ေဘာ့စတြန္သြား ေတာလား - ၄

ဇူလိႈင္ ၃ ၊ ၂၀၁၂။ အဂၤါေန ့။

မေန ့က  ဟားဗတ္နဲ ့ အမ္အိုင္တီတခြင္ အလည္ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေတြ ဒီေန ့ေတာ့ ေရေရလည္လည္ ခံေနရပါၿပီ။ Duck Tour စီးခ်င္တာလို ့ ထပ္ေတာင္းဆိုေတာ့ ေဘာ့စတြန္ၿမိ ု ့ေတာ္ၾကီးဆီကို ၁ နာရီခြဲေလာက္ သြားရမွာ၊ ကိုယ္လက္ေတြ ေညာင္းညာေနလို ့ နီးနီးနားနား ပင္လယ္ကိုပဲ သြားရေအာင္ေနာ္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ရုပ္ကေလး၊ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ ့ ဆူနမ္က ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကုိယ္က သြားခ်င္ေပမဲ့ သူက လိုက္ပို ့ေပးမွ ေရာက္မွာကိုး။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဟိုသြားဒီသြားခ်င္တဲ့ စိတ္သာရိွသာ ဖလက္ၿပေနၿပီ။

ပင္လယ္ဆီေတာင္ မေရာက္လိုက္ပါဘူး။ ႏွစ္ေကာင္သား တညီတညႊတ္တည္း ေရကန္ေဘးထိုင္ ပန္လန္လက္ၿပီး ပင္လယ္ၾကီးကို ေငးၾကေတာ့တာဗ်ား။ ဆူနမ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ ့Gurung မ်ိဳးႏြယ္ကို မၾကိ ုက္တဲ့အေၾကာင္း ဓာတ္ၿပားဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ သူတို ့မိသားစု အိႏိၵယမွာ ေနတုန္းက သူ ့မိဘေတြက ေခတ္မွီပြင့္လင္းပါတယ္။ နီေပါလည္း ၿပန္ေရာက္ေရာ သူတို ့ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ၿပန္ၿဖစ္သြားေရာ။

နီေပါ၊ အိႏိၵယမွာက ဇာတ္ခြဲၿခားမႈ ၿပင္းထန္ပါတယ္။ မ်ိဳးႏြယ္စု မတူတဲ့သူေတြနဲ ့ ယူတယ္လို ့ၾကားတိုင္း မ်ိဳးႏြယ္စုတူတာကို ယူဖို ့ ဆူနမ့္ဘာဘာ(အေဖ)က  ဓာတ္ၿပားဖြင့္ေလတိုင္း  သူ ့ကို မယံုဘူးဆိုၿပီး ဆူနမ္က ေဒါသပုန္ထ။ ဆူနမ့္ဘာဘာက ဆူနမ့္ကို ယံုၾကည္ေပမဲ့ တခုခုၿဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတာပါ။ ေဖ၊ ေမ၊ မၾကီးကလည္း တေကာင္ၾကြက္ၿဖစ္ေနတဲ့ စန္းထြန္းကို စိတ္အၿမဲပူေနၾကတာ။ စကၤာပူေလာက္ လံုၿခံ ုမႈမရိွတဲ့ စတိတ္မွာ သူငယ္ခ်င္း၊ မိဘေဆြမ်ိဳး၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမရိွတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ တေယာက္တည္း ရပ္တည္ရတဲ့ ဘဝက ခက္ခဲပင္ပန္းတယ္။



ေရကန္စိမ္းလဲ့လဲ့မွာ  ကူးခတ္ေနတဲ့ စင္ေရာ္ငွက္ကေလးေတြရယ္၊ အဆံုးမရိွတဲ့ ပင္လယ္ၿပာၿပာၾကီးရယ္၊ ပင္လယ္နဲ ့ ေရကန္ကို ၿခားနားေပးထားတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ေလးရယ္၊ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္။ လံုၿခံ ုစိတ္ခ်မႈမရိွတဲ့ ေန ့ရက္ေတြ၊ ေမာပန္းလြန္းတဲ့ ေန ့ရက္ေတြ၊ အထီးက်န္တဲ့ ေန ့ရက္ေတြ၊ ဓားမတံုးေစဖို ့ ေသြးေနရတဲ့ ေန ့ရက္ေတြကို ခဏေမ့ထားလို ့။

