စာေတြ ဘာလိုု ့ေရးတာလဲ...
ထိုုေမးခြန္းကိုု တခါတရံ ကိုုယ့္ဘာသာ ေမးမိသည္။
ငယ္ငယ္တုုန္းက စာေရးၿခင္းဆိုုသည္မွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားကိုု မၿဖစ္မေန ေရးရၿခင္းၿဖစ္သည္။ မူလတန္း ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းစာအုုပ္အၿပင္ ကာတြန္းစာအုုပ္ ဖတ္သည္ (အရုုပ္ၾကည့္သည္ဆိုုက ပိုုမွန္မည္) ။ ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ဒီဗြီဒီစက္ မေပၚေသး။ တီဗြီဆိုုသည္မွာ တရြာလံုုးတြင္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို ့ရသည္ၿဖစ္ရာ ကႊ်န္မတိုု ့ကေလးမ်ား အသည္းစြဲ စြန္းဝူခုုန္း ေမ်ာက္၊ ပါက်ဲ ဝက္တိုု ့ ပါဝင္ေသာ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးထြက္ၿခင္း တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲလႊင့္ခ်ိန္ တီဗြီရိွေသာအိမ္တြင္ တရပ္ကြက္လံုုးမွ ကေလးမ်ား စုုရံုုးေနေလ့ရိွသည္။ တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲ ၿပီးေသာအခါ အိမ္ရွင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကေလးမ်ား၏ မိဘမ်ားကိုု လွမ္းေအာ္ရ၊ ၾကမ္းၿပင္ သဲတရွပ္ရွပ္ကိုု လွဲက်င္းရ၊ အမိႈက္မ်ားကိုု သိမ္းရသည္။
ကႊ်န္မ အလယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ တီဗြီ၊ ဒီဗြီဒီ အိမ္တိုုင္းတြင္ ရိွေနၿပီၿဖစ္ေသာ္လည္း ညဖက္မီးစက္ႏိႈးမွ လွ်ပ္စစ္မီးလင္းခ်ိန္တြင္ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ၾကည့္ရသည္။ လည္ပတ္စရာ သိပ္မရိွေသာ ေက်းလက္ၿဖစ္ေသာၾကာင့္ ေန ့လည္ခင္းတြင္ ေဆာ့ကစား၊ စာဖတ္သည္။ ညေနပုုသိမ္သေဘၤာႏွင့္အတူ ပါလာမည့္ မဂၢဇင္း၊ ဝထၳဳ အသစ္မ်ားကိုု ေစာင့္ဖတ္ၾကသည္။ ကႊ်န္မ ၾကီးၿပင္းခဲ့ေသာ ရြာေလးတြင္ ထြက္သမွ် စာအုုပ္၊ မဂၢဇင္း အစံုုအလင္တင္ေသာ ဝတ္မႈန္စာအုုပ္ဆိုုင္ ရိွသည္။ ၿမိ ုု ့တြင္ေက်ာင္းတက္ေသာေၾကာင့္ နယ္တြင္သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ရွားပါးကာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားဆို စာဖတ္ၿဖစ္သည္။
အထက္တန္း ေရာက္ေသာအခါ က်ဴရွင္မ်ားၿဖင့္ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာလြဲ၍ အၿပင္စာ မဖတ္ၿဖစ္။ တမွတ္သည္ တဘဝဟုု ဆိုုၾကေသာ ဆယ္တန္းသည္ အပင္ပန္းဆံုုးႏွစ္ၿဖစ္ၿပီး အၿပင္စာ လံုုးဝမဖတ္ၿဖစ္။ တကၠသိုုလ္တက္ရန္ ေစာင့္ေနခ်ိန္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ခ်ိန္တြင္ အၿပင္စာ ပိုုဖတ္ၿဖစ္သည္။ ထိုုအဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ စာဖတ္အလြန္ဝါသနာပါၾကသည္။ လွည္းတန္းစာေပေလာကစာအုုပ္တိုုက္သိုု ့ ပံုုမွန္သြားေရာက္ၾကၿပီး စာအုုပ္ဝယ္ၾက လဲဖတ္ၾကသည္။ ကႊ်န္မဖခင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သည္ စာဖတ္ဝါသနာပါသည္။ ဆရာေဖၿမင့္သည္ ကႊ်န္မဖခင္ အႏွစ္သက္ဆံုုး စာေရးဆရာၿဖစ္ၿပီး ထြက္သမွ်စာအုုပ္ သူ ့ထံရိွသည္။
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစႏွစ္မ်ားတြင္ သၾကၤန္လည္ၿဖစ္ေသာ္လည္း သၾကၤန္ဆိုုသည္မွာ အမူးပြဲေတာ္ က်င္းပသည့္အလား မူးရူးၾကသည္။သၾကၤန္ထြက္မလည္ၿဖစ္လွ်င္ သၾကၤန္တြင္းဖတ္ဖိုု ့စာအုုပ္မ်ားငွားထားကာ ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမ အိမ္တြင္းေအာင္း ဖတ္ၾကသည္။ ၂၀၀၇ သၾကၤန္မွစ၍ ဝါးနက္ေခ်ာင္း ေဗာဓိရိပ္ၿငိမ္ေတာရတြင္ သၾကၤန္တြင္းတရားစခန္း ဝင္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရင္လိုု သၾကၤန္တြင္း အိမ္တြင္းေအာင္း စာမဖတ္ၿဖစ္ေတာ့။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူတုုန္းက ႏိုု ့မၿဖတ္ခင္ ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္ ၿခင္းေတာင္းႏွင့္ သြားယူေသာ၊ အေမတိုု ့အိပ္ယာနံေဘးတြင္ သိပ္ကာ ႏိုု ့ဗူးတိုုက္ ေမြးရေသာ၊ အရုုပ္ကေလးလိုု အညိုုေရာင္အေမႊးမ်ားႏွင့္ လွပေသာ၊ ကေလးမ်ားကိုု