အလာစကာသြား ေတာလား - ၂

ေပၚလာက ဒီကေလးမေတြမွာ ကားမပါဘူး သယ္ယူပိုု ့ေဆာင္ေရး ဘယ္လိုုစီစဥ္ေပးမွာလဲလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟိုုတယ္ပိုုင္ရွင္က တနာရီအေဝးမွာေနေတာ့ ဘယ္လိုုမွမကူညီႏိုုင္ပါဘူးတယ့္။ ဟိုုတယ္ပိုုင္ရွင္က ေပၚလာ့ကိုု ဖုုန္းေခၚၿပီး အခန္းရိွေသးလား ေမးၾကည့္လိုု ့ စစ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေပၚလာ့မွာ အခန္းမရိွေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ ဘယ္လိုုလုုပ္ရပါ့မလဲလိုု ့ စဥ္းစားေနတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ေပၚလာက စိတ္မပူနဲ ့ ညေနေလးနာရီမွ ခ်က္ကင္ဝင္ရမွာ ဟမ္းကယ္ရီအိတ္ေတြကိုု ဒီမွာထား ၿမိ ုု ့ထဲသြားလည္ လင္ဒါ ဟိုုတယ္ထိ လိုုက္ပိုု ့ေပးမယ္။ မနက္ၿဖန္မနက္ ရထားဘယ္အခ်ိန္လဲ ၁၁ ၂၀၊ တစ္နာရီေစာၿပီး ခ်က္ကင္ဝင္ရမွာဆိုုေတာ့ ၁၀ ၂၀။ မနက္ ၉  နာရီခြဲေလာက္ လင္ဒါလာေခၚၿပီး ရထားဂိတ္ လိုုက္ပိုု ့ေပးမယ္။ တာကီတီနာမွာ ဒုုကၡေရာက္ရတယ္ဆိုုတာ မၿဖစ္ေစရဘူး။ ဝမ္းသာလိုုက္တာ ေက်းဇူးတင္လိုုက္တာ မေၿပာပါနဲ ့ေတာ့။ မေဟးဂ်က္ဘုုတ္ဆိုုင္ကေန ဟမ္းကမ္ရီအိတ္ကိုုယူၿပီး လင္ဒါ့ကားေနာက္ထဲပစ္ထည့္။ လင္ဒါက ကိုုယ္တိုု ့ကိုု ၿမိ ုု ့ထဲေမာင္းၿပီး ရွင္းၿပေပးတယ္။ ဘယ္ဆိုုင္ေတြက ေကာင္းတယ္၊ ဒီေလယာဥ္စခန္းက ေလယာဥ္စီးၿပီး ပတ္ၾကည့္ဖိုု ့ ေထာက္ခံခ်က္ေပးတယ္။ ဒီခရမ္းေရာင္ပန္းက firedweed ဘာလိုု ့ဒီနာမည္ရသလဲဆိုုေတာ့ ေတာမီးေလာင္ၿပီးတဲ့အခါ ပထမဆံုုးပြင့္လာတဲ့ပန္းမိုု ့လိုု ့။ firedweed ပန္းေတြပြင့္ၿပီဆိုုရင္ မၾကာခင္ေဆာင္းဝင္ေတာ့မယ္။ တာကီတီနာၿမစ္ကမ္းေဘးနားမွာ ဟိုု္က္ကင္းလုုပ္ဖိုု ့ အၾကံေပးၿပီး ၿမိ ုု ့ထဲခ်ေပးခဲ့တယ္။ ၿမိုု ့ေလးကေသးေသးေလး တိုုးရစ္ေတြမ်ားတယ္။ မိန္းလမ္းမတေလွ်ာက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတယ့္ဆိုုင္ေတြ အၿပည့္။ Susitna ၊Chulitna၊ တာကီတီနာၿမစ္ သံုုးခုုဆံုုတဲ့ ေနရာကေန တာကီတီနာၿမစ္လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ထေရးလမ္းေလးက အင္မတန္သာယာတယ္။ မက္ကင္ေလေတာင္ဆီက ေရခဲေတြ ဖုုံးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ေတြကိုု ၿမင္ရတယ္။ အေမရိကန္ေတြဟာ အင္မတန္ေဖာ္ေရြတယ္ သိသိမသိသိ ၿပံးၿပႏႈတ္ဆက္ စကားစၿမည္ေၿပာတတ္တယ္။ ေဒသခံအင္ဒီယန္းနဲ ့တူတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ ့ စကားစၿမည္ေၿပာၿဖစ္ေတာ့ သူက ဖိလစ္ပိုုင္ကိုု သြားလည္ခ်င္တာတဲ့။ ၿမိ ုု ့ထဲမွာ ေရခဲမုုန္ ့ေရာင္းတယ္ သူ ့ဆိုုင္ကိုု ဝင္လည္ပါ။ ၿမိ ုု ့ထဲက ဘယ္စားေသာက္ဆိုုင္ေတြက ေကာင္းတယ္လိုု ့ အၾကံေပးတယ္။ ရထားလမ္းေက်ာ္သြားၿပီးရင္ ဘာေတြရိွလဲေမးေတာ့ ထေရးလမ္းက သာယာတယ္လိုု ့ေၿပာတယ္။

အတင္းတြန္းတိုုက္ ေၿပးလႊားေဆာ့လာၿပီး သခင္ေရွ ့ေရာက္ေနတဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ လမ္းႏွစ္ခြေရာက္ေတာ့ ဘယ္သြားရမွန္းမသိဘူး။ သူ ့သခင္က ညာေကြ ့လိုု ့ ေအာ္လုုိက္တာနဲ ့ ညာဖက္ေကြ ့သြားၾကလိုု ့ ဟယ္ ... သူ ့သခင္စကား နားလည္တယ္ေတာ့။ ကိုုယ္က ေခြးခ်စ္သူ တရုုတ္ေခြးႏွစ္မွာ ေမြးတဲ့သူ အိမ္ပိုုင္ရင္၊ အၿငိမ္းစားယူရင္ ေခြးႏွစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၊ ငွက္တစ္ေကာင္ေမြးမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဝိုုင္းတိုု ့ ညီအစ္မက တိရစာၦန္ မခ်စ္ဘူး အင္မတန္ေၾကာက္တယ္။ ေခြးအနားလာရင္ ေၿပးေတာ့တာပဲ သူတိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက အိမ္နားကေခြးကိုုက္လိုု ့ လူေသသြားတယ္တဲ့။ တာကီတီနာၿမစ္ေဘးတေလွ်ာက္ ငါးမွ်ားတဲ့သူ၊ ေရကူးေနတဲ့ေခြးေတြ ေတြ ့တယ္။ ၿမစ္ေရက ဝါထိန္ေနတယ္။ ရထားသံလမ္း ၿဖတ္ေနတုုန္း တဖက္ကမ္းကေန RV ကားေမာင္းလာတာ ၿမင္ရေတာ့ ေရွာင္တိမ္းစရာ လမ္းမရိွဘူး။ လာလမ္းအတိုုင္းၿပန္ေလွ်ာက္။ ထေရးလမ္းက သာယာပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ၿမစ္၊ ေတာင္ေတြကိုု မၿမင္ရဘူး။ ဟန္က တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ၿမစ္ဆီေကြ ့သြားမယ့္ ထေရးလမ္းေတြ ့မယ္ ထင္ေနတာ။ ၿမစ္ေရစီးသံလည္း မၾကားရ၊ ေရခဲေတာင္ေတြလည္း မၿမင္ရ၊ ရထားသံလမ္းအတိုုင္း သြားေနတာ ၿမစ္ဆီေရာက္မယ္ မထင္ဘူး။ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေန ့လည္ ၁ နာရီခြဲေနၿပီဆိုုေတာ့ ၿပန္လွည့္မွၿဖစ္ေတာ့မယ္။ အလာစကာတိုုးအင္ထရာဗယ္က စီစဥ္ေပးတဲ့ ဂ်က္ဘုုတ္မစီးတာ မွန္သြားတယ္။ ၇၅ က်ပ္ကေန ၂၀၀ ေပးရၿပီး ဘုုတ္ေပၚကေန ဓာတ္ပံုုေကာင္းေကာင္း ရိုု္က္လိုု ့ရမွာမဟုုတ္ဘူး။ ကိုုယ့္ဘာသာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ရႈခင္းၾကည့္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရတာက ပိုုေကာင္းတယ္။ ဟန္က firedweed မတ္ခြက္ေလး ဝယ္တယ္ ၂၅ က်ပ္ေပးရတယ္ အေတာ္ေလးလွတယ္ made in china ။ တိုုးရစ္အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ေက်ာက္တံုုးကိုု ခလုုတ္ဝင္တိုုက္ၿပီး လဲက်သြားလိုု ့ သူ ့ေဘာ္ဒါေတြ၊ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာေတြက ဝိုုင္းကူထူေပးၾကတယ္။ အေတာ္နာသြားတယ္ထင္တယ္ မထႏိုုင္ဘူး။ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ဗိုုက္ဆာေနၿပီမိုု ့လိုု ့ စားေသာက္ဆိုုင္ေတြ လိုုက္ၾကည့္ၿပီး အားလံုုးညႊန္တယ့္ Wildflower Cafe ကိုု ေရြးလိုုက္တယ္။ မိသားစုုစတိုုင္မိုု ့လိုု ့ ထိုုင္ခ်င္တယ့္ေနရာထိုုင္တယ့္။ ထိုုင္ခံုုေနရာခ်ေပးပါလိုု ့ေၿပာေတာ့ ၾကိ ုုက္တယ့္ေနရာထိုုင္။ အေမရိကန္အစားအစာ ဆန္းဒြတ္ပဲ မွာလိုုက္တယ္။ ဒီတခါေေတာ့ ႏွစ္ပြဲဝယ္ၿပီးသံုုးေယာက္စားလိုု ့ မရေတာ့ဘူး။

