ခရစ္စမတ္အတြက္ သီးသန္ ့ထြက္တဲ့ ခရစ္စမတ္စပါယ္ရွယ္ တိုုးသံုုးခုုထဲမွာ တခုုက ဝါရွင္တန္ဒီစီ၊ တခုုက ဖီလာဒဲဖီးယား၊ တခုုက ကြန္နက္တီကပ္ ၿပည္နယ္ေတြကိုု သြားတဲ့ခရီးစဥ္ေတြထဲမွာ ႏိုုဝင္ဘာလက ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု သြားၿပီးၿပီမိုု ့ ဒီဇင္ဘာလအတြက္ ေရြးခ်ယ္လိုုက္တာကေတာ့ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ ခရီးစဥ္ပါ။ ေမရီလန္းၿပည္နယ္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့ဖူးလိုု ့ ကႊ်န္မက ဝါရွင္တန္ဒီစီတခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ခဲ့သလိုု ဝိုုင္းကလည္း ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာ အစည္းအေဝးပြဲ၊ စင္မီနာေတြ လာတက္ဖူး၊ မႏွစ္ကေႏြမွာ သူ ့အစ္မေတြ ယူအက္စ္ကိုု လာလည္တုုန္းက ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုု ေရာက္ဖူးထားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုုးက ဝါရွင္တန္ဒီစီထက္ ကြန္နက္တီကပ္ခရီးကိုု ပိုုစိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၇ မွာ ဖိတ္ထားတဲ့ အလႈကိုု သြားခ်င္လိုု ့ တိုုးကိုုေရွ ့တပတ္ေစာဘြတ္တာ လံုုေလာက္တဲ့ ခရီးသည္မရလိုု ့ Cancel တယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ခရီးကေတာ့ ကြင္ဖန္းၿဖစ္ႏိုုင္တယ္လိုု ့ တိုုးေအးဂ်င့္ကေၿပာလိုု ့ ၿပန္ဘြတ္တာ ကြင္ဖန္းၿဖစ္တယ္။ မႏွစ္တုုန္းက အဲဒီအလႈမွာ ဘေလာ့ဂါ မမီးငယ္၊ ဘေလာ့ပရိတ္သတ္ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားက မခိုုင္တိုု ့ နဲ ့ ဆံုုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအလႈက အင္မတန္ စည္ပါတယ္ အမ်ိဳးအုုပ္ကလည္းေတာင့္၊ သူငယ္ခ်င္းအုုပ္ကလည္း ေတာင့္ေတာ့ ေက်ာင္းအလႈထက္ေတာင္ စည္ေနတယ္လိုု ့ ေက်ာင္းထိုုင္ဆရာေတာ္က မိန္ ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာတာ့ မမီးငယ္က အလုုပ္ကေန ခြင့္မရ၊ မခိုုင္ကလည္း မအား၊ ကြ်န္မကလည္း ခရီးသြားမွာဆိုုေတာ့ အလႈမွာ မဆံုုၿဖစ္ေတာ့ဘူး။
ခရီးသြားမဲ့ေန ့ အၾကိ ုုညမွာ တိုုးဂိုုက္ဆီက သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ စုုရပ္ကိုု အခ်ိန္မီွေရာက္ဖိုု ့၊ လိုုအပ္တာေတြ မွာၾကားတဲ့ မက္ေဆ့ရပါတယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း မနက္ ၅ နာရီခြဲ အိပ္ယာကထ၊ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ အထုုပ္ၿပင္ ၆ နာရီ ထိုုးတာနဲ ့ ဘူတာရံုုကိုုသြား၊ ၁၅ မိနစ္ ရထားစီးၿပီး ဖလပ္ရွင္းေရာက္ေတာ့ ၆ နာရီခြဲ။ ဒီတေခါက္ ခရီးသည္ေတြ မ်ားတယ္။ ပရင့္ထုုတ္လာတဲ့ အီးတစ္ကဒ္နဲ ့ တိုုးဂိုုက္ေတြဆီမွာ ခ်က္ကင္ဝင္။ တရုုတ္တန္းဆီသြားမဲ့ ရွယ္တယ္ဆီသြားေတာ့ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က အရင္လ ဖီလားဒဲဖီးယား ေတာလားသြားတုုန္းက တိုုးဂိုုက္ပါ။ ရွယ္တယ္ကားေပၚမွာ ေနရာယူ၊ ကားထြက္ခါနီးေတာ့ တိုုးဂိုုက္မေလးက ခရစ္စမတ္တိုုး၊ ႏိုုင္အာဂရာ သြားမဲ့တိုုးေတြက ဒီကားမဟုုတ္ဘူး၊ အဲဒီတိုုးသြားမဲ့သူေတြ လက္မွတ္လာစစ္ပါဆိုုေတာ့ အထုုပ္ဆြဲၿပီး သြားေမးတာ ဒီကားပါတဲ့။ အရင္ထိုုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာဆီ ၿပန္လာေတာ့ ေဘးနားမွာထိုုင္တဲ့ တရုုတ္မက ကြ်န္မေနရာ ထိုုင္ေနၿပီး သူ ့အေဖာ္မိန္းမက သူ ့ေဘးမွာ။ ေနရာကထေပးရမလားလိုု ့ တခြန္းမွ မဆိုုဘူး သူတိုု ့နဲ ့ လားလားမွ မဆိုုင္သလိုု။ ထိုုင္ခံုုေတြက လူအၿပည့္ ဟိုုးေနာက္ဆံုုးတန္းက အိတ္တင္ထားတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ထိုုင္လိုု ့ရမယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ စိတ္ထဲမၾကည္လင္ၿဖစ္သြားေပမဲ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလးပဲ စီးရမွာပါေလဆိုုၿပီး စိတ္ထဲမထားေတာ့ဘူး။ ခရီးသြားရင္ အဲဒီလိုု လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ၾကံ ုဆံုုရတယ္။ အိတ္ဖယ္ေပးတဲ့ အိႏိၵယသားက ႏႈတ္ဆက္လာပါတယ္ ဘယ္သြားမွာလဲဆိုုေတာ့ သူတိုု ့က ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုုတဲ့။
![]()
![]()
![]()
ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုုသြားမဲ့ ဘတ္စ္နံပါတ္ ၃ ဆိုုရင္ေတာ့ အိတ္ေတြ ေၿပာင္းစရာမလိုုဘူး။ တၿခားတိုုးဆိုုရင္ေတာ့ အိတ္ေတြ အကုုန္သယ္ၿပီး တိုုးဂိုုက္ေတြဆီမွာ ခ်က္ကင္ဝင္ၿပီးမွ မုုန္ ့သြားစားပါတဲ့။ နယူးေယာက္စီးတီးကိုု မက္ဟန္တန္ Manhattan ၊ ကြင္း Queens ၊ ဘရႊတ္ကလင္း Brooklyn ၊ ဘေရာင္းဇ္ Bronx၊ စေတးတန္းအိုုင္လန္ Staten Island ဘိုုရိုုေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္းထားၿပီး နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ရဲ ့ ၿမိ ုု ့ေတာ္က အယ္ဘယ္ေန Albany ၿဖစ္ေပမဲ့ နယူးေယာက္စီးတီးက လူဦးေရအထူထပ္ဆံုုးပါ။ ကြင္း၊ ဖလပ္ရွင္းဖက္ကေတာ့ ေအးရွင္းမ်ားတယ္၊ ဘရႊတ္ကလင္းဖက္ကေတာ့ ဂ်ဴးမ်ားတယ္။ ၿဖတ္သြားတဲ့ သခၤ ိ်ဳင္းဆိုုရင္ ယူအက္စ္မွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုုးနဲ ့ အုုတ္ဂူငါးသန္း ရိွပါသတဲ့။ အင္း ဒီတိုုးဂိုုက္က အေတာ္ရွင္းၿပတာပဲ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္နဲ ့မ်ားကြာပါ့ တရုုတ္လိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ရွင္းၿပၿပီး ပန္းၿခံဆိုုေတာ့ သစ္ပင္ေတြအမ်ားၾကီးလိုု ့ အဂၤလိပ္လိုု ငါးမိနစ္ပဲ ရွင္းၿပတယ္။ ရြန္ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့က ဂရင္းဝုုဒ္သခ်ၤ ိဳင္း Greenwood Cemeteryနဲ ့ ပေရာစပက္ပန္းၿခံ Prospect Park ကိုု လမ္းသြားေလွ်ာက္ေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ဝိုုင္းက စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဂရင္းဝုုဒ္သခၤ ိ်ဳင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့သူေတြရဲ ့ အုုတ္ဂူေတြရိွေပမဲ့ ကြ်န္မတိုု ့က ေအးရွန္းပီပီ သခ်ၤ ိဳင္းဆိုုတာ အမဂၤလာေနရာလိုု ့ ယူဆၿပီး သခ်ၤ ိဳင္းကိုု သြားၾကည့္မွာထက္ ၿပတိုုက္ကိုု ပိုုစိတ္ဝင္စားတယ္။ မဂၤလာဒံုုစစ္သခၤ ိ်ဳင္းကိုု ေရာက္ဖူးတယ္ သခၤ ိ်ဳင္းဆိုုေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ အေတာ္လွတယ္ အဂၤလိပ္သခၤ ိ်ဳင္းမိုု ့လိုု ့ ေနမွာ။