ကိုုက္ေသာေၾကာင့္ သတ္ပစ္လိုုက္ရေသာ ရန္ေက်ာ္ဆိုုသည့္ ေခြးေလးအေၾကာင္း အက္ေဆးကိုု မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစအခ်ိန္ ဒိုုင္ယာရီတြင္ ေရးၿဖစ္သည္။ ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ကႊ်န္မႏွစ္သက္ေသာ ကဗ်ာ၊ အဆိုုအမိန္ ့၊ စာသားမ်ားကိုု ဒိုုင္ယာရီစာအုုပ္တြင္ ကူးထားေလ့ရိွသည္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ခရမ္းတြင္ ေနထိုုင္ေသာ တကၠသိုုလ္မွသူငယ္ခ်င္းထံ စာေရးေလ့ရိွသည္။ သူ ့မိခင္က ကႊ်န္မစာမ်ားကိုု အရင္ေဖာက္ဖတ္ၿပီးမွ သူ ့ကိုုဖတ္ေစသည္ဟုု သိလိုုက္ရၿပီးကတည္းက သူ ့ထံသိုု ့ ကႊ်န္မ စာေရးဖိုု ့ လက္တြန္ ့သြားသည္။ ထိုုစာထဲတြင္ ကႊ်န္မဖတ္ေသာ စာအုုပ္မ်ား၊ ကႊ်န္မ ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းမ်ား၊ ရုုပ္ရွင္မ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဗရုုတ္သုုတ္ခအလြဲမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္၏ ရင္ခုုန္သံ အခ်စ္အေၾကာင္း။ ထိုုသူငယ္ခ်င္းထံ စာမေရးၿဖစ္ေတာ့ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းကတည္းကခင္သည့္ ၿဖိ ုုးဆီက စာေတြမွန္မွန္ လာတတ္သလိုု ေႏြရာသီတကၠသုုိလ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ကႊ်န္မဘာေတြ လုုပ္ေနသည့္အေၾကာင္း စာေတြမွန္မွန္ ေရးၿဖစ္သည္။
ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ဆယ္လူလာဖုန္းဆိုုသည္မွာ လူခ်မ္းသာမ်ားသာ ကိုုင္ႏိုုင္ၿပီး နယ္ဆက္သြယ္ေရး အိပ္ခ်ိန္းဖုုန္းသည္ ေခၚဆိုုရန္ အင္မတန္ခက္သည္။ ေက်းလက္က ကႊ်န္မတိုု ့အိမ္တြင္ အိမ္နံပါတ္မရိွ (ခုုေတာ့ ၿမိ ုု ့နယ္ၿမိ ုု ့ ၿဖစ္သြားၿပီၿဖစ္၍ အိမ္နံပါတ္ေတြႏွင့္ ၿဖစ္ကုုန္ၿပီလားေတာ့မသိ) လမ္းအမည္ ရြာအမည္ ၿမိ ုု ့နယ္အမည္ ကႊ်န္မနာမည္အၿပင္ ကႊ်န္မဖခင္အမည္ကိုုပါ ထည့္ရသည္။ နယ္တြင္ ကႊ်န္မနာမည္ကိုု သိပ္မသိၾက ဖခင္၏သမီးလတ္ အၿဖစ္သာ သိၾကသည္။ နယ္စာပိုု ့စနစ္မွာ စာပိုု ့သမား စာလာပိုု ့လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဖိုုး ေပးရၿပီး စာထည့္ခ်င္လွ်င္ စာပိုု ့သမားလက္ထဲ လက္ဖက္ရည္ဖိုုးႏွင့္စာအိတ္ ေပးလိုုက္ရံုုသာ။ ဖခင္သည္ ကႊ်န္မစာကိုု ဖြင့္မဖတ္ စာဖတ္ၿပီး ပါးစပ္နားရြက္ ခ်ိတ္မတတ္ၿပ ံုုးကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေနတတ္ေသာ ကႊ်န္မကိုု ဘယ္သူ ့ဆီကစာလဲဟုုသာ ေမးတတ္သည္။ ဘာအေၾကာင္းအရာမွ မယ္မယ္ရရ မရိွေသာ္လည္း ကႊ်န္မတိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာအၿပန္အလွန္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္တုုန္းက စာေရးၿခင္းဆိုုသည္မွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ နယ္ၿမိ ုု ့ေလးဆီ ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းထံ စာေရးၿခင္း၊ နယ္ၿမိ ုု ့ေလးတြင္ ေရာက္ေနေသာ ကႊ်န္မက သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ စာေရးၿခင္း။
ဆယ္တန္းတြင္ ဂုုဏ္ထူးထြက္မည္ဟုု မွန္းထားေသာ ဝိဇၹာတြဲက ဂုုဏ္ထူးမထြက္ဘဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ၿမန္မာစာဂုုဏ္ထူး ထြက္သည္။ ၿမန္မာစာအသင္ေကာင္းေသာ ရန္ကင္းမွ ဆရာဦးသန္းညႊန္ ့ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ တကၠသိုုလ္ပထမႏွစ္တြင္ အဂၤလန္မွ လာဖြင့္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္း တက္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမတက္ၿဖစ္။ စာေမးပြဲေၿဖခါနီး ႏွစ္ပတ္အလိုုမွ အိမ္အနီးတြင္ေနထိုုင္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံ ုုမေလး သႏၱာ့ဆီသြားကာ စာကူး၊ စာရွင္းခိုုင္းရသည္။ ထိုုပထမႏွစ္စာေမးပြဲတြင္ ဘာသာရပ္အားလံုုးက ေအာင္သည္ဆိုုရံုုေလး။ အဂၤလိပ္စာ ဂုုဏ္ထူးထြက္ကာ ဘာသာရပ္အားလံုုးတြင္ အမွတ္အမ်ားဆံုး။ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းမ်ားကိုု ၿမိ ုု ့တြင္းတြင္ ေဆာက္သင့္သလား၊ ၿမိ ုု ့ၿပင္တြင္ ေဆာက္သင့္သလား အက္ေဆးကိုု ေၿဖဆိုုရရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တမ်က္နွာၿပည့္ေအာင္ မနည္းေရးရခ်ိန္ ကႊ်န္မက စာမ်က္ႏွာ ေလးရြက္ခန္ ့ေရးသားခဲ့ေလသည္။ ထိုုအခ်ိန္ကတည္းက အက္ေဆးေရးသားၿခင္းကိုု ကႊ်န္မ နွစ္သက္ခဲ့သည္ ထင္သည္။
