ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားသြား ေတာလား - ၂

မနက္ ၇ နာရီခြဲ ေမာနင္းဖုုန္းေကာေခၚၿပီး ႏိႈးတာနဲ ့ အိပ္ယာထ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ အထုုပ္ၿပင္၊ ပါလာတဲ့ ဘီစကြတ္ေတြနဲ ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ ဟိုုတယ္က မနက္စာကိုု အခမဲ့ေကႊ်းတာ မဟုုတ္ပါဘူး သြားစားရင္ ငါးက်ပ္ေပးရမယ္။ ေကာင္တာမွာ အခန္းေသာ့အပ္ၿပီး တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ေၿပာတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ဝါသနာပါသူေတြ ၿမစ္ေဘးနားက လမ္းကေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့သိပ္ေကာင္းတယ္လိုု ့ညႊန္းတဲ့ ၿမစ္ကမ္းေဘးကိုု လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား...လား ဟိုုင္းေဝးလမ္းမၾကီး၊ ရထားလမ္းေတြကို ေက်ာ္ၿပီးမွ ၿမစ္ကမ္းေဘးကိုု ေရာက္မွာပါလား။ ၿမ ူေတြ ၿခံ ုုသိုုင္းေနတဲ့ ၿမစ္ကမ္းေဘးက လမ္းကေလးက လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ အင္မတန္ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီၿမစ္ကမ္းေဘးဆီ ဘယ္လိုုသြားရပါ့မလဲ။ ဟိုုင္းေဝးလမ္းမကိုု ဟိုုေရွ ့က မီးပိြဳင့္ကေန ၿဖတ္လိုု ့ေတာ့ရပါရဲ ့ ဒါေပမဲ့ ရထားလမ္းကိုု ၿဖတ္ရမွာ ေၾကာက္စရာၾကီး။ လာ ဟိုုးနားက Kmart ကိုု သြားေလွ်ာ့ပင္းရေအာင္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ရဲ ့ဖုုန္းက အိုုင္ဖုုန္း၆ပလပ္နဲ ့ လားလားမွ မတူတဲ့ဖုုန္း။ ဖုုန္းက အိုုင္ပတ္မီနီနီးပါးေလာက္ ရိွတယ္။ သူ ့ဖုုန္းက အသစ္မိုု ့လိုု ့ အထြက္ေကာမရဘဲ အဝင္ေကာပဲ လက္ခံတယ္တဲ့။ ဘာဖုုန္းလဲလိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့ ႏိုုကီရာက အသစ္ထြက္တဲ့ ဖုုန္းပါတဲ့။

ဝိုုင္းက အဲဒီဖုုန္းကိုု ၾကိ ုုက္လိုု ့တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ပစ္ေပါက္ရင္ ေသေလာက္တဲ့ ဖုုန္းဆိုုၿပီး မၾကိ ုုက္ဘူး။ ခါတိုုင္းခရီးစဥ္ေတြမွာ တိုုးဂိုုက္က တစ္ေယာက္တည္း ဒီခရီးစဥ္မွာ တိုုးဂိုုက္က ႏွစ္ေယာက္ေတာင္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ့ကိုု ထရိန္းတာလဲ မသိဘူး။ ငါ ထင္တာေတာ့ ေရဗင္က အက္ဒီဆင္ကိုု ထရိန္းေနတာ ထင္တယ္။ ဟုုတ္ပါ့မလား ေရဗင္က ငယ္ပံုုေပါက္တယ္ေနာ္ ေရဗင္က အက္ဒီဆင္ကိုု ထရိန္းေနတယ္လိုု ့ ထင္တယ္။ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး ေရဗင္က ပုုလိုု ့ ႏုုေနတာ ေရဗင္ကပဲ ညႊန္ၾကားေနတာ ေတြ ့ပါလား။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ကိုု ဘာလိုု ့တိုုးဂိုုက္ႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနတာလဲ ေမးၿမန္းၾကည့္ေတာ့ သူ ့ဖုုန္းက ၿပသနာၿဖစ္ေနလိုု ့ တိုုးဂိုုက္တစ္ေယာက္ ထည့္ေပးပါလိုု ့ ကုုမၺဏီကိုု ေတာင္းတာတဲ့။ ဒီတိုုးကုုမၺဏီမွာလုုပ္တာ ၆ လေလာက္ရိွၿပီ။ ႏိုုင္အာဂရာနဲ ့ ေဘာ့စတြန္တိုုးေတြကိုု လိုုက္ပါသတဲ့။ သူတိုု ့တိုုးကုုမၺဏီမွာ အလုုပ္သမား စုုစုုေပါင္း ၄၀၀ ေလာက္ ရိွပါသတဲ့။ မက္ဟန္တန္ကေန ၂ နာရီအေဝး နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ရဲ ့ ဂတ္စ္စေတးရွင္မွာ က်န္းမာေရးအတြက္ ၁၅ မိနစ္နားေတာ့ တိုုးဂိုုက္ဂ်ယ္ရီနဲ ့ ဆံုုေသးတယ္။ တိုုးဂိုုက္ဂ်ယ္ရီက ကြ်န္မတိုု ့ကိုု မွတ္မိေနတယ္ လက္ၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ တိုုးဂိုုက္ဂ်ယ္ရီက အက္ေကဒီးယား၊ ဗာမြန္သြားေတာလားေတြရဲ ့ တိုုးဂိုုက္ပါ။ ဒုုတိယေန ့မွာ ပထမဆံုုး သြားေရာက္လည္ပတ္မွာက Penn's cave ပါ။


