ေအာက္တိုုဘာ ၁ ဖက္ဒရယ္အစိုုးရရံုုးေတြ ရွပ္ေဒါင္းေတာ့ ကႊ်န္မတိုု ့ရံုုးလည္း ရွပ္ေဒါင္းပါတယ္။ ရံုုးမတက္ရ၊ လစာလည္းမရ ရံုုးခဏ ပိတ္လိုုက္တာကိုု laidoff ေလးေအာ့ဖ္ ( အလုုပ္ၿဖ ုုတ္ခံရၿခင္း) လိုု ့မေခၚဘဲ Furlough ေဖာ္လုုပ္ (ခဏပိတ္ထားၿခင္း) လိုု ့ ေခၚပါတယ္။ ႏိုုင္ငံသားေတြကေတာ့ unemployment benefit အလုုပ္လက္မဲ့ ခံစားခြင့္ ရိွပါတယ္။ ရွပ္ေဒါင္းခ်ိန္မွာ ၿပတိုုက္ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ ပိတ္ေတာ့ ဒီစီကိုု သြားလည္လိုု ့မၿဖစ္ဘူး။ ေအာက္တိုုဘာ ၁၇ ဖက္ဒရယ္အစိုုးရရံုုးေတြ ၿပန္ဖြင့္ေပမဲ့ ကႊ်န္မတိုု ့ရံုုးက ၿပန္မဖြင့္ေသးဘူး။ အိမ္တြင္းေအာင္းရတာ သံုုးပတ္ရိွၿပီ။ သီတင္းကႊ်တ္တုုန္းက မဂၤလာရာမဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ သိခဲ့တဲ့ မမီးမီးရဲ ့သူငယ္ခ်င္းက ပန္စယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္က ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အလႈလုုပ္တာ သူတိုု ့ေတြ သြားၾကမွာ လိုုက္မလားလိုု ့ ေခၚတာနဲ ့ ခရီးလည္းထြက္ၿဖစ္၊ ၿမန္မာအစားအစာေတြလည္း စားရ၊ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြနဲ ့လည္း အသိမိတ္ေဆြၿဖစ္၊ ၿမန္မာစကားေတြလည္း ေၿပာရတဲ့ ဒီေတာလားေလး ၿဖစ္လာပါတယ္။
![]()
![]()
![]()
![]()
ႏွစ္ေယာက္စလံုုး အလုုပ္ထြက္လုုပ္ရတာၿခင္း အတူတူေတာင္ မိန္းမက မီးဖိုုထဲမွာ ေခႊ်းတလံုုးလံုုးနဲ ့ ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ေယာက္်ားလုုပ္သူက အိမ္မႈကိစၥေတြကိုု ငါနဲ ့မဆိုုင္၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အခန္ ့သားထိုုင္ေနရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပင္ပန္းပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုၿပီးရင္ မိန္းမက ဂရုုစိုုက္လိုု ့ ေယာက္်ားေလးေတြက ပိုုခန္ ့လာၿပီး မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အပ်ိဳဘဝကေလာက္ မလွႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုုယ့္မိန္းမကိုု လွေစခ်င္ရင္ အိမ္မႈကိစၥ ကူညီလုုပ္ကိုုင္ေပးပါ။ ကႊ်န္အအေဖရယ္၊ ဘြန္ေလးအိမ္က အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားရယ္ကလြဲရင္ အိမ္မႈကိစၥကူလုုပ္ေပးတဲ့ ၿမန္မာေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။
မင္းအေမေရာ၊ မင္းတိုု ့ကိုုေရာ ဟင္းခ်က္သင္ေပးခဲ့တာလိုု ့ အေဖပါကြလိုု ့ ကႊ်န္မအေဖက ဂုုဏ္ယူေလ့ရိွတယ္။ မၾကီးက လက္ရာေကာင္းေပမဲ့ ဂ်ီးမမ်ား၊ အရသာမသိ၊ ကိုုယ္ခ်က္တာ ကိုုယ္ဘာသာ စားေကာင္းေနတတ္တဲ့ ကႊ်န္မကေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ မၾကီး သင္ေပးလည္း ညံ့ၿမဲညံ့ဆဲ။ အေဖက သူ ့မ်က္စိမွာ ရႈပ္ေနရင္ တံၿမက္စည္းယူၿပီး ရွင္းလင္းလိုုက္တာပဲ။ ေယာက္်ားအလုုပ္၊ မိန္းမအလုုပ္လိုု ့ ခြဲၿခားမေနဘူး။ ေယာက္်ားေလးဆိုုၿပီး အခြင့္ထူးမယူ အိမ္မႈကိစၥကူလုုပ္တဲ့ မိသားစုုမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့ အိမ္မႈကိစၥ ကူမလုုပ္တဲ့ ေယာက္်ားေလးဆိုု အခြင့္ထူးယူတယ္ဆိုုၿပီး သိပ္ၾကည့္မရဘူး။ အလုုပ္ထဲမွာ Men and women are equal တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မႈကိစၥေတြမွာ Men are more equal ေနသလားလိုု ့ း) ။
![]()
ေရႊၿပည္သာေက်ာင္းကိုု ေၿပာင္းလာတဲ့ ကိုုးတန္းေက်ာင္းသူ ကတံုုးမေလး ဝတ္ရည္ကိုု ၿမင္ၿမင္ခ်င္း ခ်စ္ခဲ့ေပမဲ့ စစ္တကၠသိုုလ္တက္မွ တပတ္စာသံုုးေစာင္ေရးၿပီး ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ့ ရွားမွရွားတဲ့ ေမာင္စံရွားလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ နာမည္ေၿပာင္ေပးထားသူက ေဝၿဖိ ုုး။ တကၠသိုုလ္ေနာက္ဆံုုးႏွစ္ေရာက္မွ အိမ္ကိုမိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေဝၿဖိ ုုးက ဝတ္ရည္ အေဖနဲ ့အေမကိုု ကန္ေတာ့တယ္။ အစကေတာ့ ဝတ္ရည္အေမက ၾကည္ၾကည္ၿဖ ူၿဖ ူပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဝၿဖိ ုုးညီမတိုု ့ စကားေတြ ၾကားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ ေဝၿဖိ ုုးကိုု ၿဖတ္ရင္ၿဖတ္ မၿဖတ္ရင္ သူ ့ကိုုၿဖတ္လိုု ့ ဆိုုလာတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူ ့အေမကိုုလည္း မၿဖတ္ႏိုုင္၊ ေဝၿဖိ ုုး တကယ္ခ်စ္ၿမတ္ႏိုုးတာကိုုသိေတာ့ ေဝၿဖိ ုုးကိုုလည္း မၿဖတ္ႏိုုင္။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ဝတ္ရည္ကိုုၿမင္ေတာ့ ကႊ်န္မတိုု ့လည္း စိတ္မေကာင္း။
