ႏိုုင္ငံရပ္ၿခားကိိုု ေရာက္ကတည္းက အိမ္ခန္းဝယ္ဖိုု ့ထား ။ အိမ္ခန္းငွားဖိုု ့ေတာင္ မတတ္ႏိုုင္လိုု ့ Room Shared လိုု ့ေခၚတဲ့ အခန္းေတြမွာ ရွယ္ေန။ Roomate လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ အခန္းေဖာ္ေတြရ။ ဝါသနာတူ၊ စရိုုက္တူရင္ အခန္းေဖာ္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ၿဖစ္ႏိုုင္ေပမဲ့ ညိွလိုု ့မရ၊ စရိုုက္မတူရင္ သူေၿပာင္းရင္ ေၿပာင္း၊ မေၿပာင္းရင္ ကုုိယ္ေၿပာင္းပဲ။
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ မၾကီးက ေက်ာင္းနဲ ့နီးတဲ့ ေနရာမွာ ရွာေပးထားတယ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု ဘာၿဖစ္လိုု ့ ေရြးတာလဲဆိုုေတာ့ ေစ်းလည္းသက္သာ၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း ကႊ်န္မနဲ ့ တကၠသုုိလ္ အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူေတြၿဖစ္သလိုု စကၤာပူမွာ ကႊ်န္မ တက္မဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းထြက္ေတြ။ မၾကီး အိမ္သြားၾကည့္တုုန္းက ညစ္ပတ္ေနေတာ့ သန္ ့ရွင္းေရး သိပ္မလုုပ္ဘူး၊ ဘီးစီးတဲ့ေက်ာင္းသူနဲ ့ အကိုုက္ပဲဆိုုၿပီး ယူလိုုက္တာတဲ့။ အဲဒီတုုန္းက သူထင္တာ မွန္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုုင္းက်ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာပဲ။
စကၤာပူက အိမ္အမ်ားစုုက တပတ္တခါ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု အလွည့္နဲ ့ လုုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ အရင္တုုန္းက သန္ ့ရွင္းေရးဆိုုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွဘဲ မေနႏိုုင္တဲ့သူကပဲ လုုပ္ပါသတဲ့။ ကံဆိုုးခ်င္ေတာ့ ကႊ်န္မ ေၿပာင္းၿပီးေတာ့မွ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုုပ္ၾကေတာ့တယ္။ လုုပ္မဲ့လုုပ္ေတာ့လည္း တပတ္တခါ မဟုုတ္ပဲ ေန ့တိုုင္းသန္ ့ရွင္းေရး ။ ၆ ေယာက္ရိွေတာ့ ၆ ရက္ သန္ ့ရွင္းေရး။ ဖြမဲ့ကေလး ရိွတာလည္းမဟုုတ္ အားလံုုးကလည္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ သိတတ္ၾကတဲ့သူေတြ။
မနက္ ၇ နာရီခြဲ အိပ္ယာထ ေရမိုုးခ်ိဳး ၈ နာရီ ကလယ္မန္းတီးကေနထြက္တဲ့ ေက်ာင္းရွယ္တယ္ဘတ္စ္ကိုုမွီဖိုု ့ ရထားစီး။ ည ၁၁ နာရီခြဲ ေနာက္ဆံုုးဘတ္စ္ကားစီး ေနာက္ဆံုုးရထားစီးၿပီး အိမ္ၿပန္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္လည္း ေက်ာင္းမွာ။ သိပ္မဘီးစီးရင္ မၾကီးဆီကိုုသြား။ သူတိုု ့ေတြက စိတ္ပူၾကတယ္ မၾကီး ညအိပ္ညေန လာမွာကိုု။ သူတိုု ့ထင္သလိုု ၿဖစ္မလာဘဲ ကႊ်န္မကသာ မၾကီးဆီကိုု သြားေနတတ္တယ္။
အခန္းေဖာ္က မနက္ေစာေစာ ရံုုးတက္ရသူမိုု ့လိုု ့ ည ၁၁ နာရီခြဲဆိုု အိပ္ၿပီ။ သူအိပ္ၿပီဆိုုရင္ မအိပ္ေသးတဲ့သူေတြက ဧည့္ခန္းထဲထြက္၊ နားၾကပ္တပ္။ မနက္ဖက္ဆိုုရင္ ရံုုးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၾကမဲ့သူေတြ တန္းစီေနတာမိုု ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာဝင္ရင္ ဇိမ္ဆြဲ အၾကာၾကီးဝင္လိုု ့မရဘူး။ ဝမ္းခ်ဳပ္တတ္တဲ့သူေတြ၊ အိမ္သာဝင္တာ ၾကာတဲ့သူေတြ ဒုုကၡေတြ ့ေတာ့တာပဲ။ သမီးက အိမ္သာဝင္ရင္ ၾကာတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းသံုုးဖိုု ့ ေစာင့္ေနမွန္းသိရင္ ေကာင္းေကာင္းမသြားခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မနက္အေစာၾကီး သူတိုု ့ေတြ အိပ္ေနတုုန္း အိပ္ယာထၿပီး ကိစၥရွင္းထားရတယ္။ တခါတေလမ်ား ေရခ်ိဳးခန္းမအားလိုု ့ ဘူတာရံုုက အိမ္သာဆီကိုု ေၿပးရတယ္လိုု ့ ရယ္ကာေမာကာ သူ ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေၿပာၿပရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ ့မွာ ဝိုုင္းမဟားႏိုုင္ဘူး။ ကိုုယ္တိုုင္ၾကံ ုုေတြ ့ရမဲ့ အၿဖစ္ေတြေလ။
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မၾကီးဆီမွာ သြားေနေတာ့မယ္လိုု ့ တလႏိုု ့တစ္ေပးေတာ့ သူတိုု ့အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္က ေနာက္တလဆိုု ကုုန္ၿပီ။ တလတည္းေနဖိုု ့ လူသစ္ရွာဖိုု ့ခက္လိုု ့ ဆက္ေနပါတဲ့။ အဲဒီအိမ္က သူတိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စုုငွားထားၾကတာေပမဲ့ အိမ္သူၾကီးရိွတယ္။ ေနာက္ဆံုုးလကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ေခ်တာဆိုုေတာ့ ေနာက္ဆံုုးလအိမ္လခ ေပးစရာမလိုုတာ ထံုုးစံ။ သူတိုု ့အိမ္ရွင္က ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ မႏွိမ္ပါနဲ ့ ေပးပါ အိမ္ၿပန္အပ္ၿပီးရင္ ဒီပိုုးဆစ္ေတြ ၿပန္ေပးမွာမိုု ့ ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ေပးပါတဲ့။ မၾကီးကိုု ေၿပာၿပေတာ့ ကိုုယ္က အိမ္စုုငွားတဲ့အထဲလည္းမပါ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အိမ္သူၾကီးလုုပ္သူက ဘာမွမေၿပာဘဲ အိမ္လခေတာင္းပံုုက အိမ္လခက မေပးရင္ဆင္းတဲ့။ ဒီကလည္း ေၿပာင္းခ်င္ေနတာ ဒီပိုုးဆစ္သာေပး ခုုခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းေပးမွာလိုု ့ ေၿပာလိုုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုုပိတ္ေရာ။ ဒီပိုုးဆစ္လည္း မေပးႏိုုင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာဖိုု ့ခက္ေတာ့ အိမ္လခကိုု သူစိုုက္ရမွာေလ။
ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းက အမ္အာတီ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ညေနေစာင္း၊ ရံုုးပိတ္ရက္မနက္ေတြမွာ အေၿပးသြားေလ့က်င့္တဲ့ေနရာနဲ ့လည္းနီး၊ မခိုုင္၊ သားေလး၊ မၾကီးတိုု ့နဲ ့ ညီအစ္မေတြ အတူတူစုုေနၾကေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသားေတြ အေသေၾကာက္တဲ့ ဒန္းကီး ေသြးလြန္တုုပ္ေကြးရာသီခ်ိန္ဆိုုရင္ အန္အီးေအ National Environment Agency က အိမ္ေတြကိုု လိုုက္စစ္တယ္။ ဘုုရားပန္းအိုုး၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ပန္းအိုုးေအာက္ေတြ စစ္တယ္။ ၿခင္ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၃၀၀ ပဲ။ မခိုုင္ဆရာမဆီကေန ယူလာတဲ့ သစ္ခြပန္းအိုုးက ေနေရာင္ရလိုု ့ အေတာ္ပြင့္တယ္။ ကလယ္မဲတီးနဲ ့ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ဘူတာၾကား ရထားၿဖတ္ရင္ ၿမင္ရတဲ့ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္းနားက ေၿပးလမ္းေလးက အေတာ္သာယာတယ္။ ေဘးမွာ တူးေၿမာင္းနဲ ့။ ေခြးေက်ာင္းၾကတဲ့သူေတြ၊ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတဲ့သူေတြ၊ စက္ဘီးစီးၾကတဲ့သူေတြနဲ ့ မၿပတ္ဘူး။ ခေရပင္ေလးေတြလည္း ရိွတယ္။
မခိုုင္လည္း ယူအက္စ္ေၿပာင္းသြားေရာ ေစ်းၾကီးတဲ့ အဲဒီတိုုက္ခန္းကိုု ဆက္ယူၿပီး အိမ္သူၾကီးမလုုပ္ႏိုုင္တာနဲ ့ အခန္းရွာပံုုေတာ္ ဖြင့္ရၿပန္တယ္။ ဘြန္ေလးက အိပ္ခန္းေလးခန္းပါတဲ့အိမ္မွာ အခန္းရတယ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း အဆင္ေၿပၾကတယ္။ အခန္းေဖာ္ရဲ ့ ညီမေလးက အလုုပ္လုုပ္ရွာၿပီး အလုုပ္ရသြားတဲ့အခါ အဆင္မေၿပေတာ့တာပဲ။ အစိမ္းေရာင္ရထားလိုုင္းအဆံုုး ဘြန္ေလးကေန အစိမ္းေရာင္လိုုင္းအစ ပါဆားရစ္အထိ ရထား ၁ နာရီေက်ာ္စီးၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ရံုုးတက္ဖိုု ့ မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မတိုု ့ေတြ ႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္ေပမဲ့ အိပ္ေရးကမဝ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ၾကိတ္မွိတ္အိပ္ရင္ ေခါင္းကိုုက္တာမိုု ့ ေစာေစာရံုုးတက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးရွယ္တယ္စီးၿပီး ရံုုးတက္တဲ့ကႊ်န္မ အဲဒီကေလးမေလး ေက်းဇူးနဲ ့ ရံုုးေစာေစာသြားဖူးတယ္။
တေန ့ ၂ နာရီ ရထားေပၚမွာ အိပ္ငိုုက္ၿပီး ရံုုးတက္ရေပမဲ့ သူကေတာ့ သူ ့အစ္မနဲ ့ပဲ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းမဲ့ပံုုမေပၚဘူး တိုု ့ညီအစ္မေတြပဲ ေၿပာင္းရမယ္။ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး အခန္းရွာေနတုုန္း အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းသြားတယ္။ ကႊ်န္မနဲ ့ တကၠသိုုလ္အတူတူတက္၊ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေလယာဥ္တစီးတည္းစီးလာ၊ စကၤာပူေက်ာင္းအတူတူတက္၊ ေအဒီပေရာဂ်က္ Team အတူတူက်၊ ေတာင္ေတြအတူတူတက္တဲ့ အိအိ အိမ္ေၿပာင္းေတာ့ အဲဒီညီအစ္မေတြအိမ္မွာ။ ေလာကၾကီးဆိုုတာ အေတာ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဘြန္ေလးအိမ္နားက ေဘာလံုုးကြင္းပန္းၿခံမွာ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတယ္။ ဘဂၤလားေတြ ေသာက္စားတတ္တဲ့ပန္းၿခံ Safe မၿဖစ္တာမိုု ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေၿပးမေလ့က်င့္ဘူး။
အိမ္ခန္းေတြ လိုုက္ရွာရင္း ဘဒုုတ္ကအခန္းကိုု လာၾကည့္ၿပီး အထြက္မွာ မၾကီးက ခ်က္ခ်င္းၿပန္လွည့္တယ္။ အိမ္ရွင္အစ္မကေတာင္ ဘာမ်ားက်န္ခဲ့လိုု ့ပါလိမ့္ တကယ္က အခန္းကိုု စရံသတ္တာ။ ဘဒုုတ္ကတိုုက္ခန္းေတြက ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းေတြလိုု ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြဲလ်က္ မာစတာတစ္ခန္း၊ Common Room လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ မတြဲထားတဲ့ တစ္ခန္း။ အဲဒီအိမ္မွာ တလပဲေနၿဖစ္ၿပီး ကႊ်န္မက ယူအက္စ္ကိုု ထြက္လာသလိုု သိပ္မၾကာခင္ သူတိုု ့တမိသားစုုလံုုးလည္း ၾသဇီကိုု ေၿပာင္းၾကတယ္။ ရာထူးၾကီးလိုု ့ အလုုပ္မ်ားေပမဲ့ စာေမးပြဲေတြေၿဖ၊ မီးဖိုုေခ်ာင္လည္း မလစ္ဟင္း၊ ကေလးေတြလည္း ဂရုုစိုုက္၊ ဝင့္ဝါေလးအတြက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထပ္ေမြး၊ စူပါမိန္းမလိုု ့ ကႊ်န္မေလးစားအားက်တဲ့ ဝင့္ဝါေလးအေမ မိသားစုုပါ။
ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက မိန္းကေလးအေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ ကႊ်န္မရဲ ့ပထမဆံုုး အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝ။ နီေပါႏိုုင္ငံရဲ ့ ဒုုတိယအၾကီးဆံုုးၿမိ ုု ့ ပိုုကရာမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဆူနမ္ ၿမိ ုု ့ေတာ္ခတၱမဒၵဴမွာ တကၠသိုုလ္တက္ေတာ့ အေဆာင္ေနရတယ္။ ညီအစ္မအရင္းလိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အက္စမီတာမန္ေခ်းလိုု သူေတြနဲ ့ေတြ ့ရသလိုု ပိုုက္ဆံေခ်းၿပီး ထြက္ေၿပးတဲ့သူေတြကိုုလည္း ၾကံ ုုရတယ္။ ပိုုက္ဆံအေခ်းေကာင္းလိုု ့ အိမ္က ပိုုက္ဆံမပိုု ့ေသးရင္ စားစရာမရိွလိုု ့ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ကိုုေခ်ၿပီး ထမင္းနဲ ့စားရတယ္လိုု ့ ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဖန္က သူတိုု ့ရဲ ့ အေဆာင္သူဘဝကိုု ေၿပာၿပရင္ အေဆာင္မေနဘူးတဲ့ ရာမားနဲ ့ ကႊ်န္မက ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးနဲ ့ နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနၾကတယ္ဆိုုေပမဲ ့ ညည့္နက္သန္းေခါင္တိုုင္ေအာင္ စာအတူတူလုုပ္ၾက၊ စကားေၿပာၾက၊ လူေသးသေလာက္ အသံက်ယ္တဲ့ မိုုင္းဖန္နဲ ့ ရာမားေၾကာင့္ အီရန္သူနစ္ကူး ရာမားနဲ ့ကပ္လ်က္ အခန္းကေန တၿခားဖက္ကို ေၿပာင္းေၿပးရတယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ဆံပင္ေတြ၊ မီးဖိုုးေခ်ာင္မွာ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီးရင္ မရွင္းတဲ့သူေတြေၾကာင့္ အာေအ အေဆာင္ၾကီးၾကပ္ေရးမႈးေတြက ေခၚၿပီးသတိေပးတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လ်စ္လ်ဴရႈသင့္တာေတြ လ်စ္လ်ဴရႈရတယ္။ အာေအေတြေၿပာၿပီး အခန္းေၿပာင္းလိုု ့ရေပမဲ့ အေဆာင္ေၿပာင္းလိုု ့မွ မရတာ။ ကႊ်န္မရဲ ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝက ၿပသနာသိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မရိွဘဲ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့လိုု သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြ ရခဲ့တယ္။ မိုုင္းဖန္ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ ုု ့မွာ အလုုပ္ရေတာ့ ကုုမၺဏီက ဟိုုတယ္အခန္းကိုု တလငွားေပးထားတယ္။ Relocation Assistance လိုု ့ေခၚတဲ့ ေၿပာင္းေရႊ ့အခေၾကးေငြကိုု ၾကိ ုုတင္ထုုတ္ေပးထားတယ္။ ၿပီးမွၿပန္ဆပ္။ ဟိုုတယ္မွာ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး ေက်ာင္းကစီနီယာ အဆက္အသြယ္နဲ ့ တိုုက္ခန္းငွားတယ္။ ေနာက္သံုုးလအၾကာမွာ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးလိုု ့ အလုုပ္ရသြားတဲ့ ဆူနမ္၊ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာဖိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တရက္ၿခားၿပီး ေရာက္လာၾကတယ္။
ဆူနမ္ ကံေကာင္းတယ္။ မိုုင္းဖန္ရဲ ့ တိုုက္ခန္းမွာေန၊ မိုုင္းဖန္ ကားကိုုစီး၊ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးတဲ့ အလုုပ္ကိုု မိုုင္းဖန္နဲ ့အတူတူ ရံုုးတက္တယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ကႊ်န္မအလုုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကစီနီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ ရိွပါရဲ ့။ သူက သူ ့ႏိုုင္ငံကိုု အလည္ၿပန္ေနတယ္။ ကြန္ထရပ္တာဆိုုေတာ့ ကုုမၺဏီက ဘာမွမစီစဥ္ေပးဘူး။ Criaglist မွာရွာေတာ့ Student Intern ေတြကိုု ဦးစားေပးငွားတဲ့ အခန္းလိုုက္ရွာ။ သူတိုု ့က လာၾကည့္ပါဆိုုေတာ့ မိုုင္ ၁၀၀ ၊ ၂ နာရီအေဝးကိုု လာၾကည့္ဖိုု ့ ကားမရိွသလိုု ၂ ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့မွာ။ အဲဒီမွာ ၂ ပတ္ေလာက္ေနၿပီး ရံုုးနားက တိုုက္ခန္းေတြကို လိုုက္ရွာမယ္လိုု ့။ အီးေမးလ္နဲ ့ အဆက္အသြယ္လုုပ္ၿပီး တခါတည္း ေၿပာင္းခဲ့ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုုန္းက ပစၥည္းမမ်ားဘူး ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက လာစဥ္အတိုုင္း လက္ေက့စ္ႏွစ္လံုုး ဟမ္းကယ္ရီတစ္ခုု။
Private House လံုုးခ်င္းအိမ္ရဲ ့ ေၿမေအာက္ထပ္ဆိုုေတာ့ သီးသန္ ့ဆန္တယ္။ ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အေပၚတက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဝတ္စရာအကႌ်မရိွလိုု ့ အခန္းတံခါးလာေခါက္ ကႊ်န္မအခန္းေဘးနား အေၿခာက္ခံစက္ထဲ အကႌ်လာယူတတ္တဲ့ လုုကတ္စ္နဲ ့ ေကတီ။ ဒင္းကေလးေတြ ခုုန္ေပါက္လိုု ့ ကႊ်န္မ ေခါင္းၾကိမ္းတယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု ကြန္ပလိမ္းရင္ မန္ဒီက သူ ့ကေလးေတြကိုု ကႊ်န္မအခန္းမွာေနခိုုင္း သူက အေပၚထပ္ကေန ဒုုန္းဒုုန္းလုုပ္တယ္။ ဒင္းကေလးေတြက ေနာက္မေၿပးေတာ့ပါဘူးလိုု ့ ေၿပာၾကေပမဲ့ ကေလးေတြဆိုုေတာ့ ခုုန္ေပါက္ၿမဲ ကႊ်န္မကလည္း ေခါင္းၾကိမ္းၿမဲ။ အၿမဲထမ္းဝန္ထမ္းၿဖစ္ရင္ တိုု္က္ခန္းငွားမယ္လိုု ့ ၾကံရြယ္ထားေပမဲ့ အထမေၿမာက္ခဲ့။
အလုုပ္ဝင္တာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္လိုု ့ Work from home လုုပ္ႏိုုင္ၿပီဆိုုတာနဲ ့ ဆူနမ္တေယာက္ ရာမားရိွတဲ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ တလႏိုု ့တစ္ေပးရမယ္ဆိုုတာ စာခ်ဳပ္ထဲမပါလိုု ့ က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးမွ ေၿပာင္းလိုု ့ရမယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကညစ္ေရာ ဆူနမ္၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့ေတြ စိတ္ညစ္လိုုက္ၾကတာ၊ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုုက္ ထြက္ၾက။ အိမ္ကိုုလာစစ္ေဆးေတာ့ ဒီၿခစ္ရာ ဘယ္လိုုၿဖစ္တာလဲ၊ ဟိုုနားက ကြက္ေနတယ္နဲ ့ အၿပစ္ေတြရွာေတာ့ ဆူနမ္ခမ်ာ စိတ္ညစ္လိုုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ေနာက္ထပ္သံုုးလကိုု ဆက္မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူး က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးၿပီး ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုုအေတြ ့အၾကံ ုုေတြေၾကာင့္ ေမရီလန္းမွာ တိုုက္ခန္းငွားေတာ့ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ တအိမ္လံုုးကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ထားတယ္။
ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့ရိွရာ ေမရီလန္းကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကန္တက္ကီမွာထက္စာရင္ ေမရီလန္းမွာ အလုုပ္ပိုုေပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္ကေန ၁၅ မိနစ္ ကားေမာင္း၊ တနာရီေလာက္ ရထားစီးၿပီး ရံုုးတက္ရတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ တပတ္အတြင္း အခန္းရွာၿပီး ေၿပာင္းတယ္။ ၿမန္မာအိမ္က အခန္းတခန္း ေတြ ့ေပမဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ ရွယ္ရမယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါတဲ့ ေဆးဗားစပရင္းက ရွယ္ရြန္ ့အိမ္ကိုုပဲ ေရြးလိုုက္ေတာ့တယ္။ ကႊ်န္မ ေနဖူးသမွ်ထဲမွာ ရွယ္ရြန္ ့အိမ္က အလွဆံုုး။ အမ္းထရူးကေတာင္ ဟိုုတယ္က်ေနတာပဲလိုု ့ ေၿပာတယ္။
ၾကသပေတးေန ့ညဆိုုရင္ အိမ္ေရွ ့မွာ အမိႈက္ပံုုးေတြ တန္းစီေနတယ္။ အသားေတြထည့္တဲ့ ပလပ္စတစ္ၿပားကိုု ကႊ်န္မက အမိႈက္ပံုုးထဲထည့္ရင္ေတာင္ ရွယ္ရြန္က ေကာက္ၿပီး ရီဆိုုင္ကယ္ထဲပစ္လိုု ့ရတယ္လိုု ့ သင္တယ္။ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္ မန္ဒီ၊ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္ အေမရိကန္မေတြ ရီဆိုုင္ကယ္၊ ရီဆိုုင္ကယ္လိုု ့ ေအာ္ေနတာပဲ။ အေမရိကန္ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ရီဆိုုင္ကယ္အေရးၾကီးပံုုကိုု ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ခဲ့ပံုုရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရႊၿမန္မာေတြလည္း ရီဆိုုင္ကယ္လုုပ္ပါတယ္ ရီဆိုုင္ကယ္မွန္းသာ မသိတာ း) ။ သူတိုု ့လိုု ရီဆိုုင္ကယ္အစိမ္းေရာင္ပံုုးမွာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ သတင္းစာ၊ စာအုုပ္အေဟာင္း၊ ဗလာစာအုုပ္အေဟာင္း၊ ပုုလင္း၊ ဒန္၊ ကန္ဘူးေတြဝယ္တဲ့ ကုုလားဆီမွာ။
ေတာင္းေဟာက္စ္လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ခန္းေလးေတြ တြဲထားတာၿဖစ္လိုု ့ သီးသန္ ့ဆန္သလိုု ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တိတ္ဆိတ္တယ္။ မလွမ္းမကမ္းက မတ္ထရူးဟက္ဆန္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီအထိ စက္ဘီးစီးလိုု ့ရတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္နားက ေဖာရက္ေရကန္တပတ္ အေၿပးေလးက်င့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုုလည္း ၾကိ ုုက္တယ္။ ရွယ္ရြန္ကလည္း အလုုပ္တဖက္၊ ေက်ာင္းတဖက္၊ ကိုုယ္ပိုုင္စီးပြားေရးတဖက္နဲ ့မိုု ့ တအိမ္တည္းေနၿပီး မေတြ ့ၿဖစ္ဘူးရယ္။ ဒီဗြီေပါက္လိုု ့ ဒရီနီဒက္ကေန ယူအက္စ္ေရာက္လာတဲ့ ရွယ္ရြန္ ့တူမ ဇာရာေရာက္လာမွပဲ အိမ္မွာ လူရိပ္လူေယာင္ ၿမင္ရေတာ့တယ္။ ေၿမာက္အေမရိကတိုုက္နဲ ့ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ၾကား ဗင္နီဇြဲလားႏိုုင္ငံနားက ဒရီနီဒက္နဲ ့တိုုဘာဂိုုႏိုုင္ငံေလးက အေတာ့္ကိုု ေသးေသးေလး။ အေမရိကန္ ရပ္ပါ၊ အဆိုုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ သရုုပ္ေဆာင္၊ အေမရိကန္အိုုင္ေဒါ ဒိုုင္ေဟာင္း Nicki Minaj နစ္ကီမေနာ့ခ်္က ဒရီနီဒက္ဇာတိ။ အဆိုုေတာ္ Rihana ရီဟားနားက ဒရီနီဒက္နားက Barbaods ကႊ်န္းႏိုုင္ငံေလးဇာတိ။
ဒရီနီဒက္ရဲ ့ လူဦးေရတဝက္က လူမည္း၊ တဝက္က အိႏိၵယ၊ တရုုတ္လူမ်ိဳး နည္းနည္းရိွတယ္။ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ ဘာသာဝင္က အမ်ားစုု။ ရိုုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္က အမ်ားစုုေပမဲ့ ရွယ္ရြန္တိုု ့မိသားစုုက Seventh -day Adventists ဘုုရားေက်ာင္းတက္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းအမ်ားစုုက ဆန္းေဒးစကူး တနဂၤေႏြမွာ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကေပမဲ့ Seventh- day ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းကေတာ့ စေနေန ့ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကတယ္။ စပိန္၊ ၿဗိတိသွ်၊ ၿပင္သစ္၊ ဒက္ခ်္ ကိုုလိုုနီက်ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏိုုင္ငံေတြက စပိန္စကားေၿပာေပမဲ့ ဒရီနီဒက္ေတြက စပိန္စကား မေၿပာၾကဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာက ရံုုးသံုုးစကားပါတဲ့။ အထင္ရွားဆံုုးပြဲေတာ္က Carnival လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ဆန္းဆန္းၿပားၿပား ဘစ္ကနီအဝတ္အစားေတြ ဝတ္ၾကတဲ့ပြဲေတာ္။ အဲဒီလိုုဝတ္ၾကေတာ့ လူေတြဝိုုင္းအံုု ၾကည့္ၾကမွာေပါ့လိုု ့ေမးေတာ့ ၾကည့္ဖိုု ့ထက္ ကဖိုု ့ကို အားသန္ေနၾကတာတဲ့။ ကာရစ္ဘီယန္သီခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္ၿမ ူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ တုုန္းက ဒရီနီဒက္မယ္က ပထမဆံုုးလူမဲ မယ္မၾကာဝ႒ာဘြဲ ့ ရဖူးပါသတဲ့။
