြားၿပီေနာ္။ ေနာက္တက္လာတဲ့ သမၼတက ဘယ္လိုုလဲေမးေတာ့ ထူးမၿခားနားပါပဲတဲ့။ ပါရာေဂြးသူကေတာ့ ပါရာေဂြး နယ္စပ္နားက ဘရာဇီး၊ အာဂ်င္တီးနား ႏိုုင္ငံေတြၾကားက Iguazu ေရတံခြန္ကိုု ညႊန္းပါတယ္။ ဗင္နီဇြဲလားနဲ ့ ပါရာေဂြး ဘယ္လိုုမိတ္ေဆြၿဖစ္တာလဲလိုု ့ေမးေတာ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြတဲ့။ ဘယ္လုုပ္သလဲေမးေတာ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုုေတြကိုု ၿပ ုုစုုေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့သူေတြတဲ့။ မန္ေနဂ်ာက ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း Blueberry Pie ၊ ေလာ့စတာ Lobster စားၿဖစ္ေအာင္စားဖိုု ့ မွာတာေၾကာင့္ Lobster Roll နဲ ့ Chowder လိုု ့ေခၚတဲ့ နယူးအဂၤလန္စြပ္ၿပ ုုတ္မွာတာ အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ အနီးအနားက ေဝါမတ္ Wallmart ကိုု အေညာင္းေၿပ အညာေၿပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့မွာ ေဝါမတ္စတိုုး မရွိဘူး။

credit to Google - Iguazu Falls

credit to Google - Iguazu Falls

တီရွပ္ ၁ ထည္ သံုုးက်ပ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၁ ထည္ ၃ က်ပ္၊ ၅ က်ပ္ တန္လိုု ့တဲ့ ဝယ္ၾကတယ္။ တေလာကပဲ နယူးေယာက္မွာ ပက္ထရစ္ရွာ တီရွပ္ ၁ ထည္ ဝယ္တာ ၃၀ ေပးရတယ္တဲ့။ ေဝါမတ္မွာဆိုုရင္ ၁၀ ထည္ေလာက္ ဝယ္လိုု ့ရတယ္။ ကမ္းေၿခမွာ ေရကူးဝတ္စံုု၊ စက္ဆီဂါဝန္ေလးေတြဝတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္မဟဲ့လိုု ့ ၾကံစည္ထားတဲ့ ပါရာေဂြးသူရဲ ့အၾကံ အထမေၿမာက္လိုုက္ပါဘူး။ မိုုးက သည္းသည္းမည္းမည္းရြာ ေလထန္ေနလိုု ့ နည္းနည္းေတာင္ ေအးစိမ့္ေနေသးတယ္။ ေရကူးဝတ္စံုု၊ စက္ဆီဝါဝန္ေလးေတြပဲ ယူလာတဲ့ ပါရာေဂြးသူ ေဝါမတ္မွာ အေႏြးထည္ရွာပံုုေတာ္ဖြင့္ေတာ့ ေႏြရာသီမိုု ့လိုု ့ အေႏြးထည္ မရိွပါဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ လက္ရွည္အကႌ် တစ္ထည္ဝယ္ အေပၚကေန ရွပ္အကႌ်တထပ္ ထပ္ဝတ္၊ ပါဝါေလးပတ္ၿပီး စတိုုင္ထုုတ္တယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ကားေပၚက  ဖိလစ္ပိုုင္မေတြလည္း ေဝါမတ္မွာ ေလ်ာ့ပင္းေနတာေတြ ့တယ္။

Salem Witch Museum က ၿပပြဲက ပ်င္းဖိုု ့ေကာင္းလိုုက္တာလိုု ့ဆိုုေတာ့ သူတိုု ့လည္း အဲဒီလိုု ေတြးတယ္တဲ့။ ၃ ဒီ ရုုပ္ရွင္သာဆိုုရင္ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းမွာ။ စတားက ေအးေလ အရုုပ္ေတြက တုုပ္တုုပ္မွ မလႈပ္တာ။ နည္းနည္းေလး လႈပ္ရင္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ ေကာင္းမွာ။ ေဘာ္စတြန္ ဟာဘားခရႈကလည္း ပ်င္းစရာ ေကာင္းလိုုက္တာေနာ္။ ေဘာ္စတြန္မွာ ဝမ္းကြဲအမ်ိဳးေတြရိွတဲ့ စတားက ေဘာ္စတြန္ကိုု အေခါက္ေခါက္ ေရာက္ဖူးၿပီးသားမိုု ့လိုု ့ ေဘာ္စတြန္ဟာဘားခရႈကိုု  မစီးပါဘူးတဲ့။ ဟိုုတယ္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီ ထိုုးၿပီး။ ေရခ်ိဳးၿပီး အိပ္လိုုက္တာ မနက္ ၆ နာရီခြဲ ေမာ္နင္းေကာ ကလင္ ကလင္ ဖုုန္းသံအက်ယ္ၾကီး ထၿမည္ေတာ့မွ ႏိုုးေတာ့တယ္။ ဒုုတိယေန ့ ဘားဟာဘား Bar Harbor ဆီ သြားတဲ့အေၾကာင္း အပိုုင္း ၂ မွာ ဆက္ပါမယ္။

Happy Traveling !

စန္းထြန္း
ဂ်ဴလိႈင္ ၁၇၊ ၂၀၁၄။

ကလင္..ကလင္ ေမာနင္းေကာ ဖုုန္းသံအက်ယ္ၾကီး ၿမည္တာနဲ ့ အိပ္ယာက ဝုုန္းကနဲထ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုုက္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္မွာ မနက္ ၇ နာရီတိတိ။ ၆ နာရီ ၄၅ မွာ စေကႊ်းတဲ့ ဟိုုတယ္ကမနက္စာ သြားစားေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္း အန္ယူအက္စ္ေက်ာင္းမွာတုုန္းက ပေရာဂ်က္အတြက္ ခ်ိန္းလိုုက္ရင္ တရုုတ္ေက်ာင္းသားေတြက သတ္မွတ္ထားခ်ိန္ထက္ ေစာၿပီး ေရာက္ေလ့ရိွတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ကေတာ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္း ေရာက္ေပမဲ့လည္း ၿမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတိုုင္း ေနာက္ၿမဲ ေနာက္က်ဆဲ။ ကိုုစိုုင္းက မင္းတိုု ့ေတြ အခ်ိန္မွီ မေရာက္ႏိုုင္ရင္ မခ်ိန္းနဲ ့ ၿမန္မာေတြကိုု အထင္ေသးသြားေအာင္ မလုုပ္နဲ ့လိုု ့ ဆံုုးမေလ့ရိွတယ္။ တရုုတ္ေက်ာင္းသားေတြကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ အေၿခခံပညာေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ခ်ိန္းထားခ်ိန္ထက္ ေစာေစာေရာက္ႏွင့္ဖိုု ့ ေလ့က်င့္သင္ၾကားခဲ့ပါသတဲ့။

ယူအက္စ္ေက်ာင္းမွာ ပထမဆံုုးသင္တဲ့ သင္ခန္းစာက အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမူအေၾကာင္းပါ။ ခ်ိန္းထားတာ ရိွလိုု ့ကေတာ့ စကားေၿပာေနတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ခ်ိန္းထားတာရိွေသးလိုု ့ သြားေတာ့မယ္လိုု ့ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္သြားတတ္တဲ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း။ ခ်ိန္းထားတာကိုု ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတာဟာ တဖက္သားကိုု မေလးစားရာေရာက္တယ္လိုု ့ အေမရိကန္ေတြက ယူဆပါသတဲ့။ ေပါင္မုုန္ ့မီးကင္၊ ႏြားႏိုု ့၊ ေကာ္ဖီ၊ ဆန္းကစ္ေဖ်ာ္ရည္ ေတြရိွေပမဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ ့ ပန္းသီးပဲ စားၿဖစ္တယ္။ ဒီက ငွက္ေပ်ာသီးေတြက အဝါေရာင္ေလး သန္းေနတယ္ဆိုုရင္ပဲ မွည့္ေနၿပီ။ ဝါးတားဗီလ္ Waterville ကေန ဘားဟာဘား Bar Harbor ကိုု  မိုုင္ ၁၀၀၊ ၂ နာရီ ခရီး ေမာင္းရမွာပါ။ သတ္မွတ္ခ်ိန္က မနက္ ၇ နာရီခြဲ ဆိုုေပမဲ့လည္း ကားေရာက္လာတဲ့ ၈ နာရီမွာ စတင္ပါတယ္။ ဒီေန ့လည္း ဒီဟိုုတယ္မွာပဲ ညအိပ္မွာမိုု ့ လက္ဆြဲအိတ္၊ လက္ေက့အိတ္ေတြ သယ္ဖိုု ့မလိုုဘူးလိုု ့ ဂိုုက္က မွာထားေတာ့ ေက်ာပိုုးအိတ္တစ္လံုုးပဲ။


ဒီေန ့ခရီးစဥ္က အက္ေကဒီယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ Acadia National Park က သိမ္းငွက္ေရကန္ Eagle Lake၊ ကက္ဒီလက္ေတာင္ထိပ္ Cadillac Mountain၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေက်ာက္ေတာင္ေအာက္မွာ ပင္လယ္ေရတိုုက္စားလိုု ့လိႈက္ေခါင္းငယ္ေလး ၿဖစ္ေနၿပီး ဒီေရေတြက လိႈဏ္ေခါင္းငယ္ေလးထဲဝင္ အရိွန္နဲ ့ၿပန္ထြက္လာၿပီး ေက်ာက္ေတာင္ေတြကိုု ဝင္ေဆာင့္တဲ့အခါ အၿမင့္ေပ ၄၀ အထိ ေရေတြၿဖာက်ၿပီး မိုုးၿခိမ္းသံလိုုမ်ိဳး ခပ္အုုပ္အုုပ္ေလး ၾကားရလိုု ့Thunder Hole အမည္တြင္တဲ့ ေနရာေတြပါ။ ခရီးစဥ္ ပထမေန ့က ေဘာ္စတြန္ဟာဘားခရူ၊ စလမ္းစုုန္းၿပတိုုက္တိုု ့လိုု ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ေတြေၾကာင့္ ဒီခရီးစဥ္ ဟန္မွဟန္ပါ့မလားလိုု ့ ဝင္ေနတဲ့ စိုုးရိမ္ေသာကေတြဟာ အဲဒီေနရာေတြမ်ား လည္ပတ္ၿပီးရင္ လာရက်ိဳးနပ္လိုုက္တာလိုု ့ ေတြးမိသြားရေအာင္ကိုု ရင္သပ္ရႈေမာသာယာလွပလြန္းပါသတဲ့။
နယူးေယာက္မွာ ေနသာေနေပမဲ့ မိန္းၿပည္နယ္မွာေတာ့ မိုုးတေၿဖာက္ေၿဖာက္ ေနေရာင္ေတာင္ မၿမင္ရ။

ရာသီဥတုုဆိုုးလိုု ့ အက္ေကဒီယားဥယ်ာဥ္ဆီ မသြားေတာ့ဘဲ ဘားဟာဘားမွာ ေန ့လည္စာစားရင္း ရာသီဥတုု နည္းနည္းေလး သာတဲ့အထိ ေစာင့္ရေအာင္တဲ့။ လမ္းတေလွ်ာက္ ပင္လယ္ကမ္းေၿခကိုု ၿမင္ရတာ ကိုုယ့္ဇာတိေၿမနဲ ့ တူတယ္။ ၂၀၁၂ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ ပိတ္ရက္မွာ ေဘာ္စတြန္ကေန ၁ နာရီ အေဝး ရာမားေနတဲ့ ဂေလာ့ခ်က္စတာ Gloucester ကိုု သြားလည္တုုန္းကလည္း ဒီလိုုမ်ိဳး ရႈခင္းေတြ။ ပင္လယ္ၿပာၿပာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္း သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းစိုုစိုုေတြနဲ ့ တကယ္သာယာတယ္။ မႏွစ္က ဖုုန္းအင္တာဗ်ဴးတစ္ခုုက ဘားဟာဘားက သုုေတသန ကုုမၺဏီတစ္ခုု။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူက အက္ေကဒီယားဥယ်ာဥ္ သိပ္သာယာတယ္ကြ၊ ေႏြရာသီဆိုု အပန္းေၿဖလာၾကတဲ့သူေတြနဲ ့ အရမ္းစည္ကားတယ္။ ကုုမၼဏီက ဘားဟာဘားမွာ ဆိုုေပမဲ့ ဘားဟာဘားက ေသးေသးက်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ အိမ္ငွားခလည္း ေစ်းၾကီးတယ္။ ဒီေတာ့ အနီးအနားက ၿမိ  ုု ့ေတြမွာ ေနၾကၿပီး ဘားဟာဘားကိုု ကားေမာင္းရံုုးတက္ၾကတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴး မေအာင္လိုုက္ဘူး။ ႏိုု ့မိုု ့ All About Maine ဆိုုၿပီး မိ္န္းၿပည္နယ္အေၾကာင္း ပိုုစ့္ေတြ ေရးၿဖစ္ေနမလားဘဲ။

Maine Traditional Blueberry Pie & Vanilla Latte

ဘားဟာဘားေရာက္ေတာ့ ေလကထန္ မိုုးက သည္းသည္းမည္းမည္းရြာ။ အရင္ဆိုု ဒီေနရာမွာ ကားပါကင္ရဖိုု ့ အေတာ္ခက္တာ ခုုေတာ့ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီးတဲ့။ မႈန္ရီမိႈင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္က စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့ကႊ်န္းေလးေတြ၊ ကမ္းေၿခနားက ဘုုတ္ၿဖ ူၿဖ ူေလးေတြနဲ ့ သာယာသား။ ဂိုုက္က ၁ နာရီ အခ်ိန္ေပးထားေပမဲ့ မိုုးသည္းေလထန္ေနေတာ့ ဆင္းလည္တဲ့သူ နည္းတယ္။ ဗီနီဇြဲလားသူ စတားက ေခါင္းကိုုက္လိုု ့တဲ့ ကားေပၚမွာပဲ အနားယူတယ္။ ပါရာေဂြးသူ ပက္ထရစ္ရွာက စတားအတြက္ ေဆးဝယ္ဖိုု ့၊ မိုုးကာအကႌ်ဝယ္ဖုုိ ့တဲ့ ဆင္းတယ္။ ဆိုုင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ထားတယ္။ Rite Aid ေဆးဆိုုင္မွာ ေဆးဝယ္တုုန္း ဘာလိုု ့ဆိုုင္ေတြ ပိတ္ထားတာလဲ၊ စေနေန ့မိုု ့ ပိတ္တာလား၊ ဖြင့္ခ်ိန္ေနာက္က်တာလားလိုု ့ စနည္းနာေတာ့ မုုန္တိုုင္းဝင္လိုု ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ၿဖတ္ထားတာ ဆိုုင္တခ်ိဳ ့တဝက္ပဲ ဖြင့္ႏိုုင္ပါမယ္တဲ့။ ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ out of electricity လိုု ့ ေရးတာတာကိုုး။

ကိတ္မုုန္ ့ဆိုုင္ေတြ ့ေတာ့ ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း Blueberry Pie ဝယ္တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုုေတာ့ ေဘးနားကဆိုုင္ကိုု ညႊန္တယ္။ သူညႊန္တဲ့ဆိုုင္မွာလည္း ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း ရိွတယ္။ ဒီမွာ ၂ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ရလိုု ့ လည္ပတ္ဖိုု ့ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြကိုု ေက်းဇူးၿပ ုၿပီး ေၿပာၿပေပးႏိုုင္မလားေမးေတာ့ အေရာင္းစာေရးေလးက နယ္ခံမဟုုတ္လိုု ့ မသိဘူးတဲ့။ နယ္ခံေကာင္မေလးကိုု ေမးေတာ့ ဟိုုးနားက ပန္းၿခံေလးက အေတာ္သာယာတယ္။ ခုုေတာ့ ေလထန္ေနလိုု ့ လြင့္သြားမွာေတာင္ စိုုးရိမ္ရတယ္။ ၿပတိုုက္ ရိွလားဟင္။  ၿပတိုုက္ေတာ့ မရိွဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ မိနစ္ ၂၀၊ ၅ မိနစ္ ကားေမာင္းရင္ေရာက္တဲ့ တကၠသိုုလ္မွာ ၿပတိုုက္ရိွတယ္။ ေန ့လည္ဖက္ဆိုု အဲဒီမွာ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ပီဇာမွာစားဖိုု ့ ညႊန္းခ်င္ပါသတဲ့။ ကားငွားမယ္ဆိုုရင္ ၅ က်ပ္ပဲ ေပးရပါသတဲ့။ ဘားဟာဘားခရႈ ထြက္မထြက္ကိုု ေန ့လည္ ၁ နာရီအထိ ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ရမွာမိုု ့ စနည္းနာတာကိုု ပက္ထရစ္ရွာက သြားရင္ သူလည္း လိုုက္မယ္တဲ့။ ကားထဲမွာ ထိုုင္ေစာင့္ရမွာ ပ်င္းစရာၾကီး။

Blueberry Beer at CherryStones Restaurant, Bar Harbor, Maine

ဗီနီလာလက္ေတးေလး တက်ိဳက္၊ ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္းေလး တစ္ကိုုက္ကိုုက္ၿပီး ပက္ထရစ္ရွာရဲ ့ ေဗကန္ Vegan ဆိုုတာကိုု စပ္စုုတယ္။ သက္သက္လြတ္စားတဲ့သူ Vegetarian ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ ့က ၾကက္ဥစားတယ္၊ တခ်ိဳ ့က ႏြားႏိုု ့ေသာက္တယ္။ ေဗကန္ေတြက တိရစာၦန္ေတြဆီက လာတာမွန္သမွ်ကိုု မစားတာတဲ့။ ႏြားႏိုု ့၊ ၾကည္ဥ အကုုန္ေရွာင္တယ္။ ဘာသာေရးေၾကာင့္လား၊ မ်ိဳးႏြယ္ေၾကာင့္လားေမးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ကမွ ေဗကန္ၿဖစ္လာတာတဲ့။ From farm to fridge ဆိုုတဲ့ ယူက်ဴဗီဒီယိုုၾကည့္ၿပီး ၄ နာရီေလာက္ ငိုုသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ ့ေၾကာင့္ တိရစာၦန္ေတြ ဒုုကၡမေရာက္ေစရဘူးလိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္သတဲ့။ ေနာက္ေန ့ စားေသာက္ဆိုုင္မွာ သူ ့ကိုု တိစာၦန္ေတြဆီက မဟုုတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေပးပါလိုု ့မွာေတာ့ ဆိုုင္ရွင္က နင္ ေဗကန္လားလိုု ့ ေမးသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ေဗကန္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးကိုု မသိဘဲ ေဗကန္ၿဖစ္လာသူလိုု ့ ေၿပာၿပတယ္။

အသီးအရြက္ေတြပဲ စားေတာ့ အာဟာရခ်ိဳ ့တဲ့မွာကိုု စိတ္မပူဘူးလားေမးေတာ့ သံဓာတ္အတြက္ ပဲ၊ ႏိုု ့ဆိုုရင္လည္း ႏိုု ့ေပါင္းစံုု၊ ေဗကန္ပီဇာ၊ ေဗကန္ေရခဲမႈန္ ့၊ ေဗကန္ေခ်ာကလက္ အစံုုရိွလိုု ့ အေစားအေသာက္ခ်ိဳ ့တဲ့မွာ စိတ္မပူရဘူးတဲ့။ အသီးအရြက္က မရႏိုုင္တာဆိုုလိုု ့ ဗီတာမင္ဘီ ၁၂ ပဲ ရိွတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဗီတာမင္အားေဆးေသာက္တယ္။ အာဟာရခ်ိဳ ့တဲ့မတဲ့ သူ ့ခႏၶာကိုု္ယ္ကိုု ၾကည့္စမ္း ပိန္ေညာင္ၿဖ ူေလ်ာ့ေနသလား။ ဟင့္အင္း သာမာန္ထက္ေတာင္ နည္းနည္းၿပည့္ခ်င္ေသးတယ္။ အစားတလုုတ္အတြက္ တိရစာၦန္ေတြကိုု သတ္ၿဖတ္ေနတာ မတရားဘူး။ ပစ္ဟာ ၃ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး၊ ေခြးတစ္ေကာင္ထက္ အသိညဏ္ပိုုရိွတယ္။
ပစ္...?
Pigs ပစ္..
ဟမ္... ဝက္က ၃ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး၊ ေခြးတစ္ေကာင္ထက္ အသိညဏ္ရိွတယ္ သူ အမွတ္မ်ား မွားေနသလား ပင္ကြင္းနဲ ့မ်ား မွားေနသလား။ ဇေဝဇဝါ ကိုုယ့္အမူအယာေၾကာင့္ ဂူဂယ္မွာ pigs လိုု ့ ရိုုက္ထည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုုၿပတယ္။
ပစ္..အင္း သိတာေပါ့ pork ေလ။
အိုု မိုုင္းဂါ့လ္ ။
ေဆာရီး ေဆာရီး။
so sad, so bad ။
ဝက္ကိုု pig ဝက္သားကုုိ pork ႏြား cow ႏြားသားကိုု beef ။

Traditional Blueberry Pie from Governor Restaurant, Waterville, Maine

အသားမစားတဲ့ ေဗကန္ေရွ ့မွာ ဝက္ဓာတ္ပံုုၿပေပမဲ့ ဝက္သားလိုု ့ ေတြးေနမိတဲ့အၿဖစ္။ ပက္ထရစ္ရွာက သူ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ဂ်ပန္ဟာသတစ္ခုုက ေဝလငါးဖမ္းဆီးတာဆန္ ့က်င္တဲ့ ဗီဒီယိုုၾကည့္ရင္း လက္ထဲမွာ စားေနတာက ေဝလငါးစြပ္ၿပ ုုတ္။ နယူးေယာက္မွာဆိုု ေဗကန္စတိုုး၊ ေဗကန္စားေသာက္ဆိုုင္ အမ်ားၾကီး။ ဟင္ ဟုုတ္လား ကိုုယ္ဆိုု ေဗကန္ဆိုုတဲ့ နာမည္ေတာင္ မၾကားဘူးဖူး ဒါ ပထမဆံုုး ၾကားဖူးတာ။ သူ ေဗကန္စၿဖစ္ေတာ့ သူ ့မိဘေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြက စိတ္ပူၾကသတဲ့။ သူ ့ေၾကာင့္ ဘယ္တိရစာၦန္မွ ဒုုကၡမေရာက္ဘူးဆိုုတာ ေတြးမိတိုုင္း ဝမ္းသာမိသတဲ့။ သခင္လိုုပဲ သူ ့ေခြး ကိုုကိုုးကလည္း ေဗကန္ပါတဲ့။ ေၿမာက္အေမရိကနဲ ့ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ၾကား ကာရစ္ဘီယံေဒသ ဂ်ေမကာႏိုုင္ငံမွာ ေဗကန္စားေသာက္ဆိုုင္ေတြ ေပါမ်ားပါသတဲ့။ ဂ်ေမကာက Rastafari ဆိုုတဲ့ဘာသာတစ္မ်ိဳးက ေဗကန္ေတြဆိုုေတာ့ ေဗကန္စားေသာက္ဆိုုင္ေတြ အမ်ားၾကီးတဲ့။

နာရီၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အခ်ိန္ေစ့ၿပီ ကားဆီေရာက္ေတာ့ ဂိုုက္က ဒီေန ့ မုုန္တိုုင္းဝင္လိုု ့ မိန္းနဲ ့ဗာမြန္ၿပည္နယ္ေတြမွာ လွ်ပ္စစ္မီး ၿဖတ္ေတာက္ထားတယ္။ ေန ့လည္ ၁ နာရီ ဘားဟာဘားခရႈဖြင့္တဲ့အထိ ဒီမွာ ေစာင့္ရင္း ေန ့လည္စာ စားရေအာင္တဲ့။ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္က ဒီၿမိ ုု  ့ေလးမွာ ႏွစ္နာရီ အခ်ိန္ၿဖ ုုန္းရမယ္ ဟုုတ္လား၊ ရာသီဥတုု သာယာေနရင္ ေလွ်ာက္လည္လိုု ့ရေသးတယ္၊ ဒီလိုု ရာသီမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုုလုုပ္ လည္လိုု ့ရပါ့မလဲ၊ စိုုစိစိုုဖတ္ ေလထန္၊ မိုုးသည္း၊ ဒီကေန ၂ နာရီ အေဝးက ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္ကိုု ပိုု ့ေပးပါလားလိုု ့ ေတာင္းဆိုုေတာ့ အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါလိုု ့ သူ တာဝန္မယူပါဘူးတဲ့။ ေန ့လည္စာစားဖိုု ့ ဆိုုင္ေတြလိုုက္ၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ဆိုုင္၊ သံုုးဆိုုင္ေလာက္ပဲ ေတြ ့တယ္။ အဲဒီဆိုုင္ေတြမွာလည္း ကိုုယ္တိုု ့တိုုးကား ၇ ကားက တိုုးရစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ဝင္တီးေနၾကေတာ့ ေနရာလြတ္ မရိွဘူး။ ထိုုင္ခံုုမရလည္း ကိစၥမရိွပါဘူး ဘားေကာင္တာမွာ ထိုု္င္ၾကတယ္။


ေလာ့စတာက ဘယ္ေလာက္ၾကီးလဲလိုု ့ ေမးေတာ့ စာပြဲထိုုးမေလး သယ္သြားတဲ့ ေလာ့စတာဗန္းၾကီးကိုု လက္ညိႈးထိုုးၿပတယ္။ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အား..လား..လား ဗန္းၾကီးက အၾကီးၾကီး ေလာ့စတာက တစ္ေကာင္၊ ေဘးက လိုုက္ပြဲေတြနဲ ့။ မကုုန္ရင္ သယ္သြားမွာေပါ့လိုု ့ စတား၊ ပက္ထရစ္ရွာတိုု ့နဲ ့ တိုုင္ပင္ေတာ့ မင္း ခုုနပဲ ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း စားထားတယ္ ဗိုုက္ဆာေနလား။ ဟင့္အင္း။ ဒါဆိုု စြပ္ၿပ ုုတ္ေလာက္ပဲ ေသာက္ေပါ့ကြ။ သယ္ဖိုု ့က ကိုုယ္တိုု ့တေနကုုန္ ခရီးသြားေနမွာ။ နယူးအဂၤလန္ေခ်ာ္ဒါ Chowder စြပ္ၿပ ုုတ္ပဲ မွာလိုုက္ေတာ့တယ္။ စတားတိုု ့က ဘီယာေသာက္ေနၾကေတာ့ ကိုုယ္လည္း ဘီယာေသာက္ခ်င္လာတယ္။ ဝိုုင္ဆိုု ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ပဲ ေသာက္တာ။ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ ခြဲလာၿပီးကတည္းက ဝိုုင္ မေသာက္ၿဖစ္တာဆိုုေတာ့ ၈ လေလာက္ ရိွၿပီ။ ကိုုယ္က ဘီယာ မၾကိ ုုက္ဘူး ခါးလိုု ့။ ဘလူးဘယ္ရီဘီယာက ဘယ္လိုုလဲေမးေတာ့ သိပ္မခါးဘူးဆိုုလိုု ့ မွာလိုုက္တာ ေသာက္လိုု ့ေကာင္းသား။

