ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ အလြမ္းေဝ..

ေႏြတုုန္းက  ၿမကမၺလာ ဖံုုးလႊမ္းထားဘိသကဲ့သိုု ့စိမ္းလန္းေနေသာ သစ္ပင္မ်ားသည္ ေဆာင္းဝင္လာသည္ႏွင့္အမွ် အဝါေရာင္၊ အနီေရာင္သိုု ့ တၿဖည္းၿဖည္း ေၿပာင္းလဲကာ ေဆာင္းေလၿမ  ူးေသာအခါ  ရြက္ဝါမ်ားကိုု တၿဖ ုုတ္ၿဖ ုုတ္ ေၿခႊခ်ေနေလသည္။ အိမ္အၿပင္ မထြက္သည္မွာ အတန္ၾကာၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္မ်ား ေရာင္စံုုလွပေနသည္ကိုု သတိမထားမိလိုုက္။ တစ္ခုုေသာ စေနေန ့တြင္ စာေမးပြဲေၿဖရန္ ေခ်ဗီေခ်  ့စ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသိုု ့အသြား လွပလြန္းေသာ ထိုုသစ္ပင္မ်ားကိုု ၿမင္လိုုက္ရသည့္ခဏ မွင္တက္မိသြားသည္။ အေနာက္အလယ္ပိုုင္းေဒသ Mid-West ဖက္မွ လာခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္အဖိုု ့ အတၱလႏၲိတ္အလယ္ပိုုင္းေဒသ Mid - Atlantic ေဆာင္းဦးသည္ အလြန္တရာ လွပလြန္းေနခဲ့သည္။


အိမ္သိုု ့ေရာက္သည္ႏွင့္ ကင္မရာယူကာ အိမ္အနီးတြင္ရိွေသာ မတ္သရူးဟန္ဆန္  ေတာလမ္းသိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ ့သစ္ပင္မ်ားက တပင္လံုုး အနီေရာင္၊ အဝါေရာင္၊ တခ်ိဳ ့သစ္ပင္မ်ားက အစိမ္းေရာင္၊ အဝါေရာင္၊ အနီေရာင္၊ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး  လက္စြမ္းၿပထားသည့္အလား။ လြန္ခဲ့ေသာ တလခြဲခန္ ့က ေနေၿပာက္မထိုုးႏိုုင္ေအာင္ စိမ္းလန္းေနသည့္ ေတာအုုပ္ေလးသည္ ယခုုအခါ ရြက္ေၾကြေတာ ၿဖစ္ေနသည္။ သစ္ရြက္မ်ား နည္းပါးသြားေသာေၾကာင့္ ေမြးၿမ ူေရးၿခံမွ  အစာစားေနၾကေသာ ႏြားမ်ား ၊ ၿမင္းမ်ားကိုု ေတြ ့ႏိုုင္သည္။ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုု အေတာ္အေဝးအထိ ၿမင္ႏိုုင္သည္။ သမင္မ်ား ေအးေအးလူလူ ၿမက္စားေနၾကသည္။ ရွဥ့္ကေလးမ်ားက သစ္ပင္ေပၚတက္လိုုက္ ခုုန္ေပါက္လိုုက္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။


တံတားေပၚရိွ  ရြက္ေၾကြမ်ားကိုု နင္းမိေသာအခါ တခႊ်ပ္ခႊ်ပ္ၿမည္သံ ။ ေဆာင္းေလညွင္း သြဲ ့ေသာအခါ ရြက္ေၾကြမ်ား၏ တရွဲရွဲၿမည္သံ။ ငွက္ကေလးမ်ား၏ တက်ီက်ီၿမည္သံ။ အေၿပးေလ့က်င့္သူ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ ေခြးေက်ာင္းသူ၊ စက္ဘီးစီးသူမ်ား ၿဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုုၾကၿခင္း၊ အေဝးမွ တခါတရံ လြင့္ပါးလာေသာ စကားသံမ်ားကိုု  ၾကားရသည္မွလြဲ၍ ေတာအုုပ္ေလးသည္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းသည္။ ေနၿခည္ၿဖာက်ေသာအခါ ေတာအုုပ္တခုုလံုုး ေရႊဝါေရာင္လင္းလက္ေနသည္။ ေလေၿပညွင္း တိုုက္ခတ္ေသာအခါ ေအးစိမ့္သြားေသာေၾကာင့္ ဆြယ္တာဇစ္ကိုု လည္ပင္နားအထိ ဆြဲတင္ရသည္။ ၿဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ အဘိုုး၊ အဘြားက ႏႈတ္ဆက္သြားခ်ိန္ တစ္ေယာက္သူကိုု သတိရမိသည္။

