ကိုုစကာရီကာသြား ေတာလား - ၁

ဗုုဒၶဟူးေန ့ ည ၆ နာရီ ေမရီလန္းကေန ဘတ္စ္ကားစီးလာတဲ့ ဆူနမ္ နယူးေယာက္ပန္စေတရွင္ဘူတာကိုု ည ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ ေရာက္လာပါတယ္။ လမ္းမွာ ဒယ္လဲဝဲယားၿပည္နယ္က rest area မွာ အိမ္သာအတြက္ ရပ္ေပးမယ္ထင္ေနတာ မရပ္ေပးဘဲ ဘတ္စ္ကားက နယူးေယာက္ကိုု တိုုက္ရိုုက္ေမာင္းလာလို ့ လမ္း ၃၀ ေရာက္တာနဲ ့ ဆူနမ္က အိမ္သာေမးေတာ့တာပဲ။ ပန္စေတရွင္ဘူတာရံုုမွာ အိမ္သာသြားရွာေတာ့ ပထမဆံုုးေတြ ့တဲ့အိမ္သာက Amtrak ခရီးသည္ေတြအတြက္ သီးသန္ ့ေနရာ။ ဆူနမ္ကိုု ဝင္ခိုုင္းၿပီး ကိုုယ္ကအၿပင္မွာေစာင့္ ေတာ္ေသးတယ္ လတ္မွတ္မၿပခိုုင္းလိုု ့။ ဂ်က္ဆင္ဟိုုက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ local ရထားစီးဖိုု ့ဆင္းေတာ့ ရထားေမာင္းသူက local ရထားမရိွဘူး  ဒီရထားနဲ ့ forest hills ထိစီး။ အဲ့ဒီကေန မန္ဟက္တန္ကိုုသြားမယ့္ local ရထားၿပန္စီးတဲ့။ ဘူတာကေန အိမ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၁၅ မိနစ္ ဘတ္စ္ကား ၄ မွတ္တိုုင္ေပပမယ့္ ည ၁ နာရီဆိုုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္ ၾကာမယ္ လမ္းပဲေလွ်ာက္လိုုက္ေတာ့တယ္။ ဆူနမ္က uber ေခၚလိုုက္ရင္ အေကာင္းသား လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးတယ့္။ မီးေတာင္မွာ hiking လုုပ္မယ့္သူက  ၁၅ မိနစ္ေတာင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ေတာင္တက္မလဲ ခုု workout လုုပ္တယ္လိုု ့ သေဘာထား။နယူးေယာက္ကေန ေတာင္ဖက္စူးစူး ကိုုစကာရီကာႏိုုင္ငံကိုု တိုုက္ရိုုက္ေလယာဥ္ရိွေပမယ့္ ပနားမားႏိုုင္ငံကိုု ဝင္လည္ခ်င္လိုု ့ ပနားမားမွာ ထရန္စစ္္ထိုုင္တယ့္ ကိုုပါေလေၾကာင္းကိုု ေရြးထားပါတယ္။ ေလယာဥ္ခက ၅၀၀ က်ပါတယ္။ မတ္ ၁၆ ေသာၾကာေန ့မနက္ ၂ နာရီေလယာဥ္ဆိုုေတာ့ ၾကသပေတးေန ့ည ၁၀ နာရီ အိမ္ကထြက္ရင္ ေလဆိပ္ကိုု ည ၁၁ နာရီခြဲေလာက္္ဆိုု ေရာက္ႏိုုင္ေပမယ့္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ဆိုုရင္ ရထားေတြက လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းတာေတြ၊ အခ်ိန္ေနာက္က်တာေတြ ၿဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ ၾကသပေတးေန ့ ည ၈ နာရီေလာက္အိမ္ကထြက္ ေလဆိပ္ကိုု ည ၁၀ နာရီေလာက္ေရာက္။ ေစာေစာခ်က္ကင္ဝင္ၿပီး ေလဆိပ္မွာအိပ္မယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတယ္။