ေငြပိုုေငြလွ်ံေလးမ်ားရိွရင္ ဗီနီဇြဲလားသားေတြက ေဒၚလာဝယ္စုုသတဲ့။ ပါရာေဂြးကေတာ့ အိမ္ၿခံေၿမ ဝယ္တယ္တဲ့။ ပါရာေဂြးေတြက အမဲသားနဲ ့ အသီးအရြက္ Salad ပဲ စားတယ္တဲ့။ အာဂ်င္တီးနားနဲ ့ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုုးပြဲကိုု ေငးၾကရင္း ပါရာေဂြးသူကိုု ေတာင္အေမရိကသားမိုု ့လိုု ့ ေတာင္အေမရိက အာဂ်င္တီးနားအသင္းကိုု အားေပးတာလားေမးေတာ့ ဟင့္အင္း ဘယ္လ္ဂ်ီယံကိုု အားေပးတာတဲ့။ အာဂ်င္တီနားေတြက ရုုပ္ေခ်ာၾကတယ္ ေခ်ာမွန္းလည္း သူတိုု ့သိတယ္။ တၿခားေတာင္အေမရိကသားေတြထက္ သူတိုု ့က သာတယ္၊ ၿမင့္ၿမတ္တယ္လိုု ့ ေၿပာဆိုုေမာက္မာလိုု ့ မုုန္းၾကတယ္တဲ့။ ဘားေကာင္တာက ေကာင္မေလးကလည္း အာဂ်င္တီးနားလား ဟုုတ္တယ္ ေကာ္လိုုရာဒိုုၿပည္နယ္ ဒန္ဗာ Denver က တကၠသိုုလ္ဝင္းထဲမွာ ၾကံ ုုဖူးတယ္ တမ်ိဳးေတာ့ တမ်ိဳး။ တရုုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေကာင္တာေရွ ့မွာ လာရပ္လိုု ့ ဘားေကာင္တာမေလးက ဘာလိုုခ်င္လိုု ့လဲ ထိုုင္ခံုုမွာ ေစာင့္ေနပါ ဝိတ္တာေတြ လာစားပြဲထိုုးပါလိမ့္မယ္ ခုု လူတအားက်ေနလိုု ့ပါ။

Acadia National Park, Maine  - credit to Google

လက္ထဲက ပိုုက္ဆံေတြၿပၿပီး တရုုတ္ၾကီးက ငါ ပိုုက္ဆံေပးၿပီး မွာမလိုု ့ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ တစ္ေယာက္မွလည္း မလာဘူး။ မင္းတိုု ့ငါတိုု ့ယဥ္ေက်းမႈကိုု နားမလည္ဘူး ေလးစားမႈ မရိွဘူး။ ဘားေကာင္တာမေလးက စားပြဲထိုုးလားပါလိမ့္မယ္ ေဆာရီးဆိုုၿပီး တၿခားအလုုပ္ေတြ လုုပ္တယ္။ တရုုတ္ၾကီးကေတာ့ မင္းတိုု ့ ငါတိုု ့ယဥ္ေက်းမႈကိုု နားမလည္ဘူး မေလးစားဘူးလိုု ့ ဆီမန္း မန္းသလိုု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္သြားခ်ိန္မွာ ကိုုယ္ကေတာ့ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားနဲ ့ က်န္ခဲ့တယ္။ ေၾသာ္ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလိုု မက်င့္ၾကံတဲ့သူပါလား။ တရုုတ္ၾကီး Culture Shock ၿဖစ္ေနတာကြ တရုုတ္ၿပည္မွာ ဝန္ေဆာင္မႈမရိွဘူး ပိုုက္ဆံကိုု ေကာင္တာမွာ အရင္ရွင္း ၿပီးမွ ကိုုယ့္ဘာသာယူစားရတာ အက်င့္ပါေနေတာ့ အေမရိကန္ဝန္ေဆာင္မႈနဲ ့ အံမဝင္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္လိုု ့ ေလသံအုုပ္အုုပ္ေလးနဲ ့ ေၿပာေနတာကိုု ဘားေကာင္တာမေလးက ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ၿဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။

ကိုုယ္တိုု ့အေမရိကန္စေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ပထမဆံုုးသင္ရတာက အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈ သင္ခန္းစာကြ။ ဟိုုင္း ေဟာင္အာယူ Hi How are you ေဟာင္အာယူဒူးရင္းတူေဒး How are you doing today  ဆိုုၿပီး လက္ကမ္းႏႈတ္ဆက္ အခ်ိန္ေလးစားတဲ့ အေမရိကန္ေတြအေၾကာင္း။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာဖိုု ့ၿပင္ဆင္ေတာ့ Job Search ႏွစ္ပတ္သင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုုး အတန္းေရွ ့ထြက္ၿပီး တေယာက္ခ်င္းစီ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ေလ့က်င့္ရတယ္။ ခုုေတာ့ ေတြ ့တာနဲ ့ လက္ကမ္းေတာ့တာပဲ။ ေဟ ဒါဆိုု မင္း ပါရာေဂြးကိုုသြားဖိုု ့ မႊားမႊားေလ့က်င့္ရမယ္ကြ။ ပါရာေဂြးမွာ အခန္းထဲက ေယာက္်ား၊ မိန္းမ အကုုန္လံုုးကိုု မႊား၊ မႊားေပးရတာ။ မမႊားလိုု ့ရေတာ့ ဒီေကာင္မေလး ဘာမွားေနပါလိမ့္လိုု ့ ၾကည့္လိမ့္မယ္တဲ့။ ဗီနီဇြဲလားမွာေတာ့ တဖက္ကိုု ပါးခ်င္းကပ္ၿပီး ေနာက္တဖက္ကိုုမွ မႊားပါသတဲ့။ အက္စတိုုးရီးယားဖက္မွာ အိမ္ေတြလိုုက္ၾကည့္တုုန္းက ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္အန္တီၾကီးက အကုုန္လံုုးကိုု မႊား၊ မႊားေပးတာ ကိုုယ္ပါ ဘုုမသိဘမသိ အမႊားခံလိုုက္ရဖူးတယ္။

Cadillac Mountain, Bar Harbor, Maine - credit to Google

၂ နာရီအခ်ိန္ေစ့လိုု ့ ကားဆီၿပန္တဲ့လမ္းက ဆိုုင္ေတြကိုု လိုုက္ၾကည့္ရင္း မက္ဂနက္ေတြ ဝယ္တယ္။ ဘားဟာဘားက Accessories ဆြဲၾကိ ုုး၊ လက္ေကာက္၊ လက္စြပ္၊ နားဆြဲေလးေတြ လွသား။ ဘလူးဘယ္ရီယိုု၊ ဘလူးဘယ္ရီ Dressing (ဆလပ္ Salad အတြက္)၊ ဘလူးဘယ္ရီဆိုုဒါ၊ ဘလူးဘယ္ရီဘီယာ။ ေဗကန္ ပက္ထရီရွာက ဘလူးဘယ္ရီဒရက္ဆင္း ဝယ္တယ္။ ေလာ့စတာအိုုက္စရင္စားဖိုု ့ စတားက အေဖၚညိွတာကိုု  အားနားေပမဲ့ ၿငင္းလိုုက္ေတာ့တယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ မိုုးေအးေအးမွာ အိုုက္ခရင္တဲ့။ ေအာင္မငွီး ေတြးတာနဲ ့တင္ သြားၾကိမ္းတယ္။ ေကာ္ဖီပူပူေလးဆိုု ဟုုတ္တုုတ္တုုတ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ဂိုုက္က သူ ရာသီဥတုုခန္ ့မွန္းခ်က္ကိုုၾကည့္ေတာ့ ညေနေစာင္းအထိ မိုုးသည္းေနမွာ။ ဘားဟာဘားခရူလည္း ဖြင့္မွာမဟုုတ္ဘူး။

ကက္ဒီလက္ေတာင္တက္လမ္းက မတ္ေတာ့ ဒီလိုုမိုုးသည္းခ်ိန္ ခရီးသည္တင္ကားကိုု ေမာင္းရတာ အႏၱရာယ္ရိွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုုတယ္ကိုုၿပန္ၿပီး အနားယူမယ္ မေန ့က ပင္ပန္းတာေတြ အတိုုးခ်ၿပီး အနားယူၾကတာေပါ့။ ကိုုယ္တိုု ့ကားတစီးတည္း ဒီလိုုအစီအစဥ္ေၿပာင္းတာ မဟုုတ္ဘူး သူတိုု ့ကုုမၼဏီက ဒီခရီးစဥ္ထြက္တဲ့ တိုုးကား ၇ စီးလံုုးတဲ့။ အကယ္၍မ်ား တခုုခုုၿဖစ္ခဲ့ရင္ သူ တရားခံ မၿဖစ္ခ်င္ဘူး၊ မစြန္ ့စားခ်င္ပါဘူးတဲ့။ ဖိလစ္ပိုုင္မေလးေတြက ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီေလာက္မ်ား ဆက္ေနလိုု ့ရမလား ရီကြက္လုုပ္ေတာ့ ႏိုုးတဲ့။ အက္ေကဒီယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ေဘးနား ၿဖတ္ေမာင္းသြားလိုု ့ ၿမင္ပဲၿမင္လိုုက္ရတယ္ မၾကင္လိုုက္ရဘူး။ ဘားဟာဘားမွာ သတိထားမိတာက တစ္ခုုက တၿမိ  ုု ့လံုုး ဟိုုတယ္၊ မိုုတယ္၊ အင္းေတြၾကီးပဲ။ ဒီေလာက္ ဟိုုတယ္၊ မိုုတယ္၊ အင္းေတြ ေပါတဲ့ၿမိ ုု ့ ဒီတခါပဲ ေတြ ့ဖူးေသးတယ္။

Eagle Lake, Bar Harbor, Maine - credit to Google

ဒီမုုန္တုုိင္းေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ ပ်က္တာမိုု ့ရာဟူးမွာ မုုန္တိုုင္းသတင္း ရွာၾကည့္ေတာ့ ဟာရီကိန္းမုုန္တိုုင္းကေန Tropical strom အၿဖစ္ အဆင့္ေလွ်ာ့သြားတာတဲ့။ မုုန္တိုုင္းေၾကာင့္ မိန္း၊ ဗာမြန္ၿပည္နယ္က အိမ္ေထာင္စုု ႏွစ္ေသာင္းနီးပါးေလာက္ လွ်ပ္စစ္မီးၿဖတ္ေတာက္ခံရပါသတဲ့။ မုုန္တိုုင္းအမည္က အာသာ Arthur ။ ဟင္ အာသာ..အာသာ ကိုုယ့္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့နာမည္။ နယူးေယာက္ရံုုး ပထမဆံုုး အလုုပ္စဆင္းတဲ့ေန ့မွာပဲ Meeting ခန္းထဲတန္းဝင္ LGA LauGuardia Airport ပေရာဂ်က္ P6 ကေန SQL Server Database ေၿပာင္းတဲ့အပိုုင္း တာဝန္ေပးၿခင္းခံရၿပီး ဒီေန ့ ERD Diagram အၿပီးလိုုခ်င္တယ္လိုု ့ ေၿပာလာသူက ဒါရိုုက္တာ အာသာ။ ဟင္ ဘယ္ႏွယ့္ဟာပါလိမ့္ ဒီေန ့မွ အလုုပ္စဝင္တဲ့သူကိုု ဒီေန ့အၿပီး။ မလြန္လြန္းဘူးလားဆိုုၿပီး ဘုုၾကည့္ၾကည့္။ မၾကည္မသာ မ်က္ႏွာေပးနဲ ့အိုုေကလိုု ့ေၿပာလိုုက္ေပမဲ့ ဒီအာသာဆိုုတဲ့အေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုုးတာပဲလိုု ့ မွတ္သြားေရာ။

ေနာက္ေတာ့ ရံုုးခ်ဳပ္ကေန ကလိုုင့္ရင့္ အမ္တီေအ MTA Metropolitan Transport Authority နယူးေယာက္ေၿမေအာက္ရထားလိုုင္း၊ ဘတ္စ္ကားလိုုင္းေတြ ဆြဲတဲ့ အစိုုးရရံုုးမွာ အလုုပ္ဆင္းရေတာ့ ရံုုးခ်ဳပ္ကိုု ေသာၾကာေန ့ ေန ့လည္စာ သြားစားတဲ့အခါမွပဲ ေရာက္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ အမ္တီေအ ပေရာဂ်က္ၿပီးလိုု ့ ရံုုးခ်ဳပ္ကိုု ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ေဘာ့စ္က ခရီးသြားေနလိုု ့ တနလၤာေန ့မွ ၿပန္ေရာက္မယ္။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း အမ္တီေအပေရာဂ်က္ဒီမိုုအတြက္ ၿပင္ဆင္ေနပါလိုု ့ ဆိုုလာေတာ့ လိုုအပ္တဲ့ ေဆာ့ဝဲေတြသြင္း၊ Install ၊ Uninstall လုုပ္ေနတာကိုု ေတြ ့သြားတဲ့ အာသာက နင္ ဘာပေရာဂ်က္လုုပ္ေနတာလဲ။ အန္းနာ့ (ေဘာ့စ္ဒါရိုုက္တာ) ကိုု ေစာင့္ေနတာ၊ ေဆာ့ဝဲေတြသြင္း၊ ဒီမိုုပေရာဂ်က္ လုုပ္ေနတာ။ ဘာမွမလုုပ္ဘဲ ထိုုင္ေနမဲ့အစား ဒီႏွစ္ေယာက္ အခက္အခဲ ရိွေနတယ္ ကူေပးလိုုက္တဲ့။

Thunder Hole, Bar Harbor, Maine - credit to Google

ဟြန္ ့ အၿမင္ကပ္လိုုက္တာ အမ္တီေအ ပေရာဂ်က္ၿပီးခါနီး တလလံုုးနီးပါး မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ ရံုုးတက္ ည ၇ နာရီ ရံုုးဆင္း။ ပင္ပန္းလိုုက္တာ လြန္ပါေရာ။ တစ္ရက္ေလး နားေနတာကိုု မၾကည့္ႏိုုင္ဘူး ေၾသာ္ သူေ႒းေတြ သူေ႒းေတြ။ DANYS ပေရာဂ်က္အတြက္ သူမ်ား သိေလမလားလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီေလာက္ရွင္းတာေလးကိုု မသိတဲ့ပံုု လုုပ္မေနတဲ့။ ဒီေလာက္ရွင္းေနရင္ သူ ့ေတာင္ သြားေမးမွာ မဟုုတ္ဘူး။ ခုုလည္းၾကည့္ ဒီခရီးစဥ္ရဲ ့အသက္ၿဖစ္တဲ့ အက္ေကဒီးယား၊ ဘားဟာဘားခရႈ မစီးလိုုက္ရတာ အာသာမုုန္တိုုင္းေၾကာင့္။ ေတာက္ ဒီ အာသာဆိုုတဲ့ နာမည္ ကိုုယ့္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူး။ ညေန ၄ နာရီ ဟိုုတယ္ကိုုေရာက္လိုု ့ ကားေပၚကဆင္းခ်ိန္ ေနသာေတာ့ အားလံုုးက နည္းနည္းေလးသာ ထပ္ေစာင့္ခဲ့ရင္ ဘားဟာဘားခရႈ မစီးရေပမဲ့လည္း အက္ေကဒီးယား၊ ကက္ဒီလက္ေတာင္ကေန ရင္သပ္ရႈေမာတဲ့ ရႈခင္းေတြကိုု ၾကည့္ေနခြင့္ရမွာလိုု ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၿဖစ္ၾကတယ္။

ဗီနီဇြဲလားသူ စတားက တေရးတေမာအိပ္၊ ပါရားေဂြးသူ ပက္ထရစ္ရွာက ဟိုုတယ္အားကစားရံုုမွာ စက္ဘီးသြားစီး၊ ကိုုယ္က ကိုုရီးယားကားၾကည့္။ ညေန ၇ နာရီေလာက္မွာ ဟိုုတယ္ေဘးက Gorvernor စားေသာက္ဆိုုင္မွာ သြားစားေတာ့ မေန ့က စားပြဲထိုုးတဲ့ ေကာင္မေလးကိုု ဆားဗစ္ေပးဖိုု ့ ရီကြက္လုုပ္တယ္။   စားပြဲထိုုးမေလးက ေဗကန္ပက္ထရစ္ရွာ ႏိုု ့ထြက္ပစၥည္းေတြေရွာင္တာ မွတ္မိေနတယ္။ ကိုုယ္က အမဲသားကင္ Beef Steak နဲ ့ စြပ္ၿပ ုုတ္ ေသာက္တာ စတိတ္က နည္းနည္းငန္တယ္။ အာလူးမီးဖုုတ္က စားေကာင္းလိုု ့ ပက္ထရစ္ရွာဆိုု ေနာက္ထပ္ထပ္မွာတယ္။ ကိုုယ္က ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း ထပ္မွာတယ္ နက္ၿဖန္ မနက္စာအတြက္။

Thunder Hole, Bar Harbor, Maine  - credit to Google

ပက္ထရစ္ရွာနဲ ့ကိုုယ္ အေညာင္းေၿပအညာေၿပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတယ္။ ဟိုုတယ္ဝနားမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူေတြ ေတြ ့ေတာ့ ပက္ထရစ္ရွာက ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္ ေရာင္းပါလားလိုု ့ ရီကြက္လုုပ္တယ္။ ဟိုုက မေရာင္းဘဲ ေပးလိုုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေငြ ့က မင္းဖက္ကိုု ေလသင့္ေနတယ္ ဒီဖက္ကိုုလာတဲ့။ ဟိုုတယ္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ မရိွဘူး ဒဏ္ေၾကး ၂၅၀ တဲ့။ ပက္ထရစ္ရွာ ေဆးလိပ္စေသာက္ၿဖစ္ပံုုကိုု ေမးၿမန္းၾကည့္ေတာ့ အမ်ားစုုက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ေဆးလိပ္စေသာက္ၿဖစ္ၾကတာ။ သူက မိုုက္မဲတာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ မဟုုတ္ဘဲ ၁၉  ႏွစ္မွ စေသာက္ၿဖစ္တာတဲ့။ အဲဒီတုုန္းက ဒိုုမီနီကန္ရီပါပလစ္မွာ ေနတာ။ မီးကမလာ ဘာမွလုုပ္စရာလဲမရိွ ပ်င္းလိုု ့ သူ ့အခန္းေဖာ္ဆီက ေဆးလိပ္ တလိပ္၊ ႏွစ္လိပ္ဖြာရင္း စြဲသြားတာတဲ့။ တေန ့ကိုု ေဆးလိပ္တဘူးနီးပါး ေသာက္တယ္။ ဟင္ တဘူးကိုု ၁၅ က်ပ္ပဲထားပါေတာ့ တလ ၄၅၀ ဘုုရားေရ မနည္းမေနာပါလား ပိုုက္ဆံေတြ မီးရိႈ ့ပစ္ေနသလိုုပါပဲလား။

ေအး တလတလ ပိုုက္ဆံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကိုု မသိဘူး။ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူေတြရဲ ့ အနားကိုု ကပ္ၿပီး ေဆးလိပ္နံ ့ရႈရတာ အားပါး ေကာင္းလိုုက္တာ။ ဘယ္ကသာ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူ အနားလာရင္ သိသာတယ္ အနံ ့က အေတာ္ဆိုုးတာ။ မင္းက ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့သူကိုုး။ နစ္ကိုုတင္းက ေတာ္ေတာ္စြဲတယ္ သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကိ ုုးစားၿပီး ၿဖတ္လိုုက္ရတာ။ လက္မွာ နစ္ကိုုတင္းအပတ္ ပတ္ၿပီး နစ္ကိုုတင္း ၃၀၀ ကေန ၂၀၀ တၿဖည္းၿဖည္းေလ်ာ့။ နစ္ကိုုတင္း ၁၀၀ ဆိုုရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားၿပီ။ အခုု အားကစားရံုု မွန္မွန္သြား၊ စားေသာက္ဆိုုင္မွာထက္ ကိုုယ့္ဘာသာ ခ်က္ၿပ ုုတ္စားေသာက္ရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖိုု ့ သိပ္မေတြးဘူးတဲ့။ တခါတေလ ခုုလိုု ေဆးလိပ္ေလးဖြာၿပီး ေတြးရေဆြးရတာ ဇိမ္ပဲ။ အမ္ ငါေတာ့ ဇိမ္ရိွလိုုက္တာလိုု ့ မထင္ေပါင္။

Acadia Nature Cruise or Lobster Steal Cruise are fully narrated cruise of Frenchman Bay and enjoy the breathtaking scenery of coastal Maine or when in season, join an unforgettable excursion to experience the daily routines of a Maine Lobsterman. Participate in the excitement of hauling up the traps or simply enjoy cruising near picturesque lighthouses and historic civil war forts.

Wholefood အစားအေသာက္ေရာင္းတဲ့ဆိုုင္ထဲဝင္ေတာ့ ပက္ထရစ္ရွာက ေဗကန္အစားေသာက္ V Vegan Certified တံဆိပ္ေတြ ရိွတဲ့ေနရာ၊ တံဆိပ္၊ ႏိုု ့ထြက္ပစၥည္း ပါဝင္တာ ဘယ္လိုုၾကည့္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွင္းၿပတယ္။ မနက္ၿဖန္ေန ့လည္စာအတြက္ အသီးအႏွံဘူးေတြ ဝယ္တယ္။ အညစ္အေၾကးေတြ မွန္သမွ် ပင္လယ္ထဲကိုု စြန္ ့ပစ္လိုု ့ ပင္လယ္ၾကီးက အမိႈက္ပံုုးပဲ။ dirty လိုု ့ ပင္လယ္စာကိုု ပထမဆံုုး မစားေတာ့တာ။ ဟမ္ ငါက ပင္လယ္စာသိပ္ၾကိ ုုက္ ပင္လယ္မွာ ၾကီးခဲ့တာ။ China Village ဆိုုတဲ့စာတမ္း ၾကားဖူးလား ဟင့္အင္း။ ၿမိ ုု ့မွာေနတဲ့သူနဲ ့ ေတာမွာေနတဲ့သူေတြအေၾကာင္း သုုေတသန ၿပ ုုထားတာ။ ၿမိ ုု ့ကလူေတြက မီးခိုုးေတြ တလူလူ ဘာဘီကင္၊ အေၾကာ္အေလွာ္၊ ဆန္းေပ့ အစားအစာေတြစား။ ေတာကလူေတြက အသားငါး ေစ်းၾကီးေတာ့ ပိုုက္ဆံမတတ္ႏိုုင္လိုု ့ အသီးအရြက္ေတြစား။ ဘယ္သူက ပိုုက်န္းမာတယ္လိုု ့ထင္လဲ ေတာသား။ မွန္တယ္ အသီးအရြက္ မ်ားမ်ားစားတဲ့ ေတာကလူေတြက ပိုုက်န္းမာတယ္။

တိုု ့ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက Brain Wash အလုုပ္ခံရတာကြ ႏြားႏိုု ့ေသာက္မွ က်န္းမာမယ္ အားရိွေအာင္ အမဲသားစားရမယ္လိုု ့။ အမွန္က ႏြားႏိုု ့ထဲက ဗီတာမင္ေတြ ခႏၶာကိုုယ္ထဲ မေရာက္ဘဲ ဆီးနဲ ့ပါသြားတာ မ်ားတယ္ကြ။ အသီးအႏွံကရတဲ့ ဗီတာမင္ေတြကသာ ခႏၶာကိုုယ္ထဲမွာ က်န္တာ။ အဲဒီသုုေတသနစာတမ္းကိုု အမ်ားၿပည္သူသိေအာင္ အစိုုးရက မေၾကၿငာဘူး။ ေၾကၿငာရင္ အဲဒီကုုမၺဏီက ဝင္ေငြေတြ ေလ်ာ့သြားမွာ။ အဲဒီလိုုကုုမၺဏီေတြက အစိုုးရကိုု ေထာက္ပံ့ေပးတာေလ။ ေၾသာ္ ဟုုတ္လား အင္း သားငါးေတြေလ်ာ့လိုု ့ အသီးအရြက္မ်ားမ်ား စားပါေတာ့မယ္ေလ။ မိန္းၿပည္နယ္ကေန နယူးေယာက္ဆီ ၿပန္တဲ့တေလွ်ာက္က ေပါ့လန္းမီးၿပတိုုက္ Portland Head Light ၊ ေရာ့ကင္းဒန္းတိရစာၦန္ရံုု York Kingdom Zoo ၊ မစ္စတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ Mystic Aquarium ေတြ ဝင္လည္တဲ့အေၾကာင္းကိုု ဓာတ္ပံုုမ်ားမ်ားနဲ ့ ေနာက္အပိုုင္းက်မွ ဆက္ပါဦးမယ္။

Happy Traveling !

