ဘဝရထား စီးေနတုုန္း ခရီးအစကေန ခရီးအဆံုုး ကိုုယ္နဲ ့အတူ တေလွတည္းစီး တခရီးတည္း သြားတဲ့သူက အရွားသား။ တက္တဲ့သူကတက္ ဆင္းတဲ့သူကဆင္း ေရစက္ရိွလိုု ့ ဆံုုၾကတဲ့ခဏေလးမွာ တခ်ိဳ ့ကလည္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြၿဖစ္။ တခ်ိဳ ့က တက္လာမွန္း၊ အတူတူ စီးခဲ့မွန္းေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္မွန္းေတာ့ တန္းမိပါရဲ ့ အသိမိတ္ေတြေတာ့ ၿဖစ္မလာ။ တခ်ိဳ ့ကိုုေတာ့ ဟြန္ ့ ဘယ္လိုုပံုုစံပါလိမ့္ အခ်ိဳးကိုုမေၿပဘူးနဲ ့ ၿမင္ကတည္းက ၾကည့္မရ။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ တိုုက္မိ၊ တက္နင္းမိၾကလိုု ့ အၿမင္မၾကည္။ တခ်ိဳ ့ကတာ့ စကားေလး နည္းနည္းေၿပာဖူးရံုု သိကႊ်မ္းဖူးရံုုနဲ ့ သူေတာ့ မသိဘူး ကိုုယ္ကေတာ့ ေက်နပ္ေနတတ္တယ္။ ေဟာ... တခါတေလမ်ား သူ ရထားေပၚ တက္လာရင္ လွမ္းေခၚလိုု ့လည္း မၾကား သူကလည္း ကိုုယ့္ကိုုမၿမင္။ အေဝးကေန လွမ္းၿမင္ရ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္၊ စကားေၿပာခ်င္တာမ်ား ကိုုယ့္ကိုု ၿမင္ေလမလားလိုု ့ လွည့္လွည့္ အၾကည့္ေကာင္းတာ ေဘးကလူေတြေတာင္ သတိထားမိတယ္။
စိတ္ဓာတ္၊ စရိုုက္ခ်င္းတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေတြတြ၊ အမူအက်င့္ မတူေပတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေတြေတြ၊ သိရံုုပဲသိ စိတ္ဓာတ္မတူတဲ့သူေတြ၊ အစားေကာင္း စားရရင္၊ စာအုုပ္ေကာင္း ဖတ္ရရင္ အၿမဲသတိရမိသူေတြ၊ ဒီလိုုေနရာမ်ိဳးဆိုုရင္ေတာ့ သူအရမ္းသေဘာက်မွာလိုု ့ ကိုုယ္ေတြးမိတဲ့သူေတြ။ သူတိုု ့ေတြကေတာ့ ကိုုယ္အၿမဲ အမွတ္တရရိွေနသူေတြ။ အဲဒီလိုုမဟုုတ္ဘဲ အမွတ္မထင္ ဖ်ပ္ခနဲ အေၾကာင္းတိုုက္ဆိုုင္မွ သတိရသြား အမွတ္တရၿဖစ္မိသူေတြ။ တခ်ိဳ ့ေတြကေတာ့ ကိုုယ္နဲ ့ ဘယ္လိုုအမွတ္တရမ်ိဳးမွ မရိွလိုု ့ သတိမရ။
သူနဲ ့ကိုုယ္ စခဲ့သိတာ ဘြဲ ့လြန္သင္တန္းတစ္ခုု တက္တုုန္းကေပါ့။ သူက ဆရာကိုု ေမးခြန္းအၿမဲေမးတဲ့၊ ဆရာက ေမးခြန္းတခုု ေမးလိုုက္တိုုင္း ေၿဖဖိုု ့လက္အရင္ေထာင္တဲ့သူ၊ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္။ ဆရာ့ေမးခြန္းကိုုေၿဖဖိုု ့ သူက လက္ေထာင္တိုုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမးခြန္းမေမး၊ စာသင္ခ်ိန္မွာ ခိုုးငိုုက္တတ္တဲ့ ကိုုယ္ကိုု ဆရာက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ ့ သူ တခါမွ ေမးခြန္းမေမးေသးဘူးကြ၊ မေမးလိုုက္ရဘူး မၿဖစ္လိုုက္ရေအာင္ သူ ့ကိုု အခြင့္အေရးေပးလိုုက္ပါဦးလိုု ့ေၿပာရင္ ဒင္းေၾကာင့္ စာေမးခံရတာလိုု ့ ကိုုယ္က မေၾကမနပ္ ဘုုၾကည့္ ၾကည့္ရင္ သူကလည္း သူ မေၿဖရလုုိ ့ မ်က္ေမွာင္ၾက ုုတ္ၾကည့္။ သူ ့မ်က္လံုုးေတြက ကိုုယ္သေဘာက်တဲ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္ ဝိုုင္းဝိုုင္းေလးေလးေတြ။