တာကီတီနာၿမစ္ကမ္းေဘးကေန ၿမင္ရတဲ့ရႈခင္း အင္မတန္သာယာတယ္

အရာအားလံုုးကိုု အလာစကာၿပည္နယ္ဆီ တင္ပိုု ့ရေတာ့ အစစအရာရာ ေစ်းၾကီးတယ္။ ဟင္းပြဲေတြက တေယာက္စာ စားေလာက္ရံုုပဲ။ ၿပည္မက ဆန္းဒြတ္ေတြဆိုု မနက္၊ ည ႏွစ္ခါစားရတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆိုုင္ေတြ ဝင္ၾကည့္ၾကတယ္။ အက္စမိုုးလက္မႈပစၥည္း၊ ေၿမထည္ေတြ အင္မတန္လွတယ္၊ အင္မတန္ေစ်းၾကီးတယ္။ လက္ေဆာင္ေပးဖိုု ့ lip balm ေလးေတြဝယ္တယ္။ လြန္ခဲ့တယ္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ေယာက်္ားေၿခေထာက္နာေနလိုု ့ မိန္းမက လိမ္းေဆးလုုပ္ေပးတာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကၾကိ ုုက္လိုု ့ လုုပ္ေပးရာကတဆင့္ စီးပြားေရးစတင္ခဲ့တာပါတဲ့။ Devil Club ဆိုုတာ နာက်င္ကိုုက္ခဲရင္ လိမ္းၾကတဲ့အပင္တစ္မ်ိဳး အလာစကာၿပည္နယ္မွာပဲရိွတယ္။ နာက်င္ကိုုက္ခဲရင္ လိမ္းတာနဲ ့လိုုးရွင္းႏွစ္မ်ိဳး ဝယ္တယ္။ ဆိုုင္ရွင္ဦးေလးက ၿမန္မာဆိုုတာသိတယ္ ခရူသေဘၤာမွာ အလုုပ္လုုပ္ဖူးတယ္။ သူ ့အခ်စ္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္းက ၿမန္မာ၊ အိႏိၵယနဲ ့ၿမန္မာကိုု သြားလည္မလိုု ့တဲ့။ ၿမန္မာလိုု ့ေၿပာလိုုက္ရင္ မသိတာမ်ားတဲ့လူေတြထဲမွာ ၿမန္မာကိုုသိတယ္ အခ်စ္ဆံုုးသူငယ္ခ်င္းကၿမန္မာလိုု ့ ေၿပာတဲ့သူ ရွားရွားပါးပါး ဒီတခါပဲၾကံ ုဖူးတယ္။ ဟိုုတယ္က ၿမိ ုု ့ၿပင္မွာ ဟိုုတယ္နားမွာ ဘာမွရိွပံုုမရဘူး ညေနစာဝယ္သြားမွၿဖစ္မယ္။ Spanich Bread ကားေလးက bread ဝယ္လိုုက္တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ ့တယ့္လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုုင္ေတြ ဝင္ၾကည့္။ မေရာက္ေသးတဲ့ တာကီတီနာၿမစ္ကမ္းေဘးက ထေရးလမ္းမွာ လမ္းသြားေလွ်ာက္တယ္။ ၿမစ္ကမ္းေဘးက အိမ္ေသးေသးေလးေတြ ခ်စ္စရာေလး။ တာကီတီနာရိမ္းဂ်ားစေတးရွင္မွာ မွတ္ပံုုတင္ၿပီးမွ ဒန္နာလီေဘ့စ္ကမ့္ကိုု ေလယာဥ္နဲ ့သြား။ အဲ့ဒီကေန ေၿမာက္အေမရိကားမွာ အၿမင့္ဆံုုးေတာင္ဒန္နာလီေတာင္ထိပ္ကိုု တက္ဖိုု ့ ၂ ပတ္ကေန ၃ ပတ္ၾကာတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ရာခိုုင္ႏႈန္းပဲ ေအာင္ၿမင္ၾကတယ္။ ဒန္နာလီဆိုုတာ အတာဘန္စကန္ဘာသာစကားနဲ ့ အၿမင့္ဆံုုးလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါတယ္။ ဒန္နာလီေတာင္တက္တဲ့အေၾကာင္း ၁၅ မိနစ္စာဗီြဒီယိုု အဆံုုးကေန ဝင္ၾကည့္တယ္။ ေတာင္တက္အဝတ္အစား ဝတ္ထားတဲ့ အၿငိမ္းစားလင္မယားက ဗီြဒီယိုုအရမ္းေကာင္းတယ္ အစအဆံုုးၾကည့္ပါလိုု ့ တိုုက္တြန္းတယ္။ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးက ဗီြဒီယိုုၿပန္လာဖြင့္ေပးတယ္။ ဒန္နာလီေတာင္တက္ဖိုု ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးေတြ မလိုုဘူး။ ေတာင္ေၿခကေန တၿဖည္းၿဖည္းတက္လာရင္း အၿမင့္ေရာက္လာေလ ေလထဲမွာေအာက္ဆီဂ်င္ နည္းလာတာကိုု အဆုုတ္က ခံႏိုုင္ရည္ရိွလာတယ္။ ေတာင္တက္တာ အင္မတန္ခက္ခဲတဲ့အလုုပ္ ကိုုယ္မလုုပ္ႏိုုင္တဲ့အလုုပ္ဆိုုေတာ့ ေတာင္တက္တဲ့သူတိုုင္းကိုု ေလးစားအားက်တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္တဲ့ ေတာင္တက္သမားေတြရဲ ့ ႏိုုင္ငံအလံေလးေတြ ခ်ိတ္ထားတယ္။