စန္းထြန္း
ဇူလိႈင္ ၂၄၊ ၂၀၁၄။

P.S : ကိုုယ္ မသြားလိုုက္ရတဲ့ အက္ေကဒီးယားဥယ်ာဥ္၊ သိမ္းငွက္ေရကန္၊ ကက္ဒီလက္ေတာင္ထိပ္၊ မိုုးၾကိ ုုးတြင္း ဓာတ္ပံုုေတြကိုု ဂူဂယ္ကေန ယူတင္ထားပါတယ္။

၃ ရက္ ခရီးစဥ္ရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးေန ့ၿဖစ္တဲ့ ဂ်ဴလိႈင္  ၆ တနဂၤေႏြေန ့မွာေတာ့ မိန္းၿပည္နယ္ကေန နယူးေယာက္ဆီ ၿပန္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္က မီးၿပတိုုက္၊ တိရစာၦန္ရံုု၊ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ေတြကိုု ဝင္ေရာက္လည္ပတ္မွာပါ။ ပထမဆံုုး သြားေရာက္တဲ့ေနရာက ဝါတားဗီလ္ကေန မိုုင္ ၈၀၊ ၁ နာရီ အေဝးမွာရိွတဲ့ ေပါ့လန္းမီးၿပတိုုက္ Portland Head Light ပါ။ ခရီးအစဥ္အရဆိုုင္ ေဘာ္စတြန္ဟာဘားခရူၿပီးရင္ ေပါ့လန္းမီးၿပတိုုက္ကိုု သြားလည္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန ့က မိုုးတအားရြာေနလိုု ့ မသြားၿဖစ္ဘဲ ဒီေန ့မွ သြားၿဖစ္တာပါ။ ေနကလည္း သာေနေတာ့ ရူခင္း တအားလွတယ္။


ဂိုုက္က ရႈခင္းေကာင္းတဲ့ေနရာေတြကိုု ညႊန္တယ္။ ဗီနီဇြဲလားသူ စတားက ဓာတ္ပံုုသိပ္မရိုုက္ဘူး။ ေဗကန္အေၾကာင္းနဲ ့ အဖြဲ ့က်သြားတဲ့ ပါရာေဂြးသူ ပက္ထရစ္ရွာနဲ ့ ကိုုယ္က တေယာက္တလွည့္ ရိုုက္ၾကတယ္။ ၿပတိုုက္က ပိတ္ထားေတာ့ သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု မသိရဘူး။ ဒီေနရာက ေက်ာက္ေဆာင္ေတြမ်ားေတာ့ ဝင္ေဆာင့္မွာစိုုးလိုု ့ မီးၿပတိုုက္ထားတာ ထင္တယ္ေနာ္ ထင္ရတာပဲ။ ခုုေခတ္ ဂ်ီပီအက္ေတြဆိုု ေက်ာက္ေဆာင္ရိွမရိွ၊ ဒီေရစီးေၾကာင္းကအစ ၿပတယ္။ အင္း ဒါေၾကာင့္ ခုုေခတ္မွာ မီးၿပတိုုက္ေတြ မသံုုးေတာ့တာ ဒီေတာ့ သမိုုင္းဝင္ ေနရာေတြ ၿဖစ္ကုုန္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့့္လည္း တိုု ့ေတြ တကူးတကလာၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေနၾကတာေပါ့ကြ။ ကိုုယ့္ႏိုုင္ငံရဲ ့အေနာက္ဖက္ၿပည္နယ္ၿမိ ုု ့ေတာ္မွာ မီးၿပတိုုက္ ရိွတယ္။ ကိုုယ္ေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ ပါရာေဂြးႏိုုင္ငံက ကုုန္းတြင္းပိတ္ႏိုုင္ငံဆိုုေတာ့ ပင္လယ္မရိွဘူး။ ဒီေတာ့ မီးၿပတိုုက္လည္း မရိွဘူး။

မီးၿပတိုုက္ သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု သိခ်င္လိုု ့ ဂူဂယ္မွာ ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့ ေပါ့လန္းမီးၿပတိုုက္ဟာ ကက္စကိုုပင္လယ္ေအာ္ Casco Bay၊ မိန္းပင္လယ္ေကြ ့ Gulf of Maine ၾကားက ေပါ့လန္းဟားဘားဆီ Portland  Harbor  ခုုတ္ေမာင္းၾကတဲ့ သေဘာၤလမ္းေၾကာင္း အဝင္ဝမွာ ရိွပါတယ္။ အေမရိကန္ၿပည္တြင္းစစ္မွာ ေပါ့လန္းဟာဘားဆီ ဝင္ထြက္ၾကတဲ့ သေဘၤာေတြကိုု လမ္းၿပဖိုု ့ မီးၿပတိုုက္ လိုုလာေတာ့ သမၼတမၿဖစ္သးတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္က ညႊန္ၾကားလိုု ့ ၁၇၈၇ မွာ ေဆာက္လုုပ္ၿပီး ၁၇၉၁ မွာ ၿပီးစီးေတာ့ ခုုဆိုု ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေနၿပီး မိန္းၿပည္နယ္ရဲ ့ သက္တမ္းအရွည္ဆံုုး မီးၿပတိုုက္ပါ။ ကနဦးက ေဝလငါးဆီးမီးခြက္ကိုု သံုုးခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ Fresnel Lens ၊ Aero Beacon မီးစလိုက္ေတြ သံုုးပါတယ္တဲ့။

Ring - tailed Lemur - only on the island of Madagascar

ဒုုတိယ သြားေရာက္တဲ့ ေနရာက ေပါ့လန္းကေန မိုုင္ ၅၀၊ ၁ နာရီ ေမာင္းရတဲ့ York's Wild Kingdom Zoo  ပါ။ ေသးေပမဲ့ စံုုၿပီး အစာေကႊ်းလိုု ့ရတယ္။ တိရစာၦန္ၿပပြဲက သူတိုု ့ရဲ ့ စြမ္းရည္ေတြကိုု ၿပသတာမ်ိဳး မဟုုတ္ဘဲ ေလွာင္အိမ္ထဲကိုု လႊတ္ၿပၿပီး သဘာဝအတိုုင္း ေနထိုုင္တာ၊ သူတိုု ့ရဲ ့ဇာတိ၊ အစားအေသာက္၊ အၿပ ုုအမႈေတြကိုု ဝန္ထမ္းက ရွင္းၿပတာပါ။ Questions & Answers အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ ကေလးတစ္ေယာက္က ေမးတယ္ ညဖက္ ေမ်ာက္ေတြ ဘယ္လိုုအိပ္လဲတဲ့။ ဝန္ထမ္းခမ်ာ ေခါင္းစားသြားမယ္။ ၿပံ ုုးၿပံ ုုးေလးနဲ ့ ဘယ္လိုုၿပန္ေၿဖလိုုက္လဲလိုု ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေမ်ာက္နဲ ့နည္းနည္းဆင္ေပမဲ့ အၿဖ ူ၊ အနက္စင္းေလးနဲ ့ သတၱဝါေလးက မက္ဒါကက္စကာမွာပဲ ရိွပါသတဲ့။ I like it Move it Move it I like it Move it Move it ...Move it ေဝါဒစ္စေနက မက္ဒါကာစကာ ကာတြန္းဗီဒီယိုုေလးကိုု သတိရမိတယ္။ မက္ဒါကာစကာဆိုုတာ အာဖရိကရဲ ့ အေရွ ့ဖက္မွာရိွတဲ့ ကႊ်န္းေလးပါ။

က်ားၿဖ ူက အေတာ္အေဝးမွာ တုုန္းလံုုးပက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ မရဘူး။ မ်ိဳးတုုန္းေတာ့မဲ့ စာရင္းဝင္တဲ့ ဘဂၤလားက်ား Bengal Tiger ေတြ ့ခဲ့တယ္ လွသား။ သားပိုုက္ေကာင္၊ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ အေကာင္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေဒါင္းရဲ ့အၿမီးက လွတယ္။ ခ်ိဳးငွက္ကိုု ဓာတ္ပံုုမွာပဲ ၿမင္ဖူးေတာ့ ခုုေတာ့ ၿမင္ဖူးသြားၿပီး။ လိပ္ၿပာဥယ်ာဥ္က ဝါရွင္တန္ဒီစီ အေမရိကန္အမ်ိဳးသားသမိုုင္းၿပတိုုက္ American National History Museum  မွာ ပိုုက္ဆံေပးၿပီး ဝင္ရတဲ့ Butterfly Pavillion ေလာက္ မစံုုဘူး။ ေရကန္ထဲမွာ ဘုုတ္စီးတဲ့သူ၊ ၿမင္းပုု၊ သစ္ကုုလားအုုတ္ စီးၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ အပန္းေၿဖကြင္းမွာ တိုုက္ကားေမာင္းတဲ့သူ၊ ရထားစီးသူတဲ့သူ၊ ဒန္းစီးတဲ့သူေတြနဲ ့စည္သား။ အနီးအနားမွာ ကမ္းေၿခရိွေတာ့ သဲေသာင္မွာေဆာ့၊ ေရကူး ကေလးေတြေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္မွာပဲ။ လူၾကီးေတြလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုုတဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုုက္တဲ့ ကိုုယ့္ကိုု စတားက မေစာင့္ေတာ့ဘဲ သူ ့ဘာသာ တိုုးတယ္။ ေဗကန္ပက္ထရစ္ရွာက တိရစာၦန္ရံုုထဲ မဝင္ဘူး တိရစာၦန္ေတြကိုု ရံုုထဲေလွာင္ထားတာ သနားလိုု ့တဲ့။

Fennec Fox - Northern Africa

ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ ၂ နာရီက တိရစာၦန္ရံုုမွာပဲ ကုုန္သြားေတာ့ ေန ့လည္စာဝယ္ဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွလိုုက္ဘူး။ မေန ့က ဝယ္ထားတဲ့ ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္း၊ အိမ္ကေန ယူလာတဲ့ ဘီစကစ္ေတြနဲ ့ ေန ့လည္စား စားလိုုက္ရတယ္။ ခရီးသြားတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္အိမ္မွာလိုုေတာ့ ဘယ္အဆင္ေၿပပါ့မလဲ။ ခရီးစဥ္ရဲ  ့ ေနာက္ဆံုုးက ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ Connecticut မစ္စတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ Mystic Aquariam ပါ။ လင္းပိုုင္ၿဖ ူ၊ ပင္လယ္ဖ်ံ၊ ပင္ကြင္း၊ အၿပာေရာင္ေလာ့စတာ၊ ေရနဂါး ေတြ ရိွတယ္။ ငါးလိပ္ေက်ာက္ကိုု ကိုုင္ၾကည့္လိုု ့ရတယ္။ လင္းပိုုင္ၾကည့္ေနတုုန္း တခ်ိဳ ့လင္းပိုုင္ေတြက တဝက္အၿဖ ူ တဝက္အနက္ ဒီလင္းပိုုင္ေတြက တကိုုယ္လံုုး ၿဖ ူတာေနာ္လိုု ့ ၿမန္မာသံပီပီသသ ၾကားလိုု ့ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ကားေနာက္ဆံုုးေလာက္မွာ ထိုုင္တဲ့ အန္ကယ္စံုုတြဲ။ ၿမန္မာလား တရုုတ္ေတြထင္လိုု ့ နံပါတ္ငါးကားေပၚကမလားလိုု ့ မိတ္ဆက္ေတာ့ ဟင္ တိုု ့ကားကလား မေတြ ့မိပါဘူး နယူးေယာက္ကလား။ နယူးေယာက္ကိုု ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး အရင္က အိုုင္အိုုဝါ၊ ကန္တက္ကီ၊ ေမရီလန္းမွာ ေနခဲ့တာ။

ေနာက္ေတာ့ ကိုုယ္ကလည္း ကိုုယ့္ဘာသာတိုုး၊ သူတိုု ့ကလည္း ဘယ္နားေရာက္သြားလဲ မသိ။ ငွက္ေတြ က်လိက်လိ ၿမည္ေနလိုု ့ ဝင္လိုု ့ရမလား ေမးၾကည့္ေတာ့ သံုုးက်ပ္ေပးရင္ ဝင္လိုု ့ရတယ္တဲ့။ ၾကက္တူေရြးေရာင္စံုုေတြ လွလိုုက္တာ။ ရတဲ့အစာတံေလးကိုု ငွက္ေတြကိုု အတင္းလိုုက္ေကႊ်း၊ ဗိုုက္ၿပည့္လိုု ့ မစားခ်င္တဲ့ငွက္ေတြက ပတ္ေၿပး။ ေရာ ့ ဒီလူေတြေတာ့ ခက္ပါဘိ သူမ်ား မစားခ်င္တာကိုု အတင္းလိုုက္ေကႊ်းေနတယ္။ ငွက္ေတြစားေနတုုန္း ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားေတာ့ ငွက္ေတြက ပ်ံေၿပး။ ကိုုယ္လား ငွက္ကိုု အစာေကႊ်းေနတဲ့ပံုု မဟုုတ္ဘဲ ငွက္က ပခံုုးထက္မွာ လာနားတဲ့ပံုုေလး လိုုခ်င္တာ။ မႏွစ္တုုန္းက ဗာဂ်ီးနီယားဆာဖာရီကိုု သြားလည္တာ သတိရမိတယ္။ ပက္ထရစ္ရွာက ဝင္မလည္ၿပန္ဘူး အဲဒီလိုု တိရစာၦန္ေတြ ေလွာင္ထားတာကိုု သိပ္မုုန္းတာပဲတဲ့။ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတဲ့ ၿမန္မာအန္တီၾကီးက သမီးေရ ပင္လယ္ဖ်ံၿပပြဲ ေစာင့္ၾကည့္တာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ဟင္ ဟုုတ္လား အခ်ိန္မရလိုု ့ မၾကည့္လိုုက္ဘူး။


ေဘးက တရုုတ္မနဲ ့ ေနာက္ခံုုက တရုုတ္မတိုု ့ ကြိစိကြစိေၿပာၾကေတာ့ Tā shì miǎndiàn rén. Tā dúzì qián lái သူက ၿမန္မာ တစ္ေယာက္တည္း လာတာလိုု ့ ေၿပာသံၾကားလုုိက္ေတာ့ အင္း ကိုုယ့္အၾကာင္း ေၿပာေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ေဘးက တရုုတ္မက ေနာက္က တရုုတ္မကိုု ညႊန္ၿပရင္း သူက ၿမန္မာ ထိုုင္ဝမ္မွာေနတာလိုု ့ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ ၃ ႏွစ္ သမီးအရြယ္ကတည္းက ထိုုင္ဝမ္ကိုု ေၿပာင္းသြားတာ ၿမန္မာစကား နည္းနည္းပဲ တတ္တယ္။ ၿမန္မာအစားအေသာက္ေတြ ၾကိ ုုက္တယ္။ ထိုုင္ဝမ္မွာလည္း ၿမန္မာေတြ အမ်ားၾကီး။ သူတိုု ့မိသားစုုက ၁၀ ေယာက္တဲ့။ သူ ့အစ္မအၾကီးဆံုုးနဲ ့ သူနဲ ့က အသက္ ၂၀ ကြာတယ္တဲ့။ သုူ ့အစ္မအၾကီးဆံုုးက ၿမန္မာၿပည္မွာပဲ ေနတယ္ ေရစက္ခ်တဲ့ပံုု လုုပ္ၿပၿပီး အားၾကီးလုုပ္တယ္။

ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ အလုုပ္အေၾကာင္း၊ ၿမန္မာအစားအစာေတြအေၾကာင္း ေၿပာၾကရင္း သူ ့သားက တကၠသိုုလ္ ဒုုတိယႏွစ္ တက္ေနတာ ေမဂ်ာက ကြန္ပ်ဴတာသိပၺံ။ ခုု ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အင္တန္းဆင္းဖိုု ့ကိုု အင္တန္းအလုုပ္မရလိုု ့။ ကိုုယ္တိုု ့ရံုုးမွာ အင္တန္းဆင္းၾကသူေတြ အမ်ားၾကီး။ မင္းတိုု ့ရံုုးမွာ အလုုပ္လာဆင္းလိုု ့ မရဘူးလား ပိုုက္ဆံမယူဘူးေလ။ HR ကိုု စီဗြီပိုု ့ေပးလိုု ့ေတာ့ ရတယ္ သူတိုု ့ၾကိ ုုက္ရင္ ခန္ ့လိမ့္မယ္။ ေဘးက တရုုတ္မကိုုေရာ၊ သူ ့ကိုုေရာ အလုုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ ဆိုုဒ္ေတြအေၾကာင္း သတင္းေပးရတယ္။ သူ ့အမ်ိဳးသား ထိုုင္ဝမ္က ၿပန္လာရင္ ၿမန္မာမုုန္ ့ေတြ ပါလာမွာ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လိုု ့ ဖုုန္းနံပါတ္ေတာင္းတယ္။ တရုုတ္ကုုမၼဏီမွာ အလုုပ္ပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္းၿငီးေတာ့ သူေ႒းက ဘယ္ကလဲတဲ့။ ရွန္ဟိုုင္းဖက္ကဆိုုေတာ့ ရွန္ဟိုုင္းတရုုတ္ေတြက ဆိုုးတယ္တဲ့။

Dove

ကိုု္ယ္ၿပည္နယ္ေၿပာင္း၊ အလုုပ္ေၿပာင္းရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေၿပာေၿပေတာ့ ကိုုယ္လုုိခ်င္တာ တစ္ ဘုုရားေပးလာတာက ႏွစ္ အဲဒီႏွစ္ကမွ ကိုုယ္တကယ္ လိုုအပ္ေနတဲ့အရာ။ ဒါေၾကာင့္ လိုုခ်င္တာေတြ မရခဲ့ရင္၊ ေတြးထားသလိုု ၿဖစ္မလာရင္၊ ကံဆိုုးေနရင္ ေတြးလိုုက္တဲ့ ေကာင္းတာေတြ ၿဖစ္လာေတာ့မွာတဲ့။ မတတ္တတတ္ ၿမန္မာစကားနဲ ့ ကိုုယ့္ကိုု ေၿဖာင္းဖ်ႏွစ္သိမ့္ေနတာ။ နယူးေယာက္ကိုုုု ၿပန္တဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေတြ ၿပည့္က်ပ္ေနလိုု ့ ညေန ၇ နာရီ ဝင္ရမဲ့ကားက ည ၉  နာရီမွ တရုုတ္တန္းကိုု ဝင္တယ္။ မက္ဟန္တန္ကေန ဖလပ္ရွင္းကိုု ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရေသးတယ္။ ဖလပ္ရွင္းက ရထားစီးေတာ့ အိမ္နားက ဘူတာမွာ မရပ္ဘူးလိုု ့ ရပ္တဲ့ဘူတာက အိမ္အထိ တစ္ဘူတာ လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ ကိုုယ့္ရဲ ့ ပထမဆံုုး တရုုတ္တိုုးကား ခရီးစဥ္က မစြံပါဘူး။ မသြားလိုုက္ရတဲ့ အက္ေကဒါးအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္နဲ ့ ဘားဟာဘားကိုု ေနာက္တေခါက္ေလာက္ သြားခ်င္မိသား ေနာက္ႏွစ္မ်ားမွေပါ့။


ကိုုယ္တိုု ့စီနီယာ တရုုတ္မ ၿပည္နယ္ ၈ ခုု ၁၀ ရက္ ခရီးႏွင္တာ ေဖ့ဘြတ္မွာ ၿမင္ရေတာ့ အားက်တယ္။ ကိုုယ္ သြားခ်င္တဲ့ ကယ္လီဖိုုးနီယားၿပည္နယ္က ယိုုစက္မက္တီးYosemite ၊ ဝိုုင္အိုုမင္း Wyoming ၿပည္နယ္က Yellowstone ၊ Grand Tenton၊ အာရီဇိုုးနားၿပည္နယ္က ဂရန္းကမ္ညမ္ Grand Canyon ေဒသေတြ။ တတန္းသားသူငယ္ခ်င္း ကိုုယ့္ကိုု ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ့ ဆရာေတြထဲက တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ဂဂၤါရဲ ့အိမ္မက္က အေမရိကန္ အေရွ ့ကေန အေနာက္ထိ ၿပည္နယ္ေတြကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ခရီးႏွင္ခ်င္တာတဲ့။ ကိုုယ္နဲ ့ တူသဟ။ ကားေကာင္းေကာင္းေလး တစ္စီး၊ အေဖာ္ေကာင္းေကာင္း၊ က်န္းမာေရး၊ အားလပ္ရက္၊ ခရီးစရိတ္ အဲဒါေတြ အားလံုုးၿပည့္စံုုရင္ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လာမွာေပါ့ေနာ္။

Happy Traveling
ဇူလိႈင္ ၂၉ ၊ ၂၀၁၄။

Reference : http://www.taketours.com/new-york-ny/3-day-new-york-to-acadia-national-park-maine-coast-head-light-house-tour-755-131.html?FromMailClient

ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက ႏိုုင္ငံၿခားသြားတဲ့သူဆိုုတာ အင္မတန္ ရွားတယ္။ ခုုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏိုုင္ငံၿခားသြားေနၾကၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့လာေတာ့ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္မွာ အတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ့ အန္ယူအက္စ္ National University of Singapore မွာလည္း အတူတူေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ အိအိနဲ ့ ေလယာဥ္တစီးတည္း လာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုုန္းက ကြ်န္မတိုု ့ေတြ မသိလိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့နဲ ့ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ၿဖစ္လာမဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီေလယာဥ္ေပၚမွာ ပါလာတာ။ ေလယာဥ္တစီးလံုုးက ၿမန္မာေတြ၊ ၃ နာရီ ေလာက္ပဲၾကာ၊ ေလယာဥ္ေၿပာင္းဖိုု ့လည္း မလိုုေတာ့ ႏိုုင္ငံၿခားသြားတယ္သာဆိုုတယ္ ကိုုယ့္အိမ္ကိုုယ့္ယာ သြားရသလိုုပါပဲလား။ မကာအိုု၊ ေဟာင္ေကာင္၊ အင္ဒိုုနီးရွား ခရီးစဥ္ေတြက ရံုုးကလူေတြနဲ ့ သြားတာဆိုုေတာ့ စိတ္ပူတယ္ဆိုုတာ ၿဂိ ုုလ္နဲ ့လားလိုု ့ ေမးယူရမယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ ယူအက္စ္ကိုု လာတဲ့ခရီးကမွ ကြ်န္မရဲ ့တကယ့္ေရၿခားေၿမၿခားခရီးလိုု ့ ဆိုုရမယ္။ မိုုင္ေသာင္းခ်ီအေဝးကိုု ေလယာဥ္သံုုးဆင့္ေၿပာင္းၿပီး ၁ ရက္ေက်ာ္ေလာက္ ခရီးႏွင္တာ။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကေန ၃ နာရီေလာက္စီး ေဟာင္ေကာင္ေရာက္ေတာ့ Terminal ေၿပာင္းစရာမလိုုဘဲ နယူးေယာက္သြားမဲ့ေလယာဥ္၊ ခ်ီကာဂိုုသြားမဲ့ေလယာဥ္လိုု ့ ခြဲထားေတာ့ ခ်ီကာဂိုုသြားမဲ့ေလယာဥ္ဖက္မွာ သြားစီ။ Transit ၁ နာရီက ေလယာဥ္ေပၚကဆင္း ေနာက္ေလယာဥ္ေပၚ တက္တာနဲ ့တင္ ကုုန္သြားတယ္။ ေဟာင္ေကာင္ကေန ပစိဖိတ္သမုုဒၵရာၿဖတ္ၿပီး ခ်ီကာဂိုုကိုု ၁၅ နာရီ မရပ္မနား ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းမဲ့ ေလယာဥ္ၾကီးက သံုုးေယာက္ထိုုင္ခံုု ေလးတန္း ႏွစ္ထပ္ပါတဲ့ ဘိုုးအင္း ၇၄၇ ေလယာဥ္ၾကီး။ ဘာအလိုုရိွပါသလဲရွင္ဆိုုၿပီး ေလယာဥ္မယ္ေလး ေရာက္လာပါေတာ့မွ ေတာသူၿမိ  ုု ့တက္ ခလုုတ္ေတြ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ၾကည့္ရင္း လူပံုုေလးပါတဲ့ ခလုုတ္ကိုု ႏိွပ္မိလိုု ့ ေလယာဥ္မယ္ ေရာက္လာမွန္း သိေတာ့တယ္။


ခ်ီကာဂိုုေရာက္ေတာ့ ေန ့လည္ အေရွ ့ဖက္က လာခဲ့တာဆိုုေတာ့ တရက္တည္း ေရာက္သလိုုပါပဲ။ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဝင္၊ လက္ေက့ေတြ စကန္ဖတ္ေနတုုန္း ေနာက္ကတရုုတ္ၾကီးအိတ္က တီတီလိုု ့ ထၿမည္ေတာ့ ၾကီးၾကပ္ေရးမႈးက အမဲသားေတြ သယ္လာလားလိုု ့ေမးေတာ့ ရင္တုုန္ပန္းတုုန္ ၿဖစ္သြားတယ္။ လက္ေက့ထဲမွာ ငါးေၿမႊထိုုးေၿခာက္ေၾကာ္၊ ဘာလာေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ပုုဇြန္ေၿခာက္ေတြကိုု စကၠဴေတြနဲ ့ အထပ္ထပ္ပတ္ၿပီး သယ္လာတာကိုုး။ လက္ေက့အိတ္ေတြနဲ ့Terminal ေၿပာင္းဖိုု ့လုုပ္ေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု ေလဆိပ္ဝန္ထမ္းေလးက လက္ေက့ေတြ ဒီမွာထားခဲ့ပါ သူတိုု ့ေၿပာင္းေပးပါတယ္လိုု ့ ဆိုုလာတယ္။ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ ့ ထားခဲ့ၿပီး ဟမ္းကမ္ရီဆြဲ ေကာင္းကင္ရထားစီးၿပီး Terminal ေၿပာင္း။ ေကာင္းကင္ရထားက စကၤာပူခ်န္ဂီေလဆိပ္လိုုပါပဲ။ စီးရမဲ့ ဂိတ္ေပါက္နားမွာ ၄ နာရီေလာက္ ငုုတ္တုုတ္ထိုုင္ေစာင့္။ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ၿမိ ုု ့ကိုု သြားမဲ့ေလယာဥ္က ႏွံၿပည္စုုတ္သာသာ။ ယူအက္စ္လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရး ဥေပေဒအရ ဖိနပ္၊ နာရီ၊ ခါးပတ္၊ ဖုုန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ပိုုက္ဆံအိတ္ေတြကိုု ဗန္းထဲထည့္ၿပီး စကန္ဖတ္စစ္ပါတယ္။ စီဒါးရက္ပစ္ေရာက္လိုု ့ လက္ေက့အိတ္ေတြ ေတြ ့ေတာ့မွပဲ စိတ္ဒုုန္းဒုုန္းခ်တာ့တယ္။

ကြ်န္မရဲ ့ေက်ာင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ မန္ရယ္နာဂါခ်ီ လာၾကိ ုုပါတယ္။ အေဆာင္ေသာ့၊ အခန္းေသာ့ရၿပီးလိုု ့ ေနရမဲ့အေဆာင္ထဲ ဝင္လိုုက္ရင္ပဲ တစ္ေယာက္တည္းဆိုုတဲ့အသိေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ I can do it လိုု ့ အားတင္းၿပီး ဝင္ခဲ့တာ မေန ့တေန ့ကလိုုပါပဲလား။ ကြ်န္မရဲ ့ခရီးစဥ္က ဘာအထစ္အေငါ့မွ မရိွဘဲ အဆင္ေၿပတာေတာင္ စိတ္ပူရတယ္။ အေနာက္ဖက္ကေန ပတ္လာတဲ့ ဆူနမ္တုုိ ့ေတြ လက္ေက့ေပ်ာက္တာ နာမည္ၾကီးတဲ့ အိႏိၵယေလဆိပ္မွာ လက္ေက့ေပ်ာက္သလိုုၿဖစ္၊ ကာတာေလေၾကာင္းလိုုင္းဆိုုေတာ့ ဒိုုဟာ၊ လန္ဒန္မွာ ၈ နာရီ Transit ေစာင့္၊ လန္ဒန္ေလဆိပ္မွာ ရာဂ်စ္ကိုု လူဝင္မူၾကီးၾကပ္ေရးကရစ္၊ နယူးေယာက္၊ ဆီးဒါးရက္ပစ္ သူတိုု ့ခရီးက ပိုုၾကာတယ္။  ႏိုုင္ငံၿခားခရီးသြားဖူး၊ အဂၤလိပ္စကားေၿပာတတ္တဲ့သူေတာင္ စိတ္ပူရေသးတာ ႏိုုင္ငံၿခားခရီး မသြားဘူး၊ အဂၤလိပ္စကားလည္း မေၿပာတတ္တဲ့ ကြ်န္မမိဘေတြ ဘယ္လိုုဘယ္ပံုုနဲ ့မ်ား ေရၿခားေၿမၿခား ခရီးသြားၾကပါလိမ့္။


လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္က ကြ်န္မရဲ  ့ ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္တက္ဖိုု ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု လာတဲ့ခရီးကေတာ့ ကြ်န္မမိဘေတြရဲ ့ ပထမဆံုုးႏိုုင္ငံၿခားခရီးပါ။ ေမာင္ေမာင္ပါေတာ့ White Card ေတြ ၿဖည့္တာေတြ စိတ္မပူရဘူး။ ကြ်န္မက ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာေနခ်ိန္ဆိုုေတာ့ ညေနေစာင္းဆိုု စကၤာပူတခြင္ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ရထားေပၚမွာ ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့ အေမ့ကိုု ေနရာဖယ္ေပးၾကရင္ အေမက အေဖ့ကိုု ထိုုင္ခိုုင္းတတ္တယ္။ အေမက သိပ္က်န္းမာတာ မေညာင္းတတ္ဘူး။ အေဖက ေညာင္းတတ္တယ္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္ဘူး။ ငယ္ငယ္တုုန္းကဆိုု ကြ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမေတြ အေဖ့ကိုု တေယာက္တလွည့္ နင္းေပးရတယ္။ မေညာင္းတတ္တဲ့ ကြ်န္မက အေၾကာေတြ မသိဘူး။ အေဖနဲ ့တူလိုု ့ ေညာင္းတတ္တဲ့ မၾကီးက အေၾကာေတြ သိတယ္။ ေမာင္ေမာင္ ႏွိပ္ေပးရင္ အေတာ္သက္သာတယ္ ဆိုုေပမဲ့ သူက တခါတေလမွ ႏွိပ္ေပးတတ္တယ္။