ကိုုယ္ကေတာ့ အတန္းခ်ိန္ၿပီးတာနဲ ့ အခန္းထဲက အရင္ဆံုုး ထြက္တတ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုုန္းရုုန္း ဗရုုတ္က်တတ္သူ။ သူကေတာ့ အိမ္စာေတြကိုု ေက်ာင္းမွာခအၿပီးလုုပ္တဲ့သူ၊ ဆရာ ့ရံုုးခန္းမွာ စာေတြ ေမးေနတတ္သူ။ စာေမးပြဲနီးၿပီ စာလုုပ္ဦးမွ တိတ္ဆိတ္တဲ့ စာၾကည့္တိုုက္မွာ စာၾကည့္ရင္ေတာ့ၿဖင့္ စာေတြ ပိုုမွတ္မိမွာပဲဆိုုၿပီး ကိုုယ္ရွာေဖြေတြ ့ရိွထားတဲ့ လူရွင္းတဲ့ ေခ်ာင္ေလးဆီအသြား ၿပတင္းေပါက္ကေန မနက္ေနၿခည္ႏုုုႏုုေလးက သူ ့ဆီကိုု ၿဖာက်ေနၿပီး ေဘးတိုုက္ၿမင္ရတဲ့ သူ ့ကိုု အနားသတ္ကာ ေနေရာင္ၿခည္ လင္းလက္ေနတာ အိန္ဂ်ယ္ေလးလားလိုု ့ ထင္မွတ္သြားတယ္။ ေခါင္းေလးအငဲ့ ဆံႏႊယ္အေဝ့မွာ ကိုုယ့္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ သူ ၿပံ ုုးၿပတယ္။ မေန ့ကေတာင္ ကိုုယ္ ဒီကိုုေရာက္ေသးတယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု အေႏွာင့္အယွက္ မေပးခ်င္လိုု ့။ ဘုုရားေရ...မေန ့က ကိုုယ္ ဒီေနရာမွာ စာအုုပ္ကိုုေခါင္းခုု အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။
ရွက္စိတ္နဲ ့ ထူပူရင္း ဘယ္သူလဲလိုု ့ ေမးမလိုု ့ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူက စာအုုပ္ကိုု စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနေလရဲ ့။ ညေနေစာင္း ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ညစာစားဖိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့ ဟုုိဖက္လမ္းမမွာ စက္ဘီးစီးလာတဲ့ သူ ့ကိုုေတြ ့ေတာ့ ကိုုယ္က ဝမ္းသာအားရ လမ္းၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ မၿမင္လိုု ့ပဲလား၊ မႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုု ့ပဲလား၊ ဗရုုတ္က်တဲ့ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု လန္ ့လိုု ့ပဲလား ေခါင္းေလးေစာင္းငဲ့ၾကည့္တယ္လိုု ့ေတာ့ ကိုုယ္ ထင္မိသား။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီအမူအက်င့္ေတြကိုု မၾကိ ုုက္လိုု ့ အေပါင္းအသင္း မလုုပ္တတ္တာတဲ့။ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ဆရာေတြ ခ်စ္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ရုုပ္ရည္ေၿပပ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းသားကလြဲရင္ သူ ့အေၾကာင္း ကိုုယ္တိုု ့မသိၾကဘူး။ သူကလည္း သီးသန္ ့ဆန္တယ္။
သင္တန္းတစ္ခုုမွာ သူနဲ ့ၿပန္ဆံုုၾကေတာ့ သူက တီေအ ဆရာ့လက္ေထာက္။ မနက္တိုုင္း ေၿဖရတဲ့ ညဏ္စမ္းစာေမးပြဲေတြ၊ ေန ့တိုုင္တင္ရတဲ့ အိမ္စာေတြ၊ ေက်ာင္းသားတေယာက္ခ်င္းစီရဲ ့ ပေရာဂ်က္၊ အုုပ္စုုလိုုက္ ပေရာဂ်က္။ ပေရာဂ်က္ေတြပိလိုု ့ ကိုုယ္တင္တာ ေနာက္က်၊ မၿပီးေသးတဲ့ ကိုုယ့္ပေရာဂ်က္ေတြကိုု သူ ကူညီတယ္။ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခြာနီး ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေဆးမထိုုးခ်င္ဘူး၊ ေဆးပဲေသာက္မယ္လိုု ့ ကိုု္ယ္ဂ်ီက်တာကိုု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့ေမာ့၊ မနာေအာင္ ေဆးထိုုးေပးတတ္တဲ့ ဆရာဝန္မ။ သူတိုု ့ကိုု ႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္ ပန္းအိုုးေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးရင္း ၾကိ ုုက္တာေရြးလိုု ့သူ ့အတြက္ ပန္းအိုုးလက္ေဆာင္ ေရြးခိုုင္းေတာ့ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္ ေသးေသးေလးေတြပါတဲ့ ပန္းအိုုးေလးေရြးတယ္။
ကဒ္လက္ေဆာင္ကိုု ဖြင့္ဖတ္ခိုုင္းေတာ့ ဟား...မင္း ကိုုယ့္ ေမြးေန ့ကိုု သိတယ္ဆိုုၿပီး တအံ့တၾသ ၿဖစ္တယ္။သူ ဘယ္ေလာက္လွ်ိဳ ့ဝွက္ လွ်ိဳ ့ဝွက္ ကိုုယ္သိပါတယ္ဆိုုတဲ့ အၿပံ ုုးမ်ိဳး ကိုုယ္ ၿပံ ုုးမိေလသလားပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ ့ေမြးေန ့ကိုု တြစ္တာကေန သိတာ။ ေၿပာလိုုက္ခ်င္တယ္ သူ ့ေမြးေန ့ကိုု ကိုုယ္ မေတာ္တဆ သိတာကလြဲလိုု ့ သူ ့အေၾကာင္း ကိုုယ္ ဘာမွမသိဘူးလိုု ့။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ကိုုယ့္ညီမဝမ္းကြဲေလး အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဘြဲ ့ၾကိ ုုတက္လိုု ့ ကိုုယ္သြားေတြ ့တုုန္း သူနဲ ့ အမွတ္မထင္ ေတြ ့ခဲ့ေသးတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့မွန္းတဲ့အတိုုင္း သူ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာၿဖစ္တယ္။ မေတြ ့တာေတာင္ ၾကာၿပီေနာ္လိုု ့ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ့ ဝမ္းနည္းမိတာက သူ ကုုိယ့္နာမည္ကိုု မမွတ္မိဘူး။ ကုုိယ္ေနတဲ့ၿမိ ုု ့ကိုု ေၿပာေတာ့ ေၾသာ္ ေဝးသားေနာ္တဲ့။ ေက်ာင္းအတူတူ တက္ဖူးၾကေပမဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမဟုုတ္ေတာ့ သူနဲ ့ကိုုယ့္ၾကား စကားလံုုးေတြ ရွားပါးလြန္းတယ္။
သူလား အရင္အတိုုင္း မေၿပာင္းမလဲ ေခ်ာေမာခန္ ့ညားဆဲ၊ ထက္ၿမက္တက္ၾကြ လန္းဆန္းဆဲ၊ လွ်ိဳ ့ဝွက္ၿမဲ။ သူဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ အေၿဖမသိတဲ့ ပေဟ႒ိပုုစၦာ တစ္ပုုဒ္။ နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံႏႊယ္ေလးေတြကိုု ေခါင္းေလးငဲ့ကာ သပ္တင္တတ္တဲ့သူကိုု ၿမင္ရင္ အဲဒီလိုုမ်ိဳး ေခါင္းေလးငဲ့တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု သတိရမိတယ္။ ကိုုယ္ သူ ့ကိုု ခ်စ္တယ္လိုု ့လည္း မဆိုႏိုု္င္ဘူး။ သူကလည္း လွ်ိဳ ့ဝွက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ဝင္စားမိတယ္ ထင္ပါရဲ ့။ သူနဲ ့ကုုိယ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ မၿဖစ္ႏိုုင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္ဖိုု ့ ခံစားခ်က္၊ အၿမင္၊ ရည္မွန္းခ်က္၊ အိမ္မက္ေတြ ဖလွယ္၊ ၿငင္းခုုန္၊ ရန္ၿဖစ္ဖိုု ့ လိုုေသးတယ္။ အေဝးကေနၾကည့္ၿပီး တိုုက္ဆိုုင္မႈေတြရိွလာခဲ့ရင္ ခဏေလာက္ သတိရရံုု ဒီထက္ မပိုုခဲ့။
