၂၀၁၉ ေဖေဖၚဝါရီ ၂ ရက္ေန ့က ၁၉ ရက္ေန ့အထိ ၈ ႏွစ္ၾကာမွ ၿပန္ေတာ္ၿပန္ ၁၂ရက္ခရီး စတင္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ခမတတ္ႏိုုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝဆိုုေတာ့ ၂ႏွစ္တခါ မၿပန္ႏိုုင္။ အက္ဖ္ဝမ္းေက်ာင္းသားဗီဇာ၊ အိတ္ခ်္ဝမ္းအလုုပ္ဗီဇာနဲ ့ၿပန္ရင္ စတိတ္ကိုုၿပန္ဝင္ဖိုု ့ ဗီဇာၿပန္ေလွ်ာက္ရလိုု ့ ဂရင္းကဒ္ရမွပဲ ၿပည္ေတာ္ၿပန္မယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ထားတယ္။ အေဖ၊ အေမတိုု ့က ၂ ႏွစ္တခါ လာလည္ၾကေတာ့ ၿပန္ေတာ္ၿပန္ဖိုု ့လည္းမလိုုဘူးဆိုုေတာ့ ၈ ႏွစ္မွပဲၿပန္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ မၾကီးက တရုုတ္ႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္ သူလည္းၿပန္လာမယ္ အဲ့ဒီအခ်ိန္လာတဲ့။ သက္သာတဲ့ေလယာဥ္ လက္မွတ္ရွာေတာ့ ကေသးပစိဖိတ္က တေထာင္။ ေစ်းသက္သာတဲ့ တရုုတ္ေလေၾကာင္းလိုုင္းေတြ မစီးရဲဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္စီးတာ ေစ်းေတာ့သက္သာပါရဲ ့ ေဘဂ်င္းကေန ကူမင္းကိုု ၿပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုုင္းမိုု ့ လက္ေက့အိတ္ေတြၿပန္ထုုတ္ ခ်က္ကင္ၿပန္ဝင္ရတယ္။ ၂၄ နာရီေက်ာ္သြားရင္ ထရန္စစ္ဗီဇာေလွ်ာက္ရတယ္။ ေလယာဥ္ေတြလြဲ၊ လက္ေက့အိတ္ေတြေပ်ာက္နဲ ့ ဒုုကၡေတြ ေရာက္မွေရာက္တဲ့။ ကိုုယ့္ေလယာဥ္က ပံုုမွန္ဆိုုရင္ ေဟာင္ေကာင္တိုုက္ရိုုက္ၿဖစ္ရမွာ ကိုုယ္သြားမဲ့ေန ့မွာ ေစ်းအသက္သာဆံုုးေလယာဥ္က ဗန္ကူးဗား - ေဟာင္ေကာင္။ ဂရင္းကဒ္မိုု ့လိုု ့ ထရန္စစ္ဗီဇာမလိုုေပမဲ့ FTA ေဖာင္ၿဖည့္ရမယ္တဲ့ ေနာက္ေလယာဥ္၊ ေနာက္ေန ့ေၿပာင္းစီးစရာမလိုုဘူး ခုုေလွ်ာက္ခုုရတယ္ ၇ က်ပ္ေပးရတယ္။ ကေနဒါကိုုလာလည္ဖိုု ့ အစီအစဥ္ရိွလားေမးေတာ့ ရိွတယ္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္၊ ဘယ္ေနရာေတြကိုု လည္ဖိုု ့အစီအစဥ္ရိွလဲလိုု ့ ထပ္ေမးေနလိုု ့ မရိွဘူးလိုု ့ ေရြးလိုုက္တယ္။ နယူးေယာက္ကေန ဗန္ကူးဗားကိုု လူမၿပည့္ဘူး အစြန္ဆံုုးခံုုေတြပဲ လူရိွတယ္ အလယ္ခံုုမွာ လူမရိွဘူး။ ဒီေတာ့ ၿခားထားတဲ့ခံုုတန္းေလးကိုုခ်ၿပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ အိပ္လိုု ့လည္း မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဗန္ကူးဗားေရာက္ေတာ့ ဆင္းတဲ့သူကဆင္း တက္တဲ့သူကတက္ ေဟာင္ေကာင္ကိုုဆက္သြားမဲ့ ကိုုယ္ေတြက ဆင္းလည္းမဆင္းရဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚမွာငုုတ္တုုတ္ ၂ နာရီ ကိုုယ့္ေနရာမွာ ထိုုင္ေနရတယ္။ ဝိုုင္းေၿပာတာ အမွန္ပဲ မင္း ဂရင္းကဒ္မိုု ့လိုု ့ ထရန္စစ္ဗီဇာမလိုုတာ ေလယာဥ္ေပၚအဆင္းအတက္ ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ ၾကာတာပဲ။ သူဆိုု ထရန္စစ္ဗီဇာလိုုတဲ့ လန္ဒန္၊ ကေနဒါ ထရန္စစ္ဆိုု ဘယ္ေတာ့မွမစီးဘူးတဲ့။ နယူးေယာက္၊ ဗန္ကူးဗား၊ ေဟာင္ေကာင္ ခရီးစဥ္ကၾကာလိုု ့ လူအမ်ားစုုမၾကိ ုုက္တဲ့ ခရီးစဥ္တဲ့။ ကိုုယ္ေတြကေတာ့ ပိုုက္ဆံသက္သာခ်င္လိုု ့စီးတာ။