ေဝၿဖိ ုုးကလည္း မၿပတ္ႏိုုင္ မိဘေတြ သေဘာတူေအာင္ ၃ ႏွစ္ ၾကိ ုုးစားၾကမယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သေဘာမတူရင္လည္း လက္ထပ္ေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုုမ်ိဳး အခက္အခဲေတြကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ခ်စ္သက္တမ္း ၁၄ ႏွစ္ ၾကာၿပီး ဒီႏွစ္ ဧပရယ္မွာမွ မဂၤလာပြဲဆင္ႏႊဲႏိုုင္တာပါ။ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန ့က ေငြေရာင္သတိုု ့သမီးဝတ္စံုုေလးနဲ ့ ဝတ္ရည္ အရမ္းလွတယ္။ သူ ့မ်က္ႏွာက အေပ်ာ္အၿပံ ုုးေတြက ကႊ်န္မတိုု ့ကိုုပါ ကူးစက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့မဂၤလာပြဲမွာ သတိုု ့သမီးအရံလုုပ္မယ္၊ လက္စြပ္ဗန္းကိုုင္မယ္၊ ပန္းၾကဲမယ္၊ ခရစ္ယာန္မဂၤလာပြဲေတြမွာလိုု သတိုု ့သမီးရဲ ့ လက္ကိုုင္ပန္းကိုု ပစ္ခိုုင္းၿပီး ရေအာင္ဖမ္းမယ္လိုု ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြဟာလဲ အဆက္အသြယ္မရိွေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကႊ်န္မလိုု ဟိုုးအေဝးၾကီး ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ စိတ္ကူးထဲက အိမ္မက္ေတြလည္း တကယ္မၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
လူကိုုယ္တိုုင္ မတက္ေရာက္ႏိုုင္ေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုေတြၾကည့္ၿပီးေတာ့ တကယ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္လိုုက္တာ။ ရာသက္ပန္ေပါင္းရဖိုု ့ ဆုုမြန္ေကာင္း ေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာက္တိုုဘာလလယ္က ေဝၿဖိ ုုးဆံုုးၿပီ သတင္းၾကားေတာ့ ယံုုေတာင္မယံုုႏိုုင္ဘူး။ ေနမေကာင္းၿဖစ္တယ္လိုု ့လည္း သတင္းမၾကားဘဲနဲ ့။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတာ ၆ လေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတယ္ အဆုုတ္ေလၿပြန္ကင္ဆာတဲ့။ ကႊ်န္မတိုု ့မွာ ဝတ္ရည္ေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းလိုုက္တာဆိုုတဲ့ စကားကလြဲရင္ အားေပးႏွစ္သိမ့္ဖိုု ့ စကားေတာင္ ရွာမရဘူး။ ဝတ္ရည္က တခ်ိန္လံုုး ငိုုေနတယ္ဆိုုတဲ့သတင္းၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းလိုုက္တာ။
၂၀၀၈ နာဂစ္မုုန္တိုုင္းတုုန္းက မိဘေတြ ဆံုုးပါးသြားၿပီလားလိုု ့ပူပင္တုုန္းက၊ ၂၀၁၁ စတိတ္ကိုုလာတုုန္းက ၊ ၂၀၁၃ ကန္တက္ကီရံုုးကိုု ခြဲခြာရတုုန္းက ရင္ဘတ္ေတြနာေအာင္ ငိုုေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေတာင္ ခ်စ္ရတဲ့သူေတြကိုု ခြဲခြာရလိုု ့ ငိုုတာ။ ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့လူတေယာက္ကိုု ေနာက္ထပ္မေတြ ့ႏိုုင္ေတာ့၊ ေလာကၾကီးက အၿပီးအပိုုင္ ထြက္ခြာသြားၿပီမိုု ့ ေၾကကြဲခံစားေနရမဲ့ ဝတ္ရည္ကိုု ကႊ်န္မ ကိုုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ခိုုင္ေမနဲ ့ၿဖိ ုုးက ရင္နာလြန္းလိုု ့ အေတာ္ငိုုၾကတယ္တဲ့။ ကႊ်န္မလည္း ဝတ္ရည္ကိုု သနားလိုု ့ ငိုုမိတယ္။ ကႊ်န္မ ၿပ ုုလုုပ္တဲ့ ကုုသိုုလ္ေကာင္းမႈေတြကိုု ေဝၿဖိ ုုးကိုု အမွ်ေဝပါတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းမြန္တဲ့ ေဝၿဖိ ုုးတေယာက္ ေကာင္းရာသုုဂတိေရာက္ပါေစ။
ကန္ႏြမ္ဘာ့ခ္ေတာလားဆိုုေပမဲ့ ဘယ္မွမေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စတိတ္ေရာက္ၿပီး သံုုးႏွစ္အၾကာမွ ပထမဆံုုးအၾကိမ္ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြနဲ ့ သြားတဲ့ခရီး။ စတိတ္မွာ ခရီးသြားတယ္ေဟ့လိုု ့ ဆိုုလိုုက္ရင္ ေမးမေနနဲ ့ ဆူနမ္၊ ရာမားတိုု ့နဲ ့ သြားတာ။ ၿမန္မာအစားအစာ၊ ၿမန္မာလူမ်ိဳး၊ ၿမန္မာရိုုးရာ ဓေလ့ထံုုးစံေတြနဲ ့ ကႊ်န္မအတြက္ေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ကိုု ခဏေရာက္သြားသလိုု ခံစားရတဲ့ေတာလားေလး။