ဖယ္ဒရယ္အစိုုးရ ရွပ္ေဒါင္းၿပီး ဒီအိုုအယ္လ္က ကြန္းထရပ္မရေတာ့ ဒီစီတရံုုးလံုုး ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ရွာရၿပန္ၿပီ အလုုပ္။ ရေတာ့ နယူးေယာက္ မက္ဟန္တန္မွာ။ ၂၀၁၃ ကေတာ့ တကယ့္ကိုု ထူးၿခားတဲ့ႏွစ္။ ေလးေအာ့ဖ္ႏွစ္ခါ၊ အလုုပ္သံုုးခုု၊ ၿပည္နယ္သံုုးခုု၊ အိမ္သံုုးအိမ္ ေၿပာင္းရတယ္။ နယူးေယာက္မွာ အလုုပ္ရၿပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့ အခန္းအသည္းအသည္ ရွာရတယ္။ Craiglist မွာ ၾကည့္ၿပီး ရွာေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ ကန္တက္ကီအိမ္လိုု သြားမၾကည့္ဘဲ တခါတည္း မေၿပာင္းရဲပါဘူး နယူးေယာက္ေလ။ မခိုုင္မိတ္ေဆြရဲ ့ အမ်ိဳးက တကူးတကသြားၾကည့္ၿပီး ရွာေပးတယ္။ အဲဒီအစ္မနဲ ့ ၿမင္လည္းမၿမင္ဘူး၊ စကားလည္း မေၿပာဘူး၊ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီလိုုက္ပါဆိုုတာနဲ ့ သမီးတေယာက္၊ ညီမတေယာက္လိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တယ္။
အခန္းရွာေပးရံုုတင္ မကဘူး၊ ထမင္းေကႊ်း၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ မုုန္ ့ဟင္းခါး ေခၚေကႊ်းေသးတယ္။ စေရာက္တဲ့ေန ့ပဲ ပင္ပန္းလိုု ့ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ကားလမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ လမ္းထိပ္က မီးသတ္ကားဌာနက ကားေတြက ဥၾသဆြဲၿပီးေမာင္း။ အခ်က္အခ်ာလမ္းမၾကီးဆိုုေတာ့ ကားေတြက မၿပတ္ဘူး။ ဒီကတိုုက္ခန္းေတြက အေပၚေအာက္ အသံေတြၾကားရတယ္။ အေပၚထပ္က ဒုုန္းဒုုန္း ေမာင္မ်ိဳးလိုု စဥ့္ႏွီတံုုးနဲ ့ ၿပန္ထုုရင္ ေန ့တိုုင္းထုုရမယ္။ အိမ္ရွင္ရဲ ့သမီး ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးက ကာရာအိုုေအကိုု မိုုင္ကုုန္နဲ ့ဟစ္၊ မနက္ ၂ နာရီထိမအိပ္ဘဲ ၿမန္မာရုုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္။ တိုုက္ခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆိုုေတာ့ အကုုန္ၾကားရတယ္။ အရင္တုုန္းက ဘယ္ေလာက္ဆူညံဆူညံ အိပ္ေပ်ာ္ေပမဲ့ အသက္ကၾကီးလာ၊ worry ဝါရီေတြမ်ားလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အသံၾကားရင္ ႏိုုးေရာ။ အဲဒီကေလးမေလးက ေန ့လည္ဆိုု အိပ္လိုု ့ရေပမဲ့ ကႊ်န္မက အလုုပ္ထဲမွာ။ ပေရာဂ်က္ဒက္လိုုင္းေန ့ေတြက အပတ္တိုုင္းဆိုုေတာ့ အလုုပ္မ်ားလိုု ့ ညဆိုု ၈ နာရီမွ အိမ္ၿပန္ရတယ္။ အလုုပ္ကပင္ပန္း အိပ္ေရးကမဝ ေခါင္းဆိုု ေပါက္ထြက္သြားေလမလားလိုု ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ သူတိုု ့ေတြ အလုုပ္သြားဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ၾကတဲ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆိုု တခါႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္တာ မနက္ ၉ နာရီခြဲ၊ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ႏိုုးတယ္။
![]()
ဒီပံုုနဲ ့ေတာ့ မၿဖစ္ေခ်ဘူးဆိုုၿပီး အခန္းအသည္းအသည္လိုုက္ရွာ။ ပထမဆံုုးသြားၾကည့္ၿဖစ္တာက Astoria အက္တိုုးရီးယားဖက္က အခန္း။ အခန္းကက်ယ္တယ္၊ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္၊ အဲဒီဖက္က အၿဖ ူေတြမ်ားေတာ့ သန္ ့တယ္။ အခန္းေဖာ္က ဝိတ္တာမေလး။ အခန္းကိုုၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အခန္းေဖာ္ၿဖစ္လာမဲ့ ဝိတ္တာမေလးပံုုစံကို မၾကိ ုုက္လိုု ့ မယူဘူး။ ေနာက္တစ္ခန္းက အေမရိကန္ေက်ာင္းဆရာမေလး ရည္ရည္မြန္မြန္ေလး။ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာ အလုုပ္ထဲက တရုုတ္မဆူးက သူလည္းအခန္းရွာေနတာ နယူးဂ်ာစီကေန ၂ နာရီၾကာေအာင္ ရံုုးတက္ရတာ။ တေန ့ကိုု ၄ နာရီ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုုန္ေနတာ Life မရိွဘူးလိုု ့ ခံစားရလိုု ့တဲ့။ ကႊ်န္မက အဲဒီအခန္းေလးကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာဆိုုေတာ့ သူသြားၾကည့္တဲ့တိုုက္ခန္းေတြက အဲဒီအခန္းေစ်းထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္ အဲဒါသက္သာတာဆိုုေတာ့မွ ယူမယ္လိုု ့စိတ္ဒုုံးဒံုုးခ်ၿပီး ဆက္သြယ္ေတာ့ ယူသြားႏွင့္ၿပီတဲ့။
မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ Bronx ဘေရာင္းဖက္ကေတာ့ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပဲစားေတြလိုု ့ၿမန္မာေတြေခၚၾကတဲ့ မက္ဆီကန္မ်ားၿပီး Safe မၿဖစ္ဘူး။ စင္ထရယ္ပန္းၿခံနားက ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေတာ့ ဆူးက အဲဒီအနီးအနားတဝိုုက္မွာ တိုုက္ခန္းရွာေနတာပါတဲ့။ အဲဒီေနရာက ေဟာ္လန္ေလ။ ေၾသာ္ ေဟာ္လန္ဆိုုေတာ့ နယ္သာလန္ေပါ့။ ဘယ္ကသာ ငါဆိုုလိုုခ်င္တာက Safe မၿဖစ္တဲ့ေနရာေတြ။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္နားမွာ ပန္းၿခံတခုုရိွတယ္ ေဆးသံုုးဖိုု ့ဆိုု အဲဒီပန္းၿခံကိုု လာၾကတာ။ ဟင္ ဒါဆိုု ဘယ္ Safe ၿဖစ္ပါ့မလဲ။ ငါ အဲဒီနားမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ မသြားရင္ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္က နယူးေယာက္မွာ အႏွစ္၂၀ေလာက္ ေနခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္ကြဲေတာ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းလာတာ။ သူေနခဲ့တာက စင္ထရယ္ပန္းၿခံေၿမာက္ဖက္ အဲဒီေနရာေတြမွာ လူမဲမ်ားတယ္ ခုုေတာ့ လူၿဖ ူေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တည္းလိုု ့ ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ့။
စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာ တိုုင္းစကြဲယားေနရာကိုု MidTown လိုု ့ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခန္းခေတြက ေစ်းၾကီးလြန္းလိုု ့ နယူးဂ်ာဆီ၊ ကြင္း၊ ဘရြတ္ကလင္းဖက္မွာ ေနၾကၿပီး ၿမိ ုု ့ထဲကိုု ရံုုးတက္ၾကတယ္။ လင္ကြန္း၊ ေဟာ္လန္ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း ၿဖတ္ရင္ပဲ ၿမိ ုု ့ထဲေရာက္တဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ဖက္က Hoboken ၊ Newport ၊ Jersey City ၊ Union City ဖက္က အခန္းေစ်းေတြက မေသး။ မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားေက်ာ္ရင္ ကိုုရီးယားၿပည္လိုု ့ ထင္ရေအာင္ ကုုိရီးယားေတြမ်ားတဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ Fort Lee မွာေနတဲ့ မမီးငယ္က သူတိုု ့ဖက္ကိုု လာၾကည့္ပါတဲ့။ နယူးဂ်ာဆီက တံတားကူးလိုုက္ရံုုနဲ ့ ၿမိ ုု ့ထဲေရာက္တယ္၊ ေနရာတိုုင္း ဘတ္စ္ကားေရာက္တယ္၊ ေနရထိုုင္ရ သာယာတယ္ဆိုုေပမဲ့ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း၊ တံတားပိတ္လိုုက္ၿဖစ္ဆိုုရင္ ေသၿပီဆရာ။ ဆူးဆိုု ပန္စေတးရွင္မွာ ရထားကိုု ၁ နာရီေစာင့္ခဲ့ရဖူးပါသတဲ့။ ပတ္ထရစ္ရွာဆိုု ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တနာရီလံုုးလံုုး မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။
![]()
မႏွစ္က စက္တင္ဘာမွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲတုုန္းက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားမွာ ကားေတြ ၅ နာရီေလာက္ ပိတ္ေနတာ သတင္းမွာေတာင္ ပါသတဲ့။ အဲဒါ ခုလက္ရိွၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ခရစ္ခရစ္စတီးရဲ ့ အဖြဲ ့သားေတြက တမင္လုုပ္တာ၊ သတင္းမွာပါၿပီး အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲကိုု လူေတြအာရံုုစိုုက္ေအာင္လိုု ့ပါတဲ့။ Bridge Scandal လိုု ့ သတင္းမွာ နာမည္ၾကီးေနပါသတဲ့။ မမီးငယ္ေၿပာလိုု ့ သတင္းေတြဖတ္ေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ဒီလိုုမ်ိဳး ၿပည္သူေတြ ဒုုကၡေရာက္ေအာင္ တံတားပိတ္ၿပီး ႏိုုင္ငံေရးအၿမတ္ထုုတ္လိုု ့ရမွန္း သိသြားေတာ့တယ္။ ဆိုုလိုုခ်င္တာက နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က သြားလာေရးပါ။
ဘရႊတ္ကလင္းက ရထားနည္းနည္းရွားတယ္ ကြင္းကေတာ့ ၿမိ ုု ့ထဲကိုု သြားဖိုု ့လာဖိုု ့ အဆင္အေၿပဆံုုး။ အာရွသားမ်ားလိုု ့ အာရွဆိုုင္ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္္မွာ ေနထိုုင္လိုု ့ ဖယ္ဒရယ္၊ စတိတ္တက္စ္အၿပင္ NYC တက္စ္ တလ ၂၀၀၊ Disability မသန္မစြမ္းတက္စ္ တလ ၁၀ ေပးရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီဖက္မွာ ေနခဲ့ရင္ NYC တက္စ္ ေပးရမွလားလိုု ့ အေကာင့္တင္းဌာနကိုုေမးေတာ့ နယူးဂ်ာဆီမွာေနခဲ့ရင္ ေပးစရာ မလိုုပါဘူးတဲ့။ အေအးေၾကာက္တဲ့ ကႊ်န္မ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတဲ့ႏွစ္မွပဲ ရာသီဥတုုက ေအးလိုုက္တာ၊ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အေအးဆံုုးပါတဲ့။ ဝင္ရိုုးစြန္းက ေရခဲတဲ့ေလေတြတိုုက္လိုု ့ ေအးတာမ်ား မိုုင္းနပ္ ၁၃ ၊ ၁၅။ ေန ့လည္ဖက္ ထမင္းစားဖိုု ့သြားရင္ မ်က္လံုုးေလးပဲ ေဖၚထားတာေအာင္ ပါးေတြ က်င္တက္လာတယ္၊ မ်က္ႏွာတခုုလံုုး ေရခဲရိုုက္ထားသလိုုပဲ။ ႏွင္းေတြတအားက်ရင္ နယူးဂ်ာဆီဖက္က ဘတ္စ္ကားမထြက္လိုု ့ မန္ေနဂ်ာမပတ္ထရစ္ရွာ ရံုုးမလာႏိုုင္ဘူး။ နယူးေယာက္က ရထားေတြကေတာ့ ထြက္ေတာ့ထြက္တယ္ Delay ၊ Service route change ဟိုုရထား၊ ဒီရထားေၿပာင္းစီးရ နာရီဝက္ခရီးက တနာရီၾကာတယ္။
စင္ထရယ္ဟီတာဆိုုေတာ့ အပူခ်ိန္ၿမွင့္လိုု ့မရ၊ ၿပတင္းေပါက္က ေလတိုုးေတာ့ ကႊ်န္မအခန္းက အၿမဲေအးေနတာပဲ။ နယူးေယာက္ ကြင္းဖက္က အခန္းေတြကိုုပဲ လိုုက္ၾကည့္ေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့ အခန္းက အိမ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ တရုုတ္အိမ္။ လမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူတာပါပဲ။ ေနာက္တအိမ္က ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီးနဲ ့ ကပ္လ်က္ဆိုုေပမဲ့ မွန္ေတြက Sound Proof ပါေတာ့ အသံမၾကားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပါတယ္ ေစ်းလည္းမဆိုုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ ့သူ ့သမီး ၆ ႏွစ္ ကေလးေလးက မနက္ ၆ နာရီခြဲဆိုု ေက်ာင္းသြားၿပီ။ သူ ့သမီးက မဆူညံပါဘူးဆိုုေပမဲ့ အၾကင္နာေလး မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ကိုု မနက္ ၆ နာရီကတည္းက ထပါဦး၊ မ်က္ႏွာသစ္ပါဦး၊ မုုန္ ့စားပါဦးနဲ ့ ေက်ာင္းကားမလာခင္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနဖိုု ့ အသားကုန္ေမာင္းရေတာ့ ၿမင္ဖူးေတာ့ ဒီအိမ္လည္း မၿဖစ္ေခ်ဘူး။
ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့အိမ္က အက္စတိုုးရီးယားဖက္မွာ။ အိမ္ရွင္အန္တီၾကီးက မဆိုးဘူး သေဘာေကာင္းပံုုရတယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ သူ ခုုပဲ ကန္တက္ကီကေန ၿပန္လာတာတဲ့။ ဘယ္ၿမိ ုု ့မွာေနတာလဲ လူဝီဗီလ္ဆိုုေတာ့ သူ ့ေမာင္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ စိန္ ့မတ္သရူးမွာေနတာ။ ကႊ်န္မအလုုပ္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ အေရွ ့ဖက္ သူေ႒းေတြေနတဲ့ အန္ကာေရ ့မွာ၊ ေနတာက ၿမိ ုု ့အေရွ ့ေတာင္ဖက္ ဂ်က္ဖာဆန္မွာ၊ ေန ့တိုု္င္း အလုုပ္သြားရင္ စိန္ ့မတ္သရူးကိုု ၿဖတ္သြားရတာ။ လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့က ယူအိုုအယ္ UOL ( University of Louisville) နဲ ့ လက္ဆီတန္ Lexington ၿမိ ုု ့က UK ( Univeristy of Kentucky) ၿမိ ုု ့ခံၿပိ ုုင္ဖက္အသင္း ႏွစ္သင္းေတြ ့ၾကရင္ ယူအိုုအယ္လ္ အနီေရာင္၊ ယူေက အၿပာေရာင္ အလံေတြ တၿမိ ုု ့လံုုးဝဲေနတာ။ ကႊ်န္မ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္က ယူေကေက်ာင္းထြက္၊ ယူေကအမာခံဆိုုေတာ့ သူလည္း ယူေကပရိသတ္ ခုုပဲ အဲဒီပြဲၾကည့္ၿပီး ၿပန္ခဲ့တာတဲ့။ ၾကည့္ ေလာကၾကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါလားေနာ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့ေဝးလိုု ့ အဲဒီအိမ္ကိုု မယူၿဖစ္ဘူး။
တံခါးဖြင့္လုုိက္တာနဲ ့ အၿမီးႏွံ ့ၿပီး ၾကိ ုုဆိုုေနတာက နတ္ဆုု Natsu ဂ်ပန္လိုု ေႏြလိုု ့အဓိပၺာယ္ရတဲ ့ေခြးနဲ ့ မိုုခ်ီ Mochi ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ေရခဲမုုန္ ့နာမည္ေပးထားတဲ့ ေၾကာင္ရိွတဲ့ ဂ်ပန္မအိမ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု သြားၾကည့္ၿပီး ၾကိ ုုက္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး ေဖေဖၚဝါရီ ၁ ရက္ေန ့မွာ ေၿပာင္းတာ ခုုဆိုု ၂ ပတ္ရိွၿပီ။ ကႊ်န္မက မနက္ ၇ နာရီထ ၈ နာရီ ရံုုးသြား၊ ည ၇ နာရီ ၿပန္ေရာက္။ အိမ္ရွင္ေတြက မနက္ ၉ နာရီ သြား၊ ည ၉ နာရီ၊ ၁၂ နာရီမွ ၿပန္ေရာက္တယ္။ အခန္းကလည္း နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ မတ္တပ္ဟီတာေပးထားေတာ့ စင္ထရယ္ဟီတာက အပူေငြ ့နည္းေပမဲ့လည္း ေႏြးတယ္။ အိပ္တာမ်ား ည ၁၂ ကေန မနက္ ၇ နာရီထိ တေရးပဲ။
ပေရာဖက္ဆာ အိမ္ၿပန္လာတာကိုု ဘူတာရံုုမွာ ေစာင့္ၾကိ ုုတတ္တဲ့ ေခြးေလး။ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေသသြားေပမဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကိ ုုေနတတ္တဲ့ သစၥာရိွတဲ့ေခြးေလး။ အဲဒီေခြးေလး အထိမ္းအမွတ္ ေခြးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ဘူတာအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ရစ္ခ်က္ဂီရိ သရုုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အေမရိကန္ဗားရွင္း Hachi ဆိုုတဲ့ ရုုပ္ရွင္ထဲက ေခြးအမ်ိဳးအစားက နတ္ဆုုတိုု ့ မ်ိဳးႏြယ္။ နတ္ဆုုကေတာ့ ဘရြတ္ကလင္းသား အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဂ်ပန္ေခြး။ အသက္ငါးႏွစ္ရိွၿပီဖိုု ့ ေတာ္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကႊ်န္မ ၿပန္လာရင္ ၾကိ ုုၾကၿပီး အခန္းထဲ လိုုက္ဝင္လာတယ္။ ခဏဆိုု ထြက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ စိမ္းေနေသးတာလည္း ပါတယ္။ နတ္ဆုုက ခ်စ္ခင္တာ ၿပတတ္ေပမဲ့ မိုုခ်ီကေတာ့ ဖာသိဖာသာ။ ဖက္တာလည္း မၾကိ ုုက္။ မ်က္လံုုးက ေတာ္ေတာ္ၾကီးၿပီး အနက္ေရာင္မ်က္ဆံေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေလးေတြက အနားသတ္ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ မ်က္လံုုး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုုးအၾကည့္ေတြက မေႏြးေထြးဘူး ေအးစက္စက္နဲ ့။
အေဖ့ေၾကာင္ ၿမီးတိုုမ်ိဳး ပူစီမလည္း လူသိပ္မကပ္ဘူး။ ၾကြက္ေတာ့ အေသခုုတ္တယ္ ငွက္ေတာင္ဖမ္းတယ္။
ကႊ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဂါးဖီးကေတာ့ ငပ်င္း။ လူနားကပ္ၿပီး ခႊ်ဲေနေတာ့ပဲ။ ေၾကာင္မခ်စ္တဲ့ မၾကီးေတာင္ ဂါးဖီးကိုု ခ်စ္တယ္။ မေန ့က ႏွင္းမုုန္တိုုင္းတိုုက္ေတာ့ မိုုးရြာ၊ လွ်ပ္စီးလက္၊ မိုုးၿခိမ္းေတာ့ နတ္ဆုုက တံခါးကိုု လာၿခစ္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုုက္ေတာ့ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚ အိပ္ေတာ့တာပဲ။ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚတက္အိပ္တာ မၾကိ ုုက္ေပမဲ့ သူ ့သခင္ဆီမွာ အဲလိုု အိပ္ေနၾကနဲ ့ တူပါရဲ ့။ အရင္ေန ့ေတြကဆိုု ေအာက္ကိုုဆင္းခိုုင္းေပမဲ့ နားရြက္ေထာင္ မ်က္လံုုးအၿပ ူးသား မိုုးၿခိမ္းတာကိုု ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုုဆိုုေတာ့ မေမာင္းခ်ရက္ဘူး။ မိုုခ်ီကေတာ့ ေခၚတာေတာင္ မလာဘူး။ မိုုးၿခိမ္းသံထက္ နားရြက္၊ သူ ့ဗိုုက္ကအဆီၿပင္ကိုု ညွစ္ၿပီး စတတ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု ပိုုေၾကာက္တယ္ထင္ပါရဲ ့ း) ။
နယူးေယာက္က တိုုက္ခန္းေတြက အခန္းေသာ့၊ အိမ္ေသာ့အၿပင္ တိုုက္ခန္း မိန္းတံခါးေသာ့ပါ ရိွတယ္။ ေသာ့မရိွရင္ တိုုက္ရဲ ့ မိန္းတံခါးနားက အခန္းနံပါတ္ေတြကိုု ႏွိပ္၊ အေပၚကေန တံခါးဖြင့္ေပးမွ ဝင္လိုု ့ရတယ္။ အမိႈက္ပစ္တာကေတာ့ စကၤာပူနဲ ့တူတယ္။ တထပ္လံုုးမွာ အမိႈက္ပစ္တဲ့ေနရာ တခုုရိွတယ္။ အဲဒီအေပါက္ကေန ပစ္၊ အဲဒီနားမွာ ရီဆိုုင္ကယ္အတြက္ အစိမ္းေရာင္ပံုုးတပံုုးရိွတယ္။ USPS ၊ UPS ၊ Fedex က ပစၥည္းလာပိုု ့လိုု ့ လူမရိွရင္ စူပါလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ တိုုက္ခန္းၾကီးၾကပ္ေရးမႈးက ယူထားေပးရင္ေတာ့ ဆူပါဆီမွာ သြားယူ။ မယူထားေပးရင္ေတာ့ နယ္ခံစာတိုုက္မွာ သြားယူရတယ္။ ေစ်းဝယ္ရင္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္ ကြင္းသူကြင္းသားေတြက တြန္းလွည္းေလးေတြနဲ ့။ အဝတ္ထည့္တဲ့ၿခင္းေတာင္းၾကီးကိုုင္ၿပီး LaundroMart မွာ အဝတ္သြားေလွ်ာ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု အထူးအဆန္း ၿမင္ရသလိုု ၾကည့္ၾကတယ္။ နယူးေယာက္သား မဟုုတ္မွန္း သိသာလိုုက္တာ။
ကႊ်န္မ စီးဖူးသမွ်ထဲမွာ နယူးေယာက္က ရထားလိုုင္းက အရႈပ္ဆံုုး Lousy အၿဖစ္ဆံုုး။ ကႊ်န္မ စီးဖူးတာက စကၤာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ေဘာစတြန္၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ရထားေတြပါ။ မနက္တိုုင္း စီးတာက လိေမၼာ္ေရာင္ M Local လုုိင္း ၂ ဘူတာ စီး Jackson Heights ေရာက္ရင္ အဝါေရာင္ F Express လိုုင္း စီး။ Local က ဘူတာတိုုင္းရပ္ၿပီး Express က ဘူတာၾကီးေတြပဲ ရပ္တယ္။ နယူးေယာက္ ရထားလိုုင္းက သက္တမ္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ စီးတဲ့သူ မ်ားသလိုု ၿပသနာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ F စီးေနရင္း ခုုရထားက E လိုုင္းက သြားမွာလိုု ့ ေၾကၿငာရင္ ေၿမပံုုထုုတ္ ဘယ္ကေန ေၿပာင္းစီးရမလဲၾကည့္။ ခုုရပ္မဲ့ဘူတာက ဂိတ္ဆံုုး ေနာက္ရထားကိုု ေစာင့္စီးပါ။ ေၾကၿငာသံကိုု နားစြင့္ရတယ္။ Local ကိုု ေၿပာင္းစီးတာ Express Express လိုု ့ေအာ္ေတာ့ Local စီးရမဲ့ ကႊ်န္မက ခုုန္ထြက္၊ Express စီးမဲ့သူေတြက ခုုန္တက္။
ခုုရပ္မွာ ဂိတ္ဆံုုးဘူတာ ေအာက္က N Q ရထားကိုုေၿပာင္းစီးပါလိုု ့ ေအာ္တယ္။ လူေတြမွ အမ်ားၾကီး ရထားထဲ လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းခ်ိန္ဆိုု လူေတြကိုု အတင္းဖိသြင္းၿပီး တံခါးပိတ္တာကိုု တီဗြီမွာ ၿမင္ဖူးတယ္။ ကႊ်န္မလည္း အဲဒီလိုုရထားကိုု ဂ်ပန္မွာမဟုုတ္ဘဲ နယူးေယာက္မွာ စီးဖူးသြားၿပီ။ အိပ္ငိုုက္ေနရာကေန Jackson Heights ဆိုုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ Local ေၿပာင္းစီးရမဲ့ဘူတာပဲ။ ေငါက္ကနဲထ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေၿခလွမ္းတုုန္း Next station is Elmhurst ဆိုုေတာ့ အယ္ ငါ စီးလာတာ Local ပဲ ေၿပာင္းဖိုု ့မွမလိုုတာ ရထားေပၚ ၿပန္တက္လာေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ ၿပံ ုုးစိစိနဲ ့ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီဟာမေလး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့ ဘူတာမွားဆင္းေတာ့မလိုု ့။ အိမ္သစ္က 7 ရထားဘူတာနဲ ့ ၅ မိနစ္ M ရထားဘူတာနဲ ့ ၁၀ မိနစ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တာနဲ ့ ၇ ရထားလိုုင္းပဲ စီးၿဖစ္တယ္။ လိုုကယ္ ၂ ဘူတာစီးၿပီး Express ေစာင့္တာ လိုုကယ္သာ ၃ စီးၿဖတ္သြားတယ္ Express အရိပ္ကိုုေတာင္ မေတြ ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ လိုုကယ္ပဲ ၿပန္စီးေတာ့တယ္။
နယူးေယာက္မွာ ရထားခ သက္သာတယ္ ဘယ္စီးစီး ၂ က်ပ္ခြဲ ။ အဝင္ပဲ ကဒ္ၿဖတ္ရတယ္ အထြက္ ၿဖတ္စရာမလိုု။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာေတာ့ ဘူတာလိုုက္ ၿဖတ္တာ ဆယ္ဘူတာေလာက္ဆိုု ၄ က်ပ္ခြဲ တေန ့ကိုု ၁၀ ။ ဒါေတာင္ ကားပါကင္ခ ၅ က်ပ္၊ ဓာတ္ဆီ၊ အာမခံေၾကး မပါေသးဘူး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ ရံုုးတက္တာ ကားခ၊ ရထားခက ၄၀၀ကေန ၅၀၀ ၾကားပဲ။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ တလလံုုး ၾကိ ုုက္သေလာက္စီး Unlimited Card က ၁၁၃ က်ပ္ပဲက်တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြကိုု Unlimited Card ဝယ္ထားၿပီး ၂ ေယာက္သံုုးၾကတာ အလုုပ္ခ်ိန္ မတူရင္ေပါ့။ Unlimited Card ဝယ္ထားၿပီး ၁ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ကဒ္က ပါးပါးေလးဆိုုေတာ့ ဖုုန္းထုုတ္လိုုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုုန္းမွာကပ္ၿပီး က်သြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ႏွေၿမာလိုုက္တာ ။
ခုုေတာ့ Unlimited Card အစား တပတ္ကိုု ၃၀ ေလာက္ပဲထည့္ထားတယ္။ ေပ်ာက္ရင္လည္း အမ်ားၾကီး မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီက SmarTrip ကဒ္ေတြက ကဒ္နံပါတ္နဲ ့ ကိုုယ့္အေကာင့္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ထဲပိုုက္ဆံ ၁၀ ေအာက္ နည္းေနရင္ ခရစ္ကဒ္နဲ ့ AutoLoad လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ေပ်ာက္သြားရင္လည္း အဲဒီကဒ္ကိုုပိတ္ၿပီး က်န္တဲ့ေငြကိုု ေနာက္ကဒ္ဆီ ေၿပာင္းလိုု ့ရတယ္။ မန္ေနဂ်ာမကိုု Unlimited Card ေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း ငိုုၿပေတာ့ နယူးေယာက္ မတ္ထရိုုကဒ္မွာလည္း အဲလိုုမ်ိဳး ရိွပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုုင္းကေန သပ္သပ္ဝယ္ရတယ္။ နံပါတ္ေတြပါတဲ့ မတ္ထရိုုကဒ္ကိုု ေမးလ္နဲ ့ပိုု ့ေပးတယ္၊ ဆယ္ရယ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါသတဲ့။ မေပ်ာက္စဖူး အေပ်ာက္ထူး ေပ်ာက္မဲ့ေပ်ာက္ေတာ့လည္း...။ ေသခ်ာတယ္ ေနာက္ကိုု သတိထားေတာ့မွာ။