ညာဖက္က Chrysler အေဆာက္အဦး ၁၉၂၈ မွာ ေဆာက္လုုပ္ၿပီးစီးခဲ့တာ အဲဒီတုုန္းက အၿမင့္ဆံုုးေပါ့ ၁၁ လ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ အင္ပါရာစတိတ္အေဆာက္အဦးက ကမၻာေပၚမွာ အၿမင့္ဆံုုး။ ေနာက္ World Trade Center ခုု Burj Dubai တာဝါက အၿမင့္ဆံုုး။ ေဆာက္လုုပ္စ အေဆာက္အဦးၿမင့္ၿမင့္ တခုုကိုုေတြ ့လား အဲဒါ resident condo တခန္းကိုု ေဒၚလာ ၉၅ မီလ်ံနဲ ့ ေရာင္းေနပါတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေလသံအရဆိုုရင္ ဟင္ 95 millions only :) ။ စုုရပ္ကိုုေရာက္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္ဝီလ္ခ်န္နဲ ့ ဆံုုပါတယ္။ တိုုးဂိုုက္က သေဘာမေနာေကာင္းမဲ့ပံုု ေဖာ္ေရြတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့လ ဖီလာဒဲဖီးယားသြား ေတာလားတုုန္းက တိုုးဂိုုက္ေရဗင္နဲ ့ ၿပန္ဆံုုပါတယ္။ ဆံပင္စတိုုင္ ေၿပာင္းထားတယ္ေနာ္လိုု ့ေရဗင္ကိုု ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဒီစတိုုင္ မိုုက္လားလိုု ့ေမးလာေတာ့ ဘာမွၿပန္မေၿပာဘဲ ၿပံ ုုးေနလိုုက္ေတာ့တယ္။ ဆံပင္ ေဘးႏွစ္ဖက္ကိုု အေၿပာင္သိမ္း အလယ္က ဆံပင္ကိုုပဲခ်န္ထားၿပီး အဲဒီဆံပင္ကိုု စည္းထားၿပန္ေသးေတာ့ ဂ်ပန္ဆာမူရိုုင္းစတိုုင္လိုုလိုု ဘာလိုုလိုုၾကီးကိုု ဘယ့္ႏွယ့္ ဂြတ္၊ ဂရိတ္လိုု ့ မေၿပာခ်င္ပါဘူး။ အက္ေကဒီးယား၊ ဗာမြန္သြား ေတာလားေတြရဲ ့ တိုုးဂိုုက္ ဂ်ယ္ရီကိုုလည္း ေတြ ့လည္း။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ခရစ္စမတ္တိုုး၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီတိုုး၊ ႏိုုင္အာဂရာတိုုး ကားေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကြ်န္မတိုု ့တိုုးကေတာ့ လူ ၁၂ ေယာက္ပဲပါတဲ့ အုုပ္စုုေလး တိုုးကလည္း relax ၿဖစ္တဲ့ တိုုးပါတဲ့။ ဗင္ကားရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးတန္းမွာ ေနရာရပါတယ္ ကြ်န္မေဘးမွာက ဥေရာပတိုုက္ရုုပ္ေပါက္ေနတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္။ ကြ်န္မေဘးနားမွာထိုုင္တဲ့ မိန္းမက ထိုုင္ခံုုထိုုင္ရတာ အဆင္မေၿပတဲ့အေၾကာင္း ေဘးကမိန္းမကိုု ေၿပာေနပံုုရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီ ပန္းသီးသြားခူးတဲ့တိုုးတုုန္းက ဗင္ကားထက္စာရင္ ဒီကားက ပိုုသက္ေတာင့္သက္သာရိွတယ္။
![]()
![]()
![]()
ကားမထြက္ေသးလိုု ့ ဘာကိုုမ်ား ေစာင့္ေနပါလိမ့္လိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္က အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္နဲ ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အိမ္သာသြားေနတာကိုု ေစာင့္ေနတာပါတဲ့။ သူ ့တိုု ့ေတြ ေရာက္တာနဲ ့ ကားစထြက္ပါတယ္။ ကားသမားက တိုုးကုုမၺဏီက ကားေမာင္းသမားေတြထဲမွာ အကႊ်မ္းက်င္ဆံုုး၊ အေတြ ့အၾကံ ုု အရိွဆံုုးပါတဲ့။ မန္ဒရင္က တိုုးဂိုုက္ရဲ ့ မိခင္ဘာသာစကား မဟုုတ္ဘဲ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကမွ မန္ဒရင္ဘာသာစကား သင္ခဲ့တာမိုု ့ မန္ဒရင္စကားေၿပာ အမွားအယြင္းရိွခဲ့ရင္ ခႊင့္လႊတ္ေပးၾကဖိုု ့ ၾကိ ုုေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကားမွာ အိမ္သာမပါတာမိုု ့ ၁ နာရီ၊ ၁ နာရီခြဲ တခါ Rest Area မွာ က်န္းမာေရး ဝိတ္ေလွ်ာ့ၾကပါမယ္တဲ့။ ခရီးစဥ္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းနဲ ့ ဘြတ္ကင္တုုန္းက ေပးတဲ့ပိုုက္ဆံက ကား၊ ဟိုုတယ္ခသာ ပါဝင္ၿပီး မပါဝင္တဲ့ ဝင္ေၾကး၊ အစားအေသာက္၊ တိုုးဂိုုက္ခေတြအေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ ပထမဆံုုး သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ ့ ေနရာကေတာ့ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ ဝါတားဘူရီၿမိ ုု ့က တိုု္င္းမတ္စ္ပိုုၿပတိုုက္ပါ။ ၁၈၅၄ ကတည္းက နာရီေတြ ထုုတ္လုုပ္ခဲ့တဲ့ အရင္တုုန္းက ဝါးတားဘူရီနာရီကုုမၺဏီကိုု နာမည္ေၿပာင္းလိုုက္တဲ့ တိုုင္းမတ္စ္ကိုုေအာ္ပိုုေရးရွင္းရဲ ့ သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု ေတြ ့ရမွာပါတဲ့။ ၿပတိုုက္အၿပင္မွာရိွတဲ့ အီစတာကႊ်န္းသား ေခါင္းတပိုုင္းရုုပ္ေၾကာင့္လည္း ၿပတိုုက္ကိုု သိၾကပါသတဲ့။
ၿပတိုုက္ဂိုုက္က သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု ရွင္းၿပတဲ့အခါ တိုုးဂိုုက္က တရုုတ္လိုု ၿပန္ရွင္းၿပတယ္။ ေၾကးနဲ ့ သစ္သားကိုု အသံုုးၿပ ုုၿပီး ထုုတ္လုုပ္ေတာ့ ဝါးတားဘူရီနာရီေတြဟာ ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ ၁ ေဒၚလာနဲ ့ လူတိုုင္းကိုုင္ႏိုုင္ေအာင္ ထုုတ္လုုပ္ေတာ့ နာမည္ၾကီး လူၾကိ ုုက္မ်ားပါတယ္။ ေတြ ့လိုုက္ရတဲ့ ေၾကာ္ၿငာတခုုမွာဆိုုရင္ ပြင့္ေနတဲ့ လက္ေက့အိတ္ထဲက နာရီေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ ဟိုုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက ဘာလိုု ့ နာရီေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတာလဲလိုု ့ ေမးေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေလးက ေရကူးသြားရင္ ေရစိုုခံတဲ့ နာရီ၊ တင္းနစ္သြားရိုုက္ရင္ ဒီနာရီ၊ ရံုုးသြားရင္ ဒီနာရီ၊ ေလွ်ာ့ပင္းသြားရင္ ဒီနာရီ၊ ဒီနာရီနဲ ့ ဒီအကႌ်၊ ဟိုုနာရီနဲ ့ ဟိုုအကႌ်။ ေစ်းခ်ိဳေတာ့ အမ်ားၾကီး ဝယ္ပတ္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းရဲ ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္တစ္ေယာက္ဆိုု အကႌ်အေရာင္အလိုုက္ Swatch နာရီေတြ လဲတာတဲ့။ ကြ်န္မက အဲဒီလိုု အမ်ိဳးမ်ိဳး လဲရတာထက္ တခုုထဲကိုု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ပတ္ရတာ ၾကိ ုုက္တယ္။ စကၠဴနာရီေလးေတြကိုု ကိုုယ့္စိတ္ၾကိ ုုက္ ဖန္တီးႏိုုင္ပါတယ္။ စကၠဴယူ ၾကိ ုုက္တဲ့နာရီဒိုုင္ခြက္ ဒီဇိုုင္းေရြး၊ ၾကိ ုုးဒီဇိုုင္းေရြးၿပီး စကၠဴကိုု ပံုုစံခြက္ေအာက္ထဲထည့္၊ အေပၚက ခလုုပ္ကိုု ဖိလိုုက္ၿပီး စကၠဴေတြ ဖယ္လိုုက္ရင္ လက္မွာပတ္လိုု ့ရတဲ့ စကၠဴနာရီေလး ၿဖစ္လာတယ္။ နာရီပတ္ၿပီးေတာ့ ဝိုုင္းေရ ကိုုယ္တိုုင္လုုပ္ ပါတိတ္ဖီးလစ္နာရီေလးနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးပါဆိုုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ရေသးတယ္။ ဆြဇ္ပိုု ့စ္ကိုု ဖတ္ၿပီးတဲ့သူဆိုုရင္ ပါတိတ္ဖီးလစ္နာရီအေၾကာင္း သိပါလိမ့္မယ္။
