ဒီစီသြား ေတာလား - ၁

ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၂ ေသာၾကာေန ့။

ခရစ္ေတာ္မေပၚမွီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက သိပၸံ၊ သခ်ာၤဘာသာရပ္မ်ား ကႊ်မ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ကာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ၿမင့္မားသည့္ မာယာလူမ်ိဳးစု၏ ၿပကၡဒိန္သည္ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ တြင္ အဆံုးသတ္သည္မို ့ ကမၻာပ်က္လိမ့္မည္ဟု ေကာလဟာလထြက္ေနသည့္ ထိုေန ့တြင္ ကြ်ႏု္ပ္မွာကား အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္။ အလုပ္တြင္ CAD ဌာန၏ Line List Processor module အား အၿပတ္ၿဖတ္ေနရသလို အိမ္ေရာက္သည့္အခါတြင္ကား ၁၁ ရက္ၾကာမည့္ ခရီးအတြက္ အထုပ္ၿပင္၊ အဝတ္ေဟာင္း ေလွ်ာ္၊ လႊင့္ပစ္ရမည့္ အစားအေသာက္ေတြကို လႊင့္ပစ္၊ အိပ္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရသည္ႏွင့္ ကမၻာပ်က္သြားလွ်င္ေတာင္ သိလိုက္မည္ မထင္။

ပိတ္ရက္တြင္ ဝါရွင္တန္ သြားလည္မည္လို ့ ဆိုလိုက္လွ်င္ ဘယ္ဝါရွင္တန္တုန္း ...အေနာက္ဖက္ကမ္းေၿခ စီေရတယ္ၿမိ ု ့ရိွတယ့္ ဝါရွင္တန္ၿပည္နယ္လား ၊ အေရွ  ့ဖက္ကမ္းေၿခ နယူးေယာက္နားက ဝါရွင္တန္ၿမိ  ု ့လားဟု  ေမးၾကသည္။ District of Columbia ၿပည္နယ္တြင္ ရိွေသာ အစိုးရရံုးစိုက္ရာ ဝါရွင္တန္ၿမိ ု  ့ကို ကြဲၿပားေအာင္ ဝါရွင္တန္ဒီစီဟု ေခၚၾကသည္။

ခရစ္မမတ္အၾကိ ု၊ ခရစ္စမတ္၊ နယူးရီးယားအၾကိ ု၊ နယူးရီးယားအထိ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္မ်ား ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ခြင့္၃ရက္ယူရံုႏွင့္ အားလပ္ရက္ ၁၁ ရက္ ရသည္မို ့ ခရစ္စမတ္၊ နယူးရီးယားတြင္ တစ္ေေယာက္တည္း ေငါင္ေနမည့္အစား သူတို ့ဆီ လာလည္ပါလားဟု ဆူနမ္ႏွင့္ရာမား ဖိတ္ေခၚသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေလယာဥ္ဘြတ္ေတာ့သည္။ သိပ္မသြားခ်င္ရွာေဘ။ အလည္ေခၚေသာ္ၿငား ၿခြင္းခ်က္ရိွသည္။ နယူးေယာက္သြားလည္ခ်င္သည္၊ ဘယ္သြားခ်င္သည္၊ ညာသြားခ်င္သည္ဟု ပူဆာခြင့္မရိွ။ ရာသီဥတုေအးသည္မို ့ သူတို ့လည္း ဘယ္မွ မသြား။ အတူတူ အိမ္တြင္းေအာင္းမည္ဆိုလွ်င္ လာလည္ႏိုင္သည္။ မန္ေနဂ်ာထံ ခြင့္သြားပန္ေတာ့ သူလည္း အဲဒီအခ်ိန္ ခရီးထြက္မည္။  ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အဲဒီအခ်ိန္ ခြင့္ယူၾကမည္မို ့ ဟတ္ပီးေဟာလီးေဒး..။

လမ္းမၾကီးက ေၿပာေသာ သမိုင္း.. လႈဒါန္းပစၥည္းမ်ားကို ေစ်းသက္သက္သာသာၿဖင့္ ေရာင္းခ်ေသာ ဂြတ္ဝီလ္ဆိုင္ တည္ေထာင္သူ.. ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဂြတ္ဝီလ္ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ၿပီး အမ္ဘီေအမွ ဂ်ဴနီယာ ကေမၻာဒီယားမေလးမ်ားကို ဂြတ္ဝီလ္သို ့ ေခၚေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။

ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၂ စေနေန ့

ေလဆိပ္သို ့ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ထက္ ၂ နာရီ ေစာေရာက္ရမည္မို ့ မနက္ ၈ နာရီ ကတည္းက အိမ္က ထြက္သည္။  ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကားပါကင္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ ရွာေတြ ့သည္။ သို ့ပါေသာ္ၿငား ကားေတြက ဒင္းၾကမ္းၿပည့္ေနသည္မို ့ ေနရာမရိွ ၿပန္ထြက္။ ၂ေဒၚလာပိုေစ်းၾကီးသည့္  ဂေယာင္းပါကင္ကို သြားပါဟု ညြန္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာအခါ အေရွ  ့ဖက္ၿခမ္းပါကင္တြင္ ေနရာရသည္။ ရွယ္တယ္ေလးက ေလဆိပ္ဆီ ေခၚသြားသည္။ ရွယ္တယ္ဒရိုင္ဘာမွ အလိုက္သိစြာ ပါကင္ေနရာစာရြက္ေလး ေပးသည္။ ဟုတ္ပါ့ ဘယ္ေနရာမွာ ပါကင္းခဲ့မွန္း မသိ။

ဒီတေခါက္ေတာ့ ၂၅ က်ပ္ေပးၿပီး ဟမ္းကယ္ရီအိတ္ကို ခ်က္ကင္ မဝင္ေတာ့။ ဟမ္းပဲ ကယ္ရီေတာ့သည္။ ၃.၄ ေအာင္စထက္ေက်ာ္သည့္လိုရွင္းဘူးေတြဆိုလွ်င္ လႊင့္ပစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ၿပာရည္၊ လိုရွင္း၊ ဘီဘီခရင္မိတ္ကပ္ရည္၊ ေဆးမ်ားကို ပလပ္စတစ္အိတ္အၾကည္ထဲ ထည့္။ ခရီးသြားရာသီမို ့ ေလဆိပ္တြင္ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနသည္။ စတိတ္ေလဆိပ္ထံုးစံအတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ၊ ကင္မရာ၊ ဖုန္း၊ ခါးပတ္၊ မုန္ ့၊ ေရဘူး၊ အေႏြးထည္၊ ပုဝါ၊ ဖိနပ္ေတြကို ဗန္းထဲထည့္ကာ စကန္ဖတ္သည္။ လူဝီဗီလ္ေလဆိပ္တြင္ေတာ့ လက္ေတြကို ၿပရၿပီး ဒီစီေလဆိပ္မွာေတာ့ ဆံပင္ေတြသပ္ကာ စစ္သည္။

၁၁ နာရီတြင္ လူဝီဗီလ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ၁ နာရီခြဲ ၾကာေသာအခါ ဝါရွင္တန္ေလဆိပ္ကို ဆင္းသက္သည္။ ေလထန္ေနသည္မို ့ ေလယာဥ္တခုလံုး တုန္ခါေနၿပီး နိမ့္သြားလိုက္၊ ၿမင့္သြားလိုက္နဲ ့ ရိုလာကိုစတာစီးရသည္ႏွင့္ တူသည္။ အၿမင့္ကေန ေအာက္ကို ၿပ ုတ္က်သြားသလို အသည္းထဲ ေအးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည့္အခါ ဘုရားတၾကသည္။ ကေလးမ်ားက အလန္ ့တၾကား ေအာ္ငိုၾကကာ ၾကြက္ၾကြက္ညံသြားသည္။ ေလယာဥ္ဘီး  ေၿမၿပင္သို ့ ေအာင္ေအာင္ၿမင္ၿမင္ ခ်ႏိုင္သည့္အခါ ေလယာဥ္မယ္၊ ခရီးသည္မ်ား လက္ခုပ္တီးကာ ေလယာဥ္မႈးကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကသည္။

လမ္းမၾကီးမွ ေၿပာေသာ သမိုင္း.. နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ..ဘတ္စ္ကားစီးရင္ .. သူ ့နာမည္  ဂုဏ္ၿပ ုထားသည့္ လမ္းတခ်ိဳ ့ေတြ ့ခဲ့သည္။

စုေပါင္းစပ္ေပါင္းစီးမည့္ ရွယ္တယ္ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီး အုပ္ေတာင့္သည့္ အာရပ္မိသားစု၊ လူဝီဗီလ္ကေန ေလယာဥ္တစီးတည္း စီးလာသည့္ အန္ကယ္ၾကီးတို ့ စံုတြဲမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ ဟိုတယ္ဆီ ပို ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ၄၅ မိနစ္ေဝးေသာ ကြ်ႏု္ပ္၏ခရီးအား စတင္သည္ ဒရိုင္ဘာအန္တီၾကီးက ေဖာ္ေရြၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနသည္။ ဘယ္ကလာတာလဲ..လူဝီဗီလ္ ကန္တက္ကီက ဆိုေတာ့ ဟိုင္းဖိုက္ လုပ္သည္။ သူ လူဝီဗီလ္ကို ၂ ပတ္ေလာက္ လာလည္ဖူးသည္။ သာယာလွပတယ့္ ေနရာေလးဟု ဆိုသည္။ ကားဝင္ေပါက္က တံခါးေသးေလးတြင္ သူတို ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးေတြႏွင့္ ဝင္ရခက္ေသာအခါ လူဝီဗီလ္က အန္တီၾကီးက မ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးသည္။