နယူးေယာက္သားေတြကေတာ့ နယူးေယာက္မွာ ရာသီဥတုုနဲ ့ Subway ရထားက အစိုုးမရဘူးဆိုုပဲ။ မွန္လည္း မွန္ပါတယ္။ ယခုုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Elmhurst အယ္လ္မဟာ့လိုု ့ အမည္တြင္တဲ့ အရပ္မွာ နတ္ဆုလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္၊ မုုိခ်ီလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ ့ ေနထိုုင္ေၾကာင္းဗ်ား။ ဒီအရပ္၊ ဒီေဒသမွာ ေရစက္ရိွသေလာက္ ပန္းသီးစားရေပမေပါ့။
စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၄။
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ မၾကီးက ေက်ာင္းနဲ ့နီးတဲ့ ေနရာမွာ ရွာေပးထားတယ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု ဘာၿဖစ္လိုု ့ ေရြးတာလဲဆိုုေတာ့ ေစ်းလည္းသက္သာ၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း ကႊ်န္မနဲ ့ တကၠသုုိလ္ အတူတူတက္ခဲ့ၾကသူေတြၿဖစ္သလိုု စကၤာပူမွာ ကႊ်န္မ တက္မဲ့ေက်ာင္းက ေက်ာင္းထြက္ေတြ။ မၾကီး အိမ္သြားၾကည့္တုုန္းက ညစ္ပတ္ေနေတာ့ သန္ ့ရွင္းေရး သိပ္မလုုပ္ဘူး၊ ဘီးစီးတဲ့ေက်ာင္းသူနဲ ့ အကိုုက္ပဲဆိုုၿပီး ယူလိုုက္တာတဲ့။ အဲဒီတုုန္းက သူထင္တာ မွန္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုုင္းက်ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာပဲ။
စကၤာပူက အိမ္အမ်ားစုုက တပတ္တခါ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု အလွည့္နဲ ့ လုုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ အရင္တုုန္းက သန္ ့ရွင္းေရးဆိုုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွဘဲ မေနႏိုုင္တဲ့သူကပဲ လုုပ္ပါသတဲ့။ ကံဆိုုးခ်င္ေတာ့ ကႊ်န္မ ေၿပာင္းၿပီးေတာ့မွ သန္ ့ရွင္းေရးကိုု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လုုပ္ၾကေတာ့တယ္။ လုုပ္မဲ့လုုပ္ေတာ့လည္း တပတ္တခါ မဟုုတ္ပဲ ေန ့တိုုင္းသန္ ့ရွင္းေရး ။ ၆ ေယာက္ရိွေတာ့ ၆ ရက္ သန္ ့ရွင္းေရး။ ဖြမဲ့ကေလး ရိွတာလည္းမဟုုတ္ အားလံုုးကလည္း အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ သိတတ္ၾကတဲ့သူေတြ။
 |
| Empire State Building |
မနက္ ၇ နာရီခြဲ အိပ္ယာထ ေရမိုုးခ်ိဳး ၈ နာရီ ကလယ္မန္းတီးကေနထြက္တဲ့ ေက်ာင္းရွယ္တယ္ဘတ္စ္ကိုုမွီဖိုု ့ ရထားစီး။ ည ၁၁ နာရီခြဲ ေနာက္ဆံုုးဘတ္စ္ကားစီး ေနာက္ဆံုုးရထားစီးၿပီး အိမ္ၿပန္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဆိုုရင္လည္း ေက်ာင္းမွာ။ သိပ္မဘီးစီးရင္ မၾကီးဆီကိုုသြား။ သူတိုု ့ေတြက စိတ္ပူၾကတယ္ မၾကီး ညအိပ္ညေန လာမွာကိုု။ သူတိုု ့ထင္သလိုု ၿဖစ္မလာဘဲ ကႊ်န္မကသာ မၾကီးဆီကိုု သြားေနတတ္တယ္။
အခန္းေဖာ္က မနက္ေစာေစာ ရံုုးတက္ရသူမိုု ့လိုု ့ ည ၁၁ နာရီခြဲဆိုု အိပ္ၿပီ။ သူအိပ္ၿပီဆိုုရင္ မအိပ္ေသးတဲ့သူေတြက ဧည့္ခန္းထဲထြက္၊ နားၾကပ္တပ္။ မနက္ဖက္ဆိုုရင္ ရံုုးသြား၊ ေက်ာင္းသြားၾကမဲ့သူေတြ တန္းစီေနတာမိုု ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာဝင္ရင္ ဇိမ္ဆြဲ အၾကာၾကီးဝင္လိုု ့မရဘူး။ ဝမ္းခ်ဳပ္တတ္တဲ့သူေတြ၊ အိမ္သာဝင္တာ ၾကာတဲ့သူေတြ ဒုုကၡေတြ ့ေတာ့တာပဲ။ သမီးက အိမ္သာဝင္ရင္ ၾကာတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းသံုုးဖိုု ့ ေစာင့္ေနမွန္းသိရင္ ေကာင္းေကာင္းမသြားခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မနက္အေစာၾကီး သူတိုု ့ေတြ အိပ္ေနတုုန္း အိပ္ယာထၿပီး ကိစၥရွင္းထားရတယ္။ တခါတေလမ်ား ေရခ်ိဳးခန္းမအားလိုု ့ ဘူတာရံုုက အိမ္သာဆီကိုု ေၿပးရတယ္လိုု ့ ရယ္ကာေမာကာ သူ ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ေၿပာၿပရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ ့မွာ ဝိုုင္းမဟားႏိုုင္ဘူး။ ကိုုယ္တိုုင္ၾကံ ုုေတြ ့ရမဲ့ အၿဖစ္ေတြေလ။
ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မၾကီးဆီမွာ သြားေနေတာ့မယ္လိုု ့ တလႏိုု ့တစ္ေပးေတာ့ သူတိုု ့အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္က ေနာက္တလဆိုု ကုုန္ၿပီ။ တလတည္းေနဖိုု ့ လူသစ္ရွာဖိုု ့ခက္လိုု ့ ဆက္ေနပါတဲ့။ အဲဒီအိမ္က သူတိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စုုငွားထားၾကတာေပမဲ့ အိမ္သူၾကီးရိွတယ္။ ေနာက္ဆံုုးလကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ေခ်တာဆိုုေတာ့ ေနာက္ဆံုုးလအိမ္လခ ေပးစရာမလိုုတာ ထံုုးစံ။ သူတိုု ့အိမ္ရွင္က ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ဒီပိုုးဆစ္နဲ ့ မႏွိမ္ပါနဲ ့ ေပးပါ အိမ္ၿပန္အပ္ၿပီးရင္ ဒီပိုုးဆစ္ေတြ ၿပန္ေပးမွာမိုု ့ ေနာက္ဆံုုးလခကိုု ေပးပါတဲ့။ မၾကီးကိုု ေၿပာၿပေတာ့ ကိုုယ္က အိမ္စုုငွားတဲ့အထဲလည္းမပါ။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အိမ္သူၾကီးလုုပ္သူက ဘာမွမေၿပာဘဲ အိမ္လခေတာင္းပံုုက အိမ္လခက မေပးရင္ဆင္းတဲ့။ ဒီကလည္း ေၿပာင္းခ်င္ေနတာ ဒီပိုုးဆစ္သာေပး ခုုခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းေပးမွာလိုု ့ ေၿပာလိုုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုုပိတ္ေရာ။ ဒီပိုုးဆစ္လည္း မေပးႏိုုင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာဖိုု ့ခက္ေတာ့ အိမ္လခကိုု သူစိုုက္ရမွာေလ။
 |
| Grand Central |
ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းက အမ္အာတီ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ညေနေစာင္း၊ ရံုုးပိတ္ရက္မနက္ေတြမွာ အေၿပးသြားေလ့က်င့္တဲ့ေနရာနဲ ့လည္းနီး၊ မခိုုင္၊ သားေလး၊ မၾကီးတိုု ့နဲ ့ ညီအစ္မေတြ အတူတူစုုေနၾကေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းသားေတြ အေသေၾကာက္တဲ့ ဒန္းကီး ေသြးလြန္တုုပ္ေကြးရာသီခ်ိန္ဆိုုရင္ အန္အီးေအ National Environment Agency က အိမ္ေတြကိုု လိုုက္စစ္တယ္။ ဘုုရားပန္းအိုုး၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ပန္းအိုုးေအာက္ေတြ စစ္တယ္။ ၿခင္ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၃၀၀ ပဲ။ မခိုုင္ဆရာမဆီကေန ယူလာတဲ့ သစ္ခြပန္းအိုုးက ေနေရာင္ရလိုု ့ အေတာ္ပြင့္တယ္။ ကလယ္မဲတီးနဲ ့ ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ဘူတာၾကား ရထားၿဖတ္ရင္ ၿမင္ရတဲ့ ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္းနားက ေၿပးလမ္းေလးက အေတာ္သာယာတယ္။ ေဘးမွာ တူးေၿမာင္းနဲ ့။ ေခြးေက်ာင္းၾကတဲ့သူေတြ၊ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတဲ့သူေတြ၊ စက္ဘီးစီးၾကတဲ့သူေတြနဲ ့ မၿပတ္ဘူး။ ခေရပင္ေလးေတြလည္း ရိွတယ္။
မခိုုင္လည္း ယူအက္စ္ေၿပာင္းသြားေရာ ေစ်းၾကီးတဲ့ အဲဒီတိုုက္ခန္းကိုု ဆက္ယူၿပီး အိမ္သူၾကီးမလုုပ္ႏိုုင္တာနဲ ့ အခန္းရွာပံုုေတာ္ ဖြင့္ရၿပန္တယ္။ ဘြန္ေလးက အိပ္ခန္းေလးခန္းပါတဲ့အိမ္မွာ အခန္းရတယ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့နီး၊ အခန္းေဖာ္ေတြကလည္း အဆင္ေၿပၾကတယ္။ အခန္းေဖာ္ရဲ ့ ညီမေလးက အလုုပ္လုုပ္ရွာၿပီး အလုုပ္ရသြားတဲ့အခါ အဆင္မေၿပေတာ့တာပဲ။ အစိမ္းေရာင္ရထားလိုုင္းအဆံုုး ဘြန္ေလးကေန အစိမ္းေရာင္လိုုင္းအစ ပါဆားရစ္အထိ ရထား ၁ နာရီေက်ာ္စီးၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ရံုုးတက္ဖိုု ့ မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မတိုု ့ေတြ ႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္ေပမဲ့ အိပ္ေရးကမဝ။ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ၾကိတ္မွိတ္အိပ္ရင္ ေခါင္းကိုုက္တာမိုု ့ ေစာေစာရံုုးတက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးရွယ္တယ္စီးၿပီး ရံုုးတက္တဲ့ကႊ်န္မ အဲဒီကေလးမေလး ေက်းဇူးနဲ ့ ရံုုးေစာေစာသြားဖူးတယ္။
တေန ့ ၂ နာရီ ရထားေပၚမွာ အိပ္ငိုုက္ၿပီး ရံုုးတက္ရေပမဲ့ သူကေတာ့ သူ ့အစ္မနဲ ့ပဲ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းမဲ့ပံုုမေပၚဘူး တိုု ့ညီအစ္မေတြပဲ ေၿပာင္းရမယ္။ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး အခန္းရွာေနတုုန္း အဲဒီညီအစ္မေတြ ေၿပာင္းသြားတယ္။ ကႊ်န္မနဲ ့ တကၠသိုုလ္အတူတူတက္၊ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေလယာဥ္တစီးတည္းစီးလာ၊ စကၤာပူေက်ာင္းအတူတူတက္၊ ေအဒီပေရာဂ်က္ Team အတူတူက်၊ ေတာင္ေတြအတူတူတက္တဲ့ အိအိ အိမ္ေၿပာင္းေတာ့ အဲဒီညီအစ္မေတြအိမ္မွာ။ ေလာကၾကီးဆိုုတာ အေတာ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဘြန္ေလးအိမ္နားက ေဘာလံုုးကြင္းပန္းၿခံမွာ အေၿပးေလ့က်င့္ၾကတယ္။ ဘဂၤလားေတြ ေသာက္စားတတ္တဲ့ပန္းၿခံ Safe မၿဖစ္တာမိုု ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေၿပးမေလ့က်င့္ဘူး။
 |
| Chilly Winter of NYC |
အိမ္ခန္းေတြ လိုုက္ရွာရင္း ဘဒုုတ္ကအခန္းကိုု လာၾကည့္ၿပီး အထြက္မွာ မၾကီးက ခ်က္ခ်င္းၿပန္လွည့္တယ္။ အိမ္ရွင္အစ္မကေတာင္ ဘာမ်ားက်န္ခဲ့လိုု ့ပါလိမ့္ တကယ္က အခန္းကိုု စရံသတ္တာ။ ဘဒုုတ္ကတိုုက္ခန္းေတြက ကလယ္မဲတီးက တိုုက္ခန္းေတြလိုု ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတြဲလ်က္ မာစတာတစ္ခန္း၊ Common Room လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ မတြဲထားတဲ့ တစ္ခန္း။ အဲဒီအိမ္မွာ တလပဲေနၿဖစ္ၿပီး ကႊ်န္မက ယူအက္စ္ကိုု ထြက္လာသလိုု သိပ္မၾကာခင္ သူတိုု ့တမိသားစုုလံုုးလည္း ၾသဇီကိုု ေၿပာင္းၾကတယ္။ ရာထူးၾကီးလိုု ့ အလုုပ္မ်ားေပမဲ့ စာေမးပြဲေတြေၿဖ၊ မီးဖိုုေခ်ာင္လည္း မလစ္ဟင္း၊ ကေလးေတြလည္း ဂရုုစိုုက္၊ ဝင့္ဝါေလးအတြက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ထပ္ေမြး၊ စူပါမိန္းမလိုု ့ ကႊ်န္မေလးစားအားက်တဲ့ ဝင့္ဝါေလးအေမ မိသားစုုပါ။
ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက မိန္းကေလးအေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ ကႊ်န္မရဲ ့ပထမဆံုုး အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝ။ နီေပါႏိုုင္ငံရဲ ့ ဒုုတိယအၾကီးဆံုုးၿမိ ုု ့ ပိုုကရာမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဆူနမ္ ၿမိ ုု ့ေတာ္ခတၱမဒၵဴမွာ တကၠသိုုလ္တက္ေတာ့ အေဆာင္ေနရတယ္။ ညီအစ္မအရင္းလိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အက္စမီတာမန္ေခ်းလိုု သူေတြနဲ ့ေတြ ့ရသလိုု ပိုုက္ဆံေခ်းၿပီး ထြက္ေၿပးတဲ့သူေတြကိုုလည္း ၾကံ ုုရတယ္။ ပိုုက္ဆံအေခ်းေကာင္းလိုု ့ အိမ္က ပိုုက္ဆံမပိုု ့ေသးရင္ စားစရာမရိွလိုု ့ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ကိုုေခ်ၿပီး ထမင္းနဲ ့စားရတယ္လိုု ့ ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဖန္က သူတိုု ့ရဲ ့ အေဆာင္သူဘဝကိုု ေၿပာၿပရင္ အေဆာင္မေနဘူးတဲ့ ရာမားနဲ ့ ကႊ်န္မက ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးနဲ ့ နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း ေနၾကတယ္ဆိုုေပမဲ ့ ညည့္နက္သန္းေခါင္တိုုင္ေအာင္ စာအတူတူလုုပ္ၾက၊ စကားေၿပာၾက၊ လူေသးသေလာက္ အသံက်ယ္တဲ့ မိုုင္းဖန္နဲ ့ ရာမားေၾကာင့္ အီရန္သူနစ္ကူး ရာမားနဲ ့ကပ္လ်က္ အခန္းကေန တၿခားဖက္ကို ေၿပာင္းေၿပးရတယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ဆံပင္ေတြ၊ မီးဖိုုးေခ်ာင္မွာ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီးရင္ မရွင္းတဲ့သူေတြေၾကာင့္ အာေအ အေဆာင္ၾကီးၾကပ္ေရးမႈးေတြက ေခၚၿပီးသတိေပးတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း လ်စ္လ်ဴရႈသင့္တာေတြ လ်စ္လ်ဴရႈရတယ္။ အာေအေတြေၿပာၿပီး အခန္းေၿပာင္းလိုု ့ရေပမဲ့ အေဆာင္ေၿပာင္းလိုု ့မွ မရတာ။ ကႊ်န္မရဲ ့ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘဝက ၿပသနာသိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မရိွဘဲ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့လိုု သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြ ရခဲ့တယ္။ မိုုင္းဖန္ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ ုု ့မွာ အလုုပ္ရေတာ့ ကုုမၺဏီက ဟိုုတယ္အခန္းကိုု တလငွားေပးထားတယ္။ Relocation Assistance လိုု ့ေခၚတဲ့ ေၿပာင္းေရႊ ့အခေၾကးေငြကိုု ၾကိ ုုတင္ထုုတ္ေပးထားတယ္။ ၿပီးမွၿပန္ဆပ္။ ဟိုုတယ္မွာ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး ေက်ာင္းကစီနီယာ အဆက္အသြယ္နဲ ့ တိုုက္ခန္းငွားတယ္။ ေနာက္သံုုးလအၾကာမွာ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးလိုု ့ အလုုပ္ရသြားတဲ့ ဆူနမ္၊ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အလုုပ္ရွာဖိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ တရက္ၿခားၿပီး ေရာက္လာၾကတယ္။
 |
| Guess ? Who ? |
ဆူနမ္ ကံေကာင္းတယ္။ မိုုင္းဖန္ရဲ ့ တိုုက္ခန္းမွာေန၊ မိုုင္းဖန္ ကားကိုုစီး၊ မိုုင္းဖန္ သြင္းေပးတဲ့ အလုုပ္ကိုု မိုုင္းဖန္နဲ ့အတူတူ ရံုုးတက္တယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ကႊ်န္မအလုုပ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကစီနီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ ရိွပါရဲ ့။ သူက သူ ့ႏိုုင္ငံကိုု အလည္ၿပန္ေနတယ္။ ကြန္ထရပ္တာဆိုုေတာ့ ကုုမၺဏီက ဘာမွမစီစဥ္ေပးဘူး။ Criaglist မွာရွာေတာ့ Student Intern ေတြကိုု ဦးစားေပးငွားတဲ့ အခန္းလိုုက္ရွာ။ သူတိုု ့က လာၾကည့္ပါဆိုုေတာ့ မိုုင္ ၁၀၀ ၊ ၂ နာရီအေဝးကိုု လာၾကည့္ဖိုု ့ ကားမရိွသလိုု ၂ ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့မွာ။ အဲဒီမွာ ၂ ပတ္ေလာက္ေနၿပီး ရံုုးနားက တိုုက္ခန္းေတြကို လိုုက္ရွာမယ္လိုု ့။ အီးေမးလ္နဲ ့ အဆက္အသြယ္လုုပ္ၿပီး တခါတည္း ေၿပာင္းခဲ့ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီတုုန္းက ပစၥည္းမမ်ားဘူး ၿခေသၤ့ကႊ်န္းက လာစဥ္အတိုုင္း လက္ေက့စ္ႏွစ္လံုုး ဟမ္းကယ္ရီတစ္ခုု။
Private House လံုုးခ်င္းအိမ္ရဲ ့ ေၿမေအာက္ထပ္ဆိုုေတာ့ သီးသန္ ့ဆန္တယ္။ ခ်က္ၿပ ုုတ္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အေပၚတက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားခါနီး ဝတ္စရာအကႌ်မရိွလိုု ့ အခန္းတံခါးလာေခါက္ ကႊ်န္မအခန္းေဘးနား အေၿခာက္ခံစက္ထဲ အကႌ်လာယူတတ္တဲ့ လုုကတ္စ္နဲ ့ ေကတီ။ ဒင္းကေလးေတြ ခုုန္ေပါက္လိုု ့ ကႊ်န္မ ေခါင္းၾကိမ္းတယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု ကြန္ပလိမ္းရင္ မန္ဒီက သူ ့ကေလးေတြကိုု ကႊ်န္မအခန္းမွာေနခိုုင္း သူက အေပၚထပ္ကေန ဒုုန္းဒုုန္းလုုပ္တယ္။ ဒင္းကေလးေတြက ေနာက္မေၿပးေတာ့ပါဘူးလိုု ့ ေၿပာၾကေပမဲ့ ကေလးေတြဆိုုေတာ့ ခုုန္ေပါက္ၿမဲ ကႊ်န္မကလည္း ေခါင္းၾကိမ္းၿမဲ။ အၿမဲထမ္းဝန္ထမ္းၿဖစ္ရင္ တိုု္က္ခန္းငွားမယ္လိုု ့ ၾကံရြယ္ထားေပမဲ့ အထမေၿမာက္ခဲ့။
အလုုပ္ဝင္တာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္လိုု ့ Work from home လုုပ္ႏိုုင္ၿပီဆိုုတာနဲ ့ ဆူနမ္တေယာက္ ရာမားရိွတဲ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ တလႏိုု ့တစ္ေပးရမယ္ဆိုုတာ စာခ်ဳပ္ထဲမပါလိုု ့ က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးမွ ေၿပာင္းလိုု ့ရမယ္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကညစ္ေရာ ဆူနမ္၊ မိုုင္းဖန္တိုု ့ေတြ စိတ္ညစ္လိုုက္ၾကတာ၊ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုုက္ ထြက္ၾက။ အိမ္ကိုုလာစစ္ေဆးေတာ့ ဒီၿခစ္ရာ ဘယ္လိုုၿဖစ္တာလဲ၊ ဟိုုနားက ကြက္ေနတယ္နဲ ့ အၿပစ္ေတြရွာေတာ့ ဆူနမ္ခမ်ာ စိတ္ညစ္လိုုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ေနာက္ထပ္သံုုးလကိုု ဆက္မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူး က်န္တဲ့သံုုးလစာေပးၿပီး ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုုအေတြ ့အၾကံ ုုေတြေၾကာင့္ ေမရီလန္းမွာ တိုုက္ခန္းငွားေတာ့ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ တအိမ္လံုုးကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ထားတယ္။
 |
| Mochi |
ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့ရိွရာ ေမရီလန္းကိုု ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကန္တက္ကီမွာထက္စာရင္ ေမရီလန္းမွာ အလုုပ္ပိုုေပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္ကေန ၁၅ မိနစ္ ကားေမာင္း၊ တနာရီေလာက္ ရထားစီးၿပီး ရံုုးတက္ရတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ တပတ္အတြင္း အခန္းရွာၿပီး ေၿပာင္းတယ္။ ၿမန္မာအိမ္က အခန္းတခန္း ေတြ ့ေပမဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ ရွယ္ရမယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ ကိုုယ္ပိုုင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာပါတဲ့ ေဆးဗားစပရင္းက ရွယ္ရြန္ ့အိမ္ကိုုပဲ ေရြးလိုုက္ေတာ့တယ္။ ကႊ်န္မ ေနဖူးသမွ်ထဲမွာ ရွယ္ရြန္ ့အိမ္က အလွဆံုုး။ အမ္းထရူးကေတာင္ ဟိုုတယ္က်ေနတာပဲလိုု ့ ေၿပာတယ္။
ၾကသပေတးေန ့ညဆိုုရင္ အိမ္ေရွ ့မွာ အမိႈက္ပံုုးေတြ တန္းစီေနတယ္။ အသားေတြထည့္တဲ့ ပလပ္စတစ္ၿပားကိုု ကႊ်န္မက အမိႈက္ပံုုးထဲထည့္ရင္ေတာင္ ရွယ္ရြန္က ေကာက္ၿပီး ရီဆိုုင္ကယ္ထဲပစ္လိုု ့ရတယ္လိုု ့ သင္တယ္။ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္ မန္ဒီ၊ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္ အေမရိကန္မေတြ ရီဆိုုင္ကယ္၊ ရီဆိုုင္ကယ္လိုု ့ ေအာ္ေနတာပဲ။ အေမရိကန္ေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက ရီဆိုုင္ကယ္အေရးၾကီးပံုုကိုု ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ခဲ့ပံုုရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေရႊၿမန္မာေတြလည္း ရီဆိုုင္ကယ္လုုပ္ပါတယ္ ရီဆိုုင္ကယ္မွန္းသာ မသိတာ း) ။ သူတိုု ့လိုု ရီဆိုုင္ကယ္အစိမ္းေရာင္ပံုုးမွာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ သတင္းစာ၊ စာအုုပ္အေဟာင္း၊ ဗလာစာအုုပ္အေဟာင္း၊ ပုုလင္း၊ ဒန္၊ ကန္ဘူးေတြဝယ္တဲ့ ကုုလားဆီမွာ။
ေတာင္းေဟာက္စ္လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ခန္းေလးေတြ တြဲထားတာၿဖစ္လိုု ့ သီးသန္ ့ဆန္သလိုု ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တိတ္ဆိတ္တယ္။ မလွမ္းမကမ္းက မတ္ထရူးဟက္ဆန္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီအထိ စက္ဘီးစီးလိုု ့ရတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္နားက ေဖာရက္ေရကန္တပတ္ အေၿပးေလးက်င့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုုလည္း ၾကိ ုုက္တယ္။ ရွယ္ရြန္ကလည္း အလုုပ္တဖက္၊ ေက်ာင္းတဖက္၊ ကိုုယ္ပိုုင္စီးပြားေရးတဖက္နဲ ့မိုု ့ တအိမ္တည္းေနၿပီး မေတြ ့ၿဖစ္ဘူးရယ္။ ဒီဗြီေပါက္လိုု ့ ဒရီနီဒက္ကေန ယူအက္စ္ေရာက္လာတဲ့ ရွယ္ရြန္ ့တူမ ဇာရာေရာက္လာမွပဲ အိမ္မွာ လူရိပ္လူေယာင္ ၿမင္ရေတာ့တယ္။ ေၿမာက္အေမရိကတိုုက္နဲ ့ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ၾကား ဗင္နီဇြဲလားႏိုုင္ငံနားက ဒရီနီဒက္နဲ ့တိုုဘာဂိုုႏိုုင္ငံေလးက အေတာ့္ကိုု ေသးေသးေလး။ အေမရိကန္ ရပ္ပါ၊ အဆိုုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ သရုုပ္ေဆာင္၊ အေမရိကန္အိုုင္ေဒါ ဒိုုင္ေဟာင္း Nicki Minaj နစ္ကီမေနာ့ခ်္က ဒရီနီဒက္ဇာတိ။ အဆိုုေတာ္ Rihana ရီဟားနားက ဒရီနီဒက္နားက Barbaods ကႊ်န္းႏိုုင္ငံေလးဇာတိ။
 |
| Natsu, summer in Japanese language. Yes, she is my summer in winter. |
ဒရီနီဒက္ရဲ ့ လူဦးေရတဝက္က လူမည္း၊ တဝက္က အိႏိၵယ၊ တရုုတ္လူမ်ိဳး နည္းနည္းရိွတယ္။ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ ဘာသာဝင္က အမ်ားစုု။ ရိုုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္က အမ်ားစုုေပမဲ့ ရွယ္ရြန္တိုု ့မိသားစုုက Seventh -day Adventists ဘုုရားေက်ာင္းတက္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းအမ်ားစုုက ဆန္းေဒးစကူး တနဂၤေႏြမွာ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကေပမဲ့ Seventh- day ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းကေတာ့ စေနေန ့ ဘုုရားေက်ာင္းတက္ၾကတယ္။ စပိန္၊ ၿဗိတိသွ်၊ ၿပင္သစ္၊ ဒက္ခ်္ ကိုုလိုုနီက်ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏိုုင္ငံေတြက စပိန္စကားေၿပာေပမဲ့ ဒရီနီဒက္ေတြက စပိန္စကား မေၿပာၾကဘူး။ အဂၤလိပ္ဘာသာက ရံုုးသံုုးစကားပါတဲ့။ အထင္ရွားဆံုုးပြဲေတာ္က Carnival လိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ဆန္းဆန္းၿပားၿပား ဘစ္ကနီအဝတ္အစားေတြ ဝတ္ၾကတဲ့ပြဲေတာ္။ အဲဒီလိုုဝတ္ၾကေတာ့ လူေတြဝိုုင္းအံုု ၾကည့္ၾကမွာေပါ့လိုု ့ေမးေတာ့ ၾကည့္ဖိုု ့ထက္ ကဖိုု ့ကို အားသန္ေနၾကတာတဲ့။ ကာရစ္ဘီယန္သီခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္ၿမ ူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ တုုန္းက ဒရီနီဒက္မယ္က ပထမဆံုုးလူမဲ မယ္မၾကာဝ႒ာဘြဲ ့ ရဖူးပါသတဲ့။
ဖယ္ဒရယ္အစိုုးရ ရွပ္ေဒါင္းၿပီး ဒီအိုုအယ္လ္က ကြန္းထရပ္မရေတာ့ ဒီစီတရံုုးလံုုး ေလးေအာ့ဖ္ေတာ့ ရွာရၿပန္ၿပီ အလုုပ္။ ရေတာ့ နယူးေယာက္ မက္ဟန္တန္မွာ။ ၂၀၁၃ ကေတာ့ တကယ့္ကိုု ထူးၿခားတဲ့ႏွစ္။ ေလးေအာ့ဖ္ႏွစ္ခါ၊ အလုုပ္သံုုးခုု၊ ၿပည္နယ္သံုုးခုု၊ အိမ္သံုုးအိမ္ ေၿပာင္းရတယ္။ နယူးေယာက္မွာ အလုုပ္ရၿပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း ေၿပာင္းရေတာ့ အခန္းအသည္းအသည္ ရွာရတယ္။ Craiglist မွာ ၾကည့္ၿပီး ရွာေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ ကန္တက္ကီအိမ္လိုု သြားမၾကည့္ဘဲ တခါတည္း မေၿပာင္းရဲပါဘူး နယူးေယာက္ေလ။ မခိုုင္မိတ္ေဆြရဲ ့ အမ်ိဳးက တကူးတကသြားၾကည့္ၿပီး ရွာေပးတယ္။ အဲဒီအစ္မနဲ ့ ၿမင္လည္းမၿမင္ဘူး၊ စကားလည္း မေၿပာဘူး၊ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီလိုုက္ပါဆိုုတာနဲ ့ သမီးတေယာက္၊ ညီမတေယာက္လိုု ကူညီေစာင့္ေရွာက္တယ္။
