မ်ိဳးရိုုးထဲမွ ဆိုုးေပၾကီးမ်ား...ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မ အၾကိ ုုက္တူတဲ့ ဆရာသုုေမာင္ စာအုုပ္အမည္ေလးပါ။ သူတိုု ့အမ်ိဳးေတြထဲက ဆိုုးၾကေပၾကသူေတြအေၾကာင္း ေရးဖြဲ ့ထားတာ ခ်စ္စရာေကာင္းေပမဲ့ အမ်ိဳးေတြကေတာ့ ငါတိုု ့မေကာင္းေၾကာင္း ေရးတဲ့အေကာင္ဆိုုၿပီး အၿမင္ကပ္ၾကသတဲ့။
ဆရာသုုေမာင္တိုု ့အဘြား၊ ဒါရိုုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ဆရာသာဓုုရဲ ့အေမက သိမ္ၾကီးေစ်းမွာ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုုးၿပီး ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္။ ေန ့တိုုင္း သတင္းစာကိုု အစကေနအဆံုုး စာမတတ္တဲ့အဘြားကိုု စာတတ္တဲ့အဘိုုးက ဖတ္ၿပရသတဲ့။ အဘိုုး ေက်ာ္ခ်ရင္ အဘြား ဘယ္လိုုလုုပ္ သိသလဲေမးေတာ့ ငါက သူ ့မ်က္လံုုး၊ အမူအယာေတြကိုု ေသခ်ာၾကည့္ေနတာ ဒင္း ေက်ာ္ခ်လိုု ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ တစ္ေန ့ေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုုးရ ဆုုေငြထုုတ္ထားတဲ့ လူဆိုုးၾကီးတစ္ေယာက္ ရုုပ္ဖ်က္ၿပီး သိမ္ၾကီးေစ်းကိုု ေရာက္လာတာ ပါးနပ္တဲ့၊ သတင္းစာ အၿမဲဖတ္တဲ့ အဘြားက ရိပ္မိသတဲ့။
သူ ့ေစ်းဗန္းထဲက ငရုုတ္သီးမႈန္ ့ေတြနဲ ့ လူဆိုုးမ်က္ႏွာဆီကိုု ပစ္ေပါက္ၿပီးေတာ့ ဖမ္းတာ ငရုုတ္သီး မ်က္စိထဲ ဝင္သြားလိုု ့ ပူစပ္ပူေလာင္ၿဖစ္ေနတဲ့ လူဆိုုးက အငိုုက္မိၿပီး အဖမ္းခံရသတဲ့။ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္က ဆုုေငြနဲ ့ ေသနတ္လား၊ ဓားလား တခုုခုုပဲ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္အၿဖစ္ ခ်ီးၿမွင့္တယ္။ အဘြားက စိတ္ဆိုုးတိုုင္း အဲဒီ ဓား (သိုု ့မဟုုတ္) ေသနတ္ တဝင့္ဝင့္ ရမ္းလြန္းလိုု ့ ေယာက်ာ္းၿဖစ္သူေရာ၊ သားသမီးေတြကပါ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္ကိုု ၿပန္သိမ္းဖိုု ့ ေတာင္းပန္ၾကသတဲ့။
![]()
အလုုပ္ကေန ၿပန္လာရင္ အိမ္ကိုု တန္းၿပန္မလာဘဲ အိမ္ေဘးကေနၿဖတ္ၿပီး စေမာေလးဆီသြားတဲ့ အဘိုုး စီးလာမဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု အဘြားက လမ္းထိပ္ကေန ေစာင့္ဖမ္းသတဲ့။ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ အဘိုုးပါမွန္း ဘယ္လိုုလုုပ္သိသလဲဆိုုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ အေကာင္ေတြက ငါ့ကိုုၿမင္ရင္ မူမမွန္လိုု ့ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ မင္းတိုု ့အဘိုုးပါမွန္း သိတာေပါ့။ အဘြားက ရပ္လိုု ့ဆိုုလိုုက္တာနဲ ့ ဘတ္စ္ကားေတြက ရပ္ေပးရၿပီး ကားေပၚတက္ရွာတာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုုင္နာမည္ေတာင္ အဘြားအမည္တြင္သြားပါသတဲ့။
ဖဲရႈံးရင္ ဖဲခ်ပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ၿပီး အမယ္ေလး... ေသပါေတာ့မယ္...ခုု ခ်က္ခ်င္း ငါ့ကုုိ ေဆးရံုုပိုု ့...ေသပါေတာ့မယ္လိုု ့ ေအာ္ဟစ္သတဲ့။ သူ ့အေမအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ဆရာသာဓုုက အတန္ခပ္ၾကီးၾကီး အသစ္က်ပ္ခႊ်တ္ ပိုုက္ဆံေတြကိုု ယပ္ေတာင္လိုုလုုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာနားကပ္ ယပ္ခပ္ေပးလိုုက္ရင္ တက္မတက္ ခ်က္မတက္ ၿဖစ္ေနတာေတြ ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္။ နတ္ဝင္သည္ေတြ နတ္ထြက္သြားသလိုုမ်ိဳး။ သူတိုု ့အမ်ိဳးေတြထဲက ဆိုုးၾကေပၾကသူေတြအေၾကာင္း ခ်စ္စႏိုုးနဲ ့ ေရးထားတာမ်ား တကယ္ဖတ္လိုု ့ေကာင္းတဲ့ စာအုုပ္ေလး။
ကႊ်န္မတိုု ့က မိဘေတြရဲ ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေၿမမဟုုတ္တဲ့ အရပ္ေဒသမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး၊ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းလိုု ့ ဆိုုၾကသလိုု အမ်ိဳးေတြထက္ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ပိုုတြယ္တာတယ္လိုု ့ ဆိုုရမလားဘဲ။ ဒီေတာ့ မ်ိဳးရိုုးထဲက ဆိုုးေပၾကီးေတြအေၾကာင္း သိပ္မသိဘူး။ အဲ ကႊ်န္မတိုု ့မိသားစုုထဲက ဆိုုးေပေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အဲဒီသိုုးမည္းေလးက ကႊ်န္မတိုု ့မိသားစုု သိုုးၿဖ ူေတြထဲမွာမိုု ့ သူ ့အမည္းေရာင္က ေပၚလြင္ထင္ရွားေနတာနဲ ့ တူပါရဲ ့။ တၿခားသိုုးမည္းေတြနဲ ့ ယွဥ္လိုုက္ရင္ သူ ့အမည္းက အေရာင္ေဖ်ာ့ေနၿပန္ေရာ။
![]()
ငယ္ငယ္တုုန္းက ကႊ်န္မတိုု ့အတန္းမွာ ႏွစ္တိုုင္း ပထမဆုုရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ဂုုပ္ဝဲဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စင္းစင္း၊ အသားၿဖ ူၿဖ ူ၊ ဘယ္သန္၊ ဂ်ပန္မေလးနဲ ့တူၿပီး ဂါဝန္လွလွေလးေတြ ဝတ္တတ္တယ္။ သူ ့အေမကလည္း အရမ္းဂရုုစိုုက္တယ္။ အေမေရ အဲဒီေကာင္မေလးက သတင္းစာဖတ္တတ္ေနၿပီ အေမ့သမီးက ဘာမွမဖတ္တတ္ေသးဘူး စာက်က္ခိုုင္းဦးလိုု ့ မၾကီးက အေမ့ကိုု တိုုင္ေလ့ရိွတယ္။ ကႊ်န္မ ေလးတန္းေရာက္ေတာ့ ၇ ေယာက္တည္း ရိွတဲ့အတန္းမွာ ပထမဆုု ရတယ္။ ဆုုဆိုုတာကိုု သိသြားလိုု ့နဲ ့ တူပါရဲ ့ အဲဒီေနာက္ပိုုင္း ဆုုေတြ အၿမဲရတယ္။
မၾကီက ႏွစ္တိုုင္း ဆုုရတယ္။ ၈ တန္းအစိုုးရစစ္ တၿမိ ုု ့နယ္လံုုးမွာ အဆင့္ ၂၀ ဝင္လိုု ့ ငပုုေတာၿမိ ုု ့မွာ ဆုုသြားယူရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့အိမ္မွာ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြရဲ ့ ဆုုရလတ္မွတ္ေတြကိုု မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး ခ်ိတ္ထားတယ္။ အဲဒါေတြ နာဂစ္နဲ ့ပါသြားရွာၿပီ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မအတြက္ အေဖ၊ အေမက ဆုုအၿမဲ တက္ယူရေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဆုုတခုုမွ မရဖူးဘူး။ စာေမးပြဲရႈံးရင္ အိမ္ကိုု ရီပိုု ့ကတ္မၿပ ၿငိမ္ကုုပ္ေနတတ္ၿပီး အမွတ္မ်ားရင္ေတာ့ၿဖင့္ အေဖ့ေရ... အေမ့ေရ ...သား...ဘယ္ေလာက္ရတယ္လိုု ့ၿဖင့္ တလမ္းလံုုးၾကားေအာင္ လမ္းထိပ္ကေန ေအာ္ဟစ္လာတတ္တယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မင္း အစ္မေတြ ေၿခရာ တစ္စက္ေလးမွကိုု မမွီပါလားကြလိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။
မၾကီးနဲ ့ ကႊ်န္မၾကားမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ေပမဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ အာဇိနာဆိုုလား ဘာဆိုုလားေပါက္လိုု ့ ေသသြားတယ္တဲ့။ ေခတ္မွီေဆးဝါးမရိွ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ မရိွတဲ့ ေတာနယ္ေဒသမိုု ့ မေသသင့္ဘဲ ေသရတာလိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလည္းၿဖစ္၊ အငယ္ဆံုုးလည္းၿဖစ္၊ သူ ့ေမြးၿပီးမွ စီးပြားတက္ဆိုုၿပီး အလိုုလိုုက္ခံရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာ ဝါဝင္ၿပီဆိုရင္ ဦးရွင္ၾကီး ပင့္ၾကတယ္။ ဦးရွင္ၾကီးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးစိုုက္၊ ဖေယာင္းတိုုင္ထြန္း၊ ေကာက္ညွင္း၊ ထန္းညက္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ကႊမ္းရြက္ ကပ္ၿပီး ေရငန္တေၾကာ အပိုုင္စိုုးပါတဲ့......ဦးရွင္ၾကီးခင္ဗ်ား...။ ဝတ္ၿဖ ူစင္ၾကယ္ဝတ္ၿပီး အသံဝါၾကီးနဲ ့ (အသံဝါ၊ အသံနက္ အသံကိုု အေရာင္ဆိုုးတာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးပဲ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ ့) ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဦးေအာင္ၿမတ္အသံၾကားရင္ ေမာင္ေမာင္တိုု ့ ေၿပးေတာ့တာပဲ။ ဦးရွင္ၾကီး ဆြမ္းပင့္က စြန္ ့မဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ထန္းလ်က္ကိုု ေမွ်ာ္တာ။