![]()
![]()
![]()
![]()
မစ္ကစ္ေမာက္ နာရီေလးေတြက ေပၚၿပ ူလာ ၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ထပ္ ဒစ္စေနဇာတ္ေကာင္ နာရီေတြ ထုုတ္ေတာ့လည္း လူၾကိ ုုက္မ်ားတာပဲ။ ေလာ့စတာကိုု နာရီပတ္ေပးၿပီး ေရေအာက္ထဲမွာ နာရီက ဝါးတားပရုုၿဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကၿငာထားတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ္ကီၿမင္းေၿခေထာက္မွာ နာရီပတ္ေပးၿပီး နာရီအၾကမ္းဒဏ္ခံႏိႈင္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကၿငာထားတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္။ ေစ်းလည္း သက္သာတယ္၊ ကြာလတီလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေတြ ့လား ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ အေမရိကန္ေတြက သိပ္လက္ေတြ ့က်တယ္လိုု ့။ အီတလီေတြက ဟန္အရမ္းမ်ားတယ္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားၾကီးေပမဲ့လည္း မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ၊ လက္သည္းနီ အၿပည့္၊ ဆံပင္စတိုုင္မိမိ၊ အကႌ်၊ လက္ဝတ္လက္စား၊ ဖိနပ္၊ အိတ္၊ ပုုဝါ အေရာင္ကိုုက္ေနမွ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ သိပ္ဂရုုစိုုက္တာ။ တမ်ိဳးေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒါ ေကာင္းတာပဲေနာ္။ တိုု ့ေအးရွန္းအဘြားၾကီးေတြဆိုု မၿပင္မဆင္နဲ ့ အဘြားၾကီးရုုပ္ သိပ္ေပါက္တာပဲ ၿပင္ၿပင္ဆင္ဆင္ေနေတာ့ ၾကည့္လိုု ့ေကာင္းတာေပါ့။ ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာဆိုုရင္ေတာ့ အဘြားၾကီးက အသက္ဒီေလာက္ၾကီးေနတာကိုု ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ မၿပင္ဆင္ဘူး ဒီအပုုပ္ေကာင္ ခႏၶာကိုုယ္ကိုု ၿပင္ေနတယ္လိုု ့ ေၿပာၾကမွာ။ ၿပင္ၿပင္ဆင္ဆင္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အီတလီေတြကေတာ့ နည္းနည္းလြန္သလားလိုု ့။
ပိုုလီနီးရွန္း...ပိုုလီနီးရွန္း ဘယ္မွာၾကားဖူးမွန္းေတာ့ မသိဘူး ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးေနတယ္။ ပိုုလီနီးရွန္းဆိုုတာ အင္ဒိုုနီးရွား၊ ၾသစေတးလ်တိုုက္ရဲ ့ အေရွ ့ဖက္ သမုုဒၵရာထဲမွာရိွတဲ့ ကႊ်န္းစုုေလးေတြပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ပီရူးေတြဟာ ပစိဖိတ္သမုုဒၵရာကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္လိုု ့ ပုုိလီနီးရွားကိုု သြားေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ သမိုုင္းမွတ္တမ္းေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ၿမက္ပင္ေတြနဲ ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ေလွနဲ ့ ပစိဖိသမုုဒၵရာကိုု ၿဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုုတာ ဖတ္ရေတာ့ ဘုုရားေရ...