ကားေမာင္းေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေန ဆန္ ့က်င္ဖက္ကိုု ၿပန္ေမာင္းေတာ့ ဘာမ်ားၿဖစ္သလဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က ပန္လိႈဏ္ဂူကိုု သြားမဲ့လမ္းမွာ ယဥ္ေၾကာက်ပ္ေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ရမွာမိုု ့ အခ်ိန္မကုုန္ခ်င္လိုု ့ ပန္လိႈဏ္ဂူအစား ဟာရွီေခ်ာကလက္စက္ရံုုကိုု သြားၾကမယ္တဲ့။ မစၥတာဟာရီွက ႏိုု ့၊ သၾကား၊ ကိုုကိုုးတိုု ့နဲ ့အရသာေကာင္းမြန္တဲ့ ေခ်ာကလက္ကိုု တီထြင္ခဲ့လိုု ့ ဟာရွီေခ်ာကလက္လိုု ့ အမည္တြင္တာပါ။ မစၥတာဟာရီွကေန ဟာရီွအထက္တန္းေက်ာင္း၊ ေဆးရံုုတိုု ့ကုုိ ေဆာက္လုုပ္လႈဒါန္းခဲ့လိုု ့ ၿမိ ုု ့ကိုုလည္း ဟာရီွၿမိ ုု ့လိုု ့ အမည္ေပးခဲ့တာပါ။ အတြင္းမွာ လွည့္လည္ေနတဲ့ ရထားေလးစီးၿပီး ေခ်ာကလက္ ထုုတ္လုုပ္ပံုု အဆင့္ဆင့္ကိုု ေလ့လာၾကတယ္။ ရထားတြဲကိုုစီးၿပီး ေခ်ာကလက္စက္ရံုုထဲကိုု ဝင္လိုုက္တာနဲ ့ ဟာရွီမစ္ ေခ်ာကလက္ ဒန္...ဒန္...ဒန္ လိုု ့ ၿမ ူးၾကြတဲ့ သီခ်င္းသံေတြနဲ ့ ႏြားေလးေတြက အၿမီးလႈပ္၊ ေခါင္းလႈပ္ကာ ၾကိ ုုဆိုုပါတယ္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ ့ ကမၻာအႏွံ ့က ကိုုကိုုးေစ့ေတြ စက္ရံုုကိုု ေရာက္လာေတာ့ အရည္အေသြး ၿပည့္မွီတဲ့ ကိုုကိုုးေတြကိုု ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သန္ ့စင္၊ ႏိုု ့၊ သၾကားေတြနဲ ့ ေပါင္းစပ္ကာ ေခ်ာကလက္ ထုုတ္လုုပ္ပံုု အဆင့္ဆင့္ကိုု ရထားတြဲမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ narrator က ရွင္းၿပသြားတာ ပ်င္းစရာမေကာင္းဘဲ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ Hmmm..smell is so good လိုု ့ ၾကားလိုုက္ရရင္ပဲ ေခ်ာကလက္ေဝဖာမုုန္ ့အနံ ့ရလိုု ့ စားခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္လာတယ္။ ခန္းမထဲကေန ထြက္ေတာ့ ေခ်ာကလက္ေသးေလးေတြ ေပးတယ္။ သေဘာက်လိုု ့ ႏွစ္ေခါက္ေတာင္ ၿပန္စီးၾကတယ္။

ေခ်ာကလက္ေတြက ေစ်းကြက္မွာထက္ သက္သာပါတယ္။ ဘလက္ေခ်ာကလက္ ၃ ထုုပ္ ဝယ္တယ္။ ကိုုယ့္စိတ္ၾကိ ုုက္ ေခ်ာကလက္ကိုုလည္း ဖန္တီးႏိုုင္ပါတယ္။ 3D ရုုပ္ရွင္ ရိွေပမဲ့ အခမဲ့မဟုုတ္ေတာ့ မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဟာရွီ Amusement Park ထဲမွာ ရိုုလာကိုုစတာေတြ ့ေပမဲ့  အခ်ိန္မရိွေတာ့လိုု ့ မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ ထေရာလီကားေတြ ေၿပးဆြဲေပးေနတာ ေတြ ့တယ္။ ဝိုုင္းလိုု ေခ်ာက္ကလက္ မၾကိ ုုက္တဲ့သူကလြဲလိုု ့ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြ အကုုန္လံုုးနီးပါး ဟာရီွေခ်ာကလက္ ဝယ္ၾကပါတယ္ ေစ်းသက္သာတာကိုုး။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူဝယ္လာတဲ့ Kiss ေခ်ာကလက္ေတြကိုု တစ္ေယာက္ႏွစ္ခုု ေဝပါတယ္။ အေမရိကန္မွာေတာ့ Kiss ဆိုုတာ ခ်စ္သူေတြတင္ မဟုုတ္ဘဲ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြ ဆံုုၾကရင္ ကစ္ပါသတဲ့။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က အဂၤလိပ္စကားေၿပာအသံထြက္ မေကာင္းေပမဲ့ ၾကိ ုုးစားပမ္းစား၊ စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းၿပေနတာကိုု ခံစားမိေတာ့ အားလံုုးက ကြန္ပလိမ္း မတက္သလိုု ေဖာ္ေရြသေဘာေကာင္းတဲ့ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ကိုု ခရီးသည္ေတြက ခင္မင္ၾကတယ္။ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္ရဲ ့ အသံက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြမရိွတဲ့အၿပင္ ခပ္တည္တည္ ေနေလ့ရိွတယ္။ ခရီးသည္ေတြကိုု အဝမွာ ေစာင့္ေနတာမ်ိဳး၊ အခ်ိန္ေစ့လို ့မွ မေရာက္လာရင္ လိုုက္ရွာတာေတြေတာ့ လုုပ္တယ္။ ခရီးစဥ္ရဲ ့ ေနာက္ဆံုုး သြားေရာက္လည္ပတ္ရမဲ့ ေနရာကေတာ့ ပန္လိႈဏ္ဂူပါ။ ဟာရီွေခ်ာကလက္စက္ရံုုကေန မိုုင္ ၉၀၊ ၁ နာရီခြဲသာသာ ေဝးပါတယ္။