![]()
ေမာင္ေမာင့္အတြက္ နာမည္ေရြးေတာ့ ေဗဒင္တြက္တဲ့ ဦးေအာင္ၿမတ္က သူ ့ေၾကာင့္ စီးပြားတက္သလိုု သူ ့ေၾကာင့္ပဲ ကုုန္မယ္လိုု ့ ေဟာလိုုက္သတဲ့။ အေမ ေရြးခိုုင္းလိုု ့ ဘာဘူကုုလားဆီကေန သူေရြးေပးတဲ့ ေအာင္ဘာေလ ထီလက္မွတ္က သိန္းဆုုကိုု တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္လံုုးနဲ ့ လြဲသြားသတဲ့။ အစပ္မစားႏိုုင္တဲ့ သူ ့အတြက္ ၾကက္ဥ အၿမဲေၾကာ္ေပးရတယ္။ လက္က်ိဳးလိုု ့ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးတာ လက္ကေကာက္ေနလိုု ့ ၿပန္ခ်ိဳးရတယ္။ ဟိုုင္းၾကီးတကႊ်န္းလံုုးမွာ လက္သံုုးခါက်ိဳးတာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္တယ္ရဲ ့။ သူ ့ေခတ္သူ ့အခါက သူ အကဲဆံုုး၊ ေမ်ာက္မူးလဲေလး၊ တခ်က္ေလးမွကိုု ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတာ။ မၾကီးက သူ ့ဘာသာ ေအးေအးေနတတ္သူ၊ ကႊ်န္မက မဟုုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ၾကဲ။ ေမာင္ေမာင္က အိမ္မွာဆိုုရင္ ဘယ္လိုုတီးလိုုက္မယ္ေလး ဘာေလးနဲ ့ လက္သီးက တၿပင္ၿပင္။ သူမ်ား ေဆာ္ထည့္လိုုက္လိုု ့ ညိွမည္းစြဲတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ ၿပန္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။
ကႊ်န္မတိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ေတာနယ္ဆိုုေတာ့ ကင္မရာမရိွ။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရမွန္းလည္း မသိ။ အိမ္ေတြလည္းေၿပာင္းေတာ့ ဓာတ္ပံုုေတြလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ကႊ်န္မတို ့ညီအစ္မမွာ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုဆိုုလိုု ့ ၿပန္ၾကည့္စရာေတာင္ မရိွဘူး။ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဘယ္လိုုပံုုစံေလးလဲလိုု ့ ကႊ်န္မက ေမးရင္ ဝဝကစ္ကစ္ ၿဖ ူၿဖ ူေလးလိုု ့ အေမနဲ ့မၾကီးက ေၿဖတတ္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေမာ္တင္စြန္းဘုုရားပြဲမွာ သူ ့ထက္ၾကီးတဲ့ ဝါးေသနတ္ၾကီးလြယ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာေပးနဲ ့ ၿမင္းစီးရိုုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုုေလးရိွတယ္။ ဓာတ္ပံုုထဲမွာေတာင္ ေသနတ္ကိုု လက္ကမခ်ဘူး။ ေသနတ္ၿပီး ေသနတ္ ေသနတ္ဆိုုင္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ေသနတ္ အဲေလာက္ၾကိ ုုက္လိုု ့ ၾကီးလာရင္ စစ္ဗိုုလ္ၿဖစ္မလားမွတ္တယ္။ ၿပန္မေၿပာ နားမေထာင္ ေၿပာဆိုုဆံုုးမရတာ ခက္လြန္းလိုု ့ စစ္တပ္ထဲပိုု ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္ ဒင္းက စစ္တပ္ထဲ လံုုးဝမဝင္ဘူးတဲ့။ ကႊ်န္မတိုု ့ကလည္း စစ္တပ္ထဲ ပိုု ့မယ္လိုု ့သာဆိုုတာ ကႊ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္၊ နက္ၿပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းေတြကိုု တိုုင္းၿပည္၊ ၿပည္သူေတြရဲ ့ အသက္အိုုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကိုု ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူထက္ ကႊ်န္မတိုု ့ ေကႊ်းေမြးေပးကမ္း ေထာက္ပံ့ရသူေတြလိုု ့ ၿမင္ၾကတာကိုုး။
တီဗြီဂိမ္းေတြ ေပၚလာေတာ့ တီဗီြဂိမ္းေဆာ့တာမ်ား ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလည္း ေမးမေနနဲ ့ ဂိမ္းဆိုုင္မွာ။ ဂိိမ္းေဆာ့လြန္းလိုု ့ မ်က္စိေတြနီ၊ အတီးခံရေပမဲ့လည္း ေဆာ့ၿမဲေဆာ့ဆဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ပုုသိမ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေတာ့ အသိမိတ္ေဆြအိမ္မွာ ထမင္းလခေပးေနတယ္။ ေတာနယ္မွာ ဗိုုက္ကားေအာင္ စားေသာက္လာတဲ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ၿမိ ုု ့ေပၚေရာက္ေတာ့ စေကးနဲ ့ စားရတာ အစပိုုင္းက ဗိုုက္မဝဘူး။ ထမင္းမဝဘူး အေဖ့ေရလိုု ့ ေၿပာလိုုက္တာ အေဖနဲ ့အေမ တညလံုုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ပညာေရးေကာင္းေစခ်င္လိုု ့ ၿမိ ုု ့ေပၚပိုု ့မိတာ မွားၿပီလား။ စရိတ္ၾကီးတဲ့ ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းစရိတ္ကိုု လစဥ္မွန္မွန္ ပိုု ့ႏိုုင္ပါမလား။ လစဥ္ပိုု ့ေငြကိုု ပိုုေပးတတ္သလိုု တလတေခါက္ ၿမိ ုု ့တက္လာၿပီး ကႊ်န္မတိုု ့ေတြကိုု ထမင္းဆိုုင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေခၚေကႊ်းေလ့ရိွတယ္။
![]()
သူမ်ားအိမ္မွာေနဖူးမွ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း စည္းကမ္းတက်ၿဖစ္သြားတဲ ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြကိုုၾကည့္ၿပီး အေဖက ပုုသိမ္အိမ္ကိုု ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူ ့သားေတာ္ေမာင္ကိုုလည္း ထားခ်င္ေပမဲ့ ငယ္ေသးလိုု ့ လက္မခံေသးဘူးတဲ့။ ရန္ကုုန္မွာ တကၠသုုိလ္ တက္ခ်င္တဲ့ မၾကီးေၾကာင့္ ရန္ကုုန္ကိုု ေၿပာင္းဖိုု ့ ဖန္လာတယ္။ အေဖ လာေခၚတဲ့အခ်ိန္ ကႊ်န္မက ကိုးတန္းႏွစ္ဝက္ ၿဖစ္ေနလိုု ့ ကိုုးတန္းေၿဖၿပီးတဲ့ေန ့မွာပဲ အေဖက လာေခၚပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၆ တန္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္ေရာက္လာတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္မွာ တိုုက္ခန္းဝယ္လိုုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က သူမ်ားအိမ္မွာ မေနဖူးလိုုက္ဘူး။ ဒီေကာင္ သူမ်ားအိမ္မွာ မေနဖူးလိုု ့ အခ်ိဳးမေၿပတာလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီမေတြက ဆုုိၾကတယ္။
ရန္ကုုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့ ေပ်ာက္သြားလိုု ့ မၾကီးဆိုု ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားပဲ။ အရပ္ကူပါ၊ လူဝိုုင္းပါ၊ ရွာၾက၊ ေဖြၾကေတာ့ မိန္းနားက တကၠသိုုလ္ေဘာလံုုးကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုုးကန္ေနတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီလိုု ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ ့ထြင္းတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေတြ ့ခ်င္ရင္ သူ ့ကစားတတ္တဲ့ ၈ လမ္းက ဂိမ္းဆိုုင္မွာ သြားရွာရတယ္။ အေမ၊ အစ္မေတြ လာရွာရင္ သူက စိတ္ဆိုုးၿပန္ေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ လွည္းတန္းမွာ သြားထားလိုု ့မၿဖစ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ က်ဴရွင္သြားတယ္ဆိုုၿပီး က်ဴရွင္မေရာက္ဘဲ အိမ္နဲ ့က်ဴရွင္ၾကား ေပ်ာက္သြားရင္ ဒုုကၡ။ အိမ္နားက သူ ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သူနဲ ့သူ ့ငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဝိုုင္း စီစဥ္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာက ေရာက္ေနၿပီ ေမာင္ေမာင္က မေရာက္ေသးလိုု ့ ဖုုန္းဆက္ေခၚမွ အူယားဖားယား ေၿပးတယ္ ဟိုုဖက္လမ္းက က်ဴရွင္အိမ္ကုုိ။ စာမက်က္ဘူးလိုု ့ ဆရာမက ေၿပာရင္ စာက်က္ဖိုု ့ကိုု အေဖ၊ အေဖ၊ အစ္မေတြ တအိမ္လံုုးက ဝိုုင္းဆူ။ သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ဒီဖက္နားကဝင္ ဟိုုဖက္နားကထြက္။
