ေလဘာေဒးပိတ္ရက္မွာ မတက္လိုုက္ရတဲ့ေတာင္ကိုု ေနာက္တပတ္မွ တက္ၿဖစ္ပါတယ္။ စေနေန ့ မနက္ ၈ နာရီ ဝါရွင္တန္ဒီစီ လမ္း ၁၆ နဲ ့ အိုုင္လမ္းမ ဆံုုတဲ့ေနရာမွာ စုုရပ္ၿဖစ္တာမိုု ့ အိမ္ကေန ၆ နာရီခြဲကတည္းက ထြက္တယ္။ ဘူတာရံုုေရာက္ေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္။ ဟမ္းကမ္ရီကိုုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေတြ ့တယ္။ ဖုုန္းကေန WMATA ဆိုုဒ္ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား...လား ရထားလမ္းေတြၿပင္မွာမိုု ့လိုု ့ မနက္ ၇ နာရီမွ ရထားေတြ ထြက္မယ္။ ရုုပ္ဒီအိုုက္လန္ဘူတာကေန ဂ်ဴဒီစနရီစကြဲဘူတာအထိ ရထားမရိွဘဲ ရွယ္တယ္ေတြ ဆြဲေပးမယ္တဲ့။ ရထား၊ ရွယ္တယ္ေတြ စီးၿပီး ခရီးဆံုုးဘူတာေရာက္ဖိုု ့ ၁ နာရီခြဲေလာက္ ၾကာပါမယ္တဲ့။ မၿဖစ္ေခ်ဘူး ဆူနမ္တိုု ့နားက အနီေရာင္လိုုင္း ဂိတ္စဘူတာ ရွယ္ဒီဂရုုဘူတာဆီေမာင္း ရထားစီး။ ၈ နာရီ မထိုုးခင္ ၁၅ မိနစ္အလိုုမွာ ေရာက္တယ္။ ဘယ္ဂိတ္ေပါက္က ထြက္ရသလဲ ဟုုိၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနတုုန္း ဘယ္ကိုုသြားမလိုု ့လဲလိုု ့ ေလဒီတေယာက္က လာေမးတယ္။ ေကလမ္းမဆိုုေတာ့ ဒီအေပါက္တဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ ဘူတာရံုုဝန္ထမ္းကိုု သြားေမးေတာ့ ဒီအေပါက္ပါတဲ့။

ေစာနက လမ္းညႊန္သြားတဲ့ ေလဒီေနာက္ကိုု လိုုက္ေနရသလိုုပဲ။ စုုရပ္ေရာက္ေတာ့ သူလည္း ေတာင္တက္ဖိုု ့လာတာကိုုး။  ဘူတာမွာေတြ ့ေတာ့ ေတာင္တက္ဖိုု ့လာမွန္း ဘယ္လိုုလုုပ္သိတာလဲဆိုုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ေတာင္တက္ဖိနပ္စီးထားေတာ့ ေတာင္တက္ဖိုု ့လာတာလိုု ့ သူထင္တာတဲ့။ ၈ နာရီ လာမယ္ဆိုုတဲ့ကားက ေနာက္က်ေနလိုု ့ လီဒါေတြက ဖုုန္းဆက္။ အရင္ဆိုု ၈ နာရီ မထိုုးခင္ ၁၅ မိနစ္ကတည္းက ဘတ္စ္ကားေရာက္ေနတတ္တာ ဒီတခါေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေနာက္က်ေနပါတယ္တဲ့။ စတားဘာ့ခ္ဆိုုင္မွာ ေကာ္ဖီသြားေသာက္တဲ့သူေတြက သြားေသာက္၊ စာဖတ္တဲ့သူက ဖတ္၊ စကားလက္ဆံုုၾကတဲ့သူေတြက က်၊ ပါလာတဲ့မုုန္ ့ေတြကိုု ထုုတ္စားတဲ့သူက စား၊ လီဒါက သူ ့မွာပါတဲ့မုုန္ ့ေတြကိုု ေဝ။

Photo : Courtesy CHC

၉  နာရီခြဲမွာ ေရာက္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကားက ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ ရိုုစလင္းဘူတာနဲ ့ဗီယက္နာဘူတာ စုုရပ္ေတြမွာ ဝင္ေခၚ။ ကားတစီးလံုုး လူအၿပည့္  ၄၇ ေယာက္ ဝိတ္တင္းလစ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ ၂၀ ေက်ာ္တယ္။ ပန္းၿခံကဒ္ေတြရိွရင္ ယူခဲ့ပါဆိုုလိုု ့တႏွစ္စာ ၈၀ ေပးၿပီး ဝယ္ထားတဲ့ ကလဲရားရဲ ့ အေမရိကန္ဗ်ဴတီးပန္းၿခံကဒ္ကုုိ ငွားလားခဲ့ၿပီး လီဒါကိုုေပး။ လီဒါေတြက ေၿမပံုုစာရြက္ေလးေတြ ေဝပါတယ္။ လီဒါေတြရဲ ့ ဖုုန္းနံပါတ္ေတြ၊ ပန္းၿခံက အေရးေပၚေခၚဆိုုႏိုုင္တဲ့ ဖုုန္းနံပါတ္ေတြ ပါပါတယ္။ အစားအေသာက္၊ ေရ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္သယ္ဖိုု ့၊ မွ်ားၿပတဲ့အတိုုင္း တက္ဖိုု ့၊ ၃ နာရီမွ short hike ကိုု မၿပီးေသးရင္ long hike ကိုု မတက္ဖိုု ့ ညြန္ၾကားပါတယ္။ အရင္တပတ္ စေနေန ့က လီဒါေတြ ကင္းေထာက္ခ်ိန္ ဝက္ဝံနက္နဲ ့ ေၿမႊေတြ ေတြ ့ခဲ့တာမိုု ့ ကံေကာင္းရင္ ေတြ ့ႏိုုင္ပါတယ္တဲ့။

ကိုုယ့္ေဘးနား လာထိုုင္တာ လီလီယာနာဆိုုတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မက္ဆီကန္မေလး။  ဘဏ္အလုုပ္ကိစၥေတြေၾကာင့္ အိႏိၵယ၊ တရုုတ္၊ ထိုုင္းကိုု ေရာက္ဖူးေပမဲ့ ၿမန္မာၿပည္ကိုုေတာ့ မေရာက္ဖူးဘူးတဲ့။ ခုုတေခါက္က သူရဲ ့ တတိယေၿမာက္ေတာင္တက္တာ။ ဘူတာမွာေတြ ့တဲ့ အမ္မလီဆိုုရင္လည္း ေလးေခါက္ေၿမာက္တဲ့။ ေတာင္တက္မဲ့ေနရာ မေရာက္ခင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အလိုုမွာ အကၤ ီ်ေတြလဲ၊ ေတာင္တက္ဖိနပ္ေတြစီး အသင့္ၿပင္ၾကပါတယ္။ အသက္ ၇၀ ဂရမ္မာဆိုုရင္ ဒီေတာင္တက္အဖြဲ ့နဲ ့ ေတာင္တက္ေနတာ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီတဲ့။  ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ အသင္းဝင္တစ္ေယာက္။ ေတာင္တက္သူအမ်ားစုု  လူလတ္ပိုုင္းေတြ၊ လူၾကီးပိုုင္းေတြ မ်ားပါတယ္။

Photo : Courtesy CHC

တခ်ိဳ ့လူေတြမွာ အၿပာေရာင္ပိုုက္ကေလးေတြပါေတာ့ ဘာလဲလိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့ ေရဗူးပါတဲ့။ ေရဆာရင္ ဗူးကိုုဖြင့္စရာ မလိုုေတာ့ဘဲ ပိုုက္ကေလးကိုု စုုပ္လိုုက္ရံုုပဲ ဟန္က်သား။ sun scream ေတြလိမ္း၊ အင္းဆက္ကာေဆးေတြလိမ္း။ လီဒါ ေၿမၿဖ ူနဲ ့ ၿမွားပုုံသဏၭာန္ ၿပထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းအတိုုင္း တက္ၾကပါတယ္။ မတက္ခင္မွာ သစ္ပင္ေတြကြယ္ကာ ရွဴးရွဴးေပါက္ၾက၊ မိန္းကေလးေတြ ကိစၥၿပီးလိုု ့ ခႊ်ီမႈတ္လိုုက္မွ ေယာက္်ားေလးေတြက လာၾကပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္အထိကေတာ့ ေၿမၿပန္ ့ပဲ ရိွေသးပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြက စိမ္းညိႈ ့ေနတာ ေနေၿပာက္မထိုုး၊ လမ္းေတြကလည္း ေက်ာက္ခဲေတြမ်ားလိုု ့ ေတာင္တက္ဖိနပ္ယူခဲ့ဖိုု ့ မွာတာကိုုး။ ေက်းငွက္သံေတြ တစီစီ၊ ေတာေတာင္ရိပ္ေတြ စိမ္းစိုုစိုု၊ ေရစီးသံေတြ တသြင္သြင္နဲ ့ အိမ္မွာကြန္ပ်ဴတာေရွ ့ မ်က္ႏွာမခြာမဲ့အစား ေတာင္လာတက္တာ မွန္လိုုက္တာလိုု ့ ေတြးမိတယ္။ သူတိုု ့ကေတာ့ ေတာင္တက္ေနၾကမိုု ့ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္။

ကိုုယ္ကေတာ့ စတိတ္ေရာက္ၿပီး ၂ ႏွစ္ခြဲအၾကာမွ ေတာင္တက္တာၿဖစ္သလိုု အားကစားလည္း မလုုပ္။ ဒါေတာင္ ေတာင္တက္မလိုု ့ဆိုုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ တလေလာက္က တပတ္ေလးရက္ နာရီဝက္ေလာက္ အေၿပးေလ့က်င့္ေနခဲ့တာပါ။ အတက္ေတြဆိုု ေမာဟိုုက္ေနတာ စကားေတာင္မေၿပာႏိုုင္။ ေတာင္တက္ေနၾကသူေတြမွာ စူးခႊ်န္တုုတ္ေတြ ပါပါတယ္။ အဲဒါေတြနဲ ့ ကုုပ္တက္ေတာ့ သက္သာတာေပါ့။ ကိုုယ္ကေတာ့ လွ်ာထြက္မတတ္ဘဲ။ ေက်ာပိုုးအိတ္က ေရဗူးအစိမ္းေရာင္ေလးကိုု ေကာ္ဖီဘူးလားလိုု ့ေမးလိုု ့ ေရေႏြးၾကမ္းဗူးလိုု ့ ရွင္းၿပလိုုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီအကိုုၾကီးက တလ ႏွစ္ခါ ေတာင္တက္၊ စက္ဘီးစီး၊ အေၿပးေလ့က်င့္ေတာ့ ေမာေတာ့ေမာတယ္ ကိုုယ့္ေလာက္ မေမာဘူးရယ္။ ေမာလြန္းလိုု ့ နားေတာ့ ဂရင္းတီး နားၿပီလား ေက်ာ္မယ္ေနာ္နဲ ့ ေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္။

Photo : Courtesy CHC

တရုုတ္မတေယာက္ကိုု နိေဟာင္လိုု ့ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒီစကားလံုုးကိုု သူနားလည္တယ္ ဒါေပမဲ့ သူတရုုတ္မဟုုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာလူမ်ိဳးလည္းဆိုုေတာ့ ကိုုရီးယားတဲ့။ ကိုုရီးယားကားၾကည့္ၿပီး သိထားသမွ် အနယ္ကဆိုုင္ယိုု၊ ခမ္ဆာမည္တ၊ အိုုနီး၊ အိုုမား၊ အပူက်ိ၊ ဟာရာပူက်ိ၊ ဘီယာနယ္၊ အိုုပါး ဆာရာနဲဆိုုေတာ့ အိုုး..ႏိုုး ဆိုုၿပီး ေက်ာ္တက္သြားတယ္။ ကားေစာင့္ေနရင္း ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက စာအုုပ္ဖတ္ေနတာ့ ၿမန္မာလားတဲ့။ ဟင္ ၿမန္မာမွန္း ဘယ္လိုုသိတာလဲဆိုုေတာ့ ထိုုင္းဖက္ကေန ေကာ့ေသာင္းကိုု တရက္လည္ဖူးေတာ့ ၿမန္မာစာလံုုး ဝိုုင္းဝိုုင္းေတြကိုု သူမွတ္မိေနလိုု ့ ၿမန္မာမွန္း သိတာတဲ့။ ၿမန္မာၿပည္မွာ လည္ရတာ ဘယ္လိုုေနလဲ မစပ္စုုလိုုက္ရပါဘူး ကားလာတာနဲ ့။

Blue Ridge ေတာင္ရဲ ့ ေပ ၆၀၀ အၿမင့္ကေန တက္လိုုက္တာ Piney Branch ၊ Pole Bridge Link ၊ Sugarloaf Trail ေတြ ၿဖတ္ေက်ာ္ကာ short hiker ေတြက ၇မိုင္ ေပ ၂၉၀၀ အတက္ ေပ ၈၀၀ အဆင္း Skyline Drive က Hogback Overlook မွာ ဆံုုးၿပီး  long hiker ေတြက ၁၀ မိုင္ၿဖစ္ေအာင္ ေနာက္ထပ္ ၃ မိုုင္ ၁ နာရီ ထပ္တက္ ေပ ၃၀၀၀ အတက္ ေပ ၁၃၀၀ ဆင္းၿပီး Gravel Spring Gap မွာ ဆံုုးပါတယ္။ ေတာင္မတ္မတ္ၾကီးေတြကိုု ဟိုုက္ေနေအာင္ တက္ရသလိုု ေတာင္အစြန္းေၿပေၿပေလးေတြကိုုလည္း တက္ရတာလည္း ရိွတယ္။ ေတာလမ္းေအာက္ဖက္က ခ်ိဳင့္ဝွမ္းၾကီး။ ကိုုယ့္ေရွ  ့ မနီးမေဝးမွာ အမည္းမေလး တီနာ။ သူက ႏွစ္ေခါက္တက္ဖူးေပမဲ့ ဒီေလာက္မမက္ဘူး ေၿပေၿပေလးတဲ့ ဒီတေခါက္ေတာ့ ဖားေနေအာင္ တက္ယူရတယ္။ ေၿခေထာက္မွာ ေသြးထြက္ေနတယ္ ထင္တယ္တဲ့။ ဟုုတ္တယ္ နာေနတယ္။ ခုု ငါေတြးေနတာ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး မေနဘဲ ဘာလိုု ့ဒီမွာ အပင္ပန္းလာခံပါလိမ့္။ ဘယ္သူမွလည္း မတိုုက္တြန္းဘဲ ကိုုယ့္ဒုုကၡကိုုယ္ရွာပါလားေနာ္လိုု ့ ေတြးမိတယ္။ တီနာက သူလည္း ဒီအတိုုင္း ေတြးေနတာတဲ့။ ေမာလြန္းလိုု ့ ေတာင္လာတက္တာ မွားေလၿခင္းလိုု ့ ေတြးေပမဲ့ အိမ္မွာတေနကုုန္ ေနၿပန္ရင္လည္း ပ်င္းလြန္းလိုု ့ ေတာင္တက္ဦးမွလိုု ့ ေတြးၿပန္ေရာဆိုုေတာ့ တီနာက အတူတူပဲတဲ့။

Photo : Courtesy CHC

လမ္းေလွ်ာက္ပံုုက ကြတြတြ၊ ေသြးထြက္ေနေတာ့ အစ္မတေယာက္က အဆင္ေၿပရဲ ့လားလိုု ့ လာေမးတယ္။ ေၿခအိတ္အပိုုပါလားဆိုုေတာ့ ပါတယ္တဲ့။ ကိုုယ့္ကိုု ေၿခအိတ္မဝတ္ထားဘူးလားလိုု ့ ေမးတာ ႏွစ္ေယာက္ရိွၿပီ။ ပါတယ္ဆိုုလိုု ့ ငွားၿပီးဝတ္မလိုု ့ ဖိနပ္ခႊ်တ္လိုုက္ေတာ့ လား...လား ေသြးေတြ ထြက္ေနတာ မနည္းမေနာပဲ။ ဘန္းဒစ္စပေရးဖ်န္းေတာ့ စပ္လိုုက္တာ၊ ပလာစတာကပ္၊ အပိုုပါလာတဲ့ ေၿခအိတ္ဝတ္၊ အစ္မဆီက ငွားတဲ့ ေၿခအိတ္ထပ္ဝတ္။ ၿဖတ္သြားတဲ့အုုပ္စုုက အကိုုၾကီးက ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု ကူသယ္ေပးရမလားဆိုုေတာ့ ေနပါေစ ရတယ္ ေပါ့ေပါ့ေလး။ တိုု ့ေတြ short hike ဂိတ္ဆံုုးနဲ ့ ေတာ္ေတာ္နီးေနၿပီ ၿဖည္းၿဖည္းတက္တဲ့။ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္မွာေတာ့ overlook လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ဗ်ဴးပိြဳင့္္မွာ ကားကရပ္ထားတယ္။ ေတာင္တက္သူတခ်ိဳ ့ကိုုလည္း ေတြ ့တယ္။

long hike ၾကတဲ့တခ်ိဳ ့ မွားၿပီး ကားဖက္ဆီလာလိုု ့ ေတာင္ေအာက္ဖက္ကိုု ဆင္းဖိုု ့ ညႊန္ရေသးတယ္။ overlook ကေန ၾကည့္ရတဲ့  ရႈခင္းက တကယ္လွတယ္။ စိမ္းညိႈ ့ေနတဲ့ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ၊ ၿပာလဲ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုု ၿမင္လိုုက္ရတာ ေမာပန္းသမွ် ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ိဳက္ထီးရိိုုးေတာင္၊ ပုုပၺါးေတာင္မၾကီးက ၿမင္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းေတြနဲ ့ တူတယ္။ ၿမန္မာစာကိုုသိတဲ့ အကိုုၾကီးနဲ ့ သူ ့အခ်စ္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္းက ၿမန္မာဆိုုတဲ့ ဥပေဒေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ ့ စကားေတြ ေၿပာၿဖစ္ၾကတယ္။ လူစံုုေတာ့ ေအာက္ဖက္ကိုု ေမာင္းၿပီး long hike ၾကသူေတြကိုု ေစာင့္ပါတယ္။


ကားေဘးမွာ ဘီယာေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြနဲ ့ ေအာင္ပြဲခံၾကေပမဲ့ ကိုုယ္ကေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ ကားေပၚမွာပဲ နားေနၿဖစ္တယ္။ ေၿခအိတ္ငွားတဲ့အမၾကီးက ေတာင္တက္ေၿခအိတ္ဝတ္ဖိုု ့ ဒီလိုုဒဏ္ရာမ်ိဳး သူမၿမင္ဖူးဘူးတဲ့အေၾကာင္း၊ အၿမန္ဆံုုး သက္သာၿပီး ေတာင္ၿပန္တက္ႏိုုင္ဖိုု ့ ဆုုေတာင္းေပးတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေတာင္တက္ခဲ့ေပမဲ့ ကြန္းဗတ္ဖိနပ္နဲ ့ ေတာင္တက္ခဲ့တာ၊ လမ္းေတြကလည္း ကတၱရာလမ္းေတြ။ ခုုမွ တကယ္ေတာင္တက္တာ။ တင္းဘာလန္းေတာင္တက္ဖိနပ္က အသစ္ၿဖစ္သလိုု ေၿခအိတ္ကလည္း ရိုုးရိုုးေကာ္တြန္ေၿခအိတ္။

အၿပန္မွာ ဝက္ဝံကိုုေတြ ့ေတာ့ တကားလံုုး ဝမ္းသားအားရ ေအာ္လိုုက္ၾကတာ။ ရိုုစလင္း၊ ဗီယက္နာစုုရပ္ကလူေတြကိုု ၿပန္ပိုု ့။ ဒီစီစုုရပ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကိုုယ့္လိုုပဲ ပထမဆံုုး ေတာင္တက္တဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္ အေမရိကန္မေလးလည္း ကြတတ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ ့တယ္။ ဖိနပ္ကိုု ေနာက္ပိတ္မစီးႏိုုင္လိုု ့ ကြင္းထိုုးစီး။ ရွယ္ဒီဂရုုဘူတာေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီေက်ာ္ ေမွာင္ေနၿပီ။ အိမ္ကိုု နာရီဝက္ေလာက္ ကားေမာင္းရဦးမွာ လူကပင္ပန္း ညဖက္ဆိုုရင္ အၿမင္မွားတတ္လိုု ့ ကားေမာင္းဖိုု ့ေၾကာက္။ အနီးအနားက ဆူနမ္တိုု ့အိမ္ကိုု ေမာင္း။ ကိုုယ့္ဒဏ္ရာေတြ ၿမင္ေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့က စိတ္မခ်မ္းသာ။ ေလဘာေဒး ခရီးထြက္ကတည္းက အိမ္ထဲမေရာက္ေသးတဲ့ ကားေပၚက First Aid ကိုု အမ္းထရူးက သြားယူ၊ ကိုုယ္က ေၿခေထာက္ကိုု ေဆးေၾကာ၊ ဆူနမ္က ကိုုယ့္အတြက္ အိပ္ယာၿပင္။

Photo : Courtesy CHC

ဒဏ္ရာေဆးထည့္ေတာ့ စပ္လိုုက္တာ၊ ပလာစတာ ကပ္လိုု ့ရမလားဆိုုေတာ့ မရဘူးတဲ့။ မနက္ၿဖန္ ေၿခာက္သြားမွ ကပ္တဲ့။ သံုုးနာရီေလာက္ ေလဝင္ေလထြက္ မရိွ၊ ေတာင္တက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကလည္း မရိွလိုု ့ ၿဖစ္တာ။ ကိုုယ့္ဒုုကၡကိုုယ္ က်င္းတူးၿပီး ရွာတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ဆူနမ္တိုု ့က စုုပ္တသပ္သပ္။ ပလာစတာ အထပ္ထပ္နဲ ့ ေဝါ ့ကင္းရွဴးဖိနပ္ မစီးႏိုုင္လိုု ့ ရာမားရဲ ့ ေၿခညွက္ဖိနပ္ ငွားစီးၿပီး အိမ္ၿပန္ရတယ္။ တနလၤာေန ့ ေၿခညွပ္ဖိနပ္နဲ ့ ရံုုးသြားတက္တာ အားလံုုးဝိုုင္းၾကည့္တာနဲ ့ ညေနရံုုးဆင္းတာနဲ ့ ေမစီေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္မွာ ဖိနပ္ရွာပံုုေတာ္ ဖြင့္ရတယ္။ ေနာက္ပိတ္စီးလိုု ့မရေတာ့ ေရွ ့ကိုုစြပ္ရံုုစြပ္ ေနာက္ပြင့္ထားတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း ရွားရွားပါးပါး Skechers ဖိနပ္ ၂ ရံပဲေတြ ့တယ္။ တရံက ဆိုုဒ္ေတာ္ေတာ္ၾကီးၿပီး တရံက တဆိုုဒ္ၾကီးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ cutting က ေသးေတာ့ ေတာ္တယ္။

အရင္ကဆိုု ဒီလိုုဖိနပ္မ်ိဳးမ်ား အလကားေပးရင္ေတာင္ စီးမွာမဟုုတ္ဘူး ပံုုတံုုးလြန္းလိုု ့။ ခုုေတာ့ ပံုုတံုုးတာေတြ၊ မလွတာေတြ အသာထား စီးလိုု ့ရတာဆိုုလိုု ့ ဒီဖိနပ္ပဲရိွတာကိုုး။ စီးရင္းနဲ ့မွ အဲဒီဖိနပ္ကိုု အေတာ္ၾကိ ုုက္သြားတယ္။ ဒဏ္ရာအနာေဖးတက္ေနတုုန္းမိုု ့ ေရခ်ိဳးရင္ ေရမထိေအာင္ သတိထားခ်ိဳး၊ ေန ့တိုုင္း ပလာစတာလဲ၊ အသားတက္ယားလာလိုု ့ ေဆးဝယ္ၿပီး လိမ္းရေသးတယ္ ပိုုးမဝင္ေအာင္။ ေၿခမႏွစ္ဖက္လည္း ေသြးေၿခဥလိုု ့ မည္းေနတယ္။ တက္ခ်င္ဦးဟဲ့ ေတာင္။

Formal dress with sport shoes is weird but the only shoes I can wear right now are Skechers Biker.

ကားေနာက္က်လိုု ့ တခ်ိဳ ့ေတြက ကြန္ပလိမ္းက်ေပမဲ ့ လီဒါေတြက အခေၾကးေငြမရဘဲ ဝါသနာသက္သက္ ဦးစီးတဲ့သူေတြပါ။ လီဒါေတြက ကင္းေထာက္ လမ္းေၾကာင္းေရြး အားလံုုးစီစဥ္။ သူတိုု ့ေၾကာင့္သာ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ အသာေလး ေတာင္တက္လိုုက္ရံုုပဲမလား။ ကပ္ပီတန္ဟိုုက္ကင္းကလပ္ကလူေတြက ေႏြးေထြးပ်ဴငွာၿပီး စီစဥ္တာေတြ အေတာ္စနစ္က်ပါတယ္။ အစကေတာ့ ဒီစီမွာ ရိွေနတုုန္းေလး ေတာင္တက္ဦးမဟဲ့လိုု ့ စိတ္ကူးေနတာ မၾကီးက ေတာင္တက္လိုု ့ မေတာ္တဆ ထိခိုုက္မိရင္ နင့္ကိုု ဘယ္သူၾကည့္မွာလဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ ေတာင္မတက္နဲ ့ဆိုုလာတယ္။ ဟုုတ္ေတာ့ ဟုုတ္သားေနာ္။ ေတာင္တက္ဖိနပ္ကလည္း တခါသာ ေတာင္တက္လိုုက္ရတယ္ ေဆာင္းတြင္းစီးဖိုု ့ ၿဖစ္သြားတယ္။

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

ခုုေတာ့ စန္းထြန္းတေယာက္ ေတာင္မတက္ေတာ့ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနေၾကာင္းဗ်ား...

စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ  ၂၉  ၊ ၂၀၁၃။
Photos : Courtesy Capital Hiking Club (CHC)

P. S :  မမအိုုင္အိုုရာကြန္ ့မန္ ့ေလးက ေတာင္တက္မဲ့သူေတြအတြက္ မွတ္သားစရာ ေကာင္းတာမိုု ့ ကူးတင္လိုုက္ပါတယ္။
စန္းထြန္းေလး..
ဖတ္ရတာေမာေပမဲ့ၾကည္ႏူးစရာပါ။
ဒီလိုုေတာင္တက္ခရီးေတြကအုုပ္စုုလိုုက္စီစဥ္ျပီးအဲလိုုတက္တာမွေကာင္းတာ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္သမားေတြပါလုုိ ့အေရးအေၾကာင္းဆုုိလည္းဘာလုုပ္ရမလဲသိတယ္။
ေတာင္တက္ဖိနပ္စီးရင္ wool socks ေတြ ထူတာေတြ၀တ္ရတယ္။ တကယ္လိုု ့သိပ္မထူရင္ ႏွစ္ထည္ထပ္စြပ္ျပီး၀တ္ရတယ္။ ေတာင္မတက္ခင္ေျခသည္းေတြ ရွည္မေနေအာင္လည္းညွပ္ထားရတယ္။ သိပ္လည္းအသားကပ္တဲ့ထိမတိုုရဘူး။ နဲနဲရွည္တာနဲ ့ေတာင္တက္ျပီးရင္ ေျခသည္းေတြပုုပ္ကုုန္ေရာ။ တအားတုုိရင္လည္းေတာင္ဆင္းတဲ့အခါနာတယ္။
ေျခအိတ္ကုုိ ဆုုိဒ္မွန္တာသတိထား၀ယ္။ ေျခအိတ္ေခ်ာင္ေနရင္ေတာင္တက္ရင္းနဲ ့ေရွ ့မွာသြားစုုေနျပီးအဲဒီမွာဖုုေနတာေၾကာင့္ေျခေခ်ာင္းေတြကိုုအရမ္းနာေစတယ္။ ေတာင္တကယ္တက္ရင္ ဖိနပ္ကအရမ္းအေရးၾကီးတယ္။ ေအာက္ေျခက grip line ေတြကနက္ေနမွ ေတာင္တက္တဲ့အခါ safe ျဖစ္တယ္။ အဆင္းၾကမ္းတဲ့အခါေတြနဲ ့ေခ်ာတဲ့ေနရာေတြမွာ grip မေကာင္းတဲ့ဖိနပ္က အရမ္းဒုုကၡေပးတယ္။ grip ေကာင္းတဲ့ဖိနပ္ဆုုိ ဆင္းတဲ့အခါ ယံုုၾကည္မွုုအျပည့္နဲ ့သြက္သြက္လည္းဆင္းရဲတယ္။ 
ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္တာလည္းအေရးၾကီးတယ္။
ကိုုယ္ဆုုိ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုု အဆံုုးခ်ိတ္ထိမခ်ိတ္ဘူး။ အဆံုုးထိခ်ိတ္ထားရင္ ခဲေတြဘာေတြနင္းလို ့ေျခပြတ္တုုိင္လည္သြားတတ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အထဲကေျခေထာက္က မထိန္းႏုုိင္ပဲ လည္ျပီးလဲတဲ့အခါေရွ ့ဆက္ေလွ်ာက္ဖုုိ ့ခက္တယ္။ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုုမေလ်ာ့မတင္းေလးခ်ည္ထားမွ အဆင္ေျပတယ္။ ေခ်ာင္ေနေအာင္ေတာ့မဟုုတ္ဘူးေနာ္။ တခ်ဳိ ့ဖိနပ္ေတြကေစ်းၾကီးေပမဲ့ ဂရစ္ပ္လုုိင္းက သိပ္မနက္ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးက ျမင့္တဲ့မတ္တဲ့ေတာင္ေတြ ေရစိုုျပီးေခ်ာတဲ့ေနရာေတြတက္လိုု ့ဆင္းလိုု ့မေကာင္းဘူး။ 
ေရခဲေတာင္တက္ကုုိယ္ေတြ ့အေတြ ့အၾကံဳေၾကာင့္ေျပာျပႏုုိင္တာပါ။
ခ်စ္ေသာမမအိုုင္အိုုရာ

CHC link

စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၃
စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၂
စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၁

အင္တာဗ်ဴးဖိုု ့ လာကတည္းက အဲဒီရံုုးေနရာေလးကိုု သေဘာက်ေနခဲ့တာပါ။ ရံုုးက ယူအက္စ္ကယ္ပီတယ္နဲ ့ကပ္လ်က္။ ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အမိုုးၿဖ ူၿဖ ူဝိုုင္းဝိုုင္းေလးနဲ ့ လွပခန္ ့ညားတဲ့ ကယ္ပီတယ္ကိုု ၿမင္တိုုင္း မၾကည့္ဘဲ ဘယ္လိုုမွမေနႏိုုင္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴး ၿပန္လာကတည္းက အဲဒီအလုုပ္ကိုု ရခ်င္ေနတာ။ ရံုုးေနရာကိုုေရာ၊ အစိုုးရရံုုးေတြမိုု ့ ရံုုးဝတ္စံုုအၿပည့္ဝတ္ ရံုုးတက္ၾကတဲ့သူေတြကိုုေရာ ၾကိ ုုက္လိုု ့။ အလုုပ္က offer ေပးလာေတာ့ ေပ်ာ္လိုုက္တာ။

တခါတေလ ေန ့လည္စာကိုု ဝယ္လာၿပီး ယူအက္စ္ကယ္ပီတယ္ေဘးက ေရာဘတ္ ေအ တက္ဖ္ အမွတ္တရ ရုုပ္တုု၊ ေခါင္းေလာင္းရိွတဲ့ ပန္းၿခံက ခံုုေလးမွာ သြားထိုုင္စား။ လာစပ္စုုတတ္တဲ့ ရွဥ့္ကေလးေတြကိုု ၿပံ ုုးၿပ။ သူတိုု ့အခ်င္းခ်င္း ရန္ၿဖစ္ၾကတဲ့အခါ ရယ္ေမာ။ ေသာၾကာေန ့ ညေနေစာင္းေတြဆိုုရင္ ကယ္ပီတယ္ကေန ဟိုုးေအာက္ဖက္ မိုုးႏူးမတ္ေက်ာက္တိုုင္အထိ ေနရွယ္နယ္ေမာအတိုုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ကင္မရာတကားကားနဲ ့ ၿမင္သမွ်ရိုုက္။


အစိုုးရရံုုးစိုုက္ရာၿမိ ုု  ့ေပမဲ့ နယူးေယာက္ၿမိ  ုု ့ၾကီးလိုု လူမရႈပ္ ညစ္ပတ္မေနဘဲ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြနဲ ့ သန္ ့ရွင္းလွပတယ္။ ယူအက္စ္ကယ္ပီတယ္ေဘးတဝိုုက္ စိုုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ပန္းပင္၊ သစ္ပင္ေတြက လွလြန္းလိုု ့ ၿဖတ္သြားတိုုင္း ဓာတ္ပံုုရိုုက္တယ္။ ကလယ္ရား ဝယ္ထားတဲ့ ေခါက္လိုု ့ရတဲ့စက္ဘီးကိုု မေန ့က ညေနရံုုးဆင္းခ်ိန္ ကယ္ပီတယ္ေနာက္ဖက္မွာ သြားစီးေသးတယ္။ စက္ဘီးကိုုေခါက္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္ သယ္သြားလိုု ့ရတယ္။

ဒီစီမွာ မတ္ထရိုုဘိုုက္ စက္ဘီးကိုု စထြင္ခဲ့တာ ေအာင္ၿမင္လိုု ့ တၿခားၿမိ ုု ့ေတြကပါ လိုုက္လုုပ္ေနတယ္။ မတ္ထရိုုဆိုုတာ ရထားကိုု ေခၚတာပါ။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ ဆပ္ေဝး subway လိုု ့ေခၚတယ္။ မန္ဘာဝင္ထားရင္ ဘူတာေတြမွာရိွတဲ ့ မတ္ထရိုုဘိုုက္ metro bike ေတြကိုု ယူစီးၿပီး ခရီးဆံုုးနားက ဘူတာေတြမွာ ထားခဲ့လိုု ့ရပါတယ္။ ကိုုယ္ပိုုင္စက္ဘီးဆိုုရင္ေတာ့ ရံုုးတက္၊ ရံုုးဆင္းခ်ိန္ မဟုုတ္ရင္ ရထားမွာ သယ္ယူလိုု ့ရတယ္။

ေသနတ္ပစ္မႈေတြ အမ်ားဆံုုးၿဖစ္တာ ဘယ္ႏိုုင္ငံလဲလိုု ့ေမးရင္ ယူအက္စ္လိုု ့ ေၿဖၾကလိမ့္မယ္။ ဟုုတ္တယ္ ယူအက္စ္မွာ ဘာလိုု ့ ေသနတ္ပစ္မႈေတြ အမ်ားဆံုုးၿဖစ္သလဲဆိုုရင္ ေသနတ္ကိုု အလြယ္တကူနဲ ့ ဝယ္လိုု ့ရလိုု ့နဲ ့တူတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာေတာ့ ေသနတ္ပစ္မႈဆိုုတာ မရိွသေလာက္ဘဲ။ ရိွခဲ့ရင္လည္း ေသနတ္ကိုုင္တဲ့ စစ္တပ္၊ ရဲေတြက ေသနတ္မဲ့ ၿပည္သူေတြကိုု ပစ္တာပဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္ေတြဆီက လြတ္လပ္ေရးရဖိုု ့ အေမရိကန္တိုုင္း လက္နက္စြဲကိုုင္ တိုုက္ပြဲဝင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အမဲလိုုက္ဖိုု ့၊ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ကာကြယ္ဖိုု ့ ေဆာင္တယ္။ အိမ္ပိုုင္နက္ထဲ ခိုုးဖိုု ့ၿဖစ္ၿဖစ္၊ လုုယက္ဖိုု ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့သူကိုု ေသနတ္နဲ ့ပစ္လိုု ့ ေသသြားရင္ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ကာကြယ္တာၿဖစ္လိုု ့ ၿပစ္မႈမေၿမာက္ပါဘူး။ ခ်ီကာဂိုုမွာ အရက္မူးၿပီး ကိုုယ့္အိမ္ထင္ကာ ခိုုးဝင္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးတေယာက္ကိုု အိမ္ပိုုိင္ရွင္က သူခိုုးထင္ၿပီး ပစ္လိုုက္တာ ေသသြားတယ္။


မႏွစ္က ကြန္ကပ္တီနက္ၿပည္နယ္ ဆန္ဒီဟြတ္ေက်ာင္းမွာ ေသနတ္ပစ္မႈၿဖစ္လိုု ့ ၂၀ ေက်ာ္ ေသသြားတယ္။ ေရွ ့လကပဲ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ေနဗီရပ္မွာ ေသနတ္ပစ္လိုု ့ ၆ ေယာက္ ေသၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒဏ္ရာရတယ္။ ေနဗီရပ္ဆိုုတာ လံုုၿခံ ုုေရး အေတာ္တင္းက်ပ္တဲ့ ေနရာပါ။ ပစ္တဲ့သူက အဲဒီမွာ အလုုပ္လုုပ္တဲ့တေယာက္။ Security Clearance ရိွတယ္။ အစိုုးရအလုုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက Security Clearance လိုုပါတယ္။ Security Clearance က အဆင္ဆင့္ ရိွပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုုးက Public Trust ။ ရံုုးမွာ ကိုုယ္ကလြဲရင္ အားလံုုးက Public Trust Clearance ရိွပါတယ္။ Public Trust Clearance ရဖိုု ့ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသားၿဖစ္ၿပီး FBI က မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္း၊ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္၊ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဖက္ အကုုန္စစ္ေမးၿပီး ယံုုၾကည္မွ ေပးတာပါ။

ကန္တက္ကီရံုုးက စီနီယာဝီလီယမ္ဂရင္းက အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရပ္ပစ္ၿမိ ုု ့က ေလတပ္အတြက္ေဆာ့ဝဲေတြ ေရးတဲ့ကုုမၺဏီမွာ လုုပ္ခဲ့တာမိုု ့ Security Clearance ရိွပါတယ္။ တြမ္ဆိုု ဒံုုးပ်ံကုုမၺဏီမွာ လုုပ္ခဲ့ေတာ့ Top Secret Clearance ရိွတယ္။ အဲဒီ clearance က နည္းနည္းပိုုခက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္သူနဲ ့ေတြ ့တယ္ဆိုုတာကအစ မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ ေနဗီရပ္မွာေသနတ္ပစ္တဲ့သူက လြန္ခဲ့တဲ့သံုုးလေလာက္က သူ ့ေနာက္ကိုု လူေတြလိုုက္ေနတယ္ထင္ၿပီး ရဲေခၚဖူးတယ္။ သူ ့ကိုု လုုပ္ၾကံတဲ့သူေတြ ရိွတယ္ဆိုုၿပီး အိပ္မေပ်ာ္လိုု ့ စိတ္က်န္းမာေရးဆရာဝန္နဲ ့ ၿပေနတာပါ။ အေမရိကန္ၿပည္သူေတြရဲ ့ အီးေမးလ္အဆက္အသြယ္ေတြကိုု အစိုုးရက လွ်ိဳ ့ဝွက္သိမ္းတယ္လိုု ့ ဖြင့္ခ်ၿပီး ရုုရွမွာ ခိုုလံႈခြင့္ေတာင္းတဲ့ စႏိုုဒင္ဝိႈက္နဲ ့ ေနဗီရပ္ေသနတ္ပစ္သမားကိုု  security clearance ထုုတ္ေပးတဲ့ကုုမၺဏီက တခုုတည္းၿဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီကုုမၺဏီရဲ ့ security clearance ထုုတ္ေပးတဲ့  standard ကိုု ေမးခြန္းထုုတ္ေနၾကတယ္။

ဒီေန ့ ေန ့လည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ ရဲကားသံတဝီဝီ ၾကားေနေတာ့ ကလဲရားကိုုေတာင္ ေၿပာေနေသးတယ္ ဒီစီကိုုမၾကိ ုုက္တာ အဲဒီရဲကားတဝီဝီၿမည္သံလိုု ့ ေၿပာေနေသးတယ္။ တဝီဝီက ဆက္ေနေတာ့ ဘယ္မ်ားၿဖစ္ေနပါလိမ့္လိုု ့ စီအန္အန္၊ ေအဘီစီ၊ ရာဟူးကိုု ဖြင့္လိုုက္ေတာ့....လား...လား...

ဘုုရားေရ...ဘရိတ္ကင္းနယူးစ္...ေကပီတယ္ေဟးလ္မွာ ေသနတ္ပစ္လိုု ့....'Shelter in place' order & stay away from windows at all Senate buildings..


ဒါေၾကာင့္ ရဲကားေတြ တဝီဝီ ၿမည္ေနတာကိုုး..ေနဗီရပ္က ၀.၃ မိုုင္ ကယ္ပီတယ္ေဟးလ္က ၀.၁ မိုုင္ ေဘးမွာ။ ၿပတင္းေပါက္ကေန ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ရဲကားေတြ တင္းက်မ္းၿပည့္၊ လူနာတင္ယာဥ္သံ ၾကားေတာ့ လူေတြထိခိုုက္မူေတာ့ ရိွမယ္ထင္တယ္။ သတင္းေတြက မေသခ်ာမေရရာေသး။ ၅ နာရီ ရုုံးေစာဆင္းေတာ့ ပင္စယ္ေဗးနီးယားလမ္းမၾကီး ပိတ္ထားၿပီး ကယ္ပီတယ္နား ဘယ္သူမွ အဝင္မခံေတာ့ဘူး။ တိုုက္ရိုုက္အသံလြင့္တဲ့သူေတြ၊ သတင္းသမားေတြ၊ ကိုုယ့္လိုု စပ္စုဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကသူေတြ အံုုေနတာေပါ့။

ယူအက္စ္အစိုုးရရဲ  ့ Fiscal year က ေအာက္တိုုဘာ ၁ ရက္မွာ စတင္ပါတယ္။ သမၼတ အိုုဘားမားရဲ ့ အိုုဘားမားကဲ Obamacare လိုု ့ေခၚတဲ့ လူတိုုင္းက်န္းမားေရးအာမခံရိွၿပီး ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ ့ ေဆးကုုႏိုုင္တဲ့ ဥပေဒကိုု ဒီမိုုကရက္ေတြၾကီးစိုုးတဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က အတည္ၿပ ုုၿပီး ရီပါပလီကန္ေတြၾကီးစိုုးတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္က အိုုဘာမားကဲေၾကာင့္ လူေတြအခြန္အတုုပ္ ပိုုေဆာင္ရတယ္ စီးပြားေရးထိခုုိက္တယ္ဆိုုၿပီး ပယ္ခ်ပါတယ္။ အေၾကြးထပ္တိုုးယူၿပီး အစိုုးရဘတ္ဂ်က္ခ်ေပးဖိုု ့ကိုု ရီပါပလင္ကန္နဲ ့ ဒီမိုုကရက္ စက္တင္ဘာ ၃၀ ရက္ေန ့ ညသန္းေခါင္တိုုင္ေအာင္ ညိွလိုု ့မရတာနဲ ့ အစိုုးရပိတ္ federal government shutdown ပါတယ္။

အေရးမၾကီးတဲ့ အစိုုးရလုုပ္ငန္းေတြ ရပ္လိုုက္တာမိုု ့ ေသာင္းခ်ီေနတဲ့ဖက္ဒရယ္ အစိုုးရဝန္ထမ္းေတြဟာ လစာမရပါဘူး။ ဖယ္ဒရယ္အစိုးရရဲ ့ National Institute of Health (NIH) မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ရာမားနဲ ့ အမ္းထရူး ရံုးမတက္ရသလို လစာလည္း မရဘူး။ ၿပတိုု္က္ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ ပိတ္လိုုက္သလိုု ေလဆိပ္မွာ လံုုၿခံ ုုေရးစစ္ေဆးသူ အေရအတြက္ နည္းသြားတာမိုု ့ အၾကာၾကီးတန္းစီ ေစာင့္ရတာမ်ိဳး၊ အရင္က ရဲကား၃စီးရိွတဲ့ ကယ္ပီတယ္လံုုၿခံ ုုေရးဂိတ္မွာ ရဲကားတစီးသာ ရိွတာမ်ိဳး၊ ပတ္စ္ပိုု ့၊ ဗီဇာေလွ်ာက္ရင္ ပံုုမွန္ထက္ ၾကန္ ့ၾကာတာမ်ိဳး၊ အစိုုးရရံုုးေတြကိုု ဖုုန္းေခၚ၊ အီးေမးလ္ပိုု ့ရင္ ေၿဖၾကားမဲ့သူ မရိွတာမ်ိဳးေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။ ပန္းၿခံထဲမွာ ကမ့္ပင္း၊ ေတာင္တက္ေနသူေတြ ၄၈ နာရီအတြင္း ထြက္ခြာရပါတယ္။ ပန္းၿခံေတြ၊ မန္မိုုရီယမ္ေတြမွာ က်င္းပမဲ့မဂၤလာပြဲေတြကိုု ရက္အကန္ ့အသက္မရိွ ေရႊ ့ဆိုုင္းရပါတယ္။


ရွပ္ေဒါင္းေၾကာင့္ ကယ္ပီတယ္မွာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ သေဘာတူညီမႈရဖိုု ့ အသည္းအသန္ ၿငင္းခံုုေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ သတင္းထူးသတင္းဦးေတြ တင္ဆက္ႏိုုင္ဖိုု ့သတင္းေထာက္ေတြလည္း ကယ္ပီတယ္နားမွာ ပလူပ်ံေနၾကတယ္။ Debt ceiling limit လို ့ေခၚတဲ့ ေၾကြးၿမီထပ္ယူကာ အစိုးရကို လည္ပတ္ေစဖို ့  ေၾကြးၿမီပမာဏ ဘယ္ေလာက္ထပ္ယူမယ္ဆိုတာ ေအာက္တိုဘာ ၁၇ မတိုင္မွီ ဆံုးၿဖတ္ရပါမယ္။ အဲဒီေန ့အထိ ေၾကြးၿမီထပ္ယူမလား၊ ရွပ္ေဒါင္းမလား ေရရာတိက်တဲ့အေၿဖတခု ေအာက္တိုဘာ ၁၇ ရက္ေန ့မွ မရရင္ ယူအက္စ္ေတာ့ ဘစ္ဒရာဘယ္ big trouble ပါတဲ့။ ဒီကေန ့ေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ဘရိက္ကင္းနယူးစ္ တင္ဆက္ၾကပါတယ္။ အစိုးရရွပ္ေဒါင္း shutdown အတြက္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး ကယ္ပီတယ္ကို ေလာ့ဒါင္း lockdown လိုက္တဲ့အေၾကာင္း။

ေန ့လည္ ၂ နာရီခြဲေလာက္မွာ အိမ္ၿဖ ူေတာ္နားမွာ အင္ဖစ္နတီအနက္ေရာင္ဆီဒင္ကားက လံုုၿခံ ုုေရးအတားဆီးကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ဖိုု ့ၾကိ ုုးစားလိုု ့ ရဲကားေတြ ပိတ္ဝိုုင္းၿပီး ရဲ ၇ ေယာက္က ထြက္ခဲ့ဖိုု ့ အမိန္ ့ေပးတာ ေမာင္းေၿပးလိုု ့ ပစ္။ ဒီစီရဲ ့ အထင္ကရလမ္းမၾကီးၿဖစ္တဲ့ ပင္စင္ေဗးနီးယားလမ္းမၾကီးကေန ၈၅ မိုုင္နဲ ့ ( ၿမိ  ုု ့ထဲမွာ ၂၅ မိုုင္ပဲ ေမာင္းခြင့္ရိွပါတယ္) မီးနီၿဖတ္ ကယ္ပီတယ္နားက အဝိုုင္းထိ ေမာင္းေၿပးတာ ရဲကားေတြလိုုက္။ ရဲေတြပစ္လိုု ့ သံသယရိွသူ အမ်ိဳးသမီး ေသသြားပါတယ္။ ကားထဲက ၁ ႏွစ္အရြယ္ကေလးကေတာ့ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ရဲေတြ ထိခိုုက္မိ၊ ရဲကားေတြ ပ်က္စီးသြားပါတယ္။ သံသယရိွသူအမ်ိဳးသမီးမွာ လက္နက္မရိွပါဘူး။ သူက ကြန္ကပ္တီနပ္ၿပည္နယ္မွာ ေနထိုုင္ၿပီး စိတ္က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့တဲ့ေနသူလိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ၿဖ ူေတာ္လံုုၿခံ ုုေရးအတားအဆီးကိုု ေက်ာ္ၿဖတ္ဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားလဲဆိုုတာကိုုေတာ့ လူတိုုင္းသိခ်င္ေနၾကပါတယ္။

သမၼတေနတဲ့ အိမ္ၿဖ ူေတာ္နဲ ့ ဆီးနိတ္ Senate ၊ ေဟာက္စ္ House ၊ ကယ္ပီတယ္ဆိုုတာ ယူအက္စ္မွာ လံုုၿခံ ုုေရး အတင္းက်ပ္ဆံုုး၊ ကမၻာေပၚမွာ ရဲအေစာင့္အမ်ားဆံုုး ေနရာေတြလိုု ့ ဆိုုရမယ္။ အိမ္ၿဖ ူေတာ္ရဲ ့ မွန္တံခါးေတြက က်ည္ကာမွန္ေတြၿဖစ္ၿပီး ကယ္ပီတယ္အနီးအနားတဝိုုက္ကိုု ဗင္ကားေတြ ဝင္ခြင့္မရိွပါဘူး။ အစိမ္းေရာင္ဝတ္လံုုၿခံ ုုေရးအေစာင့္ေတြက ကားေတြကိုု ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ကယ္ပီတယ္အမိုုးေပၚမွာ လက္နက္ကိုုင္အေစာင့္ အၿမဲရိွတယ္။ စစ္သားေတြ ကင္းလွည့္ေနတဲ့၊ လံုုၿခံ ုုေရးတင္းက်ပ္တဲ့ ေနဗီရပ္၊ ယူအက္စ္မွာ လံုုၿခံ ုုေရး အတင္းက်ပ္ဆံုုးေနရာေတြလိုု ့ဆိုုရမဲ့ အိမ္ၿဖ ူေတာ္၊ ကယ္ပီတယ္လိုု ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ ေသနတ္ပစ္မႈေတြ ၿဖစ္ပြားေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုု ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။

ယူအက္စ္မွာ ဘယ္ေနရာက လံုုၿခံ ုုစိတ္ခ်ရဆံုုးပါလဲ...

ေဖ့ဘြတ္က စေတးတပ္ေတြ ့လိုု  ့ စိတ္ပူသတင္းေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုုးကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စန္းထြန္းတေယာက္ ေဘးရန္ကင္းလို ့ ဒီပို ့စ္ေလး ေရးႏိုင္ေၾကာင္းဗ်ား။ ကယ္ပီတယ္ဖက္ကိုု ေၿခဦးလွည့္ဖိုု ့ကေတာ့...

