ေၾကာက္တတ္သူမ်ား...

ကြ်န္မတိုု ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက ခုုလိုု တီဗြီ အိမ္တိုုင္းမရိွ။ တရြာလံုုးမွာမွ ၁ လံုုး၊ ၂ လံုုး ေလာက္ပဲ ရိွတာ။ တေယာက္တလွည့္ ပံုုေၿပာတမ္း ေဆာ့ၾကရင္ ဘုုရားေတာင္၊ အပ်ိဳၾကီး ဘုုရားနားက ဥစၥာေစာင့္ပံုုၿပင္ေတြ၊ ညဖက္ဆိုု ထြက္တတ္တဲ့ ခ်ီးစားစုုန္းေတြအေၾကာင္း ကိုုယ္တိုုင္ၿမင္ဖူးတာလဲမဟုုတ္ ၾကားဖူးနားဝေတြနဲ ့ ခ်ဲ ့ထြင္ေၿပာၾကေပမဲ့ ေၾကာက္သားလား။ သရဲပံုုၿပင္ နားေထာင္တဲ့ေန ့ေတြဆိုု အိမ္သာ တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ သံဗုုေဒၶဂါထာ၊ ပရိတ္ၾကီး ၁၁ သုုတ္ရြတ္ရင္ သရဲေတြ အနားမကပ္ႏိုုင္ဘူးဆိုုတာ ယံုုၾကည္လာေတာ့မွ မေၾကာက္ေတာ့တာ။

အေဖ၊ အေမ ရန္ကုုန္မွာ မရိွရင္ မၾကီးက အိပ္ယာဝင္ခါးနီးတိုုင္း တံခါး၊ ၿပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္မပိတ္ ေသခ်ာစစ္၊ အနားမွာလည္း ဓာတ္မီး၊ ေသာ့၊ ဖေယာင္းတိုုင္၊ မီးၿခစ္ေဆာင္ၿပီး အိပ္တယ္။ အဲဒီတုုန္းက မၾကီးကိုု ပူတတ္ရန္ေကာလိုု ့။ မၾကီးလည္း ႏိုုင္ငံၿခားသြားေရာ ကြ်န္မလည္း မၾကီးလိုု ၿဖစ္သြားတယ္။ ကြ်န္မတို ့ အိမ္ေနာက္ဖက္ စက္ရံုုနားမွာ အိမ္ေလးတလံုုး ရိွတယ္။ တေန ့ေတာ့ တိုုက္ပတ္ပတ္လည္မွာ လူေတြအံုုေနလိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့မွ အိမ္ပိုုင္ရွင္အရႈးက အိမ္ငွားေယာက္်ားကိုု ဓားနဲ ့ခုုတ္ၿပီး သတ္လိုုက္လိုု ့တဲ့။ အရႈးက ဓားကိုုင္ၿပီး အိမ္ထက္ကေန မဆင္းလိုု ့ ရဲမႈးကိုုယ္တိုုင္ လာဖမ္းရတယ္။ အိမ္ငွားလင္မယား ေနာက္ေန ့ဆိုု ေမာင္လၿမိ ုုင္ကိုု ေၿပာင္းေတာ့မွာတဲ့။

အစိမ္းေသပဲ ေသလိုု ့လား ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ဆိုု ေသြးညီွနံ ့ရသလိုု ခံစားရ၊ တေစၦေၿခာက္တယ္လိုု ့ သတင္းေတြထြက္လိုု ့ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ညဖက္ဆိုု အၿပင္ထြက္ဖိုု ့ တြန္ ့တယ္။ မၾကီးကေတာ့ ရဲတင္းေတြ၊ ဓားေတြ ကိုုင္ထားတဲ့သူေတြက ေၾကာက္တတ္တဲ့။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္္းမွာတုုန္းက အမ္အာတီေပၚမွာ နံေဘးက ထုုိင္ခံုုလြတ္သြားေတာ့ လူတေယာက္ အသည္းအသန္ ေၿပးလာၿပီး လာထိုုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြကိုု စကားေတြ ေအာ္ေၿပာေနတာ ေဘးမွာထိုုင္ေနတဲ့ ကြ်န္မက ထသြားရမွာအခက္ ထိုုင္ေနတာလည္း အရႈးက ေဘးနားမွာ။ ေၾကာက္လိုုက္တာမ်ားဆိုု အသက္ေတာင္ ရႈရဲ ့လား၊ လႈပ္ေတာင္ လႈပ္ရဲ ့လား မသိ။ အင္တန္းအတူဆင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုု ေၿပာၿပေတာ့ ဘာဆိုုဘာမွ မေၾကာက္တတ္သူလိုု ့ ထင္ထားတာ ခုုေတာ့ ကြ်န္မ ေၾကာက္တာလည္း ရိွပါေသးလားတဲ့။

