စာေမးပြဲၿပီးရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ေန ့လည္စာအတူတူ သြားစားမယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ မေဖၚၿဖစ္ပါဘူး။ သူတို ့က ဒယ္လာဝဲယားၿပည္နယ္ စီနီယာအစ္မအိမ္ သြားၾကေလရဲ ့။ လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာစကားမတူ၊ ဓေလ့ထံုးစံမတူ သြားရင္လည္း ကိုယ္တေယာက္တည္း ေငါင္ေနရေတာ့ မေခၚတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ သူတို ့ဘာသာ ပတ္ခ်ာလည္ ရိုက္ေနတာ တခါတေလ ကိုယ္အနားမွာ ရိွမွန္းေတာင္ သိရဲ ့လားမသိ။ သူတို ့သံုးေယာက္က တဖြဲ ့၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္ ့ဆန္လြန္းတာ သိသာလြန္းလို ့ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ ့ ၿငင္းခုန္ရန္ၿဖစ္မဲ့ သူငယ္ခ်င္း မရိွတဲ့ဘဝကို ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ သူတို ့နဲ ့ဆိုရင္ အထီးက်န္တယ္ ခံစားရလို ့ သူတိုု ့ဆီ မသြားၿဖစ္ေပမဲ့ အထီးက်န္လိုက္တာလိုု ့ ခံစားရတိုင္း သူတို ့ဆီ သြားလည္လိုက္ အထီးက်န္လိုက္တာလို ့ ခံစားရၿပီး ၿပန္လာလိုက္နဲ ့ အထီးက်န္သံသရာ လည္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူတို ့ေတြ အနားမွာ ရိွေနရံုနဲ ့ကို္ယ့္မိသားစု အနားမွာ ရိွေနရသလို လံုၿခံ ုစိတ္ခ်ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရလို ့ အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း သူတို ့ဆီ သြားလည္ၿဖစ္တယ္။ ၾကီးမားက်ယ္ၿပန္ ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေမာင္ႏွမေတြလို ခ်စ္ခင္ၾကတယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက နာရီဝက္အေဝးမွာ ရိွေနတာ ကိုုယ့္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လိုု ့ ဆိုရမယ္။ ေၿမာက္ပိုင္း မီနီဆိုးတားၿပည္နယ္ အိုင္ဘီအမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ ့ ရာဂ်တ္က ကိုယ္တို ့ေလးေယာက္ ခရီးေတြထြက္ၾကတာ အားက်တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ ့မွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္တဲ့အေၾကာင္း ညည္းညႈဖူးတယ္။
ရာဂ်တ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ ့အတူ ေက်ာင္းတက္ၾကတဲ ့ နီေပါအုပ္စုထဲက တစ္ေယာက္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုးက အိႏိၵယဆန္ဆန္၊ အသားအရည္က အနက္ႏုေရာင္၊ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ၿမင့္ခြဲၿခားတဲ့ နီေပါမွာ ရာဂ်တ္တို ့မ်ိဳးႏြယ္က အနိမ့္ဆံုး။ နီေပါကေန အိႏိၵယ၊ ကာတာ၊ လန္ဒန္ ၊ အီလြီႏိြဳက္ၿပည္နယ္ ခ်ီကာဂို၊ အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္အထိ မိုင္ေသာင္းခ်ီခရီးကို ကမၻာ့အေနာက္ဖက္ၿခမ္းကေန ၂ ရက္ေက်ာ္ခရီး အတူတူ ႏွင္လာၾကတာ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ အမ္းထရူး၊ ဂဂၤါ၊ ရာဂ်တ္။ အိႏိၵယမွာ လက္ေက့ခ္်အိတ္ ေပ်ာက္လို ့၊ လန္ဒန္ ထရန္စစ္ကို ဗီဇာေခၚရစ္လို ့ သူတို ့ၾကံ ုရတဲ ့ အခက္အခဲေတြက မ်ားသား။
သူတို ့နဲ ့ မေရွးမေႏွာင္း အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ေလဆိပ္ကို ဆိုက္္ေရာက္လာတာ ဗီယက္နမ္က မိုင္းနဲ ့ဟြား။ ငါ့နာမည္ကို ဗီယက္နမ္အသံထြက္နဲ ့ ပီပီသသ ေခၚလိုုက္သံၾကားရေတာ့ မိုုင္းက ငါေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၿဖစ္သြားတယ္တဲ့။ ဘြဲ ့ရၿပီးတာနဲ ့ အလုပ္ဝင္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ ဟြားနဲ ့မိုင္း သိခဲ့ၾကတာပါ။ မိုင္းလည္း အဲဒီကုမၸဏီကထြက္လို ့တၿခားကုမၸဏီေၿပာင္း၊ ေနာက္ မေလးရွားက အိတ္ခ်္ပီ၊ အိတ္ခ်္ပီကေန ကယ္လီဖိုးနီးယားက စစ္စတာကုမၸဏီကုိလႊတ္၊ ၂၀၀၈ ရီဆက္ရွင္းၿဖစ္ေတာ့ ဗီယက္နမ္ၿပန္လာ၊ ၂၀၁၁ ေဖေဖၚဝါရီမွာ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရလို ့ စတိတ္ကိုလာ။ ဟြားကလည္း တၿခားကုမၸဏီကိုေၿပာင္း၊ ကိုရီးယားမွာ အလုပ္လုပ္။ ဒီလိုနဲ ့ အဆက္အသြယ္ေတြ ၿပတ္သြားလိုက္တာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ေလဆိပ္မွာ လာေတြ ့ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေရစက္ေတြမ်ားေနာ္။ တေက်ာင္းတည္း တတန္းတည္း အတူတူ တက္ရမယ္ဆိုတာ လံုးလံုးမသိၾကပါဘူးတဲ့။ နီေပါအုပ္စုနဲ ့ ဗီယက္နမ္အုပ္စု ရွယ္တယ္ကို အတူတူ ငွားစီးၿပီး ေက်ာင္းကို အတူတူ ေရာက္လာၾကတယ္။
