မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ေလာက္မွာ လက္ဆစ္ေတြ သိသိသာသာ ဖူးေယာင္လာလိုု ့ ေမးၿမန္းၾကည့္ေတာ့ ယူရစ္အက္ဆစ္မ်ားတာလား၊ ေလးဖက္နာလား တခုုခုုလိုု ့ ထင္ေၾကးေပးၾကတယ္။ ဘာေတြစားလဲလိုု ့ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ လား...လား အဲဒီမတိုုင္ခင္က မွ်စ္ခ်ဥ္တစ္ဘူးဝယ္ၿပီး ဝက္နံရိုုးနဲ ့ခ်က္စားေနတာကိုုး ယူရစ္အက္စစ္ မ်ားတာၿဖစ္ရမယ္။ Wallgreens က ေဆးဆိုုင္ကိုု သြားေမးေတာ့ ဂ်ဴတီကုုတ္ဝတ္ ေဆးဝါးကႊ်မ္းက်င္သူေကာင္ေလးက ယူရစ္အက္ဆစ္ မ်ားတာလား၊ လက္ေတြကိုု တအားသံုုးတာလား တခုုခုုပဲ။ ၿဖစ္ႏိုုင္တယ္ ကိုုယ္က ပရိုုဂရမ္မာဆိုုေတာ့ တခ်ိန္လံုုး ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုုတ္ေတြကိုု တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ရိုုက္ရတာကိုုး။ ေဂါက္လည္း ၿဖစ္ႏိုုင္တယ္ ေဂါက္ ဟုုတ္တယ္ g-o-u-r-t ။ ေဂါက္ၿဖစ္ေနတဲ့ အဘိုုးၾကီး အဘြားၾကီးေတြရဲ ့ ေၿခမေတြ ေကြးေကာက္ေနတာ ၿမင္ဖူးတယ္။ ေဂါက္က အသက္ၾကီးမွ ၿဖစ္တာ အေကာင္းဆံုုးကေတာ့ ေသြးစစ္တာ။ ဘယ္မွာ ေသြးသြားစစ္ရမွာတုုန္း နီးစပ္ရာ ေဆးခန္းေတြမွာ ေသြးသြားစစ္လိုု ့ရတယ္။ ေသြးစစ္ဖိုု ့ ဘယ္ေဆးခန္းမွာ သြားစစ္ရမွန္းမသိ။ မၾကီးငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ ့ သူငယ္ခ်င္း အစ္မနန္းစံကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ၿမန္မာဆရာဝန္ ေဆးခန္းႏွစ္ခုုရဲ ့လိပ္စာ၊ ဖုုန္းနံပါတ္ရတယ္။ အပြိဳင့္မန္ ့လုုပ္ေတာ့ စေနေန ့မနက္ရတယ္။
ကိုုယ့္က်န္းမာေရး အာမခံကဒ္ကုုမၺဏီ United Healthcare ကိုု ေဆးခန္းက လက္ခံလား ေမးရတယ္။ ကိုုယ့္က်န္းမာေရးအာမခံကုုမၺဏီရဲ ့ network မွာ မပါဘူးဆိုုရင္ က်သင့္ေငြကိုု အာမခံကုုမၺဏီက မေပးဘဲ ကိုုယ္က ေပးရမွာမိုု ့ ကိုုယ့္က်န္းမာေရးအာမခံကုုမၺဏီရဲ ့ network တြင္းမွာပါဝင္တဲ့ ေဆးခန္းေတြကိုု ရွာရမွာပါ။ ေဆးခန္းစံုုစမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ယူရစ္အက္စစ္မ်ားေစတဲ့ အစားအစာေတြကိုုေရွာင္။ ယူရစ္အက္ဆစ္မ်ားေစတဲ့ အစားအစာေတြက ပင္လယ္စာ၊ ေၿမၾကီးက တိုုက္ရိုုက္ထြက္တဲ့ အပင္ေတြလိုု ့ အိုုမားကေၿပာေတာ့ အိုုမားသမီးအငယ္ဆံုုး ငယ္ေလးက ေမးခြန္းထုုတ္မယ္ဟန္ၿပင္ေရာ အိုုမားက ေနဦး အပင္ေတြအကုုန္လံုုးက ေၿမၾကီးထဲက ထြက္တာမဟုုတ္ဘူးလားလိုု ့ ေမးမလိုု ့မလား။ ေၿမၾကီးကေန တိုုက္ရိုုက္ထြက္တဲ့ မွ်စ္၊ မိႈ၊ အာလူး၊ ကန္စြန္းဥတိုု ့ကိုု ဆိုုလိုုခ်င္တာ။ ေၿမၾကီးထဲက တိုုက္ရိုုက္ထြက္တဲ့ အပင္ေတြကိုု ေရွာင္ႏိုုင္ေပမဲ့ ပင္လယ္စာက်ေတာ့ မေရွာင္ႏိုုင္ၿပန္ဘူး ပုုဇြန္အစား ေဆာ္လမြန္ငါး စားရတယ္။ ဒီလိုုနဲ ့ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုုးလာတာဆိုုေတာ့ ေဖာင္ၿဖည့္၊ က်န္းမာေရးအာမခံကဒ္ အခ်က္အလက္ယူ၊ မနက္ ၈ နာရီကေန ေစာင့္လိုုက္တာ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီမွ ဆရာဝန္နဲ ့ ေတြ ့ရေတာ့တယ္။ ေဆးခန္းၿပၿပီးရင္ မနက္ ၁၁ နာရီမွာ Shoewalkers အဖြဲ ့နဲ ့ ဟိုုက္ကင္းထြက္မလိုု ့ စီစဥ္ထားတာလည္း မသြားႏိုုင္ေတာ့ဘူး။
ေသြးေဖာက္ရမွာဆိုုေတာ့ မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားလာတာ ဝမ္းက တက်ဴတ္က်ဴတ္ ၿမည္ေနၿပီ။ ဆရာဝန္က ၿဖစ္ဖူးတဲ့ ေရာဂါရာဇဝင္၊ မိဘေတြရဲ ့ေရာဂါရာဇဝင္ေတြ ေမးၿမန္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုုန္းက တုုပ္ေကြးခ်ိန္ဆိုု ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေကြးေတာ့တာပဲ။ ေဆာ့လည္းအတူတူ၊ စားလည္းအတူတူ၊ တုုပ္ေကြးၿဖစ္ေတာ့လည္း အတူတူဆိုုေတာ့ အေမ့ခမ်ာ ပင္ပန္းရွာမွာပဲ။ တုုပ္ေကြးခ်ိန္ဆိုု တနယ္လံုုးက ကေလးေတြ တဖက္ကမ္းေက်ာက္ေခ်ာင္းရြာက ဆရာဝန္ၾကီး ဦးၾကည္ဝင္းေဆးခန္းမွာ ဒင္းၾကမ္းၿပည့္ေနေတာ့တာပဲ။ ေသြးလြန္တုုပ္ေကြးၿပင္းရင္ အသက္ဆံုုးပါးႏိုုင္တာကိုုး။ တေလာက အေမ့ဆီဖုုန္းဆက္ေတာ့ ေနမေကာင္းလိုု ့ ေက်ာက္ေၿမာင္းက ဆရာဝန္မွာ ၿပေနတယ္တဲ့။ ဟင္ ဘာလိုု ့ ဘူတာရံုုလမ္းက ကိုုယ္တိုု ့လက္စြဲေတာ္ ဆရာဝန္ဦးသိန္းလြင္ဆီ မၿပဘဲ ေက်ာက္ေၿမာင္းအေဝးၾကီးဆီ သြားၿပတာလဲေမးေတာ့ ေက်ာက္ေၿမာင္းဆရာဝန္က ဆရာဝန္ၾကီးဦးၾကည္ဝင္း သမီး မွတ္မိလား သမီးတုိ ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက တုုပ္ေကြးၿဖစ္ေတာ့ ကုုေပးတဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးဦးၾကည္ဝင္းေလ။ အခုု ေက်ာက္ေၿမာင္းမွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေနတယ္ ေဆးခန္းမွာ ဟိုုင္းၾကီးသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ့ခဲ့တယ္တဲ့။ ၾကည့္ ကိုုယ္တိုု ့ဟိုုင္းၾကီးသားေတြက ေဒသစြဲၾကီးပံုုမ်ား ေၿပာပါတယ္။
![]()
