ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ ႏႊဲေပ်ာ္ေပ်ာ္...

ႏွစ္ေပါင္းသံုုးဆယ္အတြင္း အေအးဆံုုးလိုု ့ ေၿပာစမွတ္ၿပ ုုရတဲ့ ဒီေဆာင္းတတြင္းလံုုး ႏွင္းေအာက္ၿမွပ္ေနတဲ့ ကားေတြကိုု တူးရ၊ ကားမွန္ကိုု ၿခစ္ရ၊ ေကာက္ညွင္းထုုပ္ေတြလိုု အကႌ်ထူၾကီးေတြ အထပ္ထပ္ဝတ္ရ၊ ေအးခဲလြန္း ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ေဆာင္းညရွည္ေတြေၾကာင့္ ေနၿခည္ ၿဖာလင္းလက္၊ ပန္းေရာင္စံု ဖူးပြင့္တဲ့ ေႏြဦးကိုု ေမွ်ာ္ၾကၿပီ။ ေႏြဦးပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိ  ုု ့ေတာ္ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္က အထင္ရွားဆံုုးၿဖစ္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ သန္းနဲ ့ခ်ီတဲ့လူေတြ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကပါတယ္။

မႏွစ္က သြားလည္တုုန္းက ခ်ယ္ရီက ဖူးေတာင္ မဖူးေသးဘူး။ ခ်ယ္ရီေတြ မပြင့္ေသးေပမဲ့လည္း စြန္လႊတ္ပြဲ၊ ဂ်ပန္ရိုုးရာ ယဥ္ေက်းမႈပြဲေတြနဲ ့ အေတာ္စည္ကားတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ အစြမ္းကုုန္ပြင့္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေက်ာင္းကိုု ၿပန္သြားရေနရလိုု ့ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု တကယ္ မႏႊဲလိုုက္ရဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္လိုု ့ၾကံ ုုးဝါးခဲ့တယ္။ တေဆာင္းတြင္းလံုုး ဘယ္မွမသြားၿဖစ္ဘဲ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုုေတာ့ သြားၿဖစ္ေအာင္ သြားမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတယ္။

 ဒီႏွစ္ေအးလိုု ့ ခ်ယ္ရီပြင့္တာ ေနာက္က်တယ္။ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္က မတ္လကုုန္ေလာက္ကေန ဧပရယ္လလယ္ေလာက္အထိ က်င္းပတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ အစြမ္းကုုန္ပြင့္မယ္လိုု ့ ခန္ ့မွန္းတာက ဧပရယ္ ၈ ရက္။ ခ်ယ္ရီေတြ အစြမ္းကုုန္ပြင့္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဧပရယ္ ၁၂၊ ၁၃ မွာ လူေတြ အရမ္းမ်ားမယ္ ဆိုုေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွပဲ သြားႏိုုင္တာကိုုး။ ေသာၾကာေန ့ ညသြား၊ တနဂၤေႏြည ၿပန္တာမိုု ့ ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္က ၾကားရက္ေတြထက္ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့အိမ္မွာ တည္းလိုု ့ရမလား ေမးၾကည့္ေတာ့ ရံုုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ရာမားရဲ  ့ ဝမ္းကြဲအမ်ိဳးေတြ လာလည္ၾကလို႕  သူတိုု ့အိမ္မွာ ေနရာလြတ္ မရိွဘူး။


ဝါရွင္တန္ဒီစီ ရံုုးမွာတုုန္းက ညီမတစ္ေယာက္လိုု ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ တရုုတ္မ ကလဲရားက လြန္ခဲ့တဲ့ တလေလာက္ကမွ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ Tysons Corner တိုုင္ဆန္ေကာ္နာ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္နားမွာ အိမ္ဝယ္လိုုက္လိုု ့ သူ ့အိမ္မွာ လာတည္းဆိုုလိုု ့ ဟိုုတယ္ခ သက္သာသြားတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ယူနီယမ္စေတရွင္ကိုု ည ၁၀ နာရီ ဝင္ရမဲ့ကားက နာရီဝက္တိတိ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဝင္တယ္။ နယူးေယာက္က စထြက္ကတည္းက နာရီဝက္ ေနာက္က်တာကိုုး။ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ ကလဲရား လာၾကိ ုုတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ဖီလာဒဲပီးယားကေန ေရာက္လာမဲ့ကားနဲ ့ ပါလာမဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းကိုု ေစာင့္ရဦးမွာ။