အခန္းရွာေပးရံုုတင္ မကဘူး၊ ထမင္းေကႊ်း၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ မုုန္ ့ဟင္းခါး ေခၚေကႊ်းေသးတယ္။ စေရာက္တဲ့ေန ့ပဲ ပင္ပန္းလိုု ့ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ကားလမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ လမ္းထိပ္က မီးသတ္ကားဌာနက ကားေတြက ဥၾသဆြဲၿပီးေမာင္း။ အခ်က္အခ်ာလမ္းမၾကီးဆိုုေတာ့ ကားေတြက မၿပတ္ဘူး။ ဒီကတိုုက္ခန္းေတြက အေပၚေအာက္ အသံေတြၾကားရတယ္။ အေပၚထပ္က ဒုုန္းဒုုန္း ေမာင္မ်ိဳးလိုု စဥ့္ႏွီတံုုးနဲ ့ ၿပန္ထုုရင္ ေန ့တိုုင္းထုုရမယ္။ အိမ္ရွင္ရဲ ့သမီး ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးက ကာရာအိုုေအကိုု မိုုင္ကုုန္နဲ ့ဟစ္၊ မနက္ ၂ နာရီထိမအိပ္ဘဲ ၿမန္မာရုုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္။ တိုုက္ခန္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆိုုေတာ့ အကုုန္ၾကားရတယ္။ အရင္တုုန္းက ဘယ္ေလာက္ဆူညံဆူညံ အိပ္ေပ်ာ္ေပမဲ့ အသက္ကၾကီးလာ၊ worry ဝါရီေတြမ်ားလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အသံၾကားရင္ ႏိုုးေရာ။ အဲဒီကေလးမေလးက ေန ့လည္ဆိုု အိပ္လိုု ့ရေပမဲ့ ကႊ်န္မက အလုုပ္ထဲမွာ။ ပေရာဂ်က္ဒက္လိုုင္းေန ့ေတြက အပတ္တိုုင္းဆိုုေတာ့ အလုုပ္မ်ားလိုု ့ ညဆိုု ၈ နာရီမွ အိမ္ၿပန္ရတယ္။ အလုုပ္ကပင္ပန္း အိပ္ေရးကမဝ ေခါင္းဆိုု ေပါက္ထြက္သြားေလမလားလိုု ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ သူတိုု ့ေတြ အလုုပ္သြားဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ၾကတဲ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆိုု တခါႏိုုးၿပီး ၿပန္အိပ္တာ မနက္ ၉ နာရီခြဲ၊ ၁၁ နာရီေလာက္မွ ႏိုုးတယ္။
ဒီပံုုနဲ ့ေတာ့ မၿဖစ္ေခ်ဘူးဆိုုၿပီး အခန္းအသည္းအသည္လိုုက္ရွာ။ ပထမဆံုုးသြားၾကည့္ၿဖစ္တာက Astoria အက္တိုုးရီးယားဖက္က အခန္း။ အခန္းကက်ယ္တယ္၊ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္၊ အဲဒီဖက္က အၿဖ ူေတြမ်ားေတာ့ သန္ ့တယ္။ အခန္းေဖာ္က ဝိတ္တာမေလး။ အခန္းကိုုၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အခန္းေဖာ္ၿဖစ္လာမဲ့ ဝိတ္တာမေလးပံုုစံကို မၾကိ ုုက္လိုု ့ မယူဘူး။ ေနာက္တစ္ခန္းက အေမရိကန္ေက်ာင္းဆရာမေလး ရည္ရည္မြန္မြန္ေလး။ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာ အလုုပ္ထဲက တရုုတ္မဆူးက သူလည္းအခန္းရွာေနတာ နယူးဂ်ာစီကေန ၂ နာရီၾကာေအာင္ ရံုုးတက္ရတာ။ တေန ့ကိုု ၄ နာရီ ရထားေပၚ၊ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုုန္ေနတာ Life မရိွဘူးလိုု ့ ခံစားရလိုု ့တဲ့။ ကႊ်န္မက အဲဒီအခန္းေလးကိုု ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ ေစ်းၾကီးလိုု ့ စဥ္းစားေနတာဆိုုေတာ့ သူသြားၾကည့္တဲ့တိုုက္ခန္းေတြက အဲဒီအခန္းေစ်းထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္ အဲဒါသက္သာတာဆိုုေတာ့မွ ယူမယ္လိုု ့စိတ္ဒုုံးဒံုုးခ်ၿပီး ဆက္သြယ္ေတာ့ ယူသြားႏွင့္ၿပီတဲ့။
မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ Bronx ဘေရာင္းဖက္ကေတာ့ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပဲစားေတြလိုု ့ၿမန္မာေတြေခၚၾကတဲ့ မက္ဆီကန္မ်ားၿပီး Safe မၿဖစ္ဘူး။ စင္ထရယ္ပန္းၿခံနားက ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေတာ့ ဆူးက အဲဒီအနီးအနားတဝိုုက္မွာ တိုုက္ခန္းရွာေနတာပါတဲ့။ အဲဒီေနရာက ေဟာ္လန္ေလ။ ေၾသာ္ ေဟာ္လန္ဆိုုေတာ့ နယ္သာလန္ေပါ့။ ဘယ္ကသာ ငါဆိုုလိုုခ်င္တာက Safe မၿဖစ္တဲ့ေနရာေတြ။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္နားမွာ ပန္းၿခံတခုုရိွတယ္ ေဆးသံုုးဖိုု ့ဆိုု အဲဒီပန္းၿခံကိုု လာၾကတာ။ ဟင္ ဒါဆိုု ဘယ္ Safe ၿဖစ္ပါ့မလဲ။ ငါ အဲဒီနားမွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ မသြားရင္ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ေမရီလန္းအိမ္ရွင္ ရွယ္ရြန္က နယူးေယာက္မွာ အႏွစ္၂၀ေလာက္ ေနခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္ကြဲေတာ့ ေမရီလန္းကိုု ေၿပာင္းလာတာ။ သူေနခဲ့တာက စင္ထရယ္ပန္းၿခံေၿမာက္ဖက္ အဲဒီေနရာေတြမွာ လူမဲမ်ားတယ္ ခုုေတာ့ လူၿဖ ူေတြလည္း ရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တည္းလိုု ့ ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ့။
စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာ တိုုင္းစကြဲယားေနရာကိုု MidTown လိုု ့ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခန္းခေတြက ေစ်းၾကီးလြန္းလိုု ့ နယူးဂ်ာဆီ၊ ကြင္း၊ ဘရြတ္ကလင္းဖက္မွာ ေနၾကၿပီး ၿမိ ုု ့ထဲကိုု ရံုုးတက္ၾကတယ္။ လင္ကြန္း၊ ေဟာ္လန္ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း ၿဖတ္ရင္ပဲ ၿမိ ုု ့ထဲေရာက္တဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ဖက္က Hoboken ၊ Newport ၊ Jersey City ၊ Union City ဖက္က အခန္းေစ်းေတြက မေသး။ မက္ဟန္တန္ေၿမာက္ဖက္ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားေက်ာ္ရင္ ကိုုရီးယားၿပည္လိုု ့ ထင္ရေအာင္ ကုုိရီးယားေတြမ်ားတဲ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ Fort Lee မွာေနတဲ့ မမီးငယ္က သူတိုု ့ဖက္ကိုု လာၾကည့္ပါတဲ့။ နယူးဂ်ာဆီက တံတားကူးလိုုက္ရံုုနဲ ့ ၿမိ ုု ့ထဲေရာက္တယ္၊ ေနရာတိုုင္း ဘတ္စ္ကားေရာက္တယ္၊ ေနရထိုုင္ရ သာယာတယ္ဆိုုေပမဲ့ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္း၊ တံတားပိတ္လိုုက္ၿဖစ္ဆိုုရင္ ေသၿပီဆရာ။ ဆူးဆိုု ပန္စေတးရွင္မွာ ရထားကိုု ၁ နာရီေစာင့္ခဲ့ရဖူးပါသတဲ့။ ပတ္ထရစ္ရွာဆိုု ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တနာရီလံုုးလံုုး မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။
မႏွစ္က စက္တင္ဘာမွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲတုုန္းက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားမွာ ကားေတြ ၅ နာရီေလာက္ ပိတ္ေနတာ သတင္းမွာေတာင္ ပါသတဲ့။ အဲဒါ ခုလက္ရိွၿပည္နယ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ခရစ္ခရစ္စတီးရဲ ့ အဖြဲ ့သားေတြက တမင္လုုပ္တာ၊ သတင္းမွာပါၿပီး အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈး ေရြးေကာက္ပြဲကိုု လူေတြအာရံုုစိုုက္ေအာင္လိုု ့ပါတဲ့။ Bridge Scandal လိုု ့ သတင္းမွာ နာမည္ၾကီးေနပါသတဲ့။ မမီးငယ္ေၿပာလိုု ့ သတင္းေတြဖတ္ေတာ့မွ သိေတာ့တယ္။ ဒီလိုုမ်ိဳး ၿပည္သူေတြ ဒုုကၡေရာက္ေအာင္ တံတားပိတ္ၿပီး ႏိုုင္ငံေရးအၿမတ္ထုုတ္လိုု ့ရမွန္း သိသြားေတာ့တယ္။ ဆိုုလိုုခ်င္တာက နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က သြားလာေရးပါ။
ဘရႊတ္ကလင္းက ရထားနည္းနည္းရွားတယ္ ကြင္းကေတာ့ ၿမိ ုု ့ထဲကိုု သြားဖိုု ့လာဖိုု ့ အဆင္အေၿပဆံုုး။ အာရွသားမ်ားလိုု ့ အာရွဆိုုင္ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္္မွာ ေနထိုုင္လိုု ့ ဖယ္ဒရယ္၊ စတိတ္တက္စ္အၿပင္ NYC တက္စ္ တလ ၂၀၀၊ Disability မသန္မစြမ္းတက္စ္ တလ ၁၀ ေပးရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီဖက္မွာ ေနခဲ့ရင္ NYC တက္စ္ ေပးရမွလားလိုု ့ အေကာင့္တင္းဌာနကိုုေမးေတာ့ နယူးဂ်ာဆီမွာေနခဲ့ရင္ ေပးစရာ မလိုုပါဘူးတဲ့။ အေအးေၾကာက္တဲ့ ကႊ်န္မ နယူးေယာက္ကိုု ေၿပာင္းလာတဲ့ႏွစ္မွပဲ ရာသီဥတုုက ေအးလိုုက္တာ၊ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အေအးဆံုုးပါတဲ့။ ဝင္ရိုုးစြန္းက ေရခဲတဲ့ေလေတြတိုုက္လိုု ့ ေအးတာမ်ား မိုုင္းနပ္ ၁၃ ၊ ၁၅။ ေန ့လည္ဖက္ ထမင္းစားဖိုု ့သြားရင္ မ်က္လံုုးေလးပဲ ေဖၚထားတာေအာင္ ပါးေတြ က်င္တက္လာတယ္၊ မ်က္ႏွာတခုုလံုုး ေရခဲရိုုက္ထားသလိုုပဲ။ ႏွင္းေတြတအားက်ရင္ နယူးဂ်ာဆီဖက္က ဘတ္စ္ကားမထြက္လိုု ့ မန္ေနဂ်ာမပတ္ထရစ္ရွာ ရံုုးမလာႏိုုင္ဘူး။ နယူးေယာက္က ရထားေတြကေတာ့ ထြက္ေတာ့ထြက္တယ္ Delay ၊ Service route change ဟိုုရထား၊ ဒီရထားေၿပာင္းစီးရ နာရီဝက္ခရီးက တနာရီၾကာတယ္။
စင္ထရယ္ဟီတာဆိုုေတာ့ အပူခ်ိန္ၿမွင့္လိုု ့မရ၊ ၿပတင္းေပါက္က ေလတိုုးေတာ့ ကႊ်န္မအခန္းက အၿမဲေအးေနတာပဲ။ နယူးေယာက္ ကြင္းဖက္က အခန္းေတြကိုုပဲ လိုုက္ၾကည့္ေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္တယ္။ ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့ အခန္းက အိမ္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ တရုုတ္အိမ္။ လမ္းမၾကီးနဲ ့နီးေတာ့ ဆူတာပါပဲ။ ေနာက္တအိမ္က ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီးနဲ ့ ကပ္လ်က္ဆိုုေပမဲ့ မွန္ေတြက Sound Proof ပါေတာ့ အသံမၾကားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပါတယ္ ေစ်းလည္းမဆိုုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ ့သူ ့သမီး ၆ ႏွစ္ ကေလးေလးက မနက္ ၆ နာရီခြဲဆိုု ေက်ာင္းသြားၿပီ။ သူ ့သမီးက မဆူညံပါဘူးဆိုုေပမဲ့ အၾကင္နာေလး မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ကိုု မနက္ ၆ နာရီကတည္းက ထပါဦး၊ မ်က္ႏွာသစ္ပါဦး၊ မုုန္ ့စားပါဦးနဲ ့ ေက်ာင္းကားမလာခင္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနဖိုု ့ အသားကုန္ေမာင္းရေတာ့ ၿမင္ဖူးေတာ့ ဒီအိမ္လည္း မၿဖစ္ေခ်ဘူး။
 |
| Cheese Cake from Financier Patisserie, Grand Central |
ေနာက္သြားၾကည့္တဲ့အိမ္က အက္စတိုုးရီးယားဖက္မွာ။ အိမ္ရွင္အန္တီၾကီးက မဆိုးဘူး သေဘာေကာင္းပံုုရတယ္။ ကန္တက္ကီမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ သူ ခုုပဲ ကန္တက္ကီကေန ၿပန္လာတာတဲ့။ ဘယ္ၿမိ ုု ့မွာေနတာလဲ လူဝီဗီလ္ဆိုုေတာ့ သူ ့ေမာင္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ စိန္ ့မတ္သရူးမွာေနတာ။ ကႊ်န္မအလုုပ္က လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ အေရွ ့ဖက္ သူေ႒းေတြေနတဲ့ အန္ကာေရ ့မွာ၊ ေနတာက ၿမိ ုု ့အေရွ ့ေတာင္ဖက္ ဂ်က္ဖာဆန္မွာ၊ ေန ့တိုု္င္း အလုုပ္သြားရင္ စိန္ ့မတ္သရူးကိုု ၿဖတ္သြားရတာ။ လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့က ယူအိုုအယ္ UOL ( University of Louisville) နဲ ့ လက္ဆီတန္ Lexington ၿမိ ုု ့က UK ( Univeristy of Kentucky) ၿမိ ုု ့ခံၿပိ ုုင္ဖက္အသင္း ႏွစ္သင္းေတြ ့ၾကရင္ ယူအိုုအယ္လ္ အနီေရာင္၊ ယူေက အၿပာေရာင္ အလံေတြ တၿမိ ုု ့လံုုးဝဲေနတာ။ ကႊ်န္မ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္က ယူေကေက်ာင္းထြက္၊ ယူေကအမာခံဆိုုေတာ့ သူလည္း ယူေကပရိသတ္ ခုုပဲ အဲဒီပြဲၾကည့္ၿပီး ၿပန္ခဲ့တာတဲ့။ ၾကည့္ ေလာကၾကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါလားေနာ္။ ဘူတာရံုုနဲ ့ေဝးလိုု ့ အဲဒီအိမ္ကိုု မယူၿဖစ္ဘူး။