စန္းထြန္း
ႏိုဝင္ဘာ ၄ ၊ ၂၀၁၃။
သြားၿဖစ္မယ္ မသြားၿဖစ္ဘူးနဲ ့ ေသာၾကာေန ့ ည ၉ နာရီေလာက္မွ အတည္ၿဖစ္သြားတဲ့ ခရီး။ တညအိပ္ခရီး ဟိုုတယ္မွာတည္းမွာမဟုုတ္ဘဲ အလႈ ့ရွင္ရဲ ့ အသိအိမ္မွာ တည္းခိုုမွာဆိုုေတာ့ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုုး၊ မ်က္ႏွာသုုတ္ပါဝါ၊ ညဝတ္အကၤ ီ်၊ လိုုအပ္တာေတြ ထုုပ္ပိုုးလိုု ့ စေနေန ့မနက္ ၅ နာရီမွာ အသင့္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အစ္မတေယာက္က မလိုုက္ခ်င္တာကိုု အတင္းစည္းရံုုးေနၾကတာနဲ ့ ၿမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတိုုင္း သတ္မွတ္ထားတာထက္ ၁ နာရီ ေနာက္က်ၿပီးမွ ကႊ်န္မကိုု လာေခၚပါတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း အိမ္ကိုုရွာေနရမွာ ခက္ေနမွာစိုုးလိုု ့ ခ်မ္းစိမ့္တဲ့အေအးဒဏ္ကိုု အံတုုလိုု ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းထိပ္မွာ ေစာင့္လိုုက္ရေသးတယ္။
သြားမဲ့ၿမိ ုု့ေလးက အေနာက္ေၿမာက္ဖက္စူးစူး မိုုင္ ၂၅၀၊ ၄ နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရမဲ့ ပစ့္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့နားက ကန္ႏြမ္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့ေလးပါ။ ဒီႏွစ္ ဧပရယ္ အိုုင္အိုုဝါေက်ာင္းကိုု သြားတုုန္းက ပစ့္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့မွာ ဘတ္စ္ကားေၿပာင္းစီးဖိုု ့ ခဏနားရတယ္။ ေတာင္ကုုန္း၊ ေတာင္ဆင္း၊ ၿမိ ုု ့လယ္ကိုု ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ ၿမစ္နဲ ့ အင္မတန္မွ သာယာပါတယ္။ အလႈၿပီးရင္ ပစ့္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့ကိုု ဝင္လည္ၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္မယ္ေဟ့။ မမီးမီးက ေမာင္းၿပီး ကႊ်န္မက ေဘးကေန ဂ်ီပီအက္စ္ ညႊန္တဲ့အတိုုင္း သတိေပးတယ္။ ေနာက္ထပ္ အစ္မသံုုးေယာက္ မဝိုုင္း၊ မသူ၊ မၿဖ ူ နဲ ့အသိမိတ္ေဆြၿဖစ္ပါတယ္။ ကႊ်န္မက အစ္မလိုု ့ေခၚေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ သူတိုု ့နဲ ့ ကႊ်န္မက ၂၀ ေလာက္ ကြာတယ္။ သူတိုု ့ကလည္း ကႊ်န္မကိုု ညီမလိုု ့ေခၚလိုုက္၊ သမီးလိုု ့ေခၚလိုုက္။
မဝိုုင္းက စတိတ္ေရာက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ခုုသြားမဲ့ၿမိ ုု ့နားမွာ တကၠသိုုလ္မွာ သူ ့သမီးတက္ေနတုုန္း ေရာက္ဖူးထားေတာ့ ဘာမရိွဘူးဆိုုတာသိေတာ့ မလိုုက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတိုု ့သူငယ္ခ်င္း မနီလာရဲ ့အလႈဆိုုေတာ့လည္း မလိုုက္လိုု ့မရ။ မဝိုုင္းအိမ္မွာေနတာကက မသူ။ မသူရဲ ့ အမ်ိဳးက မၿဖ ူ။ မသူက စတိိတ္ကိုု ဒီဗြီေပါက္လိုု ့ေရာက္တာ တလေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ အားလံုုးထဲမွာ မမီးမီး တေယာက္ပဲ ကားေမာင္းတတ္တယ္။
အရင္တုုန္းက ေမရီလန္းၿပည္နယ္ ဖရက္ဒရစ္ၿမိ ုု ့နားမွာ ဆိုုလာစက္ရံုုၾကီးရိွတာ တစက္ရံုုလံုုး ၿမန္မာေတြပဲတဲ့။ စက္ရံုုလည္းပိတ္လိုုက္ေရာ နစ္နာေၾကးေတြ အမ်ားၾကီးရလုုိ ့ တခ်ိဳ ့ဆိုု အိမ္ေတာင္ဝယ္ႏိုုင္တယ္။ ေထာက္ပံ့ေၾကးလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရလိုု ့ အလုုပ္အသစ္မရွာဘဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးေလးထုုတ္လိုုက္၊ ဝယ္လိုုက္ၾက၊ ၿခမ္းလိုုက္ၾက၊ စားလိုုက္ၾက၊ ေသာက္လိုုက္ၾကဆိုုပဲ။ ပန္စယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ဖက္မွာေတာ့ အိမ္ေစ်းေတြ အေတာ္တန္တယ္။ ေမရီလန္း၊ ဒီစီ၊ ဗာဂ်ီးနီးယားကေတာ့ ေစ်းအေၿမာက္ဆံုုး။ ကႊ်န္မေနခဲ့တဲ့ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္မွာ အိမ္ေစ်းသက္သာတယ္။ လူဝီဗီလ္ၿမိ ုု ့ဆိုုရင္ အၿငိမ္းစားယူရင္ ေနထိုုင္သင့္တဲ့ ၿမိ ုု ့ေတြထဲမွာ ပါတယ္။
