ယူအက္စ္သြား ေတာလား - ၉

Journey to the West အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးသြားၿခင္း ၇ ရက္ခရီးစဥ္ရဲ ့ ေလးရက္ေၿမာက္ေန ့ ၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုုယ့္ကိုု သူမ်ားေတြ ေစာင့္ေနရတာမ်ိဳး မၿဖစ္ေစခ်င္သလိုု အခ်ိန္မဆြဲတတ္၊ အခ်ိန္ေလးစားတယ့္ အေဖေၾကာင့္ ဟိုုတယ္ခ်က္ေအာက္ကိုု ခပ္ေစာေစာပဲ လုုပ္ၿဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့အိမ္မွာေတာ့ မၾကီးနဲ ့ေမာင္ေမာင္က အခ်ိန္သိပ္ဆြဲတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကိုု တခုုခုုခိုုင္းလိုုက္ရင္ ေန ့ေရႊ ့၊ ညေရႊ ့ ေနာက္ဆံုုးဘယ္လိုုမွ ေရႊ ့လိုု ့မရေတာ့မွ ထလုုပ္တယ္။ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီ အၿပင္သြားၾကမယ္လိုု ့ တိုုင္ပင္ထားရင္ ၁၁ နာရီ ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ၿဖစ္ဘူး။ မၾကီး အလွၿပင္ေနတာကိုု ေစာင့္ေနရလိုု ့ေလ။ ကြ်န္မနဲ ့ အေမကေတာ့ ရွင္းတယ္ သြားမယ္ဆိုု ခုုခ်က္ခ်င္း ရယ္ဒီပဲ။ မၾကီးကိုုေစာင့္ရင္း အေမ့မွာ တေရးရတယ္။ ထြက္လာေတာ့လည္း ဘာမွမထူးၿခား။ မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္မိုု ့ပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္ ဇေကာေလာက္မ်ားဆိုုရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္ယူမလဲ မသိဘူး။ ရထား၊ ဘတ္စ္ကားက ဒီေလးၿဖစ္ေနလိုု ့၊ ကားလမ္းပိတ္ေနလိုု ့ တခါတေလ ေနာက္က်တာ လက္ခံႏိုုင္ေသးတယ္။ အခ်ိန္ေလးစားတယ့္ ႏိုုင္ငံၿခားမွာေနၿပီး ၿမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတိုုင္း ေနာက္က်ေလ့ ရိွတဲ့သူေတြကိုု သိပ္အၿမင္ကပ္တာပဲ။ တံခါးကိုု ဒုုန္းခနဲ ဒိုုင္းခနဲၿမည္ေအာင္ ပိတ္တတ္သူေတြ၊ ေၿခနင္းၾကမ္းတဲ့သူ၊ အမိႈက္ပံုုးရိွရဲ ့သားနဲ ့ ေတြ ့ကရာ အမိႈက္ပစ္တဲ့သူ၊ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲေနတဲ့သူ၊ စကားကိုု အရည္မရအဖတ္မရ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေၿပာတတ္တဲ့သူေတြကိုုလည္း အၿမင္ကပ္တယ္။ Bear Cabins ေရွ ့မွာ မနက္ ၇ နာရီ ဆံုုမယ္လိုု ့ တိုုးဂိုုက္က မွာထားေပမယ့္ အခ်ိန္ေစာေနေသးတာမိုု ့ ရဲလိုုးစတုုန္းေရကန္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မေဘး တဖက္ၿခမ္းမွာထိုုင္တယ့္ တရုုတ္အန္တီၾကီးသံုုးေယာက္ထဲက ကင္ႏြန္ 7D ကင္မရာလြယ္ထားတဲ့ အန္တီၾကီး ဓာတ္ပံုုပတ္ရိုုက္ေနတာ ေတြ ့တယ္။ ကင္မရာပိုုးက မေသးဘူး။ အရင္တုုန္းကလိုု က်န္းမာေရး အေၿခအေနမ်ိဳးသာဆိုုရင္ ကြ်န္မလည္း သူ ့လိုုမ်ိဳးေနမွာ။

