ပိတ္ရက္ေတြဆိုု လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ နယူးေယာက္တခြင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္၊ ၿပတိုုက္၊ အႏုုပညာၿပခန္းေတြ သြားၿဖစ္ပါတယ္။ MOMA PS 1 (Museum Of Modern Art) က Contemporary Art ကိုု အထူးၿပ ုုၿပီး ဝင္ေၾကးက pay as you wish သဒၶါေၾကးေပးလိုု ့ရပါတယ္။ ၾသစေတးလ်က ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ေယာက္ ဆြဲထားတာဆိုုရင္ အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ ရႊန္အဖြဲ ့နဲ ့ ပထမဆံုုးသြားၿဖစ္တဲ့ Art Gallery Open Studios ေတြကေတာ့ Long Island ေလာင္းအိုုင္လန္ဖက္က အႏုုပညာစတူဒီယိုုေတြပါ။ ပန္းခ်ီ၊ ဓာတ္ပံုုပညာရွင္ေတြရဲ ့ အိမ္တံခါးေတြကိုု ဖြင့္ထားၿပီး အႏုုပညာရွင္ေတြနဲ ့ ေတြ ့ဆံုုကာ သူတိုု ့ဖန္တီးထားတဲ့ လက္ရာေတြအေၾကာင္း ေတြ ့ဆံုုေမးၿမန္းခြင့္ ရပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆိုုလိုု ့ ေၿပာရဦးမယ္ ငယ္ငယ္တုုန္းက မၾကီးက မဂၢဇင္းအဖံုုးေပၚက ေကာင္မေလးေတြပံုုကိုု ထပ္တူဆြဲႏိုုင္တယ္။ ကြ်န္မက ေတာင္ၿခစ္ေၿမာက္ၿခစ္ ဆြဲလိုုက္ရင္ ေတာင္ႏွစ္လံုုးၾကားက ေနထြက္ေနတဲ့ပံုု ငွက္ႏွစ္ေကာင္က ပ်ံလိုု ့ ေတာင္ေၿခမွာ ေရကန္ဆိုုတာ သိသာေအာင္ လိႈင္းေလးေတြ ထေပးလိုုက္ေသးတယ္။ ရန္ကုုန္က ကြ်န္မတိုု ့အိမ္ရဲ ့ ဟိုုဖက္လမ္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္အိမ္ ရိွပါတယ္။ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာတိုုင္း ပန္းခ်ီကားေတြ ေတြ ့ေပမဲ့ တခါမွ ဝင္မၾကည့္ဖူး အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ရယ္ ။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတယ္ အဲဒီပန္းခ်ီဆရာက နာမည္ၾကီးတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုု မနည္းေပးရတယ္တဲ့။
သူမ်ားေတြက အဲဒီပန္းခ်ီကားေတြကိုု ၾကည့္ဖိုု ့ တကူးတက ၿပခန္းသြားရတယ္။ လမ္းေပၚကေန ရပ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ၿမင္ရတဲ့ဟာကိုု တခါမွ မၾကည့္ၿဖစ္ဘူး ကြ်န္မအၿဖစ္က ကႊ်ဲပါးေစာင္းတီးေနသလိုုမ်ိဳးပါလား။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာေတာ့ ေတာင္တက္၊ ေလွ်ာ့ပင္းထြက္နဲ ့ ပန္းခ်ီၿပခန္း၊ ၿပတိုုက္ေတြကိုု မေရာက္ၿဖစ္ဘူး။ ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္ရဲ ့ၿမိ ုု ့ေတာ္ ဒက္စ္မြိဳင္း Des Moinses က ပါပါဂႊ်န္ပန္းပုုပန္းၿခံ Papajohn Sculpture Park ကိုု လိုုက္ပိုု ့ေပးတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ေတြက ပန္းပုုေတြ ခံစားဖိုု ့ထက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အားထုုတ္ေနၾကတာ။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ကေန ေမရီလန္းၿပည္နယ္ကိုု ေၿပာင္းလာၿပီး ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဝါရွင္တန္ဒီစီ ေနရွင္းေမာလ္ National Mall တေလွ်ာက္မွာရိွတဲ့ ၿပတိုုက္ေတြကိုု သြားလည္ၿဖစ္ပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿပတိုုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဝင္ေၾကးအခမဲ့ပါ။ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိ ုု ့ထဲမွာ ကားပါကင္ခေတြက အေတာ့္ကိုု ေစ်းၾကီးၿပီး ၁ မိနစ္ေလာက္ ေက်ာ္သြားရင္ပဲ လမ္းမေဘးက ကားကိုု တိုုးသြား၊ ဒဏ္ရိုုက္သြားၿပီ။ ကားကိုု နီးရာဘူတာေတြ မွာ ထားခဲ့ၿပီး ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိ ုု ့ထဲကိုု ရထားစီးသြားတာ အရွင္းဆံုုးပဲ။ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဘူတာမွာ ပါကင္းခေတြက ဖရီး။ ဝါရွင္တန္ဒစီစီ National Gallery of Art က ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုုေတြက အံ့မခန္းပါပဲ။ ဆီေဆး၊ ေရေဆး မခြဲၿခားတတ္၊ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း တခုုမွမသိေပမဲ့ ကြ်န္မ အဲဒီကပန္းခ်ီကားေတြကိုုေတာ့ သိပ္သေဘာက်တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြက ေႏြရာသီဆိုု နယူးေယာက္တခြင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္ၿပီး ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ ၿပတိုုက္၊ အႏုုပညာၿပခန္းေတြ သြားၾကပါတယ္။ ဂႊ်န္အဖြဲ ့နဲ့ သြားၿဖစ္တာကေတာ့ မက္ဟန္တန္အထက္ဖက္ Harlem ဟာလမ္းအရပ္ဆီက Open Studios ပါ။ လမ္းေပၚက စြန္ ့ပစ္ပစၥည္းေတြနဲ ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေတာင္အာဖရိကႏိုုင္ငံသား ဇူးလူးလူမ်ိဳး ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ေယာက္က Choice လိုု ့ အမည္ေပးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးအေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ ဆံပင္နီနီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထိုုင္ခံုုေလးမွာ ထိုုင္ေနတာ မ်က္စိထဲ ဝင္လာလိုု ့ ခ်က္ခ်င္းပန္းခ်ီဆြဲၿဖစ္တာတဲ့။ ေဘးနားက လူေတြက သူ ့ေရွ ့က အမ်ိဳးသမီးကိုု ပန္းခ်ီဆြဲေနမွန္း သိၾကတာေပါ့။ ပန္းခ်ီဆြဲၿပီးေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ ့ စကားေၿပာၿဖစ္ေတာ့ လစာေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ကေနထြက္ၿပီး ကိုုယ္ပိုုင္စီးပြားေရး ေထာင္သင့္သလား၊ လက္ရိွအလုုပ္မွာပဲ ဆက္လုုပ္သင့္သလားလိုု ့ ေတြးေနတာတဲ့။ တခါတေလ ဘဝမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ၾကံ ုုလာတဲ့အခါ အေတာ့္ကိုု စဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္ရတဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈရဲ ့ အက်ိဳးဆက္၊ ဘာေတြၿဖစ္လာမယ္မွန္း မသိႏိုုင္တဲ့အခါ အေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရိွပါတယ္။ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈေတြအေၾကာင္းကိုု ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကိုု Choice လိုု ့နာမည္ေပးထားတာတဲ့။ အေရာင္ေတာက္ေတာက္၊ စုုတ္ခ်က္ၿပင္းၿပင္းေတြဆြဲတဲ့ ၿပင္သစ္ပန္းခ်ီဆရာမ၊ အုုန္းခြံေတြနဲ ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ အာဖရိကပန္းခ်ီဆရာ။ ပန္းခ်ီဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ ့ အိုုင္ဒီယာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စုုတ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ၿမင္ရတဲ့အခါ ႏွစ္သက္မိတာလည္းရိွရဲ ့၊ မႏွစ္ၿမိ ုု ့တာလည္းရိွရဲ ့၊ ဘာကိုုဆိုုလိုုခ်င္မွန္း မသိေအာင္ကိုု ညဏ္တိမ္ေခါင္းကုုတ္မိတာမ်ိဳးလည္းရိွရဲ ့။
ဂႊ်န္အဖြဲ ့နဲ ့့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ဂ်ာဆီစီးတီးၿမိ ုု ့က open studios သြားတုုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ၿဖစ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ တေလာက ဂ်ာဆီစီးတီးဖက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့ အဖြဲ ့ေခါင္းေဆာင္ဂႊ်န္က ဒီတိုုက္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္သူေနတယ္ေလဆိုုေတာ့ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကဘူး။ သူ ့အိမ္ဒီဇိုုင္းက မိုုက္တယ္ေလ ဒန္းရိွတယ္ဆိုုေတာ့မွ မွတ္မိၾကတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာသာၾကားရင္ ထိုုင္ငိုုခ်င္သြားမယ္ ဘာၿဖစ္လိုု ့လဲဆိုုေတာ့ ကြ်န္မ၊ ဝိုုင္း၊ လီနဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းခ်ီဆရာနဲ ့ သူ ့လက္ရာထက္ ပန္းခ်ီဆရာရဲ ့ အိမ္ဒီဇိုုင္းနဲ ့ အဲဒီတုုန္းက ေကႊ်းေမႊးတဲ့မုုန္ ့ေတြကိုု မွတ္မိေနၾကလိုု ့ပါပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာအိမ္က ေခါင္မိုုးအၿမင့္ၾကီး၊ အိမ္ခန္းက အၿမင့္မွာ စတူဒီယိုုအခန္းဖြဲ ့ထားတာ၊ အေပၚကိုုတက္ဖိုု ့ ေၾကာင္အိမ္ေလွကားနဲ ့၊ ဒရမ္ေလ့က်င့္ဖိုု ့ အသံလံုုအိမ္ စတူဒီယိုုခန္း၊ ေခါင္မိုုးကေန ၾကိ ုုးတန္းလန္းနဲ ့ ဒန္း၊ စာအုုပ္ေတြအမ်ားၾကီးရိွတဲ့ စာၾကည့္ခန္းေတြပါတဲ့ တိုုက္ခန္းဆိုုေပမဲ့ အိမ္ဒီဇိုုင္းက သူမ်ားနဲ ့မတူ ကြဲၿပားေနတယ္ ဒီဇိုုင္နာေခၚၿပီး ဖန္တီးထားတာတဲ့။ လာေရာက္တဲ့သူေတြကိုု ေကႊ်းေမႊးတဲ့ မုုန္ ့ေတြကလည္း အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဒီအိမ္ကေန ၿမန္ၿမန္ထြက္မွ ၿဖစ္တယ္ မဟုုတ္ရင္ မဆာဘဲနဲ ့ တစြပ္စြပ္စားေနလိုု ့လိုု ့ ေၿပာယူရတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာအိမ္ေတြက ဝိုုင္ေတြ ေသာက္ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ ့ဆိုု လမ္းေလွ်ာက္တာလည္းၿပီးေရာ မူးေနေရာတဲ့။
![]()
ဘရႊတ္ကလင္းဖက္က open studios ေတြဆီ လမ္းေလွ်ာက္တုုန္းက ကိုုလံဘီယာက ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုု သေဘာက်မိတယ္။ ေပါင္မုုန္ ့၊ ဝိုုင္နီ၊ စပ်စ္သီးေတြ ဆြဲထားတဲ့ ဆီေဆးပန္းခ်ီကား ေဒၚလာ ၆၀၀၀ တဲ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ National Gallery of Art ၿပတိုုက္မွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ ့ တူတယ္။ Accessories ေတြ ဖန္တီးတဲ့သူ၊ ရႊံ ့နဲ ့ ေၿမထည္ လုုပ္တဲ့သူ၊ ဓာတ္ပံုုပညာရွင္ေတြရဲ ့ လက္ရာေတြကိုု ေတြ ့ရပါတယ္။ အဲဒီဘရႊတ္ကလင္း အႏုုပညာရွင္ေတြေနတဲ့အိမ္က လံုုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြၿဖစ္ၿပီး ရပ္ကြက္ neighbourhood ကလည္း သစ္ပင္ပန္းမန္ေလးေတြနဲ ့ အင္မတန္လွတယ္။ တေလာက ရြန္အဖြဲ ့နဲ ့ မက္ဟန္တန္ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္က Art Gallery ေတြဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ဓာတ္ပံုုေတြက သာမာန္ပါပဲ။ ရထားေပၚမွာ လူေတြ သတင္းစာဖတ္ေနတာကိုု ေနာက္ဖက္ကေန ရိုုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာ President shot dead ဆိုုတဲ့ သတင္းက ထင္ထင္ရွားရွားၾကီးကိုု ၿမင္ရပါတယ္ ဘယ္သမၼတပါလိမ့္။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက အဘြားၾကီးက ၁၉၆၉ သမၼတ ဂႊ်န္အက္ဖ္ကေနဒီ လုုပ္ၾကံခံရတုုန္းကတဲ့။ အင္း ဒီဓာတ္ပံုုကေတာ့ သမိုုင္းဝင္တယ္ အဓိပၺာယ္ရိွတယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ဟိုုအရင္တုုန္းက ေရကူးဝတ္စံုုက ခုုေခတ္ေလာက္ မတုုိဘူး ခုုေခတ္ စကပ္တိုုတိုုသာသာ။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက အဘိုုးၾကီးေတြက အဲဒါ ၁၉၅၀၊ ၆၀ တုုန္းကေလာက္ ၿဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။
ဝိုုင္းက သူ ့ရိုုက္ခ်က္ေတြက ဒီရိုုက္ခ်က္ေတြထက္ေတာင္ ေကာင္းတယ္လိုု ့ ကိုုယ္ဘာသာ ထင္တယ္တဲ့။ အင္း ကိုုယ္တိုု ့ရဲ ့ ဟိုုရိုုက္ဒီရိုုက္လက္ရာေတြလည္း ေနာင္အႏွစ္သံုုးဆယ္ေလာက္ဆိုုရင္ ဒီလိုုမ်ိဳးၿပခန္းေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ေရာင္းလိုု ့ရမလား မသိဘူးေနာ္။ ရမွာပါ မင္းသာ နာမည္ၾကီးဓာတ္ပံုုဆရာ ၿဖစ္ခဲ့ရင္ေပါ့။ ေၾကာင္နက္ေလးတစ္ေကာင္ အၿမီးေထာင္ကာ ရန္ေထာင္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုုကိုုေတြ ့ေတာ့ အဘိုုးၾကီးႏွစ္ေယာက္က အဲဒီဓာတ္ပံုုက twenty two thousands ဟင္ ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္။ ခ်ိတ္ထားတဲ့ palmplet ထဲမွာ ေစ်းႏႈန္းရွာၾကည့္ေတာ့ အမွန္ပဲ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ဘုုရားေရ မယံုုႏိုုင္စရာပါလား။ စန္းစန္းေရ မင္းအိမ္ကေၾကာင္မိုုခ်ီကိုု စိတ္တိုုေအာင္ရန္စၿပီး အၿမီးေထာင္လိုု ့ကေတာ့ ဓာတ္ပံုုေတြ တရစပ္အမ်ားၾကီးသာ ရိုုက္ေပေတာ့။ ေသခ်ာတယ္ ဓာတ္ပံုုတစ္ပံုုကေတာ့ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ တန္မွာပဲ။ ဒီေၾကာင္ အၿမီးေထာင္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုုကိုု ဝယ္ဖိုု ့ ကိုုယ္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၿခစ္ကုုပ္စုုရမယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ပိုုက္ဆံရိွရင္ေတာင္ မဝယ္ပါဘူး အဲဒီေၾကာင္အၿမီးေထာင္ေနပံုုထက္ ပန္းၿခံ ေတာေတာင္ စမ္းေခ်ာင္းေတြပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားပဲ ဝယ္ေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီဓာတ္ပံုုကိုုခ်ိတ္ဖိုု ့ ေနရာလည္း မရိွဘူး သူမ်ားအိမ္မွာ အခန္းငွားေနရတာ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ဆီေၿပာင္းရမယ္မွန္း မသိ။ သိခ်င္လိုုက္တာ အဲဒီဓာတ္ပံုုကိုု ဘယ္လိုုလူမ်ိဳးေတြမ်ား ဝယ္မလဲလိုု ့ ။ ကိုုယ္တိုု ့ေတြအတြက္က ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပမဲ့ ခ်မ္းသာၿပီး ပိုုက္ဆံကိုု ဘယ္မွာၿဖ ုုန္းရမွန္း မသိသူေတြအတြက္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ ၿဖစ္သလိုုမ်ိဳးေနတဲ့သူေတြ ဝယ္မွာေပါ့။
![]()
ကိုုယ္တိုု ့က lower middle class ေပါ့ေနာ္။ တရုုတ္လူငယ္တစ္ေယာက္ ၿပံ ုုေနၿပီး ပံုုသဏန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ထုုထားတဲ့ ပန္းပုုကိုုေတာ့ မႏွစ္သက္ဘူး။ ေၿခေထာက္ကိုု ၾကိ ုုးဆြဲၿပီး တန္းလန္းၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ ပန္းပုုကိုုၿမင္ေတာ့ လန္ ့သြားတယ္။ ေအာင္မေလး မက္ဟန္တန္ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္က တိုုက္ခန္းကိုု ဗလာက်င္းၿပီး ဒီပန္းပုုတစ္ခုုကုုိပဲ တန္းလန္းၾကီးဆြဲထားတယ္။ အခန္းငွားခကိုု ႏွေၿမာပါဘိ ေအးေလ ႏွစ္သက္စရာလည္း မေကာင္းပါဘဲနဲ ့။ ဒီပန္းပုုရုုပ္ကိုု ၾကည့္ရတာ ငါေတာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ ၿပခန္းတစ္ခုုကေတာ့ ေရွးေဟာင္းသစ္သားထိုုင္ခံုု၊ ပရိေဘာဂ၊ ေၾကြထည္၊ မွန္၊ ပန္းခ်ီေတြ ၿပထားပါတယ္။ ပစၥည္းေတြက တန္းဖိုုးၾကီးလိုု ့ ထိမိခိုုက္မိမွာစိုုးလိုု ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြ သယ္ခြင့္မၿပ ုုဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုုက္ခိုုက္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၊ ပထမဆံုုး အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္စံအိမ္ၿဖစ္တဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္က Mount Vernon ကိုု သြားလည္တုုန္းက ေတြ ့ခဲ့တာေတြနဲ ့ တူတယ္။ ပံုုတူပန္းခ်ီကားေတြဆိုုရင္လည္း အသက္ဝင္လြန္းလိုု ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီ National Gallery of Art က ပန္းခ်ီကားေတြနဲ ့ဆင္တယ္။ ဒီၿပခန္းမွာရိွတဲ့ ပစၥည္းအားလံုုးက for sales ပါတဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲမွာ အိုုင္ပတ္နဲ ့ ဓာတ္ပံုုေတြ ရိုုက္တတ္တဲ့ အဘိုုးၾကီးက ရွဥ့္ေလးႏွစ္ေကာင္ပံုုဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုု ဘယ္ေလာက္လဲလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ Eight hunderds and fifty thousands ေဒၚလာရွစ္သိန္းငါးေသာင္း ။ ဘုုရားေရ ေၾကာင္ေလးအၿမီးေထာင္တဲ့ ဓာတ္ပံုုကိုု ဝယ္ဖိုု ့ဆိုုရင္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၿခစ္ကုုပ္စုုရမွာ ရွဥ့္ေလးႏွစ္ေကာင္ ပန္းခ်ီကားဆိုုရင္ေတာ့ ငါ့တစ္သက္လံုုး စုုတဲ့ပိုုက္ဆံနဲ ့ေတာင္ ဝယ္ႏိုုင္ပါ့မလား။ အဲဒါေတြကိုု ဓာတ္ပံုုမရိုုက္ခဲ့မိလိုု ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ၿပန္သြားၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဦးမယ္။