စန္းထြန္း
ေအာက္တိုုဘာ ၄၊ ၂၀၁၃။

နယ္ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ အပုုဆံုုးက ေရွ ့ဆံုုးတန္းထိုုင္၊ အရွည္ဆံုုးေတြက ေနာက္ဆံုုးတန္းထိုုင္ရၿပီး ထိုုင္ခံုုေနရာက ပံုုေသ။ ကိုုယ့္အရပ္က မပုုမရွည္ (ေမာင္ႏွမသံုုးေယာက္ထဲမွာေတာ့ ကိုုယ္က အပုုဆံုုး) ဆိုုေတာ့ အလယ္ေလာက္မွာ ထိုုင္ရတာမ်ားတယ္ ။ ပုုသိမ္ ထ ၂ တက္ေတာ့ ထိုုင္ခံုုေနရာက ပံုုေသမဟုုတ္ေတာ့ဘဲ ေန ့စဥ္ ေနာက္တိုုးၿပီး အလွည့္က်ထိုုင္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုုန္းက စာေတြကိုု မၿမင္ရလိုု ့ မ်က္စိသြားစစ္တာ အေဝးမႈန္မ်က္မွန္တပ္လိုုက္ရသလိုု ေရွ ့ဆံုုးတန္းမွာ ပံုုေသထိုုင္ရတယ္။ ၈ တန္းေက်ာင္းသူဘဝကတည္းက ေလးလိုု ့၊ ကိုုင္းက်ိဳးလိုု ့၊ ဒီဇိုုင္းမလွလိုု ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ စာၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ ထည္လဲတပ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ေတာ့ မရိွဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္က ပထမဆံုုးေနကာမ်က္မွန္ကိုု မၾကီးက ေမြးေန ့လက္ေဆာင္အၿဖစ္ ေပးတယ္။ ဘူးကစ္က ဆိုုင္ေတြ၊ မူဆာဖာကုုန္တိုုက္တခုုလံုုး ေမႊေႏွာက္ၿပီးေတာ့မွ ၾကိ ုုက္တာႏွစ္ခုုေတြ ့တယ္။ ကိုုယ္က ေစ်းသင့္တဲ့ဟာ ယူမလိုု ့စိတ္ကူးေနတာ မၾကီးက သူၾကိ ုုက္တဲ့ ( ကိုုယ္ကလည္းၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ မယူဘူးလိုု ့ေတြးထားတဲ့ ) Emporio Armani မ်က္မွန္ကိုု ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ ေပးတယ္။ အဲဒီမ်က္မွန္က အေတာ္ၾကီးၿပီး ဒီဇိုုင္းအေတာ္မိုုက္တယ္။ အရင္တုုန္းကေတာ့ စာၾကည့္မ်က္မွန္ အၿမဲတပ္လိုု ့ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ဖိုု ့မလိုုဘူးဆိုုတဲ့တေယာက္ ေနကာမ်က္မွန္ လက္ေဆာင္ရတာနဲ ့ မခႊ်ပ္ေတာ့ဘူး း) ။

မကာအိုု၊ ေဟာင္ေကာင္ကိုု သြားလည္တုုန္းက ရံုုးကအင္ဒိုုနီးရွားေလး ဒါမာဝီ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ ေနကာမ်က္မွန္တပ္တယ္ ရိုုက္ၿပီးရင္ ခႊ်တ္ထားေရာ။ ဂမ္းစတားစတိုုင္ မ်က္မွန္နဲ ့မိုုက္တယ္ တပ္ထားဆိုုေတာ့ မ်က္မွန္တပ္ထားရင္ ေမွာင္မည္းၿပီး မၿမင္ရလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တုုန္းေလးတပ္ ၿပီးရင္ ခႊ်ပ္ထားရတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့အားလံုုး ရယ္လိုုက္ရတာ း) ။  ကြာလတီမေကာင္းတဲ့မ်က္မွန္တပ္ရင္ မူးေနာက္ေနာက္ ၿဖစ္က်န္ခဲ့လိုု ့ မ်က္မွန္သမားကိုုယ္ကေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုု ကြာလတီေကာင္းေကာင္း ဝယ္ရတယ္။

ဆူနမ္တိုု ့ေတြ ေရဘမ္ ေအဗီေရတာမ်က္မွန္ ဝယ္တပ္ၾကေတာ့ ကိုုယ္လည္း ေအဗီေရတာေရာဂါရၿပီး အေမဇုုန္ကေန ဝယ္တယ္။ ဆိုုဒ္ကၾကီး မ်က္စိေအးသလိုု မခံစားရလိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့ကိုု ေၿပာၿပေတာ့ သူတိုု ့ဆိုုဒ္က ၅၅ တဲ့။ ကိုုယ္ဝယ္တာလည္း ၅၅ ပါပဲ ။ ဆူနမ္တိုု ့ေတြက ႏွာတံေပၚေပၚ မ်က္ႏွာၾကီးၾကီးဆိုုေတာ့ ေအဘီေရတာမ်က္မွန္က သူတိုု ့နဲ ့လိုုက္တယ္။ ကိုုယ္က ႏွာပိပိ မ်က္မွန္က ေလွ်ာ..ေလွ်ာက်ေတာ ့လက္ညိႈးနဲ ့ ခဏခဏ ပင့္တင္ရတယ္။ ကိုုယ့္မ်က္ႏွာက သူတိုု ့ထက္ ေသးေတာ့ ဆိုုဒ္ ၅၅ ေပမဲ့ မ်က္မွန္က ကိုုယ့္မ်က္ႏွာမွာ ၾကီးေနပံုုေပါက္တယ္။ အေမဇုုန္က ဝယ္ေပမဲ့ ဂ်ဴပလီဂိတ္ duplicate ေတြ ရိွလိုု ့ မေသခ်ာရင္ ၿပန္ပိုု ့လိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့က မွာၾကားထားတာနဲ ့ ၿပန္ပိုု ့လိုုက္တယ္။

အာရွမွာေတာ့ ဆိုုင္ေတြကိုု သြား၊ ကိုုယ္တိုုင္စိတ္ၾကိ ုုက္ တပ္ၾကည့္ၿပီးမွ ဝယ္ေပမဲ့ စတိတ္မွာေတာ့ ၿမိ ုု ့တိုုင္းမွာ ဆိုုင္ေတြမရိွ၊ ရိွၿပန္ရင္လည္း ပစၥည္းမစံုုေတာ့ အြန္လိုုင္းက ဝယ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ကလဲရားကလည္း Serengeti ေနကာမ်က္မွန္ကိုု အေမဇုုန္ကေန ဝယ္တာမၾကိ ုုက္လိုု ့ ၿပန္ပိုု ့မလိုု ့တဲ့။ ရံုုးနားက ယူနီယမ္စေတးရွင္းမွာ ဝင္းဒိုုးေလွ်ာ့ပင္းရင္း ေရဘမ္ေအဗီေရတာမ်က္မွန္နဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး မၾကီးကိုုၿပေတာ့ သူကလည္း အားက်မခံ H&M မွာ ဝင္းဒိုုးေလွ်ာ့ပင္းရင္း ရိုုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုုကိုု ယွဥ္တြဲၿပေတာ့ ဟမ္းးးးးး..မေလး သူ ့မ်က္မွန္က ငါ့မ်က္မွန္ထက္ ၾကီးေနပါေရာ့လား...။


မေက်ပြဲ အြန္လုုိင္းကေန ထပ္ဝယ္ေတာ့လည္း ေလွ်ာက်ၿမဲ၊ ၾကီးေနဆဲ။ ပတ္တက္ဂြန္ေမာလ္၊ ေအာက္လက္ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္ၾကီးကိုု သြားရွာတာလည္း စိတ္ၾကိ ုုက္မေတြ ့။ ေမစီမွာ သြားရွာတာလည္း မေတြ ့။ ေၾသာ္..ေအဗီေရတာ..ေအဗီေရတာ သူမ်ားဆီမွာ လွေပမဲ့ ငါ့ဆီေရာက္ေတာ့ အလွမဲ့သြားရွာတယ္။ ဂရိတ္စမုုတ္ကီသြား ေတာလား တုုန္းက မ်က္မွန္နဲ ့ကိုုင္း (ဂိုုင္း) ကိုု  ဆက္ထားတဲ့မူလီ ကႊ်တ္သြားလိုု ့ ဘယ္မွာၿပင္ရမွန္းမသိ၊ စတိတ္မွာ တန္ဖိုုးထက္ လက္ခက ေစ်းၾကီးတတ္ေတာ့ (ကားေရွ ့မီးလံုုးလဲတာ တန္ဖိုုးက ၁၀၊ တပ္ဆင္ခက ၃၀ ကိုုယ္ေတြ ့..) ၿပန္ၿပင္မဲ့အစား အသစ္ဝယ္တာ အေကာင္းဆံုုးမိုု ့ မ်က္မွန္အသစ္ ဝယ္ရဖိုု ့ဖန္လာတယ္။ ေမစီမွာ သြားရွာေတာ့ ေရဘမ္၊ ဂူစီ၊ ရပ္ဖဲေလာရန္၊ တြန္မီ တခုုမွမၾကိ ုုက္ Tiffany မ်က္မွန္ႏွစ္လက္ကိုုေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ကိုုယ့္စာၾကည့္မ်က္မွန္က အဲဒီဘရန္းဆိုုေတာ့ ေပါ့ၿပီးကြာလတီေကာင္းမွန္း သိတယ္။

စတိတ္ကိုုေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ မ်က္မွန္ဒီဂရီ သြားစစ္ဦးမွဆိုုၿပီး ရံုုးကလူေတြကိုု ေမးၿမန္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိအာမခံမရိွေတာ့ ေဝါမတ္မွာ သက္သာတယ္တဲ့။ မ်က္စိဒီဂရီစစ္ေပးတာက အနီးအနားက ေဝါမတ္မွာမရိွ။ ရိွတဲ့မစ္ဒယ္ေတာင္းက ေဝါမတ္ကိုု သြားေမးေတာ့ မ်က္စိဒီဂရီစစ္ေပးသူက ၾကသပေတးေန ့မွ လာမွာတဲ့။ မ်က္စိဒီဂရီစစ္ၿပီး မွန္လဲရင္ေတာင္ ေနာက္တပတ္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမဲ့ပံုု ။ ေစ်းသက္သာဖိုု ့ ေစာင့္ႏိုုင္ေပမဲ့ ကန္တက္ကီကေန တပတ္အတြင္း ေၿပာင္းေတာ့မွာဆိုုေတာ့ ေစာင့္ေနလိုု ့မရ။

တေန ့တည္း အၿပီးလုုပ္ေပးတဲ့ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္က မ်က္မွန္ဆိုုင္မွာ မ်က္စိဒီဂရီစစ္ေတာ့ မ်က္စိဒီဂရီေရာ၊ မ်က္လံုုးသူငယ္ အတြင္းပိုုင္းေတြပါ စစ္တယ္။ မ်က္စိအာမခံမရိွလိုု ့ စစ္ခ တရာေလာက္ က်တယ္။ ဒီဂရီနည္းနည္းတိုုးလိုု ့ အလင္းမၿပန္တဲ့မွန္ကိုု လဲမယ္ဆိုုေတာ့ မွန္လဲခက ၂၀၀ ေက်ာ္ ေအာင္မငွီး...ေစ်းၾကီးလွခ်ည္လား...ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ အၿပီးအစီး ၆၀ ေလာက္ပဲ က်တာ။ မ်က္မွန္အသစ္လဲရင္ေတာ့ ၃၀ % ဒစ္စေကာက္နဲ ့ ၃၀၀ ေလာက္က်မယ္။ အမ္... ၁၀၀ ပဲ ကြာတာ ဒါဆိုု အသစ္ပဲ လဲေတာ့မယ္။ မ်က္မွန္ရွာပံုုေတာ္ဖြင့္ေတာ့ ေရဘမ္အနက္ေရာင္နဲ ့ အဲဒီအန္တီၾကီး တပ္ထားတဲ့ တစ္ဖ္ဖနီမ်က္မွန္ကိုု သေဘာက်တယ္။ ေပါ့လဲေပါ့ စတိုုင္လည္းမိ ႏွာေခါင္းမွာအဖုုသီးမပါတဲ့ တစ္ဖ္ဖနီကိုု ေရြးလိုုက္တယ္။ အဲ...မွန္းထားတာထက္ ၅၀ ပိုုကုုန္သြားတယ္။

ေနကာမ်က္မွန္ တစ္ဖ္ဖနီအေသးက ေဘးနားမွာ စိန္ပန္းပြင့္ ၿခယ္ထားတယ္။ ဘလင္းဘလင္းေတြ မၾကိ ုုက္သလိုု ေစ်းကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးလိုု ့ မၾကိ ုုက္ဘူး း) ။ အၾကီးကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ကလဲရားက too big တဲ့။ အေရာင္းဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက အဲဒီထက္ ေစ်းၾကီးတာေတြ လာၿပေနလိုု ့ ႏိုုး..ႏိုုး မၾကိ ုုက္ဘူးလိုု ့ ၿငင္းလႊတ္ရတယ္။ ေမစီအၿပင္ေရာက္ေတာ့မွ ဒင္းက ငါ့တိုု ့ကိုု သူေ႒းမ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး ေစ်းၾကီးတာေတြ လာၿပေနတယ္။ ေအးေလ ငါတိုု ့က မူရင္းေစ်းနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္တာမဟုုတ္ဘူး ဒစ္စေကာက္ဆိုုမွ ဝယ္တာ။ မနက္ ရံုုးလာတဲ့အခ်ိန္ ၉  နာရီ ရံုုးဆင္းခ်ိန္ ၅ နာရီခြဲ ေနက ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေတာ့ မ်က္မွန္မတပ္လိုု ့မရ။ တစ္ဖ္ဖနီဝက္ဆိုုဒ္မွာ ရွာၾကည့္ေတာ့ ၂ ခုု ေတြ ့တယ္။ ရိုုးရိုုးပလိမ္းနဲ ့ ေဘးမွာ x ပါတဲ့ဟာ (အဲဒီ   x ေၾကာင့္ ပလိမ္းထက္ ၄၀ ပိုုေစ်းၾကီးတယ္) ။  စာၾကည့္မ်က္မွန္နဲ ့ တူေအာင္ x ပါတာ ဝယ္လိုုက္တယ္။


မူလီၿပ ုုတ္သြားတဲ့ မ်က္မွန္ကိုု မၾကီးဆီ ၿပန္ပိုု ့ေတာ့ မ်က္မွန္ၿပင္ဆိုုင္မွာ သြားၿပင္တာ တက်ပ္ၾကီးမ်ားေတာင္က်တယ္တဲ့။ ေဟ...အဲလိုုမွန္း သိရင္ မပိုု ့ပါဘူး မ်က္မွန္ၿပင္ဆိုုင္မွာ သြားၿပင္ပါတယ္။ ခုုေတာ့ မ်က္မွန္အသစ္လည္း ဝယ္ၿပီးသြားၿပီ ၿပန္ပိုု ့ရင္လည္း ပိုု ့ခက....။ မၾကီးမွာ Mango နဲ ့ Fendi မ်က္မွန္ေတြ ရိွေပမဲ့ အာမနီမ်က္မွန္ၾကီးကိုု ၾကိ ုုက္လိုု ့တဲ့ ပိုု ့စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရုုိက္ၿပီး ေဖ့ဘြတ္မွာ တင္တယ္။


ဒီအိုုအယ္လ္ရံုုးက လံုုၿခံ ုုေရးအေစာင့္၊ အိမ္ရွင္အန္တီၾကီးနဲ ့ တူမတိုု ့က ကိုု္ယ့္မ်က္မွန္အသစ္ကိုု ၾကိ ုုက္ၾကတယ္။ ဆူနမ္က ၿပံ ုုးတယ္...ေအဗီေရတာမ်က္မွန္ကိုု နင္က တူးဘစ္ too big တဲ့..ဒီမ်က္မွန္က အဲ့ဒီေအဗီေရတာထက္ ပိုုတူးဘစ္တယ္။

ကလဲရား း နင့္မ်က္မွန္က ၾကီးလွခ်ည္လား
စန္းထြန္ း ဆယ္လီဘရစ္တီေတြက ပါပါရာဇီရန္ေရွာင္ဖိုု ့ မ်က္မွန္အၾကီးၾကီးတပ္ၿပီး ရုုပ္ဖ်က္ေလ့ရိွတယ္
ကလဲရား း နင္က ဆယ္လီဘရစ္တီမွ မဟုုတ္တာ... ပါပါရာဇီေတြလည္း တေယာက္မွ မေတြ ့မိေပါင္
စန္းထြန္း း ငါလား... ပါပါရာဇီ တေယာက္မွ မလိုုက္တဲ့ ဆယ္လီၿဗြတ္တီ..
ကလဲရား း တိန္

စန္းထြန္း
ေအာက္တိုုဘာ ၈၊ ၂၀၁၃။

အလုုပ္ရွာတဲ့အခ်ိန္ အမ်ားဆံုုး ဖုုန္းေခၚတဲ့သူေတြက ရီခရူတာေတြပါ။ ရီခရူတာအမ်ားစုုက အိႏိၵယေတြ။ အေမရိကန္ ရီခရူတာေတြက ဟိုုင္း ေဟာင္းအာယူ၊ ဂြတ္၊ ဂရိတ္ ဆိုုၿပီး ေနာက္တလေလာက္မွ ၿပန္ေပၚလာတတ္တယ္။ ကလင္..ကလင္ အီးေမးလ္ ပိုု ့လိုုက္တယ္ေနာ္ ေဖာင္ၿဖည့္ၿပီး ၿပန္ပိုု ့ေပးေနာ္ ။ ကလင္..ကလင္ အီးေမးလ္ စစ္ၿပီးၿပီလား ဒီေန ့ညေန ေနာက္ဆံုုးထားၿပီး ၿပန္ပုုိ ့ေပးပါေနာ္။ ဖုုန္း ဘယ္ေလာက္ေခၚလဲဆိုုရင္ မိနစ္ ၄၅၀ နဲ ့ မေလာက္လိုု ့ မိနစ္ ၉၀၀ ပလမ္ ေၿပာင္းရတယ္။ ကိုုယ္ အီးေမးလ္ အၿမဲစစ္ပါတယ္ အၿမန္ဆံုုး အီးေမးလ္ ၿပန္ပါ့မယ္။ ဖုုန္းတဂြမ္ဂြမ္ မဆက္ဘဲ အီးေမးလ္နဲ ့ ဆက္သြယ္မယ္ဆိုုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါမွာ ။ ဖုုန္းဆက္မယ္ဆိုုရင္ေတာ့ ေန ့လည္ ၁၂ နာရီနဲ ့ ၁ နာရီအတြင္းက အေကာင္းဆံုုးပါပဲ။

Thadingyut, the seventh month of the Myanmar calendar, marks the end of lent. Monsoon is on the way out and the skies are clearing. Sunny days are here to stay.

ဝါတြင္း၏ အဆံုုးသတ္မွာ ၿမန္မာၿပကၡဒိန္၏ ခုုနစ္လေၿမာက္ၿဖစ္ေသာ သီတင္းကႊ်တ္ ၿဖစ္သည္။ မုုတ္သုုန္သည္ ဆုုတ္ခြာေနၿပီး ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္လာသည္။ ေနသာေသာေန ့မ်ား လာေတာ့မည္။

The austerity, sobriety and restraint of the lenten season together with the damp murky gloom of the monsoon - all these have given away to fun and festivities. With the ban on weddings lifted, there is the scent of eugenia leaves and lilies in the air. The soft breeze whispers the music of flutes and harps.

ၿခိ ုုးၿခံေၿခြတာ ေနထိုုင္ၿခင္း၊ အရက္မေသာက္ၿခင္း စသည့္ ဝါတြင္းကာလ ကန္ ့သတ္ခ်က္မ်ားသည္ စြတ္စိုုေမွာင္မည္းေသာ မုုတ္သုုန္မိုုးႏွင့္အတူ အေဝးသိုု ့ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ပြဲေတာ္မ်ား လာေတာ့မည္။ ဝါတြင္းကာလ မဂၤလာေဆာင္ၿခင္း တားၿမစ္ထားၿခင္းကိုု လွစ္ဟလိုုက္သည္ႏွင့္ ယူဂ်ီးနီးယားသစ္ရြက္ႏွင့္ လီလီပန္း ရနံ ့မ်ားသည္ ေလတြင္ သင္းပ်ံ ့ေနေတာ့သည္။  ညင္သာေသာ ေလေၿပေလးက ပေလြသံ၊ ေစာင္းသံမ်ားကိုု တိုုးတိတ္စြာ ေဆာင္ၾကဥ္းလာသည္။

The three day lights festival, namely the day before the full moon, the full moon day and the day after, will be those of music, dances and fun. Illuminations are there to celebrate the anniversary of the Buddha's return from the celestial abode, where he had spent the lent teaching the gods above His Law.

လၿပည့္အၾကိ ုေန ့၊ လၿပည့္ေန ့၊ လၿပည့္ေက်ာ္ေန ့ ထိုုသံုုးရက္ က်င္းပေသာ မီးထြန္းပြဲေတာ္တြင္ အတီးအမႈတ္ အကအခုုန္မ်ား ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား ရိွသည္။ တဝါတြင္းလံုုး နတ္ၿပည္တြင္ တရားဓမၼမ်ားကိုု သင္ၾကားၿပသၿပီး လူ ့ၿပည္သိုု ့ ၿပန္လာေသာ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ကိုု ၾကိ ုုဆိုုေသာအားၿဖင့္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကိုု က်င္းပၾကသည္။

credit to Google

Among the gods was the one who was the mother of the Buddha, reborn there. It was on the full moon day of Thadingyut month that the Buddha descended to the abode of humans. He and His disciples were attended by a heavenly host of celestials who created a pathway of stars. Humans on earth illuminated the homes and streets to welcome the Buddha and His disciples.

ထိုုနတ္မ်ားထဲက နတ္တပါးမွာ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္၏ မိခင္ၿဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး နတ္ၿဖစ္လာၿခင္း ၿဖစ္သည္။ သီတင္းကႊ်တ္လ၏ လၿပည့္ေန ့တြင္ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္သည္ လူ ့ၿပည္သိုု ့ ဆင္းသက္ခဲ့သည္။ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သာဝကမ်ားကိုု နတ္မ်ားက အလံုုးအရင္းၿဖင့္ လိုုက္ပါၿခံရံၾကၿပီး ၾကယ္လမ္းကိုု ဖန္းဆင္းခဲ့သည္။ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ႏွင့္ တပည့္သာဝကမ်ားကိုု ၾကိ ုုဆိုုရန္ကမၻာေၿမတြင္ရိွေသာ လူသားမ်ားက အိမ္မ်ား၊ လမ္းမ်ားကိုု မီးထြန္းညိွၾကသည္။

Although the anniversary is on the full moon day, the Myanmar way of celebrating such an event is to have a festival on the eve, to welcome the day and the actual day and then the day after to give a grand send-off. So, the three festival days instead of one. The more The merrier.

အထိမ္းအမွတ္သည္ လၿပည့္ေန ့ၿဖစ္ေသာ္လည္း ၿမန္မာတိုု ့ ပြဲေတာ္ကိုု က်င္းပေလ့ရိွသည့္အတိုုင္း  ၾကိ ုုဆိုုေသာ အၾကိ  ုုေန ့၊ တကယ့္ပြဲေတာ္ေန ့၊ ပြဲေတာ္ကိုု ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာေသာေန ့ဟုုဆိုုကာ ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ထိုု ့ေၾကာင့္ ပြဲေတာ္သည္ တစ္ရက္အစား သံုုးရက္ၿဖစ္သည္။ ရက္ၾကာေလ ပိုုေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းေလ။

Streets, houses and public buildings are illuminated and festooned with coloured electric bulbs. One feature of the festival in small towns and villages is see-mee lighting; small earthen bowls are filled with sessamum oil and a piece of cotton is soaked in each bow and lighted.

လမ္းမ်ား၊ အိမ္မ်ားႏွင့္ ၿပည္သူ ့အေဆာက္အဦးမ်ားကိုု ေရာင္စံုုကာလာ လွ်ပ္စီးမီးသီးမ်ားၿဖင့္ အလွဆင္သည္။ ၿမိ ုု ့ငယ္မ်ားႏွင့္ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ ေၿမခြက္ငယ္ကေလးမ်ားကိုု ႏွမ္းဆီၿဖည့္ၿပီး ဝါဂြမ္းမီးစစိမ္ထားေသာ ဆီမီးကိုု ထြန္းညွိၾကသည္။

credit to Google

These lighted oil bowls are placed on the terraces of pagodas. The lights last longer than candles and the little tongues of flame quivering in the breeze land an uncanny beauty to the scene stepped in silvery moonlights. Such lights are sometimes seen on the pagoda in Yangon city.

ထိုုမီးထြန္းညွိထားေသာ ဆီမီးခြက္မ်ားကိုု ဘုုရားရင္ၿပင္ေပၚတြင္ ထားေလ့ရိွသည္။ ထိုုဆီမီးသည္ ဖေယာင္းတိုုင္ထက္ ၾကာရွည္အထြန္းခံၿပီး ေလတိုုက္ေသာ္လည္း ၿငိမ္းမသြားဘဲ ေငြလေရာင္ေအာက္တြင္ ထူးဆန္းေသာ လွပမူကိုု ေပးသည္။ ထိုုဆီမီးေရာင္မ်ားကိုု ရန္ကုုန္ၿမိ ုု ့ ဘုုရားေပၚတြင္ တခါတရံ ၿမင္ေတြ ့ႏိုုင္သည္။

The scene of the Buddha's descent from the celestial regions is often recreated in the streets or pagoda precincts, all done up in papier mache and  poster paintings and of course, lights. The festival is often called the Tawadaintha feast: Tawadaintha, being the name of the celestial abode where the Buddha spent the lenten season.

ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ နတ္ၿပည္မွ ဆင္းသက္လာပံုုကိုု စကၠဴကပ္မ်ား၊ ပိုုစတာ ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ မီးလံုုးမ်ားၿဖင့္ လမ္းမ်ား၊ ဘုုရားပရဝုုဏ္မ်ားတြင္ ဆင္ယင္ထားတတ္သည္။ ထိုုပြဲေတာ္ကိုု တာဝတိ  ံသာပြဲေတာ္ဟုု ေခၚတတ္သည္။ တာဝတိ ံသာဆိုုသည္ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ ဝါဆိုုခဲ့ေသာ နတ္ၿပည္၏အမည္ ၿဖစ္သည္။

Thadingyut is not only a season of festivals and rejoicings, but also a time for remembering those to whom we owe respect and  gratitude. The Buddha's visit to the celestial regions was to teach the great Truth he had found through rigorous striving for many many lives, to his own mother. It was a gesture of gratitude, and example for all to follow . The Buddha made the greatest gift of all, namely the gift of Dhamma (the Law) that would deliver her from Suffering once and for all.

သီတင္းကႊ်တ္သည္ ပြဲေတာ္မ်ားၿဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ရာသီသာမက ကြ်ႏုု္ပ္တိုု ့ ေက်းဇူးတင္ထိုုက္သူ၊ ေလးစားထိုုက္သူမ်ားကိုု သတိရေသာ အခါသမယလည္း ၿဖစ္သည္။ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ နတ္ၿပည္သိုု ့ လာေရာက္ရၿခင္းသည္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ပါရမီၿဖည့္ဆည္းၿပီးမွ ေတြ ့ရိွခဲ့ေသာ သစၥာေလးပါး ၿမတ္တရားကိုု မိခင္ၿဖစ္သူအား သင္ၾကားေပးဖိုု ့ ၿဖစ္သည္။ ၎သည္ ေက်းဇူးတရား၏ အမွတ္သေကၤတၿဖစ္ၿပီး ကြ်ႏုု္ပ္တိုု ့အားလံုုး နမူနာယူသင့္သည္။ ဗုုဒၶဘုုရားရွင္သည္ တဘဝသာမက သံသရာတေလွ်ာက္ ခံစားရမည့္ ဆင္းရဲၿခင္းကိုု ကင္းေဝေစမည့္ အမြန္ၿမတ္ဆံုုးေသာ ဓမၼလက္ေဆာင္မြန္ကိုု ေပးအပ္ခဲ့သည္။

credit to Google

According to the Buddhist teaching, there are Five Revered Ones, namely the Buddha, His Law, His Order of Monks, Parents and Teachers. During the Thadingyut season Myanmar Buddhists go round paying respects to parents, teachers, elderly relatives and friends.

ဗုုဒၶအဆံုုးအမအရ ဗုုဒၶ၊ ဓမၶ၊ သံဃာ၊ မိဘႏွင့္ ဆရာ ရတနာငါးပါး ရိွသည္။ သီတင္းကႊ်တ္ကာလတြင္ ဗုုဒၶဘာသာၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား မိဘ၊ ဆရာသမား၊ သက္ၾကီးေဆြမ်ိဳမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကသည္။

It is quite usual for the senior citizens in the street or residential quarter to receive gifts and respects from the younger people of the community. Sometimes it is an organized affair, but this does not prevent them from going to older people individually to pay respects. This way, it is more intimate and pleasant.

လမ္းထဲ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွ သက္ၾကီးမ်ား လက္ေဆာင္ရရိွၿခင္း ရပ္ရြာထဲရိွ လူငယ္မ်ားမွ ကန္ေတာ့ၿခင္းသည္ အစဥ္အလာၿဖစ္သည္။ တခါတရံ စုုေပါင္းလုုပ္ေဆာင္ၿခင္း ၿဖစ္ေသာ္လည္း သက္ၾကီးမ်ားထံသိုု ့ သီးသန္ ့သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၿခင္းကိုု မတားၿမစ္ပါ။ ဤသိုု ့ၿဖင့္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေစသည္။

On the third day of the festival, people go round paying calls. It is 'open house' for many homes. Older people have light refreshments ready for the young visitors. They give away sweets and small change to children. Young people bring small gifts like candles, fruits and cakes, but it is not compulsory. Paying respects is accomplished by the act of kadaw, genuflection.

ပြဲေတာ္၏ တတိယေၿမာက္ေန ့တြင္ လူမ်ားသည္ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကသည္။ အိမ္အမ်ားစုုကိုု ၾကိ ုုတင္အေၾကာင္းၾကားၿခင္း မရိွဘဲ သြားေရာက္လည္ပတ္ႏိုုင္သည္။ လူၾကီးမ်ားသည္ လာေရာက္လည္ပတ္သူ လူငယ္မ်ားအတြက္ အခ်ိဳရည္မ်ား ၿပင္ဆင္ထားသည္။ သူတိုု ့သည္ သၾကားလံုုးမ်ား၊ အေၾကြအနည္းငယ္ကိုု ကေလးမ်ားကိုု ေပးၾကသည္။ လူငယ္မ်ားသည္ ဖေယာင္းတိုုင္၊ သစ္သီး၊ ကိတ္မုုန္ ့ကဲ့သိုု ့ေသာ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားကိုု ယူေဆာင္လာတတ္ၾကသည္။ သိုု ့ေသာ္ ထိုုလက္ေဆာင္မ်ား မယူမၿဖစ္ ယူလာရမည္ဟုု သတ္မွတ္မထားပါ။ ကန္ေတာ့ၿဖင့္လည္း အေလးအၿမတ္ထားရာ ေရာက္ပါသည္။


The word kadaw is an everyday expression in Myanmar life. When you have to say something indelicate or impolite, you say it with the word kadaw; the same word is used as an apology for any transgression like, bumping into someone or stepping on another's feet. On such occasions the word is synonymous with 'sorry', but with a deeper feeling.

ကန္ေတာ့ဟူေသာ စကားလံုုးသည္ ၿမန္မာလူေနမႈဘဝတြင္ ေန ့စဥ္သံုုးစကားလံုုး ၿဖစ္သည္။ မယဥ္ေက်းေသာ စကားလံုုး ေၿပာရေတာ့မည္ဆိုုလွ်င္ ကန္ေတာ့ဟုု ဆိုုတတ္ၾကသည္။  ကန္ေတာ့ဆိုုသည္မွာ တစံုုတေယာက္ကိုု မေတာ္တဆ တိုုက္မိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တဦးတေယာက္၏ ေၿခေထာက္ကိုု တက္နင္းမိေသာ အခါတြင္လည္းေကာင္း ေတာင္းပန္စကားဆိုုရာတြင္ သံုုးေသာစကားလံုုး ၿဖစ္သည္။ ထိုုအခါမ်ိဳးတြင္ ေဆာရီးၿဖင့္ ဆင္ေသာ္ၿငား စိတ္ထဲကပါေသာ ခံစားမႈၿဖင့္ ၿဖစ္သည္။

When you have the necessity to touch someone's hair, like brushing away a wisp of dust, you do not do so without first saying kadaw, even though the person concerned may not be an older person.

ဖုုန္သပ္ေပးတာမ်ိဳးကဲ့သိုု ့တစံုုတေယာက္ ဆံပင္ကိုု ထိဖိုု ့လိုုအပ္ေသာအခါ ထိုုပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုုယ့္ထက္ မၾကီးေစကာမူ ကန္ေတာ့ဟုု အရင္မေၿပာဘဲ လုုပ္ေပးေလ့မရိွပါ။

The custom of doing the act of kadaw is rooted in the Buddhist acceptance of the samsara, the round of rebirths, begin born and reborn; all beings, humans and others go round the cycle, meeting on another in amicable or hostile relationships. Consequently, among people meeting one another in this present existence there would be love and kindness as there would be hate and enmity as well. There might be wrongful actions committed consciously or unwittingly to one another throughout the unending journey of samsara.

ကန္ေတာ့ၿခင္း အေလ့အထသည္ အၾကိမ္တဖန္ဖန္ ေမြးဖြားၿခင္း သံသရာကိုု လက္ခံေသာ ဗုုဒၶဘာသာဝင္မ်ားထံတြင္ ခိုုင္မာၿမဲၿမံအၿမစ္တြယ္ေနသည္။ သံသရာခရီးသြားေနၾကေသာ သက္ရိွအားလံုုး ခ်စ္ခင္ၿခင္း၊ မႏွစ္လိုုၿခင္းမ်ားၿဖင့္ ဆံုုေတြ ့ၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္အားၿဖင့္ လက္ရိွဘဝတြင္ ဆံုုေတြ ့ၾကရာဝယ္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ခ်စ္ခင္ကႊ်မ္းဝင္ၿခင္း ၿဖစ္သလိုု မုုန္းတီးၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏိုုင္သည္။ မဆံုုးေသာ သံသရာခရီးတေလွ်ာက္ မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ရည္စူး၍ေသာ္လည္းေကာင္း က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ မွားယြင္းေသာ အၿပ ုုအမႈမ်ား ရိွေကာင္းရိွႏိုုင္သည္။

credit to Google

When Buddhists do the act of kadaw to anyone, their parents, teachers or elders, they not only pay respects as a gesture of gratitude, but they also ask forgiveness for any wrongful action they might have done in this life and many many lives before.

ဗုုဒၶဘာသာဝင္မ်ားသည္ ဆရာသမား၊ မိဘ၊ လူၾကီးသူမမ်ားကိုု ကန္ေတာ့ၾကေသာအခါ ေက်းဇူးတင္ၿခင္းအားၿဖင့္ ေလးစားသမူ ၿပ ုုၾကၿခင္းသာမက အရင္ဘဝမ်ားစြာကတည္းက ၿပ ုုလုုပ္ခဲ့ေသာ မွားယြင္းေသာ အၿပ ုုအမူမ်ားကိုု ခြင့္လႊတ္ဖိုု ့ ေတာင္းပန္ၿခင္းလည္း ၿဖစ္သည္။

The elders, even as they accept the kadaw from young people, ask forgiveness in their turn for any wrongful action or hurt they themselves might have been guilty of. This reciprocal action is called the 'erasing of the slate', which is the same as 'burying the hatchet'. After this act of 'erasing the slate', friends and kinsmen can start with a 'clean slate' with nothing but love and kindness.

လူငယ္မ်ား၏ ကန္ေတာ့ၿခင္းကိုု လက္ခံလွ်င္ေတာင္မွ လူၾကီးသူမမ်ားသည္ သူတိုု ့၏ မွားယြင္းေသာ အၿပ ုုအမူမ်ား၊ အၿပစ္ၿဖစ္ေစေသာ ထိခုိက္မႈမ်ားရိွက တဖန္ခြင့္လႊတ္ဖိုု ့ ေၿပာဆိုုသည္။ ထိုုအၿခင္းအရာကိုု ၿမ ူမႈန္မွ်မက်န္ ေၿခဖ်က္ၿခင္းဟုု ေခၚသည္။ ၿမ ူမႈန္မွ်မက်န္ ေၿခဖ်က္ၿပီးေသာအခါ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာမွလြဲ၍ တၿခားဘာမွ မရိွဘဲႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၊ မိသားစုုဝင္မ်ား စတင္ႏိုုင္သည္။

Paying respects or kadaw or ceremonies are organized and held in schools. Paying respects to teachers, one of the Five Revered Ones, is still practiced. Buddhists parable illustrate the good influence of teachers on their students, even though the latter might have become ruling kings.

ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအခမ္းအနားမ်ားကိုု က်င္းပၾကသည္။ ရတနာငါးပါးတြင္ တပါးၿဖစ္ေသာ ဆရာသမားမ်ားကိုု ကန္ေတာ့ၿခင္းကိုု ယေန ့ထက္တိုုင္ က်င့္သံုုးသည္။ တပည့္သည္ လက္ရိွအုုပ္စိုုးေနေသာ ဘုုရင္ၿဖစ္ေနလွ်င္ေတာင္ ဆရာမ်ားသည္ တပည့္မ်ားေပၚတြင္ ေကာင္းေကာင္း လႊမ္းမိုုးေနၿခင္းကိုု ဗုုဒၶဝင္ပံုုၿပင္မ်ားက ေဖာ္ၿပေနသည္။

credit to Google

Once, a short time after the demise of the Buddha, the kings of India assembled to claim their share of the Buddha's relics. It was a goodly company of crowned heads, each attended by the Four Elements War, namely, infantry, cavalry, chariots and war elephants. Swords and spears and shields burned in the sunlight as the caparisoned steeds and elephants dug their heels impatiently, as they waited for action.

ဗုုဒၶဘုုရားရွင္ ပရိတ္နိဗၺာန္ၿပ ုုေသာအခါ အိႏိၵယဘုုရင္မ်ားသည္ ဗုုဒၶဓာတ္ေတာ္မ်ားကိုု ခြဲေဝဖိုု ့ စုုရံုုးေရာက္ရိွလာခဲ့သည္။ စစ္ပြဲအဂၤါေလးရပ္ၿဖစ္ေသာ ေၿခလ်င္တပ္၊ ၿမင္းတပ္၊ ရထားလံုုးတပ္ႏွင့္ ဆင္တပ္မ်ား ကိုုယ္စီၿခံရံကာ ေရာက္လာၾကေသာ သရဖူေဆာင္း ဘုုရင္မ်ား ၿဖစ္သည္။ ဓားမ်ား၊ လွံမ်ားႏွင့္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာမ်ားသည္ ေနေရာင္တြင္ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပေနၿပီး ကၾကိ ုုးတန္ဆာ ဆင္ယင္ထားေသာ ၿမင္းမ်ား၊ ဆင္မ်ားသည္ စစ္ပြဲစတင္ဖိုု ့ ေစာင့္ေနခ်ိန္ စိတ္မရွည္စြာၿဖင့္ သူတိုု ့ခြာမ်ားကိုု တူးေနၾကသည္။

Then came the dispute over who should get how much of the relics. Tempers rose and angry voices rang though the air and the steel clanged as the warriors made ready their weapons. Horses neighed and reared, elephants let forth and a fearful trumpeting. A havoc of blood and destruction was imminent.

ထိုု ့ေနာက္ ဓာတ္ေတာ္ကိုု ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ ရသင့္သည္ၿဖင့္ အၿငင္းပြားၾကပါေလေရာ။ ေဒါသမ်ား ၿမွင့္တက္လာကာ စိတ္ဆိုုးမာန္ဆိုုး ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ေလတြင္ ပ်ံ ့လြင့္ေနသည္။ စစ္သားမ်ားသည္ သူတိုု ့လက္နက္မ်ားကိုု အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနေစဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ၾကသည္။ ၿမင္းမ်ားက ဟီၾကကာ ေနာက္သိုု ့ဆုုတ္သည္။ ဆင္မ်ားက ေရွ ့တိုုးကာ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေအာ္ၿမည္ၾကသည္။ ေသြးေခ်ာင္းစီးေတာ့မည္မွာ မေဝးေတာ့။

At the crucial moment, an authoritative voice rang out above the din: "Silence, all of you !" The kings turned their heads towards the voice they knew so well, the voice that had dared to command them. There stood Dona the brahman, who was their teacher, who had taught them the princely arts, in their student days.

အလြန္အေရးၾကီးေသာ ထိုုအခ်ိန္ စိတ္ရႈပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆူညံသံမ်ား ေက်ာ္လႊား၍ ၾသဇာအာဏာၿပည့္ဝေသာအသံ ေပၚထြက္လာသည္။ "အားလံုုး တိတ္ၾက "။ အသံလာရာဆီသိုု ့ ဘုုရင္မ်ား လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ  သူတိုု ့အား အမိန္ ့ေပးရဲေသာ အသံကိုု သူတိုု ့ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္။ ရပ္ေနသူမွာ သူတိုု ့ေက်ာင္းသားဘဝတုုန္းက မင္းသားမ်ားတတ္အပ္ေသာ ပညာမ်ားကိုု သင္ၾကားေပးခဲ့သည့္ သူတိုု ့၏ဆရာ ဒိုုနာပုုဏၰား ၿဖစ္သည္။

credit to Google

There was silence, as the king bowed down to the one who had been their teacher. Without so much as a word of dissent, the kings accepted their share of the relics handed out by Dona the brahman, and went away in peace.

ဘုုရင္မ်ား သူတိုု ့ဆရာၿဖစ္သူကိုု ဦးေခါင္းညႊတ္ အရိုုအေသေပးၿပီး ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။ ဘုုရင္မ်ားသည္ ဒိုုနာပုုဏၰားေပးေသာ သူတိုု ့ေဝစုု ဓာတ္ေတာ္မ်ားကိုု မေက်နပ္ေသာစကား တခြန္းမွ် မဆိုုဘဲ လက္ခံကာ အေဝးသိုု ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

So this is the spirit of Thadingyut season...paying respects to those to whom respect is due and remembering those to whom we owe gratitude.

ရိုုေသထိုုက္သူမ်ားကိုု ကန္ေတာ့ၿခင္း၊ ေက်းဇူးတင္ရမည့္သူမ်ားကိုု သတိရၿခင္းသည္ သီတင္းကႊ်တ္လ၏ စိတ္ဓာတ္ ၿဖစ္သည္။


(ဒီကဗ်ာကိုုေတာ့ ဘာသာမၿပန္တတ္ဘူး :)

KHIN MYO CHIT (1915 - 1999)
La Grande Dame de la Burmese Writing
by 
Dr. Khin Muang Win

Very few people know that her real name is Ma Khin Mya. Her close relatives and friends call her by her real name . Young people call her Ma Ma Mya or Aunty Mya. Older people call her Ma Khin Mya. But to most people she was known under her pen name, 'Khin Myo Chit'.

တခ်ိဳ ့ကသာ သူမနာမည္ရင္း မခင္ၿမဆိုုသည္ကိုု သိၾကသည္။ သူမ၏ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူမနာမည္ရင္းၿဖင့္ ေခၚေဝၚသည္။ လူငယ္မ်ားက သူမကိုု မမၿမ (သိုု ့မဟုုတ္) အန္တီၿမဟုု ေခၚေဝၚသည္။ လူၾကီးမ်ားက မခင္ၿမဟုု ေခၚေဝၚသည္။ သိုု ့ေသာ္ အမ်ားစုုက သူမ၏ ကေလာင္နာမည္ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ဟုုသာ သိၾကသည္။

She was born at the time when people generally had low expectations of women, when no parent would hear of a young respectable lady entering a profession, and a humanitarian education may be permitted, but only to be to write B.A under one's name and make expressions on people. "What a pity she's a girl." that's what she always heard people saying all the time.

အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုု နိမ့္ခ်ေသာ၊ မိန္းမငယ္ေလးမ်ား လုုပ္ငန္းခြင္ဝင္ၿခင္း၊ ပညာသင္ၾကားၿခင္းကိုု တားၿမစ္ထားသည့္ ေခတ္ကာလတြင္ သူမကိုု ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူမ ဘီေအဘြဲ ့ရေသာ လူအမ်ားက အထင္ၾကီးၾကသည္။ မိန္းကေလးၿဖစ္ေနတာ နာသကြာ ဟူေသာ စကားကိုုသာ သူမ တခ်ိန္လံုုး ၾကားခဲ့ရသည္။



Her grandmother had been a maid of honor at the court of King Mindon. Many times she recounted to her the events leading to the mass execution of King Thibaw's royal relatives by the Queen Suphayalatt. "It's a blot on our history." she used to say. She then related to her how the great warrior princes like the Prince Kanaung, the Thonsaire Minthagyi (literally translated the great Prince Thirty, so named because he could climp up a wall of thirty yards in height using his bear hands and feet) and many others were executed during an internal intrigue. "We lost all the great warrior princes, so that when the British marched to the capital city of Upper Myanmar, there was not even one person to throw a stone at the invaders."

သူမ၏အဘြားသည္ မင္းတုုန္းမင္း၏ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ အပ်ိဳေတာ္ၿဖစ္သည္။ မိဘုုရား စုုဖုုရားလတ္က သီေပါမင္း၏ ေတာ္ဝင္မိသားစုုဝင္မ်ားကိုု သုုတ္သင္ပစ္သည့္အေၾကာင္းမ်ားကိုု သူမ အၾကိမ္မ်ားစြာ ေၿပာၿပတတ္သည္။ သူမက အဲဒါဟာ ငါတိုု ့သမိုုင္းမွာ အမည္းစက္တြင္တာပဲဟုု ေၿပာေလ့ရိွသည္။ နန္းတက္ခ်ိန္တြင္ သုုတ္သင္ခံရေသာ ကေနာင္မင္းသား၊ သံုုးဆယ္မင္းသားၾကီး ( အေတာင္သံုုးဆယ္ ၿမင့္ေသာနံရံကိုု သူ ့ေၿခေထာက္၊ လက္ခ်ည္းသက္သက္ၿဖင့္ တက္ေရာက္ႏိုုင္ေသာေၾကာင္း သံုုးဆယ္မင္းသားဟုု အမည္တြင္သူ) ၊ အေပါင္းအပါမ်ားႏွင့္ သူမ ဆက္စပ္ေနသည္။ "ငါတိုု ့ ထက္ၿမက္တဲ့မင္းသားအားလံုုးကိုု ဆံုုးရံႈးခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ်ေတြ အထက္ၿမန္မာၿပည္ၿမိ ုု ့ေတာ္ကိုု ခ်ီတက္သိမ္းပိုုက္ေတာ့ က်ဴးေက်ာ္လာသူေတြကိုု ေက်ာက္ခဲနဲ ့ပစ္တဲ့သူေတာင္ မရိွဘူး။"

She asked, "Do you mean to say, grandma, that if these warrior princes was there. Upper Myanmar would not have fallen under the British Rule?""No," said her grandmother. "We would still lose the war, for, at that time, no one could stop the rising of the British Empire. But, at least "The Battle of Upper Burma" could have earned a place in the annals of war like Hannibal's fight against Rome, or King Arthur's fight against the Saxons, or King Harold's fight against the invading Normans."

"အဲ့ဒီမင္းသားေတြသာ ရိွေနေသးရင္ အထက္ၿမန္မာၿပည္ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ကိုု က်ေရာက္မွာမဟုုတ္ဘူးလုုိ ့ ဆိုုခ်င္တာလား အဘြား"ဟုု  သူမက ေမးသည္။ "မဟုုတ္ဘူး"ဟုု အဘြားက ေၿဖသည္။ "ငါတိုု ့ စစ္ရံႈးမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက အင္အားၾကီးတဲ့ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာကိုု ဘယ္သူမွ မရပ္တန္ ့ႏိုုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုုးေတာ့ ေရာမကိုုခုုခံတဲ့ ဟန္နီဘယ္တိုုက္ပြဲ၊ ဆက္စြန္ေတြကိုု ခုုခံတဲ့ ဘုုရင္အာသာရဲ ့တိုုက္ပြဲ၊ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ ေနာ္မန္ေတြကိုု တိုုက္ထုုတ္တဲ့ ဘုုရင္ဟာႏိုုးရဲ ့ တိုုက္ပြဲေတြလိုု အထက္ၿမန္မာၿပည္တိုုက္ပြဲဟာလည္း သမိုုင္းဝင္တိုုက္ပြဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။ "

Her literary career began in 1932, when she translated a poem of Sir Walter Scott and sent it to the Yangon University magazine. But she didn't put her name, being kind of shy to do that. The poem was about Patriotism, and when it was published, the editor put the pen name - Khin Myo Chit ( meaning 'lady who loves her country' or 'Miss patriot').

ဆာေဝါ့တာစေကာ့၏ကဗ်ာကိုု ဘာသာၿပန္ၿပီး ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္မဂၢဇင္းထံသိုု ့ ပိုု ့ၿခင္းၿဖင့္ ၁၉၃၂ တြင္ သူမ၏စာေပခရီး စတင္ခဲ့သည္။ သိုု ့ေသာ္ ရွက္ရႊံ ့ေသာေၾကာင့္ သူမနာမည္ မထည့္ခဲ့။ ထိုုကဗ်ာသည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အေၾကာင္းကိုု ဖြဲ ့ဆိုုထားေသာကဗ်ာ ၿဖစ္သည္။ ထိုုကဗ်ာ ပံုုႏွိပ္ေသာအခါ အယ္ဒီတာက ခင္မ်ိဳးခ်စ္ဟူေသာ ကေလာင္နာမည္ ေပးခဲ့သည္။



That was how she made here debut in the literary field, and earned her pen name. But all was not well at home. With her father's obstructiveness and her mother's disapproval of 'clever girls', things got from bad to worse. She was not allowed to do any writing in peace. Her mother scolded her more and more. Her father threatened to burn her papers. She had to hide them and do her writing when everyone was in bed.

ထိုုသိုု ့ၿဖင့္ စာေပနယ္သိုု ့ သူမ စတင္ေၿခခ်ခဲ့သည္။ သိုု ့ေသာ္ အိမ္မွာေတာ့ အဆင္မေၿပလွ။ ဖခင္ၿဖစ္သူ၏ အၿပင္းအထန္ ဆန္ ့က်င္မႈ၊ ေတာ္ေသာမိန္းကေလးဆိုုသည္ကိုု လက္မခံေသာ မိခင္ၾကာင့္ အေၿခအေနသည္ ဆိုုးေနရာမွ ပိုုဆိုုးလာခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စာေရးသားဖိုု ့ သူမကိုု ခြင့္မၿပ  ုုခဲ့။ သူမမိခင္သည္ သူမကိုု တိုုး၍သာ ဆူခဲ့သည္။ သူမဖခင္သည္ စာမူမ်ားကိုု မီးရိႈ  ့ပစ္မည္ဟုု ၿခိမ္းေၿခာက္ခဲ့သည္။ 
အိမ္ရိွလူကုုန္ အိပ္သည့္အခ်ိန္မွသာ စာေရးသားၿခင္းၿဖင့္ သူတိုု ့ကိုု ေရွာင္ပုုန္းရသည္။

I shall not dwell too much on the story of her unhappy childhood and her escape from the tyranny of her father. It could have made something torn from the pages of a Dickens novel and could have earned her a nick - name like 'Female David Copperfield'.

မေပ်ာ္ရႊင္ေသာ သူမ၏ ငယ္ဘဝ၊ ဖခင္၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေအာက္မွ လြတ္ေၿမာက္ဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားၿခင္းမ်ားကိုု သူမ လြမ္းေဆြးတသမေန။ ထိုုအရာမ်ားက ဒစ္ကင္းဝထၳဳတြင္ မ်က္ရည္က်ေစတတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားလိုု ၿဖစ္ေစခဲ့ၿပီး နာမည္ေၿပာင္ အမ်ိဳးသမီးေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးအမည္ကိုု ရရိွေစခဲ့သည္။

Regarding her meeting with my father, U Khin Maung Latt (1915 - 1996) whom she referred to as 'Ko Latt', she wrote in her autobiography, as follows:-
"He was the boy next door. He had left college, an undergraduate, not being able to continue his studies because of the decline in family fortunes. He was having a short lull at home while looking for a job.

ကြ်ႏုု္ပ္ဖခင္ၿဖစ္သူ ဦးခင္ေမာင္လတ္ (သူမက ကိုုလတ္ဟုု ေခၚတတ္ေသာ) ႏွင့္ သူမ ဆံုုေတြ ့ရပံုုကိုု သူမ၏ ကိုုယ္တိုုင္ေရးအထၳဳပတိၱစာအုုပ္တြင္ ဤသိုု ့ေရးသားခဲ့သည္။ သူက အိမ္ေဘးက ေကာင္ေလးတေယာက္။ သူ ့အိမ္စီးပြားေရး က်ဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆက္လက္ မတက္ႏိုုင္ေတာ့ဘဲ ဘြဲ ့မရမွီ ေက်ာင္းမွထြက္ခြာခဲ့ရသည္။ အလုုပ္ရွာေနခ်ိန္ အိမ္တြင္ ေအးေအးလူလူ သူ ရိွေနခဲ့သည္။

He was a voracious reader and we shared the same interests in books. I read the books he recommended and he returned the compliment. We read 'Little Women' one of my favorite books and he called me teasingly 'Jo'. We had a fine time talking of books. It seemed that we had launched on a long and timeless talk which could lead to one thing - a life - long alliance."

သူသည္ စာဖတ္အားေကာင္းသူတေယာက္ၿဖစ္ၿပီး စာအုုပ္မ်ားေပၚတြင္ ကြ်ႏုု္ပ္တိုု ့ စိတ္ဝင္စားမူ တူညီသည္။ သူညႊန္းဆိုုေသာ စာအုုပ္မ်ားကိုု ကြ်န္မက ဖတ္သည္။ သူက ေလးေလးစားစား မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ကြ်န္မ၏အႏွစ္သက္ဆံုုးစာအုုပ္တအုုပ္ၿဖစ္ေသာ မိန္းမငယ္ေလးမ်ား စာအုုပ္ကိုု ကြ်န္မတိုု ့ဖတ္ၾကသည္။ သူက ကြ်န္မကိုု ဂ်ိဳးဟုု ေနာက္ေၿပာင္ေခၚတတ္သည္။ ကႊ်န္မတိုု ့ စာအုုပ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးသည့္ အခ်ိန္ေကာင္းမ်ား ရိွခဲ့သည္။ ထိုုရွည္လ်ားအဆံုုးမသတ္ႏိုုင္ေသာ ေဆြးေႏြးၿခင္းမ်ားကပင္ တဘဝတာ မဟာမိတ္ ၿဖစ္ေစခဲ့သည္။



Regarding her political involvements of 1937 and afterwards, she wrote:-
"Had this even tenor of our way gone on for a few months or so, Ko Latt and I might have slipped quietly into married life. My rosy dreams of the future during the interval of a few months before our marriage turned out to be a night - mare if stormy incidents. It was the fate of the country that swept most of our dreams away. By a cruel ticket of fate, we became part of that mighty tidal wave which we were but a tiny ripple."

၁၉၃၇ ႏိုုင္ငံေရးပါဝင္လာမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူမ ေရးသားခဲ့သည္မွာ
လအနည္းငယ္ ၾကာၿပီးေသာအခါ ကိုုလတ္ႏွင့္ ကြ်န္မ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္မၿပ ုုမွီ လအနည္းငယ္က ၾကိ ုုတင္စိတ္ကူးထားခဲ့ေသာ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္မ်ားသည္ မုုန္တိုုင္းတိုုက္ခတ္ေသာည အိမ္မက္ဆိုုးတခုု ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မတိုု ့စိတ္ကူးအိမ္မက္မ်ားကိုု တိုုက္ခ်သြားေသာ ႏိုုင္ငံ၏ ကံၾကမၼာဆိုုးပင္ ၿဖစ္သည္။ ကံအေၾကာင္းမလွစြာၿဖင့္ ကြ်န္မတိုု ့သည္ ခြန္အားၾကီးေသာ ဒီေရလိႈင္းမွ ေသးငယ္ေသာ ေရၿမ ုုပ္ေလးမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။

She recounted the part she played in the demonstration of 1938 as follows;
"Three girls and I happened to be in the front line right after the standard bearers. It was a rude shock when we found ourselves confronted by baton weilding policemen, some mounted on horseback. All of a sudden, like a sequence on a cinema screen, everything was in pools of blood. As I tried to pick them up, blows fell on me."

၁၉၃၉  ဆႏၵထုုတ္ေဖာ္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူမ ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာၿပသည္မွာ
မိန္းကေလးသံုုးေယာက္ႏွင့္ ကြ်န္မ ရပ္ေနတာက အတားအဆီးေတြရဲ  ့ ပထမဆံုုးလိုုင္း။ အကာအကြယ္အၿပည့္အစံုု ဝတ္ထားတဲ့ ရဲသားေတြ တခ်ိဳ ့ဆိုု ၿမင္းစီးလိုု ့ သူတိုု ့ေတြရဲ ့ တားဆီးပိတ္ဆိုု ့တာ ခံရေတာ့ ထိတ္လန္ ့သြားတယ္။ အားလံုုး ရုုတ္တရက္ ရုုပ္ရွင္ထဲကအတိုုင္း အရာအားလံုုး ေသြးေတြစြန္းလိုု ့။ သူတိုု ့ကိုု ေကာက္ကိုုင္ဖိုု ့ ကြ်န္မ ၾကိ ုုးစားေပမဲ့ ေလကိုု ဖမ္းဆုုပ္မိသလိုု။

She lived through the stormy times of the British Regime, the Japanese Regime, the Struggle for Independence, sharing the joys and sorrows of the political figures like U Nu,  Thakin Than Tun, Thakin Ba Hein, General Aung San, Dr. Ba Maw, U Kyaw Nyein, U Ne Win and others.

မုုန္တိုုင္းထန္ေသာ ၿဗိတိသွ်ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ၾကိ ုုးပမ္းခ်ိန္ ႏိုုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားၿဖစ္ေသာ ဦးႏုု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဘဟိန္း၊ ဗိုုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးေနဝင္း၊ တၿခားေခါင္းဆာင္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာအခ်ိန္မ်ားကိုု ရင္ဆိုုင္ၾကံ ုုေတြ ့ခဲ့ရသည္။

Also in her autobiography, she recounted a difficult phase of her life in the following way:-
"Now, I have come to one of the most difficult chapters of my life, for it was then my misadventures strayed into the realms of faith and religion. I was prejudiced against meditation or any religion practice which I took to be only for people who had nothing better to do or those who wanted to put on airs of holiness or those who had no courage to face life,...I thought."

The story of how her meeting with two monks changed her out-look and made her regain her faith in Buddhism cannot be told here, for that alnoe would have made a treatise on Buddhism.
သူမ၏ ကိုုယ္တိုုင္ေရးအထၳဳပတိၱတြင္ သူမဘဝ၏ အခက္အခဲဆံုုး အစိတ္အပိုုင္းကိုု ေအာက္ပါအတိုုင္း ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာၿပခဲ့သည္။
အခုု ကြ်န္မဘဝ၏ အခက္ခဲဆံုုး ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ားထဲက တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ဘာသာေရး ယူဆခ်က္ေတြ လြဲေခ်ာ္ေနတာပါ။ တရားထိုုင္ၿခင္း၊ တၿခားဘာသာေရးက်င့္သံုုးမႈေတြကိုု ကြ်န္မက ဘာမွအလုုပ္ လုုပ္စရာမရိွတဲ့သူေတြ၊ ၿမင့္ၿမတ္တယ္လိုု ့ အသံေကာင္းဟစ္ခ်င္ေနသူေတြ၊ ဘဝကိုု ရင္ဆိုုင္ဖိုု ့ သတိၱမရိွသူေတြ လုုပ္တဲ့အလုုပ္လိုု ့ တဖက္သတ္ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။

ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ေတြ ့ၿပီးသည့္ေနာက္ သူမ၏  အၿမင္ေၿပာင္းလဲၿပီး ဗုုဒၶဘာသာကိုု ၿပန္လည္သက္ဝင္ယံုုၾကည္ေစခဲ့သည့္အေၾကာင္းသည္ ဘာသာေရးဆန္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဤေနရာတြင္ ကြ်ႏုု္ပ္ မေဖာ္ၿပေတာ့ပါ။



She became a mother-in-law in 1967, a grandmother of twins, a boy and a girl, in 1968. In an interview with a writer, Alex Wood in 1970, she said, "I am proud of being a good grandmother and housekeeper, but I have never let this interfere with any of my cultural interests. I am glad that I rediscovered the art of Burmese 'Zatpwe' (a king of a mixture of play, concert and opera ) in a time to stop me from becoming an interfering mum-in-law and an over doddering granny. Friends rubbed their hands when the twins were born and said it would be the end of my freedom. But of course, it wasn't. I'm organizing myself better and writing more than before."