အေဖက ငါ့သမီးႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတာ သိေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ မင္းက်မွ တအိမ္လံုုး အေကာင္းမေနရ ကႊ်တ္ကႊ်တ္ကိုုညံ။ သူ ့ကိုုယ္ကိုုသူ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး၊ ၃ လံုုး ထြက္မယ္ဆိုုလိုု ့ သူ ့ဂိုုက္က တအံ့တၾသၿဖစ္လိုု ့။ သူ ့လိုုမ်ိဳး စာမက်က္ဘဲ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး ထြက္မယ္လိုု ့ ေၿပာတဲ့လူ သူ ့တသက္မွာ မေတြ ့ဘူးေသးပါဘူးတဲ့။ သူ ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ တခုုခုုၿဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္တဲ့။ ဘဝင္ေလဟပ္ သူ ့ကိုုယ္သူ အထင္ၾကီးေနတာ။ ဂုုဏ္ထူးဘယ္ႏွစ္လံုုးမွန္းလဲ ေမးရင္ေတာင္ မသိေသးပါဘူး ေအာင္စာရင္းထြက္မွ အေၿဖသိရမယ္လိုု ့ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေၿဖရတာ သူ ့အလွည့္က်မွ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး အေသအခ်ာတဲ့။ ကႊ်န္မေတာင္ သခ်ာၤနဲ ့ သိပၺံ ႏွစ္လံုုးေတာ့ ေသခ်ာတယ္လိုု ့ ေၿပာခဲ့တာ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့မွ ၿမန္မာစာပါထြက္မွန္းသိတာ။ ၿမန္မာစာ ေၿဖႏိုုင္ေပမဲ့ မမွန္းရဲဘူးေလ ၿမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာဆိုုတာ ထြက္ဖိုု ့အရမ္းခက္တာ။
![]()
အဂၤလိပ္စာ ေၿဖတဲ့ေန ့က်မွ သူေတာ့ က်ေတာ့မယ္၊ ၿခစ္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုုလိုု ့ ေအာင္မေလး ၿခစ္ေတာ့ မၿခစ္ခ်ပါနဲ ့ေအာင္ခ်င္ေအာင္ မေအာင္ခ်င္ေန ၿပီးေအာင္ေၿဖပါလိုု ့ ေတာင္းပန္ရတယ္။ ေအာင္မယ္လိုု ့ ထင္တားတဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းက က်ၿပီး က်မယ္လိုု ့ ထင္ထားတဲ့သူက ေအာင္တယ္ ေမာ္ထေရးရွင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ ဂုုဏ္ထူးလား ေဝးစြ။ ဒဂံုုတကၠသိုုလ္မွာ ပထမဆံုုး စတက္တဲ့ေန ့က ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္လိုုက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကႊ်န္မေမာင္ေလးမိုု ့ ဂရုုတစိုုက္ ကူညီၾကတယ္။ ေက်ာင္းမသြားဘူးလားလိုု ့ ေမးလိုုက္ရင္ ဆရာမ မလာ၊ ရိုုးေကာထိုုးဖိုု ့ ေက်ာင္းသြားရသလိုုပဲ။ ေက်ာင္းကလည္း အေဝးၾကီး၊ တေနကုုန္ ဝထၳဳဖတ္ၿပီး ၿပန္လာတာ။ ေက်ာင္းကိုု ဘာလုုိ ့ အပင္းပန္ခံ သြားေနမွာလဲ အိမ္မွာႏွပ္ေနတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္တဲ့။
ဟုုတ္လည္း ဟုုတ္ပါတယ္။ ကံ့ေကာ္ေတာ၊ ေၿမနီလမ္း၊ ဦးခ်စ္၊ ဂ်ပ္ဆင္၊ အင္းလ်ားကန္၊ အင္းလ်ားေဆာင္ တကၠသိုုလ္ဝထၳဳေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝဆိုုတာ ဝထၳဳထဲကနဲ ့ အၿပင္မွာ လံုုးဝကြာတယ္။ ကားကိုု တနာရီ၊ တနာရီခြဲေလာက္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြအၿပည့္ လမ္းေတြကိုု ဒိုုင္နာကားက ဒံုုးပ်ံႏႈန္းနဲ ့ ဖိုုက္တင္ပေလးၾကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ ့ ဗိုုက္ၿဖည့္ဖိုု ့ ကန္တင္း အရင္ေၿပးရတယ္။ ၿမိ ုု ့စြန္ မိဘေတြ မၿမင္နိုုင္တဲ့ ေနရာဆိုုေတာ့ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မွ အရက္သမား၊ ဖဲသမား ၿဖစ္ၾကသူေတြ ဒုုနဲ ့ေဒး။ ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္ေတာင္ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ ပ်င္းေတာ့ သူ ့ကိုု အတင္းမတိုုက္တြန္းေတာ့ဘူး။
ေဒးတက္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုု ့ အေဝးသင္ေၿပာင္းမယ္ဆိုုေတာ ့ အေဖက သေဘာမတူဘူး ။ သူ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုုင္ခ်ိန္မွာ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘဝကိုု ရေစခ်င္လိုု ့တဲ့။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တဲ့သူကိုု နားခ်လိုု ့လည္း အလကား။ အေဝးသင္တက္ေတာ့ အဆိုုင္းမင့္ေတြကိုု တၿခားတစ္ယာက္ကိုု လုုပ္ခိုုင္းတယ္။ သြားတင္ရင္ေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္သြားတင္ရတယ္။ ၿမန္မာၿပည္ရဲ ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကလည္း တကယ္ေလပါတယ္။ စာေမးပြဲနီးရင္ ခိုုးခ်ဖိုု ့ စာအုုပ္ေလးေတြ ဝယ္ထားတယ္။ ေဒးတက္တဲ့သူေတြေတာင္ မတတ္တာ အေဝးသင္တက္တဲ့သူေတြ တကယ္ေရာ တတ္ရဲ ့လားမသိ။
![]()
ဒီလိုုနဲ ့ ေဒးကေန အေဝးသင္ေၿပာင္း၊ အေဝးသင္ေရာက္ေတာ့လည္း စာေမးပြဲ ဘယ္အခ်ိန္စစ္သြားမွန္းမသိလိုုက္နဲ ့ ပထမႏွစ္ကိုု သံုုးႏွစ္တက္တယ္။ ေက်ာင္းေပ်ာ္ၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းေဆြးၾကီးေတြလိုု ့ ေခၚရမလား။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုုၿဖစ္သလားမွတ္တယ္ မၾကီးသူငယ္ခ်င္းရဲ ့ေမာင္ေလး သူ ့အရြယ္ေကာင္ေလးလည္း အဲဒီလိုု။ တကၠသိုု္လ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဦးသိန္းဝင္းတိုုဖယ္လ္၊ ေၿမနီကုုန္းက ဆရာနယ္ဆင္တိုု ့ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကႊ်န္မက ငပ်င္း မၾကီး တက္ခိုုင္းလိုု ့ တက္ရတာ။ တိုုဖယ္ေၿဖဖိုု ့လည္းမဟုုတ္ အဂၤလိပ္စာ အဆက္မၿပတ္ ၿဖစ္ေစဖိုု ့ မၾကီးက တက္ခိုုင္းတာ။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု တက္ခိုုင္းရင္ လိုုက္ပိုု ့တဲ့ တစ္ရက္သာ တက္တယ္ ေနာက္ေန ့ မသြားေတာ့ဘူး။ ကႊ်န္မကေတာ့ တက္ခ်င္လိုု ့ မဟုုတ္ဘူး တစ္ေန ့ကိုု ဘယ္ေလာက္ေပးရတာဆိုုၿပီး ႏွေမ်ာလိုု ့သြားတက္တာ။
ကႊ်န္မမိဘေတြကလည္း သင္တန္းတက္ဖိုု ့၊ စာအုုပ္ဝယ္ဖိုု ့ဆိုု ဘယ္ေတာ့မွ မၿငင္းဘူး။ အိမ္အလုုပ္ေတြ ကူလုုပ္ေပးတဲ့ အစ္မမရိွေတာ့ မၾကီးက ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ကႊ်န္မက အသီးအရြက္လွီးေပး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ေမာင္ေမာင္က ထမင္းအိုုးတည္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ အမိႈက္ပစ္ တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ တလတေခါက္၊ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ စာေမးပြဲရိွရင္ အေဖတိုု ့က ရန္ကုုန္တက္လာတယ္။ အေမ လာမယ္ဆိုုရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမေတြ အိမ္ကုုိရွင္းလင္း၊ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္။ ႏွေၿမာတတ္တဲ့အေမကိုု ဒီေခတ္ေစ်းႏႈန္းေတြ အမွန္အတိုုင္း မေၿပာရဲဘူး။ ေမာင္ေမာင္က အေမ့သမီးေတြ အေမ့ကိုု ညာထားတာ။ အဲဒီဖိနပ္က ဘယ္ေလာက္တန္တာလိုု ့ တိုုင္တတ္တယ္။ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုု မၾကီးက လိုုရီရယ္၊ ရယ္ဗလြန္ သံုုးတယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ အၾကာၾကီးခံတယ္ တြက္လိုုက္ရင္ တလကိုု ဘယ္ေလာက္ပဲ က်တာ။ မၾကီးက အသားအေရ sensitive ၿဖစ္တယ္။ အေမ့က ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုုးၾကည့္ၿပီး သမီး ဒါ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ။ ၁၀၀၀ (တကယ္က ေၿခာက္ေထာင္ေက်ာ္) အဲဒါဆိုု ၾကံ ုုရင္ အေမ့အတြက္ တစ္ခုုဝယ္ခဲ့ေပးဆိုုလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဟိုုက္ခနဲ ၿဖစ္သြားဖူးတယ္။
အေမ့ကိုု ဝယ္ေပးရတာ ကိစၥမရိွပါဘူး ႏႈတ္ခမ္းနီေလးေကာင္းလိုု ့ သူ ့ေဘာ္ဒါေတြအတြက္ပါ ဝယ္ေပးပါဆိုုလာရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ အေမ့ကိုု ဘယ္လိုုညာရပါ့။ ေစ်းအမွန္ သြားေၿပာလိုု ့ကေတာ့ ဒီေလာက္ေစ်းၾကီးတာ ဘာလိုု ့သံုုးရတာတုုန္း။ ဒီဟာ သံုုးလိုု ့လည္း ညည္းတိုု ့ ပိုုလွလာမဟုုတ္ဘူး။ ဒီရုုပ္ကဒီရုုပ္လိုု ့ အပြမ္ခံရမယ္။ အလုုပ္လုုပ္၊ သင္တန္းေတြတက္၊ ေဒၚလာေပးေၿဖရတဲ့ စာေမးပြဲေတြမိုု ့ ရံႈးရင္ပလံုု၊ ပုုိက္ဆံမကုုန္ခ်င္၊ စာေမးပြဲ မက်ခ်င္လိုု ့ စာေမးပြဲနီးရင္ စိတ္ေတြဖိစီးလိုု ့ ရုုပ္ကခ်ဳံးခ်ဴံးက်တယ္။ ေက်ာင္းမသြား၊ သင္တန္းမတက္၊ အိမ္မွာ တေနကုုန္ အိပ္လိုုက္၊ စားလိုုက္၊ ေဘာလံုုးပြဲၾကည့္လိုုက္၊ ေလာင္းလိုုက္၊ လတ္လ်ားလတ္လ်ားေန မၾကိ ုုးစားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ကႊ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မက ၾကည့္မရဘူးရယ္။ အေဖ့သားကိုု အေဖၿပန္ေခၚထိန္းပါလိုု ့ သမီးေတြက တေလသံတည္း ထြက္တာနဲ ့ အေဖက သူ ့သားကိုု လာေခၚသြားတယ္။
