ေန ့လည္ ၁ နာရီ လက္မွတ္ဆိုုေပမဲ့ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီေလာက္ကတည္း အိမ္ကထြက္ပါတယ္။ နယူးေယာ့ခ္ကာမဟုုတ္ေတာ့ လမ္းၿမန္ၿမန္ မေလွ်ာက္ႏိုုင္ဘူးကိုုး။ လစ္ဘာတီဖယ္ရီဂိတ္မွာလည္း လူေတြၾကိတ္ၾကိတ္တိုုးေနတာပဲ။ အြန္လိုုင္းကေနဝယ္ထားတဲ့ အီးတစ္ကဒ္နဲ ့ လက္မွတ္သြားထုုတ္၊ Reserved Line ဆိုုေတာ့ အၾကာၾကီး တန္းစီစရာ မလိုုဘူး၊ လံုုၿခံ ုုေရးစစ္တာကေတာ့ ေလဆိပ္မွာလိုုပဲ အိုုင္ပတ္၊ ကင္မရာ၊ ဖုုန္း၊ ေသာ့၊ ခါးပတ္ အကုုန္ဗန္းထဲထည့္ၿပီး စကန္ဖတ္တယ္။ ဖိနပ္ခႊ်တ္ရလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သေဘၤာက လူ ၃၀၀ ေလာက္ ဆန္ ့တယ္လိုု ့ထင္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အထိမ္းအမွတ္အၿဖစ္ ၿပင္သစ္ကေန အေမရိကန္ကိုု ခ်စ္ၾကည္ေရးလက္ေဆာင္အၿဖစ္ ေပးအပ္တာပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ၿပီ ခုုေတာ့ နယူးေယာ့ခ္ရဲ ့ အမွတ္အသားေပါ့။ ေရာက္တာနဲ ့ သစ္ပင္ရိပ္မွာထိုုင္ၿပီး အေမာေၿဖၾကတယ္။ သူမ်ားေတြ လီမြန္နိတ္ေသာက္ေနတာေတြလိုု ့ ဝယ္ေသာက္တာ ေကာင္းသား။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနၾကတုုန္း အေမက ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတယ္။ ႏိုုင္အာဂရာတုုန္းကိုု စြတ္သြားမလားထင္တာ မသြားဘူး။ လစ္ဘာတီရုုပ္တုု၊ နယူးေယာ့ခ္စကိုုင္းလိုုင္းနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္တယ္။ အထပ္ကိုု တက္လိုု ့ရတယ္ သမီးတခါမွ မတက္ဖူးဘူး တက္ရေအာင္။ အိတ္၊ မုုန္ ့ ဘာမွသယ္လိုု ့မရဘူး ေလာ့ကာထဲမွာ တနာရီ ၂ က်ပ္ႏႈန္းနဲ ့ အပ္ရတယ္။ ေအာက္ေၿခကလည္း ထုုထည္ေတာ္ေတာ္ၾကီးတာပဲ။
ဓာတ္ေလွကားေစာင့္ေနတာၾကာလိုု ့ အေပၚထပ္ကိုု ၁၀ မိနစ္တဲ့ ေလွကားနဲ ့ပဲ တက္ရေအာင္။ အမ္မေလး .... ဘယ္ကသာ ၁၀ မိနစ္ ကမွာလဲ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ တက္လိုုက္ရတယ္။ ၿမင့္လိုုက္တာ ၅ ထပ္လိုု ့သာဆုုိတယ္ ကြန္ထရပ္တိုုက္ ၁၀ ထပ္ေလာက္ ၿမင့္တယ္ လူလိမ္ေတြ၊ လူညာေတြ ၁၀ မိနစ္လိုု ့ ညာတယ္။ အေပၚထပ္ကေန ၿမင္ကြင္းက ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ကိုုယ့္ကိုုယိုု ့ေပး၊ ကပ္ေပးၿပီး ေရွာင္ရွားရတယ္။ အေပၚကိုုတက္မွ ထုုထည္ဘယ္ေလာက္ ၾကီးမားမွန္း သိတယ္။ လစ္ဘာတီရုုပ္တုုမွာ ေခါင္းအထိ တက္လိုု ့ရတယ္ ဓာတ္ေလွကားနဲ ့ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး ေလွကားထစ္ေတြနင္းၿပီး တက္ရမွာ။ လစ္ဘာတုုရုုပ္တုုေအာက္ေၿခကိုုေတာင္ ဒီေလာက္တက္ရတာ ေခါင္းအထိ ဆိုုရင္ေတာ့ ဟမ္မေလး ... မတက္ေတာ့ပါဘူးေအ။ ဗိုုက္ဆာလာလိုု ့ အဲဒီမွာပဲ ေန ့လည္စာ စားၿဖစ္တယ္ အေမရိကန္စာေပမဲ့ အေဖတိုု ့ စားႏိုုင္သားပဲ။ ၿပန္ဖိုု ့ Q တန္းၾကီးက အရွည္ၿပီး ၁၀၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။ Ellis Island ကိုု ဝင္ကပ္ပါတယ္ အေဖတိုု ့ ဥေရာပကလူေတြ အေမရိကန္ကိုု ေရႊ ့ေၿပာင္းလာေတာ့ ဂရင္းကဒ္ထုုတ္ေပးတဲ့ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရံုုးက အဲလစ္အိုုင္လန္မွာေပါ့။ တက္ၾကည့္ၾကဦးမလား ေတာ္ၿပီ ေညာင္းတယ္ အေရးၾကီးတဲ့ လစ္ဘာတီကိုု ေရာက္ၿပီးၿပီပဲ။ ပင္ပန္းလိုု ့ ရထားေပၚမွာ အိပ္လိုုက္ၾကတာ။ ဇူလိႈင္ ၂၃ အဂၤါေန ့မွာေတာ့ ဘြဲ ့ဓာတ္ပံုုသြားရိုုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာသြားမယ့္ ကယ္လီဖိုုးနီးယားခရီစဥ္အတြက္ စထြက္မယ့္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုုၿမိ ုု ့ အပူခ်ိန္ကိုုၾကည့္ေတာ့ ၆၀ ဖာရင္ဟိုုက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ရိွပါလား။
![]()
![]()
မၿဖစ္ဘူး ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့ အေႏြးထည္ ဝယ္ရမယ္။ ဘြဲ ့ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီးေတာ့ Skechers မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ဝယ္၊ အေမ့ဖိနပ္ကိုုၾကိ ုုက္လိုု ့ ကြ်န္မပါလိုုက္ဝယ္။ အေႏြးထည္အတြက္ ၃၄ လမ္းက ေမစီစတိုုးမွာရွာေတာ့ ၄ ထပ္ညႊန္လိုုက္၊ ၆ ထပ္ညႊန္လိုုက္နဲ ့၊ ေႏြရာသီဆိုုေတာ့ အေႏြးထည္က သိပ္မရိွဘူး။ ၄၂ လမ္းနဲ ့ Fifth Avenue အမွတ္ငါးလမ္းမၾကီးက Zara ဇာရာမွာ အေဖ့အတြက္ အေႏြးထည္၊ အေမ့အတြက္ အေႏြးထည္၊ ကြ်န္မရဲ ့ ဦးထုုပ္ကားကားၾကီးကိုု ေဆာင္းေနရတဲ့ အေဖ့အတြက္ ဦးထုုပ္တစ္လံုုးဝယ္တယ္။ ကိုုင္း .... အေနာက္ဖက္သိုု ့ ၇ ရက္ခရီးအတြက္ ရယ္ဒီ။ အေဖက အစားအေသာက္ ဒုုကၡေတြ ့လိုု ့ ဗာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ၊ ပုုဇြန္ငံၿပာရည္ေၾကာ္တစ္ဗူး ယူသြားမယ္တဲ့။ ပိုုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုုန္မယ့္ခရီးမိုု ့လိုု ့ အေဖတိုု ့က မသြားခ်င္ေပမယ့္ အားလံုုးစီစဥ္ထားၿပီးတာက တစ္ခ်က္၊ မႏွစ္က ဆူနမ္တိုု ့မိဘေတြ ဘြဲ ့ႏွင္းအတြက္လာေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့က သူ ့မိဘေတြကိုု ဂရမ္းကင္ညမ္၊ လာ့စ္ဗီးဂတ္စ္ေတြပိုု ့ေတာ့ အေနာက္ဖက္ကိုု တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ ကြ်န္မက