၁၉၆၇ တြင္ သူမသည္ ေယာကၡမ ၁၉၆၈ တြင္ မိန္းကေလးႏွင့္ ေယာက္်ားေလး အၿမႊာႏွစ္ေယာက္၏ အဘြား ၿဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၀ စာေရးဆရာ အဲလက္စ္ဝုုဒ္ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတြင္ ကြ်န္မက အဘြားေကာင္း၊ အိမ္ရွင္မေကာင္းတေယာက္ ၿဖစ္ရတာ ဂုုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဆိုုင္တဲ့ စိတ္ဝင္စားမႈေတြေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ၿမန္မာဇာတ္ပြဲအႏုုပညာကုုိ ကြ်န္မရွာေဖြေတြ ့ရိွတဲ့အတြက္ ေက်နပ္တယ္။ ဘာၿဖစ္လိုု ့လဲဆိုုေတာ့ အဲဒါက ကြ်န္မကိုု ခ်ဳပ္ၿခယ္စြတ္ဖက္လြန္းတဲ့ ေယာကၡမ၊ အဘြား မၿဖစ္ေအာင္ တားဆီးခဲ့လိုု ့ပါပဲ။ အၿမႊာေမႊးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရွင့္လြတ္လပ္မႈေတြ ကုုန္ဆံုုးၿပီလိုု ့ လက္ကိုုဆုုပ္ကိုုင္ၿပီး ေၿပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြ လံုုးဝမွားတယ္ရွင့္။ ကြ်န္မက အရင္ကထက္ေတာင္ စာေတြပိုုေရးလာႏိုုင္လိုု ့ေလ။

The landmarks of her literary career may be summed up in the following way:-
1932 : Patriotism ( a poem that earned her pen name)
1936 : College Girl ( a novelette for serialization in "The Sun" a daily paper.)
1955 : 13 Carat Diamond ( short story published in "The Guardian magazine, later included in "50 Great Oriental Stories" in Bantam Classics.
1963 to 1968 : Heroes of Old Burma
                   : Quest for Peace (an autobiography)
             (Both serialized in "The Working Peoples" Daily.)
1970 : Her Infinite Variety
         (a prize-winning short story in the 'Horizon' magazine short story competition)
       : The Four Puppets
         (included in "Folk Tales of Asia", UNESCO)
       : Anawrahta of Burma
         (publication of 'Heroes of Old Burma', which was later re-printed under the titles,
           'Anawrahta' and 'King Among Men'.)
1976 : Colorful Burma
          (a practical and poetic guide for the visitors who wants something better than a 
            tourist view of Burma, later reprinted under the title 'Colourful Myanmar'.)
1977 : Flowers and Festivals Round the Burmese Year
       :  Kyaikhtiyo
          (a short history of Kyaikhtiyo Pagoda, published in the Asia Magazine.)
1981 : A Pagoda Where Fairy Tale Characters Come to Life
         (A tale-like description of Mai La Mu Pagoda in the outskirts of Yangon, published 
           in the Asia Magazine.)
1984 : A Wonderland of Burmese Legends
          (published by the Tamarind Press in Bangkok, later reprinted in Burma under the 
            title : ' A Wonderland of Pagoda Legends'.)
1995 : Gift of Laughter
          ( on the picturesque speech of the people of Hla Daw, a village in Central Burma, 
            selections of which have been published in the 'Pyinsa Rupa' magazine.)

Conclusion
During the last year of her life, debilitating and disfiguring arthritic pains made her spend most of her time in bed. Regarding her fight against the spasms of pain, she remarked. "Sometimes I lose, sometimes they win". Quite surprisingly, compared to what she suffered, she died in peace.

နိဂံုုးခ်ဳပ္
သူမဘဝ၏ ေနာက္ဆံုုးႏွစ္တြင္ ဆိုုးရြားၿပင္းထန္ေသာ အဆစ္အၿမစ္ေယာင္ေရာဂါေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိပ္ယာထဲတြင္ ကုုန္ဆံုုးရသည္။ သူမခံစားရေသာ ၾကြက္သားနာက်င္မႈကိုု  တိုုက္ပြဲဝင္ရင္း တခါတရံ 'ငါ ရံႈးတယ္၊ တခါတရံ သူတိုု ့ႏိုုင္တယ္'ဟုု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ သူမ ခံစားခဲ့ရေသာ ေဝဒနာမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ အံ့အားသင့္စရာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ သူမ ေသဆံုုးခဲ့သည္။

Khin Myo Chit, Writer and Journalist,
born : 1, May 1915 , died : 2, January 1999,
only son, Dr. Khin Maung Win,
Retired Professor of Mathematics:
and daughter-in-law, Mi Mi (a) Shwe Yi Win,
twin grand children:
boy-twin Maung Maung Win (a) Maung Yit,
girl-twin Mi Mi Win (a) Junior Win,
one grand daughter-in-law, May Than Htay,
one great grand daughter, Pwint Phyu Nanda.

Dr. Khin Maung Win.
Retired Professor of Mathematics
Yangon University
505/8 Pay Yeikhta,
Pyay Road, University P.O
Yangon, Myanmar.
Phone No.531136



သီတင္းကႊ်တ္အခါသမယမိုု ့ သီတင္းကႊ်တ္နဲ ့ဆိုုင္တဲ့ ပိုု ့စ္ေရးခ်င္ေနတာ ေရးစရာ ဘာမွထြက္မလာတာနဲ ့ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ရဲ ့ Flowers & Fesitvals စာအုုပ္ထဲက သီတင္းကႊ်တ္ပြဲေတာ္အေၾကာင္းကုုိ ကူးတင္လိုုက္ပါတယ္။ ဆရာမၾကီးရဲ ့ေၿမး ဂ်ဴနီယာဝင္းက အဲဒီစာအုုပ္ကိုု ၿမန္မာလိုုၿပန္ထားတယ္လိုု ့ သိရပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ မဖတ္ရေသးပါ။ ဒီစာအုုပ္အတြက္ မူပိုုင္ခြင့္ ကြ်န္မမွာ မရိွပါဘူး။ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ ဆရာမၾကီးရဲ ့စာေတြကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ၿပန္ေၿပာၿပ ရွယ္တဲ့သေဘာပါ။ အဂၤလိပ္လိုု မဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ သိသေလာက္ေလး ၿမန္မာလိုု ၿပန္ထားတာပါ။ ဘာသာၿပန္တာ လိုုအပ္ခ်က္ေတြ ရိွခဲ့ရင္ ကြ်န္မအားထုုတ္မႈ ေပါ့ေလ်ာ့လိုု ့ပါ။ အဂၤလိပ္လိုုဖတ္တာ ပိုရွင္းတဲ့သူေတြအတြက္လည္း  အဂၤလိပ္လိုု တင္ေပးလိုုက္ပါတယ္။

၁၉၉၉ လွည္းတန္းက ဆရာဦးၿမၾကိ ုုင္အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းတက္ေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္၊ ဘာသာၿပန္ခ်ိန္ေတြဆိုု ဆရာမၾကီး စာအုုပ္ေတြ သင္ရပါတယ္။ Colorful Myanmar ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုုးစံ ရာသီစာ စကားထာေတြအေၾကာင္းနဲ ့ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းသလိုု ကြ်န္မ အႏွစ္သက္ဆံုုးစာအုုပ္ပါ။ Flowers & Festivals ၁၂လ ရာသီ ပြဲေတာ္မ်ားအေၾကာင္း။ Wonderland Myanmar ၿမန္မာၿပည္တဝွမ္းက တန္ခိုုးၾကီးဘုုရားမ်ား အေၾကာင္း။ ဆုုရဝထၳဳတိုု  မူယာစံုုလင္ သူ ့ရုုပ္သြင္ Her Infinite Variety ရုုပ္ေသးဆရာတေယာက္ရဲ ့ ေဆြးေၿမ ့ဖြယ္ ခ်စ္ဇာတ္လမ္း။

ဆရာမၾကီးရဲ ့ အေကာင္းဆံုုးလက္ရာ masterpiece လိုု ့သတ္မွတ္ၾကတာကေတာ့ King Among Men အေနာ္ရထာမင္း ဗုုဒၶဘာသာနဲ ့ ပထမၿမန္မာၿပည္ တည္ေထာင္တဲ့အေၾကာင္း။ ကြ်န္မတုုိ ့ သိတဲ့ က်န္စစ္သား၊ ငေထြးရူး၊ ငလံုုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီး သူရဲေကာင္းေလးေယာက္က အဲဒီစာအုုပ္ထဲမွာ သက္ရိွလူသားေတြအၿဖစ္ အသက္ဝင္လိုု ့၊ ကြ်န္မတိုု ့သိတဲ့ ပန္းစားဘီလူးမ မယ္ဝဏၰက အဲဒီစာအုုပ္ထဲမွာ အသားအရည္ေရႊေရာင္ ေတာထဲမွာပဲ ေနထိုုင္တဲ့ လူရိုုင္းမေလး ၿဖစ္လိုု ့၊ ဗ်တ္ဝိဗ်တၱ၊ ရွင္အရဟံနဲ ့ ေတြဆံုုပံုု၊ ဥသာပဲခူးတိုုက္ပြဲ၊ က်န္စစ္သားနဲ ့ဥသာပဲခူးမင္းသမီး ခင္ဦး၊ သုုဝဏၰဘူမိ သထံုုၿပည္ကိုု ခ်ီတက္တိုုက္ခိုု္က္တဲ့အေၾကာင္းကိုု သမိုုင္းပညာရွင္ေတြနဲ ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ေဆြးေႏြး သုုေသတနၿပ ုုၿပီးမွ ေရးထားတာပါတဲ့၊ မင္းၾကီးမင္းေလး (ဗ်တၱနဲ ့မယ္ဝဏၰ သားမ်ား)၊ ကိုုရင္ေမာင္နဲ ့ မယ္ဥ၊ ရွမ္းေစာ္ဘြားညီမ ေစာမြန္လွတိုု ့အေၾကာင္းနဲ ့ အရမ္းေကာင္းတဲ့ စာအုုပ္ေလးပါ။

King Among Men ၊ Wonderland Myanmar  စာအုုပ္ေတြကိုု ေမာင္ေမာင္နဲ ့မၾကီး ဝယ္ပိုု ့ေပးၿပီး Colourful Myanmar နဲ ့ Flowers & Festivals  စာအုုပ္ေတြကေတာ့ အေမဇုုန္က ဝယ္တာပါ။ ပိုု ့ခနဲ ့မွ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္ပဲ က်ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုု အေရးေကာင္းသလိုု ဇာဝနညဏ္ရႊင္တဲ့ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ကြ်န္မအႏွစ္သက္ဆံုုး စာေရးဆရာၿဖစ္ၿပီးေတာ့ ၾကံ ုုၾကိ ုုက္ရင္ ဆရာမၾကီးလက္ရာေတြကိုု ဖတ္ရႈဖိုု ့ တိုုက္တြန္းပါရေစ။ ေနာက္လာမဲ့ ပြဲေတာ္ေတြကိုု အလ်ဥ္းသင့္သလိုု တင္သြားပါဦးမယ္။ အလည္လာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုုယ္က်န္းမာစြာနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ သီတင္းကႊ်တ္ေလး ၿဖစ္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ေအာက္တိုုဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၃။

ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးကာလတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေနရမည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာၾကီး သူတိုု ့ဆီလာလည္ရန္ ဆူနမ္တိုု ့က ဖိတ္ေခၚေသာအခါ ခြင့္ ၃ ရက္ ယူရံုုမွ်ႏွင့္ အားလပ္ရက္ ၁၁ ရက္ ရေသာေၾကာင့္ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာတြင္ ဆူနမ္တိုု ့ဆီ လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့သည္။ ေအးလွ်င္ ေၿခေထာက္တြင္ အနီကြက္ထ၊ ယားေသာ အေအးအလာဂ်ီရိွသည့္ ရာမားေၾကာင့္ ဘယ္မွမသြား အိမ္တြင္သာေနမည္ဟုု စကားပလႅင္ခံထားသည္။ ၂၀၁၂ ဂ်ဴလိႈင္ ရာမားရိွရာ ေဘာ့စတြန္သိုု ့ သြားေရာက္လည္ပတ္စဥ္ ဟိုုသြားခ်င္သည္၊ ဒီသြားခ်င္သည္ဟုု နားပူနားဆာ ဂ်ီက်သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သူတိုု ့ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္။

အလုုပ္အသစ္၊ အိမ္အသစ္၊ ၿမိ  ုု ့အသစ္၊ လူအသစ္ေတြနဲ ့ ဘီးစီးေနလိုုက္တာ ဘေလာ့ကိုုေတာင္ ပစ္ထားတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မနက္ ၈ နာရီ အိမ္က ထြက္သြားလိုုက္တာ ည ၈ နာရီေလာက္မွ အိမ္ၿပန္ေရာက္တယ္။ အလုုပ္ထဲမွာလည္း ဘီးစီးတာမ်ား ဂ်ီးေမးလ္ဖြင့္ထားတယ္ ဆိုုရံုုပဲ။ ေဖ့ဘြတ္၊ ရာဟူး၊ သတင္းေတြ ဖတ္ဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွ။ ထမင္းခ်က္ဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွ။ မနက္စာ၊ ညစာ အၿပင္မွာ ဝယ္စားရတယ္။ အိမ္ေဘးနားက ကားလမ္းမၾကီးက ဆူညံေနလိုု ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အေပၚထပ္က ဒုုန္းဒုုန္း ေခါင္းၾကိမ္းတယ္။ ညဖက္ဆိုု ဆိုုဒ္မွာေၾကၿငာထားတဲ့ အခန္းေတြၾကည့္ အီးေမးလ္ပိုု ့။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အခန္းလိုုက္ၾကည့္။ ကန္တက္ကီနဲ ့ ေမရီလန္း Town House အိမ္ေတြက ကိုုယ္ပိုင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါတဲ့ အခန္းက်ယ္က်ယ္မွာ  ေနခဲ့ေတာ့ တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ရွယ္သံုုး၊ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္၊ ေဘးထပ္ အထပ္ေပါင္းစံုုက အသံေတြ ၾကားရ၊ ကားသံေတြ ဆူညံေနတဲ့ ၿမိ ုု  ့ၿပဘဝကိုု အသားက်ဖိုု ့ အခ်ိန္ယူေနရတယ္။

ေစ်းၾကီးလိုု ့ ယူရင္ေကာင္းမလား၊ မေကာင္းဘူးလား လားေတြမ်ားေနတုန္း သူမ်ားကယူသြားႏွင့္ၿပီ၊ ေစ်းသက္သာတဲ့ အခန္းေတြကိုု မၾကိ ုုက္၊ အခန္းၾကိ ုုက္ေပမဲ့ လူကိုုမၾကိ ုုက္။ အလုုပ္ထဲမွာ ပင္ပန္းေတာ့ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ စိတ္ခ်မ္းသာသာနဲ ့ အနားယူလိိုု ့ရမယ့္ အိမ္ေလး လိုုခ်င္မိတယ္။ ေတာသားၿမိ  ုု ့တက္ ပန္းသီးၿမိ  ုု ့ၾကီးမွာ ၾကံ ုရဆံုုရသမွ်  ဘေလာ့မွာ ေရးခ်င္ေပမဲ့ အခ်ိန္မေပးႏိုုင္။ ရံုုးနဲ ့တစ္ဘေလာ့အေဝးက အင္ပါယာစတိတ္အေဆာက္အဦး၊ တိုုင္းစကြဲယား၊ ဂရမ္းစင္ထရယ္၊ ခ်ိဳင္စန္လာအေဆာက္အဦး၊ ဘရိုုင္ရန္ပန္းၿခံတိုု ့ကိုု ေန ့စဥ္ၿဖတ္ေနေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုမရိုုက္ၿဖစ္။ Fifth Ave ( စကၤာပူက ေအာ့ခ်က္လမ္းမလိုု) တေလွ်ာက္က ဘရန္းဆိုုင္ေတြေရွ ့ ၿဖတ္ေနေပမဲ့ ေလွ်ာ့ပင္းမထြက္ၿဖစ္။ စိတ္ၾကိ ုုက္အိမ္ေတြ ့လိုု ့ ေနသားတက်ၿဖစ္သြားရင္ေတာ့ ပန္းသီးၿမိ  ုု ့က အေတြ ့အၾကံ ုုေတြကိုု  ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ All About NYC စီးရီးပိုု ့စ္ေတြ ဖတ္ခ်င္ေနၾကတဲ့သူေတြကိုု အားနာပါတယ္။ လာေတာ့လာမယ္ ၾကာမယ္လိုု ့ း) ။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရစ္စမတ္ ၿဖစ္ပါေစ။
Merry Christmas ! Happy Holidays !

စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၃။

အလုုပ္ေအာ္ဖာရၿပီးကတည္းက ေၿပာင္းဖိုု ့ေရႊ ့ဖိုု ့၊ အခန္းရွာရဖိုု ့၊ အလုုပ္အသစ္၊ ၿမိ ုု ့အသစ္၊ လူအသစ္ေတြနဲ ့ ေနသားတက်ၿဖစ္ဖိုု ့ လံုုးပမ္းေနရတာနဲ ့ ဘေလာ့ဆီ မေရာက္ၿဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ မေန ့က Network ဘာသာ Midterm စာေမးပြဲၿပီးလိုု ့ ခုုလိုု စိတ္ေအးလက္ေအး စာေရးႏိုုင္ေတာ့တယ္။ ကန္တက္ကီကေန ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းတုုန္းက ကားေပၚအကုုန္ ပစ္တင္လာတာဆိုုေတာ့ ပစၥည္းဒီေလာက္မ်ားမွန္း မသိဘူး။ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းဖိုု ့ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းေတာ့မွပဲ မနည္းပါလားဟ။ မလိုုတာေတြ လႊတ္ပစ္၊ မဝတ္တာေတြ လႈပစ္၊ အိမ္ရွင့္တူမ ဇာရာ ့အခန္းထဲ သြားပစ္ ( ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းတိုု ့ ေက်ာင္းကေန ခြာေတာ့ ကုုိယ့္အခန္းထဲ ပစၥည္းေတြ လာလာပစ္တာနဲ ့ တူေနလိုု ့ သတိရမိၿပီး  ၿပံ ုုးမိေသးတယ္) ။

ရုုပ္ရွင္လက္မွတ္၊ ရိႈးပြဲလက္မွတ္မ်ားသာမက ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္လွ်င္ ေပးေသာလက္မွတ္မ်ားကိုုလည္း ယူအက္စ္တြင္ တစ္ကဒ္ဟုု ေခၚသည္။ ကႊ်ႏုု္ပ္ ကားေမာင္းသင္ေသာအခါ တဒ္ကဒ္ထိမယ္ သတိထားေမာင္းဟုု သတိေပးေသာ စကားမ်ားကိုု ခဏခဏ ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း တခါမွ တစ္ကဒ္မထိခဲ့။ အေဆာင္မွ လမ္းကူးလိုုက္လွ်င္ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီ ၿဖစ္သလိုု မ်ားၿပားလွေသာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ား၊ အဆိုုင္းမင့္မ်ားေၾကာင့္ မအားလပ္။ တပတ္တစ္ခါ ေစ်းဝယ္ထြက္ဖိုု ့၊ ဘူေဖး၊ Pizza Ranch မွ ၾကက္ေၾကာ္သြားစားဖိုု ့ေလာက္သာ ၿမိ ုု ့ထဲထြက္သည္။ ဝယ္ၿခမ္းမည့္ပစၥည္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ ရာသီဥတုုကလည္း ေၿခခင္းလက္ခင္းသာလွ်င္ ကားထားကာ အေညာင္းအညာေၿပေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၾကေသးသည္။ ကားသိပ္မေမာင္းသလိုု ေသးငယ္ေသာၿမိ ုု ့ေလးၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယာဥ္ေၾကာမရႈပ္ အၿမဲတမ္း ရွင္းလင္းေနသည္။

ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ မရခင္ သင္ေမာင္းဘဝၿဖင့္ ကားေမာင္းေလ့က်င့္လွ်င္ နံေဘးတြင္ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ရိွေသာသူတစ္ေယာက္ ပါဖိုု ့လိုုသည္။ ဆူနမ္တိုု ့ ကားေမာင္းေလ့က်င့္စဥ္ ရဲက ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ စစ္သည္။ မည္သူမွ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္မရိွ အားလံုုး သင္ေမာင္းလိုုင္စင္ႏွင့္။ သေဘာေကာင္းေသာ ရဲသည္ တစ္ကဒ္မေပး ေနာက္ေနာင္ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ရိွသူ မပါဘဲ မေမာင္းႏွင့္ဟုုသာ ေၿပာသည္။ လန္ ့ဖ်ပ္သြားေသာ ဆူနမ္တိုု ့သည္ ေနာက္ေနာင္ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ရိွသူမပါဘဲ မေမာင္းရဲေတာ့။ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ အရင္ဆံုုးရေသာ မိုုင္းသည္ ဆူနမ္တိုု ့ ေန ့စဥ္ကားေမာင္း ေလ့က်င့္တိုုင္း လိုုက္ပါရေတာ့သည္။ ကႊ်ႏုု္ပ္ ကားေမာင္းသင္ေသာအခါ ဆူနမ္၊ ဂဂၤါတိုု ့ ကားေမာင္းလိုုင္စင္ ရၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုုကဲ့သိုု ့ ခိုုးေၾကာင္းခိုုးဝွက္ ရဲၿမင္တိုုင္း ထိတ္လန္ ့စရာ မလိုုေတာ့။

ကန္တက္ကီတြင္ အိမ္ႏွင့္ရံုုးသည္ ဆယ္မိုုင္ေဝးကာ Gene Snyder Freeway ဂ်င္းစႏိုုက္ဒါဖရီးေဝး ၆၅ မိုုင္ သတ္မွတ္ထားေသာ အၿမန္လမ္းမတြင္ မိုုင္ ၈၀ ၿဖင့္ ေမာင္းေသာအခါ ပီတာက တစ္ကဒ္ထိမယ္။ ပထမဆံုုး တစ္ကဒ္ဆိုုလွ်င္ ၃၀၀ ခန္ ့ ေပးရသည္ဟုု သတိေပးေသာအခါမွ ၇၅ မိုုင္ၿဖင့္ ေမာင္းေလသည္။ ဘယ္ဖက္အက်ဆံုုးအၿမန္လမ္းတြင္ ၇၅ မိုုင္ၿဖင့္ ေမာင္းေသာအခါ ေဘးမွေက်ာ္တက္ၿပီး ဝူးကနဲေနေအာင္ ေရွ ့မွေမာင္းၿပသြားေသာအခါ ၿပံ ုုးမိေသးသည္။ ကန္တက္ကီတြင္ ဘယ္သြားသြား မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္ ့ ေမာင္းရသည္။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္၏ အၾကီးဆံုုးၿမိ  ုု ့ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယာဥ္မ်ားၿပား ရႈပ္ေထြးေသာ္လည္း တခါမွ တစ္ကဒ္မထိခဲ့။ အေနာက္အလယ္ပိုုင္းေဒသတြင္ ေမာင္းခ်င္သလိုုေမာင္း ထင္တိုုင္းၾကဲခဲ့သမွ် မထိခဲ့ေသာတစ္ကဒ္သည္ ေမရီလန္းသိုု ့ ေရာက္ေသာအခါ ႏွစ္ခါထိေလသည္။

credit to Google

MVA Motor Vehicle Administration မွ စာေရာက္လာေသာအခါ ခ်က္ၿခင္းမဖတ္ၿဖစ္။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ေၾကၿငာ၊ AAA ေၾကၿငာစာရြက္မ်ားကိုု ရွင္းလင္းစဥ္ ထိုုစာရြက္ကိုု ဖြင့္ဖတ္ေသာအခါမွ လား...လား... ဧၿပီလ ၈  ရက္ေန  ့တိုုးလမ္းမ ၿဖတ္သန္းခ ၃၅ က်ပ္။ မည္သည့္အခါမွ တိုုးဂိတ္ကိုု မၿဖတ္သန္းခဲ့။ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္မွ ေမရီလန္းၿပည္နယ္သိုု ့ ဆူနမ္ ေမာင္းႏွင္လာစဥ္ တိုုးဂိတ္မ်ားကိုု ၿဖတ္သန္းရသည္။ ၂၀၁၃ ေဖေဖၚဝါရီ ကန္တက္ကီမွ ေမရီလန္းသိုု ့ ေမာင္းႏွင္လာစဥ္ တိုုးဂိိတ္ၿဖတ္သန္းခေပးရန္ အေၾကြေဆာင္ထားဖိုု ့ ဆူနမ္ မွာၾကားထားေသာေၾကာင့္ ေဆာင္ထားေသာ္လည္း တိုုးဂိတ္တစ္ခုုမွ မေတြ ့ခဲ့။ မၾကာခင္ ဆူနမ္တစ္ေယာက္ တိုုးဂိတ္ၿဖတ္သန္းခ ေတာင္းခံစာ ရေလသည္။ ဆူနမ္က သူေပးခဲ့သည္ ဆိုုေသာ္ၿငားလည္း အေထာက္အထားမရိွ။

Montgomery County  ေမာင္ဂိုုမာရီေကာင္တီရိွ MD 200 အၿမန္လမ္းမသည္ ၿဖတ္သန္းခေပးရေသာ လမ္းမၿဖစ္သည္။ သိုု ့ေသာ္ တိုုးဂိတ္မရိွ E-ZPass ၿဖင့္ ေပးရသည္။ တခါတုုန္းက စီနီယာတစ္ေယာက္ ထိုုလမ္းတြင္ ေမာင္းရာ လမ္းတြင္တိုုးဂိတ္မေတြ ့ေသာေၾကာင့္ ထူးဆန္းသည္ဟုု ေတြးမိသားဟုု သူက ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာၿပသည္။ E - ZPass ၿဖင့္ ေပးရသည္ကိုု မသိ။ ေနာက္တြင္ တိုုးဂိတ္ၿဖတ္သန္းခ ၄၅ က်ပ္ ေတာင္းခံစာ ရေလသည္။ ပံုုမွန္ၿဖတ္သန္းခမွာ ၅ က်ပ္ေအာက္သာ ရိွသည္။ ထုိေန ့သည္ ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ဆူနမ္ ေဆးဗားစပရင္းၿမိ ုု ့တြင္ အိမ္သြားၾကည့္သည့္ေန ့။ အမ္းထရူး အလုုပ္စဝင္သည့္ေန ့။ ကႊ်ႏုု္ပ္တိုု ့ အိမ္သြားၾကည့္ခ်ိန္ ရာမားႏွင့္အမ္းထရူး လာေရာက္ကာ ပထမဆံုုးအလုုပ္ဝင္သည့္ေန ့အထိမ္းအမွတ္ ဂ်ပန္ဆိုုင္တြင္ ဂုုဏ္ၿပ ုုၾကေသာေန ့ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေသအခ်ာ မွတ္မိေနသည္။ ထိုုလမ္းမကိုု မေတာ္တဆ ေရာက္သြားပံုုရသည္။ ေသခ်ာေအာင္ ဆူနမ့္အား ေမးၾကည့္ေသာအခါ တိုုးလမ္း မၿဖတ္ခဲ့ဟုု အတည္ၿပ ုုေပးသည္။ သိုု ့ေသာ္ မေပးေဆာင္၍ မရ။ အြန္လိုုင္းတြင္ တကယ္ေပးေဆာင္ေသာအခါ ၅ က်ပ္သာ ေပးရသည္  Administration Fee က ၃၀ ဟူသ၍။

ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္မွ အီးေမးလ္ပိုု ့လာသည္ Red Light Violation Ticket ၇၅ က်ပ္။ ေအာင္မေလး ... ဘယ္တုုန္းကမ်ား မီးနီၿဖတ္ပါလိမ့္။ ရက္စြဲၾကည့္ေသာအခါ ရွန္နယ္ဒိုုးဝါးေတာင္သြားတက္သည့္ေန ့။ ထိုုေန ့က ေတာင္တက္ဖိနပ္အသစ္ေၾကာင့္ ဖိနပ္ေပါက္သည့္ဒဏ္ရာ၊ သံုုးနာရီေတာင္တက္ထားေသာေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္မိုု ့ မီးနီၿဖတ္မိေလသလား၊ မီးဝါၿဖတ္ေနတုုန္း မီးနီေလသလား မမွတ္မိ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုုအခ်ိန္မွစ၍ မီးဝါေနလွ်င္ ဇြတ္မၿဖတ္ေတာ့။ တစ္ကဒ္ ခဏခဏထိလွ်င္ ကားအာမခံေၾကး တက္သည္။

credit to Google

အိမ္တြင္ အင္တာနက္ေဒါင္းသြားေသာေၾကာင့္ အလုုပ္လုုပ္၍မရ၊ အင္တာနက္မရိွလွ်င္ အေတာ္ပ်င္းစရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေန ့တဝက္ခြင့္ယူကာ ရုုပ္ရွင္သြားၾကည့္မည္ လိုုက္မလားဟုု ဆူနမ္ကေခၚသည္။ အလုုပ္ရွာေနခ်ိန္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားေနေသာ၊ တေန ့တေန ့ အလုုပ္မ်ားကိုု ပစ္တင္၊ ဖုုန္းေၿဖရသည္ကိုု စိတ္ကုုန္ေနေသာ ကႊ်ႏုု္ပ္သည္ ဆူနမ္ေခၚသည္ႏွင့္ တမိနစ္မွမဆိုုင္း ကြန္ပ်ဴတာခ်က္ၿခင္းပိတ္ ဆူနမ့္ကိုု ဝင္ေခၚကာ ရုုပ္ရွင္ရံုုသိုု ့ ခ်ီတက္ေလသည္။ ကႊ်ႏုု္ပ္၏ ကားေမာင္းသင္ဆရာၿဖစ္ေသာ ဆူနမ္သည္ သူမေမာင္းလွ်င္ ကားေမာင္းေနေသာ ကႊ်ႏုု္ပ္တိုု ့အား အလြန္ဆရာလုုပ္သည္။

ေဘာစတြန္ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္ႏွင့္  ရာမားေနထိုုင္ေသာ မန္ဆာခ်ဴးဆက္ၿပည္နယ္ Gloucester  ဂေလာ့ခ်က္စတာၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္တြင္ Parallel Parking သံုုးခါထိုုးေသာ္လည္း ဟန္မက်သည္ႏွင့္ ေနာက္မွကားပိုုင္ရွင္သည္ ကူညီထိုုးေပးဖိုု ့ ဆိုုင္ထဲမွ ေၿပးထြက္လာေလသည္။ ဒီငတိမေလးေတြ ငါ့ကားကိုု ဘယ္ေတာ့ဝင္ေအာင္းမလဲဟုု သူ ့ခမ်ာလည္း စိုုးထိတ္ေနရွာသည္ ထင္သည္။ ထိုုကဲ့သိုု ့ တပည့္မ်ားေရွ ့ Parallel Parking ေၾကာင့္ အရွက္ၿဖန္းၿဖန္း ကြဲေသာ္လည္း သူ ့တပည့္မ်ား ေမာင္းေသာကားကိုု စီးရတိုုင္း ဆရာလုုပ္ၿမဲ။

Hey San...Be in limit...
အန္ကယ္ေလ (အမ္းထရူးကိုု ဆိုုလိုုသည္)  တစ္ကဒ္ထိတယ္...over speed limit တဲ့။ ထိမွာေပါ့ ၃၅ မိုုင္ သတ္မွတ္ထားတာကိုု မိုုင္ ၅၀ နဲ ့ ေမာင္းတာကိုုး။ ေမာင္ဂိုုမာရီေကာင္တီတြင္ မီးပြိဳင့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကင္မရာရိွသည္။ ေမရီလန္းသည္ လူေနသိပ္သည္းေသာ ၿပည္နယ္ၿဖစ္ရာ တၿမိ ုု ့ႏွင့္တၿမိ  ုု ့ ဆက္ေနသည္။ ကားအလြန္မ်ားသည္။ လမ္းအလြန္ရႈပ္သည္။ ေရွ  ့တြင္ Right Trun Only ဆိုုသည့္ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုု ၾကိ ုုၿပမထား။ အနီးကပ္မွ ထိုုဆိုုင္းဘုုတ္ကိုု ဘြားကနဲ ၿမင္ေသာအခါ ေဘးမွကားကိုု လမ္းေတာင္းသည့္အခါ သေဘာေကာင္းသည့္ကားဆိုုလွ်င္ ေနရာေပးေသာ္လည္း သေဘာမေကာင္းသည့္ကားဆိုုလွ်င္ ခပ္တည္တည္ မၿမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ကာ ေမာင္းသြားေလသည္။ ထိုုအခါ ေနာက္ကားမ်ားက ဟြန္းတီးကာ ေကာင္းခ်ီးေပးတတ္သည္။

ဖီလာဒဲပီးယားတြင္ ကလဲရား၏ကား ေနာက္မီးမလင္းေသာေၾကာင့္ ရဲမွ တစ္ကဒ္ေပးသည္။ အိမ္အၿပန္လမ္းတြင္ ေရွ ့မွကားကိုု ရဲကားမွ လမ္းေဘးရပ္ေစသည္ကိုု ၿမင္ေတြ ့သည့္အခါ ဘာအမွားမွမလုုပ္ေသာ္လည္း ထိတ္လန္ ့ဖူးသည္။ တခါတုုန္းက ကလဲရားသူငယ္ခ်င္းကိုု ရဲကားမွ လမ္းေဘးရပ္ေစဖိုု ့ အခ်က္ၿပေသာအခါ ထိတ္လန္ ့ကာ ရံုုးအထိေမာင္းေၿပး။ ရံုုးကားပါကင္တြင္ ထိတ္လန္ ့ငိုုယိုုေနသူကိုု ထိုုရဲမွ ႏွစ္သိမ့္ေပးရဖူးသည္ ဟူသ၍။ ဖြင့္ထားသည့္ အယ္လကိုုေဟာပါသည့္ အခ်ိဳရည္မ်ား ကားေပၚသယ္ခြင့္မရိွ။ အရက္ေသာက္ၿပီး ကားေမာင္းခြင့္မရိွ။ ရဲမွ မသကၤာ၍ Soberity Test စစ္လွ်င္ ခႏၶာကိုုယ္ထဲ သတ္မွတ္ထားသည့္ အယ္လကိုုေဟာထက္ မ်ားေနလွ်င္ တစ္ကဒ္ေပးခြင့္ရိွသည္။

ေမရီလန္းမွ လမ္းမ်ားသည္ ရႈပ္ေထြးၿပီး ေမာင္းေနက်လမ္းမဟုုတ္လွ်င္ အလြန္မ်က္စိလည္သည္။ ဂ်ီပီအက္စ္သည္ အသံုုးဝင္ေသာ္ၿငား ကားေမာင္းသူသည္ ဆိုုင္းဘုုတ္မ်ား၊ ေဘးဘီကားမ်ား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုုပါ အာရံုုစိုုက္ဖိုု ့ လိုုေလသည္။ ကလဲရားတစ္ေယာက္ တစ္ကဒ္ထိၿပန္သည္ over speed limit ။ သတ္မွတ္ထားသည့္ မိုုင္ႏႈန္းထက္ ၁၂ မိုုင္ ပိုုေမာင္းခြင့္ ရိွေသာ္လည္း ၁၂ မိုုင္ထက္ ပိုုလွ်င္ ေမာင္းသည့္မိုုင္အလိုုက္ တစ္ကဒ္ထိသည္။ ကလဲရား တစ္ကဒ္ ၄၀ ေဆာင္ရသည္။ ထိုုေမာင္ဂိုုမာရီေကာင္တီတြင္ ၿဖစ္သည္။

နယူးေယာက္တြင္ ကားမလိုု ကန္တက္ကီ ကားမွတ္တင္သည္လည္း ႏိုုဝင္ဘာလတြင္ သက္တမ္းကုုန္ဆံုုးရာ သက္တမ္းေနာက္ထပ္ မတိုုးေတာ့ဘဲ ေရာင္းလိုုက္သည္။ အဆိုုပါကားကိုု အေၾကာင္းၿပ ုု၍ ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားေပ်ာက္မႈ၊ ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားတိုုးၿခင္း၊ ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားမွတ္ပံုုတင္ၿခင္း၊ ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားတိုုက္မႈ ကားဋီကာပိုု ့စ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးၿဖစ္ေလရာ ယခုုပိုု ့စ္သည္ကား ကားဋီကာ အဆံုုးသတ္ပိုု ့စ္ပင္ ၿဖစ္ေပေတာ့သည္။

အကယ္၍မ်ား သင္သည္ ေမရီလန္းၿပည္နယ္ ေမာင္ဂိုုမာရီေကာင္တီတြင္ ကားေမာင္းခဲ့လွ်င္ တစ္ကဒ္မထိေစရန္ သတိထားေမာင္းပါေလ။

စန္းထြန္း
ဇန္နဝါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၃။

ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားေပ်ာက္မႈ
ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားတိုုးၿခင္း
ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားမွတ္ပံုုတင္ၿခင္း
ကႊ်ႏုု္ပ္ႏွင့္ ကားတိုုက္မႈ

သာမာန္လခစား ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္သာၿဖစ္တဲ့ ကႊ်န္မမွာ အခုုလက္ရိွသူေ႒း၊ အရင္အလုုပ္က သူေ႒းေဟာင္း၊ အလုုပ္ေၿပာင္းခဲ့ရင္ သူေ႒းအသစ္ေတြ ရိွလာမွာ။ အဲဒီသူေ႒းေတြထဲမွာ တခ်ိဳ ့က သူေ႒းစစ္စစ္၊ တခ်ိဳ ့က သူေ႒းလိုု ့ အမည္တြင္သူၾကသူေတြ။

ကႊ်န္မ မူလတန္္းတက္ေတာ့ အေဖက စက္ေလွတစ္စင္း ပိုုင္ေနၿပီ။ ေနထြက္ကေန ေနဝင္ တေနကုုန္ ႏြားေတြနဲ ့အတူရုုန္းလိုု ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုုပ္လုုပ္တာေတာင္ မပိုုလွ်ံတဲ့ လယ္စိုုက္ေတာင္သူကေန အဘိုုးရိွတဲ့ ဗမာၿပည္ကိုု ( ဧရာဝတီတိုုင္း၊ ရန္ကုုန္တိုုင္းဖက္ကိုု သူတိုု ့ေဒသအေခၚ) တက္လာ။ လႊေထာင္ (သစ္လံုုးေတြကိုု လႊနဲ ့တိုုက္ၿပီး သစ္သားေတြ လုုပ္တာ)၊ မီးေသြးဖိုု (မီးေသြးေတြဖုုတ္တဲ့လုုပ္ငန္း)၊ သစ္ေတြကိုု ေလွနဲ ့ေလွာ္ၿပီး တေနရာကေန တေနရာကိုု ကဲ့တုုန္း ေဘးကေန ၿဖတ္သြားတဲ့ စက္ေလွေလးေတြၿမင္ရင္ စက္ေလွေလး တစ္စီးေလာက္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီလိုု ့ ေတြးသတဲ့။

မိသားစုုေတြဆံုုရင္ အေဖက ပထမဆံုုးစက္ေလွကိုု ဘယ္သူ ့ဆီက ဘယ္လိုုအခက္အခဲေတြနဲ ့ ဝယ္ခဲ့တာလိုု ့ ေၿပာၿပေလ့ရိွတယ္။  ကႊ်န္မနဲ ့ ေမာင္ေမာင္က ငယ္ေသးေတာ့ အဲဒီတုုန္းက အေၾကာင္းေတြကိုု မမွတ္မိဘူး။ အေဖ ဓာတ္ၿပားေဟာင္းဖြင့္ရင္ ကႊ်န္မနဲ ့ေမာင္ေမာင္က ပတ္ေၿပးသေလာက္ အေဖ ေမ့ေနတာေတြ မၾကီးက ေထာက္ေပးလိုုက္၊ အေဖက ေၿပာလိုုက္နဲ ့ သူတိုု ့သားအဖႏွစ္ေယာက္က အတိုုင္အေဖာက္ အေတာ္ညီတယ္။


ဒီလိုု အလုုပ္သမားဘဝကေန စက္ေလွပိုုင္ရွင္ ၿဖစ္လာေတာ့ အေဖက အလုုပ္သမားေတြ ပင္ပန္းတာ၊ အဲဒီအလုုပ္သမားေတြေၾကာင့္သာ သူ ့စီးပြားတိုုးတာ သိတယ္။ ေန ့လည္ဖက္ ရြာရိုုးတေလွ်ာက္ မုုန္ ့ဗန္းကိုု ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး လာေရာင္းတဲ့ မုုန္ ့လက္ေဆာင္းသည္ဆီကေန အကုုန္ဝယ္ၿပီး အလုုပ္သမားေတြကိုု ေကႊ်းတယ္။ အေရာင္းအဝယ္ေကာင္းရင္ အလုုပ္သမားေတြကိုု ေဘာက္ဆူး (ေဘာနပ္စ္ကိုု ေဒသအေခၚ) ပုုဆိုုး တစ္ေယာက္တစ္ထည္ ေပးတယ္။ တေပါင္းလ စာရင္းပိတ္ခ်ိန္ဆိုုရင္ ေဘာက္ဆူးေပးသင့္သူကိုုေပး၊ လစာတိုုးသင့္ကိုုတိုုး။ အဲဒီအခ်ိန္  ကႊ်န္မတိုု ့ ဟိုုင္းၾကီးမွာရိွရင္ အေဖ စာရင္းခ်ဳပ္ေနတာေတြ ဝိုုင္းကူရတယ္။

မူးရူးတဲ့သူေတြကိုု အေဖက ဆဲဆိုုၾကိမ္းေမာင္းေပမဲ့လည္း အလုုပ္သမားေတြက ဆရာၾကီး...ဆရာၾကီးနဲ ့ အေဖ့ကိုု ခ်စ္ၾကတယ္။ မင္းတိုု ့ကိုု အလုုပ္မေပးႏိုုင္ေတာ့ဘူး တၿခားမွာ အလုုပ္သြားရွာေတာ့လိုု ့ ေၿပာမွ အေဖ့ဆီက ခြာၾကတယ္။ အလုုပ္ရိွတယ္ဆိုုတာနဲ ့ ေၿပးလာၾကေတာ့တာပဲ။ တခ်ိဳ  ့ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြက အေလးကိုု ႏွစ္မ်ိဳးထားတယ္။ ဝယ္တဲ့အခါ အေလးအၾကီးနဲ ့ဝယ္ၿပီး ေရာင္းတဲ့အခါ အေလးအေသးနဲ ့ ေရာင္းတယ္။ အေမက အေလးတစ္မ်ိဳးပဲထားတယ္ ပိသာတံုုးနဲ ့ က်ပ္သားအေလးနဲ ့။ သူမ်ားဆီက မတရားရထားတဲ့ ပစၥည္းေတြက မၿမဲဘူးတဲ့။ မမွန္မကန္တဲ့သူေ႒းေတြ ဆင္းရဲကုုန္တာ ၿမင္ရေတာ့ အေမေၿပာတာ အဟုုတ္ပါလား။ မမွန္မကန္တဲ့နည္းနဲ ့ ခ်မ္းသာေနတဲ့သူေတြ ၿမင္ရၿပန္ေတာ့ ေၾသာ္ ကံေကာင္းေနတုုန္းပဲလိုု ့ ေဖာ့ေတြးရတယ္။

စကၤာပူမွာ အလုုပ္ရေတာ့ လစာလည္းမဆိုုး၊ ခရီးသြားကုုမၺဏီမိုု ့ ႏိုုင္ငံၿခားခရီးေတြလည္း ထြက္ရ၊ အလုုပ္ထဲကသူေတြကလည္း ခင္ဖိုု ့ေကာင္း။ ကုုမၺဏီစတည္ေထာင္တဲ့သူေ႒း မစၥတာဘိုုးက သူေ႒းဆိုုၿပီး မာန္မာနမရိွ။  အဲ.. Public Listed Company ၿပည္သူေတြကိုု ရွယ္ယာေရာင္းထားတဲ့ ၿပည္သူပိုုင္ကုုမၺဏီဆိုုေတာ့ ဒါရိုုက္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ စကၤာပူဥပေဒအရ ဒီဇင္ဘာလမွာ လစာအၿပင္ AWS  လိုု ့ေခၚတဲ ့ အပိုုတလစာ ရတယ္။ ေဖေဖၚဝါရီလမွာ ေဘာနပ္စ္ေပးပါတယ္။ ႏွစ္တိုုင္းလစာ နည္းနည္းစီ တုုိးတယ္။ ေကပီအမ္ဂ်ီလိုု ကုုမၺဏီၾကီးေတြက ၃ လစာ၊ ၄ လစာ ေဘာနပ္စ္ေပးတယ္လိုု ့ၾကားရင္ ကႊ်န္မတိုု ့မွာ သြားရည္တမွ်ားမွ်ား က်ေတာ့တာပဲ။ ေကပီအမ္ဂ်ီနဲ ့ အင္တာဗ်ဴးခဲ့ေပမဲ့ ကႊ်န္မကုုိ မေရြးဘဲ ကႊ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြကိုုပဲ ေရြးသြားတယ္။  ေၾသာ္ ကုုသိုုလ္ကံ...ကုုသိုုလ္ကံ။


ႏိုုင္ငံၿခား ကုုမၺဏီဆိုုေတာ့ ၿမန္မာကုုမၺဏီေတြလိုု သူေ႒းကို ဖားစရာမလိုု၊ အလုုပ္နဲ ့မဆိုုင္တာလည္း လုုပ္ေပးစရာမလိုု။ သူေ႒းၿပန္လာမွာမိုု ့ ေလဆိပ္မွာ သြားၾကိ ုေပး၊ ပစၥည္းေတြ သယ္ေပးရတဲ့အေၾကာင္း ၿမန္မာၿပည္က ကႊ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ေၿပာၿပရင္ ကႊ်န္မမွာ က်လိက်လိၿဖစ္တယ္။ လုုပ္ေပးစရာမလိုုဘူး၊ နင္ အက်င့္မလုုပ္နဲ ့လိုု ့ ၿငင္းခုုန္ရင္ နင့္ကုုမၺဏီက ၿမန္မာမဟုုတ္ဘူး၊ ၿမန္မာၿပည္ထဲမွာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ ေခ်ပစကားက ကႊ်န္မတိုု ့ အၿငင္းအခုုန္ကိုု အဆံုုးသတ္ေစတယ္။ တကယ္လိုု ့မ်ား သူ ့ေနရာမွာ ကႊ်န္မသာဆိုုရင္ ဒီလိုုလုုပ္မွ လစာတိုုးမွာ၊ ကိုုယ့္သူေ႒းမိုု ့ ဒီေလာက္ေတာ့ လုုပ္ေပးရမွာေပါ့လိုု ့ ေတြးေနမိမလား။

၁၉၈၂ ဟင္နရီဗုုတ္ စတည္ေထာင္ခဲ့တာမိုု ့ ဗုုတ္ပါဝါအင္တာေနရွင္နယ္လိုု ့ နာမည္ဆန္းတဲ့ ကန္တက္ကီအလုုပ္မွာ ကႊ်န္မက ကြန္ထရပ္တာ။ ဗုုတ္ပါဝါက သဘာဝဓာတ္ေငြ ့သံုုး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ရံုုေတြ တည္ေဆာက္တဲ့ Mechanical Engineering ကုုမၺဏီ။ ေရခဲကိုု လံုုးဝအပိတ္မဟုုတ္ဘဲ အလယ္မွာ အေခါင္းေပါက္ေလးရိွရင္ ေရခဲက ၾကာရွည္ပိုုခံတဲ့ဆိုုတဲ့နည္းကိုု ဗုုတ္က တီထြင္ခဲ့တာပါတဲ့။ သူေ႒းေတြက အဲဒီရံုုးကိုု မလာေတာ့ ဗုုတ္ပါဝါက သူေ႒းေတြကိုု ကႊ်န္မ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။ အဲ စီအီးအိုုစတိဖ္ကိုုေတာ့ အၿမဲေတြ ့တယ္။ ေလးလပတ္အစည္းအေဝးဆိုုရင္ တရံုုးလံုုး တက္နားေထာင္ရတယ္။

စတိဖ္က ကုုမၺဏီအေၿခအေန၊ ရည္မွန္းထားတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ လြတ္သြားတဲ့ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ အမွားအယြင္းေတြ၊ ဘယ္ကိုုဦးတည္ေနတယ္၊ ဘယ္ဟာေတြကိုု အေလးထားတယ္၊ အၾကံညဏ္၊ ထင္ၿမင္ခ်က္ေတြ ေတာင္းတယ္။ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြဆီက အၾကံညဏ္ေတာင္း၊ Double Check ၊ အလုုပ္မွာ ညမိုုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ မေနပါနဲ ့။ မိသားစုုကိုု အခ်ိန္ေပးပါ။ အိမ္မွာေပ်ာ္မွ အိမ္ကစိတ္ညစ္စရာေတြက အလုုပ္ကိုု မထိခိုုက္မွာတဲ့။ အစည္းအေဝးဆိုုေပမဲ့ ပ်င္းစရာမေကာင္းဘဲ စီအီးအိုုက ကုုမၺဏီအေၿခအေနကိုု ရွင္းၿပေနတာကိုု သေဘာက်တာ။ သူေ႒းအမ်ားစုုက သူတိုု ့လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္ အလုုပ္သမားေတြကိုု အသိေပးတာမဟုုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ကုုမၺဏီ ဗုုတ္ပါဝါကေတာ့ အဲဒီလိုု မဟုုတ္ဘူး။


ကြန္ထရပ္တာဆိုုေတာ့ ေဘာနပ္စ္မရိွဘူး။ လုုပ္သက္ ၅ ႏွစ္ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ ေဝလ္ဂရင္း၊ အာရြန္၊ ၁၅ ႏွစ္ရိွၿပီၿဖစ္တဲ့ ပီတာ၊ မင္း ဒီကုုမၺဏီဝင္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ၁ လ ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ ဒီကုုမၺဏီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ငါလား ၃၅ ႏွစ္ ရိွၿပီလိုု ့ ဂုုဏ္ယူဝင့္ၾကြားလိုု ့ ၃၅ လိုု ့ နာမည္ေၿပာင္ေပးထားတဲ့ အန္ကယ္။ ဖခင္ကေန သားအထိ ဒီကုုမၺဏီမွာ လုုပ္တာ မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ ၃၅ ႏွစ္ရိွၿပီဆိုုတာေတြ ၿမင္ရတဲ့အခါ ၿပည္နယ္ေတြေၿပာင္း၊ အလုုပ္ေတြေၿပာင္းေနရတာကိုု စိတ္ကုုန္ၿပီး သူတိုု ့လိုု ကုုမၺဏီတခုုတည္းမွာပဲ အၾကာၾကီးလုုပ္ ကုုမၺဏီရဲ ့ သက္ေတာ္ရွည္ ၿဖစ္ခ်င္လိုုက္တာ။

မၾကီးရဲ ့ အရင္အလုုပ္က အိႏိၵယပဲကုုမၺဏီ။ ကပ္ေစးႏွဲပံုုမ်ား ေဘာနပ္စ္၊ လစာတိုုးဖိုု ့ေဝးလိုု ့  သူတိုု ့ႏွစ္သစ္ကူး ေဒဝါလီပြဲေတာ္မွာေတာင္ မုုန္ ့ဝယ္မေကႊ်းဘူး။ ကႊ်န္မကေတာ့ အစားအေသာက္ ကံေကာင္းတယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ စကၤာပူရုုံးမွာတုုန္းက လမုုန္ ့ပြဲေတာ္ခ်ိန္ဆိုုရင္ ပါတနာကုုမၺဏီေတြက လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ လမုုန္္ ့ေတြေၾကာင့္ ေန ့လည္ Tea Time ခ်ိန္ဆိုုရင္ အင္ဒိုုနီးရွားမေလးအီရာက လမုုန္ ့လိုု္က္ေဝတယ္။ တလေလာက္ ေန ့တိုုင္း လမုုန္ ့စားရလြန္းလိုု ့ No more moon cake please. လိုု ့ ေၿပာရတဲ့အၿဖစ္။ မားကက္တင္းကလူေတြ ခရီးသြားလိုု ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ၾကသူေတြ အၿပန္လက္ေဆာင္အၿဖစ္ သူတိုု ့ေဒသထြက္ မုုန္ ့ေလးေတြ သယ္လာၿပီး ေကႊ်းေလ့ရိွတယ္။ ခရစ္စမတ္ဆိုုရင္ အိုုင္တီဒါရိုုက္တာပီးရဲမိုုရယ္အိမ္မွာ၊ ရွန္ဂရီလာဟိုုတယ္၊ ဂ်ပန္ဆူရီွဆိုုင္၊ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးဆိုုရင္ ရံုုးမွာ ဝါးတီးေတြရိွတယ္။

ကန္တက္ကီက ဗုုတ္ပါဝါကုုမၺဏီမွာေတာ့ ပေရာဂ်က္ေတြ ၿပီးတဲ့ႏိုုင္ငံက အစားအစာေတြနဲ ့ ပေရာဂ်က္ေအာင္ပြဲခံၾကတယ္။ စပိန္ကုုမၺဏီ Initec Energia က MPX ကုုမၺဏီအတြက္ ဘရာဇီး Parnaiba ပေရာဂ်က္၊ ဂ်ာမန္ကုုမၺဏီ Siemens က စကၤာပူ Tuas ပေရာဂ်က္ေတြၿပီးရင္ ဘရာဇီးအစားအစာ၊ စကၤာပူအစားအစာေတြ ေကႊ်းတယ္။ ကန္တက္ကီဒါဘီက်င္းပတဲ့ ခ်ာေခ်းေတာင္းမွာ ႏွစ္သစ္ကူးညစာ က်င္းပတယ္။ Tunder Over Louisville  ယူအက္စ္မွာ ဒုုတိတယအၾကီးဆံုုး မီးရႈးမီးပန္းပြဲေတာ္မွာ ကုုမၺဏီကေန ေနရာငွား၊ အစားအေသာက္ေတြနဲ ့ ဆင္ႏႊဲတယ္။ အေမရိကန္ၾကက္ေၿခနီ ေသြးလႈပြဲ၊ ရင္သားကင္ဆာ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲေတြကိုု ပါဝင္တယ္။ စကၤာပူက ေအတီခ်ိတ္နဲ ့ ကန္တက္ကီက ဗုုတ္ပါဝါ ကုုမၺဏီက တကယ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။


Vacation Leave အားလပ္ရက္ခြင့္ႏွစ္ရက္စာ သူတိုု ့ေပးမယ္လိုု ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီရံုုးေဟာင္းက အီးေမးလ္ပိုု ့လာေတာ့ ဝမ္းသာလိုုက္တာ ေဆြ ့ေဆြ ့ခုုန္။ အမွန္က ကႊ်န္မရဲ ့ အားလပ္ရက္ခြင့္ေတြကိုု အကုုန္သံုုးထားတာ။ သိတဲ့အတိုုင္း မႏွစ္က ဆူနမ္၊ ရာမား၊ အမ္းထရူးက နာရီဝက္အေဝးမွာ၊ အမ္းထရူးရဲ ့ တိုုရိုုတာေရ ့ဗ္ဖိုုး စီးေတာ္ၿမင္းအသစ္ၾကီးနဲ ့ ေတာေတြ အေတာ္လားၿဖစ္ေတာ့ အားလပ္ရက္ခြင့္ကိုု အကုုန္သံုုးထားတာ။ ခြင့္ႏွစ္ရက္ေတာင္းတာကိုု ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာကင္က စန္းစန္း နင္ တခါမွ work from home အိမ္ကေန မလုုပ္ဘူး ( အမွန္က ဒီအိုုအယ္လ္ဆာဗာကိုုခ်ိတ္တဲ့ ေဆာ့ဝဲလ္က ဝင္းဒိုုးမွာပဲရတယ္။ ကႊ်န္မရဲ ့ ကြန္ပ်ဴတာက မက္တ္ဘြတ္ဆိုုေတာ့ ခ်ိတ္လိုု ့မရ။ ဒီေတာ့ အိမ္ကေန အလုုပ္လုုပ္လိုု ့မရ။ )  နင့္ခြင့္ေတြကိုု ငါ work from home လိုု ့ လုုပ္လိုုက္မယ္။ ခြင့္ေတြကိုု သိမ္းထားဆိုုလိုု ့ ကႊ်န္မမွာ အားလပ္ရက္ခြင့္ ႏွစ္ရက္ရိွတာပါ။

မခိုုင္၊ ကလဲရားတိုု ့ကိုု လိုုက္ၾကြားေတာ့ ကလဲရားက သူ ့မွာ ဘေကးရွင္းဆယ္ရက္ေတာင္ ရိွတယ္။ သူ ဘာဘရာ ့ကိုု အီးေမးလ္နဲ ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ အားလပ္ရက္ခြင့္ မရိွဘူးလိုု ့ ေၿဗာင္ၿငင္းသတဲ့။ အားလပ္ရက္ခြင့္ေတြကိုု ေနာင္ႏွစ္ သယ္ခြင့္မရိွ၊ ဒီအိုုအယ္ Department Of Labor က ကြန္ထရပ္မရရင္ စက္တင္ဘာမွာ ဒီစီရံုုးပိတ္ေတာ့မွာ သိေနေတာ့ တတ္၊ ဘရန္ဒန္တိုု ့ဆိုု အားလပ္ရက္ခြင့္ေတြကိုု ရွင္းလိုုက္တာ ေနာင္ႏွစ္အတြက္ပါ ယူသံုုးထားလိုု ့ မိုုင္းနပ္ေတာင္ၿပေနတယ္ဆိုုပဲ။ ေလးေအာ့ဖ္ၿပီးမွ ကလဲရား တရုုတ္ၿပည္ၿပန္တာ အားလံုုးအသိ။ ေနာက္ဆံုုး pay check မွာ အားလပ္ရက္ခြင့္နာရီ၊ ဖ်ားနာခြင့္နာရီ၊ ဘယ္ေလာက္သံုုးထားၿပီဆိုုတာ ပါတယ္။ အဲဒါကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ပိုု ့။ ဘာဘရာ၊ စီအီးအိုုစတိဖ္ကိုု ဖုုန္းဆက္၊ အီးေမးလ္ပိုု ့ခိုုင္း။ ကႊ်န္မက အားလပ္ရက္ခြင့္အတြက္ ပိုုက္ဆံရေပမဲ့ ကလဲရား မရေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။

ကႊ်န္မက အားလပ္ရက္ခြင့္ ၂ ရက္စာဆိုုေတာ့ နည္းနည္းေလးပဲ ရတာ။ ကလဲရားက ယူအက္စ္စီတင္ဇင္းလည္းၿဖစ္ၿပန္ လစာကလည္းေကာင္း ခြင့္ကလည္း ၁၀ ရက္ေတာင္ဆိုုေတာ့ ေလးေထာင္ေလာက္ေပးရမွာမိုု ့ ကုုမၺဏီက မေပးခ်င္းလိုု ့ ခြင့္ရက္မရိွဘူးလိုု ့ ၿငင္းေနတာပါသတဲ့။ အဲဒီလိုု ေၿဗာင္ၿငင္းေလ ေဒါသထြက္ေလ။ ကလဲရားကိုု တရားစြဲလိုု ့ ေၿမွာက္ေပးတယ္။ စီအီးအိုုစတိဖ္နဲ ့ ဒါရိုုက္တာ ဂ်က္ဆီတိုု ့  ၅ သန္းတန္ ဒီအိုုအယ္ပေရာဂ်က္အတြက္ အမႈၿဖစ္ေနတာ တရားစြဲခ ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ ထင္လဲ။ ေသာင္းခ်ီကုုန္တယ္ ငါ့ကိုု ဂ်က္ဆီ ေၿပာၿပလိုု ့ သိရတာ။ ေလးေထာင္ေလးအတြက္နဲ ့ေတာ့ ငါ တရားမစြဲေလာက္ပါဘူးလိုု ့ သူသိႏွင့္ေနလိုု ့ ေၿဗာင္ၿငင္းေနတာ။


ေအးေလ အားလပ္ရက္ခြင့္ ၁၀ ရက္ရိွတယ္ ကုုမၺဏီဘက္ဂ်က္အေၿခအေနေၾကာင့္ ေလးေထာင္အစား ႏွစ္ေထာင္ပဲ ေပးႏိုုင္ပါတယ္ ေဆာရီးပါလိုု ့ ေၿပာရင္ေတာင္ ေက်နပ္ႏိုုင္ေသးတယ္။ ခုုေတာ့ ေၿဗာင္လိမ္ေၿဗာင္စား အဲဒါၾကီးကိုု အၿမင္ကပ္တာ သည္းမခံႏိုုင္တာ။ စတိဖ္က လူလိမ္လူညာ။ သူ ့ရည္းစား ကေလးေမြးတာ ကေလးစရိတ္ကိုု တရားရံုုးကေန လွမ္းတာင္းလိုု ့ အမႈဆိုုင္ေနရတယ္။ သူ ့ရည္းစား ပိုုးေၾကးပန္းေၾကးဖိုုးကိုု ကုုမၺဏီစာရင္းထဲထည့္လိုု ့ စာရင္းကိုုင္မစ္ရွဲက ဖုုန္းနဲ ့လွမ္းေကာသတဲ့။ ငါ့ကိုု နစ္ကိုုးလင္း ေၿပာၿပတာ။ သူက အကုုန္သိတယ္ သူတိုု ့က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ကိုုး။  သူ ့မိန္းမကိုုလည္း ညာတယ္။ ကုုမၺဏီကိုု္လည္း ညာတယ္။ အလုုပ္သမားေတြကိုုလည္း ညာတယ္။ ဘာဘရာက ဒီလိုု ဘယ္လုုပ္ရဲမလဲ။ စတိဖ္ညြႊန္ၾကားေပလိုု ့သာေပါ့။ လူလိမ္လူညာၾကီး။

ကႊ်န္မတုုိ ့ ပိုု ့သတဲ့ေမတၱာေတြ စူးေရာက္တာပဲလား၊ မေပးမၿဖစ္လိုု ့ပဲလားေတာ့မသိ ကလဲရားရဲ ့ အားလပ္ရက္ခြင့္ေတြ ေပးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့ေပးမွန္းမသိ ဘတ္ဂ်က္အေၿခအေနကိုု စာရင္းကိုုင္နဲ ့တိုုင္ပင္ၿပီးမွ အေၾကာင္းၿပန္မယ္တဲ့။ စာရင္းကိုုင္ မဟုုတ္တာဘဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ ႏိုု ့မိုု ့ ကုုမၺဏီဝင္ေငြ၊ သူေ႒းေတြ သံုုးတာသိၿပန္၊ ေဘာနပ္စ္မေပး၊ လစာမတိုုးခ်င္တဲ့ သူေ႒း၊ ေစးႏွဲတဲ့သူေ႒းဆိုုၿပီး ႏွာေခါင္းရံႈ  ့ေနဦးမွာ။

စီအီးအိုုလ်န္က သေဘာေကာင္းတယ္။ သူနဲ ့ေၿပာဆိုုရတာ အဆင္ေၿပတယ္။ အန္းနာကေတာ့ အၿမဲေအာ္ဟစ္ေနတာပဲ။ သူ ့မိဘေတြက မြန္မြန္ရည္ရည္ေၿပာတတ္ေအာင္ မသင္ေပးလိုုက္ဘူးနဲ ့ တူတယ္။
အင္း.. အန္နာ့နဲ ့ အလုုပ္လုုပ္ရတာ ခက္လိမ့္မယ္။ စီအီးအိုုလ်န္လား ခုုေတာ့ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ လစာတိုုးဖိုု ့၊ ေဘာနပ္စ္ေပးဖိုု ့သာ ေၿပာၾကည့္လိုုက္ ေသခ်ာတယ္ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။

ေဟ...

ဒီေန ့ ခရစ္စမတ္အၾကိ ုုေန ့ ငါတိုု ့ရံုုးတနာရီ ေစာဆင္းရေအာင္။ HQ က လူေတြ မသိေစနဲ ့ ငါတိုု ့အခ်င္းခ်င္းပဲေနာ္။ စီအီးအိုုလ်န္၊ အန္နာ့တိုု ့က ငါတို ့ေစာေစာၿပန္တာကိုု မၾကိ ုုက္ဘူး။ အလုုပ္အၾကာၾကီး လုုပ္ေစခ်င္တာ။


ႏွစ္သစ္ကူး၊ တရုုတ္ႏွစ္သစ္ကူး ဘာဝါးတီးမွ မရိွဘူး။ ဘယ္လိုုကုုမၺဏီပါလိမ့္။ ငါေလ စီအီးအိုုလ်န္ကိုု တမင္သက္သက္ကိုု ေမးတာ ဘာအစီအစဥ္ရိွလဲလိုု ့။ ပိုုင္ရွင္ကလည္း တရုုတ္၊ ၈၀ ရာခိုုင္ႏႈန္းကလည္း တရုုတ္ေတြ ( ပေရာဂ်က္ ၃၊ ၄ ခုုကိုု တၿပိ ုုင္တည္းလုုပ္ရ၊ အခ်ိန္ပိုုလုုပ္ေပမဲ့ အခ်ိန္ပိုုေၾကးမရ၊ ည ၇ နာရီအထိ ရံုုးမွာေနေစခ်င္လိုု ့ အဲဒီကုုမၺဏီမွာ အေမရိကန္ေတြ မလုုပ္ႏိုုင္ပါဘူးတဲ့။ အေမရိကန္ေတြ ငါးနာရီ ေဒါင္ဆိုုၿပန္ၿပီ လံုုးဝလွည့္မၾကည့္ဘူး အခ်ိန္ပိုုေၾကးေပးမွ) ။ စီအီးအိုုလ်န္က သူတိုု ့တရုုတ္ဓေလ့ကိုု မက်င့္သံုုးဘူး အေမရိကန္ဓေလ့ကိုု က်င့္သံုုးပါသတဲ့။ အေမရိကန္ၿဖစ္သြားၿပီမိုု ့ တရုုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကိုု မက်င္းပဘူးထင္တယ္။ အမွန္က ပိုုက္ဆံကုုန္မဲ့ဟာမွန္သမွ်ကိုု မက်င့္သံုုးခ်င္တာ။ ဟြန္ ့...မသိရင္ ခက္မယ္။

စကၤာပူရံုုးမွာဆိုု ဟုုန္ေပါင္းလိုု ့ေခၚတဲ့ အနီေရာင္စာအိတ္နဲ ့ ပန္းလိေမၼာ္ ၂ လံုုး ရတယ္။ စာအိတ္ထဲမွာ ၂၅ က်ပ္လား မသိဘူး။ ဘာေလာက္ပဲရရ ပိုုက္ဆံရရင္ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ ဒီကုုမၺဏီမွာေတာ့ ဟုုန္ေပါင္း၊ ေဘာနပ္စ္၊ လစာတိုုးဖိုု ့ ေဝးလိုု ့ ဟုုန္ေပါင္းေတာင္ မရဘူး။ ေသာၾကာေန ့တိုုင္း HQ မွာ တရုုတ္ဆိုုင္ကေန အစားအေသာက္ေတြမွာၿပီး ေန ့လည္စာ စားၾကတယ္။ HQ မွာ ရိွေနရင္၊ စီနီယာက လွမ္းေခၚလိုု ့ မသြားမၿဖစ္ရင္ သြားစားၿဖစ္တယ္။ လမ္း မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတာ ပ်င္းတာေရာ၊ တရုုတ္ဆိုုင္က အစားအေသာက္ေတြက စားေနတုုန္း ေကာင္းေပမဲ့ MSG ၊ အာဂ်ီႏိုုမိုုတိုုမ်ား ပါလားမသိဘူး။ စားၿပီးရင္ ေရငတ္တယ္လိုု ့ သြားမစားၿဖစ္တာ မ်ားတယ္။

တရုုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေန ့ ေသာေၾကာေန ့ ေနလည္စာ မွာေနက် တရုုတ္အစားအစာေတြအၿပင္ ငါးေၾကာ္တစ္ေကာင္ပါတယ္ဆိုုပဲ။ ဒါေပမဲ့ HQ မွာ လူမ်ားေတာ့ စီနီယာခဲတန္ခမ်ာ တစ္ကိုုက္ေလးမွေတာင္ မကိုုက္လိုုက္ရရွာဘူးဆိုုပဲ။ ဒါဆိုု နင္ ေခါင္း၊ အၿမီး၊ အရိုုးေတြ စားရမွာေပါ့လိုု ့စေတာ့ ငါ့ကိုု ေၾကာင္မ်ားမွတ္ေနလားတဲ့။ အင္း ယူအက္စ္ကေၾကာင္ဆိုုရင္ေတာ့ အရိုုးစားရမွန္းေတာင္ မသိဘူးလိုု ့ ၿပန္ေနာက္တယ္။ အေမပိုု ့လိုုက္တဲ့ ငါးက်ည္းေၾကာ္ ခံုုေပၚတင္ထားရင္ အိမ္ရွင္ရဲ ့ မိုုခ်ီအမည္ရိွတဲ့ေၾကာင္က သူနဲ ့လားလားမွ မသက္ဆိုုင္သလိုုပဲ။ ငါးေၾကာ္မၾကိ ုုက္တဲ့ ေၾကာင္မိုုက္ း) ။ မိုုခ်ီဆိုုတာ ဂ်ပန္မွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေရခဲမုုန္ ့နာမည္တဲ့။


ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ လဲၾကေတာ့ အလုုပ္ဝင္ခါစ ကႊ်န္မမွာ လက္ေဆာင္လဲမဲ့ ပါတနာမရိွဘူး။ သူမ်ားေတြ လက္ေဆာင္ကိုုယ္စီ ေဖာက္ေနခ်ိန္မွာ လက္ေဆာင္မဲ့ေနတဲ့ ကႊ်န္မကိုု ရံုုးက ကိတ္မုုန္ ့တစ္ဘူး လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ေက်ာပိုုးအိတ္တအိတ္ရတယ္။ ေက်ာပိုုးအိတ္က ဆူနမ္၊ ရာမား ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ Swiss Gear ၊ ကိုုယ့္ဘာသာဝယ္ထားတဲ့ Samsonite ႏွစ္အိတ္ေတာင္ ရိွတယ္။  ၿပန္ေရာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ရမယ္လိုု ့ ထင္လဲဟင္။ မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနား တစ္ဆယ္ေအာက္။ အဲဒီေက်ာပိုုးအိတ္ကုုိ လႊင့္ပစ္ခ်င္ေနတာ ရံုုးမွာကတည္းက မေကာင္းတတ္လိုု ့။ မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနားဆိုုရင္ လႊင့္ပစ္မလိုု ့ မုုန္ ့ဘူးကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မိတ္အင္ဘယ္လ္ဂ်ီယံဆိုုေတာ့ မလႊင့္ပစ္ေတာ့ဘူး။

အေတာ္ကပ္ေစးႏွဲတဲ့ ကုုမၺဏီ။ ေက်ာပိုုအိတ္ေပးမဲ့အစား ပိုုက္ဆံ ေပးလိုုက္ပါေတာ့လား။ ေဘာနပ္စ္၊ လစာတိုုးဖိုု ့ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ဝံ့ေပါင္။  ၈ နာရီခြဲ ရံုုးတက္ရၿပီး ကလိုုင္းရင့္ကိုု ဒီမိုုပရက္စန္ေတးရွင္းေန ့နီးရင္ ည ၈ နာရီမွ အိမ္ၿပန္ရတယ္။ အိတ္ခ်္ဝမ္းဘီ ေလွ်ာက္ေပးမွာမိုု ့ သည္းခံေနတာ။ အိတ္ခ်္ဝမ္းဘီရၿပီးတာနဲ ့ ေၿပာင္းမယ္။ ဒီစီ၊ ေမရီလန္းဖက္က အေမရိကန္ကုုမၺဏီကိုု။ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတုုန္းက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာသိတဲ့ အန္တီၾကီးက တရုုတ္ကုုမၺဏီဆိုုေတာ့ အေသခိုုင္းလိမ့္မယ္ ေၿပာင္းတဲ့။ အဲလိုု ေၿပာသြားတာက မေလးရွားတရုုတ္မ။ ေနာင္မ်ား ခ်ိဳင္းနိစ္ကုုမၺဏီဆိုုလိုု ့ကေတာ့ ႏိုုး...ႏိုုး...ႏိုုး။  ေဘာနပ္စ္မေပး၊ လစာမတိုုး၊ မတရားခိုုင္းခ်င္တဲ့ သူေ႒းေတြအေၾကာင္း  အတင္းခ်ရင္ ကႊ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြက နင္ သူေ႒းၿဖစ္ရင္ သူတိုု ့ထက္ ဆိုုးလိမ့္မယ္တဲ့။ ယခုုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူေ႒းမၿဖစ္ေသးေတာ့ သူတိုု ့ထက္ ဆိုုးမဆိုုး ကႊ်န္မ တကယ္မသိေသးပါ။

စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၄။

ႏိုုင္ငံရပ္ၿခားကိိုု ေရာက္ကတည္းက အိမ္ခန္းဝယ္ဖိုု ့ထား ။ အိမ္ခန္းငွားဖိုု ့ေတာင္ မတတ္ႏိုုင္လိုု ့ Room Shared  လိုု ့ေခၚတဲ့ အခန္းေတြမွာ ရွယ္ေန။ Roomate လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ အခန္းေဖာ္ေတြရ။ ဝါသနာတူ၊ စရိုုက္တူရင္ အခန္းေဖာ္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ၿဖစ္ႏိုုင္ေပမဲ့ ညိွလိုု ့မရ၊ စရိုုက္မတူရင္ သူေၿပာင္းရင္ ေၿပာင္း၊ မေၿပာင္းရင္ ကုုိယ္ေၿပာင္းပဲ။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ မၾကီးက ေက်ာင္းနဲ ့နီးတဲ့ ေနရာမွာ ရွာေပးထားတယ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု ဘာၿဖစ္လိုု ့ ေရြးတာလဲဆိုုေတာ့ ေစ်းလည္းသက္သာ၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း ကႊ်န္မနဲ ့ တကၠသုုိလ္ အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူေတြၿဖစ္သလိုု စကၤာပူမွာ ကႊ်န္မ တက္မဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းထြက္ေတြ။ မၾကီး အိမ္သြားၾကည့္တုုန္းက ညစ္ပတ္ေနေတာ့ သန္ ့ရွင္းေရး သိပ္မလုုပ္ဘူး၊ ဘီးစီးတဲ့ေက်ာင္းသူနဲ ့ အကိုုက္ပဲဆိုုၿပီး ယူလိုုက္တာတဲ့။ အဲဒီတုုန္းက သူထင္တာ မွန္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုုင္းက်ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာပဲ။

စကၤာပူက အိမ္အမ်ားစုုက တပတ္တခါ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု အလွည့္နဲ ့ လုုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ အရင္တုုန္းက သန္ ့ရွင္းေရးဆိုုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွဘဲ မေနႏိုုင္တဲ့သူကပဲ လုုပ္ပါသတဲ့။ ကံဆိုုးခ်င္ေတာ့ ကႊ်န္မ ေၿပာင္းၿပီးေတာ့မွ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုုပ္ၾကေတာ့တယ္။ လုုပ္မဲ့လုုပ္ေတာ့လည္း တပတ္တခါ မဟုုတ္ပဲ ေန ့တိုုင္းသန္ ့ရွင္းေရး ။ ၆ ေယာက္ရိွေတာ့ ၆ ရက္ သန္ ့ရွင္းေရး။ ဖြမဲ့ကေလး ရိွတာလည္းမဟုုတ္ အားလံုုးကလည္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ သိတတ္ၾကတဲ့သူေတြ။

Empire State Building

မနက္ ၇ နာရီခြဲ အိပ္ယာထ ေရမိုုးခ်ိဳး  ၈ နာရီ ကလယ္မန္းတီးကေနထြက္တဲ့ ေက်ာင္းရွယ္တယ္ဘတ္စ္ကိုုမွီဖိုု ့ ရထားစီး။ ည ၁၁ နာရီခြဲ ေနာက္ဆံုုးဘတ္စ္ကားစီး ေနာက္ဆံုုးရထားစီးၿပီး အိမ္ၿပန္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္လည္း ေက်ာင္းမွာ။ သိပ္မဘီးစီးရင္ မၾကီးဆီကိုုသြား။  သူတိုု ့ေတြက စိတ္ပူၾကတယ္ မၾကီး ညအိပ္ညေန လာမွာကိုု။ သူတိုု ့ထင္သလိုု ၿဖစ္မလာဘဲ ကႊ်န္မကသာ မၾကီးဆီကိုု သြားေနတတ္တယ္။

အခန္းေဖာ္က မနက္ေစာေစာ ရံုုးတက္ရသူမိုု ့လိုု ့ ည ၁၁ နာရီခြဲဆိုု အိပ္ၿပီ။ သူအိပ္ၿပီဆိုုရင္ မအိပ္ေသးတဲ့သူေတြက ဧည့္ခန္းထဲထြက္၊ နားၾကပ္တပ္။ မနက္ဖက္ဆိုုရင္ ရံုုးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၾကမဲ့သူေတြ တန္းစီေနတာမိုု ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာဝင္ရင္ ဇိမ္ဆြဲ အၾကာၾကီးဝင္လိုု ့မရဘူး။ ဝမ္းခ်ဳပ္တတ္တဲ့သူေတြ၊ အိမ္သာဝင္တာ ၾကာတဲ့သူေတြ ဒုုကၡေတြ ့ေတာ့တာပဲ။ သမီးက အိမ္သာဝင္ရင္ ၾကာတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းသံုုးဖိုု ့ ေစာင့္ေနမွန္းသိရင္ ေကာင္းေကာင္းမသြားခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မနက္အေစာၾကီး သူတိုု ့ေတြ အိပ္ေနတုုန္း အိပ္ယာထၿပီး ကိစၥရွင္းထားရတယ္။ တခါတေလမ်ား ေရခ်ိဳးခန္းမအားလိုု ့ ဘူတာရံုုက အိမ္သာဆီကိုု ေၿပးရတယ္လိုု ့ ရယ္ကာေမာကာ သူ ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေၿပာၿပရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ ့မွာ ဝိုုင္းမဟားႏိုုင္ဘူး။ ကိုုယ္တိုုင္ၾကံ ုုေတြ ့ရမဲ့ အၿဖစ္ေတြေလ။

ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မၾကီးဆီမွာ သြားေနေတာ့မယ္လိုု ့ တလႏိုု ့တစ္ေပးေတာ့ သူတိုု ့အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္က ေနာက္တလဆိုု ကုုန္ၿပီ။ တလတည္းေနဖိုု ့ လူသစ္ရွာဖိုု ့ခက္လိုု ့ ဆက္ေနပါတဲ့။ အဲဒီအိမ္က သူတိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စုုငွားထားၾကတာေပမဲ့ အိမ္သူၾကီးရိွတယ္။ ေနာက္ဆံုုးလကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ေခ်တာဆိုုေတာ့ ေနာက္ဆံုုးလအိမ္လခ ေပးစရာမလိုုတာ ထံုုးစံ။ သူတိုု ့အိမ္ရွင္က ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ မႏွိမ္ပါနဲ ့ ေပးပါ အိမ္ၿပန္အပ္ၿပီးရင္ ဒီပိုုးဆစ္ေတြ ၿပန္ေပးမွာမိုု ့ ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ေပးပါတဲ့။ မၾကီးကိုု ေၿပာၿပေတာ့ ကိုုယ္က အိမ္စုုငွားတဲ့အထဲလည္းမပါ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အိမ္သူၾကီးလုုပ္သူက ဘာမွမေၿပာဘဲ  အိမ္လခေတာင္းပံုုက အိမ္လခက မေပးရင္ဆင္းတဲ့။ ဒီကလည္း ေၿပာင္းခ်င္ေနတာ ဒီပိုုးဆစ္သာေပး ခုုခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းေပးမွာလိုု ့ ေၿပာလိုုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုုပိတ္ေရာ။ ဒီပိုုးဆစ္လည္း မေပးႏိုုင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာဖိုု ့ခက္ေတာ့ အိမ္လခကိုု သူစိုုက္ရမွာေလ။

Grand Central

ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းက အမ္အာတီ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ညေနေစာင္း၊ ရံုုးပိတ္ရက္မနက္ေတြမွာ အေၿပးသြားေလ့က်င့္တဲ့ေနရာနဲ ့လည္းနီး၊ မခိုုင္၊ သားေလး၊ မၾကီးတိုု ့နဲ ့ ညီအစ္မေတြ အတူတူစုုေနၾကေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသားေတြ အေသေၾကာက္တဲ့ ဒန္းကီး ေသြးလြန္တုုပ္ေကြးရာသီခ်ိန္ဆိုုရင္ အန္အီးေအ National Environment Agency က အိမ္ေတြကိုု လိုုက္စစ္တယ္။ ဘုုရားပန္းအိုုး၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ပန္းအိုုးေအာက္ေတြ စစ္တယ္။  ၿခင္ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၃၀၀ ပဲ။ မခိုုင္ဆရာမဆီကေန ယူလာတဲ့ သစ္ခြပန္းအိုုးက ေနေရာင္ရလိုု ့ အေတာ္ပြင့္တယ္။ ကလယ္မဲတီးနဲ ့ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ဘူတာၾကား ရထားၿဖတ္ရင္ ၿမင္ရတဲ့ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္းနားက ေၿပးလမ္းေလးက အေတာ္သာယာတယ္။ ေဘးမွာ တူးေၿမာင္းနဲ ့။ ေခြးေက်ာင္းၾကတဲ့သူေတြ၊ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတဲ့သူေတြ၊ စက္ဘီးစီးၾကတဲ့သူေတြနဲ ့ မၿပတ္ဘူး။ ခေရပင္ေလးေတြလည္း ရိွတယ္။

မခိုုင္လည္း ယူအက္စ္ေၿပာင္းသြားေရာ ေစ်းၾကီးတဲ့ အဲဒီတိုုက္ခန္းကိုု ဆက္ယူၿပီး အိမ္သူၾကီးမလုုပ္ႏိုုင္တာနဲ ့  အခန္းရွာပံုုေတာ္ ဖြင့္ရၿပန္တယ္။ ဘြန္ေလးက အိပ္ခန္းေလးခန္းပါတဲ့အိမ္မွာ အခန္းရတယ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း အဆင္ေၿပၾကတယ္။ အခန္းေဖာ္ရဲ ့ ညီမေလးက အလုုပ္လုုပ္ရွာၿပီး အလုုပ္ရသြားတဲ့အခါ အဆင္မေၿပေတာ့တာပဲ။ အစိမ္းေရာင္ရထားလိုုင္းအဆံုုး ဘြန္ေလးကေန အစိမ္းေရာင္လိုုင္းအစ ပါဆားရစ္အထိ ရထား ၁ နာရီေက်ာ္စီးၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ရံုုးတက္ဖိုု ့ မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မတိုု ့ေတြ ႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္ေပမဲ့ အိပ္ေရးကမဝ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ၾကိတ္မွိတ္အိပ္ရင္ ေခါင္းကိုုက္တာမိုု ့ ေစာေစာရံုုးတက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးရွယ္တယ္စီးၿပီး ရံုုးတက္တဲ့ကႊ်န္မ အဲဒီကေလးမေလး ေက်းဇူးနဲ ့ ရံုုးေစာေစာသြားဖူးတယ္။

တေန ့ ၂ နာရီ ရထားေပၚမွာ အိပ္ငိုုက္ၿပီး ရံုုးတက္ရေပမဲ့ သူကေတာ့ သူ ့အစ္မနဲ ့ပဲ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းမဲ့ပံုုမေပၚဘူး တိုု ့ညီအစ္မေတြပဲ ေၿပာင္းရမယ္။ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး အခန္းရွာေနတုုန္း အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းသြားတယ္။ ကႊ်န္မနဲ  ့ တကၠသိုုလ္အတူတူတက္၊ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေလယာဥ္တစီးတည္းစီးလာ၊ စကၤာပူေက်ာင္းအတူတူတက္၊ ေအဒီပေရာဂ်က္ Team အတူတူက်၊ ေတာင္ေတြအတူတူတက္တဲ့ အိအိ အိမ္ေၿပာင္းေတာ့ အဲဒီညီအစ္မေတြအိမ္မွာ။ ေလာကၾကီးဆိုုတာ အေတာ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဘြန္ေလးအိမ္နားက ေဘာလံုုးကြင္းပန္းၿခံမွာ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတယ္။ ဘဂၤလားေတြ ေသာက္စားတတ္တဲ့ပန္းၿခံ Safe မၿဖစ္တာမိုု ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေၿပးမေလ့က်င့္ဘူး။

Chilly Winter of NYC

အိမ္ခန္းေတြ လိုုက္ရွာရင္း ဘဒုုတ္ကအခန္းကိုု လာၾကည့္ၿပီး အထြက္မွာ မၾကီးက ခ်က္ခ်င္းၿပန္လွည့္တယ္။ အိမ္ရွင္အစ္မကေတာင္ ဘာမ်ားက်န္ခဲ့လိုု ့ပါလိမ့္ တကယ္က အခန္းကိုု စရံသတ္တာ။ ဘဒုုတ္ကတိုုက္ခန္းေတြက ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းေတြလိုု ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြဲလ်က္ မာစတာတစ္ခန္း၊ Common Room လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ မတြဲထားတဲ့ တစ္ခန္း။ အဲဒီအိမ္မွာ တလပဲေနၿဖစ္ၿပီး ကႊ်န္မက ယူအက္စ္ကိုု ထြက္လာသလိုု သိပ္မၾကာခင္ သူတိုု ့တမိသားစုုလံုုးလည္း ၾသဇီကိုု ေၿပာင္းၾကတယ္။ ရာထူးၾကီးလိုု ့ အလုုပ္မ်ားေပမဲ့ စာေမးပြဲေတြေၿဖ၊ မီးဖိုုေခ်ာင္လည္း မလစ္ဟင္း၊ ကေလးေတြလည္း ဂရုုစိုုက္၊ ဝင့္ဝါေလးအတြက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထပ္ေမြး၊ စူပါမိန္းမလိုု ့  ကႊ်န္မေလးစားအားက်တဲ့ ဝင့္ဝါေလးအေမ မိသားစုုပါ။

ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက မိန္းကေလးအေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ ကႊ်န္မရဲ ့ပထမဆံုုး အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝ။ နီေပါႏိုုင္ငံရဲ ့ ဒုုတိယအၾကီးဆံုုးၿမိ ုု  ့ ပိုုကရာမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဆူနမ္ ၿမိ ုု ့ေတာ္ခတၱမဒၵဴမွာ တကၠသိုုလ္တက္ေတာ့ အေဆာင္ေနရတယ္။ ညီအစ္မအရင္းလိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့  အက္စမီတာမန္ေခ်းလိုု သူေတြနဲ ့ေတြ ့ရသလိုု ပိုုက္ဆံေခ်းၿပီး ထြက္ေၿပးတဲ့သူေတြကိုုလည္း ၾကံ ုုရတယ္။ ပိုုက္ဆံအေခ်းေကာင္းလိုု ့ အိမ္က ပိုုက္ဆံမပိုု ့ေသးရင္ စားစရာမရိွလိုု ့ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ကိုုေခ်ၿပီး ထမင္းနဲ ့စားရတယ္လိုု ့ ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဖန္က သူတိုု ့ရဲ ့ အေဆာင္သူဘဝကိုု ေၿပာၿပရင္ အေဆာင္မေနဘူးတဲ့ ရာမားနဲ ့ ကႊ်န္မက ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးနဲ ့ နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနၾကတယ္ဆိုုေပမဲ ့ ညည့္နက္သန္းေခါင္တိုုင္ေအာင္ စာအတူတူလုုပ္ၾက၊ စကားေၿပာၾက၊ လူေသးသေလာက္ အသံက်ယ္တဲ့ မိုုင္းဖန္နဲ ့ ရာမားေၾကာင့္ အီရန္သူနစ္ကူး ရာမားနဲ ့ကပ္လ်က္ အခန္းကေန တၿခားဖက္ကို ေၿပာင္းေၿပးရတယ္။

ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ဆံပင္ေတြ၊ မီးဖိုုးေခ်ာင္မွာ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီးရင္ မရွင္းတဲ့သူေတြေၾကာင့္ အာေအ အေဆာင္ၾကီးၾကပ္ေရးမႈးေတြက ေခၚၿပီးသတိေပးတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လ်စ္လ်ဴရႈသင့္တာေတြ လ်စ္လ်ဴရႈရတယ္။ အာေအေတြေၿပာၿပီး အခန္းေၿပာင္းလိုု ့ရေပမဲ့ အေဆာင္ေၿပာင္းလိုု ့မွ မရတာ။ ကႊ်န္မရဲ ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝက ၿပသနာသိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မရိွဘဲ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့လိုု သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြ ရခဲ့တယ္။ မိုုင္းဖန္ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ ုု ့မွာ အလုုပ္ရေတာ့ ကုုမၺဏီက ဟိုုတယ္အခန္းကိုု တလငွားေပးထားတယ္။ Relocation Assistance လိုု ့ေခၚတဲ့ ေၿပာင္းေရႊ ့အခေၾကးေငြကိုု ၾကိ ုုတင္ထုုတ္ေပးထားတယ္။ ၿပီးမွၿပန္ဆပ္။ ဟိုုတယ္မွာ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး ေက်ာင္းကစီနီယာ အဆက္အသြယ္နဲ ့ တိုုက္ခန္းငွားတယ္။ ေနာက္သံုုးလအၾကာမွာ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးလိုု ့ အလုုပ္ရသြားတဲ့ ဆူနမ္၊ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာဖိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရွ  ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တရက္ၿခားၿပီး ေရာက္လာၾကတယ္။

Guess ? Who ?

ဆူနမ္ ကံေကာင္းတယ္။ မိုုင္းဖန္ရဲ ့ တိုုက္ခန္းမွာေန၊ မိုုင္းဖန္ ကားကိုုစီး၊ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးတဲ့ အလုုပ္ကိုု မိုုင္းဖန္နဲ ့အတူတူ ရံုုးတက္တယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ကႊ်န္မအလုုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကစီနီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ ရိွပါရဲ ့။ သူက သူ ့ႏိုုင္ငံကိုု အလည္ၿပန္ေနတယ္။ ကြန္ထရပ္တာဆိုုေတာ့ ကုုမၺဏီက ဘာမွမစီစဥ္ေပးဘူး။ Criaglist မွာရွာေတာ့ Student Intern ေတြကိုု ဦးစားေပးငွားတဲ့ အခန္းလိုုက္ရွာ။ သူတိုု ့က လာၾကည့္ပါဆိုုေတာ့  မိုုင္ ၁၀၀ ၊ ၂ နာရီအေဝးကိုု လာၾကည့္ဖိုု ့ ကားမရိွသလိုု ၂ ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့မွာ။ အဲဒီမွာ ၂ ပတ္ေလာက္ေနၿပီး ရံုုးနားက တိုုက္ခန္းေတြကို လိုုက္ရွာမယ္လိုု ့။ အီးေမးလ္နဲ ့ အဆက္အသြယ္လုုပ္ၿပီး တခါတည္း ေၿပာင္းခဲ့ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုုန္းက ပစၥည္းမမ်ားဘူး ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက လာစဥ္အတိုုင္း လက္ေက့စ္ႏွစ္လံုုး ဟမ္းကယ္ရီတစ္ခုု။

Private House လံုုးခ်င္းအိမ္ရဲ  ့ ေၿမေအာက္ထပ္ဆိုုေတာ့ သီးသန္ ့ဆန္တယ္။ ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အေပၚတက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဝတ္စရာအကႌ်မရိွလိုု ့ အခန္းတံခါးလာေခါက္ ကႊ်န္မအခန္းေဘးနား အေၿခာက္ခံစက္ထဲ အကႌ်လာယူတတ္တဲ့ လုုကတ္စ္နဲ ့ ေကတီ။ ဒင္းကေလးေတြ ခုုန္ေပါက္လိုု ့ ကႊ်န္မ ေခါင္းၾကိမ္းတယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု ကြန္ပလိမ္းရင္ မန္ဒီက သူ ့ကေလးေတြကိုု ကႊ်န္မအခန္းမွာေနခိုုင္း သူက အေပၚထပ္ကေန ဒုုန္းဒုုန္းလုုပ္တယ္။ ဒင္းကေလးေတြက ေနာက္မေၿပးေတာ့ပါဘူးလိုု ့ ေၿပာၾကေပမဲ့ ကေလးေတြဆိုုေတာ့ ခုုန္ေပါက္ၿမဲ ကႊ်န္မကလည္း ေခါင္းၾကိမ္းၿမဲ။ အၿမဲထမ္းဝန္ထမ္းၿဖစ္ရင္ တိုု္က္ခန္းငွားမယ္လိုု ့ ၾကံရြယ္ထားေပမဲ့ အထမေၿမာက္ခဲ့။

အလုုပ္ဝင္တာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္လိုု ့ Work from home လုုပ္ႏိုုင္ၿပီဆိုုတာနဲ ့ ဆူနမ္တေယာက္ ရာမားရိွတဲ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ တလႏိုု ့တစ္ေပးရမယ္ဆိုုတာ စာခ်ဳပ္ထဲမပါလိုု ့ က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးမွ ေၿပာင္းလိုု ့ရမယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကညစ္ေရာ ဆူနမ္၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့ေတြ စိတ္ညစ္လိုုက္ၾကတာ၊ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုုက္ ထြက္ၾက။ အိမ္ကိုုလာစစ္ေဆးေတာ့ ဒီၿခစ္ရာ ဘယ္လိုုၿဖစ္တာလဲ၊ ဟိုုနားက ကြက္ေနတယ္နဲ ့ အၿပစ္ေတြရွာေတာ့ ဆူနမ္ခမ်ာ စိတ္ညစ္လိုုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ေနာက္ထပ္သံုုးလကိုု ဆက္မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူး က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးၿပီး ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုုအေတြ ့အၾကံ ုုေတြေၾကာင့္ ေမရီလန္းမွာ တိုုက္ခန္းငွားေတာ့ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ တအိမ္လံုုးကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ထားတယ္။

Mochi

ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့ရိွရာ ေမရီလန္းကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကန္တက္ကီမွာထက္စာရင္ ေမရီလန္းမွာ အလုုပ္ပိုုေပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္ကေန ၁၅ မိနစ္ ကားေမာင္း၊ တနာရီေလာက္ ရထားစီးၿပီး ရံုုးတက္ရတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ တပတ္အတြင္း အခန္းရွာၿပီး ေၿပာင္းတယ္။ ၿမန္မာအိမ္က အခန္းတခန္း ေတြ ့ေပမဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ ရွယ္ရမယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါတဲ့ ေဆးဗားစပရင္းက ရွယ္ရြန္ ့အိမ္ကိုုပဲ ေရြးလိုုက္ေတာ့တယ္။ ကႊ်န္မ ေနဖူးသမွ်ထဲမွာ ရွယ္ရြန္ ့အိမ္က အလွဆံုုး။ အမ္းထရူးကေတာင္ ဟိုုတယ္က်ေနတာပဲလိုု ့ ေၿပာတယ္။

ၾကသပေတးေန ့ညဆိုုရင္ အိမ္ေရွ ့မွာ အမိႈက္ပံုုးေတြ တန္းစီေနတယ္။ အသားေတြထည့္တဲ့ ပလပ္စတစ္ၿပားကိုု ကႊ်န္မက အမိႈက္ပံုုးထဲထည့္ရင္ေတာင္ ရွယ္ရြန္က ေကာက္ၿပီး ရီဆိုုင္ကယ္ထဲပစ္လိုု ့ရတယ္လိုု ့ သင္တယ္။ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္ မန္ဒီ၊ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္ အေမရိကန္မေတြ ရီဆိုုင္ကယ္၊ ရီဆိုုင္ကယ္လိုု ့ ေအာ္ေနတာပဲ။ အေမရိကန္ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ရီဆိုုင္ကယ္အေရးၾကီးပံုုကိုု ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ခဲ့ပံုုရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရႊၿမန္မာေတြလည္း ရီဆိုုင္ကယ္လုုပ္ပါတယ္ ရီဆိုုင္ကယ္မွန္းသာ မသိတာ း) ။ သူတိုု ့လိုု ရီဆိုုင္ကယ္အစိမ္းေရာင္ပံုုးမွာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ သတင္းစာ၊ စာအုုပ္အေဟာင္း၊ ဗလာစာအုုပ္အေဟာင္း၊ ပုုလင္း၊ ဒန္၊ ကန္ဘူးေတြဝယ္တဲ့ ကုုလားဆီမွာ။

ေတာင္းေဟာက္စ္လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ခန္းေလးေတြ တြဲထားတာၿဖစ္လိုု ့ သီးသန္ ့ဆန္သလိုု  ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တိတ္ဆိတ္တယ္။ မလွမ္းမကမ္းက မတ္ထရူးဟက္ဆန္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီအထိ စက္ဘီးစီးလိုု ့ရတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္နားက ေဖာရက္ေရကန္တပတ္ အေၿပးေလးက်င့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုုလည္း ၾကိ ုုက္တယ္။ ရွယ္ရြန္ကလည္း အလုုပ္တဖက္၊ ေက်ာင္းတဖက္၊ ကိုုယ္ပိုုင္စီးပြားေရးတဖက္နဲ ့မိုု ့ တအိမ္တည္းေနၿပီး မေတြ ့ၿဖစ္ဘူးရယ္။ ဒီဗြီေပါက္လိုု  ့ ဒရီနီဒက္ကေန ယူအက္စ္ေရာက္လာတဲ့ ရွယ္ရြန္ ့တူမ ဇာရာေရာက္လာမွပဲ အိမ္မွာ လူရိပ္လူေယာင္ ၿမင္ရေတာ့တယ္။ ေၿမာက္အေမရိကတိုုက္နဲ ့ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ၾကား ဗင္နီဇြဲလားႏိုုင္ငံနားက ဒရီနီဒက္နဲ ့တိုုဘာဂိုုႏိုုင္ငံေလးက အေတာ့္ကိုု ေသးေသးေလး။ အေမရိကန္ ရပ္ပါ၊ အဆိုုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ သရုုပ္ေဆာင္၊ အေမရိကန္အိုုင္ေဒါ ဒိုုင္ေဟာင္း Nicki Minaj နစ္ကီမေနာ့ခ်္က ဒရီနီဒက္ဇာတိ။ အဆိုုေတာ္ Rihana ရီဟားနားက ဒရီနီဒက္နားက Barbaods ကႊ်န္းႏိုုင္ငံေလးဇာတိ။

Natsu, summer in Japanese language. Yes, she is my summer in winter.

ဒရီနီဒက္ရဲ  ့ လူဦးေရတဝက္က လူမည္း၊ တဝက္က အိႏိၵယ၊ တရုုတ္လူမ်ိဳး နည္းနည္းရိွတယ္။ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ ဘာသာဝင္က အမ်ားစုု။ ရိုုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္က အမ်ားစုုေပမဲ့ ရွယ္ရြန္တိုု ့မိသားစုုက Seventh -day Adventists ဘုုရားေက်ာင္းတက္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းအမ်ားစုုက ဆန္းေဒးစကူး တနဂၤေႏြမွာ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကေပမဲ့ Seventh- day ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းကေတာ့ စေနေန ့ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကတယ္။ စပိန္၊ ၿဗိတိသွ်၊ ၿပင္သစ္၊ ဒက္ခ်္ ကိုုလိုုနီက်ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏိုုင္ငံေတြက စပိန္စကားေၿပာေပမဲ့ ဒရီနီဒက္ေတြက စပိန္စကား မေၿပာၾကဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာက ရံုုးသံုုးစကားပါတဲ့။ အထင္ရွားဆံုုးပြဲေတာ္က Carnival လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ဆန္းဆန္းၿပားၿပား ဘစ္ကနီအဝတ္အစားေတြ ဝတ္ၾကတဲ့ပြဲေတာ္။ အဲဒီလိုုဝတ္ၾကေတာ့ လူေတြဝိုုင္းအံုု ၾကည့္ၾကမွာေပါ့လိုု ့ေမးေတာ့ ၾကည့္ဖိုု ့ထက္ ကဖိုု ့ကို အားသန္ေနၾကတာတဲ့။ ကာရစ္ဘီယန္သီခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္ၿမ ူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ တုုန္းက ဒရီနီဒက္မယ္က ပထမဆံုုးလူမဲ မယ္မၾကာဝ႒ာဘြဲ ့ ရဖူးပါသတဲ့။

ဖယ္ဒရယ္အစိုုးရ ရွပ္ေဒါင္းၿပီး ဒီအိုုအယ္လ္က ကြန္းထရပ္မရေတာ့ ဒီစီတရံုုးလံုုး ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ရွာရၿပန္ၿပီ အလုုပ္။ ရေတာ့ နယူးေယာက္ မက္ဟန္တန္မွာ။ ၂၀၁၃ ကေတာ့ တကယ့္ကိုု ထူးၿခားတဲ့ႏွစ္။ ေလးေအာ့ဖ္ႏွစ္ခါ၊ အလုုပ္သံုုးခုု၊ ၿပည္နယ္သံုုးခုု၊ အိမ္သံုုးအိမ္ ေၿပာင္းရတယ္။ နယူးေယာက္မွာ အလုုပ္ရၿပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့ အခန္းအသည္းအသည္ ရွာရတယ္။ Craiglist မွာ ၾကည့္ၿပီး ရွာေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ ကန္တက္ကီအိမ္လိုု သြားမၾကည့္ဘဲ တခါတည္း မေၿပာင္းရဲပါဘူး နယူးေယာက္ေလ။ မခိုုင္မိတ္ေဆြရဲ ့ အမ်ိဳးက တကူးတကသြားၾကည့္ၿပီး ရွာေပးတယ္။ အဲဒီအစ္မနဲ ့ ၿမင္လည္းမၿမင္ဘူး၊ စကားလည္း မေၿပာဘူး၊ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီလိုုက္ပါဆိုုတာနဲ ့ သမီးတေယာက္၊ ညီမတေယာက္လိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တယ္။

အခန္းရွာေပးရံုုတင္ မကဘူး၊ ထမင္းေကႊ်း၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ မုုန္ ့ဟင္းခါး ေခၚေကႊ်းေသးတယ္။ စေရာက္တဲ့ေန ့ပဲ ပင္ပန္းလိုု ့ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ကားလမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ လမ္းထိပ္က မီးသတ္ကားဌာနက ကားေတြက ဥၾသဆြဲၿပီးေမာင္း။ အခ်က္အခ်ာလမ္းမၾကီးဆိုုေတာ့ ကားေတြက မၿပတ္ဘူး။ ဒီကတိုုက္ခန္းေတြက အေပၚေအာက္ အသံေတြၾကားရတယ္။ အေပၚထပ္က ဒုုန္းဒုုန္း ေမာင္မ်ိဳးလိုု စဥ့္ႏွီတံုုးနဲ ့ ၿပန္ထုုရင္ ေန ့တိုုင္းထုုရမယ္။ အိမ္ရွင္ရဲ ့သမီး ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးက ကာရာအိုုေအကိုု မိုုင္ကုုန္နဲ ့ဟစ္၊ မနက္ ၂ နာရီထိမအိပ္ဘဲ ၿမန္မာရုုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္။ တိုုက္ခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆိုုေတာ့ အကုုန္ၾကားရတယ္။ အရင္တုုန္းက ဘယ္ေလာက္ဆူညံဆူညံ အိပ္ေပ်ာ္ေပမဲ့ အသက္ကၾကီးလာ၊ worry ဝါရီေတြမ်ားလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အသံၾကားရင္ ႏိုုးေရာ။ အဲဒီကေလးမေလးက ေန ့လည္ဆိုု အိပ္လိုု ့ရေပမဲ့ ကႊ်န္မက အလုုပ္ထဲမွာ။ ပေရာဂ်က္ဒက္လိုုင္းေန ့ေတြက အပတ္တိုုင္းဆိုုေတာ့ အလုုပ္မ်ားလိုု ့ ညဆိုု ၈ နာရီမွ အိမ္ၿပန္ရတယ္။ အလုုပ္ကပင္ပန္း အိပ္ေရးကမဝ ေခါင္းဆိုု ေပါက္ထြက္သြားေလမလားလိုု ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ သူတိုု ့ေတြ အလုုပ္သြားဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ၾကတဲ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆိုု တခါႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္တာ မနက္ ၉  နာရီခြဲ၊ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ႏိုုးတယ္။


ဒီပံုုနဲ ့ေတာ့ မၿဖစ္ေခ်ဘူးဆိုုၿပီး အခန္းအသည္းအသည္လိုုက္ရွာ။ ပထမဆံုုးသြားၾကည့္ၿဖစ္တာက Astoria အက္တိုုးရီးယားဖက္က အခန္း။ အခန္းကက်ယ္တယ္၊ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္၊ အဲဒီဖက္က အၿဖ ူေတြမ်ားေတာ့ သန္ ့တယ္။ အခန္းေဖာ္က ဝိတ္တာမေလး။ အခန္းကိုုၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အခန္းေဖာ္ၿဖစ္လာမဲ့ ဝိတ္တာမေလးပံုုစံကို မၾကိ ုုက္လိုု ့ မယူဘူး။ ေနာက္တစ္ခန္းက အေမရိကန္ေက်ာင္းဆရာမေလး ရည္ရည္မြန္မြန္ေလး။ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာ အလုုပ္ထဲက တရုုတ္မဆူးက သူလည္းအခန္းရွာေနတာ နယူးဂ်ာစီကေန ၂ နာရီၾကာေအာင္ ရံုုးတက္ရတာ။ တေန ့ကိုု ၄ နာရီ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုုန္ေနတာ Life မရိွဘူးလိုု ့ ခံစားရလိုု ့တဲ့။ ကႊ်န္မက အဲဒီအခန္းေလးကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာဆိုုေတာ့ သူသြားၾကည့္တဲ့တိုုက္ခန္းေတြက အဲဒီအခန္းေစ်းထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္ အဲဒါသက္သာတာဆိုုေတာ့မွ ယူမယ္လိုု ့စိတ္ဒုုံးဒံုုးခ်ၿပီး ဆက္သြယ္ေတာ့ ယူသြားႏွင့္ၿပီတဲ့။

မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ Bronx ဘေရာင္းဖက္ကေတာ့ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပဲစားေတြလိုု ့ၿမန္မာေတြေခၚၾကတဲ့ မက္ဆီကန္မ်ားၿပီး Safe မၿဖစ္ဘူး။ စင္ထရယ္ပန္းၿခံနားက ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေတာ့ ဆူးက အဲဒီအနီးအနားတဝိုုက္မွာ တိုုက္ခန္းရွာေနတာပါတဲ့။ အဲဒီေနရာက ေဟာ္လန္ေလ။ ေၾသာ္ ေဟာ္လန္ဆိုုေတာ့ နယ္သာလန္ေပါ့။ ဘယ္ကသာ ငါဆိုုလိုုခ်င္တာက Safe မၿဖစ္တဲ့ေနရာေတြ။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္နားမွာ ပန္းၿခံတခုုရိွတယ္ ေဆးသံုုးဖိုု ့ဆိုု အဲဒီပန္းၿခံကိုု လာၾကတာ။ ဟင္ ဒါဆိုု ဘယ္ Safe ၿဖစ္ပါ့မလဲ။ ငါ အဲဒီနားမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ မသြားရင္ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္က နယူးေယာက္မွာ အႏွစ္၂၀ေလာက္ ေနခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္ကြဲေတာ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းလာတာ။ သူေနခဲ့တာက စင္ထရယ္ပန္းၿခံေၿမာက္ဖက္ အဲဒီေနရာေတြမွာ လူမဲမ်ားတယ္ ခုုေတာ့ လူၿဖ ူေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တည္းလိုု ့ ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ့။

စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာ တိုုင္းစကြဲယားေနရာကိုု MidTown လိုု ့ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခန္းခေတြက ေစ်းၾကီးလြန္းလိုု ့ နယူးဂ်ာဆီ၊ ကြင္း၊ ဘရြတ္ကလင္းဖက္မွာ ေနၾကၿပီး ၿမိ  ုု ့ထဲကိုု ရံုုးတက္ၾကတယ္။ လင္ကြန္း၊ ေဟာ္လန္ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း ၿဖတ္ရင္ပဲ ၿမိ  ုု ့ထဲေရာက္တဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ဖက္က  Hoboken ၊ Newport ၊ Jersey City ၊ Union City ဖက္က အခန္းေစ်းေတြက မေသး။ မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားေက်ာ္ရင္ ကိုုရီးယားၿပည္လိုု ့ ထင္ရေအာင္ ကုုိရီးယားေတြမ်ားတဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ Fort Lee မွာေနတဲ့ မမီးငယ္က သူတိုု ့ဖက္ကိုု လာၾကည့္ပါတဲ့။ နယူးဂ်ာဆီက တံတားကူးလိုုက္ရံုုနဲ ့ ၿမိ  ုု ့ထဲေရာက္တယ္၊ ေနရာတိုုင္း ဘတ္စ္ကားေရာက္တယ္၊ ေနရထိုုင္ရ သာယာတယ္ဆိုုေပမဲ့  ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း၊ တံတားပိတ္လိုုက္ၿဖစ္ဆိုုရင္ ေသၿပီဆရာ။ ဆူးဆိုု ပန္စေတးရွင္မွာ ရထားကိုု ၁ နာရီေစာင့္ခဲ့ရဖူးပါသတဲ့။ ပတ္ထရစ္ရွာဆိုု ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တနာရီလံုုးလံုုး မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။


မႏွစ္က စက္တင္ဘာမွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲတုုန္းက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားမွာ ကားေတြ  ၅ နာရီေလာက္ ပိတ္ေနတာ သတင္းမွာေတာင္ ပါသတဲ့။ အဲဒါ ခုလက္ရိွၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ခရစ္ခရစ္စတီးရဲ ့ အဖြဲ ့သားေတြက တမင္လုုပ္တာ၊ သတင္းမွာပါၿပီး အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲကိုု လူေတြအာရံုုစိုုက္ေအာင္လိုု ့ပါတဲ့။ Bridge Scandal လိုု ့ သတင္းမွာ နာမည္ၾကီးေနပါသတဲ့။ မမီးငယ္ေၿပာလိုု ့ သတင္းေတြဖတ္ေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ဒီလိုုမ်ိဳး ၿပည္သူေတြ ဒုုကၡေရာက္ေအာင္ တံတားပိတ္ၿပီး ႏိုုင္ငံေရးအၿမတ္ထုုတ္လိုု ့ရမွန္း သိသြားေတာ့တယ္။ ဆိုုလိုုခ်င္တာက နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က သြားလာေရးပါ။

ဘရႊတ္ကလင္းက ရထားနည္းနည္းရွားတယ္ ကြင္းကေတာ့ ၿမိ  ုု ့ထဲကိုု သြားဖိုု ့လာဖိုု ့ အဆင္အေၿပဆံုုး။ အာရွသားမ်ားလိုု ့ အာရွဆိုုင္ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္္မွာ ေနထိုုင္လိုု ့ ဖယ္ဒရယ္၊ စတိတ္တက္စ္အၿပင္ NYC တက္စ္ တလ ၂၀၀၊ Disability မသန္မစြမ္းတက္စ္ တလ ၁၀ ေပးရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီဖက္မွာ ေနခဲ့ရင္ NYC တက္စ္ ေပးရမွလားလိုု ့ အေကာင့္တင္းဌာနကိုုေမးေတာ့ နယူးဂ်ာဆီမွာေနခဲ့ရင္ ေပးစရာ မလိုုပါဘူးတဲ့။ အေအးေၾကာက္တဲ့ ကႊ်န္မ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတဲ့ႏွစ္မွပဲ ရာသီဥတုုက ေအးလိုုက္တာ၊ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အေအးဆံုုးပါတဲ့။ ဝင္ရိုုးစြန္းက ေရခဲတဲ့ေလေတြတိုုက္လိုု ့ ေအးတာမ်ား မိုုင္းနပ္ ၁၃ ၊ ၁၅။ ေန ့လည္ဖက္ ထမင္းစားဖိုု ့သြားရင္ မ်က္လံုုးေလးပဲ ေဖၚထားတာေအာင္ ပါးေတြ က်င္တက္လာတယ္၊ မ်က္ႏွာတခုုလံုုး ေရခဲရိုုက္ထားသလိုုပဲ။ ႏွင္းေတြတအားက်ရင္ နယူးဂ်ာဆီဖက္က ဘတ္စ္ကားမထြက္လိုု ့ မန္ေနဂ်ာမပတ္ထရစ္ရွာ ရံုုးမလာႏိုုင္ဘူး။ နယူးေယာက္က ရထားေတြကေတာ့ ထြက္ေတာ့ထြက္တယ္ Delay ၊ Service route change ဟိုုရထား၊ ဒီရထားေၿပာင္းစီးရ နာရီဝက္ခရီးက တနာရီၾကာတယ္။

စင္ထရယ္ဟီတာဆိုုေတာ့ အပူခ်ိန္ၿမွင့္လိုု ့မရ၊ ၿပတင္းေပါက္က ေလတိုုးေတာ့ ကႊ်န္မအခန္းက အၿမဲေအးေနတာပဲ။ နယူးေယာက္ ကြင္းဖက္က အခန္းေတြကိုုပဲ လိုုက္ၾကည့္ေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့ အခန္းက အိမ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ တရုုတ္အိမ္။ လမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူတာပါပဲ။ ေနာက္တအိမ္က ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီးနဲ ့ ကပ္လ်က္ဆိုုေပမဲ့ မွန္ေတြက Sound Proof ပါေတာ့ အသံမၾကားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပါတယ္ ေစ်းလည္းမဆိုုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ ့သူ ့သမီး ၆ ႏွစ္ ကေလးေလးက မနက္ ၆ နာရီခြဲဆိုု ေက်ာင္းသြားၿပီ။ သူ ့သမီးက မဆူညံပါဘူးဆိုုေပမဲ့ အၾကင္နာေလး မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ကိုု မနက္ ၆ နာရီကတည္းက ထပါဦး၊ မ်က္ႏွာသစ္ပါဦး၊ မုုန္ ့စားပါဦးနဲ ့ ေက်ာင္းကားမလာခင္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနဖိုု ့ အသားကုန္ေမာင္းရေတာ့ ၿမင္ဖူးေတာ့ ဒီအိမ္လည္း မၿဖစ္ေခ်ဘူး။

Cheese Cake from Financier Patisserie, Grand Central

ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့အိမ္က အက္စတိုုးရီးယားဖက္မွာ။ အိမ္ရွင္အန္တီၾကီးက မဆိုးဘူး သေဘာေကာင္းပံုုရတယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ သူ ခုုပဲ ကန္တက္ကီကေန ၿပန္လာတာတဲ့။ ဘယ္ၿမိ ုု ့မွာေနတာလဲ လူဝီဗီလ္ဆိုုေတာ့ သူ ့ေမာင္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု  ့ စိန္ ့မတ္သရူးမွာေနတာ။ ကႊ်န္မအလုုပ္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ အေရွ  ့ဖက္ သူေ႒းေတြေနတဲ့ အန္ကာေရ  ့မွာ၊ ေနတာက ၿမိ  ုု ့အေရွ  ့ေတာင္ဖက္ ဂ်က္ဖာဆန္မွာ၊ ေန ့တိုု္င္း အလုုပ္သြားရင္ စိန္ ့မတ္သရူးကိုု ၿဖတ္သြားရတာ။ လူဝီဗီလ္ၿမိ  ုု ့က ယူအိုုအယ္ UOL ( University of Louisville) နဲ ့ လက္ဆီတန္ Lexington ၿမိ  ုု ့က UK ( Univeristy of Kentucky) ၿမိ  ုု ့ခံၿပိ ုုင္ဖက္အသင္း ႏွစ္သင္းေတြ ့ၾကရင္ ယူအိုုအယ္လ္ အနီေရာင္၊ ယူေက အၿပာေရာင္ အလံေတြ တၿမိ ုု ့လံုုးဝဲေနတာ။ ကႊ်န္မ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္က ယူေကေက်ာင္းထြက္၊ ယူေကအမာခံဆိုုေတာ့ သူလည္း ယူေကပရိသတ္ ခုုပဲ အဲဒီပြဲၾကည့္ၿပီး ၿပန္ခဲ့တာတဲ့။ ၾကည့္ ေလာကၾကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါလားေနာ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့ေဝးလိုု ့ အဲဒီအိမ္ကိုု မယူၿဖစ္ဘူး။

တံခါးဖြင့္လုုိက္တာနဲ ့ အၿမီးႏွံ ့ၿပီး ၾကိ ုုဆိုုေနတာက နတ္ဆုု  Natsu ဂ်ပန္လိုု ေႏြလိုု ့အဓိပၺာယ္ရတဲ ့ေခြးနဲ ့ မိုုခ်ီ Mochi ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ေရခဲမုုန္ ့နာမည္ေပးထားတဲ့ ေၾကာင္ရိွတဲ့ ဂ်ပန္မအိမ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု သြားၾကည့္ၿပီး ၾကိ ုုက္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး ေဖေဖၚဝါရီ ၁ ရက္ေန ့မွာ ေၿပာင္းတာ ခုုဆိုု ၂ ပတ္ရိွၿပီ။ ကႊ်န္မက မနက္ ၇ နာရီထ ၈ နာရီ ရံုုးသြား၊ ည ၇ နာရီ ၿပန္ေရာက္။ အိမ္ရွင္ေတြက မနက္ ၉  နာရီ သြား၊ ည ၉  နာရီ၊ ၁၂ နာရီမွ ၿပန္ေရာက္တယ္။ အခန္းကလည္း နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ မတ္တပ္ဟီတာေပးထားေတာ့ စင္ထရယ္ဟီတာက အပူေငြ ့နည္းေပမဲ့လည္း ေႏြးတယ္။ အိပ္တာမ်ား ည ၁၂ ကေန မနက္ ၇ နာရီထိ တေရးပဲ။

ပေရာဖက္ဆာ အိမ္ၿပန္လာတာကိုု ဘူတာရံုုမွာ ေစာင့္ၾကိ ုုတတ္တဲ့ ေခြးေလး။ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေသသြားေပမဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကိ ုုေနတတ္တဲ့ သစၥာရိွတဲ့ေခြးေလး။ အဲဒီေခြးေလး အထိမ္းအမွတ္ ေခြးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ဘူတာအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ရစ္ခ်က္ဂီရိ သရုုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အေမရိကန္ဗားရွင္း Hachi ဆိုုတဲ့ ရုုပ္ရွင္ထဲက ေခြးအမ်ိဳးအစားက နတ္ဆုုတိုု ့ မ်ိဳးႏြယ္။ နတ္ဆုုကေတာ့ ဘရြတ္ကလင္းသား အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဂ်ပန္ေခြး။ အသက္ငါးႏွစ္ရိွၿပီဖိုု ့ ေတာ္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကႊ်န္မ ၿပန္လာရင္ ၾကိ ုုၾကၿပီး အခန္းထဲ လိုုက္ဝင္လာတယ္။ ခဏဆိုု ထြက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ စိမ္းေနေသးတာလည္း ပါတယ္။ နတ္ဆုုက ခ်စ္ခင္တာ ၿပတတ္ေပမဲ့ မိုုခ်ီကေတာ့ ဖာသိဖာသာ။ ဖက္တာလည္း မၾကိ ုုက္။ မ်က္လံုုးက ေတာ္ေတာ္ၾကီးၿပီး အနက္ေရာင္မ်က္ဆံေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေလးေတြက အနားသတ္ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ မ်က္လံုုး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုုးအၾကည့္ေတြက မေႏြးေထြးဘူး ေအးစက္စက္နဲ ့။

Biggest Xmas tree at Rockefeller Center

အေဖ့ေၾကာင္ ၿမီးတိုုမ်ိဳး ပူစီမလည္း လူသိပ္မကပ္ဘူး။ ၾကြက္ေတာ့ အေသခုုတ္တယ္ ငွက္ေတာင္ဖမ္းတယ္။  
ကႊ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဂါးဖီးကေတာ့ ငပ်င္း။ လူနားကပ္ၿပီး ခႊ်ဲေနေတာ့ပဲ။ ေၾကာင္မခ်စ္တဲ့ မၾကီးေတာင္ ဂါးဖီးကိုု ခ်စ္တယ္။ မေန ့က ႏွင္းမုုန္တိုုင္းတိုုက္ေတာ့ မိုုးရြာ၊ လွ်ပ္စီးလက္၊ မိုုးၿခိမ္းေတာ့ နတ္ဆုုက တံခါးကိုု လာၿခစ္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုုက္ေတာ့ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚ အိပ္ေတာ့တာပဲ။ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚတက္အိပ္တာ မၾကိ ုုက္ေပမဲ့ သူ ့သခင္ဆီမွာ အဲလိုု အိပ္ေနၾကနဲ ့ တူပါရဲ ့။ အရင္ေန ့ေတြကဆိုု ေအာက္ကိုုဆင္းခိုုင္းေပမဲ့ နားရြက္ေထာင္ မ်က္လံုုးအၿပ ူးသား မိုုးၿခိမ္းတာကိုု ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုုဆိုုေတာ့ မေမာင္းခ်ရက္ဘူး။ မိုုခ်ီကေတာ့ ေခၚတာေတာင္ မလာဘူး။ မိုုးၿခိမ္းသံထက္ နားရြက္၊ သူ ့ဗိုုက္ကအဆီၿပင္ကိုု ညွစ္ၿပီး စတတ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု ပိုုေၾကာက္တယ္ထင္ပါရဲ ့ း) ။

နယူးေယာက္က တိုုက္ခန္းေတြက အခန္းေသာ့၊ အိမ္ေသာ့အၿပင္ တိုုက္ခန္း မိန္းတံခါးေသာ့ပါ ရိွတယ္။ ေသာ့မရိွရင္ တိုုက္ရဲ ့ မိန္းတံခါးနားက အခန္းနံပါတ္ေတြကိုု ႏွိပ္၊ အေပၚကေန တံခါးဖြင့္ေပးမွ ဝင္လိုု ့ရတယ္။ အမိႈက္ပစ္တာကေတာ့ စကၤာပူနဲ ့တူတယ္။ တထပ္လံုုးမွာ အမိႈက္ပစ္တဲ့ေနရာ တခုုရိွတယ္။ အဲဒီအေပါက္ကေန ပစ္၊ အဲဒီနားမွာ ရီဆိုုင္ကယ္အတြက္ အစိမ္းေရာင္ပံုုးတပံုုးရိွတယ္။ USPS ၊ UPS ၊ Fedex က ပစၥည္းလာပိုု ့လိုု ့ လူမရိွရင္ စူပါလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ တိုုက္ခန္းၾကီးၾကပ္ေရးမႈးက ယူထားေပးရင္ေတာ့ ဆူပါဆီမွာ သြားယူ။ မယူထားေပးရင္ေတာ့ နယ္ခံစာတိုုက္မွာ သြားယူရတယ္။ ေစ်းဝယ္ရင္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္ ကြင္းသူကြင္းသားေတြက တြန္းလွည္းေလးေတြနဲ ့။ အဝတ္ထည့္တဲ့ၿခင္းေတာင္းၾကီးကိုုင္ၿပီး LaundroMart မွာ အဝတ္သြားေလွ်ာ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု အထူးအဆန္း ၿမင္ရသလိုု ၾကည့္ၾကတယ္။ နယူးေယာက္သား မဟုုတ္မွန္း သိသာလိုုက္တာ။

ကႊ်န္မ စီးဖူးသမွ်ထဲမွာ နယူးေယာက္က ရထားလိုုင္းက အရႈပ္ဆံုုး Lousy အၿဖစ္ဆံုုး။ ကႊ်န္မ စီးဖူးတာက စကၤာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ေဘာစတြန္၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ရထားေတြပါ။ မနက္တိုုင္း စီးတာက လိေမၼာ္ေရာင္ M  Local လုုိင္း ၂ ဘူတာ စီး Jackson Heights ေရာက္ရင္ အဝါေရာင္ F Express လိုုင္း စီး။ Local က ဘူတာတိုုင္းရပ္ၿပီး Express က ဘူတာၾကီးေတြပဲ ရပ္တယ္။ နယူးေယာက္ ရထားလိုုင္းက သက္တမ္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။  စီးတဲ့သူ မ်ားသလိုု ၿပသနာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ F စီးေနရင္း ခုုရထားက E လိုုင္းက သြားမွာလိုု ့ ေၾကၿငာရင္ ေၿမပံုုထုုတ္ ဘယ္ကေန ေၿပာင္းစီးရမလဲၾကည့္။ ခုုရပ္မဲ့ဘူတာက ဂိတ္ဆံုုး ေနာက္ရထားကိုု ေစာင့္စီးပါ။ ေၾကၿငာသံကိုု နားစြင့္ရတယ္။ Local ကိုု ေၿပာင္းစီးတာ Express Express လိုု ့ေအာ္ေတာ့ Local စီးရမဲ့ ကႊ်န္မက ခုုန္ထြက္၊ Express စီးမဲ့သူေတြက ခုုန္တက္။

Strawberry cake from Financier Patisserie, Grand Central

ခုုရပ္မွာ ဂိတ္ဆံုုးဘူတာ ေအာက္က N Q ရထားကိုုေၿပာင္းစီးပါလိုု ့ ေအာ္တယ္။ လူေတြမွ အမ်ားၾကီး ရထားထဲ လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းခ်ိန္ဆိုု  လူေတြကိုု အတင္းဖိသြင္းၿပီး  တံခါးပိတ္တာကိုု တီဗြီမွာ ၿမင္ဖူးတယ္။ ကႊ်န္မလည္း အဲဒီလိုုရထားကိုု ဂ်ပန္မွာမဟုုတ္ဘဲ နယူးေယာက္မွာ စီးဖူးသြားၿပီ။ အိပ္ငိုုက္ေနရာကေန Jackson Heights ဆိုုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ Local ေၿပာင္းစီးရမဲ့ဘူတာပဲ။ ေငါက္ကနဲထ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေၿခလွမ္းတုုန္း Next station is Elmhurst ဆိုုေတာ့ အယ္ ငါ စီးလာတာ Local ပဲ ေၿပာင္းဖိုု ့မွမလိုုတာ ရထားေပၚ ၿပန္တက္လာေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ ၿပံ ုုးစိစိနဲ ့ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီဟာမေလး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့ ဘူတာမွားဆင္းေတာ့မလိုု ့။ အိမ္သစ္က 7 ရထားဘူတာနဲ ့ ၅ မိနစ္ M ရထားဘူတာနဲ ့ ၁၀ မိနစ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တာနဲ ့ ၇ ရထားလိုုင္းပဲ စီးၿဖစ္တယ္။ လိုုကယ္ ၂ ဘူတာစီးၿပီး Express ေစာင့္တာ လိုုကယ္သာ ၃ စီးၿဖတ္သြားတယ္ Express အရိပ္ကိုုေတာင္ မေတြ ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ လိုုကယ္ပဲ ၿပန္စီးေတာ့တယ္။

နယူးေယာက္မွာ ရထားခ သက္သာတယ္ ဘယ္စီးစီး  ၂ က်ပ္ခြဲ ။ အဝင္ပဲ ကဒ္ၿဖတ္ရတယ္ အထြက္ ၿဖတ္စရာမလိုု။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာေတာ့ ဘူတာလိုုက္ ၿဖတ္တာ ဆယ္ဘူတာေလာက္ဆိုု ၄ က်ပ္ခြဲ တေန ့ကိုု ၁၀ ။ ဒါေတာင္ ကားပါကင္ခ ၅ က်ပ္၊ ဓာတ္ဆီ၊ အာမခံေၾကး မပါေသးဘူး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ ရံုုးတက္တာ ကားခ၊ ရထားခက ၄၀၀ကေန ၅၀၀ ၾကားပဲ။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ တလလံုုး ၾကိ ုုက္သေလာက္စီး Unlimited Card က ၁၁၃ က်ပ္ပဲက်တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြကိုု Unlimited Card ဝယ္ထားၿပီး ၂ ေယာက္သံုုးၾကတာ အလုုပ္ခ်ိန္ မတူရင္ေပါ့။ Unlimited  Card ဝယ္ထားၿပီး ၁ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ကဒ္က ပါးပါးေလးဆိုုေတာ့ ဖုုန္းထုုတ္လိုုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုုန္းမွာကပ္ၿပီး က်သြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ႏွေၿမာလိုုက္တာ ။

ခုုေတာ့ Unlimited Card အစား တပတ္ကိုု ၃၀ ေလာက္ပဲထည့္ထားတယ္။ ေပ်ာက္ရင္လည္း အမ်ားၾကီး မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီက SmarTrip ကဒ္ေတြက ကဒ္နံပါတ္နဲ ့ ကိုုယ့္အေကာင့္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ထဲပိုုက္ဆံ ၁၀ ေအာက္ နည္းေနရင္ ခရစ္ကဒ္နဲ ့ AutoLoad လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ေပ်ာက္သြားရင္လည္း အဲဒီကဒ္ကိုုပိတ္ၿပီး က်န္တဲ့ေငြကိုု ေနာက္ကဒ္ဆီ ေၿပာင္းလိုု ့ရတယ္။ မန္ေနဂ်ာမကိုု Unlimited Card ေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း ငိုုၿပေတာ့ နယူးေယာက္ မတ္ထရိုုကဒ္မွာလည္း အဲလိုုမ်ိဳး ရိွပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုုင္းကေန သပ္သပ္ဝယ္ရတယ္။ နံပါတ္ေတြပါတဲ့ မတ္ထရိုုကဒ္ကိုု ေမးလ္နဲ ့ပိုု ့ေပးတယ္၊ ဆယ္ရယ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါသတဲ့။ မေပ်ာက္စဖူး အေပ်ာက္ထူး ေပ်ာက္မဲ့ေပ်ာက္ေတာ့လည္း...။ ေသခ်ာတယ္ ေနာက္ကိုု သတိထားေတာ့မွာ။

Chocolate cake from Financier Patisserie, Grand Central

နယူးေယာက္သားေတြကေတာ့ နယူးေယာက္မွာ ရာသီဥတုုနဲ ့ Subway ရထားက အစိုုးမရဘူးဆိုုပဲ။ မွန္လည္း မွန္ပါတယ္။ ယခုုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Elmhurst အယ္လ္မဟာ့လိုု ့ အမည္တြင္တဲ့ အရပ္မွာ နတ္ဆုလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္၊ မုုိခ်ီလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ ့ ေနထိုုင္ေၾကာင္းဗ်ား။ ဒီအရပ္၊ ဒီေဒသမွာ ေရစက္ရိွသေလာက္ ပန္းသီးစားရေပမေပါ့။

စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၄။

ဘဝရထား စီးေနတုုန္း ခရီးအစကေန ခရီးအဆံုုး ကိုုယ္နဲ ့အတူ တေလွတည္းစီး တခရီးတည္း သြားတဲ့သူက အရွားသား။ တက္တဲ့သူကတက္ ဆင္းတဲ့သူကဆင္း ေရစက္ရိွလိုု ့ ဆံုုၾကတဲ့ခဏေလးမွာ တခ်ိဳ ့ကလည္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြၿဖစ္။ တခ်ိဳ ့က တက္လာမွန္း၊ အတူတူ စီးခဲ့မွန္းေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္မွန္းေတာ့ တန္းမိပါရဲ ့ အသိမိတ္ေတြေတာ့ ၿဖစ္မလာ။ တခ်ိဳ ့ကိုုေတာ့ ဟြန္ ့ ဘယ္လိုုပံုုစံပါလိမ့္ အခ်ိဳးကိုုမေၿပဘူးနဲ ့ ၿမင္ကတည္းက ၾကည့္မရ။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ တိုုက္မိ၊ တက္နင္းမိၾကလိုု ့ အၿမင္မၾကည္။ တခ်ိဳ ့ကတာ့ စကားေလး နည္းနည္းေၿပာဖူးရံုု  သိကႊ်မ္းဖူးရံုုနဲ ့ သူေတာ့ မသိဘူး ကိုုယ္ကေတာ့ ေက်နပ္ေနတတ္တယ္။ ေဟာ... တခါတေလမ်ား သူ ရထားေပၚ တက္လာရင္ လွမ္းေခၚလိုု ့လည္း မၾကား သူကလည္း ကိုုယ့္ကိုုမၿမင္။ အေဝးကေန လွမ္းၿမင္ရ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္၊ စကားေၿပာခ်င္တာမ်ား ကိုုယ့္ကိုု ၿမင္ေလမလားလိုု ့ လွည့္လွည့္ အၾကည့္ေကာင္းတာ ေဘးကလူေတြေတာင္ သတိထားမိတယ္။

စိတ္ဓာတ္၊ စရိုုက္ခ်င္းတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေတြတြ၊ အမူအက်င့္ မတူေပတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေတြေတြ၊ သိရံုုပဲသိ စိတ္ဓာတ္မတူတဲ့သူေတြ၊ အစားေကာင္း စားရရင္၊ စာအုုပ္ေကာင္း ဖတ္ရရင္ အၿမဲသတိရမိသူေတြ၊ ဒီလိုုေနရာမ်ိဳးဆိုုရင္ေတာ့ သူအရမ္းသေဘာက်မွာလိုု ့ ကိုုယ္ေတြးမိတဲ့သူေတြ။ သူတိုု ့ေတြကေတာ့ ကိုုယ္အၿမဲ အမွတ္တရရိွေနသူေတြ။ အဲဒီလိုုမဟုုတ္ဘဲ အမွတ္မထင္ ဖ်ပ္ခနဲ အေၾကာင္းတိုုက္ဆိုုင္မွ သတိရသြား အမွတ္တရၿဖစ္မိသူေတြ။ တခ်ိဳ ့ေတြကေတာ့ ကိုုယ္နဲ ့ ဘယ္လိုုအမွတ္တရမ်ိဳးမွ မရိွလိုု ့ သတိမရ။

သူနဲ ့ကိုုယ္ စခဲ့သိတာ ဘြဲ ့လြန္သင္တန္းတစ္ခုု တက္တုုန္းကေပါ့။ သူက ဆရာကိုု ေမးခြန္းအၿမဲေမးတဲ့၊ ဆရာက ေမးခြန္းတခုု ေမးလိုုက္တိုုင္း ေၿဖဖိုု ့လက္အရင္ေထာင္တဲ့သူ၊ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္။ ဆရာ့ေမးခြန္းကိုုေၿဖဖိုု ့ သူက လက္ေထာင္တိုုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမးခြန္းမေမး၊ စာသင္ခ်ိန္မွာ ခိုုးငိုုက္တတ္တဲ့ ကိုုယ္ကိုု ဆရာက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ ့ သူ တခါမွ ေမးခြန္းမေမးေသးဘူးကြ၊ မေမးလိုုက္ရဘူး မၿဖစ္လိုုက္ရေအာင္ သူ ့ကိုု အခြင့္အေရးေပးလိုုက္ပါဦးလိုု ့ေၿပာရင္ ဒင္းေၾကာင့္ စာေမးခံရတာလိုု ့ ကိုုယ္က မေၾကမနပ္ ဘုုၾကည့္ ၾကည့္ရင္ သူကလည္း သူ မေၿဖရလုုိ ့ မ်က္ေမွာင္ၾက ုုတ္ၾကည့္။ သူ ့မ်က္လံုုးေတြက ကိုုယ္သေဘာက်တဲ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္ ဝိုုင္းဝိုုင္းေလးေလးေတြ။

ကိုုယ္ကေတာ့ အတန္းခ်ိန္ၿပီးတာနဲ ့ အခန္းထဲက အရင္ဆံုုး ထြက္တတ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုုန္းရုုန္း ဗရုုတ္က်တတ္သူ။ သူကေတာ့ အိမ္စာေတြကိုု ေက်ာင္းမွာခအၿပီးလုုပ္တဲ့သူ၊ ဆရာ ့ရံုုးခန္းမွာ စာေတြ ေမးေနတတ္သူ။ စာေမးပြဲနီးၿပီ စာလုုပ္ဦးမွ တိတ္ဆိတ္တဲ့ စာၾကည့္တိုုက္မွာ စာၾကည့္ရင္ေတာ့ၿဖင့္ စာေတြ ပိုုမွတ္မိမွာပဲဆိုုၿပီး ကိုုယ္ရွာေဖြေတြ ့ရိွထားတဲ့ လူရွင္းတဲ့ ေခ်ာင္ေလးဆီအသြား ၿပတင္းေပါက္ကေန မနက္ေနၿခည္ႏုုုႏုုေလးက သူ ့ဆီကိုု ၿဖာက်ေနၿပီး ေဘးတိုုက္ၿမင္ရတဲ့ သူ ့ကိုု အနားသတ္ကာ ေနေရာင္ၿခည္ လင္းလက္ေနတာ အိန္ဂ်ယ္ေလးလားလိုု ့ ထင္မွတ္သြားတယ္။ ေခါင္းေလးအငဲ့ ဆံႏႊယ္အေဝ့မွာ ကိုုယ့္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ သူ ၿပံ ုုးၿပတယ္။ မေန ့ကေတာင္ ကိုုယ္ ဒီကိုုေရာက္ေသးတယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု အေႏွာင့္အယွက္ မေပးခ်င္လိုု ့။ ဘုုရားေရ...မေန ့က ကိုုယ္ ဒီေနရာမွာ စာအုုပ္ကိုုေခါင္းခုု အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။

ရွက္စိတ္နဲ ့ ထူပူရင္း ဘယ္သူလဲလိုု ့ ေမးမလိုု ့ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူက စာအုုပ္ကိုု စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနေလရဲ ့။ ညေနေစာင္း ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ညစာစားဖိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့ ဟုုိဖက္လမ္းမမွာ စက္ဘီးစီးလာတဲ့ သူ ့ကိုုေတြ ့ေတာ့ ကိုုယ္က ဝမ္းသာအားရ လမ္းၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ မၿမင္လိုု ့ပဲလား၊ မႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုု ့ပဲလား၊ ဗရုုတ္က်တဲ့ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု လန္ ့လိုု ့ပဲလား  ေခါင္းေလးေစာင္းငဲ့ၾကည့္တယ္လိုု ့ေတာ့ ကိုုယ္ ထင္မိသား။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီအမူအက်င့္ေတြကိုု မၾကိ ုုက္လိုု ့ အေပါင္းအသင္း မလုုပ္တတ္တာတဲ့။ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ဆရာေတြ ခ်စ္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ရုုပ္ရည္ေၿပပ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းသားကလြဲရင္ သူ ့အေၾကာင္း ကိုုယ္တိုု ့မသိၾကဘူး။ သူကလည္း သီးသန္ ့ဆန္တယ္။

သင္တန္းတစ္ခုုမွာ သူနဲ ့ၿပန္ဆံုုၾကေတာ့  သူက တီေအ ဆရာ့လက္ေထာက္။ မနက္တိုုင္း ေၿဖရတဲ့ ညဏ္စမ္းစာေမးပြဲေတြ၊ ေန ့တိုုင္တင္ရတဲ့ အိမ္စာေတြ၊ ေက်ာင္းသားတေယာက္ခ်င္းစီရဲ ့ ပေရာဂ်က္၊ အုုပ္စုုလိုုက္ ပေရာဂ်က္။ ပေရာဂ်က္ေတြပိလိုု ့ ကိုုယ္တင္တာ ေနာက္က်၊ မၿပီးေသးတဲ့ ကိုုယ့္ပေရာဂ်က္ေတြကိုု သူ ကူညီတယ္။ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခြာနီး ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေဆးမထိုုးခ်င္ဘူး၊ ေဆးပဲေသာက္မယ္လိုု ့ ကိုု္ယ္ဂ်ီက်တာကိုု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့ေမာ့၊ မနာေအာင္ ေဆးထိုုးေပးတတ္တဲ့ ဆရာဝန္မ။ သူတိုု ့ကိုု ႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္ ပန္းအိုုးေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးရင္း ၾကိ ုုက္တာေရြးလိုု ့သူ ့အတြက္ ပန္းအိုုးလက္ေဆာင္ ေရြးခိုုင္းေတာ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္ ေသးေသးေလးေတြပါတဲ့ ပန္းအိုုးေလးေရြးတယ္။

ကဒ္လက္ေဆာင္ကိုု ဖြင့္ဖတ္ခိုုင္းေတာ့ ဟား...မင္း ကိုုယ့္ ေမြးေန ့ကိုု သိတယ္ဆိုုၿပီး တအံ့တၾသ ၿဖစ္တယ္။သူ ဘယ္ေလာက္လွ်ိဳ ့ဝွက္ လွ်ိဳ ့ဝွက္  ကိုုယ္သိပါတယ္ဆိုုတဲ့ အၿပံ ုုးမ်ိဳး ကိုုယ္ ၿပံ ုုးမိေလသလားပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ ့ေမြးေန ့ကိုု တြစ္တာကေန သိတာ။ ေၿပာလိုုက္ခ်င္တယ္ သူ ့ေမြးေန ့ကိုု ကိုုယ္ မေတာ္တဆ သိတာကလြဲလိုု ့ သူ ့အေၾကာင္း ကိုုယ္ ဘာမွမသိဘူးလိုု ့။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ  ကိုုယ့္ညီမဝမ္းကြဲေလး အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဘြဲ ့ၾကိ ုုတက္လိုု ့ ကိုုယ္သြားေတြ ့တုုန္း သူနဲ ့ အမွတ္မထင္ ေတြ ့ခဲ့ေသးတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့မွန္းတဲ့အတိုုင္း သူ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာၿဖစ္တယ္။  မေတြ ့တာေတာင္ ၾကာၿပီေနာ္လိုု ့ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ့ ဝမ္းနည္းမိတာက သူ ကုုိယ့္နာမည္ကိုု မမွတ္မိဘူး။ ကုုိယ္ေနတဲ့ၿမိ ုု ့ကိုု ေၿပာေတာ့ ေၾသာ္ ေဝးသားေနာ္တဲ့။ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ဖူးၾကေပမဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမဟုုတ္ေတာ့ သူနဲ ့ကိုုယ့္ၾကား စကားလံုုးေတြ ရွားပါးလြန္းတယ္။

သူလား အရင္အတိုုင္း မေၿပာင္းမလဲ ေခ်ာေမာခန္ ့ညားဆဲ၊ ထက္ၿမက္တက္ၾကြ လန္းဆန္းဆဲ၊ လွ်ိဳ ့ဝွက္ၿမဲ။ သူဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ အေၿဖမသိတဲ့ ပေဟ႒ိပုုစၦာ တစ္ပုုဒ္။ နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံႏႊယ္ေလးေတြကိုု ေခါင္းေလးငဲ့ကာ သပ္တင္တတ္တဲ့သူကိုု ၿမင္ရင္ အဲဒီလိုုမ်ိဳး ေခါင္းေလးငဲ့တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု သတိရမိတယ္။ ကိုုယ္ သူ ့ကိုု ခ်စ္တယ္လိုု ့လည္း မဆိုႏိုု္င္ဘူး။ သူကလည္း လွ်ိဳ ့ဝွက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိတယ္ ထင္ပါရဲ ့။ သူနဲ ့ကုုိယ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ မၿဖစ္ႏိုုင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္ဖိုု ့ ခံစားခ်က္၊ အၿမင္၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ အိမ္မက္ေတြ ဖလွယ္၊ ၿငင္းခုုန္၊ ရန္ၿဖစ္ဖိုု ့ လိုုေသးတယ္။ အေဝးကေနၾကည့္ၿပီး တိုုက္ဆိုုင္မႈေတြရိွလာခဲ့ရင္ ခဏေလာက္ သတိရရံုု ဒီထက္ မပိုုခဲ့။

သူ ရာထူးတိုုးတဲ့အေၾကာင္း ဆုုိရွယ္မီဒီယာဆိုုဒ္တခုုမွာ ေတြ ့လိုုက္ေတာ့ စိတ္ထဲကေန ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း ေၿပာမိေပမဲ့ စာတတန္ေပတတန္ သြားမေရးၿဖစ္ခဲ့။ ေလာကဓံလိႈင္းေတြေၾကာင့္  သူ ့ႏႈတ္ခမ္းက ခ်ိဳသာတဲ့အၿပံ ုုးေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုုးေနတဲ့ သူ ့ဓာတ္ပံုုသစ္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရတာ ကိုုယ္သိကႊ်မ္းဖူးတဲ့ သူတေယာက္နဲ ့ လံုုးလံုုးမတူေတာ့သလိုု။ ဘယ္တုုန္းကမွ ကိုုယ္မသိဖူးတဲ့ တစိမ္းၿပင္ၿပင္ တစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရသလိုု။ နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြအစား တိုုတိုုကပ္ကပ္ေလးေတြ။ တခါမွ သူနဲ ့တြဲမၿမင္ဘူးတဲ့ မုုတ္ဆိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ၊ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြအစား မ်က္မွန္ေအာက္က ရီေဝေနတဲ့ မ်က္လံုုးေတြ။

တၿခားလူတေယာက္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရသလိုုမ်ိဳး ကိုုယ္ ခံစားမိေတာ့ ကိုုယ့္အရင္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုေတြ၊ ခုုဓာတ္ပံုုေတြကိုု ၿပန္ၾကည့္မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုုးႏွစ္တုုန္းက ကိုုယ့္မ်က္ႏွာ ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ခုုေတာ့ ပါးေတြေခ်ာင္လိုု ့။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ ၿပံ ုုးေနတတ္တဲ့ ကိုုယ့္အၿပံ ုုးေတြက မပီမၿပင္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြနဲ ့ ေတာက္ပလင္းလက္ေနတတ္တဲ့ ကိုုယ့္မ်က္လံုုးေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့မွန္ရီလိုု ့။ ကိုုယ္လည္း တၿခားသူတေယာက္ ၿဖစ္ေနပါေရာလား။

နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံႏႊယ္ေလးေတြကိုု ေခါင္းေလးငဲ့ကာ သပ္တင္တဲ့သူကိုုေတြ ့တဲ့အခါ  အရင္တုုန္းက အဲဒီလိုု ေခါင္းေလးငဲ့ဖူးတဲ့ သူ ့ကိုု  ကိုုယ္ အမွတ္တရ သတိရေလမလား။ ခုုေတာ့ သူ ဆံႏႊယ္ေတြကိုု မသပ္တင္ေတာ့ပါ။ စာသင္ခ်ိန္မွာ မ်က္မွန္ကြယ္ၿပီး ခိုုးငိုုက္၊ စာသင္ခန္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမးခြန္းမေမး၊ စာၾကည့္တိုုက္ရဲ ့ လူအရွင္းဆံုုး ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ စာအုုပ္ကိုုေခါင္းခုု အိပ္ငိုုက္တတ္တဲ့သူေတြကိုု ေတြ ့ရင္ သူ ကုုိယ့္ကိုု အမွတ္တရ သတိရေလမလား။ ခုုေတာ့ ကိုုယ္ အရင္လိုု အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ သူနဲ ့ကိုုယ္ရဲ ့ အမွတ္တရေတြ မႈန္ဝါးလာလိုု ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ေလမလား။ ကိုုယ္ကသာ အမွတ္တရ ရိွခဲ့ေပမဲ့ သူ ့က အမွတ္တရ မရိွခဲ့တာလား။ သူဟာ ကိုုယ့္အတြက္ အေၿဖမရိွတဲ့ ပုုစၦာတစ္ပုုဒ္။

စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄။

ဘဝရထား အတူတူစီးေနတုုန္းက အမွတ္တမဲ့ သတိမထားမိေပမဲ့ ဘယ္လိုုမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုုတ္တရက္ ဘြားကနဲ ေတြ ့လိုုက္ရၿပီးခါမွ အမွတ္တရ ၿဖစ္သြားမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။

ကိုုယ့္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းရယ္လိုု ့ သိပ္မရိွဘူး။ ေက်ာင္းေတြ ခဏခဏ ေၿပာင္းရ၊ ထုုပ္ဆီးထိုုးတမ္း၊ ၾကိ ုုးခုုန္တမ္း ကစားရင္ အၿငင္းသန္၊ ရန္ၿဖစ္ထားရင္ စာေရးခံုုကိုု စည္းတားထားၿပီး နည္းနည္းေလးမွ မေက်ာ္ေစရ၊ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြ၊ အိမ္နားက ကေလးေတြ အုုပ္စုုေတာင့္ေတာ့ ေဆာ့ၾကတာမ်ား ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ ကိုုယ္တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ဆိုုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြ မရိွေသးေတာ့ လမ္းမၾကီးမွာ ကိုုယ္တိုု ့ကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ စာအံခ်ိန္ဆိုု စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက အတန္းေရွ ့ထြက္ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက စာဆိုုရတယ္။ ကိုုယ့္ေခါင္းစည္းၾကိ ုုး၊ လြယ္အိတ္ကိုု ေဆာင့္ဆြဲေၿပးတတ္တဲ့ သေကာင့္သားေတြကိုု ကိုုယ္က စာလံုုးဝ မေထာက္ေပးဘူး။ ကိုုယ္ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုုးဆိုုးဝါးဝါးေလး။

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့မွ ကိုုယ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးခါနီးေတာ့ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ကိုုယ့္ဇာတိၿမိ  ုု ့ေလးက တေပါင္းလဘုုရားပြဲေတာ္ကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့နယ္ဖက္မွာေတာ့ တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန ့ကေန လၿပည့္ေန ့အထိ ၁၅ ရက္တိုုင္တိုုင္ က်င္းပတဲ့ အဲဒီဘုုရားပြဲေတာ္က အစည္ကားဆံုုး။ ငယ္ငယ္တုုန္းက ၿမိ ုု ့ေပၚကိုုလည္း အေရာက္အေပါက္နည္းေတာ့ ဘုုရားပြဲေတာ္ခ်ိန္မွာမွ လိုုအပ္တာေတြ ဝယ္ၿခမ္းရတာ။ ခုုေခတ္ ကုုန္စည္ၿပပြဲလိုုေပါ့။ ပြဲေတာ္ေနာက္ဆံုုးေန ့ဆိုုရင္ ေစ်းသည္ေတြက ၿပန္မသယ္ခ်င္ေတာ့လိုု ့ ဒစ္စေကာက္နဲ ့ေရာင္းေတာ့ ေစ်းဝယ္သူေတြနဲ ့ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုုး စည္တယ္။

သဲေသာင္ၿဖ ူၿဖ ူ၊ ပင္လယ္ၿပာၿပာ၊ အုုန္းပင္စိမ္းစိမ္း၊ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ၿမိ ုု  ့ေလးကိုု ကားလမ္းမေပါက္ဘူး။ ေရလမ္းခရီး သေဘၤာနဲ ့သြားရတာဆိုုေတာ့ ပင္လယ္ မၿမင္ဘူး၊ သေဘၤာမစီးဖူးတဲ့ ရန္ကုုန္သူ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အေတြ ့အၾကံ ုုသစ္။ ေဖာ္ေရႊပ်ဴငွာ ရိုုးသားၾကတဲ့ နယ္သားေတြကိုု သေဘာက်မဆံုုး။ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆပ္တဲ့ ပင္လယ္ေလကိုု ရႈရိႈက္ၿပီး သန္ ့ရွင္းလတ္ဆပ္ ဆီနည္းတဲ့ ေတာဟင္းေတြက ခံတြင္းၿမိန္လြန္းလိုု ့ သူတိုု ့တသက္ မေမ့ႏိုုင္တဲ့ ခရီးေလးပါတဲ့။ အမွတ္မထင္ ဘြားကနဲ ေတြ ့လိုုက္ရၿပီး ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ ့ေတာ့ေပမဲ့ ကိုုယ္တိုု  ့ေတြ အမွတ္တရ ရိွေနတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုုိ အဲဒီခရီးစဥ္မွာပဲ ဆံုုေတြ ့ခဲ့တယ္။


သူငယ္ခ်င္း ေနေကာင္းလား ...
ဒီအသံ ေသခ်ာပါတယ္ ကိုု္ယ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကိုု သိတာ။ ဆိုုင္ကယ္ကိုု ေဖေဖ့လက္ထဲထည့္ၿပီး ေမွာင္ရိပ္ထဲက အသံရွင္ကိုု ဘယ္သူလဲလိုု ့ စူးစမ္းေနတုုန္း အလင္းေရာင္ထဲမွာ ၿမင္လိုုက္ရသူက
ကိုုသက္...
သူ ့ကိုု မွတ္မိလိုု ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ ၿပံ ုုးတယ္။ သူ ့အၿပံ ုး၊ သူ ့မ်က္ဝန္း၊ သူ ့မ်က္ႏွာ ငယ္ငယ္ကအတိုုင္း ဘာဆိုုဘာမွ မေၿပာင္းလဲပါလား။ အဲ အရပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွည္လာတယ္။

ေန ့လည္ကေတာင္ တစ္ေခါက္ လာေသးတယ္။ ဘုုရားပြဲက ၿပန္မေရာက္ေသးဘူးဆိုုလိုု ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚခဲ့ေလ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္သြားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေၿပာရေအာင္။ ဦး ကႊ်န္ေတာ္တိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္မလိုု ့။ အၿပန္က်ရင္ ကႊ်န္ေတာ္ လိုုက္ပိုု ့ေပးမွာပါ ေနာက္က်ရင္ စိတ္မပူပါနဲ ့။ ကိုုယ္တိုု ့ၿမိ ုု  ့က သံုုးဆိုုင္တည္းေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္ေတြထဲမွာ ကိုုယ့္အိမ္နဲ ့အနီးဆံုုး၊ ကိုုယ္တိုု ့နဲ ့ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ဖူးတဲ့ မမေအးဆိုုင္မွာ ထိုုင္ၾကတယ္။

ကႊ်န္ေတာ္ ကိုုသက္ပါ။ သူနဲ ့ အထက္တန္းေက်ာင္း အတူတူ တက္ခဲ့တာ။ သခ်ာၤေမဂ်ာနဲ ့ အေဝးသင္ တက္ေနတာ ဒီႏွစ္ဆိုု ဘြဲ ့ရၿပီ။ ႒ာနမႈးရဲ ့ ပီေအဆိုုေတာ့ ႒ာနမႈးသြားတဲ့ေနာက္ လိုုက္ေနရတာ။ မမေအးက မင္းေရာက္ေနတယ္လိုု ့ ေၿပာလိုု ့။ ကိုုကိုု (ကိုုယ့္ေမာင္ေလးရဲ ့သူငယ္ခ်င္း) ကေတာင္ ခုုပဲ ဘုုရားေပၚတက္သြားတယ္ေၿပာလိုု ့ ကိုုယ္ လိုုက္ရွာေသးတယ္။ ေၾသာ္ ကိုုယ္တိုု ့က အဆင္းကိုု တၿခားဖက္က ဆင္းတာ။ ဘုုရားပြဲက လူတအားမ်ားတယ္ ရွာဖိုု ့ မလြယ္ဘူး။ လူကြဲသြားရင္၊ လူေပ်ာက္သြားရင္ ၾကီးၾကပ္ေရးမႈးရံုုးကိုုသြားၿပီး ေလာ္စပီကာနဲ ့ ေအာ္ခိုုင္းရတယ္။ ညေနေစာင္း မင္းအိမ္ကိုု တစ္ေခါက္ ေရာက္ေသးတယ္။ မင္းတိုု ့ မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ ၉  တန္း စာေမးပြဲေနာက္ဆံုုးေန ့မွာ ေဖေဖ လာေခၚလိုု ့ ရန္ကုုန္ကိုု ကိုုယ္ေၿပာင္းသြားကတည္းက သူနဲ ့ မေတြ ့ေတာ့။ ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္ ေလာက္ ရိွၿပီပဲ။

ကိုုယ္တိုု ့ခြဲခြာတုုန္းက အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္။ ခုုၿပန္ေတြ ့ၾကေတာ့ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္။  စီးကရက္ကိုု မီးညိွ မီးခိုုးေငြ ့ေတြကိုု ပါးစပ္ကေန မႈတ္ထုုတ္ရင္း ကိုုယ္မသိတဲ့ သူ ့ဘဝအေၾကာင္း ေၿပာၿပတယ္။ သူ ့အေမနဲ ့ စကားမ်ားၿပီး ရန္ကုုန္ကိုု ထြက္ခဲ့တယ္။ ပိုုက္ဆံမရိွလိုု ့ထမင္းငတ္ခဲ့တဲ့ေန ့ေတြ၊ အိမ္မၿပန္ဘူး ၿဖစ္လာသမွ် ခါးစည္းခံမယ္ဆိုုၿပီး မာနနဲ ့ ၾကိ ုုးစားရုုန္းကန္ခဲ့တာေတြ၊ အလုုပ္ထဲက အခက္အခဲေတြ၊ သူ ေနမေကာင္းေတာ္ေတာ္ၿဖစ္တာ သူ ့ေမေမကသိသြားလိုု ့ ငိုုယိုု အိမ္ကိုုၿပန္ခဲ့ဖိုု ့ေခၚေတာ့မွ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္၊ မိခင္ကိုုလည္း သနား၊ ေနမေကာင္းလိုု ့ အိမ္လြမ္းေနတာဆိုုေတာ့ အိမ္ၿပန္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။


ဟင္ နင္ ရန္ကုုန္ကိုုေရာက္ေနတာ ငါ့ကိုု ဆက္သြယ္တာ မဟုုတ္ဘူး ကိုုယ္က မခ်င့္မရဲေၿပာေတာ့  နင္ ရန္ကုုန္မွာ ေနမွန္းသာသိတာ အဆက္အသြယ္မရိွဘူးေလလိုု ့ သူေထာက္ၿပတယ္။ ငါ့ကိုု သူငယ္ခ်င္းလိုု ့ မေခၚနဲ ့။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုုယ့္ကိုု မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုုးၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုုန္းက သူ ကိုုယ့္ကိုု သူငယ္ခ်င္းလိုု ့ မေခၚပါဘူး အဲ ..ဘယ္လိုုေခၚပါလိမ့္။ သူက စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္ ကိုုယ္တိုု ့စကားဝိုုင္းမွာ သူက အေၿပာသမား ကိုုယ္တိုု ့အားလံုုးက နားေထာင္သမား။ မမေအးကပါ မနီးမေဝးကေန နားေထာင္ေနေလရဲ ့။ ေစာေစာအိပ္ယာဝင္တဲ့ နယ္ၿမိ ုု  ့ေလးမိုု ့ ည ၁၀ ဆိုုရင္ တအိမ္ၿပီးတအိမ္ မီးေတြပိတ္။ လမ္းသြားလမ္းလာ ဆိုုင္ကယ္ေတြလည္း ရွင္း။ ေရေႏြးအိုုး ထပ္ၿဖည့္ရတာလည္း တအိုုးၿပီးတအိုုး။

ထိုုင္ခံုုပုုပုုေလးမွာ ထိုုင္ရတာၾကာလိုု ့ ေညာင္းညာေပမဲ့ သူ ေၿပာတာေတြကိုု စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကတယ္။ ဇင္ေယာ္ေတာင္ပံမ်က္ခံုုး၊ ဆံႏြယ္ေခြေခြ၊ ၿပံ ုုးလိုုက္ရင္ ၾကယ္ကေလးေတြလိုု ေတာက္ပတတ္တဲ့ မ်က္ဝန္းညိ ုုညိုု၊ ၾကီးမားၿပန္ ့ကားတဲ့ နားရြက္၊ ပါးစပ္နားရြက္ခ်ိတ္မတတ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ  ုုက္ ၿပံ ုုးတတ္တဲ့ အၿပံ ုုး၊ အသားညိုုညိုု၊ အရပ္ရွည္ရွည္၊ အားလံုုးက ခ်စ္ခင္ေအာင္ ေၿပာဆိုုတတ္တဲ့ သူ ့ကိုု ေငးၾကည့္ရင္း သူ အရင္အတိုုင္း မေၿပာင္းလဲပါလားလိုု ့ ေတြးေနမိတယ္။ စီးကရက္ေတြ တလိပ္ၿပီးတလိပ္ေသာက္လိုု ့ ခိုုင္ေမက ေဆးလိပ္ေလွ်ာ့ေသာက္ဖိုု ့ေၿပာေတာ့ သူ ေဆးလိပ္ၿဖတ္ဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားေနတယ္တဲ့။ မမေအးက ဆိုုင္ပိတ္ေတာ့မယ္လိုု ့ ေၿပာလာေတာ့မွ ကိုုယ္တိုု ့စကားဝိုုင္း သိမ္းတယ္။ ဟုုတ္ပါရဲ  ့လမ္းသြားလမ္းလာေတြလည္း ရွင္းလိုု ့ တၿမိ  ုု ့လံုုး အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဖိုုးကိုု အိမ္ရွင္ၿဖစ္တဲ့ ကိုုယ္က ေပးမယ္၊ သူက ေပးမယ္လိုု ့ ၿငင္းခုုန္ၾကတာ မမေအးက ဘယ္သူမွ မေပးနဲ ့သူ ဒကာခံတယ္လိုု ့ေၿပာမွ ၿငင္းခုုန္တာ ရပ္ေတာ့တယ္။

ရန္ကုုန္အိမ္ ဖုုန္းနံပါတ္ကိုု ကိုုယ္ရြတ္ၿပေပမဲ့ သူ မွတ္မိမယ္မထင္။ နယ္ေတြကိုု လွည့္လည္သြားလာေနရတဲ့သူတစ္ေယာက္ ဖုုန္းဆက္ပါ့မလား။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ ့ကိုုယ္က အဲဒီေလာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာ မဟုုတ္ဘူးေလ။ ၿမိ ုု ့ၾကီးေတြထက္ ေလထုုညစ္ညမ္းမႈနည္းေတာ့ နယ္ၿမိ ုု ့ေလးရဲ ့ ညခ်မ္း ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္ေရာင္စံုု လင္းလက္ေနတယ္။ လၿပည့္ခါနီးမိုု ့ လေရာင္ရႊန္းၿမေနသလိုု တေပါင္းညခ်မ္းေတြမွာ ေလညွင္းေလးက ေအးစိမ့္စိမ့္ေလး တိုုက္ခတ္ေနတယ္။ သူနဲ ့ ဒီမွာ ၿပန္ေတြ ့လိမ့္မယ္လိုု ့ ကိုုယ္ ဘယ္လိုုမွ မထင္ထားဘူးဆိုုေတာ့ သူလည္းပဲတဲ့။ နက္ၿဖန္ဆိုု ဒီၿမိ ုု  ့ေလးက ထြက္ခြာရမယ္ လံုုၿခံ ုုေရးေၾကာင့္ ဘယ္ၿမိ  ုု ့ဆိုုတာ သူ ့မွာ ေၿပာခြင့္မရိွပါဘူးတဲ့။

ကိုုယ္တိုု ့စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ မိသားစုု၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ေတြ၊ ၾကိ ုုက္တဲ့ အစားအသာက္၊ စာအုုပ္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ ယံုုၾကည္ခ်က္ေတြ ကိုုယ္တိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဘယ္လွ်ိဳ ့ဝွက္ခ်က္မွ ရိွမေနခဲ့ဘူး။ မင္း ကိုုသက္အေၾကာင္း ကိုုယ္တိုု ့ကိုု တခါမွ မေၿပာၿပဖူးဘူးေနာ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ကိုုယ့္ဘဝမွာ အမွတ္တမဲ့ ရိွေနခဲတဲ့လူတစ္ေယာက္ အဲဒီေန ့မတိုုင္ခင္ကေပါ့။ အဲဒီညကေတာ့ ကိုုယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝတုုန္းက အမွတ္တမဲ့ ရိွခဲ့ဖူး ၊ အတန္းတူ၊ က်ဴရွင္တူ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းဆိုုေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းမၿဖစ္၊ ကုုိယ္ရဲ ့ ရွားပါးလွတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ကုုိသက္အေၾကာင္း ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ေၿပာၿပခဲ့တယ္။


အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ကိုုယ္တိုု ့ၿမိ ုု ့မွာ  ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းတက္တဲ့သူ မရိွသေလာက္ဘဲ။ ၿမိ ုု ့မွာ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း၊ က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းရိွေတာ့ ၿမိ ုု ့ပညာေရးက နယ္မွာထက္ေတာ့ သာတယ္။ ပညာေရးကိုု အေလးထားတဲ့ ေဖေဖက မမၾကီး ၉  တန္းေရာက္ေတာ့ ၿမိ  ုု ့ေက်ာင္း သြားထားတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ၿမိ ုု ့့မွာ ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းသြားတက္တာ မမၾကီးက ပထမဆံုုး။ ဆယ္တန္းကိုု ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္တဲ့အၿပင္ ဂုုဏ္ထူးထြက္ေတာ့ ကိုုယ့္အလွည့္ေရာက္ေရာ ၈ တန္းႏွစ္ကတည္းက ၿမိ ုု  ့ပိုု ့တယ္။ မမၾကီး တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက ၿမိ  ုု ့ေပၚမွာ နာမည္အၾကီးဆံုုးေက်ာင္း၊ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းသလိုု၊ စည္းကမ္းၾကီး၊ ဝင္ခြင့္ခက္တယ္။ မမၾကီးရဲ  ့ ညီမဆိုုေတာ့ ဝင္ခြင့္ အခက္အခဲမရိွဘူး။

ကိုုယ္တိုု ့ၿမိ  ုု ့ေလးမွာ ပထမဆုုရခဲ့ေပမဲ့ ၿမိ ုု ့ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုုးခန္း အီးခန္းပဲ ရတယ္။ ေတာ္မွ ေအခန္း ဝင္ခြင့္ရမယ္တဲ့။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြရဲ ့အသိ  ဆရာမအိမ္မွာ ထမင္းလခေပးေနတယ္။ မမေအးက ၁၀ တန္း ကိုုယ္နဲ ့ တအိမ္တည္း အတူတူေန၊ ေက်ာင္းအတူတူ တက္တယ္။ ဆရာမက အရင္တုုန္းက ကိုုယ္တိုု ့ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္တာ။ ခုုေတာ့ ေတာင္ေပၚေက်ာင္းမွာ သင္တယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္မွာ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း မိန္းကေလး။ ကိုုယ္တိုု ့က်ဴရွင္ဝိုုင္းမွာ ကိုုသက္၊ ေက်ာ္သူရဆိုုတဲ့ တရုုတ္ကေလး၊ အက္တန္ကြတ္ခ်ာနဲ ့တူတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္ေလး၊ ကိုု္ယ္မမွတ္မိတဲ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေယာက္။

ေက်ာ္သူရက အဂၤလိပ္စာေတာ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာညံ့တဲ့ ကိုုယ္က ယက္ယက္ကန္ကန္။ ဝါးရံုုစာအုုပ္ဆိုုင္က Grammer စာအုုပ္ေတြဝယ္ၿပီး ေလ့က်င့္ရတယ္။ ၿမိ ုု ့မွာ ေဆာ့ဖိုု ့သူငယ္ခ်င္းမရိွ၊ ေဆာ့ရမဲ့အရြယ္လည္း မဟုုတ္ေတာ့ စာၾကိ ုုးစားၿဖစ္တယ္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ အၿမဲပထမရတယ္။ ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲမွာ အတန္းငါးခန္းလံုုးရဲ  ့ ပ႒မရေတာ့ ေအတန္းကေကာင္ေတြ ဘယ္သူလဲလိုု ့ လာၾကည့္တယ္။ ၉ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေအခန္းေရာက္သြားတယ္။ တနယ္လံုုးက ေက်ာင္းသားေတြ ေၿပာင္းလာလိုု ့ေက်ာင္းသားေတြ အရမ္းမ်ားသလိုု ေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတယ္။ ေအခန္းက ေကာင္မေလးေတြ၊ ၿမိ ုု ့သူေတြက ဘာလိုု ့ဒီေလာက္ လွၾကပါလိမ့္။ ကိုုယ္က အသားမည္းမည္း၊ ဘိုုေကဆံပင္၊ နားကပ္တြဲေလာင္း၊ ရွပ္အက်ႌ၊ စကပ္ကားကား၊ သနပ္ခါးဘဲၾကား။


ကိုုယ္တိုု ့ေက်ာင္းက ၈ တန္းအထိ စကပ္ဝတ္လိုု ့ရတယ္။ ၉  တန္းေရာက္ေတာ့ ရင္ဖံုုးအကႌ်၊ ထမီ ဝတ္ရတယ္။ ထမီကိုု ခပ္ရွည္ရွည္ ဖုုန္သိမ္းေနေအာင္ ဝတ္တဲ့စတိုုင္ ေခတ္စားတယ္။ ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးမႈးက တုုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ရွပ္အကႌ် ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး ၿဖ ုုတ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ သနပ္ခါးပါးကြက္ကြက္တဲ့ေက်ာင္းသူ၊ ပုုဆိုုး ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ထမီကိုု ဖုုန္သိမ္းေနေအာင္ ဝတ္တဲ့သူေတြကိုု တုုတ္နဲ ့ရိုုက္တယ္။ ေက်ာင္းတံခါးဝ မေရာက္ခင္ မ်က္ႏွာက သနပ္ခါးပါးကြက္ေတြကိုု လက္နဲ ့ပြတ္ ဖ်က္ရတယ္။ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးမႈး ေရွ ့မေရာက္ခင္ ေကာင္ေလးေတြက ခ်က္ၿပ ုုတ္ပုုဆိုုး၊ ေကာင္မေလးေတြက ထမီတိုုတိုု ၿပန္ဝတ္ၾကၿပီး သူေက်ာ္သြားရင္ ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ဖုုန္သိမ္းၾကၿပန္ေရာ။ ေက်ာင္းကိုု လွည့္ေနတုုန္း ၿပင္ဝတ္ဖိုု ့အခ်ိန္မမွီလိုု ့ မိသြားရင္ေတာ့ ေၿခသလံုုးကိုု ခပ္စပ္စပ္ကေလး ရိုုက္တယ္။

မင္းတိုု ့အစ္မေတြ၊ အစ္ကိုုေတြ လက္ထက္တုုန္းက ထမီက တိုုတာမ်ား ဒူးအထက္ ေရာက္တယ္။ ထမီဝတ္တာ စကပ္ဝတ္တာလား ထင္ရတယ္။ ငါေရွ  ့ေရာက္ရင္ နည္းနည္းရွည္သြားၿပီး ငါ့ကြယ္ရာမွာ တိုုသြားၿပန္ေရာ။ ေဟာ...မင္းတိုု ့လက္ထက္လည္းေရာက္ေတာ့ ရွည္တာမ်ား တံၿမက္စည္းလွည္းစရာ မလိုုဘူး။ ထမီက လွည္းေပးသြားမလား မွတ္ရတယ္။ ေၾသာ္ ေခတ္...ေခတ္ ။ စတိုုင္က်တာထက္ ထမီညစ္ပတ္လိုု ့ ကိုုယ္က ထမီရွည္ရွည္ ဖုုန္သိမ္းမဝတ္သလိုု  သူကလည္း ခ်က္ၿပ ုုတ္မဝတ္ဘူး။ လူပ်ိဳေပါက္၊ အပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ဆိုုေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းရင္ စာလိုုက္ေပးတာ၊ က်ဴရွင္အသြားမွာ လိုုက္စကားေၿပာၾကပမဲ့ သူ ဘယ္ေကာင္မေလးေနာက္လိုုက္တာ မေတြ  ့ဖူးဘူး။

သူတိုု ့အိမ္ေရွ ့မွာေရာင္းတဲ့ တြန္းလွည္းသည္ဆီက ဆီးသီး၊ ေခါက္မုုန္ ့သြားဝယ္ရင္ ကုုလားမလိုု ့ ကိုုယ့္ကိုု လွမ္းေအာ္တယ္။ ေဒါပြတဲ့ ကိုုယ္က မ်က္ေစာင္းထိုုး နင္ကမွ တကယ့္ ကုုလားအစစ္လိုု ့ ၿပန္ေအာ္တယ္။ ေအတန္းက ေကာင္ေတြကိုုေက်ာ္ၿပီး အဆင့္ငါးရတာ ဘယ္သူလဲကြလိုု ့ သူမသိသလိုု ဘာလိုုလိုုနဲ ့သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ေမးရင္ ကိုုယ္က နင္ နာမယ္ဆိုုတဲ့ပံုုစံနဲ ့လက္သီးေထာင္ၿပတယ္။ မနက္ ၇ နာရီ က်ဴရွင္မတက္ခင္ အိမ္နားက မုုန္ ့ဟင္းခါးဆိုုင္မွာဆံုုရင္ စကားဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာဘူး။ အတန္းထဲမွာလည္း သူက သူ ့အုုပ္စုုနဲ ့သူ။ ကိုုယ္က ကိုုယ့္အုုပ္စုုနဲ ့ကိုုယ္။


သူက ေအခန္းကေပမဲ့ စာၾကိ ုုးစားတဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုုတ္ဘူး။ ဘဝဆိုုတာ တုုိတိုုေလးကြ စာေတြကိုုပဲ ဖိလုုပ္ေနလိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ မေပ်ာ္လိုုက္ရရင္ အသက္ၾကီးလာလိုု ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုုန္းက ဘာမွအမွတ္တရ မရိွပါလားလိုု ့ ေတြးမိရင္ ဝမ္းနည္းစရာၾကီး။ နင္ ဘယ္ေလာက္ၾကိ ုုးစားၾကိ ုုးစား အဆင့္တစ္ မရဘူး။ နင့္ထက္ ေတာ္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး။ သူမ်ားနဲ ့ မၿပိ ုုင္နဲ ့ ကိုုယ့္ဘာသာၿပိ  ုုင္။ ၾကိ ုုးစားသင့္သေလာက္ ၾကိ ုုးစား ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ ေပ်ာ္ပါကြလိုု ့ ဆံုုးမသလိုုမ်ိဳး စကားအတည္အတံ့ေၿပာရင္ စာမက်က္ခ်င္တဲ့ ဆင္ေၿခဆင္လက္ေတြလိုု ့ ကိုုယ္က မဲ့ရြဲ ့တယ္။

သူေၿပာတာလည္း ဟုုတ္ပါတယ္။ ကိုုယ္ အေသအေၾက ၾကိ ုုးစားေပမဲ့ အဆင့္တစ္မေၿပာနဲ ့ အဆယ့္ ၂၀ တြင္းေတာင္ မဝင္ဘူး။ စာေတာ္တဲ့သူေတြ ၾကည့္လိုုက္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ ့ သူ တိုု ့လိုု ဦးေႏွာက္မ်ိဳးေလး လိုုခ်င္လိုု္က္တာ။ စာစီစာကံုုး ေရးၿပီးၿပီလားလိုု ့ လာေမးရင္ ကိုုယ္ေရးထားတာေတြ ၿပ။ သူက ဖတ္ၿပီး နင့္စာစီစာကံုုးက စာစီစာကံုုးစာအုုပ္ သံုုးေလးအုုပ္ထဲကဟာေတြ ကူးထည့္ထားတာပဲလိုု ့ မွတ္ခ်က္ေပးရင္ ေအး ငါက ကူးပဲကူးတတ္တယ္ နင့္ဘာသာ စဥ္းစားၿပီးေရးလိုု ့ စာအုုပ္ကိုု ၿပန္ဆြဲၿပီး ဘုုေတာတယ္။ အန္တီေဆြက ကိုုသက္ ဘာလာလုုပ္တာလဲ။ စာစီစာကံုုး အိမ္စာေပးထားတာ သမီးေရးထားတာ လာဖတ္ၿပီး ကူးခ်သေလး ဘာေလးနဲ ့ ေလက်ယ္ေနလိုု ့ နင့္ဘာသာေရးလိုု ့ ဘုုေတာလႊတ္လိုုက္တာလိုု ့ မေက်မနပ္တိုုင္ရင္ အန္တီေဆြက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ ့ မွတ္မိပါတယ္ အတူးေရ...မွတ္မိပါတယ္ အသက္ေရ...ငယ္ကကႊ်မ္းတဲ့ ငယ္ကႊ်မ္းေဆြ စသလိုု ေနာက္သလိုု ဆိုုတတ္တယ္။

သမၼတရပ္ကြက္ဖက္မွာ ဘိုုင္အိုုက်ဴရွင္တက္ၿပီး ၿပန္လာရင္ ည ၉  နာရီထိုုးၿပီဖိုု ့ တလမ္းလံုုးက အိမ္ေတြ တံခါးေတြပိတ္ မီးေတြပိတ္ၾကၿပီ။ သရဲေၿခာက္တယ္လိုု ့ နာမည္ၾကီးတဲ့လမ္းကိုု ၿဖတ္တဲ့အခ်ိန္ မီးေရာင္မရိွရင္ လြယ္အိတ္ကိုု စလႊယ္သိုုင္းလိုု ့ တဖုုန္းဖုုန္းၿမည္ေအာင္ ေၿပးေတာ့တာပဲ။ မီးေရာင္လက္လိုု ့ သူ ့အဘြားအိမ္ေရွ  ့ ေစ်းဆိုုင္ေလးထဲမွာ သူ ့ကိုု ေတြ ့ရင္ေတာ့ အေၾကာက္ေၿပၿပီး အေၿပးရပ္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းက သိမ္ထဲမွာ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖိုု ့၊ ပန္းလဲဖိုု ့၊ သန္ ့ရွင္းေရးလုုပ္ဖိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့အခန္းက အလွည့္က်ရင္ မိန္းကေလးအမ်ားစုုက သစ္သီးေတြ၊ မုုန္ ့ေတြ ယူလာၿပီး ကပ္ၾကတယ္။ ဘုုရားဝတ္ၿပ ုုၿပီးလိုု ့ ဆြမ္းေတာ္စြန္ ့ရင္  ကိုုယ္ကပ္တာကိုုယ္စြန္ ့ဆိုုေပမဲ့ အေကာင္းဆံုုးမုုန္ ့ေတြကိုု ေကာင္ေလးေတြက စြန္ ့သြားတာမ်ားတယ္။ ကိုုယ္မုုန္ ့က သူ ့လက္ထဲမွာ ၿပန္ေတာင္းေတာ့ ပတ္ေၿပးတယ္။


ေဒါသထြက္လိုု ့ နင္ ထမင္းရည္ေသာက္တဲ့အေကာင္လိုု ့ ေအာ္ရင္ ဟင္ ထမင္းရည္ေသာက္တာမ်ား အဆန္းလုုပ္လိုု ့ လူတိုုင္း ထမင္းရည္ေသာက္တာပဲ။ ကိုုယ္ ဆိုုလိုုခ်င္တာက သူ ငယ္ငယ္တုုန္းက သူ ့အေမက ရံုုးသြားေနတုုန္း ႏိုု ့မတိုုက္ႏိုုင္(အဲဒီေခတ္တုုန္းက ႏိုု ့ဗူးေတြက အရမ္းေစ်းၾကီးတယ္) ။ မိခင္ႏိုု ့အစား ထမင္းရည္ကိုု ထန္းလ်က္နဲ ့ တိုုက္ရတယ္လိုု ့ အန္္တီေဆြေၿပာတာ ကိုုယ္ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားဖူးထားေတာ့ သူ ့ကိုုႏွက္တာ ဒင္းက စိတ္မတိုုတဲ့အၿပင္ ဒင္းကိုု ဟာဒယရႊင္ေဆး တိုုက္ေကႊ်းသလိုု။ ကိုုယ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုုန္း သူ စက္ဘီးၿဖတ္သြားရင္ ကိုုယ့္ဆံပင္ကိုု ဆြဲသြားတတ္တယ္။ သူ ့ေနာက္ေက်ာကိုု ခဲလံုုးနဲ ့ထုုရင္ လွ်ာထုုတ္ၿပ ေၿပာင္ၿပတယ္။

ဗ်ာဒိတ္ေပးဘုုရားၾကီး ရပ္ကြက္တိုုင္းကိုု လွည့္လည္အပူေဇာ္ခံရင္ ကိုုယ္ေနတဲ့လမ္းက မဲႏိႈက္စရာ မလိုုဘူး။ ဘုုရားၾကီးအလႈရွင္က ကန္လမ္းကဆိုုေတာ့ အထူးအခြင့္အေရးအၿဖစ္ ကန္လမ္းက ပထမဆံုုး ပင့္ေဆာင္တယ္။ သူတိုု ့အိမ္ေရွ ့မ႑ပ္ထိုုးေတာ့ မနက္ေစာေစာ ဘုုရားၾကီးကိုု ပန္းသြားကပ္ရင္ အလႈရွင္ေတြက ေကႊ်းေမႊးတယ္။ ကိုုယ္ၾကိ ုုက္တဲ့ ဘဲသားဆန္ၿပ ုုတ္ဆိုုေတာ့ အသားကုုန္တီးေနတုုန္း ၾကိတ္လွခ်ည္းလားဟ သံုုးပန္းကန္ေတာင္ သိလား ဒီမ႑ပ္တစ္ခုုလံုုးမွာ နင္ အတီးဆံုုးဟ ဂုုဏ္ယူပါတယ္ဟာလိုု ့ အနားလာေလွာင္ရင္ ငါ့ပါးစပ္နဲ ့ ငါစားတာ နင့္ပါးစပ္ ငွားစားလိုု ့လား သူမ်ား စားႏိုုင္တာကိုု မနာလိုုမၿဖစ္နဲ ့လိုု ့ ေလသံတိုုးတိုုးနဲ ့ ရန္ေထာင္ရင္ ထံုုးစံအတိုုင္း သူက တဟားဟား။

ဘုုရားၾကီးတက္၊ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ စက္ဘီးေတြကိုု ၿပိ ုုင္စီး၊ ေဆာင္းရာသီဆိုု ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ပိတ္ဖြင့္တဲ့ ညေစ်းတန္း မုုန္ ့ဆိုုင္ေတြမွာ မုုန္ ့တီ၊ အၾကာ္သြားစား၊ ေစ်းၾကီးမွာ ေလွ်ာ့ပင္းထြက္ၾကေပမဲ့ သူမဟုုတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့။ ဧရာဝတီတိုုင္းရဲ  ့ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဆိုုေပမဲ့ လွ်ပ္စီးမီး မွန္မွန္မရ၊ ၿမဝတီကလႊင့္တဲ့ ပိုုးမင္းသားနဲ ့ သိုုင္းဝိညာဥ္ ရုုပ္သံဇာတ္လမ္းတြဲေလာက္သာ ၾကည့္စရာရိွ၊ တိုုင္းမဂၢဇင္းဝယ္ၿပီး စာအုုပ္အဖံုုးကပ္၊ နယ္မွာ က်န္းမာသေလာက္ ၿမိ ုု ့ေရာက္မွ တေရွာင္ေရွာင္ၿဖစ္လိုု ့ ေဆးခန္း ခဏခဏသြားရ၊ ဝါတြင္းဆိုု အဘြားတိုု ့နဲ ့ ဥပုုသ္ေစာင့္၊ စက္ဘီးတစီးရိွရံုုနဲ ့ တၿမိ  ုု ့လံုုး ပတ္ႏိုုင္တဲ့ ကိုုယ္ရဲ ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝက ဘာမွမထူးၿခားလွဘူး။ သူ ့စာအုုပ္ဖံုုးမွာ "အတၱဟိ အတၱေဟာ နာေထာ"လိုု ့ ေရးထားတယ္။ အဲဒီတုုန္းက အၿပင္စာအုုပ္ သိပ္မဖတ္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိ။ ဘုုရားေဟာတဲ့စကား "မိမိကုုိယ္သာ ကိုုးကြယ္ရာ"လိုု ့ အဓိပၺါယ္ရတယ္လိုု ့ အန္တီေဆြ ေၿပာၿပတယ္။ သူ ့တိုု ့မ်က္စိေရွ ့မွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့သူမိုု ့ အန္တီေဆြတိုု ့က သူ ့ကိုု ခ်စ္ၾကတယ္။ သူဟာ ကိုုယ့္ကိုု အၿမဲစိတ္တိုု၊ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုုပ္တဲ့ ေကာင္ဆိုုးေလးတစ္ေယာက္အၿဖစ္သာ ၿမင္မိတယ္။


၉  တန္း စာေမးပြဲေနာက္ဆံုုးေန ့မွာ ကိုုယ့္ေဖေဖ လာေခၚလိုု ့ ရန္ကုုန္ကိုု ေၿပာင္းရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ဝင္းခ်စ္ ဓာတ္ပံုုဆိုုင္မွာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္၊ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ဖိုု ့ ခ်ိန္းထားတာလည္း အထမေၿမာက္။ ခုုေတာ့လည္း အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူဆိုုတာ ကိုုယ္ မမွတ္မိေတာ့။ သူ ့အစ္ကိုု  ကိုုရဲက ေခ်ာတယ္ ရုုပ္ရွင္မင္းသား လႊင္မုုိးနဲ ့တူတယ္လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။ ဒါဆိုု လႊင္မိုုးညီ လန္မိုုးေပါ့။ ဟား..ဟား... ေကာင္းတယ္ ဒီနာမည္ သူနဲ ့လိုုက္တယ္။ နယ္အိမ္ေတြဆိုုေတာ့ အိမ္သာက အိမ္မၾကီးနဲ ့လွမ္းတယ္။ တစ္ေယာက္က အိမ္သာသြားခ်င္တယ္ဆုုိရင္ က်န္တဲ့သူေတြအကုုန္လံုုး လိုုက္ေစာင့္။ လန္မိုုးတိုုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္တန္ခိုုး ၿပလိုု ့ အဲဒီညက ကိုုယ္တိုု ့သံုုးေခါက္ေလာက္ အိမ္သာေၿပးရတယ္။

ေနာက္ေန ့မနက္ေစာေစာ သူ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့အခ်ိန္ ကိုုယ္က အိပ္ယာက ႏိုုးကာစ မ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ရေသးဘူး အိပ္မႈန္စုုန္ဖြား။ သူငယ္ခ်င္းေရ ကိုုယ္ သြားေတာ့မယ္လိုု ့ ဆိုုင္ကယ္ေနာက္ကေန လက္ၿပလက္ႏႈတ္သြားတဲ့ အညိုုေရာင္ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္။ အဲဒီတုုန္းက ကိုုယ္တိုု ့ၿပန္ေတြ ့ၾကလိမ့္ဦးမယ္လိုု ့ ထင္မိသား။ အေလာင္းစည္သူမင္း တည္ထားခဲ့တာလိုု ့ ဆိုုၾကတဲ့ ၿမိ  ုု ့ဦးေတာင္ေပၚဘုုရားကိုု သြားဖူးၾကတယ္။ ဆည္းလည္းသံ တညံညံ၊ စိမ္းညိ ုု ့ညိ ုု ့ ၿမင္ရတဲ့ ၿပင္ခရိုုင္ကႊ်န္း၊ ဟိုုးအေဝးမွာ မိႈင္းၿပၿပေလး ၿမင္ရတဲ့ ေဒသခံေတြက လိပ္ကႊ်န္းလိုု ့ေခၚတဲ့ သမီးလွကႊ်န္း ၊ ၿဖတ္သန္းခုုတ္ေမာင္းသြားတဲ့ စက္ေလွ၊ မိုုးကုုပ္စက္ဝိုုင္း အဆံုုးအထိ ၿမင္ရတဲ့ ပင္လယ္ၿပာၿပာ၊ သဲေသာင္ၿဖ ူၿဖ  ူ၊ လိႈင္းပုုတ္သံ၊ တရုုတ္စကားပြင့္ေတြ သင္းထံုုေနတဲ့ ဘုုရားေတာင္ေပၚကေန ၿမင္ရတဲ့ရႈခင္းကိုု ေငးေမာရင္း မနက္က ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်က္ႏွာသစ္ေနခ်ိန္မွာ သူ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့အေၾကာင္း ေၿပာၿပတယ္။

ခဏေလးပဲေတြ ့လိုုက္ရေပမဲ့ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းအကုုန္လံုုးက သူ ့ကိုု သေဘာက်တယ္။ ကိုုယ့္ကိုု တေလးတစားနဲ ့ ခ်စ္ၿမတ္ႏိုုးတယ္လိုု ့ သူတိုု ့အားလံုုး ခံစားမိတယ္ဆိုုတဲ့စကားၾကားေတာ့ ကိုုယ့္မွာ ရယ္လိုုက္ရတာ။ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ ခ်စ္သူ မရိွဘဲေနပါ့မလားဟ။ ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုုး၊ အရင့္က်က္ဆံုုး ခိုုင္ေမက ဘဝကိုုရုုန္းကန္၊ ခရီးအၿမဲသြားလာေနရေတာ့ ခ်စ္သူရိွဦးမယ္ မထင္ဘူး။ ကိုုယ္တိုု ့သေဘာက်တယ္ကြ စဥ္းစားေနာ္။ ကိုုယ္က အသားညိုု ညိုု၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဝါသနာပါ၊ ေဘာလံုုးကန္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ စကားလံုုးေတြနဲ ့ ပစ္ေပါက္တတ္၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္ အနီေရာင္ေလး လြယ္တတ္တဲ့ ခိုုင္လိုု ့ကုုိယ္နာမည္ေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းသိပ္မလာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုု ေၾကြေနခ်ိန္ေပါ့။ စာေမးပြဲနီးၿပီ ခိုုင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကိုု လာၿပီနဲ ့တူတယ္လိုု ့ မခ်င့္မရဲ ကိုုယ္ေရရြတ္ရင္ ၿဖိ  ုုးေဝက ကိုုယ့္နားရြက္ကိုု ဖြဖြေလး လိမ္ဆြဲတယ္။


အဲဒီ ပဲဘဝင္ကိုု တေန။ ဟိုုက နင္ ၾကိ ုုက္မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ နင္ကသာ နင့္ကိုု ခ်စ္တယ္လိုု ့ ထင္ပါတယ္ေလး ဘာေလးနဲ ့။ တကယ္ခ်စ္ရင္ အနားလာမွာေပါ့ကြ။ ခိုုင္ ကိုုယ့္ကိုုခ်စ္တာ မင္းတိုု ့မသိပါဘူး ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း သိတာလိုု ့ ကိုုယ္က ခိုုင့္ဖက္ကနာရင္ ခိုုင့္ထက္ လန္မိုုးေလးက ယံုုၾကည္စိတ္ခ် အားကိုုးေလာက္တဲ့ ေယာက်ာ္းေကာင္းကြ စိတ္ကူးမလြဲနဲ ့လိုု ့ ခိုုင္ေမက ကိုုယ္ အၿမင္မွန္မ်ား ရေလမလားလိုု  ကိုုယ့္ေခါင္းကိုု ထုုတယ္။ စကားနည္းတဲ့ ဝတ္ရည္ကပါ သူနဲ ့ကိုုယ့္ကိုု ေပါင္းရလိမ့္မယ္လိုု ့ သူထင္တယ္လိုု ့ အေသအခ်ာ ဆိုုလာေလေတာ့ ကိုုယ့္မွာ ရယ္ရၿပန္ေရာ။ ကိုုယ္နဲ ့ေလာင္းေၾကးထပ္ခ်င္ပါသတဲ့။ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း သူနဲ ့ကိုုယ္ ေပါင္းစည္းရမယ္လိုု ့ သူတိုု ့ယံုုၾကည္ၾကတယ္ဆိုုပဲ။ သူဟာ တည္ၾကည္တဲ့ ေယာက်ာ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုုတာ ကိုုယ္ ယံုုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့သူနဲ ့ကိုုယ္ အဆက္အသြယ္လည္း မရိွ။ ဘယ္လိုုလုုပ္ ခ်စ္သူၿဖစ္မွာတုုန္းဟ။ အေနေဝးရင္ ေသြးေအး၊ အခ်စ္ဆိုုတာ ႏွစ္ႏွစ္ပဲခံတယ္၊ အခ်စ္ဆိုုတာၾကီးကိုု မယံုုၾကည္တဲ့ ကိုုယ္က ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္ ဆံုုစည္းမယ္လိုု ့ မယံုုၾကည္ဘူး။

တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုုယ္တိုု ့ၿပန္ေတြ ့ၾကလိမ့္ဦးမယ္လိုု ့ ထင္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန ့ကတည္းက ကိုုယ့္ဘဝထဲက သူ အၿပီးအပိုုင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့တာပါ။ ကိုုယ္တိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူ၊ ႏိုုင္ငံၿခားေရာက္တဲ့သူ၊ နယ္မွာ တာဝန္က်တဲ့သူနဲ ့မေတြ ့ၿဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဇာတိၿမိ ုု  ့ေလးကိုု ကိုုယ္ မၿပန္ၿဖစ္တာလည္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အေတာ္ၾကီးၾကာမွ ကိုုယ္တိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၿဖစ္ရင္ ၿဖိ ုုးေဝက သူနဲ ့ ေတြ ့ေသးလားလိုု ့ သတိတရ ေမးတတ္တယ္။  ၿပန္ေတြ ့ခဲ့ရင္ေတာင္ ကိုုယ္ သူ ့ကုုိ မွတ္မိပါ့မလား။ ကိုုယ္တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက အတန္းလိုုက္ စုုရိုုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုုမရိွ ။ ကင္မရာ လူတိုုင္း မကိုုင္ႏိုုင္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခ်င္ရင္ ဓာတ္ပံုုဆိုုင္သြား။ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမဟုုတ္ေတာ့ အတူတူတြဲရိုုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုုမရိွ။ ကိုုယ္ ဘယ္လိုုပဲေတြးေတြး ေဆးၿပယ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုုတစ္ခ်ပ္လိုု သူ ့မ်က္ႏွာကိုု ဝါးဝါးေလးပဲ မွတ္မိတယ္။

မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္ မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ရုုတ္တရတ္ ဘြားကနဲေပၚလာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေရ ေနေကာင္းလားလိုု ့ အစခ်ီၿပီး သူ ့ဘဝ အေတြ ့အၾကံ ုုေတြကိုု ေၿပာၿပေလမလား။ ကမၻာေၿမၾကီးရဲ ့ တမိုုးေအာက္မွာေရာ သူ ရိွေသးရဲ  ့လား။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ကမၻာေၿမနား ၿဖတ္သန္းသြားတဲ့ ၾကယ္ကေလးလိုု ကမၻာေၿမေပၚကေန ကိုုယ္ ခဏေလး လွမ္းၿမင္လိုုက္ရတာပါ။ သက္တမ္းကုုန္လိုု ့ ေၾကြလႊင့္သြားေလၿပီလား။ အေၿပာက်ယ္လွတဲ့ စၾကာဝ႒ာထဲ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ေရာက္ေနပါလိမ့္။ မထင္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ရုုတ္တရတ္ ဘြားကနဲ  ကမၻာေၿမနား ၿဖတ္သန္းသြားေလမလား။

စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၄။

All Photos are from Google.

မ်ိဳးရိုုးထဲမွ ဆိုုးေပၾကီးမ်ား...ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မ အၾကိ ုုက္တူတဲ့ ဆရာသုုေမာင္ စာအုုပ္အမည္ေလးပါ။ သူတိုု  ့အမ်ိဳးေတြထဲက ဆိုုးၾကေပၾကသူေတြအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ထားတာ ခ်စ္စရာေကာင္းေပမဲ့ အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ငါတိုု ့မေကာင္းေၾကာင္း ေရးတဲ့အေကာင္ဆိုုၿပီး အၿမင္ကပ္ၾကသတဲ့။

ဆရာသုုေမာင္တိုု ့အဘြား၊ ဒါရိုုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ဆရာသာဓုုရဲ ့အေမက သိမ္ၾကီးေစ်းမွာ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုုးၿပီး ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္။ ေန ့တိုုင္း သတင္းစာကိုု  အစကေနအဆံုုး  စာမတတ္တဲ့အဘြားကိုု စာတတ္တဲ့အဘိုုးက ဖတ္ၿပရသတဲ့။ အဘိုုး ေက်ာ္ခ်ရင္ အဘြား ဘယ္လိုုလုုပ္ သိသလဲေမးေတာ့ ငါက သူ ့မ်က္လံုုး၊ အမူအယာေတြကိုု ေသခ်ာၾကည့္ေနတာ ဒင္း ေက်ာ္ခ်လိုု ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ တစ္ေန ့ေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုုးရ ဆုုေငြထုုတ္ထားတဲ့ လူဆိုုးၾကီးတစ္ေယာက္ ရုုပ္ဖ်က္ၿပီး သိမ္ၾကီးေစ်းကိုု ေရာက္လာတာ ပါးနပ္တဲ့၊ သတင္းစာ အၿမဲဖတ္တဲ့ အဘြားက ရိပ္မိသတဲ့။

သူ ့ေစ်းဗန္းထဲက ငရုုတ္သီးမႈန္ ့ေတြနဲ ့ လူဆိုုးမ်က္ႏွာဆီကိုု ပစ္ေပါက္ၿပီးေတာ့ ဖမ္းတာ ငရုုတ္သီး မ်က္စိထဲ ဝင္သြားလိုု ့ ပူစပ္ပူေလာင္ၿဖစ္ေနတဲ့ လူဆိုုးက အငိုုက္မိၿပီး အဖမ္းခံရသတဲ့။ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္က ဆုုေငြနဲ ့ ေသနတ္လား၊ ဓားလား တခုုခုုပဲ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္အၿဖစ္ ခ်ီးၿမွင့္တယ္။ အဘြားက စိတ္ဆိုုးတိုုင္း အဲဒီ ဓား (သိုု ့မဟုုတ္) ေသနတ္ တဝင့္ဝင့္ ရမ္းလြန္းလိုု ့ ေယာက်ာ္းၿဖစ္သူေရာ၊ သားသမီးေတြကပါ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္ကိုု ၿပန္သိမ္းဖိုု ့ ေတာင္းပန္ၾကသတဲ့။


အလုုပ္ကေန ၿပန္လာရင္ အိမ္ကိုု တန္းၿပန္မလာဘဲ အိမ္ေဘးကေနၿဖတ္ၿပီး စေမာေလးဆီသြားတဲ့ အဘိုုး စီးလာမဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု အဘြားက လမ္းထိပ္ကေန ေစာင့္ဖမ္းသတဲ့။ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ အဘိုုးပါမွန္း ဘယ္လိုုလုုပ္သိသလဲဆိုုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ အေကာင္ေတြက ငါ့ကိုုၿမင္ရင္ မူမမွန္လိုု ့ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ မင္းတိုု ့အဘိုုးပါမွန္း သိတာေပါ့။ အဘြားက ရပ္လိုု ့ဆိုုလိုုက္တာနဲ ့ ဘတ္စ္ကားေတြက ရပ္ေပးရၿပီး ကားေပၚတက္ရွာတာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုုင္နာမည္ေတာင္ အဘြားအမည္တြင္သြားပါသတဲ့။

ဖဲရႈံးရင္ ဖဲခ်ပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ၿပီး အမယ္ေလး... ေသပါေတာ့မယ္...ခုု ခ်က္ခ်င္း ငါ့ကုုိ ေဆးရံုုပိုု ့...ေသပါေတာ့မယ္လိုု ့ ေအာ္ဟစ္သတဲ့။ သူ ့အေမအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ဆရာသာဓုုက အတန္ခပ္ၾကီးၾကီး အသစ္က်ပ္ခႊ်တ္ ပိုုက္ဆံေတြကိုု ယပ္ေတာင္လိုုလုုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာနားကပ္ ယပ္ခပ္ေပးလိုုက္ရင္ တက္မတက္ ခ်က္မတက္ ၿဖစ္ေနတာေတြ ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္။ နတ္ဝင္သည္ေတြ နတ္ထြက္သြားသလိုုမ်ိဳး။ သူတိုု ့အမ်ိဳးေတြထဲက ဆိုုးၾကေပၾကသူေတြအေၾကာင္း ခ်စ္စႏိုုးနဲ ့ ေရးထားတာမ်ား တကယ္ဖတ္လိုု ့ေကာင္းတဲ့ စာအုုပ္ေလး။

ကႊ်န္မတိုု ့က မိဘေတြရဲ ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေၿမမဟုုတ္တဲ့ အရပ္ေဒသမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး၊ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းလိုု ့ ဆိုုၾကသလိုု အမ်ိဳးေတြထက္ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ပိုုတြယ္တာတယ္လိုု ့ ဆိုုရမလားဘဲ။ ဒီေတာ့ မ်ိဳးရိုုးထဲက ဆိုုးေပၾကီးေတြအေၾကာင္း သိပ္မသိဘူး။ အဲ ကႊ်န္မတိုု ့မိသားစုုထဲက ဆိုုးေပေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အဲဒီသိုုးမည္းေလးက ကႊ်န္မတိုု ့မိသားစုု သိုုးၿဖ ူေတြထဲမွာမိုု ့ သူ ့အမည္းေရာင္က ေပၚလြင္ထင္ရွားေနတာနဲ ့ တူပါရဲ ့။ တၿခားသိုုးမည္းေတြနဲ ့ ယွဥ္လိုုက္ရင္ သူ ့အမည္းက အေရာင္ေဖ်ာ့ေနၿပန္ေရာ။


ငယ္ငယ္တုုန္းက ကႊ်န္မတိုု ့အတန္းမွာ ႏွစ္တိုုင္း ပထမဆုုရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ဂုုပ္ဝဲဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စင္းစင္း၊ အသားၿဖ ူၿဖ ူ၊ ဘယ္သန္၊ ဂ်ပန္မေလးနဲ ့တူၿပီး ဂါဝန္လွလွေလးေတြ ဝတ္တတ္တယ္။ သူ ့အေမကလည္း အရမ္းဂရုုစိုုက္တယ္။ အေမေရ အဲဒီေကာင္မေလးက သတင္းစာဖတ္တတ္ေနၿပီ အေမ့သမီးက ဘာမွမဖတ္တတ္ေသးဘူး စာက်က္ခိုုင္းဦးလိုု ့ မၾကီးက အေမ့ကိုု တိုုင္ေလ့ရိွတယ္။ ကႊ်န္မ ေလးတန္းေရာက္ေတာ့ ၇ ေယာက္တည္း ရိွတဲ့အတန္းမွာ ပထမဆုု ရတယ္။ ဆုုဆိုုတာကိုု သိသြားလိုု ့နဲ ့ တူပါရဲ  ့ အဲဒီေနာက္ပိုုင္း ဆုုေတြ အၿမဲရတယ္။

မၾကီက ႏွစ္တိုုင္း ဆုုရတယ္။ ၈ တန္းအစိုုးရစစ္ တၿမိ ုု ့နယ္လံုုးမွာ အဆင့္ ၂၀ ဝင္လိုု ့ ငပုုေတာၿမိ ုု ့မွာ ဆုုသြားယူရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့အိမ္မွာ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြရဲ ့ ဆုုရလတ္မွတ္ေတြကိုု မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး ခ်ိတ္ထားတယ္။ အဲဒါေတြ နာဂစ္နဲ ့ပါသြားရွာၿပီ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မအတြက္ အေဖ၊ အေမက ဆုုအၿမဲ တက္ယူရေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဆုုတခုုမွ မရဖူးဘူး။ စာေမးပြဲရႈံးရင္ အိမ္ကိုု ရီပိုု ့ကတ္မၿပ ၿငိမ္ကုုပ္ေနတတ္ၿပီး အမွတ္မ်ားရင္ေတာ့ၿဖင့္ အေဖ့ေရ... အေမ့ေရ ...သား...ဘယ္ေလာက္ရတယ္လိုု ့ၿဖင့္ တလမ္းလံုုးၾကားေအာင္ လမ္းထိပ္ကေန ေအာ္ဟစ္လာတတ္တယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မင္း အစ္မေတြ ေၿခရာ တစ္စက္ေလးမွကိုု မမွီပါလားကြလိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။

မၾကီးနဲ ့ ကႊ်န္မၾကားမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ေပမဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ အာဇိနာဆိုုလား ဘာဆိုုလားေပါက္လိုု ့ ေသသြားတယ္တဲ့။ ေခတ္မွီေဆးဝါးမရိွ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ မရိွတဲ့ ေတာနယ္ေဒသမိုု ့ မေသသင့္ဘဲ ေသရတာလိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလည္းၿဖစ္၊ အငယ္ဆံုုးလည္းၿဖစ္၊ သူ ့ေမြးၿပီးမွ စီးပြားတက္ဆိုုၿပီး အလိုုလိုုက္ခံရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာ ဝါဝင္ၿပီဆိုရင္ ဦးရွင္ၾကီး ပင့္ၾကတယ္။ ဦးရွင္ၾကီးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးစိုုက္၊ ဖေယာင္းတိုုင္ထြန္း၊ ေကာက္ညွင္း၊ ထန္းညက္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ကႊမ္းရြက္ ကပ္ၿပီး ေရငန္တေၾကာ အပိုုင္စိုုးပါတဲ့......ဦးရွင္ၾကီးခင္ဗ်ား...။ ဝတ္ၿဖ ူစင္ၾကယ္ဝတ္ၿပီး အသံဝါၾကီးနဲ ့ (အသံဝါ၊ အသံနက္ အသံကိုု အေရာင္ဆိုုးတာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးပဲ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ  ့) ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဦးေအာင္ၿမတ္အသံၾကားရင္ ေမာင္ေမာင္တိုု ့ ေၿပးေတာ့တာပဲ။ ဦးရွင္ၾကီး ဆြမ္းပင့္က စြန္ ့မဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ထန္းလ်က္ကိုု ေမွ်ာ္တာ။


ေမာင္ေမာင့္အတြက္ နာမည္ေရြးေတာ့ ေဗဒင္တြက္တဲ့ ဦးေအာင္ၿမတ္က သူ ့ေၾကာင့္ စီးပြားတက္သလိုု သူ ့ေၾကာင့္ပဲ ကုုန္မယ္လိုု ့ ေဟာလိုုက္သတဲ့။ အေမ ေရြးခိုုင္းလိုု ့ ဘာဘူကုုလားဆီကေန သူေရြးေပးတဲ့ ေအာင္ဘာေလ ထီလက္မွတ္က သိန္းဆုုကိုု  တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္လံုုးနဲ ့ လြဲသြားသတဲ့။ အစပ္မစားႏိုုင္တဲ့ သူ ့အတြက္ ၾကက္ဥ အၿမဲေၾကာ္ေပးရတယ္။ လက္က်ိဳးလိုု ့ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးတာ လက္ကေကာက္ေနလိုု ့ ၿပန္ခ်ိဳးရတယ္။ ဟိုုင္းၾကီးတကႊ်န္းလံုုးမွာ လက္သံုုးခါက်ိဳးတာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္တယ္ရဲ ့။ သူ ့ေခတ္သူ ့အခါက သူ အကဲဆံုုး၊ ေမ်ာက္မူးလဲေလး၊ တခ်က္ေလးမွကိုု ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတာ။ မၾကီးက သူ ့ဘာသာ ေအးေအးေနတတ္သူ၊ ကႊ်န္မက မဟုုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ၾကဲ။ ေမာင္ေမာင္က အိမ္မွာဆိုုရင္ ဘယ္လိုုတီးလိုုက္မယ္ေလး ဘာေလးနဲ ့ လက္သီးက တၿပင္ၿပင္။ သူမ်ား ေဆာ္ထည့္လိုုက္လိုု ့ ညိွမည္းစြဲတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ ၿပန္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။

ကႊ်န္မတိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ေတာနယ္ဆိုုေတာ့ ကင္မရာမရိွ။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရမွန္းလည္း မသိ။ အိမ္ေတြလည္းေၿပာင္းေတာ့ ဓာတ္ပံုုေတြလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ကႊ်န္မတို ့ညီအစ္မမွာ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုဆိုုလိုု ့ ၿပန္ၾကည့္စရာေတာင္ မရိွဘူး။ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဘယ္လိုုပံုုစံေလးလဲလိုု ့ ကႊ်န္မက ေမးရင္ ဝဝကစ္ကစ္ ၿဖ ူၿဖ ူေလးလိုု ့ အေမနဲ ့မၾကီးက ေၿဖတတ္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေမာ္တင္စြန္းဘုုရားပြဲမွာ သူ ့ထက္ၾကီးတဲ့ ဝါးေသနတ္ၾကီးလြယ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာေပးနဲ ့ ၿမင္းစီးရိုုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုုေလးရိွတယ္။ ဓာတ္ပံုုထဲမွာေတာင္ ေသနတ္ကိုု လက္ကမခ်ဘူး။ ေသနတ္ၿပီး ေသနတ္ ေသနတ္ဆိုုင္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ေသနတ္ အဲေလာက္ၾကိ ုုက္လိုု ့ ၾကီးလာရင္ စစ္ဗိုုလ္ၿဖစ္မလားမွတ္တယ္။ ၿပန္မေၿပာ နားမေထာင္ ေၿပာဆိုုဆံုုးမရတာ ခက္လြန္းလိုု ့ စစ္တပ္ထဲပိုု ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္ ဒင္းက စစ္တပ္ထဲ လံုုးဝမဝင္ဘူးတဲ့။ ကႊ်န္မတိုု ့ကလည္း စစ္တပ္ထဲ ပိုု ့မယ္လိုု ့သာဆိုုတာ ကႊ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္၊ နက္ၿပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းေတြကိုု တိုုင္းၿပည္၊ ၿပည္သူေတြရဲ ့ အသက္အိုုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကိုု ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူထက္  ကႊ်န္မတိုု ့ ေကႊ်းေမြးေပးကမ္း ေထာက္ပံ့ရသူေတြလိုု ့ ၿမင္ၾကတာကိုုး။

တီဗြီဂိမ္းေတြ ေပၚလာေတာ့ တီဗီြဂိမ္းေဆာ့တာမ်ား ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလည္း ေမးမေနနဲ ့ ဂိမ္းဆိုုင္မွာ။ ဂိိမ္းေဆာ့လြန္းလိုု ့ မ်က္စိေတြနီ၊ အတီးခံရေပမဲ့လည္း ေဆာ့ၿမဲေဆာ့ဆဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ပုုသိမ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေတာ့ အသိမိတ္ေဆြအိမ္မွာ ထမင္းလခေပးေနတယ္။ ေတာနယ္မွာ ဗိုုက္ကားေအာင္ စားေသာက္လာတဲ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ၿမိ  ုု ့ေပၚေရာက္ေတာ့ စေကးနဲ ့ စားရတာ အစပိုုင္းက ဗိုုက္မဝဘူး။ ထမင္းမဝဘူး အေဖ့ေရလိုု ့ ေၿပာလိုုက္တာ အေဖနဲ ့အေမ တညလံုုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ပညာေရးေကာင္းေစခ်င္လိုု ့ ၿမိ ုု ့ေပၚပိုု ့မိတာ မွားၿပီလား။ စရိတ္ၾကီးတဲ့ ၿမိ  ုု ့ေက်ာင္းစရိတ္ကိုု လစဥ္မွန္မွန္ ပိုု ့ႏိုုင္ပါမလား။ လစဥ္ပိုု ့ေငြကိုု ပိုုေပးတတ္သလိုု တလတေခါက္ ၿမိ ုု ့တက္လာၿပီး ကႊ်န္မတိုု ့ေတြကိုု ထမင္းဆိုုင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေခၚေကႊ်းေလ့ရိွတယ္။


သူမ်ားအိမ္မွာေနဖူးမွ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း စည္းကမ္းတက်ၿဖစ္သြားတဲ ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြကိုုၾကည့္ၿပီး အေဖက  ပုုသိမ္အိမ္ကိုု ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူ ့သားေတာ္ေမာင္ကိုုလည္း ထားခ်င္ေပမဲ့ ငယ္ေသးလိုု ့ လက္မခံေသးဘူးတဲ့။ ရန္ကုုန္မွာ တကၠသုုိလ္ တက္ခ်င္တဲ့ မၾကီးေၾကာင့္ ရန္ကုုန္ကိုု ေၿပာင္းဖိုု ့ ဖန္လာတယ္။ အေဖ လာေခၚတဲ့အခ်ိန္ ကႊ်န္မက ကိုးတန္းႏွစ္ဝက္ ၿဖစ္ေနလိုု ့ ကိုုးတန္းေၿဖၿပီးတဲ့ေန ့မွာပဲ အေဖက လာေခၚပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၆ တန္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္ေရာက္လာတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္မွာ တိုုက္ခန္းဝယ္လိုုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က သူမ်ားအိမ္မွာ မေနဖူးလိုုက္ဘူး။ ဒီေကာင္ သူမ်ားအိမ္မွာ မေနဖူးလိုု ့ အခ်ိဳးမေၿပတာလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီမေတြက ဆုုိၾကတယ္။

ရန္ကုုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့ ေပ်ာက္သြားလိုု ့ မၾကီးဆိုု ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားပဲ။ အရပ္ကူပါ၊ လူဝိုုင္းပါ၊ ရွာၾက၊ ေဖြၾကေတာ့ မိန္းနားက တကၠသိုုလ္ေဘာလံုုးကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုုးကန္ေနတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီလိုု ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ ့ထြင္းတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေတြ ့ခ်င္ရင္ သူ ့ကစားတတ္တဲ့ ၈ လမ္းက ဂိမ္းဆိုုင္မွာ သြားရွာရတယ္။ အေမ၊ အစ္မေတြ လာရွာရင္ သူက စိတ္ဆိုုးၿပန္ေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ လွည္းတန္းမွာ သြားထားလိုု ့မၿဖစ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ က်ဴရွင္သြားတယ္ဆိုုၿပီး က်ဴရွင္မေရာက္ဘဲ အိမ္နဲ ့က်ဴရွင္ၾကား ေပ်ာက္သြားရင္ ဒုုကၡ။ အိမ္နားက သူ ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သူနဲ ့သူ ့ငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဝိုုင္း စီစဥ္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာက ေရာက္ေနၿပီ ေမာင္ေမာင္က မေရာက္ေသးလိုု ့ ဖုုန္းဆက္ေခၚမွ အူယားဖားယား ေၿပးတယ္ ဟိုုဖက္လမ္းက က်ဴရွင္အိမ္ကုုိ။ စာမက်က္ဘူးလိုု ့ ဆရာမက ေၿပာရင္ စာက်က္ဖိုု ့ကိုု အေဖ၊ အေဖ၊ အစ္မေတြ တအိမ္လံုုးက ဝိုုင္းဆူ။ သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ဒီဖက္နားကဝင္ ဟိုုဖက္နားကထြက္။

အေဖက ငါ့သမီးႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတာ သိေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ မင္းက်မွ တအိမ္လံုုး အေကာင္းမေနရ ကႊ်တ္ကႊ်တ္ကိုုညံ။ သူ ့ကိုုယ္ကိုုသူ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး၊ ၃ လံုုး ထြက္မယ္ဆိုုလိုု ့ သူ ့ဂိုုက္က တအံ့တၾသၿဖစ္လိုု ့။ သူ ့လိုုမ်ိဳး စာမက်က္ဘဲ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး ထြက္မယ္လိုု ့ ေၿပာတဲ့လူ သူ ့တသက္မွာ မေတြ ့ဘူးေသးပါဘူးတဲ့။ သူ ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ တခုုခုုၿဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္တဲ့။ ဘဝင္ေလဟပ္ သူ ့ကိုုယ္သူ အထင္ၾကီးေနတာ။ ဂုုဏ္ထူးဘယ္ႏွစ္လံုုးမွန္းလဲ ေမးရင္ေတာင္ မသိေသးပါဘူး ေအာင္စာရင္းထြက္မွ အေၿဖသိရမယ္လိုု ့ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေၿဖရတာ သူ ့အလွည့္က်မွ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး အေသအခ်ာတဲ့။ ကႊ်န္မေတာင္ သခ်ာၤနဲ ့ သိပၺံ ႏွစ္လံုုးေတာ့ ေသခ်ာတယ္လိုု ့ ေၿပာခဲ့တာ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့မွ ၿမန္မာစာပါထြက္မွန္းသိတာ။ ၿမန္မာစာ ေၿဖႏိုုင္ေပမဲ့ မမွန္းရဲဘူးေလ ၿမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာဆိုုတာ ထြက္ဖိုု ့အရမ္းခက္တာ။


အဂၤလိပ္စာ ေၿဖတဲ့ေန ့က်မွ သူေတာ့ က်ေတာ့မယ္၊ ၿခစ္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုုလိုု ့ ေအာင္မေလး ၿခစ္ေတာ့ မၿခစ္ခ်ပါနဲ ့ေအာင္ခ်င္ေအာင္ မေအာင္ခ်င္ေန ၿပီးေအာင္ေၿဖပါလိုု ့ ေတာင္းပန္ရတယ္။ ေအာင္မယ္လိုု ့ ထင္တားတဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းက က်ၿပီး က်မယ္လိုု ့ ထင္ထားတဲ့သူက ေအာင္တယ္ ေမာ္ထေရးရွင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ ဂုုဏ္ထူးလား ေဝးစြ။ ဒဂံုုတကၠသိုုလ္မွာ ပထမဆံုုး စတက္တဲ့ေန ့က ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္လိုုက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကႊ်န္မေမာင္ေလးမိုု ့ ဂရုုတစိုုက္ ကူညီၾကတယ္။ ေက်ာင္းမသြားဘူးလားလိုု ့ ေမးလိုုက္ရင္ ဆရာမ မလာ၊ ရိုုးေကာထိုုးဖိုု ့ ေက်ာင္းသြားရသလိုုပဲ။ ေက်ာင္းကလည္း အေဝးၾကီး၊ တေနကုုန္ ဝထၳဳဖတ္ၿပီး ၿပန္လာတာ။ ေက်ာင္းကိုု ဘာလုုိ ့ အပင္းပန္ခံ  သြားေနမွာလဲ အိမ္မွာႏွပ္ေနတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္တဲ့။

ဟုုတ္လည္း ဟုုတ္ပါတယ္။ ကံ့ေကာ္ေတာ၊ ေၿမနီလမ္း၊ ဦးခ်စ္၊ ဂ်ပ္ဆင္၊ အင္းလ်ားကန္၊ အင္းလ်ားေဆာင္ တကၠသိုုလ္ဝထၳဳေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝဆိုုတာ ဝထၳဳထဲကနဲ ့ အၿပင္မွာ လံုုးဝကြာတယ္။ ကားကိုု တနာရီ၊ တနာရီခြဲေလာက္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြအၿပည့္ လမ္းေတြကိုု  ဒိုုင္နာကားက ဒံုုးပ်ံႏႈန္းနဲ ့ ဖိုုက္တင္ပေလးၾကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ ့ ဗိုုက္ၿဖည့္ဖိုု ့ ကန္တင္း အရင္ေၿပးရတယ္။ ၿမိ ုု ့စြန္ မိဘေတြ မၿမင္နိုုင္တဲ့ ေနရာဆိုုေတာ့ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မွ အရက္သမား၊ ဖဲသမား ၿဖစ္ၾကသူေတြ ဒုုနဲ ့ေဒး။ ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္ေတာင္ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ ပ်င္းေတာ့ သူ ့ကိုု အတင္းမတိုုက္တြန္းေတာ့ဘူး။

ေဒးတက္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုု ့ အေဝးသင္ေၿပာင္းမယ္ဆိုုေတာ ့ အေဖက သေဘာမတူဘူး ။ သူ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုုင္ခ်ိန္မွာ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ  ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘဝကိုု ရေစခ်င္လိုု ့တဲ့။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တဲ့သူကိုု နားခ်လိုု ့လည္း အလကား။  အေဝးသင္တက္ေတာ့ အဆိုုင္းမင့္ေတြကိုု တၿခားတစ္ယာက္ကိုု လုုပ္ခိုုင္းတယ္။ သြားတင္ရင္ေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္သြားတင္ရတယ္။ ၿမန္မာၿပည္ရဲ ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကလည္း တကယ္ေလပါတယ္။ စာေမးပြဲနီးရင္ ခိုုးခ်ဖိုု ့ စာအုုပ္ေလးေတြ ဝယ္ထားတယ္။ ေဒးတက္တဲ့သူေတြေတာင္ မတတ္တာ အေဝးသင္တက္တဲ့သူေတြ တကယ္ေရာ တတ္ရဲ ့လားမသိ။


ဒီလိုုနဲ ့ ေဒးကေန အေဝးသင္ေၿပာင္း၊ အေဝးသင္ေရာက္ေတာ့လည္း စာေမးပြဲ ဘယ္အခ်ိန္စစ္သြားမွန္းမသိလိုုက္နဲ ့ ပထမႏွစ္ကိုု သံုုးႏွစ္တက္တယ္။ ေက်ာင္းေပ်ာ္ၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းေဆြးၾကီးေတြလိုု ့ ေခၚရမလား။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုုၿဖစ္သလားမွတ္တယ္ မၾကီးသူငယ္ခ်င္းရဲ ့ေမာင္ေလး သူ ့အရြယ္ေကာင္ေလးလည္း အဲဒီလိုု။ တကၠသိုု္လ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဦးသိန္းဝင္းတိုုဖယ္လ္၊ ေၿမနီကုုန္းက ဆရာနယ္ဆင္တိုု ့ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကႊ်န္မက ငပ်င္း မၾကီး တက္ခိုုင္းလိုု ့ တက္ရတာ။ တိုုဖယ္ေၿဖဖိုု ့လည္းမဟုုတ္ အဂၤလိပ္စာ အဆက္မၿပတ္ ၿဖစ္ေစဖိုု ့ မၾကီးက တက္ခိုုင္းတာ။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု တက္ခိုုင္းရင္ လိုုက္ပိုု ့တဲ့ တစ္ရက္သာ တက္တယ္ ေနာက္ေန ့ မသြားေတာ့ဘူး။ ကႊ်န္မကေတာ့ တက္ခ်င္လိုု ့ မဟုုတ္ဘူး တစ္ေန ့ကိုု ဘယ္ေလာက္ေပးရတာဆိုုၿပီး ႏွေမ်ာလိုု ့သြားတက္တာ။