ဒရိုင္ဘာအန္တီၾကီးမွာ  တံခါးေပါက္ေသးသည္ကို သူဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ေသာ္ၿငား သူလုပ္ေပးႏိုင္ေသာ ဝန္ေဆာင္မူကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္သြားသည္။ ခရီးသည္က မ်က္ႏွာမေကာင္းေသာအခါ သူ စိတ္မေကာင္း။ ေစ်းသက္သာခ်င္လွ်င္ ဒီလိုဒုကၡခံရၿပီး ဒီလိုဒုကၡမခံခ်င္လွ်င္ ေစ်းၾကီးသည့္ တကၠစီ စီးသင့္သည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္က ဆိုေသာအခါ ဒရိုင္ဘာအန္တီၾကီးက နားလည္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္သည္။ ေနာင္ တကၠစီပဲ စီးမယ္ဟု အန္တီၾကီးက အန္ကယ္ၾကီးကို ရာဇသံေပးသံ  ၾကားလိုက္ရသည္။ ဒီဟာက မိုးႏႈမတ္၊ ကက္ပီတယ္၊ အိမ္ၿဖ ူေတာ္၊ ဂ်က္ဖာဆန္မိုးႏႈမတ္ ဆိုၿပီး ဒရိုင္ဘာအန္တီၾကီးက အခမဲ ့ တိုးဂိုက္လုပ္သည္။

အိမ္ၿဖ ူ ေတာ္နား မေရာက္ခင္..ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရုပ္တုနဲ ့ ဆင္သည္..

ဗိုက္ဆာတယ္ဟ ဆိုေသာအခါ ကြ်ႏု္ပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ သြားတီးမည္ဟု  စီစဥ္ထားေသာ္လည္း ကြ်ႏု္ပ္ေရာက္တာ ေနာက္က် ဗိုက္ဆာလြန္းလို ့မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး  ဆိုကာ ဝါးတီးၿပီးႏွင့္ၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုရီးယားခါက္ဆြဲၿပ ုတ္ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေပေတာ့သည္။ ပင္လယ္စာမၾကိ ုက္၊ မဆလာႏွင့္ အာလူးပါမွ စားဝင္ေသာ ဆူနမ္တို ့ႏွင့္သြားလွ်င္ အိႏိၵယစားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္ စားေသာက္ရသည္။ မဆာလာ၊ ပဲ ၊ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိ ုင္ပါသည့္ အိႏိၵယလက္ဖက္ရည္ မၾကိ ုက္သည့္ ကြ်ႏု္ပ္မွာကား စားလို ့ရသည္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ရေလသည္။ အိႏိၵယစားေသာက္ဆိုင္ေရာက္လွ်င္  ကြ်ႏု္ပ္ မပ်က္မကြက္ ႏွစ္သက္စြာ မွာယူသည့္အရာကေတာ့ မန္းဂိုးလက္ဆီၿဖစ္သည္ ။

စားေသာက္ေနတုန္း ဟင္းပြဲေတြ လာမည္ၿဖစ္၍ စားေနသည့္ပန္းကန္ကို အတင္းသိမ္းမည့္ပံုရေသာ သိပ္မကႊ်မ္းက်င္၊ အသစ္ဝင္ခါစၿဖစ္ဟန္တူေသာ မိန္းကေလး၏ ဝန္ေဆာင္မႈကို မကြန္ပလိမ္းတတ္ေသာ ဆူနမ္တေယာက္ ေလသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ ကြန္ပလိမ္းသည္။

ဒီေန ့ရွယ္တယ္ေပၚကေန အားလံုးၿမင္ခဲ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဒီစီ သြားလည္ဖို ့ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့..
ဘယ္သူေၿပာတုန္း..


ဒီဇင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၂ တနဂၤေႏြ။

ေအာင္မေလး ပင္ပန္းလို ့ တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနတာပဲ..ဒီေန ့ ဘယ္သြားမွာလဲ..
မေန ့က နင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ငါနဲ ့ ရာမား ဒီစီကို ဘယ္လိုသြားမလဲ ရွာေဖြေနတာ..အဆိုင္းမင့္တင္ၿပီးရင္ သြားမယ္..