Harrisburg ၿမိ ုု ့ကိုု ၿဖတ္သြားေတာ့ စေနေန ့ မနက္ပိုုင္း အတန္းၿပီးသြားရင္ ဘူေဖးအတူတူ သြားစားၾကတဲ့၊ ESL သင္တန္း အတူတူတက္ဖက္၊ သူ ့အဂၤလိပ္စကားေၿပာကိုု ဘယ္သူမွ နားမလည္ေပမဲ့ ရႊတ္ေနာက္တတ္တဲ့၊ အခန္းတြင္းမွာ ခိုုးေၾကာင္ခိုုးဝွက္ ခ်က္ၿပ ုုတ္တတ္တဲ့၊ ညဖက္ အတန္းထဲမွာ ပေရာဂ်က္လုုပ္ၾကရင္ စိတ္ဖိစီးမူေတြ သက္သာေအာင္လိုု ့ ပီယာႏိုုတီးလံုုးေတြကိုု ကြ်န္မက ဖြင့္နားေထာင္ရင္ စန္းစန္း အဲဒါ Yiruma ရဲ ့ Kiss the rain နဲ ့ River flow in you သီခ်င္းမလား၊ Love me သီခ်င္းလည္း ေကာင္းတယ္လိုု ့ ညႊန္းတတ္တဲ့၊ အလုုပ္ရွာတုုန္းက ကြ်န္မ စီဗြီကိုု သူ ့မန္ေနဂ်ာဆီ တင္ေပးတဲ့၊ ကန္ႏြန္ 7D ကင္မရာပံုုကိုု ေဖ့ဘြတ္မွာတင္ေတာ့ သူ ့လည္း အဲဒီကင္မရာ ဝယ္ထားတယ္လိုု ့ လာကြန္ ့မန္ ့တတ္တဲ့၊ ဓာတ္ပံုုလွလွေတြ ရိုုက္ၿပီး တင္တတ္တဲ့၊ သူ ့အမ်ိဳးသမီးရိွတဲ့ ဆီေရတယ္ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ ကေမၻာဒီးယားေလး ဆန္နမ္ခ်န္ ေနခဲ့တဲ့ၿမိ ုု ့ပါလားလိုု ့ အမွတ္ရသြားတယ္။ ၿမိ ုု ့ေဘးနားကေန ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ Susquehanna ၿမစ္၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြနဲ ့ အင္မတန္ သာယာပါတယ္ ရွမ္းၿပည္ဖက္ ေရာက္ေနသလိုုပဲ။ ပင္စင္ယူၿပီးရင္ အဲဒီလိုုၿမိ ုု ့ေလးမွာ ေနခ်င္တာလိုု ့ ကြ်န္မက ေတြးေပမဲ့ ဝိုုင္းကေတာ့ ဘာမွလုုပ္စရာလည္းမရိွ၊ ဘယ္သူမွလည္းမရိွ ပ်င္းစရာၾကီး။ ၿမိ ုု ့ၾကီးေတြမွာ lonely ၿဖစ္တယ္လိုု ့ မခံစားရဘူး၊ လူေတြလည္း အမ်ားၾကီး၊ အသင္းအဖြဲ ့ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ဝိုုင္းက ၿမိ ုု ့ၾကီးေတြရဲ ့ ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္မွာမွ ေနခ်င္တဲ့ တကယ့္ city girl ။


အရင္တုုန္းက အဖိုုးတန္ေက်ာက္တိုု ့ဘာတိုု ့ တူးခဲ့ၾကတယ္ထင္ပါ့ အဝင္ဝမွာ ေက်ာက္ေရေဆးတဲ့ဟာ ေတြ ့တယ္။ ဂူဆီကိုု သြားတဲ့လမ္းက ေအာက္ကိုနည္းနည္းနိမ့္သြားတယ္။ ဂူဝက ေလွကိုုၿမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္ ဟင္... ေလွစီးရမွာလား ကြ်န္မေရာက္ဖူးတဲ့ ကရင္ၿပည္နယ္ ဘားအံဖက္က ဆႏၵန္ဂူ၊ ၿပင္ဦးလြင္က ပိတ္ခ်င္းေၿမွာင္၊ ရွမ္းၿပည္နယ္ ပင္းတယလိႈဏ္ဂူေတြမွာ ေရမရိွဘူး။ ဝိုုင္းတိုု ့ ဗီယက္နမ္မွာေတာ့ လိႈဏ္ဂူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု ေလွနဲ ့ပဲ သြားေရာက္ရပါသတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ၿဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ လိႈဏ္ဂူရဲ ့ ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားေတြကိုု တိုုးဂိုုက္ေလးက ရွင္းၿပပါတယ္။ ေက်ာက္သားနံရံေတြကိုု လက္နဲ ့မကိုုင္တြယ္ဖိုု ့ သတိေပးပါတယ္။ တစ္လက္မေလး ၿဖစ္လာဖိုု ့ကိုု ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာပါသတဲ့။ ေက်ာက္စက္ပန္းစြဲေတြက ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္၊ အသည္းပံုုေလးေတြ ၿဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာ။ ေရအနက္က ၁၇ ေပေေလာက္ နက္ပါတယ္။ ဘယ္တုုန္းက ဘယ္သူ ေတြ ့ခဲ့တာလိုု ့ တိုုးဂိုုက္က ရွင္းၿပေပမဲ့ မမွတ္မိဘူးရယ္။ ေလွေမွာက္မွာ စိုုးရိမ္မိေပမဲ့ ထိုုင္ခံုုေအာက္မွာ အသက္ကယ္ေဘာေတြ ရိွပါတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားက လမ္းေလးက က်ဥ္းလြန္းလိုု ့ ၿဖတ္လာမဲ့ ေလွေတြကိုု ေစာင့္ရပါတယ္။ မီးသြယ္တန္းထားေပမဲ့ လိုုအပ္မွ ဖြင့္ၾကပါတယ္။ ေလွေတြဆံုုၾကရင္ တိုုးဂိုုက္ေတြက How are you doing လိုု ့ အေမရိကန္ထံုုးစံအတိုုင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္ It's cool လိုု ့ အေမရိကန္ထံုုးစံအတိုုင္း ၿပန္ေၿဖေတာ့ ေၾသာ္ ေအးရင္ အေႏြးထည္ဝတ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနပါကြလိုု ့ ၿပန္ေနာက္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ရယ္ရေသးတယ္။ အေမရိကန္ေတြက တခုခုုကိုု cool ၊ great လိုု ့ ေၿပာေလ့ရိွတာကိုုး cool ဆိုုတာ ေအးၿမတယ္လိုု ့လည္း အဓိပၺာယ္ရပါတယ္။