![]()
ကိုယ္ကေတာ့ သူတို ့ထက္ သံုးရက္ေနာက္က်ၿပီးေတာ့မွ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ မနက္ ၆ နာရီ စကၤာပူကေန ေဟာင္ေကာင္ထိ ၃ နာရီ၊ ၁ နာရီ ထရန္စစ္၊ ေဟာင္ေကာင္ကေန ခ်ီကာဂိုကို ၁၅ နာရီစီး၊ ၄ နာရီ ထရန္စစ္၊ ခ်ီကာဂိုကေန အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ထိ ၁ နာရီ။ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ မွာ စကၤာပူကေန ထြက္လာလိုက္တာ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ မွာပဲ စတိတ္ကို ေရာက္တယ္။ ကို္ယ္က ယူႏိုက္တက္အဲလိုင္းစီးလာတာ ဆားဗစ္မေကာင္းဘူး။ စီနီယာ Nga က ကိုရီးယန္းအဲလိုင္း စီးလာတာ ေလယာဥ္ေမာင္မယ္ေတြ ေခ်ာတယ္ဆိုပဲ။ ဆူနမ္တို ့က ကာတာအဲလိုင္းစီးလာတာ ေလယာဥ္ေမာင္ေလးေတြ ေခ်ာလြန္းလို ့တလမ္းလံုး ေငးလာတယ္ဆိုပဲ။
ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ကံဆိုုတာ မသိသာလြန္းေပမဲ့ ႏိုုင္ငံၿခားမွာေတာ့ ကံက သိသာလြန္းတယ္။ ရာဂ်တ္က တက္နက္စီၿပည္နယ္ မန္းဖစ္ၿမိ ုု ့ FedEx ရံုုးမွာ အမ္းထရူးနဲ ့အလုုပ္အတူတူ လုုပ္ခဲ့ေတာ့ဆိုုေတာ့ ရာဂ်တ္အရည္အခ်င္းကိုု အမ္းထရူးက ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ဆူပါဗိုုက္ဆာကိုု သူ မသိလိုု ့ လြယ္တာေတြပဲ ခိုုင္းပါလိုု ့ ေၿပာတာတဲ့ အံ့ေရာ။ ကြန္းထရပ္ကုုန္ေတာ့ အလုုပ္ရတာ အိုုင္ဘီအမ္မွာ။ မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ ဒီစီကိုု လာလည္တုုန္းကေတာင္ ဆူနမ္တိုု ့ကိုု ေၿပာေနေသးတယ္။ ရာဂ်တ္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ အလုုပ္ရတယ္ထင္တယ္ လင့္ခ္အင္မွာ ေတြ ့လိုုက္တယ္လိုု ့။ ရာမားကေတာင္ ေၿပာလိုုက္ေသးတယ္ မ်က္မွန္မတပ္လိုု ့ နင္ အၿမင္မွားတာေနမွာပါတဲ့။ ေနာက္ အမ္းထရူးက အတည္ၿပ ုုတယ္ ရာဂ်တ္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ စီနီယာရာထူးနဲ ့ အၿမဲတမ္းဝန္ထမ္း ၿဖစ္သြားၿပီဆိုုတဲ့အေၾကာင္း။
![]()
အားလံုုး ေရွာ့ခ္ၿဖစ္သြားတယ္။ အိုုင္ဘီအမ္ဆိုုတာ အလုုပ္ရဖိုု ့ အရမ္းခက္တာ။ အင္တာဗ်ဴး ငါးၾကိမ္ဗ်ဴးတယ္။ မာစတာဘရိန္း မိုုင္း ၄ ၾကိမ္ေၿမာက္မွာ ၿပ ုုတ္တယ္။ စီနီယာ ဝီလီယမ္ဂရင္း ၂ ၾကိမ္ေၿမာက္မွာ ၿပ ုုတ္တယ္။ ရာဂ်တ္ ဘယ္လိုုအလုုပ္ရလဲ စံုုစမ္းၾကေတာ့ သူ ့အိႏိၵယသူငယ္ခ်င္း အဆက္အသြယ္နဲ ့ ဝင္တာပါတဲ့။ စတိတ္မွာ Networking ဆိုုတဲ့ အဆက္အသြယ္က အေရးပါတယ္။ ထူးခႊ်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက အလုုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖိုု ့ ေသခ်ာပါတယ္။ Algorithms ဘာသာကိုု A+ ထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး A Honous ရတဲ့ တရုုတ္နဲ ့ နီေပါ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာ ကေလာက္ဒီ ရူဘီ ေထာက္ခံစာေရးေပးလိုုက္တာ အေမဇုုန္ ( Amazon ) ကိုု တန္းသြားရတယ္။ အေမဇုုန္ အင္တာဗ်ဴးက တၿခားအင္တာဗ်ဴးလိုု တစ္နာရီပဲ ဗ်ဴးတာမဟုုတ္ဘူး တေနကုုန္ဗ်ဴးတာ။
တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း မေတာ္ေပမဲ့ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း ေတာ္ေပမဲ့ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း မရၿပန္ဘူး။ လူတိုုင္း ကုုမၺဏီေကာင္းေကာင္း၊ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း၊ လစာေကာင္းေကာင္း လိုုခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုုယ္ကံနဲ ့ထိုုက္တန္တဲ့ အလုုပ္ပဲရတယ္။ ဗီဇာပယ္ခ်ခံရလိုု ့ ရာဂ်တ္က သူ ့မိန္းမကိုု စတိတ္ကိုု ေခၚလိုု ့မရဘူး။ အလုုပ္ထဲမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရဖိုု ့ အခြင့္အလမ္း နည္းတယ္။ မိသားစုုရိွတဲ့သူေတြက အခ်ိန္မေပးႏိုုင္၊ လူလြတ္ဆိုုရင္လည္း ကိုုယ့္နဲ ့အက်င့္စရိုုက္၊ ဝါသနာတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဖိုု ့ အေတာ္ခက္တယ္။ အခ်ိန္အတိုုင္းအတာ တခုုအထိ ဝါသနာ၊ အက်င့္စရိုုက္၊ စကားလံုုးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ဖလွယ္၊ ေကာင္းကြက္ေတြကိုု သိသလိုု ဆိုုးတာေတြကိုုလည္း သည္းခံႏိုုင္မွ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္တာကိုုး။ ရာဂ်တ္က သူ ့မွာ သူငယ္ခ်င္း မရိွဘူး မင္းတိုု ့ကိုု အားက်တယ္ဆိုုေတာ့ ကုုိယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ သူ ့လိုုမ်ိဳး အိုုင္ဘီအမ္မွာ အလုုပ္ရလိုု ့ကေတာ့ အထီးက်န္ခ်င္ က်န္ပေလ့ေစ ဆိုုေပမဲ့ ကိုုယ္လည္းသူ ့ေနရာမွာဆိုုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ နီးနီးနားနား အလုုပ္မ်ိဳးပဲ လိုုခ်င္ေတာ့တယ္လိုု ့ ညည္းညူမိမလား။
![]()
ငယ္ငယ္တုုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုုတာ စာသင္ေက်ာင္းက ခံုုနီးနားခ်င္း၊ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ က်ဴရွင္အတူတူ တက္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ အတူတူ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ေတြေပါ့။ ဟိုုင္းၾကီးတကႊ်န္းလံုုးက ေက်ာင္း၊ ပုုသိမ္၊ ရန္ကုုန္ေက်ာင္းေတြ တက္ခဲ့ေတာ့ ကိုုယ့္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မရိွသေလာက္ ရွားတယ္။ မူလတန္းကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလ ဆိုုတဲ့သူေတြကိုု အားက်တယ္။ ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းတက္တဲ့ကိုုယ့္ကိုု နယ္ကသူေတြက ၿမိ ုု ့သူလိုု ့ၿမင္ၿပီး ၿမိ ုု ့ကသူေတြက ၿမစ္ဝကႊ်န္းေပၚသူတဲ့။ လွည္းတန္းက အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရတယ္။ သြားမယ္၊ စားမယ္၊ စကားေၿပာမယ္၊ စာဖတ္မယ္ အက်င့္တူလိုု ့ စုုမိၾကတယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ၉၉ မွာ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့ၾကတာ ၂၀၀၁ တကၠသိုလ္ေတြ တက္ၾကေတာ့ သိပ္မေတြ ့ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုုယ္ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္လာၿပီးကတည္းက သူတိုု ့နဲ ့ အဆက္အသြယ္ ၿပတ္သြားေတာ့တယ္။ ေဝးေနေပမဲ့ သူတိုု ့အေၾကာင္း ေတြးမိတိုုင္း ရင္ဘတ္ထဲ နီးတယ္။ တခါတေလ ရင္ဘတ္ထဲက စကားလံုုးေတြ အံက်ခ်င္ရင္ သူတိုု ့ကိုု သတိရတယ္။
လန္ဒန္တကၠသိုုလ္တခုုက လာဖြင့္တဲ့ အခန္းနံပါတ္ ၁၃ သင္တန္း တက္တုုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့တိရစ ၦာန္ဥယ်ာဥ္သြား ပင္လယ္ဓားၿပေလွစီး၊ အာလာဒင္မွာ ဒန္ ့စင္းဂိမ္း သြားေဆာ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ ့ အပူအပင္မရိွ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ပိုုင္ဆိုုင္ဖူးတယ္။ တကၠသိုုလ္တုုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးသလိုု၊ မိသားစုုေတြပါ သိၾကတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့ေတြ သီခ်င္းသံၿပိ ုုင္ဆိုုၾကေတာ့ သူတိုု ့လိုု သီခ်င္းသံၿပိ ုုင္ဆိုုခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိန္တုုန္းကပါလိမ့္လိုု ့ ေတြးမိတယ္။ ေက်ာင္းခရီးစဥ္ေတြၿဖစ္တဲ့ ပုုဂံခရီး အၿပန္တုုန္းက ေလးၿဖ ူ၊ ေဇာ္ပိုုင္ သီခ်င္းေတြဆိုုတုုန္းကလား ဟုုတ္ေသးဘူး။ ေတာင္ၾကီးခရီး အၿပန္တုုန္းက ခ်စ္တဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုု ခြဲရၿပီမိုု ့ ေက်ာင္းသီခ်င္းေတြ သံၿပိ ုုင္ဟစ္တုုန္းကလား ဟင့္အင္း။ ေက်ာင္းက ေၿမေအာက္ထပ္မွာ ေဝနဲ ့အတူ အိုုင္စီသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္လစ္ ေၿမေအာက္ထပ္မွာ လာအိပ္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုု အသံနဲ ့ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုုးထင္တယ္။
![]()
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေက်ာင္းလာတတ္ေတာ့ အသက္အစိတ္ၿပည့္လိုု ့ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ။ ၿမန္မာၿပည္ ကိုုယ္တိုု ့တကၠသိုုလ္က အတန္းအတူတူ တက္ခဲ့သူေတြ၊ ဂ်ဴနီယာေတြ၊ ၿမန္မာအမ်ားစုုဆိုုေတာ့ ၿမန္မာေက်ာင္း တက္ရသလိုုပါပဲ။ ပေရာဂ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ ၂ညအိပ္ရဖူး၊ ပင္ပန္းေပမဲ့ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေလွ်ာ့ပင္း၊ ေဂ်ာ့ဂင္းဆိုု မၾကီး၊ ေတာင္တက္ဖိုု ့ဆိုု အိအိ၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ဆိုု မိစိမ့္။ စတိတ္ကိုု ေရာက္လာေတာ့ တၿမိ ုု ့လံုုးမွာ ၿမန္မာဆိုုလိုု ့ ကိုုယ္တေယာက္တည္း။ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြၿဖစ္တဲ့ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းတိုု ့နဲ ့ အေဆာင္အခန္းခ်င္းကလည္း ေဘးခ်င္းကပ္၊ ေက်ာင္းကလည္း အတူတူ၊ လက္္ခ်ာ၊ အဆိုုင္းမင့္ေတြ ပိေတာ့ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္ မရိွ။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ လူဝီဗီလ္မွာ အလုုပ္ရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမရိွ။ မိုုင္ ၁၀၀ ကား ၂ နာရီ ေမာင္းရတဲ့ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီက ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဆီ တလတေခါက္ သြားလည္။ မိုုင္းက သူ ့ခ်စ္သူေနတဲ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ ဘာလင္တန္ကိုု ေၿပာင္းေတာ့ ဆူနမ္တေယာက္ ဟာတာတာ ၿဖစ္သြားတယ္။ ေသာၾကာေန ့ညဆိုု တပတ္စာ ေစ်းဝယ္၊ ပိတ္ရက္မွာ အိမ္တြင္းေအာင္း၊ ရံုုးတက္ရက္ဆိုုရင္လည္း အလုုပ္နဲ ့အိမ္။ ကိုုယ္ သူ ့ဆီ သြားလည္ေတာ့မွ စားေသာက္ဆိုုင္မွာ ထြက္စားတယ္။ ဆူနမ္ရယ္ နင့္ၾကည့္ရတာ အထီးက်န္လိုုက္တာ ငါ့လိုု ပိတ္ရက္ေတြမွာ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္သြား၊ အၿပင္ထြက္စားလိုု ့ ကိုုယ္က အၾကံေပးတယ္။
ဆူနမ္က တိုုက္ခန္းမွာ တေယာက္တည္း ေနတာဆိုုေတာ့ ပိုုအထီးက်န္တယ္။ ရာမားနဲ ့ အၿမဲတမ္း ဗီြဒီယို ေဖ့စ္တိုုင္းမ္ ဖြင့္ထား ဒီေတာ့မွ တေယာက္တည္းလိုု ့ မခံစားရေတာ့ဘူးတဲ့။ ကိုုယ္က ကန္တက္ကီမွာ အေမရိကန္မိသားစုုအိမ္မွာေနေတာ့ လုုကပ္၊ ေကတီ ကေလးေတြနဲ ့ကစား၊ အိမ္ရွင္အမနဲ ့ စကားေၿပာေဖာ္ရေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ တစ္ႏွစ္ၿပည့္ခါနီး၊ အိမ္ကေန အလုုပ္လုုပ္ႏိုုင္တယ္လိုု ့ ယံုုၾကည္မႈရိွတာနဲ ့ ရာမားေနတဲ ့ ေမရီလန္းဆီ ဆူနမ္ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ တိုုက္ခန္းစာခ်ဳပ္က ေနာက္၃လမွ ၿပည့္မွာ တလႏိုု ့တစ္ ေပးတဲ့အခါ စာခ်ဳပ္ထဲမွာမပါ စာခ်ဳပ္ၿပည့္တဲ့အထိ ေနခ်င္ေန မေနခ်င္ရင္ က်န္တဲ့လစာ ေပးၿပီးေၿပာင္းဆိုုလိုု ့ ၃လစာေပးၿပီး ေၿပာင္းတယ္။ ဆူနမ္ေၿပာင္းသြားေတာ့ ကိုုယ့္လည္း ဟာတာတာ ၿဖစ္သြားတယ္ သြားလည္ရမဲ့ သူငယ္ခ်င္း မရိွေတာ့လိုု ့။
![]()
မၾကာပါဘူး ကြန္ထရပ္မကုုန္ခင္ ေလးေအာ့ဖ္လိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့ဆီ ကိုုယ္လိုုက္ရေတာ့တာပဲ။ အဲဒါလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ မနီးမေဝးမွာ အလုုပ္ရတယ္။ Blessing in Disguise ကံေကာင္းၿခင္းေတြဟာ ကံဆိုုးခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး လာတယ္လိုု ့ ဆိုုမလားဘဲ။ Blessing ေတြ မလာခင္ အလုုပ္ရွာတဲ့ အခ်ိန္တုုန္းက စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ ၂ လခြဲအတြင္း အလုုပ္မရေသးရင္ ေက်ာင္းသားဗီဇာကိုု ဆက္ထိန္းထားဖိုု ့ ေက်ာင္းကိုုၿပန္ၿပီး စီမီနာကိုု ့စ္ တက္ခ်ိန္တုုန္းက ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကိုု ညည္းညူရရင္ လူစင္စစ္ကေန ခိုုၿဖစ္သြားမလား မသိ။
စိတ္တူကိုုယ္တူ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ၊ မိသားစုုဝင္ေတြနဲ ့ဆိုုရင္ ဘဝက သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ။ စိတ္တူကိုုယ္တုူ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ၊ မိသားစုု ရဖိုု ့ကလည္း ခက္သား။ ေလွ်ာ့ပင္းဖိုု ့ဆိုု မၾကီးက လာထား အိအိက ဟင့္အင္း။ ေတာင္တက္ဖိုု ့ဆိုု အိအိက အိုုေက မၾကီးက ႏိုုး။ ဆူနမ္တိုု ့လိုု အိမ္မွာ တေနကုုန္ ရုုပ္ရွင္ ကိုုယ္ မၾကည့္ႏိုုင္။ ကိုုယ့္လိုု လည္ပတ္ဖိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့ စိတ္မဝင္စား။ တေယာက္တည္းလည္း ဘဝကိုု ေပ်ာ္တတ္မွ ၿဖစ္တယ္။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဒီစီသြားလည္၊ ေတာင္တက္၊ ဆူနမ္တိုု ့ အိမ္နားက ေရကန္နား ေဂ်ာ့ကင္သြားေၿပး၊ အိမ္နားက မတ္သရူးဟန္ဆန္ထေရးဆီ လမ္းသြားေလွ်ာက္၊ ဂီတာတီးသင္၊ စိတ္ဖိစီးလိုု ့ တရားထိုုင္။ ေမရီလန္းမွာ ေပ်ာ္ေနတုုန္း ပေရာဂ်က္ရပ္ေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ အလုုပ္အသစ္ရွာရၿပန္ၿပီ။ ဘယ္ဝယ္ဘယ္ဆီ ေရာက္မယ္မွန္းမသိ။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုုယ့္ကိုု အားက်တယ္။ ကိုုယ္က မိသားစုုနဲ ့ အေၿခတက်ၿဖစ္ေနတဲ့ သူတိုု ့ကိုု အားက်တယ္။
![]()
ေဆာင္းေလၿမ ူးလိုု ့ရြက္ေၾကြခ်ိန္ ကံၾကမၼာေလႏွင္ရာအတိုုင္း ေမ်ာလြင့္ေနရတဲ့ ရြက္ေၾကြေလးတရြက္ ၿဖစ္ရတဲ့အခါ အၿမစ္ေတြက ဟိုုးးးး ေၿမၾကီးေအာက္ နက္နက္ဝင္ဝင္ ကုုပ္တြယ္ၿပီး ေနဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ ရာသီဥတုုဒဏ္ကိုု ၾကံၾကံခံတဲ့ သစ္ပင္ေလးတပင္ ၿဖစ္ခ်င္မိတယ္။
စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၃။
(စေနေန ့က စာေမးပြဲေၿဖၿပီးလိုု ့ ပင္ပန္းေပမဲ့ ရာသီဥတုုက သာယာလြန္းတာ အိမ္တြင္းေအာင္းဖိုု ့ ႏွၿမာတာနဲ ့ အိမ္နားက မတ္သရူးဟန္ဆန္ထေရးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရိုုက္ထားတယ့္ ပံုုေတြပါ။ မၾကာခင္ ေဆာင္းေရာက္ေတာ့မွာမိုု ့ခုုလိုု သစ္ပင္ေတြ စိမ္းစိုုလန္းဆန္းေနတာ ဒီႏွစ္အတြက္ ေနာက္ဆံုုးႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္မ်ားလား)
ဒါေပမယ့္ သူတို ့ေတြ အနားမွာ ရိွေနရံုနဲ ့ကို္ယ့္မိသားစု အနားမွာ ရိွေနရသလို လံုၿခံ ုစိတ္ခ်ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရလို ့ အိမ္ကိုလြမ္းတိုင္း သူတို ့ဆီ သြားလည္ၿဖစ္တယ္။ ၾကီးမားက်ယ္ၿပန္ ့တဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေမာင္ႏွမေတြလို ခ်စ္ခင္ၾကတယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက နာရီဝက္အေဝးမွာ ရိွေနတာ ကိုုယ့္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လိုု ့ ဆိုရမယ္။ ေၿမာက္ပိုင္း မီနီဆိုးတားၿပည္နယ္ အိုင္ဘီအမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ ့ ရာဂ်တ္က ကိုယ္တို ့ေလးေယာက္ ခရီးေတြထြက္ၾကတာ အားက်တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ ့မွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္တဲ့အေၾကာင္း ညည္းညႈဖူးတယ္။
 |
| တိမ္ေတြၿပိ ုုဆင္းေနတာ လွလြန္းလိုု ့ ကားေမာင္းရင္း ရိုုက္တာ..ေတာ္ေသးတယ္ ကားရွင္းေနလိုု ့... |
ရာဂ်တ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ ့အတူ ေက်ာင္းတက္ၾကတဲ ့ နီေပါအုပ္စုထဲက တစ္ေယာက္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုးက အိႏိၵယဆန္ဆန္၊ အသားအရည္က အနက္ႏုေရာင္၊ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ၿမင့္ခြဲၿခားတဲ့ နီေပါမွာ ရာဂ်တ္တို ့မ်ိဳးႏြယ္က အနိမ့္ဆံုး။ နီေပါကေန အိႏိၵယ၊ ကာတာ၊ လန္ဒန္ ၊ အီလြီႏိြဳက္ၿပည္နယ္ ခ်ီကာဂို၊ အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္အထိ မိုင္ေသာင္းခ်ီခရီးကို ကမၻာ့အေနာက္ဖက္ၿခမ္းကေန ၂ ရက္ေက်ာ္ခရီး အတူတူ ႏွင္လာၾကတာ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ အမ္းထရူး၊ ဂဂၤါ၊ ရာဂ်တ္။ အိႏိၵယမွာ လက္ေက့ခ္်အိတ္ ေပ်ာက္လို ့၊ လန္ဒန္ ထရန္စစ္ကို ဗီဇာေခၚရစ္လို ့ သူတို ့ၾကံ ုရတဲ ့ အခက္အခဲေတြက မ်ားသား။
သူတို ့နဲ ့ မေရွးမေႏွာင္း အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ေလဆိပ္ကို ဆိုက္္ေရာက္လာတာ ဗီယက္နမ္က မိုင္းနဲ ့ဟြား။ ငါ့နာမည္ကို ဗီယက္နမ္အသံထြက္နဲ ့ ပီပီသသ ေခၚလိုုက္သံၾကားရေတာ့ မိုုင္းက ငါေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၿဖစ္သြားတယ္တဲ့။ ဘြဲ ့ရၿပီးတာနဲ ့ အလုပ္ဝင္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ ဟြားနဲ ့မိုင္း သိခဲ့ၾကတာပါ။ မိုင္းလည္း အဲဒီကုမၸဏီကထြက္လို ့တၿခားကုမၸဏီေၿပာင္း၊ ေနာက္ မေလးရွားက အိတ္ခ်္ပီ၊ အိတ္ခ်္ပီကေန ကယ္လီဖိုးနီးယားက စစ္စတာကုမၸဏီကုိလႊတ္၊ ၂၀၀၈ ရီဆက္ရွင္းၿဖစ္ေတာ့ ဗီယက္နမ္ၿပန္လာ၊ ၂၀၁၁ ေဖေဖၚဝါရီမွာ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရလို ့ စတိတ္ကိုလာ။ ဟြားကလည္း တၿခားကုမၸဏီကိုေၿပာင္း၊ ကိုရီးယားမွာ အလုပ္လုပ္။ ဒီလိုနဲ ့ အဆက္အသြယ္ေတြ ၿပတ္သြားလိုက္တာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ေလဆိပ္မွာ လာေတြ ့ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေရစက္ေတြမ်ားေနာ္။ တေက်ာင္းတည္း တတန္းတည္း အတူတူ တက္ရမယ္ဆိုတာ လံုးလံုးမသိၾကပါဘူးတဲ့။ နီေပါအုပ္စုနဲ ့ ဗီယက္နမ္အုပ္စု ရွယ္တယ္ကို အတူတူ ငွားစီးၿပီး ေက်ာင္းကို အတူတူ ေရာက္လာၾကတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ သူတို ့ထက္ သံုးရက္ေနာက္က်ၿပီးေတာ့မွ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ မနက္ ၆ နာရီ စကၤာပူကေန ေဟာင္ေကာင္ထိ ၃ နာရီ၊ ၁ နာရီ ထရန္စစ္၊ ေဟာင္ေကာင္ကေန ခ်ီကာဂိုကို ၁၅ နာရီစီး၊ ၄ နာရီ ထရန္စစ္၊ ခ်ီကာဂိုကေန အိုင္အိုဝါၿပည္နယ္ စီဒါးရက္ပစ္ထိ ၁ နာရီ။ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ မွာ စကၤာပူကေန ထြက္လာလိုက္တာ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ မွာပဲ စတိတ္ကို ေရာက္တယ္။ ကို္ယ္က ယူႏိုက္တက္အဲလိုင္းစီးလာတာ ဆားဗစ္မေကာင္းဘူး။ စီနီယာ Nga က ကိုရီးယန္းအဲလိုင္း စီးလာတာ ေလယာဥ္ေမာင္မယ္ေတြ ေခ်ာတယ္ဆိုပဲ။ ဆူနမ္တို ့က ကာတာအဲလိုင္းစီးလာတာ ေလယာဥ္ေမာင္ေလးေတြ ေခ်ာလြန္းလို ့တလမ္းလံုး ေငးလာတယ္ဆိုပဲ။
ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ကံဆိုုတာ မသိသာလြန္းေပမဲ့ ႏိုုင္ငံၿခားမွာေတာ့ ကံက သိသာလြန္းတယ္။ ရာဂ်တ္က တက္နက္စီၿပည္နယ္ မန္းဖစ္ၿမိ ုု ့ FedEx ရံုုးမွာ အမ္းထရူးနဲ ့အလုုပ္အတူတူ လုုပ္ခဲ့ေတာ့ဆိုုေတာ့ ရာဂ်တ္အရည္အခ်င္းကိုု အမ္းထရူးက ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ဆူပါဗိုုက္ဆာကိုု သူ မသိလိုု ့ လြယ္တာေတြပဲ ခိုုင္းပါလိုု ့ ေၿပာတာတဲ့ အံ့ေရာ။ ကြန္းထရပ္ကုုန္ေတာ့ အလုုပ္ရတာ အိုုင္ဘီအမ္မွာ။ မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ ဒီစီကိုု လာလည္တုုန္းကေတာင္ ဆူနမ္တိုု ့ကိုု ေၿပာေနေသးတယ္။ ရာဂ်တ္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ အလုုပ္ရတယ္ထင္တယ္ လင့္ခ္အင္မွာ ေတြ ့လိုုက္တယ္လိုု ့။ ရာမားကေတာင္ ေၿပာလိုုက္ေသးတယ္ မ်က္မွန္မတပ္လိုု ့ နင္ အၿမင္မွားတာေနမွာပါတဲ့။ ေနာက္ အမ္းထရူးက အတည္ၿပ ုုတယ္ ရာဂ်တ္ အိုုင္ဘီအမ္မွာ စီနီယာရာထူးနဲ ့ အၿမဲတမ္းဝန္ထမ္း ၿဖစ္သြားၿပီဆိုုတဲ့အေၾကာင္း။
အားလံုုး ေရွာ့ခ္ၿဖစ္သြားတယ္။ အိုုင္ဘီအမ္ဆိုုတာ အလုုပ္ရဖိုု ့ အရမ္းခက္တာ။ အင္တာဗ်ဴး ငါးၾကိမ္ဗ်ဴးတယ္။ မာစတာဘရိန္း မိုုင္း ၄ ၾကိမ္ေၿမာက္မွာ ၿပ ုုတ္တယ္။ စီနီယာ ဝီလီယမ္ဂရင္း ၂ ၾကိမ္ေၿမာက္မွာ ၿပ ုုတ္တယ္။ ရာဂ်တ္ ဘယ္လိုုအလုုပ္ရလဲ စံုုစမ္းၾကေတာ့ သူ ့အိႏိၵယသူငယ္ခ်င္း အဆက္အသြယ္နဲ ့ ဝင္တာပါတဲ့။ စတိတ္မွာ Networking ဆိုုတဲ့ အဆက္အသြယ္က အေရးပါတယ္။ ထူးခႊ်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက အလုုပ္ေကာင္းေကာင္းရဖိုု ့ ေသခ်ာပါတယ္။ Algorithms ဘာသာကိုု A+ ထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး A Honous ရတဲ့ တရုုတ္နဲ ့ နီေပါ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာ ကေလာက္ဒီ ရူဘီ ေထာက္ခံစာေရးေပးလိုုက္တာ အေမဇုုန္ ( Amazon ) ကိုု တန္းသြားရတယ္။ အေမဇုုန္ အင္တာဗ်ဴးက တၿခားအင္တာဗ်ဴးလိုု တစ္နာရီပဲ ဗ်ဴးတာမဟုုတ္ဘူး တေနကုုန္ဗ်ဴးတာ။
တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း မေတာ္ေပမဲ့ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း ေတာ္ေပမဲ့ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း မရၿပန္ဘူး။ လူတိုုင္း ကုုမၺဏီေကာင္းေကာင္း၊ အလုုပ္ေကာင္းေကာင္း၊ လစာေကာင္းေကာင္း လိုုခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုုယ္ကံနဲ ့ထိုုက္တန္တဲ့ အလုုပ္ပဲရတယ္။ ဗီဇာပယ္ခ်ခံရလိုု ့ ရာဂ်တ္က သူ ့မိန္းမကိုု စတိတ္ကိုု ေခၚလိုု ့မရဘူး။ အလုုပ္ထဲမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရဖိုု ့ အခြင့္အလမ္း နည္းတယ္။ မိသားစုုရိွတဲ့သူေတြက အခ်ိန္မေပးႏိုုင္၊ လူလြတ္ဆိုုရင္လည္း ကိုုယ့္နဲ ့အက်င့္စရိုုက္၊ ဝါသနာတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဖိုု ့ အေတာ္ခက္တယ္။ အခ်ိန္အတိုုင္းအတာ တခုုအထိ ဝါသနာ၊ အက်င့္စရိုုက္၊ စကားလံုုးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ဖလွယ္၊ ေကာင္းကြက္ေတြကိုု သိသလိုု ဆိုုးတာေတြကိုုလည္း သည္းခံႏိုုင္မွ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္တာကိုုး။ ရာဂ်တ္က သူ ့မွာ သူငယ္ခ်င္း မရိွဘူး မင္းတိုု ့ကိုု အားက်တယ္ဆိုုေတာ့ ကုုိယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ သူ ့လိုုမ်ိဳး အိုုင္ဘီအမ္မွာ အလုုပ္ရလိုု ့ကေတာ့ အထီးက်န္ခ်င္ က်န္ပေလ့ေစ ဆိုုေပမဲ့ ကိုုယ္လည္းသူ ့ေနရာမွာဆိုုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ နီးနီးနားနား အလုုပ္မ်ိဳးပဲ လိုုခ်င္ေတာ့တယ္လိုု ့ ညည္းညူမိမလား။
ငယ္ငယ္တုုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုုတာ စာသင္ေက်ာင္းက ခံုုနီးနားခ်င္း၊ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ က်ဴရွင္အတူတူ တက္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ အတူတူ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ေတြေပါ့။ ဟိုုင္းၾကီးတကႊ်န္းလံုုးက ေက်ာင္း၊ ပုုသိမ္၊ ရန္ကုုန္ေက်ာင္းေတြ တက္ခဲ့ေတာ့ ကိုုယ့္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း မရိွသေလာက္ ရွားတယ္။ မူလတန္းကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလ ဆိုုတဲ့သူေတြကိုု အားက်တယ္။ ၿမိ ုု ့ေက်ာင္းတက္တဲ့ကိုုယ့္ကိုု နယ္ကသူေတြက ၿမိ ုု ့သူလိုု ့ၿမင္ၿပီး ၿမိ ုု ့ကသူေတြက ၿမစ္ဝကႊ်န္းေပၚသူတဲ့။ လွည္းတန္းက အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရတယ္။ သြားမယ္၊ စားမယ္၊ စကားေၿပာမယ္၊ စာဖတ္မယ္ အက်င့္တူလိုု ့ စုုမိၾကတယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ၉၉ မွာ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခဲ့ၾကတာ ၂၀၀၁ တကၠသိုလ္ေတြ တက္ၾကေတာ့ သိပ္မေတြ ့ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုုယ္ ႏိုုင္ငံၿခားထြက္လာၿပီးကတည္းက သူတိုု ့နဲ ့ အဆက္အသြယ္ ၿပတ္သြားေတာ့တယ္။ ေဝးေနေပမဲ့ သူတိုု ့အေၾကာင္း ေတြးမိတိုုင္း ရင္ဘတ္ထဲ နီးတယ္။ တခါတေလ ရင္ဘတ္ထဲက စကားလံုုးေတြ အံက်ခ်င္ရင္ သူတိုု ့ကိုု သတိရတယ္။
လန္ဒန္တကၠသိုုလ္တခုုက လာဖြင့္တဲ့ အခန္းနံပါတ္ ၁၃ သင္တန္း တက္တုုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့တိရစ ၦာန္ဥယ်ာဥ္သြား ပင္လယ္ဓားၿပေလွစီး၊ အာလာဒင္မွာ ဒန္ ့စင္းဂိမ္း သြားေဆာ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ရဲ ့ အပူအပင္မရိွ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ပိုုင္ဆိုုင္ဖူးတယ္။ တကၠသိုုလ္တုုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးသလိုု၊ မိသားစုုေတြပါ သိၾကတယ္။ ဆူနမ္တိုု ့ေတြ သီခ်င္းသံၿပိ ုုင္ဆိုုၾကေတာ့ သူတိုု ့လိုု သီခ်င္းသံၿပိ ုုင္ဆိုုခဲ့တာ ဘယ္အခ်ိန္တုုန္းကပါလိမ့္လိုု ့ ေတြးမိတယ္။ ေက်ာင္းခရီးစဥ္ေတြၿဖစ္တဲ့ ပုုဂံခရီး အၿပန္တုုန္းက ေလးၿဖ ူ၊ ေဇာ္ပိုုင္ သီခ်င္းေတြဆိုုတုုန္းကလား ဟုုတ္ေသးဘူး။ ေတာင္ၾကီးခရီး အၿပန္တုုန္းက ခ်စ္တဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုု ခြဲရၿပီမိုု ့ ေက်ာင္းသီခ်င္းေတြ သံၿပိ ုုင္ဟစ္တုုန္းကလား ဟင့္အင္း။ ေက်ာင္းက ေၿမေအာက္ထပ္မွာ ေဝနဲ ့အတူ အိုုင္စီသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္လစ္ ေၿမေအာက္ထပ္မွာ လာအိပ္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုု အသံနဲ ့ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုုးထင္တယ္။
ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေက်ာင္းလာတတ္ေတာ့ အသက္အစိတ္ၿပည့္လိုု ့ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ။ ၿမန္မာၿပည္ ကိုုယ္တိုု ့တကၠသိုုလ္က အတန္းအတူတူ တက္ခဲ့သူေတြ၊ ဂ်ဴနီယာေတြ၊ ၿမန္မာအမ်ားစုုဆိုုေတာ့ ၿမန္မာေက်ာင္း တက္ရသလိုုပါပဲ။ ပေရာဂ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ ၂ညအိပ္ရဖူး၊ ပင္ပန္းေပမဲ့ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေလွ်ာ့ပင္း၊ ေဂ်ာ့ဂင္းဆိုု မၾကီး၊ ေတာင္တက္ဖိုု ့ဆိုု အိအိ၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ဆိုု မိစိမ့္။ စတိတ္ကိုု ေရာက္လာေတာ့ တၿမိ ုု ့လံုုးမွာ ၿမန္မာဆိုုလိုု ့ ကိုုယ္တေယာက္တည္း။ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြၿဖစ္တဲ့ ဆူနမ္၊ ရာမား၊ မိုုင္းတိုု ့နဲ ့ အေဆာင္အခန္းခ်င္းကလည္း ေဘးခ်င္းကပ္၊ ေက်ာင္းကလည္း အတူတူ၊ လက္္ခ်ာ၊ အဆိုုင္းမင့္ေတြ ပိေတာ့ ပ်င္းခ်ိန္ေတာင္ မရိွ။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ လူဝီဗီလ္မွာ အလုုပ္ရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမရိွ။ မိုုင္ ၁၀၀ ကား ၂ နာရီ ေမာင္းရတဲ့ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီက ဆူနမ္နဲ ့မိုုင္းဆီ တလတေခါက္ သြားလည္။ မိုုင္းက သူ ့ခ်စ္သူေနတဲ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ ဘာလင္တန္ကိုု ေၿပာင္းေတာ့ ဆူနမ္တေယာက္ ဟာတာတာ ၿဖစ္သြားတယ္။ ေသာၾကာေန ့ညဆိုု တပတ္စာ ေစ်းဝယ္၊ ပိတ္ရက္မွာ အိမ္တြင္းေအာင္း၊ ရံုုးတက္ရက္ဆိုုရင္လည္း အလုုပ္နဲ ့အိမ္။ ကိုုယ္ သူ ့ဆီ သြားလည္ေတာ့မွ စားေသာက္ဆိုုင္မွာ ထြက္စားတယ္။ ဆူနမ္ရယ္ နင့္ၾကည့္ရတာ အထီးက်န္လိုုက္တာ ငါ့လိုု ပိတ္ရက္ေတြမွာ ေလွ်ာ့ပင္းေမာလ္သြား၊ အၿပင္ထြက္စားလိုု ့ ကိုုယ္က အၾကံေပးတယ္။
ဆူနမ္က တိုုက္ခန္းမွာ တေယာက္တည္း ေနတာဆိုုေတာ့ ပိုုအထီးက်န္တယ္။ ရာမားနဲ ့ အၿမဲတမ္း ဗီြဒီယို ေဖ့စ္တိုုင္းမ္ ဖြင့္ထား ဒီေတာ့မွ တေယာက္တည္းလိုု ့ မခံစားရေတာ့ဘူးတဲ့။ ကိုုယ္က ကန္တက္ကီမွာ အေမရိကန္မိသားစုုအိမ္မွာေနေတာ့ လုုကပ္၊ ေကတီ ကေလးေတြနဲ ့ကစား၊ အိမ္ရွင္အမနဲ ့ စကားေၿပာေဖာ္ရေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ တစ္ႏွစ္ၿပည့္ခါနီး၊ အိမ္ကေန အလုုပ္လုုပ္ႏိုုင္တယ္လိုု ့ ယံုုၾကည္မႈရိွတာနဲ ့ ရာမားေနတဲ ့ ေမရီလန္းဆီ ဆူနမ္ေၿပာင္းေတာ့တာပဲ။ တိုုက္ခန္းစာခ်ဳပ္က ေနာက္၃လမွ ၿပည့္မွာ တလႏိုု ့တစ္ ေပးတဲ့အခါ စာခ်ဳပ္ထဲမွာမပါ စာခ်ဳပ္ၿပည့္တဲ့အထိ ေနခ်င္ေန မေနခ်င္ရင္ က်န္တဲ့လစာ ေပးၿပီးေၿပာင္းဆိုုလိုု ့ ၃လစာေပးၿပီး ေၿပာင္းတယ္။ ဆူနမ္ေၿပာင္းသြားေတာ့ ကိုုယ့္လည္း ဟာတာတာ ၿဖစ္သြားတယ္ သြားလည္ရမဲ့ သူငယ္ခ်င္း မရိွေတာ့လိုု ့။
မၾကာပါဘူး ကြန္ထရပ္မကုုန္ခင္ ေလးေအာ့ဖ္လိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့ဆီ ကိုုယ္လိုုက္ရေတာ့တာပဲ။ အဲဒါလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ မနီးမေဝးမွာ အလုုပ္ရတယ္။ Blessing in Disguise ကံေကာင္းၿခင္းေတြဟာ ကံဆိုုးခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး လာတယ္လိုု ့ ဆိုုမလားဘဲ။ Blessing ေတြ မလာခင္ အလုုပ္ရွာတဲ့ အခ်ိန္တုုန္းက စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ ၂ လခြဲအတြင္း အလုုပ္မရေသးရင္ ေက်ာင္းသားဗီဇာကိုု ဆက္ထိန္းထားဖိုု ့ ေက်ာင္းကိုုၿပန္ၿပီး စီမီနာကိုု ့စ္ တက္ခ်ိန္တုုန္းက ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကိုု ညည္းညူရရင္ လူစင္စစ္ကေန ခိုုၿဖစ္သြားမလား မသိ။
စိတ္တူကိုုယ္တူ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ၊ မိသားစုုဝင္ေတြနဲ ့ဆိုုရင္ ဘဝက သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ။ စိတ္တူကိုုယ္တုူ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ၊ မိသားစုု ရဖိုု ့ကလည္း ခက္သား။ ေလွ်ာ့ပင္းဖိုု ့ဆိုု မၾကီးက လာထား အိအိက ဟင့္အင္း။ ေတာင္တက္ဖိုု ့ဆိုု အိအိက အိုုေက မၾကီးက ႏိုုး။ ဆူနမ္တိုု ့လိုု အိမ္မွာ တေနကုုန္ ရုုပ္ရွင္ ကိုုယ္ မၾကည့္ႏိုုင္။ ကိုုယ့္လိုု လည္ပတ္ဖိုု ့ ဆူနမ္တိုု ့ စိတ္မဝင္စား။ တေယာက္တည္းလည္း ဘဝကိုု ေပ်ာ္တတ္မွ ၿဖစ္တယ္။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဒီစီသြားလည္၊ ေတာင္တက္၊ ဆူနမ္တိုု ့ အိမ္နားက ေရကန္နား ေဂ်ာ့ကင္သြားေၿပး၊ အိမ္နားက မတ္သရူးဟန္ဆန္ထေရးဆီ လမ္းသြားေလွ်ာက္၊ ဂီတာတီးသင္၊ စိတ္ဖိစီးလိုု ့ တရားထိုုင္။ ေမရီလန္းမွာ ေပ်ာ္ေနတုုန္း ပေရာဂ်က္ရပ္ေတာ့မယ္ဆိုုေတာ့ အလုုပ္အသစ္ရွာရၿပန္ၿပီ။ ဘယ္ဝယ္ဘယ္ဆီ ေရာက္မယ္မွန္းမသိ။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုုယ့္ကိုု အားက်တယ္။ ကိုုယ္က မိသားစုုနဲ ့ အေၿခတက်ၿဖစ္ေနတဲ့ သူတိုု ့ကိုု အားက်တယ္။
ေဆာင္းေလၿမ ူးလိုု ့ရြက္ေၾကြခ်ိန္ ကံၾကမၼာေလႏွင္ရာအတိုုင္း ေမ်ာလြင့္ေနရတဲ့ ရြက္ေၾကြေလးတရြက္ ၿဖစ္ရတဲ့အခါ အၿမစ္ေတြက ဟိုုးးးး ေၿမၾကီးေအာက္ နက္နက္ဝင္ဝင္ ကုုပ္တြယ္ၿပီး ေနဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ ရာသီဥတုုဒဏ္ကိုု ၾကံၾကံခံတဲ့ သစ္ပင္ေလးတပင္ ၿဖစ္ခ်င္မိတယ္။
စန္းထြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၉ ၊ ၂၀၁၃။
(စေနေန ့က စာေမးပြဲေၿဖၿပီးလိုု ့ ပင္ပန္းေပမဲ့ ရာသီဥတုုက သာယာလြန္းတာ အိမ္တြင္းေအာင္းဖိုု ့ ႏွၿမာတာနဲ ့ အိမ္နားက မတ္သရူးဟန္ဆန္ထေရးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရိုုက္ထားတယ့္ ပံုုေတြပါ။ မၾကာခင္ ေဆာင္းေရာက္ေတာ့မွာမိုု ့ခုုလိုု သစ္ပင္ေတြ စိမ္းစိုုလန္းဆန္းေနတာ ဒီႏွစ္အတြက္ ေနာက္ဆံုုးႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္မ်ားလား)