အလာစကာသြား ေတာလား - ၁၆

ဟိုုတယ္ေရာက္ေတာ့ တေရးအိပ္ ႏိုုးလာေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဘယ္ကိုုသြားလည္ၾကမလဲလိုု ့ တိုုင္ပင္ၾကတယ္။ ညေနေစာင္းဆိုေတာ့ ဆီရာတယ္ၿမိ ုု ့ထဲ ကမ္းနားဖက္တေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္။ Pike Place Market ကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရမွာဆိုုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ၾကတယ္။ လမ္းမွားဖိုု ့အေၾကာင္းမရိွဘူး လမ္းမၾကီးေတြဟာ တန္းတန္းၿဖ ူးၿဖူးၾကီးေတြ။ ပင္လယ္ကမ္းေၿခ ဆိပ္ကမ္းၿမိ ုု ့ၿဖစ္တဲ့ ဆီရာတယ္ဟာ အင္မတန္သာယာပါတယ္။ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ ဆိုုင္တန္းေတြအမ်ားၾကီး ပင္လယ္ကမ္းေၿခၿမိ ုု ့ဆိုုေတာ့ ပင္လယ္စာေပါတယ္။ တိုုက္အၿမင့္ၾကီးေတြ မရိွဘူး သန္ ့ရွင္းေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိ ုု ့ကေလး။ ကိုုယ္ေက်ာင္းတက္ေနတုုန္းက ေက်ာင္းၿမိ ုု ့ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ၿမိ ုု ့ အကုုန္ၾကီးတယ္။ နယူးေယာက္မွာေနေတာ့ နယူးေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ၿမိ ုု ့ အကုုန္ေသးတယ္။ ေရသတၱဝါၿပတိုုက္၊ ခရူသေဘၤာေတြ မစီးေတာ့ပါဘူး အလာစကာမွာ စီးခဲ့ၿပီးၿပီ။ Seattle Eye လိုု ့ ထင္ေနတာ Seattle Great Wheel တဲ့ မစီးရဲပါဘူး။ ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္က စားေသာက္ဆိုုင္ေတြမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုုး။ ကမ္းနားဖက္က ဘုုတ္ေတြ၊ ကမ္းေၿခအလွကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီးၿပီဆိုုေတာ့ ေတာင္ကုုန္းေပၚ ၿပန္တက္ၾကတယ္။ ေတာင္ကုုန္းေပၚတက္ဖိုု ့ ဓာတ္ေလွကားေတြ၊ ေလွကားေတြရိွတယ္။ ေတာင္ကုုန္းေပၚက စားေသာက္ဆိုုင္ေလးေတြက ေသးေသးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ။ ရႈခင္းေကာင္းေတာ့ ေစ်းၾကီးမွာ အဲ့ဒီမွာမစားဘူး။ နာမည္ေက်ာ္ Pike Place Market ကိုု သြားလည္ၾကတယ္။ စတာ့ဘာ့ခ္ဆိုုင္မွာ လူတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး ဟန္က အဲ့ဒီဆိုုင္က ပထမဆံုုးဖြင့္တဲ့ စတားဘာ့ခ္ဆိုုင္။ ဟာ ... အဲ့ဒါဆိုု တခုုခုုသြားစားမလား ေကာ္ဖီမၾကိ ုုက္တဲ့သူေတြ၊ တန္းစီၿပီးအခ်ိန္မကုုန္ခ်င္တာနဲ ့ မဝင္ေတာ့ဘူးလိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ၾကတယ္။ ေရခဲမုုန္ ့ဆိုုင္ေတြ ့ေတာ့ ေရခဲမုုန္ ့ဝင္စားၾကတယ္ မဆိုုးပါဘူး။ အလာစကာ Portage မွာ စားခဲ့တဲ့ Mountain Huckleberry ေရခဲမုုန္ ့ဟာ ကိုုယ္စားဖူးသမွ် ေရခဲမုုန္ ့ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုုးပဲ။ ေစ်းတန္းထဲကိုု ေလွ်ာက္ၾကည့္ ေလာ့စတာေတြေတြ ့လိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တာကိုု သူမ်ားေတြအလုုပ္ရႈပ္ေနတာကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္တယ္ ဘာညာနဲ ့ ရိုုင္းရိုုင္းစိုုင္းစိုုင္းေၿပာတယ္။ အသီးဝယ္ဖိုု ့ ကိုုင္ၾကည့္တာကိုု မထိနဲ ့မကိုုင္နဲ ့ေၿပာလိုု ့ အရင္က ၆ လံုုးေလာက္ ဝယ္မလိုု ့ဟာ ခုုေတာ့၃လံုုးပဲဝယ္ေတာ့တယ္။ အသီးဝယ္ပါတယ္ဆိုုမွ အနာအဆာပါမပါ ကိုုင္ၾကည့္တာ ပံုုမွန္ပဲကိုု။ အဲ့ဒီေစ်းကလူေတြ အင္မတန္ရိုုင္းတယ္။ ဗိိုုက္ဆာလာၿပီမိုု ့လိုု ့ စားေသာက္ဆိုုင္ရွာတာ ဂ်ပန္ဆိုုင္တဆိုုင္ေတြ ့တယ္။ ဝိုုင္းနဲ ့ဟန္ တိုုင္ပင္ၿပီးမွာတယ္ စားေကာင္းတယ္။ ကမ္းေၿခတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးၿပန္ေတာ့ ေနဝင္ဆည္းဆာကိုု ေတြ ့ရတယ္။

စန္းစန္း မင္း ခရီးသြားဘေလာ့ဂါဆိုု ဘေလာ့ကေန ပိုုက္ဆံမရဘူးလား။ ဟင့္အင္း ... တၿပားမွမရဘူး ခုုေတာင္ ဘေလာ့ကိုုလူလာမဖတ္တာ တခါလာဖတ္ တက်ပ္ေကာက္ရင္ ဘယ္သူမွလာဖတ္မွာ မဟုုတ္ဘူး။ ဗီယက္နမ္မွာဆိုု ခရီးသြားဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္ဝင္ေငြေကာင္းတာ။ အစ္ကိုုၾကီးတေယာက္ဆိုု ခရီးသြားကုုမၺဏီေထာင္၊ သူ ့ဘေလာ့ဂါမွာ ေၾကၿငာေပးရင္ ေၾကၿငာခရတယ္။ သူက အလာစကာ iditarod ၿပိုုင္ပြဲမွာ ဝင္ၿပိ ုုင္တာ။ Central America ဖက္ကိုု ဆိုုင္ကယ္နဲ ့ခရီးသြားေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါဆိုုရင္ followers ေတြ ေသာင္းခ်ီတယ္။ မင္း ေဖ့ဘြတ္မွာ အရင္နာမည္ၾကီးေအာင္ လုုပ္ရမယ္ ၿပီးရင္ ခရီးသြားကုုမၺဏီေထာင္။ ေအး ... ကိုုယ္ ခရီးသြားကုုမၺဏီေထာင္ရင္ မင္းတိုု ့ကိုု MD ရာထူးေပးမယ္။ ဟိုုတယ္ေရာက္တာနဲ ့ အထုုပ္သိမ္း တခ်ိဳးတည္းအိပ္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေန ့မနက္ မနက္စာကိုု ဒီဟိုုတယ္ရဲ ့ ပါတနာ တၿခားဟိုုတယ္မွာ သြားစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆီရာတယ္အိုုင္ကြန္ Space Needle ဆီကိုု လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အေဝးကေနပဲ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး အေပၚမတက္ေတာ့ပါဘူး။ Pop Culture ၿပတိုုက္ဒီဇိုုင္းက ထူးဆန္းတယ္။ Duck boat ကိုု ဓာတ္ပံုုေစာင့္ရိုုက္တယ္ Duck boat တခါမွမစီးရေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဟိုုတယ္ကိုုလမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ ကားလမ္းေတြရွင္းတယ္ သန္ ့ရွင္းသန္ ့ရပ္တယ္။ ဟိုုတယ္ကေန အူဘာစီးၿပီး ၿမိ ုု ့ထဲကဘူတာဆင္းတာ ၉ က်ပ္ေပးရတယ္။ ၿမိ ုု ့ထဲကေန ေလဆိပ္ကိုု ရထားခ ၃ က်ပ္။ တကၠစီငွားရင္ အနည္းဆံုုး ၆၀ ေက်ာ္။ တကၠစီခေစ်းၾကီးမွာေပါ့ ၿမိ ုု ့ထဲကေန ေလဆိပ္ကိုု ေတာ္ေတာ္ေဝးတာကိုုး ရထားနဲ ့ေတာင္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေမာင္းရတယ္။ ခ်က္ကင္ဝင္ေတာ့ ဝင္လိုု ့မရဘူး။ လိုုင္းတိုုတဲ့ေနရာကိုုစီၿပီးမွ ခ်က္ကင္ဝင္လိုု ့မရတဲ့သူေတြက အစိမ္းလိုုင္းမွာစီတဲ့။ လံုုးဝမေရြ ့တဲ့လိုု္င္းကေန ဟိုုဖက္လိုုင္းေၿပာ။ အတူထိုုင္ခ်င္ရင္ ေနာက္ဆံုုးခံုုပဲရတယ္ ကိုုယ့္ဟမ္းကယ္ရီက နည္းနည္းၾကီးေနလိုု ့ ခ်က္ကင္ဝင္ရမယ္ ၂၅ က်ပ္တဲ့။ ဝန္ထမ္းက သေဘာေကာင္းတယ္ ကိုုယ္တိုု ့ကေနာက္ဆံုုးခံုု အေပၚမွာတင္စရာ ေကဘင္မရိွလိုု ့ ကိုုယ့္လက္ေက့အိတ္ကိုု ဖရီးခ်က္ကင္ဝင္ေပးမယ္တဲ့။ ဝိုုင္းက ဟာ ... အဲ့ဒါဆိုုရင္ သူတိုု ့လက္ေက့အိတ္လည္း ခ်က္ကင္ဝင္လိုု ့ရလာလိုု ့ေမးေတာ့ ရတယ္တဲ့။
လံုုၿခံ ုုေရးၿဖတ္ဖိုု ့ တန္းစီတာ လူတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး။ ၾကည့္ရတာ ေလဆိပ္ထဲမွာတင္ ကိုုယ္တိုု ့ တမိုုင္ခြဲေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေနၿပီထင္တယ္။

အလာစကာ အဲယားလိုုင္းက ေပးထားတဲ့ အစားအေသာက္ကူပြန္ ၃ ရိွတယ္။ Beagle ၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေရသန္ ့ဗူး၊ ဆူရီွ၊ စတားဘာ့ခ္က ကိတ္မုုန္ ့ေတြဝယ္တယ္ ဗိုုက္ကားေနေအာင္ စားရပါတယ္။ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ ဖ်က္သိမ္းတာမိုု ့လိုု ့ အာမခံဆီမွာ ကလိမ္းလိုု ့ရပါတယ္။ ကလိမ္းတင္ေတာ့ ေလယာဥ္ဖ်က္သိမ္းတယ္ဆိုုတဲ့ အေထာက္အထားလိုုတယ္။ ေလေၾကာင္းလိုုင္းကလည္း ထုုတ္မေပး။ flight tracker ဆိုုဒ္မွာ ေလယာဥ္နံပါတ္၊ ေန ့ရက္အခ်ိန္ရိုုက္ထည့္လိုုက္တာနဲ့ ေလယာဥ္ status ကိုုၿပတယ္။ အဲ့ဒါကိုု screen shot ရိုုက္ၿပီးတင္၊ ဟိုုတယ္ခ၊ အူဘာခ၊ ရထားခ အကုုန္ၿပရေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ဆီရာတယ္ကိုု ပိုုက္ဆံတၿပားမွ မကုုန္က်ဘဲ လည္ပတ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ဆီရာတယ္ကေန ေန ့လည္ ၂ နာရီထြက္ခြာလာတဲ့ ေလယာဥ္ဟာ နယူးေယာက္ကိုု ည ၈ နာရီမွာ ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီ ရံုုးထဗင္းဘူးအတြက္ ၿမန္တာေလးလုုပ္။ ခြင့္ေတြမရိွေတာ့လိုု ့ ခြင့္ယူၿပီးနားခြင့္မရိွ။ အလာစကာ ၁၂ ရက္ခရီးစဥ္ ဒီမွာပဲၿပီးဆံုုးပါၿပီ။ အဂၤလန္သြားေတာလားကေတာ့ ေနာက္မွပဲတင္ပါေတာ့မယ္။

Happy Traveling !
စန္းထြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၈။