ယံုုမလားမသိဘူး ဒီလိႈဏ္ဂူထဲမွာ ေလွစီးၿပီး မဂၤလာေဆာင္ၾကတာ ႏွစ္ၾကိမ္ရိွပါၿပီတဲ့။ လိႈဏ္ဂူအၿပင္ဖက္ေရာက္ေတာ့ ေတြ ့လိုုက္ရတဲ့ေရကန္ေလးက ၾကည္လင္ၿပီး စိမ္းလဲ့ေနလိုုက္တာ။ အေဝးမွာ အစာစားေနၾကတဲ့ elk ဆိုုတဲ့ အေကာင္ေတြကိုု ေတြ ့တယ္။ ဒီေဒသမွာ ရိုုးရာပံုုၿပင္တစ္ခုု ရိွပါတယ္ ဟိုုးတုုန္းက ၁၈ ရာစုုတုုန္းက ေရႊ ့ေၿပာင္းအေၿခခ်သူေတြ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ဆန္ဘာရီအေနာက္ဖက္ကိုု မေရာက္ခင္တုုန္းက လန္ကက္စတာေကာင္တီက ၿပင္သစ္လူငယ္ေလး မလာခ်ီဘြိဳင္ယာဟာ ေတာတြင္းကိုု စူးစမ္းခဲ့ပါတယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ေတာတြင္းမွာ ေနထိုုင္တဲ့ အသားနီတဲ့လူေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခုုေသာ လွပတဲ့ဧၿပီလမွာေတာ့ မက္မြန္ေခ်ာင္းနားမွာ စခန္းခ်ေနတဲ့ မလာခ်ီဟာ ဘယ္လီဖြန္တီေခ်ာင္းအနီးမွာ စခန္းခ်ေနတဲ့ အင္ဒီယန္းေခါင္းေဆာင္ အိုုကိုုခ်ိဳနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္လာပါတယ္။ အိုုကိုုခ်ိဳမွာ သားခုုနစ္ေယာက္၊ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ နစ္တာနီလိုု ့ အမည္ရတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ တစ္ေန ့မွာေတာ့ မလာခ်ီဟာ စမ္းေခ်ာင္းမွာ သမင္အေရခြံ ေဆးေၾကာေနတဲ့ နစ္တာနီကိုု ၿမင္လွ်င္ၿမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္သြားပါေတာ့တယ္။ အင္ဒီယန္းေတြက သူတိုု ့လက္ထပ္မွာကိုု ခြင့္မၿပ ုုတာေၾကာင့္ အေရွ ့ဖက္ကိုု ထြက္ေၿပးၾကေပမဲ့ ညီအစ္ကိုုခုုနစ္ေယာက္က လာဖမ္းဆီးၿပီး ေခါင္းေဆာင္အိုုကိုုခ်ိဳဆီကိုု ၿပန္ေခၚခဲ့တယ္။ မလာခ်ီကိုု ဂူထဲပိတ္ေလွာင္ထားၿပီး လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ ၾကိ ုုးပမ္းတဲ့ မေအာင္ၿမင္ခဲ့တဲ့ မလာခ်ီဟာ သူေသတာကိုု အင္ဒီယန္းေတြ မေတြ ့ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ဟိုုးဂူ အတြင္းဖက္ဆံုုးမွာ ေသဆံုုးခဲ့ပါတယ္။