ဒီအခ်ိန္ သူ ဘာေတြ လုုပ္ေနမလဲ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သစ္ေတာအုုပ္ေလးတြင္ သူ လမ္းေလွ်ာက္ေနလိမ့္မည္ေတာ့ မဟုုတ္ပါ။ ခ်မ္းစိမ့္ေသာေၾကာင့္ က်င္တက္လာေသာ လက္အစံုုကိုု ေႏြးေစဖိုု ့ အကၤ ီ်အိတ္ထဲ ထည့္လိုုက္ခ်ိန္ နူးညံ့သြယ္လ်ေသာ လက္တစံုုကိုု သတိရမိသည္။


ထိုုလက္တစံုုသည္ ေတးသီခ်င္းမ်ားကိုု တီးခတ္တတ္သည္...
ထိုုလက္တစံုုသည္ သစ္ပင္ကေလးမ်ားကိုု စိုုက္ပ်ိဳးတတ္သည္...
ထိုုလက္တစံုုသည္ ကာတြန္းရုုပ္ေလးမ်ားကိုု ေရးဆြဲတတ္သည္...
ထိုုလက္တစံုုသည္  စားၿမိန္ဖြယ္မ်ားကိုု ခ်က္ၿပ ုုတ္တတ္သည္...
ထိုုလက္တစံုုသည္ ဘိုုးလင္းေဘာလံုုးကိုု တည့္မတ္ေအာင္ ပစ္တတ္သည္...

ၿမ ူႏွင္းေဝသည့္ ေဆာင္းမနက္တြင္ သူ အရင္လိုု စက္ဘီးစီးေနမလား....
နဖူးေပၚဝဲေနသည့္ ေရႊညိုုေရာင္ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကိုု အရင္လိုု ေခါင္းေလးငဲ့ကာ သပ္တင္ေနမလား...
ေႏြရာသီဆိုုလွ်င္ နစ္ကတိုုင္ဆန္းဆန္း ဝတ္ဆင္တတ္ၿပီး ေဆာင္းရာသီဆိုုလွ်င္ ဆြယ္တာလွလွေလး အရင္လိုု ဝတ္ေနတုုန္းလား...
အရင္လိုု လိေမၼာ္ေရာင္ မာဖလာ တခုုတည္းကိုုပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဝတ္ဆင္ေနတုုန္းလား...
အရင္လိုု ဂိမ္း အသည္းအသန္ ကစားေနတုုန္းလား...
အရင္လိုု စာအုုပ္ထူၾကီးေတြ ဖတ္ေနတုုန္းလား....


ေဖ့ဘြတ္၊ တြစ္တာ မၾကိ ုုက္ေသာ သူတေယာက္...
စံုုေထာက္ဝထၱဳမ်ားလိုု လွ်ိဳ  ့ဝွက္ေသာ သူတေယာက္...
ဗယ္လယ္တုုိင္းေဒးအၾကိ ုုေန ့တြင္ ေမြးေန ့ပြဲဆင္ႏႊဲရသူတေယာက္...
သူ ့ႏိုုင္ငံက ေဘာလံုုးခေရဇီေပမဲ့ ေဘာလံုုးကိုု လံုုးဝစိတ္မဝင္စားေသာ သူတေယာက္...

ၾကယ္စင္လင္းလက္ေသာ သူ ့မ်က္ဝန္း...
ေၿဖာင့္စင္းေပၚလြင္ေသာ သူ ့ႏွာတံ...
တိုုးတိတ္ညင္သာေသာ သူ ့အသံ...
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ သူ ့ဟန္ပန္...


ေလေၿပညွင္းေလးရယ္...
အကယ္၍မ်ား သူ ့ကိုုေတြ ့ခဲ့ပါလွ်င္ တစံုုတေယာက္ သူ ့ကိုု သတိတရရိွေနတတ္သည့္အေၾကာင္း...
ရြက္ဝါေၾကြခ်ိန္ သစ္ေတာအုုပ္ေလးထဲ သူႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည့္အေၾကာင္း...
လက္ကေလးမ်ား ေအးစက္လာခဲ့လွ်င္ သူ ့လက္ကေလးကိုု ဆုုပ္ကိုုင္ကာ ေႏြးေထြးေစခ်င္သည့္အေၾကာင္း...
တိုုးတိတ္ညင္သာေသာ သူ ့အသံေလးကိုု ၾကားခ်င္မိသည့္အေၾကာင္း...
ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးမ်ားကိုု လြမ္းေနမိသည့္အေၾကာင္း တိုုးတိုုးေလး ေၿပာၿပေပးခဲ့ေစခ်င္ပါသည္။

သစ္ရြက္ေလးေတြ တၿဖ ုုတ္ၿဖ ုုတ္ေၾကြ
အလြမ္းေလးေတြ တၿဖ ုုတ္ၿဖ ုုတ္ေဝ
ေဆာင္းဦးရြက္ေၾကြ အလြမ္းေဝ...

စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၃။

ဒီအက္ေဆးကိုုပဲ ပထမဆံုုး စာရြတ္သံအၿဖစ္ SoundCloud နဲ ့ အသံသြင္းထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ နားဆင္သြားပါဦးေနာ္။