တေစၦပြဲေတာ္လဆိုု တေစၦေတြ ထြက္တယ္ဆိုုလိုု ့ အဲဒီလဆိုု ညဖက္သိပ္မထြက္၊ ေမွာင္တဲ့ေနရာေတြဆိုု ေရွာင္တယ္။ တေစၦေတြက အလင္းေၾကာက္တယ္ဆိုုလိုု ့။ ကြ်န္မတိုု ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ည ၁၁ နာရီခြဲ ေနာက္ဆံုုးကားစီးၿပီး ေက်ာင္းကေန ၿပန္ေပမဲ့ စာအရမ္းၾကိ ုုးစားတဲ့ တရုုတ္တစ္ေယာက္က ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ စာၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ၿပန္တယ္။ သူ ့အိမ္က ေက်ာင္းနဲ ့နီးလိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္တယ္။ အကႌ်ၿဖ  ူ ဝတ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ သူ ့ေနာက္က လိုုက္တယ္ထင္လိုု ့ ေနာက္ဆိုု ေစာေစာၿပန္ေတာ့တယ္။

စာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ အုပ္စုုလိုုက္ေပးထားတဲ့ အခန္းေတြမွာ စာစုုလုုပ္၊ ပေရာဂ်က္ေတြ လုုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန ့က ကြ်န္မတိုု ့အုုပ္စုုအခန္း မအားလိုု ့ ေဘးခန္းမွာ ပေရာဂ်က္ လုုပ္ၾကတယ္။ ညေန ထမင္းသြားစားၾကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း။ ပေရာဂ်က္မၿပီးေသးလိုု ့ ကြန္ပ်ဴတာထဲ ေခါင္းစိုုက္ေနတာ ကြန္ပ်ဴတာ ႏွိပ္သံလိုုလိုု ၾကားမိေတာ့ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းက အခန္းေတြက နီးေတာ့ တၿခားအခန္းက ၿဖစ္မွာပါေလ။ ေနာက္ေတာ့မွ အုုပ္စုုထဲက ညီမငယ္ေလးက ဟင္...အစ္မ တစ္ေယာက္တည္းလား ဒီအခန္းက မိုုက္ကယ္ေနသြားတဲ့အခန္း နာမည္ၾကီးဆိုုေတာ့မွ ေၾကာက္သြားတာ  ေနာက္ဆိုု အဲဒီအခန္းကိုု တစ္ေယာက္တည္း မသြားေတာ့ဘူး။

မာလာမုုန္တိုုင္း တိုုက္တုုန္းက ကြ်န္မက နယ္မွာ။ ပင္လယ္လိႈင္းလံုုးေတြ ရိုုက္ခတ္သံ၊ ေလေတြ တရႊီးရႊီးတိုုက္၊ ဒီေရ အိမ္ေပၚကိုု  ၁ ေပေလာက္ တက္တယ္။ အိမ္ေပၚကိုု ဒီေရတက္တာ တခါမွ မၿမင္ဘူးေတာ့ ေၾကာက္သြားမိတယ္။ ကိုုၾကီးေရႊဘက ည ၁၁ ဒီေရက်မယ္လိုု ့ ေၿပာလိုု ့ ခံုုေပၚကေန ဒီေရက်တာ ထိုုင္ေစာင့္ေနတာ ဒီေရ ေၿခက်င္းဝတ္ေလာက္ရိွေရာ အေမက သမီးေရ ႏုုန္းေတြကိုု ဒီေရနဲ ့ ေဆးခ်ရမယ္။ ဒီအခ်ိန္က ေဆးခ်ဖိုု ့ အခ်ိန္ေကာင္းဆိုုလိုု ့ အုုန္းတံၿမက္စည္းနဲ ့ ဒီေရေရ နင္ သယ္လာတဲ့ႏႈန္းေတြကိုု နင့္ဘာသာသယ္သြား အင္းဟယ္..အင္းဟယ္ဆိုုၿပီး ေဆးခ်ရတယ္။ မာလာမုုန္တိုုင္းက ကြ်န္မတိုု ့ဖက္ကိုု အဖ်ားပဲခတ္တယ္။

၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ကာလတုုန္းက ႏိုု္င္ငံၿခားတကၠသိုုလ္ေလွ်ာက္ဖိုု ့ ၿပင္ဆင္ေနရလိုု ့ ဘီးစီးေနခ်ိန္ေပါ့။ ညမထြက္ရအမိန္ ့ေအာက္မွာ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ စစ္ကားသံေတြ၊ အၿပစ္မဲ့စြာ ေသြးေၿမက်သူေတြရဲ ့အရိုုးတြန္သံေတြ၊ သန္းေခါင္ယံခ်ိန္္မွာ ရွည္ရွည္ဆြဲဆြဲ အူလိုုက္တဲ့ ေခြးအူသံေတြ။ ညည့္နက္ရင္ၿဖင့္ ဘယ္ေက်ာင္းကိုု ဝင္စီးၿပန္ၿပီ၊ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု ကင္းေစာင့္ၾကတဲ့ ရက္ကြက္သားေတြရဲ ့ အခ်က္ေပးသံေတြ။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္အခါ လာဆြဲမလဲ စိတ္တထင့္ထင့္ စိုုးရိမ္စိတ္၊ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္၊ မုုန္းတီးရြံရွာစိတ္၊ လံုုၿခံ ုုမႈကင္းမဲ့တဲ့စိတ္ေတြနဲ ့ ေခတ္ဆိုုးေခတ္ပ်က္ၾကီးရဲ ့ အနိ႒ာရံုုေတြ။

နာဂစ္တိုုက္မဲ့ေန ့တုုန္းက နာဂစ္တိုုက္မယ္မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ အဲဒီတုုန္းက ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကိုု ေထာက္ခံဖိုု ့ တီဗြီမွာ တခ်ိန္လံုုး လြင့္ေနတာကိုုး။ မုုန္တိုုင္းဝင္မဲ့ေန ့က ရံုုးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ ေစာေစာပိတ္လိုု  ့ တီဗြီဖန္သားၿပင္ေအာက္ကေန မုုန္တိုုင္းဝင္မဲ့ သတင္းေပးစာတမ္းေတြ ့လိုု ့ အေဖ့ဆီ လွမ္းဖုုန္းဆက္ေတာ့ မုုန္တိုုင္းက တိုုက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ရန္ကုုန္ကိုု မုုန္တိုုင္းဝင္တဲ့အခ်ိန္က ညဖက္။ တိုုက္ၿပိ ုုသြားမလားလိုု ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။ မနက္မိုုးလင္းေတာ့ အိမ္ေခါင္မိုုးသြပ္ေတြ ၊ သစ္္ပင္ေတြ ၿပိ ုုလဲလိုု ့ ရန္ကုုန္တၿမိ  ုု ့လံုုး အမိႈက္ပံုုၿဖစ္ေနၿပီ။ လိႈင္ၿမစ္ေရတိုုးလိုု ့ ေၿမညီထပ္က ပစၥည္းေတြကိုု အေပၚတင္၊ ေရက်ခ်ိန္မွာ ႏႈန္းေတြရွင္း။ 