ေန ့လည္ ၂ နာရီတြင္ နာရီဝက္အေဝးတြင္ ရိွေသာ ဘူတာရံုဆီ ခ်ီတက္ၾကသည္။ ရထားဘူတာနားက ဖရီးကားပါးကင္တြင္ ပါကင္ထိုးၿပီး လက္မွတ္ဝယ္သည္။ အိမ္ၿဖ ူေတာ္ဆီ သြားလည္ခ်င္လို ့ လက္မွတ္ဘယ္လို ဝယ္ရမွာလဲ ေကာင္တာမွာ သြားေမးေသာအခါ  ၉ က်ပ္ဖိုးဝယ္ၿပီး မတ္တရိုစင္တာဘူတာမွာ ဆင္းဟု ညႊန္သည္။ ရထားႏွစ္စီးရပ္ထားလို ့ ဘယ္အစီးက ၿမိ ု ့ထဲသြားမွာလည္း ေမးေတာ့ ဒီေနရာက ဂိတ္ဆံုး... ရထားေတြအားလံုး ၿမိ ု ့ထဲသြားမွာ..ဒီအစီးကေတာ့ အရင္ထြက္မွာ..တက္..တက္..

ရထားထြက္မွပင္ ကိုယ္စီးသည့္ ဘူတာနာမည္ သိသည္ ရွယ္ဒီဂရု..။ မင္ထရိုစင္တာအင္တာခ်ိန္းမွာ ဆင္းၿပီး အိမ္ၿဖ ူေတာ္ကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ ရထားေကာင္တာတြင္ သြားေမးေတာ့ သံုးဘေလာက္ေလွ်ာက္ ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳး။ ေၿမေအာက္က တက္တည္ႏွင့္ အား..ေအးလိုက္တာဟု ေအာ္ကာ သံခ်ပ္ကာလက္နက္မ်ားၿဖစ္သည့္ ဦးထုပ္၊ လက္အိတ္၊ ပုဝါေတြ ထုတ္ကာ အေအးဒဏ္ကို ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံ တုိက္ပြဲဝင္ၾကသည္။

နား..နား..ၿပီး လည္..

တိုင္းၿပည္၏ အေရးၾကီးေသာ ဥပေဒ၊ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ရာ ခန္ ့ညားလွပသည့္ ကပ္ပီတယ္ အေဆာက္အဦး၊ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ကို ေနရာတိုင္းက ၿမင္ႏိုင္သည္။ ၿဗိတိသွ်လက္ရာအေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္ ဒီစီၿမိ ု ့ေတာ္ၾကီးက ခန္ ့ညားလွသည္။ ေအးလွွ်င္ ေၿခေထာက္တြင္ အနီေရာင္ကြက္ေပၚလာကာ  ယားလာသည့္ အလာဂ်ီရိွေသာ ရာမားေၾကာင့္ ထိုင္ထိုင္နားရၿပီး ခ်ီတက္ရသည္။ ၿခံစည္းရိုးနားမွာ လူေတြၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတာ ဘာလဲဟ.. အဲဒါ အိမ္ၿဖ ူေတာ္..ေဟ....အဲဒါဆို ငါလည္း သြားတိုးလိုက္ဦးမယ္။ ေရွ  ့တင္ေလးေပမည့္ ကာထားသည္မ်ားကို  ေကြ ့ပတ္ေလွ်ာက္ကာ အေမရိကန္သမၼတမ်ား အစဥ္အဆက္ေနထိုင္ရာ အိမ္ၿဖ ူေတာ္ကို ၿခံစည္းရိုးသံဇကာၾကားကေန ဓာတ္ပံုရိုက္သည္။ ကြင္းၿပင္ၾကီးထဲတြင္ ၿပည္နယ္ေပါင္းစံုက ခရစ္စမတ္သစ္ပင္မ်ိဳးစံုေတြ ၿပထားသည္ကိုေတာ့ ဝင္မတိုးေတာ့ပါ။

ဟိုးအေဝးက အိမ္ၿဖ ူေတာ္ကို ၿခံစည္းရိုးၾကားထဲက ရိုက္သည္..

အိမ္ၿဖ ူေတာ္ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေနေသာ ကြ်ႏု္ပ္အား ေစာင့္ေနဆိုင္ေနေသာ ဆူနမ္ႏွင့္ ရာမား..

