နယူးေယာက္သြား ေတာလား - ၂

လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္ ႏိုုဝင္ဘာ ၂၁ ၾကသပေတးေန ့က ေဖ့တူေဖ့ အင္တာဗ်ဴးဖိုု ့ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ခဲ့ေတာ့ ဒီေတာလားေလး ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ တနလၤာေန ့ ဖုုန္းအင္တာဗ်ဴးေအာင္လိုု ့ ေဖ့တူေဖ့အင္တာဗ်ဴး ဘယ္ေတာ့လာႏိုုင္မလဲဆိုုေတာ့ ၾကသပေတးေန ့လာမယ္လိုု ့။ ဇူလိႈင္တုုန္းက တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးၿပီးသားမိုု ့၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကေန ရံုုးကိုု ရထားထပ္စီးစရာမလိုုဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရံုုနဲ ့ ရတာမိုု ့ စိတ္မပူဘူး။ ဝါရွင္တန္ဒီစီကေန ဂေရးေဟာင္းဘတ္စ္ကားနဲ ့ မနက္သြားၿပီး ညေနၿပန္လာ ဘတ္စ္ကားခက ပံုုမွန္ကိုု ၇၀ ေက်ာ္ေပမဲ့ တစ္ရက္ေစာဘြတ္လိုု ့ ၃၈ က်ပ္။ အခန္းေဖာ္ ဇာရာကိုု လိုုက္မလားေခၚေတာ့ နယူးေယာက္မေရာက္ဖူးလိုု ့ လိုုက္ခ်င္တယ္တဲ့။

ကိုုယ္က အင္ပါယာစတိတ္အေဆာက္အဦးေပၚတက္ၿပီး အထပ္အၿမင့္ ၈၀ ကေန နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ၾကီးကိုု အေပၚစီးက ၾကည့္ခ်င္တာ။ လက္မွတ္က ၂၇ က်ပ္ မနက္ ၈ နာရီ ေန ့လည္ ၂ အထိပဲ ဖြင့္တယ္။ ဒီစီကေန မနက္ ၇ နာရီ ထြက္မွာ နယူးေယာက္ကိုု ေန ့လည္ ၁၁ နာရီခြဲ ေရာက္မွာ ၄ နာရီခြဲ ေမာင္းရတယ္။ ဒါေတာင္ ကားလမ္းမက်ပ္မွ။ ေန ့လည္စာ စားၿပီးရင္ ေန ့လည္ ၁၂ ေက်ာ္ေနၿပီ လမ္းေလွ်ာက္မွာနဲ ့ ဘာနဲ ့။ အင္ပါယာအေဆာက္အဦးကိုု ေနာက္ဆံုုးတက္တဲ့ ဓာတ္ေလွကားက ေန ့လည္ ၁ နာရီ  ၁၅။


ေၿခြတာရတဲ့ေက်ာင္းသူ ဇာရာက အင္ပါယာအေဆာက္အဦးကိုု မတက္ခ်င္ဘူး။ ဖရီးၿဖစ္တဲ့ ေဝါထရိတ္စင္တာကိုု သြားရေအာင္တဲ့။ တိုုင္းစကြဲယားကေန ေဝါထရိတ္စင္တာအထိကိုု ေၿမေအာက္ရထားစီးရမွာ။ ၾကာခ်ိန္က မိနစ္ ၂၀ ဆိုုေပမဲ့ လက္မွတ္ဝယ္မွာနဲ ့၊ ဘယ္ရထားကိုု စီးရမွန္းမသိနဲ ့  မိနစ္ ၂၀ ခရီးဟာ ၁ နာရီေလာက္ ၾကာမယ္။ ေရာက္ရင္ တန္းစီရမွာနဲ ့ လည္ပတ္မွာနဲ ့ ေန ့လည္ ၂ နာရီ အင္တာဗ်ဴးမွီေအာင္ ၿပန္ရမွာနဲ ့ ကိုုယ္က မသြားခ်င္ဘူး။ ဇာရာက ကိုုယ္အင္တာဗ်ဴးေနတုုန္း သူ သြားခ်င္တယ္တဲ့။ နယူးေယာက္ကိုု မေရာက္ဘူး၊ နယူးေယာက္ရထား ဘယ္ေလာက္ရႈပ္တယ္ဆိုုတာ သူ မသိေသးလိုု ့။ ကိုုယ္က စိတ္မခ်ဘူး လမ္းေပ်ာက္သြားရင္၊ တခုုခုုၿဖစ္ရင္ အိမ္ရွင္ရွယ္ရြန္ကိုု ဘယ္လိုုေၿပာရပါ့။ ဇာရာက ရွယ္ရြန္ ့တူမ ကိုုယ့္ေနာက္လိုုက္တာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္မွာ တာဝန္ရိွတယ္ေလ။