ခုုေတာ့ နာက်င္ကိုုက္ခဲေနလိုု ့ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ညွာေနရ၊ ဂရုုစိုုက္ေနရတယ္။ မနက္ခင္း ေနေရာင္ၿခည္ ႏုုႏုုေလးေတြ ၿဖာက်ၿပီး ကန္ေရၿပင္ထက္မွာ ၿမ ူခိုုးေတြ ေဝ့ဆိုုင္းကာ ေက်းငွက္သံေလးေတြ က်လိက်လိ စိုုးစီစိုုးစီ သံေလးေတြ ၾကားရတာ ေအးခ်မ္းလိုုက္တာ။ ရဲလိုုးစတုုန္းအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ကေန Snake River ေၿမြၿမစ္အတိုုင္း ေတာင္ဖက္စူးစူးကိုု ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းရင္ Grand Teton ဂရမ္းတီတန္အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ Rocky Moutains ေရာ့ကီေတာင္တန္းေတြထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ ဂရမ္းတီတန္အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေရခဲေတြ ဖံုုးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ေတြကိုု ၿမင္ေတြ ့ရတာ တကယ့္ကိုု ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ပါပဲ။ စတားဘာ့ခ္က ဗီနီလာလက္ေတးဗူးကိုု လက္ႏွစ္ဖက္နဲ ့ ဆုုပ္ကိုုင္လိုုက္ေတာ့ အေႏြးဓာတ္က ခႏၶာကိုုယ္ထဲထိ စီးဝင္သြားၿပီး ေႏြးသြားတယ္လိုု ့ ခံစားမိတယ္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ရာသီဥတုုကိုု အေႏြးထည္ထူထူ၊ ဗီနီလာလက္ေတးနဲ ့ ခုုခံကာကြယ္ၿပီး ေရခဲေတြဖံုုးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ေတြကိုု  ၿမင္ေတြ ့ရတာ တကယ့္ကိုု ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အခိုုက္အတန္ ့ေလးပါပဲ။ မႏွစ္က ကလိုုင္းရင့္ အမ္တီေအ MTA (Metropolitan Transportation Authority) မွာ လုုပ္ေနတုုန္း ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာ ပက္ထရီရွာနဲ ့ သြားလည္ခ်င္တဲ့ ေနရာေတြအေၾကာင္း ေၿပာၾကရင္း ဂရမ္းတီတန္ကိုု သြားလည္ၿဖစ္ေအာင္သြားတဲ့။ နယူးေယာ့ခ္စီးတီးမွာေတာ့ အမ္တီေအကိုု မသိတဲ့သူ မရိွပါဘူး။ နယူးေယာ့ခ္ကာတိုုင္း အမ္တီေအက ေၿပးဆြဲေနတဲ့ ေၿမေအာက္ရထားလိုုင္း၊ ဘတ္စ္ကားလိုုင္းေတြကိုု ေန ့တိုုင္း စီးေနရတာကိုုး။ ပက္ထရီရွာက ပိုု ့စကဒ္ဓာတ္ပံုုကိုု ၿမင္ရသလိုုပဲ အရမ္းလွတာတဲ့။ ပက္ထရီရွာ ေၿပာသလိုုပါပဲ ပိုု ့စကဒ္ဓာတ္ပံုုကိုု ၿမင္ရသလိုု အရမ္းကိုု သာယာေအးခ်မ္းတယ္။

Yellowstone Lake, Wyoming

