ယူအက္စ္သြား ေတာလား - ၇

ဇြန္ ၂၅ ေသာၾကာေန ့ ခရီးစဥ္ရဲ ့ ဒုုတိယေန ့မွာေတာ့ သြားေရာက္မယ့္ ေနရာကေတာ့ အိုုင္ဒါဟိုုၿပည္နယ္ထဲက တံတားတစ္ခုုနဲ ့ ေရတံခြန္တစ္ခုု။ အထက္ပိုုင္းမွာ စတုုရန္းပုံသဏၭန္ရိွတဲ့ နဗာဒါးၿပည္နယ္ရဲ ့ အထက္ပိုုင္းကေန မိုုင္ ၅၆၅ မိုု္င္ အေရွ ့ေၿမာက္ဖက္စူးစူးကိုု ေန ့တဝက္ေလာက္နီးပါး ေမာင္းရတာပါ။ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္ေတြ၊ ၿမိ ုု ့ေတြလည္းမေတြ ့ စိမ္းစိမ္းစိုုစိုုမရိွ သစ္ပင္ေတြကလည္း လူတရပ္သာသာေတာင္မရိွ ေၿမကဝါက်င္က်င္ ေလကပူ နဗာဒါးၿပည္နယ္ဟာ အင္မတန္ေခါင္တယ္။ ေန ့လည္ ၁ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေန ့လည္စာစားဖိုု ့ ဓာတ္ဆီဆိုုင္မွာ ရပ္ေပးပါတယ္။ ေပါင္မုုန္ ့မစားႏိုုင္တဲ့ အေဖက သမီး သူမ်ားေတြ ေခါက္ဆြဲၿပ ုုတ္ စားၾကတယ္တဲ့။ ေခါက္ဆြဲၿပ ုုတ္ဘူးဝယ္ ေရေႏြးထည့္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ထား ေခါက္ဆြဲၿပ ုုတ္က ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ဆိုုေတာ့ စားလိုု ့ေကာင္းသား။ ၾကက္ဥၿပ ုုတ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးေၿခာက္၊ ေပါက္ေပါက္ဆုုပ္ေတြ ဝယ္တယ္။ အေဖနဲ ့ကြ်န္မက ငွက္ေပ်ာသီးကိုု အၿမဲလိုုလိုု စားေပမဲ့ အေမကိုုေတာ့ တဝက္ပဲေကႊ်းတယ္။ အေမ့မွာ ေသြးခ်ိဳ၊ ဆီးခ်ိဳရိွတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ကသာ အစားအေသာက္ဒုုကၡေရာက္တာ ကြ်န္မေဘးက တရုုတ္သားအမိ၊ သားအဖ ၃ ေယာက္က ဝက္ေပါင္ေၿခာက္ေလးထုုတ္၊ သံဗူးထဲက ပဲသီးေလးထုုတ္ၿပီး တနပ္စာ ၿပီးလိုုက္တာပဲ။

အိုုင္ဒါဟိုုၿပည္နယ္ထဲကိုု ဝင္တာနဲ ့ မ်က္စိတဆံုုး စိုုက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ေရဖ်န္းေနတဲ့ သံတိုုင္းေတြ၊ ရိတ္သိမ္းထားတဲ့ ေၿပာင္းဖူးလိပ္ေတြနဲ ့ ၿမင္ကြင္းက လံုုးဝေၿပာင္းသြားတယ္။ အိုုင္ဒါဟိုုၿပည္နယ္က ေတာင္သူၿပည္နယ္ ပင္စင္စားေတြ အၿငိမ္းစားယူသင့္တဲ့ ၿပည္နယ္ေတြထဲမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ နဗားဒါးၿပည္နယ္ထက္စာရင္ အိုုင္ဒါဟိုုၿပည္နယ္က စည္ကားသား။ Twin Falls ၿမိ ုု ့က Perrine Memorial တံတားကိုု သြားလည္ၾကပါတယ္။ ၁၉၂၇ မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အၿမင့္ဆံုုးတံတားေပါ့။ ဟင္... ဒီတံတားေလးကိုုမ်ား တကူးတက လာၾကည့္တယ္လိုု ့ ထင္ေနတုုန္း ၿမစ္ထဲကိုု ငံုု ့ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား...လား... ၿမစ္ေရက စိမ့္းလဲ့ေနလိုုက္တာမ်ား။ ဒီၿမစ္ထဲမွာ အပင္ေလးေတြနဲ ့ ဒီလိုုစိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ၿမစ္ေရၿပင္ရိွေနတာ မယံုုႏိုုင္စရာဘဲ။ စပိဘုုတ္၊ ေလွေလွာ္တဲ့သူေတြ ရိွတယ္။ ၿမစ္အလွကိုု ၾကာၾကာမခံစားႏိုုင္ပါဘူး ေနရိပ္ထဲကိုု ၿပန္ေၿပးရတယ္။ အန္းမစ္ခ်္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့ခဲ့ေသးတယ္။ အန္းမစ္ခ်္မွန္း သိသာေစတဲ့ ဆံပင္ကိုု ပိုုက္အုုပ္အၿဖ ူေလး ေဆာင္းထားတာရယ္၊ ပံုုစံရိုုးတဲ့ ဂါဝန္ရွည္ၾကီး ဝတ္ထားထာရယ္၊ ဘာမိတ္ကပ္၊ ရတနာပစၥည္းမွ မဝတ္ထားတာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းရင္ အေနာက္ဖက္က ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္လိုု ့ တင္စားၾကတဲ့ ရိွရွဴန္း Shoshone ေရတံခြန္ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္ထက္ ၂၅ ေပၿမင့္ေပမဲ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈကေတာ့ ႏိုုင္အာဂရာကိုု မမွီပါဘူး။ ေရတံခြန္ကေန ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုုတ္ယူပါတယ္။ Shoshone အေမရိကန္အင္ဒီယန္းေတြ ေနတိုုင္တဲ့ေဒသလိုု ့ ဆိုုေပမဲ့ အေမရိကန္အင္ဒီယန္းေတြကိုု မေတြ ့ခဲ့ပါဘူး။


ေရတံခြန္ကေန တေဝါေဝါက်ဆင္းေနတဲ့ ေရေတြဟာ ၿမစ္ထဲေရာက္ေတာ့ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး စီးဆင္းေနၿပန္တယ္။ ၿမစ္ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြပဲရိွၿပီး ဘာအပင္မွ မရိွဘူး။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီးတာနဲ ့ အေဖတိုု ့က သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထိုုင္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီေလာက္အေဝးၾကီးကေန လာၿပီးမွ ထိုုင္ေနလိုု ့ ဘယ္ၿဖစ္ပါ့မလဲ။ ေရာက္တုုန္းေရာက္ခိုုက္ ေပးထားတဲ့ နာရီဝက္၊ တနာရီအတြင္း ႏွံ ့ေအာင္လည္ပါမွ တန္တာ။ အေဖတိုု ့ေတာ့ မလိုုက္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး သမီးဘာသာ သြားတဲ့။ ဗ်ဳးပြိဳ င့္ကိုု သြားၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္။ ေနကတအားပူေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထိုုင္ေနတဲ့ အေဖတိုု ့ဆီကိုု ၿပန္ေၿပးေတာ့တာပဲ။ ခရီးသြားတဲ့အခါ ဝိုုင္းက တကယ့္ခရီးသြားေကာင္းတစ္ေယာက္ သူ ့ေလာက္ တက္ၾကြတာ မရိွဘူး။ ေန ့လည္စာကိုု ၿမန္ၿမန္စားၿပီး ဓာတ္ပံုုပတ္ရိုုက္ေနေတာ့တာ။ တညေနလံုုးေမာင္းၿပီး ည ၆ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ညေနစာစားဖိုု ့ တရုုတ္ဘူေဖးဆိုုင္မွာ ရပ္ေပးပါတယ္။ အေဖတိုု ့က ထမင္းၿဖ ူ၊ သယ္လာတဲ့ ဗာလေခ်ာင္ေၾကာ္နဲ ့ စားလိုုက္ေတာ့မွ တင္းတိမ္တယ္ ေနသာထိုုင္သာ ရိွပါသတဲ့။ ႏွစ္နပ္မွာ တစ္နပ္က ထမင္းစားရေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့တဲ့။ ကြ်န္မ ခရီးသြားတဲ့အခါ ဒီေလာက္အစားအေသာက္ဒုုကၡ မၾကံ ုုခဲ့ဘူး။ အေဖတိုု ့လည္း အာရွတစ္ခြင္ ခရီးသြားေနတာ ဒီလိုုအစားအေသာက္ဒုုကၡ မၾကံ ုုဘူး။ အေမရိကန္က်မွပဲ အစားအေသာက္ဒုုကၡ ေရာက္လိုုက္တာ။ အေဖက ကြ်န္မကိုု ခ်ီးက်ဴးတယ္ ဒီေလာက္ဆိုုးရြားတဲ့ အေမရိကန္စာကိုု စားႏိုုင္လိုု ့တဲ့။ ေက်ာင္းမွာတုုန္းကဆိုု အာဂ်ီရိုုေဆာင္က အစားအေသာက္ေတြ သိပ္ဆိုုးတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မပိန္တဲ့ကြ်န္မ အေမရိကန္ စေရာက္ခါစ ေလးေပါင္က်တယ္။ စကၤာပူကိုုပဲ ၿပန္ေၿပးခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ၿပန္လိုု ့မၿဖစ္ပါဘူးေလ စမိတဲ့ဇာတ္ ဆံုုးေအာင္ကရမွာေပါ့ဆိုုၿပီး ယတိၿပတ္ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္မွပဲ ခံသာသြားေတာ့တယ္။


အာဂ်ီရိုုေဆာင္ကိုု ညေနစာ သြားမစားဘူး ေခါက္ဆြဲၿပ ုုတ္ကမွ ေကာင္းေသးတယ္။ ကြ်န္မအခန္းေရွ ့က စီနီယာကိုုလံဘီယာသူဆိုု အာဂ်ီရိုုေဆာင္ကိုု ဘယ္ေတာ့မွ သြားမစားဘူး။ အခန္းထဲမွာပဲ ခိုုးေၾကာင္ခိုုးဝွက္ ခ်က္ၿပ ုုတ္တယ္။ အခန္းထဲမွာ ခ်က္ၿပ ုုတ္ခြင့္ မရိွဘူး။ မိရင္ ဖိုုင္း  ၅၀။ ကြ်န္မက အေဖ၊ အေမတိုု ့ကိုု ေက်ာင္းကဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ တက္ေစခ်င္တာ။ ဘာၿဖစ္လိုု ့လဲဆိုုေတာ့ အာဂ်ီရိုုေဆာင္က အစားအေသာက္ေတြကိုု စားဖူးေစခ်င္လိုု ့။ ေက်ာင္းတက္တုုန္းက ဘူေဖးကိုုလည္း တပတ္မွ တခါေတာင္ အႏိုုင္ႏိုုင္၊ တရုုတ္ဘူေဖး၊ အိႏိၵယဘူေဖး ႏွစ္ဘူးဝယ္ၿပီး ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္း၊ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ေဝမွ်စားခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွတစ္ခါ  ဘူေဖးသြားစားရင္ ေဝသာလီၿပည္ကိုု ဘီလူးဝင္စီးသလား ထင္ရတယ္။ ဘူေဖးဆိုုင္ကေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့လက္ခ်က္နဲ ့ အရင္းၿပ ုုတ္ေလမလားမသိ။ ဘူေဖးက ၁၀၊ ကြ်န္မတိုု ့က ၃၀ ဖိုုးေလာက္ စားတာကိုုး။ မက္ေဒါနယ္က မက္ခ်စ္ကန္း  ၂ က်ပ္တန္ပဲ စားႏိုုင္တယ္။ အဲဒီတုုန္းက ငတ္ေနေတာ့ တခ်ိန္လံုုး စားဖိုု ့ပဲ ေတြးေနေတာ့တာပဲ။ ခုုေတာ့ ပံုုမွန္ဝင္ေငြရိွၿပီ ေက်ာင္းတက္တုုန္းကလိုု ေခႊ်တာစရာမလိုုဘဲ စားခ်င္တာကိုု စားၾကိ ုုက္စားႏိုုင္ေပမဲ့ မစားႏိုုင္ေတာ့ဘူး ထူးဆန္းေပစြ။ လူးပက္စ္ၿဖစ္ေနေတာ့ ပိုုဆိုုးတယ္ လည္ေခ်ာင္းနာလိုု ့ မစားႏိုုင္ သားၾကီးငါးၾကီး အနံ ့ေတြကိုု မခံႏိုုင္။ စားႏိုုင္တာဆိုုလိုု ့ အသီးအႏွံေလာက္ပဲရိွတယ္။ အေဖက သမီးက အေဖတိုု ့ မစားႏိုုင္တာကိုု ေၿပာေနတယ္ သမီးက်ေတာ့လည္း စားႏိုုင္လိုု ့လားတဲ့ ဟုုတ္သားပဲ။ ဘယ္အရာမဆိုု စားႏိုုင္တဲ့ အေမေတာင္ အစားအေသာက္ နည္းတယ္။


အေဖကေတာ့ ၾကိ ုုက္တယ္လိုု ့ ဘယ္ရိွပါ့မလဲ သမီးရဲ ့ အားရိွေအာင္ ဒီလိုုပဲ ဖ်စ္ညွစ္စားရတာေပါ့တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘယ္လိုုပဲဖ်စ္ညွစ္ စားကိုုမစားဝင္တာ။ Mountain Time Zone ထဲမွာရိွေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုုထက္ တစ္နာရီ ေစာေနၿပန္တယ္။ တိုုးဂိုုက္္က မနက္ၿဖန္က ဒီတိုုးခရီးစဥ္ရဲ ့ အေရးၾကီးတဲ့ေန ့ၿဖစ္တယ္ ကင္မရာ၊ အိုုင္ပတ္၊ ဖုုန္းေတြကိုု ဘက္ထရီအားသြင္းထားပါတဲ့။ ဇြန္ ၂၆ စေနေန ့မွာ သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ့ေနရာကေတာ့ ဝိုုင္အိုုမင္ၿပည္နယ္ထဲက ရဲလိုုးစတုုန္းအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ပါ။ 2012 ရုုပ္ရွင္ကိုု ၾကည့္ဖူးတဲ့သူေတြဆိုုရင္ ရဲလိုုးစတုုန္းအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္အေၾကာင္း သိၾကမွာပါ။ ဝိုုင္အိုုမင္ၿပည္နယ္ကေတာ့ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုုပ္၊ ေကာင္းဘြိဳင္ဘြတ္ဖိနပ္စီးၿပီး ႏြားေတြ၊ ကႊ်ဲေတြ၊ သိုုးေတြကိုု လိုုက္ေက်ာင္းတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္ၿပည္နယ္ဆိုုပါေတာ့။ ဒါရိိုုက္တာအမ္းလီရဲ ့ နာမည္ေက်ာ္ Brokeback Mountain ရုုပ္ရွင္ထဲမွာ ဝိုုင္အိုုမင္းၿပည္နယ္အလွကိုု ၿမင္ေတြ ့ရမွာပါ။ ရဲလိုုးစတုုန္းအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ထဲကိုု ဝင္တာနဲ ့ ကားတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး။ ထင္းရွဴးပင္ေတြက ေနရာတိုုင္းမွာ တကယ့္ကိုု သာယာလွပတဲ့ ေနရာပါပဲ။ အေမရိကန္သမၼတ သီဟိုုဒိုုရုုစဗဲ့က အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္အၿဖစ္ စတင္လုုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာမီးအၾကီးအက်ယ္ေလာင္ကႊ်မ္းတာကိုု မီးသတ္သမားေတြ၊ လုုပ္အားေပးေတြနဲ ့ ၿငိမ္းသတ္ခဲ့ေပမဲ့ မၿငိမ္းႏိုုင္ဘဲ ပထမဆံုုးႏွင္းက်တဲ့အခါမွပဲ ၿငိမ္းသြားပါသတဲ့။ မီးေလာင္တုုန္းက လဲၿပိ ုုေနတဲ့ ထင္းရွဴးပင္ေတြကိုု ဒီအတိုုင္းပဲ ထားပါတယ္။ ရဲလိုုးစတုုန္းအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္မွာ ငါးမွ်ားခ်င္ရင္ ငါးမွ်ားခြင့္ပါမစ္ ဝယ္ယူၿပီး ငါးမွ်ားလိုု ့ရေပမဲ့ ငါးမိရင္ ကင္ခ်က္စားခြင့္ မရိွဘဲ ငါးနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခ်င္ရိုုက္ ၿပီးေတာ့ ၿပန္လႊတ္ရပါတယ္တဲ့။ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ထဲ လက္နက္ေတြနဲ ့ ဝင္ခြင့္ မရိွပါဘူး။ ဓာတ္ပံုုေတြ မ်ားသြားလိုု ့ ေနာက္အပိုုင္းမွာမွ ဆက္ပါဦးမယ္။

စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၃၁၊ ၂၀၁၅။