![]()
ေတာကိုု ၿပန္ရလိုု ့ ဝမ္းနည္းဖိုု ့ ေနေနသာသာ ေတာက အစားအေသာက္ ေကာင္းတယ္၊ နားေအးပါးေအးတယ္ဆိုုၿပီး ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသးတယ္။ အစားအေသာက္ မွန္လာတာနဲ ့ ေဘာ္ဒီတက္လာသလိုု အရပ္လည္း ရွည္ထြက္လာတယ္။ ဗလေတာင့္ေအာင္လိုု ့ ဒိုုက္ထိုုးေသးတယ္။ ကိစၥရိွလိုု ့ ရန္ကုုန္တက္လာရင္ေတာင္ ရန္ကုုန္က ပူတယ္ဆိုုၿပီး ေတာကိုုၿပန္ဆင္းသြားေတာ့တာပဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြက ဒီေကာင္ဆိုုးတယ္လိုု ့ဆိုုရင္ အေၾကာင္းမသိသူေတြက မယံုုၾကဘူး။ စကားေၿပာဆိုုတာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တဖက္သားကိုု တေလးတစားနဲ ့ ဟုုတ္ကဲခင္ဗ်...ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ် လိုု ့ ေၿပာတတ္တာကိုုး။ အကယ္ေတာ့ ၿပန္မေၿပာ နားမေထာင္ ေပ်ာ့စိစိနဲ ့နံတဲ့ ေၾကာင္ေခ်း။ ကႊ်န္မတိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၾကရင္ ၿငီးညူၾကတာက ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ေတြအေၾကာင္း။ ဆိုုင္ကိုု မဦးစီးတဲ့ ၿဖိ ုုးေဝရဲ ့အကိုု၊ အရက္မူးလာရင္ ေသာင္းၾကမ္းတတ္တဲ့ ခိုုင္ေမ့ေမာင္၊ တေန ့တေန ့ အိမ္မွာ အိပ္လိုုက္၊ စားလိုုက္၊ ဂစ္တာေလး တေဂါင္ေဂါင္ေနတတ္တဲ့ ဝတ္ရည္ေမာင္။ မေလးရွား၊ ကိုုရီးယားသြားေပမဲ့ စရိတ္ေၾကရံုုနဲ ့ ၿပန္လာတဲ့ သင္းခိုုင္ေမာင္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက သင္းခိုုင္ေရ အၿဖစ္မရိွတဲ့နင့္မာင္ကိုု လႊတ္မဲ့အစား နင္ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္တာကမွ သူ ့ထက္ သာဦးမယ္လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။
ေမာင္ေမာင့္ကိုုခင္တဲ့ ငါးဒိုုင္ကလူေတြ အရက္သြားေသာက္ဖိုု ့ လာေခၚရင္ ပါသြားတယ္။ အေဖက စိတ္ပူတာေပါ့။ အေဖ့ဝမ္းကြဲညီ ေဘးေခ် (ဦးေလး) က ငါးဒိုုင္က လူေတြကိုု ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ ေမာင္ေမာင္က အရက္မေသာက္ဘူးတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ စားတဲ့အၿမည္းက သူတိုု ့တဝိုုင္းလံုုးက အရက္ဖိုုးထက္ေတာင္ ပိုုမ်ားတယ္ဆိုုပဲ။ ေမာင္ေမာင္က အရက္ေသာက္လိုု ့မရဘူး အရက္ေသာက္ရင္ ဗိုုက္ထဲက ေအာင့္တယ္လိုု ့ဆိုုတယ္။ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ဘူး။ ေဆးလိပ္နံ ့ရရင္ အသက္ရႈမဝလိုု ့တဲ့။ မၾကီးနဲ ့ ေမာင္ေမာင္က ရုုပ္လည္းဆင္ၾကသလိုု အက်င့္ေတြလည္း နည္းနည္းတူတယ္။ မၾကီးက ေဆးလိပ္နံ ့ခံလိုု ့ မရဘူး။ တံၿမက္စည္းလွည္းရင္ Mask ဝတ္ၿပီး လွည္းရတယ္။ ႏွာေခါင္းထဲ ဖုုန္ဝင္ရင္ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုုးေရာ။
အေဖက ငယ္ငယ္တုုန္းက အရက္ေသာက္ေပမဲ့ မၾကီးဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ ေက်ာက္ကပ္မွာ ေက်ာက္တည္လိုု ့ ေဆးလိပ္ေရာ၊ အရက္ေရာ ၿဖတ္တယ္။ တခါတေလမွ ဘီယာေသာက္တယ္။ အေဖ ဘီယာေသာက္လာရင္ စကားအရမ္းမ်ားလိုု ့ဘီယာေသာက္လာမွန္း အရမ္းသိတယ္။ အေမက ခပ္ေအးေအး။ ကႊ်န္မကေတာ့ Teetotaler အရက္လံုုးဝ မေသာက္တဲ့သူလိုု ့ မဆိုုႏိုုင္ေပမဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြဆံုုရင္၊ ေမြးေန ့၊ ဂုုဏ္ၿပ ုုပြဲေတြဆိုု ဝိုုင္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္တတ္သူ။ ေဆးလိပ္ကင္းတဲ့ မိသားစုုမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရလိုု ့လား မသိဘူး ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူဆီက အနံ ့ဆိုုးကိုု အရမ္းသိတယ္ မခံႏိုုင္ဘူး။
![]()
အသက္နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ဂိမ္းကိုု အရင္ကေလာက္ မေဆာ့ေတာ့ဘဲ စာအုုပ္ေတြ ပိုုဖတ္လာတယ္။ သူ ့အတြက္ စက္ပစၥည္းဆိုုင္ ဖြင့္ေပးတာ အေဖက စက္ပစၥည္းေတြ ကႊ်မ္းက်င္ေတာ့ ဝယ္တဲ့သူက ဘာဝယ္ရမွန္း မသိရင္ေတာင္ အေဖက ဘာစက္လဲ တရုုတ္နီလား၊ ေလးလံုုးထိုုးလား၊ စက္ၾကီးလား ဒါဆိုု ဘယ္ဟာ ဝယ္သင့္တယ္လိုု ့ အၾကံေပးေတာ့ ဆိုုင္ဖြင့္ခါစဆိုုေပမဲ့ ေရာင္းရတယ္။ တေန ့တေန ့ ေရာင္းရတဲ့ပိုုက္ဆံေတြသိမ္း၊ ၿမိ ုု ့ပိုု ့၊ ဆိုုင္မွာ ဘာပစၥည္းေတြ လိုုလဲစစ္၊ သေဘၤာနဲ ့ပစၥည္းေတြ မွာဖိုု ့ စာရင္းေရး။ ပစၥည္းေတြ ေရာက္လာရင္ ေစ်းႏႈန္းၿဖတ္၊ ေစ်းႏႈန္းကပ္၊ အေၾကြးစာရင္းေပါင္း။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကႊ်န္မတိုု ့ၿပန္ရင္ အေဖ့စာရင္းေတြ ကူလုုပ္ရတယ္။ ေမာင္ေမာင္ အိမ္မွာအခ်ိန္တိုုင္းမရိွ ေစ်းဝယ္သူလာရင္ လွမ္းေခၚရ၊ ညေန ပုုသိမ္သေဘာၤက ကုုန္လာခ်ေနၿပီ စာရင္းက အဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးဘူး ေမာင္ေမာင့္ကိုု ရွာေနရမွာထက္ အေဖက သူ ့ဘာသာလုုပ္ရတာ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ သူ ့သေဘၤာအလုုပ္ေတြအၿပင္ ဆိုုင္အလုုပ္ပါ လုုပ္ရေတာ့ အေဖ ပင္ပန္းတယ္။ ေမာင္ေမာင္က အဲလိုု မသိတတ္ဘူး။ အေဖက ႏွစ္ဆပင္ပန္းလိုု ့ အဲဒီဆိုုင့္ကိုု ၿဖ ုုတ္ခ်င္ေနတာ နာဂစ္ၿဖ ုုတ္ေတာ့မွပဲ ၿပ ုုတ္ေတာ့တယ္။
တခါတုုန္းက ပစၥည္းေစ်းေတြ စစ္ရင္း မူလီေစ်းက မူရင္းေစ်းထက္ နည္းနည္းပဲကြာေတာ့ ကႊ်န္မမ်ား မ်က္စိမွားသလားေပါ့။ အရင္ေဘာက္ခ်ာေဟာင္းေတြ ၿပန္စစ္ေတာ့မွ အေဖနဲ ့ကႊ်န္မ ဟိုုက္ခနဲ ပက္လက္လွန္သြားတယ္။ ေတြ ့လိုုက္ရတာက မူရင္းေစ်းထက္ နည္းနည္းပဲ ကြာတာ။ အဲဒီပစၥည္းကိုု ေမာင္ေမာင္ ေစ်းၿဖတ္တာ။ မင္း ဘာလိုု ့ ဒီေစ်းၿဖတ္ရတာလဲေမးေတာ့ တၿခားဆိုုင္ သြားဝယ္ေတာ့ အဲဒီေစ်း ေပါက္လိုု ့တဲ့။ အဲဒီဆိုုင္က သက္သာတဲ့ေစ်းနဲ ့ ရထားလိုု ့ ဒီေစ်းေရာင္းႏိုုင္တာေပါ့ကြ။ မူရင္း ဒီေစ်း၊ တန္ဆာခ (သေဘၤာသယ္ခ)၊ အလုုပ္သမားခေတြ ထပ္ေပါင္းရမယ္ေလ။ ကိုုယ္ဝယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေစ်းေပါက္တာကိုု သူမ်ားဆိုုင္က အရင္တုုန္းကေစ်းနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရာင္းလိုု ့ၿဖစ္မလားကြ။ ေစ်းဝယ္သူကိုု ဒီပစၥည္းက တက္ေစ်းမိထားလိုု ့ ကႊ်န္ေတာ္တိုု ့ဆိုု္င္မွာ ေစ်းၾကီးတယ္၊ ဘယ္ဆိုုင္မွာေတာ့ သက္သာတယ္လိုု ့ ညႊန္းေပးလိုုက္ေပါ့ကြ။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက ဒီေကာင္ စီးပြားေရးလုုပ္ရင္ ၾကီးပြားဦးမယ္လိုု ့ ခနဲ ့ၾကတယ္။
တေန ့ေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ ေမာင္ေမာင္ ဖုုန္းမဆက္ ဘာမဆက္ ရန္ကုုန္ကိုု ၿဗ ုုန္းစားၾကီး ေပါက္ခ်လာတယ္ မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္း။ ေမာင္ေမာင္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့ စာေပးစာယူ ၾကိ ုုက္ေနၾကသတဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက သူေ႒းတူမဆိုုေပမဲ့ ဟိုုလူ ့ဆိုုင္ကယ္ေနာက္လိုုက္၊ ဒီလိုု ့ဆိုုင္ကယ္ေနာက္လိုုက္၊ ပ်ံတံတံ၊ ႏွန္ ့တံ့တံ့မိုု ့ သေဘာမက်ဘူးတဲ့။ အေမတိုု ့က ဆင္းရဲခ်မ္းသာတာထက္ အက်င့္စရိုုက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ရိုုးရိုုးသားသား၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးဆိုု သေဘာတူမွာပါ။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးက ေမာင္ေမာင့္ကိုု ခိုုးေၿပးမွာစိုုးလိုု ့ ဘာမွအသိမေပးဘဲ ၿဗ ုုန္းစားၾကီး ရန္ကုုန္ ေခၚခ်လာတာတဲ့။
(ဆက္ပါဦးမည္)
All photos are from Google.