ပစိဖိတ္သမုုဒၵရာၾကီးကိုု ဒီေလွေလးနဲ ့ ၿဖတ္ခဲ့တယ္ မယံုုႏိုုင္စရာဘဲ။ တကယ္လည္း ပီရူးေတြ စြန္ ့စားၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရလိုု ့ ပိုုလီနီးရွန္းမွာ အေၿခခ်ေနထိုုင္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ အေထာက္အထားေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ေတာင္အေမရိကတိုုက္က ပီးရူးႏိုုင္ငံ ပါဝင္တယ္။ ၁၇၂၂ ခုုႏွစ္ ဒက္ခ်္သေဘၤာသားေတြေတြဟာ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ အေနာက္ဖက္ၿခမ္းက ကႊႊ်န္းေလးတကႊ်န္းကိုု အီစတာေန ့မွာေတြ ့ရိွခဲ့လိုု ့ အီစတာကႊ်န္းလိုု ့ နာမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တၿခားပိုုလီနီးရွားကႊ်န္းက သစ္သားရုုပ္ေတြေပမဲ့ ဒီအီစတာကႊ်န္းမွာေတာ့ သစ္သားရွားပါးလိုု ့ ေက်ာက္တံုုးေတြနဲ ့ ရုုပ္တုုေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကီးမားတဲ့ ခ်ီလီဆီးသီးပင္ေတြဟာ ဟိုုးအရင္တုုန္းက ဒီကႊ်န္းမွာ ေပါမ်ားခဲ့ပံုုေပၚတယ္။ ပိုုလီနီးရွန္းေတြမွာ နားရြက္ရွည္၊ နားရြက္တိုုလူမ်ိဳးဆိုုၿပီး ခြဲထားတယ္တဲ့။ ပိုုလီနီးရွန္းအေၾကာင္း သိခ်င္သြားလိုု ့ American Museum of National History တေခါက္ ၿပန္သြားဦးမယ္ ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ အေနာက္ဖက္ B ၊ C ရထားစီးၿပီး 81 st - Museum of National History ဘူတာကေန တက္လိုုက္တာနဲ ့ ၿပတိုုက္ေရွ ့ပါ။
![]()
![]()
![]()
ၿပတိုုက္ဝင္ေၾကးက ၂၂ က်ပ္ဆိုုေပမဲ့ pay as you wish သဒၶါေၾကးေပးလိုု ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မဆိုု ၂ က်ပ္ပဲ ေပးတယ္။ မိုုးရြာတဲ့ေန ့၊ ႏွင္းက်တဲ့ေန ့ဆိုု ၿပတိုုက္သြားမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ထားတဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ မိုုးရြာတဲ့ပိတ္ရက္တရက္မွာ အဲဒီၿပတိုုက္ဆီကိုုသြားေတာ့ လား...လား လူေတြမွ အမ်ားၾကီး ဘာလိုု ့လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနရတာလဲ ၿပပြဲရိွလိုု ့လား။ မိုုးရြာတဲ့ေန ့ဆိုု ၿပတိုုက္သြားမယ္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့လိုုမ်ိဳး ေတြးထားတဲ့လူေတြ ေနမွာေပါ့။ ၿပတိုုက္ဝင္ေၾကး အၿပည့္ေပးၿပီး လက္မွတ္ကိုု kiosk ေတြမွာ ဝယ္လိုု ့ရပါတယ္။ သဒၶါေၾကးေပးမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ တန္းစီရပါတယ္ က်ဴတန္းၾကီးက ရွည္ေပမဲ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ တန္းစီရပါတယ္။ အဲဒီၿပတိုုက္ဟာ နယူးေယာက္ရဲ ့ things to do list ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ ဝါရွင္တန္ဒီစီက National History ၿပတိုုက္ထက္ေတာင္ ပိုုစံုုလင္ေသးတယ္။ အဲဒီၿပတိုုက္ကိုု အတူတူသြားရေအာင္ေနာ္လိုု ့ ေၿပာဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါမမီးငယ္ကိုု သတိရမိတယ္။ Timexpo Museum ေၿမညီထပ္မွာေတာ့ နာရီေတြ ေရာင္းခ်ပါတယ္ ေစ်းအင္မတန္ခ်ိဳပါတယ္ တခ်ိဳ ့ဆိုု ၇၀ ၊ ၈၀ ရာခိုုင္ႏႈန္း ဒစ္စေကာင့္ေတာင္ ရိွတယ္။ Guess နာရီေတြ ေတြ ့ေတာ့ Guess အတြက္ ဒီကုုမၺဏီက နာရီထုုတ္လုုပ္ေပးတာ ၿဖစ္ရမယ္။ ကြ်န္မရဲ ့ Emporio Armani ဖုုန္းဆိုုရင္ Samsung က ထုုတ္ေပးတာပါ။ အေရာင္းၿပခန္းရဲ ့ ေနာက္ဖက္မွာ ဗီြဒီယိုုၿပထားတာကိုု သြားၾကည့္ေတာ့ ေဒသခံအေမရိကန္ Native Americans ( အမွန္ေတာ့ ေဒသခံအင္ဒီးယန္းေတြပါ။ ေဒသခံအင္ဒီးယန္းလိုု ့ မေခၚဘဲ ေဒသခံအေမရိကန္လိုု ့ ေခၚပါတယ္။ အေမရိကန္လူမည္းေတြကိုု အာဖကန္အေမရိကန္လိုု ့ ေခၚေဝၚသံုုးစြဲသလိုုမ်ိဳးပါ။ )
ေဒသခံအေမရိကန္ေတြဟာ mound ဆိုုတဲ့ နတ္ကိုုပူေဇာ္ပသ၊ သူတိုု ့ယံုုၾကည္ကိုုးကြယ္မႈကိုု ၿပသတဲ့အေနနဲ ့ ေတာင္ပူစာေလးေတြ ဖန္းတီးေလ့ ရိွပါတယ္တဲ့။ ထူးဆန္းပါဘိ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး ကႊ်န္မတိုု ့ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ေစတီပုုထိုုးတည္သလိုု ခရစ္ယာန္ေတြက ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းေတြ တည္ေဆာက္ၾကသလိုုမ်ိဳး ေနမွာေပါ့။ အင္ဒီးယန္းေတြဟာ မ်ိဳးႏြယ္မတူေပမဲ့လည္း ဒီလိုုေတာင္ပူဇာတည္မယ္ဆိုုရင္ မ်ိဳးႏြယ္ေတြဘာေတြ ခြဲမေနေတာ့ဘဲ အတူတူ ပါဝင္လုုပ္ကိုုင္ၾကပါသတဲ့။ ၿပီးရင္ နတ္ဆရာက ပူေဇာ္ရြတ္ဖတ္ေပးတယ္။ ေတာင္အၿမင့္ကေန ၾကည့္လိုုက္ရင္ ေတာင္ပူစာေလးေတြ၊ ေခြးပံုု၊ ေၾကာင္ပံုုသဏန္ ေဖာ္ထားတဲ့ ေတာင္ပူစာေလးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လူၿဖ ူေတြ ဝင္ေရာက္လာၿပီး သူတိုု ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ သင္ေပးပါေပးဆိုုေတာ့ ေတာင္ပူစာ ဖန္တီးတဲ့ဓေလ့၊ နတ္ကိုုးကြယ္တာကိုု ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။ တိရစာၦန္ေတြသတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္တယ္ဆိုုတာကိုုသာ ၾကားဖူးခဲ့သာ ေတာင္ပူစာေလးေတြ တည္ေဆာက္တယ္ဆိုုတာ ခုုမွ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ မက္ေဒါနယ္မွာ ေန ့လည္စားဖိုု ့ အခ်ိန္ေပးထားေပမဲ့ ဝိုုင္းက သူေၾကာ္လာတဲ့ ထမင္းေၾကာ္၊ ကြ်န္မက ခ်စ္ပိုုေလး Chipolte ေလးဆိုုင္က ဝယ္လာတဲ့ Burrito မက္ဆီကန္အစားအေသာက္တမ်ိဳး Tacol နဲ ့ ဆင္တဲ့ဟာကိုု စားမွာမိုု ့ မက္ေဒါနယ္မွာ ေန ့လည္စာသြားမစားေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုုပတ္ရိုုက္ၾကတယ္။ အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ ကြ်န္မေဘးက ဥေရာပမႏွစ္ေယာက္ မေရာက္ေသးေတာ့ တိုုးဂိုုက္က ဖုုန္းဆက္ေခၚရတယ္။
![]()
![]()
![]()
![]()
ေနာက္သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ Windsor Locks ၿမိ ုု ့က New England Air Museum၊ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿပည္နယ္ South Deerfield ၿမိ ုု ့က Yankee Candle Village ။ ယန္းကီးကန္ဒယ္ဆုုိတာ နာမည္ၾကီး အေမရိကန္ဖေယာင္းတိုုင္ပါ။ ဟိုုးအရင္တုုန္းက အေမရိကန္ ေတာင္ပိုုင္းသားေတြက ေၿမာက္ပိုုင္းသားေတြကိုု ယန္းကီးလိုု ့ေခၚပါသတဲ့။ ေနာက္ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿပည္နည္ Springfield ၿမိ ုု ့က Bright Nights at Forest Park က သံုုးမိုုင္ရွည္လ်ားတဲ့ ခရစ္စမတ္မီးထြန္းတာေတြပါ။ တိုုင္ပိုုမတ္စ္ၿပတိုုက္တစ္ခုုတည္း လည္ရေသးတယ္ စာကအေတာ္ရွည္သြားလိုု ့ ဒီမွာတင္ ရပ္လိုုက္ပါတယ္။ ေနာက္အပိုုင္းေတြက်မွပဲ သိခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုု တင္ပါဦးမယ္။
Happy Traveling !