မနက္အေစာၾကီးထရလိုု ့ အိပ္ေရးမဝတာရယ္၊ ေပါင္မုုန္စားလိုု ့ ရင္ၿပည့္တာရယ္၊ ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုုင္ရတာရယ္နဲ ့ မဝိုုင္းက မူးတယ္။ ကႊ်န္မမွာပါတယ့္ က်ားတံဆိပ္ မဟာေၿဖေဆး၊ မန္က်ည္သီးခ်ိဳခ်ဥ္၊ ပရုုတ္ဆီရႈေတာ့မွ သက္သာတယ္။ ရာသီဥတုုကလည္း ေအးတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ကေလာ၊ ေအာင္ပန္းဖက္ကိုု ခရီးထြက္ရသလိုုပါပဲ။ ေတာင္ေၿပေၿပေလးေတြ၊ ေတာင္ကုုန္းေပၚမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးေတြ၊ ထြန္ယက္ထားတဲ့ ေၿမနီနီေတြ၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးလိုု ့ ဝါက်င္ေနတဲ့ ရိုုးၿပတ္ေတြ၊ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ၿမစ္ေခ်ာင္းေတြ။
မနက္အေစာၾကီးထရလိုု ့ အိပ္ေရးမဝတာရယ္၊ ေပါင္မုုန္စားလိုု ့ ရင္ၿပည့္တာရယ္၊ ကားေနာက္ခန္းမွာ ထိုုင္ရတာရယ္နဲ ့ မဝိုုင္းက မူးတယ္။ ကႊ်န္မမွာပါတယ့္ က်ားတံဆိပ္ မဟာေၿဖေဆး၊ မန္က်ည္သီးခ်ိဳခ်ဥ္၊ ပရုုတ္ဆီရႈေတာ့မွ သက္သာတယ္။ ရာသီဥတုုကလည္း ေအးတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ကေလာ၊ ေအာင္ပန္းဖက္ကိုု ခရီးထြက္ရသလိုုပါပဲ။ ေတာင္ေၿပေၿပေလးေတြ၊ ေတာင္ကုုန္းေပၚမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးေတြ၊ ထြန္ယက္ထားတဲ့ ေၿမနီနီေတြ၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးလိုု ့ ဝါက်င္ေနတဲ့ ရိုုးၿပတ္ေတြ၊ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ၿမစ္ေခ်ာင္းေတြ။
လမ္းပိတ္ထားလိုု ့ DeTour လုုပ္ေတာ့ ဂ်ီပီအက္စ္ ညႊန္တဲ့အတိုုင္း ေကြ ့ပတ္ၿပီးေမာင္း။ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီခြဲ အလႈ ့ရွင္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာလူတေယာက္မွ မရိွေတာ့ဘူး။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု သြားေတာ့ လမ္းေတြမွားၿပီးမွ ေရာက္တယ္။ ဓမၼဂုုဏ္ရည္ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေတာင္ကုုန္းၿမင့္ၿမင့္မွာ ရိွတာမိုု ့ အေတာ္စိမ့္ၿပီး ေအးတယ္။ ေမရီလန္းက ဆရာေတာ္ေတြအပါအဝင္ ဆရာေတာ္အပါး ၂၀ ေက်ာ္ကိုု ဖူးေတြ ့ရတယ္။ ဗိုုက္ဆာဆာနဲ ့ စားေကာင္းလိုုက္တာ။ ကႊ်န္မက ထမီကိုု ဂ်င္းေဘာင္းဘီအေပၚကေန ထပ္ဝတ္ၿပီး ကႊန္းဗတ္ဖိနပ္နဲ ့။ မသူက ေဘာင္းဘီအေပၚကေန ထမီဝတ္ထားေတာ့ ပြေယာင္းေယာင္းၾကီး။ အနီးအနားတဝိုုက္က ၿမန္မာေတြ၊ တိုုင္းရင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကပါတယ္။
ၿမန္မာစကားသံေတြ၊ ၿမန္မာအစားအေသာက္ေတြနဲ ့ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ စားေသာက္ၿပီးလိုု ့ အိမ္ၿပန္ၾကေတာ့ ေရွ ့က ဦးေဆာင္သြားတဲ့ကားက လမ္းေဘးရပ္လိုု ့ ဘာၿဖစ္တာလဲ ေရာက္ၿပီလားေပါ့ ဘယ္ဟုုတ္ပါ့မလဲ ဓာတ္ပံုၾကမယ္တဲ့။ အဲဒီေနရာကေလးကလည္း ရႊက္ဝါေတြ ေၾကြလိုု ့ေဝလိုု ့ အေတာ္လွတယ္။ ဟိုုဖက္ကားလမ္းကေပၚက လူေတြကိုု ဒီဖက္ကားလမ္းေပၚကေန လွမ္းရိုုက္။ ၿဖတ္သြားတဲ့ကားေတြကလည္း ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေနမွန္းသိေတာ့ အရိွန္ေလွ်ာ့ေမာင္း၊ ေစာင့္ေပးၾကတယ္။ မၾကီးသူငယ္ခ်င္း မႏွင္းသီတာက ကႊ်န္မေဖ့ဘြတ္က ဓာတ္ပံုုမွာ လာမန္ ့သြားတယ္။ "ရႊက္ေၾကြေတာမွာ တစ္ေယာက္တည္း အလြမ္းဓါတ္ခံ အေဆြးဓါတ္ခံ ရိွရင္ ေသေလာက္တယ္"တဲ့။ ကႊ်န္မကလည္း ၿပန္မန္ ့တယ္ "ဘယ္ကသာ လႊမ္းေဆြးခ်ိန္ ရိွပါ့မလဲ အစ္မရယ္။ အဲဒီတုုန္းက သူ ့ရိုုက္ေပးပါဦး ငါ့ရိုုက္ေပးပါဦးနဲ ့ ေၿဗာင္းသတ္ေနၾကတာ ဘယ္မွာ လႊမ္းေဆြးလိမ့္မတုန္း" း) ။
တည္းခိုုမဲ့အိမ္မွာ ညအိပ္မဲ့သူေတြက အိမ္ရွင္ေတြအပါအဝင္ ၁၉ ေယာက္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ၅ ေယာက္က အေပၚထပ္မွာ တခန္း၊ အိမ္ရွင္ေတြက တခန္း၊ အလႈရွင္ေတြက တခန္း။ က်န္တဲ့သူေတြက ဧည့္ခန္းမွာ ေယာက္်ားေလးေတြ သတ္သတ္တၿခမ္း၊ မိန္းကေလးေတြ သတ္သတ္တၿခမ္း အိပ္ၾကတယ္။ အသက္အၾကီးဆံုုး မဝိုုင္းနဲ ့မသူကိုု ခုုတင္မွာ အိပ္ခိုုင္းၿပီး ကႊ်န္မနဲ ့ မၿဖ ူက ကုုတင္ေဘးေအာက္၊ မမီးမီးက ခုုတင္ေၿခရင္းေအာက္မွာ အိပ္ၾကတယ္။ Sleeping Bag လိုုမ်ိဳးနဲ ့ အိပ္ရင္ေတာင္ ေက်ာနာတတ္တဲ့ကႊ်န္မ ေကာ္ေဇာခင္းထားတဲ့ ၾကမ္းၿပင္မွာ ေစာင္ပါးေလးခင္းၿပီးေတာ့ အိပ္တယ္လိုု ့ၾကားရင္ ဆူနမ္တိုု ့ အရမ္းအံ့ၾသၾကလိမ့္မယ္။ ေရာက္ကတည္းက အိပ္လိုုက္ၾက၊ စကားေတြ ေၿပာလိုုက္ၾက။ ညဖက္ ၿမစ္သံုုးခုုဆံုုတဲ့ေနရာ အရမ္းလွတယ္လိုု ့ ဆိုုတဲ့ေနရာကိုု သြားဖိုု ့လာေခၚတာေတာင္ အေအးေၾကာက္တာနဲ ့ မလိုုက္ၾကဘူး။