ဆရာသုုေမာင္တိုု ့အဘြား၊ ဒါရိုုက္တာ၊ စာေရးဆရာ ဆရာသာဓုုရဲ ့အေမက သိမ္ၾကီးေစ်းမွာ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုုးၿပီး ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္။ ေန ့တိုုင္း သတင္းစာကိုု အစကေနအဆံုုး စာမတတ္တဲ့အဘြားကိုု စာတတ္တဲ့အဘိုုးက ဖတ္ၿပရသတဲ့။ အဘိုုး ေက်ာ္ခ်ရင္ အဘြား ဘယ္လိုုလုုပ္ သိသလဲေမးေတာ့ ငါက သူ ့မ်က္လံုုး၊ အမူအယာေတြကိုု ေသခ်ာၾကည့္ေနတာ ဒင္း ေက်ာ္ခ်လိုု ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ တစ္ေန ့ေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုုးရ ဆုုေငြထုုတ္ထားတဲ့ လူဆိုုးၾကီးတစ္ေယာက္ ရုုပ္ဖ်က္ၿပီး သိမ္ၾကီးေစ်းကိုု ေရာက္လာတာ ပါးနပ္တဲ့၊ သတင္းစာ အၿမဲဖတ္တဲ့ အဘြားက ရိပ္မိသတဲ့။
သူ ့ေစ်းဗန္းထဲက ငရုုတ္သီးမႈန္ ့ေတြနဲ ့ လူဆိုုးမ်က္ႏွာဆီကိုု ပစ္ေပါက္ၿပီးေတာ့ ဖမ္းတာ ငရုုတ္သီး မ်က္စိထဲ ဝင္သြားလိုု ့ ပူစပ္ပူေလာင္ၿဖစ္ေနတဲ့ လူဆိုုးက အငိုုက္မိၿပီး အဖမ္းခံရသတဲ့။ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္က ဆုုေငြနဲ ့ ေသနတ္လား၊ ဓားလား တခုုခုုပဲ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္အၿဖစ္ ခ်ီးၿမွင့္တယ္။ အဘြားက စိတ္ဆိုုးတိုုင္း အဲဒီ ဓား (သိုု ့မဟုုတ္) ေသနတ္ တဝင့္ဝင့္ ရမ္းလြန္းလိုု ့ ေယာက်ာ္းၿဖစ္သူေရာ၊ သားသမီးေတြကပါ ၿမိ ုု ့ေတာ္ဝန္ကိုု ၿပန္သိမ္းဖိုု ့ ေတာင္းပန္ၾကသတဲ့။
အလုုပ္ကေန ၿပန္လာရင္ အိမ္ကိုု တန္းၿပန္မလာဘဲ အိမ္ေဘးကေနၿဖတ္ၿပီး စေမာေလးဆီသြားတဲ့ အဘိုုး စီးလာမဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု အဘြားက လမ္းထိပ္ကေန ေစာင့္ဖမ္းသတဲ့။ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ အဘိုုးပါမွန္း ဘယ္လိုုလုုပ္သိသလဲဆိုုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေမာင္းတဲ့ အေကာင္ေတြက ငါ့ကိုုၿမင္ရင္ မူမမွန္လိုု ့ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ မင္းတိုု ့အဘိုုးပါမွန္း သိတာေပါ့။ အဘြားက ရပ္လိုု ့ဆိုုလိုုက္တာနဲ ့ ဘတ္စ္ကားေတြက ရပ္ေပးရၿပီး ကားေပၚတက္ရွာတာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုုင္နာမည္ေတာင္ အဘြားအမည္တြင္သြားပါသတဲ့။
ဖဲရႈံးရင္ ဖဲခ်ပ္ေတြ လႊင့္ပစ္ၿပီး အမယ္ေလး... ေသပါေတာ့မယ္...ခုု ခ်က္ခ်င္း ငါ့ကုုိ ေဆးရံုုပိုု ့...ေသပါေတာ့မယ္လိုု ့ ေအာ္ဟစ္သတဲ့။ သူ ့အေမအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ဆရာသာဓုုက အတန္ခပ္ၾကီးၾကီး အသစ္က်ပ္ခႊ်တ္ ပိုုက္ဆံေတြကိုု ယပ္ေတာင္လိုုလုုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာနားကပ္ ယပ္ခပ္ေပးလိုုက္ရင္ တက္မတက္ ခ်က္မတက္ ၿဖစ္ေနတာေတြ ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္။ နတ္ဝင္သည္ေတြ နတ္ထြက္သြားသလိုုမ်ိဳး။ သူတိုု ့အမ်ိဳးေတြထဲက ဆိုုးၾကေပၾကသူေတြအေၾကာင္း ခ်စ္စႏိုုးနဲ ့ ေရးထားတာမ်ား တကယ္ဖတ္လိုု ့ေကာင္းတဲ့ စာအုုပ္ေလး။
ကႊ်န္မတိုု ့က မိဘေတြရဲ ့ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေၿမမဟုုတ္တဲ့ အရပ္ေဒသမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး၊ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းလိုု ့ ဆိုုၾကသလိုု အမ်ိဳးေတြထက္ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု ပိုုတြယ္တာတယ္လိုု ့ ဆိုုရမလားဘဲ။ ဒီေတာ့ မ်ိဳးရိုုးထဲက ဆိုုးေပၾကီးေတြအေၾကာင္း သိပ္မသိဘူး။ အဲ ကႊ်န္မတိုု ့မိသားစုုထဲက ဆိုုးေပေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အဲဒီသိုုးမည္းေလးက ကႊ်န္မတိုု ့မိသားစုု သိုုးၿဖ ူေတြထဲမွာမိုု ့ သူ ့အမည္းေရာင္က ေပၚလြင္ထင္ရွားေနတာနဲ ့ တူပါရဲ ့။ တၿခားသိုုးမည္းေတြနဲ ့ ယွဥ္လိုုက္ရင္ သူ ့အမည္းက အေရာင္ေဖ်ာ့ေနၿပန္ေရာ။
ငယ္ငယ္တုုန္းက ကႊ်န္မတိုု ့အတန္းမွာ ႏွစ္တိုုင္း ပထမဆုုရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ဂုုပ္ဝဲဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စင္းစင္း၊ အသားၿဖ ူၿဖ ူ၊ ဘယ္သန္၊ ဂ်ပန္မေလးနဲ ့တူၿပီး ဂါဝန္လွလွေလးေတြ ဝတ္တတ္တယ္။ သူ ့အေမကလည္း အရမ္းဂရုုစိုုက္တယ္။ အေမေရ အဲဒီေကာင္မေလးက သတင္းစာဖတ္တတ္ေနၿပီ အေမ့သမီးက ဘာမွမဖတ္တတ္ေသးဘူး စာက်က္ခိုုင္းဦးလိုု ့ မၾကီးက အေမ့ကိုု တိုုင္ေလ့ရိွတယ္။ ကႊ်န္မ ေလးတန္းေရာက္ေတာ့ ၇ ေယာက္တည္း ရိွတဲ့အတန္းမွာ ပထမဆုု ရတယ္။ ဆုုဆိုုတာကိုု သိသြားလိုု ့နဲ ့ တူပါရဲ ့ အဲဒီေနာက္ပိုုင္း ဆုုေတြ အၿမဲရတယ္။
မၾကီက ႏွစ္တိုုင္း ဆုုရတယ္။ ၈ တန္းအစိုုးရစစ္ တၿမိ ုု ့နယ္လံုုးမွာ အဆင့္ ၂၀ ဝင္လိုု ့ ငပုုေတာၿမိ ုု ့မွာ ဆုုသြားယူရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့အိမ္မွာ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြရဲ ့ ဆုုရလတ္မွတ္ေတြကိုု မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး ခ်ိတ္ထားတယ္။ အဲဒါေတြ နာဂစ္နဲ ့ပါသြားရွာၿပီ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မအတြက္ အေဖ၊ အေမက ဆုုအၿမဲ တက္ယူရေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဆုုတခုုမွ မရဖူးဘူး။ စာေမးပြဲရႈံးရင္ အိမ္ကိုု ရီပိုု ့ကတ္မၿပ ၿငိမ္ကုုပ္ေနတတ္ၿပီး အမွတ္မ်ားရင္ေတာ့ၿဖင့္ အေဖ့ေရ... အေမ့ေရ ...သား...ဘယ္ေလာက္ရတယ္လိုု ့ၿဖင့္ တလမ္းလံုုးၾကားေအာင္ လမ္းထိပ္ကေန ေအာ္ဟစ္လာတတ္တယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြက မင္း အစ္မေတြ ေၿခရာ တစ္စက္ေလးမွကိုု မမွီပါလားကြလိုု ့ ဆိုုၾကတယ္။
မၾကီးနဲ ့ ကႊ်န္မၾကားမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ေပမဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ အာဇိနာဆိုုလား ဘာဆိုုလားေပါက္လိုု ့ ေသသြားတယ္တဲ့။ ေခတ္မွီေဆးဝါးမရိွ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ မရိွတဲ့ ေတာနယ္ေဒသမိုု ့ မေသသင့္ဘဲ ေသရတာလိုု ့ ဆိုုပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလည္းၿဖစ္၊ အငယ္ဆံုုးလည္းၿဖစ္၊ သူ ့ေမြးၿပီးမွ စီးပြားတက္ဆိုုၿပီး အလိုုလိုုက္ခံရတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာ ဝါဝင္ၿပီဆိုရင္ ဦးရွင္ၾကီး ပင့္ၾကတယ္။ ဦးရွင္ၾကီးရုုပ္တုုရိွတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးစိုုက္၊ ဖေယာင္းတိုုင္ထြန္း၊ ေကာက္ညွင္း၊ ထန္းညက္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ကႊမ္းရြက္ ကပ္ၿပီး ေရငန္တေၾကာ အပိုုင္စိုုးပါတဲ့......ဦးရွင္ၾကီးခင္ဗ်ား...။ ဝတ္ၿဖ ူစင္ၾကယ္ဝတ္ၿပီး အသံဝါၾကီးနဲ ့ (အသံဝါ၊ အသံနက္ အသံကိုု အေရာင္ဆိုုးတာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးပဲ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ ့) ပင့္ဖိတ္တဲ့ ဦးေအာင္ၿမတ္အသံၾကားရင္ ေမာင္ေမာင္တိုု ့ ေၿပးေတာ့တာပဲ။ ဦးရွင္ၾကီး ဆြမ္းပင့္က စြန္ ့မဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ထန္းလ်က္ကိုု ေမွ်ာ္တာ။
