ဘရႊတ္ကလင္း ေဘာ္တနစ္ကယ္ဂါးဒင္း ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္က ဧၿပီလကုုန္ေလာက္မွာ က်င္းပပါတယ္။ ဝင္ေၾကးက ၂၅ က်ပ္ပါ။ စေနေန ့ မနက္ ၁၀ ကေန ၁၂ အထိ ဝင္ေၾကးအခမဲ့ဆိုေတာ့ ေမလ ၂ ရက္ေန ့ စေနေန ့မွာ ဘီဘီဂ်ီကိုု သြားရေအာင္တဲ့။ ကိုုယ့္ေၿခေထာက္က နည္းနည္းနာေနလိုု ့ ေသာၾကာေန ့မွာ ကိုုယ့္အေၿခအေနကိုုၾကည့္ၿပီး အေၾကာင္းၿပန္မယ္လိုု ့။ ေသာၾကာေန ့က်ေတာ့ ေၿခေထာက္နာတာ နည္းနည္းသက္သာတာနဲ ့ သြားမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္တယ္။ တင္ပါးရိုုးနာလိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္တာေတြ နားထားတဲ့ ရြန္အဖြဲ ့ကလည္း အဲဒီေန ့မွာ ဘီဘီဂ်ီကိုု သြားမယ္တဲ့။ ရြန္အဖြဲ ့့နဲ ့ မလိုုက္ေတာ့ပါဘူး ရြန္အဖြဲ ့က အေယာက္ငါးဆယ္ေလာက္ရိွတာ ေအးေအးေဆးေဆး ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ မရပါဘူး။ ကိုုယ္တိုု ့က ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ခ်င္ၾကတာ။ ဘီဘီဂ်ီကိုု မနက္ ၁၀ နာရီေရာက္ေတာ့ ေအာင္မေလး လူေတြမွ အမ်ားၾကီး။ ကိုုယ္ ဘီဘီဂ်ီကိုု သံုုးေလးေခါက္ ေရာက္ဖူးတယ္ ဒီတေခါက္ကေတာ့ လူအမ်ားဆံုုးပဲ။ ခ်ယ္ရီပင္၊ က်ဴးလစ္ ပန္းေရာင္စံုု ဖူးပြင့္လိုု ့ အင္မတန္ သာယာတာပဲ။ ၂ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေၿခေထာက္ကနာ၊ တေယာက္က ကိုုယ့္ေၿခေထာက္ကိုု တက္နင္းလိုု ့ မခံမရပ္ႏိုုင္ေအာင္နာ။ ဒီၾကားထဲ ဝိုုင္းက သူ ့ေနကာမ်က္မွန္၊ ကိုုယ့္ေနကာမ်က္မွန္၊ ကုုတ္အကႌ်ခႊ်တ္လိုု ့တမ်ိဳး၊ ကုုတ္အကႌ်နဲ ့တမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးရိုုက္ခိုုင္းေတာ့ ကိုုယ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ ့ ကိုုယ့္အစ္မကိုုေလ ပိုု ့စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ရိုုက္ေပးရတာ ဘယ္သူမွ စိတ္မရွည္ဘူး။
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
သည္းခံမႈဆိုုတာ အတိုုင္းအတာ လစ္မစ္ရိွတယ္။ မ်က္မွန္နဲ ့၊ မ်က္မွန္မပါဘဲနဲ ့၊ ပိုု ့စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ရိုုက္ခိုုင္းတာ အေတာ္လြန္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ ့ ဘယ္သူမွ မလိုုက္ခ်င္တာလိုု ့ ေၿပာေတာ့ ဝိုုင္းက သူလည္း ကိုုယ့္အစ္မလိုုပဲတဲ့။ ဘာလိုု ့ဓာတ္ပံုု အဲဒီေလာက္ၾကိ ုုက္မွန္း ကိုုယ္ေတာ့ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ တစ္ပံုု၊ ႏွစ္ပံုုဆိုု ေတာ္ၿပီေပါ့။ ဒီေနရာမွာ၊ ဒီပိုု ့စ္၊ ဒီရုုပ္ ဒီပံုုစံပဲ ထြက္တာပဲဟာကိုု။ မ်က္စိက ပိတ္ေနသလိုု ၿဖစ္ေနလိုု ့၊ ပါးစပ္က ရယ္ေနပံုု မလွဘူးတဲ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုု စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။ ေၿခေထာက္ကလည္း နာေတာ့ ပိုုစိတ္တိုုတယ္။ ဝိုုင္းက သူ ့ကိုုယ္ကိုုသူ ဖက္ရွင္က်တယ္လိုု ့ ထင္တာ။ မိတ္ကပ္မလိမ္း၊ မ်က္ခံုုးေမႊးမဆြဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီမဆိုုး၊ အရပ္က ပုုကြကြ၊ ခႏၶာကိုုယ္က အခ်ိဳးမက်နဲ ့ ဘယ္လိုုမွ မတိုုင္မက်၊ သာမန္ရုုပ္ရည္ပဲရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ ့ကိုုယ္သူ စတိုုင္က်၊ ဖက္ရွင္က်တယ္လိုု ့ထင္ေနတာ ရယ္ခ်င္မိသား။ တခါတေလ လည္ဆြဲဆန္းဆန္းေတြ ဆြဲလာၿပီး ဓာတ္ပံုုထဲမွာ ေပၚေနခ်င္ေသးတယ္။ အကႌ်က တခါလာလည္း အညိုုေရာင္ လည္ေထာင္အကႌ် မစ္ဒါဝတ္။ အေႏြးထည္ကုုတ္အကႌ်ဝတ္လာၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ ကုုတ္အကႌ်ကိုု ခ်ႊတ္ၿပီး ကိုုယ့္ကိုုကိုုင္ခိုုင္း။ အေႏြးထည္ကုုတ္အကႌ်နဲ ့ဆိုုရင္ ပုုပုုဝဝ ၿဖစ္ေနတယ္လိုု ့ ထင္ရလိုု ့တဲ့။ ကိုုယ္က ကုုတ္အကႌ်ကိုု ခႊ်တ္လိုုက္၊ ဝတ္လိုုက္နဲ ့ သိပ္ရႈပ္တာပဲလိုု ့ ထင္တယ္။ လွတဲ့သူဟာ ကုုတ္အကႌ် ဝတ္ထားလည္း လွတာပဲ။ ေဆာင္းရာသီဆိုု ကိုုယ္က ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ အၿမဲဝတ္တယ္။ ဝိုုင္းက ေဒါင္းဂ်က္ကပ္က ထူထူပြပြၾကီး ရုုပ္ဆိုုးတယ္ဆိုုၿပီး မဝတ္ဘူး။
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
မႏွစ္ကေဆာင္းတြင္းတုုန္းက အမွတ္ငါးလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုုန္း ေလတိုုက္ေတာ့ ဝိုုင္းက ခ်မ္းလိုု ့လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ရာသီဥတုု ဒီေလာက္ေအးတာကိုု ေဒါင္းဂ်က္ကပ္မွ မဝတ္ဘဲ ခ်မ္းေတာ့မွာေပါ့။ ဓာတ္ပံုုထဲမွာ လွခ်င္တာနဲ ့ ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ မဝတ္ဘူး။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဓာတ္ပံုုထဲမွာ ထူထူပြပြၾကီး ၿဖစ္ေနပါေစ မခ်မ္းဖိုု ့က အဓိက။ အီတလီမွာဆိုု ဘယ္သူမွ ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ မဝတ္ၾကဘူးတဲ့။ အီတလီက ေအးမွမေအးတဲ့ဟာကိုု။ အီတလီမွာဆိုု ဘေလဇာေအာက္က အစိမ္းေရာင္အကႌ်ဆိုု အိတ္၊ ပုုဝါ၊ Assesscories