ပုုသိမ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေတာ့ စေရာက္တဲ့ႏွစ္က အင္မတန္ ခ်ဴခ်ာတယ္ တလတခါ ေဆးခန္းေၿပးရတယ္။ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေဟာ္မုုန္းအေၿပာင္းအလဲမိုု ့ၿဖစ္တာ စိုုးရိမ္စရာ မရိွပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ၿမည္ၿမည္ပဲ။ ေမာင္ေမာင့္လိုု ေမ်ာက္မူးလဲေအာင္ မေဆာ့ေပမဲ့ ကိုုယ္ငယ္ငယ္တုုန္းက အင္မတန္ေဆာ့တာ။ အေၿပး၊ ၾကိ ုုးခုုန္၊ အားလူးေကာက္၊ တုုပ္ဆီးတိုုး၊ ေက်ာင္းအားကစားပြဲေတြမွာလည္း ပါတယ္။ စကပ္တလႊားလႊားနဲ ့ ၾကိ ုုးခုုန္ေနတာ အၿမင္မသင့္ေတာ္ဘူး ၇ တန္းေက်ာင္းသူေတြ ၾကိ ုုးမခုုန္ရလိုု ့ ဆရာမေတြ တားၿမစ္ေတာ့မွ မခုုန္ေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အတန္းၾကီးလာတာနဲ ့အမွ် စာေတြပိ၊ ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္နဲ ့ မေဆာ့ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေဆာ့ကစားဖိုု ့ေနရာမရိွ၊ မူလတန္းဆိုုေပမဲ့ က်ဴရွင္၊ ဂိုုက္နဲ ့ စာပိေနတဲ့ ၿမိ ုု ့က ကေလးေတြကိုု သနားမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္ ေနာက္ဆံုုးႏွစ္မွာ ဇယ္ခုုန္၊ လြတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ စိန္ေၿပးတမ္းကစား၊ ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကား နာမည္ဖြက္တမ္း ကစားတယ္။ တၿခားအဖြဲ ့ထဲက တစ္ေယာက္ကိုု ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနာမည္ေၿပာၿပ အဲဒီတစ္ေယာက္က အမူအယာမ်ိဳးစံုုလုုပ္လိုု ့ အဖြဲ ့သားေတြက ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနာမည္ကိုုေဖာ္တာကိုု ေဘးကေန ဟိုုဟာေလ၊ ဒီဟာထင္တယ္နဲ ့ မွားသြားေအာင္ ေၿပာရတယ္။ လမ္းေဘးစာ၊ လက္သုုပ္မုုန္ ့ေတြၾကိ ုုက္တဲ့ကိုုယ္ အူအတက္ေရာင္ ႏွစ္ခါေယာင္ေတာ့ ဆရာဝန္က ခြဲမလား၊ ေဆးေသာက္မလား ေမးတယ္။
အဲဒီတုုန္းက စာေမးပြဲက နီးေနၿပီဆိုုေတာ့ မခြဲေတာ့ဘဲ ေဆးေသာက္၊ အရည္ေတြခ်ည္းပဲ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေသာက္လိုုက္ရတာ ယူပစ္သလိုု ပိန္က်သြားတဲ့ ကိုုယ့္ကိုုေတြ ့ေတာ့ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုု သနားလိုု ့တဲ့။ စားခ်ည္ဦးဟဲ့ လမ္းေဘးစာ၊ လက္သုုပ္ခ်ဥ္။ အဲဒီကတည္းကစလိုု ့ လမ္းေဘးစာ၊ လက္သုုပ္ခ်ဥ္၊ အခ်ဥ္တည္ထားတဲ့ အစားအေသာက္၊ ငရုုတ္ဆီေတြ ေရွာင္ရတာ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာေတာ့ အစားအေသာက္ေတြက သန္ ့ရွင္းတယ္။ ၂၀၁၁ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုုန္းက ပိုုလန္အလာဂ်ီ ၿဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ကုုတ္ၿခင္းမ်ားစြားၿဖင့္ဆိုုၿပီးေတာ့ ပိုု ့စ္တစ္ပုုဒ္ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ တကုုိယ္လံုုး ယားလာလိုု ့ တညလံုုး ကုုတ္ဖဲ့ေနရတာ။ ေနာက္ေန ့ ေက်ာင္းသူနာၿပ ုဆီ သြားၿပေတာ့ သူကိုုယ္တိုုင္ ေဆးရံုုကိုု ေခၚသြားတယ္။ ဆရာဝန္မက သံုုးေနက်မဟုုတ္တဲ့ ဆပ္ၿပာအသစ္၊ လိုုရွင္းအသစ္ သံုုးသလား၊ အဝတ္အစားအသစ္ ဝတ္သလား၊ စားေနက်မဟုုတ္ မဟုုတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ သံုုးသလား ဘာဆိုုဘာမွ မသံုုးပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပိုုလန္အလာဂ်ီလိုု ့ ေရာဂါနာမည္တပ္လိုုက္ၿပီး ၆ နာရီ အခ်ိန္အတိအက်ၿခားၿပီး ေဆးေတြေသာက္ရတယ္။ ကန္တက္ကီ၊ ေမရီလန္းမွာေနေတာ့ ပိုုလန္အလာဂ်ီ မၿဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္မွာရိွတဲ့ ပန္းတစ္မ်ိဳးက ကိုုယ့္ကိုု အလာဂ်ီၿဖစ္ေစတယ္လိုု ့ ယူဆရတယ္။
ပိုုလန္အလာဂ်ီကိုု အေမရိကန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿဖစ္ၾကတယ္။ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္ဆိုု ပိုုလန္အလာဂ်ီၿဖစ္ရင္ ဟပ္..ခ်ိဳး လိုု ့ အက်ယ္ၾကီး ႏွာခ်ီတတ္တယ္ မ်က္စိႏွစ္လံုုးကလည္း ရဲရဲနီလိုု ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီရံုုးက ဆူပါဗိုုက္ဆာ သီဟိုုဒိုုဝိန္းရိုုက္ဆိုု ပိုုလန္အလာဂ်ီေဆး မေသာက္ခဲ့ရင္ ႏွာရည္တရႊဲရႊဲ။ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာကင္ရဲ ့ မ်က္စိႏွစ္လံုုးက ေပါက္ထြက္သြားမလား ထင္ရေအာင္ ရဲရဲနီေနလိုု ့ မ်က္စိနာတာလားဟင္လိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပိုုလန္အလာဂ်ီတဲ့။ ရာသီဥတုုေအးရင္ ရာမား ေၿခေထာက္မွာ အနီကြက္ေတြ ထလာၿပီး ယားတယ္တဲ့။ ကိုုယ္က ရာမားက ပိန္ေညာင္ေနၿပီး အဆီအသားမရိွလိုု ့ အေအးဒဏ္ မခံႏိုုင္တာလိုု ့ ေတြးတယ္။ ကိုယ္လည္း ရာသီဥတုုေအးရင္ ႏွာရည္ေတြက်လိုု ့ ႏွပ္သုုတ္ပဝါ ေဆာင္ရတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကိုုယ္ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြပါ။ ကိုုယ့္မိဘေတြ က်န္းမာေရးဆိုုရင္ေတာ့ အေမက အေတာ္က်န္းမာေရးေကာင္း၊ ကိုုယ္ခံအားေကာင္း၊ အလုုပ္အမ်ားၾကီး လုုပ္ႏိုုင္တဲ့သူ။ အေမ ေနမေကာင္းတာ မၿမင္ဘူးသေလာက္ဘဲ။ ကိုုယ္တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ဟိုုင္းၾကီးရြာသစ္မွာေနတုုန္းကဆိုုရင္ မနက္အေစာၾကီးထ မနက္စာ၊ ညစာအတြက္ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီး ေနထြက္တာနဲ ့ တနာရီလမ္းေလွ်ာက္အေဝးမွာရိွတဲ့ အေဖ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ စံၿပရြာကိုု ေၿခလ်င္လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီ။ အေမနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမအားလံုုးကိုု အေဖက စက္ဘီးစီးသင္ေပးခဲ့ေပမဲ့ အေမက စက္ဘီးမစီးတတ္ခဲ့ဘူး။