အဲဒီတုုန္းက အေဖက ေဘာင္းဘီဝတ္တယ္။ အေမက ထမီပဲဝတ္တယ္ အင္ဒိုုနီးရွား ဒါးၾကီးပါတိတ္ဆိုုေတာ့ မေလးလိုုလိုု ဘာလိုုလိုုနဲ ့။ အေမ၊ မၾကီးနဲ ့ ေမာင္ေမာင္ မေလးရွားႏိုုင္ငံ ၿမိ ုု ့ေတာ္ကြာလာလမ္ပူကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားဗီဇာက ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ၿပန္ဝင္ရင္ ဗီဇာၿပန္ေလွ်ာက္ရမိုု ့ ကြ်န္မနဲ ့ ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့ အေမက က်န္ခဲ့တယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္ပဲေနၿပီး ပ်င္းလိုု ့တဲ့ ၿပန္ၾကေရာ။ ကြ်န္မမိဘေတြ ႏွစ္တိုုင္း Medical checkup က်န္းမာေရးေဆးစစ္ရင္ ဘာေရာဂါမွ မရိွဘူး။ ကိုုလက္စထေရာေတာ့ မ်ားေနတယ္တဲ့ ဘာေတြေရွာင္ရမယ္ ကိုုလက္စထေရာက်ေဆးေတြ စားရတယ္။ ၂၀၁၂ မွာေတာ့ အေဖ အေတာ္ေလး မက်န္းမမာ ၿဖစ္တယ္ ႏွလံုုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတာ။ ေအာင့္တယ္ဆိုုလိုု ့ ခ်က္ခ်င္း အနီးအနားက အာရွေတာ္ဝင္ေဆးရံုုကိုုတက္။ ႏွလံုုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတာမိုု ့ ရန္ကုုန္ၿပည္သူ ့ေဆးရံုုၾကီးကိုုလႊဲ။ ရန္ကုုန္ၿပည္သူ ့ေဆးရံုုၾကီးမွာလည္း ခုုတင္ေနရာမရိွ အေတာ္ဒုုကၡေရာက္တယ္။


လူနာအခ်င္းခ်င္း သတင္းေတြ ဖလွယ္ၾကရင္း ဘန္ေကာက္က ဘာမင္ဂရပ္ေဆးရံုုက ေကာင္းတယ္၊ ေစ်းသက္သာတယ္၊ ၿမန္မာေတြမွ အမ်ားၾကီး၊ ရန္ကုုန္မွာလည္း ေအးဂ်င့္ရိွတယ္၊ အကုုန္လုုပ္ေပးတယ္တဲ့။ ႏွလံုုးေသြးေၾကာခ်ဲ ့ေပးႏိုုင္တဲ့ ေဆးရံုုေတြက ၿမန္မာၿပည္မွာ ရန္ကုုန္ၿပည္သူ ့ေဆးရံုုၾကီးနဲ ့ ပန္းလိႈင္ေဆးရံုု ႏွစ္ရံုုကပဲ လုုပ္ေပးႏိုုင္တယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ရန္ကုုန္ၿပည္သူ ့ေဆးရံုုၾကီးကေတာ့ ေစ်းသက္သာတယ္ ဒါေပမဲ့ ခြဲစိတ္ဖိုု ့ ၃ လေလာက္ ေစာင့္ရမယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ၃ လ အတြင္း လူနာက ခံပါ့မလား တေန ့ေရႊ တေန ့ေငြ ၿဖစ္ေနတာ။ ပန္းလိႈင္ေဆးရံုုကေတာ့ ခ်က္ခ်က္ခြဲေပးတယ္ စရိတ္အေတာ္ၾကီးတယ္ တေန ့ေလး သြားစစ္တာေတာင္ ပိုုက္ဆံအေတာ္ကုုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဘန္ေကာက္မွာ ခြဲစိတ္ဖိုု ့ ေရြးလိုုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္းပါ၊ မၾကီးတိုု ့စံုုတြဲကလည္း တနာရီေနာက္က်ၿပီး သုုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ကိုုေရာက္လာၿပန္ေတာ့ အခက္အခဲ မရိွဘူး။

ေဆးရံုုကနားက မိုုတယ္မွာေနတာ မိုုတယ္တခုုလံုုး ၿမန္မာေတြခ်ည္းပဲ ေဆးလာကုုၾကတာတဲ့။ ၿမန္မာစကားၿပန္ ငွားလိုု ့ရတယ္။ ဘန္ေကာက္က လမ္းေဘးစာဆိုုေပမဲ့ သန္ ့ရွင္းသက္သာ စားေကာင္းလြန္းလိုု ့ မၾကီးတိုု ့ေတြ ဘန္ေကာက္စာမွ ဘန္ေကာက္စာ ၿဖစ္သြားတယ္။ ႏွလံုုးေသြးေၾကာက ဆိုုးဆိုုးရြားရြား ပိတ္ေနလိုု ့ ၄ ေခ်ာင္းထည့္ရမယ္တဲ့ ဆရာဝန္က ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းၿပတယ္။ ေဆးရံုုဝန္ထမ္း၊ သူနာၿပ ုု၊ ေဒါက္တာေတြက ေအာ္ေငါက္မေနဘဲ ဂရုုတစိုုက္ ရိွၾကတယ္ ဝန္ေဆာင္မူ အေတာ္ေကာင္းတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းဝင္ေတာ့ ပံုုမွန္ဆိုု ၂ နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတတ္တဲ့ ခြဲစိတ္မူက ၄ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ စိတ္ပူရၿပန္ေရာ။ ခြဲစိတ္မႈေအာင္ၿမင္တယ္ ႏွလံုုးက ဆိုုးဆိုုးရြားရြား ပိတ္ေနလိုု ့အေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ခြဲစိတ္လိုုက္ရတယ္။ သူ ့တသက္မွာ အခက္ခဲဆံုုး ခြဲစိတ္မႈပါတဲ့။


ပိုုက္ဆံမရိွရင္ အသက္မဆက္ႏိုုင္ပါလား။ အေဖ နည္းနည္းေနေကာင္းေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမဘုုရားကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ ႏွလံုုးက အသစ္လိုု ၿဖစ္သြားေတာ့ ဂရုုစိုုက္ရတယ္ အေလးအပင္ မ,မရဘူး။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၿပန္စစ္ရတယ္။ ၂၀၁၃ ၿပန္စစ္ရမဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က စာေမးပြဲရိွလိုု ့ လိုုက္လိုု ့မရဘူး။ ပထမ တေခါက္လည္း ေရာက္ဖူးထားေတာ့ ေမာင္ေမာင္မပါလည္း သူတိုု ့ဘာသာ သြားတတ္ပါတယ္ဆိုုၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းသြားဖိုု ့ စီစဥ္လိုု ့ စိတ္ပူတတ္တဲ့ မၾကီးက ဘန္ေကာက္ကိုုလိုုက္ဖိုု ့ အားၿခင္းစီစဥ္ရတယ္။ မၾကီးက စိတ္ပူလိုု ့ Wheel cheer service ယူခိုုင္းတယ္။ ဝွီးခ်ဲဆားဗစ္ေပးမဲ့သူနဲ ့ ဘယ္လိုုဆံုုသလဲေမးေတာ့ သူ ့နာမည္ေရးထားတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြ ့ေတာ့ ဒါ သူ ့ကိုု လာၾကိ ုုေနတာလိုု ့ သိတာတဲ့။ အေဖက သူ ့ပတ္စ္ပိုု ့စ္ ထုုတ္ၿပတယ္။ အေဖက အလယ္တန္းအထိ တက္ဖူးေတာ့ အဂၤလိပ္လိုု သိတယ္။ အဂၤလိပ္ခ်္ပရီးမီးယားလိခ္က အသင္းေတြ၊ ေဘာလံုုးသမားနာမည္ေတြဆိုု အဂၤလိပ္လိုု ဖတ္တတ္တယ္ း) ။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုုင္တဲ့ အေဖက ဝွီးခ်ဲေပၚက ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မယ္လုုပ္ေတာ့ ဝီွးခ်ဲသမားက မဆင္းခိုုင္းဘူးတဲ့။

ဝွီးခ်ဲနဲ ့ဆိုုေတာ့ လူဝင္မူၾကီးၾကပ္ေရးမွာ တန္းစီစရာမလိုုဘူး။ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာၿဖတ္ၿပီး ေဆးရံုုေကာင္တာကိုု သြားမယ္လုုပ္ေရာ အေဖက လံုုးဝအသြားမခံဘူး။ မၾကီးက လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာကိုု မၿဖတ္နဲ ့ အဲဒီနားမွာ ေစာင့္ေနလိုု ့ မွာထားတာကိုုး။ အေဖက နာရီကိုု ထိုုးၿပၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္ရမယ္၊ လက္မနဲ ့ လက္ညိႈးကိုု ဝိုုင္းၿပၿပီး ပိုုက္ဆံေပးမယ္လိုု ့ အမူအယာၿပတယ္။ ေဆးရံုုေကာင္တာကိုု လိုုက္ပိုု ့ဖိုု ့ကိုု အတင္းၿငင္းေနလိုု ့ ဝွီးခ်ဲသမားခမ်ာ စကားေၿပာလိုု ့လည္း နားမလည္၊ လိုုက္ပိုု ့ဖိုု ့လည္းမရေတာ့ အေတာ္ေဒါေဖာင္းေနတာမ်ား ကြိ..ကြ..အား ဆိုုၿပီး ခုုန္ဆြခုုန္ဆြ ၿဖစ္ေနတာတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဝွီးခ်ဲသမားနဲ ့သိတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဳးတေယာက္က စကားၿပန္လုုပ္ေပးေတာ့မွ စကၤာပူကေန လာမဲ့ သူ ့သမီးကိုု နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမယ္၊ တဖ္စ္ေပးပါမယ္လိုု ့ ဘာသာၿပန္ေပးေတာ့မွ ဝွီးခ်ဲသမားခမ်ာ စိတ္ေအးသြားတယ္။ လက္ေက့အိတ္ေတြ သြားယူေပး၊ ေနာက္ေတာ့ မၾကီးတိုု ့ေရာက္လာတယ္။


အိမ္နားက အေမ့မိတ္ေဆြေတြနဲ ့ ကေမၻာဒီးယားကိုု သြားလည္တဲ့ ခရီးကေတာ့ မိသားစုုဝင္ေတြ မပါဘဲ အေမ့ရဲ ့တစ္ကိုုယ္ေတာ္ ခရီးစဥ္ပါ။ ရန္ကုုန္က တိုုးအဖြဲ ့နဲ ့ သြားတာမိုု ့ ဘာအခက္အခဲမွ မရိွပါဘူး။ ကေမၻာဒီယားက ၿမန္မာနဲ ့တူတယ္လိုု ့ သူ ့ကေမၻာဒီးယား ခရီးစဥ္အေၾကာင္း မေရာက္ဘူးတဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ကိုု ေၿပာၿပတတ္တယ္။ ၂၀၁၄ အတြက္ ႏွလံုုးေဆးစစ္ဖိုု ့ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ဘန္ေကာက္အစား စကၤာပူေရြးလိုုက္တယ္။ အားခ်င္းစီစဥ္တာမိုု ့ အခန္းေတြ လိုုက္ရွာဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွ။ အိမ္ရွင္က လက္ခံလိုု ့ မၾကီးတိုု ့အခန္းမွာပဲ ေနခိုုင္းတယ္။ တၿခားေနရာမွာဆိုုရင္ သြားရလာရနဲ ့ အခ်ိန္ကုုန္တယ္။ ဒီတေခါက္လည္း ေမာင္ေမာင္ မပါဘဲ လာၾကတာပါ။  ေလယာဥ္မယ္ကိုု အကူအညီေတာင္းၿပီး White Card ၿဖည့္ခိုုင္းေပမဲ့ တယ္လီဖုုန္းနံပါတ္ မၿဖည့္ထားေတာ့ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးက ေခၚစစ္တယ္တဲ့။ ဖုုန္းလိုု ့ေၿပာေတာ့ မၾကီး ဖုုန္းနံပါတ္ပါတဲ့ စာရြက္ေလး ၿပလိုုက္ေတာ့ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးက မၾကီးကိုု ဖုုန္းေခၚတယ္။ ဖုုန္းနံပါတ္သာ မၿပႏိုုင္ရင္ လူဝင္ၾကီးၾကပ္ေရးမွာ တညအိပ္ရမလား၊ ေလဆိပ္ကေန ၿပန္လႊတ္မလားမသိ။

ရင္သားကင္ဆာလမ္းေလွ်ာက္ပြဲကိုု သြားၾကေတာ့ ကန္တက္ကီ အိမ္ရွင္မက သူ ့သား Lucas ကိုု မိဘေတြရဲ ့ ဖုုန္းနံပါတ္၊ မိဘေတြ ဘာအေရာင္ဝတ္ထားလဲလိုု ့ ေမးသလိုု မၾကီးလည္း အၿပင္သြားခါနီးတိုုင္း အေဖနဲ ့ အေမ့ကိုု သူ ့ဖုုန္းနံပါတ္ ေမးတယ္။ အေဖနဲ ့ အေမ မၾကီး ဖုုန္းနံပါတ္ကိုု အလြတ္က်က္ရသလိုု မၾကီးဖုုန္းနံပါတ္၊ အိမ္လိပ္စာ ေရးထားတဲ့စာရြက္ ေဆာင္ရတယ္။  ၿမိိ ုု ့ထဲကိုု ရထားစီးမလာတတ္ေတာ့ ညေနရံုုးဆင္းရင္ ေလွ်ာက္သြားလိုု ့ မရဘူး။ ကြ်န္မ ရိွတုုန္းက ညေနတိုုင္း ေလွ်ာက္လည္ၾကတာကိုု သတိရၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီတုုန္းက ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာေနခ်ိန္ဆိုုေတာ့ အားတာေပါ့။ အလုုပ္ရိွေနရင္ ေလွွွ်ာက္လည္ၿဖစ္မယ္ မထင္။ ကြ်န္မတိုု ့က ညဏ္သိပ္မေကာင္းဘူးလိုု ့ထင္တဲ့ အေမက လြန္ခဲ့တဲ့ ေၿခာက္ႏွစ္တုုန္းက အဲဒီေနရာမွာ ဘာေတြရိွတယ္ဆိုုတာ မွတ္မိလိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ အံ့အားသင့္ရေသးတယ္။


ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ညဏ္ေကာင္းၾကတာ အေဖနဲ ့တူတာလိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္တုုန္းက ခဏေလး ေတြ ့လိုုက္ဖူးတဲ ့ လူတေယာက္ကိုု အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ အၾကာ သတင္းေထာက္အၿဖစ္နဲ ့ တီဗြီမွာေတြ ့ေတာ့ မၾကီးက မွတ္မိေနတယ္။ Meet up လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့သားေတြနဲ ့ ၿပန္ဆံုုရင္ ဘယ္တုုန္းက ဘယ္ေနရာကိုု သြားတုုန္းက ေတြ ့ခဲ့တာေလလိုု ့ ကြ်န္မ ေၿပာၿပႏိုုင္တာကိုု အပတ္တိုုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္ေနတဲ့ အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဘဂၤလားေဒ့ခ်္သူေလး ဖာရီယာ ေၿပာေတာ့မွပဲ သတိထားမိတယ္ ။ ဆူနမ္တိုု ့က ကြ်န္မကိုု မီနီဂူဂယ္လိုု ့ နာမည္ေၿပာင္ ေပးထားဖူးတယ္။ အေဖနဲ ့အေမ ည ၆ နာရီ မထိုုးခင္ ဆာ,ဆာ မဆာဆာ ညေနစာ စားတယ္။ ၆ နာရီေက်ာ္ရင္ အိမ္သားေတြ အသီးသီးေတြ ၿပန္လာၾကၿပီး ခ်က္ၾကၿပ ုုတ္ၾက စားေသာက္ၾကဆိုုေတာ့ မီးဖိုုေခ်ာင္မွာ ဝင္မရႈပ္ခ်င္လိုု ့။

 ႏွလံုုးစစ္ေဆးခ်က္က ပံုုမွန္အလုုပ္ပါတယ္ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ႏွလံုုးထဲကိုု ထည့္ထားတဲ့ ပိုုက္ေတြက ကုုမၼဏီမတူဘူး။ အႏာၱရာယ္ေတာ့ မရိွေပမဲ့ စကၤာပူမွာဆိုု အဲဒီလိုု ထည့္ခြင့္မၿပ ုုဘူးတဲ့။ ဆရာဝန္က မွာထားလိုု ့ဟိုုဟာမစား ဒီဟာမစား အစားေရွာင္တဲ့ အေဖနဲ ့ အေမကိုု ေဒါက္တာေဒၚခင္ႏြယ္ဝင္းရဲ ့ ေဟာေၿပာခ်က္ကိုု ယူက်ဴကေန နားေထာင္ခိုုင္းေတာ့ သေဘာက်ၿပီး အာဟာရၿဖစ္တာမွန္သမွ် အကုုန္စားေတာ့တယ္။ သားသမီးစကားကိုု လက္ခံနားေထာင္တဲ့ မိဘေတြေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းေၿမ ့ရတယ္။ သူသိသူတတ္ ကိုုဖိုုးသိ ဘုုဂလန္ ့ဘိုုးဘိုုးလိုု မိဘမ်ိဳးသာဆိုုရင္  ရန္တက်က္က်က္နဲ ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ စိတ္ညစ္ရမွာ။ ေန ့တိုုင္း ၁၀ ၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အေၿပးေလ့က်င့္၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ အာဟာရၿပည့္တာေတြစား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သန္ ့ရွင္းေတာ့ အေဖနဲ ့အေမ က်န္းမာလာတယ္္။


ၿမန္မာၿပည္မွာက အမိႈက္ေတြနဲ ့ ညစ္ပတ္၊ ေရေၿမာင္းေတြပိတ္လိုု ့ မိုုးနည္းနည္းရြာရင္ ေရေတြၾကီး၊ အသီးအရြက္ေတြမွာ ပိုုးသတ္ေဆးေတြ အမ်ားၾကီး၊ က်န္းမာေရးနဲ ့ မညီညႊတ္တဲ့ စားအုုန္းဆီ၊ ဆိုုးေဆးေတြနဲ ့ ဆိုုေတာ့ ဘယ္လိုုလုုပ္ က်န္းမာပါ့မလဲ။ မၾကီး ရံုုးသြားၿပီဆိုုရင္ အေဖနဲ ့ ကြ်န္မ စကိုုက္နဲ ့ စကားေၿပာၾကတယ္။ ၿမန္မာၿပည္မွာလည္း ဒီလိုုမ်ိဳးဆိုု ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္။ ဖုုန္းခမကုုန္ မိသားစုုနဲ ့ စကားေၿပာရေတာ့ အထီးက်န္တာလည္းေပ်ာက္ မိဘေတြကလည္း သားသမီးေတြနဲ ့ စကားေၿပာရလိုု ့ စိတ္ခ်မ္းသာ။ စကိုုက္ကေန ကြ်န္မ ပိုု ့ေပးတဲ့လင့္ခ္ေတြကေန Elven ၊ ဧရာဝတီ၊ ကမၻာ့ဖလားသတင္းေတြ ဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရတယ္။ အစကေတာ့ ပ်က္မွာစိုုးလိုု ့၊ ေခတ္ေပၚပစၥည္းေတြ မသံုုးတတ္လိုု ့နဲ ့ သံုုးလည္းသံုုးတတ္ေရာ လက္ကမခ်ေတာ့ဘူး။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ရတယ္၊ ဗီြဒီယိုုဖုုန္းေၿပာလိုု ့ရတယ္၊ စာဖတ္လိုု ့ရတယ္၊ သတင္းၾကည့္လိုု ့ရတယ္နဲ ့ အိုုင္ပတ္ ၾကိ ုုက္သြားတယ္။

ရန္ကုုန္မွာ အင္တာနက္ဆိုုင္ကိုု သြားရ၊ စကိုုက္မေကာင္းရင္ အင္တာနက္ဖုုန္းနဲ ့ေခၚေတာ့ တမိနစ္ကိုု ၁၅၀ ေပးရတယ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေၿပာရင္ပဲ ၁ ေထာင္၊ ၂ ေထာင္ ကုုန္ေနၿပီ။ ေမာင္ေမာင့္ဖုုန္းက အင္တာနက္ရေပမဲ့ အေဖက သူ ့သမီးေတြနဲ ့စကားေၿပာခ်င္ရင္ ေမာင္ေမာင္က မအားတဲ့အခါ အင္တာနက္မေကာင္းဘူးလိုု ့ ညာတတ္တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အင္တာနက္ရတဲ့ အိုုင္ဖုုန္းဝယ္မယ္ ၿဖစ္ပါေလေရာ သမီးေတြနဲ ့ စကားေၿပာဖိုု ့တဲ့။ စကၤာပူကိုု ပထမဆံုုးအၾကိမ္လာတုုန္းက ေဘာင္းဘီဝတ္တဲ့ အေဖက ခုုတေခါက္ေတာ့ ေနသိပ္မေကာင္းတာနဲ ့ ပုုဆိုုးပဲ ဝတ္ပါတယ္။ Sentosa  ကိုု သြားလည္တဲ့ေန ့က  ေညာင္းလိုု ့ သစ္ပင္ေၿခရင္းမွာ လဲၿပီး အေညာင္းေၿဖ ပုုဆိုုးဝတ္ထားတဲ့ အေဖ့ကိုု မသိမသာနဲ ့ ဓာတ္ပံုုေတြ ရိုုက္သြားၾကလိုု ့ ရွက္လိုု ့နဲ ့ တူပါရဲ ့ ေဘာင္းဘီဝတ္မယ္ ၿဖစ္ေရာ။ အေဖ ေဘာင္းဘီဝတ္မယ္ဆိုုေရာ အေမကပါ ေဘာင္းဘီဝတ္မယ္တဲ့။ မၾကီး ေခါင္းစားသြားတယ္ သူတိုု ့ဆိုုဒ္ကိုု ဘယ္မွာ ဝယ္ရပါ့။


ေယာက်္ားေလးနဲ ့ မိန္းကေလး ခႏၶာကိုုယ္ဖြဲ ့စည္းပံုု မတူေတာ့ ေဘာင္းဘီဒီဇိုုင္းလည္း မတူ။ ဆူနမ္ဆိုု သူ ့ႏိုုင္ငံမွာတုုန္းက သူ ့ဆိုု္ဒ္ မိန္းကေလးတန္းမွာ ရွာမရလိုု ့ ေယာက်ာ္းေလးတန္းမွာ သြားရွာရတယ္။  ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ပင္းထြက္ရင္ သူ ့မွာ ေရြးစရာေတြ တပံုုတပင္။ ဆူနမ္က အရပ္ ၅ ေပ ၈ လက္မ ေပါင္  ၂၀၀ ယူအက္စ္ဆိုုဒ္ကိုုး။ ကြ်န္မနဲ ့ ရာမားက XXS ၊ ၀၀ ဆိုုဒ္ေတြနဲ ့ ေတာ္ေပမဲ့ ေၿခတံလက္တံတိုုေတာ့ Petie ဆိုုဒ္ကိုု ရွာဝယ္ရတယ္။ ကြ်န္မ ခႏၶာကိုုယ္ တဝက္ေလာက္ပဲ မိုုင္းဖန္ဆိုု ဒစ္စေကာင့္ေတြခ်လိုု ့ ဝယ္လိုုက္မဟဲ့ဆိုုၿပီး ေဘာင္းဘီေတြယူၿပီး Fitting Room ထဲ ဝင္သြားတာ ၿပန္ထြက္လာေတာ့ ေခါင္းယမ္းၿပတယ္ တထည္မွ မေတာ္ဘူး။ အေမ့ကိုု အေဖ့ေဘာင္းဘီ ဝင္ခိုုင္းၾကည့္လိုုက္ ေတာ္လိမ့္မယ္။ သူတိုု ့မွာ shape  ဆိုုတာ မရိွေတာ့ဘူး။ အားလံုုးက ဝလံုုးဆိုုဒ္ေတြကိုုး။

အင္ဒိုုနီးရွားကေန ဝယ္လာတဲ့ ေဘာင္းဘီေလးကိုု အေမက ၾကိ ုုက္လိုု ့တဲ့။ ေဘာင္းဘီမွ ေဘာင္းဘီ ၿဖစ္သြားတယ္။ ေဘာင္းဘီဝတ္ထားရင္ ကႊ်တ္က်မွာ မပူရေတာ့ဘူး ခဏခဏလည္း ဝတ္စရာ မလိုုေတာ့ဘူး။ ၿမန္မာၿပည္ေရာက္ရင္လည္း အိမ္အလုုပ္ေတြ လုုပ္ရင္ ေဘာင္းဘီဝတ္လုုပ္မယ္။ အၿပင္သြားရင္ေတာ့ ထမီဝတ္မယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ အေမက ေနမေကာင္းၿဖစ္ကတည္းက ဆံပင္အရွည္မထားေတာ့ဘဲ အတိုုပဲ ထားေတာ့တယ္။ ငယ္တုုန္း အရွည္ထား ၾကီးလာရင္ အတုုိထားတာကို သေဘာက်တယ္။ ေရၿခားေၿမၿခား ခရီးေတြထဲမွာ ဒုုတိယအၾကိမ္ ဘန္ေကာက္ကိုု အေဖနဲ ့အေဖ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားတဲ့ခရီးကေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့မိသားစုုၾကားထဲမွာ အေတာ္ေၿပာစမွတ္တြင္တဲ့ ခရီးေလးပါပဲ။ ဝွီးခ်ဲသမားရဲ ့ အေၾကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာၾကတိုုင္း ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ရယ္ေမာၾကဆဲ။ အကယ္၍မ်ား ေနွာင္ႏွစ္မွာ ကြ်န္မဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္တက္ဖိုု ့ အေဖနဲ ့အေမ လာခဲ့ၾကရင္ ဘယ္လိုုဘယ္ပံုုမ်ိဳးနဲ ့ လာၾကပါမလိမ့္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေရၿခားေၿမၿခား ခရီးသြား - ၂ အေနနဲ ့ ေရးၿဖစ္ေလမလားဘဲ။


စန္းထြန္း
ဂ်ဴလိႈင္ ၁၀၊ ၂၀၁၄။

အခ်စ္ဆိုုသည္မွာ ခ်ိဳၿမိန္တယ္၊ ခါးသီးတယ္၊ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲရတယ္၊ ၾကည္ႏူးရတယ္ၿဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဓိပၺာယ္ ဖြင့္ဆိုုၾကသည္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုုတာ ေႏြဦးႏွင့္တူသည္ဟုု ဆိုုခ်င္မိသည္။ သူ ့မ်က္ဝန္းမ်ားက ေႏြဦးတြင္ လင္းလက္ေတာက္ပသည့္ ေနေရာင္ၿခည္လိုု ေႏြးေထြးသည္။ သူ ့အၿပံ ုုးက ေႏြဦးတြင္ ပြင့္ဖူးသည့္ ပန္းကေလးမ်ားလိုု လွပသည္။ သူ တီးခတ္သည့္ ဂီတာသံက ေႏြဦးတြင္ သီက်ဴးသည့္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ ေတးသံသာလိုု သာယာလွသည္။ ေႏြဦးႏွင့္တူသည့္  သူ ့ကိုု ေႏြဦးကာလ၏ တစ္ခုုေသာ ေန ့ရက္တြင္ပင္ ဆံုုေတြ ့ခဲ့သည္။