ေရခဲေတာင္ေတြကိုုၾကည့္ၿပီး စာအုုပ္ေလးဖတ္လိုုက္၊ Canon in D Major ၊ Chopin ၊ Beethoven ၊ Mozart ၊ Yiruma ရဲ ့ Kiss the rain ၊ River flows in you ၊ Love me သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ၿပီး ေအးေအးလူလူ အနားယူအပန္းေၿဖလိုုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္။ ခုုေတာ့ ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ ၁ နာရီ ၿပည့္ၿပီမိုု ့ ကားဆီကိုု မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ လွမ္းခဲ့ရေတာ့တယ္။ စပိဘုုတ္အၾကီးေတြ ေတြ ့ခဲ့တယ္။ စပိဘုုတ္အၾကီးေတြေတြ ့တိုုင္း water rafting စီးခ်င္တဲ့စိတ္က တဖြားဖြား ေပၚလာတယ္။ ကြ်န္မမွာရိွေနတဲ့ လူးပက္စ္ Lupus ဆိုုတဲ့ ေရာဂါက autoimmune disorder ေရာဂါပါ။ ကိုုယ္ခံအားစနစ္က က်န္းမာတဲ့ တစ္ရွဴးဆဲလ္ေတြ၊ ဘတ္တီးရီးယားေတြကိုု မခြဲၿခားႏိုုင္ေတာ့ဘဲ က်န္းမာတဲ့ တစ္ရွဴးဆဲလ္ေတြကိုု တိုုက္ခိုုက္တာပါ။ အဆစ္အၿမစ္ေတြ ကိုုက္ခဲတာ၊ အေရၿပားမွာ အနီကြက္ေတြထတာ လူးပက္စ္ေၾကာင့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ၿဖစ္ရတာလဲလိုု ့ မသိေသးသလိုု လံုုးဝေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုုသႏိုုင္တဲ့ ေဆးဝါးလည္း မရိွေသးပါဘူး။ ကိုုယ္ခံအားနည္းေစတဲ့ ေဆးေတြေသာက္ၿပီး သာမန္လူေတြလိုု အိမ္ေထာင္သားေမြး လူ ့သက္တမ္းေစ့ ေနႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ကလိုု က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့သူ လုုပ္ႏိုုင္တာေတြ အကုုန္လံုုးေတာ့ မလုုပ္ႏိုုင္ပါဘူး။ လူးပက္စ္ဟာ ေနထိုုင္ခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ မိသားစုု gene ေၾကာင့္ ၿဖစ္ရတာလိုု ့ ယူဆပါတယ္။ ကိုုယ္ခံအားနည္းေစတဲ့ ေဆးေတြေသာက္ရေတာ့ Shingles လိုုမ်ိဳး ကိုုယ္ခံအားနည္းခ်ိန္မွာ ဝင္လာတတ္တဲ့ ေရာဂါေတြ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ အေဖတိုု ့ ယူအက္စ္မလာခင္ေလးမွာပဲ Shingles ၿဖစ္လိုု ့ ကုုရေသးတယ္။ လူးပက္စ္အတြက္ ေသာက္ရတဲ့ေဆး side affects ေဘးထြက္ဆိုုးက်ိဳးက မ်က္စိကိုု ေၿခာက္ေသြ ့ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္စိဆရာဝန္နဲ ့ ေၿခာက္လတစ္ၾကိမ္ စစ္ေဆးရပါတယ္။

လူးပက္စ္အတြက္ ေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြေၾကာင့္ ေနေရာင္ၿခည္ကိုု sensitive ၿဖစ္ပါတယ္။ သိပ္ၿပင္းတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ေအာက္မွာ ၾကာၾကာေနရင္ butterfly rash လိုု ့ေခၚတယ့္ ႏွာေခါင္း၊ ပါးမွာ အနီေရာက္ကြက္ၾကီးေတြ ေဘာ့စတြန္ခရီးက အၿပန္မွာၿဖစ္လိုု ့ ကုုေနရတာ ၁ လေလာက္ရိွၿပီ။ မ်က္ႏွာေပၚက အမည္းကြက္ေတြ သက္သာသြားေပမဲ့ အရင္လိုု ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၿဖ ူၿဖ ူစင္စင္ ၿဖစ္မလာေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၂ လေလာက္ ေဆးေတြဆက္လိမ္းေတာ့မွ အရင္လိုုၿပန္ၿဖစ္မယ္နဲ့ တူပါရဲ ့။ ဒီေတာ့ ေနေရာင္ကိုု အရမ္းသတိထားရတယ္ ေန ့တိုုင္း