ေၿမာက္တာကီတီနာ တည္းခိုုခန္း ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေလးနာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ လင္ဒါက ကားလမ္းေဘးက ဗ်ဴးပိြဳင္ ့မွာ ရပ္ေပးၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ လမ္းသြယ္ေလးထဲဝင္ၿပီး အိမ္နံပါတ္ေတြၾကည့္တာ မေတြ ့။ လင္ဒါက ဖုုန္းေခၚၿပီးေမးေတာ့ အေမရိကန္အလံ ေထာင္ထားတဲ့ဝင္းထဲမွာ။ ဝင္းထဲမွာ အိမ္သံုုးလံုုးရိွတယ္ ကားမရပ္ထားတဲ့အိမ္ပဲ ၿဖစ္ရမယ္။ အိမ္တံခါး passcode ကိုု လင္ဒါက ေၿပာၿပၿပီးဖြင့္ တံခါးၿပန္ပိတ္ၿပီး ကိုုယ္တိုု ့ကိုုဖြင့္ခိုုင္းၾကည့္။ အိမ္ေလးက ေသးေသးက်ဥ္းက်ဥ္း သန္ ့ရွင္းတယ္။ ခုုတင္က ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ ့ယာ ကိုုယ္က ဧည့္ခန္းက ဆိုုဖာေပၚမွာ အိပ္ရင္ရပါတယ္။ အိုုး ... အဲ့ဒီလိုု ဘယ္ၿဖစ္ပါ့မလဲဆိုုၿပီး လင္ဒါက ဟိုုတယ္ပိုုင္ရွင္ကုုိ ဖုုန္းေခၚၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့ ဆိုုဖာေအာက္ကေန ထုုတ္လိုုက္ရင္ တေယာက္အိတ္ကုုတင္ေလး ၿဖစ္လာပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့အားလံုုး အဆင္ေၿပေခ်ာေမြ ့တယ္ဆိုုတာ ေသခ်ာမွ လင္ဒါၿပန္သြားတယ္။ မနက္ၿဖန္မနက္ ၉  နာရီခြဲ လာၾကိ ုုမယ္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ရင္ မတ္ေဆ့ပိုု ့လိုုက္ ဆယ့္ငါးမိနစ္နဲ ့ ေရာက္လာမယ္။ တံခါးဖြင့္ထားလိုု ့ ၿခင္ေတြဝင္လာတယ္ ၿခင္ေတြက အေကာင္ၾကီးလိုုက္တာ။ လာကိုုက္တယ့္ၿခင္ေတြကိုု တဘမ္းဘမ္းနဲ ့ ရိုုက္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းက ကိုုယ္တိုု ့ဟိုုတယ္ဘြတ္တုုန္းက ဟိုုတယ္က ၿမိ ုု ့ထဲမွာဆိုုလိုု ့ဘြတ္တာ စာရြက္မွာလည္း ၿမိ ုု ့ထဲမွာလိုု ့ၿပတယ္။ ဂူဂယ္မွာ ရွာၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ခုု ၿမိ ုု ့ထဲကေန ေလးမိုုင္ေဝးတယ္လိုု ့ ေၿမပံုုမွာၿပေနတယ္။ ကိုုယ္တိုု ့ဘြတ္ၿပီးတယ့္အခ်ိန္မွာ တေယာက္ေယာက္က ေၿမပံုုလိပ္စာမွားေနတယ္လိုု ့ ေၿပာလိုု ့ၿပင္လိုုက္တာၿဖစ္မယ္။ ည ၆ နာရီကေန ၉  နာရီထိ တာကီတီနာေရကန္သံုုးကန္ သံုုးမိုုင္ဟိုုက္ကင္း၊ ေနာက္ေန ့မနက္ ဟိုုတယ္ကေန တစ္မိုုင္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားခဲ့တဲ့ Fish Lake ၊ ၈ နာရီ ရထားစီးၿပီး ဖဲဘန္ ့ၿမိ ုု ့မသြားခင္ တာကီတီနာၿမိ ုု ့ထဲ ထပ္သြားလည္တယ့္ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ ေနာက္ပိုု ့စ္မွပဲ တင္ပါေတာ့မယ္။

Happy Traveling !
စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၁၉ ၊ ၂၀၁၈။

Wildflower Cafe မွာ စားခဲ့တဲ့ ေန ့လည္စာ

ေၿမာက္အေမရိကားမွာ အၿမင့္ဆံုုးေတာင္ ဒန္နာလီကိုု မတက္ခင္ တာကီတီနာရိမ္းဂ်ားစေတးရွင္မွာ မွတ္ပံုုတင္ရတယ္ ၿပီးမွ ေဘ့စ္ကမ့္ကိုု ေလယာဥ္နဲ ့သြားၿပီး ၂ ပတ္ကေန ၃ ပတ္ တက္ရတယ္ ၂၀ ရာခိုုင္ႏႈန္းပဲ ေအာင္ၿမင္ပါတယ္

ဒန္နာလီဆိုုတာ အတာဘက္စကန္ဘာသာစကားနဲ ့ အၿမင့္ဆံုုးလိုု ့ အဓိပၺာယ္ရပါတယ္ အရင္တုုန္းက မက္ကင္ေလေတာင္လိုု ့ ေခၚပါတယ္

ညစာဝယ္ခဲ့တဲ့ဆိုုင္ အင္မတန္စားေကာင္းတယ္

အလာစကာကပန္းေတြ အေရာင္အေသြးေတာက္ေတာက္နဲ ့ အင္မတန္လွတယ္ ကိုုယ္ေတြ ့ဖူးသမွ် လမ္းေဘးပန္းေတြထဲမွာ အလွဆံုုးပဲ ရာသီဥတုု၊ သဘာဝပန္းက်င္ေၾကာင့္ ၿဖစ္မယ္ထင္တယ္