သူ ့ကိုု ၿမင္ၿမင္ခ်င္း ခ်စ္ခဲ့တာ မဟုုတ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မဟုုတ္၊ သူစိမ္းေတြလည္း မဟုုတ္ၿပန္။ သူနဲ ့ကိုုယ္ တကၠသိုုလ္အတူတူ တက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ေမဂ်ာမတူ၊ အတန္းမတူ မ်က္မွန္းတန္းမိတယ္ ဆိုုရံုုေလး။ ကုုိယ္ အလုုပ္ရတဲ့ ၿမိ ုု ့နားက ကိုုကိုု ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ခဏေနဖိုု ့ ေၿပာင္းလာသည့္အခါမွ သူႏွင့္ ၿပန္ဆံုုခဲ့သည္။ သူစိမ္းေတြၾကားထဲ သိကႊ်မ္းဖူးသူေတြ ၿပန္ေတြ ့ရသည္မွာ ဝမ္းသာစရာ။ သူႏွင့္ ဆံုုခဲ့ရသည္မွာ ခဏတာေလး ဆိုုေသာ္ၿငား  ထိုုေန ့ရက္မ်ားသည္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေကာင္းဆံုုး ေႏြဦးရက္မ်ား ၿဖစ္သည္။ ကိုုယ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ဆိုုသည္မွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ ရသည္။ သူက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္း၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း မ်ားလွသူ ၿဖစ္သည္။

ေႏြက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေမေမကိုု္ယ္တိုုင္ ဟင္းခ်က္သင္တန္းေပးေသာ္လည္း အခ်က္အၿပ ုုတ္ ဝါသနာမပါ၊ ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ အလြန္ပ်င္း၊ တန္ဖိုုးရိွတဲ့့ အခ်ိန္ေတြကိုု ဟင္းခ်က္ရင္းနဲ ့ ကုုန္ဆံုုးရမွာလားဟုု ဆင္ေၿခေပးတတ္သည့္ ကိုုယ္က ဆိုုင္ထမင္းဟင္းမ်ားကိုု မစားခ်င္သည့္အခါ မီးဖိုုေခ်ာင္ဝင္ ခ်က္ၿပ ုုတ္ရသည္။ အင္တာနက္တြင္ရွာ၊ ယူက်ဴၾကည့္ကာ ဟင္းခ်က္သည့္ ကိုုယ္ကိုု မင္းကိုု ရတဲ့ေကာင္ကေတာ့ အေတာ္ကံဆိုုးတာပဲဟုု ေနာက္ေၿပာင္တတ္သည္။ သူကေတာ့ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ ၿဖစ္ၿပီး တခါတရံ သူ ့လက္ရာ ငါးေၾကာ္ႏွင့္ ဘီယာ၊ ဝိုုင္ပါတီ ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ေမေမ ခရီးသြားသည့္အခါမ်ားတြင္ ေဖေဖက ကိုုယ္တိုုင္ေစ်းဝယ္ၿပီး ခ်က္ၿပ ုုတ္ေကႊ်းေမြးတတ္သည့္ ေယာက်ာ္းေလးမိုု ့ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကိုု မလုုပ္ဟုု သေဘာမထားသည့္ မိသားစုုတြင္ ၾကီးၿပင္လာသည့္ ကိုုယ္က အိမ္မႈကိစၥမ်ားကိုု ကူညီမလုုပ္ေပးသည့္ ေယာက်ာ္ေလးမ်ားကိုု အခြင့္အေရးယူသည္ဟုု ထင္သည္။

credit to Tata Harper skincare

ေႏြဦးရာသီၿဖစ္သည္မိုု ့ၿပတင္းေပါက္နားတြင္ အုိးကေလးမ်ားႏွင့္ ပန္းပင္မ်ား သူ စိုုက္ပ်ိဳးသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငရုုတ္ပင္မ်ားသည္ ဥယ်ာဥ္မႈး၏ ဂရုုစိုုက္မႈေၾကာင့္ မၿပတ္သီးပြင့္သည္။ အိမ္ေရွ ့တြင္ ပန္းေရာင္ရိွသည့္ အပြင့္မ်ား အဆုုပ္လိုုက္ပြင့္သည့္ အပင္ၾကီးရိွသည္။ ေခါင္းရင္းတြင္ ပန္းပြင့္ၿဖ ူၿဖ ူမ်ား ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္တတ္ေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိသည့္ အပင္ရိွသည္။ ၁၅ ႏွစ္သားကတည္းက ဂီတာတီးသင္ခဲ့သည့္ သူက ဂီတာကိုု ကႊ်မ္းကႊ်မ္းက်င္က်င္ တီးတတ္သည္။ ကိုုယ္တိုု ့ ပြဲေတာင္းလွ်င္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၾကလွ်င္၊ တခါတေလ သူ စိတ္ကူးေပါက္လွ်င္ တီးၿပတတ္သည္။ သူ ့လက္ၿဖင့္ တီးခတ္လိုုက္သည့္ ဂီတာမွ ပ်ံ ့လြင့္လာသည့္ ေတးသီခ်င္းသံမ်ားကိုု နားဆင္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ ့ဖြယ္ေကာင္းသည္။ သူ ့ဆီမွာ ဂီတာတီးသင္ေသာ္လည္း လက္ထိပ္နာက်င္မႈကိုု မခံႏိုုင္သည့္အတြက္ ကီး ၂ ခုုမွေန မတက္ေတာ့။

ဝိုုင္းဘုုတ္ေပၚတြင္ သူ ့အခ်ိန္စာရင္းကိုု ေရးထားတတ္သည္။ တနာရီေလာက္ တခုုခုု သင္ယူေနပါ ဆိုုတာမ်ိဳး။ ရွားရွားပါးပါး တခါတေလ စိတ္လိုုလက္ရ သူ ့အေၾကာင္း၊ သူ ့ရည္းစားေဟာင္းမ်ား အေၾကာင္းကိုု ေၿပာၿပတတ္သည္။ ကိုု္ယ္က ေတာင္တက္၊ သစ္ေတာအုုပ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ ႏွစ္သက္သေလာက္ သူက ငါးမွ်ားၿခင္းကိုု ႏွစ္သက္သည္။ ငါးမွ်ားတံကိုု မလႈပ္မယွက္ ကိုုင္ထားရမွာ ပ်င္းစရာၾကီးဟုု ကိုုယ္က ေဝဖန္လွ်င္ မင္း ေတာင္တက္တာလည္း ကိုုယ့္ဒုုကၡ ကိုုယ္ရွာတာပဲဟုု ၿပန္ပက္တတ္သည္။ မင္းလိုုမ်ိဳး တေနကုုန္ ရုုပ္သံဇာတ္လမ္းေတြ မၾကည့္ႏိုုင္ေပါင္ ပ်င္းစရာၾကီးဟုု ကိုုယ္က ခနဲ ့လွွ်င္ မင္းၾကိ ုုက္တဲ့ သီခ်င္းစာသားမပါ တီးလံုုးသံသက္သက္ သီခ်င္းေတြကမွ တကယ့္ပ်င္းစရာဟုု ၿပန္ခနဲ ့သည္။ ကိုုယ္က ကိုုရီးယားမင္းသားေက ဖက္ရွင္က်က်  ဝတ္စားထားသည့္ ေကာင္ေလးသူမ်ားကိုု ေငးတတ္ၿပီး သူက မ်က္လံုုးအိုုင္လိုုင္နာထူထူဆြဲထားေသာ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္ ခပ္ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ ေကာင္မေလးမ်ားကိုု ေငးတတ္သည္။ မင္း အိုုင္းလိုုင္နာထူထူ ဆြဲသင့္တယ္ဟုုလည္း ကိုုယ့္ဓာတ္ပံုုကိုု ေဝဖန္တတ္သည္။

ဆံပင္ညွပ္ၿပီးေသာအခါ  Before & After ဘယ္ဟာပိုုလွသလဲဟုု ေမးလွ်င္ Before ဟုု မလိမ္မညာ ေၿဖတတ္ေသးသည္။ တခ်ိဳ ့က ဘယ္အခ်ိန္မွာ စခ်စ္သြားသလဲ မသိဘူး၊ မမွတ္မိဘူးဟုု ဆိုုတတ္ၾကသည္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ကိုုယ္ သူ ့ကိုု စခ်စ္မိသြားသည့္ အခ်ိန္ကိုု ခုုထက္ထိ မွတ္မိေနေသးသည္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ေၿခာက္ၿခားစရာ ထိတ္လန္ ့စရာေကာင္းေသာ စုုန္းၿပတိုုက္ကိုု သြားလည္စဥ္က ၿဖစ္သည္။ သရဲကားကိုု မ်က္လံုုးမွိတ္ၿပီး ၾကည့္တတ္ေသာ၊ ၾကည့္ၿပီးတိုုင္း ညဖက္ အိမ္သာမသြားရဲ၊ မီးဖြင့္ကာ အိပ္တတ္ေသာ သတၱိခဲကိုုယ္က အနီးတြင္ရိွေသာ သူ ့လက္ကိုု အမွတ္မထင္ ဆုုပ္ကိုုင္လိုုက္သည္။ ထိတ္လန္ ့တၾကားမိုု ့ ကိုုယ္က မမွတ္မိေသာ္လည္း သူက ေယာက်ာ္ေလးတန္မဲ့ နားရြက္ေတြနီကာ အရွက္ပိုုေနခဲ့သည္။ အဲဒီအေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ စၾကတိုုင္း ဒီရွပ္ၿပာမေလးေၾကာင့္လိုု ့ သူက ေၿပာရင္ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ရယ္ေမာၾကဆဲ။


အဲဒီကတည္းက သူ ့ကိုု စတင္သတိထားမိလာသည္။ သူသည္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုုဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ မိန္းကေလးၾကားတြင္ ေပၚၿပ ူလာၿဖစ္ေသာ လူတေယာက္ၿဖစ္သည္။ သူ ့အေၾကာင္း သိလာေလ ႏွစ္သက္လာေလ ၿဖစ္သည္။ တခါတေလ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာမ်ားၿဖင့္ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းညိုုမ်ားေၾကာင့္ သူမ်ား ကိုုယ့္ကိုု စိတ္ဝင္စားသလားဟုု ေတြးထင္မိသည္။ သိုု ့ေသာ္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုုယ့္ကိုု ဖုုန္းမေခၚ၊ မက္ေဆ့မပိုု ့၊ အြန္လိုုင္းတြင္ ေတြ ့ေသာ္လည္း စကားမေၿပာ။ သူ ေဘးနားရိွေနခ်ိန္မွာတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာၿဖစ္မူ၊ စိတ္လံုုၿခံ ုုမႈမ်ားကိုု ခံစားရေသာ္လည္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္မခုုန္။ ဒီလိုုႏွင့္ ကိုုယ့္ အခ်စ္ေတြ မေရမေရာ မေသမခ်ာ ၿဖစ္ေနခ်ိန္ သူ တၿခားၿမိ  ုု ့သိုု ့ ေၿပာင္းေရႊ ့သြားသည္။ အနီးလိုု ့ မဆိုုႏိုုင္ေသာ္လည္း အေဝးေတာ့ မဟုုတ္ခဲ့။ ၿမိ ုု ့အသစ္မွာ အဆင္ေၿပလား အလႅာဘသလႅာဘ ဆိုုၿဖစ္သည္မွလြဲ၍ စကားမေၿပာၿဖစ္။

ကိုုယ္တိုု ့အေၾကာင္းကိုု သိေသာ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းက သူ ကိုုယ့္ကိုု မခ်စ္ ရင္,တဒိတ္ဒိတ္ မခုုန္ေသာေၾကာင့္ ကုုိယ္ကလည္း သူ ့ကိုု တကယ္မခ်စ္ စိတ္ပဲဝင္စားတာဟုု ဆိုုသည္။ ႏွလံုုးသားတြင္ အခ်စ္ၿဖစ္တည္လာခ်ိန္တြင္ ဦးေႏွာက္တြင္ ဓာတ္တမ်ိဳး ထုုတ္လုုပ္သည္ဟုု ဆိုုသည္။ ကိုုယ္ ၾကည့္ဖူးေသာ ဆာဂ်င္ရုုပ္ရွင္တြင္  မင္းသမီးေဒါက္တာမကိုု မ်က္စိမွတ္ခိုုင္းကာ သူ ခ်စ္ေနတဲ့သူ အေၾကာင္း စဥ္းစားခိုုင္းၿပီး ဦးေႏွာက္ကိုု စီတီစကန္ ရိုုက္ေသာအခါ စီတီစကန္တြင္ ထုုိအခ်စ္ဓာတ္ ေပၚေနသည္ဟုု ဆိုုသည္။ ကိုုယ္ သူ ့ကိုု တကယ္ခ်စ္မခ်စ္ ကိုုယ့္ေခါင္းကုုိ စီတီစကန္မ်ား ရိုုက္ရေလမလား။ သူ ကိုုယ့္ကိုု ခ်စ္သလား၊ မခ်စ္သေလားေတာ့ ကိုုယ္ မသိပါ။ ကိုုယ္ကေတာ့ သူ ခြဲခြာသြားၿပီးကတည္းက သူ ့ကိုု သတိရေနခဲ့သည္။
တခါတေလ သူ ့ကိုု ေတြ ့ခ်င္မိသည္။ တခါတေလ သတိရေသာ္လည္း အၿမဲလိုလိုုေတာ့ မဟုုတ္ခဲ့။ သူမ်ား ကိုုယ့္ကိုု သတိရေနမလားဟုု ေတြးမိသည္။

သူ ့ အေၾကာင္း ကိုုယ္ မ်ားမ်ားစားစား မသိပါ။ သူ ေနကာမ်က္မွန္ ၾကိ ုုက္သည္။ ဘယ္ဖက္လက္ခလယ္တြင္ ေငြေမာင္းကြင္းလက္စြပ္ ဝတ္သည္။ လည္ပင္းတြင္ ၾကိ ုုးအနီဆြဲၾကိ ုုး ဝတ္သည္။ အၿပင္သြားလွ်င္ နာရီအၿမဲပတ္သည္။ လည္ပင္း ေနေလာင္သည္ဟုုဆိုုကာ အကႌ်ေကာ္လာ ေထာင္ကာ ရိႈးထုုတ္သည္။ ပိန္ခ်င္၍ ပိန္ေဆးေသာက္ေသာ္လည္း သူ ့ ခႏၶာကိုုယ္က ၿပည့္ရံုုေလး ပိန္ေဆးေသာက္ဖိုု ့ မလိုုဟုု ကိုုယ္က ထင္သည္။ ကိုုယ္ မၾကားဖူးတဲ့ It's about you သီခ်င္းက သူ အႏွစ္သက္ဆံုုး သီခ်င္း။ အစားအေသာက္က အကုုန္စားေသာ ကိုုယ္ႏွင့္တူသည္။ အလုုပ္ပင္ပန္းလွွ်င္ ေခါင္းကိုုက္တတ္သည္။ ဘယ္အရာမဆိုု သင္လြယ္တတ္လြယ္ အေကာင္းဆုံးၿဖစ္ေအာင္ လုုပ္တဲ့သူ။ သူ ့အစ္ကိုုထက္ ေခ်ာတယ္ မိန္းကေလးေတြၾကားထဲမွာ ေပၚၿပ ူလာၿဖစ္တယ္လိုု ့ သူ ့ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူ။ ကိုုယ္က မ်က္ခံုုးထူထူ၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးမွ ေခ်ာတယ္ထင္ေပမဲ့ သူကေတာ့ ဆန္ ့က်င္ဖက္ မ်က္ႏွာဝိုုင္းဝိုုင္း၊ မ်က္ခံုုးပါးလ်လ်။


ေကာင္းကင္ၿပာၿပာထက္ဆီတြင္ ေမ်ာလြင့္ေနေသာ တိမ္ဆိုုင္ၿဖ ူၿဖ ူမ်ားကိုု ၿမင္ရသည့္အခါ ကိုုယ့္စိတ္ေတြဟာလည္း သူ ့ဆီသိုု ့ လြင့္ေမ်ာသြားတတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ သူ ဘာေတြလုုပ္ေနမလဲ။ သူ သိပ္ၾကိ ုုက္တဲ့ ရုုပ္သံဇာတ္လမ္းတြဲ၊ ေဘာလံုုးပြဲ ၾကည့္ေနမလား၊  သတင္း နားေထာင္ေနမလား၊ ဂီတာ တီးကြက္အသစ္ေတြ ေလ့က်င့္ေနမလား၊ စက္ဘီးစီးၿပီး ကယ္လိုုရီေတာ့ၿဖင့္ ဘယ္ေလာက္ေလာင္ကႊ်မ္းသြားၿပီလိုု ့ ေက်နပ္သြားကာ ေလာင္ကႊ်မ္းသြားတဲ့ ကယ္လိုုရီထက္ ပိုုစားေနမလား။ ေႏြဦးကာလ၏ ေနေရာင္ၿခည္လိုု ႏူးညံ့ေႏြးေထြးသည့္ သူ ့မ်က္ဝန္းညိုုညိုုမ်ားကိုု လြမ္းမိသည္။ ေႏြဦးပန္းမ်ားလိုု ခ်ိဳၿမေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေပၚေအာင္ ၿပံ ုုးၿပတတ္သည့္ သူ ့အၿပံ းမ်ားကိုု သတိရမိသည္။ ရာသီေတြေၿပာင္းကာ မေတြ ့မၿမင္ရသည္မွာ ၾကာေသာ္လည္း သူ ့ပံုုရိပ္က ကိုုယ့္စိတ္ထဲဝယ္ ၿပတ္ၿပတ္သားသား စြဲထင္ေနသည္။ ေႏြဦးႏွင့္တူသည့္လူသားကိုု ခ်စ္မိသြားေသာေၾကာင့္  သူ ့အေၾကာင္း ေတြးမိတိုုင္း ေႏြဦးရာသီကဲသိုု ့ ေႏြးေထြးလွပသြားသည္။ ေႏြဦးေရာက္ဖိုု ့ ေစာင့္စားရသလိုု သူ ႏွင့္ ေတြ ့ရဖိုု ့လည္း ေစာင့္စားရေပဦးမည္။ ကိုု္ယ့္အတြက္ေတာ့ အခ်စ္က ေႏြဦးလိုု။

စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၄။

အသက္ ၂၇ ႏွစ္ ရိွၿပီး လက္ဆုုပ္လက္ကိုုင္ မၿပႏိုုင္ေသးသူေတြကိုု အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီးလိုု ့ သတ္မွတ္ရင္ ကိုုယ္ကေတာ့ အပ်ိဳၾကီးထက္ ဟိုုင္းေနတဲ့ အပ်ိဳဟိုုင္းၾကီးလိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ဘာၿဖစ္လိုု ့လဲဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္အသက္က ၂၇ ႏွစ္ကိုုမွ ဆယ္စုုႏွစ္ရဲ ့တဝက္ ထပ္ေပါင္းရမွာမိုု ့လိုု ့။ ကိုုယ္တိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဆယ္တန္းမေအာင္ေသးခင္ ရည္းစားထားရင္ အၿပစ္တစ္ခုု လုုပ္သလိုု။ မိဘေတြ၊ ဆရာမေတြကလည္း ဆယ္တန္းမေအာင္ေသးဘဲ ရည္းစားမထားနဲ ့၊ တကၠသုုိလ္ေရာက္မွ ထားလိုု ့ ဆံုုးမၾကတယ္။ ပညာရွာခ်ိန္မွာ ၾကင္ယာရွာရင္ ပညာေရးဖက္ အာရံုုစိုုက္တာ နည္းသြားမွာစိုးလိုု ့ တားၿမစ္ၾကတာ ထင္ပါရဲ  ့။  ခုုေခတ္ ကေလးေတြကိုု အဲဒီလိုု ဆံုုးမလိုု ့ရမယ္ မထင္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းေလာက္ကတည္းက ရည္းစားရေနၿပီ။

တကၠသိုုလ္ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ့္ကိုု စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြ၊ ကိုုယ္က စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြ ရိွသားနဲ ့ ဘာလိုု ့ ရည္းစားတေယာက္ ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ မထားခဲ့ပါလိမ့္လိုု ့ ေတြးမိတယ္။ အခ်စ္ဆိုုတာလည္း ထူးဆန္းသား အားလံုုးထဲမွာမွ သူ ့တေယာက္တည္းကိုု ရင္ခုုန္မိတာ။ တခါတေလ ႏွစ္ေယာက္၊ သံုုးေယာက္ေလာက္ကိုု တၿပိ ုုင္နက္တည္း ရင္ခုုန္တာမ်ိဳးလည္း ရိွေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း ရည္းစားရတဲ့သူရ၊ ရင္ခုုန္တဲ့သူ ရိွတဲ့သူ၊ ရင္မခုုန္တဲ့သူ၊ လြမ္းၾကေဆြးၾက၊ ရင္ခုုန္ၾကနဲ ့ေပါ့။ ဒုုတိယႏွစ္မွာ ပုုဂံ၊ ပုုပၺား ေက်ာင္းေလ့လာေရးခရီးစဥ္က ၿပန္လာေတာ့ ေဒတာေဘ့စ္ database သင္တဲ့ ေဒၚၿမင့္သီတာထြန္းကိုု တီခ်ယ္ေရ ခရီးလည္း ထြက္ၿပီးၿပီ၊ ပုုပၺားေတာင္မၾကီးလည္း တက္ၿပီးၿပီ မစြံေသးပါလားလိုု ့ ညည္းေတာ့ တီခ်ယ္က ပထမႏွစ္နဲ ့ မစြံရင္ ဒုုတိယႏွစ္ ခရီးထြက္၊ မစြံေသးရင္ ေနာက္ႏွစ္ ေတာင္တက္၊ ညည္းတိုု ့က တခါတည္း ခရီးလည္းထြက္၊ ေတာင္လည္း တက္တာကိုုးေအ့။

ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ မစြံေသးေပမဲ့ အလုုပ္ထဲမွာ ဖူးစာရွင္ ေတြ ့ႏိုုင္တာပဲေလ အားမငယ္ပါဘူး။ ဒီလိုုနဲ ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက အန္ယူအက္စ္မွာ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ဖန္လာခ်ိန္မွာ အသက္က အပ်ိဳၾကီးအရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ။ မိသားစုုသိုုက္ၿမံ  ုုရဲ  ့အေဝးမွာ အထီးက်န္ၾကလိုု ့ ႏိုုင္ငံၿခားေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရည္းစားရၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့လည္း အင္တာနက္ကေန ရည္းစားရၾကတယ္။ အသက္ကလည္း ၃၀ နားနီးေနၿပီမိုု ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္လိုု ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္မခုုန္ အၿမဲတမ္း တတြဲတြဲေနတဲ့ အစ္မလည္း ရိွေနေတာ့ ရည္စားမရိွၿပန္ဘူး။ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့လည္း ၿမန္လိုုက္တာ ေဟာတေယာက္ ေဟာတေယာက္။ ကိုုယ္ေတြၾကေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထားဖိုု ့ေတာင္ ခက္လိုုက္တာ။


ဒီလိုုနဲ ့ စတိတ္ကိုု ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ေရာက္လာေတာ့ ပိုုဆိုုး။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရာသီဥတုု၊ အစားအေသာက္၊ ဘာသာစကားေတြနဲ ့ အသားက်ဖိုု ့၊ စာေမးပြဲေတြ မွန္မွန္ေအာင္ဖိုု ့ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝ ေန ့ရက္ေတြ၊ ကားေမာင္းလိုုင္စင္ရဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားရတာေတြနဲ ့ ေရာက္စႏွစ္ေတြဟာ တကယ့္ကိုု ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ အခ်စ္ဆိုုတာ အစြမ္းကုုန္ပြင့္အာမဲ့ အခ်ိန္မေရာက္ခင္ ပူၿပင္းတဲ့ေနေရာင္ေၾကာင့္ ညိႈးေၿခာက္သြားတဲ့ ပန္းကေလး တပြင့္လိုုပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့အလုုပ္ရၿပန္ေတာ့ ၿမိ ုု ့အသစ္၊ အလုုပ္အသစ္၊ လူအသစ္ေတြနဲ ့ ေနသားတက်ၿဖစ္ဖိုု ့၊ အပတ္တိုုင္း အဆိုုင္းမင့္ေတြ အခ်ိန္မွီတင္ႏိုုင္ဖိုု ့၊ တလခြဲတခါ ေၿဖရတဲ့ စာေမးပြဲမွာ ဘီ ( ၇၅ ၊ ၈၀ မွတ္) ရဖိုု ့၊ အလုုပ္က ဖိစီးလို ့ စာမၾကည့္ႏိုုင္၊ စာမရေတာ့ စာေမးပြဲအတြက္ စိတ္ညစ္နဲ ့ ပတ္ခ်ာလည္ လိုုက္ေနတာပဲ။ အစတုုန္းကေတာ့ စာေမးပြဲကိုုေတာင္ ရင္ခုုန္ေသးတယ္။ ခုုေတာ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ စာေမးပြဲေတြ၊ အဆိုုင္းမင့္ေတြနဲ ့ နပန္းလံုုးေနရေတာ့  ေက်ာင္းသားပါး ဝသြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ ရင္ကိုုမခုုန္ေတာ့ဘူး။ ဘီမရလိုု ့ စာေမးပြဲ က်ရင္ ေနာက္ထပ္ ထပ္တက္မယ္ အဲ ေက်ာင္းစရိတ္ေတာ့ ပိုုေထာင္းသြားတယ္။

ေရာက္ခါစႏွစ္ေတြနဲ ့စာရင္ နည္းနည္းေနသားက်ၿပီလိုု ့ ထင္မိတယ္။ ဒါေတာင္ အလုုပ္ဗီဇာအတြက္ စိတ္ထင့္ေနရတုုန္း၊ ဆုုေတာင္းေနရတုုန္း။ ရည္းစားထားေတာ့မယ္လိုု ့ ေတြးလိုုက္ေတာ့ အရြယ္ေတာ္ တစိတ္ဟိုုင္းေနၿပီ။ ကိုုယ့္ေဘာ္ဒါ သက္တူရြယ္တူ ေကာင္ေလးေတြက ေၿပာၾကတယ္ သူတိုု ့က ၁၆ ႏွစ္နဲ ့ ၂၅ ႏွစ္ၾကားပဲ စိတ္ဝင္စားတာ မင္းတိုု ့က အဘြားၾကီး ၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ကိုုယ္ကလည္း သူတိုု ့အရြယ္ကိုု စိတ္မကူးပါဘူး အဘိုုးၾကီးေတြ။ ကိုုယ့္ေမေမ၊ ေဖေဖက ရည္းစားထားဖိုု ့လည္း မေၿပာဘူး၊ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုဖိုု ့လည္း မေၿပာဘူး။ ေပးလည္း မေပးစားဘူး။ ကိုုယ္ၾကိ ုုက္ရင္ ယူတဲ့။ ကိုုယ့္မိသားစုုက ဘာမွမေၿပာေပမဲ့ ရည္းစားထားဖိုု ့ တိုုက္တြန္းေနၾကတာက ကိုုယ့္အစ္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ခရီးသြားလိုု ့ အဘိုုးၾကီး၊ အဘြားၾကီးေတြနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ ဟဲ့ အဘိုုးၾကီး၊ အဘြားၾကီးေတြနဲ ့ မရိုုက္နဲ ့ ေကာင္ေလးေတြနဲ ့ရိုုက္တဲ့။ သူတိုု ့က ကိုုယ့္ကိုု ေကာင္းေစခ်င္လိုု ့ ေၿပာမွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရည္းစားဆိုုတာမ်ား ေလွ်ာပင္းေမာလ္မွာ ေစ်းဝယ္သလိုု လိုုခ်င္တာ ပက္ခနဲ ေကာက္ဝယ္လိုု ့ ရတယ္မ်ား ထင္သလား မသိဘူး။ ေစ်းဝယ္တာေတာင္ သင့္တင့္တဲ့ေစ်း၊ တကယ္လိုုအပ္တဲ့အရာ ဟုုတ္မဟုုတ္ အေတာ္စဥ္းစားရေသးတာလား။

ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္ေထာင္က်လိုု ့ ကေလးေတြေတာင္ အေတာ္ၾကီးေနၾကၿပီ။ ရည္းစားရိွၿပီ အိမ္ေထာင္မက်ေသးတဲ့သူ၊ ရည္းစားမရိွေသးတဲ့ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြလည္း ရိွတယ္။ ရည္းစားမရိွ၊ အိမ္ေထာင္မက်ေသးတာဘဲ တခုုခုု ခ်ိဳ ့ယြင္းေနသလိုု။ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးလိုု ့ ေနာက္သလိုု ေၿပာင္သလိုုနဲ ့ စၾကတယ္။ အအိုုၾကီးလိုု ့ ၿပန္ေနာက္ရမလားလိုု ့ ေတြးမိတယ္။ စတိတ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ ပထမဆံုုး တက္ရတဲ့ သင္ခန္းစာက အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈ သင္ခန္းစာ။ အသက္၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ လစာ ေမးတာ ရိုုင္းတယ္လိုု ့ အေမရိကန္ေတြက ယူဆပါတယ္။ အေရွ ့နဲ ့ အေနာက္ တကယ္ကြာတယ္။ အာရွမွာေတာ့ ေတြ ့တာနဲ ့ အသက္၊ အိမ္ေထာင္ေရး ေမးၾကေတာ့တာပဲ။ အသက္ကိုု သိရမွ အသက္အရြယ္အလိုုက္ ေခၚေဝၚရမွာ၊ ကေလးေတြအေၾကာင္း၊ မိသားစုုေတြအေၾကာင္း ေၿပာဆိုုၾကမွာကိုုး။ အသက္ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ နာမည္ကိုုေခၚေဝၚေၿပာဆိုုၾက၊ အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီးလိုု ့ မေခၚၾကတဲ့ အေနာက္ဓေလ့ကိုု ၾကိ ုုက္တယ္။ အပ်ိဳၾကီးမိုု ့ အပ်ိဳၾကီးလိုု ့ ေခၚတာကိုု နားခါးတယ္ ထင္ပါရဲ ့။


ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက အလုုပ္မွာ ေန ့လည္ထမင္းအတူတူ သြားစားေလ့ရိွတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုကိုု ဒါရိုုက္တာမက အာဆီယံအုုပ္စုုလိုု ့ နာမည္ေၿပာင္ ေပးထားတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲမွာ ဟိုုင္နန္ကႊ်န္းက တရုုတ္၊ အိႏိၵယ၊ ဖိလစ္ပိုုင္၊ အင္ဒိုုနီးရွား၊ ၿမန္မာ၊ မေလးရွား။ အုုပ္စုုထဲမွာ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ မ်ားတယ္ လူလြတ္ဆိုုလိုု ့ ကိုုယ္နဲ ့ မေလးရွားမ ထိန္ထိန္က ရည္းစားလည္းမရိွ။ ကိုုယ္နဲ ့တကၠသိုုလ္ အတူတူတက္ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးက မေလးရွားမေလးကိုု စတယ္  ၿမန္မာၿပည္မွာ အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီးေတြေသရင္ ဖက္ဖိုု ့ လူေသေခါင္းမွာ ငွက္ေပ်ာတံုုး ထည့္ေပးတယ္တဲ့။ ဟင္ ေသမွေတာ့ ဖက္ဖိုု ့ ငွက္ေပ်ာတံုုး ဘာလိုု ့ထည့္ေပးရတာလဲ မသိ။ သူသာ လူပ်ိဳၾကီးဆိုုရင္ ဒီစကား ဟေတာင္ဟမွာ မဟုုတ္ဘူး။ ရည္းစားမရိွတဲ့သူေတြ ဘာလိုု ့ရည္းစားမထားတာလဲ၊ အိမ္ေထာင္မၿပ ုုတာလဲလိုု ့ မေမးသင့္ဘူး၊ ရည္းစားရိွေပမဲ့ လက္မထပ္ေသးတဲ့သူေတြကိုု ဘယ္ေတာ့လက္ထပ္မွာလဲလိုု ့ မေမးသင့္ဘူးလိုု ့ ကိုုယ့္အစ္မက သြန္သင္ထားတယ္။

ကိုုယ့္အေဖက ေၿပာဖူးတယ္ တခ်ိဳ ့ေယာက်္ားေလးေတြက ေက်ာရရံုုသာၾကံတာ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ မေပါင္းခ်င္ၾကဘူးတဲ့။ အေဖ့စကား အေတာ္မွန္တယ္။ ကိုုယ့္မိဘေတြေခတ္တုုန္းက ဖခင္တစ္ေယာက္ရွာတာ တအိမ္လံုုး စားေလာက္တယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ေခတ္လည္းေရာက္ေရာ တမိသားစုုလံုုး အလုုပ္ထြက္လုုပ္တာေတာင္ ဒံုုးပ်ံကုုန္ေစ်းႏႈန္းကိုု လိုုက္လိုု ့မမွီေတာ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္ရွင္မ အခ်ိန္ၿပည့္ လုုပ္သူေတြရဲ ့ ၿပ ုုစုုေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ိဳးကိုု အလုုပ္လုုပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဆီကေန ေတာင္းဆိုုတဲ့ ေယာက်ာ္းဟာ အေတာ္မိုုက္မဲတဲ့သူပဲ။ အလုုပ္က ၿပန္လာတာခ်င္း အတူတူေတာင္ မိန္းမက မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ေယာက်္ားက ဧည့္ခန္းမွာ တီဗီြထိုုင္ၾကည့္။ ေယာက္်ားေလးဆိုုတာ အိမ္အလုုပ္လုုပ္ဖိုု ့မလိ ုု သူနဲ ့လံုုးဝမသက္ဆိုုင္ဘူးလိုု ့ ေတြးတဲ့ေယာက်ာ္းကိုုရတဲ့ မိန္းမဟာ အေတာ္ပင္ပန္းရွာတာပဲ။

ေယာက်ာ္းေလးေတြကလည္း သူတိုု ့ရွာတာ သူတိုု ့မေလာက္လိုု ့ မိန္းမယူဖိုု ့ မတတ္ႏိုုင္။ အလုုပ္အကိုုင္နဲ ့ ကိုုယ္ပိုုင္ဝင္ေငြနဲ ့ ရပ္တည္ႏိုုင္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ ၾကေတာ့လည္း စဥ္းစားလြန္းလိုု ့ အိမ္ေထာင္မၿပ ုုခ်င္။ အိမ္ေထာင္က်တာလည္း ကံနဲ ့ဆိုုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ဖိုု ့ ကံပါလာရင္ အပ်ိဳၾကီးလုုပ္မယ္လိုု ့ ေၾကြးေၾကာ္တာေတာင္ က်ပါလိမ့္မယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အပ်ိဳၾကီးပဲလုုပ္မယ္၊ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုမယ္လိုု ့လည္း မေၾကြးေၾကာ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုုတာလည္း အေၿပာက်ယ္သေလာက္ နက္ရိႈင္းသား။ လူႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းစပ္တာမဟုုတ္ဘဲ အသိုုင္းအဝိုုင္းႏွစ္ခုု ေပါင္းစပ္ရတာမိုု ့ နားလည္မႈေတြ၊ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြနဲ ့ တည္ေဆာက္ရတာမ်ိဳးမလား။


သားသမီးေတြနဲ ့ အားက်ေလာက္တဲ့ မိသားစုုဘဝ၊ သူ ့ကိုုမွ မရရင္ ေသပါေတာ့မယ္ဆိုုၿပီး အရက္ေသာက္၊ မယားကိုု ႏွိပ္စက္တဲ့သူ၊ မိသားစုုမွာ အဆင္မေၿပလိုု ့ လာေတာင္းတဲ့သူကိုု ယူၿပီးေတာ့ ဘဝေအးခ်မ္းေနတဲ့သူ၊  ေယာက္်ားေကာင္းေကာင္းရလိုု ့ ဘဝေၿပာင္းသြားသူ၊ လက္ထပ္ၿပီး ၆ လမွာ ေယာက္်ားေသသြားလိုု ့ မုုဆိုုးမၿဖစ္တဲ့သူ၊ ခ်စ္လြန္းလွခ်ည္ရဲ ့လိုု ့ ခိုုးေၿပးၿပီးမွ မိဘေမာင္ဖြားေတြေၾကာင့္ ရန္တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းၿဖစ္ ကြဲၾကၿပဲၾကသူ ဘဝေတြ ဘဝေတြ။ တခ်ိဳ ့ေကာင္ေလးေတြက အပ်ိဳၾကီးေတြေၾကာင့္ လူ ့သားအရင္းအၿမစ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းတယ္လိုု  ့ အၿပစ္ေၿပာခ်င္ေသးတယ္။ အပ်ိဳၾကီးေတြ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုခ်င္လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုုင္တဲ့ လူပ်ိဳၾကီးေတြမွာလည္း တာဝန္ရိွတယ္ေနာ့။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုတာ၊ ကေလးေမြးတာ၊ သစ္ပင္စိုုက္တာ၊ ခရီးသြားတာ၊ ခ်က္ၿပ ုုတ္တာ၊ တီဗီြၾကည့္တာ၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္ခ်မ္းသာဖိုု ့ အဓိကပါ။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာတာထက္စာရင္ အိမ္ေထာင္မၿပ ုုဘဲနဲ ့ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာက ပိုုမေကာင္းဘူးလား။ မူးယစ္ေသာက္စား မိသားစုုတာဝန္ မေၾကတဲ့သူထက္ လူပ်ိဳၾကီး၊ အပ်ိဳၾကီးနဲ ့ ဘဝတိုုးတက္ရာ တိုုးတက္ေၾကာင္းရွာေနတဲ့ သူေတြက ပိုုမေကာင္းဘူးလား။

လူဆိုုတာမ်ိဳးက အေပါင္းအသင္း မင္တတ္တာမ်ိဳးလား။ ဘာစားစား၊ ဘာသြားသြား၊ ဘာလုုပ္လုုပ္ အေဖာ္အေပါင္းအသင္းနဲ ့မွ လုုပ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ အရာရာ စိတ္တူကိုုယ္တူၿဖစ္ဖိုု ့ဆိုုသာ ခက္သား။ အေဖက အဂၤလိပ္ပရီးမီးယား ေဘာလံုုးပြဲေတြကိုု အၿမဲၾကည့္ေပမဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ကေတာ့ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း၊ ဗိုုလ္လုုပြဲေလာက္မွ ၾကည့္ခ်င္တာ။ ေမာင္ေမာင္ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္တာနဲ ့ သူဖြင့္ထားတဲ့ ဆူညံေပါက္ကြဲ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေရာ့ခ္အၿပင္းစား သီခ်င္းေတြပိတ္ၿပီး ကိုုယ္ၾကိ ုုက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္လိုု ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကက္ဆက္လုုၾကတယ္။ စာဖတ္ဝါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သူ ့အၾကိ ုုက္၊ ကိုုယ့္အၾကိ ုုက္ဆိုုတာ ရိွေသးတာ့ တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြမွာ(ေတာင္တက္တာ၊ ၿပတိုုက္၊ ပန္းခ်ီၿပပြဲ သြားတာ) တေယာက္တည္း လုုပ္ရတာရိွတယ္။ တေယာက္တည္း လုုပ္ရလိုု ့ ပိုုေကာင္းတာမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ဆိုု ၿပတိုုက္ကိုု ႏွံ ့ခ်င္မွႏွံ ့မယ္။ ကိုုယ့္တေယာက္တည္း ဆိုုရင္ေတာ့ ၿပတိုုက္ရဲ ့ ေခ်ာင္ခ်ိဳေခ်ာင္ၾကား မက်န္ေအာင္ကိုု ပတ္တယ္။ ကိုုယ့္ကိုု အပ်ိဳၾကီးလိုု ့ ေခၚရင္ ခြဲၿခားဆက္ဆံတာ discrimination လုုပ္တာလိုု ့ ေတြးေပမဲ့ ကိုုယ္ လုုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြကိုု စိတ္ၾကိ ုုက္လုုပ္ႏိုုင္တဲ့ အပ်ိဳၾကီးဘဝကိုု ၾကိ ုုက္တယ္။

အိမ္ေထာင္က်သြားရင္ မိသားစုုကိုု အခ်ိန္ေပးရေတာ့မွာမိုု ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿဖစ္သြားတယ္။ အရင္တုုန္းက ေမြးေန ့ေတြဆိုု ဘယ္ဟာဝယ္ေပးပါလိုု ့ ပူဆာတတ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ အရင္တုုန္းကလိုု မပူဆာေတာ့ဘူး။ ကိုုယ့္ကိုုေတာင္ ဆံုုးမေနေသးတယ္ ခရီးေတြ သိပ္မသြားနဲ ့ ပိုုက္ဆံစုု၊ ေနထိုုင္မေကာင္းရင္၊ အခက္အခဲၾကံ ုုရင္ ႏိုုင္ငံၿခား တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုုမွန္းသိရင္ မိန္းမ ေစာေစာယူခိုုင္းပါတယ္။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ ကိုုၾကီးက အိမ္ကိုုေထာက္ပံ့ေပးတယ္။  ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ သားဆိုုေတာ့ မိန္းမယူသြားေတာ့ မိသားစုုဝင္ေတြက ႏွေၿမာၾကတယ္။ ေမာင္ေမာင္ မိန္းမရေတာ့ ဒင္းကိုု ထိန္းေက်ာင္းမဲ့သူရိွၿပီ ငါ့လက္လႊတ္ ၿဗႊတ္ဆိုုၿပီး ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ဝမ္းသာၾကတယ္ ႏွေၿမာဖိုု ့ေဝးေရာ။ ကိုုယ္သာ အိမ္ေထာင္ရွင္၊ မိသားစုု၊ ကေလးတာဝန္ေတြနဲ ့ဆိုုရင္ ခုုလိုု ဘေလာ့ေရးႏိုုင္၊ အပတ္တိုုင္း နယူးေယာက္တခြင္ ၅၊ ၇ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ခရီးေတြ သြားၿဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။

ဒီပိုု ့စ္ကိုု ေရးေနတုုန္းမွပဲ ရာဟူးသတင္းမွာ ဖတ္ေနတာက   9 reasons to celebrate if you are single ဆိုုတဲ့ ပိုု ့စ္ေလးပါ။
1.You have a better body.
2.You’re more likely to achieve great things in your career.
3.You do less housework.
4.You can do what you want with your money — including keep it.
5.You’re better rested and smarter than your married counterparts.
6.You’re less depressed.
7.You have better friendship.
8.Your solo travel tales are enviable.
9.You know yourself — and what you want out of a relationship.

ကိုုယ္သာ married ဆိုုရင္ ေဘာ္ဒီလည္း ခုုလိုုစလင္းေနမယ္ မထင္။ အိမ္ေထာင့္တာဝန္မရိွေတာ့ ရံုုးကိုု ေစာေစာလာ၊ ည ၈၊ ၉  နာရီအထိ အလုုပ္လုုပ္ေတာ့ ဘယ္အလုုပ္ရွင္က မၾကိ ုုက္ဘဲ ေနပါ့မလဲ။ ေလွ်ာ္မဲ့အဝတ္ေတြကိုု အဝတ္ေတာင္းထဲ မထည့္၊ ညစ္ပတ္ေပဖြတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေၿပာဖိုု ့မလိုုတာ အေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ကိုုယ့္ရွာသမွ် ကိုုယ့္စိတ္ၾကိ ုုက္ သံုုးခြင့္ရိွတယ္။ ခင္တြယ္စရာ သူငယ္ခ်င္းပဲ ရိွေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း တြယ္တာၾကတယ္။ ဖီလာဒဲဖီးယားနဲ ့ မိန္းၿပည္နယ္ကိုု သြားခဲ့တဲ့ တကိုုယ္ေတာ္ခရီးေၾကာင့္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ယံုုၾကည္စိတ္ခ်မႈေတြ တိုုးလာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ဆိုု ညိႈႏိုုင္းေစ့စပ္ရေတာ့ ကိုုယ္ၿဖစ္ခ်င္တာထက္ ၿဖစ္သင့္တာကိုု ဦးစားေပးရတယ္။ ခုုေတာ့ ကိုုယ္ ဘာေတြၾကိ ုုက္လဲ၊ မၾကိ ုုက္ဘူးလဲ၊ ကိုုယ့္စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုု အေကာင္အထည္ ပိုုေဖာ္ၿဖစ္တယ္။ ကဲ အပ်ိဳၾကီးၿဖစ္တာ မေကာင္းဘူးလိုု ့ ဘယ္သူေၿပာမလဲ။

မွတ္ခ်က္ း အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီးမ်ားသာ ဖတ္ရန္။

စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၂၁၊ ၂၀၁၄။

ဒီေန ့ ရံုုးမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ဘယ္ရယ္မဟုုတ္ အမွတ္တမဲ့ တခါသံုုးေကာ္ဖီခြက္ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ Dixie ဆိုုတဲ့ နာမည္ေတြ ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဗီယက္နမ္မေလး မိုုင္းဖန္က ဘယ္လိုုအသံထြက္ရမလဲဟင္လိုု ့ ေမးဖူးတာ သတိရသြားတယ္။ ဆူနမ္ ဘယ္လိုုေၿဖလိုုက္သလဲလိုု ့ မမွတ္မိေပမဲ့ UFL ( Univeristy of Foreign Language, Yangon) မွာ တရုုတ္စာ တစ္ႏွစ္တက္ဖူးတဲ့ ကြ်န္မက အေမရိကန္ေတြေတာ့ ဘယ္လိုုအသံထြက္လဲ မသိဘူး  တရုုတ္လိုုေတာ့ တိခ်ယ္လိုု ့ အသံထြက္တယ္လိုု ့ ေၿဖေတာ့ ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဖန္ ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္။ တရုုတ္စာမွာ ဒီ d ကိုု တီ t လိုု ့အသံထြက္တယ္။ ဥပမာ Didi (ေမာင္ေလး) ကိုု ဒီ့ဒီ့လိုု ့ အသံထြက္ရမဲ့အစား တိတိလိုု ့ အသံထြက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီပီအက္စ္က ဒီခ်ီဟိုုင္းေဝးလိုု ့  ေၾကၿငာေတာ့မွ အေမရိကန္အသံထြက္ကိုု သိသြားေတာ့တယ္။ ကန္တက္ကီရံုုးမွာတုုန္းက မန္ေနဂ်ာဝီလီယမ္ဂရင္းက အလုုပ္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္းေမးလိုု ့ အင္တာဗ်ဴးတခုုေတာ့ရတယ္ အူတာ့ၿပည္နယ္ကဆိုုေတာ့ ဝီလ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၿဖစ္သြားတယ္။ ဟင္... အူတာ့ၿပည္နယ္ ဘယ္ၿပည္နယ္ပါလိမ့္ မၾကားဘူးပါလား စာလံုုးေပါင္းၿပ ။ U-t-a-h လိုု ့ စာလံုုးေပါင္းၿပေတာ့ ဟဲ့ ေကာင္မေလး အဲတာ ယူတာ့လိုု ့ အသံထြက္တယ္။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ Paulau Ubin ကႊ်န္းကိုု ပူလာအူပင္လိုု ့ အသံထြက္တာကိုုး။ Jose ကိုု ဂ်ိဳေဆးလိုု ့ အသံထြက္လိုု ့ရေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲပါတယ္ ဟိုုေဆးလိုု ့ အသံထြက္ရပါတယ္။ ရခိုုင္ေတြက ခ်စ္၊ ၿခစ္ မကြဲဘူး။ မြန္ေတြက သနဲ ့တ မပီဘူး။ ေက်ာင္းမွာ အသံထြက္ဝဲ ဗမာအသံထြက္မပီတဲ့ ရခိုုင္ေလးကိုု ရကၡီးလိုု ့ စၾကတယ္။ ေရာက္စတုုန္းက မိုုင္းဖန္စကားကိုု ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကဘူး။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုု၊ ေလသံေပါင္းစံုုတဲ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေနဖူးတဲ့ ကြ်န္မက နားလည္တယ္။ မိုုင္းဖန္ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ စကားေၿပာရင္ ဆူနမ္က ကြ်န္မကိုု ဘာသာၿပန္ခိုုင္းတယ္။ မိုုင္းဖန္က ကြ်န္မကိုု အဂၤလိပ္လိုုေၿပာ၊ ကြ်န္မက ဆူနမ္ကိုု အဂၤလိပ္လိုုေၿပာနဲ ့ English to English ဘာသာၿပန္ရတာ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့မွ ေလသံေတြကိုု နားယဥ္လာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ၿဖစ္လာၿပန္ေတာ့ သူ ဘာကိုုဆုုိလိုုခ်င္မွန္း သိေနေတာ့ ဘာသာၿပန္စရာ မလိုုေတာ့ဘူး။ စကားနည္းတဲ့ ရာမားကလြဲရင္ က်န္တဲ့သံုုးေယာက္က ငယ္ငယ္တုုန္းကအေၾကာင္း၊ တကၠသိုု္လ္တုုန္းက အေၾကာင္း၊ ဘဝအေတြ ့အၾကံ ုု၊ အယူအဆေတြကိုု ေၿပာၾကဆိုုၾကၿငင္းခုုန္ၾကတာမ်ား တၿခားသူေတြ နားမလည္ႏိုုင္ေပမဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြကေတာ့ တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ ့ ဟုုတ္ေတာ့ဟုုတ္ေနၾကတာပဲ။


အဂၤလိပ္စာ မေကာင္းဘူးလိုု ့ ထင္ရတဲ့ မိုုင္းဖန္က အသံထြက္မွန္ၿပီး အဂၤလိပ္စာေကာင္းတယ္လိုု ့ ထင္ရတဲ့ ကြ်န္မက အသံထြက္မွားတယ္။ oil ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးက ကြ်န္မအတြက္ အေတာ္ထြက္ရခက္တဲ့ စကားလံုုး။ ESL သင္တန္းမွာဆိုု မိုုင္းဖန္က အၿမဲၿပင္ေပးရတယ္။ တီခ်ယ္ကာရိုုလိုုင္းက လွ်ာကိုု ဘယ္အေနအထားမွာ ထားရမယ္ဆိုုတာ သင္ေပးတယ္။ ပါးစပ္ပိတ္ရမဲ့ေနရာမွာ မပိတ္ရင္ မိုုင္းဖန္က သူ ပါးစပ္မပိတ္တတ္ဘူးလိုု ့ ကြ်န္မကိုု ဟားတတ္တယ္။ ဂ်ပန္သဒါၵ ( grammer ) က ၿမန္မာသဒါၵနဲ ့့ တူတာကိုု ဂ်ပန္စာ တလ တက္ဖူးတုုန္းက သတိထားမိတယ္။ ၿပင္သစ္ဘာသာစကားက လွပတယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီရံုုးက တရုုတ္မ ကလဲယားကြမ္းရဲ ့ သူငယ္ခ်င္းမက ၿပင္သစ္တရုုတ္မ။ ကြမ္တုုန္ဘာသာစကားေၿပာရင္ ေအာ္ၾကီးဟစ္ၾကီးနဲ ့ ရန္ၿဖစ္ေနသလား ထင္ရေပမဲ့ ၿပင္သစ္လိုုေၿပာရင္ အင္မတန္ နူးညံ့လိုု ့ ၿပင္သစ္လိုုပဲေၿပာလိုု ့ တိုုက္တြန္းဖူးပါသတဲ့။ ၿမန္မာဘာသာစကားဟာ နာမ္စား၊ အသံုုးအႏႈန္းေတြ အင္မတန္ ၾကြယ္ပါတယ္။ ယူအက္ဖ္ဖယ္လ္ေက်ာင္းမွာ ၿမန္မာစာသင္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၿမန္မာစာ အင္မတန္ခက္တယ္လိုု ့ ညည္းၾကတယ္။ မိခင္ဘာသာစကားမဟုုတ္၊ ေနထိုုင္တဲ့ေဒသခံ ဘာသာစကားမဟုုတ္တဲ့ ဘာသာစကားကိုု တတ္ကႊ်မ္းဖိုု ့ဆိုုတာ အင္မတန္ ခက္တယ္။ ၿမန္မာစကားတတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ဝသုုန္မိုုးကိုု ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။

တ႒ာနစီ အလွည့္က်  presentation show ေတြ လုုပ္ၾကရင္ ၿမန္မာစာ႒ာနပြဲေန ့ဆိုု စည္တယ္။ ၿမန္မာစာ တတ္ခ်င္လြန္းတဲ့ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ ့မိဘအိမ္ကိုု အလည္ၿပန္ေပမဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ မေပ်ာ္ႏိုုင္ရွာဘူး။ နံရံမွာ ေခါင္းမိုုးမွာ အိမ္ရဲ ့ေနရာတိုုင္းမွာ ၿမန္မာစာေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ၊ လက္ကလည္း ၿမန္မာစာအုုပ္ မခ်ေတာ့ မိဘေတြက သူတိုု ့သားေလး ဦးေႏွာက္မွ ေကာင္းေသးရဲ ့လားဆိုုၿပီး စိတ္ပူကာ ေခါင္းကိုု စကန္ရိုုက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ အေၿဖက သူ ့ေခါင္းထဲမွာ အၿမဲေတြးေနတဲ့ ယပင့္၊ ယရစ္၊ ဟထိုုး၊ တေခ်ာင္းငင္၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းငင္၊ ေအာက္ကၿမစ္၊ ေသးေတးတင္၊ လံုုးၾကီးတင္ဆံခတ္တိုု ့ပါတဲ့ ဓာတ္မွန္အေၿဖကိုု ရပါသတဲ့။ အဲဒီေန ့က ေနာက္က်လိုု ့ လက္ခုုပ္သံေတြ တေၿဖာင္းေၿဖာင္းနဲ ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုုတာပဲ မွီလိုုက္တယ္။ လည္ကတံုုးအၿဖ ူ ၊ ပုုဆိုုး၊ ရင္ဖံုုး၊ ထမီ ဝတ္ထားတဲ့ ၿမန္မာေက်ာင္းသားေလးေတြ ခ်စ္စရာ သိပ္ေကာင္းတယ္။


ကြ်န္မ အၾကိ ုုက္ဆံုုးစာအုုပ္ေတြထဲက တအုုပ္ၿဖစ္တဲ့ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ ့ Colourful Myanmar စာအုုပ္ Language and Pitfalls အခန္းထဲက ေကာက္ႏုုတ္ခ်က္တခ်ိဳ ့ကို ယူသံုုးထားပါတယ္။ သိၿပီးသား  ၿမန္မာစကားဆိုုေပမဲ့ နာမ္စားေတြ ရွင္းၿပဆိုု ခက္ၿပီ။ ဆရာမၾကီးရဲ ့ အဂၤလိပ္စာ အေရးအသားပုုိင္ႏိုုင္မႈ၊ ဇဝနညဏ္ကိုုေတာ့ လက္ဖ်ားခါပါေပတယ္။  သူတလူ ငါတမင္းၿဖစ္ေနတဲ့ နယ္ေတြကိုု အေနာ္ရထာမင္းက  စုုရုုံးသိမ္းသြင္းၿပီး ဗုုဒၶဘာသာနဲ ့ ပထမၿမန္မာႏိုုင္ငံ တည္ေထာင္ပံုုအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ King Among Men စာအုုပ္က ဆရာမၾကီးရဲ ့ masterpiece အေကာင္းဆံုုးလက္ရာလိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။  မႏူဟာမင္းရဲ ့ သုုဝဏၰဘူမိသထံုုၿပည္ကိုု သိမ္းပိုုက္ခန္းကိုု ေရးဖိုု ့ သမိုုင္းပညာရွင္ေတြနဲ ့ ေတြ ့ဆံုုေဆြးေႏြး၊ သုုေသတနၿပ ုုၿပီးမွ ေရးတယ္လိုု ့ မွတ္သားဖူးဆယ္။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ငေထြးရူး၊ ငလံုုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးငဖီး၊ ဗ်က္ဝိ၊ ဗ်က္တ၊ မယ္ဝဏၰ၊ ခင္ဦး၊ ေစာမြန္လွ၊ ကိုုရင္ေမာင္၊ မယ္ဥ ရာဇဝင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက အဲဒီစာအုုပ္ထဲမွာ တကယ့္လူသားေတြၿဖစ္လိုု  ့ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ စာအုုပ္။

Since the days back in nineteen twenties, when I went along with my grandfather, U Pe of Mandalay, on his archeological expeditions to the acient city of Bagan, I have fallen in love with the city and her people of the past. He once showed me a terra-cotta plaque with a Pali inscription on paper and read out to me the name and title of the king. I cherished the piece of paper for as long as a time as an eleven-year-old kid could; for who would not be thrilled to own an autograph of a king of nine hundred years ago?

