စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၄

ေလဘာေဒးပိတ္ရက္မွာ မတက္လိုုက္ရတဲ့ေတာင္ကိုု ေနာက္တပတ္မွ တက္ၿဖစ္ပါတယ္။ စေနေန ့ မနက္ ၈ နာရီ ဝါရွင္တန္ဒီစီ လမ္း ၁၆ နဲ ့ အိုုင္လမ္းမ ဆံုုတဲ့ေနရာမွာ စုုရပ္ၿဖစ္တာမိုု ့ အိမ္ကေန ၆ နာရီခြဲကတည္းက ထြက္တယ္။ ဘူတာရံုုေရာက္ေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္။ ဟမ္းကမ္ရီကိုုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေတြ ့တယ္။ ဖုုန္းကေန WMATA ဆိုုဒ္ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ လား...လား ရထားလမ္းေတြၿပင္မွာမိုု ့လိုု ့ မနက္ ၇ နာရီမွ ရထားေတြ ထြက္မယ္။ ရုုပ္ဒီအိုုက္လန္ဘူတာကေန ဂ်ဴဒီစနရီစကြဲဘူတာအထိ ရထားမရိွဘဲ ရွယ္တယ္ေတြ ဆြဲေပးမယ္တဲ့။ ရထား၊ ရွယ္တယ္ေတြ စီးၿပီး ခရီးဆံုုးဘူတာေရာက္ဖိုု ့ ၁ နာရီခြဲေလာက္ ၾကာပါမယ္တဲ့။ မၿဖစ္ေခ်ဘူး ဆူနမ္တိုု ့နားက အနီေရာင္လိုုင္း ဂိတ္စဘူတာ ရွယ္ဒီဂရုုဘူတာဆီေမာင္း ရထားစီး။ ၈ နာရီ မထိုုးခင္ ၁၅ မိနစ္အလိုုမွာ ေရာက္တယ္။ ဘယ္ဂိတ္ေပါက္က ထြက္ရသလဲ ဟုုိၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနတုုန္း ဘယ္ကိုုသြားမလိုု ့လဲလိုု ့ ေလဒီတေယာက္က လာေမးတယ္။ ေကလမ္းမဆိုုေတာ့ ဒီအေပါက္တဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ ဘူတာရံုုဝန္ထမ္းကိုု သြားေမးေတာ့ ဒီအေပါက္ပါတဲ့။

ေစာနက လမ္းညႊန္သြားတဲ့ ေလဒီေနာက္ကိုု လိုုက္ေနရသလိုုပဲ။ စုုရပ္ေရာက္ေတာ့ သူလည္း ေတာင္တက္ဖိုု ့လာတာကိုုး။  ဘူတာမွာေတြ ့ေတာ့ ေတာင္တက္ဖိုု ့လာမွန္း ဘယ္လိုုလုုပ္သိတာလဲဆိုုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီေနရာမွာ ေတာင္တက္ဖိနပ္စီးထားေတာ့ ေတာင္တက္ဖိုု ့လာတာလိုု ့ သူထင္တာတဲ့။ ၈ နာရီ လာမယ္ဆိုုတဲ့ကားက ေနာက္က်ေနလိုု ့ လီဒါေတြက ဖုုန္းဆက္။ အရင္ဆိုု ၈ နာရီ မထိုုးခင္ ၁၅ မိနစ္ကတည္းက ဘတ္စ္ကားေရာက္ေနတတ္တာ ဒီတခါေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေနာက္က်ေနပါတယ္တဲ့။ စတားဘာ့ခ္ဆိုုင္မွာ ေကာ္ဖီသြားေသာက္တဲ့သူေတြက သြားေသာက္၊ စာဖတ္တဲ့သူက ဖတ္၊ စကားလက္ဆံုုၾကတဲ့သူေတြက က်၊ ပါလာတဲ့မုုန္ ့ေတြကိုု ထုုတ္စားတဲ့သူက စား၊ လီဒါက သူ ့မွာပါတဲ့မုုန္ ့ေတြကိုု ေဝ။