အိမ္ၿဖ ူေတာ္ေရွ  ့ကြင္းၿပင္ထဲမွာ ၿပည္နယ္ေပါင္းစံုက ခရစ္စမတ္သစ္ပင္အလွၿပပြဲမွာ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနၾကသည္။

ေခတ္မွီ အေဆာက္အဦးထက္ ခုလို ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးမ်ားကို သေဘာက်သည္။

အိမ္ၿဖ ူေတာ္လည္း ငါ မၾကိ ုက္ဘူး၊ ကယ္ပီတယ္လည္း ငါမၾကိ ုက္ဘူး..ဒီစီမွာ ငါအၾကိ ုက္ဆံုး ေနရာတခု ငါၿပမယ္..

လြတ္ေၿမာက္မႈကို အမ်ိဳးသမီးရုပ္ပံုၿဖင့္ ကိုယ္စားၿပ ုသည္။

ေနဝင္ခ်ိန္ တိမ္ေတာက္ေသာအခါ

လက္ရိွေနထိုင္ေသာ ၿပည္နယ္

ေက်ာင္းၿပီး၍ အလုပ္ရွာဖို ့ မိုင္း၊ ဆူနမ္တို ့ႏွင့္ တလေနခဲ့ဖူးေသာ ၿပည္နယ္

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေစာင့္ရင္း ႏွစ္လေနခဲ့ဖူးေသာ ၿပည္နယ္

စတိတ္ အလယ္ဗဟိုတြင္ရိွေသာ ကြ်ႏု္ပ္၏ ဇာတိ ၿပည္နယ္

ေရပန္း၊ ေရကန္ႏွင့္ လွပသည့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အထိမ္းအမွတ္ေနရာေလး။ ၿပည္နယ္အကုန္ရိွတယ္..ကန္တက္ကီကို သြားရွာ...။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ ရွာပံုေတာ္ထြက္ေသာ ကႊ်ႏ္ုပ္တေယာက္ ေနာက္ ၁၅ မိနစ္အၾကာတြင္မွ ေရကန္တပတ္ ပတ္ၿပီးပတ္ကာ  ၿပန္ေရာက္လာေလသည္။

တဖက္ကမ္းတြင္ရိွေသာ ဂ်က္ဖာဆန္ အထိမ္းအမွတ္ အေဆာက္အအံု..

ကန္ပီတယ္ဆီ သြားခ်င္တယ္...ၾကည့္ေတာ့တာ နီးတာ အေဝးၾကီးဟ..နင္တို ့ မတ္ထရိုစင္တာဘူတာမွာ ေစာင့္ေနေလ..ငါ ၿပန္လာခဲ့မယ္..နင္တေယာက္တည္း ေမွာင္ေနၿပီ စမတ္ဖုန္းလည္း မရိွ လမ္းေပ်ာက္သြားရင္ ဘယ္လို လုပ္မတုန္း..ဒီစီက စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး..တားမရေသာ ကြ်ႏု္ပ္သြားရာေနာက္သို ့ နားလိုက္ ေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ နာရီဝက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါမွ ေရာက္ေလသည္။ ကဲ နင္ရဲ ့ ကယ္ပီတယ္ဆီ ရာက္ၿပီ ...ဒီအေဆာက္အအံုနဲ ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္တယ္..ေမွာင္မည္းေန၍ ဘာမွ မၿမင္ရ။

ကယ္ပီတယ္၏ ညအလွ

ဘူတာရံုအား ရွာေဖြေသာအခါ မေတြ ့။ ေၿခကုန္လက္ပန္း က်ေနၿပီ။ ဂူဂယ္ကေန ဘူတာရံု ရွာေဖြေနတုန္း ဆူနမ္ႏွင့္ရာမားတို  ့၏ အိုင္ဖုန္း ဘတ္ထရီ ေဒါင္းသြားသည္။ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာမ်ားကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ သံုးဘေလာက္ေလွ်ာက္ဟု ညႊန္သည္။ သံုးဘေလာက္ေလွ်ာက္ေသာ္ၿငား အမ္ဟုေရးထားေသာ ဘူတာရံုႏွင့္တူသည္ကိုပင္ မေတြ ့ရ။ လမ္းေပ်ာက္ေနေလၿပီ။ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာ တေယာက္မွ် မေတြ ့ရ။ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာမ်ားေတြ ့ရသည့္ လမ္းမဖက္ဆီ ဦးတည္ၾကသည္။ ကပ္ပီတယ္အေဆာက္အဦးနား ပတ္ခ်ာလည္ရိုက္ေနသည္။ တရုတ္အုပ္စုကို ေမးၿမန္းဖို ့ အလွည့္က်သူက ကြ်ႏု္ပ္။ အနီးဆံုး ဘူတာရံုက ကႊ်ႏ္ုပ္တို ့ ေလွ်ာက္ေနသည့္အရပ္ႏွင့္ ဆန္ ့က်င္ဖက္အရပ္ ၁၅ မိနစ္အေဝးမွာ။ တိန္..ေၿခေထာက္လည္းတို ေနလည္းညိွၿပီ..ငါ့ကို အိမ္ၿပန္ပို ့ၾကပါေတာ့..။

