ဆ႒ဂံ...

ေအာင္ၿမင္၍ မေအာင္ၿမင္ေသာ အနားသတ္မ်ဥ္း...

ေသာ့ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေမွာင္မည္း၍ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းေလးက ရတီ့ကို ၾကိ ုဆိုေနသည္။ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြႏွင့္ ရတီ က်င့္သားရႏွင့္ေနသည္။ တခါတရံမွာေတာ့ ကေလးေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုဘဝကို လိုခ်င္မိေသာ စိတ္ကေလးမွာ အလုပ္တဖက္၊ ေက်ာင္းတဖက္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်မူမ်ားၾကား က်ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။

ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ထက္ၿမက္ေသာ ရတီမွာ့ လက္တြဲေဖာ္ မရိွေသးဘူးဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ အားလံုးက အံ့အားသင့္ၾကသည္။ ရတီ့ကို ၿမတ္ႏိုးရင္ခုန္ေသာသူမ်ား ရိွသလို ရတီ ၿမတ္ႏိုးရင္ခုန္ဖူးေသာ သူမ်ားလည္း ရိွသည္။ ရိုးသားၾကိ ုးစားၿပီး သားသမီးအတြက္ အရာရာေပးဆပ္ေနေသာ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်စ္ေသာရတီ့အမ ဝတီ၊ မ်ားမ်ားေလးဆိုးၿပီး နည္းနည္းေလး ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းသည့္ ရတီ့ေမာင္ေလး နဒီတို ့ႏွင့္ ရတီ့ဘဝေလးက ေအးခ်မ္းလွသည္။

ညဏ္ရည္သာမာန္ေပမဲ့ ၾကိ ုးစားေသာ ရတီသည္ မၾကိ ုးစားေသာ ေကာင္ေလးမ်ား၊ မိဘပိုက္ဆံထိုင္ၿဖ ုန္းေနေသာ သူေ႒း၏သားမ်ား၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလြန္းေသာ၊ ရည္းစားမ်ားေသာ ေကာင္ေလးမ်ား၊ အြန္လိုင္းမွ က်ဴတတ္ေသာ ေကာင္ေလးမ်ားကို နည္းနည္းေလးမွ အထင္မၾကီး။ အပ်ဳိၾကီးၿဖစ္မဲ့ဇာတာဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးရင္ စဥ္းစားေနာ္လို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက  ေၿပာတိုင္း ရတီက ရည္းစားထားဖို ့ အခ်ိန္မရိွဘူးဟု ဆိုတတ္သည္။

တကယ္လည္း ပါရဂူဘြဲ ့အတြက္ က်မ္းၿပ ု၊ အလုပ္လုပ္ေသာ ရတီ့အတြက္ အခ်ိန္ရွားပါးလွသည္။ သည္ၾကားထဲ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စကားေၿပာခ်ိန္ ေပးရသည္။ ရတီ့ဘဝထဲ ဝင္ေရာက္ဖို ့ ၾကိ ုးစားသူတိုင္း လက္ေၿမွာက္သြားၾကေလသည္။ ရည္မွန္းခ်က္တခု ေအာင္ၿမင္ဖို ့ အခ်ိန္ႏွင့္ ၾကိ ုးစားအားထုတ္မႈ ၾကီးၾကီးမားမား ေပးဆပ္ရသည္။ အလုပ္ထဲတြင္ ေအာင္ၿမင္သေလာက္ အခ်စ္ေရးတြင္ေတာ့ မေအာင္ၿမင္။

ရတီ ႏွစ္သက္တဲ့ ေတာင္တက္၊ ခရီးထြက္၊ စာအုပ္၊ ဓာတ္ပံုပညာ၊ သစ္ပင္၊ တိရစ ၦာန္ေလးမ်ား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္  ေပ်ာ္ေမြ ့ေနခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆိုတာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ၊ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္၊ မထင္မွတ္ထားတဲ့ သူကို ခ်စ္မိသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပါင္းဖက္ရဖို ့ကေတာ့ ကံၾကမၼာ၊ အခြင့္အေရး၊ အခ်ိန္အခါ တိုက္ဆိုင္ဖို ့လိုတယ္။ ရတီ့ ေမတၱာပန္း  ခူးဆြတ္ႏိုင္မဲ့သူကို သူငယ္ခ်င္းအားလံုးက စိတ္ဝင္တစား ရိွလွသည္။ ရတီတေယာက္ကေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္း ေမ့ထားတယ္လို ့ ေခါင္းေလးေမာ့ကာ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဆဲ...


လိုခ်င္တာကိုသိ၍ ရေအာင္ယူတတ္ေသာ အနားသတ္မ်ဥ္း...

အကိုေတြ ေမာင္ေတြၾကား ၾကီးၿပင္းခဲ့သည့္ မီးငယ္အတြက္ ကိုသက္သည္သာ ကမၻာတခုၿဖစ္ခဲ့တာ မီးငယ္ ႏိုင္ငံၿခား ေက်ာင္းသြားမတက္မွီ အထိ။ မီးငယ္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးလို ့ ကိုႏိုင္နဲ  ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ခဲ့သည္။ မီးငယ္တို ့ထက္ စီနီယာက်တဲ့ ကိုႏိုင္က စာေတြရွင္းၿပ၊ အခက္အခဲေတြ ကူညီရင္း သံေယာဇဥ္တြယ္လာခဲ့သည္။ ကိုသက္က မီးငယ္ကို တကယ္ခ်စ္ၿမတ္ႏိုးေပမဲ့ ထမင္းရည္ေသာက္ကာ တဲအိုပ်က္မွာ ေနဖို ့ မီးငယ္ သတိၱမရိွဘူးလို ့ ဆိုလွ်င္ မီးငယ္ကို ေဝဖန္ၾကမလား။ ေဝဖန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အားတင္းရင္ဆိုင္ရင္း ကိုသက္နဲ ့ ၈ ႏွစ္ၾကာ သံေယာဇဥ္ကို ၿဖတ္ဖို ့ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ရသည္။ မိဘအသိုင္းအဝန္းေတာင့္တဲ့ ကိုႏိုင္သည္ မီးငယ္ဘဝကို ၿမွင့္တင္ေပးႏိုင္ေလသည္။ မီးငယ္ သစၥာမရိွဘူးဟု ဆိုၾကလွ်င္ မီးငယ္ေနရာ့မွာဆိုလွ်င္ သူတို ့လည္း မီးငယ္အတိုင္းပဲ ေရြးၿခယ္ပါလိမ့္မည္။

တည္ၿငိမ္ဦးေဆာင္ႏိုင္သည့္ ကိုႏိုင့္လို ခင္ပြန္ေကာင္း၊ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သားေလး၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးနဲ့ မီးငယ္ဘဝက ေအးခ်မ္းသာယာလွသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက စာသင္ဂိုက္ၿဖစ္ေသာ မီးငယ္ မီးဖုိေခ်ာင္ ဝင္ခဲလွသည္။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီးေတာ့မွ အိမ္မႈကိစၥေတြနဲ ့ နပန္းလံုးရေလေတာ့သည္။ နဂိုက ေက်ာ့ေမာ့ခဲ့သေလာက္ အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီးေတာ့မွ ၿဗုတ္စဗ်င္းေတာင္း အၿခယ္အသကင္းတဲ့ မီးငယ္ကို ေတြ ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သနားၾကလို ့။ နင္တို ့ ေယာက်္ားပဲယူ ကေလးမယူနဲ ့လို ့ မီးငယ္က ဟစ္ေၾကြးဆဲ...


ေက်နပ္ေနေသာ အနားသတ္မ်ဥ္း...

ေၾကြက တဦးတည္းေသာ သမီး။ သူမ်ားေမာင္ႏွမေတြၿမင္တိုင္း အားက်မိသည္။  အိမ္ေထာင္ၿပ ုလို ့ ကေလးေမြးရင္ေတာ့ၿဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ တဦးတည္းေသာ ကေလးမေမြးဘူးလုိ ့ ၾကံ ုးဝါးထားသည္။ ေၾကြ ့ထက္အသက္ၾကီးတဲ့ အထက္မန္ေနဂ်ာနဲ ့ ၾကိ ုက္ေတာ့ အားလံုးက သေဘာမတူဘူးေလ။ အခ်စ္ဆိုတာလည္း ထူးဆန္းတယ္။ ကိုေလးထက္ ေခ်ာတဲ့သူ၊ ခ်မ္းသာသူေတြ တပံုၾကီးၾကားထဲမွာမွ ကိုေလးကိုပဲ ခ်စ္မိတာ။ ေၾကြ ့စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ကိုေလးက နားလည္ေပးသလို ကိုေလး စိတ္ဒဏ္ရာေတြကိုလည္း ေၾကြ နားလည္ခဲ့တယ္။

မိဘအသိုင္းအဝန္း ႏွစ္ဖက္စလံုးက မေတာင့္သူေတြဖို ့စလံုးေရ စရသည္။ ကိုေလး ႏိုင္ငံၿခားထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ေၾကြလိုက္ခဲ့သည္။ လက္ထဲစုမိေဆာင္းမိ ရိွေအာင္ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ စုခဲ့ၾကရသည္။ ဦးေလးအိမ္မွာ အေဒၚ့မ်က္ႏွာၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ ေၾကြ ့ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာေလးနဲ ့ ေနခ်င္ခဲ့တာပါ။ ေနစရိတ္ၾကီးၿမွင့္တဲ့ႏိုင္ငံမို ့ အိမ္ငွားေတြ တင္ရတိုင္း အိမ္သူၾကီးၿဖစ္သူက ေခါင္းရႈပ္ရစၿမဲ။ ဟိုဟာကို ဟုိမွာ မထားၿပန္ဘူး၊ အသီးအရြက္ေတြ မၾကည့္မိတာနဲ ့ လႊင့္ပစ္ရေတာ့မယ္၊ ေလွ်ာ္မဲ့အကႌ်ေတြကို ေလွ်ာ္မဲ့ေတာင္းထည့္ပါဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မထည့္ဘူးနဲ ့ အရင္ကထက္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ၿဖစ္လာရသည္။

သမီးေလး ဇူရီေမြးေတာ့ ေၾကြ ့ဘဝ အဓိပၸာယ္ပိုရိွလာခဲ့သည္။ အရာအားလံုးက သမီးေလးအတြက္။ သမီးေလးအတြက္ အားမာန္ေတြ ရိွလာသည္။ သမီးေလး ဂုဏ္ယူရတဲ့ ေမေမၿဖစ္ဖုိ ့အစြမ္းကုန္ ၾကိ ုးစားသည္။ ကိုယ္တိုင္မိဘၿဖစ္လာေတာ့မွ မိဘေမတၱာကို ပိုနားလည္လာေတာ့သည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ သားသမီးသံုးေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္ေပမဲ့ ဒီေခတ္ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ ့ ကေလးတေယာက္ ေကႊ်းေမႊးဖို ့၊ ပညာသင္ေပးဖို ့ေတာင္ အေတာ့္ကို မလႊယ္။ ရတီ့ကို ေတြ ့တိုင္း အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီး ကေလးယူဖို ့ နားခ်ရသည္။

နာမည္ၾကီးတကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ ့ယူခဲ့ၾကတဲ့ ေၾကြနဲ ့ မီးငယ္ သင္ယူခဲ့ၾကသည့္ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးၿပီး လစာေကာင္းမြန္တာကို အားက်မိသည္။ ေၾသာ္... ကိုယ့္မွာ သူတို ့လို အခြင့္အေရး မရိွခဲ့။ ဘြဲ ့ယူခဲ့သည့္ ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမၿပ ုရသည့္ ဘဝကို စိတ္တိုင္းမက်ဆံုး။ အေၿခအေနေပးရင္ သူတို ့လို ေက်ာင္းတက္မယ္လို ့ ၾကံ ုးဝါးဆဲ..


ၿပည့္စံု၍ မၿပည့္စံုေသာ အနားသတ္မ်ဥ္း...

အၿမဲတမ္း ၿပံ ုးေနကာ ေအးခ်မ္းၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ၿပံ ုး။ ၿပံ ုးဘဝက အားက်စရာ။  ၿပံ ုးနဲ ့ ၿပံ ုးခင္ပြန္းက တကၠသိုလ္မွာ အတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ။ ကိုတိုးက ႏိုင္ငံၿခားတကၠသိုလ္မွာ မဟာဘြဲ ့ယူခဲ့ၿပီး  ခုေတာ့ ရန္ကုန္က သင္တန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္သည္။ တဦးတည္းေသာသားၿဖစ္သည္မို ့ နည္းနည္းေလး အတၱၾကီးတာကလြဲရင္ ၿပံ ုးကို ခ်စ္လည္းခ်စ္ ဂရုစိုက္ၾကင္နာသည္။ ေကာင္ေလးေတြက ခ်စ္သူေကာင္မေလးကို ဘာမဝတ္ရ၊ ညာမဝတ္ရလို ့ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုတိုးကေတာ့ ၿပံ ုးကို အလန္းၿဖစ္ေအာင္ ဆင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ၿပံ ုးတေယာက္ အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီးမွ ပိုေဟာ့ပိုလွလာတယ္ဆိုပဲ။

ရန္ကုန္ၿမိ  ု ့ ဆင္ေၿခဖုန္းရပ္ကြက္က တိုက္အိမ္ေလးမွာ ေယာကၡမေတြနဲ ့ အတူေနသည္။ မခ်က္မၿပ ုတ္တတ္ေပမဲ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းရိွေတာ့ အဆင္ေၿပေလသည္။  ၿပံ ုးကေတာ့ ေယာကၡမၾကီးခိုင္းတဲ့ ေနရာေတြသြား၊ ပိုက္ဆံသိမ္း၊ စာရင္းလုပ္ေပးရံု၊ ၾကီးၾကပ္ေပးရံုေလာက္ပဲ အလုပ္ရိွတာပါ။ အလုပ္အကုိင္ မရိွေတာ့ ပံုမွန္ဝင္ေငြမရိွ။ ေယာကၡမၾကီး သံုးဖို ့စြဲဖို ့ ေပးတဲ့ေငြေလာက္ပဲ ဝင္ေငြရိွတယ္။ ဒီေတာ့လည္း အိမ္ကို အၿမဲမေထာက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

ၿပံ ုးတို ့မိဘေတြက သိပ္အဆင္ေၿပလွၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ရိွတယ္။ ၿပံ ုးအလုပ္လုပ္တုန္းကဆိုရင္ အသံုးစရိတ္ႏႈတ္ၿပီး ပိုသမွ် ေမေမ့ေပးရတာ သိပ္ၾကည္ႏူးဖို ့ ေကာင္းတာပဲ။ ရံုးပိတ္ရက္ ၿပန္ၿပီဆိုရင္ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ၿပီး ၿပန္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းတာ။ ခုေတာ့ အရင္လို ေမေမ့အိမ္ မၿပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုတိုး အလုပ္အားမွကိုး။ ေယာကၡမၾကီးနဲ ့ ကိုတိုးကေတာ့ သိတတ္ပါတယ္။ အိမ္ကို ၾကံ ုရင္ၾကံ ုသလို လက္ေဆာင္ေတြ လူၾကံ ုပါးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေယာက်္ားဆီမွာ လက္ၿဖန္ ့ ေတာင္းရတာထက္ ကိုယ့္ဝင္ေငြကို ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ကိုင္သံုးရတာက ပိုေကာင္းတာေပါ့ေနာ့။ ၿပံ ုးကေတာ့ ေယာက်္ားယူၿပီး ဇိမ္နဲ ့ႏွပ္ဖို ့ ၾကံစည္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ့ရင္ အလုပ္လုပ္ဖို ့ တိုက္တြန္းဆဲ...


မစြန္ ့စားရဲေသာ အနားသတ္မ်ဥ္း

သြယ္က တကၠသိုလ္စာသင္ႏွစ္ေတြတိုင္း ဂုဏ္ထူးေတြနဲ ့ ထူးခႊ်န္စြာ ေအာင္ၿမင္ခဲ့တာပါ။ မဟာဘြဲ ့ယူၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာ က်ဴတာ မလုပ္ၿဖစ္ပါဘူး။ သြယ္တို ့တကၠသိုလ္ၾကီးက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲဆိုတာ သြယ္သိတယ္။ စာသင္တဲ့အလုပ္အၿပင္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေကာက္၊ လံုၿခံ ုေရး ဂိတ္ေပါက္ေစာင့္၊ ယူနီေဖာင္းမဝတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္ဖမ္း၊ စာသင္ခ်ိန္မွာ အခန္းထဲမွာ မရိွတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို အခန္းထဲေမာင္းရတာ တကယ္ပင္ပန္းလွတယ္။ တကၠသိုလ္စတက္တုန္းက က်ဴတာၿဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြ အတန္းၾကီးလာေလ နည္းလာေလ ေဟာ..ေက်ာင္းလည္းၿပီးေရာ လံုးဝကိုေပ်ာက္သြားေရာ။

သြယ့္ အမအဆက္အသြယ္နဲ ့ ပုဂၢလိကဘဏ္တခုရဲ ့ ကြန္ပ်ဴတာဌာနမွာ အလုပ္ေလးတခုရတယ္။ လစာကေတာ့ ေလာက္ငွတယ္ဆိုရံု ပိုလွ်ံတယ္လို ့ မရိွဘူး။ ဒါေတာင္ ဦးေလးအိမ္မွာ ေနလို ့ အိမ္လခေပးစရာ မလိုလို ့။ ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္ငွားရမယ္ဆိုရေတာ့ ဟင္း..လစာနဲ ့ ေလာက္ငွမယ္မထင္။ သြယ္ ့ခ်စ္သူ ေအာင္ က သြယ္နဲ ့ တကၠသိုလ္အတူတူတက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကေန ခ်စ္သူၿဖစ္လာခဲ့သူပါ။ ေအာင္က စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္ၿပီး ရည္မြန္တယ္။  သြယ္တို ့ရည္ငံေနတာ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက သိၾကတယ္။ ေအာင့္ဇာတိက သြယ္တို ့နဲ ့ တနယ္တည္း။ ရန္ကုန္မွာ ေအာင့္အမဝမ္းကြဲေတြအိမ္မွာ ေနတာပါ။

ႏွစ္ေယာက္သား လက္ထဲစုမိေဆာင္းမိဆိုတာလည္း မရိွ ရသမွ်ကုန္ဆိုေတာ့ လက္ထပ္ဖို ့က အေဝးၾကီး။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြကလည္း နယ္မွာဆိုရင္ အိမ္ေဘးက ေၿမကြက္ကို အိမ္ေဆာက္ၿပီး လက္ဖြဲ ့ေပးႏိုင္ေပမဲ့ ရန္ကုန္ၿမိ ု ့ၾကီးမွာ တိုက္ခန္းဝယ္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူမ်ားေတြ ႏိုင္ငံၿခားထြက္ၾကေပမဲ့ ေအာင္က ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေနရတဲ့ဘဝကို နည္းနည္းေလးမွ မၾကိ ုက္။

ရတီနဲ ့ မီးငယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းလာတက္ဖို ့ ေခၚေပမဲ့ ေက်ာင္းလခ၊ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ လစဥ္ ကုန္က်ေငြ၊ ေက်ာင္းၿပီးလို ့ အလုပ္ရွာေနခ်ိန္ ကုန္က်မဲ့ေငြေတြ။ ေက်ာင္းၿပီးလို ့ အလုပ္ရရင္ အဲဒီပိုက္ဆံေတြ ေက်တယ္ဆိုေပမဲ့ အဲဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေထာက္ပံ့ရေအာင္ မိဘကိုလည္း အပူမကပ္ခ်င္။ သြယ့္ေလာက္ စာမေတာ္တဲ့ ရတီက သြယ့္ကို ႏွေၿမာလို ့မဆံုး။  တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း မိဘက ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေပမဲ့ သားသမီးက မလိုက္ႏိုင္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း သားသမီးက ေတာ္ေပမဲ့ မိဘက မေထာက္ပံ့ႏိုင္။ ရတီ၊ မီးငယ္တို ့လို မိဘကလည္း ေထာက္ပံ့ႏိုင္၊ သားသမီးကလည္း ၾကိ ုးစားမွ ေအာင္ၿမင္တာပါ။ ဒီေခတ္ၾကီးကလည္း ပညာဆိုတာ ပိုက္ဆံနဲ ့မွ သင္ႏိုင္တာ။ ပိုက္ဆံမရိွရင္ ပညာမတတ္ဘူးေလ။

သီတင္းကႊ်တ္တိုင္း ဘယ္ေတာ့စားရမလဲလို ့ ေမးလာတိုင္း ဟန္လုပ္ၿပံ ူးေလးနဲ ့ လာမယ္ၾကာမယ္လို ့ ေၿပာရတိုင္း ရင္ထဲနာက်င္ရတယ္။ မိဘကလည္း သေဘာတူ၊ ကိုယ္ကလည္း ခ်စ္ေပမဲ့ လိုေနတာက ပိုက္ဆံ။ ေယာကၡမေတြက မဂၤလာေဆာင္ေပး၊ လက္ဖြဲ ့တဲ့ တိုက္မွာ ေန၊ သြားခ်င္တာ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးေနရတဲ ့ ၿပံ ုးဘဝေလးကို အားက်မိတယ္။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီးရင္ ေယာက်္ားေလးေတြက ပိုလွလာတတ္တယ္။ မိန္းမ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတဲ့ ေကာ့ပ်ံေနတဲ့ အကႌ်ဝတ္၊ စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္မွန္လို ့ မိန္းမၿဖစ္သူက ဂရုစိုက္လို ့ေလ။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီးရင္ မိန္းမေတြကေတာ့ အရြယ္က်တယ္။ အိမ္မႈကိစၥ၊ အလုပ္ေတြနဲ ့ ပတ္ခ်ာလည္ရိုက္ေနလို ့။ ၿပံ ုးကေတာ့  ၿခားနားစြာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့မွ ပိုလွလာေလရဲ ့။ သြယ့္ရဲ ့ ဒသနက အခ်စ္ထက္ အေရးၾကီးတဲ ့ အရာေတြ ဘဝမွာ ရိွတယ္။


ေတြးလြန္းေသာ အနားသတ္မ်ဥ္း

လိႈင္ကေတာ့ စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္ၿပီး ေခ်ာေမာလွပသူေလးပါ။ စာသင္ဂိုက္ဆရာမမို ့လို ့ စိတ္ရွည္သည္းခံတယ္။ လိႈင့္ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္သူ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေပမဲ့ အသည္းလည္း ကြဲဖူးတာလည္းမဟုတ္၊ စိတ္ဝင္စားသလိုလို ရိွခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးေတြရိွခဲ့ေပမဲ့ ရည္းစားရယ္လို ့ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ တေယာက္မွ မရိွခဲ့။ ေဖေဖ့လုပ္ငန္းေတြကို တာဝန္ခြဲယူရသလို က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတဲ့ ေမေမ့ရဲ ့ အိမ္မႈကိစၥေတြလည္း ဝင္ပါရတယ္။ ညီမငယ္ၾကိ ုင္ရဲ ့ အခ်စ္ေရးၿပသနာေတြလည္း ကူေၿဖရွင္းရေသးတယ္။ အရြယ္ေတာ္တဆိတ္ဟိုင္းလို ့ ေရြးခ်ယ္ရမဲ့သူက နည္းလာ၊ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာလို ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းလို  ရင္လည္း တဒိတ္ဒိတ္မခုန္ေတာ့။ ခုခ်ိန္မွာ ခ်စ္ခြင့္ပန္လာရင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ပဲ ေရြးေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ရည္းစားလက္မဲ့ဆိုလို ့ ရတီနဲ ့ လိႈင္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ မီးငယ္ကေတာ့ ေတြ ့တိုင္း နင္တို ့ႏွစ္ေကာင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ အသက္က ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး ရည္းစားၿမန္ၿမန္ရွာလို ့ အခႊ်န္နဲ ့မရင္ ႏွစ္ေယာက္သား တေလသံတည္း ထြက္တယ္။ အံမယ္ ငါတေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေနာ္ ရတီလည္း က်န္ေသးတယ္လို ့ လိႈင္ကဆိုရင္ ရတီကလည္း အားက်မခံ ငါတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးေနာ္ လိႈင္လည္း က်န္ေသးတယ္လို ့ ဆိုတယ္။

အိမ္ေထာင္ၿပ ုၿပီး အဆင္မေၿပတာေတြ ၿမင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ၿပ ုရမွာလည္း ေၾကာက္မိတယ္။ ဒီအတိုင္းေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလာရာက အပူေတြ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေထာင္ၿပ ုတယ္ဆိုတာကလည္း မိသားစုအသိုင္းအဝုိင္းႏွစ္ခုေပါင္းစည္းတာဆိုေတာ့ အဖုအထစ္၊ အဆင္မေၿပတာေလးေတြ ရိွတာပဲေလ။ ေယာင္ေနာက္ဆံထံုပါလို ့မၿဖစ္ဘူးေလ။ အိမ္မွာက လိႈင္က အခရာ မရိွမၿဖစ္။ ဆံထံုးေနာက္ ေယာင္ပါဦးမွ။ လက္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းရိွဦးမွ။ လူမွာအမ်ိဳး ၾကက္မွာအရိုးဆိုသလို မိဘအသိုင္းအဝိုင္း၊ အဆင့္အတန္းကိုလည္း ၾကည့္ရဦးမယ္။ စိတ္ေနစိတ္ထားၿပည့္ဝဖို ့လည္း လိုေသးတယ္။  အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ စဥ္းစားလြန္းသြားတယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ စဥ္းစားတာေတြ နည္းနည္းေလွ်ာ့မွပါပဲ။



မတူညီေသာ စိတ္ဓာတ္အေတြးအေခၚ၊ အမူအက်င့္၊ ခံယူခ်က္၊  မိသားစု၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွ မတူညီေသာ အနားသတ္မ်ဥ္းေၿခာက္ခုကို သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာအရာၿဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္ေသာအခါ ဆ႒ဂံေလး ၿဖစ္လာေလသည္။ မ်ားေၿမာင္လွေသာ ကိစၥမ်ားၿဖင့္ ထိုအနားသတ္မ်ဥ္းေလးမ်ား အြန္လိုင္းမွာ မေတြ ့ၿဖစ္၊ ဖုန္းမဆက္၊ တၿမိ ု ့တည္းေနလို ့ မေတြ ့ၿဖစ္ၾကေပမဲ့ သူတို ့၏ ႏွလံုးသားတေထာင့္တေနရာတြင္ ထိုဆ႒ဂံေလးရိွေနခဲ့ေလသည္။

စန္းထြန္း
ၾသဂုတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၂။