![]()
ရန္ကုုန္မွာ ဆိုုရင္လည္း မနက္အေစာၾကီး အိပ္ယာထ၊ ထမင္းအိုုး၊ ေရေႏြးတည္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီးလိုု ့ အိပ္ယာက မႏိုုးေသးတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြကိုု သားတိုု ့၊ သမီးတိုု ့ ဘာမုုန္ ့စားမလဲ၊ ဘာဟင္းစားခ်င္လဲလိုု ့ေမးၿပီး ေစ်းသြားတယ္။ အေမ ေစ်းကၿပန္လာေတာ့မွ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြက အိပ္ယာကထၾကၿပီး အေမ ဝယ္လာတဲ့မုုန္ ့ေတြနဲ ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ အေမ မရိွရင္ မနက္စာမုုန္ ့ကိုု နင္ သြားဝယ္၊ ငါ သြားဝယ္လိုု ့ တြက္ကပ္ၾကတာနဲ ့ အေမ မရိွရင္ မနက္စာမုုန္ ့ငတ္တယ္။ အေမဟာ အေတာ့္ကိုု အလုုပ္လုုပ္ႏိုုင္တဲ့သူ ကိုုယ့္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြ အေမေၿခဖ်ားကိုု မမွီဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္က အေမ မီးယပ္ေသြးဆံုုးၿဖစ္ေတာ့ ဗမာေဆး၊ အဂၤလိပ္ေဆးေတြနဲ ့ အေတာ္ကုုယူရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေသြးဆံုုးရင္ မီးယပ္ေသြးဆံုုးေရာဂါ အနည္းနဲ ့အမ်ား ခံစားရတာမိုု ့ မိသားစုုရဲ ့ ဂရုုစိုုက္ေစာင့္ေရွာက္မႈက ေတာ္ေတာ္အေရးပါပါတယ္။ မီးယပ္ေသြးဆံုုးကိုုင္တယ္ဆိုုေပမဲ့ တကိုုယ္လံုုးစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာေရာဂါမွ မရိွ အင္မတန္ ကုုသရခက္တဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ိဳး။ ၾကားဖူးတာေတာ့ အသက္ ၄၀ ၿပည့္တဲ့ေန ့မွာ ႏြားႏိုု ့တပိသာ ေသာက္ရတယ္ဆိုုလားပဲ။ အရင္တုုန္းက သားသမီးေတြ လိုုအပ္တာကိုု အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၿဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့ အေမဟာ မီးယပ္ေသြးဆံုုးကိုုင္ေတာ့ စိတ္ေတြကေယာက္ေၿခာက္ၿခားၿဖစ္၊ အခုုခ်က္ခ်င္း ေဆးရံုုးမတက္ရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္လိုု ့ၿဖစ္လိုု ့အက္စ္အက္စ္စီေဆးရံုု ညတြင္းခ်င္းတက္မယ္ၿဖစ္ေရာ။ ေဆးရံုုမွာ ေနရာလြတ္မရိွေပမဲ့ ပြဲစားလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ဟိုုင္းၾကီးသားေတြ ေခၚၾကတဲ့ ပြဲရံုုသူေ႒းက အက္စ္အက္စ္စီေဆးရံုုပိုုင္ရွင္တစ္ဦးမိုု ့ ပြဲစားကိုု အကူအညီေတာင္းေတာ့ ေနရာရတဲ့အၿပင္ ဗြီအိုုင္ပီကေန လာတာဆိုုေတာ့ ေဆးရံုုဝန္ထမ္း၊ ဆရာဝန္ေတြက ဂရုုတစိုုက္ ရိွၾကတယ္တဲ့။
အရင္တုုန္းက သားသမီးကိုု ဂရုုတစိုုက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေပမဲ့ မီးယပ္ေသြးဆံုုးကိုုင္ေတာ့ သားသမီးကိုုလည္း ဂရုုမစိုုက္ေတာ့ဘဲ ၂၀၀၉ ကိုုယ့္ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္တက္ဖိုု ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုုလာေတာ့ အေမက သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့ေပမဲ့လည္း ဝမ္းသာပံုုမၿပ ဖာသိဖာသာပါပဲ။ အေဖက အေမ့ကိုု အင္မတန္ခ်စ္ အေတာ္ဂရုုစိုုက္တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြက ေယာက္်ားရ ကံေကာင္းၿပီး သားသမီးကံမေကာင္း၊ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ ေယာက်္ားရ ကံမေကာင္းေပမဲ့ သားသမီးကံေကာင္းတယ္။ အေမက်ေတာ့ ေယာက်္ားကံေရာ၊ သားသမီးကံေရာ ေကာင္းလိုု ့ အင္မတန္ ကုုသိုုလ္ထူးတဲ့သူလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ အားက်ၾကတယ္။ မၾကီးက ခ်ဥ္ေပါင္စားခ်င္တယ္လိုု ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြေခႊ်၊ အေၿခာက္လွန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ၾကိ ုု၊ ပလပ္စတစ္အထုုပ္ေသးေတြထဲထည့္လိုု ့ Freezer ထဲမွာထည့္၊ စကၤာပူပိုု ့ခါနီးမွ အထပ္ထပ္ထုုပ္ပိုုး၊ သတင္းစာေတြ အထပ္ထပ္ပတ္ၿပီး ပိုု ့တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္စားခ်င္ရင္ အဲဒီအထုုပ္ကေလးေတြ ထုုပ္လိုု ့ ခ်က္စားခ်င္စား၊ ေၾကာ္စားခ်င္စား အဆင္သင့္ပဲ။ မၾကီးအတြက္က အဆင့္သင့္ေပမဲ့ အေမ့အတြက္က လက္ဝင္ပါေပမဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ဆိုု ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ ခ်ဥ္ေပါင္ေခႊ်ေနတဲ့ အေမက သူ ခ်ဥ္ေပါင္ေခႊ်ေနတာကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးပါ ၿပီးရင္ သမီးေတြဆီ ပိုု ့ေပးပါလိုု ့ ေတာင္းဆိုုလိုု ့ အေဖက ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ဗိုုင္ဘာကေန ပိုု ့ေပးရတယ္။ ခုုေတာ့လည္း အေမ့ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ၿမည္လိုု ့ သမီးေတြ ဘာလိုုခ်င္လဲ၊ ဘာစားခ်င္လဲ ပိုု ့ေပးမယ္ ဆိုုတာခ်ည္းမိုု ့ အတင္းၿငင္းေနရတယ္။