Grandfather spoke of historical characters as if they were our next door neighbors. He once described Anawrahta as kalatha king with a wander-lust. The term kalathais used to describe wild, boisterous young men, or men about the town. Grandfather called Anawrahta a kalathaking, because of his shrewdness and insight in the affairs of the state. When he said that, Anawrahta became a real person, not a cold, printed name in a text book.

အဖြင့္အမွာစကားနဲ ့တင္ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ ေကာင္းေနၿပီ။ စာအုုပ္ညႊန္းေနတာနဲ ့ နာမ္စားေတြ၊ အေခၚအေဝၚဖက္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။


Let 's Call Them Names
     The Myanmar language is rich in names , the good and printable ones as well as the other king. We have various ways of addressing our fellow-beings, or calling names, to use a literal translation of the Myanmar expression.
     It is not quite considerate to a non-Myanmar to introduce a man as, for example, U Thin and then have hime addressed by different people as Ko Thin or Maung Tin or Ko Gyi Tin or U Lay Tin. Chances are that the poor bemused foreigner is at a loss as to who is referring to whom, and he may not be able to decide what he should call the said gentleman. May be he has some colorful names to call him by but not aloud.

ဦးတင္လိုု ့ မိတ္ဆက္ေပးထားတဲ့သူတေယာက္ကိုု တၿခားသူေတြက ကိုုတင္၊ ေမာင္တင္၊ ကိုုၾကီးတင္၊ ဦးေလးတင္လိုု ့ ေခၚေဝၚၾကေတာ့ နေဝတိမ္ေတာင္ၿဖစ္သြားတဲ့ ႏိုုင္ငံၿခားသားခမ်ာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ့ကိုု ရည္ညႊန္းမွန္းမသိ၊ ဘယ္လိုုေခၚေဝၚရမွန္း မဆံုုးၿဖတ္ႏိုုင္ေတာ့သေလာက္ပဲ။

"Ko" or "Maung" and "Ma" are usually among one's own peers and "U" and "Daw" are used by the younger to their seniors. "Ko""Maung" and "Ma" are informal". In  some localities, Ko Maung is used with the monosyllable of a man's name, for example, Ko Maung Tin. ရြယ္တူဆိုုရင္ ကိုု၊ ေမာင္၊ မ တပ္ေခၚၿပီး ဦး၊ ေဒၚကေတာ့ ငယ္သူေတြက အၾကီးေတြကိုု ေခၚေဝၚၾကတယ္။ ကိုု၊ ေမာင္၊ မ လိုု ့ တပ္ေခၚၾကေပမဲ့ တခ်ိဳ ့အရပ္ေဒသေတြမွာ ကိုုေမာင္ကိုု အမ်ိဳးသားနာမည္အၿဖစ္ သံုုးၾကၿပန္ေရာ ဥပမာ ကိုုေမာင္တင္။"Ko""Maung" and "Ko Maung" are used among one's own peers but a senior gentleman in high official status might use them to his juniors, for example, Ko Hla Aung or Ko Maung Nyi. It is a fine gesture on his part, polite as well as affections. ကိုု၊ ေမာင္၊ ကိုုေမာင္က ရြယ္တူေတြၾကား ေခၚေဝၚတယ္ဆိုုေပမဲ့ အရာရိွတယာက္က သူ ့ထက္ငယ္တဲ့သူကိုုလည္း ေခၚေဝၚႏိုုင္ပါတယ္ ဥပမာ ကိုုလွေအာင္၊ ကိုုေမာင္ညီ။ ဒါဟာ သူ ယဥ္ေက်းသမႈရိွသလိုု ခင္မင္တယ္ဆိုုတာ ၿပသတဲ့ အမႈအယာ တစ္ခုုပါပဲ။ Juniors often address their seniors, as Ah-ko-gyi or Ko-gyi prefixed to the monosyllable of the man's name, for example, Ko Gyi Kyaw, this prefix means big brother. အငယ္ေတြက အၾကီးေတြကိုု တခါတရံမွာ အစ္ကိုုၾကီး၊ အစ္ကိုု တပ္ေခၚၾကတယ္ ဥပမာ ကိုုၾကီးေက်ာ္။


How to address the seniors
  The Myanmars seldom, if at all, address a senior person by name. The epithets "A-Ko-Gyi, Ah-Ko, Ko-Gyi, Ko-Ko(big brother), U or U-lay, U-Gyi, Ba Gyi, Ba Gyi(Uncle) for men and Ma Ma, A-Ma-Gyi (big sister), Daw Daw (aunt) for women, are used depending on the age of the people involved. ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ကုုိယ့္ထက္အသက္ၾကီးေတြကိုု နာမည္တပ္ေခၚခဲပါတယ္။ အစ္ကိုုၾကီး၊ အစ္ကိုု၊ ကိုုၾကီး၊ ကိုုကိုု၊ ဦး၊ ဦးေလး၊ ဘၾကီး ေတြက ေယာက်ာ္းေလးကိုု ေခၚေဝၚရင္ သံုုးၿပီး မိန္းကေလးဆိုုရင္ေနာ့ မမ၊ အစ္မၾကီး၊ ေဒၚေဒၚ လိုု ့ ေခၚေဝၚပါတယ္။ ေခၚေဝၚတဲ့သူနဲ ့ ေခၚေဝၚခံရတဲ့သူေတြရဲ ့ အသက္အရြယ္ေပၚမွာလည္း မူတည္ပါတယ္။

How a husband is addressed
   In my parents and grand-parents days, ladies do not usually call their husbands by their name (I believe they called them a lot of other names in private), they seemed shy to do so. Husband were often referred to as either ein-ga-lu or ein-thar (man of the house). Perhaps these terms are synonymous with "good man" found  in the English classics. ကြ်န္မတိုု ့အဘိုုးအဘြားေတြေခတ္တုုန္းက   မိန္းမေတြက ေယာက္်ားရဲ ့ နာမည္ကိုု ေခၚေလ့မရိွဘူး။ (သီးသန္ ့နာမည္ေတြ ရိွလိမ့္မယ္လိုု ့ ကြ်န္မ ယံုုၾကည္တယ္) သူတိုု ့ အဲလိုုေခၚေဝၚရမွာ ရွက္ပံုုရတယ္။ ေယာက္်ားေတြကိုု အိမ္ကလူ၊ အိမ္သားလိုု ့ ေခၚတယ္။ အဂၤလိပ္ဂႏၶဝင္ဝထၳဳေတြထဲက good man နဲ ့ သြားတူပံုုရတယ္။

The Trouble with You and Me
Person to person relationship
  Of course, the trouble is mainly with you...s and me...s in Myanmar language. My sympathy is with the poor bemused foreigner who has to learn the language. I see many fight a losing battle, especially with personal pronouns. There are many variations, which, as Shwe Yoe said, "might be phillogically interesting, but spoilt the temper."ၿမန္မာဘာသာရဲ ့ အဓိက ၿပသနာက သင္၊ နင္ ပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ ၿမန္မာစာသင္တဲ့ ႏိုုင္ငံၿခားသားေတြကိုု ရံႈးေနတဲ့ တိုုက္ပြဲကိုု ဆက္တိုုက္ေနတဲ့သူလိုု ့ၿမင္တယ္။ အထူးသၿမင့္ နာမ္စားေတြနဲ ့ ပတ္သက္လိုု ့ေပါ့။ ကြဲလြဲမႈေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္ ေရႊရိုုးေၿပာသလိုုုု စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ ့  ဒါေပမဲ့ ေဒါသထြက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္၊ ခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္မ၊ ရွင္၊ ငါ၊ နင္၊ သင္၊ မင္း၊ ကႊ်ႏုု္ပ္၊တပည့္ေတာ္၊ အရွင္ဘုုရား သင့္ေတာ္သလိုု ေခၚေဝၚေၿပာဆိုုရတယ္။


Honorific Terms
 There is still a thesaurus of honorific terms in relationship between laymen and monks. A monk does not eat, but he phone-pays; he does not sleep, but he kyeins; he does not come or go, but the kywas; he does not stay in some place, but he tha-din-thones; he does not die but he pyan-daw-mus. A layman does not speak to a monk, but he has to shauk; one does not hand things to monk, but has to kat; one does not invite monks, but hast to pink. Things in relation to monks are also called in different terms. Rice meal is soon, and houses for monks, kyaungs. A woman is referred to as da-yi-kar-ma, and the man as da-yi-kar. Older persons are called da-gar-ma-gyi (female) and da-gar-gyi(male). A monk's father and mothers are called the same.

The Trouble with In-Laws
  Our language is quite rich in names by which we call in-laws, the good and printable ones, I mean. Once I introduced my son's mother-in-law to a non-Burmese friend as "my kha-met" explaining that it describes our relationship. My friend said she wished there are a similar word in English. "When I introduced my son's parents-in-law as Mr. and Mrs. So and So, it does nothing to explain our relationship", she said.
  In many ways, I think, the English language is rather poor in expression, for when we say "brother-in-law" it does not quite tell us whether it is a man-to-man relation, or woman to man relation. In Myanmar, a man's wife's brother or his sister's husband is yauk-pha. I believe Karens used this word to mean "friend".

Brother and Sister Terms
  Among the Myanmar, if a man called you (a man) yauk-pha, it works both ways; either he is leering at your beautiful sister, or trying to throw his sister into your arms. So it depends on the circumstances whether this form of address is to anyone's advantage.
  The word changes when it describes the woman to man relationship; a woman husband's younger brother or her younger sister's husband is called mutt, a husband's other brother or her older sister's husband is khe-oh; when two men are married to tow sisters, each one to the other, I mean, they are called ma-yar-nyi-ah-ko, that is to say, "brother-by virtue of -their wives".
  A woman's brother's wife or her husband's sister is youk-ma; a man's younger brother's wife or his wife's younger sister is a khe-ma; a man's elder brother's wife or his wife's elder sister is a ma-yee, when two women are married to two brothers, they arelin-nyi-ah-ma; these are the variations of the word "sister-in-law" in English.

A Brother, Elder or Younger?
 "Brother", and "sister" create quite a lot of problems in Myanmar language; a man's younger sister is hna-ma, elder sister ah-ma; a woman's younger sister is nyi-ma, elder sister ah-ma, the same as a man's elder sister. A man's younger brother is nyiand elder brother is ah-ko; a woman's younger brother is maung and elder brother ah-ko, the same as a man's elder brother.
  The "older" or the "younger" problem created quite a stir in the B.B.C headquarters some years ago, when the news of some celebrity's brother was about to be put on the air; the one in charge of the Myanmar section insisted on knowing whether the man was the older or younger brother. His chief could not quite understand why he should make an issue of it, until the Vietnamese section demanded the same information.



Cousin -  no Myanmar Equivalent
 Another tricky word is cousin, for which the Myanmar have no equivalent. We have a suffix in Myanmar wun-kwe to describe the relationship among those who are scions of the same grand-parents; the world nyi or nyi-ma is added.

 Again there are uncles and aunts; a parent's elder brother is ba-gyior u-gyi, younger brother u-lay or ba-dway; the older sister of a parent is ghee-daw or kyee-kyee, a younger sister is daw-lay or daw-daw, ah-yeeis mostly used by Upper Myanmars and it is common gender, aunt or uncle; gyior lay is added to show whether he or she is older than your parent.

 There are localities where ah-yee is considered feminine gender, and people often get a shock at some different place to see a venerable gentleman with a handle bar mustache when a frail little old lady is expected.

How to have grandchildren while single and respectable
 Our grandchildren are myee, common gender, so are our grand nephews and nieces. Bachelors and spinsters could have myees, even while living a blameless life of single blessedness. I have had a good share of maiden aunts and great aunts and I can say that I was descended from a "long line of maiden aunts" without slurring anyone's good name.

(စန္းထြန္း) ေဟ့ သိလား ပေရာ္ဖက္ဆာ လက္စတာက ဘက္ခ်္လာတဲ့ Bachelor
(မိုုင္းဖန္)  ႏိုုးးးးးးး သူက ပီခ်ိပ္ဒီ
ဆူနမ္၊ ရာမားနဲ ့ ကြ်န္မတိုု ့သံုုးေယာက္ မၿပံ ုုးဘဲဝါးလံုုးကြဲ ရယ္လိုုက္ရတာ
(ဆူနမ္) မိုုင္း ဘက္ခ်္လာဆိုုတာ ဘြဲ ့ရဆိုုတာတင္ မဟုုတ္ဘဲ ေနာက္ထပ္အဓိပၺာယ္တခုု ရိွေသးတယ္
(ရာမား) ဘက္ခ်္လာဘြဲ ့လိုု ့ ေၿပာခ်င္တာ မဟုုတ္ဘူး...ဘက္ခ်္လာဘြဲ ့နဲ ့ မာစတာကိုု သင္ပါ့မလား...အနည္းဆံုုး မာစတာ၊ ပီအိခ်္ဒီေလာက္မွေပါ့...စန္းစန္း ေၿပာတဲ့ ဘက္ခ်္လာက လူပ်ိဳၾကီးလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရတယ္။


ကြ်န္မက ေရခ်ိဳးဆပ္ၿပာဆိုုရင္ အသီးနံ ့ေလးေတြ ေမႊးေနတာ ၾကိ ုုက္ေတာ့ Body Shop ေစ်းေတြ ခ်တဲ့အခ်ိန္ဆိုု မ်ားမ်ားဝယ္ထားတယ္။ ေရခ်ိဳးဆပ္ၿပာကုုန္ေနလိုု ့ ဝယ္ဦးမွပဲလိုု ့ ေတးထားတုုန္း ဂရမ္းစင္ဒရယ္ထဲမွာ ၅၀ ရာခိုုင္ႏႈန္း ဒစ္စေကာင့္ဆိုုလိုု ့ ဝင္ၾကည့္မိတာ L'OCCITANE ဆိုုင္ပါ။ အေရာင္းစာေရးမေလးက တစ္ႏွစ္မွာ ၂ ခါပဲ ဒစ္စေကာင့္ခ်တယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ အနံ ့ေလးကိုု ၾကိ ုုက္တာနဲ ့ ဝယ္ၿဖစ္သြားတယ္။ မၾကီးကိုု လက္ေဆာင္ေပးေတာ့ အနံ ့ sensitive ၿဖစ္တဲ့သူက Chanel ေရေမႊးၿပီးရင္ အၾကိ ုုက္ဆံုုး ေရေမႊးပါတဲ့။ ကြ်န္မက ေရခ်ိဳးဆပ္ၿပာ၊ ေဘာ္ဒီလိုုးရွင္း၊ ဟမ္းခရင္ ၾကိ ုုက္တယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ကေတာ့ နည္းနည္း dry ၿဖစ္သလားလိုု ့။ မႏွစ္က ဝါရွင္တန္ဒီစီ ယူနီယမ္စေတးရွင္မွာ အဲဒီဆိုုင္ထဲ ဝင္ၾကည့္မိသား။ ေစ်းၾကီးလိုု ့ windows ပဲ ေလွ်ာ့ပင္းခဲ့တယ္။ ယူအက္စ္မွာ Natural Beauty Prododucts ေတြ ေခတ္စားတယ္။ ကြ်န္မ သိတာက Tata Harper ၊ John Masters ၊  ၾသစေတးလ်က Jurlique ။ ပစၥည္းကိုုေတာ့ သံုုးေနၿပီး အသံမထြက္တတ္တာ မေကာင္းပါဘူးေလဆိုုၿပီး ဆိုုဒ္မွာ လိုုက္ရွာေတာ့ ဒီယူက်ဴ ဗီဒီယိုုေလး သြားေတြ ့တယ္။ ဗီဒီယိုုၾကည့္ၿပီးေပမဲ့ အသံက ထြက္ခ်င္သလိုု ထြက္ေနတုုန္း။


ဘေလာ့ေဒးအတြက္ တီတင့္ ႏိုုးေဆာ္ထားတာ၊ တဂ်ီးမင္းတဂ္ထားတာ ေတြ ့ေပမဲ့ ဘေလာ့ေဒးသီးသန္ ့ပိုု ့စ္အေနနဲ ့ မေရးၿဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂါနဲ ့ စာဖတ္သူဆိုုတာ စာခ်စ္သူခ်ည္းပါပဲ။ ပိုု ့စ္တပုုဒ္က ဟင္းတခြက္အေၾကာင္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္၊ ကဗ်ာတပုုဒ္ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္၊ အခ်စ္အေၾကာင္း အက္ေဆးတပုုဒ္ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္၊ ခရီးသြားေဆာင္းပါး ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား သီခ်င္း၊ စာအုုပ္၊ အစားအေသာက္အေၾကာင္း ရွယ္တဲ့အေၾကာင္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္၊ ေလးနက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေန ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအေၾကာင္းအရာေတြ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဆိုုတာ စာဖတ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္သလိုုမ်ိဳးပဲ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ ရိွေနေသးသေရြ  ့၊ ေရးခ်င္စိတ္ ရိွေသးသေရြ ့ ေရးေနဦးမွာပါ။ အစဥ္အလာအရဆိုုရင္ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြကိုု မိတ္ဆက္ရမွာပါ။ ကြ်န္မက ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ သိပ္မသိေတာ့ သိတဲ့ဘေလာ့ဂါေတြပဲ မိတ္ဆက္လိုုက္ေပးလိုုက္ပါတယ္။

မမီးငယ္
မမအိုုင္အိုုရာ
ပစ္ပစ္
ၿမတ္ၾကည္
ကန္ဒီ
သူသူ

အာရွမွာေတာ့ အလုုပ္သမားေန ့ ရံုုးပိတ္ရက္က ေမလ ၁ ရက္ေန ့ ယူအက္စ္မွာေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁ ရက္ေန ့ ေလဘာေဒးလိုု ့ ေခၚပါတယ္။ Happy Blogger Day ၊ Happy Labor Day ၊ Happy Holidays ၿဖစ္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၂၈ ၊ ၂၀၁၄။

Reference : Colorful Myanmar, King Among Men ( Author -Khin Myo Chit)

အာရွမွာေတာ့ အလုုပ္သမားေန ့ ရံုုးပိတ္ရက္က ေမလ ၁ ရက္  အေမရိကန္မွာေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁ ရက္ ေမေဒးလိုု ့ မေခၚဘဲ ေလဘာေဒးလိုု ့ ေခၚပါတယ္။ ေလဘာေဒး ရံုုးပိတ္ရက္က တနလၤာေန ့မိုု ့ ရံုုးပိတ္ရက္ ၃ ရက္ေတာင္ ရတာမိုု ့ ခရီးသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆိုုပါေတာ့။ အက္စ္စတိတ္ Upstate လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ အထက္ပိုုင္းက Fingers Lake ၊ Lake George ၂ ရက္ ခရီးစဥ္ သြားရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ Meetup လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ အပတ္တိုုင္းဆံုုၿပီး အသိမိတ္ေဆြေတြ ၿဖစ္လာၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က Cold Springs ၊ Bear Mountain ကို အတူတူ ေတာင္သြားတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဗီယက္နမ္မေလး ဝိုုင္းက  Fingers Lake ခရီးစဥ္က ၂ ရက္တည္းဆိုုေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ေတြမွာ သြားလိုု ့ရတယ္၊ ၃ ရက္ေတာင္ ပိတ္တာ အက္ေကဒီးယားကိုု  သြားရေအာင္လိုု ့ ေၿပာလာေတာ့ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ ပိတ္ရက္တုုန္းက မိန္းၿပည္နယ္သြား ေတာလားခဲ့ေပမဲ့ အာသာမုုန္တိုုင္းေၾကာင့္ အက္ေကဒီယားကိုု မသြားလိုုက္ရလိုု ့ မေက်မနပ္ၿဖစ္ေနတဲ့သူက နင္လားဟဲ့ အက္ေကဒီးယား မေရာက္ေရာက္ေအာင္ လာမယ္လို ့ ၾကဳံးဝါးတယ္ ။ ဒီလိုုနဲ ့ ဒုုတိယမၺိ မိန္းၿပည္နယ္သြား ေတာလားခဲ့ရၿပန္ေပါ့ တစ္ခါ။

ၿမိ  ုု ့ၾကီးတၿမိ ု ့ကိုု ၿဖတ္သန္းသြားေတာ့ ဘာၿမိ ုု ့ပါလိမ့္လိုု ့ ဂူဂယ္ေၿမပံုုမွာ ရွာေနတုုန္း ဒီၿမိ ုု ့က ကြန္နက္တီကပ္ Connecticut ၿပည္နယ္ရဲ  ့ Fortune 500 ၊ 1000 ၊ 13 Courant 100 ကုုမၺဏီေတြရိွတဲ့ စတန္းဖိုု ့ဒ္ Stamford ၿမိ ုု ့ပါတဲ့။ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ရဲ ့ မနီးမေဝး မိုုင္ ၃၀ ၊ နာရီဝက္သာသာ အေဝးက စီးပြားေရးေတာင့္တဲ့ financial district ၿမိ ုု ့ဆိုုပါေတာ့။ စတန္းဖိုု ့ဒ္ကေန နယူးေယာက္ကိုု ရထားစီး ရံုုးတက္ၾကတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ေယးလ္တကၠသိုုလ္ Yale University ရိွတဲ့ နယူးေဟဗင္ New Haven ၿမိ ုု ့က စတန္းဖိုု ့ဒ္ၿမိ ုု ့နားမွာပါ။ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္မွာ ေယးလ္တကၠသိုု္လ္ရိွတယ္၊ နာမည္ၾကီး ကာဆီႏိုု ၂ ခုု ရိွတယ္၊ ေၿမပိုုင္ရွင္ အိႏိၵယသူေ႒းေတြက သူတိုု ့ေၿမေပၚမွာ ဟိုုတယ္၊ ကာဆီႏိုု ေဆာက္ၾကတယ္။ အေမရိကန္စာေရးဆရာ မက္ခ္တြိဳင္း Mark Twain ရဲ  ့ ေနာက္ဆံုုးအခ်ိန္ေတြကိုု ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္မွာ ကုုန္လြန္ခဲ့တယ္လိုု ့ ဂိုုက္က ေၿပာၿပပါတယ္။

Concrete jungle New York City

ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ မက္စ္တစ္ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ Mystic Aquarium ကိုု ဝင္လည္ၾကတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဂ်ဴလိႈင္ ၄ တုုန္းက ေရာက္ခဲ့ၿပီးသားမိုု ့လိုု ့ အဲဒီနားက Mystic Village ဆိုုတဲ့ ေလွ်ာပင္းအိမ္ေလးေတြကိုု ဝင္လည္တယ္။ ဗုုဒၶဘုုရားရုုပ္တုုေတြ  ့လိုု ့ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ ဒလိုုင္းလားဘား ဓာတ္ပံုုအၾကီးၾကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ တိဘက္ဆိုု္င္ ၿဖစ္ေနတယ္။ ဂီေနရွားနတ္၊ ဥံဴ၊ ပုုတီး၊ လြယ္အိတ္၊ ပုုဝါ   အဆင္အေသြး၊ ဒီဇိုုင္းေတြက ကိုုယ္တိုု ့အာရွယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုုးကြယ္မႈ အေငြ ့အသက္ေတြ။ ေၾကးဖလားထဲ က်ည္ေပြ ့အေသးေလး ထည့္ထားတာကိုု ဘယ္လိုုေနရာမွာ သံုုးတာလဲလိုု ့ ဆိုုင္ရွင္ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ တရားထိုုင္ရာမွာ သံုုးတာတဲ့။ ေၾကးဖလားကိုု ယူၿပီး က်ည္ေပြ ့ေလးနဲ ့ တခ်က္ထုုၿပတယ္။ ေၾကးဖလား ပတ္ပတ္လည္ကိုု က်ည္ေပြ ့ေလးနဲ ့ထုုၿပတယ္။ ပေလြမႈတ္သလိုုေပါ့ မမႈတ္တတ္တဲ့သူဆိုု ပီ...ပီ..လိုု ့ပဲ ၿမည္ေနတာ မႈတ္တတ္တဲ့သူက်ေတာ့ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းေနေရာ။ ဒီေၾကးဖလားလည္း ဒီအတိုုင္းပဲ စည္းဝါးတက်တီးရင္ အင္မတန္ သာယာတာ။ ဒီေၾကးဖလားက ခႏၶာကိုုယ္အတြက္ လိုုအပ္တဲ့ ဓာတ္ေတြနဲ ့ သြန္းထားတာ။ ေရ၊ ေလ၊ မီး ဓာတ္ၾကီးေလးပါးကိုု ဆိုုလိုုတာလား။ မဟုုတ္ဘူး ခႏၶာကိုုယ္အတြက္ လိုုအပ္တဲ့ သံဓာတ္၊ ဘာဓာတ္၊ ညာဓာတ္ေတြ။