ေမာင္ေမာင့္အတြက္ နာမည္ေရြးေတာ့ ေဗဒင္တြက္တဲ့ ဦးေအာင္ၿမတ္က သူ ့ေၾကာင့္ စီးပြားတက္သလိုု သူ ့ေၾကာင့္ပဲ ကုုန္မယ္လိုု ့ ေဟာလိုုက္သတဲ့။ အေမ ေရြးခိုုင္းလိုု ့ ဘာဘူကုုလားဆီကေန သူေရြးေပးတဲ့ ေအာင္ဘာေလ ထီလက္မွတ္က သိန္းဆုုကိုု တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္လံုုးနဲ ့ လြဲသြားသတဲ့။ အစပ္မစားႏိုုင္တဲ့ သူ ့အတြက္ ၾကက္ဥ အၿမဲေၾကာ္ေပးရတယ္။ လက္က်ိဳးလိုု ့ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးတာ လက္ကေကာက္ေနလိုု ့ ၿပန္ခ်ိဳးရတယ္။ ဟိုုင္းၾကီးတကႊ်န္းလံုုးမွာ လက္သံုုးခါက်ိဳးတာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္တယ္ရဲ ့။ သူ ့ေခတ္သူ ့အခါက သူ အကဲဆံုုး၊ ေမ်ာက္မူးလဲေလး၊ တခ်က္ေလးမွကိုု ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတာ။ မၾကီးက သူ ့ဘာသာ ေအးေအးေနတတ္သူ၊ ကႊ်န္မက မဟုုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ၾကဲ။ ေမာင္ေမာင္က အိမ္မွာဆိုုရင္ ဘယ္လိုုတီးလိုုက္မယ္ေလး ဘာေလးနဲ ့ လက္သီးက တၿပင္ၿပင္။ သူမ်ား ေဆာ္ထည့္လိုုက္လိုု ့ ညိွမည္းစြဲတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ ၿပန္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။
ကႊ်န္မတိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ေတာနယ္ဆိုုေတာ့ ကင္မရာမရိွ။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရမွန္းလည္း မသိ။ အိမ္ေတြလည္းေၿပာင္းေတာ့ ဓာတ္ပံုုေတြလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ကႊ်န္မတို ့ညီအစ္မမွာ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုဆိုုလိုု ့ ၿပန္ၾကည့္စရာေတာင္ မရိွဘူး။ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဘယ္လိုုပံုုစံေလးလဲလိုု ့ ကႊ်န္မက ေမးရင္ ဝဝကစ္ကစ္ ၿဖ ူၿဖ ူေလးလိုု ့ အေမနဲ ့မၾကီးက ေၿဖတတ္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္မွာေတာ့ ေမာ္တင္စြန္းဘုုရားပြဲမွာ သူ ့ထက္ၾကီးတဲ့ ဝါးေသနတ္ၾကီးလြယ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာေပးနဲ ့ ၿမင္းစီးရိုုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုုေလးရိွတယ္။ ဓာတ္ပံုုထဲမွာေတာင္ ေသနတ္ကိုု လက္ကမခ်ဘူး။ ေသနတ္ၿပီး ေသနတ္ ေသနတ္ဆိုုင္ ဖြင့္လိုု ့ရတယ္။ ေသနတ္ အဲေလာက္ၾကိ ုုက္လိုု ့ ၾကီးလာရင္ စစ္ဗိုုလ္ၿဖစ္မလားမွတ္တယ္။ ၿပန္မေၿပာ နားမေထာင္ ေၿပာဆိုုဆံုုးမရတာ ခက္လြန္းလိုု ့ စစ္တပ္ထဲပိုု ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္ ဒင္းက စစ္တပ္ထဲ လံုုးဝမဝင္ဘူးတဲ့။ ကႊ်န္မတိုု ့ကလည္း စစ္တပ္ထဲ ပိုု ့မယ္လိုု ့သာဆိုုတာ ကႊ်န္မတိုု ့ေဒသဖက္မွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္၊ နက္ၿပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းေတြကိုု တိုုင္းၿပည္၊ ၿပည္သူေတြရဲ ့ အသက္အိုုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကိုု ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူထက္ ကႊ်န္မတိုု ့ ေကႊ်းေမြးေပးကမ္း ေထာက္ပံ့ရသူေတြလိုု ့ ၿမင္ၾကတာကိုုး။
တီဗြီဂိမ္းေတြ ေပၚလာေတာ့ တီဗီြဂိမ္းေဆာ့တာမ်ား ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလည္း ေမးမေနနဲ ့ ဂိမ္းဆိုုင္မွာ။ ဂိိမ္းေဆာ့လြန္းလိုု ့ မ်က္စိေတြနီ၊ အတီးခံရေပမဲ့လည္း ေဆာ့ၿမဲေဆာ့ဆဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ပုုသိမ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေတာ့ အသိမိတ္ေဆြအိမ္မွာ ထမင္းလခေပးေနတယ္။ ေတာနယ္မွာ ဗိုုက္ကားေအာင္ စားေသာက္လာတဲ့ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ ၿမိ ုု ့ေပၚေရာက္ေတာ့ စေကးနဲ ့ စားရတာ အစပိုုင္းက ဗိုုက္မဝဘူး။ ထမင္းမဝဘူး အေဖ့ေရလိုု ့ ေၿပာလိုုက္တာ အေဖနဲ ့အေမ တညလံုုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ပညာေရးေကာင္းေစခ်င္လိုု ့ ၿမိ ုု ့ေပၚပိုု ့မိတာ မွားၿပီလား။ စရိတ္ၾကီးတဲ့ ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းစရိတ္ကိုု လစဥ္မွန္မွန္ ပိုု ့ႏိုုင္ပါမလား။ လစဥ္ပိုု ့ေငြကိုု ပိုုေပးတတ္သလိုု တလတေခါက္ ၿမိ ုု ့တက္လာၿပီး ကႊ်န္မတိုု ့ေတြကိုု ထမင္းဆိုုင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေခၚေကႊ်းေလ့ရိွတယ္။
သူမ်ားအိမ္မွာေနဖူးမွ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း စည္းကမ္းတက်ၿဖစ္သြားတဲ ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြကိုုၾကည့္ၿပီး အေဖက ပုုသိမ္အိမ္ကိုု ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူ ့သားေတာ္ေမာင္ကိုုလည္း ထားခ်င္ေပမဲ့ ငယ္ေသးလိုု ့ လက္မခံေသးဘူးတဲ့။ ရန္ကုုန္မွာ တကၠသုုိလ္ တက္ခ်င္တဲ့ မၾကီးေၾကာင့္ ရန္ကုုန္ကိုု ေၿပာင္းဖိုု ့ ဖန္လာတယ္။ အေဖ လာေခၚတဲ့အခ်ိန္ ကႊ်န္မက ကိုးတန္းႏွစ္ဝက္ ၿဖစ္ေနလိုု ့ ကိုုးတန္းေၿဖၿပီးတဲ့ေန ့မွာပဲ အေဖက လာေခၚပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၆ တန္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္ေရာက္လာတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ရန္ကုုန္မွာ တိုုက္ခန္းဝယ္လိုုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က သူမ်ားအိမ္မွာ မေနဖူးလိုုက္ဘူး။ ဒီေကာင္ သူမ်ားအိမ္မွာ မေနဖူးလိုု ့ အခ်ိဳးမေၿပတာလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီမေတြက ဆုုိၾကတယ္။
ရန္ကုုန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့ ေပ်ာက္သြားလိုု ့ မၾကီးဆိုု ေခါင္းနပန္းၾကီးသြားပဲ။ အရပ္ကူပါ၊ လူဝိုုင္းပါ၊ ရွာၾက၊ ေဖြၾကေတာ့ မိန္းနားက တကၠသိုုလ္ေဘာလံုုးကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုုးကန္ေနတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီလိုု ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ ့ထြင္းတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ေတြ ့ခ်င္ရင္ သူ ့ကစားတတ္တဲ့ ၈ လမ္းက ဂိမ္းဆိုုင္မွာ သြားရွာရတယ္။ အေမ၊ အစ္မေတြ လာရွာရင္ သူက စိတ္ဆိုုးၿပန္ေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ လွည္းတန္းမွာ သြားထားလိုု ့မၿဖစ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ က်ဴရွင္သြားတယ္ဆိုုၿပီး က်ဴရွင္မေရာက္ဘဲ အိမ္နဲ ့က်ဴရွင္ၾကား ေပ်ာက္သြားရင္ ဒုုကၡ။ အိမ္နားက သူ ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သူနဲ ့သူ ့ငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဝိုုင္း စီစဥ္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာက ေရာက္ေနၿပီ ေမာင္ေမာင္က မေရာက္ေသးလိုု ့ ဖုုန္းဆက္ေခၚမွ အူယားဖားယား ေၿပးတယ္ ဟိုုဖက္လမ္းက က်ဴရွင္အိမ္ကုုိ။ စာမက်က္ဘူးလိုု ့ ဆရာမက ေၿပာရင္ စာက်က္ဖိုု ့ကိုု အေဖ၊ အေဖ၊ အစ္မေတြ တအိမ္လံုုးက ဝိုုင္းဆူ။ သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ဒီဖက္နားကဝင္ ဟိုုဖက္နားကထြက္။