ကႊ်န္မမိဘေတြကလည္း သင္တန္းတက္ဖိုု ့၊ စာအုုပ္ဝယ္ဖိုု ့ဆိုု ဘယ္ေတာ့မွ မၿငင္းဘူး။ အိမ္အလုုပ္ေတြ ကူလုုပ္ေပးတဲ့ အစ္မမရိွေတာ့ မၾကီးက ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ကႊ်န္မက အသီးအရြက္လွီးေပး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ေမာင္ေမာင္က ထမင္းအိုုးတည္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ အမိႈက္ပစ္ တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ တလတေခါက္၊ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ စာေမးပြဲရိွရင္ အေဖတိုု ့က ရန္ကုုန္တက္လာတယ္။  အေမ လာမယ္ဆိုုရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမေတြ အိမ္ကုုိရွင္းလင္း၊ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္။ ႏွေၿမာတတ္တဲ့အေမကိုု ဒီေခတ္ေစ်းႏႈန္းေတြ အမွန္အတိုုင္း မေၿပာရဲဘူး။ ေမာင္ေမာင္က အေမ့သမီးေတြ အေမ့ကိုု ညာထားတာ။ အဲဒီဖိနပ္က ဘယ္ေလာက္တန္တာလိုု ့ တိုုင္တတ္တယ္။ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုု မၾကီးက လိုုရီရယ္၊ ရယ္ဗလြန္ သံုုးတယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ အၾကာၾကီးခံတယ္ တြက္လိုုက္ရင္ တလကိုု ဘယ္ေလာက္ပဲ က်တာ။ မၾကီးက အသားအေရ sensitive ၿဖစ္တယ္။ အေမ့က ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုုးၾကည့္ၿပီး သမီး ဒါ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ။ ၁၀၀၀ (တကယ္က ေၿခာက္ေထာင္ေက်ာ္) အဲဒါဆိုု ၾကံ ုုရင္ အေမ့အတြက္ တစ္ခုုဝယ္ခဲ့ေပးဆိုုလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဟိုုက္ခနဲ ၿဖစ္သြားဖူးတယ္။

အေမ့ကိုု ဝယ္ေပးရတာ ကိစၥမရိွပါဘူး ႏႈတ္ခမ္းနီေလးေကာင္းလိုု ့ သူ ့ေဘာ္ဒါေတြအတြက္ပါ ဝယ္ေပးပါဆိုုလာရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ အေမ့ကိုု ဘယ္လိုုညာရပါ့။ ေစ်းအမွန္ သြားေၿပာလိုု ့ကေတာ့ ဒီေလာက္ေစ်းၾကီးတာ ဘာလိုု ့သံုုးရတာတုုန္း။ ဒီဟာ သံုုးလိုု ့လည္း ညည္းတိုု ့ ပိုုလွလာမဟုုတ္ဘူး။ ဒီရုုပ္ကဒီရုုပ္လိုု ့ အပြမ္ခံရမယ္။ အလုုပ္လုုပ္၊ သင္တန္းေတြတက္၊ ေဒၚလာေပးေၿဖရတဲ့ စာေမးပြဲေတြမိုု ့ ရံႈးရင္ပလံုု၊ ပုုိက္ဆံမကုုန္ခ်င္၊ စာေမးပြဲ မက်ခ်င္လိုု ့ စာေမးပြဲနီးရင္ စိတ္ေတြဖိစီးလိုု ့ ရုုပ္ကခ်ဳံးခ်ဴံးက်တယ္။ ေက်ာင္းမသြား၊ သင္တန္းမတက္၊ အိမ္မွာ တေနကုုန္ အိပ္လိုုက္၊ စားလိုုက္၊ ေဘာလံုုးပြဲၾကည့္လိုုက္၊ ေလာင္းလိုုက္၊ လတ္လ်ားလတ္လ်ားေန မၾကိ ုုးစားတဲ့  ေမာင္ေမာင့္ကိုု ကႊ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မက ၾကည့္မရဘူးရယ္။ အေဖ့သားကိုု အေဖၿပန္ေခၚထိန္းပါလိုု ့ သမီးေတြက တေလသံတည္း ထြက္တာနဲ ့ အေဖက သူ ့သားကိုု လာေခၚသြားတယ္။


ေတာကိုု ၿပန္ရလိုု ့ ဝမ္းနည္းဖိုု ့ ေနေနသာသာ ေတာက အစားအေသာက္ ေကာင္းတယ္၊ နားေအးပါးေအးတယ္ဆိုုၿပီး ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသးတယ္။ အစားအေသာက္ မွန္လာတာနဲ ့ ေဘာ္ဒီတက္လာသလိုု အရပ္လည္း ရွည္ထြက္လာတယ္။ ဗလေတာင့္ေအာင္လိုု ့ ဒိုုက္ထိုုးေသးတယ္။ ကိစၥရိွလိုု ့ ရန္ကုုန္တက္လာရင္ေတာင္ ရန္ကုုန္က ပူတယ္ဆိုုၿပီး ေတာကိုုၿပန္ဆင္းသြားေတာ့တာပဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြက ဒီေကာင္ဆိုုးတယ္လိုု ့ဆိုုရင္ အေၾကာင္းမသိသူေတြက မယံုုၾကဘူး။  စကားေၿပာဆိုုတာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တဖက္သားကိုု တေလးတစားနဲ ့ ဟုုတ္ကဲခင္ဗ်...ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ် လိုု ့ ေၿပာတတ္တာကိုုး။ အကယ္ေတာ့ ၿပန္မေၿပာ နားမေထာင္ ေပ်ာ့စိစိနဲ ့နံတဲ့ ေၾကာင္ေခ်း။ ကႊ်န္မတိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၾကရင္ ၿငီးညူၾကတာက ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ေတြအေၾကာင္း။ ဆိုုင္ကိုု မဦးစီးတဲ့ ၿဖိ  ုုးေဝရဲ ့အကိုု၊ အရက္မူးလာရင္ ေသာင္းၾကမ္းတတ္တဲ့ ခိုုင္ေမ့ေမာင္၊ တေန ့တေန ့ အိမ္မွာ အိပ္လိုုက္၊ စားလိုုက္၊ ဂစ္တာေလး တေဂါင္ေဂါင္ေနတတ္တဲ့ ဝတ္ရည္ေမာင္။ မေလးရွား၊ ကိုုရီးယားသြားေပမဲ့ စရိတ္ေၾကရံုုနဲ ့ ၿပန္လာတဲ့ သင္းခိုုင္ေမာင္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက သင္းခိုုင္ေရ အၿဖစ္မရိွတဲ့နင့္မာင္ကိုု လႊတ္မဲ့အစား နင္ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္တာကမွ သူ ့ထက္ သာဦးမယ္လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။

ေမာင္ေမာင့္ကိုုခင္တဲ့ ငါးဒိုုင္ကလူေတြ အရက္သြားေသာက္ဖိုု ့ လာေခၚရင္ ပါသြားတယ္။ အေဖက စိတ္ပူတာေပါ့။ အေဖ့ဝမ္းကြဲညီ ေဘးေခ် (ဦးေလး) က ငါးဒိုုင္က လူေတြကိုု ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ ေမာင္ေမာင္က အရက္မေသာက္ဘူးတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ စားတဲ့အၿမည္းက သူတိုု ့တဝိုုင္းလံုုးက အရက္ဖိုုးထက္ေတာင္ ပိုုမ်ားတယ္ဆိုုပဲ။ ေမာင္ေမာင္က အရက္ေသာက္လိုု ့မရဘူး အရက္ေသာက္ရင္ ဗိုုက္ထဲက ေအာင့္တယ္လိုု ့ဆိုုတယ္။ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ဘူး။ ေဆးလိပ္နံ ့ရရင္ အသက္ရႈမဝလိုု ့တဲ့။ မၾကီးနဲ ့ ေမာင္ေမာင္က ရုုပ္လည္းဆင္ၾကသလိုု အက်င့္ေတြလည္း နည္းနည္းတူတယ္။ မၾကီးက ေဆးလိပ္နံ ့ခံလိုု ့ မရဘူး။ တံၿမက္စည္းလွည္းရင္ Mask ဝတ္ၿပီး လွည္းရတယ္။ ႏွာေခါင္းထဲ ဖုုန္ဝင္ရင္ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုုးေရာ။

အေဖက ငယ္ငယ္တုုန္းက အရက္ေသာက္ေပမဲ့ မၾကီးဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ ေက်ာက္ကပ္မွာ ေက်ာက္တည္လိုု ့ ေဆးလိပ္ေရာ၊ အရက္ေရာ ၿဖတ္တယ္။ တခါတေလမွ ဘီယာေသာက္တယ္။ အေဖ ဘီယာေသာက္လာရင္ စကားအရမ္းမ်ားလိုု ့ဘီယာေသာက္လာမွန္း အရမ္းသိတယ္။ အေမက ခပ္ေအးေအး။ ကႊ်န္မကေတာ့ Teetotaler အရက္လံုုးဝ မေသာက္တဲ့သူလိုု ့ မဆိုုႏိုုင္ေပမဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြဆံုုရင္၊ ေမြးေန ့၊ ဂုုဏ္ၿပ ုုပြဲေတြဆိုု ဝိုုင္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္တတ္သူ။ ေဆးလိပ္ကင္းတဲ့ မိသားစုုမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရလိုု ့လား မသိဘူး ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူဆီက အနံ ့ဆိုုးကိုု အရမ္းသိတယ္ မခံႏိုုင္ဘူး။


အသက္နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ဂိမ္းကိုု အရင္ကေလာက္ မေဆာ့ေတာ့ဘဲ စာအုုပ္ေတြ ပိုုဖတ္လာတယ္။ သူ ့အတြက္ စက္ပစၥည္းဆိုုင္ ဖြင့္ေပးတာ အေဖက စက္ပစၥည္းေတြ ကႊ်မ္းက်င္ေတာ့ ဝယ္တဲ့သူက ဘာဝယ္ရမွန္း မသိရင္ေတာင္ အေဖက ဘာစက္လဲ တရုုတ္နီလား၊ ေလးလံုုးထိုုးလား၊ စက္ၾကီးလား ဒါဆိုု ဘယ္ဟာ ဝယ္သင့္တယ္လိုု ့ အၾကံေပးေတာ့ ဆိုုင္ဖြင့္ခါစဆိုုေပမဲ့ ေရာင္းရတယ္။ တေန ့တေန ့ ေရာင္းရတဲ့ပိုုက္ဆံေတြသိမ္း၊ ၿမိ ုု ့ပိုု ့၊ ဆိုုင္မွာ ဘာပစၥည္းေတြ လိုုလဲစစ္၊ သေဘၤာနဲ ့ပစၥည္းေတြ မွာဖိုု ့ စာရင္းေရး။ ပစၥည္းေတြ ေရာက္လာရင္ ေစ်းႏႈန္းၿဖတ္၊ ေစ်းႏႈန္းကပ္၊ အေၾကြးစာရင္းေပါင္း။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကႊ်န္မတိုု ့ၿပန္ရင္ အေဖ့စာရင္းေတြ ကူလုုပ္ရတယ္။ ေမာင္ေမာင္ အိမ္မွာအခ်ိန္တိုုင္းမရိွ ေစ်းဝယ္သူလာရင္ လွမ္းေခၚရ၊ ညေန ပုုသိမ္သေဘာၤက ကုုန္လာခ်ေနၿပီ စာရင္းက အဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးဘူး ေမာင္ေမာင့္ကိုု ရွာေနရမွာထက္ အေဖက သူ ့ဘာသာလုုပ္ရတာ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ သူ ့သေဘၤာအလုုပ္ေတြအၿပင္ ဆိုုင္အလုုပ္ပါ လုုပ္ရေတာ့ အေဖ ပင္ပန္းတယ္။ ေမာင္ေမာင္က အဲလိုု မသိတတ္ဘူး။ အေဖက ႏွစ္ဆပင္ပန္းလိုု ့ အဲဒီဆိုုင့္ကိုု ၿဖ ုုတ္ခ်င္ေနတာ နာဂစ္ၿဖ ုုတ္ေတာ့မွပဲ ၿပ ုုတ္ေတာ့တယ္။

တခါတုုန္းက ပစၥည္းေစ်းေတြ စစ္ရင္း မူလီေစ်းက မူရင္းေစ်းထက္ နည္းနည္းပဲကြာေတာ့ ကႊ်န္မမ်ား မ်က္စိမွားသလားေပါ့။ အရင္ေဘာက္ခ်ာေဟာင္းေတြ ၿပန္စစ္ေတာ့မွ အေဖနဲ ့ကႊ်န္မ ဟိုုက္ခနဲ ပက္လက္လွန္သြားတယ္။ ေတြ ့လိုုက္ရတာက  မူရင္းေစ်းထက္ နည္းနည္းပဲ ကြာတာ။ အဲဒီပစၥည္းကိုု ေမာင္ေမာင္ ေစ်းၿဖတ္တာ။  မင္း ဘာလိုု ့ ဒီေစ်းၿဖတ္ရတာလဲေမးေတာ့ တၿခားဆိုုင္ သြားဝယ္ေတာ့ အဲဒီေစ်း ေပါက္လိုု ့တဲ့။ အဲဒီဆိုုင္က သက္သာတဲ့ေစ်းနဲ ့ ရထားလိုု ့ ဒီေစ်းေရာင္းႏိုုင္တာေပါ့ကြ။ မူရင္း ဒီေစ်း၊ တန္ဆာခ (သေဘၤာသယ္ခ)၊ အလုုပ္သမားခေတြ ထပ္ေပါင္းရမယ္ေလ။ ကိုုယ္ဝယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေစ်းေပါက္တာကိုု သူမ်ားဆိုုင္က အရင္တုုန္းကေစ်းနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရာင္းလိုု ့ၿဖစ္မလားကြ။ ေစ်းဝယ္သူကိုု ဒီပစၥည္းက တက္ေစ်းမိထားလိုု ့ ကႊ်န္ေတာ္တိုု ့ဆိုု္င္မွာ ေစ်းၾကီးတယ္၊ ဘယ္ဆိုုင္မွာေတာ့ သက္သာတယ္လိုု ့ ညႊန္းေပးလိုုက္ေပါ့ကြ။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက ဒီေကာင္ စီးပြားေရးလုုပ္ရင္ ၾကီးပြားဦးမယ္လိုု ့ ခနဲ ့ၾကတယ္။

တေန ့ေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ ေမာင္ေမာင္ ဖုုန္းမဆက္ ဘာမဆက္ ရန္ကုုန္ကိုု ၿဗ ုုန္းစားၾကီး ေပါက္ခ်လာတယ္ မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္း။ ေမာင္ေမာင္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ  ့ စာေပးစာယူ ၾကိ ုုက္ေနၾကသတဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက သူေ႒းတူမဆိုုေပမဲ့ ဟိုုလူ ့ဆိုုင္ကယ္ေနာက္လိုုက္၊ ဒီလိုု ့ဆိုုင္ကယ္ေနာက္လိုုက္၊ ပ်ံတံတံ၊ ႏွန္ ့တံ့တံ့မိုု ့ သေဘာမက်ဘူးတဲ့။ အေမတိုု ့က ဆင္းရဲခ်မ္းသာတာထက္ အက်င့္စရိုုက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ရိုုးရိုုးသားသား၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးဆိုု သေဘာတူမွာပါ။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးက ေမာင္ေမာင့္ကိုု ခိုုးေၿပးမွာစိုုးလိုု ့ ဘာမွအသိမေပးဘဲ ၿဗ ုုန္းစားၾကီး ရန္ကုုန္ ေခၚခ်လာတာတဲ့။

(ဆက္ပါဦးမည္)

All photos are from Google.

အေမက အေဖ့လိုု စကားသိပ္မေၿပာဘူး။  ငါ့အိိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းရဘူးဆိုုရင္ တကယ္မနင္းရတာ။ ကႊ်န္မတိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက တခုုခုုလိုုခ်င္ရင္ အေဖ့ကိုု နည္းနည္းေလး နားပူနားဆာ လုုပ္ရံုုနဲ ့ရတယ္။ အေမကေတာ့ လံုုးဝပဲ ေစ်းလိုုက္ခဲ့ခ်င္ရင္ ဘာမွမပူဆာရဘူးလိုု ့ မလိုုက္ခင္ကတည္းက တခါတည္း ေၿပာထားတယ္။ အေမ့ဆီမွာ ပူဆာရတာ ေက်ာက္ခဲဆီကေန ေရထြက္ေအာင္ ညွစ္ရသလိုုပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူဆာပူဆာ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္မွ ေပးတယ္။ သၾကၤန္၊ သီတင္းကႊ်တ္၊ တေပါင္းလပြဲေတြမွာ အကႌ်သစ္သံုုးထည္ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ အကႌ်ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ကိုုယ္နဲ ့ကြက္တိ မခ်ဳပ္ေပးဘူး။ နည္းနည္းၾကီးၾကီး ခ်ဳပ္ေပးထားေတာ့ ေနာက္ႏွစ္အထိ အဲဒီအကႌ်က ေတာ္ေနေသးတယ္။ ၿမိ  ုု့ေရာက္ၿပီဆိုုေတာ့ အဝတ္အစားသစ္ လိုုတယ္ အေမေရလိုု ့ မွာလိုုက္တာ စကပ္ႏွစ္ထည္ ပိုု ့ေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ဟဲ့ နင့္ စကပ္က ၾကီးလားခ်ည္လားတဲ့။ ငါ့အေမက ငါ တကၠသိုုလ္တက္တဲ့အထိ ဝတ္လိုု ့ရေအာင္ တခါတည္း အၿပီးခ်ဳပ္ေပးလိုုက္တာ။ တကယ္လည္း တကၠသိုုလ္တက္တဲ့အထိ ေတာ္ေနေသးတယ္။ အေမတိုု ့မ်ား အဲဒီလိုု ေစ့စပ္ေသခ်ာတာ။

အေမ ၾကိမ္းေတာ့ ေမာင္ေမာင္က အဲဒီေကာင္မေလးကိုု မယူပါဘူး။ အေမ ေပးစားတဲ့သူကိုုသာ ယူပါ့မယ္ဆိုုၿပီး ငိုုသတဲ့။ ထစ္ခနဲဆိုု မ်က္ရည္အရင္ထြက္တာ ေမာင္ေမာင္က ကႊ်န္မနဲ ့တူတယ္။ မၾကီးက မ်က္ရည္ လံုုးဝမက်ဘူး။ အေဖက မင္းေကာင္မေလးက မင္းကိုု ၾကိ ုုက္တာမဟုုတ္ဘူးကြ  ငါ့ကိုု ၾကိ ုုက္တာကြ။ ဆိုုလိုုခ်င္တာက ေမာင္ေမာင္က ရုုပ္ရည္၊ ပညာလည္း မဆိုုး၊ အေသာက္အစားလည္း ကင္း၊ မိဘဘက္ကေရာင္းကလည္း မဆိုုးဆိုုေတာ့ သမက္ေတာ္ခ်င္သူေတြ ဝိုုင္းဝိုုင္းလည္ေနတယ္။ အေဖ့သားဆိုုတာၾကီး ဖယ္လိုုက္ရင္ သားမက္ေတာ္ခ်င္တဲ့သူ ဒီေလာက္မ်ားမယ္ မထင္။ ဘယ္လိုုအေၾကာင္းနဲ ့မွ ဟိုုင္းၾကီးကိုု မၿပန္ရလိုု ့ အမိန္ ့ထုုတ္လိုုက္တဲ့အတြက္ ေမာင္ေမာင္ ရန္ကုုန္ကိုု ေရာက္လာၿပန္ေရာ။

သေဘၤာသားသင္တန္းတက္ၿပီး သေဘၤာလိုုက္မယ္ဆိုုေတာ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြက ဒီေကာင္ ေကာက္ရိုုးမီး ဘယ္ေတာ့မ်ား ဟုုန္းခနဲ ၿငိမ္းသြားမလဲလိုု ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ တကယ္ပဲ တက္ခ်င္လိုု ့လား၊ မၿဖစ္မေန လုုပ္ရေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ထားလိုု ့ပဲလားမသိ။ ေကာက္ရိုုးမီးေလးက ဆီးမီးခြက္က မီးေတာက္ေလး ၿဖစ္ေနတယ္ဟလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု  ့ေတြ လက္ခေမာင္း ခတ္ၾကၿပန္ေရာ။ သေဘာၤသားအရာရိွ စာေမးပြဲကိုု ဘြဲ ့ရမွ ေၿဖလိုု ့ရမယ္လိုု ့ သတ္မွတ္လိုုက္တာမိုု ့အဲဒီေတာ့မွ ဘြဲ ့လိုုခ်င္ပါတယ္ဆိုုၿပီး ေက်ာင္းၿပန္တက္ပါေလေရာ။ ဟုုတ္ပါတယ္ ဘြဲ ့ဆိုုတာ သံုုးစားလိုု ့မရဘူး ဧည့္ခန္းထဲမွာ  ဓာတ္ပံုုခ်ိတ္ဖိုု ့ ဆိုုေပမဲ့ လူတိုုင္းဘြဲ ့ရေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ဘြဲ ့ေလးတစ္ခုုေတာ့ မရသင့္ဘူးလား။ အသံုုးမဝင္ဘူး ဆိုုေပမဲ့  ေဟာ..ခုုလိုု အသံုုးတည့္တဲ့ ေနရာလည္း ရိွၿပန္ေရာ။


အေဖနဲ ့ေမာင္ေမာင္က ေဘာလံုုးပြဲ ဝါသနာပါတယ္။ ေဘာလံုုးဂ်ာနယ္ လေပးဖတ္တယ္။ နယ္အိမ္ေရာ၊ ရန္ကုုန္အိမ္ေရာ ေဘာလံုုးပြဲၾကည့္ဖိုု ့ စေလာင္းတပ္တယ္။ ကမၻာ့ဗိုုလ္လုုပြဲေတြ၊ EPL ဗိုုလ္လုုပြဲ၊ သန္းတိုုးေအာင္၊ မ်ိဳးလိႈင္ဝင္း ပါတဲ့ ၿမန္မာေဘာလံုုးအသင္းနဲ ့ ထိုုင္းအသင္း ဗိုုလ္လုုပြဲဆိုု ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ တရပ္ကြက္လံုုး ကႊ်တ္ကႊ်တ္ညံ။ အဲဒီတုုန္းက ၿမန္မာေဘာလံုုးပရိသတ္ရဲ ့ အသည္းကိုု ခြဲသြားတာ ကိုုင္တီဆတ္ဆိုုတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ထိုုင္းေရွ ့တန္းတိုုင္းစစ္မႈး။ ခုု ထိုုင္းအသင္း နည္းၿပၿဖစ္ေနတယ္လိုု ့ ဖတ္လိုုက္ရတယ္။ ကြင္းရဲ ့ ဟုုိဖက္ဒီဖက္ ေၿပးေနတဲ့ ေဘာလံုုးေလးတစ္လံုုးကိုု လူအေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္က ဝိုုင္းလုုၾကတဲ့ ေဘာလံုုးပြဲေတြကိုု  မိသားစုု အတူတကြ ၾကည့္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းသား။

ေထာင့္ကန္ေဘာ၊ ၿပစ္ဒဏ္ေဘာ ဘာေၾကာင့္ေပးရတယ္ဆိုုတာ အေဖက ရွင္းၿပတယ္။ EPL က ေဘာလံုုးသမားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကိုု မေမးလိုုက္ေလနဲ ့။ ဘယ္အသင္းကေန ဘယ္အခ်ိန္တုုန္းက ေၿပာင္းလာတာ၊ ေၿပာင္းေရႊ ့ေၾကးက ဘယ္ေလာက္ေပးရတာ၊ ဘယ္အသင္းကိုု အငွားခ်ထားတာ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုုိေကာင္းတာ အံမယ္ေလး  သိလိုုက္တာ ေက်ာင္းစာမ်ားဆိုု ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုုက္မလဲေနာ္ ခုုေတာ့ ေဘာလံုုးၿဖစ္ေနတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့က သူ ေဘာလံုုးပြဲေလာင္းတာ မၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေလာင္းေၾကး မမ်ားေတာ့ မေၿပာေတာ့ဘူး။

မၾကီးက တိုုတိုု (စကၤာပူထီ) ထိုုးတယ္။ သံုုးေလးက်ပ္နဲ ့ မီလ်ံနာၿဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ကိုု္ယ့္အတိတ္ကံက ရဖို ့ရိွေပမဲ့ မထိုုးရင္ ဘယ္ေပါက္ပါ့မလဲဆိုုေပမဲ့ ခုုထိ တခါမွ ေပါက္တယ္လိုု ့လည္း မၾကားေသးဘူး။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ မီလ်ံနာ ၿဖစ္ႏိုုင္ေကာင္းပါရဲ ့။ တခ်ိဳ ့မ်ားဆိုု ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေကာက္ရ၊ အတန္းထဲမွာ မဲေဖာက္ရင္ ေပါက္တတ္တယ္။ ကႊ်န္မကေတာ့ အလကားရမဲ့ ကံမပါ၊ ကိုုယ္လုုပ္မွ ကိုုယ္ရမဲ့ ဇာတာရွင္မွန္း ကိုုယ့္ဘာသာသိလိုု ့လား မသိဘူး ဘယ္ေတာ့မွမေလာင္း၊ ထီမထိုုးဘူး။ ကိုုယ့္ခံယူခ်က္နဲ ့ကုုိယ္ေပါ့ေလ။


စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ၿပင္ေနခ်ိန္ မီးခံေသတၱာထဲက  ပိုုက္ဆံ ၂ သိန္းလား၊ ၃ သိန္းလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္က မီးခံေသတၱာက ပိုုက္ဆံသိမ္းရတယ္ မရိွပါဘူး။ ဒီေန ့ ၿမင္လိုုက္တယ္ ေနာက္ေန ့ မရိွေတာ့ဘူး။ အေရးၾကီး စာရြက္စာတမ္းေတြ သိမ္းဆည္းဖိုု ့ ပူပင္တတ္တဲ့ မၾကီးေၾကာင့္ ဝယ္ရတာပါ။ ဖြင့္ပံုုဖြင့္နည္းက ၁၉ မွာ ခဏထား  ညာလွည့္ ၄၀ မွာထား ဘယ္လွည့္ ။ နည္းနည္းေလး လြဲတာနဲ ့ ဖြင့္လိုု ့မရဘူး။ အိမ္မွာ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ ကႊ်န္မပဲ ဖြင့္တတ္တယ္ အေဖ၊ အေမတိုု ့က မ်က္စိမႈန္တာကိုုး။ ပိုုက္ဆံထုုပ္ မေတြ ့တာနဲ ့ တရားခံက ေမာင္ေမာင္မွန္း သိတာေပါ့။ အိမ္မွာ တၿခားလူမွ မရိွတာ။  သူ ့သူငယ္ခ်င္းကိုု ေခ်းလိုုက္တာတဲ့။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြက ဒီေကာင္ ကလိမ္ကက်စ္ သူ ့စကားကိုု မယံုုဘူး။ ေနာက္ေတာ့ လာဆပ္တယ္လိုု ့ ၾကားတယ္။

ႏိုုင္ငံၿခားမွာေနလိုု ့ ကိုုယ္တိုုင္ပိုုက္ဆံရွာရေတာ့မွ ပိုုက္ဆံတန္ဖိုုး သိတယ္။ အေဖ့ပိုုက္ဆံ သံုုးေနတုုန္းကေတာ့ သိပ္မစဥ္းစားဘူး ပက္ခနဲ ဝယ္လိုုက္တာပဲ။ ကိုုယ္တိုုင္ရွာတဲ့အခါက်မွ ဝယ္မယ္ဆိုုရင္ တကယ္ဝတ္ၿဖစ္မွာလား၊ အပိုုၿဖစ္ေနမွာလား စဥ္းစားတြက္ခ်က္လြန္းလိုု ့ ဆံပင္ေတာင္ၿဖ ူမယ္။ ကႊ်န္မက မၾကီးေလာက္ မတြက္ခ်က္၊ မေစ့စပ္ဘူး၊ ကိုုယ္တကယ္လိုုခ်င္တာဆိုု ေစ်းသိပ္မၾကီးရင္ ဝယ္တယ္။  မၾကီးက ဘယ္ေတာ့မွ မူရင္းေစ်းနဲ ့ မဝယ္ဘူး ဒစ္စေကာင့္ဆိုုမွ ဝယ္တယ္။ တေစ်းလံုုးပတ္၊ တကယ္သက္သာမွ ဝယ္တယ္။ သူ ့လက္သံုုးစကားမွ ေစ်းသက္သာခ်င္ရင္ ပင္ပန္းခံရမယ္။ သူဝယ္ထားထာထက္ ေစ်းေလွ်ာ့ေနရင္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ၿဖစ္ေနတတ္ေသးတယ္။

မၾကီးက ဘယ္လိုုခ်င္လဲလိုု ့ေမးရင္ ကႊ်န္မ လိုုခ်င္တဲ့ အိတ္၊ ဖိနပ္၊ အကႌ်လိုု ့ မွာလိုုက္တယ္။ ဒစ္စေကာင့္ခ်တဲ့အခါ မၾကီးက သင့္ေလ်ာ္ရာ ဝယ္ထည့္ေပးလိုုက္တာပဲ။ ဘယ္တံဆိပ္မွလိုု ့ ကႊ်န္မက မေတာင္းဆိုုသလိုု မၾကီး ထည့္ေပးတာေတြ အကုုန္ၾကိ ုုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က်ေတာ့ ဝက္ဆိုုဒ္ကေနၾကည့္ၿပီး သားက ဒီဖိနပ္ လိုုခ်င္တာလိုု ့ ပူဆာတယ္။ အဲဒီဖိနပ္ကိုု ဆိုုင္မွာသြားေမးေတာ့ စကၤာပူကိုု မဝင္ေသးဘူး ၾသဇီကိုုပဲ ဝင္ေသးတာတဲ့။ ဒစ္စေကာင့္ခ်လိုု ့ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳခ်ိဳ ဒီဇိုုင္းေလးက မဆိုုး ဝယ္ထည့္ေပးလိုုက္ရင္ မၾကိ ုုက္ဘူးဆိုုၿပီး ထမင္းခ်က္လွေ႒းကိုု ေပးပစ္လိုုက္တယ္။ ၾကည့္ ဝယ္ေပးခ်င္စရာ မေကာင္းလိုုက္ပံုုမ်ား။


ေတာင္းလိုုက္ရင္လည္း တကယ့္ေစ်းၾကီးေပ့ ဘရန္းေတြခ်ည္းပဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မလည္း ဘရန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ပိုုဆိုုး။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက ဒစ္စေကာင့္ေစ်းေလွ်ာ့ပြဲေတြကိုု ေၿခတိုုေအာင္ ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ သူက အင္တာနက္ဝက္ဆိုုဒ္ေတြကေန ေနာက္ဆံုုးလိတ္တက္ ဆိုုတာေတြကိုု ၾကည့္ေနတာ။ ဒင္း ကိုုယ့္ပိုုက္ဆံ ကိုုယ္ရွာေတာ့မွလား ဘရန္းႏိုုင္ဦးမလား ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္။ ခုုေတာ့ အေဖ့ပိုုက္ဆံနဲ ့ ဘရန္းႏိုုင္သကိုုး။ သီတင္းကႊ်တ္မွာ အေမ လႈဒါန္းဖိုု ့ဆိုုၿပီး ပိုု ့လိုုက္တဲ့ ပိုုက္ဆံတစ္သိန္းခြဲကိုု ဒင္းက ဘုုန္းပါေလေရာ။ ကႊ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မ ေဒါသထြက္လိုု ့ ေဆြ ့ေဆြ ့ခုုန္တယ္။ အနားမွာဆိုုရင္ လည္ပင္းညွစ္မိမလားဘဲ။ နင္ ဘာအတြက္သံုုးတာလဲေမးရင္ မေမးပါနဲ ့လိုု ့ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ ့ေၿဖေတာ့ ကႊ်န္မတိုု ့က ေဒါသပိုုထြက္ေလ။

ၿခေသၤ့ကႊ်န္းေရာက္ေတာ့ မၾကီးက ဖုုန္းတလံုုးနဲ ့ SingTel က Prepaid ဝယ္ေပးတယ္။ တလမွ ၂၅ က်ပ္၊ မိနစ္ ၆၀၀ လား မသိဘူး ရတယ္။ မသံုုးတဲ့မိနစ္ေတြကိုု  ေနာက္လေတြမွာ ေပါင္းထည့္ေပးသြားတယ္။ တြက္ေၿခကိုုက္တဲ့ ဖုုန္းေလး။ သူမ်ားေတြက ၂ ႏွစ္ ကြန္းထရပ္ လိတ္တက္ဖုုန္းေတြ ကိုုင္ေနခ်ိန္မွာ ကႊ်န္မကေတာ့ ဖုုန္းဆက္၊ မတ္ေဆ့လ္ပိုု ့၊ ေရဒီယိုုနားေထာင္လိုု ့ပဲရတဲ့ ဖုုန္းစုုတ္ေလးကိုုင္ၿပီး ေခႊ်တာတယ္။ ေနာက္ စမတ္ဖုုန္း ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ လူတိုုင္း စမတ္ဖုုန္း ကိုုင္ခ်ိန္မွာ ကႊ်န္မက ဖုုန္းစုုတ္ေလးကိုုင္သံုုးၿပီး ေခႊ်တာေနတုုန္း။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသူကႊ်န္းသားေတြက အင္မတန္ ဘရန္း၊ လိတ္တက္ မက္တယ္။ လိတ္တက္ကိုုင္၊ အယ္လ္ဗြီ ကိုုင္မွ အထင္ၾကီးတယ္။ လူေတြရဲ ့စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အက်င့္စရိုုက္ထက္ ခႏၶာကိုုယ္ေပၚက ဘရန္းေတြနဲ ့ တိုုင္းတာတယ္။

မၾကီးေတာင္ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းေရာက္တာ အေတာ္ၾကီးၾကာၿပီးေတာ့မွ စမတ္ဖုုန္းကိုုင္တယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ရဲ ့ ဘရန္းၾကီး ေမာင္ေမာင္လည္း ၿမန္မာၿပည္ကိုု အိုုင္ဖုုန္းဝင္တာနဲ ့ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ အမ်ားတကာေတြက ၁၆ ဂစ္ ကိုုင္တာကိုု သူက ၃၂ ဂစ္။ ဖုုန္းတလံုုးမွာ မန္မိုုရီ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး မလိုုဘူး။ မန္မိုုရီမ်ားမ်ားလိုုခ်င္ရင္ External HardDisk ဝယ္ 500 G ကိုုမွ တရာေပးရတယ္။ ဖုုန္းကိုု မန္မိုုရီ နည္းနည္းပဲဝယ္လိုု  ့ အၾကံေပးတာကိုု ဘယ္လိုုမွ လက္မခံဘူး ။ သူ ဝယ္ခ်င္တာဝယ္တယ္။ အဲဒီခ်ိန္တုုန္းက ယူအက္စ္ေရာက္တာ ၂ ႏွစ္ရိွၿပီေပမဲ့ ကႊ်န္မက Prepaid ဖုုန္း သံုုးေနတုုန္း။ အလုုပ္ဝင္ေနၿပီ ၿဖစ္ေပမဲ့ ဖုုန္းသိပ္မေၿပာတဲ့ ကႊ်န္မက တလတလ ဖုုန္းခအမ်ားၾကီး ေပးရမွာကိုု ႏွေၿမာလိုု ့။


အိုုင္ဖုုန္းေတြ ယူအက္စ္မွာ ဘယ္ေစ်းေပါက္လဲလိုု ့ ေမးရင္ ကႊ်န္မက ဘာမွမေမးနဲ ့ ငါ သံုုးလည္းမသံုုးဘူး၊ သိလည္းမသိဘူးလိုု ့ ပိတ္ေၿပာပစ္လိုုက္ေရာ။ အေဝးၾကီးမွာေနတဲ့ ကႊ်န္မက သူ ့ဒဏ္က လႊတ္ေပမဲ့ နီးတဲ့မၾကီးက သူ နားပူနားဆာလုုပ္တာ အခံရဆံုုး။ သူ ့အတြက္တင္ မကဘူး၊ သူ ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ပါ ဝယ္ေပးပါဦး။ ပိုုက္ဆံပိုု ့ေပးတယ္ ဆိုုေပမဲ့ သြားဝယ္ရ၊ လူၾကံ ုပိုု ့ေပးရ အခ်ိန္ကုုန္ ၊ လူပင္ပန္းတယ္။ ယူအက္စ္မွာေနၿပီး အိုုင္ဖုုန္းေတာင္ မရိွဘူး၊ ငါ့ အိုုင္ဖုုန္း၊ အိုုင္ပက္ ထည့္ေပးလိုုက္ရမလား အဟက္..အဟက္...အဟက္လိုု ့ ကႊ်န္မကိုု ေလွာင္တတ္တယ္။ အလုုပ္လုုပ္ေနၿပီပဲဟာ စမတ္ဖုုန္းကိုုင္လိုု ့ တိုုက္တြန္းတတ္ေသးတယ္။ နယူးေယာက္ကိုု သြားလည္ခါနီး ဆူနမ္က နင္ ဒီစီမွာ တေယာက္တည္း ရံုုးတက္ရတာ၊ လမ္းေပ်ာက္သြားရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ၊ မၾကာခင္ နယူးေယာက္ကိုု သြားလည္ေတာ့မွာ၊ နယူးေယာက္က လူအရမ္းရႈပ္တာ၊ လူကြဲသြားရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ၊ စမတ္ဖုုန္းရိွမွ ၿဖစ္မယ္လိုု ့ အတင္းတိုုက္တြန္းေတာ့မွ  စမတ္ဖုုန္းကိုုင္တယ္။

အဲဒီတုုန္းက အသစ္ထြက္တာက အိုုင္ဖုုန္း ၅။ ေနာက္သံုုးလေလာက္ၾကာေရာ ၅ အက္စ္ ထြက္ေရာ။ မၾကီးက ဖုုန္းကြန္းထရပ္ကုုန္တာနဲ ့ ေနာက္ဆံုုးထြက္တဲ့ ၅ အက္စ္ ကိုုင္တယ္။ ေဖ့ဘြတ္မွာ ဓာတ္ပံုုတင္လိုုက္တာနဲ ့  ေမာင္ေမာင္က ခ်က္ခ်င္း ဖုုန္းေခၚေတာ့တာပဲ။ သူလည္း ၅ အက္စ္ ကိုုင္ခ်င္လိုု ့တဲ့၊ ဘယ္လိုုဝယ္လိုု ့ရမလဲတဲ့။ လိတ္တက္လြန္းတဲ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသူကႊ်န္းသားေတြေတာင္ ၅ အက္စ္ရဖိုု ့ ေစာင့္ရတာ။ သူက ၿမန္မာၿပည္ကေန ကိုုင္ခ်င္လိုု ့တဲ့။ ေရာဂါ...ေရာဂါ  လိတ္တက္ ကိုုင္ခ်င္တဲ့ေရာဂါ။ ၃ လေလာက္ဆိုု အသစ္ အသစ္ေတြ ထြက္ေနတာ ေပၚသမွ် လိတ္တက္ေတြ ကိုုင္ခ်င္ေနတာ ခေရဇီပါပဲ။ ဘာလိုု ့ဒီေလာက္ လိတ္တက္ေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး။

ကႊ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မေတြက ဒီေကာင္ အေဖ့ပိုုက္ဆံေတြနဲ ့ လိတ္တက္ ကိုုင္ေနတာ။ အိမ္ေထာင္က်ရင္ သားေကႊ်းမႈ၊ မယားေကႊ်းမႈတိုု ့နဲ ့ လိတ္ေတာင္တက္ႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူးလိုု ့ မဲ့ၾကတယ္။  ဟိုုတေလာက Emperio Armini နာရီေလး ေစ်းခ်လိုု ့ ဝယ္ေပးပါတဲ့ သူ ပိုုက္ဆံပိုု ့ေပးပါမယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုုေတာ့ ေဒၚလာ ၂၅၀ နဲ ့ ၃၀၀ ၾကား (မူရင္းေစ်းမဟုုတ္ ေစ်းခ်ထားတာ) ။ ယူအက္စ္ ေရာက္ၿပီးကတည္းက သူ ့ကိုု ဘာမွမဝယ္ေသးဘူး။ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္အၿဖစ္ ဝယ္ေပးလိုုက္မယ္။ ဒင္းက ရန္ကုုန္မွာသာေနတာ အာမနီမ်က္မွန္နဲ ့ ငါတိုု ့ထက္ ဘရန္းႏိုုင္တယ္ေဟ့။ ဘေဘၤာသားသင္တန္းတက္တာလည္း ပိုုက္ဆံအေတာ္ကုုန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သဘၤာလည္း မတက္ၿဖစ္။

(ဆက္ရန္)
All Photos are from Google.

အေမက ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေမြးၿပီးကတည္းက ကေလးေတြကိုု စိတ္ကုုန္သြားတာ သူ ့တူ၊ တူမေတြကိုု ေကႊ်းစရာရိွေကႊ်း၊ ေပးစရာရိွ ေရာ့ အင့္ ေပးၿပီး အနားကိုု  အကပ္မခံေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေမာင့္စာအုုပ္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အေဖ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲသြားရွာတယ္။ ပဲပင္ေပါက္ မုုန္တိုုင္းတိုုက္တဲ့ လက္ေရး၊ ၿမန္မာစာ စာလံုုးေပါင္းသတ္ပံုု အမွားအယြင္းေတြကိုု ၿမင္ရေတာ့ မင္းကြာ ဆယ္တန္းေအာင္လိုု ့ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသား ၿဖစ္ေနၿပီ မင္းဟာက အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အဆင့္ေလာက္ေတာင္ မရိွပါလားကြ။

ဆိုုင္ကယ္ေမာင္း သင္ေပးေတာ့ ေမာင္ေမာင္က တညေနတည္းနဲ ့ တတ္ေပမဲ့ ကႊ်န္မတိုု ့ကိုု ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သင္ေပးရတယ္။ မနက္ေစာေစာ လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္ ဆိုုင္ကယ္ေမာင္းက်င့္ဖိုု ့ အေဖက ႏိႈးတတ္သလိုု ညေနေစာင္း ေသာင္ၿပင္ထက္ဆီမွာ ကႊ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မေတြ ဆိုုင္ကယ္ေမာင္းက်င့္ရင္ ေမာင္ေမာင္က စိတ္မရွည္ေပမဲ့ အေဖကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ၾကည့္ညႊန္ၾကား ေပးတတ္တယ္။ကႊ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမသံုုးေယာက္ကိုု စက္ဘီးစီးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာလည္း အေဖပါပဲ။

ပြဲရံုုသြားမယ္ဆိုုတိုုင္း အိမ္ေနရင္း ဝတ္တဲ့ စြပ္က်ယ္၊ အေရာင္မထြက္တဲ့ မြဲၿပာပုုဆိုုး ဝတ္ၿပီးသြားမယ္ဆိုုလိုု ့ နည္းနည္းေကာင္းတာေလး လဲဝတ္ဖိုု ့ အၿမဲဆူရတယ္။ ပြဲရံုုမွာက ကိုုယ့္နယ္သားေတြၾကီးပဲဆိုုေတာ့ အေမက သူ ့သားကိုု စုုတ္တီးစုုတ္ၿပတ္ ဘယ္ၿမင္ခ်င္ပါ့မလဲ။ မင္းကိုု ငါ့သားလိုု ့ မထင္ဘဲ မသိတဲ့သူေတြက အိမ္က အလုုပ္သမားလိုု ့ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ အကႌ်လဲခိုုင္းတာ ဘယ္လိုုေၿပာေၿပာ မရဘူး။ ေဟာ... ညေန စာအုုပ္ဆိုုင္သြားေတာ့ ရိႈးစမိုုး အၿပည့္။ အဲဒီလိုု အဲဒီလိုု အခ်ိဳးမေၿပတာ။

သားၾကီးၾသရသေတြဆိုု သိတတ္လိမၼာၾကတာ မ်ားေလေတာ့ ေမာင္ေမာင္သာ သားၾကီးၿဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ သိတတ္လိမၼာေလမလားေတာ့ မေၿပာတတ္ပါ။ ခုုေတာ့ အငယ္ဆံုုးလည္းၿဖစ္၊ အလိုုလိုုက္ခံရေတာ့ မသိတတ္ဘူး။ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ၿဖစ္ၾကရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက တဖက္၊ ေမာင္ေမာင္က တေယာက္တည္း ၿဖစ္ေလေတာ့ တကယ္လိုု ့မ်ား ကႊ်န္မအထက္က အစ္ကိုုသာ သက္ရိွထင္ရွား ရိွခဲ့ရင္ အစ္ကိုုၿဖစ္သူက ညီၿဖစ္သူကိုု ဆံုုးမေလမလား။ ဒါမွမဟုုတ္ ညီအစ္ကိုုႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းႏိွပ္စက္လိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ေခါင္းေမႊး ပိုုေၿပာင္ေလမလား။


ကႊ်န္မတုုိ ့ေတြက ေမာင္ေမာင့္ကိုု ႏိုုင္ငံၿခားထြက္ အလုုပ္လုုပ္ေစခ်င္တာ။ ဒါမွ ပိုုက္ဆံတန္ဖိုုး သိမွာလိုု ့။ အသံုုးမက်ဘူး၊ အၿဖစ္မရိွဘူးလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ေၿပာၾကေပမဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာေတာ့ သူက ဆရာၾကီး။ ကႊ်န္မ ဘြဲ ့ယူဖိုု ့ အေဖနဲ ့အေမ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုုလာေတာ့ အဂၤလိပ္လိုု နည္းနည္းပါးပါး ေၿပာဖိုု ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေခၚလာတာ ဒင္းက ရက္စ္၊ ႏိုုး၊ အိုုေက၊ သင့္ခ္ယူ၊ ေဆာရီး ဒီငါးလံုုးပဲ သိတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ၿပန္ဝင္ဖိုု ့ ဗီဇာထပ္ေလွ်ာက္ရမွာမိုု ့ ကႊ်န္မက ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့ အေမ့ကိုု အေဖာ္ၿပ ုုရင္း ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ က်န္ခဲ့ေပမဲ့ သူတိုု ့သားအဖေတြက မေလးရွားႏိုုင္ငံ ကြမ္လာလမ္ပူကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ ၂၀၁၂  အေဖ့ ႏွလံုုးေသြးေၾကာက်ဥ္းတာကိုု ဘန္ေကာက္က ဘာမင္ဂရမ္ေဆးရံုုမွာ ခြဲစိတ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ပါၿပန္တယ္။ ခုု ကႊ်န္မ ဘြဲ ့ယူဖိုု ့ အေဖ၊ အေမတိုု ့ကိုု  ယူအက္စ္ကိုု အလည္ေခၚမဲ့ အေၾကာင္းေၿပာၾကရင္ အေဖ့သားကိုု မေခၚခဲ့နဲ  ့ သူ ့အရည္အခ်င္းနဲ ့သူ လာပါေစလိုု ့။

ခုုမ်ားေတာ့ အစ္မေတြေၾကာင့္ ႏိုုင္ငံၿခား လည္ရတယ္။ လူမစြမ္း နတ္မတယ္လိုု ့ ဆိုုရမလား။  ဒီေကာင္က အစြမ္းအစသာ မရိွတာ သူ ့ကံကိုုေတာ့ ယွဥ္လိုု ့မရဘူးလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ မနာလိုုၿဖစ္ၾကတယ္။ အေဖ့သား အသံုုးမက်ဘူးလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက ေၿပာရင္ သူ ့သားက သူမ်ားေတြထက္ အပံုုၾကီးသာတယ္လိုု ့ အေဖက ကြယ္ရာမွာ ရွာၾကံခ်ီးမႊမ္းရွာတယ္။ ဟုုတ္လည္း ဟုုတ္ပါတယ္ အိမ္နားပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဂ်ီတီစီတက္ၿပီးမွ အရက္သမားလံုုးလံုုး ၿဖစ္သြားသူေတြ၊ အလုုပ္မလုုပ္၊ ေဝေလေလ ဝါးလားလား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္ထိုုင္၊ ဘီယာဆိုုင္ထိုုင္၊ ဟိုုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ေတြ မ်ားသား။ ကႊ်န္မတိုု  ့ေလာက္ မၾကိ ုုးစားေပမဲ့ သူတိုု ့နဲ ့ယွဥ္ရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေတာ္တယ္လိုု ့ဆိုုရေလမလား။

စာဖတ္ဝါသနာပါတဲ့ အေဖ့အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က ကင္ဒယ္ဖိုုင္းရား ဝယ္ေပးတယ္။ အဲဒီတုုန္းက အိုုင္ပက္မီနီ မေပၚေသးဘူး။ အေဖက ခရီးသြားတုုန္းက ဓာတ္ပံုုေတြ၊ ကႊ်န္မတိုု ့ ဓာတ္ပံုုေတြကိုု လာသမွ်လူေတြကိုု ၿပရတာ အေမာ။ အေဖ ၾကိ ုုက္တယ္ဆိုုေတာ့ ကႊ်န္မက ဝမ္းသာမဆံုုး။ ကင္မရာအသစ္ဝယ္ေတာ့ ကင္မရာအေသးကိုု အေဖ့ဆီ ပိုု ့လိုုက္တယ္။ ကင္မရာ မသံုုးတတ္တဲ့ အေမ့ကိုု ကင္မရာရိုုက္တတ္ေအာင္ အေဖ သင္ေပးလိုုက္ေနာ္။ ကင္မရာရိုုက္တာ လြယ္လြယ္ေလး ဘာမွမခက္ဘူး။ ခလုုတ္ကေလး ႏွိပ္ရံုုပဲ။ ဓာတ္ပံုုမ်ားမ်ားရိုုက္ခဲ့လိုု ့ မွာေနတာ ကင္မရာ မယူသြားဘဲ ဂိုုက္ရိုုက္ေပးတဲ့ အန္ေကာဝတ္ေရွ ့က တပံုုတည္းေသာ ဓာတ္ပံုုသည္သာလွ်င္ အေမ့ရဲ ့ကေမၻာဒီးယားခရီးစဥ္ အမွတ္တရအၿဖစ္  ေတြ ့ရတယ္။


ဟိုုတေလာကမွ မၾကီးက စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းတစ္ခုု ေၿပာရဦးမယ္ ကင္ဒယ္ဖိုုင္းရား ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ေပ်ာက္သြားတာ ၾကာၿပီ နင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာစိုုးလိုု ့ မေၿပာဘဲ ထားတာတဲ့။ သူေတာင္ မၾကာေသးခင္ကမွ သိတာ။ ဘာလိုုေပ်ာက္တာတုုန္းဆိုုေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ကားေပၚတင္ထားတုုန္း ေပ်ာက္သြားတာတဲ့။ အေဖ့အတြက္ေပးတဲ့ ပစၥည္းက ဘယ္လိုုလုုပ္ သူ ့လက္ထဲ ေရာက္ေနတာတုုန္း။ အေဖကိုုင္ဖိုု ့ ေပးတာေလ သူ  ့ကိုုင္ဖိုု ့ ေပးတာမဟုုတ္ဘူး။ သူ ့အေဖပစၥည္း သူ ့ပစၥည္းေပါ့ဟာ။ စိတ္တိုုလိုုက္တာ မေၿပာပါနဲ ့ေတာ့။  ဒီေကာင္ ငါ့ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူး။ အၿမဲေဒါသထြက္ေစတယ္။

ခုု အိုုင္ပက္အဲေပၚေတာ့ အိုုင္ပက္မီနီ ေစ်းက်ေနတာ အေဖ့အတြက္ ဝယ္မလား စိတ္ကူးတယ္။ မၾကီးနဲ ့ တိုုင္ပင္ေတာ့ ဘာမွ မဝယ္ေပးနဲ ့ေဟ့။ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းတခုု ထပ္ေၿပာရဦးမယ္။ ကင္မရာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ႏွလံုုးေသြးေၾကာက်ဥ္းလိုု ့ အေဖ့ႏွလံုုးထဲကိုု ပိုုက္ထည့္ ခြဲစိတ္ထားတာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္လိုု ့ ခ်က္ကပ္လုုပ္ရေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ မၾကီးေယာကၡမ၊ မၾကီးတိုု ့စံုုတြဲ ဘန္ေကာက္မွာ ဘုုရားလည္းဖူး လိပ္ဥလည္း တူးၾကတယ္။ မၾကီးက အဲဒီကတည္းက သံသယ ဝင္မိသားတဲ့။ အေမ့ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္အိတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့လိုုလိုု၊ ဟိုုလိုုလိုု ဒီလိုုလိုု လုုပ္ေနတယ္တဲ့။ ခုုမွ ေမာင္ေမာင့္ကားေပၚမွာ ေပ်ာက္သြားတာတဲ့။

ေမာင္ေမာင္က ဘယ္ေလာက္လဲ ၿပန္ဝယ္ေပးမယ္ေလတဲ့။ အဲဒါ သူဝယ္တုုန္းက စင္းေဒၚလာ ၆၀၀ ေပးရတယ္ဆိုုေတာ့မွ အမ္..တဲ့။ ေဒါသထြက္လိုုက္တာ အေဖ့ကိုု ဝယ္ေပးသမွ် သူက ေမာင္ပိုုင္စီးၿပီး ေဖ်ာက္ပစ္တာ။ အနားမွာ ရိွလိုု ့ကေတာ့ လည္ပင္းညွစ္ပစ္လိုုက္ခ်င္တယ္။ ဒီေကာင့္ကိုု ဘာဆိုုဘာမွ မဝယ္ေပးေတာ့ဘူး။ သူ ့အတြက္ ဝယ္ထားတဲ့ ဇာရာက အကႌ်ကိုုလည္း မေပးနဲ ့ေတာ့။ ကင္ဒယ္ ေဖ်ာက္ပစ္လိုု ့ စိတ္တိုုေနတုုန္း ကင္မရာ ေဖ်ာက္ပစ္ၿပန္ၿပီ။ ေဒါသထြက္လြန္းလိုု ့ အိပ္လိုု ့ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး မုုန္းလိုုက္တာ။


ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စည္းကမ္းမရိွတဲ့ေကာင္။ ေက်ာင္းစာအုုပ္ေတြ အၿမဲႏွစ္စံုု ဝယ္ရတယ္။ စာအုုပ္၊ ေဘာပင္၊ ေပတံ ေပ်ာက္တာလည္း ခဏခဏ ။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြဆိုု ပစၥည္းေတာ္ေတာ္ ရိုုေသတယ္။  ေပ်ာက္ခဲတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖိနပ္ကိုု ညီညီခႊ်တ္ဖိုု ့၊ အဝတ္ေတြကိုု အဝတ္ၿခင္းေတာင္း ထည့္ဖိုု ့ ဘယ္လိုုပဲ ဆံုုးမသြန္သင္ ေၿပာေနတုုန္း လုုပ္တယ္ မေၿပာရင္ မလုုပ္ဘူး။ အေမက ေမာလြန္းလိုု ့ မေၿပာေတာ့ဘူးတဲ့ သူ ့တတ္ႏိုုင္သမွ် လုုပ္တယ္။ ကႊ်န္မကေတာ့ မလုုပ္မခ်င္း တရစပ္ေအာ္ေတာ့ နားညည္းလိုု ့တဲ့ ထလုုပ္တယ္။

အစ္မတစ္ေယာက္ကိုု ကင္ဒယ္ေဖ်ာက္ပစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ သူ ့အေမဆိုု အသက္ ၆၀ အရြယ္ ခုုထိ ထီးအၿမဲေပ်ာက္တုုန္း။ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း ေပ်ာက္တာ ထီးမ်ား စားပစ္သလား မွတ္ရတယ္တဲ့။ ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္ဟယ္လိုု ့ ေဖ်ာင္းဖ်ေသးတယ္။ ကင္မရာ ေဖ်ာက္ပစ္ၿပန္ၿပီ အစ္မေရ ဆိုုေတာ့ သူလည္း မေဖ်ာင္းဖ်ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ သူ ့ဟာက ေပ်ာက္တာေရာ ဟုုတ္ရဲ ့လားဟယ္ သူ ့ေကာင္မေလးမ်ား ေပးပစ္လိုုက္သလားတဲ့။ သူ ့ေကာင္မေလးကိုု ေပးပစ္တာေတာ့ မၿဖစ္ႏိုုင္ဘူး။ အဲဒီကေလးမေလးက အရမ္းေအးတယ္။ သူ ့မိဘေတြက အေဖနဲ ့ ေမာင္ႏွမေတြလိုု ၾကီးၿပင္းခဲ့တာ။ သူ ့ဦးေႏွာက္ထဲ တခုုခုု မွားေနသလိုုပဲ၊ ဘာလိုု ့ ဒီေလာက္ ဘရန္းမွန္း၊ အသံုုးမက်မွန္း မသိေတာ့ဘူး ။ အေဖ့သားသာဆိုုတယ္ အေဖနဲ ့တစက္ကေလးမွ မတူဘူး။