ႏိုုင္ငံၿခားေရဒီယိုု အသံလႊင့္ကေန ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းမွာ လူ ၁၅၀ ေယာက္ေလာက္ ေသတယ္လိုု ့ သတင္းၾကားေတာ့ ေငါက္ကနဲ ေကာက္ထိုုင္ေတာ့ပဲ။ ဘုုရား..ဘုုရား အေဖ၊ အေမ မေတာ္တဆ တိမ္းပါးသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ရပါ့။ ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက တစက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရိွ။ ပုုသိမ္ကေတာ့ နာဂစ္ဒဏ္က လြတ္တယ္။ ရန္ကုုန္က ဟိုုင္းၾကီးအဆက္အႏႊယ္ေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ ရွပ္ေၿပး(အၿမန္ေရယာဥ္)တစ္စီး တက္လာေတာ့ ပင္လယ္ဖက္က သတင္းေတြေမးဖိုု ့ ပုုသိမ္ကမ္းနားမွာ လူေတြမွ ကမ္းလံုုးညႊတ္ေနတာပဲ။ ရန္ကုုန္မွာ ေနတာၾကေတာ့ နယ္ကသူေတြကိုု သိပ္မသိ။ ဟဲ့ ေကာင္မေလး နင့္အေမ သေဘၤာနဲ ့ ပါလာတယ္ ဦးတဆုုတ္အိမ္ကိုု သြားတယ္ အဲဒီကေန သြားေစာင့္ဆိုုတဲ့ အသံၾကားလိုု ့ သြားေစာင့္ေနေတာ့ ဆိုုက္ကားနဲ ့ အေမ ေရာက္လာတယ္။ အေမက ကြ်န္မကိုုၿမင္ေတာ့ ငိုုတယ္ ကြ်န္မတိုု ့ကိုု ေသၿပီထင္ေနတာတဲ့။ ကြ်န္မတိုု ့ကလည္း အေမတိုု ့ အသက္မွ ရွင္ေသးရဲ ့လားလိုု ့။

သေဘၤာဆိပ္မွာ လာေစာင့္ေနတဲ့ မုုန္တိုုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္းကိုုယ္ေၾက ဆယ္ႏွစ္စာေလာက္ အိုုစာသြားတဲ့ အေဖ့ကိုုၿမင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းလိုုက္တာ။ ရသာကိတ္မုုန္ ့ေကႊ်းေတာ့ ဒီလိုုမုုန္ ့ေလး မစားရတာ ၃၊ ၄ ရက္ ရိွၿပီ။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ဆန္အိတ္ေတြရိွေပမဲ့ အိမ္ေခါင္မိုုးသြပ္က အခ်ပ္လိုုက္တင္မက ေခါင္မိုုးက ထုုတ္တန္းက်ားတန္းေတြပါ ကႊ်တ္ထြက္သြားတာ။ ေလဘယ္ေလာက္ၿပင္းလဲလိုု ့။ ေလတိုုက္တဲ့ဖက္ကိုု မ်က္ႏွာမူလိုု ့ မရဘူးတဲ့။ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိ ုုတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တဲ့ အိမ္ကသာ ယိုုင္ရံုုေလးယိုုင္တာ။ အိမ္ေရွ  ့ကေန ၿမစ္ထဲထိ ထိုုးထားတဲ့ တံတား၊ ေဆာင္ပံုုလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ပစၥည္းအတိုုအထြာထားတဲ့ အိမ္ကေလးဆိုု ငုုတ္တိုုင္ေတာင္ မေတြ ့ေတာ့ဘူး အစေပ်ာက္သြားတာ။ မုုန္တိုုင္းက ကြ်န္မတိုု ့နယ္ဖက္မွာ ေန ့လည္းပိုုင္းတိုုက္လိုု ့ လူအေသအေပ်ာက္ နည္းတာ။

လပြတၱာ၊ ဘိုုကေလး၊ ၿပင္စလူဖက္မွာက ညဖက္တိုုက္တာ။ အိမ္ေတြက ဓနိမိုုး၊တိုုင္ကေနာ္ကနဲ ့ေတြနဲ ့ ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ေတြဆိုုေတာ့ ေလတခ်က္ေလာက္ ေဝွ ့တာနဲ ့ အကုုန္ၿပားၿပီ။ မုုန္တိုုင္းဒီေလာက္ ၿပင္းမယ္လိုု ့ ဘယ္သူမွ မထင္ထားခဲ့တာပါ။ သတိေပးႏႈိးေဆာ္ခ်က္ေတြ၊ မုုန္တိုုင္းကိုု ၾကိ ုုတင္ၿပင္ဖိုု ့ လုုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ပ်က္ကြက္ခဲ့လိုု ့ ဒီေလာက္လူအေသအေပ်ာက္မ်ားတယ္ဆိုုတာ ဘယ္သူမွ ၿငင္းႏိုုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ပုုသိမ္ကားေပၚမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ မ်က္လံုုးေတြ မိုု ့အစ္ နီရဲေနေတာ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္က ေမးေတာ့ သူ ့မိဘ၊ ေမာင္ဘြား၊ အမ်ိဳးေတြ အကုုန္ေသသြားတယ္။ သူေတာင္ ရန္ကုုန္မွာေနလိုု ့ အသက္ရွင္တာလိုု ့ ၿပန္ေၿဖသံၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းလိုုက္တာ။