အရမ္းသြားခ်င္တယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ဝိုုင္းအစ္မႏွစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ကိုု လာလည္ေတာ့ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္ကိုု တပတ္ခရီးထြက္ထားေတာ့ အေနာက္ဖက္ၿခမ္းကိုု သြားလည္ရေအာင္လိုု ့ေၿပာရင္ ဝိုုင္းက လိုုက္မွာမဟုုတ္။ မိဘေတြနဲ ့မွ မဟုုတ္ရင္ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္ကိုု ေရာက္မယ့္ကိန္းမၿမင္ေတာ့ သြားဖိုု ့အတင္းစီစဥ္ထားရတာမလား။ ဇြန္ ၂၄ နယူးေယာ့ခ္ကေန ဆန္ဖရန္စစကိုုဆီထြက္မဲ့ေလယာဥ္က ေန ့လည္ ၂ နာရီဆိုုေတာ့ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ပါတယ္။
ေလဆိပ္ကိုု တကၠစီမငွားဘဲ ရထားစီးသြားဖိုု ့ စီစဥ္ထားတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့နားက ရထားဘူတာမွာက ဓာတ္ေလွကား မရိွေတာ့ လက္ေက့အိတ္ကိုု အေဖက အေပၚကေနဆြဲ ကြ်န္မက ဘီးႏွစ္ဖက္ကိုု ကိုုင္ၿပီးတင္ရတယ္။ ဟူး .... တကၠစီခ သက္သာခ်င္ေတာ့ ပင္ပန္းလိုုက္တာ အၿပန္က်ရင္ေတာ့ တကၠစီပဲစီးေတာ့မယ္။ အိမ္နားကေန 7 ရထားႏွစ္ဘူတာစီးၿပီး ဂ်က္ဆင္ဟိုုက္အၿမန္ဘူတာမွာ အၿမန္ရထား E စီး။ ေကာင္းကင္ရထားစီးၿပီး တာမင္နယ္ ၇ ဆီ သြားရပါတယ္။ စကၤာပူမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ရထားေတြက ဖရီးနဲ ့တူတယ္။ တာမင္နယ္ ၇ ေရာက္ေတာ့ United Airlines မွာ ခ်က္ကင္ဝင္။ TSA စစ္ဖိုု ့မလိုုေတာ့ ခါးပတ္၊ အေႏြးထည္၊ ဖိနပ္၊ နာရီ၊ ဖုုန္း၊ အိုုင္ပတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ေသာ့ေတြကိုု ခႊ်တ္ၿပီး ဗန္းထဲထည့္စစ္ရမလိုုဘူး။ စကန္ဖတ္တဲ့ေနရာကိုုသြားၿပီး လူကိုုစကန္ဖတ္ရံုုပဲ။ နယူးေယာ့ခ္ကေန ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထြက္ေပမဲ့ ဆန္စဖရန္စစၥကိုု ညေန ၅ နာရီ ေရာက္မွာပါ။ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၆ နာရီၾကာၿပီး ပစိဖိတ္တိုုင္းဇုုန္မွာရိွတဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုုက နယူးေယာ့ခ္ထက္ ၃ နာရီေနာက္က်ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ အတူတူ မထိုုင္ရဘူး။ ေလယာဥ္မယ္လာေတာ့ အေဖနဲ ့အေမကိုု ေရတခြက္ေပးဖိုု ့ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အေဖက လိေမၼာ္ရည္ေတာင္ ေသာက္လိုုက္ေသးတယ္ဆိုုပဲ။ အေဖ လိေမၼာ္ရည္ကိုု ဘယ္လိုုေတာင္းသလဲေမးေတာ့ လက္ညိႈးထိုုးၿပလိုုက္တာေပါ့တဲ့။ သူမ်ားေတြ ေခါက္ဆြဲဝယ္စားၾကတာ ေတြ ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက အစားအေသာက္ ေကာင္းမယ္လိုု ့မထင္။ ခ်ယ္ရီသီး၊ ပန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ၾကက္သားမုုန္ ့ ကြ်န္မတိုု ့မွာ ရိကၡာအၿပည့္အစံုုပါတယ္။
