ေဆးခန္းၿပဖိုု ့ ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္က မနက္ ၉ နာရီ။ အိမ္ကေန ၄၅ မိနစ္သာသာ ေဝးေသာခရီးမိုု ့ မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွထြက္လွ်င္ ရေသာ္လည္း ဘာမွလုုပ္စရာ မရိွေတာ့သည္ႏွင့္ ပံုုမွန္အိမ္မွထြက္ခ်ိန္ မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ၿမိ ုု ့ထဲသိုု ့ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခန္ ့မွန္းသည့္အတိုုင္း ေဆးခန္းသိုု ့ေရာက္ေသာအခါ ေဆးခန္းက မဖြင့္ေသး။ လက္မွနာရီကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီခြဲတိတိ ေစာင့္ဆိုုင္းရမည့္ နာရီဝက္ကိုု ဘာလိုုကုုန္ဆံုုးရမလဲလိုု ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ လမ္းထိပ္က စတားဘာ့ခ္ေကာ္ဖီဆိုုင္ကိုု ေၿပးၿမင္သည္။ အၿမဲစည္ကား ဆူညံေနတတ္ေသာ စတားဘာ့ခ္ေကာ္ဖီဆိုုင္တြင္ ေအးေအးလူလူ စာထိုုင္ဖတ္ဖိုု ့၊ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ လမ္းေဘးနားက ထိုုင္ခံု ရခဲ့လွ်င္ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာမ်ားကိုု ေငးၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ၿဖ ုုန္းလိုု ့ ရေသာ္လည္း ထိုုင္ခံုုရဖိုု ့ဆိုုသည္မွာ မေသခ်ာပါ။ လမ္းတဖက္ၿခမ္းကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ စိန္ ့ေပါလ္ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္း တံခါးပိတ္ထားမလား ဖြင့္ထားမလား။ ဘုုရားေက်ာင္းကန္ဆိုုသည္မွာ အၿမဲတံခါးဖြင့္ထားေပလိမ့္မည္ဟုု ထင္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ဝင္သြားသည္ကိုု ေတြ ့လိုုက္သည္ ဒါဆိုု တံခါးဖြင့္ထားသည္ႏွင့္တူသည္။ တံခါးမဖြင့္ထားလွ်င္ လမ္းတပတ္ေလွ်ာက္မည္ တံခါးဖြင့္ထားလွ်င္ ဘုုရားေက်ာင္းကိုု ပတ္ၾကည့္ေနမည္။ တံခါးဖြင့္လိုုက္ေသာအခါ ေရာင္စံုုမွန္ခ်ပ္မ်ားၿဖင့္ ပံုုေဖာ္ထားေသာဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္း ၿပတင္းေပါက္မွ ၿဖာက်ေနေသာ အလင္းတန္းေၾကာင့္ ခန္းမတခုုလံုုး လင္းထိန္ေနသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ မီးဆိုုင္းမ်ားက တင့္တယ္လွသည္။ အဝင္တံခါးမေဘး လက္ဝဲဘက္ၿခမ္းတြင္ အမွတ္တရပစၥည္း အေရာင္းဆိုုင္ရိွသည္။ လက္ယာဖက္ၿခမ္းတြင္ ဆီမီးပူေဇာ္ဖိုု ့ ဖေရာင္းတိုုင္ခြက္မ်ားရိွသည္။ ဝတ္ၿပ ုုသူမ်ားက ဆီမီးပူေဇာ္ထားသည္မိုု ့ ဆီမီးခြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိန္လင္းေနသည္။