မတ္ထရိုဘူတာကိုေတာ့ မေတြ ့ မတ္ထရိုဘတ္စ္ေတာ့ ေတြ ့သည္။ မွတ္တိုင္တြင္ ရပ္လာသည့္ ဘတ္စ္ကားကို အနီးဆံုးဘူတာရံုမ်ား ေရာက္မလားေမးေတာ့ တက္..တက္။ ကားေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္မွ မရိွ။ ဘတ္စ္ကားခ ဘယ္ေလာက္က်လဲဟင္..။ လက္ကာၿပသည္။ သံုးေယာက္သား တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ကာ မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္..။ ေသနတ္ေထာက္ေတာင္း၍ ပိုက္ဆံမေပးလွ်င္ အႏၱရာယ္ေပးေသာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံေဆာင္ထားဟု ဆိုၾကေသာ ဒီစီၿမိ ု့ေတာ္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေၾကာက္စိတ္ဝင္မိသည္။ ကားခေပးဖို ့ ဆူနမ္တို ့ေတြ ငါးက်ပ္ထုတ္တာ ေတြ ့သည္။ ဘူတာရံုကို လမ္းညႊန္ေပးရံုမက ဘတ္စ္ကားခေပးေသာ္လည္းမယူ တစ္ဖ္ဟုဆိုကာ အတင္းေပးေသာ္လည္း မယူေသာ အႏွီဒရိုင္ဘာကို ကြ်ႏု္ပ္တို ့မွာ  အံ့အားတသင့္ၿဖစ္ၾကေလသည္။ မ်က္စိလည္လမ္းေပ်ာက္ေနေသာ အိန္က်ယ္ေလးမ်ားကို လမ္းၿပကူညီေသာ အမည္မသိ၊ ရုပ္လည္းမမွတ္မိေသာ အႏွီဒရိုင္ဘာ၏ ကူညီမူကိုကား လမ္းေပ်ာက္ၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးရတိုင္း ကႊ်ႏု္ပ္တို ့ အၿမဲအမွတ္ရေနမည္ထင္သည္။

လမ္းေပ်ာက္ေန၊ ေညာင္းလြန္းေပမယ့္လည္း မီးေတြ ဆင္ထားတာ လွလြန္းလို ့ ရိုက္တယ္.. ေနာက္မွ သိတယ္ အဲဒါ ဝါရွင္တန္ေဘာ္တနစ္ အင္ဒိုး ဂါးဒန္း...

နာက်င္ေနေသာ ေၿခေထာက္၊ ေအးစက္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္၊ တက်ဳတ္က်ဳတ္ၿမည္ေနေသာ ဝမ္းကိုၿဖည့္ဖို ့ ရွာေဖြေသာအခါ စတားဘတ္ေကာ္ဖီဆိုင္ ေတြ ့ေလသည္။ ေနာင္ဆယ္မိနစ္ၾကာလွ်င္ ပိတ္မည္ဟု ဆိုသည္။ ၆နာရီေက်ာ္ပဲ ရိွေသးသည္။ ရထားတြင္ အစားအေသာက္ခြင့္မၿပ ုေသာေၾကာင့္ ဆိုင္အၿပင္ဖက္ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ကာ ဝမ္းၿဖည့္ၾကေလသည္။ အဝါေရာင္လိုင္း Archives ဘူတာကေန တမွတ္တိုင္းစီးၿပီး ရထားေၿပာင္းဖို ့ Gallery Place ဘူတာတြင္ ဆင္းရသည္။ အေပၚတက္ အနီေရာင္လိုင္းေၿပာင္းခ်ိန္ Shady Grove ဆီသြားမည့္ အနီေရာင္ ရထားလာေနေသာေၾကာင့္ ေၿပးၾကေလသည္။

အင္တာခ်ိန္းၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူတက္လူဆင္း မ်ားသည္။ လူရွင္းေသာ တံခါးေပါက္ဆီ ေၿပးခ်ိန္ တံခါးပိတ္သြားေလသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ တံခါးၿပန္ဖြင့္ေသာအခါ အေၿပးဝင္လိုက္မည္ ၿပင္ေသာ္လည္း ဖ်ပ္ခနဲဖြင့္လာေသာ တံခါးသည္ ဖ်ပ္ခနဲ ၿပန္ပိတ္ကာ Step Back..Door is closing ဆိုကာ ေမာင္းထြက္သြားေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို ့ သံုးေယာက္သား ရွက္ရွက္ႏွင့္ ရယ္လိုက္ၾကသည္မွာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မရပ္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရထားႏွင့္ ထုပ္ဆီးထိုးၾကသူမွာ တဘူတာလံုးတြင္ ကႊ်ႏု္ပ္တို ့ သံုးေယာက္သာရိွၿပီး ကြ်ႏု္ပ္တို ့ၿဖစ္အင္ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနေသာ ရထားထဲမွ မ်က္လံုးမ်ားကို ေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။

ဂိတ္ဆံုးထိ စီးရမည္ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘူတာမွားဆင္းမည္ကို  စိုးရိမ္စိတ္မရိွေတာ့ဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ငိုက္လာေလသည္။ ပင္ပန္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မခ်က္ၿပ ုတ္ခ်င္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ သြားစားမည္ကို ကန္ ့ကြက္မႈမရိွ တညီတညႊတ္တည္း ေထာက္ခံၾကေလသည္။ ထိုေန ့က ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းသလို အစားအေသာက္မ်ားလည္း တကယ္ေကာင္းေလသည္။ ၿမန္မာၿပည္တြင္ စမူဆာၾကိ ုက္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္သည္ စတိတ္အိႏိၵယစားေသာက္ဆိုင္မွ စမူဆာမ်ားကို လံုးဝစားမဝင္။

ထုိေန ့က ပင္ပန္းလိုက္သည္မွာကား ဆိုဖြယ္မရိွေတာ့။ ကြ်ႏု္ပ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းဒုကၡေရာက္ေသာ္လည္း အၿပစ္စကားတခြန္းမွ မဆိုေသာ ကြ်ႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သနားမိေလသည္။ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကြ်ႏု္ပ္ေၾကာင့္ ဒုကၡမေရာက္ေစရ။

ဆည္းဆာခ်ိန္ အလွ

ဒီဇင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၂။ တနလၤာေန ့။

အိုဟိုင္းရိုးၿပည္နယ္ စင္စင္နာတီၿမိ ု ့ အိမ္ပါကင္းဝင္းတြင္ ရပ္ထားရင္း ဝင္တုိက္ခံရေသာ ဆူနမ့္ကားကို ၿပင္ဖို ့ ၁ နာရီ အေဝးက  ေမရီလန္းၿပည္နယ္ ဘာတီမိုးၿမိ ု ့ကို မနက္ ၈ နာရီ တြင္ ခရီးစတင္ေလသည္။ ၿမိ ု ့ထဲတြင္ ကားေမာင္းဖို ့ ေၾကာက္လွေသာ ဆူနမ္တေယာက္ ဒီစီၿမိ ု ့ထဲကို ၿဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းႏွင္ရေလသည္။ မေန ့က လမ္းေၾကာင္းၾကည့္တုန္းက ဒီစီၿမိ ု ့ထဲကိို မၿဖတ္ရပါဘူး..ဂ်ီပီအက္စ္မ်ား မွားညြန္ေလသလားဆိုၿပီး ရာမားရဲ ့ ဂ်ီပီအက္စ္ကို လမ္းညႊန္ခိုင္းေတာ့လည္း အတူတူ။ De Tour ရိွပံုရသည္။ ဒီစီၿပည္နယ္၊ ေမရီလန္းၿပည္နယ္၊ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္မ်ားကို ပိုတိုမတ္ၿမစ္ၿဖင့္ ပိုင္းၿခားထားသည္။ ပိုတိုမတ္ၿမစ္ေၾကာင့္ပင္ ဒီစီသည္ အေအးပိုသည္။ တိန္.တိန္ ၿမည္ေနလို ့ ဘာတုန္းဟ ဆိုေတာ့ ေရွ  ့မွာ အရွိန္ေစာင့္ၾကည့္တယ့္ ကင္မရာရိွလို ့ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းအတိုင္း ေမာင္းဖို ့ ဂ်ီပီအက္စ္က တတိန္တိန္နဲ ့ အသံေပးေနတာတယ့္။ တလမ္းလံုးလည္း တတိန္တိန္ေတြ မ်ားသား။ ဒီၿပည္နယ္ေတြမွာ ေစာင့္ၾကည့္ကင္မရာ မ်ားတာမို ့ သက္မွတ္ထားတာထက္ ပိုေမာင္းလို ့ကေတာ့ လာထား တစ္ကဒ္။