လက္ရွည္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္၊ sunscreen လိမ္း။ ေန ့လည္ဖက္မွာ မၿဖစ္မေန အၿပင္ထြက္ရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးေလာက္သာ လုုပ္ၿပီး ညေနေစာင္းမွပဲ ေစ်းဝယ္တာ၊ ဟင္းသြားယူတာေတြ လုုပ္ၿဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ water rafting နဲ ့ ေရႊၿပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုုင္းေဝး။ အထိုုင္အထ၊ အပင့္ လက္ေၿမွာက္ရင္ နာက်င္ေပမဲ့ အရင္တုုန္းကလိုု အရမ္းနာက်င္ကိုုက္ခဲတာေတာ့ မရိွေတာ့ဘူး။ စန္းစန္းေရ ေနေကာင္းလားလိုု ့ ေမးရင္ ကြ်န္မကလည္း ၿဖစ္သမွ် မခႊ်င္းမခ်န္ေၿပာေတာ့ ၾကားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ။ ဝိုုင္းက နင္ ေဆးေတြလည္းေသာက္ေန၊ ဆရာဝန္နဲ ့လည္းၿပ၊ အစားအေသာက္ အေနအထိုုင္လည္းဆင္ၿခင္ ဒီေလာက္လုုပ္ေနတာေတာင္ မသက္သာဘူးလားတဲ့။ လူးပက္စ္အေၾကာင္း သူတိုု ့နားမလည္ႏိုုင္ဘူး။ ကြ်န္မေမြးစားအေမကေတာ့ ကြ်န္မေၿပာသမွ်ကိုု နားလည္တယ္။ သူ ့သမီးအငယ္ဆံုုးကလည္း လူးပက္စ္ၿဖစ္ေနေတာ့ ကြ်န္မၿဖစ္ေနတာေတြက သူ ့သမီးၿဖစ္ခဲ့ဖူးတာေတြဆိုုေတာ့ ကြ်န္မကိုု နားလည္တယ္။ လည္ေခ်ာင္းနာ၊ အစားအေသာက္ပ်က္တာေတြ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ၿဖစ္လိုု ့ အရမ္းအားနည္းတယ္။ အိမ္ကေန ရထားဘူတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ ေရေသာက္ရတယ္။

Grand Teton National Park, Wyoming

ကြ်န္မကိုု ၿမင္ရတဲ့လူတိုုင္းက စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ ဒီတပတ္မွာေတာ့ အစားအေသာက္ ၿပန္လိုုက္လာတယ္။ စားမယ္ဆိုုတာၾကီးပဲ တခ်ိန္လံုုး ဗိုုက္စာေနတယ္ ေသာက္ေနတဲ့ သံဓာတ္အားေဆး တန္ခိုုးေတြ ၿပၿပီထင္ပါရဲ ့။ လူးပက္စ္ဟာ ေဆးနဲ ့ေရာဂါတည့္ရင္ နာက်င္တာေတြ လံုုးဝမရိွေတာ့ဘူး။ ေဆးေသာက္ေနရဲ ့သားနဲ ့ ကိုုက္ခဲေနေသးေတာ့ ေဆးနည္းနည္းၿပင္းတာ တိုုက္ဖိုု ့လိုုပါတယ္။ ေဆးၿပင္းက ကီမိုုသယ္ရပီအတြက္ တိုုက္တာဆိုုေတာ့ ေသြးၿဖ ူဥ၊ ေသြးနီဥေတြ နည္းသြားတာ ၿဖစ္ႏိုုင္သလိုု အဲဒီေဆးေသာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ကိုုယ္ဝန္ေဆာင္လိုု ့ မရဘူး။ ကြ်န္မရဲ ့ ေသြးၿဖ ူဥ၊ ေသြးနီဥက အရင္ကတည္းက အားနည္းေနလိုု ့ ဆရာဝန္က ေဆးၿပင္းမတိုုက္ခ်င္ဘူး။ မၾကီးက ေသြးအားနည္းတယ္ စာေမးပြဲေၿဖၿပီးရင္ ေမ့လဲတတ္တယ္။ အၿပင္ကၿပန္လာရင္ ကုုတင္ေပၚမွာ အရင္အနားယူရတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ အာရွမိန္းကေလးေတြဟာ ေသြးအားနည္းတတ္တယ္။ ဟိုုဟာမစား၊ ဒီဟာမစားမိုု ့လိုု ့တဲ့။ အေဖ၊ အေဖတိုု ့ရဲ ့ က်န္းမာေရး