မသြားပါနဲ ့ မမေလးရယ္ ကိုုယ္ အင္တာဗ်ဴးေနတုုန္း တိုုင္းစကြဲယားမွာပဲ ပတ္ေနပါဆိုုေတာ့ အင္းတဲ့။ စမတ္ဖုုန္းမကိုုင္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေၿမပံုု၊ ကိုုယ့္အင္တာဗ်ဴးရံုုးရဲ  ့လိပ္စာ၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္လိပ္စာတိုု ့ကိုု ပရင့္ထုုတ္ေပးရတယ္။ လူကြဲသြားရင္၊ လမ္းေပ်ာက္သြားရင္ တကၠစီငွားၿပီး လာလိုု ့ရေအာင္။ ကိုုယ္ကသာ ပူတာ သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ မနက္ ၅ နာရီခြဲ ထ၊ ကားကိုု ပါကင္းမွာထားခဲ့၊ မနက္ ၆ နာရီ ရထားစီး ယူေနယမ္ဘူတာမွာဆင္း၊ ကားဂိတ္က ဘယ္မွာမွန္းမသိလိုု ့ သြားေမးေတာ့ အေပၚထပ္မွာတဲ့။ ဟုုတ္ပါ့ အေပၚထပ္မွာ Greyhound ၊ Mega ၊ Bolt ကားဂိတ္ေတြ ရိွတယ္။ ရွယ္ရြန္က ဂေရးေဟာင္းဘတ္စ္ကိုု လူေတြမစီးၾကေတာ့ဘူးတဲ့ သူက ဟိုုးအရင္တုုန္းက ဘတ္စ္ကား။ ခုု Bolt ဆိုုတာ စီးၾကတယ္တဲ့။


ကိုုယ္ကေတာ့ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္ကေန အင္ဒီးယားနားၿပည္နယ္ ဖိုု ့ဝိန္း၊ အိုုဟိုုင္းရိုုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီ၊ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ လူဝီဗီလ္၊ ေမရီလန္း ဖရက္ဒရစ္ေတြကိုု ဂေရးေဟာင္းဘတ္စ္နဲ ့ သြားတာ။ ကိုုယ္ေက်ာင္းတက္တဲ့ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္က ဖဲဖီးလ္ဆိုုရင္ ၿမိ  ုု ့ေသးေသးေလးမိုု ့ ဂေရးေဟာင္းဘတ္စ္ပဲ ေရာက္တယ္။ နယူးဂ်ာစီၿပည္နယ္ဖက္ၿခမ္းကေန မိုုးေမွ်ာ္တိုုက္ေတြ ၿမင္ရတယ္။ ကားေပၚမွာ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္္ပဲ ဓာတ္ပံုုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုုက္ၾကတယ္ နယူးေယာက္ကိုု မေရာက္ဖူးမွန္း သိသာလိုုက္တာ း) ။