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ အားလပ္ခ်ိန္မရိွ။ အင္တန္းရွစ္ ဆင္းေသာအခါမွာ ဘေလာ့ဆိုုသည္ကိုု သိသည္။ သိုု ့ေသာ္ ဘေလာ့ေရးမည္ဟုု တခါမွ မေတြးမိခဲ့။ ဝိညဥ္သစ္စာအုုပ္စင္၊ ဘားမီးကလပ္စစ္ စာအုုပ္စင္မ်ားက စာအုုပ္မ်ားကိုု ေဒါင္းကာ ဖတ္သည္။ ဘေလာ့လည္ဖတ္သည္။ မႏိုုင္းႏိုုင္းစေန၊ မမ၊ ကိုုနဗနဘေလာ့မ်ားကိုု ႏွစ္ၿခိ ုုက္စြာ ဖတ္သည္။ ၂၀၁၀ မကာအိုု၊ ေဟာင္ေကာင္ခရီးမွ ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ ခရီးအေၾကာင္း ေရးခ်င္လာသည္။ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ရိွရံုုႏွင့္ ဘေလာ့တခုု အလကားပိုုင္ဆိုုင္ႏိုုင္ေသာ အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးတြင္ ဘေလာ့ေဆာက္သည္။ ၿမန္မာစာ မရိုုက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဘားကလိခ့္တြင္ အဂၤလိပ္လိုုရိုုက္ ေပၚလာေသာ ၿမန္မာစကားလံုုးကိုု ကူးထည့္။ မကာအိုုခရီးစဥ္ ပိုု ့စ္ႏွစ္ပုုဒ္ ေရးၿပီးေသာအခါ အေတာ္ဖားသြားေလသည္။
တကယ္ေရးၿဖစ္သည္က ၂၀၁၁ စတိတ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးဆိုု၍ ကႊ်န္မတေယာက္တည္း ရိွေသာအခါ ၿမန္မာစကား ေၿပာခ်င္သည့္အခါ၊ ခံစားခ်က္မ်ား ရင္ဖြင့္ခ်င္သည့္အခါ ဘေလာ့တြင္ ေရးၿဖစ္သည္။ ၂၀၁၁ ဂႊ်န္လ ၿမန္မာစာေဖာင့္ ရိုုက္တတ္သည့္အခါ ပိုု ့စ္မ်ား တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ေရးေတာ့သည္။ ဘေလာ့ဂါမ်ားႏွင့္ သိကႊ်မ္းရၿပီး ဘေလာ့ဂင္းရသည္ကိုု ႏွစ္သက္လာသည္။ အစ္မၿမေသြးနီက၂၀၁၂ ဇူလိႈင္လ Teen မဂၢဇင္း၏ Blog Digest က႑အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေသာေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုုက္ခ်စ္သူအက္ေဆး ပံုုႏွိပ္ထက္တြင္ ေဖာ္ၿပခံရသည္။ မ်ားေၿမာင္လွေသာ လူမႈကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုုန္းကဲ့သိုု ့ မအားလပ္သလိုု၊ ဖုုန္းတခ်က္ ေကာက္ဆက္လိုုက္ရံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ အီးေမးလ္၊ ေဖ့ဘြတ္မွ ဆက္သြယ္ၾကေသာ္လည္း တခ်ိန္တုုန္းက မွင္အၿပာ၊ အနက္ၿဖင့္ ေရးထားေသာ စာရြက္ၿဖ ူၿဖ ူေလးမ်ားကိုု သတိရမိသည္။ သံုုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ စာေရးၿခင္းဆိုုသည္မွာ ခံစားခ်က္မ်ားကိုု လြင့္ေမ်ာစီးဆင္းၿခင္း၊ ဘဝေကာက္ေၾကာင္း၏ အမွတ္တရမ်ားကိုု ဒိုုင္ယာရီတြင္ ေရးသားၿခင္း။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြပါခြင့္ရဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အသည္းအသန္ မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသလို (အခုခ်ိန္ထက္ထိ) ဘယ္မဂၢဇင္းတိုက္ကိုမွလည္း ေခ်မခ်ဖူးေသးပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမို႔လို႔ပါပဲ။ (မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕မွာ ပါသမွ် တစ္ပုဒ္စ, ႏွစ္ပုဒ္စ,ဟာလည္း အြန္လိုင္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ေမာင္ႏွမေတြကတစ္ဆင့္ ေမတၱာေစတနာနဲ႔ ပို႔ေပးၾကလို႔ပါပဲ။)