ဂဂၤါက ေမြးေန ့ကိတ္မုန္ ့မွာထားၿပီးၿပီလို ့ ရာမားေၿပာလို ့ ႏွပ္ေနၾကတာ ဂဂၤါကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ မမွာပါဘူးတဲ့။ ေမြးေန ့ကိတ္ မလွီးခ်င္တဲ့ ရာမားအၾကံေတြကို ရာမားထက္ လည္တဲ့ ဆူနမ္ မိသြားၿပီ။ ေမြးေန ့ကိတ္ ဝင္ယူ၊ ေမြးေန ့ကိတ္ကို အလွဆင္ဖို ့ ေဘာလံုးေတြ၊ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ဝယ္။ အုပ္စုထဲမွာ အေသးဆံုး ရာမားေတာင္ ေဘာလံုး၃လံုး ရေအာင္ မႈတ္ႏိုင္တယ္။ အၿဖစ္မရိွတဲ့ စန္းထြန္းကေတာ့ တလံုးမွ မမႈတ္ႏိႈင္။ ၾကိ ုးစားပန္းစား မႈတ္ေပမဲ့ လက္သီးဆုပ္သာသာ ေဘာလံုးကို ၾကည့္ၿပီး သူတို ့ မႈတ္ၿပီးသား ေဘာလံုးေတြကို နံရံမွာ ခ်ိတ္ခိုင္းတဲ့ တာဝန္ၾကီး ေပးလိုက္တယ္။


ညေနေစာင္းမွာ Independence Day Parade ကို သြားေမာ့ၾကတယ္။ အိမ္ေရွ ့ခံုခ်ၿပီး လူအကုန္ထြက္ကာ အားေပးၾကတာပါ။ ရဲကားသံုးစီးေလာက္က တဝီဝီ၊ မီးသတ္ကားေတြ တပြမ္ပြမ္ ဥၾသဆြဲၿပီး ေရွ ့ဆံုးက ခ်ီတက္ပါတယ္။ ေနာက္မွာ သစ္ေတာဌာနက ကား၊ စစ္တြင္းေခတ္က ကား၊ ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတြ ခ်ီတက္တာကို လက္ခုပ္သံတေၿဖာင္းေၿဖာင္းနဲ ့ ၾကိ ုဆိုၾကပါတယ္။ ကားေတြေပၚကလည္း သၾကားလံုးေတြ၊ ဆြဲၾကိ ုးေတြ၊ တီရွပ္ေတြ၊ ကူပြန္ေတြ ၾကဲပါတယ္။ တို ့မ်ား အလႈပြဲေတြမွာ သၾကားလံုးေတြ၊ ပိုက္ဆံေတြ ၾကဲသလိုေပါ့။












 


ဒီေလာက္လွတဲ့ ေမြးေန ့ကိတ္ကိုေတာ့ တၿခားဘယ္မွာမွ ၿမင္ဖူးမယ္ မထင္။ မိုက္တီး.. အဲ ဆူနမ့္ရဲ ့ ရိုက္ခ်က္။


လြတ္လပ္ေရးေန ့ည  ၉နာရီခြဲ မွာ ၿမိ ု ့ၾကီးေတြသာမက  ၿမိ ု ့ေသးေသးေလးပါမက်န္ တႏိုင္ငံလံုး မီးရႈးမီးပန္း ေဖာက္ပါတယ္။ မၾကီးက အဲဒါ ငါတို ့ေပးထားတဲ့အခြန္ေတြနဲ ့ မီးပန္းေဖာက္ေနတာလို ့ဆိုေပမဲ့လည္း အဲဒါကို သြားေမာ့ရတာပါပဲ။ ကားလမ္းေတြ ရွင္းသြားတဲ့ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ  ေဘာ့စတြန္ဆီ ရာမာ ေမြးေန ့ဝါးတီးဖို ့ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ႏွပ္ေနတဲ့ စန္းထြန္းကို မ်က္လံုးအတင္းဖြင့္ခိုင္းၿပီး  ေဘာ့စတြန္ညအလွကို ရႈစားခိုင္းတယ္။ နီယြန္မီးေရာင္ေတြနဲ ့ ေဘာ့စတြန္ၿမိ ု ့က ၿပိ  ုးပ်က္လွပေနတယ္။

North Station နားက Zakim ၾကိ ုးတံတားၾကီးက မီးစလိုက္ေတြနဲ ့ လွပလို ့။ ဟားဗတ္ကို သြားတုန္းက ရထားနဲ ့ ကားသြားႏိုင္တဲ့ Longfellow တံတားၾကီးကေတာ့ ခန္ ့ညားတယ္။