အလယ္ေခါင္တြင္ ေရထည့္ထားသည့္ မုုခ္ခြက္ၾကီးရိွၿပီး ေရတံေလ်ာက္မွတဆင့္ ေအာက္ဖက္သိုု ့ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနသည္။ ဝတ္ၿပ ုုသူမ်ားထိုုင္သည့္ သစ္သားထိုုင္ခံုုတန္းလ်ား ေဘးတဖက္တခ်က္ရိွ ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ရုုပ္တုုမ်ား၊ သူေတာ္စင္မ်ားေရွ ့တြင္ ဒူးေထာက္ဝတ္ၿပ ုုဖိုု ့ ေနရာရိွသည္။ ေရွ ့ဆံုုးထိုုင္ခံုုတြင္ ဝတ္ၿပ ုုသူမ်ား ရိွသလိုု အလယ္အစြန္ဖက္ အက်ဆံုုးထိုုင္ခံုုတြင္ ဆံပင္ရွည္မ်ား မ်က္ႏွာကိုုဖံုုးကာ ထိုုင္လ်က္ဝတ္ၿပ ုုေနသည္လား၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား ခြဲၿခားမသိႏိုုင္ေသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေတြ ့သည္။ ေနာက္ဖက္အက်ဆံုုး ထိုုင္ခံုုတြင္ထိုုင္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုုယွက္ကာ မ်က္စိမိွတ္လိုုက္သည္။ ထိုုအခါ စမ္းေရစီးသံကိုု ၾကားရသည္ ေစာေစာက ေတြ ့ခဲ့ေသာ ေရမုုခ္ခြက္မွ ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿခင္းကိုု ခံစားရသည္။ ႏွာသီးဝမွတဆင့္ တိုုးဝင္လာေသာေလ၊ ထြက္ခြာသြားေသာေလကိုု ခံစားမိသည္။ ခရစ္ေတာ္ေရွ ့ ဝိပသနာမွတ္ေနသည့္ ကိုုယ့္အၿဖစ္ကိုု ရယ္ခ်င္မိသြားသည္။ အိုုး ဘယ္သူသိတာမွတ္လိုု ့။ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးၿခမ္းၿခင္းေၾကာင့္ စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ အနားရေသာအခါ အိပ္ခ်င္လာသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုု ့ မၿဖစ္ပါဘူးေလ။ မ်က္စိဖြင့္လိုုက္ၿပီး ေဘးဘီကိုုၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ကိုုယ့္လိုုၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုုင္ေနသူ၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ေနသူ အခ်ိဳ ့ကိုု ေတြ ့ရသည္။ ကိုုယ့္လိုု အခ်ိန္ၿဖ ုန္းခ်င္လိုု ့ လာတာလား၊ ဆုုေတာင္းစရာရိွလိုု ့ လာတာလား၊ ဘုုရားေက်ာင္းကန္ သြားဦးမွဟုု တမင္သက္သက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လာတာလား၊ လမ္းၾကံ ုုလိုု ့ ဝင္လာတာလား၊ လမ္းမၾကံ ုု ၾကံ ုုေအာင္ ဝင္လာတာလား။ ဘုုရားေက်ာင္းကန္ဆိုုသည္မွာ ဘယ္လိုုအေၾကာင္းေၾကာင့္ၿဖစ္ေစ လာေရာက္လာသူမွန္သမွ်ကိုု ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿခင္း ခံစားရေစသည္။ နာရီၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ၉ နာရီတီးရန္ ငါးမိနစ္အလိုု ေဆးခန္းသြားသင့္ၿပီ။ ဘုုရားေက်ာင္းတံခါးကိုု တြန္းဖြင့္လိုုက္ေသာအခါ ၆၀ ဒီဂရီ ဖာရင္အိုုက္အပူခ်ိန္ေၾကာင့္ အိုုက္စပ္စပ္၊ တဝီဝီ ၿမည္ေနေသာ ကားသံ၊ ပ်ားပန္းခပ္မွ် မ်ားၿပားလွေသာ လူအုုပ္ၾကီးကိုု ေတြ ့လိုုက္ရေသာအခါ ပူေလာင္ၿခင္းကိုု ခံစားရသည္။ ေၾသာ္ အပူေတာထဲ ဝင္ရၿပန္ဦးမည္။
စန္းထြန္း
ေမ ၂၁၊ ၂၀၁၆။