Photo : Courtesy CHC

၉  နာရီခြဲမွာ ေရာက္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကားက ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ ရိုုစလင္းဘူတာနဲ ့ဗီယက္နာဘူတာ စုုရပ္ေတြမွာ ဝင္ေခၚ။ ကားတစီးလံုုး လူအၿပည့္  ၄၇ ေယာက္ ဝိတ္တင္းလစ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ ၂၀ ေက်ာ္တယ္။ ပန္းၿခံကဒ္ေတြရိွရင္ ယူခဲ့ပါဆိုုလိုု ့တႏွစ္စာ ၈၀ ေပးၿပီး ဝယ္ထားတဲ့ ကလဲရားရဲ ့ အေမရိကန္ဗ်ဴတီးပန္းၿခံကဒ္ကုုိ ငွားလားခဲ့ၿပီး လီဒါကိုုေပး။ လီဒါေတြက ေၿမပံုုစာရြက္ေလးေတြ ေဝပါတယ္။ လီဒါေတြရဲ ့ ဖုုန္းနံပါတ္ေတြ၊ ပန္းၿခံက အေရးေပၚေခၚဆိုုႏိုုင္တဲ့ ဖုုန္းနံပါတ္ေတြ ပါပါတယ္။ အစားအေသာက္၊ ေရ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္သယ္ဖိုု ့၊ မွ်ားၿပတဲ့အတိုုင္း တက္ဖိုု ့၊ ၃ နာရီမွ short hike ကိုု မၿပီးေသးရင္ long hike ကိုု မတက္ဖိုု ့ ညြန္ၾကားပါတယ္။ အရင္တပတ္ စေနေန ့က လီဒါေတြ ကင္းေထာက္ခ်ိန္ ဝက္ဝံနက္နဲ ့ ေၿမႊေတြ ေတြ ့ခဲ့တာမိုု ့ ကံေကာင္းရင္ ေတြ ့ႏိုုင္ပါတယ္တဲ့။

ကိုုယ့္ေဘးနား လာထိုုင္တာ လီလီယာနာဆိုုတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မက္ဆီကန္မေလး။  ဘဏ္အလုုပ္ကိစၥေတြေၾကာင့္ အိႏိၵယ၊ တရုုတ္၊ ထိုုင္းကိုု ေရာက္ဖူးေပမဲ့ ၿမန္မာၿပည္ကိုုေတာ့ မေရာက္ဖူးဘူးတဲ့။ ခုုတေခါက္က သူရဲ ့ တတိယေၿမာက္ေတာင္တက္တာ။ ဘူတာမွာေတြ ့တဲ့ အမ္မလီဆိုုရင္လည္း ေလးေခါက္ေၿမာက္တဲ့။ ေတာင္တက္မဲ့ေနရာ မေရာက္ခင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္အလိုုမွာ အကၤ ီ်ေတြလဲ၊ ေတာင္တက္ဖိနပ္ေတြစီး အသင့္ၿပင္ၾကပါတယ္။ အသက္ ၇၀ ဂရမ္မာဆိုုရင္ ဒီေတာင္တက္အဖြဲ ့နဲ ့ ေတာင္တက္ေနတာ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီတဲ့။  ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ အသင္းဝင္တစ္ေယာက္။ ေတာင္တက္သူအမ်ားစုု  လူလတ္ပိုုင္းေတြ၊ လူၾကီးပိုုင္းေတြ မ်ားပါတယ္။