Zakim Bridge

Longfellow Bridge

ၿမိ ု ့လယ္ေကာင္မွာ စိတ္ညစ္ဖို ့ အေကာင္းဆံုးက ကားပါကင္ေနရာကို ရွာရတာရယ္၊ တလမ္းေမာင္းလမ္းေတြမို ့ ဂ်ီပီအက္စ္က ညာေကြ ့လို ့ ေအာ္ရင္ ေကြ ့ရမဲ့ေနရာ မေရာက္ခင္ ေကြ ့ထည့္လို က္လို ့ နာရီဝက္ဆိုရင္ မိနစ္၅၀ ေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေတြ ့တဲ့ တေနရာေလးကို ဆူနမ္ ပါကင္ထိုးတာ အဆင္မေၿပလို ့ အင္ဒိုနီးရွားမေလး ေနတီက ႏွစ္ၾကိမ္ ဝင္ထိုးရတယ္။ ေနာက္က ကားေတြက ဟြန္းမတီးတာဘဲ အံ့ၾသစရာ။ စတိတ္မွာက ဟြန္းသိပ္ၾကိ ုက္ၾကသကိုး။

ေက်ာင္းမွာတုန္းက မိုင္းဖန္နဲ ့ ကားေမာင္းေလ့က်င့္ရင္း ေလေပးေၿဖာင့္ၾကတာ မီးပြိဳင့္မွာ မီးစိမ္းတာ မၿမင္လိုက္လို ့ ဟြန္းတီးခံရတာ တေန ့တည္း ေလးၾကိမ္။ ၃ လမ္းေမာင္းဆိုရင္ ညာဖက္အက်ဆံုးက အေႏွးလိမ္း၊ ဘယ္ဖက္အက်ဆံုးက အၿမန္လိမ္း။ တနာရီ ၆၅ မိုင္ ဆိုရင္ အလယ္လိမ္းက ၇၀၊ အၿမန္လိမ္းက ၇၅၊ ၈၀။ အၿမန္လိမ္းမွာေနၿပီး ေႏွးေႏွးေမာင္းလို ့ကေတာ့ လာထား ဟြန္း။ ပြတ္ကာသီကာေလး ၿဖတ္ကာ ေရွ ့မွာ ခပ္တည္တည္ ဝင္ယူလိုက္ရင္ လာထား ဟြန္း။ မိန္းလမ္းမက ကားေတြကို အၾကာၾကီး ေစာင့္ရင္ လာထား ဟြန္း။ ဒီေန ့ေတာ့ ဟြန္းေဒးပဲလို ့ ေၿပာလိုက္မိတာ ဟြားနဲ ့ မိုင္းဖန္ ဗီယက္နမ္ႏွစ္ေကာင္ မၿပံ ုးဘဲ ဝါးလံုးကြဲ ရယ္လိုက္ၾကတာ။ ဟြန္း ဆိုတာ ဗီယက္နမ္လို ကစ္စ္ အနမ္းလို ့ အဓိပၸာယ္ရပါသတဲ့။ ဒီေန ့ေတာ့ ဟြန္းေဒးဆိုေတာ့ ေအး.. ကစ္စ္ေဒးေပါ့ဟာတဲ့။


စားေသာက္ၿပီး ၿပန္ေတာ့ မနက္၂နာရီ တီးေနၿပီ။ စန္းထြန္းနဲ ့ ရာမားကေတာ့ ကားေပၚမွာ စက္ေတာ္ေခၚေနၿပီ။ မနက္ငါးနာရီမွာ ဆူနမ့္ကို ႏိုး၊ အိမ္တံခါးဖြင့္ေတာ့ တကၠစီက ေရာက္နင့္ေနၿပီ။ အေမရိကန္ေတြက အခ်ိန္တိက်တယ္။ အခ်ိန္ေနာက္က်မွ ေရာက္တာဟာ ခ်ိန္းဆိုထားသူကို မေလးစားရာ ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ ရာမားနဲ ့ ေနတီ့ကိုေတာင္ မႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရ။

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ စက္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်က္ကင္း ဝင္ရတယ္။ ေဘာ့စတြန္ကေန ခ်ီကာဂိုကို မနက္ ၇ ၁၅ မွာ ထြက္ပါတယ္။ ခ်ီကာဂိုေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီ ခြဲေနၿပီ။ ေလယာဥ္က ၁၀ ၁၅ ထြက္မွာ။ အသည္းအသန္ အူယားဖားရား ေၿပးကာ ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္ေပၚက ဂိတ္ စီ ၂၅ ကို သြားေမးေတာ့ စီ ၂၈ ပါတဲ့။ မမအိုင္အိုရာေၿပာတာ မွန္ပါတယ္ ခင္ည။ ဘုတ္ဒင္းပတ္စ္နဲ ့ မစစ္နဲ ့။ Screen ေပၚကဟာနဲ ့စစ္တဲ့။