အေဖက ငါ့သမီးႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတာ သိေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ မင္းက်မွ တအိမ္လံုုး အေကာင္းမေနရ ကႊ်တ္ကႊ်တ္ကိုုညံ။ သူ ့ကိုုယ္ကိုုသူ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး၊ ၃ လံုုး ထြက္မယ္ဆိုုလိုု ့ သူ ့ဂိုုက္က တအံ့တၾသၿဖစ္လိုု ့။ သူ ့လိုုမ်ိဳး စာမက်က္ဘဲ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး ထြက္မယ္လိုု ့ ေၿပာတဲ့လူ သူ ့တသက္မွာ မေတြ ့ဘူးေသးပါဘူးတဲ့။ သူ ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ တခုုခုုၿဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါတယ္တဲ့။ ဘဝင္ေလဟပ္ သူ ့ကိုုယ္သူ အထင္ၾကီးေနတာ။ ဂုုဏ္ထူးဘယ္ႏွစ္လံုုးမွန္းလဲ ေမးရင္ေတာင္ မသိေသးပါဘူး ေအာင္စာရင္းထြက္မွ အေၿဖသိရမယ္လိုု ့ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေၿဖရတာ သူ ့အလွည့္က်မွ ဂုုဏ္ထူး ၂ လံုုး အေသအခ်ာတဲ့။ ကႊ်န္မေတာင္ သခ်ာၤနဲ ့ သိပၺံ ႏွစ္လံုုးေတာ့ ေသခ်ာတယ္လိုု ့ ေၿပာခဲ့တာ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့မွ ၿမန္မာစာပါထြက္မွန္းသိတာ။ ၿမန္မာစာ ေၿဖႏိုုင္ေပမဲ့ မမွန္းရဲဘူးေလ ၿမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာဆိုုတာ ထြက္ဖိုု ့အရမ္းခက္တာ။
အဂၤလိပ္စာ ေၿဖတဲ့ေန ့က်မွ သူေတာ့ က်ေတာ့မယ္၊ ၿခစ္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုုလိုု ့ ေအာင္မေလး ၿခစ္ေတာ့ မၿခစ္ခ်ပါနဲ ့ေအာင္ခ်င္ေအာင္ မေအာင္ခ်င္ေန ၿပီးေအာင္ေၿဖပါလိုု ့ ေတာင္းပန္ရတယ္။ ေအာင္မယ္လိုု ့ ထင္တားတဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းက က်ၿပီး က်မယ္လိုု ့ ထင္ထားတဲ့သူက ေအာင္တယ္ ေမာ္ထေရးရွင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ ့ ဂုုဏ္ထူးလား ေဝးစြ။ ဒဂံုုတကၠသိုုလ္မွာ ပထမဆံုုး စတက္တဲ့ေန ့က ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္လိုုက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကႊ်န္မေမာင္ေလးမိုု ့ ဂရုုတစိုုက္ ကူညီၾကတယ္။ ေက်ာင္းမသြားဘူးလားလိုု ့ ေမးလိုုက္ရင္ ဆရာမ မလာ၊ ရိုုးေကာထိုုးဖိုု ့ ေက်ာင္းသြားရသလိုုပဲ။ ေက်ာင္းကလည္း အေဝးၾကီး၊ တေနကုုန္ ဝထၳဳဖတ္ၿပီး ၿပန္လာတာ။ ေက်ာင္းကိုု ဘာလုုိ ့ အပင္းပန္ခံ သြားေနမွာလဲ အိမ္မွာႏွပ္ေနတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္တဲ့။
ဟုုတ္လည္း ဟုုတ္ပါတယ္။ ကံ့ေကာ္ေတာ၊ ေၿမနီလမ္း၊ ဦးခ်စ္၊ ဂ်ပ္ဆင္၊ အင္းလ်ားကန္၊ အင္းလ်ားေဆာင္ တကၠသိုုလ္ဝထၳဳေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝဆိုုတာ ဝထၳဳထဲကနဲ ့ အၿပင္မွာ လံုုးဝကြာတယ္။ ကားကိုု တနာရီ၊ တနာရီခြဲေလာက္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြအၿပည့္ လမ္းေတြကိုု ဒိုုင္နာကားက ဒံုုးပ်ံႏႈန္းနဲ ့ ဖိုုက္တင္ပေလးၾကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ ့ ဗိုုက္ၿဖည့္ဖိုု ့ ကန္တင္း အရင္ေၿပးရတယ္။ ၿမိ ုု ့စြန္ မိဘေတြ မၿမင္နိုုင္တဲ့ ေနရာဆိုုေတာ့ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မွ အရက္သမား၊ ဖဲသမား ၿဖစ္ၾကသူေတြ ဒုုနဲ ့ေဒး။ ကႊ်န္မကိုုယ္တိုုင္ေတာင္ ေက်ာင္းသြားဖိုု ့ ပ်င္းေတာ့ သူ ့ကိုု အတင္းမတိုုက္တြန္းေတာ့ဘူး။
ေဒးတက္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုု ့ အေဝးသင္ေၿပာင္းမယ္ဆိုုေတာ ့ အေဖက သေဘာမတူဘူး ။ သူ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုုင္ခ်ိန္မွာ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘဝကိုု ရေစခ်င္လိုု ့တဲ့။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္တဲ့သူကိုု နားခ်လိုု ့လည္း အလကား။ အေဝးသင္တက္ေတာ့ အဆိုုင္းမင့္ေတြကိုု တၿခားတစ္ယာက္ကိုု လုုပ္ခိုုင္းတယ္။ သြားတင္ရင္ေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္သြားတင္ရတယ္။ ၿမန္မာၿပည္ရဲ ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကလည္း တကယ္ေလပါတယ္။ စာေမးပြဲနီးရင္ ခိုုးခ်ဖိုု ့ စာအုုပ္ေလးေတြ ဝယ္ထားတယ္။ ေဒးတက္တဲ့သူေတြေတာင္ မတတ္တာ အေဝးသင္တက္တဲ့သူေတြ တကယ္ေရာ တတ္ရဲ ့လားမသိ။
ဒီလိုုနဲ ့ ေဒးကေန အေဝးသင္ေၿပာင္း၊ အေဝးသင္ေရာက္ေတာ့လည္း စာေမးပြဲ ဘယ္အခ်ိန္စစ္သြားမွန္းမသိလိုုက္နဲ ့ ပထမႏွစ္ကိုု သံုုးႏွစ္တက္တယ္။ ေက်ာင္းေပ်ာ္ၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းေဆြးၾကီးေတြလိုု ့ ေခၚရမလား။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုုၿဖစ္သလားမွတ္တယ္ မၾကီးသူငယ္ခ်င္းရဲ ့ေမာင္ေလး သူ ့အရြယ္ေကာင္ေလးလည္း အဲဒီလိုု။ တကၠသိုု္လ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဦးသိန္းဝင္းတိုုဖယ္လ္၊ ေၿမနီကုုန္းက ဆရာနယ္ဆင္တိုု ့ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကႊ်န္မက ငပ်င္း မၾကီး တက္ခိုုင္းလိုု ့ တက္ရတာ။ တိုုဖယ္ေၿဖဖိုု ့လည္းမဟုုတ္ အဂၤလိပ္စာ အဆက္မၿပတ္ ၿဖစ္ေစဖိုု ့ မၾကီးက တက္ခိုုင္းတာ။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု တက္ခိုုင္းရင္ လိုုက္ပိုု ့တဲ့ တစ္ရက္သာ တက္တယ္ ေနာက္ေန ့ မသြားေတာ့ဘူး။ ကႊ်န္မကေတာ့ တက္ခ်င္လိုု ့ မဟုုတ္ဘူး တစ္ေန ့ကိုု ဘယ္ေလာက္ေပးရတာဆိုုၿပီး ႏွေမ်ာလိုု ့သြားတက္တာ။
ကႊ်န္မမိဘေတြကလည္း သင္တန္းတက္ဖိုု ့၊ စာအုုပ္ဝယ္ဖိုု ့ဆိုု ဘယ္ေတာ့မွ မၿငင္းဘူး။ အိမ္အလုုပ္ေတြ ကူလုုပ္ေပးတဲ့ အစ္မမရိွေတာ့ မၾကီးက ခ်က္ၿပ ုုတ္၊ ကႊ်န္မက အသီးအရြက္လွီးေပး၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ေမာင္ေမာင္က ထမင္းအိုုးတည္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ အမိႈက္ပစ္ တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ တလတေခါက္၊ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြ စာေမးပြဲရိွရင္ အေဖတိုု ့က ရန္ကုုန္တက္လာတယ္။ အေမ လာမယ္ဆိုုရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ႏွမေတြ အိမ္ကုုိရွင္းလင္း၊ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္။ ႏွေၿမာတတ္တဲ့အေမကိုု ဒီေခတ္ေစ်းႏႈန္းေတြ အမွန္အတိုုင္း မေၿပာရဲဘူး။ ေမာင္ေမာင္က အေမ့သမီးေတြ အေမ့ကိုု ညာထားတာ။ အဲဒီဖိနပ္က ဘယ္ေလာက္တန္တာလိုု ့ တိုုင္တတ္တယ္။ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုု မၾကီးက လိုုရီရယ္၊ ရယ္ဗလြန္ သံုုးတယ္။ ေစ်းၾကီးေပမဲ့ အၾကာၾကီးခံတယ္ တြက္လိုုက္ရင္ တလကိုု ဘယ္ေလာက္ပဲ က်တာ။ မၾကီးက အသားအေရ sensitive ၿဖစ္တယ္။ အေမ့က ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုုးၾကည့္ၿပီး သမီး ဒါ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ။ ၁၀၀၀ (တကယ္က ေၿခာက္ေထာင္ေက်ာ္) အဲဒါဆိုု ၾကံ ုုရင္ အေမ့အတြက္ တစ္ခုုဝယ္ခဲ့ေပးဆိုုလိုု ့ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ ဟိုုက္ခနဲ ၿဖစ္သြားဖူးတယ္။
အေမ့ကိုု ဝယ္ေပးရတာ ကိစၥမရိွပါဘူး ႏႈတ္ခမ္းနီေလးေကာင္းလိုု ့ သူ ့ေဘာ္ဒါေတြအတြက္ပါ ဝယ္ေပးပါဆိုုလာရင္ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြ အေမ့ကိုု ဘယ္လိုုညာရပါ့။ ေစ်းအမွန္ သြားေၿပာလိုု ့ကေတာ့ ဒီေလာက္ေစ်းၾကီးတာ ဘာလိုု ့သံုုးရတာတုုန္း။ ဒီဟာ သံုုးလိုု ့လည္း ညည္းတိုု ့ ပိုုလွလာမဟုုတ္ဘူး။ ဒီရုုပ္ကဒီရုုပ္လိုု ့ အပြမ္ခံရမယ္။ အလုုပ္လုုပ္၊ သင္တန္းေတြတက္၊ ေဒၚလာေပးေၿဖရတဲ့ စာေမးပြဲေတြမိုု ့ ရံႈးရင္ပလံုု၊ ပုုိက္ဆံမကုုန္ခ်င္၊ စာေမးပြဲ မက်ခ်င္လိုု ့ စာေမးပြဲနီးရင္ စိတ္ေတြဖိစီးလိုု ့ ရုုပ္ကခ်ဳံးခ်ဴံးက်တယ္။ ေက်ာင္းမသြား၊ သင္တန္းမတက္၊ အိမ္မွာ တေနကုုန္ အိပ္လိုုက္၊ စားလိုုက္၊ ေဘာလံုုးပြဲၾကည့္လိုုက္၊ ေလာင္းလိုုက္၊ လတ္လ်ားလတ္လ်ားေန မၾကိ ုုးစားတဲ့ ေမာင္ေမာင့္ကိုု ကႊ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မက ၾကည့္မရဘူးရယ္။ အေဖ့သားကိုု အေဖၿပန္ေခၚထိန္းပါလိုု ့ သမီးေတြက တေလသံတည္း ထြက္တာနဲ ့ အေဖက သူ ့သားကိုု လာေခၚသြားတယ္။
