Mero Yatra နီပေါသွား တောလား

၂၀၂၄ နိုဝင်ဘာ ၂၃ အစတုန်းကတော့ Pokhara ကနေ Kathmandu ကို ကားနဲ့ပဲပြန်မလို့။ လမ်းကမကောင်း အကြာကြီးမောင်းရတော့ လေယာဥ်နဲ့ပြန်ပြီး စျေးဝယ်ထွက်ကြမယ်လို့ အစီအစဥ်ပြောင်းလိုက်တယ်။ လေယာဥ်ခက ဒေါ်လာ ၁၀၀ ကျော်ကျတယ်။ ပိုခရာလေဆိပ်ကြီးက အသစ်ကြီး။ လေယာဥ်ကသေးလို့ ကျောပိုးအိတ်၊ ဟမ်းကမ်ရီအသေးလေးလောက်ပဲယူပြီး အိတ်အကြီးတွေကို ကားနဲ့ပို့လိုက်တယ်။ စီးရတာ နာရီဝက်လောက်ပဲ ကြာသလိုပဲ။ လေယာဥ်ပေါ်တက်ပြီး အိပ်တောင်မအိပ်လိုက်ရဘူး ခက်မန်ထူကို ရောက်ပြီတဲ့။ လမ်းမကောင်းလို့ ကားအသေးနဲ့ ကား ၂ စီးနဲ့ ခရီးထွက်ဖို့ အကြံပေးပေမဲ့ တစုတစည်းတည်းသွားချင်လို့ ကားကြီးနဲ့သွားရအောင် စီစဥ်ရတာမလွယ်ဘူး။ ဆိုဖီယာ၊ သူ့အမျိုးသား၊ တစ်နှစ်အရွယ် သားလေး၊ ၆ နှစ်အရွယ်သားလေး၊ အကိုဆရာ၊ ဓာတ်ပုံဆရာ လိုလေးသေးမရှိ စောင့်ရှောက်ကူညီပေးတယ်။ ဟိုတယ်က Thamel မှာဆိုတော့ စျေးဝယ်ထွက်ဖို့ အဆင်ပြေတယ်။ လက်ကေ့အိတ်တွေကို ဟိုတယ်မှာအပ် ဂါဝန်လဲဖို့ ၇ ထပ်က အိမ်သာသွားတော့ မျက်မှန်ပျောက်သွားတယ်။ lobby ကိုဆင်းလာတော့ မစန်းမျက်မှန်ဆိုပြီး မချောဆီမှာ အပ်ထားတယ်။ သွားခါနီး ဖုန်းပျောက် ကောင်တာမှာရှာတာမတွေ့။ ဟိုတယ်ချက်ကင်ဝင်လို့ရတဲ့ ညီမတယောက်အခန်းမှာ အထုပ်တွေသွားထားရင်း ကျန်ခဲ့တာ။ လက်ဖက်၊ ကော်ဖီ၊ ဆေးခြောက်ရိုးနဲ့လုပ်ထားတဲ့အိတ်၊ မုန့်တွေဝယ်တယ်။ ဆိုဖီယာရဲ့ ယောဂဆရာက လိုက်စောင့်ရှောက်ပေးတယ်။ အမျိုးဆိုင်၊ အသိဆိုင်၊ စျေးမှန်တဲ့ဆိုင်တွေပဲ ခေါ်သွားတယ်။ ဒေါင်းဂျက်ကက်က ၁၀ လောက်ပဲကျလို့ မေထန့်ဆို မိသားစုအတွက် ၁၀ လောက်ဝယ်တယ်။ ခရီးသွားရင် မက်ဂနက်လောက်ပဲဝယ်တဲ့ကိုယ်တောင် ဝယ်တာအိတ်တလုံးဖြစ်သွားတယ်။ ညီအမတွေ စျေးဝယ်ထွက်ကြတာ ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်။ မချောက ဒိန်ချဥ်ဝယ်တိုက်တာ ကိုယ်မသောက်လိုက်ရလို့ ညကျ မသောက်လိုက်ရတဲ့သူတွေ တအိုးပြန်တိုက်တယ်။

ညနေ ၂၀ ထပ်ပေးပြီး sound healing ထပ်သွားကြတယ်။ ပြီးတော့ နေမာမျိုးနွယ်စုရဲ့ အစားအသောက်နဲ့ ညနေစာစားကြတယ်။ အရသာက နည်းနည်းစိမ်းတော့ မစားနိုင်ဘူး။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ ဗိုက်ထဲကနေ လေတွေတဘွတ်ဘွတ်ထွက်တာ အိမ်သာထဲဝင်တော့လည်း လေပဲထွက်တယ်။ အခန်းဖော်မွှေးလည်း sound healing က အပြန်ကတည်းက လေတွေ တဘွတ်ဘွတ်ထွက်နေတာတဲ့။ မနက်ဖြန်ပြန်ကြမှာဆိုတော့ အထုပ်တွေသိမ်း။ မှာထားတဲ့ singing bowl ၊ ပုတီးတွေ၊ လက်ကောက်တွေ၊ ခေါင်းလောင်းတွေကို မှာတဲ့စာရင်းအတိုင်း ပစ္စည်း၊ အရေအတွက်၊ ပိုက်ဆံစစ်။ lobby ကိုအပိုင်စီးပြီး ညသန်းခေါင်အထိ စျေးအရောင်းအဝယ်ကြတယ်။ အမွှေးက management အရမ်းကျွှမ်းတယ်။ သူလုပ်သွားတာ ဒေါင့်ကိုစေ့နေတာပဲ။ ညသန်းခေါင်ကျမှ အထုပ်မသိမ်းရသေးဘူးဆိုပြီး အခန်းထဲပြန် အထုပ်သိမ်း။ ၂၀၂၄ နိုဝင်ဘာ ၂၄ ကိုယ့်မွေးနေ့ ခရီးစဥ်ပြီးဆုံးတဲ့နေ့ အများစုကပြန်ကြမှာ။ ကိုယ်နဲ့သီရိကတော့ ဆက်နေဦးမယ်။ မနက်စာစားပြီး ၉ နာရီလောက် ဆိုဖီယာစီစဥ်ပေးတဲ့တိုးကားက လာခေါ်တယ်။ သီရိကမလိုက်တော့ ကိုယ်တယောက်တည်းပဲ။ အမွှေးက ကိုယ့်အထုပ်တွေ လိုက်ချပေးတယ်။ ကိုယ်နဲ့ energy တူလို့ မချောက တခန်းတည်းချပေးတဲ့ အမွှေး။ နှစ်ရက်ပဲ တခန်းတည်းနေရပေမဲ့ ညီအစ်မလို ခင်သွားတယ်။ ခွဲခွာရတော့မယ်ဆိုတော့ ကိုယ်ကမျက်ရည်ဝဲပေမဲ့ အမွှေးကတော့ ညီအစ်မတွေ ပြန်ဆုံဦးမယ်ဆိုတာသိလို့ အေးဆေးပဲ။

English tour guide နဲ့ ဒရိုင်ဘာက သဘောကောင်းတယ်။ ဆူနမ့်သူငယ်ချင်းက မတ်ဆေ့ပို့လာတယ် လိုက်ပို့ပေးရမလားတဲ့။ တိုးဂိုက်နဲ့ လည်နေပြီ မနက်ဖြန်တော့ တယောက်တည်းလည်မှာ လိုက်ပို့မလားမေးတော့ တနင်္လာနေ့မို့ သူလိုက်ပို့လို့မရဘူးတဲ့။ ခက်မန်ထူကနေ တနာရီလောက်ဝေးတဲ့ Bhaktapur ကိုသွားလည်တယ်။ ၂၀၁၅ ငလျင်ဒဏ်ကြောင့် ပြိုကျတဲ့တိုက်တွေ အခုထိမဆောက်နိုင်သေးဘူး။ အုတ်ကလေးတွေ စီထားတယ် နယ်ကလယ်ကွက်ကိုရောင်းပြီး တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆောက်ရတာတဲ့။ တိုးဂိုက်ရှင်းပြလို့ ဟိန္ဒဘုရားကျောင်းနဲ့ တိဘက်ဗုဒ္ဓဘာသာဘုရားကျောင်းကို ခွဲတတ်သွားတယ်။ မြန်မာပြည်မှာဆို စေတီဆိုရင် လူမနေပေမဲ့ နီပေါမှာတော့ တိုက်ခန်းပတ်ပတ်လည်ကြားထဲမှာ စေတီ။ အဲ့ဒီစေတီကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောင့်တဲ့ မိသားစုရှိတယ်။ နီပေါတွေ ဘာသာရေး ကိုင်းရှိုင်းတယ်။ လမ်းထောင့်တိုင်း စေတီ၊ ဘုရားကျောင်းရှိတယ်။ မြေအိုးတွေ ခုထိသုံးနေတုန်းပဲ။ ပန်းချီကားတွေ အင်မတန်လက်ရာမြောက်တယ် ဒေါ်လာ ၈၀၀၀ ကနေ ၁၀,၀၀၀ ကျော်အထိရှိတယ်။ ခေါ်ရခါးဓားတွေ အင်မတန်လှတယ်။ သစ်သားကိုထွင်းထားတဲ့ ပန်းပုလက်ရာတွေ အင်မတန်လက်ရာမြောက်တယ်။ ကြေးလင်ပန်း၊ ကြေးဆီမီးပူဇော်တဲ့ဟာတွေလည်း အင်မတန်လက်ရာမြောက်တယ်။ တိဘက်လည်ဆွဲ ၂ ခု၊ ခေါင်းလောင်းတခု ဝယ်တယ်။

Happy Traveling!

စန်းထွန်း

မေ ၁၇၊ ၂၀၂၅။