ညီအစ္ကိုု ခုုနစ္ေယာက္က မလာခ်ီအေလာင္းကိုု ဂူအတြင္းက အနက္ဆံုုးေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲေတြနဲ ့ဖိၿပီး ေရၿမွပ္သၿဂိ ုုလ္လိုုက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေႏြညေတြဆိုုရင္ ဂူအတြင္းကေန နစ္တာနီ...နစ္တာနီလိုု ့ ေအာ္ေခၚေနသံကိုု ၾကားရတယ္လိုု ့ ဒီပံုုၿပင္ကုုိ သိခဲ့တဲ့သူေတြက ေၿပာဆိုုၾကပါတယ္။ ခုုေခတ္မွာေတာ့ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ အလယ္ပိုုင္းေဒသဖက္မွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ အင္ဒီယန္းမိန္းမပ်ိဳ နစ္တာနီကိုု အစြဲၿပ ုုၿပီး နစ္တာနီေတာင္၊ နစ္တာနီေတာင္ၾကား၊ ပန္စတိတ္တကၠသိုုလ္ဝင္းထဲက ကမၻာေက်ာ္ နစ္တာနီၿခေသၤ့ရုုပ္လိုု ့ အမည္ေပးထားပါတယ္။ ယံုု၊ မယံုု ပံုုၿပင္လိုု ့သာ မွတ္လိုုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးတာကေတာ့ အစ္ကိုုခုုနစ္ေယာက္ရိွတဲ့ မိန္းကေလးကိုု သြားၾကိ ုုက္မွာေတာ့ ဒီလိုုိမ်ိဳး ၾကံ ုုေတာ့မွာေပါ့။ ေလွေပၚမွာ အုုပ္ေတာင့္တဲ့ အိႏိၵယသားရွစ္ေယာက္က ဓာတ္ပံုုေတြ အရိုုက္ဆံုုး။ ဂိုုက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းၿပေပး၊ ခရီးသည္ေတြကိုု ဂရုုတစိုုက္ ရိွတာမိုု ့ မိနစ္ ၄၀ ဘယ္လိုုကုုန္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုုက္ဘူး။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာက္တံုုးနဲ ့တူတဲ့ ဆပ္ၿပာ၊ အလွဆင္တဲ့ ေက်ာက္ၿပားပန္းခ်ီ၊ ကီးခ်ိန္း၊ ဖန္ခြက္၊ အကႌ်၊ ပန္လိႈဏ္ဂူက ထြက္တဲ့ ေက်ာက္၊ ေၿမၾကီး၊ ဟိမဝႏၱာကဆားေက်ာက္ မီးထြန္းတဲ့ဟာေတြ ေရာင္းပါတယ္။ ဟိမဝႏၱာဆားေက်ာက္ထဲမွာ မီးလံုုးထည့္ၿပီး မီးထြန္းတဲ့ဟာကိုု ကြ်န္မတက္ခဲ့တဲ့ အိုုင္အိုဝါၿပည္နယ္ေက်ာင္းက Stationary Store မွာ ေတြ ့ခဲ့ဖူးတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းေစတယ္လိုု ့ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။

ပန္လိႈဏ္ဂူ လည္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူ Fast Food ေတြကိုု မၾကိ ုုက္ဘူး၊ တတ္ႏိုုင္သမွ် က်န္းမာေရးနဲ ့ ညီညႊတ္တာ စားခ်င္ေပမဲ့ လြယ္ကူတဲ့ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္မွာ ေန ့လည္စာ စားရေအာင္ေနာ္တဲ့။ ကေလးတစ္ေယာက္ တိုုးဂိုုက္ဆီလာၿပီး ကြိကြေၿပာေနလိုု ့ ဘာမ်ားကြန္ပလိမ္းသလဲလိုု ့ နားေထာင္ေနတာ ကေလးက ကားမူးလိုု ့တဲ့။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က ကႊ်ပ္ကႊ်ပ္အိတ္ရွာ၊ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္က ကေလးကိုု သူ ့နားမွာထိုုင္ခိုုင္း၊ အန္ရင္ ေက်ာကုုန္းကိုု သပ္ေပး၊ ေရတိုုက္။ တရုုတ္မတစ္ေယာက္ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္ကိုု ကြိကြလာေၿပာေနလိုု ့ ဝိုုင္းက ဘာေၿပာတာလဲတဲ့။ ကြ်န္မရဲ ့ တရုုတ္စာက limited ဆိုုေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ဟိုုတယ္မွာ တခုုခုုက်န္ခဲ့လိုု ့ စာတိုုက္ကေန ပိုု ့ေပးဖိုု ့ လိပ္စာနဲ ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္နံပါတ္ေတြ ေပးေနသံၾကားတယ္။ ခရီးသည္ေတြ မပ်င္းေအာင္လိုု ့ ၿပတဲ့ရုုပ္ရွင္က Now you see me ။ အဲဒီရုုပ္ရွင္ကိုု လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့က ဆူနမ္၊ ရာမားတိုု ့နဲ ့ သြားၾကည့္ဖူးတယ္။ ၾကည့္လိုု ့အရမ္းေကာင္းတဲ့ ကားေလးပဲ။ ပထမခန္းမွာ အိပ္ယာခန္း၊ ေသြးသံရဲရဲေတြပါေတာ့ ခုုနက ဟိုုတယ္ကိုု ဖုုန္းဆက္တဲ့ တရုုတ္မက ဒီရုုပ္ရွင္က ကေလးေတြ ၾကည့္လိုု ့ရရဲ ့လားလိုု ့ လာေမးတယ္။ တိုုးဂိုုက္ႏွစ္ေယာက္က ရတယ္လိုု ့ သံၿပိ ုုင္ေၿဖၾကတယ္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က သူ ့ေဘာ့စ္က ကေလးေတြ ၾကည့္လိုု ့ရတယ္ဆိုုၿပီး ထည့္ေပးလိုုက္တာတဲ့။