၁၀ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့တယ္။ ဂိတ္မွာလည္း လူးဝစ္ဗီဆိုတာသာ ေပၚေနၿပီး တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္။ ေလယာဥ္မ်ား ေနာက္က်ေနတာလား။ ဘုတ္အၾကီးၾကီးမွာ သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ၁၀ ၁၅ Confirmed။ တၿခားဂိတ္ေတြမွာ သြားၾကည့္ေတာ့လည္း လူးဝစ္ဗီဆိုလို ့ ဒီဘုတ္တခုတည္း။ ဘီလိုလုပ္ရမွာပါလိမ့္။


ကေယာက္ကယက္ၿဖစ္ေနတဲ့စိတ္ေတြ ၿငိမ္ေအာင္ မ်က္မွန္ေလးထုတ္ကာ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ ့ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ စာအုပ္ထုတ္ဖတ္။ ဘုတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ လား..လား ..။ Central Time Zone မွာ ရိွတဲ့ ခ်ီကာဂိုက Eastern Time Zone မွာ ရိွတဲ့ ေဘာ့စတြန္ထက္ ၁ နာရီ ေနာက္က်တာကို သတိမထားမိတဲ့ စန္းထြန္းတေယာက္ ေနာက္က်ေနၿပီဆိုၿပီး ပ်ာယာခတ္ေနတာ။ ဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉ ၁၅။ ဖုန္းက ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ကိုလိုက္ၿပီး အခ်ိန္ေၿပာင္းေပးတာကို မသိတဲ့ စန္းထြန္း။ ဘုတ္ေပၚက အခ်ိန္ကို မ်က္မွန္မတပ္လို ့ မၿမင္တဲ့ စန္းထြန္း။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္ေအးလက္ေအး စာဖတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။

၉ ၅၀ မွာ ဂိတ္ဖြင့္ပါၿပီ။ ခ်ီကာဂိုကေန ၁ နာရီစီးၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက

Happy 4th. Welcome to Louisville

လို ့ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္။

ေလဆိပ္ကထြက္လို ့ ကားပါကင္ဝင္းၾကီးကို ေတြ ့ေပမဲ့ ဘယ္လိုသြားရမွန္း မသိ။ ဂိတ္ကို သြားေမးေတာ့ ကားပါကင္ကို သြားခ်င္ရင္ အၿပာေရာင္ ပါကင္းေလာ့ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေစာင့္ေန။ ပါကင္းဝင္းက Shuttle က လာေခၚလိမ့္မယ္တဲ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး ကားေလးေရာက္လာေတာ့ ကားကို ဘာေနရာမွာ ပါကင္းထားလဲ။ ဂ်ီ ။ ဘာကားအမ်ိဳးအစား ဘာအေရာင္လဲ။ ေဗာက္ဝါဂြန္ ခဲေရာင္။ ကားနားမွာ ရပ္ေပးပါတယ္။ စကၠဴဘူးခြံမွာ ပိုက္ဆံေတြေတြ ့ေတာ့ ဒါတစ္ပ္ေပးထားတာေနမွာ။ ေပးဖို ့ရွာေတာ့ အႏုတ္ေသးမရိွေတာ့ ေဆာရီးလိုက္ရတယ္။ အထြက္ကို အေသအခ်ာ ညႊန္လိုက္ေသးတယ္။

လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္တုန္းက အေမရိကန္ေတြရဲ ့ အိမ္မက္ကား..

အိမ္ရွင္က ေၿပာတယ္ အသားေတြ မည္းသြားတယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္းဝန္ထမ္းၿဖစ္တဲ့ ဆူနမ္က ခြင့္၄ရက္ယူၿပီး တနဂၤေႏြမွ ၿပန္လာမွာပါ။ စန္းထြန္းမရိွတဲ့ စေနေန ့မွ သေဘၤာသြားစီးၾကမယ္တဲ့။ ကြန္ထရက္သမားေလး စန္းထြန္းခမ်ာ ခြင့္၂ရက္သာ ယူႏိုင္ရွာေလသည္။ Delayမ သြားရာ Delay တတ္တဲ့ Delayမေလး ဆူနမ္တေကာင္ အၿပန္ခရီးစဥ္ Delay မၿဖစ္ေစဖို ့ ဆုေတာင္းရေလသည္။ 

ရံုးတက္ၿပီး တစ္ရက္အၾကာ ကားေရွ ့မွန္မွာ စာတေစာင္ လာတင္ထားေလသည္။ ရည္းစားစာေတာ့ မဟုတ္။ သင့္ကား၏ ညာဖက္ေထာင့္တြင္ ရိွေသာ ကြ်ႏု္ပ္ကားအေရာင္ႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္ကားတြင္ ရိွေသာ သင့္ကားအေရာင္၊ သင့္ကား၏ အရာအတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္ကားတြင္ ရိွသည္။ အဆိုပါ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သင္သည္ ကြ်ႏု္ပ္ကားကို ဝင္ေဆာင့္သြားသည္။ ဆက္သြယ္ရန္ဖုန္း .... ။ ဂ်ရတ္ကို ေမးေတာ့ ကန္တက္ကို ေတြ ့ဖို ့လိုက္ပို ့ေပးတယ္။ စန္းထြန္း၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၂ ေနရာေၿမာက္က ကန္တက္ရဲ ့ အလုပ္ေနရာ။ ေတြ ့တိုင္း ရယ္ၿပႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ ရံုးနီးနားခ်င္း အေမရိကန္မေလး။

အဲဒီကား ဘာကားလဲလို ့ မွန္ေအာင္ ေၿဖႏိုင္သူကို တဆင့္တိတိ ဆုခ်ပါ့မယ္ ခင္ညာ..

ကားတိုက္ၿပီး ဘာမွအသိမေပးဘဲ ထြက္သြားတာ ၿပစ္မႈေၿမာက္တယ္။ တိုက္မိလို ့ လူမရိွရင္ ဆက္သြယ္ရမဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေရးၿပီး စာကပ္ထားခဲ့လို ့ ပီတာက ေၿပာတယ္။ အိမ္ရွင္က ၃၀၀ ေလာက္ဆိုရင္ အာမခံ မသံုးနဲ ့။ ကိုယ့္ဘာသာ ေပးလိုက္။ အာမခံသံုးရင္ လစဥ္အာမခံေၾကးေတြ တက္လိမ့္မယ္။ ဆူနမ္ ့အာမခံက ၆ လကို ၃၅၀။ ငါ အာမခံရွာတာ ၆၀၀ ကေန ၉၀၀ ပဲေတြ ့တယ္။ ၃၅၀ ဆိုတာ မေတြ ့ဘူး ဆိုေတာ့ မိုင္းဖန္နဲ ့ ဆူနမ္ ႏွစ္ေကာင္  Team Viewer သံုးၿပီး စန္းထြန္း ကြန္ၿပ ူတာကေန ဝင္ေႏွာက္ရွာေဖြၿပီး စန္းထြန္းေၿပာတာ အမွန္မွန္း သိသြားၾကတယ္။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ရဲ ့ အၾကီးဆံုးၿမိ ု ့ လူးဝစ္ဗီက ေစ်းကိုၾကီးတာပါ။

ခန္ ့မွန္းတြက္ခ်က္ေငြ ၆၀၀ ကေန ၁၃၀၀ ၾကားက်မယ္ဆိုေတာ့ စန္းထြန္းတေယာက္ ဂစ္သြားရွာသည္။ တိုယိုတာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေစ်းၾကီးတဲ့ကားကိုမွ သြားတိုက္မိေလၿခင္း။ အဲဒီကတည္းကစလို ့ ေနာင္မ်ား ကားလန္းလန္းေတြ ေတြ ့တိုင္း လိုခ်င္လိုက္တာလို ့ မေတြးဘဲ ေဝွာင္ေဝွာင္ေရွးရမယ့္ဟာေလးေတြလို ့ ေတြးတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ရံုးနဲ ့နီးႏိုင္သမွ် နီးေအာင္ ပါကင္းဖို ့ ၾကိ ုးစားေနခ်ိန္မွာ စန္းထြန္းတေယာက္ကေတာ့ၿဖင့္ ဟိုးအေဝး ...အေဝးဆံုးမွာ တစီးတည္း ထီးထီးၾကီး ပါကင္းႏိုင္ဖို ့ ၾကိ ုးစားေနပါေၾကာင္း။

ေဘာ့စတြန္ေတာလား ဤတြင္ ၿပီး၏။

စန္းထြန္း
ၾသဂုတ္  ၁၊ ၂၀၁၂။