ဇူလိုင္ ၄ လြတ္လပ္ေရးေန ့ နယူးေယာက္ကိုု လာတုုန္းက နယူးဂ်ာစီၿပည္နယ္ Newark Penn Station ပန္စေတရွင္း ဘူတာနားမွာ ကားကိုုပါကင္းခဲ့ၿပီး အဲဒီဘူတာကေန New York Penn Station အထိ ရထားစီးတာ။ ခုုဘတ္စ္က Lincoln Tunnel လင္ကြန္းေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းကေန ၿဖတ္လိုုက္ရင္ပဲ မက္ဟန္တန္ၿမိ  ုု ့လယ္ေခါင္ေရာက္တယ္။ လိႈဏ္ေခါင္းအဝမွာ ကားေတြေဆာင့္တတ္လိုု ့ ေၿဖးေၿဖးသတိထားေမာင္းဖိုု ့ သတိေပးဆိုုင္းဘုုတ္ေတြ ေတြ ့တယ္။ လိႈဏ္ေခါင္းက ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းတယ္။ ေဟာင္ေကာင္ကႊ်န္းမၾကီးကေန Kowloon ကုုန္လံုုဖက္ၿခမ္းကိုု Cross - Harbour Tunnel ကေန ၿဖတ္ေတာ့ တကၠစီသမားက ခု တိုု ့ေတြ ပင္လယ္ေရေအာက္ထဲက ၿဖတ္ေနတာ၊ ဒီလိႈက္ေခါင္းက ၁၉၇၂ မွာ ၿဗိတိသွ်ေတြ ေဆာက္လုုပ္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာ။ ကမၻာနဲ ့ ေဟာင္ေကာင္မွာ အၿမဲက်ပ္တဲ့လမ္းေတြထဲက တစ္ခုုလိုု ့ေၿပာတာ သတိရသြားတယ္။


လင္ကြန္းလိႈဏ္ေခါင္းကိုု ဘယ္တုုန္းက ေဆာက္ခဲ့လည္းဆိုုတာ ဂူဂယ္မွာရွာၾကည့္ေတာ့ ၁၉၃၄ မွာ စေဆာက္ၿပီး ၁၉၃၇ မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာဆိုုေတာ့ ေဟာင္ေကာင္က Cross - Harbour Tunnel ထက္ ပိုုေစာတာေပါ့။ Hudson ဟူဆတန္ၿမစ္ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နယူးဂ်ာဆီကေန စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာက်တဲ့ မက္ဟန္တန္ကုုိ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းႏွစ္ခုုက လင္ကြန္းနဲ ့ ေဟာ္လန္။ သမၼတေအဘရာဟမ္လင္ကြန္းကိုု အစြဲၿပ ုုအမည္ေပးထားတာၿဖစ္ၿပီး တစ္ေန ့ကိုု ကားအစီးေပါင္း တစ္သိန္းေက်ာ္ ၿဖတ္တယ္လိုု ့ ဆိုုပါတယ္။

ဘတ္စ္ကားဂိတ္က တက္ရင္ပဲ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူေတြရဲ  ့ ပံုုတူဖေယာင္းၿပတိုုက္ရိွတဲ့ Madame Tussauds ေဘးက မက္ေဒါနယ္မွာ ေန ့လည္စာစားတယ္။ ပထမတစ္ေခါက္လာတုုန္းကလည္း အဲဒီမွာ ေန ့လည္စာစားတာ။ ၿပီးေတာ့ တိုုင္းစကြဲယား သြားတယ္။ ရုုံးတက္ရက္ ေန ့လည္ခ်ိန္မိုု ့ တူပါရဲ  ့ လူရွင္းေနတယ္။ မစ္ကီေမာက္အရုုပ္ေတြက ေဘးမွာလာဓာတ္ပံုုရိုုက္ခံတယ္ ၿပီးေတာ့ တဖ္စ္ေတာင္းတယ္ ပိုုက္ဆံအေၾကြမပါဘူးလိုု ့ ၿငင္းရတယ္။ ေနာက္ အရုုပ္ေတြေတြ ့တိုုင္း ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရမွာ ခပ္လန္ ့လန္ ့ရယ္ ေတာ္ၾကာ တစ္ဖ္လာေတာင္းေနမွ ။ နယူးေယာက္ရဲ  ့ အမွတ္အသားေတြၿဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္တိုုင္းမ္သတင္းစာနဲ ့ အဝါေရာင္တကၠစီ။


ကိုုယ္တိုု ့အသည္းခိုုက္တဲ့ ကာတြန္းဇာတ္လိုုက္ေလးေတြ ဖန္တီးတဲ့ ဒစ္စေနဆိုုင္ကိုု ဝင္ၾကတယ္။ ကေလးေတြ မေၿပာနဲ ့ လူၾကီးၿဖစ္တဲ့ ကိုုယ္ေတြေတာင္ လိုုခ်င္တယ္။ တစ္ခုုဝယ္ရင္ ေနာက္တစ္ခုုကိုု တစ္က်ပ္ပဲ ေပးရမယ္၊ ႏွစ္ခုုဝယ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ရွယ္ရင္ သက္သာတယ္ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ဝယ္ရေအာင္တဲ့ ဇာရာက။ ခုုေန ဝယ္ထားရင္ လမ္းတေလွ်ာက္ သယ္ေနရမွာ အၿပန္က်မွ ဝယ္မယ္ေလ။ ေလွကားအဆင္းမွာ မီးလံုုးေလးေတြ ဆင္ထားတာ အေတာ္လွတယ္။

ဆိုုင္ခန္းေသးေသးေလးေတြမွာ စည္ကားေနတာေတြ ့ေတာ့ ဝင္ၾကည့္ၾကတယ္။ အေရွ ့အလယ္ပိုုင္းေဒသက ဖန္ေတြ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ ့ လုုပ္ထားတဲ့ မီးဆိုုင္း၊ အိုုးေလးေတြ အေတာ္လွတယ္။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ရလားဆိုုေတာ့ ဘယ္လုုပ္မလိုု ့လဲတဲ့။ ဘာမွမဟုုတ္ပါဘူး ဟိုုရိုုက္ဒီရိုုက္ လွလိုု ့ရိုုက္တာဆိုုေတာ့ စီးပြားေရးလုုပ္ငန္းအတြက္ မဟုုတ္ရင္ရတယ္တဲ့။ စကိတ္စီးေနၾကတာ သြားေငးတယ္။ ကေလးကိုု စကိတ္စီးသင္ေပးေနတဲ့  အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ကိုုယ့္မ်က္လံုုးထဲ လာခ်ိတ္လိုု ့ သူ ့ပံုုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိုုက္ၿဖစ္တယ္။ ကိုုယ့္ဆႏၵတစ္ခုုက အဲဒီလိုု စကိတ္စီးဖူးခ်င္တာ။ ခုုေတာ့ စီးလိုု ့မၿဖစ္ေသးဘူး အင္တာဗ်ဴးသြားေၿဖရဦးမယ္။ အန္ကယ္တစ္ေယာက္ လဲက်လိုု ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးတဲ့သူေတြ ကူညီေနတာ ေတြ ့တယ္။


၁ နာရီေက်ာ္ေနၿပီမိုု ့ အင္ပါယာအေဆာက္အဦးဆီ မသြားေတာ့ဘဲ အင္တာဗ်ဴးသြားဖိုု ့ ေဝါကင္းရွဴးဖိနပ္ကိုု အိတ္ထဲထည့္ ေလဒီရႈးထုုတ္စီး။ ဇာရာက ကိုုယ့္အင္တာဗ်ဴးရံုုး ဘယ္နားမွာလဲဆိုုတာ သိခ်င္လိုု ့လိုုက္တယ္။ Concrete Jungle ထဲက အိုုေအစစ္သစ္ပင္ေလးေတြ ေတြ ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့ အဲဒီစကိတ္ကြင္းမွာ ၿပန္ဆံုုဖိုု ့ ခ်ိန္းထားတယ္။ အဲဒီစကိတ္ကြင္းက ဖရီး ဖိနပ္ငွားလိုု ့လည္း ရတယ္တဲ့။ ကိုုယ္ အင္တာဗ်ဴးေၿဖေနခ်ိန္မွာ ဇာရာက စာၾကည့္တိုုက္မွာ စာသြားဖတ္ေနတယ္တဲ့။ အင္ပါယာအေဆာက္အဦးေရွ ့သြားၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီဆိုု အိမ္ေရွ ့ေတြမွာ အလွဆင္ထားတတ္တဲ့ ေရႊဖရံုုသီး၊ ေၿပာင္းဖူး၊ ရိုုးၿပတ္ေတြကိုု လမ္းေဘးသစ္ပင္ေအာက္မွာ ခ်ထားၿပီး အလွဆင္ထားတာေတြ ့ေတာ့ ရိုုက္တယ္။ အဲဒီ 5th Ave လမ္းတေလွ်ာက္ ဘရန္းေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုုယ္တိုု ့လား ေလွ်ာ့ပင္းဖိုု ့ ေနေနသာသာ ဝင္းဒိုုးေလွ်ာ့ပင္းေတာင္ မလုုပ္ဘူး။

Zara ဆိုုင္ကိုု ေနရာတိုုင္းနီးပါးေတြ ့လိုု ့ ဇာရာတစ္ေယာက္ ဇာရာဆုုိင္ကိုု အားေပးသင့္တယ္ေနာ္ဆိုုေတာ့ ပိုုက္ပိုုက္မရိွတဲ့။ Chrysler Building ကိုု သြားမယ္ဆိုုေတာ့ ကိုုယ္က ဖုုန္းမွာ ရိုုက္ထည့္တယ္။ ဇာရာက လူေတြကိုု သြားေမးတယ္ ႏွစ္ဘေလာက္ေလွ်ာက္ ညာေကြ ့တဲ့။ ကိုုယ္က ညာေကြ ့ဖိုု ့ၿပင္ေတာ့ ေနာက္က လမ္းညႊန္တဲ့အတြဲက ေနာက္တစ္ဘေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္တဲ့။ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ၿပင္၊ လမ္းကူးဖိုု ့ၿပင္ေတာ့ သူတိုု ့ကိုု ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လွမ္းေၿပာဖိုု ့ရွာေတာ့ You got it ဆိုုၿပီး လက္မေထာင္ၿပသြားတယ္။ ဒီလိုုကူညီတတ္တဲ့ နယူးေယာက္သားေတြလည္း ရိွပါေသးလား။ ကိုုယ့္ကေတာ့ Chrysler အေဆာက္အဦးက ပိုုလွတယ္လိုု ့ ၿမင္တယ္။ အဲဒီအေဆာက္အဦးနား ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ေရွးေဟာင္းလက္ရာအေဆာက္အဦးနဲ ့ တံတားတစ္ခုုေတြ ့တယ္။ လွလိုုက္တာ Grand Central Terminal တဲ့။


မီးေရာင္စံုုၿပိ ုုးပ်ပ္ေနတဲ့ တိုုင္းစကြဲယားနဲ ့ ဒစ္စေနဆိုုင္ကိုု မဝင္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ၄ နာရီခြဲေနၿပီ ကားက ၅ နာရီခြဲ ဆိုုေပမဲ့ ၅ နာရီ ေရာက္ေနရမွာ။ စတားဘာ့ခ္ဆိုုင္မွာ ေကာ္ဖီနဲ ့ ကိတ္ဝယ္ၿပီး ကားဂိတ္ကိုုေၿပး။ ႏွစ္ထပ္၊ သံုုးထပ္ဆင္းတာလည္း မေတြ ့ေသးလိုု ့ ထိုုင္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ဘယ္မွာလည္းလိုု ့ သြားေမးတာ လမ္းေတာ့ညႊန္ပါရဲ ့ ကားလက္မွတ္ၿပဆိုုလိုု ့ ၿမန္ၿမန္လစ္ရတယ္။ ရဲကိုုသြားေမးေတာ့ အေသအခ်ာ လမ္းညႊန္တယ္။ ၅ နာရီခြဲ အခ်ိန္အတိအက်ထြက္တယ္ လက္မွတ္နဲ ့ ကားေမာင္းလိုုင္စင္ ၊ အိုုင္ဒီမရိွတဲ့သူေတြက ပတ္စ္ပိုု ့ၿပရတယ္။ ေၾသာ္ နယူးေယာက္ကိုုး စစ္က်ဴရတီ တင္းက်ပ္ပါဘိ။ ညေမွာင္ေမွာင္ ဘာမွမၿမင္ရ တလမ္းလံုုး စကားေတြေၿပာလာတာဆိုုလိုု ့ တစ္ကားလံုုးမွာ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္တည္း သူမ်ားေတြကေတာ့ အိပ္လိုု ့။ ေၾသာ္ ဒီကေလးမေတြႏွယ္ ေၿပာ ေၿပာႏိုုင္လြန္းပါဘိ ပါးစပ္မ်ား မေညာင္းေလေရာ့သလား အိမ္မွာလည္း မေတြ ့ရရွာဘူးကိုုး ။

Empire State Building

Chrysler Building

Grand Central Terminal

ကိုုယ္က သစ္ပင္ေတြ၊ ေတာင္ေတြ၊ လူေတြ သိပ္မရႈပ္တဲ့ ေနရာေတြကိုု သေဘာက်တယ္။ ေကာ္လိုုရာဒိုုစတိတ္ယူနီဗာစတီက ေအာ္ဖာေပးမလားလိုု ့ ေစာင့္ေနတာ။ ရွယ္ရြန္က ေကာ္လိုုရာဒိုုက ေအးတယ္ စကိတ္စီးဖိုု ့ ေကာ္လိုုရာဒိုုကိုု သြားၾကတာ။ ဆူနမ္တိုု ့က ေကာ္လိုုရာဒိုု ေတာင္ေတြၾကီးပဲ ေတာင္တက္ခ်င္တဲ့ နင့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ပဲ ငါတိုု ့လာလည္မယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ေဂ်ာ့ေတာင္းက အေမရိကန္ရီဆာ့အင္စတီက်ဴမွာ ဖုုန္းအင္တာဗ်ဴးတာ မေၿဖႏိုုင္ဘူး။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရမွာေနရ။ ဒီစီမွာပဲ အလုုပ္လုုပ္ခ်င္တယ္လိုု ့ ေနရာေရြးေနရင္ အလုုပ္ရဖိုု ့ၾကာတယ္ ဒီလိုုေရြးခ်ယ္ခြင့္ ကိုုယ့္မွာမရိွဘူး။ နယူးေယာက္မွာ မေပ်ာ္ရင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွ ၿပန္ေၿပာင္းေပါ့။ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္ အလုုပ္သစ္လိုုခ်င္တဲ့ ကိုုယ့္ဆုုေတာင္း ၿပည့္တယ္ထင္ပါ့။

Union Station, Washington, DC

ဆူနမ္တိုု ့နဲ ့ ေတာလားခရီးေတြ အတူတူ မသြားရေတာ့မွာကိုုေတာ့ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။ ကိုုယ့္ေမြးေန ့ကိုုေမ့တဲ့၊ ကိုုယ္ကိုုဖယ္ခြာေနတယ္ဆိုုေပမဲ့ ေက်ာင္းတက္ကတည္းေန အခုုထိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္၊ ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္မေကာင္းစရာၾကီး သူတိုု ့ဆီလာလည္လိုု ့ ဖိတ္ေခၚတတ္တဲ့၊ ခရီးေတြသြားဖိုု ့ဆိုုရင္ လွမ္းေခၚတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းညီအစ္မေတြနဲ ့ဘယ္အခ်ိန္ေတာ့မ်ားမွ ၿပန္ဆံုုမွာပါလိမ့္။ ေရစက္ရိွရင္ေတာ့ ေတြ ့ဦးမွာေပါ့ေလ။ ဒီစီရဲ  ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု လည္ပတ္ၿပီးၿပီမိုု ့ နယူးေယာက္က ကိုုယ့္ရဲ  ့ Explore တစ္ခုု ၿဖစ္လာမယ္ထင္တယ္။ All About DC စီးရီးေတြအစား All About NYC စီးရီးေတြ ေရးၿဖစ္မလားဘဲ။

Sweet December !
စာလာဖတ္သူေတြ ဆြိဒီဇင္ဘာေလး ၿဖစ္ပါေစ။

စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၃။

ေရးခဲ့ဖူးတာ
နယူးေယာက္သြား ေတာလား