ေဆးစစ္ခ်က္ေတြ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေဖက ေသြးအားနည္းတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္တုုန္းက အေမလည္း မူးတယ္မူးတယ္ၿဖစ္ေပမဲ့ ခဏနားလိုုက္ရင္ ေကာင္းသြားတာပါပဲတဲ့။ ဒါေပမဲ့ မူးလဲတာေတာ့ မရိွခဲ့ဘူး ဒီလိုုနဲ ့ ေသြးအားနည္းတာကိုု ေရာဂါလိုု ့ မထင္ခဲ့သလိုု အေရးၾကီးမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ တိုုင္းၿပည္ဆင္းရဲေတာ့ ၿပည္သူေတြဟာ အာဟာရၿပည့္ဝဖိုု ့ထက္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားဖိုု ့လုံးပန္းရေတာ့ ဘယ္မွာအာဟာရ ၿပည့္လိမ့္မတုုန္း။ စကၤာပူမွာေတာ့ ေသြးအားနည္းေရာဂါကိုု serious ေသေသခ်ာခ်ာ ကုုသပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ကိုုယ္တိုုင္လည္း ထမင္းမ်ားမ်ား၊ အသားႏွစ္ဖတ္၊ အရြက္နည္းနည္းစားၿပီး ၾကီးၿပင္းခဲ့ရေတာ့ အာဟာရမၿပည့္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပုုပုုေသးေသး လူဖလံေလးေတြ ၿဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒုုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ၿမန္မာၿပည္ကိုု ေရာက္လာၾကတဲ့ ဂ်ပန္စစ္သားေတြဟာ အရပ္ငါးေပသာသာ လူဖလံေလးေတြတဲ့့။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ငပုုလိုု ့ ေခၚခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံ ဖြံ ့ၿဖိ  ုုးတိုုးတက္လာၿပီး အစားအေသာက္စတိုုင္ ေၿပာင္းလိုုက္ေတာ့ ခုုဆိုု ဂ်ပန္ငပုုေတြ အရပ္ရွည္ကုုန္ၾကၿပီ။ မၾကီးေနမေကာင္းၿဖစ္တာ ၃ ရက္ၾကာလာတဲ့အထိ အဖ်ားမေပ်ာက္လိုု ့ ဒန္းကီး(ေသြးလြန္တုုပ္ေကြး) ထင္ၿပီး အေရးေပၚ႒ာနကိုု ပိုု ့လိုုက္တယ္။ ေသြးႏွစ္ပုုလင္းသြင္းလိုုက္ေတာ့ ေကာင္းသြားေရာ။ အဖ်ားအတြက္ ေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြက ၿပင္းၿပီး ေသြးအားနည္းေနေတာ့ အဖ်ားတာရွည္ေနတာ ထင္ပါရဲ ့။ HSA (Health Sciences Authority) မွာ ေသြးသြားလႈေတာ့ အိုုင္းရြန္းလယ္ဗယ္က ၉  ၿဖစ္ေနလိုု  ့ လႈလိုု ့မရဘူး။ အိုုင္းရြန္းလယ္ဗယ္ ၁၂ ကိုုမွာ good blood လိုု ့ သတ္မွတ္ပါသတဲ့။ အိုုင္းရြန္းေဆးေတြေပးၿပီး ၿပန္လႊတ္လိုုက္တယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ ညီအစ္မ က်န္းမာေရးနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ေၿပာဆိုုၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ ကြ်န္မ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ ေရခဲေတာင္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဧဝရတ္ေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေၿမာက္ဝင္ရိုုးစြန္းကိုု သြားတဲ့အေၾကာင္း