ဘာတီမိုးၿမိ ု  ့ဆိုရင္ ဘယ္ရဲဝန္ထမ္းမွ တာဝန္မထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါ။ သူ ့ကားၿပင္ေနခ်ိန္မွာ သံုးဖို ့ ကားတိုက္တယ့္သူရဲ  ့အာမခံကုမၸဏီဆီက ကားတစီး ေပးပါတယ္။ ၂၀၁၃ တိုရိုတာ ဘလူးတုလည္း ပါတယ္။ တုိရိုတာရဲ ့ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းပံုကေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမေပး၊ ၉ နာရီခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်လို ့ အၿပစ္တင္ခ်င္ေသး။

နီေပါကေန လူၾကံ ုပါးလိုက္ေသာပစၥည္းယူဖို ့ ရာမားအမ်ိဳးရိွရာ ၿမိ ု ့ဆီ ခ်ီတက္ၾကၿပန္သည္။ လက္အုပ္ေလးခ်ီကာ နမတ္စေတးဟု သူတို ့ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလို လုိက္လုပ္သည္။ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိ ုင္ထည့္ေသာ နီေပါတီး တိုက္ေသာအခါ သူက ဂရင္းတီးပဲေသာက္တာဆိုၿပီး ၿငင္းေလသည္။ အလႅာဘသလၳာဘ စကားဆိုရင္း နင္တို ့ဆီမွာ ဘာစားလဲ ေမးေတာ့ ေခါက္ဆြဲလို ့ ေၿပာလိုက္သည္ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲၿပ ုတ္ ေကႊ်းေတာ့သည္။ မဆာလာမၾကိ ုက္ေသာကႊ်ႏု္ပ္အတြက္ မဆလာမထည့္။ မစားႏိုင္ေသာ္လည္း အိမ္ရွင္ေက်နပ္ေအာင္ ကြ်ႏု္ပ္တို ့သံုးေယာက္သား ေၿပာင္အာင္ တီးခဲ့ေလသည္။

မနက္ၿဖန္ ခရစ္စမတ္ကို ဆင္ႏႊဲဖို ့ ဝိုင္ဝယ္ရန္ ေဝါမတ္ဆီ ေရာက္ကာမွ ရာမားအိတ္ က်န္ခဲ့မွန္း သိေလသည္။ ႏွင္းတဖြဲဖြဲကေန ထူထူထဲထဲ က်လာသည္။ ၄၅ မိနစ္ေဝးေသာ ရာမားအေဒၚအိမ္ ခ်ီတက္ၾကၿပန္သည္။ ကားေမာင္းလိုင္စင္၊ အိမ္ေသာ့ အားလံုးက အိတ္ထဲမွာ။
ေဝါမတ္တြင္ ခရစ္စမတ္အၾကိ ုေန ့မို ့ စည္ကားလွသည္။ ဝိုင္ရွာေဖြေသာ္ၿငား မေတြ ့ေသာေၾကာင့္ ေမးၾကည့္ေသာအခါ ဒီေဝါမတ္တြင္ ဝိုင္မေရာင္းပါ။ ေမၾကီး ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ဆိုေသာ ၿမန္မာစကား ၾကားလိုက္သည္။

ဆူနမ္တေကာင္ ဘာလို ့ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ရိုက္ေနတာပါလိမ္.. .ဒီမွာ ေမာ္ဒယ္ေတြ ခ်မ္းလို ့ ဂစ္ဂစ္ ၿဖစ္ေနၿပီ..

ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၂ အဂၤါေန ့။

ႏွင္းၿဖ ူၿဖ ူေလးေတြ တဖြဲဖြဲ က်ေနေသာ ခရစ္မတ္ေန ့ေလးသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။  လည္ပတ္စရာမ်ားက ၿမိ ု ့လယ္ေကာင္တြင္ ရိွၿပီး  တေနရာႏွင့္ တေနရာ တၿပသာသာ ေဝးကာ ခရီးသြားေတြအမ်ားၾကီး၊ တစ္ၾကိမ္လည္း ေရာက္ဖူးၿပီမို ့ ကြ်ႏု္ပ္ တစ္ေယာက္တည္း တိုးရစ္မည္ကို ဆူနမ္တို  ့က ခြင့္ၿပ ုေလသည္။ သို ့ေသာ္ မေမွာင္ခင္ အိမ္အေရာက္ၿပန္ရမည္ဟု ဆိုသည္။ အိမ္နားမွ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ဘူတာရံုသြား၊ ၿမိ ု ့ထဲသြားလည္ဖို ့ လမ္းေၾကာင္းသိသြားေသာ ကြ်ႏု္ပ္တစ္ေယာက္ ဂူဂယ္ရင္း ဘယ္ေနရာကို လည္ပတ္လွ်င္ ေကာင္းမလဲဟု ၾကံစည္ေနေတာ့သည္။

စန္းထြန္း
ဇန္နဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၃။