![]()
![]()
ဆန္ဖရန္စစၥကိုုေလဆိပ္ကေန ၿမိ ုု ့ထဲကိုု ေကာင္းကင္ရထားရိွသလားဆိုုတာ အင္တာနက္မွာ ရွာေဖြမထားေတာ့ တကၠစီပဲ စီးလိုုက္ပါတယ္။ တကၠစီဆရာက ကယ္လီဖိုုးနီးယားမွာ မိုုးေခါင္ေနတာ ေလးႏွစ္ရိွၿပီတဲ့။ အပင္ေတြက အေရွ ့ဖက္ကလိုု စိမ္းစိမ္းစိုုစိုု မရိွဘဲ ေၿခာက္ေၿခာက္ေသြ ့ေသြ ့ ေလကလည္း ပူတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုုးေတြကလည္း ခပ္ခႊ်န္ခႊ်န္မဟုုတ္ဘဲ အမိုုးမပါသလိုုဘဲ။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္မွာ ငလ်င္လႈပ္ေလ့ရိွေတာ့ အထပ္အၿမင့္ၾကီးေဆာက္လုုိ ့ မရဘူး။ ေရကိုုလည္း ေခႊ်တာရတယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့လစ္မစ္ ေက်ာ္သြားရင္ ၃ ဆ ေစ်းတက္တယ္။ ဒုုတိယအဆင့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့လစ္မစ္ ေက်ာ္သြားရင္ ေရကိုုၿဖတ္ၿပီတဲ့။ ဟိုုင္းၾကီးရြာသစ္ကေန စံၿပရြာကိုုေၿပာင္းေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့အိမ္က ကမ္းနားမွာ။ ရြာထဲက ေရတြင္းနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္။ ေရထရက္ေတြဆိုုရင္ ရြာထဲကိုု ေလွနဲ ့သြားၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ၿပန္လာရင္ ယိုုးဒယားဖိုုင္ဘာပံုုး ၂ ပံုုးနဲ ့ ေရအၿပည့္သယ္လာရတယ္။ ဆန္ေဆးေရေတြဆိုု လႊင့္မပစ္ရဘူး ပန္းကန္အၾကမ္းေဆးဖိုု ့ ထားရတယ္။ ေရရွားတဲ့ဒုုကၡကိုု ခံစားဖူးေတာ့ ကိုုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ခုုေတာ့ အေဖတိုု ့ဦးေဆာင္မႈနဲ ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန ေရပိုုက္ေတြနဲ ့ သြယ္ထားတယ္။ ႏွစ္ရက္ၿခားတခါ ေရလာရင္ ရာဝင္အိုုးဘယ္ႏွစ္အိုုးလိုု ့ ေၿပာလိုုက္ရံုုပဲ။ ဟိုုတယ္က ၿမိ ုု ့လယ္ေခါင္မွာရိွတဲ့ Witcomb ဟိုုတယ္ သမိုုင္းဝင္ဟိုုတယ္ေတြထဲက တစ္ခုုပါတဲ့။
ညေနစာစားဖိုု ့ အာရွဆိုုင္ေမးေတာ့ ဟိုုတယ္က ေၿမပံုုနဲ ့တကြ ညႊန္ေပးလိုုက္တယ္။ South Market က Basil ယိုုးဒယားဆိုုင္၊ အဲဒီဆိုုင္မွာ လူၿပည့္ေနရင္ လမ္းတဖက္ၿခမ္းက ယိုုးဒယားဆိုုင္ကိုု သြားပါတဲ့။ ၃ ဘေလာက္သာဆိုုတယ္ ၁ ဘေလာက္က အေဝးၾကီး။ ေအးကလည္းေအး အေႏြးထည္ေတြ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြ စီးလာတာ မွန္သြားတယ္။ Basil ဆိုုင္ကိုုေတြ ့ေတာ့ လမ္းမတဖက္ၿခမ္းမွာ လမ္းအဆံုုးထိေအာင္သြားၿပီး လူကူးမ်ဥ္းၾကားက ကူးမယ္ဆိုုရင္ အေဝးၾကီးေလွ်ာက္ရမွာ။ နယူးေယာ့ခ္ကာပီပီ ဟိုုၾကည့္ဒီၾကည့္ ကားရွင္းရင္ ကူးလိုုက္တာေပါ့။ အစားအေသာက္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္ တုုန္ယမ္းဟင္းခ်ိဳက ခ်ဥ္စုုတ္ေနလိုု ့ မေသာက္ႏိုုင္တာကလြဲရင္။ ေအးလြန္းလိုု ့ ဟိုုတယ္ကိုုအၿပန္ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ေၿပးရေသးတယ္။ မနက္ၿဖန္မနက္ ၉ နာရီ Fisherman Sharf မွာ ေစာင့္ေနပါလိုု ့တစ္ကဒ္မွာသာပါတာ တိုုးဂိုုက္ဆီက ဘာမတ္ေဆ့စ္မွမရလိုု ့ စိတ္ပူမိေသးတယ္။ ဘယ္ကိုုဆက္သြယ္ရမွန္းမသိ။ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးသြားၿခင္း ၇ရက္ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ေနာက္အပိုုင္းေတြက်မွ တင္ပါဦးမယ္။
စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၅။
![]()
![]()
ဓာတ္ေလွကားေစာင့္ေနတာၾကာလိုု ့ အေပၚထပ္ကိုု ၁၀ မိနစ္တဲ့ ေလွကားနဲ ့ပဲ တက္ရေအာင္။ အမ္မေလး .... ဘယ္ကသာ ၁၀ မိနစ္ ကမွာလဲ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ တက္လိုုက္ရတယ္။ ၿမင့္လိုုက္တာ ၅ ထပ္လိုု ့သာဆုုိတယ္ ကြန္ထရပ္တိုုက္ ၁၀ ထပ္ေလာက္ ၿမင့္တယ္ လူလိမ္ေတြ၊ လူညာေတြ ၁၀ မိနစ္လိုု ့ ညာတယ္။ အေပၚထပ္ကေန ၿမင္ကြင္းက ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ကိုုယ့္ကိုုယိုု ့ေပး၊ ကပ္ေပးၿပီး ေရွာင္ရွားရတယ္။ အေပၚကိုုတက္မွ ထုုထည္ဘယ္ေလာက္ ၾကီးမားမွန္း သိတယ္။ လစ္ဘာတီရုုပ္တုုမွာ ေခါင္းအထိ တက္လိုု ့ရတယ္ ဓာတ္ေလွကားနဲ ့ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး ေလွကားထစ္ေတြနင္းၿပီး တက္ရမွာ။ လစ္ဘာတုုရုုပ္တုုေအာက္ေၿခကိုုေတာင္ ဒီေလာက္တက္ရတာ ေခါင္းအထိ ဆိုုရင္ေတာ့ ဟမ္မေလး ... မတက္ေတာ့ပါဘူးေအ။ ဗိုုက္ဆာလာလိုု ့ အဲဒီမွာပဲ ေန ့လည္စာ စားၿဖစ္တယ္ အေမရိကန္စာေပမဲ့ အေဖတိုု ့ စားႏိုုင္သားပဲ။ ၿပန္ဖိုု ့ Q တန္းၾကီးက အရွည္ၿပီး ၁၀၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ရပါတယ္။ Ellis Island ကိုု ဝင္ကပ္ပါတယ္ အေဖတိုု ့ ဥေရာပကလူေတြ အေမရိကန္ကိုု ေရႊ ့ေၿပာင္းလာေတာ့ ဂရင္းကဒ္ထုုတ္ေပးတဲ့ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရံုုးက အဲလစ္အိုုင္လန္မွာေပါ့။ တက္ၾကည့္ၾကဦးမလား ေတာ္ၿပီ ေညာင္းတယ္ အေရးၾကီးတဲ့ လစ္ဘာတီကိုု ေရာက္ၿပီးၿပီပဲ။ ပင္ပန္းလိုု ့ ရထားေပၚမွာ အိပ္လိုုက္ၾကတာ။ ဇူလိႈင္ ၂၃ အဂၤါေန ့မွာေတာ့ ဘြဲ ့ဓာတ္ပံုုသြားရိုုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာသြားမယ့္ ကယ္လီဖိုုးနီးယားခရီစဥ္အတြက္ စထြက္မယ့္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုုၿမိ ုု ့ အပူခ်ိန္ကိုုၾကည့္ေတာ့ ၆၀ ဖာရင္ဟိုုက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ရိွပါလား။
မၿဖစ္ဘူး ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့ အေႏြးထည္ ဝယ္ရမယ္။ ဘြဲ ့ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီးေတာ့ Skechers မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ဝယ္၊ အေမ့ဖိနပ္ကိုုၾကိ ုုက္လိုု ့ ကြ်န္မပါလိုုက္ဝယ္။ အေႏြးထည္အတြက္ ၃၄ လမ္းက ေမစီစတိုုးမွာရွာေတာ့ ၄ ထပ္ညႊန္လိုုက္၊ ၆ ထပ္ညႊန္လိုုက္နဲ ့၊ ေႏြရာသီဆိုုေတာ့ အေႏြးထည္က သိပ္မရိွဘူး။ ၄၂ လမ္းနဲ ့ Fifth Avenue အမွတ္ငါးလမ္းမၾကီးက Zara ဇာရာမွာ အေဖ့အတြက္ အေႏြးထည္၊ အေမ့အတြက္ အေႏြးထည္၊ ကြ်န္မရဲ ့ ဦးထုုပ္ကားကားၾကီးကိုု ေဆာင္းေနရတဲ့ အေဖ့အတြက္ ဦးထုုပ္တစ္လံုုးဝယ္တယ္။ ကိုုင္း .... အေနာက္ဖက္သိုု ့ ၇ ရက္ခရီးအတြက္ ရယ္ဒီ။ အေဖက အစားအေသာက္ ဒုုကၡေတြ ့လိုု ့ ဗာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ၊ ပုုဇြန္ငံၿပာရည္ေၾကာ္တစ္ဗူး ယူသြားမယ္တဲ့။ ပိုုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုုန္မယ့္ခရီးမိုု ့လိုု ့ အေဖတိုု ့က မသြားခ်င္ေပမယ့္ အားလံုုးစီစဥ္ထားၿပီးတာက တစ္ခ်က္၊ မႏွစ္က ဆူနမ္တိုု ့မိဘေတြ ဘြဲ ့ႏွင္းအတြက္လာေတာ့ ဆူနမ္တိုု ့က သူ ့မိဘေတြကိုု ဂရမ္းကင္ညမ္၊ လာ့စ္ဗီးဂတ္စ္ေတြပိုု ့ေတာ့ အေနာက္ဖက္ကိုု တေခါက္မွမေရာက္ဖူးတဲ့ ကြ်န္မက အရမ္းသြားခ်င္တယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ဝိုုင္းအစ္မႏွစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ကိုု လာလည္ေတာ့ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္ကိုု တပတ္ခရီးထြက္ထားေတာ့ အေနာက္ဖက္ၿခမ္းကိုု သြားလည္ရေအာင္လိုု ့ေၿပာရင္ ဝိုုင္းက လိုုက္မွာမဟုုတ္။ မိဘေတြနဲ ့မွ မဟုုတ္ရင္ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္ကိုု ေရာက္မယ့္ကိန္းမၿမင္ေတာ့ သြားဖိုု ့အတင္းစီစဥ္ထားရတာမလား။ ဇြန္ ၂၄ နယူးေယာ့ခ္ကေန ဆန္ဖရန္စစကိုုဆီထြက္မဲ့ေလယာဥ္က ေန ့လည္ ၂ နာရီဆိုုေတာ့ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ပါတယ္။
ေလဆိပ္ကိုု တကၠစီမငွားဘဲ ရထားစီးသြားဖိုု ့ စီစဥ္ထားတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့နားက ရထားဘူတာမွာက ဓာတ္ေလွကား မရိွေတာ့ လက္ေက့အိတ္ကိုု အေဖက အေပၚကေနဆြဲ ကြ်န္မက ဘီးႏွစ္ဖက္ကိုု ကိုုင္ၿပီးတင္ရတယ္။ ဟူး .... တကၠစီခ သက္သာခ်င္ေတာ့ ပင္ပန္းလိုုက္တာ အၿပန္က်ရင္ေတာ့ တကၠစီပဲစီးေတာ့မယ္။ အိမ္နားကေန 7 ရထားႏွစ္ဘူတာစီးၿပီး ဂ်က္ဆင္ဟိုုက္အၿမန္ဘူတာမွာ အၿမန္ရထား E စီး။ ေကာင္းကင္ရထားစီးၿပီး တာမင္နယ္ ၇ ဆီ သြားရပါတယ္။ စကၤာပူမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ရထားေတြက ဖရီးနဲ ့တူတယ္။ တာမင္နယ္ ၇ ေရာက္ေတာ့ United Airlines မွာ ခ်က္ကင္ဝင္။ TSA စစ္ဖိုု ့မလိုုေတာ့ ခါးပတ္၊ အေႏြးထည္၊ ဖိနပ္၊ နာရီ၊ ဖုုန္း၊ အိုုင္ပတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ေသာ့ေတြကိုု ခႊ်တ္ၿပီး ဗန္းထဲထည့္စစ္ရမလိုုဘူး။ စကန္ဖတ္တဲ့ေနရာကိုုသြားၿပီး လူကိုုစကန္ဖတ္ရံုုပဲ။ နယူးေယာ့ခ္ကေန ေန ့လည္ ၂ နာရီ ထြက္ေပမဲ့ ဆန္စဖရန္စစၥကိုု ညေန ၅ နာရီ ေရာက္မွာပါ။ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၆ နာရီၾကာၿပီး ပစိဖိတ္တိုုင္းဇုုန္မွာရိွတဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုုက နယူးေယာ့ခ္ထက္ ၃ နာရီေနာက္က်ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ အတူတူ မထိုုင္ရဘူး။ ေလယာဥ္မယ္လာေတာ့ အေဖနဲ ့အေမကိုု ေရတခြက္ေပးဖိုု ့ အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အေဖက လိေမၼာ္ရည္ေတာင္ ေသာက္လိုုက္ေသးတယ္ဆိုုပဲ။ အေဖ လိေမၼာ္ရည္ကိုု ဘယ္လိုုေတာင္းသလဲေမးေတာ့ လက္ညိႈးထိုုးၿပလိုုက္တာေပါ့တဲ့။ သူမ်ားေတြ ေခါက္ဆြဲဝယ္စားၾကတာ ေတြ ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက အစားအေသာက္ ေကာင္းမယ္လိုု ့မထင္။ ခ်ယ္ရီသီး၊ ပန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ၾကက္သားမုုန္ ့ ကြ်န္မတိုု ့မွာ ရိကၡာအၿပည့္အစံုုပါတယ္။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုုေလဆိပ္ကေန ၿမိ ုု ့ထဲကိုု ေကာင္းကင္ရထားရိွသလားဆိုုတာ အင္တာနက္မွာ ရွာေဖြမထားေတာ့ တကၠစီပဲ စီးလိုုက္ပါတယ္။ တကၠစီဆရာက ကယ္လီဖိုုးနီးယားမွာ မိုုးေခါင္ေနတာ ေလးႏွစ္ရိွၿပီတဲ့။ အပင္ေတြက အေရွ ့ဖက္ကလိုု စိမ္းစိမ္းစိုုစိုု မရိွဘဲ ေၿခာက္ေၿခာက္ေသြ ့ေသြ ့ ေလကလည္း ပူတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုုးေတြကလည္း ခပ္ခႊ်န္ခႊ်န္မဟုုတ္ဘဲ အမိုုးမပါသလိုုဘဲ။ ကယ္လီဖိုုးနီးယားဖက္မွာ ငလ်င္လႈပ္ေလ့ရိွေတာ့ အထပ္အၿမင့္ၾကီးေဆာက္လုုိ ့ မရဘူး။ ေရကိုုလည္း ေခႊ်တာရတယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့လစ္မစ္ ေက်ာ္သြားရင္ ၃ ဆ ေစ်းတက္တယ္။ ဒုုတိယအဆင့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့လစ္မစ္ ေက်ာ္သြားရင္ ေရကိုုၿဖတ္ၿပီတဲ့။ ဟိုုင္းၾကီးရြာသစ္ကေန စံၿပရြာကိုုေၿပာင္းေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့အိမ္က ကမ္းနားမွာ။ ရြာထဲက ေရတြင္းနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးတယ္။ ေရထရက္ေတြဆိုုရင္ ရြာထဲကိုု ေလွနဲ ့သြားၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ၿပန္လာရင္ ယိုုးဒယားဖိုုင္ဘာပံုုး ၂ ပံုုးနဲ ့ ေရအၿပည့္သယ္လာရတယ္။ ဆန္ေဆးေရေတြဆိုု လႊင့္မပစ္ရဘူး ပန္းကန္အၾကမ္းေဆးဖိုု ့ ထားရတယ္။ ေရရွားတဲ့ဒုုကၡကိုု ခံစားဖူးေတာ့ ကိုုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ခုုေတာ့ အေဖတိုု ့ဦးေဆာင္မႈနဲ ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန ေရပိုုက္ေတြနဲ ့ သြယ္ထားတယ္။ ႏွစ္ရက္ၿခားတခါ ေရလာရင္ ရာဝင္အိုုးဘယ္ႏွစ္အိုုးလိုု ့ ေၿပာလိုုက္ရံုုပဲ။ ဟိုုတယ္က ၿမိ ုု ့လယ္ေခါင္မွာရိွတဲ့ Witcomb ဟိုုတယ္ သမိုုင္းဝင္ဟိုုတယ္ေတြထဲက တစ္ခုုပါတဲ့။
ညေနစာစားဖိုု ့ အာရွဆိုုင္ေမးေတာ့ ဟိုုတယ္က ေၿမပံုုနဲ ့တကြ ညႊန္ေပးလိုုက္တယ္။ South Market က Basil ယိုုးဒယားဆိုုင္၊ အဲဒီဆိုုင္မွာ လူၿပည့္ေနရင္ လမ္းတဖက္ၿခမ္းက ယိုုးဒယားဆိုုင္ကိုု သြားပါတဲ့။ ၃ ဘေလာက္သာဆိုုတယ္ ၁ ဘေလာက္က အေဝးၾကီး။ ေအးကလည္းေအး အေႏြးထည္ေတြ၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြ စီးလာတာ မွန္သြားတယ္။ Basil ဆိုုင္ကိုုေတြ ့ေတာ့ လမ္းမတဖက္ၿခမ္းမွာ လမ္းအဆံုုးထိေအာင္သြားၿပီး လူကူးမ်ဥ္းၾကားက ကူးမယ္ဆိုုရင္ အေဝးၾကီးေလွ်ာက္ရမွာ။ နယူးေယာ့ခ္ကာပီပီ ဟိုုၾကည့္ဒီၾကည့္ ကားရွင္းရင္ ကူးလိုုက္တာေပါ့။ အစားအေသာက္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္ တုုန္ယမ္းဟင္းခ်ိဳက ခ်ဥ္စုုတ္ေနလိုု ့ မေသာက္ႏိုုင္တာကလြဲရင္။ ေအးလြန္းလိုု ့ ဟိုုတယ္ကိုုအၿပန္ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ ေၿပးရေသးတယ္။ မနက္ၿဖန္မနက္ ၉ နာရီ Fisherman Sharf မွာ ေစာင့္ေနပါလိုု ့တစ္ကဒ္မွာသာပါတာ တိုုးဂိုုက္ဆီက ဘာမတ္ေဆ့စ္မွမရလိုု ့ စိတ္ပူမိေသးတယ္။ ဘယ္ကိုုဆက္သြယ္ရမွန္းမသိ။ အေနာက္ဖက္သိုု ့ခရီးသြားၿခင္း ၇ရက္ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ေနာက္အပိုုင္းေတြက်မွ တင္ပါဦးမယ္။
စန္းထြန္း
ၾသဂုုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၅။