ညသန္းေခါင္ယံခ်ိန္္ Tidal Basin တိုုင္တန္ေဘစင္ ေရေလွာင္ကန္ ၊ ကြန္စတီက်ဴးရွင္း၊ ပင္စယ္ေဗးနီးယား လမ္းေတြကိုု ပတ္ေမာင္းၾကတယ္။ ေဘာ္တနစ္ဂါးဒင္းေရွ ့မွာ ကားရပ္လိုု ့ ကယ္ပီတယ္ေရွ ့က ရီဖလပ္ရွင္းပူး ေရကန္မွာ အရိပ္ထင္ေနတဲ့ ကယ္ပီတယ္ကိုု ေငးေမာၾကတယ္။ ေန ့လည္ဖက္မွာ ကယ္ပီတယ္ေရွ  ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၿဖတ္ဖူးေပမဲ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ဒီအၾကိမ္ ပထမဆံုုး ရာက္ဖူးတာ။ ဓာတ္ပံုုဝါသနာအိုုးေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူေတြ၊ ဒီစီညအလွ ခံစားၾကသူေတြနဲ ့ လူမၿပတ္ဘူးရယ္။

ေနာက္ေန ့ ကလဲရားက ဘူတာရံုုကိုု လိုုက္ပိုု ့ေပးေပမဲ့ ပန္းဝတ္မႈန္ အလာဂ်ီရိွလိုု ့ မလိုုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဆူနမ္တိုု ့ကိုု ဖုုန္းဆက္ေတာ့ အမ္းထရူးက ကားဆားဗစ္မွာ၊ ရာမားက ေနသိပ္မေကာင္းဘူး၊ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု လာႏိုုင္ေအာင္ ၾကိ ုုးစားမယ္တဲ့။ ေအး ငါ ဒီစီမွာ တေနကုုန္ ရိွေနမွာ။ ေရာက္ရင္ ဖုုန္းဆက္လိုုက္ ေတြ ့ရေအာင္ေလ။ ဒီငပ်င္းေလးေတြ လာမယ္မထင္ပါဘူး။ စမစ္ဆိုုးနီးယမ္းဘူတာမွာ ဆင္းရင္ပဲ လူေတြ ဘူတာရံုုမွာ အၿပည့္။ ဒါေတာင္ မနက္ပိုုင္းပဲ ရိွေသးတယ္ ေန ့လည္ဆိုု ပိုုက်ပ္ေတာ့မွာ။

Thomas Jefferson Memorial

တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ကန္တေလွ်ာက္ အစီအရီ ပြင့္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ လွလြန္းလိုု ့ ဓာတ္ပံုုကိုု တဖ်ပ္ဖ်ပ္ မရပ္မနား ရိုုက္ေနမိေတာ့တာပဲ။ ဂ်က္ဖာဆန္ မယ္မိုုရီယမ္မွာ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ စစ္သားေတြ စစ္ေရးၿပပြဲ ဝင္ေငးေသးတယ္။ ကြ်န္မ ၾကည့္ရတဲ့ အဖြဲ ့က Air Force One ေလတပ္အဖြဲ ့။ အေမရိကန္မွာေတာ့ စစ္သားေတြကိုု ၿပည္သူေတြက ေလးစားၾကတယ္။ ကတံုုးေၿပာင္ေက၊ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္၊ ေလသံကိုု နားေထာင္ရတာနဲ ့ စစ္သားမွန္း သိတယ္။  ေသနတ္ေတြကိုု လႊဲပစ္ၾက၊ ေခါင္းေဆာင္ဗိုုလ္ရဲ ့ ရင္ဘတ္ကိုုကိုု လွံစြပ္နဲ ့ ဝိုုင္းထိုုးသလိုု က်ီစယ္ၾက၊ ေသနတ္၊ ဖိနပ္ေဆာင့္သံေတြနဲ ့ စည္းခ်က္ညီညီ တင္ဆက္ၾကတဲ့ စစ္သားေတြကိုု လက္ခုုပ္သံတေၿဖာင္းေၿဖာင္းနဲ ့ အားေပးၾကတယ္။

ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္က ၿမက္ခင္းၿပင္၊ ထိုုင္ခံုု၊ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ထိုုင္ၿပီး ကန္ေရၿပင္၊ ခ်ယ္ရီပန္းေတြကိုု ေငးေမာသူ၊ အိပ္တဲ့သူ၊ စာအုုပ္ဖတ္တဲ့သူ၊ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့သူ၊ ဓာတ္ပံုုရိုုက္သူ၊ စကားေၿပာေနသူေတြ၊ ပစ္ကနစ္ထြက္သူေတြ စံုုလိုု ့။ ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ လည္ဖိုု ့မၿဖစ္ႏိုုင္ဘူး။ မနက္ၿဖန္ ေမာင့္ဗာႏြန္ သြားလည္ဖိုု ့ လက္မွတ္ကိုု ဘြတ္ဦးမွ။ ဖုုန္းနဲ႕ ဘြတ္ေနတုုန္း လက္ခုုပ္တီးသံၾကားလိုု ့ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား..လား ေရွ ့မွာ တရုုတ္စံုုတြဲ။  ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးေရွ ့ ဒူးေထာက္ လက္ထပ္လက္စြပ္ေလးကိုုင္ၿပီး လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနတာ။ ေဘးကအၿဖ ူစံုုတြဲက ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးလိုု ့။ အနီးအနားက လူေတြက လက္ခုုပ္ၾသဘာေပးၾကလိုု ့။ တခ်ိဳ ့မ်ားဆိုု ကြန္ကရက္က်ဴေလးရွင္း သြားလုုပ္ၾကတယ္။ူ

တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ တပတ္ပတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေမာလည္းေမာ ဆာလည္းဆာ။ ကားေတြနဲ ့ေရာင္းတဲ့ ဆိုုင္ေတြမွာ လူတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး။ စမစ္ဆိုုးနီးယမ္းဘူတာမွာ လူမ်ားလိုု ့ အထြက္ပဲရတယ္ အဝင္ကိုု ပိတ္ထားတယ္။ တရုုတ္တန္းကိုုသြားဖိုု ့ တၿခားဘူတာကိုု သြားစီးရမဲ့ အတူတူ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ ကယ္ပီတယ္ေဘးနား အလုုပ္လုုပ္ဖူးတဲ့ ရံုုးေဟာင္းနားၿဖတ္ေတာ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿဖစ္ေသးတယ္။ ရံုုးတက္၊ ရံုုးဆင္းခ်ိန္ ၿဖတ္သြားေနၾက ဒီအိုုအယ္ (Department Of Labor) ရံုုးေဘးနားက ပန္းၿခံ၊ ေရတံခြန္ေဖာင္တိန္၊ National Law Enforcement Officers Memorial ေတြကိုု အရင္တုုန္းက ၿဖတ္သန္းသြားဖူးတဲ့ လမ္းအတိုုင္းကပဲ သြားတယ္။ တရုုတ္တန္းက စားေနၾက ဂ်ပန္ဆိုုင္ကိုုသြားေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေစာင့္ရမယ္ဆိုုတာနဲ ့ စားေနက် Full Ke ဆိုုင္က စားေနက် ဘဲသားဆန္ၿပားစြပ္ၿပ ုုတ္ကိုုပဲ စားေနက်အတိုင္း စားၿဖစ္တယ္။


ဗိုုက္ဝေတာ့ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထိုုးေနၿပီ။ တိရစာၦန္ရံုုသြားၿပီး ပန္ဒါၾကည့္ဖိုု ့ စိတ္ကူးထားတာ ခုုေနမွ သြားရင္ ည ၄ နာရီေလာက္မွ ေရာက္မယ္။ ၂ နာရီတည္းနဲ ့ ႏွံ ့မွာမဟုုတ္ပါဘူးေလ၊ တိရစာၦန္ရံုုက ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား သြားလိုု ့ရတယ္။ ခ်ယ္ရီက တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပြင့္တာ၊ မႏွစ္ကလည္း မၾကည့္လိုုက္ရဘူး၊ အစ္မသိန္းေအး ေၿပာသလိုု ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္တာကိုုေတာ့ ၿမင္လိုုက္ရပါရဲ  ့။ ေလတိုု္က္လိုု ့ ခ်ယ္ရီေတြ တၿဖ ုုတ္ၿဖ ုုတ္ ေၾကြပါေရာလား ၿဖစ္သြားမွ မၿမင္လိုုက္ရဘဲေနမယ္ဆိုုၿပီး ခ်ယ္ရီပင္ေတြ ပင္လံုုးညႊတ္ပြင့္တဲ့ တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ဖက္ပဲ ေၿခဦးလွည့္ျပန္တယ္။