တံခါးဖြင့္လုုိက္တာနဲ ့ အၿမီးႏွံ ့ၿပီး ၾကိ ုုဆိုုေနတာက နတ္ဆုု Natsu ဂ်ပန္လိုု ေႏြလိုု ့အဓိပၺာယ္ရတဲ ့ေခြးနဲ ့ မိုုခ်ီ Mochi ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ေရခဲမုုန္ ့နာမည္ေပးထားတဲ့ ေၾကာင္ရိွတဲ့ ဂ်ပန္မအိမ္။ အဲဒီအိမ္ကိုု သြားၾကည့္ၿပီး ၾကိ ုုက္လိုု ့ အိမ္ရွင္ကိုု တလႏိုု ့တစ္ေပးၿပီး ေဖေဖၚဝါရီ ၁ ရက္ေန ့မွာ ေၿပာင္းတာ ခုုဆိုု ၂ ပတ္ရိွၿပီ။ ကႊ်န္မက မနက္ ၇ နာရီထ ၈ နာရီ ရံုုးသြား၊ ည ၇ နာရီ ၿပန္ေရာက္။ အိမ္ရွင္ေတြက မနက္ ၉ နာရီ သြား၊ ည ၉ နာရီ၊ ၁၂ နာရီမွ ၿပန္ေရာက္တယ္။ အခန္းကလည္း နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ မတ္တပ္ဟီတာေပးထားေတာ့ စင္ထရယ္ဟီတာက အပူေငြ ့နည္းေပမဲ့လည္း ေႏြးတယ္။ အိပ္တာမ်ား ည ၁၂ ကေန မနက္ ၇ နာရီထိ တေရးပဲ။
ပေရာဖက္ဆာ အိမ္ၿပန္လာတာကိုု ဘူတာရံုုမွာ ေစာင့္ၾကိ ုုတတ္တဲ့ ေခြးေလး။ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေသသြားေပမဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကိ ုုေနတတ္တဲ့ သစၥာရိွတဲ့ေခြးေလး။ အဲဒီေခြးေလး အထိမ္းအမွတ္ ေခြးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံက ဘူတာအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ရစ္ခ်က္ဂီရိ သရုုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အေမရိကန္ဗားရွင္း Hachi ဆိုုတဲ့ ရုုပ္ရွင္ထဲက ေခြးအမ်ိဳးအစားက နတ္ဆုုတိုု ့ မ်ိဳးႏြယ္။ နတ္ဆုုကေတာ့ ဘရြတ္ကလင္းသား အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဂ်ပန္ေခြး။ အသက္ငါးႏွစ္ရိွၿပီဖိုု ့ ေတာ္ေတာ္နားလည္တယ္။ ကႊ်န္မ ၿပန္လာရင္ ၾကိ ုုၾကၿပီး အခန္းထဲ လိုုက္ဝင္လာတယ္။ ခဏဆိုု ထြက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။ စိမ္းေနေသးတာလည္း ပါတယ္။ နတ္ဆုုက ခ်စ္ခင္တာ ၿပတတ္ေပမဲ့ မိုုခ်ီကေတာ့ ဖာသိဖာသာ။ ဖက္တာလည္း မၾကိ ုုက္။ မ်က္လံုုးက ေတာ္ေတာ္ၾကီးၿပီး အနက္ေရာင္မ်က္ဆံေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေလးေတြက အနားသတ္ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ မ်က္လံုုး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုုးအၾကည့္ေတြက မေႏြးေထြးဘူး ေအးစက္စက္နဲ ့။
 |
| Biggest Xmas tree at Rockefeller Center |
အေဖ့ေၾကာင္ ၿမီးတိုုမ်ိဳး ပူစီမလည္း လူသိပ္မကပ္ဘူး။ ၾကြက္ေတာ့ အေသခုုတ္တယ္ ငွက္ေတာင္ဖမ္းတယ္။
ကႊ်န္မတိုု ့ ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ၾကတဲ့ ဂါးဖီးကေတာ့ ငပ်င္း။ လူနားကပ္ၿပီး ခႊ်ဲေနေတာ့ပဲ။ ေၾကာင္မခ်စ္တဲ့ မၾကီးေတာင္ ဂါးဖီးကိုု ခ်စ္တယ္။ မေန ့က ႏွင္းမုုန္တိုုင္းတိုုက္ေတာ့ မိုုးရြာ၊ လွ်ပ္စီးလက္၊ မိုုးၿခိမ္းေတာ့ နတ္ဆုုက တံခါးကိုု လာၿခစ္တယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုုက္ေတာ့ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚ အိပ္ေတာ့တာပဲ။ ကုုတင္ေပၚတက္၊ ေစာင္ေပၚတက္အိပ္တာ မၾကိ ုုက္ေပမဲ့ သူ ့သခင္ဆီမွာ အဲလိုု အိပ္ေနၾကနဲ ့ တူပါရဲ ့။ အရင္ေန ့ေတြကဆိုု ေအာက္ကိုုဆင္းခိုုင္းေပမဲ့ နားရြက္ေထာင္ မ်က္လံုုးအၿပ ူးသား မိုုးၿခိမ္းတာကိုု ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုုဆိုုေတာ့ မေမာင္းခ်ရက္ဘူး။ မိုုခ်ီကေတာ့ ေခၚတာေတာင္ မလာဘူး။ မိုုးၿခိမ္းသံထက္ နားရြက္၊ သူ ့ဗိုုက္ကအဆီၿပင္ကိုု ညွစ္ၿပီး စတတ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု ပိုုေၾကာက္တယ္ထင္ပါရဲ ့ း) ။
နယူးေယာက္က တိုုက္ခန္းေတြက အခန္းေသာ့၊ အိမ္ေသာ့အၿပင္ တိုုက္ခန္း မိန္းတံခါးေသာ့ပါ ရိွတယ္။ ေသာ့မရိွရင္ တိုုက္ရဲ ့ မိန္းတံခါးနားက အခန္းနံပါတ္ေတြကိုု ႏွိပ္၊ အေပၚကေန တံခါးဖြင့္ေပးမွ ဝင္လိုု ့ရတယ္။ အမိႈက္ပစ္တာကေတာ့ စကၤာပူနဲ ့တူတယ္။ တထပ္လံုုးမွာ အမိႈက္ပစ္တဲ့ေနရာ တခုုရိွတယ္။ အဲဒီအေပါက္ကေန ပစ္၊ အဲဒီနားမွာ ရီဆိုုင္ကယ္အတြက္ အစိမ္းေရာင္ပံုုးတပံုုးရိွတယ္။ USPS ၊ UPS ၊ Fedex က ပစၥည္းလာပိုု ့လိုု ့ လူမရိွရင္ စူပါလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ တိုုက္ခန္းၾကီးၾကပ္ေရးမႈးက ယူထားေပးရင္ေတာ့ ဆူပါဆီမွာ သြားယူ။ မယူထားေပးရင္ေတာ့ နယ္ခံစာတိုုက္မွာ သြားယူရတယ္။ ေစ်းဝယ္ရင္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရင္ ကြင္းသူကြင္းသားေတြက တြန္းလွည္းေလးေတြနဲ ့။ အဝတ္ထည့္တဲ့ၿခင္းေတာင္းၾကီးကိုုင္ၿပီး LaundroMart မွာ အဝတ္သြားေလွ်ာ္တဲ့ ကႊ်န္မကိုု အထူးအဆန္း ၿမင္ရသလိုု ၾကည့္ၾကတယ္။ နယူးေယာက္သား မဟုုတ္မွန္း သိသာလိုုက္တာ။
ကႊ်န္မ စီးဖူးသမွ်ထဲမွာ နယူးေယာက္က ရထားလိုုင္းက အရႈပ္ဆံုုး Lousy အၿဖစ္ဆံုုး။ ကႊ်န္မ စီးဖူးတာက စကၤာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ေဘာစတြန္၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ရထားေတြပါ။ မနက္တိုုင္း စီးတာက လိေမၼာ္ေရာင္ M Local လုုိင္း ၂ ဘူတာ စီး Jackson Heights ေရာက္ရင္ အဝါေရာင္ F Express လိုုင္း စီး။ Local က ဘူတာတိုုင္းရပ္ၿပီး Express က ဘူတာၾကီးေတြပဲ ရပ္တယ္။ နယူးေယာက္ ရထားလိုုင္းက သက္တမ္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ စီးတဲ့သူ မ်ားသလိုု ၿပသနာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ F စီးေနရင္း ခုုရထားက E လိုုင္းက သြားမွာလိုု ့ ေၾကၿငာရင္ ေၿမပံုုထုုတ္ ဘယ္ကေန ေၿပာင္းစီးရမလဲၾကည့္။ ခုုရပ္မဲ့ဘူတာက ဂိတ္ဆံုုး ေနာက္ရထားကိုု ေစာင့္စီးပါ။ ေၾကၿငာသံကိုု နားစြင့္ရတယ္။ Local ကိုု ေၿပာင္းစီးတာ Express Express လိုု ့ေအာ္ေတာ့ Local စီးရမဲ့ ကႊ်န္မက ခုုန္ထြက္၊ Express စီးမဲ့သူေတြက ခုုန္တက္။
 |
| Strawberry cake from Financier Patisserie, Grand Central |
ခုုရပ္မွာ ဂိတ္ဆံုုးဘူတာ ေအာက္က N Q ရထားကိုုေၿပာင္းစီးပါလိုု ့ ေအာ္တယ္။ လူေတြမွ အမ်ားၾကီး ရထားထဲ လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းခ်ိန္ဆိုု လူေတြကိုု အတင္းဖိသြင္းၿပီး တံခါးပိတ္တာကိုု တီဗြီမွာ ၿမင္ဖူးတယ္။ ကႊ်န္မလည္း အဲဒီလိုုရထားကိုု ဂ်ပန္မွာမဟုုတ္ဘဲ နယူးေယာက္မွာ စီးဖူးသြားၿပီ။ အိပ္ငိုုက္ေနရာကေန Jackson Heights ဆိုုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ Local ေၿပာင္းစီးရမဲ့ဘူတာပဲ။ ေငါက္ကနဲထ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေၿခလွမ္းတုုန္း Next station is Elmhurst ဆိုုေတာ့ အယ္ ငါ စီးလာတာ Local ပဲ ေၿပာင္းဖိုု ့မွမလိုုတာ ရထားေပၚ ၿပန္တက္လာေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ ၿပံ ုုးစိစိနဲ ့ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီဟာမေလး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ ့ ဘူတာမွားဆင္းေတာ့မလိုု ့။ အိမ္သစ္က 7 ရထားဘူတာနဲ ့ ၅ မိနစ္ M ရထားဘူတာနဲ ့ ၁၀ မိနစ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တာနဲ ့ ၇ ရထားလိုုင္းပဲ စီးၿဖစ္တယ္။ လိုုကယ္ ၂ ဘူတာစီးၿပီး Express ေစာင့္တာ လိုုကယ္သာ ၃ စီးၿဖတ္သြားတယ္ Express အရိပ္ကိုုေတာင္ မေတြ ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ လိုုကယ္ပဲ ၿပန္စီးေတာ့တယ္။
နယူးေယာက္မွာ ရထားခ သက္သာတယ္ ဘယ္စီးစီး ၂ က်ပ္ခြဲ ။ အဝင္ပဲ ကဒ္ၿဖတ္ရတယ္ အထြက္ ၿဖတ္စရာမလိုု။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာေတာ့ ဘူတာလိုုက္ ၿဖတ္တာ ဆယ္ဘူတာေလာက္ဆိုု ၄ က်ပ္ခြဲ တေန ့ကိုု ၁၀ ။ ဒါေတာင္ ကားပါကင္ခ ၅ က်ပ္၊ ဓာတ္ဆီ၊ အာမခံေၾကး မပါေသးဘူး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ ရံုုးတက္တာ ကားခ၊ ရထားခက ၄၀၀ကေန ၅၀၀ ၾကားပဲ။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ တလလံုုး ၾကိ ုုက္သေလာက္စီး Unlimited Card က ၁၁၃ က်ပ္ပဲက်တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြကိုု Unlimited Card ဝယ္ထားၿပီး ၂ ေယာက္သံုုးၾကတာ အလုုပ္ခ်ိန္ မတူရင္ေပါ့။ Unlimited Card ဝယ္ထားၿပီး ၁ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ကဒ္က ပါးပါးေလးဆိုုေတာ့ ဖုုန္းထုုတ္လိုုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုုန္းမွာကပ္ၿပီး က်သြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ႏွေၿမာလိုုက္တာ ။
ခုုေတာ့ Unlimited Card အစား တပတ္ကိုု ၃၀ ေလာက္ပဲထည့္ထားတယ္။ ေပ်ာက္ရင္လည္း အမ်ားၾကီး မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီက SmarTrip ကဒ္ေတြက ကဒ္နံပါတ္နဲ ့ ကိုုယ့္အေကာင့္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ထဲပိုုက္ဆံ ၁၀ ေအာက္ နည္းေနရင္ ခရစ္ကဒ္နဲ ့ AutoLoad လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ ကဒ္ေပ်ာက္သြားရင္လည္း အဲဒီကဒ္ကိုုပိတ္ၿပီး က်န္တဲ့ေငြကိုု ေနာက္ကဒ္ဆီ ေၿပာင္းလိုု ့ရတယ္။ မန္ေနဂ်ာမကိုု Unlimited Card ေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း ငိုုၿပေတာ့ နယူးေယာက္ မတ္ထရိုုကဒ္မွာလည္း အဲလိုုမ်ိဳး ရိွပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုုင္းကေန သပ္သပ္ဝယ္ရတယ္။ နံပါတ္ေတြပါတဲ့ မတ္ထရိုုကဒ္ကိုု ေမးလ္နဲ ့ပိုု ့ေပးတယ္၊ ဆယ္ရယ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါသတဲ့။ မေပ်ာက္စဖူး အေပ်ာက္ထူး ေပ်ာက္မဲ့ေပ်ာက္ေတာ့လည္း...။ ေသခ်ာတယ္ ေနာက္ကိုု သတိထားေတာ့မွာ။
 |
| Chocolate cake from Financier Patisserie, Grand Central |
နယူးေယာက္သားေတြကေတာ့ နယူးေယာက္မွာ ရာသီဥတုုနဲ ့ Subway ရထားက အစိုုးမရဘူးဆိုုပဲ။ မွန္လည္း မွန္ပါတယ္။ ယခုုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Elmhurst အယ္လ္မဟာ့လိုု ့ အမည္တြင္တဲ့ အရပ္မွာ နတ္ဆုလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္၊ မုုိခ်ီလိုု ့ အမည္ရတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နဲ ့ ေနထိုုင္ေၾကာင္းဗ်ား။ ဒီအရပ္၊ ဒီေဒသမွာ ေရစက္ရိွသေလာက္ ပန္းသီးစားရေပမေပါ့။
စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၄။