ကလဲရားကိုု ေၿပာၿပေတာ့ ဘရန္းမမေတြရဲ  ့ေမာင္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ ဘရန္းေတာ့ေပမေပါ့။ တိုု ့မ်ား ဘရန္းတာ သူ ့ေလာက္ မဆိုုးဘူး။ ဘာလိုု ့ ဒီေလာက္ လိတ္တက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒါ သူေတာင္းသမွ် ဝယ္ေပးတဲ့ မင္းတိုု ့အစ္မေတြနဲ ့ မင္းအေဖေၾကာင့္။ သူ ေၿပာေတာ့မွ ကိုုယ့္ေပါင္ကုုိယ္လွန္ေထာင္းတဲ ့ကႊ်န္မ ပါးစပ္ကိုု ပိတ္ေရာ။ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း။ မၾကာေသးခင္က ေမာင္ေမာင္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ဒင္း ေဖ်ာက္ပစ္လိုုက္တဲ့ ကင္ဒယ္နဲ ့ ကင္မရာကိုု မဂၤလာလက္ဖြဲ ့အၿဖစ္ လက္ဖြဲ ့တယ္လိုု ့ေၿပာေတာ့ အေဖက ဒီလိုုလည္း ဘယ္ၿဖစ္ပါ့မလဲ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ ့ ေဖ်ာင္းဖ်ရွာတယ္။


ေနာက္ဆိုုးေပၾကီး တစ္ေယာက္က တၿခားသူ ဟုုတ္ရိုုးလား။ အဲဒီဆိုုးေပေလာက္ မဆိုုးေပမဲ့ အဲဒီဆိုုးေပေလာက္ နီးနီးဆိုုးတဲ့ ဆိုုးေပၾကီးရဲ  ့ အစ္မ... ဆိုုးေပေလး း) ။ အေဖ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက အေဖ့အေမ ဆံုုးသြားလိုု ့ မိတဆိုုးေလး အေဖ့ကိုု သူ ့အေဒၚေတြက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘိုုးဘိုုးက ဗမာၿပည္ (ဧရာဝတီတိုုင္း) တက္လာတယ္။ ရႊံ ့ေတြဗြက္ေတြနဲ ့ တေနကုုန္ လယ္ထဲမွာ ႏႊားႏွစ္ေကာင္နဲ ့ရုုန္းကန္ရေပမဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲ စားေလာက္ရံုုပဲဆိုုေတာ့ အေဖက စီးပြားရွာဖိုု ့ ဘိုုးဘိုုးရိွတဲ့ ဗမာၿပည္ကိုု လိုုက္လာတယ္။ သူ ့ေနာက္ လိုုက္မလာရင္ ခုုေလာက္ဆိုု ကႊ်န္မတိုု ့ေတြေတာ့ လယ္ထဲ ထမင္းေတာင္း ပိုု ့ေနရၿပီလိုု ့ သူ ့ကို ေက်းဇူးတင္ရမဲ ့ေလသံနဲ ့ဘိုုးဘိုုးက ေၿပာတတ္တယ္။

ၿခံထဲမွာေနရင္ ဆိုုင္က ယူသြားတဲ့ ဆန္အိတ္၊ မီးေသြးအိတ္ဖိုုးေတြကိုု အေဖက ရွင္းရတဲ့အၿပင္ လစဥ္ေထာက္ပံ့တယ္။ အေဖက အသားညိုုညိုု ၊ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ ဘိုုးဘိုုးက ၿဖ ူၿဖ ူႏုုႏုု၊ ပုုပုု အလွၾကိ ုုက္။ ကႊ်န္မတိုု ့အိမ္ကိုု လာတဲ့ အမ်ိဳးေတြမွာ ညိုုညိုုပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ဆိုုရင္ အေဖ့အမ်ိဳးေတြ၊ ၿဖ ူၿဖ ူပုုပုု လံုုးလံုုးေတြက အေမ့အမ်ိဳးေတြ။ ဘိုုးဘိုုးက အေဖ ေပးသမွ် ပိုုက္ဆံကိုု ႏွစ္လံုုး၊ သံုုးလံုုး ထိုုးပစ္တယ္။ စားဖိုု ့ေသာက္ဖိုု ့၊ က်န္းမာေရးစရိတ္၊ လႈဖိုု ့တန္းဖိုု ့ အေဖက အကုုန္ေထာက္ပံ့တာ။ ဘိုုးဘိုုး ဘာလိုု ့ႏွစ္လံုုးထိုုးတာလဲေမးရင္ လႈတန္းဖိုု ့တဲ့။ အေဖ သူ ့အေဖနဲ ့ တစက္ကေလးမွ သြားမတူတာ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြအတြက္ ကံေကာင္းတယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ အေဖသာ သူ ့အေဖ ကႊ်န္မတိုု ့အဘိုုးနဲ ့ တူခဲ့ရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ခုုလိုု ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရမယ္ မထင္ဘူး။

အဘိုုး စားၿပီးၿပီလား ဘာဟင္းနဲ ့စားလဲလိုု ့ ေမးရင္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သၾကားနဲ ့စားတယ္လိုု ့ ေၿဖတတ္တယ္။ မသိတဲ့လူဆိုုရင္ ကႊ်န္မတိုု ့က ဘာမွမေကႊ်းဘဲ ထားတယ္လိုု ့ ထင္ၾကမယ္။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိၾကတဲ့ တရြာတည္းသားေတြမိုု ့သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ဘိုုးဘိုုးက အဲဒီလိုု လူ ့ဂြစာ။ ကႊ်န္မ ခ်က္တဲ့ ဟင္းဆိုုရင္ ဘိုုးဘိုုးက မတိုု ့မထိ ဟင္ခနဲ မ်က္ႏွာလြဲေနတယ္။ အေဖကေတာ့ ေကာင္းတယ္ ဆားေလးနည္းနည္းထည့္လိုုက္ ဟိုုဟာေလး ၿပင္လိုုက္နဲ ့ အားေပးတတ္၊ သင္ေပးတတ္တယ္။


ဘိုုးဘိုုးရဲ ့ အေကာင္းမေၿပာတတ္တဲ့ ဗီဇေလးက ေမာင္ေမာင့္ဆီမွာ ပါလာပံုုရတယ္။ တခါတုုန္းက အိမ္အကူလုုပ္ေပးတဲ့အစ္မက ၾကာဇံခ်က္ ခ်က္တာ ေမာင္ေမာင္က ၿမည္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေန ့လည္ အိုုးလည္း ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ လား...လား ေၿပာင္သေလာက္ ၿဖစ္ေနၿပီ။ မေကာင္းဘူး ဆိုုေပလိုု ့သာပဲ ေကာင္းမ်ားေကာင္းရင္ အိုုးပါ ကိုုက္စားပစ္မလားမသိ။ ကႊ်န္မ နယ္ကိုုေရာက္ေနရင္ ရန္ကုုန္မွာ မၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ၿဖစ္မွာစိုုးလိုု ့ ေစာင့္ေရွာက္ဖိုု ့ ဘိုုးဘိုုးကုုိ ရန္ကုုန္လႊတ္တယ္။ ရန္ကုုန္တိုုက္ခန္းေတြက ေထာင္လိုုပဲတဲ့။ စကားေၿပာေဖၚမရိွ၊  ကားလမ္း ကူးဖိုု ့ခက္တယ္။

လမ္းထဲက ပင္စင္းစား အဘိုုးၾကီးေတြ ဗာဓံပင္ေအာက္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုုးနဲ ့ ႏိုုင္ငံေရး၊ သာေရး၊ နာေရး ေလကန္ၾကရာမွာ ဘိုုးဘိုုးလည္း ပါတယ္။ ဘိုုးဘိုုးက ထမင္းဆိုုရင္ ေက်ာက္ခဲေလာက္ မာမွ စားတယ္။ ေပ်ာ့လိုု ့ကေတာ့ လံုုးဝမစားဘူး။ ထမင္းဟင္းေတြကိုု ပူပူေလာင္ေလာင္မွ စားတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းဆိုုလည္း ခါးတူးေနမွ ေသာက္တာ။ ရံုုးပတီသီး အတာင့္ ၂၀ ဝယ္ရင္ ဆယ္ေတာင့္ကိုု မၾကီးက ပုုဇႊန္နဲ ့ေၾကာ္တယ္။ ဆယ္ေတာင့္ကိုု ဘိုုးဘိုုးက ငါးပိနဲ ့အိုုးကပ္ခ်က္တယ္။ ေဆးတံေသာက္တယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ေဆးတံနံ ့ မခံႏိုုင္မွန္းသိေတာ့ အၿပင္မွာေသာက္တယ္။ အေမ့ဖက္က အဘိုုးရိွေပမဲ့ အတူမေနေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက မတည့္အတူေနတဲ့ ဒီအဘိုုးကိုုပဲ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက အဘိုုးလိုု ့မွတ္ၾကတယ္။

ဘိုုးဘိုုးက ေၿမးဦးလည္းၿဖစ္ ၿပန္မေၿပာတဲ့ မၾကီးကိုု အခ်စ္ဆံုုး။ ဝါတြင္းဥပုုသ္ေန ့မွာ ဘိုုးဘိုုး ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ဥပုုသ္သြားေစာင့္ရင္ လႈဖိုု ့တန္းဖိုု ့ ဘယ္ေလာက္ေပးလိုုက္ပါလိုု ့ အေဖက ဖုုန္းဆက္ရင္ ကႊ်န္မက ေပးရတယ္။ ပိုုက္ဆံယူရင္း မင္း အေဖက ဘယ္လိုုမေကာင္းတာနဲ ့ ေၿပာေနတာ  သည္းခံနားေထာင္ ေနေသးတယ္။ မၾကီးဆိုုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၿပန္မေၿပာဘဲ ေနပါလိမ့္မယ္။ လူပုုစိတ္တိုု ကႊ်န္မက သည္းမခံႏိုုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆံုုး စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ ့ ေၿပာလိုုက္တာက "အေဖက ဘိုုးဘိုုးသား မဟုုတ္ဘူးလား...အေဖ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုုတာ သမီးတိုု ့ အသိဆံုုး...ေနာက္ေနာင္ သမီးေရွ ့မွာ သမီးအေဖ မေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွ လာမေၿပာနဲ ့"ဆိုုၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္နဲ ့ ေၿခေဆာင့္ၿပီး အေပၚထပ္ကိုု တက္သြားေတာ့တာပဲ။


အဲဒီကတည္းကစလိုု ့ ဘိုုးဘိုုးက ကႊ်န္မကိုု စကားဟဟ မေၿပာေတာ့ဘူး။ ႏွာကစ္သြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ လူၾကီးတိုုင္းလည္း မွန္တာမွ မဟုုတ္တာေနာ့။ စိတ္ဆိုုးလြန္းလိုု ့ အေဖ့ဆီ ဖုုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး "အေဖ့အေဖကေလ သမီးအေဖကိုု မေကာင္းဘူး ဆိုုးတယ္တဲ့။ သမီးလည္း စိတ္ဆိုုးလြန္းလိုု ့ ေနာက္ေနာင္ သမီးေရွ ့မွာ သမီးအေဖ မေကာင္းေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့မွ လာမေၿပာနဲ ့လိုု ့ ေၿပာပစ္လိုုက္တယ္"။ သမီးၿဖစ္သူက သူ ့အေဖ ကႊ်န္မတိုု ့အဘိုုး အေၾကာင္း လွမ္းတိုုင္ေတာ့ အေဖ့ခမ်ာလည္း ဒီအေဖရယ္၊ ဒီသမီးရယ္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရွာမယ္နဲ ့ တူပါရဲ  ့။ ဘိုုးဘိုုးကိုု ဘာလိုု ့ၿပန္ေၿပာရတာလဲလိုု ့ အေမ ဆူတာ ခံရေသးတယ္။

အစ္မဝမ္းကြဲ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ သူ ့ေယာကၡမေတြက ေဆြၿပမ်ိဳးၿပအၿဖစ္ ကႊ်န္မတိုု ့ၿမိ  ုု ့ကိုု လိုုက္လည္ၾကတယ္။ ပုုသိမ္တက္မဲ့ ရွပ္ေၿပး (အထူးအၿမန္ေရယာဥ္က) မနက္ ၅ နာရီထြက္တယ္။ မနက္ ၄ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက သေဘၤာဆိပ္ကိုု ၾကိ ုုေရာက္ရတယ္။ သူ ့ေယာကၡမရဲ ့အိတ္က သူ ့အိတ္နဲ ့တူတယ္လိုု ့ ေတြးမိေတာ့ ငါ ဥစၥာေၿခာက္တာ ၿဖစ္မွာပါေလလိုု ့ အစ္မက ေဖ့ါေတြးတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္ သူ ့ေယာကၡမ သူ ့အိတ္နဲ ့ မွားယူသြားမွန္း။ ငါ့ ေယာကၡမက စိတ္ရင္းေတာ့ ေကာင္းပါရဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္တာလည္း ပ်ာရိပ်ာယာ၊ စကားေၿပာတာကလည္း ဘာေတြေၿပာမွန္းမသိ၊ အိေၿႏၵကိုု မရဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ကိုုလည္း မွားဆြဲသြားေသးတယ္၊ တကယ့္ကိုု ကသမ္းကရမ္းပါပဲေအ။ အဘိုုးအဘြားေတြမွာ ပါတဲ့ဗီဇေတြက သားသမီးလက္ထက္မွာ မေပၚရင္ ေၿမးလက္ထက္က်ရင္ ေပၚတတ္တယ္တဲ့။ အစ္မလည္း ကသမ္းကရမ္းေယာကၡမရဲ ့ ေၿမး ကသမ္းကရမ္ေလးေတြ ေမြးေတာ့မွာေပါ့လိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ စၾကေနာက္ၾကတယ္။

ဘယ္လိုုပဲဆိုုးဆိုုး ကႊ်န္မတိုု ့ေတြရဲ  ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ၿခစ္...အဲေလ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမာင္ေလးဆိုုေတာ့လည္း ေမာင္ေမာင္ၾကိ ုုက္ေလာက္တဲ့ ဒီဇိုုင္းေလးေတြ ေတြ ့ရင္ မၾကီးက သူလည္းဝယ္ေပး၊ ဒါေလး မဆိုုးဘူး နင္ ဝယ္ေပးလိုုက္လိုု ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု အၿမင္ကပ္ေနတဲ့ ကႊ်န္မကိုု တိုုက္တြန္းတတ္ေသးတယ္။ သူ မၾကိ ုုက္ရင္ တၿခားသူကိုု ေပးပစ္တာ၊ တန္ဖိုုးမထားတာေတြက သူ ့အပိုုင္းေပါ့ေလ။ ကသမ္းကရမ္း ေမာင္ေလးက ေမြးလာမဲ့ ကသမ္းကရမ္း တူ၊ တူမေလးေတြရလိုု ့ ကႊ်န္မလည္း မၾကာခင္ ကသမ္းကရမ္း အေဒၚၿဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ ့။ ဆိုုးေပၾကီးရဲ  ့ ရင္ေသြးေလးေတြၿဖစ္တဲ့ ကႊ်န္မတိုု ့ရဲ  ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေမ်ာက္မူးလဲ၊ ေၾကာင္အီးပူကေလးေတြအတြက္ ေမာင္ေမာင္က မေတာင္းဆိုု မပူဆာတာေတာင္ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြကိုုယ္တိုုင္ လိုုလိုုလားလား စိတ္ပါလက္ပါ ေလွ်ာ့ပင္းေနေလမလားေတာ့ မေၿပာတတ္ပါ။

စန္းထြန္း
မတ္ ၂၂၊ ၂၀၁၄။

All Photos are from Google.

ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးကာလတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္ေနရမည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာၾကီး သူတိုု ့ဆီလာလည္ရန္ ဆူနမ္တိုု ့က ဖိတ္ေခၚေသာအခါ ခြင့္ ၃ ရက္ ယူရံုုမွ်ႏွင့္ အားလပ္ရက္ ၁၁ ရက္ ရေသာေၾကာင့္ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာတြင္ ဆူနမ္တိုု ့ဆီ လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့သည္။ ေအးလွ်င္ ေၿခေထာက္တြင္ အနီကြက္ထ၊ ယားေသာ အေအးအလာဂ်ီရိွသည့္ ရာမားေၾကာင့္ ဘယ္မွမသြား အိမ္တြင္သာေနမည္ဟုု စကားပလႅင္ခံထားသည္။ ၂၀၁၂ ဂ်ဴလိႈင္ ရာမားရိွရာ ေဘာ့စတြန္သိုု ့ သြားေရာက္လည္ပတ္စဥ္ ဟိုုသြားခ်င္သည္၊ ဒီသြားခ်င္သည္ဟုု နားပူနားဆာ ဂ်ီက်သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သူတိုု ့ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္။

နယ္အိမ္ေတြမွာ အိမ္သာေတြက အိမ္ရဲ  ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ  ရိွေတာ့ ညဖက္ဆိုု မၾကီးက အိမ္သာ တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲဘူး။ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ ေၾကာက္လန္ ့စရာအခန္းေတြဆိုု ေမာင္ေမာင္က မ်က္ႏွာကိုု အုုပ္ထားေလ့ရိွတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမေတြၾကားထဲမွာ ကြ်န္မက သတိၱေကာင္းသူလိုု ့ ဆိုုရမလား။ အိမ္သာ တစ္ေယာက္တည္း သြားရဲ၊ မ်က္ႏွာမအုုပ္ဘဲ သရဲရုုပ္ရွင္ ၾကည့္ရဲလိုု ့ေလ။

ဂ်ဴး...
ဆိုုတဲ့ နာမည္ဆန္းဆန္း လွလွေလးကိုု စၿပီးသိတဲ့အခ်ိန္က ကြ်န္မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ တကၠသိုုလ္တက္ဖိုု ့ ေစာင့္ေနခ်ိန္တုုန္းက ၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ တကၠသိုုလ္တက္ဖိုု ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ရတာ။ ၉၆ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့သူေတြဆိုု ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီးမွ တကၠသိုုလ္ တက္ရတာေလ။ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတက္ရင္း အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဝထၳဳဖတ္။ ကြ်န္မနဲ ့အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လာသူေတြကလည္း စာဖတ္ဝါသနာဖတ္ၾကတယ္။ စာအုုပ္ေတြ လဲဖတ္၊ လွည္းတန္းက စာေပေလာက စာအုုပ္ဆိုုင္ကိုု တပတ္တခါ ပတ္ၿဖစ္တယ္။

အိမ္နားက စာအုုပ္ဆိုုင္က စာအုုပ္စံုုတယ္။ သၾကၤန္တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲလည္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေတြဆိုု သၾကၤန္တြင္းဖတ္ဖိုု ့ စာအုုပ္ ၂၀ ေလာက္ငွားၿပီး ကြ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမတေတြ အိမ္တြင္းေအာင္း စာဖတ္ၾကတယ္။  ကြ်န္မ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနတုုန္းက ရဲေအာင္၊ စိုုးၿမတ္သူဇာ သရုုပ္ေဆာင္တဲ့ မရိွမၿဖစ္မိုုးရုုပ္ရွင္ နာမည္ၾကီးတယ္။ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ဝထၳဳဖတ္ေတာ့ ဝထၳဳက ပိုုေကာင္းေနပါလား။ ေနာက္ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား၊ ခ်စ္သူလား စံကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္၊ ကံၾကမၼာကိုု မယံုုၾကည္ၾကသူမ်ား၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ေဆာင္းပါးေတြ။ လက္ကမခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလိုု ့ ညလံုုးေပါက္ ထိုုင္ဖတ္ၿဖစ္တာ ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းၿဖ ူ ဝထၳဳ။ ဂ်ဴးက ကြ်န္မ အၾကိ ုုက္ဆံုုး စာေရးဆရာမ။

ဂ်ဴးလိုု ့ လူသိသြားေစတဲ့ အမွတ္တရ ဝထၳဳေလးကိုုေတာ့ ၂၀၁၀ ခုုႏွစ္ ဝိညာဥ္သစ္စာအုုပ္စင္ အြန္လိုုင္းကေန  ေဒါင္းၿပီးမွ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ စာအုုပ္ထုုတ္ေဝတဲ့ႏွစ္က ၁၉၈၂၊ ၈၃ တခုုခုုပဲ။ စာအုုပ္ထုုတ္ေဝခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ၾကာၿပီးေတာ့မွ ဖတ္ခဲ့ရေပမဲ့ ဖတ္ၿပီးကတည္က ဦးေႏွာက္ထဲေရာ၊ ရင္ဘတ္ထဲမွာေရာ အၿမဲတြယ္ညိွေနတဲ့ စာအုုပ္ေလး။ ဆရာမၾကီး ၾကည္ေအး၊ မိုုးမိုုး (အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာတိုု ့ စာအုုပ္ေတြလည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းေပမဲ့ အၿမဲေခတ္မွီေနတဲ့ စာအုုပ္ေလးေတြ။

ဂ်ဴး...
ၿဖ ူၿဖ ူသြယ္သြယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းသလိုု အရသာေကာင္းလြန္းတဲ့ ဂ်ဴးၿမစ္ေလးကိုု ကြ်န္မတိုု ့နဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူက မၾကီးရဲ ့ အခ်စ္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္း ၿမစ္ၾကီးနားက ကခ်င္တိုုင္းရင္းသူ မရည္ေသြး။ ေၾကာ္ပဲစားစား၊ ခ်ည္ရည္ဟင္းပဲ ခ်က္ခ်က္ စားလိုု ့ေကာင္းတဲ့ ဂ်ဴးၿမစ္။


ဂ်ဴး...
သမိုုင္းမွာ သင္ရတဲ့ နာဇီအာဏာရွင္ ဟစ္တလာ မ်ိဳးတုုန္းသတ္ၿဖတ္တဲ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ၊ ဂ်ဴးႏိုုင္ငံ အစၥေရးနဲ ့ ပါလက္စတိုုင္း အာရာဖတ္တိုု ့ တိုုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ႏိုုင္ငံတကာသတင္းမွာ အၿမဲပါေပမဲ့ အနီးအနားမွာ ဂ်ဴးမရိွေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့နဲ ့ အလွမ္းေဝးသား။ ကြ်န္မေနခဲ့တဲ့ အေနာက္အလယ္ပိုုင္းၿပည္နယ္ေတြမွာ ဂ်ဴးရစ္ေဆးရံုုေတြ ရိွေပမဲ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး သိပ္မရိွဘူးရယ္။

နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုု၊ ဘာသာစကားေပါင္းစံုု။ ရံုုးက အန္တီၾကီးကိုု ဘာလူမ်ိဳးလည္းေမးေတာ့ ေယရူခရစ္ေတာ္က ဘာလူမ်ိဳးလဲ သိလား။ (ကြ်န္မ) သိဘူး။ ဘဟီနာ နင္ သိလား။ (ဘဟီနာ) သိတယ္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး။ ေအး မွန္တယ္ ငါက ယူကရိန္းႏိုုင္ငံက ဂ်ဴးလူမ်ိဳး။ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့၊ လက္ေပါက္ကပ္လြန္းတဲ့ အဲဒီဂ်ဴးအဘြားၾကီးနဲ ့ အတူတြဲလုုပ္ရတဲ့ ရက္သတၱပတ္ႏွစ္ပတ္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုု စိတ္ဖိစီးလြန္း၊ ေခါင္းခဲေစတဲ့ ေန ့ရက္ေတြပါပဲ။ ကလိုုင္းရင့္ရံုုးကိုု လႊတ္ေတာ့ အစကေတာ့ ကံဆိုုးလွခ်ည္ရဲ  ့လိုု ့ ေတြးတာ အဲဒီဂ်ဴးအဘြားၾကီး ရန္ကလြတ္၊ ပေရာဂ်က္ ၄၊ ၅ ခုု တၿပိ ုုင္နက္တည္း လုုပ္ရတဲ့ ရံုုးခ်ဳပ္ကလည္းလြတ္လိုု ့ ခုုေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လိုု ့ ေတြးမိၿပန္ေရာ။

ကြ်န္မဘေလာ့ကိုု ဖတ္ၿပီး အလုုပ္ရွာေနမွန္းသိလိုု ့ သူတိုု ့ရံုုးမွာ အလုုပ္ေခၚေနလိုု ့ စီဗီြတင္ေပးတဲ့ ကိုုထြန္းထြန္းဝင္းက ကြ်န္မ နယူးေယာက္ေရာက္ေနမွန္းသိလိုု ့ သူတိုု ့အလႈကိုု လာဖိုု ့ဖိတ္တယ္။ ကြ်န္မက  နယူးေယာက္မွာ အသိမိတ္ေဆြမရိွ။ ဘေလာ့ဂါ မမီးငယ္၊ အၿမဲစာလာဖတ္တဲ့ မခိုုင္တိုု ့က ဆံုုရေအာင္ လာခဲ့ေလလိုု ့ ဖိတ္တာနဲ ့ အလႈမွာ ဆံုုၾကတယ္။ အမ်ိဳး၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ားလိုု ့ ေက်ာင္းအလႈထက္ေတာင္ စည္တယ္လိုု ့ ဆရာေတာ္ ေၿပာေလာက္ေအာင္ စည္သလိုု အစားအေသာက္ေတြကလည္း တကယ္စားေကာင္းတယ္။ တကူးတက ဖိတ္တာ ေက်းဇူးပါေနာ့။ အဲဒီအစ္ကိုုက ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္မွာ ကြ်န္မထက္ စီနီယာအမ်ားၾကီး က်သလိုု၊ မခိုုင္အမ်ိဳးသားက ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္မွာ ဆရာလုုပ္ခဲ့တာ။ ကြ်န္မ တကၠသိုုလ္တက္ေတာ့ သူတိုု ့ေတြက ေက်ာင္းက ထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။ အလႈမွာ ကြ်န္မတိုု ့တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းထြက္ေတြ အေတာ္မ်ားသား။

မမီးငယ္ကိုု ဂ်ဴးလူမ်ိဳးအေၾကာင္း ေမးေတာ့ သမီးေရ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးဆိုုတာ အင္မတန္ လက္ေပါက္ကပ္၊ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ႏိုုင္၊ ကပ္ေစးႏွဲလြန္းတဲ့ လူမ်ိဳး။ အိုုင္စတိုုင္းတိုု ့လိုု ေတာ္တဲ့လူေတြ ရိွတယ္။ စီးပြားေရးဆိုုလည္း သူတိုု ့ၾကီးပဲ။ နယူးေယာက္က စိန္တန္းမွာ သူတိုု ့ၾကီးပဲ။ (မခိုုင္) အဝတ္မည္းမည္း က်စ္ဆံၿမီးခ်ထားတဲ့ ဦးထုုပ္ေဆာင္းထားရင္ အဲဒါအယူသည္းတယ္။ ေခါင္းမွာ အနက္ေရာင္ အဝိုုင္းေလး အုုပ္ထားတယ္။ (မမီးငယ္) အၿဖ ူ၊ အမည္းပဲ ဝတ္တယ္။ မိန္းမေတြက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ ကတံုုးတံုုးၿပီး ဆံပင္တုု စြပ္တယ္။ (မခိုုင္) ၾကယ္တံဆိပ္ပါတဲ့ ခိုုလွ်ာအမွတ္အသားက ဂ်ဴးအစားအစာ။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း စပ္စုုေနတာ ဒီေကာင္မေလး ဂ်ဴးေကာင္ေလး ေတြ ့ေနၿပီနဲ ့ တူတယ္။ (မမီးငယ္) ဟုုတ္မယ္ ဟုုတ္မယ္။


အဲဒီတုုန္းက ရံုုးက ဂ်ဴးအဘြားၾကီးရယ္၊ က်စ္ဆံၿမီးပါတဲ့ဦးထုုပ္ ေဆာင္းထားသူေတြရယ္၊ ၿမသန္းတင့္ရဲ ့ လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုုလ္ညမ်ား ဝထၳဳ ဖတ္ၿပီးကာစ။ အဲဒီစာအုုပ္က ဟားဗတ္တကၠသိုုလ္မွာ တႏွစ္တည္းဘြဲ ့ရခဲ့သူေတြ ေငြရတုုသဘင္မွာ ၿပန္ေတြ ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္း။ အဲဒီထဲက ဇာတ္လိုုက္တစ္ေယာက္က အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ဂ်ဴး။ အစၥေရးၿပည္ သြားလည္ရင္း ဟီးဘရူးတကၠသိုု္လ္တက္၊ ဂ်ဴးဘာသာစကားသင္၊ ဂ်ဴးတပ္မေတာ္ထဲဝင္၊ က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ အာရပ္ေတြကိုု တိုုက္ထုုတ္တဲ့အေၾကာင္း ဖတ္ရၿပီးေတာ့ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးဆိုုတာ ဘယ္လိုုပါလိမ့္လိုု ့ သိခ်င္ေနခဲ့တာ။

(ေဘးမွာ ထိုုင္ေနတဲ့အစ္မ) တစ္ဆင့္ေစ့က်လိုု ့ လိုုက္ေကာက္ရင္ အဲဒါ ဂ်ဴး။ တရုုတ္ေတြ၊ ကုုလားေတြ ကပ္ေစးနဲတယ္ဆိုုတာ ဘယ္ကသာ...ဂ်ဴးကိုု ဆလံသတယ္ (နဖူးေပၚ လက္တင္ကာ ဆလံသပံုုပါ လုုပ္သည္) ။ သူတိုု ့ေလာက္ လက္ေပါက္ကပ္၊ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ႏိုုင္တာ မရိွဘူး။ (ကြ်န္မ) ေၾသာ္ ဂလိုုလား။ ဦးထုုပ္မွာ က်စ္ဆံၿမီး ဟင္ ဘယ္လိုုပါလိမ့္။ (ေဘးမွာထိုုင္ေနတဲ့အစ္မ) နားရြက္နားမွာ က်စ္ဆံၿမီး အဲဒီေလာက္ေလး ခ်ထားတာေလ။ (မမီးငယ္) သမီးေရ သူတိုု ့က အေတာ္ကပ္စီးနဲတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ဴးမေလး ကိုုယ္တိုုင္ေၿပာၿပတာ။ ေတာ္တာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ သူတိုု ့လူမ်ိဳးမွ သူတိုု ့လူမ်ိဳး ။ (ေဘးမွာ ထိုုင္ေနတဲ့အစ္မ) ဟုုတ္ပါ့။ (အၿခားတစ္ေယာက္) သူက ဂ်ဴးအေၾကာင္း ပိုုသိတာေပါ့   (ေဘးမွာထိုုင္ေနတဲ့အစ္မ ကြ်န္မတိုု ့နဲ ့ဂ်ဴး အတင္းတုုတ္ေနတဲ့ အစ္မကိုု ေမးေငါ့ၿပရင္း) သူ ့အမ်ိဳးသားက ဂ်ဴးေလ။

ကြ်န္မနဲ ့ မခိုု္င္ အံ့အားသင့္လိုု ့ ပါးစပ္ကေလးဟ ဘာေၿပာရမွန္းမသိ ေၾကာင္တက္တက္ေလး ၿဖစ္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးကိုု လက္ထပ္ထားတာဆိုုတဲ့ အစ္မနဲ ့ အတိုုင္အေဖာက္ညီညီ ဂ်ဴးမေကာင္းေၾကာင္း ေၿပာတဲ့ မမီးငယ္က အဲဒီအစ္မ ေၿခေထာက္ေလးကိုု ကိုုင္လိုု ့ စန္းထြန္းေမးလိုု ့ ေၿပာၿပေနတာလိုု ့ ရွင္းၿပေတာင္းပန္။ အဲဒီအစ္မက စိတ္ထဲမထားေပမဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြမွာ မ်က္ႏွာေတြပူ ဘာေၿပာရမွန္းမသိ အိုုးတိုုးအမ္းတမ္း။   အၿပန္ တလမ္းလံုုး ကြ်န္မတိုု ့ေတြ တအုုန္းအုုန္းနဲ ့ ရယ္လိုုက္ရတာ။ (မမီးငယ္ အမ်ိဳးသား) ဟိုုက ဓားထုုတ္ေနၿပီ ဒီကမသိဘူး...တခါတည္း ဂ်ဴးမိန္းမေရွ ့မွာ ဂ်ဴးမေကာင္းေၾကာင္း ေၿပာေနလိုုက္တာ...
ဟား...ဟား..ဟား...
စန္းထြန္း...အဲဒါ.. မင္းေၾကာင့္...

ရွမ္းၿပည္မွာေမြး ဂ်ပန္မွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ အဲဒီအစ္မ မီခ်ီကိုုနဲ ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ အဲဒီလိုု...အဲဒီလိုု သိကႊ်မ္းခဲ့ေပမဲ့ ရွမ္းအခ်င္းခ်င္းလည္းၿဖစ္၊ သြက္လက္တက္ၾကြ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြတဲ့ မမီးငယ္ကိုု မမီခ်ီကိုုက ဖုုန္းေတြဆက္၊ အိမ္ကိုု ထမင္းစား အတင္းေခၚတဲ့အထိ ခင္မင္သြားၾကတယ္။ မ်က္လံုုးနက္နက္၊ အသားဝါဝါ၊ ေခါင္းမွာ အနက္ေရာင္ ဝိုုင္းဝိုုင္းေလး ေဆာင္းထားတဲ့ ဂ်ဴးေလးေတြ၊ က်စ္ဆံၿမီးခ်ထားတဲ့ ဦးထုုပ္ေဆာင္းတဲ့ ဂ်ဴးအဘိုုးၾကီးေတြ ေတြ ့ရင္ အိုုးတိုုးအမ္းတမ္း ရွက္အိုုးကြဲၿဖစ္ရတဲ့ အဲဒီအၿဖစ္ေလးကိုု သတိရမိၿပီး ၿပံ ုုးမိတယ္။ မမီးငယ္ကလည္း ဂ်ဴးေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ရရင္ ကြ်န္မကိုု သတိရလိုု ့တဲ့ (သတိမရဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ ငွင္း..ငွင္း.. း)  ေဖ့ဘြတ္ကေန ရွယ္တယ္။ အင္း... မခိုုင္လည္း ဂ်ဴးေတြနဲ ့ ၾကံ ုုလာရင္ အဲဒီအၿဖစ္ေလး သတိရေနမလားဘဲ။

စန္းထြန္း
ဧၿပီ ၈ ၊ ၂၀၁၄။

ႏွစ္ေပါင္းသံုုးဆယ္အတြင္း အေအးဆံုုးလိုု ့ ေၿပာစမွတ္ၿပ ုုရတဲ့ ဒီေဆာင္းတတြင္းလံုုး ႏွင္းေအာက္ၿမွပ္ေနတဲ့ ကားေတြကိုု တူးရ၊ ကားမွန္ကိုု ၿခစ္ရ၊ ေကာက္ညွင္းထုုပ္ေတြလိုု အကႌ်ထူၾကီးေတြ အထပ္ထပ္ဝတ္ရ၊ ေအးခဲလြန္း ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ေဆာင္းညရွည္ေတြေၾကာင့္ ေနၿခည္ ၿဖာလင္းလက္၊ ပန္းေရာင္စံု ဖူးပြင့္တဲ့ ေႏြဦးကိုု ေမွ်ာ္ၾကၿပီ။ ေႏြဦးပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိ  ုု ့ေတာ္ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္က အထင္ရွားဆံုုးၿဖစ္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ သန္းနဲ ့ခ်ီတဲ့လူေတြ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကပါတယ္။

မႏွစ္က သြားလည္တုုန္းက ခ်ယ္ရီက ဖူးေတာင္ မဖူးေသးဘူး။ ခ်ယ္ရီေတြ မပြင့္ေသးေပမဲ့လည္း စြန္လႊတ္ပြဲ၊ ဂ်ပန္ရိုုးရာ ယဥ္ေက်းမႈပြဲေတြနဲ ့ အေတာ္စည္ကားတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ အစြမ္းကုုန္ပြင့္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေက်ာင္းကိုု ၿပန္သြားရေနရလိုု ့ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု တကယ္ မႏႊဲလိုုက္ရဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္လိုု ့ၾကံ ုုးဝါးခဲ့တယ္။ တေဆာင္းတြင္းလံုုး ဘယ္မွမသြားၿဖစ္ဘဲ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုုေတာ့ သြားၿဖစ္ေအာင္ သြားမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတယ္။

 ဒီႏွစ္ေအးလိုု ့ ခ်ယ္ရီပြင့္တာ ေနာက္က်တယ္။ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္က မတ္လကုုန္ေလာက္ကေန ဧပရယ္လလယ္ေလာက္အထိ က်င္းပတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ အစြမ္းကုုန္ပြင့္မယ္လိုု ့ ခန္ ့မွန္းတာက ဧပရယ္ ၈ ရက္။ ခ်ယ္ရီေတြ အစြမ္းကုုန္ပြင့္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဧပရယ္ ၁၂၊ ၁၃ မွာ လူေတြ အရမ္းမ်ားမယ္ ဆိုုေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွပဲ သြားႏိုုင္တာကိုုး။ ေသာၾကာေန ့ ညသြား၊ တနဂၤေႏြည ၿပန္တာမိုု ့ ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္က ၾကားရက္ေတြထက္ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္မွာ တည္းလိုု ့ရမလား ေမးၾကည့္ေတာ့ ရံုုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ရာမားရဲ  ့ ဝမ္းကြဲအမ်ိဳးေတြ လာလည္ၾကလို႕  သူတိုု ့အိမ္မွာ ေနရာလြတ္ မရိွဘူး။


ဝါရွင္တန္ဒီစီ ရံုုးမွာတုုန္းက ညီမတစ္ေယာက္လိုု ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တရုုတ္မ ကလဲရားက လြန္ခဲ့တဲ့ တလေလာက္ကမွ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ Tysons Corner တိုုင္ဆန္ေကာ္နာ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္နားမွာ အိမ္ဝယ္လိုုက္လိုု ့ သူ ့အိမ္မွာ လာတည္းဆိုုလိုု ့ ဟိုုတယ္ခ သက္သာသြားတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ယူနီယမ္စေတရွင္ကိုု ည ၁၀ နာရီ ဝင္ရမဲ့ကားက နာရီဝက္တိတိ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဝင္တယ္။ နယူးေယာက္က စထြက္ကတည္းက နာရီဝက္ ေနာက္က်တာကိုုး။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ ကလဲရား လာၾကိ ုုတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ဖီလာဒဲပီးယားကေန ေရာက္လာမဲ့ကားနဲ ့ ပါလာမဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းကိုု ေစာင့္ရဦးမွာ။

ညသန္းေခါင္ယံခ်ိန္္ Tidal Basin တိုုင္တန္ေဘစင္ ေရေလွာင္ကန္ ၊ ကြန္စတီက်ဴးရွင္း၊ ပင္စယ္ေဗးနီးယား လမ္းေတြကိုု ပတ္ေမာင္းၾကတယ္။ ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းေရွ ့မွာ ကားရပ္လိုု ့ ကယ္ပီတယ္ေရွ ့က ရီဖလပ္ရွင္းပူး ေရကန္မွာ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ ကယ္ပီတယ္ကိုု ေငးေမာၾကတယ္။ ေန ့လည္ဖက္မွာ ကယ္ပီတယ္ေရွ  ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿဖတ္ဖူးေပမဲ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ဒီအၾကိမ္ ပထမဆံုုး ရာက္ဖူးတာ။ ဓာတ္ပံုုဝါသနာအိုုးေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူေတြ၊ ဒီစီညအလွ ခံစားၾကသူေတြနဲ ့ လူမၿပတ္ဘူးရယ္။

ေနာက္ေန ့ ကလဲရားက ဘူတာရံုုကိုု လိုုက္ပိုု ့ေပးေပမဲ့ ပန္းဝတ္မႈန္ အလာဂ်ီရိွလိုု ့ မလိုုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆူနမ္တိုု ့ကိုု ဖုုန္းဆက္ေတာ့ အမ္းထရူးက ကားဆားဗစ္မွာ၊ ရာမားက ေနသိပ္မေကာင္းဘူး၊ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု လာႏိုုင္ေအာင္ ၾကိ ုုးစားမယ္တဲ့။ ေအး ငါ ဒီစီမွာ တေနကုုန္ ရိွေနမွာ။ ေရာက္ရင္ ဖုုန္းဆက္လိုုက္ ေတြ ့ရေအာင္ေလ။ ဒီငပ်င္းေလးေတြ လာမယ္မထင္ပါဘူး။ စမစ္ဆိုုးနီးယမ္းဘူတာမွာ ဆင္းရင္ပဲ လူေတြ ဘူတာရံုုမွာ အၿပည့္။ ဒါေတာင္ မနက္ပိုုင္းပဲ ရိွေသးတယ္ ေန ့လည္ဆိုု ပိုုက်ပ္ေတာ့မွာ။

Thomas Jefferson Memorial

တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ကန္တေလွ်ာက္ အစီအရီ ပြင့္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ လွလြန္းလိုု ့ ဓာတ္ပံုုကိုု တဖ်ပ္ဖ်ပ္ မရပ္မနား ရိုုက္ေနမိေတာ့တာပဲ။ ဂ်က္ဖာဆန္ မယ္မိုုရီယမ္မွာ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ စစ္သားေတြ စစ္ေရးၿပပြဲ ဝင္ေငးေသးတယ္။ ကြ်န္မ ၾကည့္ရတဲ့ အဖြဲ ့က Air Force One ေလတပ္အဖြဲ ့။ အေမရိကန္မွာေတာ့ စစ္သားေတြကိုု ၿပည္သူေတြက ေလးစားၾကတယ္။ ကတံုုးေၿပာင္ေက၊ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္၊ ေလသံကိုု နားေထာင္ရတာနဲ ့ စစ္သားမွန္း သိတယ္။  ေသနတ္ေတြကိုု လႊဲပစ္ၾက၊ ေခါင္းေဆာင္ဗိုုလ္ရဲ ့ ရင္ဘတ္ကိုုကိုု လွံစြပ္နဲ ့ ဝိုုင္းထိုုးသလိုု က်ီစယ္ၾက၊ ေသနတ္၊ ဖိနပ္ေဆာင့္သံေတြနဲ ့ စည္းခ်က္ညီညီ တင္ဆက္ၾကတဲ့ စစ္သားေတြကိုု လက္ခုုပ္သံတေၿဖာင္းေၿဖာင္းနဲ ့ အားေပးၾကတယ္။

ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္က ၿမက္ခင္းၿပင္၊ ထိုုင္ခံုု၊ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ထိုုင္ၿပီး ကန္ေရၿပင္၊ ခ်ယ္ရီပန္းေတြကိုု ေငးေမာသူ၊ အိပ္တဲ့သူ၊ စာအုုပ္ဖတ္တဲ့သူ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့သူ၊ ဓာတ္ပံုုရိုုက္သူ၊ စကားေၿပာေနသူေတြ၊ ပစ္ကနစ္ထြက္သူေတြ စံုုလိုု ့။ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ လည္ဖိုု ့မၿဖစ္ႏိုုင္ဘူး။ မနက္ၿဖန္ ေမာင့္ဗာႏြန္ သြားလည္ဖိုု ့ လက္မွတ္ကိုု ဘြတ္ဦးမွ။ ဖုုန္းနဲ႕ ဘြတ္ေနတုုန္း လက္ခုုပ္တီးသံၾကားလိုု ့ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား..လား ေရွ ့မွာ တရုုတ္စံုုတြဲ။  ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးေရွ ့ ဒူးေထာက္ လက္ထပ္လက္စြပ္ေလးကိုုင္ၿပီး လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနတာ။ ေဘးကအၿဖ ူစံုုတြဲက ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးလိုု ့။ အနီးအနားက လူေတြက လက္ခုုပ္ၾသဘာေပးၾကလိုု ့။ တခ်ိဳ ့မ်ားဆိုု ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း သြားလုုပ္ၾကတယ္။ူ

တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ တပတ္ပတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေမာလည္းေမာ ဆာလည္းဆာ။ ကားေတြနဲ ့ေရာင္းတဲ့ ဆိုုင္ေတြမွာ လူတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး။ စမစ္ဆိုုးနီးယမ္းဘူတာမွာ လူမ်ားလိုု ့ အထြက္ပဲရတယ္ အဝင္ကိုု ပိတ္ထားတယ္။ တရုုတ္တန္းကိုုသြားဖိုု ့ တၿခားဘူတာကိုု သြားစီးရမဲ့ အတူတူ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ ကယ္ပီတယ္ေဘးနား အလုုပ္လုုပ္ဖူးတဲ့ ရံုုးေဟာင္းနားၿဖတ္ေတာ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿဖစ္ေသးတယ္။ ရံုုးတက္၊ ရံုုးဆင္းခ်ိန္ ၿဖတ္သြားေနၾက ဒီအိုုအယ္ (Department Of Labor) ရံုုးေဘးနားက ပန္းၿခံ၊ ေရတံခြန္ေဖာင္တိန္၊ National Law Enforcement Officers Memorial ေတြကိုု အရင္တုုန္းက ၿဖတ္သန္းသြားဖူးတဲ့ လမ္းအတိုုင္းကပဲ သြားတယ္။ တရုုတ္တန္းက စားေနၾက ဂ်ပန္ဆိုုင္ကိုုသြားေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေစာင့္ရမယ္ဆိုုတာနဲ ့ စားေနက် Full Ke ဆိုုင္က စားေနက် ဘဲသားဆန္ၿပားစြပ္ၿပ ုုတ္ကိုုပဲ စားေနက်အတိုင္း စားၿဖစ္တယ္။


ဗိုုက္ဝေတာ့ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ တိရစာၦန္ရံုုသြားၿပီး ပန္ဒါၾကည့္ဖိုု ့ စိတ္ကူးထားတာ ခုုေနမွ သြားရင္ ည ၄ နာရီေလာက္မွ ေရာက္မယ္။ ၂ နာရီတည္းနဲ ့ ႏွံ ့မွာမဟုုတ္ပါဘူးေလ၊ တိရစာၦန္ရံုုက ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား သြားလိုု ့ရတယ္။ ခ်ယ္ရီက တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပြင့္တာ၊ မႏွစ္ကလည္း မၾကည့္လိုုက္ရဘူး၊ အစ္မသိန္းေအး ေၿပာသလိုု ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္တာကိုုေတာ့ ၿမင္လိုုက္ရပါရဲ  ့။ ေလတိုု္က္လိုု ့ ခ်ယ္ရီေတြ တၿဖ ုုတ္ၿဖ ုုတ္ ေၾကြပါေရာလား ၿဖစ္သြားမွ မၿမင္လိုုက္ရဘဲေနမယ္ဆိုုၿပီး ခ်ယ္ရီပင္ေတြ ပင္လံုုးညႊတ္ပြင့္တဲ့ တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ဖက္ပဲ ေၿခဦးလွည့္ျပန္တယ္။

၁၉၁၀ ႏွစ္ႏိုုင္ငံခ်စ္ၾကည္ေရးအၿဖစ္ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံၿမိ ုု ့ေတာ္ တိုုက်ိဳကေန အေမရိကန္ၿမိ  ုု ့ေတာ္ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု ခ်ယ္ရီပင္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။  အေမရိကန္နိင္ငံရဲ ့၂၇ ေယာက္ေၿမာက္ သမၼတ ဝီလီယမ္သက္ဖ္ William Thaft ဇနီး သမၼတကေတာ္ ဟယ္လင္သက္ဖ္ Helen Thaft ကိုု ဂုုဏ္ၿပ ုုလက္ေဆာင္ ေပးခဲ့တာပါ။ သမၼတကေတာ္ ဂ်ပန္ကိုု သြားေရာက္လည္ပတ္စဥ္တုုန္းက ပန္းပင္ေတြ ေဝဆာေနတာကိုု စိတ္ဝင္တစား ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ရႊံ ့ဗြက္ေၿမ အခုု တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ ၿဖစ္လာမဲ့ေနရာ သာယာလွပေရးကိုု သမၼတကေတာ္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ပန္းေတြ ဖူးပြင့္ေနတာကိုု ၿမင္ရတာမဟုုတ္ဘဲ စိုုက္ပ်ိဳးေနတာကိုု ၿမင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက တည္ေဆာက္ဆဲၿဖစ္တဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ၿမိ ုု ့ေတာ္ၾကီးမွာ စိုုက္ပ်ိဳးရရင္ ေကာင္းမွာပဲလိုု ့ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ သမၼတကေတာ္ရဲ  ့အေတြး မွန္ပါတယ္။

ပန္းၿခံ အလွတိုုးေစဖိုု ့ ဂ်ပန္က ၾကီးရင့္ၿပီးသား အပင္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကိုု ဝါရွင္တန္ဆီ ပိုု ့ေပးခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီအပင္ေတြဟာ ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္ကမ္းေဘးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိုုက္ပ်ိဳးခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ စိုုက္ပ်ိဳးေရး႒ာနက အပင္ေတြကိုု စစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကိုု ဖ်က္ဆီးပစ္ရမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ပါတယ္။ ေၿမၾကီးမွာ ရွင္သန္ၿပီးသား သစ္ပင္ေတြမိုု ့ ပိုုးမႊားေတြ ပါပါတယ္။ ဂ်ပန္ လက္ေဆာင္ကိုု မီးရိႈ ့ဖ်က္ဆီးပစ္ဖိုု ့ ေနာက္ဆံုုးဆံုုးၿဖတ္ခ်က္ကိုု သမၼတသက္ဖ္ ကိုုယ္တိုုင္ခ်ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ႏိုုင္ငံဆက္ဆံေရး သံေရးတမန္ခင္းေတြမွာ ၿပသနာနည္းနည္းေလး ရိွခဲ့ေပမဲ့ စိုုက္ပ်ိဳးေရ႒ာနရဲ ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ ့ ကိုုက္ညီတဲ့ အပင္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကိုု ၁၉၁၂ မွာ ဂ်ပန္က ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကနဦးအပင္ေတြဟာ တိုုင္ဒယ္ေဘစင္မွာ ယေန ့ထက္တိုုင္ ရိွေနပါေသးတယ္။

The Washington Monument and Air Force One

Thomas Jefferson Memorial

၁၉၁၂  ဂ်ပန္ဘာသာနဲ ့ စိုုက္ပ်ိဳးပံုုအဆင့္ဆင့္ ညႊန္ၾကားထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကိုု စိုုက္ပ်ိဳးတဲ့အခါ ဘယ္သူကမွ အဲဒီညႊန္ၾကားခ်က္ကို ဖတ္ဖိုု ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မၿဖစ္ၾကပါဘူး။ အပင္ေတြကိုု နီးနီးကပ္ကပ္ စိုုက္ပ်ိဳးဖိုု ့ အားေပးေပမဲ့ အဲဒီအစား တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ကန္စပ္နဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ကိုု စိုုက္ပ်ိဳးခဲ့တာပါ။ အကိုုင္းအခက္ေတြ ဆက္ႏႊယ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စရာ့တိမ္ဆိုုင္သ႑န္ ၿဖစ္ေနၿပီး နဂိုုမူရင္း အၿမင့္ေလာက္ မရိွႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း  ဒီကခ်ယ္ရီပင္ေတြက နည္းနည္းေသးတာေပါ့။ လက္ရိွသမၼတကေတာ္ေတြက ခ်ယ္ရီပင္ စိုုက္ပ်ိဳး၊ ဆီးမီးတိုုင္ ထြန္းညိွၿပီး ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု အစဥ္အလာမပ်က္ ဖြင့္လွစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ မခူးဖိုု ့ သတိေပးေပမဲ့လည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုုင္း ခ်ယ္ရီကိုုင္းေတြ ခ်ိဳးဖ်က္ခဲ့ရပါတယ္။

ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ လူေတြ ပိုုစည္ပါတယ္။ တဘူတာ အေဝးက ဝါတားဖရန္ ့မွာ စင္တင္ေတးဂီတ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ မိသားစုုဆင္ႏႊဲလိုု ့ရတဲ့ ဂိမ္းေတြ၊ ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္ေပၚမွာ ေလွေလွာ္၊ ကႏူးၿပိ ုုင္ပြဲေတြ ရိွပါတယ္။ ည ၈ နာရီမွာ ေဖာက္မဲ့ မီးရႈးမီးပန္းကိုု ေစာင့္မၾကည့္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး ေခါင္းေတြ တစစ္စစ္ ကိုုက္လိုု ့။ ကန္တက္ကီဒါဘီ Kentucky Derby ပြဲၿပီးရင္ က်င္းပတဲ့ ေၿမာက္အေမရိကတိုုက္မွာ အၾကီးက်ယ္ဆံုုး မီးရႈးမီးပန္းပြဲေတာ္ၿဖစ္တဲ့ သန္ဒါအိုုဗာ လူဝီဗီလ္ Thunder Over Louisville ကိုု ႏႊဲဖူးထားတဲ့သူမိုု ့ ဒီမီးရႈးမီးပန္းေဖာက္တာေလးကိုု စာမဖြဲ ့ေတာ့ပါဘူး ။ မႏွစ္က 4th July  နယူးေယာက္ ဟူဆန္ Hudson ၿမစ္ေပၚမွာေဖာက္တဲ့ ေမစီ Macys မီးရႈးမီးပန္းက နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုုလိုု ့သြားတာ အေရာက္ေနာက္က်သြားလိုု ့ ဟိုုးအစြန္အဖ်ားမွာ ေနရာရလိုု ့ပဲလားမသိ။ သန္ဒါအိုုဗာလူဝီဗီလ္ပြဲေလာက္ မလွဘူးလိုု ့ ေတြးမိတယ္။


အၿပန္ ဘူတာရံုုကိုု ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ပတ္ရွာရတယ္။ ေၾသာ္...ဒီစီေၿမကိုု မနင္းရတာ ငါးလေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္ ေၿခရာခ်င္းထပ္ေအာင္ သြားလာဖူးတယ္ဆိုုတဲ့ လမ္းေတြကိုု ေမ့ကုုန္ပါေရာလား။ ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပြဲခ်ိန္ေပါ့။ နယူးေယာက္၊ ေမရီလန္းက ၿမန္မာဘုုန္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ စတုုဒီသာ ေကႊ်းေမႊးပြဲေတြ၊ အတီးအမႈတ္၊ နိဗၺာန္ေစ်းပြဲေတာ္ေတြနဲ ့ စည္ကားေနမွာ။ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္ကေန ပိေတာက္ပန္း ဝါဝါေလးေတြကိုု သတိရမိသား။ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ တကယ္တကယ့္ကိုု စည္ပါတယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းေတြကလည္း တကယ္တကယ့္ကိုု လွပါတယ္။ အခြင့္အခါသင့္ရင္ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု ႏႊဲေပ်ာ္ဖိုု ့ တိုုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ေန ့ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္အတိုုင္း စုုန္ဆင္းၿပီး အေမရိကန္ေတြရဲ ့ သူရဲေကာင္း၊ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ပြဲဝင္တဲ႕  လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ၾကီး ၊ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္၊ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ ပထမဆံုုးသမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရဲ ့ စံအိမ္ရိွတဲ့ Mount Vernon ေမာင့္ဗာႏြန္သြား ေတာလားကိုုေတာ့ ေနာက္တပတ္မွ ဆက္ပါဦးမယ္ ။

ဘိုုင္သယ္ေဝး...စကားမစပ္
အလည္လာတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုုယ္က်န္းမာျပီး
မဂၤလာရိွတဲ့ ႏွစ္သစ္ ၿဖစ္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ဧပရယ္ ၁၈၊ ၂၀၁၄။

ေရးခဲ့ဖူးတာ
ေႏြဦးတြင္ ခ်ယ္ရီေဝေသာၿမိ  ုု ့

Reference
http://news.yahoo.com/blogs/power-players-abc-news/complicated-roots-the-story-behind-washingtons-iconic-cherry-blossom-trees-214513117.html