သူ ရာထူးတိုုးတဲ့အေၾကာင္း ဆုုိရွယ္မီဒီယာဆိုုဒ္တခုုမွာ ေတြ ့လိုုက္ေတာ့ စိတ္ထဲကေန ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း ေၿပာမိေပမဲ့ စာတတန္ေပတတန္ သြားမေရးၿဖစ္ခဲ့။ ေလာကဓံလိႈင္းေတြေၾကာင့္ သူ ့ႏႈတ္ခမ္းက ခ်ိဳသာတဲ့အၿပံ ုုးေတြ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုုးေနတဲ့ သူ ့ဓာတ္ပံုုသစ္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရတာ ကိုုယ္သိကႊ်မ္းဖူးတဲ့ သူတေယာက္နဲ ့ လံုုးလံုုးမတူေတာ့သလိုု။ ဘယ္တုုန္းကမွ ကိုုယ္မသိဖူးတဲ့ တစိမ္းၿပင္ၿပင္ တစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရသလိုု။ နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြအစား တိုုတိုုကပ္ကပ္ေလးေတြ။ တခါမွ သူနဲ ့တြဲမၿမင္ဘူးတဲ့ မုုတ္ဆိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ၊ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြအစား မ်က္မွန္ေအာက္က ရီေဝေနတဲ့ မ်က္လံုုးေတြ။
တၿခားလူတေယာက္ကိုု ေတြ ့လိုုက္ရသလိုုမ်ိဳး ကိုုယ္ ခံစားမိေတာ့ ကိုုယ့္အရင္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုေတြ၊ ခုုဓာတ္ပံုုေတြကိုု ၿပန္ၾကည့္မိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုုးႏွစ္တုုန္းက ကိုုယ့္မ်က္ႏွာ ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ခုုေတာ့ ပါးေတြေခ်ာင္လိုု ့။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ ၿပံ ုုးေနတတ္တဲ့ ကိုုယ့္အၿပံ ုုးေတြက မပီမၿပင္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြနဲ ့ ေတာက္ပလင္းလက္ေနတတ္တဲ့ ကိုုယ့္မ်က္လံုုးေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့မွန္ရီလိုု ့။ ကိုုယ္လည္း တၿခားသူတေယာက္ ၿဖစ္ေနပါေရာလား။
နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံႏႊယ္ေလးေတြကိုု ေခါင္းေလးငဲ့ကာ သပ္တင္တဲ့သူကိုုေတြ ့တဲ့အခါ အရင္တုုန္းက အဲဒီလိုု ေခါင္းေလးငဲ့ဖူးတဲ့ သူ ့ကိုု ကိုုယ္ အမွတ္တရ သတိရေလမလား။ ခုုေတာ့ သူ ဆံႏႊယ္ေတြကိုု မသပ္တင္ေတာ့ပါ။ စာသင္ခ်ိန္မွာ မ်က္မွန္ကြယ္ၿပီး ခိုုးငိုုက္၊ စာသင္ခန္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမးခြန္းမေမး၊ စာၾကည့္တိုုက္ရဲ ့ လူအရွင္းဆံုုး ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ စာအုုပ္ကိုုေခါင္းခုု အိပ္ငိုုက္တတ္တဲ့သူေတြကိုု ေတြ ့ရင္ သူ ကုုိယ့္ကိုု အမွတ္တရ သတိရေလမလား။ ခုုေတာ့ ကိုုယ္ အရင္လိုု အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ သူနဲ ့ကိုုယ္ရဲ ့ အမွတ္တရေတြ မႈန္ဝါးလာလိုု ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ေလမလား။ ကိုုယ္ကသာ အမွတ္တရ ရိွခဲ့ေပမဲ့ သူ ့က အမွတ္တရ မရိွခဲ့တာလား။ သူဟာ ကိုုယ့္အတြက္ အေၿဖမရိွတဲ့ ပုုစၦာတစ္ပုုဒ္။
စန္းထြန္း
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄။