ကိုုယ့္အိမ္ကေန မနက္ ၇ နာရီခြဲထြက္ ႏွစ္ဘူတာအေဝးမွာ အၿမန္ရထားေၿပာင္းစီး။ ၂၅ မိနစ္ေလာက္ စီးၿပီးရင္ 34th Herald Station မွာ နယူးဂ်ာစီၿပည္နယ္ Journal Square ကိုုသြားမဲ့ PATH ရထားေၿပာင္းစီး။ မနက္ ၈ နာရီကေန ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ဆိုု ဂ်ာနယ္စကြဲကိုုသြားမဲ့ PATH ရထားရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးကေနေရရင္ သံုုးတြဲေၿမာက္ ပထမဆံုုးတံခါးေပါက္မွာ ကိုုယ္ရပ္ေစာင့္ေနေလ့ရိွတယ္။ Newport ဘူတာေရာက္တဲ့အခါ ဆင္းၿပီး Newark ကေန World Trade Center ကိုုသြားမဲ့ ရထားကိုုေၿပာင္းစီး။ Newport ကေန တဘူတာအေဝး ေဝါထရိတ္စင္တာ တဖက္ကမ္း Exchange Place ဘူတာက ကိုုယ့္ကလိုုင္းရင့္ရံုုး ရိွတဲ့ေနရာ။ တၿခားအၿမန္ရထားစီး ေဝါထရိတ္စင္တာမွာဆင္း ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေဝါထရိတ္စင္တာ WTC ကေန နယူးဂ်ာဆီ Newark ကိုုသြားတဲ့ ရထားစီးရင္ တဘူတာပဲ စီးရတယ္။ ေဝါထရိတ္စင္တာဆိုုတာကလည္း တိုုးရစ္ေတြ၊ လစ္ဘာတီ အစိမ္းေရာင္ၾကီး သရဖူၾကီးေဆာင္း၊ အစိမ္းေရာင္ အကၤ ီ်ဝတ္ၿပီး လစ္ဘာတီခရူလက္မွတ္ ေရာင္းတဲ့သူေတြ၊ ရံုုးတက္ရံုုးဆင္းသူေတြနဲ ့ အၿမဲတင္းၾကမ္းၿပည့္ေနတဲ့ ေနရာဆိုုေတာ့ တတ္ႏိုုင္သမွ် ေရွာင္ေလ့ရိွတယ္။ ဘာလိုု ့ ရထားရဲ ့ သံုုးတြဲေၿမာက္ ပထမဆံုုးတံခါးေပါက္ကိုု ေရြးရတာလဲဆိုုေတာ့ အဲဒီေနရာက ဓာတ္ေလွကားကုုိ သြားမဲ့လမ္းကိုု တည့္တည့္ၾကီး ေရာက္ေနလိုု ့ပါပဲ။
စက္ေလွကားက အၿမင့္ၾကီးစီးရၿပီး ရံုုးနဲ ့လည္း နည္းနည္းေလး ပိုုေဝးသြားလိုု ့ ဓာတ္ေလွကားပဲ စီးေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီရံုုးမွာ အလုုပ္ဆင္းတာ ၆ လေလာက္ရိွၿပီဆိုုေတာ့ ကိုုယ္နဲ ့ရထား အတူတူစီးတဲ့သူေတြကိုု မ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီ။ ပခံုုးေက်ာ္တဲ့အထိရွည္တဲ့ ဆံပင္ဖြာလန္က်ဲကိုု ေနာက္မွာစုုစည္းထားၿပီး ငွက္လိုုမ်က္ႏွာ စုုတ္ခႊ်န္းခႊ်န္း၊ မ်က္မွန္တပ္ၿပီး သားေရေဘးလြယ္အိတ္ ၾကီးၾကီးလြယ္ထားတဲ့ လူလတ္ပိုုင္းအရြယ္ ဥေရာပသားလိုု ့ ထင္ရတဲ့လူတစ္ေယာက္။ မႏွစ္က ဟန္ ့ရဲ ့ meet up အဖြဲ ့နဲ ့ စေတတန္အိုုင္လန္မွာရိွတဲ့ ပထမဆံုုး အမ်ိဳးသမီး ဖိုုတိုုဂရပ္ဖာရဲ ့အိမ္ၿပတိုုက္၊ ခံတပ္ကိုု သြားလည္တုုန္းက လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့သားေတြ နာမည္၊ အလုုပ္အကိုုင္ေၿပာၿပီး မိတ္ဆက္ၾကေတာ့ အလုုပ္အကိုုင္က သိပၺံပညာရွင္ဆိုုလိုု ့ မွတ္မိေနတာ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္း အံ့ၾသသြားတယ္ ၿပီးေတာ့ ေမးၾကည့္ခ်င္တာ ဟန္ ့အဖြဲ ့နဲ ့စေတတန္အိုုင္လန္ကိုု သြားဖူးလား၊ သိပၺြံပညာရွင္လားလိုု ့။ မွန္တယ္ဆိုုရင္ မွတ္ညဏ္ေကာင္းတဲ့ ငါကြဆိုုၿပီး လက္ခေမာင္းခတ္ဦးမယ္။ ဟိုုင္း ေဟာင္းအာယူလိုု ့ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ ဒီတိုုင္းၿပည္ကိုုေရာက္တာ ငါးႏွစ္ေလာက္ရိွေနေပမဲ့ ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလိုု မက်င့္ႏိုုင္ေသးတဲ့ကိုုယ္က သိတဲ့သူဆိုု ႏႈတ္ဆက္ဖိုု ့ ဝန္မေလးသေလာက္ မသိတဲ့သူကိုု ကိုုယ္ကစၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရမွာ ဝန္ေလးေနဆဲ။ အဲဒီသိပၺံရွင္လိုု ့ ကိုုယ္ထင္ေနတဲ့သူနဲ ့ တခါတေလ ေဘးခ်င္ထိုုင္ၿဖစ္ေပမဲ့ သူကလည္း ကိုုယ့္ကိုုမၾကည့္ ကိုုယ္ကလည္း သူ ့ကိုုမၾကည့္။ သူကလည္း သူ ့ဖုုန္းနဲ ့ အလုုပ္မ်ားသလိုု ကိုုယ္ကလည္း ကင္ဒယ္ထဲ ေခါင္းစိုုက္ေနေလရဲ ့။
အသက္ငါးဆယ္နီးပါးလိုု ့ ခန္ ့မွန္းထားတဲ့ ပြေယာင္းေယာင္း ဆံႏြယ္ေခြေခြက ပခံုုးေအာက္နားက်က် စာၾကည့္မ်က္မွန္တပ္ၿပီး ေဘးလြယ္အိတ္လြယ္၊ အားကစားဖိနပ္စီး၊ ရံုုးဝတ္စံုုဝတ္ၿပီး ကင္ဒယ္ဖတ္ေနတတ္တဲ့ တရုုတ္လူမ်ိဳးလိုု ့ ထင္ရတဲ့အန္တီၾကီး။ မ်က္ႏွာကိုု ဘာမွလိမ္းၿခယ္ထားပံုု မရေပမဲ့ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုုေတာ့ ခပ္ပါးပါးေလး ဆိုုးေလ့ရိွတယ္။ တခါတေလ စကပ္အတိုုဝတ္ထားရင္ ေၿခသလံုုးတုုတ္တုုတ္ခဲခဲေတြကိုု ၿမင္ရေလ့ရိွတယ္။ ဆံပင္တိုုကပ္ကပ္၊ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအေရ၊ suit အၿပည့္ဝတ္၊ ေက်ာပိုုးအိတ္ၾကီးလြယ္၊ တခါတေလမွာ GIANTS ဆိုုတဲ့ အၿပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ မိုုးကာအကၤ ီ်ဝတ္တဲ့ တင္းမာသုုန္မႈန္တဲ့ မ်က္ႏွာထားရိွတဲ့ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္လာက္ ရိွပံုုရတဲ့ အန္ကယ္ၾကီး။ သူ ့ရဲ ့ကိုုယ္အမူအယာ၊ ေလသံကိုုၾကည့္ၿပီး ဂ်ပန္လူမ်ိဳးၿဖစ္မယ္လိုု ့ ခန္ ့မွန္းရတယ္။ အဲဒီအန္ကယ္ၾကီးက ေလွကားႏွစ္ထပ္ကိုု ေက်ာ္ၿပီးတက္ေလ့ရိွတယ္။ ေခါင္းမွာ အမည္းေရာင္ သံပုုရာခြံေဆာင္း၊ ဒူးေလာက္အထိရွည္တဲ့ ကုုတ္အကၤ ီ်အနက္ၾကီးဝတ္၊ ေက်ာပိုုးအိတ္ၾကီးလြယ္၊ တကိုုယ္လံုုး လႈပ္ယမ္းေနတတ္တဲ့ အသက္ငါးဆယ္နဲ ့ ေၿခာက္ဆယ္ၾကားေလာက္ရိွမဲ့ ဆံပင္ၿဖ ူေတြၾကားထဲ အနက္ေရာင္ေတြ ေရာစြက္ေနတဲ့ ဂ်ဴးအဘိုုးၾကီး။ ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ပါးပါး နက္ၿပာေရာင္ဂ်က္ကပ္ အၿမဲလိုုလိုုဝတ္တတ္တဲ့ ခႏၶာကိုုယ္ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္ရွည္ရွည္ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအေရ၊ ပိန္သြယ္တဲ့မ်က္ႏွာ၊ ႏွာေခါင္းေဘးကေန ေမးေစ့အထိ သိသိထင္ရွားလြန္းတဲ့ ပါးၿပင္အေရးအေၾကာင္းနဲ ့ဂ်ပန္လူမ်ိဳးလိုု ့ ယူဆရတဲ့ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ အစ္ကိုုၾကီးတစ္ေယာက္။ အရပ္ငါးေပးဆယ္လက္မအထက္ ပိန္ပိန္ပါးပါး မ်က္ႏွာတပ္ထားတဲ့ ကင္းဗတ္ဖိနပ္စီးၿပီး ထိုုင္ခံုုေနရာရိွေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွမထိုုင္ အၿမဲမတ္တပ္ရပ္ၿပီး စာအုုပ္အၿမဲဖတ္ေလ့ရိွတဲ့ အသက္သံုုးဆယ္ေက်ာ္လား ေလးဆယ္ေက်ာ္လား မွန္းဆလိုု ့မရတဲ့ အိႏိၵယလူမ်ိဳးလိုု ့ ယူဆရတဲ့သူတစ္ေယာက္။
သူတိုု ့ကိုု တစုုတစည္းတည္း ေတြ ့ရတယ္ဆိုုတာမ်ိဳးက အင္မတန္ရွားတယ္။ တခါတေလ ကိုုယ္ကေစာေရာက္လိုုက္၊ ေနာက္က်လိုုက္ဆိုုေတာ့ ရထားအတူတူ စီးၾကသူ တစ္ေယာက္မဟုုတ္ တစ္ေယာက္ကိုုေတာ့ ေတြ ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ႏႈတ္မဆက္ၾကသလိုု မ်က္မွန္းလည္း မတန္းမိၾကဘူး။ ကိုုယ့္ဘာသာ သိေနၾကတယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ခုုတေလာ သူတိုု ့အားလံုုးကိုု မေတြ ့ရေတာ့ ခြင့္ယူၿပီး ခရီးေတြ သြားေနၾကတာလား၊ အလုုပ္ေၿပာင္းသြားတာလား၊ အၿငိမ္းစားယူသြားၿပီလားလိုု ့ ေတြးေနမိတယ္။ သူတိုု ့နဲ ့ကိုုယ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပံ ုုးၿပမႏႈတ္ဆက္၊ ႏႈတ္ဆက္စကားလည္းမဆိုု၊ မ်က္ဝန္းၾကည့္လည္း မဆံုု၊ စိတ္ထဲကေန သိေနၾကတဲ့ ရထားအတူတူ စီးၾကသူမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။
စန္းထြန္း
ေမ ၂၅၊ ၂၀၁၆။