တရားထိုုင္ဖိုု ့ဆိုု္ရင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ဖိုု ့ လိုုတယ္။ စိ္တ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ဒီေၾကးဖလားေလးနဲ ့ စုုစည္းတယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ေၾသာ္ ေက်းဇူးပါပဲ။ ဆန္းၿပားတဲ့ ဆြဲၾကိ ုုး၊ လက္ေကာက္၊ နားကပ္၊ လက္စြပ္ေတြကိုု ကိုုင္ၾကည့္လိုုက္၊ ေစ်းၾကီးလိုု ့ ၿပန္ခ်လိုုက္ လုုပ္ေနတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ေဟ့ မင္း ဘာလူမ်ိဳးလဲ ၿမန္မာ။ ဒါဆိုု ေထရဝါဒ ဗုုဒၶဘာသာေပါ့ ဟုုတ္တယ္။ ငါတုုိ ့က မဟာယန စိတ္ကိုု အဓိက ေဇာင္းေပးတယ္ မင္းတိုု ့က အၿပင္ဖက္ကိုု ေဇာင္းေပးတယ္။ ခဏေလး ေတြ ့ရတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ ့ အၿငင္းအခုုန္ မလုုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလက္စြပ္ရဲ ့ စာသားေလးက ဘာလဲဟင္။ အဲဒါ ဥံဳ (အုုန္) လိုု ့ အသံထြက္တယ္ ေၾသာ္ ဥံ ုုဘာနီ ဘာဒမ္ဥံဳ  ကိုုယ္ရဲ ့ အသံထြက္မွားကိုု သူက အမွန္ဆိုုၿပသြားတယ္။ ဥံဳ မဏိပဒ္မေဟံုု  (ဥံ ုုဘာနီ ဘာမမ္ဥံဳ ) ကိုု ကိုုယ္ ဘယ္လိုုလုုပ္သိတယ္ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္းေလး ေၿပာၿပပါရေစ။ ၁၉၉၉  ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခါစ လွည္းတန္းက ဆရာၾကီးဦးၿမၾကိ ုုင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီ အတန္းမစခင္ May you be free from suffering အဂၤလိပ္လိုု ေမတၱာပိုု ့တာေလး ဖြင့္ထားေလ့ရိွတယ္။ နားေထာင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလိုု ့ အေခြဝယ္ရင္ ေကာင္းမလားလိုု ့ တိုုင္ပင္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုု ေမတၱာပိုု ့တာ နတ္ေတြက နားလည္ပါ့မလားဟယ္ ဆိုုတာနဲ ့ မဝယ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။

ကန္တက္ကီမွာ ေလးေအာ့ဖ္လိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့ရိွတဲ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းကာအလုုပ္ရွာ၊ ၂ လခြဲနဲ ့ အလုုပ္မရေတာ့ ေက်ာင္းကိုုၿပန္ၿပီး Seminar သင္တန္း သံုုးပတ္တက္၊ ေက်ာင္းကိုုေရာက္ၿပီး တပတ္အၾကာ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရ၊ ကယ္ပီတယ္ Capitol နားက ဒီစီရံုုးေလးကိုု သေဘာက်ေနတုုန္း Government Shutdown ၿဖစ္ ကလိုုင္းရင့္ ဒီအိုုအယ္ Department Of Labor က ကြန္းထရပ္ ထပ္မတိုုးလိုု ့ ဒီစီရံုုးကိုု ပိတ္လိုုက္လိုု ့ ေလးေအာ့ဖ္ထိၿပန္။ ၁၃ က ကိုုယ့္ရဲ ့လက္ကီးဂဏၰန္းလိုု ့ ယူဆေပမဲ့ ၂၀၁၃ ကေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့ႏွစ္ မဟုုတ္ခဲ့ဘူး။ Student Loans ေက်ာင္းလခ၊ အိမ္လခ၊ ဖုုန္းေဘလ္၊ ကားေဘလ္ အဲဒီေဘလ္ေတြကိုု မွန္မွန္ေပးႏိုုင္ပါ့မလား၊ အလုုပ္က ဘယ္ေတာ့၊ ဘယ္မွာ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ရပါ့မလဲနဲ ့ ပူရတာ။ အေဖ၊ မၾကီးက ပိုုက္ဆံကိစၥအတြက္ လံုုးဝစိတ္မပူနဲ ့လိုု ့ ေၿပာေပမဲ့ ပူတာပါပဲ။ ဒီလိုုပူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သီခ်င္းကိုုမွ မခံစားႏိုုင္ဘူး။ Yiruma ၊ Joe Hisaishi ရဲ  ့ ပီယာႏိုုလက္သံေတြလည္း မေအးခ်မ္းေစႏိုုင္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေစတဲ့ Mentra ၊ Chant သီခ်င္းေတြ လိုုက္ရွာေတာ့ Imee Ooi ရဲ ့ The Chant of Metta ကိုု သြားေတြ ့တယ္။ အိုုး... လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္တုုန္းက ကိုုယ္ဝယ္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေလးပါလား။


ဆူနမ္တိုု ့ ဖြင့္တဲ့ နီေပါသီခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေၿပာၾကရင္း သူတိုု ့ဆီမွာ ဗုုဒၶဘာသာ သီလရွင္ဆရာေလးတစ္ပါးရဲ ့ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္က နာမည္ၾကီးသြားလိုု ့ ကမၻာအႏွံ ့က ဗုုဒၶဘာသာဝင္ေတြ သူ ့ကိုုပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆိုုခိုုင္းရတယ္။ ဟင္ သီလရွင္က သီခ်င္းဆိုုတယ္ ေထရဝါဒေတာ့ မၿဖစ္ႏိုုင္ဘူး မဟာယနပဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။ သီခ်င္းဆိုုေပမဲ့ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေစတဲ့ Mentra ေလ။ အဲဒီတုုန္းက ဟင္ ခဲ့ေပမဲ့ ခုုမ်ားေတာ့ နားမလည္ေပမဲ့လည္း စိတ္ကိုုေအးခ်မ္းေစလိုု ့ နားေထာင္ေနတယ္။ အဲဒီသီလရွင္နာမည္က Ani Choying Drolma ။ သူ ့ရဲ ့ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္က Om mani padme hum (ဥံဳ မန္ဒီ ပန္မယ္ ဟုုန္)။ အရဟံဆိုုၿပီး ပုုတီးတစ္လံုုးခ်သလိုု ဥံဳ မန္ဒီ ပန္မယ္ ဟုုန္ ဆိုုၿပီး သစ္တံုုးကိုု တစ္ခ်က္ စည္းခ်က္ညီညီ ေခါက္တဲ့ သီခ်င္း၊ ဥံ ဳ မန္ဒီ ပန္မယ္ ဟုုန္ကိုုပဲ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ဆိုုသြားတဲ့ သီခ်င္းဆိုုၿပီး ဗားရွင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွေသးတယ္။ ဒီ Sanskrit စာလံုုးက ဥံဳလိုု ့ အသံထြက္ရတာလား ဟုုတ္တယ္။  အဲဒီဥံဳလက္စြပ္ ဝတ္ထားရင္ ကံေကာင္းေစတာလား ဟုုတ္ဘူး စိတ္ကိုု တည္ၿငိမ္ေစတယ္။ ဟင္ စိတ္ကိုု သတိမကပ္ဘဲ လက္စြပ္ဝတ္ရံုုနဲ ့ ဘယ္လိုုလုုပ္ တည္ၿငိမ္ေစမွာတုုန္း။


ဒီအရုုပ္ေလးက ဘာအရုုပ္လဲဟင္ ဂီေနရွား။ ေၾသာ္ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္း နီပါလီေတြက ဂီေနရွားနတ္ ကိုုးကြယ္တယ္။ ( ရာမားက Elephant God လိုု ့ေခၚရင္ မၾကိ ုုက္ဘူး) ဆိုုင္ပိုုင္ရွင္က သူလည္း နီပါလီစကား ေၿပာတတ္တယ္။ မင္းတိုု ့ ၿမန္မာၿပည္မွာ နီပါလီေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဟမ္ ကိုုယ္ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ေၿမၿပန္ ့ေဒသမွာ နီပါလီေတြ မရိွဘူး။ ေဂၚရခါးဆိုုတာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ နီပါလီေတြက အေနာက္ေၿမာက္ဖက္က ခ်င္းေတာင္ဖက္မွာ ေနၾကတာ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။ အင္း ဟုုတ္လိမ့္မယ္ နီပါလီေတြ တသိန္းေလာက္ ရိွတယ္လိုု ့ဆိုုတယ္။ နယူးေယာက္က ၿမန္မာေတြဆီကေန အိတ္ဝယ္တယ္။ ေက်းဇူးပဲေနာ္ အဲဒီလိုု သိခ်င္တာေတြကိုု ေမးၿမန္းစပ္စုု ဘာမွမဝယ္ဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ၿပန္ထြက္လာတယ္။ ေငြထည္ပစၥည္းဆိုုင္ေရာက္လိုု ့ လွတာေလးေတြ၊ အဖိုုးႏႈန္းသင့္တာေလးေတြ ေတြ ့ေပမဲ့ Accessories ကိုု သိပ္မဝတ္ၿဖစ္ေတာ့ မဝယ္ေတာ့ပါဘူးေလ။ Glass နဲ ့လုုပ္တဲ့ လက္ဝတ္ရတနာေလးေတြ အေတာ္လွတယ္ ေစ်းကလည္း မေသးဘူး။ ဂိုုက္က ေန ့လည္စာ တခါတည္းစားဖိုု ့ မွာထားေတာ့ စတားဘာ့ခ္မွာ Strawberry smoothie ၊ Pumpkin bread ၊ Chocolate croissant စားေနတုုန္း စတားဘာ့ခ္ကေန ဘာဝယ္ခဲ့ေပးရမလဲလိုု ့ ဝိုုင္းကိုု မက္ေဆ့စ္ပိုု ့တာ ၿပန္မလာဘူး။ ကိုုယ့္တုုန္းကလည္း ရတဲ့ ၁၊ ၂ နာရီအတြင္း အကုုန္ႏွံ ့ေအာင္ပတ္ေတာ့ ေန ့လည္စာကိုု ဘီစကြတ္၊ ဘလူးဘယ္ရီပိုုင္းတိုု ့နဲ ့ ၿပီးရတာမ်ိဳးလား။ ဝိုုင္းလည္း အဲ့ဒီလိုုပဲ ေနမွာ။

                             
                                           သီခ်င္းေတာ့ ၾကိ ုုက္ပါရဲ ့ လက္ေတြအမ်ားၾကီးကိုု ေၾကာက္တယ္ :)

အခ်ိန္ေစ့လိုု ့ ဂိတ္ေပါက္ဝမွာ သြားေစာင့္ေတာ့ ဝိုုင္း ထြက္လာတယ္။ မက္ေဆ့၊ ဖုုန္းလည္း မစစ္ႏိုုင္ ေၿမပံုုကိုုင္ၿပီး အႏွံ ့ပတ္ေနတာတဲ့ ထင္သားပဲ။ စတယ္လာေရနဂါး Stellar sea lion ရိွတဲ့ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္ ေလးခုုထဲမွာ မစ္စတစ္ေရသတၱဝါၿပတိုုက္လည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ေအာက္ဒိုုးေဝလငါးၿပခန္း အၾကီးေတြထဲ တခုုအပါအဝင္ပါ။ ငါးလိပ္ေက်ာက္၊ ငါးမန္းေတြကိုု ကိုုင္ၾကည့္လိုု ့ရေတာ့ ကေလးေတြ အၾကိ ုုက္ေတြ ့တဲ့ ေရသတၱဝါၿပတုုိက္ ဆိုုပါေတာ့။ အဲ လူၾကီးေတြလည္း ၾကိ ုုက္ၾကပါတယ္။ အဲယားကြန္းက မေအးလိုု ့ ခရီးသည္ေတြက ပူညံပူညံ၊ ကားမွာ ဘက္ထရီ အပိုုမပါ၊ ဂတ္စ္စေတးရွင္မွာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ နားၿပီး အဲယားကြန္းၿပင္။ ၂ နာရီေလာက္ ေမာင္းၿပီးရင္ အိမ္သာအတြက္ Rest Area မွာ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ နားဆိုုေတာ့ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ဘူး။ ေဘာ့စတြန္ဟာဘားခရူကိုု မမွီေပမဲ့ စလမ္းစုုန္းၿပတိုုက္ကိုု ဝင္လည္ၾကပါတယ္။ ဦးထုုပ္အခႊ်န္ၾကီးေဆာင္း၊ ဝတ္ရံုုနက္ၾကီး ဝတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းစိမ္းၾကီးနဲ ့ စုုန္းမၾကီး တံၿမက္စည္းစီးၿပီး ကိုုယ့္ အနားက ပ်ံသြားလိုု ့ လန္ ့ေအာ္ေလမလားလိုု ့ ေတြးေၾကာက္ေနတာ။ အရုုပ္ေတြကိုု မီးထိုုးၿပီး ရွင္းၿပေနတာမ်ား ေၾကာက္ဖိုု ့ေနေနသာသာ ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းလိုု ့ သမ္းေတာင္သမ္းတယ္လိုု ့ ကိုုယ္က ရီကြန္မန္ေဒးရွင္း  မေပးေပမဲ့ ယူအက္စ္ေရာက္တာ ၃ ေလာက္ပဲ ရိွေသး၊ ယူအက္စ္မွာ ပထမဆံုုး ခရီးစဥ္ဆိုုေတာ့ ဝိုုင္းက တက္ၾကြစြာနဲ ့ အကုုန္လည္တယ္။


စုုန္းၿပတိုုက္ေရွ ့က ပန္းၿခံမွာ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္း စာဖတ္မလား စိတ္ကူးတယ္ ပန္းၿခံအလယ္မွာ အေမရိကန္နဲ ့ စပန္းနစ္ Spanish ႏွစ္ေကာင္ ဒီဘိတ္ debate လုုပ္တာ ေထာက္ခံသူေတြက လက္ခုုပ္သံေတြ တေၿဖာင္းေၿဖာင္း၊ လက္ေခါက္မႈတ္ၾကနဲ ့ နားညည္းလြန္းလိုု ့ ၿမိ ုု ့ထဲကိုုပဲ သြားေတာ့တယ္။ စလမ္း Salem ၿမိ ူ ့ေလးက ၁၆၉၂ ခုုႏွစ္မွာ စတည္ခဲ့တာဆိုုေတာ့ ေဘာ့စတြန္ထက္ေတာင္ ေစာေသးတယ္။ အိမ္ေတြက ပိုုေရွးက်ၿပီး လမ္းေတြကလည္း က်ဥ္းတယ္။ ၿမိ ုု ့ထဲကိုု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဗဒင္ေဟာတဲ့ဆိုုင္ေတြ ့လိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခဲ့ေသးတယ္။ ဝိုုင္းက မက္ဟန္တန္ ဂရမ္းစင္ထရယ္နားက သူ ့အိမ္နားမွာေတာင္ တဆိုုင္ရိွတယ္တဲ့။ ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းထိုုးသံ ၾကားရေတာ့ မဂၤလာပြဲရိွတယ္နဲ ့တူတယ္။ ပြဲတက္ပြဲလာဝတ္စံုု ဝတ္ထားတဲ့သူေတြ ေတြ ့တယ္။ ဘားမွာလည္း လူေတြ စည္ကားေနတာပဲ။ Salem Village ေရွ ့က အရုုပ္နားမွာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတာ ေတြ ့ေပမဲ့ အထဲေတာ့ မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ အၿပင္အဆင္က လန္ ့စရာၾကီး ေတာ္ၾကာ ညဖက္ အိမ္မက္ဖက္ၿပီး လန္ ့ေအာ္ေနမွ။ ကိုုယ္ကေတာ့ စုုန္းၿပပြဲက မတန္လိုုက္တာလိုု ့ ေတြးေပမဲ့ ဝိုုင္းက မဆိုုးပါဘူးလိုု ့ေတြးတယ္။


အဲယားကြန္း မေအးလိုု ့ ကြန္ပလိမ္းတဲ့ ခရီးသည္ေတြကိုု ႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနက ဂိုုက္က ေလွ်ာပင္းေမာလ္ကိုု လိုုက္ပိုု ့တယ္။ အခုုေရာက္ေနတဲ့ နယူးဟမ္ရိႈင္းယား New Hampshire ၿပည္နယ္မွာ Sales Tax ေပးစရာမလိုုလိုု ့ ေလွ်ာပင္းထြက္ဖိုု ့ အေကာင္းဆံုုးပါတဲ့။ ဆူနမ္ဆိုု လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ရင္ ဒယ္လာဝဲယားၿပည္နယ္က အက္စ္မီတာလိပ္စာနဲ ့ ဝယ္တယ္။ ဒယ္လာဝဲယားၿပည္နယ္လည္း Sales Tax ေပးစရာမလိုုဘူး။ ဆူနမ္တိုု ့ဆိုု အက္စ္မီတာဆီ သြားလည္ရင္ ကားကိုု ဆီအၿပည့္ၿဖည့္၊ ကားဆားဗစ္လုုပ္၊ အိမ္အတြက္ လိုုအပ္တာေတြ ေလွ်ာ့ပင္းေတာ့တာပဲ။ ေမရီလန္း၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီ၊ နယူးေယာက္က Tax မ်ားတယ္။ ညေနစာကိုု ဂ်ပန္ဆိုုင္က တာယာကီ ၾကက္၊ ပုုဇြန္ မွာေတာ့ ဗိုုက္ဆာေနလိုု ့ပဲလားမသိ စားေကာင္းသား။ စားေသာက္ၿပီးလိုု ့ အသီးစာခ်င္းလိုု ့ တားကဒ္ Target ဆိုုင္မွာ အသီးသြားရွာေတာ့ ဗူးေလးတဗူးကိုု ၅ က်ပ္ေတာင္ ေတာင္းတယ္။ ဟင္ ေစ်းၾကီးလိုုက္တာ။ ကားေပၚတက္ခါနီး ၿမန္မာသံ ၾကားလိုုက္တယ္ ကားေပၚမွာ ၿမန္မာေတြပါတယ္ ထင္ပါ့ ညေမွာင္ေနလိုု ့ မၿမင္လိုုက္ဘူး။


ခရီးသြားတယ္ေဟ့ဆိုုရင္ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ အမ္းထရူးတိုု ့နဲ ့ သြားေနက်။ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာၿပီး ကတည္းက ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ ခရီးမသြားၿဖစ္ေတာ့တာ။ ေမရီလန္းနဲ ့ နယူးေယာက္ကလည္း မိုုင္ ၂၅၀ ၊ ၄ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္ ေဝးတာကိုုး။ ေမရီလန္းမွာတုုန္းကဆိုု ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာ ခရီးသြားရေအာင္ မနက္ၿဖန္ ညေန လာခဲ့လိုု ့ ဆူနမ္က မွာတယ္။ ၁၀ မိုုင္ ၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ေဝးတာဆိုုေတာ့ ၾကိ ုုက္တဲ့အခ်ိန္ ထသြား အဆင္ေၿပတယ္။ နယူးေယာက္ေရာက္ၿပီးမွ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္၊ ေမာက္ဗာႏြန္ Mount Vernon ၊ ဖီလာဒဲဖီးယား၊ အက္ေကးဒီယားတိုု ့ကိုု တစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ့တာပါ။ အပတ္တိုုင္း နယူးေယာက္တခြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္တဲ့ meetup အဖြဲ ့မွာ ဗီယက္နမ္မေလး ဝိုုင္းနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ေတာ့ သူကလည္း နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတာ ၄ လေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ meetup အဖြဲ ့က လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ခရီးစဥ္က စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ မေကာင္းရင္ နယူးေယာက္ အထက္ဖက္ အက္ဖ္စတိတ္ upstate လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ဟူစတန္ Hudson ၿမစ္ဝွမ္းက Cold Springs ကိုု ဂရမ္းစင္ထရယ္ကေန မတ္ထရိုုေနာ့စ္ Metro North ရထား ၁ နာရီစီးသြားၿပီး ေတာင္တက္။ ညေန ၆ နာရီေလာက္ နယူးေယာက္ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုုယ္က ပင္ပန္းလိုု ့  အိမ္ေရာက္တာနဲ ့ ဒိုုင္ပင္ ပစ္အိပ္ေတာ့တာ။ ဝိုုင္းက architecture meetup အဖြဲ ့နဲ ့ မက္ဟန္တန္တခြင္ လမ္းေလွ်ာက္တာ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ အိမ္ၿပန္ေရာက္တယ္။


Port Authority ကေန ဘတ္စ္ကား ၁ နာရီစီးၿပီး  Bear Mountains ေတာင္ကိုု သြားတက္တာ ၃ ရက္ေလာက္ ေၿခသလံုုးနာေနေသးတယ္။ ေနာက္ေန ့ မက္ဟန္တန္ေအာက္ဖက္ကေန စေတတန္အိုုင္လန္ဆီကိုု အခမဲ့ေၿပးဆြဲတဲ့ Staten Island Ferry စီးၿပီး စေတတန္အိုုင္လြန္တခြင္ လည္ၾကၿပန္တယ္။ ပိတ္ရက္ ၂ ရက္မွာ ၁ ရက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္၊  ၁ ရက္ကိုု ေစ်းဝယ္၊ သန္ ့ရွင္းေရးလုုပ္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ active ၿဖစ္လွၿပီထင္ေနတာ ဘယ္ကသာ ကိုုယ္ active ၿဖစ္တာ ဝိုုင္းကိုု ဘယ္မွီပါ့မလဲ။ ဝိုုင္းဆိုု ေန ့လည္ meetup အဖြဲ ့ဆီ မလာခင္ မနက္ဖက္ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ central park မွာ လမ္းသြားေလွ်ာက္၊ Gym မွာ Jumba ၊ sasa  ၊ yoga ၊ ballet သြားကေသးတာ။ တၿခား meetup အဖြဲ ့ေတြနဲ ့လည္း လမ္းေလွ်ာက္ေသးတယ္။ Cold Springs နဲ ့ Bear Mountains မွာ ေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေနာက္မွေရးဦးမယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ စသိၿပီးကတည္းက ပိတ္ရက္ေတြဆိုု အိမ္မကပ္ေတာ့ဘဲ နယူးေယာက္တခြင္ လိမ့္ေနတာပဲ။

ဗီယက္နမ္ေၿမာက္ပိုုင္း ဟႏြိဳင္းမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဝိုုင္းက တႏိုုင္ငံလံုုး အဂၤလိပ္စာ စာေမးပြဲမွာ ဒုုတိယရေတာ့ နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ဝင္ခြင့္ ထပ္ေၿဖစရာမလိုုဘူး။ သူ ေရြးလိုုက္တဲ့တကၠသိုုလ္က တႏိုုင္ငံလံုုးမွာ တခုုတည္းရိွတဲ့ ႏိုုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးတကၠသိုုလ္ပါ။ သူတိုု ့ေက်ာင္းမွာ ၿပင္သစ္ဘာသာသင္၊ အဂၤလိပ္စကား ေၿပာရေတာ့ ဝိုုင္းရဲ ့ေလယူေလသိမ္းက ကိုုယ္ေတြ ့ဖူးတဲ့ ဗီယက္နမ္ေတြထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးေကာင္းတယ္။ မိုုင္း၊ Nga ငါး၊ ဟြားလဲ့တိုု ့ဆိုု အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေပမဲ့ အသံထြက္က မေကာင္းဘူး။ ဝိုုင္းက စေကာ္လားရွစ္လိုု ့ရလိုု ့ဘန္ေကာက္ ေအအိုုင္တီ၊ ၿပင္သစ္တကၠသိုုလ္မွာ တစ္ႏွစ္ တက္ဖူးတယ္။ အလုုပ္ရတဲ့ အီတလီမွာ ၇ ႏွစ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ယူအက္စ္အလုုပ္က ၁ ႏွစ္ ကြန္းထရပ္ စာခ်ဳပ္ထပ္မတိုုးရင္ အီတလီကိုုပဲ ၿပန္မွာပါတဲ့။ ယူအက္စ္မွာ ရိွေနခ်ိန္အတြင္းမွာ တတ္ႏိုုင္သေလာက္ ခရီးသြားဖိုု ့ စိတ္ကူးထားပါသတဲ့။ အီတလီမွာေနတဲ့ ပထမႏွစ္တုုန္းက သားေရအိတ္ေတြကိုု ခေရဇီၿဖစ္တာတဲ့။ အီတလီသားေရေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း ေစ်းကလည္းေကာင္း။ ေနာက္ေတာ့ ဘဝကိုု တတ္ႏိုုင္သေလာက္ ရိုုးရိုုးစင္းစင္းေလး ေနထိုုင္ၿပီး ခရီးေတြ တတ္ႏိုုင္သမွ် သြားပါသတဲ့။


ဝိုုင္းက ကိုုယ့္ထက္ ၁ ႏွစ္ၾကီးတယ္ ရည္းစားလည္း မရိွ မခ်က္ၿပ ုုတ္တတ္တာလည္း တူတယ္ ။ ခရီးသြားတာ၊ ေတာင္တက္တာ ဝါသနာပါတဲ့ အပ်ိဳၾကီးႏွစ္ေယာက္ အၾကိ ုုက္တူ၊ စရိုုက္တူ ဆိုုပါေတာ့။ ဥေရာပတခြင္ ဝိုုင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ႏိုုင္ငံ မရိွသေလာက္ဘဲ။ တန္ဇနီးယား၊ အာဖရိကႏိုုင္ငံအခ်ိဳ  ့ကိုုလည္း အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ ေရာက္ဖုုူးတယ္။ စီမီနာအတြက္ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု ေရာက္ဖူးတယ္။ ဝိုုင္းက ယူအန္ United Nations မွာ အလုုပ္လုုပ္ေနတာပါ။ ဥေရာပတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္တဲ့ ဝိုုင္းကိုု ကိုုယ္က အားက်သလိုု ယူအက္စ္အေရွ ့အလယ္ပိုုင္းတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္တဲ့ ကိုုယ့္ကိုုလည္း ဝိုုင္းက အားက်ပါသတဲ့။ ကိုုယ္တိုု ့တညအိပ္တဲ့ ဟိုုတယ္ Raddison က နယူးဟမ္ရိႈင္းယားၿပည္နယ္ နာရွာ Nashua ၿမိ ုု ့ေလးနားမွာပါ။ ဟိုုတယ္က ရဲတိုုက္နဲ ့တူၿပီး ဒီၿမိ ုု ့မွာ အေကာင္းဆံုုးပါတဲ့။ ဟိုုတယ္တြင္း ေဆးလိပ္မေသာက္ရပါ။ ေသာက္ခဲ့ရင္ ဒဏ္ေငြ  ၂၅၀ ပါတဲ့။မိန္းၿပည္နယ္ထဲ အပိုုင္း ၂ က်မွ လည္ၾကရေအာင္ေနာ္။

Witch's hat.

Ice - Bucket - Challenge လုုပ္တာကိုု အားက်လိုု ့ တဂ်ီးမင္းက BPP Challenge လုပ္ေနပါတယ္။ ပစ္ပစ္က တဂ္လာေတာ့ ကိုုယ္လည္း ဒီပိုု ့စ္အသစ္နဲ ့အားက်မခံ ဘေလာ့ဂါ ၁၀ ေယာက္ကိုု တဂ္မယ္ေနာ့။

၁။ မမီးငယ္
၂။မမအုုိင္အိုုရာ
၃။ ၿမတ္ၾကည္
၄။ ဒိုုးကန္
၅။ေရႊအိမ္စည္
၆။ဘုုန္းဘုုန္းေတာက္
၇။သူသူ
၈ ။ဆရာဟန္
၉ ။ မဂ်က္
၁၀။ မမယ္သံ

ဒီဘေလာ့ေလးကေတာ့ Imee Ooi သီခ်င္းေတြ စုုထားတဲ့ ဆိုုဒ္ေလးပါ။ ၿပင္သစ္ဘာသာနဲ ့ ေရးထားတာလား မသိဘူး။ စိတ္ဝင္စားတယ္ ဆိုုရင္ေပါ့။

http://voie-eveillee-du-coeur.blogspot.fr/p/acheter-les-cd-imee-ooi.html

Happy Traveling !

စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၄။