အလာစကာတကၠသိုုလ္ေတာင္ကုုန္းကေန ေဂ်ာ့ဆန္ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းကိုု မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ကေလးေတြ ကစားေနတာကိုု မိဘေတြက ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟန္က အေမရိကန္မွာ ကေလးေတြကိုု အခ်ိန္ေပးတယ္၊ ဘယ္စားမလဲဆိုုတာ ကေလးကိုုယ္တိုုင္ ေရြးခ်ယ္ရတယ္၊ မိဘေတြကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းၿပေပးတယ္၊ ညဖက္အိပ္ခ်ိန္ ပံုုၿပင္ဖတ္ၿပတယ္။ အေမရိကန္မွာ ကေလးေတြကိုု ကုုိယ့္အားကိုုယ္ကိုုးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာဆိုု ကေလးေတြကိုု အကုုန္လုုပ္ေပးရတယ္၊ ၇၊ ၈ ႏွစ္အထိ ထမင္းခြံ ့ေကႊ်းေနရတုုန္း ကြာတယ္။ အယ္မေလး ... ၿမန္မာၿပည္မွာလည္း အတူတူပဲ။ အဘိုုးအဘြား၊ ၾကီးေတာ္ေတြက ထမင္းခြံ ့ေကႊ်း၊ အေမအေဖဆူရင္ အဘိုုးအဘြားၾကီးေတာ္ေတြက ဝင္ပါ ကေလးေတြကိုု ဖ်က္ဆီးေနၾကတယ္။ အေမဟာ ကေလးသံုုးေယာက္ကိုု အကူအထိန္းမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းထိန္းေက်ာင္း၊ အေဖ့စီးပြားေရးလည္း ဝင္ကူလုုပ္ရေတာ့ ထမင္းခြံ ့ေကႊ်းဖိုု ့ အခ်ိန္မရိွဘူး။ ကိုုယ့္ဘာသာလုုပ္ရတာ ကံေကာင္းၿခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ပန္းၿခံထဲမွာ ပန္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ နီညိုုေရာင္ အဆုုပ္လိုုက္ ပြင့္ေနၾကတာ အင္မတန္လွတယ္။ လူေတြကိုုေရွာင္ကြင္းၿပီး ပန္းအမ်ားၾကီးလိုု ့ ထင္ရေအာင္ ရိုုက္ရတာ ပညာပါတယ္။ ဝိုုင္းဟာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္ေခ်းမ်ားတယ္။ နဖူးေပၚဝဲေနတဲ့ ဆံပင္မလွလိုု ့၊ ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ရိုုက္တဲ့အခါ ဆံပင္အေနအထားမလွလိုု ့နဲ ့ ထပ္ထပ္ရိုုက္ခိုုင္းတတ္တယ္။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ ကိုုယ့္ဓာတ္ပံုုကနည္းနည္း ဝိုုင္းဓာတ္ပံုုကမ်ားမ်ား။ ၿပီးရင္ ကိုုယ္က ေဖ့ဘြတ္ေပၚ အကုုန္လံုုးတင္ ဝိုုင္းက တစ္ပံုုႏွစ္ပံုုေလာက္ပဲတင္တယ္။ မၾကီးလည္း ဝိုုင္းလိုုပဲ ပံုုစံတစ္မ်ိဳးတည္းကိုု ဓာတ္ပံုုေတြရိုုက္လိုု ့ မဆံုုးေတာ့ဘူး။ အေဖ့အိုုင္ပတ္၊ ဖုုန္းမွာ မၾကီးဓာတ္ပံုုေတြၾကီးပဲလိုု ့ အေဖက ညည္းတယ္။ ဟန္က ဘယ္လိုုရိုု္က္ေပးပါလိုု ့ ေတာင္းဆိုုတယ္ ၿပီးရင္ဓာတ္ပံုုၿပန္ၾကည့္တယ္။ စိတ္တိုုင္းမက်ရင္ ဝိုုင္းကိုုဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပ ၿပီးရင္သူ ့ကိုု အဲ့ဒီလိုုရိုုက္ေပးပါလိုု ့ ထပ္ေတာင္းဆိုုတယ္။ ဝိုုင္းက နင္ ရုုပ္ဆိုုးေနေတာ့ ဘယ္လိုုရိုုက္ရိုုက္မလွဘူး။ ဟန္က နင္ ငါ့ညီမမွဟုုတ္ရဲ ့လား ကိုုယ့္အစ္မကိုု ပိုုးစိုုးပက္စက္ ေၿပာရက္လိုုက္တာနဲ ့ ရန္ၿဖစ္ၾကေရာ။ မိုုးရြာလာေတာ့မွ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တာ ရပ္တယ္။ ပန္းၿခံအဝင္နားမွာရပ္ၿပီး Fountainhead Antique Auto Museum ကိုုသြားဖိုု ့ အူဘာကားငွားေတာ့မွ ပန္းၿခံဝင္ခကိုု ေတြ ့တယ္။ပန္းၿခံဝင္ခ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ငါးမိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ အူဘာကားေရာက္လာတယ္။ ကားၿပတိုုက္ကိုု မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေဝးပါတယ္။ အူဘာကားေမာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးက အလာစကာကိုု ေရာက္လာတာ သံုုးလေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ေကာ္လိုုရာဒိုုၿပည္နယ္ ဒန္ဗာၿမိ ုု ့နားမွာေနတာ။ ဘာလိုု ့အလာစကာကိုု ေၿပာင္းလာတာလဲလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေကာ္လိုုရာဒိုုၿပည္နယ္မွာ moose ကိုု တသက္မွာတၾကိမ္ပဲ ပစ္ခြင့္ရိွတယ္။ အလာစကာမွာေတာ့ တစ္ႏွစ္ကိုု ႏွစ္ၾကိမ္ပစ္ခြင့္ရိွတယ္။
အလာစကာမွာ ကိုုယ့္ဘာသာအိမ္ေဆာက္ရင္ ငါးႏွစ္ေနရင္ ကိုုယ္ပိုုင္ၿဖစ္လိုု ့ ေၿပာင္းလာတာ။ ေၾသာ္ ... သားေကာင္ပစ္ခ်င္လိုု ့ကိုုး။ ခ်မ္းသာတဲ့အေမရိကန္တခ်ိဳ ့ အာဖရိကမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ငါးေထာင္ေၿခာက္ေထာင္ေပးၿပီး ၿခေသၤ့၊ သစ္ကုုလားအုုတ္ကိုု တရားဝင္ပစ္ၾကတယ္။ Throphy ထရိုုဖီလိုု ့ေခၚပါတယ္။ မီနီဆိုုးတားၿပည္နယ္က နာမည္ၾကီးသြားဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ထရိုုဖီအၿဖစ္ ဆာဖာရီထဲက တိုုးခရီးသည္ေတြရဲ ့ အခ်စ္ေတာ္ၿခေသၤ့ကိုု ပစ္လိုု ့ ေဆးခန္းေရွ ့၊ အိမ္ေရွ ့မွာ ဆႏၵေတြၿပ၊ စာေတြကပ္ၾကလိုု ့ ေဆးခန္းပိတ္ရဖူးတယ္။ ကားၿပတိုုက္ကိုုသြားဖိုု ့ တိုုက္တြန္းသူက ဟိုုတယ္ပိုုင္ရွင္အဘိုုးၾကီး။ ၿပင္သစ္မွာဆိုုရင္ လုုပ္စ္၊ ဖဲဘန္ ့မွာဆိုုရင္ ကားၿပတိုုက္သြားသင့္တယ္။ ယူအာကားေမာင္းသူေလးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ကားေတြကိုု သူ ့ေခတ္အလိုုက္ အဝတ္အစားေတြနဲ ့ တြဲၿပထားတာ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းတယ္တဲ့။ ကားၿပတိုုက္က သိပ္မၾကီးဘူး ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ထုုတ္ ေရွးေဟာင္းကားေတြကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာေဖြၿပီးစံုုလင္ေအာင္ ၿပသထားတယ္။ ကားထုုတ္တဲ့အခ်ိန္ကာလက အဝတ္အစားေတြကိုု ေဘးမွာ အရုုပ္ေတြနဲ ့ တင္ဆက္ထားတယ္။ ကားေတြက ကိုုယ္တိုု ့ဘယ္တုုန္းကမွ မၿမင္ဘူးတဲ့ကားေတြ၊ အင္မတန္လွပခန္ ့ညားတယ္။ ကားအေၾကာင္း ဘာမွမသိ စိတ္မဝင္စားတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြေတာင္ ဒီေလာက္စိတ္ဝင္းစားတာ ကားအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြဆိုု ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကိ ုုက္လိုုက္ၾကမလဲ မသိဘူး။ ဗိုုက္တဂီြဂီြ ဆာေနေပမယ့္ ကားၿပတိုုက္နဲ ့ ႏွစ္ဘေလာက္အေဝးက ဗီယက္နမ္ဆိုုင္မွာ သြားစားမလားေမးေတာ့ ၿမိ ုု ့ထဲမွာပဲ စားမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ၾကတယ္။ ၿမိ ုု ့ထဲကိုု မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတယ္။ အူဘာကားသမားက ကယ္လီဖိုုးနီးယားၿပည္နယ္ကေန ေၿပာင္းလာတာ သံုုးႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ။ ဘာလိုု ့ေၿပာင္းလာတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာ အလာစကာမွာ လစာသံုုးဆပိုုေပးလိုု ့ ေၿပာင္းလာတာတဲ့။ ဆန္တာကေလာ့ဆိုုင္ သြားဖိုု ့ရီေကာ္မန္းေပးပါသလားေမးၾကည့္ေတာ့ မေပးဘူး အလွဆင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုုင္ ခုုပိတ္ေနတယ္။ ယိုုးဒယားစားေသာက္ဆိုုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုုင္ပိတ္ထားတယ္။ ဖဲဘန္ ့ေရာက္တဲ့ေန ့က ပထမဆံုုးဝင္ခဲ့တဲ့ ယိုုးဒယားဆိုုင္ကိုု ဝင္တယ္။ ဝိတ္တာမေလးက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု မွတ္မိေနတယ္။ အစားအေသာက္ေတြ စားလိုု ့ေကာင္းတယ္ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္။ ဟိုုတယ္ကိုု ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ခဏနား ညေနငါးနာရီေလးဆယ့္ငါးမွာ လာေခၚမဲ့ ခ်ီနာေရပူစမ္းတိုုးကားကိုု ထြက္ေစာင့္။ ငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ တိုုးကားေပၚမလာေသးေတာ့ ဝိုုင္းက စိတ္ပူေနၿပီ။ တိုုးကားေတြဆိုုတာ အၿမဲဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေစာေရာက္ေလ့ရိွတယ္။ ဒီလိုုေနာက္က်ေနတာ ပံုုမွန္မဟုုတ္ဘူး တခုုခုုမွားေနၿပီ။ အင္တာနက္မွာ တိုုးေအဂ်င္ဆီဖုုန္းနံပါတ္ကိုုရွာၿပီး ဖုုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ တိုုးကားေနာက္က်မွာ ဝိုုင္းဖုုန္းကိုုဆက္ေတာ့ ေခၚလိုု ့မရလိုု ့တဲ့။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ခ်ီနာေရပူစမ္းကိုုသြားမဲ့ တိုုးကားေရာက္လာပါတယ္။ ခ်ီနာေရပူစမ္းဆီသြားတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္ပိုု ့စ္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္။
Happy Traveling !
စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၈။
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
အလာစကာမွာ ကိုုယ့္ဘာသာအိမ္ေဆာက္ရင္ ငါးႏွစ္ေနရင္ ကိုုယ္ပိုုင္ၿဖစ္လိုု ့ ေၿပာင္းလာတာ။ ေၾသာ္ ... သားေကာင္ပစ္ခ်င္လိုု ့ကိုုး။ ခ်မ္းသာတဲ့အေမရိကန္တခ်ိဳ ့ အာဖရိကမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ငါးေထာင္ေၿခာက္ေထာင္ေပးၿပီး ၿခေသၤ့၊ သစ္ကုုလားအုုတ္ကိုု တရားဝင္ပစ္ၾကတယ္။ Throphy ထရိုုဖီလိုု ့ေခၚပါတယ္။ မီနီဆိုုးတားၿပည္နယ္က နာမည္ၾကီးသြားဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ထရိုုဖီအၿဖစ္ ဆာဖာရီထဲက တိုုးခရီးသည္ေတြရဲ ့ အခ်စ္ေတာ္ၿခေသၤ့ကိုု ပစ္လိုု ့ ေဆးခန္းေရွ ့၊ အိမ္ေရွ ့မွာ ဆႏၵေတြၿပ၊ စာေတြကပ္ၾကလိုု ့ ေဆးခန္းပိတ္ရဖူးတယ္။ ကားၿပတိုုက္ကိုုသြားဖိုု ့ တိုုက္တြန္းသူက ဟိုုတယ္ပိုုင္ရွင္အဘိုုးၾကီး။ ၿပင္သစ္မွာဆိုုရင္ လုုပ္စ္၊ ဖဲဘန္ ့မွာဆိုုရင္ ကားၿပတိုုက္သြားသင့္တယ္။ ယူအာကားေမာင္းသူေလးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ကားေတြကိုု သူ ့ေခတ္အလိုုက္ အဝတ္အစားေတြနဲ ့ တြဲၿပထားတာ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းတယ္တဲ့။ ကားၿပတိုုက္က သိပ္မၾကီးဘူး ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ထုုတ္ ေရွးေဟာင္းကားေတြကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာေဖြၿပီးစံုုလင္ေအာင္ ၿပသထားတယ္။ ကားထုုတ္တဲ့အခ်ိန္ကာလက အဝတ္အစားေတြကိုု ေဘးမွာ အရုုပ္ေတြနဲ ့ တင္ဆက္ထားတယ္။ ကားေတြက ကိုုယ္တိုု ့ဘယ္တုုန္းကမွ မၿမင္ဘူးတဲ့ကားေတြ၊ အင္မတန္လွပခန္ ့ညားတယ္။ ကားအေၾကာင္း ဘာမွမသိ စိတ္မဝင္စားတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြေတာင္ ဒီေလာက္စိတ္ဝင္းစားတာ ကားအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြဆိုု ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကိ ုုက္လိုုက္ၾကမလဲ မသိဘူး။ ဗိုုက္တဂီြဂီြ ဆာေနေပမယ့္ ကားၿပတိုုက္နဲ ့ ႏွစ္ဘေလာက္အေဝးက ဗီယက္နမ္ဆိုုင္မွာ သြားစားမလားေမးေတာ့ ၿမိ ုု ့ထဲမွာပဲ စားမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ၾကတယ္။ ၿမိ ုု ့ထဲကိုု မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတယ္။ အူဘာကားသမားက ကယ္လီဖိုုးနီးယားၿပည္နယ္ကေန ေၿပာင္းလာတာ သံုုးႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ။ ဘာလိုု ့ေၿပာင္းလာတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာ အလာစကာမွာ လစာသံုုးဆပိုုေပးလိုု ့ ေၿပာင္းလာတာတဲ့။ ဆန္တာကေလာ့ဆိုုင္ သြားဖိုု ့ရီေကာ္မန္းေပးပါသလားေမးၾကည့္ေတာ့ မေပးဘူး အလွဆင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုုင္ ခုုပိတ္ေနတယ္။ ယိုုးဒယားစားေသာက္ဆိုုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုုင္ပိတ္ထားတယ္။ ဖဲဘန္ ့ေရာက္တဲ့ေန ့က ပထမဆံုုးဝင္ခဲ့တဲ့ ယိုုးဒယားဆိုုင္ကိုု ဝင္တယ္။ ဝိတ္တာမေလးက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု မွတ္မိေနတယ္။ အစားအေသာက္ေတြ စားလိုု ့ေကာင္းတယ္ ေစ်းလည္းၾကီးတယ္။ ဟိုုတယ္ကိုု ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ခဏနား ညေနငါးနာရီေလးဆယ့္ငါးမွာ လာေခၚမဲ့ ခ်ီနာေရပူစမ္းတိုုးကားကိုု ထြက္ေစာင့္။ ငါးနာရီခြဲေလာက္မွာ တိုုးကားေပၚမလာေသးေတာ့ ဝိုုင္းက စိတ္ပူေနၿပီ။ တိုုးကားေတြဆိုုတာ အၿမဲဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေစာေရာက္ေလ့ရိွတယ္။ ဒီလိုုေနာက္က်ေနတာ ပံုုမွန္မဟုုတ္ဘူး တခုုခုုမွားေနၿပီ။ အင္တာနက္မွာ တိုုးေအဂ်င္ဆီဖုုန္းနံပါတ္ကိုုရွာၿပီး ဖုုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ တိုုးကားေနာက္က်မွာ ဝိုုင္းဖုုန္းကိုုဆက္ေတာ့ ေခၚလိုု ့မရလိုု ့တဲ့။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ခ်ီနာေရပူစမ္းကိုုသြားမဲ့ တိုုးကားေရာက္လာပါတယ္။ ခ်ီနာေရပူစမ္းဆီသြားတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္ပိုု ့စ္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္။
Happy Traveling !
စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၈။
 |
| ဖဲဘန္ ့ၿမိ ုု ့မွာ ပထမဆံုုး အေၿခခ်ေနထိုုင္တဲ့ မိသားစုုရုုပ္ထုု |
 |
| ယိုုးဒယားစာ |