Telsa's interior. credit to Google

အဲဒီကတည္းကစလိုု ့ မုုန္တိုုင္းဆိုု ေသးေသး၊ ၾကီးၾကီး အကုုန္ေၾကာက္တယ္။ ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မေနတဲ့ အိုုင္အိုုဝါ၊ အင္ဒီယားနား၊ အိုုဟိုုင္းရိုုး၊ ကန္တက္ကီ အေနာက္အလယ္ပိုုင္းေဒသ  ၿပည္နယ္ေတြက ေလဆင္ႏွာေမာင္း ေပါတယ္။ တိုုင္ဖြန္း၊ ဆိုုင္ကလုုန္းေတြက မုုန္တိုုင္းလမ္းေၾကာင္းကိုု သိႏိုုင္ေပမဲ့  ဘယ္အခ်ိန္တိုုက္ခတ္မလဲလည္း မသိ၊ တိုုက္ခတ္မဲ့လမ္းေၾကာင္းလည္း မသိ၊ တိုုက္ခတ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အကုုန္ေၿခဖ်က္သြားတဲ့ ေလဆင္ႏွာေမာင္း ဆိုုတာၾကီးကိုုလည္း ေၾကာက္တယ္။ ေက်ာင္းမွာတုုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားေန ့အထိမ္းအမွတ္ ဝိုုင္ေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ဆူနမ္ လာႏိႈးေတာ့မွ ေတာ္ေနဒိုုးၿဖတ္ေနမွန္း သိေတာ့တယ္။ အေဆာင္မွာ လွ်ပ္စီး မီးေတြၿဖတ္၊ အင္တာနက္ေတြ ေဒါင္းလိုု ့ အင္မာဂ်န္ဆီမီး ထြန္းထားတယ္။

အာေအ အေဆာင္မႈးေတြက အေဆာင္သူေတြကိုု အခ်ိန္မွီ ႏိႈးေဆာ္ဖိုု ့ ႏိႈးၾကားတက္ၾကြေနတယ္။ မိုုးၿခိမ္းသံေတြ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊ လွ်ပ္စီးေတြ တလက္လက္။ အေရးၾကီးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကိုု ေက်ာပိုုးအိတ္ထဲထည့္၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဝတ္၊ မုုန္ ့၊ ေရဗူး၊ ေစာင္ထည့္၊ ဂ်ာကင္ဝတ္။ တေယာက္တည္းထက္စာရင္ စုုေနတယက အေၾကာက္နည္းနည္း ေၿပတာမိုု ့ ဆူနမ္ ငါေၾကာက္လိုု ့ နင့္အခန္းမွာ လာအိပ္လိုု ့ ရမလားဟင္ေမးေတာ့ ဆူနမ္က သူ ့ကုုတင္ကိုု ေမးေငါ့ၿပတယ္။ လား..လား မိုုင္းနဲ ့ ရာမား ငသြက္ႏွစ္ေကာင္ ဆူနမ့္ခုုတင္ေပၚ ဦးႏွင့္ေနၿပီ။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းတိုုက္ရင္ ေၿမေအာက္ထပ္က လံုုၿခံ ုုစိတ္ခ်ရေပမဲ့ ေၿမေအာက္ထပ္ မရိွရင္ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာတိုု ့လိုု ၿပတင္းေပါက္ေတြ မရိွတဲ့ အခန္းမွာ ေနရတယ္။ ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းက ေလဆင္ႏွာေမာင္း သတိေပးခ်က္ ဆိုုင္ရင္းသံၾကားရင္ အသင့္ၿပင္ေပေတာ့ပဲ။ 

၂၀၀၅ ခရစ္စမတ္ေနာက္ေန ့ မနက္ဖက္ေစာေစာ ငလ်င္လႈပ္ခ်ိန္မွာ ကႊ်န္မက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ  ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုုန္း။ ေရတိုုင္ကီကေန ေရေတြ ေဗာင္ဗင္ခတ္ေတာ့ အအိပ္ဆတ္တဲ့ မၾကီးက ငလ်င္လႈပ္တာ အိပ္ၿပင္ထြက္ရမယ္တဲ့။ အိပ္ခ်င္မူးတူး မထခ်င္ထခ်င္ မ်က္လံုုးပြတ္လိုု ့အိမ္ၿပင္ေရာက္ေရာ တတိုုက္လံုုးက လူေတြက လမ္းေပၚမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အဲဒီတုုန္းက တိုုက္ၿပိ ုုလိုု ့ ေသသြားရင္ေတာင္ ငလ်င္လႈပ္လိုု ့ ေသသြားမွန္း သိမယ္ မထင္ဘူး။  ဂ်ပန္ ဆူနာမီ သတင္းေတြ ၿမင္ရေတာ့ ဆူနာမီကိုုလည္း ေၾကာက္တာပဲ။ ေဟာင္ေကာင္ - ခ်ီကာဂိုု ပစိဖိတ္သမုုဒၵရာကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုုတာ ဘုုတ္မွာေတြ ့ေတာ့ အင္း စက္တခုုခုုခ်ိဳ ့ယြင္းလိုု ့ ေလယာဥ္ပ်က္က်ရင္ေတာ့  အသက္ရွင္ကိန္း ၿမင္မယ္မထင္။ ငါေတာ့ ဂန္ ့မွာ အေသအခ်ာပဲလိုု ့ ေတြးေၾကာက္တဲ့အခါ သံဗုုေဒၶ ရြတ္တယ္။

ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲက်တုုန္းက ငါေတာ့ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ရၿပီ အေဖ့ပိုုက္ဆံေတြ ဆံုုးရခ်ည္ရဲ  ့ ေတြးေၾကာကတယ္။ ပန္းဝတ္မႈန္ အလာဂ်ီၿဖစ္လိုု ့ တကုုိယ္လံုုး ကုုတ္ဖဲ့ေနတုုန္းက ငါေတာ့ ေသေတာ့မွာပဲလိုု ့ ေတြးေၾကာက္တယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲဝင္ရင္ မေၿဖႏိုုင္မွာ၊ က်မွာ ေတြးေၾကာက္တယ္။ အမွတ္စာရင္း ထြက္ၿပီဆိုုရင္ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုုန္တယ္။ မီးပြိဳင့္၊ ဆိုုင္းဘုုတ္၊ ဂ်ီပီအက္စ္၊ ေဘးဘီဝဲယာ ေသခ်ာၾကည့္။ အခ်က္မၿပမဘဲ ဖတ္ခနဲ ေရွ ့ကိုု ဝင္လာတဲ့ကားေတြေၾကာင့္ သူ ့အမွားက ကုုိယ့္အမွား ၿဖစ္မွာစိုုးလိုု ့ ကားေမာင္းရတာ အာရံုုစိုုက္ရတယ္။ ဝုုန္းကနဲ ေၿမာက္တက္သြားေတာ့ ဘာၿဖစ္မွန္း မသိလိုုက္ဘူး။ ေနာက္ကေန ဝင္က်ဳံးခံရတာ။