ႏွင္းေတြဖံုုးေနတဲ့ ေတာင္ၾကားထဲက ေကြ ့ေကြ ့ေကာက္ေကာက္ ကားလမ္းမွာ ၿမိ ုု ့ရြာေတြကိုု ၿဖတ္သန္းလိုု ့ တေရြ ့ေရြ ့ ခရီးႏွင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္တုုန္းက ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ကေန ေမရီလန္းၿပည္နယ္ထိ မိုုင္ ၆၀၀ ခရီးကိုု တစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းလာတုုန္းက ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ရႈခင္းနဲ ့ တူေနလိုု ့  မိုုင္ ၆၀၀ ကိုု သတိရမိသြားတယ္။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္မွာေတာ့ ေၿမၿပန္ ့ဆိုုေတာ့ ကားလမ္းက တေၿဖာင့္တည္းမိုု ့ ကားေမာင္းရတာ ပ်င္းစရာၾကီး အိပ္ငိုုက္တယ္။ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ထဲကိုု ဝင္တာနဲ ့ ႏွင္းေတြဖံုုးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြၾကားထဲက ကားလမ္းေကြ ့ေကာက္ေကာက္ကိုု ေမာင္းရတာ အိပ္ငိုုက္ဖိုု ့ထား မ်က္လံုုးကိုု ၿပ ူးေနတာပဲ။ မနက္ ၇ နာရီထဲက ေမာင္းလိုုက္တာ ၂ နာရီေမာင္း နာရီဝက္နားနဲ ့ေန ့လည္ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ထဲကိုု ဝင္ေတာ့ ကားေရာ၊ လူေရာ ပင္ပန္းေနၿပီ။ လီဗာတင္ေပမဲ့ ဝူးဝူးလိုု ့သာ ေအာ္ေနၿပီး မိုုင္ ၄၀ ကေန မတက္၊ မိုုင္ ၆၀ သတ္မွတ္ထားတာကိုု မိုုင္ ၄၀ နဲ ့ ေမာင္းေနတဲ့အၿပင္ ႏွင္းကလည္း က်ေနၿပန္၊ ၉၁၁ ကိုု ဖုုန္းေခၚရေအာင္ ဖုုန္းစစ္ကနယ္မမိ၊ ေရဒီယိုုမမိတဲ့ေနရာ၊ အကူအညီေတာင္းရေအာင္လည္း ကားေၾကာၿပတ္ ေအာင္မငွီး ဒီေနရာမွာ ကားထိုုးရပ္လိုု ့ကေတာ့ ...။ မိသားစုု၊ သူငယ္ခ်င္း မရိွတဲ့ႏိုုင္ငံကိုုလာၿပီး ၿပည္နယ္ေတြ ေၿပာင္းေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု သတိၱခဲ၊ လံုုးဝမေၾကာက္တဲ့သူလိုု ့ ေၿပာၾကေပမဲ့ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ တကယ္ေၾကာက္သြားဖူးတယ္။

I will never ever do it again ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီလိုု မေမာင္းေတာ့ဘူးလိုု ့ ေၿပာေပမဲ့ ကားက အဲဒီတုုန္းကလိုု ၁၉၉၈ မိုုင္တသိန္းေက်ာ္ရိွေနတဲ့ ကားဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလးကိုု တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္းေနရတာ မဟုုတ္ဘဲ ကားကနည္းနည္းသစ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သာပါခဲ့ရင္ အေမရိကန္ အေရွ ့ကေန အေနာက္အထိ ႏိုုင္ငံၿဖတ္ေက်ာ္ ကားေမာင္းခ်င္ေသးတယ္။ တစ္နာရီၾကာၿပီးလိုု ့ ေၿမၿပန္  ့ကိုု ေရာက္ေတာ့မွ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္ကိုု ေတြ ့ပါတယ္။ ညေန ၃ နာရီမွာ ေနာက္က်တဲ့ ေန ့လည္စာ စားရတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဒီမက္ေဒါနယ္ဆိုုင္က အနီးဆံုုး ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတာင္ေတြ၊ ၿမိ ုု ့ေသးေသးေလးေတြၾကီးပဲ မက္ေဒါနယ္ဆိုုင္ေတာင္ရွိမယ္ မထင္ဘူး။ အဲ လမ္းတေလွွွ်ာက္ ဘက္ကီၿမင္းလွည္းေတြ ေတြ ့တယ္ေနာ္ အန္းမစ္ခ်္ေဒသ ထင္တယ္။ chicken nuggets ၂၀ ခုုမွာၿပီး တေယာက္တဝက္ စားၾကတယ္။ ဝိုု္င္းနဲ ့ ကြ်န္မက fast  food မၾကိ ုုက္တာ တူတယ္။ ဘူးခြံကိုု ဖတ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေအာင္မေလး nuggets ၁၀ ခုုကိုု ကယ္လိုုရီ ၄၇၀ ေတာင္ပါလား ဘုုရားေရ...။ မင္း အေမရိကန္ဆန္လာၿပီ ကယ္လိုုရီ တြက္လာၿပီ။ တေန ့တာအတြက္ ကယ္လိုုရီ ၅၀၀ ပဲ လိုုတာ ဒီ နာ့ကပ္ ၁၀ ခုုက ကယ္လိုုရီ ၄၇၀ ဆိုုေတာ့ မလြန္ဘူးလား။ နာရီဝက္ကေန ၄၅ မိနစ္ထိ အားကစားလုုပ္ပါမွ ကယ္လိုုရီ ၂၀၀ ေလာင္တာ။ ကယ္လိုုရီ ၄၀၀ ေလာင္ဖိုု ့ အားကစား ၁ နာရီခြဲေလာက္ လုုပ္ရမွာပါလား။