ဗိုုက္ဆာလိုု ့ အၿပင္ထြက္စားမလိုု ့ ၿပင္ေနတုုန္း အလႈရွင္မနီလာက သူ ့ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ထမင္းေၾကာ္ေတြ ဝယ္လာေပးတယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္က အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ငါးပိရည္က်ိဳရိွတာ့ ထမင္းေၾကာ္ကုုိ အဆီအေငၚမတည့္ ငါးပိရည္နဲ ့ စားလိုုက္ေသးတယ္။ ငါးပိ မစားတာ ၾကာလိုု ့လား မသိဘူး ကႊ်န္မအတြက္ေတာ့ ငန္လြန္းေနတယ္။ ငါးခ်ဥ္သုုတ္ေလးကလည္း စားေကာင္းလိုုက္တာ။ စတိတ္ေရာက္ကတည္းက မစားရတာ။ ေအာက္ထပ္က တညလံုုး ဖဲရိုုက္ၾက၊ စကားေတြေၿပာၾက၊ မနက္ေစာေစာထၿပီး အရုုဏ္ဆြမ္းအတြက္ ၿပင္ဆင္ၾကေတာ့ ႏိုုးလိုုက္၊ အိပ္လိုုက္။
စားၿပီးကတည္းက အခန္းေအာင္းၿပီး အိပ္လိုုက္ၾကတာ ေအာက္ထပ္ေတာင္ မဆင္းဘူး။ မနက္အေစာၾကီးထ ကားကိုု ၅ နာရီေလာက္ စီးခဲ့ရတာဆိုုေတာ့ ပင္ပန္းေနၿပီကိုုး။ မနက္မိုုးလင္းေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြက ၾကာဇံခ်က္စားဆိုုတာကိုု အားနာလိုု ့ မစားၾကေတာ့ဘဲ မက္ေဒါနယ္စားမယ္ဆိုုၿပီး ထြက္လာလိုုက္တာ အိမ္ရွင္ကိုုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လိုု ့ ႏႈတ္ဆက္စကား မဆိုုခဲ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ဆိုုးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ း) ။ မက္ေဒါနယ္မွာ မနက္စာစားၾကေတာ့ ၾကက္ဥ၊ ႏြားႏိုု ့၊ ေၿမပဲ အလာဂ်ီရိွတယ့္ မဝိုုင္းက အဲဒါေတြ မပါတဲ့ဟာ စားရတယ္။ ဒီေရာက္မွ အဲဒီအလာဂ်ီ ၿဖစ္တာတဲ့။
![]()
ဆရာေတာ္ကိုု ဝထၳဳေငြကပ္ၿပီး မဝိုုင္းက သူ ့ေယာကၡမ ဆံုုးသြားတာ ၁၅ ႏွစ္ၿပည့္အၿဖစ္ ေရစက္ခ် အမွ်ေဝေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ခုုမွေတြ ့ဖူးတဲ့သူေတြနဲ ့ ကုုသိုုလ္ေကာင္းမႈ အတူတူလုုပ္ၿပီး ေရစက္ခ်အမွ်ေဝရမယ္လိုု ့ တခါမွ မေတြးမိဘူး။ ေရစက္ေတြမ်ားေနာ္။ ဆရာေတာ္ဆီမွာ ငါးပါးသီလခံ တရားနာၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြကိုု ဆြမ္းကပ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ဆြမ္းဘုုဥ္းေပးၿပီးေတာ့ အေကႊ်းအေမႊး စပါတယ္။ ဒံေပါက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ၊ ဝက္သား၊ ဆိတ္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါးပတ္ေမႊေၾကာ္၊ ငံၿပာရည္ေၾကာ္ အဲ သရက္ခ်ဥ္ေလးက အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဒါလည္း စတိတ္ေရာက္ၿပီး သံုုးႏွစ္ၾကာမွ စားရတာ း) ။ ဆီထမင္း၊ ပဲၿပ ုုတ္၊ ဟာလဝါ၊ သစ္သီးစံုု၊ အလႈရွင္ေတြရဲ ့ သဒါၶတရား ထက္သန္မႈကိုု ေတြ ့ႏိုုင္ပါတယ္။ ပေဒသာပင္သီးေနတာလည္း ေတြ ့တယ္။
ပစ့္ဘာ့ခ္ကိုု ဝင္လည္မယ္၊ လမ္းမွာ overlook လိုု ့ေခၚတဲ့ ဗ်ဴးပြိဳင့္ေတြမွာ ဓာတ္ပံုုရိုု္က္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္မလားေဟ့လိုု ့ ေမးလိုုက္ရင္ အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံေလးေတြနဲ ့ ဟင့္အင္းတဲ့။ ပင္ပန္းတာနဲ ့ ဘယ္မွာမွမရပ္ဘဲ ေမရီလန္းၿပည္နယ္ ဖရက္ဒရစ္ၿမိ ုု ့နားက Rest Area လိုု ့ေခၚတဲ့ အိမ္သာ၊ နားေနရာမွာ ဝိတ္ေလွ်ာ့။ အလႈမွာ စားဖိုု ့အခ်ိန္မရိွေတာ့လိုု ့ သယ္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိဳပြဲေတြ၊ အိမ္ကယူလာတဲ့ လက္ဖက္သုုတ္ေတြ စားၾကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းတိုု ့ကိုု လက္ဖက္ေကႊ်းခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ "ငါ့ရဲ ့ခံတြင္းေတြ ့မႈေတြကိုု နင့္လက္ရာအစားအစာေတြနဲ ့ မဖ်က္ဆီးလိုုက္ပါနဲ "ဆိုုၿပီး ကႊ်န္မလက္ရာေတြကိုု ဘယ္ေတာ့မွ မစားၾကတဲ့ ဒင္းတိုု ့သံုုးေကာင္ လက္ဖက္၊ ငံၿပာရည္ေၾကာ္၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ကိုုေတာ့ စားၾကတတယ္။ ရာမားနဲ ့မိုုင္းက လက္ဖက္ခ်ဥ္စပ္ ၾကိ ုုက္တယ္။ ဆူနမ္က အေၾကာ္ ၾကိ ုုက္တယ္။ အဲဒီတုုန္းက ဒီလိုုမ်ိဳး ေဂၚဖီ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ ့ သုုပ္တာေတာင္ မဟုုတ္ဘူး။ ယုုဇနခ်ဥ္စပ္လက္ဖက္ကိုု ဒီအတိုုင္း ထမင္းနဲ ့ စားၾကတာ။