တခါတေလ အေဖက အေမ့ကိုု မင္း... သမီးေတြက မင္းကိုုပိုုခ်စ္တာလိုု ့ ခနဲ ့တတ္ေသးတယ္။ ဟြန္း ... အေမ့ကိုု ပိုုခ်စ္တာေပါ့ အေမက ပိုုခ်စ္ဖိုု ့ေကာင္းတာကိုုး။ သမီးေတြ ေၿပာရင္လက္ခံတယ္ သမီးေတြေၿပာသမွ် လိုုက္လုုပ္တယ္ သမီးေတြစကား နားေထာင္တဲ့အေမ။ ဒီနားမွာ ၿဖိ ုုးတိုု ့အိမ္ရိွတယ္ ဝင္လည္မယ္ဆိုုၿပီး ၿဖိ ုုးဆီဖုုန္းဆက္ေတာ့ သူက လွည္းတန္းက မ်က္စိေဆးခန္းမွာ။ သူ ့အေမရိွတယ္ ဝင္လည္လိုုက္ သူခုုပဲၿပန္လာၿပီတဲ့။ ၿဖိ ုုးနဲ ့က ၁၉၉၉ လွည္းတန္းက ဆရာၾကီးဦးၿမၾကိ ုုင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာခင္တာ။ တကၠသိုုလ္ေတြမတူေပမဲ့ အိမ္နီးၾကေတာ့ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ ညီအစ္မအရင္းလိုု ခင္ၾကတဲ့သူေတြ။ အေဖက ၿဖိ ုုးအိမ္လိုုက္ပိုု ့ၿပီး ၿဖိ ုုးအေမနဲ ့ စကားေတြေၿပာ။ ေဝက ဖုုန္းဆက္ေတာ့ ဆင္မလိုုက္မွာဆိုုေတာ့ သူ ့ဆိုုင္မွာႏွစ္ကူးလာစားတဲ့။ ၿဖိ ုုးနဲ ့စကားေကာင္းေနလိုုက္တာ ေဝက သူ ့ကိုုမေမ့နဲ ့ေနာ္လိုု ့ ဖုုန္းဆက္သတိေပးေတာ့မွပဲ ၿဖိ ုုးကေဝ့ဆိုုင္လိုုက္ပိုု ့။ ေဝက ကေလးႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးေပမဲ့ ခႏၶာကိုုယ္က အရင္တုုန္းကအတိုုင္းပဲ။ စတိုုင္ကလည္း အရင္လိုု သူမ်ားနဲ ့မတူ ထူးၿခားေနတုုန္း။ ေဝက ကိုုရီးယားမင္းသမီး ဟိုုယြန္မီနဲ ့တူတယ္ ကိုုယ္တိုု ့က ဒီယြန္မီလိုု ့ ေခၚၾကတယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ အိမ္လည္းနီးေတာ့ အားရင္ကိုုယ့္အိမ္ကိုု စက္ဘီးေလးနဲ ့ ေရာက္ခ်လာတတ္တယ္။ အုုပ္စုုထဲမွာစာမလုုပ္ဆံုုး၊ အတန္းလစ္ဆံုုး၊ ေက်ာင္းကေၿမေအာက္ခန္းမွာ အိုုင္စီသီခ်င္းေတြဆိုုၿပီး အသံနဲ ့ႏိွပ္စက္တတ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္တဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္။ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ေဝ့သမီးအၾကီးဇူရီက စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြေၿပာတယ္။ ညီမေလးက သူ ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ ဖ်က္ဆီးလိုုက္တယ္လိုု ့ေၿပာလိုု ့ ကိုုယ့္မွာမ်က္စိေတြၿပ ူး အံ့ေတြၾသ။ ညီမေလးက သူ ့ကိုုလာဆိတ္တယ္လိုု ့ သူ ့မားမားကိုု လာတိုုင္ေတာ့ ေအး...အဲ့ဒါဆိုု ညီမေလးကိုု ၿပန္ဆိတ္လိုုက္ေၿပာလိုု ့ ေဝက တဟားဟားရယ္တယ္။ စန္းထြန္းဟာေလ ကေလးစိတ္ကိုု မေပ်ာက္ေသးဘူး။ အံမယ္ ... ငါ ရင့္က်က္ေနတာ နင္ မသိေသးလိုု ့။ စတိတ္ေရာက္မွ ဒုုကၡေတြေရာက္လိုုက္တာ မရင့္က်က္ခ်င္လိုု ့ကိုု မရဘူး။ ညေန ၄ နာရီ စကားေတြေၿပာေနရင္း မ်က္စိကငိုုက္စင္းလာလိုု ့ ေဝက အိပ္ခ်င္ရင္ၿပန္အိပ္ေလ။ အိပ္ဘူး ခုုေနအိပ္လိုုက္ရင္ ဂ်က္လက္ေပ်ာက္ေတာ့မွာ မဟုုတ္ဘူး စကားေတြေၿပာမယ္ေလ အဲ့လိုုဇြတ္ ေခါင္းမာခ်က္။
