ေႏြဦးေပါက္ေရာက္သည္ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားက ရြက္ႏုုသစ္ေတြေဝ၊ ပန္းပြင့္မ်ားက ေဝဆာဖူးပြင့္ကာ ၾသကာသတစ္ခုုလံုုး သာယာလွပေနေသာေၾကာင့္ ႏွစ္သက္ၿခင္း၊ ၾကည္ႏူးၿခင္းကိုု ခံစားရသည္။ ေနေရာင္ၿခည္မ်ား ၿဖာက်လင္းလက္ေနၿပီး ေလႏုုေအးက ပြတ္တိုုက္က်ီစယ္သြားတတ္သည္။ ေကာင္းကင္သည္ ၿပာလဲ့ေနၿပီး တိမ္ဆိုုင္တိမ္လိပ္မ်ားက ေမ်ာလြင့္ေနတတ္သည္။ လမ္းေဘးဝဲယာတေလွ်ာက္ ပန္းေရာင္စံုုမ်ား ဖူးပြင့္ေနသည္။ ရံုုးကြန္ပ်ဴတာ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းပံုုအၿဖစ္ တင္ထားေသာ သစ္ေတာအုုပ္ဟုု အမည္ေပးထားသည့္ ေနေၿပာက္မထိုုးႏိုုင္ေအာင္ စိမ္းညိႈ ့ေနေသာ သစ္ေတာအုုပ္ၾကား ၾကည္လင္ေနေသာ ေရကန္ေဘးမွ ေတာလမ္းေလးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္မိသည္။ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုုတ္ပါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္၊ ဘဝအေတြးအၿမင္မ်ား ဖလွယ္ရင္း သူႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္မိသည္။ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ ပညာဆည္းပူးသည့္အခ်ိန္ အတူတူနီးပါးေလာက္ ၿဖစ္သလိုု၊ ႏိုုင္ငံရပ္ၿခားသိုု ့ ေရာက္ရိွခ်ိန္သည္လည္း အတူတူနီးပါး ၿဖစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ သူနဲ ့ကိုုယ္ မသိခဲ့ၾက။ သူသည္ ကိုုယ့္မိတ္ေဆြ၏ သူငယ္ခ်င္း (သိုု ့မဟုုတ္) ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာသာေရးပြဲ၊ ရန္ပံုုေငြပြဲမ်ားတြင္ စကားအနည္းငယ္ေၿပာၿပီး မိတ္ဆက္ဖူးရံုု သာမန္အသိတေယာက္သာၿဖစ္သည္။ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာၿဖင့္ လင္းလက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းအၾကည့္မ်ားကိုု ၿမင္ေတြ ့ရလိုုက္ခ်ိန္မွစ၍ သူ ့ကိုုစတင္ သတိထားမိသြားသည္။ ကိုုယ့္မိတ္ေဆြတင္ေသာ ဓာတ္ပံုုမ်ားတြင္ သူ ့ကိုု ေတြ ့ရတတ္ေလသည္။ သူ ့အေၾကာင္း ကိုုယ္မသိေသာ္လည္း သူသည္ ရုုိးသားၾကိ ုုးစားသူ၊ ေလးစားယံုုၾကည္ရမည့္ သူတစ္ေယာက္ဟုု အၾကြင္းမဲ့ ယံုုၾကည္ေနမိသည္မွာ ဆန္းလွသည္။ ဆံုုစည္းဖိုု ့ေရစက္ မပါဟန္တူေသာ သူႏွင့္ကိုုယ္ နီးေနရက္ႏွင့္ ေဝးရေလသည္။
စန္းထြန္း
ေမ ၆၊ ၂၀၁၆။