ေတာကိုု ၿပန္ရလိုု ့ ဝမ္းနည္းဖိုု ့ ေနေနသာသာ ေတာက အစားအေသာက္ ေကာင္းတယ္၊ နားေအးပါးေအးတယ္ဆိုုၿပီး ေပ်ာ္ေတာင္ေနေသးတယ္။ အစားအေသာက္ မွန္လာတာနဲ ့ ေဘာ္ဒီတက္လာသလိုု အရပ္လည္း ရွည္ထြက္လာတယ္။ ဗလေတာင့္ေအာင္လိုု ့ ဒိုုက္ထိုုးေသးတယ္။ ကိစၥရိွလိုု ့ ရန္ကုုန္တက္လာရင္ေတာင္ ရန္ကုုန္က ပူတယ္ဆိုုၿပီး ေတာကိုုၿပန္ဆင္းသြားေတာ့တာပဲ။ ကႊ်န္မတိုု ့ညီအစ္မေတြက ဒီေကာင္ဆိုုးတယ္လိုု ့ဆိုုရင္ အေၾကာင္းမသိသူေတြက မယံုုၾကဘူး။ စကားေၿပာဆိုုတာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တဖက္သားကိုု တေလးတစားနဲ ့ ဟုုတ္ကဲခင္ဗ်...ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ် လိုု ့ ေၿပာတတ္တာကိုုး။ အကယ္ေတာ့ ၿပန္မေၿပာ နားမေထာင္ ေပ်ာ့စိစိနဲ ့နံတဲ့ ေၾကာင္ေခ်း။ ကႊ်န္မတိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၾကရင္ ၿငီးညူၾကတာက ကႊ်န္မတိုု ့ေမာင္ေတြအေၾကာင္း။ ဆိုုင္ကိုု မဦးစီးတဲ့ ၿဖိ ုုးေဝရဲ ့အကိုု၊ အရက္မူးလာရင္ ေသာင္းၾကမ္းတတ္တဲ့ ခိုုင္ေမ့ေမာင္၊ တေန ့တေန ့ အိမ္မွာ အိပ္လိုုက္၊ စားလိုုက္၊ ဂစ္တာေလး တေဂါင္ေဂါင္ေနတတ္တဲ့ ဝတ္ရည္ေမာင္။ မေလးရွား၊ ကိုုရီးယားသြားေပမဲ့ စရိတ္ေၾကရံုုနဲ ့ ၿပန္လာတဲ့ သင္းခိုုင္ေမာင္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက သင္းခိုုင္ေရ အၿဖစ္မရိွတဲ့နင့္မာင္ကိုု လႊတ္မဲ့အစား နင္ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္တာကမွ သူ ့ထက္ သာဦးမယ္လိုု ့ ေၿပာၾကတယ္။
ေမာင္ေမာင့္ကိုုခင္တဲ့ ငါးဒိုုင္ကလူေတြ အရက္သြားေသာက္ဖိုု ့ လာေခၚရင္ ပါသြားတယ္။ အေဖက စိတ္ပူတာေပါ့။ အေဖ့ဝမ္းကြဲညီ ေဘးေခ် (ဦးေလး) က ငါးဒိုုင္က လူေတြကိုု ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ ေမာင္ေမာင္က အရက္မေသာက္ဘူးတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ စားတဲ့အၿမည္းက သူတိုု ့တဝိုုင္းလံုုးက အရက္ဖိုုးထက္ေတာင္ ပိုုမ်ားတယ္ဆိုုပဲ။ ေမာင္ေမာင္က အရက္ေသာက္လိုု ့မရဘူး အရက္ေသာက္ရင္ ဗိုုက္ထဲက ေအာင့္တယ္လိုု ့ဆိုုတယ္။ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္ဘူး။ ေဆးလိပ္နံ ့ရရင္ အသက္ရႈမဝလိုု ့တဲ့။ မၾကီးနဲ ့ ေမာင္ေမာင္က ရုုပ္လည္းဆင္ၾကသလိုု အက်င့္ေတြလည္း နည္းနည္းတူတယ္။ မၾကီးက ေဆးလိပ္နံ ့ခံလိုု ့ မရဘူး။ တံၿမက္စည္းလွည္းရင္ Mask ဝတ္ၿပီး လွည္းရတယ္။ ႏွာေခါင္းထဲ ဖုုန္ဝင္ရင္ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုုးေရာ။
အေဖက ငယ္ငယ္တုုန္းက အရက္ေသာက္ေပမဲ့ မၾကီးဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ ေက်ာက္ကပ္မွာ ေက်ာက္တည္လိုု ့ ေဆးလိပ္ေရာ၊ အရက္ေရာ ၿဖတ္တယ္။ တခါတေလမွ ဘီယာေသာက္တယ္။ အေဖ ဘီယာေသာက္လာရင္ စကားအရမ္းမ်ားလိုု ့ဘီယာေသာက္လာမွန္း အရမ္းသိတယ္။ အေမက ခပ္ေအးေအး။ ကႊ်န္မကေတာ့ Teetotaler အရက္လံုုးဝ မေသာက္တဲ့သူလိုု ့ မဆိုုႏိုုင္ေပမဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြဆံုုရင္၊ ေမြးေန ့၊ ဂုုဏ္ၿပ ုုပြဲေတြဆိုု ဝိုုင္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္တတ္သူ။ ေဆးလိပ္ကင္းတဲ့ မိသားစုုမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့ရလိုု ့လား မသိဘူး ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူဆီက အနံ ့ဆိုုးကိုု အရမ္းသိတယ္ မခံႏိုုင္ဘူး။
အသက္နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ဂိမ္းကိုု အရင္ကေလာက္ မေဆာ့ေတာ့ဘဲ စာအုုပ္ေတြ ပိုုဖတ္လာတယ္။ သူ ့အတြက္ စက္ပစၥည္းဆိုုင္ ဖြင့္ေပးတာ အေဖက စက္ပစၥည္းေတြ ကႊ်မ္းက်င္ေတာ့ ဝယ္တဲ့သူက ဘာဝယ္ရမွန္း မသိရင္ေတာင္ အေဖက ဘာစက္လဲ တရုုတ္နီလား၊ ေလးလံုုးထိုုးလား၊ စက္ၾကီးလား ဒါဆိုု ဘယ္ဟာ ဝယ္သင့္တယ္လိုု ့ အၾကံေပးေတာ့ ဆိုုင္ဖြင့္ခါစဆိုုေပမဲ့ ေရာင္းရတယ္။ တေန ့တေန ့ ေရာင္းရတဲ့ပိုုက္ဆံေတြသိမ္း၊ ၿမိ ုု ့ပိုု ့၊ ဆိုုင္မွာ ဘာပစၥည္းေတြ လိုုလဲစစ္၊ သေဘၤာနဲ ့ပစၥည္းေတြ မွာဖိုု ့ စာရင္းေရး။ ပစၥည္းေတြ ေရာက္လာရင္ ေစ်းႏႈန္းၿဖတ္၊ ေစ်းႏႈန္းကပ္၊ အေၾကြးစာရင္းေပါင္း။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကႊ်န္မတိုု ့ၿပန္ရင္ အေဖ့စာရင္းေတြ ကူလုုပ္ရတယ္။ ေမာင္ေမာင္ အိမ္မွာအခ်ိန္တိုုင္းမရိွ ေစ်းဝယ္သူလာရင္ လွမ္းေခၚရ၊ ညေန ပုုသိမ္သေဘာၤက ကုုန္လာခ်ေနၿပီ စာရင္းက အဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးဘူး ေမာင္ေမာင့္ကိုု ရွာေနရမွာထက္ အေဖက သူ ့ဘာသာလုုပ္ရတာ မ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ သူ ့သေဘၤာအလုုပ္ေတြအၿပင္ ဆိုုင္အလုုပ္ပါ လုုပ္ရေတာ့ အေဖ ပင္ပန္းတယ္။ ေမာင္ေမာင္က အဲလိုု မသိတတ္ဘူး။ အေဖက ႏွစ္ဆပင္ပန္းလိုု ့ အဲဒီဆိုုင့္ကိုု ၿဖ ုုတ္ခ်င္ေနတာ နာဂစ္ၿဖ ုုတ္ေတာ့မွပဲ ၿပ ုုတ္ေတာ့တယ္။
တခါတုုန္းက ပစၥည္းေစ်းေတြ စစ္ရင္း မူလီေစ်းက မူရင္းေစ်းထက္ နည္းနည္းပဲကြာေတာ့ ကႊ်န္မမ်ား မ်က္စိမွားသလားေပါ့။ အရင္ေဘာက္ခ်ာေဟာင္းေတြ ၿပန္စစ္ေတာ့မွ အေဖနဲ ့ကႊ်န္မ ဟိုုက္ခနဲ ပက္လက္လွန္သြားတယ္။ ေတြ ့လိုုက္ရတာက မူရင္းေစ်းထက္ နည္းနည္းပဲ ကြာတာ။ အဲဒီပစၥည္းကိုု ေမာင္ေမာင္ ေစ်းၿဖတ္တာ။ မင္း ဘာလိုု ့ ဒီေစ်းၿဖတ္ရတာလဲေမးေတာ့ တၿခားဆိုုင္ သြားဝယ္ေတာ့ အဲဒီေစ်း ေပါက္လိုု ့တဲ့။ အဲဒီဆိုုင္က သက္သာတဲ့ေစ်းနဲ ့ ရထားလိုု ့ ဒီေစ်းေရာင္းႏိုုင္တာေပါ့ကြ။ မူရင္း ဒီေစ်း၊ တန္ဆာခ (သေဘၤာသယ္ခ)၊ အလုုပ္သမားခေတြ ထပ္ေပါင္းရမယ္ေလ။ ကိုုယ္ဝယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေစ်းေပါက္တာကိုု သူမ်ားဆိုုင္က အရင္တုုန္းကေစ်းနဲ ့ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ေရာင္းလိုု ့ၿဖစ္မလားကြ။ ေစ်းဝယ္သူကိုု ဒီပစၥည္းက တက္ေစ်းမိထားလိုု ့ ကႊ်န္ေတာ္တိုု ့ဆိုု္င္မွာ ေစ်းၾကီးတယ္၊ ဘယ္ဆိုုင္မွာေတာ့ သက္သာတယ္လိုု ့ ညႊန္းေပးလိုုက္ေပါ့ကြ။ ကႊ်န္မတိုု ့ေတြက ဒီေကာင္ စီးပြားေရးလုုပ္ရင္ ၾကီးပြားဦးမယ္လိုု ့ ခနဲ ့ၾကတယ္။
တေန ့ေတာ့ အေဖ၊ အေမ၊ ေမာင္ေမာင္ ဖုုန္းမဆက္ ဘာမဆက္ ရန္ကုုန္ကိုု ၿဗ ုုန္းစားၾကီး ေပါက္ခ်လာတယ္ မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္း။ ေမာင္ေမာင္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့ စာေပးစာယူ ၾကိ ုုက္ေနၾကသတဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက သူေ႒းတူမဆိုုေပမဲ့ ဟိုုလူ ့ဆိုုင္ကယ္ေနာက္လိုုက္၊ ဒီလိုု ့ဆိုုင္ကယ္ေနာက္လိုုက္၊ ပ်ံတံတံ၊ ႏွန္ ့တံ့တံ့မိုု ့ သေဘာမက်ဘူးတဲ့။ အေမတိုု ့က ဆင္းရဲခ်မ္းသာတာထက္ အက်င့္စရိုုက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ရိုုးရိုုးသားသား၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးဆိုု သေဘာတူမွာပါ။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးက ေမာင္ေမာင့္ကိုု ခိုုးေၿပးမွာစိုုးလိုု ့ ဘာမွအသိမေပးဘဲ ၿဗ ုုန္းစားၾကီး ရန္ကုုန္ ေခၚခ်လာတာတဲ့။
(ဆက္ပါဦးမည္)
All photos are from Google.