မၾကီးက အနီးမွာဆိုုေတာ့ အေမ ပိုု ့ေပးသမွ် သူ စားရတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အေဝးမွာဆိုုေတာ့ မပိုု ့ရတာကိုု စိတ္မေကာင္းေတြၿဖစ္လိုု ့ ကိုုယ္ ဗမာဆိုုင္၊ ယိုုးဒယားဆိုုင္က ဝယ္စားသမွ်ကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ကိုုယ္ ဘယ္လိုုစားေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အငတ္မခံတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးရတယ္။ အေဖက အေမ့ေလာက္ မက်န္းမာဘူး။ ေက်ာက္ကပ္က အက်ိတ္အလံုုးတည္တာကိုု ေၿခၿပီးကတည္းက ေဆးလိပ္ၿပတ္တယ္။ မၾကီး ေၿပာလိုု ့ မၾကီးဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ အရက္ၿပတ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက အရက္မေသာက္ေတာ့တာ တခါတေလ ဘီယာေသာက္လာၿပီး စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာရင္ ကိုုယ္တိုု ့ေတြက အေဖ ဘီယာေသာက္လာတယ္မလားလိုု ့ေမးရင္ တဟဲဟဲ ရယ္ေနတတ္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေဆးလိပ္၊ အရက္ မေသာက္ဘူး။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေမာင္ေလးေတြ အရက္ကိုု လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ ေသာက္ၾကတာကိုု ၿမင္ရၾကားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေကာင္းလြန္းလိုု ့ ေမာင္ေမာင္ အရက္မေသာက္တာေလးကိုုပဲ ကိုုယ္တိုု ့မွာ ၾကံဖန္ခ်ီးမြမ္းေနရတယ္။ အေဖရဲ ့ ဒူးဆစ္ေတြနာလိုု ့ ေဆးခန္းၿပေတာ့ ဆရာဝန္ေတြက ေပ်ာက္သြားေအာင္ေတာ့ ကုုလိုု ့မရေတာ့ဘူး သက္သာသြားေအာင္လိုု ့ လုုပ္ေပးလိုု ့ရတယ္တဲ့။ ၿခ ူးတၿပားမွ မရိွတဲ့ဘဝကေန စက္ေလွပိုုင္ရွင္ၿဖစ္လာေအာင္၊ သူ ့သားသမီးေတြကိုု ပညာတတ္ၾကီး ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ့ဘဝတေလွ်ာက္လံုုး တခ်က္ကေလးမွ အနားမေနဘဲ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ အလုုပ္လုုပ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ အေဖ့ဒူးေတြဟာ အရင္လိုု ၿပန္ေကာင္းဖိုု ့ဆိုုတာ မၿဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါဘူး။
![]()
ဒူးနာသက္သာေအာင္လိုု ့ ဒူးထဲေဆးထိုုး၊ ေဆးေသာက္တာေလာက္ပဲ လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ အသက္ ၆၀ နီးလာေတာ့ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳ နည္းနည္းၿဖစ္လာလိုု ့ အခ်ိဳ၊ အငန္ေတြ စားတာ ထိန္းရတယ္။ ႏွစ္တိုုင္း မက္ဒီကယ္ခ်က္ကပ္လုုပ္ရင္ ကိုုလက္စထေရာမ်ားေနလိုု ့ ကိုုလက္စထေရာက်ေဆး ေသာက္ရတယ္။ ၂၀၁၂ မွာေတာ့ အေဖ့ႏွလံုုးေသြးေၾကာက ဆိုုးဆိုုးရြားရြား ပိတ္ေနလိုု ့ ဘန္ေကာက္က ဘာမင္ဂရပ္ေဆးရံုုမွာ ခြဲစိတ္ကုုသၿပီး ႏွလံုုးေသြးေၾကာခ်ဲ ့ေပးတဲ့ စတန္ဆိုုတဲ့ ေသးငယ္တဲ့ပိုုက္ ၄ ေခ်ာင္း ထည့္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေန ့တိုုင္း ႏွလံုုးေသြးၾကဲေဆးေတြ ေသာက္ရၿပီး ႏွစ္စဥ္ မက္ဒီကယ္ခ်က္ကပ္ လုုပ္ရပါတယ္။ အေမနဲ ့အေမ ဘန္ေကာက္ကိုု ေဆးကုုဖိုု ့သြားတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုု ေရၿခားေၿမၿခား ခရီးသြား ပိုု ့စ္ေတြ အေနနဲ ့ ေရးတင္ဖူးပါတယ္။ အရပ္နဲ ့ ေပါင္ခ်ိန္တိုုင္းေတာ့ လည္ရွည္ဖိနပ္က လက္မဝက္ၿမင့္တယ္ ေအးပါ ဖိနပ္အၿမင့္ကိုု တိုုင္းၿပီး ႏႈတ္လိုုက္ပါ့မယ္ အရပ္က ၅ ေပ ၂ လက္မ။ အဝတ္အစားအတြက္ ၃ ေပါင္ေလွ်ာ့လိုုက္ေတာ့ ကိုုယ့္အေလးခ်ိန္က ၁၁၆ ေပါင္။ ဟင္ အိမ္က ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေပါင္ခ်ိန္စက္က ၁၂၄ ေပါင္တဲ့ အဲဒီဒစ္ဂ်စ္တယ္စက္ေတြက မမွန္ဘူး ဆရာ့စက္က အမွန္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္လည္း ပံုုမွန္ အသံၿပင္းၿပင္းရွဴ မင္း လည္ပင္းၾကီးေနတယ္ ေၾသာ္ နည္းနည္းအစ္တယ္လိုု ့ ထင္မိသား။ ေမးရိုုးေအာက္၊ လည္ပင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုုင္တြယ္ၾကည့္၊ တံေတြးေတြ မ်ိဳခိုုင္းၿပီးေတာ့ လည္ပင္းၾကီးေနတယ္ မင္း သိုုင္းရြိဳက္အာထရာေဆာင္း ရိုုက္ရမယ္။
ကိုုယ့္အစ္မက လည္ပင္ၾကီးလာလိုု ့ ခြဲၿပီး သိုုင္းရြိဳင္းတစ္လံုုး ထုုတ္ထားရတယ္၊ ေဆးေသာက္၊ ႏွစ္တိုုင္း ဘိုုင္အိုုစီ စစ္ရတယ္ ဆရာ။ မင္း အဲဒါ ေစာေစာတုုန္းက ဘာလိုု ့မေၿပာတာလဲ မိသားစုုေရာဂါရာဇဝင္မွာ ထပ္ထည့္ရမယ္။ အမွန္က မင္းတိုု ့ ပင္လယ္ေဒသဖက္က လူေတြမွာ အိုုင္အိုုဒင္းဓာတ္ ၿပည့္ၿပီးသား အိုုင္ဒိုုဒင္းဓာတ္ တကယ္လိုုအပ္တာက ေတာင္ေပၚသားေတြ။ မလိုုအပ္ဘဲ အိုုင္အိုုဒင္းဆားေတြစားဖိုု ့ အစိုုးရက ေဆာ္ၾသေတာ့ ခက္ကုုန္တာေပါ့။ ဟုုတ္တယ္ဆရာ အုုိင္အုုိဒင္းဆားေတြခ်ည္းပဲ ရိုုးရိုုးဆား အင္မတန္ရွာရ ခက္တယ္။ အဲဒီရုုိးရိုုးဆားေတာင္ အိုုင္အိုုဒင္းဆားကိုု နာမည္ေၿပာင္းထားတာလား မသိ။ မင္း အစိုုးရနဲ ့ တိုုက္ပြဲၿဖစ္တဲ့ ကရင္၊ ကခ်င္ဖက္မွာ ေနဖူးလား။ ၁၉၉၉ တုုန္းက သာမညဆရာေတာ္ကိုု သြားဖူးလိုု ့ ကရင္ၿပည္နယ္ဖက္ကိုု တစ္ေခါက္ပဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္ ဆရာ။ ကခ်င္ၿပည္နယ္ ၿမစ္ၾကီးနားၿမစ္ဆံုုကိုု တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ခုုထိ မေရာက္ဖူးေသးဘူး ဆရာ။ မင္းလည္း သြားလည္မယ္ၾကံေရာ ၿမစ္ဆံုုဆိုုတာေရာ ရိွပါ့ဦးမလား အမွန္ပါပဲဆရာ။ ကန္တက္ကီအလုုပ္က ပါဝါပလန္ ့ (လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေတြ ထုုတ္တဲ့) စက္ရံုုကုုမၺဏီ ဒါေပမဲ့ ႏူးကလီးယားစက္ရံုု မဟုုတ္ဘူး သဘာဝဓာတ္ေငြ ့သံုုးစက္ရံုု ရံုုးခ်ဳပ္မွာပဲ ေနတယ္ တခါမွ ဆိုုဒ္ထဲ မသြားဖူးဘူး ဆရာ။ တခါတုုန္းက လူနာတစ္ေယာက္က ခ်န္ႏိုုဘိုုင္းစက္ရံုုမွာ အလုုပ္လုုပ္ဖူးတယ္တဲ့ မင္း ခ်န္ႏိုုဘိုုင္းဆိုုတာ ၾကားဖူးလား ၾကားဖူးတယ္ ဆရာ။
(ဆက္ပါဦးမယ္)
ကိုုယ့္က်န္းမာေရး အာမခံကဒ္ကုုမၺဏီ United Healthcare ကိုု ေဆးခန္းက လက္ခံလား ေမးရတယ္။ ကိုုယ့္က်န္းမာေရးအာမခံကုုမၺဏီရဲ ့ network မွာ မပါဘူးဆိုုရင္ က်သင့္ေငြကိုု အာမခံကုုမၺဏီက မေပးဘဲ ကိုုယ္က ေပးရမွာမိုု ့ ကိုုယ့္က်န္းမာေရးအာမခံကုုမၺဏီရဲ ့ network တြင္းမွာပါဝင္တဲ့ ေဆးခန္းေတြကိုု ရွာရမွာပါ။ ေဆးခန္းစံုုစမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ယူရစ္အက္စစ္မ်ားေစတဲ့ အစားအစာေတြကိုုေရွာင္။ ယူရစ္အက္ဆစ္မ်ားေစတဲ့ အစားအစာေတြက ပင္လယ္စာ၊ ေၿမၾကီးက တိုုက္ရိုုက္ထြက္တဲ့ အပင္ေတြလိုု ့ အိုုမားကေၿပာေတာ့ အိုုမားသမီးအငယ္ဆံုုး ငယ္ေလးက ေမးခြန္းထုုတ္မယ္ဟန္ၿပင္ေရာ အိုုမားက ေနဦး အပင္ေတြအကုုန္လံုုးက ေၿမၾကီးထဲက ထြက္တာမဟုုတ္ဘူးလားလိုု ့ ေမးမလိုု ့မလား။ ေၿမၾကီးကေန တိုုက္ရိုုက္ထြက္တဲ့ မွ်စ္၊ မိႈ၊ အာလူး၊ ကန္စြန္းဥတိုု ့ကိုု ဆိုုလိုုခ်င္တာ။ ေၿမၾကီးထဲက တိုုက္ရိုုက္ထြက္တဲ့ အပင္ေတြကိုု ေရွာင္ႏိုုင္ေပမဲ့ ပင္လယ္စာက်ေတာ့ မေရွာင္ႏိုုင္ၿပန္ဘူး ပုုဇြန္အစား ေဆာ္လမြန္ငါး စားရတယ္။ ဒီလိုုနဲ ့ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုုးလာတာဆိုုေတာ့ ေဖာင္ၿဖည့္၊ က်န္းမာေရးအာမခံကဒ္ အခ်က္အလက္ယူ၊ မနက္ ၈ နာရီကေန ေစာင့္လိုုက္တာ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီမွ ဆရာဝန္နဲ ့ ေတြ ့ရေတာ့တယ္။ ေဆးခန္းၿပၿပီးရင္ မနက္ ၁၁ နာရီမွာ Shoewalkers အဖြဲ ့နဲ ့ ဟိုုက္ကင္းထြက္မလိုု ့ စီစဥ္ထားတာလည္း မသြားႏိုုင္ေတာ့ဘူး။
ေသြးေဖာက္ရမွာဆိုုေတာ့ မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားလာတာ ဝမ္းက တက်ဴတ္က်ဴတ္ ၿမည္ေနၿပီ။ ဆရာဝန္က ၿဖစ္ဖူးတဲ့ ေရာဂါရာဇဝင္၊ မိဘေတြရဲ ့ေရာဂါရာဇဝင္ေတြ ေမးၿမန္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုုန္းက တုုပ္ေကြးခ်ိန္ဆိုု ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေကြးေတာ့တာပဲ။ ေဆာ့လည္းအတူတူ၊ စားလည္းအတူတူ၊ တုုပ္ေကြးၿဖစ္ေတာ့လည္း အတူတူဆိုုေတာ့ အေမ့ခမ်ာ ပင္ပန္းရွာမွာပဲ။ တုုပ္ေကြးခ်ိန္ဆိုု တနယ္လံုုးက ကေလးေတြ တဖက္ကမ္းေက်ာက္ေခ်ာင္းရြာက ဆရာဝန္ၾကီး ဦးၾကည္ဝင္းေဆးခန္းမွာ ဒင္းၾကမ္းၿပည့္ေနေတာ့တာပဲ။ ေသြးလြန္တုုပ္ေကြးၿပင္းရင္ အသက္ဆံုုးပါးႏိုုင္တာကိုုး။ တေလာက အေမ့ဆီဖုုန္းဆက္ေတာ့ ေနမေကာင္းလိုု ့ ေက်ာက္ေၿမာင္းက ဆရာဝန္မွာ ၿပေနတယ္တဲ့။ ဟင္ ဘာလိုု ့ ဘူတာရံုုလမ္းက ကိုုယ္တိုု ့လက္စြဲေတာ္ ဆရာဝန္ဦးသိန္းလြင္ဆီ မၿပဘဲ ေက်ာက္ေၿမာင္းအေဝးၾကီးဆီ သြားၿပတာလဲေမးေတာ့ ေက်ာက္ေၿမာင္းဆရာဝန္က ဆရာဝန္ၾကီးဦးၾကည္ဝင္း သမီး မွတ္မိလား သမီးတုိ ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက တုုပ္ေကြးၿဖစ္ေတာ့ ကုုေပးတဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးဦးၾကည္ဝင္းေလ။ အခုု ေက်ာက္ေၿမာင္းမွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေနတယ္ ေဆးခန္းမွာ ဟိုုင္းၾကီးသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ့ခဲ့တယ္တဲ့။ ၾကည့္ ကိုုယ္တိုု ့ဟိုုင္းၾကီးသားေတြက ေဒသစြဲၾကီးပံုုမ်ား ေၿပာပါတယ္။
ပုုသိမ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေတာ့ စေရာက္တဲ့ႏွစ္က အင္မတန္ ခ်ဴခ်ာတယ္ တလတခါ ေဆးခန္းေၿပးရတယ္။ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေဟာ္မုုန္းအေၿပာင္းအလဲမိုု ့ၿဖစ္တာ စိုုးရိမ္စရာ မရိွပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ၿမည္ၿမည္ပဲ။ ေမာင္ေမာင့္လိုု ေမ်ာက္မူးလဲေအာင္ မေဆာ့ေပမဲ့ ကိုုယ္ငယ္ငယ္တုုန္းက အင္မတန္ေဆာ့တာ။ အေၿပး၊ ၾကိ ုုးခုုန္၊ အားလူးေကာက္၊ တုုပ္ဆီးတိုုး၊ ေက်ာင္းအားကစားပြဲေတြမွာလည္း ပါတယ္။ စကပ္တလႊားလႊားနဲ ့ ၾကိ ုုးခုုန္ေနတာ အၿမင္မသင့္ေတာ္ဘူး ၇ တန္းေက်ာင္းသူေတြ ၾကိ ုုးမခုုန္ရလိုု ့ ဆရာမေတြ တားၿမစ္ေတာ့မွ မခုုန္ေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အတန္းၾကီးလာတာနဲ ့အမွ် စာေတြပိ၊ ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္နဲ ့ မေဆာ့ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ တိုုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ ေဆာ့ကစားဖိုု ့ေနရာမရိွ၊ မူလတန္းဆိုုေပမဲ့ က်ဴရွင္၊ ဂိုုက္နဲ ့ စာပိေနတဲ့ ၿမိ ုု ့က ကေလးေတြကိုု သနားမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္ ေနာက္ဆံုုးႏွစ္မွာ ဇယ္ခုုန္၊ လြတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ စိန္ေၿပးတမ္းကစား၊ ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကား နာမည္ဖြက္တမ္း ကစားတယ္။ တၿခားအဖြဲ ့ထဲက တစ္ေယာက္ကိုု ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနာမည္ေၿပာၿပ အဲဒီတစ္ေယာက္က အမူအယာမ်ိဳးစံုုလုုပ္လိုု ့ အဖြဲ ့သားေတြက ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနာမည္ကိုုေဖာ္တာကိုု ေဘးကေန ဟိုုဟာေလ၊ ဒီဟာထင္တယ္နဲ ့ မွားသြားေအာင္ ေၿပာရတယ္။ လမ္းေဘးစာ၊ လက္သုုပ္မုုန္ ့ေတြၾကိ ုုက္တဲ့ကိုုယ္ အူအတက္ေရာင္ ႏွစ္ခါေယာင္ေတာ့ ဆရာဝန္က ခြဲမလား၊ ေဆးေသာက္မလား ေမးတယ္။
အဲဒီတုုန္းက စာေမးပြဲက နီးေနၿပီဆိုုေတာ့ မခြဲေတာ့ဘဲ ေဆးေသာက္၊ အရည္ေတြခ်ည္းပဲ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေသာက္လိုုက္ရတာ ယူပစ္သလိုု ပိန္က်သြားတဲ့ ကိုုယ့္ကိုုေတြ ့ေတာ့ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုုတာ ကိုုယ့္ကိုု သနားလိုု ့တဲ့။ စားခ်ည္ဦးဟဲ့ လမ္းေဘးစာ၊ လက္သုုပ္ခ်ဥ္။ အဲဒီကတည္းကစလိုု ့ လမ္းေဘးစာ၊ လက္သုုပ္ခ်ဥ္၊ အခ်ဥ္တည္ထားတဲ့ အစားအေသာက္၊ ငရုုတ္ဆီေတြ ေရွာင္ရတာ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုု ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာေတာ့ အစားအေသာက္ေတြက သန္ ့ရွင္းတယ္။ ၂၀၁၁ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုုန္းက ပိုုလန္အလာဂ်ီ ၿဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ကုုတ္ၿခင္းမ်ားစြားၿဖင့္ဆိုုၿပီးေတာ့ ပိုု ့စ္တစ္ပုုဒ္ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ တကုုိယ္လံုုး ယားလာလိုု ့ တညလံုုး ကုုတ္ဖဲ့ေနရတာ။ ေနာက္ေန ့ ေက်ာင္းသူနာၿပ ုဆီ သြားၿပေတာ့ သူကိုုယ္တိုုင္ ေဆးရံုုကိုု ေခၚသြားတယ္။ ဆရာဝန္မက သံုုးေနက်မဟုုတ္တဲ့ ဆပ္ၿပာအသစ္၊ လိုုရွင္းအသစ္ သံုုးသလား၊ အဝတ္အစားအသစ္ ဝတ္သလား၊ စားေနက်မဟုုတ္ မဟုုတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ သံုုးသလား ဘာဆိုုဘာမွ မသံုုးပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပိုုလန္အလာဂ်ီလိုု ့ ေရာဂါနာမည္တပ္လိုုက္ၿပီး ၆ နာရီ အခ်ိန္အတိအက်ၿခားၿပီး ေဆးေတြေသာက္ရတယ္။ ကန္တက္ကီ၊ ေမရီလန္းမွာေနေတာ့ ပိုုလန္အလာဂ်ီ မၿဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္မွာရိွတဲ့ ပန္းတစ္မ်ိဳးက ကိုုယ့္ကိုု အလာဂ်ီၿဖစ္ေစတယ္လိုု ့ ယူဆရတယ္။
ပိုုလန္အလာဂ်ီကိုု အေမရိကန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿဖစ္ၾကတယ္။ ကန္တက္ကီအိမ္ရွင္ဆိုု ပိုုလန္အလာဂ်ီၿဖစ္ရင္ ဟပ္..ခ်ိဳး လိုု ့ အက်ယ္ၾကီး ႏွာခ်ီတတ္တယ္ မ်က္စိႏွစ္လံုုးကလည္း ရဲရဲနီလိုု ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီရံုုးက ဆူပါဗိုုက္ဆာ သီဟိုုဒိုုဝိန္းရိုုက္ဆိုု ပိုုလန္အလာဂ်ီေဆး မေသာက္ခဲ့ရင္ ႏွာရည္တရႊဲရႊဲ။ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာကင္ရဲ ့ မ်က္စိႏွစ္လံုုးက ေပါက္ထြက္သြားမလား ထင္ရေအာင္ ရဲရဲနီေနလိုု ့ မ်က္စိနာတာလားဟင္လိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပိုုလန္အလာဂ်ီတဲ့။ ရာသီဥတုုေအးရင္ ရာမား ေၿခေထာက္မွာ အနီကြက္ေတြ ထလာၿပီး ယားတယ္တဲ့။ ကိုုယ္က ရာမားက ပိန္ေညာင္ေနၿပီး အဆီအသားမရိွလိုု ့ အေအးဒဏ္ မခံႏိုုင္တာလိုု ့ ေတြးတယ္။ ကိုယ္လည္း ရာသီဥတုုေအးရင္ ႏွာရည္ေတြက်လိုု ့ ႏွပ္သုုတ္ပဝါ ေဆာင္ရတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကိုုယ္ၿဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြပါ။ ကိုုယ့္မိဘေတြ က်န္းမာေရးဆိုုရင္ေတာ့ အေမက အေတာ္က်န္းမာေရးေကာင္း၊ ကိုုယ္ခံအားေကာင္း၊ အလုုပ္အမ်ားၾကီး လုုပ္ႏိုုင္တဲ့သူ။ အေမ ေနမေကာင္းတာ မၿမင္ဘူးသေလာက္ဘဲ။ ကိုုယ္တိုု ့ငယ္ငယ္တုုန္းက ဟိုုင္းၾကီးရြာသစ္မွာေနတုုန္းကဆိုုရင္ မနက္အေစာၾကီးထ မနက္စာ၊ ညစာအတြက္ ခ်က္ၿပ ုုတ္ၿပီး ေနထြက္တာနဲ ့ တနာရီလမ္းေလွ်ာက္အေဝးမွာရိွတဲ့ အေဖ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ စံၿပရြာကိုု ေၿခလ်င္လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီ။ အေမနဲ ့ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမအားလံုုးကိုု အေဖက စက္ဘီးစီးသင္ေပးခဲ့ေပမဲ့ အေမက စက္ဘီးမစီးတတ္ခဲ့ဘူး။