ရုုပ္ရွင္ကားေတြ၊ documentary ေတြ၊ သတင္းေတြဆိုု အရမ္းစိတ္ဝင္စားတာ။ ဆရာမဂ်ဴးရဲ ့ ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းၿဖ ူ ဝထၳဳထဲက စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ အရမ္းေကာင္းလြန္းလိုု ့ မအိပ္ဘဲ ညလံုုးေပါက္ ထိုုင္ဖတ္ၿဖစ္တာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ဆူနမ့္ဆီကေန ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္း၊ အန္နာပူရ Annapura ၊ ဧဝရတ္ေတာင္ေတြအေၾကာင္း ၾကားရရင္ ေရခဲေတာင္ေတြဆီ သြားခ်င္ၿပန္ေရာ။ ေရခဲေတာင္တက္သူေတြလိုု အသက္ကိုု ပဓာနမထားဘဲ သက္စြန္ ့ဆံဖ်ား ေတာင္ထိပ္ကိုု တက္ခ်င္စိတ္ေတာ့ မရိွေပမယ့္ ေတာင္ေၿခကေနပဲ ေရခဲေတာင္ေတြကိုု ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။ ေတာင္ေၿခ Base Camp အထိေရာက္ေအာင္ ငါးရက္ေလာက္ ခရီးႏွင္ရတဲ့အေၾကာင္း documentary မွာ ေတြ ့ရလိုုက္ေတာ့ ေတာင္ေၿခကေန ဟိမဝႏၱာေရခဲေတာင္ေတြကိုု ေငးေမာခ်င္တဲ့စိတ္ကူး ပ်က္ၿပယ္သြားတယ္။


ၿမန္မာႏိုုင္ငံေၿခလ်င္နဲ ့ ေတာင္တက္အသင္းက ခါကာဘိုုရာဇီ၊ အီေမာဘြန္း ေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္း ၾကားရရင္ ေတာင္တက္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ tent တဲ၊ ရိကၡာ၊ ေပါင္ ၄၀ ေလာက္ေလးတဲ့ ကိုုယ့္အထုုပ္ ကိုုယ္သယ္ၿပီး တက္ရမယ္ဆိုုေတာ့ အဲဒီေလာက္ ကိုုယ့္ဒုုကၡကိုုယ္ မရွာခ်င္ၿပန္ဘူး။ မၾကီးကလည္း ဧဝရတ္ေတာင္၊ ေရခဲေတာင္ကိုု သြားၾကည့္ခ်င္တယ္လိုု ့ အေမ့ကိုု ေၿပာဖူးတယ္တဲ့။ ေရခဲေတာင္ေတြ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ဂရမ္းတီတန္မွာ ရိွတယ္၊ ဆြဇ္ဇာလန္က အဲပက္စ္ေတာင္တန္း၊ အလာစကာမွာဆိုုရင္ ပိုုမ်ားေသးတယ္၊ ေၿမာက္ဝင္ရိုုးစြန္းမွာလည္း ရိွတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ေတာင္တက္စရာမလိုုဘဲ ေရခဲေတာင္ ၾကည့္လိုု ့ရတဲ့ ေနရာေတြပါ။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေမာင္းၿပီးေတာ့ ဟိုုင္းေဝးလမ္းမေဘး ဗ်ဴးပြိဳင့္လိုုေနရာမ်ိဳးမွာ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ ရပ္ေပးပါတယ္။ ပါရာေမာက္ရုုပ္ရွင္ လိုုဂိုုထဲက ေရခဲေတာင္ဟာ ဒီေရခဲေတာင္ေပါ့တဲ့။ ၂ နာရီေမာင္းၿပီးတဲ့အခါ ေန ့လည္စာစားဖိုု ့ ဝိုုင္အုုိမင္း Wyoming ၿပည္နယ္ထဲက ဂ်က္ဆန္ၿမိ ုု ့ေလးမွာ တေထာက္နားပါတယ္။ ေႏြရာသီေပမယ့္ ရာသီဥတုုက ေအးစိမ့္စိမ့္ ေတာင္ေတြၾကားထဲက ၿမိ ုု ့ေသးေသးေလး။ ေဆာင္းရာသီဆိုု ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးလိုက္မလဲ။ ဂ်က္ဆန္ၿမိ ုု ့ေလးရဲ ့ ၿပယုုဂ္တစ္ခုုၿဖစ္တယ့္ သမင္ခ်ိဳေတြနဲ ့ ၿပ ုုလုုပ္ထားတဲ့ Antler Arches နဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ ၿမိ ုု ့လယ္ေခါင္ ပန္းၿခံေဘးက ဆိုုင္ေတြကိုု တပတ္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ ေအးရွန္းစားေသာက္ဆိုုင္ရိွပံုု မရဘူး။ ၿမိ ုု ့ေလးက ကြ်န္မေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္ ဖဲဖီးလ္ၿမ ိုု ့ေလးနဲ ့ ဆင္တယ္။ အႏုုပညာၿပခန္းကိုု ဝင္ၾကည့္ေတာ့ သမင္ရုုပ္ထုု၊ ပန္းခ်ီကား၊ အေမရိကန္အင္ဒီယန္းရုုပ္ထုု၊ ပန္းခ်ီကားေတြက လက္ရာေၿမာက္တယ္။ ေအးရွန္းဆိုုင္ ရွာမေတြ ့ေတာ့ ဆန္းဒြတ္စ္ခ်္ဆိုုင္ပဲ ဝင္ရေတာ့တယ္။

Antler Arches, Jackson, Wyoming

အေဖတိုု ့က ဆန္းဒြတ္စ္ခ်္ထဲက အသားရယ္၊ အသီးအရြက္ေတြကိုုပဲ စားၿပီး ေပါင္မုုန္ ့ကိုု လႊင့္ပစ္တယ္။ အေမရိကန္မွာ စားလိုု ့ကုုန္တာထက္ မစားႏိုုင္လိုု ့ လႊင့္ပစ္လိုုက္ရတာ ပိုုမ်ားတယ္။ အိမ္သာအထြက္မွာ ေရၿဖည့္လိုု ့ရတဲ့ ေနရာေတြရိွရင္ အေမက ေရၿဖည့္ေလ့ရိွတယ္။ ေရၿဖည့္တာ အေမ့တာဝန္။ ဆန္ဖရစၥကိုုဂိုုးဒင္းဂိတ္တံတားကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ အဖြဲ ့တစ္ခုုကေန တစ္ေယာက္ ေရွ ့ထြက္ၿပီး မိတ္ဆက္ရပါတယ္။ ကြ်န္မသြားဖူးသမွ် ခရီးထဲမွာ ဒီခရီးက ရက္အရွည္ဆံုုးနဲ ့ ပထမဆံုုးမိတ္ဆက္ရတဲ့ ခရီးၿဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ၿပည္နယ္က၊ ယူအက္စ္ကိုု ပထမဆံုုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးတာလား၊ ဒီတိုုးကိုု ဘယ္လိုုသိတာလဲ ေမးခြန္းေတြ ေၿဖရပါတယ္။ ဟာသညဏ္ရႊင္တဲ့သူေတြေၿဖရင္ တေသာေသာနဲ ့။ ကြ်န္မတိုု ့ သားအဖသံုုးေယာက္ဟာ တရုုတ္စကားမေၿပာတဲ့ မိသားစုုမွန္း သိသြားတယ္။ ၿမန္မာကဆိုုေတာ့ ေက်ာက္စိမ္းလိုု ့ ေအာ္ၾကတယ္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ေဂ်ာ့ေတာင္းတကၠသိုုလ္ တက္ေနတယ့္သူ ့ဆီကိုု သူ ့အေမက လာလည္တာတဲ့။ ေမေမက ရည္းစားရၿပီလား၊ ရည္စားထားဖိုု ့ နားပူနားဆာ လုုပ္ေနၿပီလားလိုု ့ တိုုးဂိုုက္ကေနာက္လိုု ့ ရယ္ရေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကားေပၚက တရုုတ္ေတြဟာ ကြ်န္မတိုု ့ မိသားစုုကိုု သတိထားမိၿပီး နည္းနည္းအေရးေပးတယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ဝိုုင္အိုုမင္းၿပည္နယ္ ဂ်က္ဆင္ၿမိ ုု ့ကေန ေတာင္ဖက္စူးစူး မိုုင္ ၂၇၀ ငါးနာရီေလာက္ေမာင္းရင္ ယူတာ့ Utah ၿပည္နယ္ ေဆာ့လိတ္စီးတီး Salt Lake City ၿမိ ုု ့ကိုု ညေနေစာင္းေလာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။   ေဆာ့လိတ္စီးတီးနဲ ့ ေမာ္မန္ေတြအေၾကာင္းကိုုေတာ့ ေနာက္အပိုုင္းမွ ဆက္ပါဦးမယ္။

စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၅။