ဘဝရထားစီးသြားတုုန္း ခရီးစဥ္အစကေန အဆံုုးအထိ တခရီးတည္း သြားတဲ့သူဆိုုတာ အရွားသား။ တက္လာတဲ့သူ၊ ဆင္းလာတဲ့သူေတြၾကားမွာ အသိမိတ္ေဆြ ၿဖစ္တဲ့သူ ရိွသလိုု ရထားအတူတူ စီးခဲ့မွန္းေတာင္ မသိလုုိက္သူေတြလည္း ရိွရဲ ့။ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားနဲ ့ ၾကည့္ရတာ အခ်ိဳးမေၿပဘူးလိုု ့ ၿမင္ကတည္းက အၿမင္ကပ္ေနတာမ်ိဳးလည္း ရိွေသးတယ္။ တခ်ိဳ ့ၾကတာ့ သီခ်င္းအက်ယ္ၾကီးဖြင့္နားေထာင္၊ ႏွစ္ေယာက္စာေနရာယူ၊ မက္တပ္ရပ္စီးတဲ့သူကိုု ကိုုယ္ခ်င္းမစာ ေၿခေထာက္ဆန္ ့ထားတဲ့သူ၊ တက္နင္းမိ၊ ထိခိုုက္မိလိုု ့ ေဆာရီးေၿပာေပမဲ့ မေက်မနပ္ၿဖစ္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဝါသနာတူ၊ စရိုုက္တူလိုု ့ ခဏတာေလး ခင္မင္လိုုက္ရေပမဲ့ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္လိုု ခင္မင္သြားတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ရိွတယ္။
ေနၿခည္ေႏြးေႏြး ၿဖာဆင္းမေနဘဲ တိမ္အံုု ့တဲ့ ၾသဂုုတ္လရဲ ့ တခုုေသာ စေနေန ့မွာ အင္ဝုုဒ္ပန္းၿခံဆီကိုု ေၿခဆန္ ့ၾကတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္နဲ ့ စတင္သိကႊ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ သူတိုု ့ဆိုုတာက ေဝ့နဲ ့ ဝိုုင္း။ ဒီအဖြဲ ့ကိုု ပထမဆံုုးအၾကိမ္ လာမွန္းသိေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္စီစီေလး ၿဖစ္ေနတဲ့ ေဝ့ကိုု အဖြဲ ့ဝင္ၿဖစ္တာ သံုုးလေလာက္ ၾကာၿပီမိုု ့ စီနီယာၿဖစ္ေနတဲ့ ကိုုယ္ကပဲ စတင္မိတ္ဖြဲ ့ခဲ့တယ္။ ေဝ့က ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ လာတက္ေနတဲ့ တရုုတ္ေက်ာင္းသား။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္က ဟားဗတ္၊ အမ္အိုုင္တီ၊ ပရင့္စတန္၊ ေယးလ္တိုု ့လိုု နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ ႒ာေနမၿပန္ခင္ နယူးေယာက္တခြင္ လိမ့္ေနတဲ့သူေပါ့။ အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဘဂၤလားမေလး ဖာရီယာနဲ ့ အဖြဲ ့က်တဲ့ ဗီယက္နမ္မေလး ဝိုုင္းကိုု East Village လမ္းေလွ်ာက္တုုန္းက ၿမင္ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ ဟုုတ္တယ္တဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲမွာ အငယ္ဆံုုးၿဖစ္တဲ့ ေဝ့၊ ဝိုုင္း၊ ဖာရီယာနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ တြဲၿဖစ္တယ္။ ဖာရီယာနဲ ့ ကိုုယ္က လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့အပတ္တိုုင္းနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ သိႏွင့္ေနတယ္။
ကိုုယ္တိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အသည္းစြဲ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးထြက္ၿခင္း (စြန္းဝူခုုန္း၊ ပါက်ဲ) ၊ က်န္ေက်ာင္း ရုုပ္ရွင္ေတြ၊ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးေတြ၊ ေက်ာင္းမွာ ဗရုုတ္က်တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ အေမရိကန္မွာ ၾကံ ုုေတြ ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ ့ေဝ့နဲ ့ကိုုယ္က အဖြဲ ့က်တယ္။ ဖာရီယာ၊ ဝိုုင္း၊ ကိုုယ္ အၿပန္ရထားေပၚမွာ စကားေၿပာၾကရင္း ဝိုုင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးလကမွ အီတလီကေန ေၿပာင္းလာတာတဲ့။ ေနာင္တပတ္ ေဟာင္ေကာင္နဂါးေလွၿပိ ုုင္ပြဲ ဖလပ္ရွင္းၿမက္ခင္းၿပင္ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ ဖာရီယာ၊ ဝိုုင္းနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ ၿပန္ဆံုုၾကတယ္။ ဝိုုင္းမိတ္ေဆြၾကီး ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေတာင္တက္သမား၊ စီပီေအ ေဒးဗစ္နဲ ့ သိကႊ်မ္းရတယ္။ အက္ေကးဒီယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ရိွတဲ့ မိန္းၿပည္နယ္အေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ ဝိုုင္းက စိတ္ဝင္စားတယ္တဲ့။ အီတလီမွာ ေနခဲ့တဲ့ ခုုနစ္ႏွစ္အတြင္း ဥေရာပတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ခဲ့သူမိုု ့ ယူအက္စ္တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ခ်င္ပါသတဲ့။
ဝိုုင္းနဲ ့ အီးေမးလ္ေတြပိုု ့။ အပတ္စဥ္ ကိုုယ္တို ့ပါဝင္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့က အဲဒီအပတ္ လမ္းေလွ်ာက္တာ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ မေကာင္းဘူး။ တၿခား meetup အဖြဲ ့က Cold Springs ကိုု သြားၾကတာေတြ ့ေတာ့ ဝိုုင္းက သြားၾကရေအာင္တဲ့။ ပေရာက္ဖက္ရွင္နယ္ ေတာင္တက္သမားၾကီ ေဒးဗစ္က အေသအခ်ာ လမ္းညႊန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ Bear Mountains ၊ Staten Island ကုုိ သြားလည္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ခရီးသြားရတာ အေတာ္အဆင္ေၿပတယ္။ သူက ကိုုယ့္ထက္ေတာင္ တက္ၾကြေနေသးတယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ေတာင္ေတြသြားတက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေတာ့မွ သူ ့အေၾကာင္း ပိုုသိလာတယ္။ ဗီယက္နမ္ေၿမာက္ပိုုင္း ဟႏြိဳင္းမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဝိုုင္းက အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲမွာ တႏိုုင္ငံလံုုးအဆင့္ ဒုုတိယရေတာ့ နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ေတြကိုု ေနာက္ထပ္ေရးေၿဖစာေမးပြဲေတြ ေၿဖစရာမလိုုဘဲ တန္းဝင္တယ္။ သူ ေရြးခ်ယ္တာ international relations ေမဂ်ာ။ အဲဒီတကၠသိုုလ္က ဗီယက္နမ္တႏိုုင္ငံလံုုးမွာ တခုုတည္း ရိွပါသတဲ့။
![]()
ဗီယက္နမ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသင္ရိုုးညႊန္းတမ္းစာအုုပ္အားလံုုးက ဗီယက္နမ္ဘာသာနဲ ့ ေရးထားၿပီး ဆရာေတြကလည္း ဗီယက္နမ္လိုုေၿပာၿပီး သင္ၾကေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြ အဂၤလိပ္စာအသံထြက္ မေကာင္းၾကဘူး။ ေက်ာင္းစတက္တုုန္းက မိုုင္းဖန္စကားကိုု ဘယ္သူမွ နားမလည္ဘူး။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုု၊ ဘာသာေပါင္းစံုုတဲ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေနဖူးတဲ့ ကိုုယ္ပဲ မိုုင္းဖန္ ေၿပာတာ နားလည္တယ္။ မိုုင္းဖန္ အဂၤလိပ္လိုု ေၿပာတာကိုု ကိုုယ္က အဂၤလိပ္လိုု ဘာသာၿပန္ေပးရတယ္။ ဝိုုင္းတိုု ့ေက်ာင္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကိုု ၿဗိတိသွ်ဆရာေတြက သင္သလိုု၊ ၿပင္သစ္စာလည္း သင္ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ယိုုးဒယားႏိုုင္ငံ ေအအိုုင္တီမွာ စေကာ္လားရွစ္ရတယ္။ ယိုုးဒယားမွာလည္း ေပ်ာ္ပါသတဲ့။ ေနာက္ စေကာ္လားရွစ္ရလိုု ့ ၿပင္သစ္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းတက္ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အီတလီက ယူအန္မွာ အလုုပ္ရတယ္။ သူ ့လစာက အီတလီေတြထက္ ေကာင္း၊ အလုုပ္စဝင္ခါစက အီတလီသားေရအိတ္ကိုု တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရူးလိုုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခရီးသြားတာကိုု ၾကိ ုုက္သြားလိုု ့ ဘဝကိုု ရိုုးရိုုးစင္းစင္း ေနထိုု္င္ၿပီး ရသမွ်ပိုုက္ဆံေတြကိုု ခရီးသြားပါသတဲ့။ သူ ့အလုုပ္ကလည္း ကမၻာပတ္ရေတာ့ ဝိုုင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုုင္ငံဆိုုတာ ခပ္ရွားရွား။
ယူအန္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ မက္ဟန္တန္ တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းရဲ ့ ဧည့္ခန္းကိုု အခန္းဖြဲ ့ထားတဲ့ သူ ့အခန္းလခက ကိုုယ့္အခန္းလခထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္။ ကိုုယ့္ရံုုးကေတာ့ ရထားစီးရင္ နာရီဝက္ဆုုိေပမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ရထားေၿပာင္းစီးရတာေတြနဲ ့ ၄၅ မိနစ္၊ ၁ နာရီသာသာပဲ။ ကိုုယ္က ရထား ၁ နာရီစီးၿပီးလိုု ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဝိုုင္းက Gym မွာ အားကစားသြားလုုပ္၊ Zoomba ၊ SaSa ၊ ballet သြားကၿပီးေနၿပီ။ ဝိုုင္းက တီဗြီ၊ ရုုပ္ရွင္လည္း မၾကည့္ဘူး။ သူ ့အခ်ိန္ေတြကိုု တန္ဖိုုးရိွရိွ အသံုုးခ်တယ္။ ယူအန္ဆိုုေတာ့ စတိတ္(ၿပည္နယ္)တက္စ္၊ ဖယ္ဒရယ္(အစိုုးရ)တက္စ္ ေဆာင္စရာမလိုုဘူး။ ယူအန္ဘဏ္ သံုုးတယ္ ခရစ္ဒစ္ကဒ္ မသံုုးဘူး။ ေရွးရိုုးသမား ဝိုုင္းက ေငြသားနဲ ့ေပးတယ္ အိတ္ထဲမွာ ေငြသား အၿမဲေဆာင္ထားတယ္။ အိတ္ထဲမွာ ေငြသားမရိွရင္ ေနလိုု ့မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကိုုယ္က ခရစ္ဒစ္ကက္နဲ ့ ေပးလိုု ့မရေတာ့မွ ေငြသားသံုုးတယ္။ ေငြသားရိွရဲ ့သားနဲ ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္နဲ ့ေငြရွင္းတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ဝိုုင္းက ၿပံ ုုးၾကည့္ရင္ ခရစ္ဒစ္စကိုုးတက္ေအာင္ လုုပ္ေနတာလိုု ့ ကိုုယ္က ေရရြတ္တယ္။
ဆီနီေဂါ၊ ဂါနာ၊ ႏိုုင္ဂ်ီးရီးယားတိုု ့လိုု ႏိုုင္ငံေတြကိုု အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ သြားရလိုု ့ international health insurance ယူၿပီး တလ ၅၀၀ ေပးရတယ္။ ပင္စင္ ( 401k ) အတြက္ စုုရင္လည္း ယူအန္က ႏွစ္ဆစုေပးတယ္။ ခြင့္ဆိုုရင္လည္း ကိုုယ္တိုု ့က တစ္ႏွစ္မွာ ၁၀ ရက္ရတာ ဝိုုင္းက တစ္လရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဇင္ဘာတလလံုုး ခြင့္ယူၿပီး ဗီယက္နမ္ကိုု အလည္ၿပန္တယ္တဲ့။ ယူအန္က ေကာင္းလိုုက္တာ ကိုုယ္လည္း ယူအန္မွာ အလုုပ္ရခ်င္လိုုက္တာ။ ယူအန္မွာရဖိုု ့ သိပ္ခက္တာ လုုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရိွမွ။ ဂ်ပန္၊ ဒိန္းမတ္တိုု ့လိုု ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုုင္ငံေတြက ဘြဲ ့ရၿပီးခါစ သူတိုု ့ႏိုုင္ငံသားေတြကိုုုု ယူအန္မွာ အလုုပ္ဆင္းခိုုင္းတာ။ လစာကိုု သူတိုု ့အစိုုးရက ေပးတယ္။ အလုုပ္ေနရာလစ္လပ္လိုု ့ လူေခၚမယ္ဆိုုရင္ အၿပင္လူကိုုေခၚမလား၊ ဒီမွာအခုုလက္ရိွ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ့သူကိုု ေခၚမလား။ သူတိုု ့ကိုုပဲ အလုုပ္ခန္ ့ေတာ့မွာေပါ့ သူတိုု ့က ယူအန္မွာ လုုပ္ေနတာကိုုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုုပ္ရဖိုု ့ ခက္တယ္လိုု ့ ေၿပာတာေပါ့။ ဝိုုင္းလည္း စဝင္တုုန္းက ဘာအားလပ္ရက္၊ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရဘူးတဲ့။
တေန ့ေတာ စင္ထရယ္ပါ့ခ္တိုုးကိုု သြားရင္း ေဝ့နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။ တိုုးၿပီးသြားေပမဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ေရကန္တပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေဝ့က ပိတ္ရက္ေတြဆိုု တီဗြီၾကည့္တာထက္ ပန္းၿခံေတြ၊ ၿပတိုုက္ေတြ သြားတာ ဝါသနာပါတယ္။ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဘီယာဆိုုင္ထိုုင္ဖိုု ့ေလာက္သာ စိတ္ဝင္စားတဲ့။ ေဝ့ရဲ ့ ဗရုုတ္သုုတ္ခ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ဝိုုင္းရဲ ့ ႏိုုင္ငံတကာအေတြ ့အၾကံ ုုအေၾကာင္း၊ ကိုုယ္သြားဖူးတဲ့ ယူအက္စ္ၿပည္နယ္ေတြအေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ၾကတာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ေဝ့ရဲ ့ ေဖ့ဘြတ္အေကာက္အပ္တယ္။ လမ္းေလွွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ တခါေတြ ့ၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ ့ေတာ့တဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီးမိုု ့ ေဝ့နဲ ့ ၿပန္ေတြ ့လိမ့္မယ္လိုု ့ဘယ္လိုုမွ မထင္ထားတာပါ။ ကိုုယ္တိုု ့ဝက္ဝံေတာင္ကိုု သြားတက္မွာမိုု ့ ေဝ့ကိုု ဖိတ္ေခၚေတာ့ တက္နက္စီၿပည္နယ္ ဂရိတ္စမုုတ္ကီေတာင္ကိုု သြားလည္ေနမွာမိုု ့ မလိုုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ဆက္ပါဦးမည္...
ေနၿခည္ေႏြးေႏြး ၿဖာဆင္းမေနဘဲ တိမ္အံုု ့တဲ့ ၾသဂုုတ္လရဲ ့ တခုုေသာ စေနေန ့မွာ အင္ဝုုဒ္ပန္းၿခံဆီကိုု ေၿခဆန္ ့ၾကတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ သူတိုု ့ႏွစ္ေယာက္နဲ ့ စတင္သိကႊ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ သူတိုု ့ဆိုုတာက ေဝ့နဲ ့ ဝိုုင္း။ ဒီအဖြဲ ့ကိုု ပထမဆံုုးအၾကိမ္ လာမွန္းသိေလာက္ေအာင္ ေၾကာင္စီစီေလး ၿဖစ္ေနတဲ့ ေဝ့ကိုု အဖြဲ ့ဝင္ၿဖစ္တာ သံုုးလေလာက္ ၾကာၿပီမိုု ့ စီနီယာၿဖစ္ေနတဲ့ ကိုုယ္ကပဲ စတင္မိတ္ဖြဲ ့ခဲ့တယ္။ ေဝ့က ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္မွာ လာတက္ေနတဲ့ တရုုတ္ေက်ာင္းသား။ ကိုုလံဘီယာတကၠသိုုလ္က ဟားဗတ္၊ အမ္အိုုင္တီ၊ ပရင့္စတန္၊ ေယးလ္တိုု ့လိုု နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလိုု ့ ႒ာေနမၿပန္ခင္ နယူးေယာက္တခြင္ လိမ့္ေနတဲ့သူေပါ့။ အေမရိကန္ၿပည္ေပါက္ ဘဂၤလားမေလး ဖာရီယာနဲ ့ အဖြဲ ့က်တဲ့ ဗီယက္နမ္မေလး ဝိုုင္းကိုု East Village လမ္းေလွ်ာက္တုုန္းက ၿမင္ဖူးတယ္ဆိုုေတာ့ ဟုုတ္တယ္တဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲမွာ အငယ္ဆံုုးၿဖစ္တဲ့ ေဝ့၊ ဝိုုင္း၊ ဖာရီယာနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ တြဲၿဖစ္တယ္။ ဖာရီယာနဲ ့ ကိုုယ္က လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့နဲ ့အပတ္တိုုင္းနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့ သိႏွင့္ေနတယ္။
ကိုုယ္တိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အသည္းစြဲ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးထြက္ၿခင္း (စြန္းဝူခုုန္း၊ ပါက်ဲ) ၊ က်န္ေက်ာင္း ရုုပ္ရွင္ေတြ၊ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးေတြ၊ ေက်ာင္းမွာ ဗရုုတ္က်တဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ အေမရိကန္မွာ ၾကံ ုုေတြ ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ ့ေဝ့နဲ ့ကိုုယ္က အဖြဲ ့က်တယ္။ ဖာရီယာ၊ ဝိုုင္း၊ ကိုုယ္ အၿပန္ရထားေပၚမွာ စကားေၿပာၾကရင္း ဝိုုင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးလကမွ အီတလီကေန ေၿပာင္းလာတာတဲ့။ ေနာင္တပတ္ ေဟာင္ေကာင္နဂါးေလွၿပိ ုုင္ပြဲ ဖလပ္ရွင္းၿမက္ခင္းၿပင္ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမွာ ဖာရီယာ၊ ဝိုုင္းနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ ၿပန္ဆံုုၾကတယ္။ ဝိုုင္းမိတ္ေဆြၾကီး ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ေတာင္တက္သမား၊ စီပီေအ ေဒးဗစ္နဲ ့ သိကႊ်မ္းရတယ္။ အက္ေကးဒီယားအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ရိွတဲ့ မိန္းၿပည္နယ္အေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ ဝိုုင္းက စိတ္ဝင္စားတယ္တဲ့။ အီတလီမွာ ေနခဲ့တဲ့ ခုုနစ္ႏွစ္အတြင္း ဥေရာပတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ခဲ့သူမိုု ့ ယူအက္စ္တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ခ်င္ပါသတဲ့။
ဝိုုင္းနဲ ့ အီးေမးလ္ေတြပိုု ့။ အပတ္စဥ္ ကိုုယ္တို ့ပါဝင္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့က အဲဒီအပတ္ လမ္းေလွ်ာက္တာ စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ မေကာင္းဘူး။ တၿခား meetup အဖြဲ ့က Cold Springs ကိုု သြားၾကတာေတြ ့ေတာ့ ဝိုုင္းက သြားၾကရေအာင္တဲ့။ ပေရာက္ဖက္ရွင္နယ္ ေတာင္တက္သမားၾကီ ေဒးဗစ္က အေသအခ်ာ လမ္းညႊန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ Bear Mountains ၊ Staten Island ကုုိ သြားလည္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ခရီးသြားရတာ အေတာ္အဆင္ေၿပတယ္။ သူက ကိုုယ့္ထက္ေတာင္ တက္ၾကြေနေသးတယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ ေတာင္ေတြသြားတက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေတာ့မွ သူ ့အေၾကာင္း ပိုုသိလာတယ္။ ဗီယက္နမ္ေၿမာက္ပိုုင္း ဟႏြိဳင္းမွာ ၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ဝိုုင္းက အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲမွာ တႏိုုင္ငံလံုုးအဆင့္ ဒုုတိယရေတာ့ နာမည္ၾကီးတကၠသိုုလ္ေတြကိုု ေနာက္ထပ္ေရးေၿဖစာေမးပြဲေတြ ေၿဖစရာမလိုုဘဲ တန္းဝင္တယ္။ သူ ေရြးခ်ယ္တာ international relations ေမဂ်ာ။ အဲဒီတကၠသိုုလ္က ဗီယက္နမ္တႏိုုင္ငံလံုုးမွာ တခုုတည္း ရိွပါသတဲ့။