လူစံုုေတာ့ သတင္းလည္း စံုုတာေပ့ါ။ ဘယ္သူက ဘယ္လိုုၿဖစ္တာ၊ ဘာညာေပါ့။ နာမည္ရင္းမသံုုးခ်င္လိုု ့ ကိုဒီလိုု ့ပဲ ဆိုုပါေတာ့။ ကိုဒီက သူ ့အိမ္မွာ ငွားေနတဲ့ ၿမန္မာမနဲ ့ၿဖစ္ေနတာ သူ ့ကေလးက ေၿပာၿပလိုု ့ မဒမ္ဒီက သိသြားေတာ့ ပြဲၾကမ္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း သူက စတိတ္ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး။ အိမ္က ကိုုဒီ့အိမ္ မေက်နပ္ရင္ နင္ ဆင္းသြား ဒါ ငါ့အိမ္ဆိုုေတာ့ မဒမ္ဒီက အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီေကာင္ လြန္လြန္းတယ္ အိမ္ေပၚၿပန္မတက္နဲ ့ ဒီေကာင္ ခခယယ ေတာင္းပန္ၿပီး လာေခၚမွတက္လိုု ့ အၾကံညဏ္ေပးတယ္။ ကိုုဒီ လာေခၚတာေတာင္ မေစာင့္ႏိုုင္ပါဘူး ကိုုဒီ့ကိုု မခြဲႏိုုင္ပါဘူးဆိုုၿပီး အိမ္ေပၚၿပန္တက္သြားတယ္။ ကိုုဒီ ေဖာက္ၿပန္ေနတာကိုုလည္း ဘာမွမေၿပာႏိုုင္ဘူး။
ၿပသနာကိုု သံုုးသပ္လိုုက္ေတာ့ မဒမ္ဒီလည္း သူ ့ေယာက္်ား တၿခားမိန္းမနဲ ့ ေဖာက္ၿပန္ေနတာကိုုသိေတာ့ ရင္ကြဲေအာင္ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတေယာက္တည္း ရပ္တည္ဖိုု ့ခက္ေတာ့ ရင္နာနာနဲ ့ ၿပန္တက္ရတာေနမွာေပါ့။ အစ္မတေယာက္ရဲ ့ အဆံုုးအမက အိမ္ေထာင္ၿပ ုုလည္း အလုုပ္လုုပ္ၿပီး ကိုုယ့္ေၿခေထာက္ကိုုယ္ ရပ္တည္ႏိုုင္ရမယ္။ ေယာက်္ားေသသြားခဲ့ရင္၊ အိမ္ေထာင္ကြဲသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုုရပ္တည္မလဲ။ ဒီေခတ္ၾကီးကလည္း ကႊ်န္မအေဖတိုု ့ ေခတ္တုုန္းကလိုု အေဖလုုပ္စာ သားသမီးေတြတၿပံ ုုလံုုး ထိုုင္စားလိုု ့ရတဲ့ေခတ္ မဟုုတ္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြလည္း ကႊ်န္မအေမတိုု ့ ေခတ္ကလိုု အိမ္ရွင္မသီးသန္ ့လုုပ္လိုု ့မရေတာ့ဘဲ အလုုပ္ထြက္လုုပ္ၾကရတာမိုု ့ အလုုပ္မလုုပ္တဲ့ အိမ္ရွင္မ နည္းမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္လိုု ့ မဒမ္ဒီသာ ကုုိယ့္ေၿခေထာက္ေပၚ ကိုုယ့္ရပ္တည္ႏိုုင္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ ေဖာက္ၿပန္ေနတဲ့ေယာက်္ားကိုု ရင္နာနာနဲ ့ ေပါင္းမယ္မထင္ပါဘူး။
ေယာက္်ားေလးေတြက သူတိုု ့ကိုု အားကိုုးမဲ့ မိန္းကေလးကိုု ၾကိ ုုက္တာ၊ ကလဲရားလိုု စမတ္ၿဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးကိုု တရုုတ္ေယာက္်ားေလးေတြ မၾကိ ုုက္ၾကဘူးတဲ့။ အဲဒီစမတ္ၿဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကလည္း သူ ့ေလာက္ေတာင္ စမတ္မၿဖစ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြဆိုု အထင္မၾကီးဘူး။ ထင္လိုုနဲ ့ပဲ စမတ္ကေလးေတြ အပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ၾကတာ ထင္ပါရဲ ့း) ။ ေခတ္ပညာတတ္၊ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ Professional women ၿဖစ္ေစဦးေတာ့ အိႏိၵယမွာ ေခႊ်းမက အိမ္ေစနီးပါးပါပဲ။ ေယာက္်ားဆံုုးသြားခဲ့ရင္ သားေယာက္်ားေလး မေမြးထားတဲ့ မိန္းမက အေမြေတြကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္မရိွပါဘူး။ အစၥလာမ္အစြန္းေရာက္ တာလီဘန္ေတြ ၾကီးစိုုးတဲ့ ပါကစၥတန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပညာသင္ခြင့္ မရိွသလိုု၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာတင္ အတင္းအိမ္ေထာင္ၿပ ုုခိုုင္းတယ္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကားေမာင္းခြင့္ မရိွပါဘူး။ အပ်ိဳဘဝမွာ ဖခင္မ်ိဳးရိုုး နာမည္ယူၿပီး အိမ္ေထာင္ၿပ ုုတာနဲ ့ ေယာက္်ားရဲ ့ မ်ိဳးရိုုးနာမည္ ေၿပာင္းရတယ္။ ၿမန္မာၿပည္က အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုလည္း နာမည္ေၿပာင္းစရာမလိုု လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပညာသင္ခြင့္၊ ကားေမာင္းခြင့္ရိွေတာ့ သူတိုု ့ေတြေလာက္ ဖိႏိွပ္မႈမရိွဘဲ လြတ္လပ္မႈ ပိုုရိွပါတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုုး အလုုပ္ထြက္လုုပ္ရတာၿခင္း အတူတူေတာင္ မိန္းမက မီးဖိုုထဲမွာ ေခႊ်းတလံုုးလံုုးနဲ ့ ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ေယာက္်ားလုုပ္သူက အိမ္မႈကိစၥေတြကိုု