ကိုုယ္ ေက်ာင္းတက္တုုန္းကဆိုု တပတ္မွာ တခါပဲ ဘူေဖးသြားစားႏိုုင္တယ္။ အေဆာင္ထမင္းေတြ စားမေကာင္းရင္ ေစ်းေပါတဲ့ မက္ေဒါနယ္ Mac Chicken စားတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လာၿပီးကတည္းက မက္ေဒါနယ္ဆီ လံုုးဝေၿခဦးမလွည့္ေတာ့ဘူး။ ဟား..ဟား မက္ေဒါနယ္စားတာ တစ္ႏွစ္ဆိုု လံုုေလာက္ၿပီေပါ့ exactly ။ စကၤာပူမွာတုုန္းက KFC သိပ္ၾကိ ူက္တာ အေမရိကန္ေရာက္ၿပီးမွ KFC တစ္ခါပဲ စားဖူးတယ္။ အဲဒီတစ္ခါစားၿပီးကတည္းက ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မစားေတာ့ဘူး ငန္လြန္းလိုု ့။ ေက်းဇူးေတာ္ေန ့ ပိတ္ရက္ ခရီးသြားတဲ့သူေတြ ၿပန္လာေနၾကၿပီမိုု ့ ကားေတြ က်ပ္ပါတယ္။ ကားသမားက Rest Area ထဲ ဝင္သြားေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ိန္ေပးတာလားလိုု ့ ေတြးေနတာ ဘယ္ဟုုတ္ပါ့မလဲ Rest Area အထြက္ကေနထြက္ၿပီး ကားလမ္းမၾကီးဆီ ၿပန္တက္ဖိုု ့ လမ္းမၾကီးေပၚကကားေတြဆီကေန လမ္းေတာင္းေနတာ ကားက်ပ္တာကိုု နည္းနည္းေလး ေက်ာ္လႊားေနတာ။ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္လိုု ့ မက္ဟန္တန္အထက္ဖက္က ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားကိုု ၿဖတ္ရင္ပဲ ဒီတံတားကိုု ကြ်န္မတိုု ့ သံုုးေခါက္တိတိ ၿဖတ္ဖူးတယ္လိုု ့ လက္ခေမာင္းခတ္ၾကတယ္။ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့ ၅ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကမိုု ့ ၅ မိုုင္ ေလွ်ာက္ႏိုုင္မွန္း သိေပမဲ့ တေလာက ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္တံတားကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က ပလာဆိုုဒ္ပန္းၿခံမွာ ၈ မိုုင္ ေတာင္သြားတက္ၿပီးေတာ့မွ ၈ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုုင္မွန္း သိသြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက ခ်ာလီဆိုုတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးဆိုု မိုုင္ ၂၀၊ ၃၀ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္ႏိုုင္ပါသတဲ့။

ဖလပ္ရွင္းစုုရပ္မွာ ဆင္းၿပီး ေဟာင္ေကာင္စူပါမားကတ္မွာ ေစ်းဝယ္၊ မီနီရွာဘူးရွာဘူးမွာ ေဟာ့ေပ့ါစားၾကတယ္။ ကြ်န္မ ေမြးေန ့က တနလၤာေန ့မွာ က်ေရာက္ေပမဲ့ ခုုမွပဲ ေမြးေန ့ညစာ စားၾကတာပါ။ ဝိုုင္းတိုု ့ဗီယက္နမ္မွာက ေမြးေန ့၊ Farewell ၊ Congratulations ပါတီေတြဆိုု ေမြးေန ့ရွင္ကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကႊ်းတာတဲ့။ အေမရိကန္နဲ ့ သြားတူေနတယ္။ အဲဒါ ေကာင္းတာဟ ေမြးေန ့မွာ ေမြးေန ့ရွင္ကိုု စပါယ္ရွယ္ၿဖစ္ေအာင္လုုပ္တာ။ ငါတိုု ့ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ေၿပာင္းၿပန္ ေမြးေန ့ရွင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု စပါယ္ရွယ္ၿဖစ္ေအာင္ လုုပ္တယ္။ မွာထားတဲ့ ဟင္းေတြကိုု သြားယူ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီခြဲေနၿပီ။ ခရီးသြားရင္ ပင္ပန္းေပမဲ့ နယ္ေၿမအသစ္ေတြဆီကိုု လည္ပတ္ရလိုု ့ စိတ္လန္းဆန္းမႈကေတာ့ ဘယ္ဟာနဲ ့မွ မတူဘူး။ ရထား ၄ ဆင့္ေၿပာင္း တနာရီခြဲစီး ၊ တေန ့ကိုု ၃ နာရီ ရထားစီးၿပီး ရံုုးတက္အလုုပ္လုုပ္ရတာကိုု ဒီလိုုေလးေတြနဲ ့ အားၿဖည့္ရတာေပါ့ေနာ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္တမ်ိဳး ရူးၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့က ဖက္ရွင္၊ အစားအေသာက္၊ ပါတီ၊ အိတ္၊ ငါးေမြးတာ၊ ကြ်န္မတိုု ့လိုု traveling crazy  တမ်ိဳးမ်ိဳးစီ ရူးေနၾကတာပဲ။ တပတ္ကိုုငါးရက္ အားကစားရံုုသြားၿပီး အားကစားလုုပ္တဲ့ ဝိုုင္းက muscle ရူး ရူးတယ္ beautiful muscle လိုု ့ ေၿပာတတ္တယ္။ အားကစားလုုပ္သူမိုု ့ မလုုပ္တဲ့သူကိုု ငပ်င္းလိိုု ့ ၿမင္တယ္။ ဝိုုင္းက လက္ကိုုင္အိတ္ေတြ ခေရစီ။ ယိုုးဒယား၊ ၿပင္သစ္မွာ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ အီတလီက ယူအန္မွာ အလုုပ္ရေတာ့ သူ ့လစာက အီတလီေတြထက္ ေကာင္းတယ္။