ေၾကာင္အၿမီးေထာင္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုုနဲ ့ ရွဥ့္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြၾကားထဲ ေၿပာစမွတ္ကိုုတြင္လိုု ့။ ေသခ်ာတာက တစ္ခုုရိွတယ္ အဲဒီေၾကာင္အၿမီးေထာင္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုုနဲ ့ ရွဥ့္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ပန္းခ်ီကားကိုု ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မွာမဟုုတ္ဘူး ဆိုုတာပါပဲ။
စန္းထြန္း
ဇန္နဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၅။
သူမ်ားေတြက အဲဒီပန္းခ်ီကားေတြကိုု ၾကည့္ဖိုု ့ တကူးတက ၿပခန္းသြားရတယ္။ လမ္းေပၚကေန ရပ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ၿမင္ရတဲ့ဟာကိုု တခါမွ မၾကည့္ၿဖစ္ဘူး ကြ်န္မအၿဖစ္က ကႊ်ဲပါးေစာင္းတီးေနသလိုုမ်ိဳးပါလား။ ၿခေသၤ့ကႊ်န္းမွာေတာ့ ေတာင္တက္၊ ေလွ်ာ့ပင္းထြက္နဲ ့ ပန္းခ်ီၿပခန္း၊ ၿပတိုုက္ေတြကိုု မေရာက္ၿဖစ္ဘူး။ ယူအက္စ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက အိုုင္အိုုဝါၿပည္နယ္ရဲ ့ၿမိ ုု ့ေတာ္ ဒက္စ္မြိဳင္း Des Moinses က ပါပါဂႊ်န္ပန္းပုုပန္းၿခံ Papajohn Sculpture Park ကိုု လိုုက္ပိုု ့ေပးတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့ေတြက ပန္းပုုေတြ ခံစားဖိုု ့ထက္ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု ့ေလာက္ပဲ အားထုုတ္ေနၾကတာ။ ကန္တက္ကီၿပည္နယ္ကေန ေမရီလန္းၿပည္နယ္ကိုု ေၿပာင္းလာၿပီး ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အလုုပ္ရေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဝါရွင္တန္ဒီစီ ေနရွင္းေမာလ္ National Mall တေလွ်ာက္မွာရိွတဲ့ ၿပတိုုက္ေတြကိုု သြားလည္ၿဖစ္ပါတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿပတိုုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဝင္ေၾကးအခမဲ့ပါ။ ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိ ုု ့ထဲမွာ ကားပါကင္ခေတြက အေတာ့္ကိုု ေစ်းၾကီးၿပီး ၁ မိနစ္ေလာက္ ေက်ာ္သြားရင္ပဲ လမ္းမေဘးက ကားကိုု တိုုးသြား၊ ဒဏ္ရိုုက္သြားၿပီ။ ကားကိုု နီးရာဘူတာေတြ မွာ ထားခဲ့ၿပီး ဝါရွင္တန္ဒီစီၿမိ ုု ့ထဲကိုု ရထားစီးသြားတာ အရွင္းဆံုုးပဲ။ ပိတ္ရက္ေတြဆိုု ဘူတာမွာ ပါကင္းခေတြက ဖရီး။ ဝါရွင္တန္ဒစီစီ National Gallery of Art က ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုုေတြက အံ့မခန္းပါပဲ။ ဆီေဆး၊ ေရေဆး မခြဲၿခားတတ္၊ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း တခုုမွမသိေပမဲ့ ကြ်န္မ အဲဒီကပန္းခ်ီကားေတြကိုုေတာ့ သိပ္သေဘာက်တယ္။
 |
| ႏိုုင္အာဂရာ ေရတံခြန္ |
လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြက ေႏြရာသီဆိုု နယူးေယာက္တခြင္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေတာင္တက္ၿပီး ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ ၿပတိုုက္၊ အႏုုပညာၿပခန္းေတြ သြားၾကပါတယ္။ ဂႊ်န္အဖြဲ ့နဲ့ သြားၿဖစ္တာကေတာ့ မက္ဟန္တန္အထက္ဖက္ Harlem ဟာလမ္းအရပ္ဆီက Open Studios ပါ။ လမ္းေပၚက စြန္ ့ပစ္ပစၥည္းေတြနဲ ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေတာင္အာဖရိကႏိုုင္ငံသား ဇူးလူးလူမ်ိဳး ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ေယာက္က Choice လိုု ့ အမည္ေပးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးအေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ ဆံပင္နီနီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထိုုင္ခံုုေလးမွာ ထိုုင္ေနတာ မ်က္စိထဲ ဝင္လာလိုု ့ ခ်က္ခ်င္းပန္းခ်ီဆြဲၿဖစ္တာတဲ့။ ေဘးနားက လူေတြက သူ ့ေရွ ့က အမ်ိဳးသမီးကိုု ပန္းခ်ီဆြဲေနမွန္း သိၾကတာေပါ့။ ပန္းခ်ီဆြဲၿပီးေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ ့ စကားေၿပာၿဖစ္ေတာ့ လစာေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ကေနထြက္ၿပီး ကိုုယ္ပိုုင္စီးပြားေရး ေထာင္သင့္သလား၊ လက္ရိွအလုုပ္မွာပဲ ဆက္လုုပ္သင့္သလားလိုု ့ ေတြးေနတာတဲ့။ တခါတေလ ဘဝမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ၾကံ ုုလာတဲ့အခါ အေတာ့္ကိုု စဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္ရတဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈရဲ ့ အက်ိဳးဆက္၊ ဘာေတြၿဖစ္လာမယ္မွန္း မသိႏိုုင္တဲ့အခါ အေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရိွပါတယ္။ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈေတြအေၾကာင္းကိုု ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးကိုု Choice လိုု ့နာမည္ေပးထားတာတဲ့။ အေရာင္ေတာက္ေတာက္၊ စုုတ္ခ်က္ၿပင္းၿပင္းေတြဆြဲတဲ့ ၿပင္သစ္ပန္းခ်ီဆရာမ၊ အုုန္းခြံေတြနဲ ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ အာဖရိကပန္းခ်ီဆရာ။ ပန္းခ်ီဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ ့ အိုုင္ဒီယာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စုုတ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ၿမင္ရတဲ့အခါ ႏွစ္သက္မိတာလည္းရိွရဲ ့၊ မႏွစ္ၿမိ ုု ့တာလည္းရိွရဲ ့၊ ဘာကိုုဆိုုလိုုခ်င္မွန္း မသိေအာင္ကိုု ညဏ္တိမ္ေခါင္းကုုတ္မိတာမ်ိဳးလည္းရိွရဲ ့။
ဂႊ်န္အဖြဲ ့နဲ ့့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ ဂ်ာဆီစီးတီးၿမိ ုု ့က open studios သြားတုုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ၿဖစ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ တေလာက ဂ်ာဆီစီးတီးဖက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့ အဖြဲ ့ေခါင္းေဆာင္ဂႊ်န္က ဒီတိုုက္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ ဘယ္သူေနတယ္ေလဆိုုေတာ့ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကဘူး။ သူ ့အိမ္ဒီဇိုုင္းက မိုုက္တယ္ေလ ဒန္းရိွတယ္ဆိုုေတာ့မွ မွတ္မိၾကတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာသာၾကားရင္ ထိုုင္ငိုုခ်င္သြားမယ္ ဘာၿဖစ္လိုု ့လဲဆိုုေတာ့ ကြ်န္မ၊ ဝိုုင္း၊ လီနဲ ့ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပန္းခ်ီဆရာနဲ ့ သူ ့လက္ရာထက္ ပန္းခ်ီဆရာရဲ ့ အိမ္ဒီဇိုုင္းနဲ ့ အဲဒီတုုန္းက ေကႊ်းေမႊးတဲ့မုုန္ ့ေတြကိုု မွတ္မိေနၾကလိုု ့ပါပဲ။ ပန္းခ်ီဆရာအိမ္က ေခါင္မိုုးအၿမင့္ၾကီး၊ အိမ္ခန္းက အၿမင့္မွာ စတူဒီယိုုအခန္းဖြဲ ့ထားတာ၊ အေပၚကိုုတက္ဖိုု ့ ေၾကာင္အိမ္ေလွကားနဲ ့၊ ဒရမ္ေလ့က်င့္ဖိုု ့ အသံလံုုအိမ္ စတူဒီယိုုခန္း၊ ေခါင္မိုုးကေန ၾကိ ုုးတန္းလန္းနဲ ့ ဒန္း၊ စာအုုပ္ေတြအမ်ားၾကီးရိွတဲ့ စာၾကည့္ခန္းေတြပါတဲ့ တိုုက္ခန္းဆိုုေပမဲ့ အိမ္ဒီဇိုုင္းက သူမ်ားနဲ ့မတူ ကြဲၿပားေနတယ္ ဒီဇိုုင္နာေခၚၿပီး ဖန္တီးထားတာတဲ့။ လာေရာက္တဲ့သူေတြကိုု ေကႊ်းေမႊးတဲ့ မုုန္ ့ေတြကလည္း အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဒီအိမ္ကေန ၿမန္ၿမန္ထြက္မွ ၿဖစ္တယ္ မဟုုတ္ရင္ မဆာဘဲနဲ ့ တစြပ္စြပ္စားေနလိုု ့လိုု ့ ေၿပာယူရတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာအိမ္ေတြက ဝိုုင္ေတြ ေသာက္ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ ့ဆိုု လမ္းေလွ်ာက္တာလည္းၿပီးေရာ မူးေနေရာတဲ့။
ဘရႊတ္ကလင္းဖက္က open studios ေတြဆီ လမ္းေလွ်ာက္တုုန္းက ကိုုလံဘီယာက ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ ့ ပန္းခ်ီကားေတြကိုု သေဘာက်မိတယ္။ ေပါင္မုုန္ ့၊ ဝိုုင္နီ၊ စပ်စ္သီးေတြ ဆြဲထားတဲ့ ဆီေဆးပန္းခ်ီကား ေဒၚလာ ၆၀၀၀ တဲ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ National Gallery of Art ၿပတိုုက္မွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ ့ တူတယ္။ Accessories ေတြ ဖန္တီးတဲ့သူ၊ ရႊံ ့နဲ ့ ေၿမထည္ လုုပ္တဲ့သူ၊ ဓာတ္ပံုုပညာရွင္ေတြရဲ ့ လက္ရာေတြကိုု ေတြ ့ရပါတယ္။ အဲဒီဘရႊတ္ကလင္း အႏုုပညာရွင္ေတြေနတဲ့အိမ္က လံုုးခ်င္းအိမ္ေလးေတြၿဖစ္ၿပီး ရပ္ကြက္ neighbourhood ကလည္း သစ္ပင္ပန္းမန္ေလးေတြနဲ ့ အင္မတန္လွတယ္။ တေလာက ရြန္အဖြဲ ့နဲ ့ မက္ဟန္တန္ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္က Art Gallery ေတြဆီ လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ဓာတ္ပံုုေတြက သာမာန္ပါပဲ။ ရထားေပၚမွာ လူေတြ သတင္းစာဖတ္ေနတာကိုု ေနာက္ဖက္ကေန ရိုုက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာ President shot dead ဆိုုတဲ့ သတင္းက ထင္ထင္ရွားရွားၾကီးကိုု ၿမင္ရပါတယ္ ဘယ္သမၼတပါလိမ့္။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက အဘြားၾကီးက ၁၉၆၉ သမၼတ ဂႊ်န္အက္ဖ္ကေနဒီ လုုပ္ၾကံခံရတုုန္းကတဲ့။ အင္း ဒီဓာတ္ပံုုကေတာ့ သမိုုင္းဝင္တယ္ အဓိပၺာယ္ရိွတယ္လိုု ့ ဆိုုရမယ္။ ဟိုုအရင္တုုန္းက ေရကူးဝတ္စံုုက ခုုေခတ္ေလာက္ မတုုိဘူး ခုုေခတ္ စကပ္တိုုတိုုသာသာ။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲက အဘိုုးၾကီးေတြက အဲဒါ ၁၉၅၀၊ ၆၀ တုုန္းကေလာက္ ၿဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။
ဝိုုင္းက သူ ့ရိုုက္ခ်က္ေတြက ဒီရိုုက္ခ်က္ေတြထက္ေတာင္ ေကာင္းတယ္လိုု ့ ကိုုယ္ဘာသာ ထင္တယ္တဲ့။ အင္း ကိုုယ္တိုု ့ရဲ ့ ဟိုုရိုုက္ဒီရိုုက္လက္ရာေတြလည္း ေနာင္အႏွစ္သံုုးဆယ္ေလာက္ဆိုုရင္ ဒီလိုုမ်ိဳးၿပခန္းေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ေရာင္းလိုု ့ရမလား မသိဘူးေနာ္။ ရမွာပါ မင္းသာ နာမည္ၾကီးဓာတ္ပံုုဆရာ ၿဖစ္ခဲ့ရင္ေပါ့။ ေၾကာင္နက္ေလးတစ္ေကာင္ အၿမီးေထာင္ကာ ရန္ေထာင္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုုကိုုေတြ ့ေတာ့ အဘိုုးၾကီးႏွစ္ေယာက္က အဲဒီဓာတ္ပံုုက twenty two thousands ဟင္ ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္။ ခ်ိတ္ထားတဲ့ palmplet ထဲမွာ ေစ်းႏႈန္းရွာၾကည့္ေတာ့ အမွန္ပဲ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ ဘုုရားေရ မယံုုႏိုုင္စရာပါလား။ စန္းစန္းေရ မင္းအိမ္ကေၾကာင္မိုုခ်ီကိုု စိတ္တိုုေအာင္ရန္စၿပီး အၿမီးေထာင္လိုု ့ကေတာ့ ဓာတ္ပံုုေတြ တရစပ္အမ်ားၾကီးသာ ရိုုက္ေပေတာ့။ ေသခ်ာတယ္ ဓာတ္ပံုုတစ္ပံုုကေတာ့ ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ တန္မွာပဲ။ ဒီေၾကာင္ အၿမီးေထာင္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုုကိုု ဝယ္ဖိုု ့ ကိုုယ္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၿခစ္ကုုပ္စုုရမယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ ပိုုက္ဆံရိွရင္ေတာင္ မဝယ္ပါဘူး အဲဒီေၾကာင္အၿမီးေထာင္ေနပံုုထက္ ပန္းၿခံ ေတာေတာင္ စမ္းေခ်ာင္းေတြပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားပဲ ဝယ္ေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒီဓာတ္ပံုုကိုုခ်ိတ္ဖိုု ့ ေနရာလည္း မရိွဘူး သူမ်ားအိမ္မွာ အခန္းငွားေနရတာ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ဆီေၿပာင္းရမယ္မွန္း မသိ။ သိခ်င္လိုုက္တာ အဲဒီဓာတ္ပံုုကိုု ဘယ္လိုုလူမ်ိဳးေတြမ်ား ဝယ္မလဲလိုု ့ ။ ကိုုယ္တိုု ့ေတြအတြက္က ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပမဲ့ ခ်မ္းသာၿပီး ပိုုက္ဆံကိုု ဘယ္မွာၿဖ ုုန္းရမွန္း မသိသူေတြအတြက္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ ၿဖစ္သလိုုမ်ိဳးေနတဲ့သူေတြ ဝယ္မွာေပါ့။
ကိုုယ္တိုု ့က lower middle class ေပါ့ေနာ္။ တရုုတ္လူငယ္တစ္ေယာက္ ၿပံ ုုေနၿပီး ပံုုသဏန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ထုုထားတဲ့ ပန္းပုုကိုုေတာ့ မႏွစ္သက္ဘူး။ ေၿခေထာက္ကိုု ၾကိ ုုးဆြဲၿပီး တန္းလန္းၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ ပန္းပုုကိုုၿမင္ေတာ့ လန္ ့သြားတယ္။ ေအာင္မေလး မက္ဟန္တန္ၿမိ ုု ့လယ္ေကာင္က တိုုက္ခန္းကိုု ဗလာက်င္းၿပီး ဒီပန္းပုုတစ္ခုုကုုိပဲ တန္းလန္းၾကီးဆြဲထားတယ္။ အခန္းငွားခကိုု ႏွေၿမာပါဘိ ေအးေလ ႏွစ္သက္စရာလည္း မေကာင္းပါဘဲနဲ ့။ ဒီပန္းပုုရုုပ္ကိုု ၾကည့္ရတာ ငါေတာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ ၿပခန္းတစ္ခုုကေတာ့ ေရွးေဟာင္းသစ္သားထိုုင္ခံုု၊ ပရိေဘာဂ၊ ေၾကြထည္၊ မွန္၊ ပန္းခ်ီေတြ ၿပထားပါတယ္။ ပစၥည္းေတြက တန္းဖိုုးၾကီးလိုု ့ ထိမိခိုုက္မိမွာစိုုးလိုု ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြ သယ္ခြင့္မၿပ ုုဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုုက္ခိုုက္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္စစ္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၊ ပထမဆံုုး အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္စံအိမ္ၿဖစ္တဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္က Mount Vernon ကိုု သြားလည္တုုန္းက ေတြ ့ခဲ့တာေတြနဲ ့ တူတယ္။ ပံုုတူပန္းခ်ီကားေတြဆိုုရင္လည္း အသက္ဝင္လြန္းလိုု ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီ National Gallery of Art က ပန္းခ်ီကားေတြနဲ ့ဆင္တယ္။ ဒီၿပခန္းမွာရိွတဲ့ ပစၥည္းအားလံုုးက for sales ပါတဲ့။ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ထဲမွာ အိုုင္ပတ္နဲ ့ ဓာတ္ပံုုေတြ ရိုုက္တတ္တဲ့ အဘိုုးၾကီးက ရွဥ့္ေလးႏွစ္ေကာင္ပံုုဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုု ဘယ္ေလာက္လဲလိုု ့ ေမးၾကည့္ေတာ့ Eight hunderds and fifty thousands ေဒၚလာရွစ္သိန္းငါးေသာင္း ။ ဘုုရားေရ ေၾကာင္ေလးအၿမီးေထာင္တဲ့ ဓာတ္ပံုုကိုု ဝယ္ဖိုု ့ဆိုုရင္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၿခစ္ကုုပ္စုုရမွာ ရွဥ့္ေလးႏွစ္ေကာင္ ပန္းခ်ီကားဆိုုရင္ေတာ့ ငါ့တစ္သက္လံုုး စုုတဲ့ပိုုက္ဆံနဲ ့ေတာင္ ဝယ္ႏိုုင္ပါ့မလား။ အဲဒါေတြကိုု ဓာတ္ပံုုမရိုုက္ခဲ့မိလိုု ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ၿပန္သြားၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္ဦးမယ္။
ေၾကာင္အၿမီးေထာင္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုုနဲ ့ ရွဥ့္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြၾကားထဲ ေၿပာစမွတ္ကိုုတြင္လိုု ့။ ေသခ်ာတာက တစ္ခုုရိွတယ္ အဲဒီေၾကာင္အၿမီးေထာင္ေနတဲ့ဓာတ္ပံုုနဲ ့ ရွဥ့္ကေလးႏွစ္ေကာင္ ပန္းခ်ီကားကိုု ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မွာမဟုုတ္ဘူး ဆိုုတာပါပဲ။
စန္းထြန္း
ဇန္နဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၅။