လူေတြဟာ သူစိတ္ကူးတဲ့အတိုုင္း ၿဖစ္တယ္ဆိုုတာ အမွန္ပဲ။ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက နင္ ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လိုု ့ေၿပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စလံုုးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တယ္။ စလံုုးကနင့္အသိအစ္မ စတိတ္ကိုုေၿပာင္းသြားေတာ့ နင္ စတိတ္ကိုု အရမ္းသြားခ်င္ေနၿပီလိုု ့ေၿပာတယ္။ ေၿခာက္လအၾကာမွာ နင္စတိတ္ကိုု ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ထြက္သြားတာပဲ။ ဟုုတ္လား ငါ မမွတ္မိဘူး။ စတိတ္ေက်ာင္းက စလံုုးေက်ာင္းေလာက္ မေကာင္းေပမဲ့ စတိတ္ကိုု အရမ္းသြားခ်င္ေနလိုု ့ သြားေတာ့မယ္လိုု ့ေၿပာေသးတယ္။ေဝအလုုပ္ရေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ၾကာဇံေၾကာ္၊ ဝက္သားဒုုတ္ထိုုး လုုပ္ေကႊ်းတာ မွတ္မိတယ္။ ၾကာဇံကိုုေတာ့ ေဝေၾကာ္တာ ဝက္သားဒုုတ္ထိုုးကေတာ့ ဆိုုင္ကမွာတာ။ ေဝက ငရုုတ္ခ်ည္ရည္ေတြစားၿပီး ကိုုယ္ဝမ္းသြားမွာ ဗိုုက္မေကာင္းမွာကိုု စိတ္ပူေနခဲ့တာ။ ေနာက္ေန ့ ကိုုယ့္ဆီက ဘာသတင္းမွမၾကားရေတာ့မွ ေတာ္ပါေသးရဲ ့တဲ့။ ေနာက္ေန ့ ညေန ၆ နာရီ ေၿမနီကုုန္းဟယ္ပင္မွတ္တိုု္င္အနီးက Jeff's Kitchen မွာ IDCS Section 13 က သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုုဖိုု ့ ခ်ိန္းထားတယ္။ အိမ္နားကေန ေၿမနီကုုန္းကိုု ဘတ္စ္ကားစီးတာ က်ပ္လိုုက္တာ။ ေရွ ့ေပါက္ကတက္ ေနာက္ေပါက္ကဆင္း ကားခကိုုပံုုးထဲထည့္။ အရင္တုုန္းကလိုုုု စပယ္ယာေတြ အတင္းဆြဲတင္ အတင္းတြန္းခ် ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းတာ မခံရေတာ့ဘူး။ ရွမ္းလမ္းမွတ္တိုုင္ကေန ပဒံုုမာကြင္းနားထိေလွ်ာက္ၿပီး ၿပည္လမ္းမေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုုင္ ရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ ့ဘူး။ ေစ်းသည္အန္တီၾကီးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီမွာဘတ္စ္ကားေတြ မရပ္ေတာ့ဘူး။ ဂံုုးေက်ာ္တံတားကေနပဲ သြားၾကတာ ဟယ္ပင္နီးနီးေလးပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုုက္ မီးပြိဳင့္၂ပိြဳင့္ဆိုုေရာက္ၿပီ။ ဟမ္မေလး ... မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုုက္ရတယ္။ ေတာ္ဝင္လမ္းေရာက္လိုု ့ ယိုုးဒယားဟိုုတယ္ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရွ ့နားေလးတင္ ေရာက္ၿပီတဲ့။ ၂၀၀၁ လန္ဒန္ NCC Education ပထမႏွစ္ IDCS International Diploma in Computer Studies ကိုု ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းေအာက္ဘေလာက္ ေကအမ္ဒီမွာ တစ္ႏွစ္တက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီကေန ၉ နာရီအထိစာသင္၊ ၉ နာရီကေန ၁၁ အထိ lab လုုပ္ရတယ္။ စာေမးပြဲေတြကိုု ေဒၚလာေပးၿပီး ေၿဖရတယ္။ စာေမးပြဲမွာ ဘာေမးမယ္မွန္းမသိဘူး ေမးခြန္းကိုု အဂၤလန္ကထုုတ္တာကိုုး။