ေကာင္းကင္ရထားစီးၿပီး JFK Terminal 4 ေရာက္ေတာ့ ကိုုပါေလေၾကာင္းလုုိင္းခ်က္ကင္ ေကာင္တာကိုုရွာေတာ့မေတြ ့။ ဟိုုေမးဒီေမး ထိုုင္ဝမ္ကိုုသြားမွာလား မဟုုတ္ဘူး ကိုုပါေလေၾကာင္းလိုုင္း ရွာေနတာ ဒီမွာတန္းစီ။ ဟင္ တရုုတ္ေလေၾကာင္းလိုုင္းေဘးနားမွာ တန္းစီခိုုင္းတယ္ ကိုုပါေလေၾကာင္းလိုုင္းလိုု ့လည္း မေရးထားဘူး။ ေရွ ့ကတန္းစီေနတယ့္သူေတြကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုုပါေလေၾကာင္းလိုုင္းတယ့္။ ထိုုင္ဝမ္ကိုု သြားမွာလား ဟုုတ္တယ္ လာ ဝန္ထမ္းေခၚတယ့္ေနာက္ကိုု မလိုုက္ဘဲ ကိုုယ္တိုု ့တန္းစီေနတယ့္ေနရာမွာ လာတန္းစီေနလိုု ့ ဝန္ထမ္းက ၿပန္လာေခၚရေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့မွာ ၿပံ ုုးစိစိ။ ေအးေလ တရုုတ္ေလေၾကာင္းလိုုင္းနားမွာ တန္းစီေနေတာ့ တရုုတ္ေလေၾကာင္းလိုုင္းလိုု ့ ထင္မွာေပါ့ ခရီးသည္ေတြအမွားမဟုုတ္ဘူး။ ၁ နာရီေလာက္ၾကာတယ့္အထိ ဘာမွမထူးၿခား လူတန္းၾကီးက တၿဖည္းၿဖည္းရွည္လာၿပီ။ ကိုုယ္တန္းစီေနမယ္ ဆူနမ္ကိုု တေနရာမွာသြားထိုုင္ခိုုင္း ခ်က္ကင္ဝင္ရေတာ့မယ္ဆိုုရင္ ဖုုန္းေခၚလိုုက္မယ္လိုု ့ေၿပာေပမယ့္ ထိုုင္ခံုုမေတြ ့တာနဲ ့ ဆူနမ္က မသြားဘူး။ ၂ နာရီေလာက္ ေၿခေထာက္ေတာင့္ေအာင္ တန္းစီၿပီးေတာ့ ဂိတ္စဖြင့္တယ္။ Cathay ေလေၾကာင္းလိုုင္းဆိုု အေစာၾကီးဖြင့္တယ္။ ေလယာဥ္ထြက္မယ့္အခ်ိန္ထက္ ၂ နာရီေစာလာခိုုင္းတာ ကိုုယ္တိုု ့က ၆ နာရီေလာက္ ေစာလာေနတာ ကိုုယ္တိုု ့အမွားေပါ့။ ဟမ္းကယ္ရီသယ္မလိုု ့ဟာ သူတိုု ့သတ္မွတ္ထားတယ့္ဟာထဲဝင္ရင္ သယ္ခြင့္ၿပ ုုတယ္။ ဟမ္းကယ္ရီက ဝင္ဆန္ ့ေပမယ့္ နည္းနည္းေဖာင္းေနလိုု ့ အဆံုုးထိမဝင္လိုု ့ ဟမ္းကယ္ရီလိုု ့ မရေတာ့ဘူး ခ်က္ကင္လုုပ္လိုုက္ရတယ္။ မေန ့က GMA မွာ ခရီးသည္က အတင္းထိုုးထည့္ၿပီး ၾကည့္ ဆန္ ့တယ္ေတြ ့လား ဝန္ထမ္းက အတင္းထိုုးသြင္းမွဝင္လိုု ့ မဆန္ ့ဘူး ၿငင္းခုုန္ၾကတယ့္သတင္းကိုု သတိရၿပီး ၿပံ ုုးမိေသးတယ္။

Arenal  မီးေတာင္၊ တိုုးကား

မီးေတာင္ေက်ာက္ေတြေၾကာင့္ အပင္အၿမစ္ေတြက ေၿမၾကီးေအာက္ကိုု မေရာက္ႏိုုင္လိုု ့ ေၿမၿပင္မွာပဲ ရိွေနတယ္

ေစာေစာခ်က္ကင္ဝင္ၿပီး အိပ္မယ္လိုု ့ တြက္ထားတာ မွားသြားတယ္။ စတိတ္ထံုုးစံအတိုုင္း ဖိနပ္၊ ကုုတ္အကၤ ီ်၊ ဖုုန္း၊ ကင္မရာ အကုုန္ထုုတ္ၿပီးစစ္။ ဆူနမ္က online waiver check in အင္တာနက္ကေန ခ်က္ကင္လုုပ္ရင္ တန္းစီစရာမလိုုဘူး ၿမန္တယ္ တန္းစီစရာမလိုုဘူး။ သူမ်ားေတြတန္းစီၾကတာက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဟမ္းကမ္ရီအိတ္ေတြသယ္မွာဆိုုေတာ့ ေစာေစာေရာက္မွ သူတိုု ့အိတ္ေတြ ထားလိုု ့ရမွာကိုုး။ နယူးေယာက္ကေန ပနားမားကိုု ၄ နာရီခြဲ စီးရပါတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ေလယာဥ္ေကာင္းကင္ကိုု တက္ၿပီဆိုုတာနဲ ့ စာနည္းနည္းဖတ္၊ ဗီြဒီယိုုနည္းနည္းၾကည့္ၿပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ။ အေဖက အိပ္ေရးဆတ္တယ့္သူ ခရီးသြားရင္ ဘယ္ေတာ့မွမအိပ္တတ္ေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ အေမက ဟင္းမေကာင္းလည္း စားဝင္တယ္၊ ဘယ္ေနရာမဆိုု အိပ္ေပ်ာ္တယ့္သူ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ ဆူနမ္က အိမ္သာခဏခဏသြားတယ့္သူဆိုုေတာ့ လူသြားလမ္းနဲ ့ကပ္လ်က္ ထိုုင္ခံုုယူတယ္။ ေန ့လည္ဖက္ဆိုုရင္ ၿပတင္းေပါက္နားကခံုုကိုု ေရြးခ်င္ေပမယ့္ ညဆိုုေတာ့ ထိုုင္ခံုုမေရြးေတာ့ဘူး ဆူနမ္နဲ ့ကပ္လ်က္ထိုုင္ခံုုမွာ ထိုုင္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကႊ်းတယ့္အစားအစာေတြက မဆိုုးဘူး။ စပိန္စကား၊ အဂၤလိပ္စကားေၿပာတယ္ဆိုုေပမယ့္ စပိန္ေလသံတအားဝဲေတာ့ ဆူနမ္က နားကိုုမလည္ႏိုုင္ဘူးတယ့္။ ကိုုယ္က စကၤာပူမွာေနခဲ့ဖူးလိုု ့ထင္တယ္ ဗီယက္နမ္သံဝဲဝဲ၊ စပိန္သံဝဲဝဲ နားလည္တယ္။ ပနားမားမွာ တနာရီထရန္စစ္ထိုုင္တယ္။ ပနားမားေလဆိပ္ေလးက ေသးေသးေလး တာမင္နယ္တခုုပဲရိွတယ္။ ပူအိုုက္စိမ္းလန္းတယ့္ေဒသ စကၤာပူရာသီဥတုုနဲ ့တူတယ္။ ခရီးမသြားခင္တုုန္းက ဝိုုင္းေရ မင္းရဲ ့လူဝီဗီြတြန္၊ ဂူခ်ီအိတ္ေတြယူခဲ့၊ ကိုုယ္လည္း ေဆဗာတိုုေရဖာရာဂယ္မိုုအိတ္ ယူခဲ့မယ္ ၿပီးရင္ ရိႈးထုုတ္ၾကမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတာ။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ကင္မရာသယ္မွာဆိုုေတာ့ ေတာင္တက္ရင္ လြယ္ေနၾက deuter ေက်ာပိုုးအိတ္ပဲ လြယ္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။

ပနားမားကေန ကိုုစကာရီကိုုႏိုုင္ငံၿမိ ုု့ေတာ္ ဆန္ဟိုုေဆးၿမိ ုု ့ကိုု ၁ နာရီ စီးရပါတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းဝင္ေတာ့ ဘယ္ကိုုသြားမွာလဲ တိုုးဂိုုက္လာၾကိ ုုမွာ လာေဖၚတူနာကိုုသြားမွာ ေကာ့စကာရီမွာ ၃ ရက္ေနမွာ ဝဲကမ္းတူေကာ့စကာရီကာဆိုုၿပီး ရက္ ၃၀ ဗီဇာေပးလိုုက္ပါတယ္။ ဗီဇာေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုုရင္ ၅၂ ေပးရာမွာ။ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသား၊ ဂရင္းကဒ္ေတြက ဗီဇာမလိုု အေမရိကန္အလည္ဗီဇာ B2 ဗီဇာနဲ ့ေတာင္ လာလည္လိုု ့ ရပါတယ္တယ့္။ ေလဆိပ္အထြက္ တကၠစီေနရာမွာ တိုုးဂိုုက္က လာၾကိ ုုေနပါတယ္။ လာေဖၚတူနာၿမိ ုု ့ကိုု ၂  နာရီခြဲ ၃ နာရီသာသာေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ လမ္းေတြက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ ေကြ ့ေကြ ့ေကာက္ေကာက္၊ ေဘးတေလွ်ာက္ အုုန္းပင္၊ ငွက္ေပ်ာပင္၊ အပူပိုုင္းေဒသ အပင္ေတြကိုု ေတြ ့ရတယ္။ ရာသီဥတုု ၇၅ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုုက္။ ေဘးက စိုုက္ခင္းေတြက နာနတ္သီး၊ ၾကံ၊ ေကာ္ဖီစိုုက္ခင္းေတြတယ့္။ သစ္ပင္ေတြနဲ ့ စိမ္းလန္းတယ့္တိုုင္းၿပည္ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ စိမ္းလန္းေနတာ ၿမင္ရတယ္။ အိမ္ေတြက ေသးေသးေလး အမိႈက္မရိွဘူး သန္ ့ရွင္းတယ္။ ေခါင္းမူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ဟိုုတယ္ေရာက္ေတာ့မွ ႏိုုးေတာ့တယ္။ ေန ့လည္ ၃ နာရီမွ ခ်က္ကင္ဝင္လိုု ့ရမွာ ခုုကေန ့လည္ ၁၂ နာရီခြဲ ေရခ်ိဳးၿပီးအနားယူခ်င္ေပမယ့္ အခန္းမရေသးေတာ့ အဝတ္အစားလဲ လက္ေက့အိတ္ေတြကိုု ေကာင္တာမွာအပ္။ wet barr မွာ ေန ့လည္စာမွာေတာ့ အခ်ိန္မရိွေတာ့လိုု ့ take out လုုပ္ ဆူနမ့္ကုုိ ေကာင္တာမွာ သြားေစာင့္ခိုုင္း ကိုုယ္ကေန ့လည္စာေစာင့္။ ခဏၾကာေတာ့ ဆူနမ္ၿပန္လာတယ္ ေကာင္တာဆီသြားတယ့္လမ္းမွာ ပုုတ္သင္ညိုု အစိမ္းေရာင္ေတြ ့လိုု ့ ေၾကာက္လိုုုု ့ၿပန္လာတာတယ့္။ ဟဲ့ အဲဒီပုုတ္သင္ညိ ုုေတြက လူေတြကိုု ဘာအႏၱရာယ္မွ မေပးဘူး။ တခ်ိဳ ့ဆိုု အိမ္ေမြးတိရိစာၱန္အၿဖစ္ေတာင္ ေမြးၾကတာ၊ ေန ့လည္စာရၿပီမိုု ့ ေကာင္တာဆီအတူၿပန္။ ေကာင္တာေရာက္ေတာ့ မီးေတာင္သြားမယ့္တိုုးက ေရာက္ေနၿပီ။ တိုုးဂိုုက္မေလးက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး ေတာင္မတက္ဘဲ  ကားေမာင္းၿပီး ဗ်ဴးပြိဳင့္သြားၾကည့္မလား၊ ၃ ကီလိုုမီတာ တက္မလား၊ ၆ ကီလိုုမီတာတက္မလားေမးတယ္။

မီးေတာင္ဆီသြားတဲ့လမ္း

သစ္ကုုလားအုုတ္

အပြင့္ေတြ ေလထဲပ်ံ ့လြင့္ မ်ိဳးပြားၿပီး ေတြ ့တဲ့အပင္မွာ ရွင္သန္ေဖာက္ဖြားတယ့္ အပင္

ကိုုယ္နဲ ့ဝိုုင္းပဲဆိုုရင္ ၆ ကီလိုုမီတာတက္ၿဖစ္မွာ ဆူနမ္က သူ ့ဘာသာဆိုု ေတာင္မတက္ရတာကိုုေရြးမွာ။ ေတာင္တက္ခ်င္တယ့္ကိုုယ့္ေၾကာင့္ ၃ ကီလိုုမီတာကိုု ေရြးလိုုက္တယ္။ ၃ ကီလိုုမီတာ ၂ မိုုင္ေလာက္ပဲရိွၿပီး ေတာင္တက္တယ့္လမ္းကလည္း ခပ္ေၿပေၿပ သစ္ပင္ေတြအုုပ္ဆိုုင္းေနေတာ့ မေမာဘူး။ သစ္ပင္ေပၚမွာ အဝါေရာင္ေၿမႊကိုုၿပၿပီး အဆိပ္ၿပင္းတယ့္ေၿမြဆိုုၿပီး တိုုးဂိုုက္ကၿပတယ္။ ကိုုစကာရီကာႏိုုင္ငံမွာ အဆိပ္ၿပင္းတယ့္ေၿမႊေတြ အေတာ္ေပါတယ္။ စိုုက္ခင္းေတြမွာ ေၿမကိုုက္လိုု ့ေသတာမ်ားတယ္။ လာေဖၚတူနာ La Fortuna ၿမိ ုု ့ေရာက္ခါနီး မီးေတာင္ထိပ္မွာ မိႈင္းညိႈ ့တယ့္မိုုးတိမ္ေတြ အုုပ္ဆိုုင္းေနေတာ့ မိုုးရြာၿပီလိုု ့ထင္ေနတာ ခုုေတာ့ေနသာလိုု ့ မီးေတာင္ကိုု ထင္ထင္ရွားရွား ၿမင္ရတယ္။ ကိုုစကာရီကာရဲ ့ ရာသီဥတုုက ခန္ ့မွန္းလိုု ့မရဘူး ရာသီဥတုုခန္ ့မွန္းခ်က္ကလည္း မမွန္ဘူးတယ့္။ ကာရီဘီယံပင္လယ္ဖက္က ပူေႏြးတယ့္ေလေတြက အထက္ပိုုင္းမွာရိွေနၿပီး ပစိဖိတ္ဖက္ကေအးတယ့္ေလေတြက ေအာက္ဖက္မွာရိွေနတာမိုု ့ မိုုးရြာခ်င္ခ်က္ခ်င္းရြာ၊ ၿပီးရင္ေနသာ။ ကိုုစကာရီကာမွာ ေနပူ၊ မိုုးရြာ ရာသီဥတုု ၂ မ်ိဳးပဲရိွတယ္ ဧၿပီလကုုန္ဆိုုရင္ မိုုးစရြာၿပီမိုု ့ ခရီးသြား နည္းသြားၿပီ။  အီေကြတာနဲ ့နီးၿပီး ပူေႏြးစြတ္စိုုတယ့္ရာသီဥတုု စကၤာပူရာသီဥတုုနဲ ့တူတယ္။ ကိုုစကာရီကာႏိုုင္ငံဟာ လူဦးေရငါးသန္းေလာက္ရိွၿပီး အက်ယ္အဝန္းက အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ေလာက္ က်ယ္ပါတယ္။ လူဦးေရငါးသန္းမွာ ၄ သန္းက ကိုုစကာရီကန္၊ ၁ သန္းက အိမ္နီးခ်င္းနီကြာရာကြာႏိုုင္ငံက ထြက္ေၿပးေၿပာင္းေရႊ ့လာတယ့္ နီကြာရာကြာႏိုုင္ငံသားေတြ။ ကိုုစကာရီကာမွာ အရင္တုုန္းက စစ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးက်င့္သံုုးခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက လက္နက္ကိုုင္တာေတြစြန္ ့ၿပီး ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္။ ႏိုုင္ငံရဲ ့ဘတ္ဂ်က္ေတြကိုု လက္နက္၊ စစ္တပ္မွာသံုုးစြဲမယ့္အစား ပညာေရးဖက္မွာ ၿမွပ္ႏွံလိုုက္ေတာ့ ခုုဆိုုကိုုစကာရီကာႏိုုင္ငံဟာ လက္တင္အေမရိကႏိုုင္ငံေတြထဲမွာ စာတတ္ေၿမာက္သူအမ်ားဆံုုးရိွတယ့္ႏိုုင္ငံ။ အဲ့ဒါကိုု ကိုုစကာရီကာႏိုုင္ငံသားေတြက ဂုုဏ္ယူၾကတယ္။

အဲ့ဒီလိုုၾကားလိုုက္တယ့္အခါ ေရႊၿပည္ၾကီးက ဘဘမ်ားနဲ ့ ကြာလိုုက္ေလၿခင္း။ ၿမန္မာၿပည္သာ အဲ့ဒီလိုုၿဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုုက္မလဲ။ တိုုင္းၿပည္ရဲ ့အဓိကဝင္ေငြက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ခရီးသြားလုုပ္ငန္း၊ စိုုက္ပ်ိဳးေရး၊ စက္မႈထုုတ္ကုုန္လုုပ္ငန္းပါတယ့္။ ကိုုစကာရီကာမွာ မီးေတာင္ေတြရိွၿပီး ေအရီနယ္မီးေတာင္ဟာ ၁၉၆၈ မွာ ေပါက္ကြဲမႈၿဖစ္ၿပီးကတည္းက ေခ်ာ္၊ ၿပာေတြမထုုတ္ေတာ့ေပမယ့္ လႈပ္ရွားေနေသးတယ့္ မီးေတာင္ပါ။ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမႈၿဖစ္ေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ခုုေတာင္တက္ေနတယ့္အၿခမ္းမွာပဲ ေခ်ာ္ၿပာေတြစီးဆင္းၿပီး တၿခားဖက္ေတြမွာ ေခ်ာ္ၿပာေတြမစီးဆင္းေတာ့ အဲ့ဒီဖက္ေတြမွာ ခုုထိစိုုက္ပ်ိဳးေရးေတြ လုုပ္ေနဆဲပါတယ့္။ ဒီဖက္မွာေတာ့ ေခ်ာ္ၿပာေတြရိွေတာ့ ဘာမွစိုုက္ပ်ိဳးလိုု ့မရဘူး။ မိုုးေတြရြာလိုု ့ အဆိပ္အေတာက္ဓာတ္ေတြ ေမ်ာပါသြားေတာ့မွ အပင္ေတြၿပန္ေပါက္လာေပမယ့္ မီးေတာင္ေက်ာက္ေတြရိွလိုု ့ အၿမစ္ေတြက ဟိုုးေၿမၾကီးအနက္ၾကီးအထိ မထိုုးေဖာက္ႏိုုင္ေတာ့ ခဏေလးနဲ ့ေသတယ္။ တခ်ိဳ ့အပင္ေတြက အပြင့္ေတြကိုု ေလထဲပ်ံ ့လြင့္ေစၿပီး ေတြ ့တယ္အပင္အကိုုင္းေတြမွာ တြယ္ကပ္ေနၿပီး ရွင္သန္ေဖာက္ဖြားၾကတယ္။ ကိုုယ့္ကင္မရာက ဖလပ္ရွပ္ထြက္လာလိုု ့ တိုုးဂိုုက္က သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ မထိခိုုက္ေအာင္ ဖလပ္ရွပ္ပိတ္ထားၿပီး ရိုုက္သင့္တယ္လိုု ့ေၿပာတယ္။ လမ္းခြဲေလးေရာက္ေတာ့ တက္ရတာ နည္းနည္းမတ္လာတယ္။ အဲ့ဒီေက်ာက္တံုုးေတြက မီးေတာင္ေပါက္တုုန္းက ဆင္းလာတယ့္ ေက်ာက္တံုုးေတြတယ့္။ သစ္ခြပန္းတစ္ခုုက တစ္ႏွစ္မွာတစ္ရက္ပဲ ပြင့္တယ္တယ့္။ မီးေတာင္ထိပ္ကိုု ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၿမင္ရလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ကံေကာင္းတယ္တယ့္။ တစ္ႏွစ္လံုုးမွာ ၁၄ ရက္ေလာက္ပဲ မီးေတာင္ထိပ္ကိုု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၿမင္ရတယ္။ ဒီေနရာေန ေက်ာ္ၿပီးဆက္သြားခြင့္ မၿပ ုုဘူး လြန္ခဲ့တယ့္တလေလာက္က နယ္သာလန္ႏိုုင္ငံသား၂ ေယာက္ ေတာင္ထိပ္တက္တာ မေတာ္တဆမႈၿဖစ္လိုု ့ အေရးေပၚေခၚယူရတယ္။ တေယာက္က ခါးထိသြားလိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုုင္ပါ့မလားေတာင္ မသိဘူးတယ့္။

မီးေတာင္ေက်ာက္

မီးေတာင္ေက်ာက္

Arenal မီးေတာင္ ကံေကာင္းလိုု ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ ့ခဲ့ရတယ္

မီးေတာင္က လႈပ္ရွားေနတုုန္းဆိုုေတာ့ ပညာရွင္ေတြက အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး တခုုခုုထူးၿခားရင္ လူေတြကိုုေၿပာင္းေရႊ ့ခိုုင္းမွာဆိုုေတာ့ ၁၉၆၈ ခုုႏွစ္ကလိုု  လူအသအေပ်ာက္မ်ားမွာ မဟုုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီတုုန္းက ဓာတ္ပံုုေတြနဲ ့ ရွင္းၿပတယ္။ ၁၉၆၈ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမႈၿဖစ္ေတာ့ ႏိုုင္ငံၿခားသားေတြ တစတစေရာက္လာၾကတယ္။ ကိုုစကာရီကန္ေတြက မီးေတာင္ေၿမကေန ထြက္ေၿပးခ်င္ေနတာ ႏိုုင္ငံၿခားသားေတြၾကေတာ့ မီးေတာင္ကိုု စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒီလိုုနဲ ့ ကိုုစကာရီကန္ေတြ အဂၤလိပ္စကားစတင္သင္ယူၿပီး သဘာဝခရီးသြားလုုပ္ငန္း စတင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုုးဖက္မွာၿမင္ရတာက ကိုုစကာရီကိုုႏိုုင္ငံရဲ ့ လူလုုပ္ေရကာတာ အဲ့ဒီကန္ကေန ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုုတ္ယူတာ။ ကိုုစကာရီကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားအမ်ားစုုက ေရအားလွ်ပ္စစ္၊ ေလရဟတ္ကေနရတာ။ ၂၀၂၀ ဆိုုရင္ တႏိုုင္ငံလံုုးရဲ ့လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကိုု ေရအားလွ်ပ္စစ္ကေန ရေတာ့မယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ဘာေတြလုုပ္ကိုုင္လဲေမးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေဆာ့ဝဲေရးတယ္။ တိုုးဂိုုက္မေလးက ၂၂ ႏွစ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမၿပီးေသးဘူး အားတယ့္အခ်ိန္မွာ တိုုးဂိုုက္လုုပ္တာ။ သူၿဖစ္ခ်င္တာက ေၿမနမူနာယူလာရင္ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ၿပီး ဘာအပင္ေတြ စိုုက္ပ်ိဳးသင့္တယ္လိုု ့ အၾကံေပးတယ့္ စိုုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္။ ကိုုယ့္အသက္ ၂၂ ႏွစ္တုုန္းကဆိုု ဘာၿဖစ္ခ်င္မွန္း ဘာလုုပ္ခ်င္မွန္း မသိဘူး။ ကိုုစကာရီကာမွာ တစ္ဖ္ေပးစရာမလိုုဘူး ၁၀ ရာခိုုင္ႏႈန္းက ပါၿပီးသားဆိုုေပမယ့္ တိုုးဂိုုက္မေလးက ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုုတစိုုက္ရွင္းၿပေပးလိုု ့ တစ္ဖ္ေပးလိုုက္တယ္။ ဟိုုတယ္ကဝန္ထမ္းေတြက မီးေတာင္ဆီသြားတယ္ဆိုု ၿမန္လွခ်ည္လားတယ့္။ အခန္းရေတာ့ ရွယ္တယ္ဘတ္စ္ကားေလးက လိုုက္ပိုု ့တယ္။ အိပ္ယာက တခုုတည္းၿဖစ္ေနလိုု ့ ၿပန္လဲတာ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္လိုုက္ရတယ္။ အဲဒီအခန္းကေန မီးေတာင္ကိုုၿမင္ရတယ့္ ရႈခင္းက အင္မတန္လွတယ္။ ညစာကိုု အစက လာေဖၚတူနာၿမိ ုု ့ထဲမွာ ညစာသြားမယ္လိုု ့ စီစဥ္ထားတာ။ ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္က ငါးဘေလာက္ပဲက်ယ္ၿပီး ဘာမွထူးထူးၿခားၿခားမရိွ။

ဟိုုတယ္ကေန လာေဖၚတူနာၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္ကိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ တကၠစီစီးသြားၿပီး ညစာစားရမွာဆိုုေတာ့ ဟိုုတယ္ထဲမွာပဲစားဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ၾကတယ္။ ေရခ်ိဳးခဏနားၿပီး  ပင္ပန္းလိုု ့ အခန္းေရွ ့က ဝရန္တာမွာ ေက်းငွက္သံေတြ နားေထာင္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုု္က္တာ ဆူနမ္လာႏိႈးမွပဲ ႏိႈးေတာ့တယ္။ ရွယ္တယ္ဘတ္စ္ေခၚ တာဝါေကာင္တာမွာ တာဝါကီးၿပလိုုက္တာနဲ ့ ပုုဝါေတြရတယ္။ ေရပူစမ္းမွာ တနာရီေလာက္ ေရဝင္စိမ္ၿပီး ဟိုုတယ္ဝင္းထဲက စားေသာက္ဆိုုင္မွာ ညစာဘူေဖးစား။ဟိုုတယ္မွာမတည္းဘဲ ေရပူစမ္းလာစိမ္တယ့္သူေတြရိွတာမိုု ့ ကြဲၿပားေအာင္ ဟိုုတယ္နံပါတ္ပါတယ့္ စကၠဴကြင္းေလးေတြ ပတ္ထားခိုုင္းတယ္။ စားေသာက္တာေတြကိုု ခ်က္ခ်င္းေပးလိုု ့ရသလိုု အခန္းနံပါတ္ေၿပာၿပီး က်သင့္ေငြကိုု ေဘလ္ထဲထည့္ check out လုုပ္ေတာ့မွ ရွင္းလိုု ့ရတယ္။ ဆူနမ္က ဝိုုင္း viator တိုုးနဲ ့သြားလိုု ့ မီးေတာင္ကိုု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မၿမင္ရရင္ ဒီဟိုုတယ္လာၿပီး မီးေတာင္ကိုုၾကည့္လိုု ့ရတယ္။ ဟိုုတယ္က မီးေတာင္ေအာက္ေၿခမွာရိွေနတယ္။ ဝိုုင္းက မီးေတာင္ကိုု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မၿမင္ရလိုု ့ ေနာက္တေခါက္ ထပ္လာမွာမဟုုတ္ဘူး။ ဝိုုင္းက တေယာက္တည္းမိုု ့လိုု ့ ေရပူစမ္းမစိမ္ေတာ့ဘူးလိုု ့ ေၿပာေနတယ္။ ဒီဟိုုတယ္မွာတည္းတယ့္သူေတြကဖရီး ဝိုုင္းဒစ္စေကာင့္ေရာက္ေအာင္ ဆူနမ္က သူေၿပာေပးမယ္တယ့္။ ဆူနမ္ ဝိုုင္းက အဲ့ဒီလိုု ဒီဟိုုတယ္၊ ဒီေရပူစမ္းမွ မဟုုတ္ဘူး သူက ခရီးထြက္တယ္ဆိုုၿပီးေရာ။ ဆူနမ့္လိုု တလခြဲေလာက္ ဘေလာ့ေတြဖတ္ research ေတြလုုပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္တယ့္သူမဟုုတ္ဘူး။ ၃၊ ၄ ရက္ ရွာေဖြမယ္ trip advisor က ညႊန္းတယ့္တိုုး ၃ ခုုေလာက္ဘြတ္၊ ေစ်းသက္သာတယ့္ဟိုုတယ္၊ ေလယာဥ္ဘြတ္ ready to go ပဲ။ ပင္ပန္းလိုု ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ေန ့ သြားၿဖစ္တယ့္ ၾကိ ုုးတံတား၊ ေရတံခြန္အေၾကာင္းကေတာ့ အပိုုင္း ၂ မွ တင္ပါဦးမယ္။

Happy Traveling !
စန္းထြန္း
မတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၈။

တစ္ႏွစ္မွာမွ တစ္ရက္ထဲသာပြင့္တဲ့ သစ္ခြ

ကိုုစကာရီကာမွာ အၾကီးဆံုုး ေရကာတာ

ဟိုုတယ္ကေန ၿမင္ရတဲ့ မီးေတာင္

အဲ့ဒီသစ္ခြ ၿမန္မာၿပည္မွာရိွတယ္

ခ်က္ၿခင္း အဲ့ဒီလိုု ၿမ ူေတြေဝ့လာၿပီး မိုုးရြာတယ္

အဆိပ္ၿပင္းတဲ့ေၿမြ