ဗီယက္နမ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသင္ရိုုးညႊန္းတမ္းစာအုုပ္အားလံုုးက ဗီယက္နမ္ဘာသာနဲ ့ ေရးထားၿပီး ဆရာေတြကလည္း ဗီယက္နမ္လိုုေၿပာၿပီး သင္ၾကေတာ့ ဗီယက္နမ္ေတြ အဂၤလိပ္စာအသံထြက္ မေကာင္းၾကဘူး။ ေက်ာင္းစတက္တုုန္းက မိုုင္းဖန္စကားကိုု ဘယ္သူမွ နားမလည္ဘူး။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုု၊ ဘာသာေပါင္းစံုုတဲ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေနဖူးတဲ့ ကိုုယ္ပဲ မိုုင္းဖန္ ေၿပာတာ နားလည္တယ္။ မိုုင္းဖန္ အဂၤလိပ္လိုု ေၿပာတာကိုု ကိုုယ္က အဂၤလိပ္လိုု ဘာသာၿပန္ေပးရတယ္။ ဝိုုင္းတိုု ့ေက်ာင္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကိုု ၿဗိတိသွ်ဆရာေတြက သင္သလိုု၊ ၿပင္သစ္စာလည္း သင္ရတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ယိုုးဒယားႏိုုင္ငံ ေအအိုုင္တီမွာ စေကာ္လားရွစ္ရတယ္။ ယိုုးဒယားမွာလည္း ေပ်ာ္ပါသတဲ့။ ေနာက္ စေကာ္လားရွစ္ရလိုု ့ ၿပင္သစ္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာင္းတက္ဖူးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အီတလီက ယူအန္မွာ အလုုပ္ရတယ္။ သူ ့လစာက အီတလီေတြထက္ ေကာင္း၊ အလုုပ္စဝင္ခါစက အီတလီသားေရအိတ္ကိုု တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရူးလိုုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခရီးသြားတာကိုု ၾကိ ုုက္သြားလိုု ့ ဘဝကိုု ရိုုးရိုုးစင္းစင္း ေနထိုု္င္ၿပီး ရသမွ်ပိုုက္ဆံေတြကိုု ခရီးသြားပါသတဲ့။ သူ ့အလုုပ္ကလည္း ကမၻာပတ္ရေတာ့ ဝိုုင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုုင္ငံဆိုုတာ ခပ္ရွားရွား။
ယူအန္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ မက္ဟန္တန္ တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းရဲ ့ ဧည့္ခန္းကိုု အခန္းဖြဲ ့ထားတဲ့ သူ ့အခန္းလခက ကိုုယ့္အခန္းလခထက္ ႏွစ္ဆမ်ားတယ္။ ကိုုယ့္ရံုုးကေတာ့ ရထားစီးရင္ နာရီဝက္ဆုုိေပမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ရထားေၿပာင္းစီးရတာေတြနဲ ့ ၄၅ မိနစ္၊ ၁ နာရီသာသာပဲ။ ကိုုယ္က ရထား ၁ နာရီစီးၿပီးလိုု ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဝိုုင္းက Gym မွာ အားကစားသြားလုုပ္၊ Zoomba ၊ SaSa ၊ ballet သြားကၿပီးေနၿပီ။ ဝိုုင္းက တီဗြီ၊ ရုုပ္ရွင္လည္း မၾကည့္ဘူး။ သူ ့အခ်ိန္ေတြကိုု တန္ဖိုုးရိွရိွ အသံုုးခ်တယ္။ ယူအန္ဆိုုေတာ့ စတိတ္(ၿပည္နယ္)တက္စ္၊ ဖယ္ဒရယ္(အစိုုးရ)တက္စ္ ေဆာင္စရာမလိုုဘူး။ ယူအန္ဘဏ္ သံုုးတယ္ ခရစ္ဒစ္ကဒ္ မသံုုးဘူး။ ေရွးရိုုးသမား ဝိုုင္းက ေငြသားနဲ ့ေပးတယ္ အိတ္ထဲမွာ ေငြသား အၿမဲေဆာင္ထားတယ္။ အိတ္ထဲမွာ ေငြသားမရိွရင္ ေနလိုု ့မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကိုုယ္က ခရစ္ဒစ္ကက္နဲ ့ ေပးလိုု ့မရေတာ့မွ ေငြသားသံုုးတယ္။ ေငြသားရိွရဲ ့သားနဲ ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္နဲ ့ေငြရွင္းတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ဝိုုင္းက ၿပံ ုုးၾကည့္ရင္ ခရစ္ဒစ္စကိုုးတက္ေအာင္ လုုပ္ေနတာလိုု ့ ကိုုယ္က ေရရြတ္တယ္။
ဆီနီေဂါ၊ ဂါနာ၊ ႏိုုင္ဂ်ီးရီးယားတိုု ့လိုု ႏိုုင္ငံေတြကိုု အလုုပ္ကိစၥနဲ ့ သြားရလိုု ့ international health insurance ယူၿပီး တလ ၅၀၀ ေပးရတယ္။ ပင္စင္ ( 401k ) အတြက္ စုုရင္လည္း ယူအန္က ႏွစ္ဆစုေပးတယ္။ ခြင့္ဆိုုရင္လည္း ကိုုယ္တိုု ့က တစ္ႏွစ္မွာ ၁၀ ရက္ရတာ ဝိုုင္းက တစ္လရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဇင္ဘာတလလံုုး ခြင့္ယူၿပီး ဗီယက္နမ္ကိုု အလည္ၿပန္တယ္တဲ့။ ယူအန္က ေကာင္းလိုုက္တာ ကိုုယ္လည္း ယူအန္မွာ အလုုပ္ရခ်င္လိုုက္တာ။ ယူအန္မွာရဖိုု ့ သိပ္ခက္တာ လုုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရိွမွ။ ဂ်ပန္၊ ဒိန္းမတ္တိုု ့လိုု ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုုင္ငံေတြက ဘြဲ ့ရၿပီးခါစ သူတိုု ့ႏိုုင္ငံသားေတြကိုုုု ယူအန္မွာ အလုုပ္ဆင္းခိုုင္းတာ။ လစာကိုု သူတိုု ့အစိုုးရက ေပးတယ္။ အလုုပ္ေနရာလစ္လပ္လိုု ့ လူေခၚမယ္ဆိုုရင္ အၿပင္လူကိုုေခၚမလား၊ ဒီမွာအခုုလက္ရိွ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ့သူကိုု ေခၚမလား။ သူတိုု ့ကိုုပဲ အလုုပ္ခန္ ့ေတာ့မွာေပါ့ သူတိုု ့က ယူအန္မွာ လုုပ္ေနတာကိုုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုုပ္ရဖိုု ့ ခက္တယ္လိုု ့ ေၿပာတာေပါ့။ ဝိုုင္းလည္း စဝင္တုုန္းက ဘာအားလပ္ရက္၊ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရဘူးတဲ့။
တေန ့ေတာ စင္ထရယ္ပါ့ခ္တိုုးကိုု သြားရင္း ေဝ့နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။ တိုုးၿပီးသြားေပမဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ေရကန္တပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေဝ့က ပိတ္ရက္ေတြဆိုု တီဗြီၾကည့္တာထက္ ပန္းၿခံေတြ၊ ၿပတိုုက္ေတြ သြားတာ ဝါသနာပါတယ္။ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဘီယာဆိုုင္ထိုုင္ဖိုု ့ေလာက္သာ စိတ္ဝင္စားတဲ့။ ေဝ့ရဲ ့ ဗရုုတ္သုုတ္ခ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ဝိုုင္းရဲ ့ ႏိုုင္ငံတကာအေတြ ့အၾကံ ုုအေၾကာင္း၊ ကိုုယ္သြားဖူးတဲ့ ယူအက္စ္ၿပည္နယ္ေတြအေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ၾကတာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ေဝ့ရဲ ့ ေဖ့ဘြတ္အေကာက္အပ္တယ္။ လမ္းေလွွ်ာက္အဖြဲ ့မွာ တခါေတြ ့ၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ ့ေတာ့တဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီးမိုု ့ ေဝ့နဲ ့ ၿပန္ေတြ ့လိမ့္မယ္လိုု ့ဘယ္လိုုမွ မထင္ထားတာပါ။ ကိုုယ္တိုု ့ဝက္ဝံေတာင္ကိုု သြားတက္မွာမိုု ့ ေဝ့ကိုု ဖိတ္ေခၚေတာ့ တက္နက္စီၿပည္နယ္ ဂရိတ္စမုုတ္ကီေတာင္ကိုု သြားလည္ေနမွာမိုု ့ မလိုုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ဆက္ပါဦးမည္...