ေနာက္ၿပီး စာမူပါခြင့္ရဖို႔ ဘယ္သူ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အတင္း၀င္ေရာျခင္း၊ အကူအညီေတာင္းျခင္း၊ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာလုပ္ျခင္း၊ အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္လို႔ ႏႈတ္ခ်ိဳသာစြာနဲ႔လည္း မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ပံုမွန္ပဲ ေနပါတယ္။ မိတ္ေဆြအားလံုးကိုလည္း စာေရးသူ/ စာဖတ္သူ မခြဲျခားပဲ တစ္ေျပးညီ အတူတူပဲ ဆက္ဆံပါတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခုထိ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ သာမာန္ ၀ါသနာ႐ွင္ စာေရးသူတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ခံယူထားဆဲပါ။ သူမ်ားမေပးတဲ့ ေနရာကိုလည္း အတင္း၀င္ယူတတ္တဲ့ ဓေလ့ထံုးစံမ႐ွိခဲ့သလို ေပးလာရင္ေတာင္မွ ယူသင့္မယူသင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ျပန္ေမးတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။
ဒါေပမယ့္ မဂၢဇင္းေတြမွာ မ်ားမ်ားပါ၀င္ျပမွ၊ နာမည္ႀကီး/လတ္/ငယ္ေသာ စာေရးဆရာ/မ ေတြနဲ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ေနျပမွ၊ လူရာ၀င္တယ္ထင္တဲ့ (အနည္းငယ္မွ်ေသာ) လူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈ နည္းနည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ (ဖဘဆိုတာ ႏြားေျခရာခြက္ေလာက္ပဲလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူထဲက လူတစ္ေယာက္မို႔ စိတ္ခံစားခ်က္ ႐ွိသင့္သေလာက္ ႐ွိပါတယ္။)
အားေတာ့ နာပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ေလးေပၚမွာ၊ ဖဘေပၚမွာ ၀ါသနာပါလို႔ စာေရးေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ (စိတ္႐ွိသေ႐ြ႕ ေရးေနမိဦးမွာမို႔) မ်က္စိေနာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို ေက်ာ္ဖတ္သြားေစခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က ရပ္စဲမယ္ဆိုလည္း ၀မ္းမနည္းတတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ။ ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ ပံုႏွိပ္မီဒီယာမွာ စာေတြေရးေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ/မေတြအားလံုးကို (ေလးစားသင့္တဲ့လူမွန္သမွ်) ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစဦးခင္ဗ်ာ။)
သူငယ္ခ်င္းေဝ လုုပ္အားေပးေနသည့္ စာၾကည့္တိုုက္ႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေတာင္းသည့္အခါ ေရးထားသည္ထဲမွ ေကာင္းႏိုုးရာရာေရြးကာ အက္ေဆးသံုုးပုုဒ္ ပိုု ့ဖူးသည္။ ေရြးခ်ယ္ၿခင္း မခံရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း မၿဖစ္။ ကႊ်န္မေရးသည့္ ဝထၳဳမ်ား မဂၢဇင္းတြင္ ပါဝင္ခြင့္ရဖိုု ့ ဘယ္တုုန္းကမွ အသည္းအသန္ မၾကိ ုုးစားဖူးခဲ့။ ဘယ္မဂၢဇင္းတိုုက္ကိုုမွလည္း ေခ်မခ်ဖူးခဲ့။ စာေပစီစစ္ေရးက တင္းၾကပ္၊ အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ပံုုႏိွပ္မီဒီယာတြင္ စာေရးရသည္ထက္ အင္တာနက္အြန္လိုုင္းတြင္ စာေရးရသည္က လြတ္လပ္မႈ ရိွေသာ္လည္း ေရးသည့္စာကိုု တာဝန္ယူရသည္မွာ တူညီသည္။
ဘေလာ့တြင္ ေရးရသည္က ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈ ရိွသည္။ ခရီးထြက္သည့္အေၾကာင္း၊ ေတာင္တက္သည့္အေၾကာင္း၊ ေလွ်ာ့ပင္းထြက္သည့္အေၾကာင္း၊ ဟင္းတခြက္အေၾကာင္း၊ ဗရုုတ္သုုတ္ခ အလြဲမ်ားအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ မၾကည္လင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ သစ္ပင္စိုုက္သည့္အေၾကာင္း၊ စိတ္ကူးမ်ားအေၾကာင္း၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္း၊ ႏိုုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရးအေၾကာင္း။ ေလးနက္ေသာ အေၾကာင္းမွသည္ ေပါ့ပါ့ပါးပါး အေၾကာင္းအရာမ်ား။ ဘေလာ့မွ ပိုု ့စ္မ်ားသည္ ဗဟုုသုုတ ရေစသည္။ အပန္းေၿပေစသည္။ ရယ္ေမာေစသည္။ ဝမ္းနည္းေစသည္။ အယူအဆ ကြဲလြဲႏိုုင္သည္။
စာေရးဖိုု ့ အခ်ိန္ေပးရသည္။ အေၾကာင္းအရာ ခံစားခ်က္တခုုခုု ရိွရသည္။ ေရးဖိုု ့ေနရာ (စာအုုပ္၊ဘေလာ့) ရိွရသည္။ ရလာသည္က ပိုုက္ဆံေတာ့ မဟုုတ္ စာဖတ္သူမ်ား၏ အားေပးသံ၊ ကြန္ ့မန္ ့မ်ား။ အခန္ ့မသင့္လွ်င္ ႏွက္ေသာကြန္ ့မန္ေတာင္ ရႏိုုင္သည္။
စာေတြ ဘာလိုု ့ေရးေနတာလဲ....
ထိုုေမးခြန္းကိုု တခါတရံ ေမးမိေသာအခါ
ပံုုႏွိ္ပ္ေဖာ္ၿပခံရဖိုု ့လား...ႏိုုး
စာေရးဆရာၿဖစ္ခ်င္လိုု ့လား...ႏိုုး
(ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးမားပါေပတယ္)
စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ တလြင့္လြင့္ လြင့္ေမ်ာခ်င္လိုု ့၊ ခံစားခ်က္ေရစီးေၾကာင္းေတြ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းခ်င္လိုု ့၊ ဘဝေကာက္ေၾကာင္း၏ အမွတ္တရမ်ားကုုိ ဒိုုင္ယာရီတြင္ ေရးသားခ်င္လိုု ့၊ စာေရးတာကိုု ဝါသနာပါလိုု ့ဟူေသာ အေၿဖကိုုသာ ရေလသည္။ စာေရးဖိုု ့ အခ်ိန္ရိွခဲ့လွ်င္၊ ေရးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာ အိုုင္ဒီယာရိွခဲ့လွ်င္၊ ေရးခ်င္စိတ္ ရိွေနေသးလွ်င္ စာေတြေရးေနမည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၃။
This post is dedicated to ဏီလင္းညိုု
ထိုုေမးခြန္းကိုု တခါတရံ ကိုုယ့္ဘာသာ ေမးမိသည္။
ငယ္ငယ္တုုန္းက စာေရးၿခင္းဆိုုသည္မွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားကိုု မၿဖစ္မေန ေရးရၿခင္းၿဖစ္သည္။ မူလတန္း ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းစာအုုပ္အၿပင္ ကာတြန္းစာအုုပ္ ဖတ္သည္ (အရုုပ္ၾကည့္သည္ဆိုုက ပိုုမွန္မည္) ။ ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ဒီဗြီဒီစက္ မေပၚေသး။ တီဗြီဆိုုသည္မွာ တရြာလံုုးတြင္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို ့ရသည္ၿဖစ္ရာ ကႊ်န္မတိုု ့ကေလးမ်ား အသည္းစြဲ စြန္းဝူခုုန္း ေမ်ာက္၊ ပါက်ဲ ဝက္တိုု ့ ပါဝင္ေသာ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးထြက္ၿခင္း တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲလႊင့္ခ်ိန္ တီဗြီရိွေသာအိမ္တြင္ တရပ္ကြက္လံုုးမွ ကေလးမ်ား စုုရံုုးေနေလ့ရိွသည္။ တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲ ၿပီးေသာအခါ အိမ္ရွင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကေလးမ်ား၏ မိဘမ်ားကိုု လွမ္းေအာ္ရ၊ ၾကမ္းၿပင္ သဲတရွပ္ရွပ္ကိုု လွဲက်င္းရ၊ အမိႈက္မ်ားကိုု သိမ္းရသည္။
ကႊ်န္မ အလယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ တီဗြီ၊ ဒီဗြီဒီ အိမ္တိုုင္းတြင္ ရိွေနၿပီၿဖစ္ေသာ္လည္း ညဖက္မီးစက္ႏိႈးမွ လွ်ပ္စစ္မီးလင္းခ်ိန္တြင္ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ၾကည့္ရသည္။ လည္ပတ္စရာ သိပ္မရိွေသာ ေက်းလက္ၿဖစ္ေသာၾကာင့္ ေန ့လည္ခင္းတြင္ ေဆာ့ကစား၊ စာဖတ္သည္။ ညေနပုုသိမ္သေဘၤာႏွင့္အတူ ပါလာမည့္ မဂၢဇင္း၊ ဝထၳဳ အသစ္မ်ားကိုု ေစာင့္ဖတ္ၾကသည္။ ကႊ်န္မ ၾကီးၿပင္းခဲ့ေသာ ရြာေလးတြင္ ထြက္သမွ် စာအုုပ္၊ မဂၢဇင္း အစံုုအလင္တင္ေသာ ဝတ္မႈန္စာအုုပ္ဆိုုင္ ရိွသည္။ ၿမိ ုု ့တြင္ေက်ာင္းတက္ေသာေၾကာင့္ နယ္တြင္သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ရွားပါးကာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားဆို စာဖတ္ၿဖစ္သည္။
အထက္တန္း ေရာက္ေသာအခါ က်ဴရွင္မ်ားၿဖင့္ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာလြဲ၍ အၿပင္စာ မဖတ္ၿဖစ္။ တမွတ္သည္ တဘဝဟုု ဆိုုၾကေသာ ဆယ္တန္းသည္ အပင္ပန္းဆံုုးႏွစ္ၿဖစ္ၿပီး အၿပင္စာ လံုုးဝမဖတ္ၿဖစ္။ တကၠသိုုလ္တက္ရန္ ေစာင့္ေနခ်ိန္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ခ်ိန္တြင္ အၿပင္စာ ပိုုဖတ္ၿဖစ္သည္။ ထိုုအဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ စာဖတ္အလြန္ဝါသနာပါၾကသည္။ လွည္းတန္းစာေပေလာကစာအုုပ္တိုုက္သိုု ့ ပံုုမွန္သြားေရာက္ၾကၿပီး စာအုုပ္ဝယ္ၾက လဲဖတ္ၾကသည္။ ကႊ်န္မဖခင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သည္ စာဖတ္ဝါသနာပါသည္။ ဆရာေဖၿမင့္သည္ ကႊ်န္မဖခင္ အႏွစ္သက္ဆံုုး စာေရးဆရာၿဖစ္ၿပီး ထြက္သမွ်စာအုုပ္ သူ ့ထံရိွသည္။
 |
| Sunset in front of home |
ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစႏွစ္မ်ားတြင္ သၾကၤန္လည္ၿဖစ္ေသာ္လည္း သၾကၤန္ဆိုုသည္မွာ အမူးပြဲေတာ္ က်င္းပသည့္အလား မူးရူးၾကသည္။သၾကၤန္ထြက္မလည္ၿဖစ္လွ်င္ သၾကၤန္တြင္းဖတ္ဖိုု ့စာအုုပ္မ်ားငွားထားကာ ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမ အိမ္တြင္းေအာင္း ဖတ္ၾကသည္။ ၂၀၀၇ သၾကၤန္မွစ၍ ဝါးနက္ေခ်ာင္း ေဗာဓိရိပ္ၿငိမ္ေတာရတြင္ သၾကၤန္တြင္းတရားစခန္း ဝင္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရင္လိုု သၾကၤန္တြင္း အိမ္တြင္းေအာင္း စာမဖတ္ၿဖစ္ေတာ့။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူတုုန္းက ႏိုု ့မၿဖတ္ခင္ ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္ ၿခင္းေတာင္းႏွင့္ သြားယူေသာ၊ အေမတိုု ့အိပ္ယာနံေဘးတြင္ သိပ္ကာ ႏိုု ့ဗူးတိုုက္ ေမြးရေသာ၊ အရုုပ္ကေလးလိုု အညိုုေရာင္အေမႊးမ်ားႏွင့္ လွပေသာ၊ ကေလးမ်ားကိုု ကိုုက္ေသာေၾကာင့္ သတ္ပစ္လိုုက္ရေသာ ရန္ေက်ာ္ဆိုုသည့္ ေခြးေလးအေၾကာင္း အက္ေဆးကိုု မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစအခ်ိန္ ဒိုုင္ယာရီတြင္ ေရးၿဖစ္သည္။ ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ကႊ်န္မႏွစ္သက္ေသာ ကဗ်ာ၊ အဆိုုအမိန္ ့၊ စာသားမ်ားကိုု ဒိုုင္ယာရီစာအုုပ္တြင္ ကူးထားေလ့ရိွသည္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ခရမ္းတြင္ ေနထိုုင္ေသာ တကၠသိုုလ္မွသူငယ္ခ်င္းထံ စာေရးေလ့ရိွသည္။ သူ ့မိခင္က ကႊ်န္မစာမ်ားကိုု အရင္ေဖာက္ဖတ္ၿပီးမွ သူ ့ကိုုဖတ္ေစသည္ဟုု သိလိုုက္ရၿပီးကတည္းက သူ ့ထံသိုု ့ ကႊ်န္မ စာေရးဖိုု ့ လက္တြန္ ့သြားသည္။ ထိုုစာထဲတြင္ ကႊ်န္မဖတ္ေသာ စာအုုပ္မ်ား၊ ကႊ်န္မ ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းမ်ား၊ ရုုပ္ရွင္မ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဗရုုတ္သုုတ္ခအလြဲမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္၏ ရင္ခုုန္သံ အခ်စ္အေၾကာင္း။ ထိုုသူငယ္ခ်င္းထံ စာမေရးၿဖစ္ေတာ့ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းကတည္းကခင္သည့္ ၿဖိ ုုးဆီက စာေတြမွန္မွန္ လာတတ္သလိုု ေႏြရာသီတကၠသုုိလ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ကႊ်န္မဘာေတြ လုုပ္ေနသည့္အေၾကာင္း စာေတြမွန္မွန္ ေရးၿဖစ္သည္။
ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ဆယ္လူလာဖုန္းဆိုုသည္မွာ လူခ်မ္းသာမ်ားသာ ကိုုင္ႏိုုင္ၿပီး နယ္ဆက္သြယ္ေရး အိပ္ခ်ိန္းဖုုန္းသည္ ေခၚဆိုုရန္ အင္မတန္ခက္သည္။ ေက်းလက္က ကႊ်န္မတိုု ့အိမ္တြင္ အိမ္နံပါတ္မရိွ (ခုုေတာ့ ၿမိ ုု ့နယ္ၿမိ ုု ့ ၿဖစ္သြားၿပီၿဖစ္၍ အိမ္နံပါတ္ေတြႏွင့္ ၿဖစ္ကုုန္ၿပီလားေတာ့မသိ) လမ္းအမည္ ရြာအမည္ ၿမိ ုု ့နယ္အမည္ ကႊ်န္မနာမည္အၿပင္ ကႊ်န္မဖခင္အမည္ကိုုပါ ထည့္ရသည္။ နယ္တြင္ ကႊ်န္မနာမည္ကိုု သိပ္မသိၾက ဖခင္၏သမီးလတ္ အၿဖစ္သာ သိၾကသည္။ နယ္စာပိုု ့စနစ္မွာ စာပိုု ့သမား စာလာပိုု ့လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဖိုုး ေပးရၿပီး စာထည့္ခ်င္လွ်င္ စာပိုု ့သမားလက္ထဲ လက္ဖက္ရည္ဖိုုးႏွင့္စာအိတ္ ေပးလိုုက္ရံုုသာ။ ဖခင္သည္ ကႊ်န္မစာကိုု ဖြင့္မဖတ္ စာဖတ္ၿပီး ပါးစပ္နားရြက္ ခ်ိတ္မတတ္ၿပ ံုုးကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေနတတ္ေသာ ကႊ်န္မကိုု ဘယ္သူ ့ဆီကစာလဲဟုုသာ ေမးတတ္သည္။ ဘာအေၾကာင္းအရာမွ မယ္မယ္ရရ မရိွေသာ္လည္း ကႊ်န္မတိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာအၿပန္အလွန္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္တုုန္းက စာေရးၿခင္းဆိုုသည္မွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ နယ္ၿမိ ုု ့ေလးဆီ ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းထံ စာေရးၿခင္း၊ နယ္ၿမိ ုု ့ေလးတြင္ ေရာက္ေနေသာ ကႊ်န္မက သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ စာေရးၿခင္း။
 |
| Maple Tree, Harpers Ferry National Historical Park, West Virginia |
ဆယ္တန္းတြင္ ဂုုဏ္ထူးထြက္မည္ဟုု မွန္းထားေသာ ဝိဇၹာတြဲက ဂုုဏ္ထူးမထြက္ဘဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ၿမန္မာစာဂုုဏ္ထူး ထြက္သည္။ ၿမန္မာစာအသင္ေကာင္းေသာ ရန္ကင္းမွ ဆရာဦးသန္းညႊန္ ့ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ တကၠသိုုလ္ပထမႏွစ္တြင္ အဂၤလန္မွ လာဖြင့္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္း တက္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမတက္ၿဖစ္။ စာေမးပြဲေၿဖခါနီး ႏွစ္ပတ္အလိုုမွ အိမ္အနီးတြင္ေနထိုုင္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံ ုုမေလး သႏၱာ့ဆီသြားကာ စာကူး၊ စာရွင္းခိုုင္းရသည္။ ထိုုပထမႏွစ္စာေမးပြဲတြင္ ဘာသာရပ္အားလံုုးက ေအာင္သည္ဆိုုရံုုေလး။ အဂၤလိပ္စာ ဂုုဏ္ထူးထြက္ကာ ဘာသာရပ္အားလံုုးတြင္ အမွတ္အမ်ားဆံုး။ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းမ်ားကိုု ၿမိ ုု ့တြင္းတြင္ ေဆာက္သင့္သလား၊ ၿမိ ုု ့ၿပင္တြင္ ေဆာက္သင့္သလား အက္ေဆးကိုု ေၿဖဆိုုရရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တမ်က္နွာၿပည့္ေအာင္ မနည္းေရးရခ်ိန္ ကႊ်န္မက စာမ်က္ႏွာ ေလးရြက္ခန္ ့ေရးသားခဲ့ေလသည္။ ထိုုအခ်ိန္ကတည္းက အက္ေဆးေရးသားၿခင္းကိုု ကႊ်န္မ နွစ္သက္ခဲ့သည္ ထင္သည္။
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ အားလပ္ခ်ိန္မရိွ။ အင္တန္းရွစ္ ဆင္းေသာအခါမွာ ဘေလာ့ဆိုုသည္ကိုု သိသည္။ သိုု ့ေသာ္ ဘေလာ့ေရးမည္ဟုု တခါမွ မေတြးမိခဲ့။ ဝိညဥ္သစ္စာအုုပ္စင္၊ ဘားမီးကလပ္စစ္ စာအုုပ္စင္မ်ားက စာအုုပ္မ်ားကိုု ေဒါင္းကာ ဖတ္သည္။ ဘေလာ့လည္ဖတ္သည္။ မႏိုုင္းႏိုုင္းစေန၊ မမ၊ ကိုုနဗနဘေလာ့မ်ားကိုု ႏွစ္ၿခိ ုုက္စြာ ဖတ္သည္။ ၂၀၁၀ မကာအိုု၊ ေဟာင္ေကာင္ခရီးမွ ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ ခရီးအေၾကာင္း ေရးခ်င္လာသည္။ ဂ်ီေမးလ္အေကာင့္ရိွရံုုႏွင့္ ဘေလာ့တခုု အလကားပိုုင္ဆိုုင္ႏိုုင္ေသာ အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးတြင္ ဘေလာ့ေဆာက္သည္။ ၿမန္မာစာ မရိုုက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဘားကလိခ့္တြင္ အဂၤလိပ္လိုုရိုုက္ ေပၚလာေသာ ၿမန္မာစကားလံုုးကိုု ကူးထည့္။ မကာအိုုခရီးစဥ္ ပိုု ့စ္ႏွစ္ပုုဒ္ ေရးၿပီးေသာအခါ အေတာ္ဖားသြားေလသည္။
တကယ္ေရးၿဖစ္သည္က ၂၀၁၁ စတိတ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးဆိုု၍ ကႊ်န္မတေယာက္တည္း ရိွေသာအခါ ၿမန္မာစကား ေၿပာခ်င္သည့္အခါ၊ ခံစားခ်က္မ်ား ရင္ဖြင့္ခ်င္သည့္အခါ ဘေလာ့တြင္ ေရးၿဖစ္သည္။ ၂၀၁၁ ဂႊ်န္လ ၿမန္မာစာေဖာင့္ ရိုုက္တတ္သည့္အခါ ပိုု ့စ္မ်ား တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ေရးေတာ့သည္။ ဘေလာ့ဂါမ်ားႏွင့္ သိကႊ်မ္းရၿပီး ဘေလာ့ဂင္းရသည္ကိုု ႏွစ္သက္လာသည္။ အစ္မၿမေသြးနီက၂၀၁၂ ဇူလိႈင္လ Teen မဂၢဇင္း၏ Blog Digest က႑အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေသာေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုုက္ခ်စ္သူအက္ေဆး ပံုုႏွိပ္ထက္တြင္ ေဖာ္ၿပခံရသည္။ မ်ားေၿမာင္လွေသာ လူမႈကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုုန္းကဲ့သိုု ့ မအားလပ္သလိုု၊ ဖုုန္းတခ်က္ ေကာက္ဆက္လိုုက္ရံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ အီးေမးလ္၊ ေဖ့ဘြတ္မွ ဆက္သြယ္ၾကေသာ္လည္း တခ်ိန္တုုန္းက မွင္အၿပာ၊ အနက္ၿဖင့္ ေရးထားေသာ စာရြက္ၿဖ ူၿဖ ူေလးမ်ားကိုု သတိရမိသည္။ သံုုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ စာေရးၿခင္းဆိုုသည္မွာ ခံစားခ်က္မ်ားကိုု လြင့္ေမ်ာစီးဆင္းၿခင္း၊ ဘဝေကာက္ေၾကာင္း၏ အမွတ္တရမ်ားကိုု ဒိုုင္ယာရီတြင္ ေရးသားၿခင္း။
 |
| Flower at United States Botanic Garden, Washington, District of Columbia |
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြပါခြင့္ရဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အသည္းအသန္ မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသလို (အခုခ်ိန္ထက္ထိ) ဘယ္မဂၢဇင္းတိုက္ကိုမွလည္း ေခ်မခ်ဖူးေသးပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမို႔လို႔ပါပဲ။ (မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕မွာ ပါသမွ် တစ္ပုဒ္စ, ႏွစ္ပုဒ္စ,ဟာလည္း အြန္လိုင္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ေမာင္ႏွမေတြကတစ
ေနာက္ၿပီး စာမူပါခြင့္ရဖို႔ ဘယ္သူ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အတင္း၀င္ေရာျခင္း၊ အကူအညီေတာင္းျခင္း၊ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာလုပ္ျခင္း၊ အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္လို႔ ႏႈတ္ခ်ိဳသာစြာနဲ႔လည္း မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ပံုမွန္ပဲ ေနပါတယ္။ မိတ္ေဆြအားလံုးကိုလည္း စာေရးသူ/ စာဖတ္သူ မခြဲျခားပဲ တစ္ေျပးညီ အတူတူပဲ ဆက္ဆံပါတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခုထိ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ သာမာန္ ၀ါသနာ႐ွင္ စာေရးသူတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ခံယူထားဆဲပါ။ သူမ်ားမေပးတဲ့ ေနရာကိုလည္း အတင္း၀င္ယူတတ္တဲ့ ဓေလ့ထံုးစံမ႐ွိခဲ့သလို ေပးလာရင္ေတာင္မွ ယူသင့္မယူသင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ျပန္ေမးတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။
ဒါေပမယ့္ မဂၢဇင္းေတြမွာ မ်ားမ်ားပါ၀င္ျပမွ၊ နာမည္ႀကီး/လတ္/ငယ္ေသာ စာေရးဆရာ/မ ေတြနဲ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ေနျပမွ၊ လူရာ၀င္တယ္ထင္တဲ့ (အနည္းငယ္မွ်ေသာ) လူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈ နည္းနည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ (ဖဘဆိုတာ ႏြားေျခရာခြက္ေလာက္ပဲလို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူထဲက လူတစ္ေယာက္မို႔ စိတ္ခံစားခ်က္ ႐ွိသင့္သေလာက္ ႐ွိပါတယ္။)
အားေတာ့ နာပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ေလးေပၚမွာ၊ ဖဘေပၚမွာ ၀ါသနာပါလို႔ စာေရးေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ (စိတ္႐ွိသေ႐ြ႕ ေရးေနမိဦးမွာမို႔) မ်က္စိေနာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြကို ေက်ာ္ဖတ္သြားေစခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က ရပ္စဲမယ္ဆိုလည္း ၀မ္းမနည္းတတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ။ ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ ပံုႏွိပ္မီဒီယာမွာ စာေတြေရးေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ/မေတြအားလံုးကို (ေလးစားသင့္တဲ့လူမွန္သမွ်) ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစဦးခင္ဗ်ာ။)
 |
| Patomac River, Maryland |
သူငယ္ခ်င္းေဝ လုုပ္အားေပးေနသည့္ စာၾကည့္တိုုက္ႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေတာင္းသည့္အခါ ေရးထားသည္ထဲမွ ေကာင္းႏိုုးရာရာေရြးကာ အက္ေဆးသံုုးပုုဒ္ ပိုု ့ဖူးသည္။ ေရြးခ်ယ္ၿခင္း မခံရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း မၿဖစ္။ ကႊ်န္မေရးသည့္ ဝထၳဳမ်ား မဂၢဇင္းတြင္ ပါဝင္ခြင့္ရဖိုု ့ ဘယ္တုုန္းကမွ အသည္းအသန္ မၾကိ ုုးစားဖူးခဲ့။ ဘယ္မဂၢဇင္းတိုုက္ကိုုမွလည္း ေခ်မခ်ဖူးခဲ့။ စာေပစီစစ္ေရးက တင္းၾကပ္၊ အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ပံုုႏိွပ္မီဒီယာတြင္ စာေရးရသည္ထက္ အင္တာနက္အြန္လိုုင္းတြင္ စာေရးရသည္က လြတ္လပ္မႈ ရိွေသာ္လည္း ေရးသည့္စာကိုု တာဝန္ယူရသည္မွာ တူညီသည္။
ဘေလာ့တြင္ ေရးရသည္က ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈ ရိွသည္။ ခရီးထြက္သည့္အေၾကာင္း၊ ေတာင္တက္သည့္အေၾကာင္း၊ ေလွ်ာ့ပင္းထြက္သည့္အေၾကာင္း၊ ဟင္းတခြက္အေၾကာင္း၊ ဗရုုတ္သုုတ္ခ အလြဲမ်ားအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ မၾကည္လင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ သစ္ပင္စိုုက္သည့္အေၾကာင္း၊ စိတ္ကူးမ်ားအေၾကာင္း၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္း၊ ႏိုုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရးအေၾကာင္း။ ေလးနက္ေသာ အေၾကာင္းမွသည္ ေပါ့ပါ့ပါးပါး အေၾကာင္းအရာမ်ား။ ဘေလာ့မွ ပိုု ့စ္မ်ားသည္ ဗဟုုသုုတ ရေစသည္။ အပန္းေၿပေစသည္။ ရယ္ေမာေစသည္။ ဝမ္းနည္းေစသည္။ အယူအဆ ကြဲလြဲႏိုုင္သည္။
စာေရးဖိုု ့ အခ်ိန္ေပးရသည္။ အေၾကာင္းအရာ ခံစားခ်က္တခုုခုု ရိွရသည္။ ေရးဖိုု ့ေနရာ (စာအုုပ္၊ဘေလာ့) ရိွရသည္။ ရလာသည္က ပိုုက္ဆံေတာ့ မဟုုတ္ စာဖတ္သူမ်ား၏ အားေပးသံ၊ ကြန္ ့မန္ ့မ်ား။ အခန္ ့မသင့္လွ်င္ ႏွက္ေသာကြန္ ့မန္ေတာင္ ရႏိုုင္သည္။
စာေတြ ဘာလိုု ့ေရးေနတာလဲ....
ထိုုေမးခြန္းကိုု တခါတရံ ေမးမိေသာအခါ
ပံုုႏွိ္ပ္ေဖာ္ၿပခံရဖိုု ့လား...ႏိုုး
စာေရးဆရာၿဖစ္ခ်င္လိုု ့လား...ႏိုုး
(ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးမားပါေပတယ္)
စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ တလြင့္လြင့္ လြင့္ေမ်ာခ်င္လိုု ့၊ ခံစားခ်က္ေရစီးေၾကာင္းေတြ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းခ်င္လိုု ့၊ ဘဝေကာက္ေၾကာင္း၏ အမွတ္တရမ်ားကုုိ ဒိုုင္ယာရီတြင္ ေရးသားခ်င္လိုု ့၊ စာေရးတာကိုု ဝါသနာပါလိုု ့ဟူေသာ အေၿဖကိုုသာ ရေလသည္။ စာေရးဖိုု ့ အခ်ိန္ရိွခဲ့လွ်င္၊ ေရးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာ အိုုင္ဒီယာရိွခဲ့လွ်င္၊ ေရးခ်င္စိတ္ ရိွေနေသးလွ်င္ စာေတြေရးေနမည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
စန္းထြန္း
ႏိုုဝင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၃။
This post is dedicated to ဏီလင္းညိုု