၁၉၁၀ ႏွစ္ႏိုုင္ငံခ်စ္ၾကည္ေရးအၿဖစ္ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံၿမိ ုု ့ေတာ္ တိုုက်ိဳကေန အေမရိကန္ၿမိ  ုု ့ေတာ္ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု ခ်ယ္ရီပင္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။  အေမရိကန္နိင္ငံရဲ ့၂၇ ေယာက္ေၿမာက္ သမၼတ ဝီလီယမ္သက္ဖ္ William Thaft ဇနီး သမၼတကေတာ္ ဟယ္လင္သက္ဖ္ Helen Thaft ကိုု ဂုုဏ္ၿပ ုုလက္ေဆာင္ ေပးခဲ့တာပါ။ သမၼတကေတာ္ ဂ်ပန္ကိုု သြားေရာက္လည္ပတ္စဥ္တုုန္းက ပန္းပင္ေတြ ေဝဆာေနတာကိုု စိတ္ဝင္တစား ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ရႊံ ့ဗြက္ေၿမ အခုု တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ ၿဖစ္လာမဲ့ေနရာ သာယာလွပေရးကိုု သမၼတကေတာ္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ပန္းေတြ ဖူးပြင့္ေနတာကိုု ၿမင္ရတာမဟုုတ္ဘဲ စိုုက္ပ်ိဳးေနတာကိုု ၿမင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက တည္ေဆာက္ဆဲၿဖစ္တဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ၿမိ ုု ့ေတာ္ၾကီးမွာ စိုုက္ပ်ိဳးရရင္ ေကာင္းမွာပဲလိုု ့ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ သမၼတကေတာ္ရဲ  ့အေတြး မွန္ပါတယ္။

ပန္းၿခံ အလွတိုုးေစဖိုု ့ ဂ်ပန္က ၾကီးရင့္ၿပီးသား အပင္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကိုု ဝါရွင္တန္ဆီ ပိုု ့ေပးခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီအပင္ေတြဟာ ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္ကမ္းေဘးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိုုက္ပ်ိဳးခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ စိုုက္ပ်ိဳးေရး႒ာနက အပင္ေတြကိုု စစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကိုု ဖ်က္ဆီးပစ္ရမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ပါတယ္။ ေၿမၾကီးမွာ ရွင္သန္ၿပီးသား သစ္ပင္ေတြမိုု ့ ပိုုးမႊားေတြ ပါပါတယ္။ ဂ်ပန္ လက္ေဆာင္ကိုု မီးရိႈ ့ဖ်က္ဆီးပစ္ဖိုု ့ ေနာက္ဆံုုးဆံုုးၿဖတ္ခ်က္ကိုု သမၼတသက္ဖ္ ကိုုယ္တိုုင္ခ်ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ႏိုုင္ငံဆက္ဆံေရး သံေရးတမန္ခင္းေတြမွာ ၿပသနာနည္းနည္းေလး ရိွခဲ့ေပမဲ့ စိုုက္ပ်ိဳးေရ႒ာနရဲ ့ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ ့ ကိုုက္ညီတဲ့ အပင္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကိုု ၁၉၁၂ မွာ ဂ်ပန္က ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကနဦးအပင္ေတြဟာ တိုုင္ဒယ္ေဘစင္မွာ ယေန ့ထက္တိုုင္ ရိွေနပါေသးတယ္။

The Washington Monument and Air Force One

Thomas Jefferson Memorial

၁၉၁၂  ဂ်ပန္ဘာသာနဲ ့ စိုုက္ပ်ိဳးပံုုအဆင့္ဆင့္ ညႊန္ၾကားထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကိုု စိုုက္ပ်ိဳးတဲ့အခါ ဘယ္သူကမွ အဲဒီညႊန္ၾကားခ်က္ကို ဖတ္ဖိုု ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မၿဖစ္ၾကပါဘူး။ အပင္ေတြကိုု နီးနီးကပ္ကပ္ စိုုက္ပ်ိဳးဖိုု ့ အားေပးေပမဲ့ အဲဒီအစား တိုုင္ဒယ္ေဘစင္ကန္စပ္နဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ကိုု စိုုက္ပ်ိဳးခဲ့တာပါ။ အကိုုင္းအခက္ေတြ ဆက္ႏႊယ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စရာ့တိမ္ဆိုုင္သ႑န္ ၿဖစ္ေနၿပီး နဂိုုမူရင္း အၿမင့္ေလာက္ မရိွႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း  ဒီကခ်ယ္ရီပင္ေတြက နည္းနည္းေသးတာေပါ့။ လက္ရိွသမၼတကေတာ္ေတြက ခ်ယ္ရီပင္ စိုုက္ပ်ိဳး၊ ဆီးမီးတိုုင္ ထြန္းညိွၿပီး ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု အစဥ္အလာမပ်က္ ဖြင့္လွစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြ မခူးဖိုု ့ သတိေပးေပမဲ့လည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုုင္း ခ်ယ္ရီကိုုင္းေတြ ခ်ိဳးဖ်က္ခဲ့ရပါတယ္။

ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ လူေတြ ပိုုစည္ပါတယ္။ တဘူတာ အေဝးက ဝါတားဖရန္ ့မွာ စင္တင္ေတးဂီတ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ၊ မိသားစုုဆင္ႏႊဲလိုု ့ရတဲ့ ဂိမ္းေတြ၊ ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္ေပၚမွာ ေလွေလွာ္၊ ကႏူးၿပိ ုုင္ပြဲေတြ ရိွပါတယ္။ ည ၈ နာရီမွာ ေဖာက္မဲ့ မီးရႈးမီးပန္းကိုု ေစာင့္မၾကည့္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး ေခါင္းေတြ တစစ္စစ္ ကိုုက္လိုု ့။ ကန္တက္ကီဒါဘီ Kentucky Derby ပြဲၿပီးရင္ က်င္းပတဲ့ ေၿမာက္အေမရိကတိုုက္မွာ အၾကီးက်ယ္ဆံုုး မီးရႈးမီးပန္းပြဲေတာ္ၿဖစ္တဲ့ သန္ဒါအိုုဗာ လူဝီဗီလ္ Thunder Over Louisville ကိုု ႏႊဲဖူးထားတဲ့သူမိုု ့ ဒီမီးရႈးမီးပန္းေဖာက္တာေလးကိုု စာမဖြဲ ့ေတာ့ပါဘူး ။ မႏွစ္က 4th July  နယူးေယာက္ ဟူဆန္ Hudson ၿမစ္ေပၚမွာေဖာက္တဲ့ ေမစီ Macys မီးရႈးမီးပန္းက နာမည္ၾကီးတယ္ဆိုုလိုု ့သြားတာ အေရာက္ေနာက္က်သြားလိုု ့ ဟိုုးအစြန္အဖ်ားမွာ ေနရာရလိုု ့ပဲလားမသိ။ သန္ဒါအိုုဗာလူဝီဗီလ္ပြဲေလာက္ မလွဘူးလိုု ့ ေတြးမိတယ္။


အၿပန္ ဘူတာရံုုကိုု ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ပတ္ရွာရတယ္။ ေၾသာ္...ဒီစီေၿမကိုု မနင္းရတာ ငါးလေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္ ေၿခရာခ်င္းထပ္ေအာင္ သြားလာဖူးတယ္ဆိုုတဲ့ လမ္းေတြကိုု ေမ့ကုုန္ပါေရာလား။ ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပြဲခ်ိန္ေပါ့။ နယူးေယာက္၊ ေမရီလန္းက ၿမန္မာဘုုန္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ စတုုဒီသာ ေကႊ်းေမႊးပြဲေတြ၊ အတီးအမႈတ္၊ နိဗၺာန္ေစ်းပြဲေတာ္ေတြနဲ ့ စည္ကားေနမွာ။ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္ကေန ပိေတာက္ပန္း ဝါဝါေလးေတြကိုု သတိရမိသား။ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ တကယ္တကယ့္ကိုု စည္ပါတယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းေတြကလည္း တကယ္တကယ့္ကိုု လွပါတယ္။ အခြင့္အခါသင့္ရင္ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ကိုု ႏႊဲေပ်ာ္ဖိုု ့ တိုုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ေန ့ပတ္တိုုးမတ္ၿမစ္အတိုုင္း စုုန္ဆင္းၿပီး အေမရိကန္ေတြရဲ ့ သူရဲေကာင္း၊ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ပြဲဝင္တဲ႕  လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ၾကီး ၊ စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္၊ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံရဲ ့ ပထမဆံုုးသမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရဲ ့ စံအိမ္ရိွတဲ့ Mount Vernon ေမာင့္ဗာႏြန္သြား ေတာလားကိုုေတာ့ ေနာက္တပတ္မွ ဆက္ပါဦးမယ္ ။

ဘိုုင္သယ္ေဝး...စကားမစပ္
အလည္လာတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုုယ္က်န္းမာျပီး
မဂၤလာရိွတဲ့ ႏွစ္သစ္ ၿဖစ္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ဧပရယ္ ၁၈၊ ၂၀၁၄။

ေရးခဲ့ဖူးတာ
ေႏြဦးတြင္ ခ်ယ္ရီေဝေသာၿမိ  ုု ့

Reference
http://news.yahoo.com/blogs/power-players-abc-news/complicated-roots-the-story-behind-washingtons-iconic-cherry-blossom-trees-214513117.html