ေတြကလည္း အစိမ္းေရာင္။ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြ ညဖက္ဒင္နာစားၾကမယ္ဆိုုရင္ အီတလီေတြက အိမ္ၿပန္၊ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ မိတ္ကပ္အၿပည့္၊ ဒင္နာဂါဝန္ေတြ ဝတ္ၾကတာတဲ့။ အီတလီေတြက ဖက္ရွင္က်ပါလိမ့္မယ္။ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ဖက္ရွင္ထက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ၿဖစ္တာကိုု သိပ္အေရးထားတာ။ ကိုုယ္လည္း အေမရိကန္ေတြလိုု ရံုုးဝတ္စံုုနဲ ့ အားကစားဖိနပ္စီးတယ္။ အိမ္ကေန ဘူတာရံုုကိုု ငါးမိနစ္၊ ဘူတာရံုုေတြမွာ ရထားေၿပာင္းရင္ အနည္းဆံုုး ငါးမိနစ္၊ ဘူတာကေန ကိုုယ့္ရံုုးကိုု ငါးမိနစ္၊ နယူးေယာက္မွာ တေန ့ကိုု မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ ဘယ္လိုုလုုပ္ ေဒါက္ၿမွင့္စီးႏိုုင္မလဲ။ လူးပပ္ေၾကာင့္ ေၿခေထာက္နာေနတတ္ေတာ့ ပိုုဆိုုး Sneakers ဖိနပ္ထက္ မန္မိုုရီေဖာင္းပါတဲ့ အေၿပးဖိနပ္ကိုပဲ စီးႏိုုင္ေတာ့တယ္။ အကႌ်ဆိုုလည္း ခႏၶာကိုုယ္မွာ ကပ္ေနတာထက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပြပြေလးကိုု ပိုုသေဘာက်တယ္။
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
စကပ္ထက္ ေဘာင္းဘီကိုု ပိုုၾကိ ုုက္တယ္။ တခါတေလ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ဂါဝန္ေတြ ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အၿမဲတမ္း ဝတ္ၿဖစ္တာက တီရွပ္နဲ ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ။ ကိုုယ္က ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ဖက္ရွင္မက်မွန္း သိတယ္။ မၾကီးလိုု ဖက္ရွင္က်တဲ့သူေတြကိုု ၿမင္ဖူးထားေတာ့ ဝိုုင္းက သူ ့ကိုုယ္သူ ဖက္ရွင္က်တယ္လိုု ့ ထင္ေနတာကိုု ကိုုယ္က ဟားခ်င္ေနတာေပါ့။ ဝိုုုုင္းနဲ ့ ခင္လာတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ ဒီတခါပဲ ဝိုုင္းကိုု ကိုုယ္ စိတ္ဆိုုးဖူးတယ္။ စိတ္တိုုလိုု ့ တရုုတ္တန္းမွာ ဒင္ဆမ္း သြားစားမယ္ဆိုုတာေတာင္ သြားမစားေတာ့ဘူး။ ဘီဘီဂ်ီက ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြက ပန္းရင့္ေရာင္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဒီစီက ယိုုရိွႏိုုခ်ယ္ရီပြင့္ေတြ အၾကိ ုုက္ဆံုုးပဲ။ စာဖတ္သူေတြေရာ ဒီစီ၊ နယူးဂ်ာဆီ၊ ဘရႊတ္ကလင္းထဲက ဘယ္ခ်ယ္ရီကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုးလဲ။
Happy Mother Day !