![]()
ပေရာဂ်က္၊ presentation ေတြလုုပ္ရတယ္။ သင္တန္းၿပီးရင္ Dancing game သြားကၾကတယ္၊ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္၊ ၿမကႊ်န္းသာ သြားၾကတယ္။ ပင္လယ္ဓားၿပေလွကိုု ေနာက္ဆံုုးတန္းမွာ ထိုုင္ၾကၿပီး မ်က္စိမမွိတ္ေၾကး တေဟးေဟး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေမွာ္ဘီသားကိုု ဝန္းရံၿပီး ဝိုုင္းေအာ္ၾက။ ေဂ်ဒိုုးနတ္၊ ဒဂံုုေအးထိုုင္ၾကတယ္။ ပေရာဂ်က္ေနာက္ဆံုုးေန ့ စာအုုပ္အပ္ရမဲ့ေန ့ဆိုုရင္ ပရင့္ထုုတ္တဲ့ဆိုုင္ ပိတ္တဲ့အထိ အဖြဲ ့လိုုက္ စာအုုပ္ေတြ ထုုတ္ၾကတယ္။ စၾကေနာက္ၾက စည္းစည္းရံုုးရံုုးနဲ ့ အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ငသဲကားကိုု ဘီးၿပားေေနအာင္ ေနာက္ခန္းမွာ မိန္းကေလးေတြက တေယာက္ေပၚတေယာက္တက္ထိုုင္ ရဲမၿမင္ေအာင္ ေခါင္းေတြပုုလိုု ့ ၇ ေယာက္ေလာက္ တက္စီးၾကတယ္/ IDCS သူငယ္ခ်င္းေတြက အသက္တႏွစ္ပဲၾကီးတဲ့ကိုုယ့္ကိုု ဖြားစန္းလိုု ့ေခၚၾကတယ္ လဒေလးေတြ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စလိုုက္ေနာက္လိုုက္ ေမာင္ႏွမလိုု ခင္မင္ၾကတယ္။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ တကၠသိုုလ္ေတြ မတူေတာ့ မဆံုုၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ထုုိင္ခံုုေဘးခ်င္းကပ္ထိုုင္ ပေရာဂ်က္အတူတူလုုပ္တဲ့ အိမြန္နဲ ့ အဆက္အသြယ္ မၿပတ္ဘူး။ နာဂစ္ၿဖစ္တုုန္းက အိမြန္က ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းအတြက္ ကိုုယ္ကေနတဆင့္ ေဆးလႈတယ္။ ၂၀၀၁ IDCS တက္တုုန္းက ည ၉ နာရီခြဲ ပန္းဆိုုးတန္းေအာက္လမ္းမွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတာ နာရီဝက္ေလာက္အထိ ကားေတြမလာ အိမ္ကိုုဘယ္လိုုၿပန္ရမလဲ ငိုုယိုုၿပီး ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းက အိမြန္အိမ္ကိုုသြား အိမြန္နဲ ့ သူ ့အေဖ ကိုုယ့္အိမ္အထိ တကၠစီနဲ ့ လိုုက္ပိုု ့ရဖူးတယ္။ စတိတ္မသြားခင္ ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာ ရန္ကုုန္ၿပန္တုုန္းက အိမြန္၊ ငသဲ၊ ႏြယ္ဝင္တိုု ့နဲ ့ ေတြ ့ၿဖစ္တယ္။ ခုုဆိုု မေတြ ့တာ ၈ ႏွစ္၊ တခ်ိဳ ့ဆိုု ၁၈ ႏွစ္ရိွေပမဲ့ ေတြ ့လိုုက္ရင္ အရင္လိုု အာၿပဲၾကတုုန္း၊ စေနာက္ၾကတုုန္း၊ ၿငင္းခုုန္ၾကတုုန္း၊ ၂၀၀၁ IDCS တက္တုုန္းကလိုု ခံစားရတုုန္း။ ငသဲစကားငွားေၿပာရရင္ ငါ ဘာေကာင္မွမၿဖစ္ခင္ ခင္ခဲ့ၾကလိုု ့ေနမွာ။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ေတြ ့သလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြကိုု သြားလည္သလဲ၊ ရန္ကုုန္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ကနဲ ့မတူ ဘာေတြထူးၿခား ေၿပာင္းလဲေနသလဲ ဆိုုတာေတြကိုု ေနာက္ပိုု ့စ္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္။
စန္းထြန္း
ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၅။
![]()