ငါနဲ ့မဆိုုင္၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အခန္ ့သားထိုုင္ေနရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပင္ပန္းပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုုၿပီးရင္ မိန္းမက ဂရုုစိုုက္လိုု ့ ေယာက္်ားေလးေတြက ပိုုခန္ ့လာၿပီး မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အပ်ိဳဘဝကေလာက္ မလွႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုုယ့္မိန္းမကိုု လွေစခ်င္ရင္ အိမ္မႈကိစၥ ကူညီလုုပ္ကိုုင္ေပးပါ။ ကႊ်န္အအေဖရယ္၊ ဘြန္ေလးအိမ္က အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားရယ္ကလြဲရင္ အိမ္မႈကိစၥကူလုုပ္ေပးတဲ့ ၿမန္မာေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။
မင္းအေမေရာ၊ မင္းတိုု ့ကိုုေရာ ဟင္းခ်က္သင္ေပးခဲ့တာလိုု ့ အေဖပါကြလိုု ့ ကႊ်န္မအေဖက ဂုုဏ္ယူေလ့ရိွတယ္။ မၾကီးက လက္ရာေကာင္းေပမဲ့ ဂ်ီးမမ်ား၊ အရသာမသိ၊ ကိုုယ္ခ်က္တာ ကိုုယ္ဘာသာ စားေကာင္းေနတတ္တဲ့ ကႊ်န္မကေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ မၾကီး သင္ေပးလည္း ညံ့ၿမဲညံ့ဆဲ။ အေဖက သူ ့မ်က္စိမွာ ရႈပ္ေနရင္ တံၿမက္စည္းယူၿပီး ရွင္းလင္းလိုုက္တာပဲ။ ေယာက္်ားအလုုပ္၊ မိန္းမအလုုပ္လိုု ့ ခြဲၿခားမေနဘူး။ ေယာက္်ားေလးဆိုုၿပီး အခြင့္ထူးမယူ အိမ္မႈကိစၥကူလုုပ္တဲ့ မိသားစုုမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့ အိမ္မႈကိစၥ ကူမလုုပ္တဲ့ ေယာက္်ားေလးဆိုု အခြင့္ထူးယူတယ္ဆိုုၿပီး သိပ္ၾကည့္မရဘူး။ အလုုပ္ထဲမွာ Men and women are equal တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မႈကိစၥေတြမွာ Men are more equal ေနသလားလိုု ့ း) ။
သူငယ္တန္းက သံုုးတန္းအထိ ဟိုုင္းၾကီးေက်ာင္း၊ ေလးတန္းကိုု မရမ္းေခ်ာင္ေက်ာင္း၊ ဟိုုင္းၾကီးရြာသစ္ေက်ာင္း၊ ငါးတန္းကိုု ဟိုုင္းၾကီးေက်ာင္း၊ ေၿခာက္တန္းကိုု စံထူး၊ စံၿပ၊ အဏၰဝါေက်ာင္း၊ ခုုနစ္တန္းကိုု ဟိုုင္းၾကီးေက်ာင္း၊ ရွစ္တန္း၊ ကိုုးတန္းကိုု ပုုသိမ္ ထ ၂ ေက်ာင္း၊ ဆယ္တန္းကိုု ရန္ကုုန္ လိႈင္ ၂ ေက်ာင္း အဲဒီလိုုေက်ာင္းေတြကိုု လွည့္ပတ္တက္ခဲ့ေတာ့ ကႊ်န္မမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မရိွသေလာက္ ရွားတယ္။ ၁၉၉၉ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး လွည္းတန္းက ဆရာၾကီးဦးၿမၾကိ ုုင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ေတာ့မွ ရင္ဖက္ခ်င္းနီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဝတ္ရည္ေမာင္ေမာင္က အသားၿဖ ူၿဖ ူ ၊ အရပ္ရွည္ရွည္ ၊ ဇင္ေယာ္ေတာင္ပံမ်က္ခံုုး၊ မ်က္ဝန္းညိုုညိုု ဝိုုင္းဝိုုင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးလ်လ်။ အေဖ၊ အေမဆီက အလွေတြ အကုုန္ရထားၿပီး အားလံုုးထဲမွာ ထင္းကနဲ လင္းကနဲေနေအာင္ လွတဲ့သူ။ ပိုုးပန္းတဲ့သူလည္း အေတာ္မ်ားတယ္။ ဒင္းတိုု ့ေၾကာင့္ သင္တန္းၿပီးရင္ သူ ့အေမ ရံုုးကားလာတဲ့အထိ ကမာရႊတ္အေဝးေၿပးက ႏြားႏိုု ့ဆိုုင္ေလးမွာ အထိန္းေတာ္ ကႊ်န္မနဲ ့ၿဖိ ုုးက ေစာင့္ေပးရတယ္။
ေရႊၿပည္သာေက်ာင္းကိုု ေၿပာင္းလာတဲ့ ကိုုးတန္းေက်ာင္းသူ ကတံုုးမေလး ဝတ္ရည္ကိုု ၿမင္ၿမင္ခ်င္း ခ်စ္ခဲ့ေပမဲ့ စစ္တကၠသိုုလ္တက္မွ တပတ္စာသံုုးေစာင္ေရးၿပီး ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ့ ရွားမွရွားတဲ့ ေမာင္စံရွားလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ နာမည္ေၿပာင္ေပးထားသူက ေဝၿဖိ ုုး။ တကၠသိုုလ္ေနာက္ဆံုုးႏွစ္ေရာက္မွ အိမ္ကိုမိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေဝၿဖိ ုုးက ဝတ္ရည္ အေဖနဲ ့အေမကိုု ကန္ေတာ့တယ္။ အစကေတာ့ ဝတ္ရည္အေမက ၾကည္ၾကည္ၿဖ ူၿဖ ူပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေဝၿဖိ ုုးညီမတိုု ့ စကားေတြ ၾကားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ ေဝၿဖိ ုုးကိုု ၿဖတ္ရင္ၿဖတ္ မၿဖတ္ရင္ သူ ့ကိုုၿဖတ္လိုု ့ ဆိုုလာတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူ ့အေမကိုုလည္း မၿဖတ္ႏိုုင္၊ ေဝၿဖိ ုုး တကယ္ခ်စ္ၿမတ္ႏိုုးတာကိုုသိေတာ့ ေဝၿဖိ ုုးကိုုလည္း မၿဖတ္ႏိုုင္။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ဝတ္ရည္ကိုုၿမင္ေတာ့ ကႊ်န္မတိုု ့လည္း စိတ္မေကာင္း။