စန္းထြန္း
ေမ ၁၀၊ ၂၀၁၅။
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
သည္းခံမႈဆိုုတာ အတိုုင္းအတာ လစ္မစ္ရိွတယ္။ မ်က္မွန္နဲ ့၊ မ်က္မွန္မပါဘဲနဲ ့၊ ပိုု ့စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ရိုုက္ခိုုင္းတာ အေတာ္လြန္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ ့ ဘယ္သူမွ မလိုုက္ခ်င္တာလိုု ့ ေၿပာေတာ့ ဝိုုင္းက သူလည္း ကိုုယ့္အစ္မလိုုပဲတဲ့။ ဘာလိုု ့ဓာတ္ပံုု အဲဒီေလာက္ၾကိ ုုက္မွန္း ကိုုယ္ေတာ့ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ တစ္ပံုု၊ ႏွစ္ပံုုဆိုု ေတာ္ၿပီေပါ့။ ဒီေနရာမွာ၊ ဒီပိုု ့စ္၊ ဒီရုုပ္ ဒီပံုုစံပဲ ထြက္တာပဲဟာကိုု။ မ်က္စိက ပိတ္ေနသလိုု ၿဖစ္ေနလိုု ့၊ ပါးစပ္က ရယ္ေနပံုု မလွဘူးတဲ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုု စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။ ေၿခေထာက္ကလည္း နာေတာ့ ပိုုစိတ္တိုုတယ္။ ဝိုုင္းက သူ ့ကိုုယ္ကိုုသူ ဖက္ရွင္က်တယ္လိုု ့ ထင္တာ။ မိတ္ကပ္မလိမ္း၊ မ်က္ခံုုးေမႊးမဆြဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီမဆိုုး၊ အရပ္က ပုုကြကြ၊ ခႏၶာကိုုယ္က အခ်ိဳးမက်နဲ ့ ဘယ္လိုုမွ မတိုုင္မက်၊ သာမန္ရုုပ္ရည္ပဲရိွတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ ့ကိုုယ္သူ စတိုုင္က်၊ ဖက္ရွင္က်တယ္လိုု ့ထင္ေနတာ ရယ္ခ်င္မိသား။ တခါတေလ လည္ဆြဲဆန္းဆန္းေတြ ဆြဲလာၿပီး ဓာတ္ပံုုထဲမွာ ေပၚေနခ်င္ေသးတယ္။ အကႌ်က တခါလာလည္း အညိုုေရာင္ လည္ေထာင္အကႌ် မစ္ဒါဝတ္။ အေႏြးထည္ကုုတ္အကႌ်ဝတ္လာၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ ကုုတ္အကႌ်ကိုု ခ်ႊတ္ၿပီး ကိုုယ့္ကိုုကိုုင္ခိုုင္း။ အေႏြးထည္ကုုတ္အကႌ်နဲ ့ဆိုုရင္ ပုုပုုဝဝ ၿဖစ္ေနတယ္လိုု ့ ထင္ရလိုု ့တဲ့။ ကိုုယ္က ကုုတ္အကႌ်ကိုု ခႊ်တ္လိုုက္၊ ဝတ္လိုုက္နဲ ့ သိပ္ရႈပ္တာပဲလိုု ့ ထင္တယ္။ လွတဲ့သူဟာ ကုုတ္အကႌ် ဝတ္ထားလည္း လွတာပဲ။ ေဆာင္းရာသီဆိုု ကိုုယ္က ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ အၿမဲဝတ္တယ္။ ဝိုုင္းက ေဒါင္းဂ်က္ကပ္က ထူထူပြပြၾကီး ရုုပ္ဆိုုးတယ္ဆိုုၿပီး မဝတ္ဘူး။
မႏွစ္ကေဆာင္းတြင္းတုုန္းက အမွတ္ငါးလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုုန္း ေလတိုုက္ေတာ့ ဝိုုင္းက ခ်မ္းလိုု ့လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ရာသီဥတုု ဒီေလာက္ေအးတာကိုု ေဒါင္းဂ်က္ကပ္မွ မဝတ္ဘဲ ခ်မ္းေတာ့မွာေပါ့။ ဓာတ္ပံုုထဲမွာ လွခ်င္တာနဲ ့ ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ မဝတ္ဘူး။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဓာတ္ပံုုထဲမွာ ထူထူပြပြၾကီး ၿဖစ္ေနပါေစ မခ်မ္းဖိုု ့က အဓိက။ အီတလီမွာဆိုု ဘယ္သူမွ ေဒါင္းဂ်က္ကပ္ မဝတ္ၾကဘူးတဲ့။ အီတလီက ေအးမွမေအးတဲ့ဟာကိုု။ အီတလီမွာဆိုု ဘေလဇာေအာက္က အစိမ္းေရာင္အကႌ်ဆိုု အိတ္၊ ပုုဝါ၊ Assesscories ေတြကလည္း အစိမ္းေရာင္။ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြ ညဖက္ဒင္နာစားၾကမယ္ဆိုုရင္ အီတလီေတြက အိမ္ၿပန္၊ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ မိတ္ကပ္အၿပည့္၊ ဒင္နာဂါဝန္ေတြ ဝတ္ၾကတာတဲ့။ အီတလီေတြက ဖက္ရွင္က်ပါလိမ့္မယ္။ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ဖက္ရွင္ထက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ၿဖစ္တာကိုု သိပ္အေရးထားတာ။ ကိုုယ္လည္း အေမရိကန္ေတြလိုု ရံုုးဝတ္စံုုနဲ ့ အားကစားဖိနပ္စီးတယ္။ အိမ္ကေန ဘူတာရံုုကိုု ငါးမိနစ္၊ ဘူတာရံုုေတြမွာ ရထားေၿပာင္းရင္ အနည္းဆံုုး ငါးမိနစ္၊ ဘူတာကေန ကိုုယ့္ရံုုးကိုု ငါးမိနစ္၊ နယူးေယာက္မွာ တေန ့ကိုု မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ ဘယ္လိုုလုုပ္ ေဒါက္ၿမွင့္စီးႏိုုင္မလဲ။ လူးပပ္ေၾကာင့္ ေၿခေထာက္နာေနတတ္ေတာ့ ပိုုဆိုုး Sneakers ဖိနပ္ထက္ မန္မိုုရီေဖာင္းပါတဲ့ အေၿပးဖိနပ္ကိုပဲ စီးႏိုုင္ေတာ့တယ္။ အကႌ်ဆိုုလည္း ခႏၶာကိုုယ္မွာ ကပ္ေနတာထက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပြပြေလးကိုု ပိုုသေဘာက်တယ္။
စကပ္ထက္ ေဘာင္းဘီကိုု ပိုုၾကိ ုုက္တယ္။ တခါတေလ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ဂါဝန္ေတြ ၾကိ ုုက္ေပမဲ့ အၿမဲတမ္း ဝတ္ၿဖစ္တာက တီရွပ္နဲ ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ။ ကိုုယ္က ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ဖက္ရွင္မက်မွန္း သိတယ္။ မၾကီးလိုု ဖက္ရွင္က်တဲ့သူေတြကိုု ၿမင္ဖူးထားေတာ့ ဝိုုင္းက သူ ့ကိုုယ္သူ ဖက္ရွင္က်တယ္လိုု ့ ထင္ေနတာကိုု ကိုုယ္က ဟားခ်င္ေနတာေပါ့။ ဝိုုုုင္းနဲ ့ ခင္လာတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ ဒီတခါပဲ ဝိုုင္းကိုု ကိုုယ္ စိတ္ဆိုုးဖူးတယ္။ စိတ္တိုုလိုု ့ တရုုတ္တန္းမွာ ဒင္ဆမ္း သြားစားမယ္ဆိုုတာေတာင္ သြားမစားေတာ့ဘူး။ ဘီဘီဂ်ီက ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြက ပန္းရင့္ေရာင္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ဒီစီက ယိုုရိွႏိုုခ်ယ္ရီပြင့္ေတြ အၾကိ ုုက္ဆံုုးပဲ။ စာဖတ္သူေတြေရာ ဒီစီ၊ နယူးဂ်ာဆီ၊ ဘရႊတ္ကလင္းထဲက ဘယ္ခ်ယ္ရီကိုု အၾကိ ုုက္ဆံုုးလဲ။
Happy Mother Day !
စန္းထြန္း
ေမ ၁၀၊ ၂၀၁၅။