ေဟာင္ေကာင္ေရာက္ေတာ့ တနလၤာေန ့မနက္ ေဟာင္ေကာင္မွာ ၇ နာရီခြဲ ထရန္စစ္။ ေစာေရာက္ေနလိုု ့ ဘုုတ္မွာဂိတ္နံပါတ္ မေပၚေသးဘူး။ အိပ္လိုုက္၊ ႏိုုးလိုုက္ ဂိတ္နံပါတ္ေပၚေတာ့ ဂိတ္ကအေဝးၾကီး နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွယ္တယ္ဘတ္စ္ ထပ္စီးရတယ္။ ေဟာင္ေကာင္ရဲ ့ နာမည္ေက်ာ္ နာနတ္သီးကိတ္၊ ေလာင္ေဖာ္ပင္ (မိန္းမ)ကိတ္ ဝယ္တယ္။ တက္မဲ့ဆင္းမဲ့ေလယာဥ္ေတြ ရႈပ္ေနလိုု ့ တက္ဖိုု ့ေစာင့္ရတာ နာရီဝက္။ ရန္ကုုန္လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးဝန္ထမ္းက ၿပံ ုုးလည္းမၿပံ ုုး မ်က္ႏွာကိုုတင္းေနတာပဲ ေသာက္ညင္ကပ္စရာ ဖေနာင့္နဲ ့ပိတ္ကန္ခ်င္စရာ။ ပတ္စ္ပိုု ့စ္ကိုုၾကည့္ၿပီး မေကြးသြားမွာလားလိုု ့ ေမးတယ္။ ဟင္ ... မေကြးမသြားပါဘူး ရန္ကုုန္တင္ပဲ။ ပတ္စ္ပိုု ့စ္မွာ ငပုုေတာလိုု ့ ေရးထားတာကိုု မေကြးလိုု ့ မွားဖတ္ေနတာကိုုး။ အေဖနဲ ့အေမ လာၾကိ ုုတယ္။ ရန္ကုုန္အေတာ္ေၿပာင္းလဲေနၿပီ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မမွတ္မိဘူး။ အရင္ကထက္ သန္ ့လာတယ္ အေဆာက္အဦးေတြ ပိုုမ်ားလာတယ္။ ဘယ္ဆိုုင္မွ အေမ့လက္ရာကိုု မမွီဘူး။ ၂ ရက္ေလယာဥ္စီးလိုုက္ရေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ေတြ ကေမာက္ကမ ၿဖစ္ကုုန္လိုု ့နဲ ့တူတယ္ ေန ့နဲ ့ည မမွားေတာ့ဘူး။ ေရာက္တဲ့ညမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိ ုုက္ၿခိ ုုက္ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ အိမ္က ဘုုရင့္ေနာင္လမ္းမၾကီးနဲ ့ ကပ္ေနလိုုုု ့လားမသိဘူး အေတာ္ဆူညံတာပဲ။ အေဖနဲ ့အတူ မနက္ဖက္ ေအးရိပ္မြန္အိပ္ယာဖက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ထြက္။ ၿပန္လာတဲ့အခါ အေမနဲ ့အတူ အိမ္နားကေစ်းကိုုသြား စားခ်င္တာေတြ ဝယ္ေကႊ်းခိုုင္း။ အသိမိတ္ေဆြေတြကိုု ႏႈတ္ဆက္။ ေန ့လည္က်ေတာ့ အေဖက ဆင္မလိုုက္အေဝးေၿပးကြင္းနားကိုု သြားစရာရိွတယ္ လိုုက္ခဲ့တဲ့။ ခုုမွၿမင္ဖူးတဲ့အန္တီၾကီးက အေဖနဲ ့တူတယ္ေနာ္ ကိုုယ္က အေမနဲ ့ တူခ်င္တာလိုု ့ေၿပာေတာ့ အေဖက ေဟ ... အေဖနဲ ့တူလိုု ့ ညဏ္ေကာင္းစာသင္လိုု ့ရတာဆိုုၿပီး ေဆြ ့ေဆြ ့ခုုန္။ ကိုုယ္တိုု ့ညီအစ္မေတြက အေမနဲ ့တူခ်င္တာ အေမက ေခ်ာတာကိုုး။ မၾကီးက အေမနဲ ့ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး အေမ့ဆီက ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မ်က္ႏွာေလးရခ်င္လိုုက္တာလိုု ့ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာတင္ေနလိုု ့ ေဟ့... ေဟ့... အေဖ့ေရွ ့မွာ အေမနဲ ့တူခ်င္လိုုက္တာလိုု ့ သြားမေၿပာေလနဲ ့။ သူနဲ ့တူလိုု ့ ညဏ္ေကာင္းတာဆိုုၿပီး ေဆြ ့ေဆြ ့ခုုန္ေနလိမ့္မယ္လိုု ့ ၾကိိတ္တားရေသးတယ္။
 |
| မေတြ ့တာ ၁၈ ႏွစ္ IDCS Section 13, 2001 |
 |
| အရင္လိုု အာၿပဲၾကတုုန္း၊ စေနာက္ၾကတုုန္း၊ ၿငင္းခုုန္ၾကတုုန္း |