၆ လ ေနလိုု ့မွ လက္ကိုုင္အိတ္ မလဲရင္ ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္လိုု ့ မ်က္ခံုုးပင့္ၾကတယ္တဲ့။ အလုုပ္မွာ ညေနဒင္နာရိွရင္ အိမ္ၿပန္ေရမိုုးခ်ိဳး၊ မိတ္ကပ္ၿပင္၊ ဒင္နာဝတ္စံုု လွလွေလးဝတ္ၾကတာတဲ့။ အိတ္၊ ဖိနပ္၊ လည္ဆြဲ၊ လက္ေကာက္၊ လက္စြပ္၊ နားကပ္ အေရာင္ကိုုက္ေနမွတဲ့။ အီတလီသားေတြက ဖက္ရွင္က်သေလာက္ ရံုုးဝတ္စံုုနဲ ့ အားကစားဖိနပ္စီးတဲ့ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ဖက္ရွင္က်ဖိုု ့ထက္ သက္ေတာင့္သက္သာရိွဖိုု ့ အေလးထားတယ္။ အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့မွ လက္ကိုုင္အိတ္ခေရဇီေရာဂါ ေပ်ာက္ပါသတဲ့။ ဝိုုင္းေၿပာၿပတဲ့ ပရာဒါ၊ အယ္လ္ဗြီ၊ ဟတ္မဲ့၊ အီတလီ၊ ၿပင္သစ္တံဆိပ္ လက္ကိုုင္အိတ္ေတြကိုု ၿမင္ရၾကားရေပမဲ့ လိုုခ်င္စိတ္ မၿဖစ္ဘူးရယ္။ ေဒၚလာ ၄၊ ၅ ၊ ၆ ေထာင္တန္တဲ့ ဟတ္မဲ့တံဆိပ္လက္ကိုုင္အိတ္ထက္ ကင္ႏြန္ ကင္မရာ lens ေတြက ကြ်န္မအတြက္ ပိုုၿပီးဆြဲေဆာင္မႈေကာင္း attractive ၿဖစ္ေနတယ္။ အေမရိကန္က ဂရမ္းတက္တန္ Grand Teton ယိုုစမဲတီး Yosemite  ရဲလံုုးစတုုန္း Yellostone အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္၊ ကယ္လီဖိုုးနီးယား၊ အရီဇိုုးနား၊ နယူးမက္ဆီကိုု၊ မီယာမီ၊ ဟာဝိုုင္အီ၊ ဘာၿမ ူဒါ၊ အလာစကာ၊  ဥေရာပက ၿပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ဂရိ၊ လက္တင္အေမရိကႏိုုင္ငံေတြၿဖစ္တဲ့ ပီရူး၊ ဂြာတီမာလာ၊ ဘရာဇီး၊ ကာရစ္ဘီယန္ထဲက ပြာတိုုရီကိုု၊ ဂ်ေမကာတိုု ့ကိုု သြားလည္ၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုုေတြၿမင္ရင္ သိပ္အားက်တာပဲ။ လက္ကိုုင္အိတ္ကိုုင္မလား၊ ခရီးသြားမလားေမးရင္ ခရီးသြားမယ္။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ လက္ကိုုင္အိတ္တစ္လံုုးထက္ Traveling can make memories. ၿဖစ္ေနလိုု ့ပါပဲ။

ဝိုုင္း နင္ ဒီေလာက္ခရီးေတြ သြားရတာ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း တစ္လံုုးဝယ္ပါလား။ ေဒၚလာ ၆၀၀၊ ၈၀၀ ေလာက္နဲ ့ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း ရပါတယ္။ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း ရိွပါမွ ခရီးေတြကိုု မွတ္တမ္းတင္ႏိုုင္တာ ေနာက္ၾကာရင္ ဓာတ္ပံုုေတြကပဲ ခရီးသြားအမွတ္တရအၿဖစ္ က်န္ေတာ့တာ။ ငါနဲ ့ခရီးသြားရင္ ငါ့ဆီက ဓာတ္ပံုုေတြ ရႏိုုင္ေပမဲ့ နင့္ အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ ဥေရာပ၊ အာဖရိကကိုု ခရီးသြားရင္ နင့္ဘာသာ ရိုုက္ဖိုု ့လိုုတာေပါ့။ တန္ဇနီးယားကိုု သြားတုုန္းကဆိုု သစ္ကုုလားအုုတ္၊ ၿမင္းက်ား၊ ၾကံ့၊ ဆင္၊ ေရၿမင္းေတြ နင့္ကားေဘးနားမွာ ၿဖတ္သြားတယ္သာဆိုုတာ ဓာတ္ပံုုလည္း ဓာတ္ပံုုမွ မရိွဘူး။ အဲဒါ ကင္မရာေကာင္းေကာင္းမရိွလိုု ့ မရိုုက္ႏိုုင္တာ။ ခရီးေတြ သြားေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုနဲ ့မွ မွတ္တမ္းမတင္ႏိုုင္ရင္ ခရီးသြားတာ အလကားပဲ။ Black Friday Sales ေတြ ရိွေပမဲ့ ဝိုုင္းက ကင္မရာထက္ အိတ္ေတြကိုု ခေရဇီၿဖစ္တယ္။ ပိုုက္ဆံမတတ္ႏိုုင္တာလည္းမဟုုတ္ အိတ္အတြက္ေတာ့ ပိုုက္ဆံအကုုန္ခံခ်င္ၿပီး ကင္မရာအတြက္ ပိုုက္ဆံအကုုန္မခံခ်င္တာ။ တစ္ေယာက္ကိုု ခံယူခ်က္ တစ္မ်ိဳးစီေပါ့ေလ။ နယူးေယာက္ရံုုးမွာ တစ္ႏွစ္ကြန္းထရပ္ ၿပည့္သြားတဲ့ဝိုုင္းက အီတလီၿပန္ရမလား၊ နယူးေယာက္မွာ ဆက္ေနရမလားလိုု ့ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့အခါ နယူးေယာက္ရံုုးမွာ ဆက္ေနဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ပါတယ္။ ဂရိႏိုုင္ငံေဘးနားက အယ္ေဘးနီးယား၊ ၿပင္သစ္စကားေၿပာတဲ့ အာဖရိကက အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ကြ်န္းငယ္ေလးေတြမွာ တလသြားၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရမွာကလြဲရင္ နယူးေယာက္ရံုုး ထိုုင္မွာပါတဲ့။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သတင္းေကာင္းပါပဲ။ ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မွာ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ဖက္ကိုု ခရီးထြက္ဖိုု ့ ရိွပါတယ္။ ၿပန္လာရင္ ကြန္နက္တီကပ္သြား ေတာလား ေရးတင္ပါဦးမယ္။

Happy Traveling ! Happy Holidays !

စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄။