အလာစကာသြား ေတာလား

ဂ်ဴလိႈင္ ၁၂ ၾကသပေတးေန ့ မနက္ ၉ နာရီခြဲ ဟိုုတယ္က တကၠစီလာမေခၚခင္ ဟန္ယူလာတဲ့ ပဲပိစပ္အမႈန္ ့ကိုု ေရေႏြးနဲ ့ေဖ်ာ္၊ ကိုုယ္ယူလာတဲ့ အေစ့အႏွံ nuts ေတြနဲ ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သစ္သားအိမ္ေလးေတြနဲ ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ တကၠစီသမားက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ဘူတာမွာလာၾကိ ုုတဲ့ ရုုရွေကာင္ေလး။ သူ ့ကားကိုု ဘြတ္ကင္လုုပ္ခ်င္ရင္ ည ၁၀ နာရီမတိုုင္ခင္ ဖုုန္းဆက္ရမယ္ ည ၁၀ နာရီဆိုု အိပ္ၿပီတဲ့။ ဒီမွာ အင္တန္းရွစ္ဆင္းေနတာ ဒီႏွစ္ေႏြကုုန္ရင္ ရုုရွကိုုၿပန္ၿပီတဲ့။ စတိတ္မွာ ဘယ္ေနရာေတြ လည္ၿပီးၿပီလဲေမးေတာ့ ေလာ့အိန္ဂ်လစ္၊ နယူးေယာက္ကိုု လည္ၿပီးၿပီ။ နယူးေယာက္မွာ လူအရမ္းမ်ားတယ္ ရႈပ္ရွက္ခက္ေနတာပဲ မၾကိ ုုက္ဘူးတဲ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု သြားလည္ဖိုု ့ အၾကံေပးလိုုက္တယ္။ ဒန္နာလီ Wilderness Center မွာ လက္ေက့အိတ္ေတြအပ္ေတာ့ တနာရီေလးက်ပ္ လက္ေက့အိတ္ေတြ လာထုုတ္ေတာ့မွ ပိုုက္ဆံရွင္းပါတဲ့။ sled dogs စြပ္ဖားေခြးတိုုးေတြ ရိွေပမဲ့ ကိုုယ္ကေခြးေတြကိုု သနားလိုု ့မစီးဘူး။ ဝိုုင္းတိုု ့ညီအစ္မက ေခြးေၾကာက္လိုု ့ မစီးဘူး။ စြပ္ဖားေခြးသရုုပ္ၿပမဲ့ဆီသြားမဲ့ ရွယ္တယ္ဘတ္စ္မွာ တန္းစီေစာင့္ၾကတယ္။ လူတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီး ရွယ္တယ္ဘတ္စ္ကား ေလးစီးေၿပးဆြဲေပးတယ္။ အလာစကာကိုု လာလည္ၾကတဲ့ တိုုးခရီးသည္ေတြထဲမွာ အာရွသားအင္မတန္နည္းတယ္။ တရုုတ္၊ အိႏိၵယ တမိသားစုုေလာက္ပဲ ေတြ ့ဖူးတယ္။ စြပ္ဖားေခြး သရုုပ္ၿပတဲ့ေနရာက wilderness center ကေန မေဝးဘူး ကားနဲ ့ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ။ စြပ္ဖားေခြးေတြ ေနတဲ့အိမ္ကိုု ေလ့လာၾကတယ္။ ေခြးအိမ္ေလးေတြမွာ နာမည္နဲ ့ တခ်ိဳ ့ကအိပ္ တခ်ိဳ ့ကငိုုက္ၿမည္း တခ်ိဳ ့က လူေတြကိုု ဂရုုေတာင္မစိုုက္ဘူး ေအးေအးလူလူပဲ။ တခ်ိဳ ့ေခြးေတြက အင္မတန္ယဥ္တယ္ ပြတ္သပ္ေပးလိုု ့ရတယ္။ သရုုပ္ၿပပြဲစေတာ့မယ္လိုု ့ ေၾကၿငာေတာ့ ခံုုေတြမွာေနရာယူၾကတယ္။ လမ္းမေပၚ တက္မထိုုင္ဖိုု ့ သတိေပးပါတယ္ တိုုးခရီးသည္ေတြ ထိခိုုက္မႈမရိွေစခ်င္လိုု ့ပါ။ စီနီယာေတြ၊ မသန္မစြမ္းသူေတြကိုု ဦးစားေပးထိုုင္ခံုုမွာ ေနရာေပးဖိုု ့ တိုုက္တြန္းပါတယ္။ သရုုပ္ၿပဖိုု ့ စြပ္ဖားကိုုထုုတ္တာနဲ ့ ေခြးေတြကသိေနၿပီ။ တဂိန္ဂိန္ ေအာ္ၾကေတာ့တာပဲ စြပ္ဖားကိုုဆြဲခ်င္ေနၾကၿပီ။ ေမာင္းႏွင္သူက အခ်က္ေပးလိုုက္တာနဲ ့ အသားကုုန္ေၿပးၾကေတာ့တာပဲ အင္မတန္ၿမန္တယ္။ အလာစကာလိုု ႏွင္းအင္မတန္က်တဲ့ေဒသမွာ သယ္ယူပိုု ့ေဆာင္ေရးအတြက္ စြပ္ဖားေခြးေတြဟာ အင္မတန္အေရးပါတယ္။

ေနာက္ဆံုုးကေခြးေတြဟာ စြပ္ဖားရဲ ့ အေလးခ်ိန္ကိုု အမ်ားဆံုုးထမ္းပိုုးၾကသူေတြမိုု ့ ဗလေတာင့္ဖိုု ့ လိုုပါတယ္။ swing အလယ္ကေခြးေတြကေတာ့ စြပ္ဖားအေကြ ့အဝိုုက္ကိုု ေကာင္းေကာင္းထိန္းေပးႏိုုင္တဲ့သူေတြပါ။ ေရွ ့ဆံုုးကေခြးေတြကေတာ့ လမ္းေၾကာင္းရွာတဲ့သူ ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ။ ဘယ္ေခြးက ဘယ္လိုုအားသာခ်က္ရိွတယ္ ဘယ္လိုုအားနည္းခ်က္ရွိတယ္ဆိုုတာကိုု သိၿပီး အုုပ္စုုလိုုက္ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ အလုုပ္တခုုပါ။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုုင္း မတ္လအေစာပိုုင္းမွာ အမ့္ကာေရ ့က Nome အထိ မိုုင္ေထာင္ခ်ီခရီးကိုု စြပ္ဖားေခြး ၁၆ ေကာင္နဲ ့၈ ရက္ကေန ၁၅ ရက္အတြင္းေရာက္ေအာင္ ၾကိ ုုးစားအားထုုတ္ရတဲ့ Iditarod Trail Sled Dog Race ၿပိ ုုင္ပြဲဟာ နာမည္ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒန္နာလီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္က ေခြးေတြက တအားၾကီးမၾကီးဘူး။ ေခြးတေကာင္မွာေတာ့ လွပတဲ့အၿပာေရာင္မ်က္လံုုးေလးရိွတယ္လိုု ့ ဒန္နာလီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးေလးက ရွင္းၿပတယ္။ ဒီေခြးေတြဟာ ဒန္နာလီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ကေတာ့ မိသားစုုဝင္ေတြပါတဲ့။ ဒန္နာလီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ၾကီး မပ်က္စီးေစဖိုု ့ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကဖိုု ့ ေဆာ္ၾသပါတယ္။ ဒန္နာလီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္း ဝတ္စံုုေလးကိုု သေဘာက်မိတယ္။ ဝိုုင္းက ဒီလိုုေတာၾကီးၿမက္မဲထဲမွာ မေနႏိုုင္ပါတဲ့ သူက ၿမိ ုု ့လယ္ေခါင္က တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာပဲ ေနခ်င္တဲ့သူ။ တခ်ိဳ ့သူေတြက ရွယ္တယ္ဘတ္စ္မစီးေတာ့ဘဲ wilderness center ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ၾကတယ္။ နာရီဝက္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာမွာမိုု ့ လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး ရွယ္တယ္ဘတ္စ္စီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ horseshoe trail ကိုု ဟိုုက္ကင္းထြက္ၾကတယ္။ အင္မတန္သာယာတယ္ ေတာင္ကုုန္းေပၚကေနၾကည့္ေတာ့ ေအာက္ေၿခက ထင္းရွဴးပင္ေတြ ေရကန္စိမ္းလဲ့လဲ့ကိုု ၿမင္ရတယ္။ အန္ကယ္ၾကီးတေယာက္က ေရကန္ထဲမွာ moose လိုု ့ အသိေပးတယ္ ေတာ္ပါၿပီ ဒီ moose ေတြနဲ ့ ဆံုုပဲဆံုုႏိုုင္လြန္းတယ္။ ေရစီးသံၾကားရလိုု ့ ထေရးလမ္းကေန ထြက္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ၿမစ္ေရကိုုေတြ ့လိုုက္ရတယ္။ ဟိုုဖက္ကမ္းမွာ သစ္လံုုးအိမ္ေလးေတြ၊ ဥၾသဆြဲၿပီး ေမာင္းႏွင္သြားတဲ့ အလာစကာရထားကိုု ဟိုုးအေဝးမွာ ေတြ ့လိုုက္ရတယ္။ ေရကန္ပတ္လည္ တပတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ စိမ္းၿမေနတဲ့ ေရကန္ေပၚမွာ စိမ္းလန္းတဲ့ ထင္းရွႈးပင္ရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတာ အင္မတန္လွတယ္။

Image may be NSFW.
Clik here to view.

ကုုိယ္တိုု ့တည္းတဲ့ Grizzly Bear Resort

Image may be NSFW.
Clik here to view.

RV ကားေတြ

Image may be NSFW.
Clik here to view.

ေအးေအးလူလူ

Image may be NSFW.
Clik here to view.

စြပ္ဖားေခြးေတြအေၾကာင္း ရွင္းၿပေနတဲ့ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီး

ဗိုုက္ဆာလာလိုု ့ nuts ေတြ ထုုတ္စားၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုုၿပန္တက္ေတာ့ အၿငိမ္းစားအဘိုုးၾကီးတေယာက္၊ အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္က တက္ႏွင့္ဆိုုၿပီး ကိုုယ္တိုု ့ကိုု လမ္းဖယ္ေပးတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ကိုုယ္တိုု ့ေတြ ေမာဟိုုက္လာလိုု ့ ခဏရပ္ေတာ့ ေနာက္ကေနတက္လာတဲ့ အဲ့ဒီအၿငိမ္းစားသံုုးေယာက္က come on ဆိုုၿပီး မခ်င့္မရဲ ေနာက္သြားလိုု ့ ရယ္ရေသးတယ္။ ဟန္က ကိုုယ္တိုု ့ထက္ ေၿခာက္ႏွစ္ၾကီးတယ္ ဟႏြိဳင္းမွာ လမ္းမေလွ်ာက္ တကၠစီေပၚက မဆင္းတဲ့သူမိုု ့လိုု ့ ထားပါေတာ့။ ကိုုယ္နဲ ့ဝိုုင္းက ဒီေလာက္ဟိုုက္ကင္းထြက္ လမ္းအၿမဲေလွ်ာက္ေနတဲ့သူေတြ။ အင္း ... အသက္မငယ္ေတာ့ဘူးဆိုုတာ ဒီေနရာမွာၿပတာပဲ။ ဟန္က wilderness center ကိုု တၿခားထေရးလမ္းက သြားခ်င္ေပမဲ့ ကိုုယ္နဲ ့ဝိုုင္းက မသိတဲ့ေနရာကေန မသြားခ်င္ဘူး။ မေတာ္မဆလမ္းမွားေနရင္ ဂ်ီပီအက္စ္ကလည္းမမိ ေန ့လည္ ၂ နာရီခြဲ ဘတ္စ္ကားကိုု မွီဖိုု ့လိုုေသးေတာ့ မစြန္ ့စားခ်င္ဘူး။ ကိုုယ္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္ ၿငင္းပယ္တာနဲ ့ လာလမ္းအတိုုင္းၿပန္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ moose အေမနဲ ့ အၿမႊာကေလးႏွစ္ေကာင္ ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းကိုု ေအးေအးလူလူ ၿဖတ္သန္းေနလိုု ့ ကားေတြရပ္ၿပီး ဓာတ္ပံုုေတြရိုုက္ သူတိုု ့လမ္းၿဖတ္ကူးတာကိုုေစာင့္။ ဒန္နာလီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္းက moose နဲ ့ နီးနီးမေနဖိုု ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေနဖိုု ့ ညႊန္ၾကားတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ဖက္ကိုုလာေနလိုု ့ ဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္းက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ေနရာေရြ ့ခိုုင္းတယ္။ သူတိုု ့ေတြ ကားလမ္းနဲ ့ လႊတ္လႊတ္ကႊ်တ္ကႊ်တ္ ေဝးသြားၿပီဆိုုေတာ့မွပဲ ကားေတြ၊ လူေတြ ေရွ ့ဆက္ၾကတယ္။ ဗိုုက္ဆာလာေတာ့ wilderness center မွာ ၾကက္ေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္ ဝယ္စားၾကတယ္။ visitor center ကိုုဝင္လည္ လက္ေက့အိတ္ကိုုသြားယူ။ ဒန္နာလီရထားဘူတာရံုုမွာေစာင့္ၾကတယ္။ အခ်ိန္ကနီးေနၿပီး ကားကေပၚမလာေသးေတာ့ ဝိုုင္းက စိတ္ပူတယ္ ကိုုယ္တိုု ့ေစာင့္တဲ့ေနရာ မွားေနလိုု ့လား။ ဟိုုးမွာ တိုုးကားေတြေတြ ့တယ္ ကုုိယ္သြားၾကည့္မယ္။ တလက္စတည္း ဘူတာရံုုမွာ သြားေမးေတာ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္က ဟိုုးနားေလးမွာ။ မေသခ်ာမေရရာၿဖစ္ေနတဲ့ကိုုယ့္ကိုု ဘူတာရံုုကေနထြက္ၿပီး လက္ညိႈးေသခ်ာညႊန္ၿပေပးတယ္။ မၾကာပါဘူး motorcoach ေရာက္လာတယ္ ခ်က္ကင္ဝင္ ၾကိ ုုက္တဲ့ေနရာထိုုင္။

ဒန္နာလီထဲက သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ဝင္ေခၚတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့အန္တီၾကီးက လူမည္း စကားေၿပာတာ အင္မတန္ခ်ိဳသာတယ္။ ၿဖတ္သန္းသြားတဲ့ၿမိ ုု ့ေတြအေၾကာင္း၊ သူ ့အေၾကာင္းေတြ ေၿပာတာမ်ား တခ်က္မွမနားဘူး။ အလာစကာက ကားေမာင္းသမားေတြ၊ ရထားေပၚကသူေတြ အင္မတန္အေၿပာေကာင္းတဲ့ တိုုးဂိုုက္ေတြ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေရခဲေတြဖံုုးေနတဲ့ေတာင္ေတြ ၿမင္ရတယ္ ရႈခင္းအင္မတန္လွတယ္။ တာကီတီနာ lodge မွာ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္နားတယ္။ အဲ့ဒီ lodge ေနာက္ဖက္ကေန ေရခဲေတာင္ေတြၿမင္ရတဲ့ ရႈခင္းက ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ရာပဲ။ ပန္းေတြ အင္မတန္လွတယ္။ အမွတ္တရပစၥည္းဆိုုင္၊ စားေသာက္ဆိုုင္ရိွတယ္။ တာကီတီနာ lodge ဟာ နာမည္ၾကီးတယ္။ တာကီတီနာေရာက္ေတာ့ ကိုုယ္တိုု ့ကိုုကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ လင္ဒါနဲ ့ေပၚလာကိုု သတိရမိတယ္။ အမ့္ကာေရ ့ၿမိ ုု ့ထဲေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီခြဲ။ အလာစကာမွာ ည ၉ နာရီဆိုု ဆိုုင္ေတြအကုုန္ပိတ္ၿပီ ဘားေတြေလာက္ပဲ ညဥ့္နက္တဲ့အထိဖြင့္တယ္။ ဂူဂယ္မတ္မွာ အနီးဆံုုးယိုးဒယားဆိုုင္ကိုုရွာ ဝိုုင္းနဲ ့ကိုုယ္က နယူးေယာ့ကာပီပီ သုုတ္ေၿခတင္ေတာ့ ဟန္က ေၿပးလိုုက္ရတယ္။ နယူးေယာက္မွာ ေႏွးစိေႏွးစိလုုပ္လိုု ့မရဘူး ေၿပးေနသလိုု လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အဲ့ဒီလိုုမွမေလွ်ာက္ရင္ သူမ်ားေတြကိုုယ့္ကိုု ဝင္တိုုက္လိမ့္မယ္။ ထုုံးစံအတိုုင္း ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဝယ္ၿပီး ဟိုုစတယ္မွာ ခ်က္ကင္ဝင္။ အမ့္ကာေရ ့ကိုု စေရာက္ေတာ့ တည္းခဲ့တဲ့ ဟိုုစတယ္။ ဝိုုင္းက အေပၚထပ္မွာ ခ်က္ကင္ဝင္ ကိုုယ္တိုု ့က ဟိုုတယ္ေအာက္မွာ ေစာင့္ၾကတယ္။ ကိုုယ္ထင္တဲ့အတိုုင္း ကိုုယ္တိုု ့အခန္းက ေအာက္ထပ္မွာ။ ဟင္ ... ကိုုယ္တိုု ့ေနခဲ့ဖူးတဲ့အခန္းၾကီး ဒီဟိုုစတယ္မွာ သံုုးေယာက္ခန္း ဒီတခန္းပဲရိွပံုုရတယ္ထင္တယ္။ မီးဖိုုေခ်ာင္မွာ ညစာစားၾကေတာ့ ထမင္းေၾကာ္က ငန္တယ္တဲ့ ကိုုယ္ကေတာ့ အရသာမသိတဲ့သူ ဘာမဆိုုအကုုန္စားေကာင္းတဲ့သူ။ ၾကည့္ရတာ ... ဆားေတြေမ့ၿပီး ထပ္ထည့္မိပံုုရတယ္ ဒါေတာင္ rating ေလးေက်ာ္ေက်ာ္ရတဲ့ဆိုုင္ေနာ္။ ေနာက္ေန ့ မနက္ေစာေစာ ၇ နာရီဘတ္စ္ကားနဲ ့ ဆီးဝတ္ၿမိ ုု ့ကိုုသြားၿပီး ဘယ္ေတြလည္ပတ္လဲဆိုုတာကေတာ့ ေနာက္ပိုု ့စ္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္။

Happy Traveling !
စန္းထြန္း
ေအာက္တိုုဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၈။

Image may be NSFW.
Clik here to view.