Photo : Courtesy CHC

တခ်ိဳ ့လူေတြမွာ အၿပာေရာင္ပိုုက္ကေလးေတြပါေတာ့ ဘာလဲလိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့ ေရဗူးပါတဲ့။ ေရဆာရင္ ဗူးကိုုဖြင့္စရာ မလိုုေတာ့ဘဲ ပိုုက္ကေလးကိုု စုုပ္လိုုက္ရံုုပဲ ဟန္က်သား။ sun scream ေတြလိမ္း၊ အင္းဆက္ကာေဆးေတြလိမ္း။ လီဒါ ေၿမၿဖ ူနဲ ့ ၿမွားပုုံသဏၭာန္ ၿပထားတဲ့လမ္းေၾကာင္းအတိုုင္း တက္ၾကပါတယ္။ မတက္ခင္မွာ သစ္ပင္ေတြကြယ္ကာ ရွဴးရွဴးေပါက္ၾက၊ မိန္းကေလးေတြ ကိစၥၿပီးလိုု ့ ခႊ်ီမႈတ္လိုုက္မွ ေယာက္်ားေလးေတြက လာၾကပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္အထိကေတာ့ ေၿမၿပန္ ့ပဲ ရိွေသးပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြက စိမ္းညိႈ ့ေနတာ ေနေၿပာက္မထိုုး၊ လမ္းေတြကလည္း ေက်ာက္ခဲေတြမ်ားလိုု ့ ေတာင္တက္ဖိနပ္ယူခဲ့ဖိုု ့ မွာတာကိုုး။ ေက်းငွက္သံေတြ တစီစီ၊ ေတာေတာင္ရိပ္ေတြ စိမ္းစိုုစိုု၊ ေရစီးသံေတြ တသြင္သြင္နဲ ့ အိမ္မွာကြန္ပ်ဴတာေရွ ့ မ်က္ႏွာမခြာမဲ့အစား ေတာင္လာတက္တာ မွန္လိုုက္တာလိုု ့ ေတြးမိတယ္။ သူတိုု ့ကေတာ့ ေတာင္တက္ေနၾကမိုု ့ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္။

ကိုုယ္ကေတာ့ စတိတ္ေရာက္ၿပီး ၂ ႏွစ္ခြဲအၾကာမွ ေတာင္တက္တာၿဖစ္သလိုု အားကစားလည္း မလုုပ္။ ဒါေတာင္ ေတာင္တက္မလိုု ့ဆိုုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ တလေလာက္က တပတ္ေလးရက္ နာရီဝက္ေလာက္ အေၿပးေလ့က်င့္ေနခဲ့တာပါ။ အတက္ေတြဆိုု ေမာဟိုုက္ေနတာ စကားေတာင္မေၿပာႏိုုင္။ ေတာင္တက္ေနၾကသူေတြမွာ စူးခႊ်န္တုုတ္ေတြ ပါပါတယ္။ အဲဒါေတြနဲ ့ ကုုပ္တက္ေတာ့ သက္သာတာေပါ့။ ကိုုယ္ကေတာ့ လွ်ာထြက္မတတ္ဘဲ။ ေက်ာပိုုးအိတ္က ေရဗူးအစိမ္းေရာင္ေလးကိုု ေကာ္ဖီဘူးလားလိုု ့ေမးလိုု ့ ေရေႏြးၾကမ္းဗူးလိုု ့ ရွင္းၿပလိုုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီအကိုုၾကီးက တလ ႏွစ္ခါ ေတာင္တက္၊ စက္ဘီးစီး၊ အေၿပးေလ့က်င့္ေတာ့ ေမာေတာ့ေမာတယ္ ကိုုယ့္ေလာက္ မေမာဘူးရယ္။ ေမာလြန္းလိုု ့ နားေတာ့ ဂရင္းတီး နားၿပီလား ေက်ာ္မယ္ေနာ္နဲ ့ ေက်ာ္တက္သြားၾကတယ္။

