ရံုုးဖြင့္ရက္ဆိုု မနက္ ၆ နာရီခြဲ ႏိႈးေနက်မိုု ့ က်င့္သားရေနၿပီၿဖစ္တဲ့ မ်က္စိတစ္စံုုက ဖ်ပ္ခနဲ ႏိုုးလာခဲ့သည္။ နာရီကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ ေစာေသးတယ္ဆိုုၿပီး ထပ္အိပ္ဖိုု ့ ၾကိ ုုးစားေပမဲ့ ည ၁၀ နာရီခြဲကတည္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္မိုု ့ အိပ္ေရးဝေနသည္။ အိပ္မေပ်ာ္တာကိုု အတင္းၾကိတ္မွိတ္ၿပီး မအိပ္ခ်င္ေတာ့သည္ႏွင့္ ၿပတင္းေပါက္လိုုက္ကာကိုု ဖြင့္လိုုက္ၿပီး ေကာင္းကင္ၾကီးကိုု ေမာ့ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ တိမ္ဖံုုးကာ ေနေရာင္မပြင့္ ၿဖစ္ေနခဲ့သည္။ ရာသီဥတုုခန္ ့မွန္းခ်က္ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဒီေန ့ တေနကုုန္ မိုုးရြာမည္။ ၿမိ ုု ့သူၿမိ ုု ့သားတိုု ့ ႏိုုးထခ်ိန္ မဟုုတ္ေသာေၾကာင့္ အရာရာ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ခိုုညည္းသံကိုု ၾကားရသည္၊ ငွက္ကေလးမ်ား၏ က်လစ္က်လစ္ ေတးဆိုုသံကိုု ၾကားရသည္။ ဒီလိုု မိုုးေတြ တဖြဲဖြဲရြာေသာေန ့မ်ိဳးဆိုု အၿပင္မထြက္ခ်င္။ အိပ္ယာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းကာ ေစာင္ပံုုေအာက္တြင္ နစ္ဝင္ၿပီး ရုုပ္ရွင္ၾကည့္လိုုက္၊ စာဖတ္လိုုက္၊ အိပ္လိုုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုုက္ႏွင့္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့ခ်င္သည္။ ေအးစိမ့္လာေသာေၾကာင့္ ေကာ္ဖီတခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္လာသည္။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲ ထည့္လိုုက္ေသာအခါ လက္ဖဝါးမွတဆင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာ အေႏြးဓာတ္ေၾကာင့္ ႏွလံုုးသားထဲအထိ ေႏြးေထြးသြားသည္။ အေငြ ့တေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ ေကာ္ဖီခြက္ဆီမွ သင္းပ်ံ ့လာေသာ ေကာ္ဖီရနံ ့ေၾကာင့္ လန္းဆန္းသြားသလိုု ခံစားရသည္။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုုင္ၿပီး တဖြဲဖြဲရြာေနေသာမိုုးကိုု ေငးၾကည့္ရင္း ဘာကိုုလြမ္းလိုု ့ လြမ္းခ်င္မွန္းမသိဘဲ လြမ္းမိေလသည္။
စန္းထြန္း
ေမ ၁၀၊၂၀၁၆။