ရန္ကုုန္မွာ ဆိုုရင္လည္း မနက္အေစာၾကီး အိပ္ယာထ၊ ထမင္းအိုုး၊ ေရေႏြးတည္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီးလိုု ့ အိပ္ယာက မႏိုုးေသးတဲ့ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြကိုု သားတိုု ့၊ သမီးတိုု ့ ဘာမုုန္ ့စားမလဲ၊ ဘာဟင္းစားခ်င္လဲလိုု ့ေမးၿပီး ေစ်းသြားတယ္။ အေမ ေစ်းကၿပန္လာေတာ့မွ ကိုုယ္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြက အိပ္ယာကထၾကၿပီး အေမ ဝယ္လာတဲ့မုုန္ ့ေတြနဲ ့ မနက္စာစားၾကတယ္။ အေမ မရိွရင္ မနက္စာမုုန္ ့ကိုု နင္ သြားဝယ္၊ ငါ သြားဝယ္လိုု ့ တြက္ကပ္ၾကတာနဲ ့ အေမ မရိွရင္ မနက္စာမုုန္ ့ငတ္တယ္။ အေမဟာ အေတာ့္ကိုု အလုုပ္လုုပ္ႏိုုင္တဲ့သူ ကိုုယ့္တိုု ့ေမာင္ႏွမေတြ အေမေၿခဖ်ားကိုု မမွီဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္က အေမ မီးယပ္ေသြးဆံုုးၿဖစ္ေတာ့ ဗမာေဆး၊ အဂၤလိပ္ေဆးေတြနဲ ့ အေတာ္ကုုယူရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေသြးဆံုုးရင္ မီးယပ္ေသြးဆံုုးေရာဂါ အနည္းနဲ ့အမ်ား ခံစားရတာမိုု ့ မိသားစုုရဲ ့ ဂရုုစိုုက္ေစာင့္ေရွာက္မႈက ေတာ္ေတာ္အေရးပါပါတယ္။ မီးယပ္ေသြးဆံုုးကိုုင္တယ္ဆိုုေပမဲ့ တကိုုယ္လံုုးစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာေရာဂါမွ မရိွ အင္မတန္ ကုုသရခက္တဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ိဳး။ ၾကားဖူးတာေတာ့ အသက္ ၄၀ ၿပည့္တဲ့ေန ့မွာ ႏြားႏိုု ့တပိသာ ေသာက္ရတယ္ဆိုုလားပဲ။ အရင္တုုန္းက သားသမီးေတြ လိုုအပ္တာကိုု အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၿဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့ အေမဟာ မီးယပ္ေသြးဆံုုးကိုုင္ေတာ့ စိတ္ေတြကေယာက္ေၿခာက္ၿခားၿဖစ္၊ အခုုခ်က္ခ်င္း ေဆးရံုုးမတက္ရရင္ ေသရပါေတာ့မယ္လိုု ့ၿဖစ္လိုု ့အက္စ္အက္စ္စီေဆးရံုု ညတြင္းခ်င္းတက္မယ္ၿဖစ္ေရာ။ ေဆးရံုုမွာ ေနရာလြတ္မရိွေပမဲ့ ပြဲစားလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ဟိုုင္းၾကီးသားေတြ ေခၚၾကတဲ့ ပြဲရံုုသူေ႒းက အက္စ္အက္စ္စီေဆးရံုုပိုုင္ရွင္တစ္ဦးမိုု ့ ပြဲစားကိုု အကူအညီေတာင္းေတာ့ ေနရာရတဲ့အၿပင္ ဗြီအိုုင္ပီကေန လာတာဆိုုေတာ့ ေဆးရံုုဝန္ထမ္း၊ ဆရာဝန္ေတြက ဂရုုတစိုုက္ ရိွၾကတယ္တဲ့။
အရင္တုုန္းက သားသမီးကိုု ဂရုုတစိုုက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေပမဲ့ မီးယပ္ေသြးဆံုုးကိုုင္ေတာ့ သားသမီးကိုုလည္း ဂရုုမစိုုက္ေတာ့ဘဲ ၂၀၀၉ ကိုုယ့္ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္တက္ဖိုု ့ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းကိုုလာေတာ့ အေမက သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုု ေတြ ့ေပမဲ့လည္း ဝမ္းသာပံုုမၿပ ဖာသိဖာသာပါပဲ။ အေဖက အေမ့ကိုု အင္မတန္ခ်စ္ အေတာ္ဂရုုစိုုက္တယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြက ေယာက္်ားရ ကံေကာင္းၿပီး သားသမီးကံမေကာင္း၊ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ ေယာက်္ားရ ကံမေကာင္းေပမဲ့ သားသမီးကံေကာင္းတယ္။ အေမက်ေတာ့ ေယာက်္ားကံေရာ၊ သားသမီးကံေရာ ေကာင္းလိုု ့ အင္မတန္ ကုုသိုုလ္ထူးတဲ့သူလိုု ့ ကိုုယ္တိုု ့ေတြ အားက်ၾကတယ္။ မၾကီးက ခ်ဥ္ေပါင္စားခ်င္တယ္လိုု ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြေခႊ်၊ အေၿခာက္လွန္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ၾကိ ုု၊ ပလပ္စတစ္အထုုပ္ေသးေတြထဲထည့္လိုု ့ Freezer ထဲမွာထည့္၊ စကၤာပူပိုု ့ခါနီးမွ အထပ္ထပ္ထုုပ္ပိုုး၊ သတင္းစာေတြ အထပ္ထပ္ပတ္ၿပီး ပိုု ့တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္စားခ်င္ရင္ အဲဒီအထုုပ္ကေလးေတြ ထုုပ္လိုု ့ ခ်က္စားခ်င္စား၊ ေၾကာ္စားခ်င္စား အဆင္သင့္ပဲ။ မၾကီးအတြက္က အဆင့္သင့္ေပမဲ့ အေမ့အတြက္က လက္ဝင္ပါေပမဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ဆိုု ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ ခ်ဥ္ေပါင္ေခႊ်ေနတဲ့ အေမက သူ ခ်ဥ္ေပါင္ေခႊ်ေနတာကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးပါ ၿပီးရင္ သမီးေတြဆီ ပိုု ့ေပးပါလိုု ့ ေတာင္းဆိုုလိုု ့ အေဖက ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ဗိုုင္ဘာကေန ပိုု ့ေပးရတယ္။ ခုုေတာ့လည္း အေမ့ က်န္းမာေရးက ေဒါင္ေဒါင္ၿမည္လိုု ့ သမီးေတြ ဘာလိုုခ်င္လဲ၊ ဘာစားခ်င္လဲ ပိုု ့ေပးမယ္ ဆိုုတာခ်ည္းမိုု ့ အတင္းၿငင္းေနရတယ္။
မၾကီးက အနီးမွာဆိုုေတာ့ အေမ ပိုု ့ေပးသမွ် သူ စားရတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အေဝးမွာဆိုုေတာ့ မပိုု ့ရတာကိုု စိတ္မေကာင္းေတြၿဖစ္လိုု ့ ကိုုယ္ ဗမာဆိုုင္၊ ယိုုးဒယားဆိုုင္က ဝယ္စားသမွ်ကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ကိုုယ္ ဘယ္လိုုစားေနတဲ့အေၾကာင္း၊ အငတ္မခံတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးရတယ္။ အေဖက အေမ့ေလာက္ မက်န္းမာဘူး။ ေက်ာက္ကပ္က အက်ိတ္အလံုုးတည္တာကိုု ေၿခၿပီးကတည္းက ေဆးလိပ္ၿပတ္တယ္။ မၾကီး ေၿပာလိုု ့ မၾကီးဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ အရက္ၿပတ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက အရက္မေသာက္ေတာ့တာ တခါတေလ ဘီယာေသာက္လာၿပီး စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာရင္ ကိုုယ္တိုု ့ေတြက အေဖ ဘီယာေသာက္လာတယ္မလားလိုု ့ေမးရင္ တဟဲဟဲ ရယ္ေနတတ္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေဆးလိပ္၊ အရက္ မေသာက္ဘူး။ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းေမာင္ေလးေတြ အရက္ကိုု လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္ ေသာက္ၾကတာကိုု ၿမင္ရၾကားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေကာင္းလြန္းလိုု ့ ေမာင္ေမာင္ အရက္မေသာက္တာေလးကိုုပဲ ကိုုယ္တိုု ့မွာ ၾကံဖန္ခ်ီးမြမ္းေနရတယ္။ အေဖရဲ ့ ဒူးဆစ္ေတြနာလိုု ့ ေဆးခန္းၿပေတာ့ ဆရာဝန္ေတြက ေပ်ာက္သြားေအာင္ေတာ့ ကုုလိုု ့မရေတာ့ဘူး သက္သာသြားေအာင္လိုု ့ လုုပ္ေပးလိုု ့ရတယ္တဲ့။ ၿခ ူးတၿပားမွ မရိွတဲ့ဘဝကေန စက္ေလွပိုုင္ရွင္ၿဖစ္လာေအာင္၊ သူ ့သားသမီးေတြကိုု ပညာတတ္ၾကီး ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ့ဘဝတေလွ်ာက္လံုုး တခ်က္ကေလးမွ အနားမေနဘဲ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ အလုုပ္လုုပ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ အေဖ့ဒူးေတြဟာ အရင္လိုု ၿပန္ေကာင္းဖိုု ့ဆိုုတာ မၿဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဒူးနာသက္သာေအာင္လိုု ့ ဒူးထဲေဆးထိုုး၊ ေဆးေသာက္တာေလာက္ပဲ လုုပ္လိုု ့ရတယ္။ အသက္ ၆၀ နီးလာေတာ့ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳ နည္းနည္းၿဖစ္လာလိုု ့ အခ်ိဳ၊ အငန္ေတြ စားတာ ထိန္းရတယ္။ ႏွစ္တိုုင္း မက္ဒီကယ္ခ်က္ကပ္လုုပ္ရင္ ကိုုလက္စထေရာမ်ားေနလိုု ့ ကိုုလက္စထေရာက်ေဆး ေသာက္ရတယ္။ ၂၀၁၂ မွာေတာ့ အေဖ့ႏွလံုုးေသြးေၾကာက ဆိုုးဆိုုးရြားရြား ပိတ္ေနလိုု ့ ဘန္ေကာက္က ဘာမင္ဂရပ္ေဆးရံုုမွာ ခြဲစိတ္ကုုသၿပီး ႏွလံုုးေသြးေၾကာခ်ဲ ့ေပးတဲ့ စတန္ဆိုုတဲ့ ေသးငယ္တဲ့ပိုုက္ ၄ ေခ်ာင္း ထည့္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေန ့တိုုင္း ႏွလံုုးေသြးၾကဲေဆးေတြ ေသာက္ရၿပီး ႏွစ္စဥ္ မက္ဒီကယ္ခ်က္ကပ္ လုုပ္ရပါတယ္။ အေမနဲ ့အေမ ဘန္ေကာက္ကိုု ေဆးကုုဖိုု ့သြားတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုု ေရၿခားေၿမၿခား ခရီးသြား ပိုု ့စ္ေတြ အေနနဲ ့ ေရးတင္ဖူးပါတယ္။ အရပ္နဲ ့ ေပါင္ခ်ိန္တိုုင္းေတာ့ လည္ရွည္ဖိနပ္က လက္မဝက္ၿမင့္တယ္ ေအးပါ ဖိနပ္အၿမင့္ကိုု တိုုင္းၿပီး ႏႈတ္လိုုက္ပါ့မယ္ အရပ္က ၅ ေပ ၂ လက္မ။ အဝတ္အစားအတြက္ ၃ ေပါင္ေလွ်ာ့လိုုက္ေတာ့ ကိုုယ့္အေလးခ်ိန္က ၁၁၆ ေပါင္။ ဟင္ အိမ္က ဒစ္ဂ်စ္တယ္ေပါင္ခ်ိန္စက္က ၁၂၄ ေပါင္တဲ့ အဲဒီဒစ္ဂ်စ္တယ္စက္ေတြက မမွန္ဘူး ဆရာ့စက္က အမွန္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္လည္း ပံုုမွန္ အသံၿပင္းၿပင္းရွဴ မင္း လည္ပင္းၾကီးေနတယ္ ေၾသာ္ နည္းနည္းအစ္တယ္လိုု ့ ထင္မိသား။ ေမးရိုုးေအာက္၊ လည္ပင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုုင္တြယ္ၾကည့္၊ တံေတြးေတြ မ်ိဳခိုုင္းၿပီးေတာ့ လည္ပင္းၾကီးေနတယ္ မင္း သိုုင္းရြိဳက္အာထရာေဆာင္း ရိုုက္ရမယ္။
ကိုုယ့္အစ္မက လည္ပင္ၾကီးလာလိုု ့ ခြဲၿပီး သိုုင္းရြိဳင္းတစ္လံုုး ထုုတ္ထားရတယ္၊ ေဆးေသာက္၊ ႏွစ္တိုုင္း ဘိုုင္အိုုစီ စစ္ရတယ္ ဆရာ။ မင္း အဲဒါ ေစာေစာတုုန္းက ဘာလိုု ့မေၿပာတာလဲ မိသားစုုေရာဂါရာဇဝင္မွာ ထပ္ထည့္ရမယ္။ အမွန္က မင္းတိုု ့ ပင္လယ္ေဒသဖက္က လူေတြမွာ အိုုင္အိုုဒင္းဓာတ္ ၿပည့္ၿပီးသား အိုုင္ဒိုုဒင္းဓာတ္ တကယ္လိုုအပ္တာက ေတာင္ေပၚသားေတြ။ မလိုုအပ္ဘဲ အိုုင္အိုုဒင္းဆားေတြစားဖိုု ့ အစိုုးရက ေဆာ္ၾသေတာ့ ခက္ကုုန္တာေပါ့။ ဟုုတ္တယ္ဆရာ အုုိင္အုုိဒင္းဆားေတြခ်ည္းပဲ ရိုုးရိုုးဆား အင္မတန္ရွာရ ခက္တယ္။ အဲဒီရုုိးရိုုးဆားေတာင္ အိုုင္အိုုဒင္းဆားကိုု နာမည္ေၿပာင္းထားတာလား မသိ။ မင္း အစိုုးရနဲ ့ တိုုက္ပြဲၿဖစ္တဲ့ ကရင္၊ ကခ်င္ဖက္မွာ ေနဖူးလား။ ၁၉၉၉ တုုန္းက သာမညဆရာေတာ္ကိုု သြားဖူးလိုု ့ ကရင္ၿပည္နယ္ဖက္ကိုု တစ္ေခါက္ပဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္ ဆရာ။ ကခ်င္ၿပည္နယ္ ၿမစ္ၾကီးနားၿမစ္ဆံုုကိုု တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္လိုု ့ စိတ္ကူးထားေပမဲ့ ခုုထိ မေရာက္ဖူးေသးဘူး ဆရာ။ မင္းလည္း သြားလည္မယ္ၾကံေရာ ၿမစ္ဆံုုဆိုုတာေရာ ရိွပါ့ဦးမလား အမွန္ပါပဲဆရာ။ ကန္တက္ကီအလုုပ္က ပါဝါပလန္ ့ (လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေတြ ထုုတ္တဲ့) စက္ရံုုကုုမၺဏီ ဒါေပမဲ့ ႏူးကလီးယားစက္ရံုု မဟုုတ္ဘူး သဘာဝဓာတ္ေငြ ့သံုုးစက္ရံုု ရံုုးခ်ဳပ္မွာပဲ ေနတယ္ တခါမွ ဆိုုဒ္ထဲ မသြားဖူးဘူး ဆရာ။ တခါတုုန္းက လူနာတစ္ေယာက္က ခ်န္ႏိုုဘိုုင္းစက္ရံုုမွာ အလုုပ္လုုပ္ဖူးတယ္တဲ့ မင္း ခ်န္ႏိုုဘိုုင္းဆိုုတာ ၾကားဖူးလား ၾကားဖူးတယ္ ဆရာ။
(ဆက္ပါဦးမယ္)