Photo : Courtesy CHC

တရုုတ္မတေယာက္ကိုု နိေဟာင္လိုု ့ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အဲဒီစကားလံုုးကိုု သူနားလည္တယ္ ဒါေပမဲ့ သူတရုုတ္မဟုုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာလူမ်ိဳးလည္းဆိုုေတာ့ ကိုုရီးယားတဲ့။ ကိုုရီးယားကားၾကည့္ၿပီး သိထားသမွ် အနယ္ကဆိုုင္ယိုု၊ ခမ္ဆာမည္တ၊ အိုုနီး၊ အိုုမား၊ အပူက်ိ၊ ဟာရာပူက်ိ၊ ဘီယာနယ္၊ အိုုပါး ဆာရာနဲဆိုုေတာ့ အိုုး..ႏိုုး ဆိုုၿပီး ေက်ာ္တက္သြားတယ္။ ကားေစာင့္ေနရင္း ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက စာအုုပ္ဖတ္ေနတာ့ ၿမန္မာလားတဲ့။ ဟင္ ၿမန္မာမွန္း ဘယ္လိုုသိတာလဲဆိုုေတာ့ ထိုုင္းဖက္ကေန ေကာ့ေသာင္းကိုု တရက္လည္ဖူးေတာ့ ၿမန္မာစာလံုုး ဝိုုင္းဝိုုင္းေတြကိုု သူမွတ္မိေနလိုု ့ ၿမန္မာမွန္း သိတာတဲ့။ ၿမန္မာၿပည္မွာ လည္ရတာ ဘယ္လိုုေနလဲ မစပ္စုုလိုုက္ရပါဘူး ကားလာတာနဲ ့။

Blue Ridge ေတာင္ရဲ ့ ေပ ၆၀၀ အၿမင့္ကေန တက္လိုုက္တာ Piney Branch ၊ Pole Bridge Link ၊ Sugarloaf Trail ေတြ ၿဖတ္ေက်ာ္ကာ short hiker ေတြက ၇မိုင္ ေပ ၂၉၀၀ အတက္ ေပ ၈၀၀ အဆင္း Skyline Drive က Hogback Overlook မွာ ဆံုုးၿပီး  long hiker ေတြက ၁၀ မိုင္ၿဖစ္ေအာင္ ေနာက္ထပ္ ၃ မိုုင္ ၁ နာရီ ထပ္တက္ ေပ ၃၀၀၀ အတက္ ေပ ၁၃၀၀ ဆင္းၿပီး Gravel Spring Gap မွာ ဆံုုးပါတယ္။ ေတာင္မတ္မတ္ၾကီးေတြကိုု ဟိုုက္ေနေအာင္ တက္ရသလိုု ေတာင္အစြန္းေၿပေၿပေလးေတြကိုုလည္း တက္ရတာလည္း ရိွတယ္။ ေတာလမ္းေအာက္ဖက္က ခ်ိဳင့္ဝွမ္းၾကီး။ ကိုုယ့္ေရွ  ့ မနီးမေဝးမွာ အမည္းမေလး တီနာ။ သူက ႏွစ္ေခါက္တက္ဖူးေပမဲ့ ဒီေလာက္မမက္ဘူး ေၿပေၿပေလးတဲ့ ဒီတေခါက္ေတာ့ ဖားေနေအာင္ တက္ယူရတယ္။ ေၿခေထာက္မွာ ေသြးထြက္ေနတယ္ ထင္တယ္တဲ့။ ဟုုတ္တယ္ နာေနတယ္။ ခုု ငါေတြးေနတာ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး မေနဘဲ ဘာလိုု ့ဒီမွာ အပင္ပန္းလာခံပါလိမ့္။ ဘယ္သူမွလည္း မတိုုက္တြန္းဘဲ ကိုုယ့္ဒုုကၡကိုုယ္ရွာပါလားေနာ္လိုု ့ ေတြးမိတယ္။ တီနာက သူလည္း ဒီအတိုုင္း ေတြးေနတာတဲ့။ ေမာလြန္းလိုု ့ ေတာင္လာတက္တာ မွားေလၿခင္းလိုု ့ ေတြးေပမဲ့ အိမ္မွာတေနကုုန္ ေနၿပန္ရင္လည္း ပ်င္းလြန္းလိုု ့ ေတာင္တက္ဦးမွလိုု ့ ေတြးၿပန္ေရာဆိုုေတာ့ တီနာက အတူတူပဲတဲ့။

Photo : Courtesy CHC

လမ္းေလွ်ာက္ပံုုက ကြတြတြ၊ ေသြးထြက္ေနေတာ့ အစ္မတေယာက္က အဆင္ေၿပရဲ ့လားလိုု ့ လာေမးတယ္။ ေၿခအိတ္အပိုုပါလားဆိုုေတာ့ ပါတယ္တဲ့။ ကိုုယ့္ကိုု ေၿခအိတ္မဝတ္ထားဘူးလားလိုု ့ ေမးတာ ႏွစ္ေယာက္ရိွၿပီ။ ပါတယ္ဆိုုလိုု ့ ငွားၿပီးဝတ္မလိုု ့ ဖိနပ္ခႊ်တ္လိုုက္ေတာ့ လား...လား ေသြးေတြ ထြက္ေနတာ မနည္းမေနာပဲ။ ဘန္းဒစ္စပေရးဖ်န္းေတာ့ စပ္လိုုက္တာ၊ ပလာစတာကပ္၊ အပိုုပါလာတဲ့ ေၿခအိတ္ဝတ္၊ အစ္မဆီက ငွားတဲ့ ေၿခအိတ္ထပ္ဝတ္။ ၿဖတ္သြားတဲ့အုုပ္စုုက အကိုုၾကီးက ေက်ာပိုုးအိတ္ကိုု ကူသယ္ေပးရမလားဆိုုေတာ့ ေနပါေစ ရတယ္ ေပါ့ေပါ့ေလး။ တိုု ့ေတြ short hike ဂိတ္ဆံုုးနဲ ့ ေတာ္ေတာ္နီးေနၿပီ ၿဖည္းၿဖည္းတက္တဲ့။ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္မွာေတာ့ overlook လိုု ့ ေခၚၾကတဲ့ ဗ်ဴးပိြဳင့္္မွာ ကားကရပ္ထားတယ္။ ေတာင္တက္သူတခ်ိဳ ့ကိုုလည္း ေတြ ့တယ္။

long hike ၾကတဲ့တခ်ိဳ ့ မွားၿပီး ကားဖက္ဆီလာလိုု ့ ေတာင္ေအာက္ဖက္ကိုု ဆင္းဖိုု ့ ညႊန္ရေသးတယ္။ overlook ကေန ၾကည့္ရတဲ့  ရႈခင္းက တကယ္လွတယ္။ စိမ္းညိႈ ့ေနတဲ့ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ၊ ၿပာလဲ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုု ၿမင္လိုုက္ရတာ ေမာပန္းသမွ် ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ိဳက္ထီးရိိုုးေတာင္၊ ပုုပၺါးေတာင္မၾကီးက ၿမင္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းေတြနဲ ့ တူတယ္။ ၿမန္မာစာကိုုသိတဲ့ အကိုုၾကီးနဲ ့ သူ ့အခ်စ္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္းက ၿမန္မာဆိုုတဲ့ ဥပေဒေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ ့ စကားေတြ ေၿပာၿဖစ္ၾကတယ္။ လူစံုုေတာ့ ေအာက္ဖက္ကိုု ေမာင္းၿပီး long hike ၾကသူေတြကိုု ေစာင့္ပါတယ္။


ကားေဘးမွာ ဘီယာေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြနဲ ့ ေအာင္ပြဲခံၾကေပမဲ့ ကိုုယ္ကေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလိုု ့ ကားေပၚမွာပဲ နားေနၿဖစ္တယ္။ ေၿခအိတ္ငွားတဲ့အမၾကီးက ေတာင္တက္ေၿခအိတ္ဝတ္ဖိုု ့ ဒီလိုုဒဏ္ရာမ်ိဳး သူမၿမင္ဖူးဘူးတဲ့အေၾကာင္း၊ အၿမန္ဆံုုး သက္သာၿပီး ေတာင္ၿပန္တက္ႏိုုင္ဖိုု ့ ဆုုေတာင္းေပးတယ္။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာ ေတာင္တက္ခဲ့ေပမဲ့ ကြန္းဗတ္ဖိနပ္နဲ ့ ေတာင္တက္ခဲ့တာ၊ လမ္းေတြကလည္း ကတၱရာလမ္းေတြ။ ခုုမွ တကယ္ေတာင္တက္တာ။ တင္းဘာလန္းေတာင္တက္ဖိနပ္က အသစ္ၿဖစ္သလိုု ေၿခအိတ္ကလည္း ရိုုးရိုုးေကာ္တြန္ေၿခအိတ္။

အၿပန္မွာ ဝက္ဝံကိုုေတြ ့ေတာ့ တကားလံုုး ဝမ္းသားအားရ ေအာ္လိုုက္ၾကတာ။ ရိုုစလင္း၊ ဗီယက္နာစုုရပ္ကလူေတြကိုု ၿပန္ပိုု ့။ ဒီစီစုုရပ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကိုုယ့္လိုုပဲ ပထမဆံုုး ေတာင္တက္တဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္ အေမရိကန္မေလးလည္း ကြတတ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ ့တယ္။ ဖိနပ္ကိုု ေနာက္ပိတ္မစီးႏိုုင္လိုု ့ ကြင္းထိုုးစီး။ ရွယ္ဒီဂရုုဘူတာေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီေက်ာ္ ေမွာင္ေနၿပီ။ အိမ္ကိုု နာရီဝက္ေလာက္ ကားေမာင္းရဦးမွာ လူကပင္ပန္း ညဖက္ဆိုုရင္ အၿမင္မွားတတ္လိုု ့ ကားေမာင္းဖိုု ့ေၾကာက္။ အနီးအနားက ဆူနမ္တိုု ့အိမ္ကိုု ေမာင္း။ ကိုုယ့္ဒဏ္ရာေတြ ၿမင္ေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့က စိတ္မခ်မ္းသာ။ ေလဘာေဒး ခရီးထြက္ကတည္းက အိမ္ထဲမေရာက္ေသးတဲ့ ကားေပၚက First Aid ကိုု အမ္းထရူးက သြားယူ၊ ကိုုယ္က ေၿခေထာက္ကိုု ေဆးေၾကာ၊ ဆူနမ္က ကိုုယ့္အတြက္ အိပ္ယာၿပင္။

Photo : Courtesy CHC

ဒဏ္ရာေဆးထည့္ေတာ့ စပ္လိုုက္တာ၊ ပလာစတာ ကပ္လိုု ့ရမလားဆိုုေတာ့ မရဘူးတဲ့။ မနက္ၿဖန္ ေၿခာက္သြားမွ ကပ္တဲ့။ သံုုးနာရီေလာက္ ေလဝင္ေလထြက္ မရိွ၊ ေတာင္တက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကလည္း မရိွလိုု ့ ၿဖစ္တာ။ ကိုုယ့္ဒုုကၡကိုုယ္ က်င္းတူးၿပီး ရွာတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု ဆူနမ္တိုု ့က စုုပ္တသပ္သပ္။ ပလာစတာ အထပ္ထပ္နဲ ့ ေဝါ ့ကင္းရွဴးဖိနပ္ မစီးႏိုုင္လိုု ့ ရာမားရဲ ့ ေၿခညွက္ဖိနပ္ ငွားစီးၿပီး အိမ္ၿပန္ရတယ္။ တနလၤာေန ့ ေၿခညွပ္ဖိနပ္နဲ ့ ရံုုးသြားတက္တာ အားလံုုးဝိုုင္းၾကည့္တာနဲ ့ ညေနရံုုးဆင္းတာနဲ ့ ေမစီေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္မွာ ဖိနပ္ရွာပံုုေတာ္ ဖြင့္ရတယ္။ ေနာက္ပိတ္စီးလိုု ့မရေတာ့ ေရွ ့ကိုုစြပ္ရံုုစြပ္ ေနာက္ပြင့္ထားတဲ့ ဖိနပ္ကလည္း ရွားရွားပါးပါး Skechers ဖိနပ္ ၂ ရံပဲေတြ ့တယ္။ တရံက ဆိုုဒ္ေတာ္ေတာ္ၾကီးၿပီး တရံက တဆိုုဒ္ၾကီးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ cutting က ေသးေတာ့ ေတာ္တယ္။

အရင္ကဆိုု ဒီလိုုဖိနပ္မ်ိဳးမ်ား အလကားေပးရင္ေတာင္ စီးမွာမဟုုတ္ဘူး ပံုုတံုုးလြန္းလိုု ့။ ခုုေတာ့ ပံုုတံုုးတာေတြ၊ မလွတာေတြ အသာထား စီးလိုု ့ရတာဆိုုလိုု ့ ဒီဖိနပ္ပဲရိွတာကိုုး။ စီးရင္းနဲ ့မွ အဲဒီဖိနပ္ကိုု အေတာ္ၾကိ ုုက္သြားတယ္။ ဒဏ္ရာအနာေဖးတက္ေနတုုန္းမိုု ့ ေရခ်ိဳးရင္ ေရမထိေအာင္ သတိထားခ်ိဳး၊ ေန ့တိုုင္း ပလာစတာလဲ၊ အသားတက္ယားလာလိုု ့ ေဆးဝယ္ၿပီး လိမ္းရေသးတယ္ ပိုုးမဝင္ေအာင္။ ေၿခမႏွစ္ဖက္လည္း ေသြးေၿခဥလိုု ့ မည္းေနတယ္။ တက္ခ်င္ဦးဟဲ့ ေတာင္။

Formal dress with sport shoes is weird but the only shoes I can wear right now are Skechers Biker.

ကားေနာက္က်လိုု ့ တခ်ိဳ ့ေတြက ကြန္ပလိမ္းက်ေပမဲ ့ လီဒါေတြက အခေၾကးေငြမရဘဲ ဝါသနာသက္သက္ ဦးစီးတဲ့သူေတြပါ။ လီဒါေတြက ကင္းေထာက္ လမ္းေၾကာင္းေရြး အားလံုုးစီစဥ္။ သူတိုု ့ေၾကာင့္သာ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ အသာေလး ေတာင္တက္လိုုက္ရံုုပဲမလား။ ကပ္ပီတန္ဟိုုက္ကင္းကလပ္ကလူေတြက ေႏြးေထြးပ်ဴငွာၿပီး စီစဥ္တာေတြ အေတာ္စနစ္က်ပါတယ္။ အစကေတာ့ ဒီစီမွာ ရိွေနတုုန္းေလး ေတာင္တက္ဦးမဟဲ့လိုု ့ စိတ္ကူးေနတာ မၾကီးက ေတာင္တက္လိုု ့ မေတာ္တဆ ထိခိုုက္မိရင္ နင့္ကိုု ဘယ္သူၾကည့္မွာလဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ ေတာင္မတက္နဲ ့ဆိုုလာတယ္။ ဟုုတ္ေတာ့ ဟုုတ္သားေနာ္။ ေတာင္တက္ဖိနပ္ကလည္း တခါသာ ေတာင္တက္လိုုက္ရတယ္ ေဆာင္းတြင္းစီးဖိုု ့ ၿဖစ္သြားတယ္။

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

Photo : Courtesy CHC

ခုုေတာ့ စန္းထြန္းတေယာက္ ေတာင္မတက္ေတာ့ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနေၾကာင္းဗ်ား...

စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ  ၂၉  ၊ ၂၀၁၃။
Photos : Courtesy Capital Hiking Club (CHC)

P. S :  မမအိုုင္အိုုရာကြန္ ့မန္ ့ေလးက ေတာင္တက္မဲ့သူေတြအတြက္ မွတ္သားစရာ ေကာင္းတာမိုု ့ ကူးတင္လိုုက္ပါတယ္။
စန္းထြန္းေလး..
ဖတ္ရတာေမာေပမဲ့ၾကည္ႏူးစရာပါ။
ဒီလိုုေတာင္တက္ခရီးေတြကအုုပ္စုုလိုုက္စီစဥ္ျပီးအဲလိုုတက္တာမွေကာင္းတာ။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္သမားေတြပါလုုိ ့အေရးအေၾကာင္းဆုုိလည္းဘာလုုပ္ရမလဲသိတယ္။
ေတာင္တက္ဖိနပ္စီးရင္ wool socks ေတြ ထူတာေတြ၀တ္ရတယ္။ တကယ္လိုု ့သိပ္မထူရင္ ႏွစ္ထည္ထပ္စြပ္ျပီး၀တ္ရတယ္။ ေတာင္မတက္ခင္ေျခသည္းေတြ ရွည္မေနေအာင္လည္းညွပ္ထားရတယ္။ သိပ္လည္းအသားကပ္တဲ့ထိမတိုုရဘူး။ နဲနဲရွည္တာနဲ ့ေတာင္တက္ျပီးရင္ ေျခသည္းေတြပုုပ္ကုုန္ေရာ။ တအားတုုိရင္လည္းေတာင္ဆင္းတဲ့အခါနာတယ္။
ေျခအိတ္ကုုိ ဆုုိဒ္မွန္တာသတိထား၀ယ္။ ေျခအိတ္ေခ်ာင္ေနရင္ေတာင္တက္ရင္းနဲ ့ေရွ ့မွာသြားစုုေနျပီးအဲဒီမွာဖုုေနတာေၾကာင့္ေျခေခ်ာင္းေတြကိုုအရမ္းနာေစတယ္။ ေတာင္တကယ္တက္ရင္ ဖိနပ္ကအရမ္းအေရးၾကီးတယ္။ ေအာက္ေျခက grip line ေတြကနက္ေနမွ ေတာင္တက္တဲ့အခါ safe ျဖစ္တယ္။ အဆင္းၾကမ္းတဲ့အခါေတြနဲ ့ေခ်ာတဲ့ေနရာေတြမွာ grip မေကာင္းတဲ့ဖိနပ္က အရမ္းဒုုကၡေပးတယ္။ grip ေကာင္းတဲ့ဖိနပ္ဆုုိ ဆင္းတဲ့အခါ ယံုုၾကည္မွုုအျပည့္နဲ ့သြက္သြက္လည္းဆင္းရဲတယ္။ 
ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္တာလည္းအေရးၾကီးတယ္။
ကိုုယ္ဆုုိ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုု အဆံုုးခ်ိတ္ထိမခ်ိတ္ဘူး။ အဆံုုးထိခ်ိတ္ထားရင္ ခဲေတြဘာေတြနင္းလို ့ေျခပြတ္တုုိင္လည္သြားတတ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အထဲကေျခေထာက္က မထိန္းႏုုိင္ပဲ လည္ျပီးလဲတဲ့အခါေရွ ့ဆက္ေလွ်ာက္ဖုုိ ့ခက္တယ္။ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုုမေလ်ာ့မတင္းေလးခ်ည္ထားမွ အဆင္ေျပတယ္။ ေခ်ာင္ေနေအာင္ေတာ့မဟုုတ္ဘူးေနာ္။ တခ်ဳိ ့ဖိနပ္ေတြကေစ်းၾကီးေပမဲ့ ဂရစ္ပ္လုုိင္းက သိပ္မနက္ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးက ျမင့္တဲ့မတ္တဲ့ေတာင္ေတြ ေရစိုုျပီးေခ်ာတဲ့ေနရာေတြတက္လိုု ့ဆင္းလိုု ့မေကာင္းဘူး။ 
ေရခဲေတာင္တက္ကုုိယ္ေတြ ့အေတြ ့အၾကံဳေၾကာင့္ေျပာျပႏုုိင္တာပါ။
ခ်စ္ေသာမမအိုုင္အိုုရာ

CHC link

စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၃
စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၂
စန္းထြန္း ေတာင္တက္ေနသည္ - ၁