တခါတေလ အေဖက အေမ့ကိုု မင္း... သမီးေတြက မင္းကိုုပိုုခ်စ္တာလိုု ့ ခနဲ ့တတ္ေသးတယ္။ ဟြန္း ... အေမ့ကိုု ပိုုခ်စ္တာေပါ့ အေမက ပိုုခ်စ္ဖိုု ့ေကာင္းတာကိုုး။ သမီးေတြ ေၿပာရင္လက္ခံတယ္ သမီးေတြေၿပာသမွ် လိုုက္လုုပ္တယ္ သမီးေတြစကား နားေထာင္တဲ့အေမ။ ဒီနားမွာ ၿဖိ ုုးတိုု ့အိမ္ရိွတယ္ ဝင္လည္မယ္ဆိုုၿပီး ၿဖိ ုုးဆီဖုုန္းဆက္ေတာ့ သူက လွည္းတန္းက မ်က္စိေဆးခန္းမွာ။ သူ ့အေမရိွတယ္ ဝင္လည္လိုုက္ သူခုုပဲၿပန္လာၿပီတဲ့။ ၿဖိ ုုးနဲ ့က ၁၉၉၉ လွည္းတန္းက ဆရာၾကီးဦးၿမၾကိ ုုင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာခင္တာ။ တကၠသိုုလ္ေတြမတူေပမဲ့ အိမ္နီးၾကေတာ့ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ ညီအစ္မအရင္းလိုု ခင္ၾကတဲ့သူေတြ။ အေဖက ၿဖိ ုုးအိမ္လိုုက္ပိုု ့ၿပီး ၿဖိ ုုးအေမနဲ ့ စကားေတြေၿပာ။ ေဝက ဖုုန္းဆက္ေတာ့ ဆင္မလိုုက္မွာဆိုုေတာ့ သူ ့ဆိုုင္မွာႏွစ္ကူးလာစားတဲ့။ ၿဖိ ုုးနဲ ့စကားေကာင္းေနလိုုက္တာ ေဝက သူ ့ကိုုမေမ့နဲ ့ေနာ္လိုု ့ ဖုုန္းဆက္သတိေပးေတာ့မွပဲ ၿဖိ ုုးကေဝ့ဆိုုင္လိုုက္ပိုု ့။ ေဝက ကေလးႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးေပမဲ့ ခႏၶာကိုုယ္က အရင္တုုန္းကအတိုုင္းပဲ။ စတိုုင္ကလည္း အရင္လိုု သူမ်ားနဲ ့မတူ ထူးၿခားေနတုုန္း။ ေဝက ကိုုရီးယားမင္းသမီး ဟိုုယြန္မီနဲ ့တူတယ္ ကိုုယ္တိုု ့က ဒီယြန္မီလိုု ့ ေခၚၾကတယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ အိမ္လည္းနီးေတာ့ အားရင္ကိုုယ့္အိမ္ကိုု စက္ဘီးေလးနဲ ့ ေရာက္ခ်လာတတ္တယ္။ အုုပ္စုုထဲမွာစာမလုုပ္ဆံုုး၊ အတန္းလစ္ဆံုုး၊ ေက်ာင္းကေၿမေအာက္ခန္းမွာ အိုုင္စီသီခ်င္းေတြဆိုုၿပီး အသံနဲ ့ႏိွပ္စက္တတ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္တဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္။ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ေဝ့သမီးအၾကီးဇူရီက စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြေၿပာတယ္။ ညီမေလးက သူ ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ ဖ်က္ဆီးလိုုက္တယ္လိုု ့ေၿပာလိုု ့ ကိုုယ့္မွာမ်က္စိေတြၿပ ူး အံ့ေတြၾသ။ ညီမေလးက သူ ့ကိုုလာဆိတ္တယ္လိုု ့ သူ ့မားမားကိုု လာတိုုင္ေတာ့ ေအး...အဲ့ဒါဆိုု ညီမေလးကိုု ၿပန္ဆိတ္လိုုက္ေၿပာလိုု ့ ေဝက တဟားဟားရယ္တယ္။ စန္းထြန္းဟာေလ ကေလးစိတ္ကိုု မေပ်ာက္ေသးဘူး။ အံမယ္ ... ငါ ရင့္က်က္ေနတာ နင္ မသိေသးလိုု ့။ စတိတ္ေရာက္မွ ဒုုကၡေတြေရာက္လိုုက္တာ မရင့္က်က္ခ်င္လိုု ့ကိုု မရဘူး။ ညေန ၄ နာရီ စကားေတြေၿပာေနရင္း မ်က္စိကငိုုက္စင္းလာလိုု ့ ေဝက အိပ္ခ်င္ရင္ၿပန္အိပ္ေလ။ အိပ္ဘူး ခုုေနအိပ္လိုုက္ရင္ ဂ်က္လက္ေပ်ာက္ေတာ့မွာ မဟုုတ္ဘူး စကားေတြေၿပာမယ္ေလ အဲ့လိုုဇြတ္ ေခါင္းမာခ်က္။
လူေတြဟာ သူစိတ္ကူးတဲ့အတိုုင္း ၿဖစ္တယ္ဆိုုတာ အမွန္ပဲ။ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက နင္ ႏိုုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လိုု ့ေၿပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စလံုုးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တယ္။ စလံုုးကနင့္အသိအစ္မ စတိတ္ကိုုေၿပာင္းသြားေတာ့ နင္ စတိတ္ကိုု အရမ္းသြားခ်င္ေနၿပီလိုု ့ေၿပာတယ္။ ေၿခာက္လအၾကာမွာ နင္စတိတ္ကိုု ေက်ာင္းတက္ဖိုု ့ ထြက္သြားတာပဲ။ ဟုုတ္လား ငါ မမွတ္မိဘူး။ စတိတ္ေက်ာင္းက စလံုုးေက်ာင္းေလာက္ မေကာင္းေပမဲ့ စတိတ္ကိုု အရမ္းသြားခ်င္ေနလိုု ့ သြားေတာ့မယ္လိုု ့ေၿပာေသးတယ္။ေဝအလုုပ္ရေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ၾကာဇံေၾကာ္၊ ဝက္သားဒုုတ္ထိုုး လုုပ္ေကႊ်းတာ မွတ္မိတယ္။ ၾကာဇံကိုုေတာ့ ေဝေၾကာ္တာ ဝက္သားဒုုတ္ထိုုးကေတာ့ ဆိုုင္ကမွာတာ။ ေဝက ငရုုတ္ခ်ည္ရည္ေတြစားၿပီး ကိုုယ္ဝမ္းသြားမွာ ဗိုုက္မေကာင္းမွာကိုု စိတ္ပူေနခဲ့တာ။ ေနာက္ေန ့ ကိုုယ့္ဆီက ဘာသတင္းမွမၾကားရေတာ့မွ ေတာ္ပါေသးရဲ ့တဲ့။ ေနာက္ေန ့ ညေန ၆ နာရီ ေၿမနီကုုန္းဟယ္ပင္မွတ္တိုု္င္အနီးက Jeff's Kitchen မွာ IDCS Section 13 က သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုုဖိုု ့ ခ်ိန္းထားတယ္။ အိမ္နားကေန ေၿမနီကုုန္းကိုု ဘတ္စ္ကားစီးတာ က်ပ္လိုုက္တာ။ ေရွ ့ေပါက္ကတက္ ေနာက္ေပါက္ကဆင္း ကားခကိုုပံုုးထဲထည့္။ အရင္တုုန္းကလိုုုု စပယ္ယာေတြ အတင္းဆြဲတင္ အတင္းတြန္းခ် ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းတာ မခံရေတာ့ဘူး။ ရွမ္းလမ္းမွတ္တိုုင္ကေန ပဒံုုမာကြင္းနားထိေလွ်ာက္ၿပီး ၿပည္လမ္းမေပၚမွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုုင္ ရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ ့ဘူး။ ေစ်းသည္အန္တီၾကီးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီမွာဘတ္စ္ကားေတြ မရပ္ေတာ့ဘူး။ ဂံုုးေက်ာ္တံတားကေနပဲ သြားၾကတာ ဟယ္ပင္နီးနီးေလးပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုုက္ မီးပြိဳင့္၂ပိြဳင့္ဆိုုေရာက္ၿပီ။ ဟမ္မေလး ... မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုုက္ရတယ္။ ေတာ္ဝင္လမ္းေရာက္လိုု ့ ယိုုးဒယားဟိုုတယ္ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရွ ့နားေလးတင္ ေရာက္ၿပီတဲ့။ ၂၀၀၁ လန္ဒန္ NCC Education ပထမႏွစ္ IDCS International Diploma in Computer Studies ကိုု ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းေအာက္ဘေလာက္ ေကအမ္ဒီမွာ တစ္ႏွစ္တက္တယ္။ မနက္ ၇ နာရီကေန ၉ နာရီအထိစာသင္၊ ၉ နာရီကေန ၁၁ အထိ lab လုုပ္ရတယ္။ စာေမးပြဲေတြကိုု ေဒၚလာေပးၿပီး ေၿဖရတယ္။ စာေမးပြဲမွာ ဘာေမးမယ္မွန္းမသိဘူး ေမးခြန္းကိုု အဂၤလန္ကထုုတ္တာကိုုး။
 |
| ကိုုယ္တိုု ့အၿမဲသြားလည္တတ္တဲ့ ရန္ကုုန္တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ |
ပေရာဂ်က္၊ presentation ေတြလုုပ္ရတယ္။ သင္တန္းၿပီးရင္ Dancing game သြားကၾကတယ္၊ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္၊ ၿမကႊ်န္းသာ သြားၾကတယ္။ ပင္လယ္ဓားၿပေလွကိုု ေနာက္ဆံုုးတန္းမွာ ထိုုင္ၾကၿပီး မ်က္စိမမွိတ္ေၾကး တေဟးေဟး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေမွာ္ဘီသားကိုု ဝန္းရံၿပီး ဝိုုင္းေအာ္ၾက။ ေဂ်ဒိုုးနတ္၊ ဒဂံုုေအးထိုုင္ၾကတယ္။ ပေရာဂ်က္ေနာက္ဆံုုးေန ့ စာအုုပ္အပ္ရမဲ့ေန ့ဆိုုရင္ ပရင့္ထုုတ္တဲ့ဆိုုင္ ပိတ္တဲ့အထိ အဖြဲ ့လိုုက္ စာအုုပ္ေတြ ထုုတ္ၾကတယ္။ စၾကေနာက္ၾက စည္းစည္းရံုုးရံုုးနဲ ့ အေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု ့ေကာင္းတယ္။ ငသဲကားကိုု ဘီးၿပားေေနအာင္ ေနာက္ခန္းမွာ မိန္းကေလးေတြက တေယာက္ေပၚတေယာက္တက္ထိုုင္ ရဲမၿမင္ေအာင္ ေခါင္းေတြပုုလိုု ့ ၇ ေယာက္ေလာက္ တက္စီးၾကတယ္/ IDCS သူငယ္ခ်င္းေတြက အသက္တႏွစ္ပဲၾကီးတဲ့ကိုုယ့္ကိုု ဖြားစန္းလိုု ့ေခၚၾကတယ္ လဒေလးေတြ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စလိုုက္ေနာက္လိုုက္ ေမာင္ႏွမလိုု ခင္မင္ၾကတယ္။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ တကၠသိုုလ္ေတြ မတူေတာ့ မဆံုုၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ထုုိင္ခံုုေဘးခ်င္းကပ္ထိုုင္ ပေရာဂ်က္အတူတူလုုပ္တဲ့ အိမြန္နဲ ့ အဆက္အသြယ္ မၿပတ္ဘူး။ နာဂစ္ၿဖစ္တုုန္းက အိမြန္က ဟိုုင္းၾကီးကႊ်န္းအတြက္ ကိုုယ္ကေနတဆင့္ ေဆးလႈတယ္။ ၂၀၀၁ IDCS တက္တုုန္းက ည ၉ နာရီခြဲ ပန္းဆိုုးတန္းေအာက္လမ္းမွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတာ နာရီဝက္ေလာက္အထိ ကားေတြမလာ အိမ္ကိုုဘယ္လိုုၿပန္ရမလဲ ငိုုယိုုၿပီး ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းက အိမြန္အိမ္ကိုုသြား အိမြန္နဲ ့ သူ ့အေဖ ကိုုယ့္အိမ္အထိ တကၠစီနဲ ့ လိုုက္ပိုု ့ရဖူးတယ္။ စတိတ္မသြားခင္ ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာ ရန္ကုုန္ၿပန္တုုန္းက အိမြန္၊ ငသဲ၊ ႏြယ္ဝင္တိုု ့နဲ ့ ေတြ ့ၿဖစ္တယ္။ ခုုဆိုု မေတြ ့တာ ၈ ႏွစ္၊ တခ်ိဳ ့ဆိုု ၁၈ ႏွစ္ရိွေပမဲ့ ေတြ ့လိုုက္ရင္ အရင္လိုု အာၿပဲၾကတုုန္း၊ စေနာက္ၾကတုုန္း၊ ၿငင္းခုုန္ၾကတုုန္း၊ ၂၀၀၁ IDCS တက္တုုန္းကလိုု ခံစားရတုုန္း။ ငသဲစကားငွားေၿပာရရင္ ငါ ဘာေကာင္မွမၿဖစ္ခင္ ခင္ခဲ့ၾကလိုု ့ေနမွာ။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ေတြ ့သလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြကိုု သြားလည္သလဲ၊ ရန္ကုုန္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ကနဲ ့မတူ ဘာေတြထူးၿခား ေၿပာင္းလဲေနသလဲ ဆိုုတာေတြကိုု ေနာက္ပိုု ့စ္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္။
စန္းထြန္း
ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၅။
 |
| ႏြယ္ဝင္၊ ငသဲ၊ အိမြန္ စတိတ္မသြားခင္ ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာ ရန္ကုုန္ၿပန္လာတုုန္းက ဆံုုၾကတာ |