ေဝၿဖိ ုုးကလည္း မၿပတ္ႏိုုင္ မိဘေတြ သေဘာတူေအာင္ ၃ ႏွစ္ ၾကိ ုုးစားၾကမယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သေဘာမတူရင္လည္း လက္ထပ္ေတာ့မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုုမ်ိဳး အခက္အခဲေတြကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ခ်စ္သက္တမ္း ၁၄ ႏွစ္ ၾကာၿပီး ဒီႏွစ္ ဧပရယ္မွာမွ မဂၤလာပြဲဆင္ႏႊဲႏိုုင္တာပါ။ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန ့က ေငြေရာင္သတိုု ့သမီးဝတ္စံုုေလးနဲ ့ ဝတ္ရည္ အရမ္းလွတယ္။ သူ ့မ်က္ႏွာက အေပ်ာ္အၿပံ ုုးေတြက ကႊ်န္မတိုု ့ကိုုပါ ကူးစက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့မဂၤလာပြဲမွာ သတိုု ့သမီးအရံလုုပ္မယ္၊ လက္စြပ္ဗန္းကိုုင္မယ္၊ ပန္းၾကဲမယ္၊ ခရစ္ယာန္မဂၤလာပြဲေတြမွာလိုု သတိုု ့သမီးရဲ ့ လက္ကိုုင္ပန္းကိုု ပစ္ခိုုင္းၿပီး ရေအာင္ဖမ္းမယ္လိုု ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြဟာလဲ အဆက္အသြယ္မရိွေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကႊ်န္မလိုု ဟိုုးအေဝးၾကီး ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ စိတ္ကူးထဲက အိမ္မက္ေတြလည္း တကယ္မၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
 |
| ကႊ်န္မႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ မိတ္ေဆြသစ္မ်ား...း) |
လူကိုုယ္တိုုင္ မတက္ေရာက္ႏိုုင္ေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုေတြၾကည့္ၿပီးေတာ့ တကယ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္လိုုက္တာ။ ရာသက္ပန္ေပါင္းရဖိုု ့ ဆုုမြန္ေကာင္း ေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာက္တိုုဘာလလယ္က ေဝၿဖိ ုုးဆံုုးၿပီ သတင္းၾကားေတာ့ ယံုုေတာင္မယံုုႏိုုင္ဘူး။ ေနမေကာင္းၿဖစ္တယ္လိုု ့လည္း သတင္းမၾကားဘဲနဲ ့။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတာ ၆ လေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတယ္ အဆုုတ္ေလၿပြန္ကင္ဆာတဲ့။ ကႊ်န္မတိုု ့မွာ ဝတ္ရည္ေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းလိုုက္တာဆိုုတဲ့ စကားကလြဲရင္ အားေပးႏွစ္သိမ့္ဖိုု ့ စကားေတာင္ ရွာမရဘူး။ ဝတ္ရည္က တခ်ိန္လံုုး ငိုုေနတယ္ဆိုုတဲ့သတင္းၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းလိုုက္တာ။
၂၀၀၈ နာဂစ္မုုန္တိုုင္းတုုန္းက မိဘေတြ ဆံုုးပါးသြားၿပီလားလိုု ့ပူပင္တုုန္းက၊ ၂၀၁၁ စတိတ္ကိုုလာတုုန္းက ၊ ၂၀၁၃ ကန္တက္ကီရံုုးကိုု ခြဲခြာရတုုန္းက ရင္ဘတ္ေတြနာေအာင္ ငိုုေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေတာင္ ခ်စ္ရတဲ့သူေတြကိုု ခြဲခြာရလိုု ့ ငိုုတာ။ ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့လူတေယာက္ကိုု ေနာက္ထပ္မေတြ ့ႏိုုင္ေတာ့၊ ေလာကၾကီးက အၿပီးအပိုုင္ ထြက္ခြာသြားၿပီမိုု ့ ေၾကကြဲခံစားေနရမဲ့ ဝတ္ရည္ကိုု ကႊ်န္မ ကိုုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ခိုုင္ေမနဲ ့ၿဖိ ုုးက ရင္နာလြန္းလိုု ့ အေတာ္ငိုုၾကတယ္တဲ့။ ကႊ်န္မလည္း ဝတ္ရည္ကိုု သနားလိုု ့ ငိုုမိတယ္။ ကႊ်န္မ ၿပ ုုလုုပ္တဲ့ ကုုသိုုလ္ေကာင္းမႈေတြကိုု ေဝၿဖိ ုုးကိုု အမွ်ေဝပါတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းမြန္တဲ့ ေဝၿဖိ ုုးတေယာက္ ေကာင္းရာသုုဂတိေရာက္ပါေစ။
ကန္ႏြမ္ဘာ့ခ္ေတာလားဆိုုေပမဲ့ ဘယ္မွမေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စတိတ္ေရာက္ၿပီး သံုုးႏွစ္အၾကာမွ ပထမဆံုုးအၾကိမ္ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြနဲ ့ သြားတဲ့ခရီး။ စတိတ္မွာ ခရီးသြားတယ္ေဟ့လိုု ့ ဆိုုလိုုက္ရင္ ေမးမေနနဲ ့ ဆူနမ္၊ ရာမားတိုု ့နဲ ့ သြားတာ။ ၿမန္မာအစားအစာ၊ ၿမန္မာလူမ်ိဳး၊ ၿမန္မာရိုုးရာ ဓေလ့ထံုုးစံေတြနဲ ့ ကႊ်န္မအတြက္ေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ကိုု ခဏေရာက္သြားသလိုု ခံစားရတဲ့ေတာလားေလး။
စန္းထြန္း
ႏိုဝင္ဘာ ၄ ၊ ၂၀၁၃။