Telsa. credit to Google

ကန္တက္ကီကေန ေမရီလန္းအထိ မိုုင္ ၆၀၀ ခရီးကိုု ကားဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ေလးေမာင္းၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ခရီးႏွင္လာတုုန္းက အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္က ေတာင္ေတြဆီမွာ ၿမ ူေတြဆိုုင္း၊ ႏွင္းေတြက်၊ ကားေၾကာၿပတ္တဲ့ေနရာမွာ လီဗာဖိနင္းေပမဲ့ မိုုင္ ၄၀ ကေန မတက္တဲ့အခါ ေၾကာက္သြားဖူးတယ္။ ဆီၿဖည့္ဖိုု ့ ဂ်ီပီအက္စ္ ညႊန္တဲ့အတိုုင္း ဓာတ္ဆီဆိုုင္သြားေတာ့ ဓာတ္ဆီဆိုုင္ မေတြ ့ဘဲ ကားေတြလံုုးဝမၿဖတ္တဲ့ ေတာလမ္းဆိုုေတာ့ ေၾကာက္မိသြားတယ္။ ဟိုုင္းေဝးလမ္းေပၚက ဥတည္ဗဟိုု သြားလာေနတဲ့ ကားေတြ ၿမင္ေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဟိုုင္းေဝး တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမာင္းေတာ့ပါလိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ထားေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္သံုုး Telsa ကားနဲ ့ ႏိုုင္ငံၿဖတ္ေက်ာ္ ခရီးႏွင္တယ္ဆိုုတဲ့ သတင္းဖတ္ရေတာ့ အားက်မိၿပန္ေရာ။

ေလးေအာ့ဖ္မွာ၊ ၿပည္နယ္အသစ္၊ ၿမိ ုု ့အသစ္၊ အလုုပ္အသစ္ေတြ ေၿပာင္းရမွာ ေတြးေၾကာက္ေပမဲ့ အဲဒီလိုု ေၿပာင္းရလြန္းေတာ့ လာထား နင္လားဟဲ့ ေလာကဓံ ေၾကာက္ေတာ့ဘူး ေၿပးေတြ ့ပလိုုက္တယ္။ ေနမေကာင္းၿဖစ္မွာကိုုေတာ့ ေၾကာက္မိတယ္။  စာေမးပြဲက်မွာ ေၾကာက္ေပမဲ့လည္း စာေမးပြဲေတြ ခဏခဏ ေၿဖရ၊ အမွတ္နည္းသြားလိုုက္၊ ကပ္ေအာင္ရံုုပဲေအာင္၊ အမွတ္မ်ားမ်ားနဲ ့ေအာင္လိုုက္နဲ ့ ပတ္ခ်ာလည္ လိုုက္ေနတာ ခုုေတာ့ တတ္ႏိုုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုုးၾကိ ုုးစားတယ္။ ထြက္လာတဲ့အေၿဖကိုုလည္း လက္ခံႏိုုင္လိုု ့ စာေမးပြဲပါး ဝသြားၿပီ ဆိုုပါ။

ဆရာေတာ္ ေမတၱာရွင္(ေရႊၿပည္သာ) ရဲ ့ လူၿဖစ္ရၿခင္းရဲ ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ စာအုုပ္ဖတ္ၿပီး ေနာက္ဘဝ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ေရာက္မယ္မွန္းမသိ ေတြးေၾကာက္မိတယ္။ အေဖ၊ အေမ ေသသြားမွာ ေတြးေၾကာက္လိုု ့ ငိုုတယ္ဆိုုတဲ့ အသိအစ္ကိုုၾကီးတစ္ေယာက္အၿဖစ္ကိုု မၾကီးက သူလည္း အဲဒီလိုု ေတြးေၾကာက္တယ္တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ နာဂစ္တိုုက္တုုန္းက တစ္ခါပဲ ေတြးပူမိတယ္။ အၾကီးဆံုုးေတြကသာ အဲလိုုလိုု ၾကံဖန္ေတြးပူတတ္တယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ ညီမေလး ႏွင္းနဲ ့မာယာက သိေၾကာက္နဲ ့မသိေၾကာက္ ဘယ္အရာကိုု ပိုုေၾကာက္သလဲလိုု ့ ေမးခြန္းေလး ေမးၿပီး တဂ္လာတာ ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မ ေၾကာက္တာေတြကိုုပဲ ေရးလိုုက္တယ္။ တဂ်ီးမင္းပိုု ့စ္ ဖတ္ရေတာ့ သိေၾကာက္က ပိုုေၾကာက္စရာ ေကာင္းသား။ သိေၾကာက္ေရာ၊ မသိေၾကာက္ေရာ အားလံုုးေၾကာက္တဲ့  ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါေၾကာင္း။

စန္းထြန္း
မတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၄။