စန္းထြန္း
ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၅။
ခရီးသြားမဲ့ေန ့ အၾကိ ုုညမွာ တိုုးဂိုုက္ဆီက သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ စုုရပ္ကိုု အခ်ိန္မီွေရာက္ဖိုု ့၊ လိုုအပ္တာေတြ မွာၾကားတဲ့ မက္ေဆ့ရပါတယ္။ ထံုုးစံအတိုုင္း မနက္ ၅ နာရီခြဲ အိပ္ယာကထ၊ ေရမိုုးခ်ိဳး၊ အထုုပ္ၿပင္ ၆ နာရီ ထိုုးတာနဲ ့ ဘူတာရံုုကိုုသြား၊ ၁၅ မိနစ္ ရထားစီးၿပီး ဖလပ္ရွင္းေရာက္ေတာ့ ၆ နာရီခြဲ။ ဒီတေခါက္ ခရီးသည္ေတြ မ်ားတယ္။ ပရင့္ထုုတ္လာတဲ့ အီးတစ္ကဒ္နဲ ့ တိုုးဂိုုက္ေတြဆီမွာ ခ်က္ကင္ဝင္။ တရုုတ္တန္းဆီသြားမဲ့ ရွယ္တယ္ဆီသြားေတာ့ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။ တိုုးဂိုုက္အက္ဒီဆင္က အရင္လ ဖီလားဒဲဖီးယား ေတာလားသြားတုုန္းက တိုုးဂိုုက္ပါ။ ရွယ္တယ္ကားေပၚမွာ ေနရာယူ၊ ကားထြက္ခါနီးေတာ့ တိုုးဂိုုက္မေလးက ခရစ္စမတ္တိုုး၊ ႏိုုင္အာဂရာ သြားမဲ့တိုုးေတြက ဒီကားမဟုုတ္ဘူး၊ အဲဒီတိုုးသြားမဲ့သူေတြ လက္မွတ္လာစစ္ပါဆိုုေတာ့ အထုုပ္ဆြဲၿပီး သြားေမးတာ ဒီကားပါတဲ့။ အရင္ထိုုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာဆီ ၿပန္လာေတာ့ ေဘးနားမွာထိုုင္တဲ့ တရုုတ္မက ကြ်န္မေနရာ ထိုုင္ေနၿပီး သူ ့အေဖာ္မိန္းမက သူ ့ေဘးမွာ။ ေနရာကထေပးရမလားလိုု ့ တခြန္းမွ မဆိုုဘူး သူတိုု ့နဲ ့ လားလားမွ မဆိုုင္သလိုု။ ထိုုင္ခံုုေတြက လူအၿပည့္ ဟိုုးေနာက္ဆံုုးတန္းက အိတ္တင္ထားတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ထိုုင္လိုု ့ရမယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့။ စိတ္ထဲမၾကည္လင္ၿဖစ္သြားေပမဲ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလးပဲ စီးရမွာပါေလဆိုုၿပီး စိတ္ထဲမထားေတာ့ဘူး။ ခရီးသြားရင္ အဲဒီလိုု လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ၾကံ ုဆံုုရတယ္။ အိတ္ဖယ္ေပးတဲ့ အိႏိၵယသားက ႏႈတ္ဆက္လာပါတယ္ ဘယ္သြားမွာလဲဆိုုေတာ့ သူတိုု ့က ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုုတဲ့။
ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုုသြားမဲ့ ဘတ္စ္နံပါတ္ ၃ ဆိုုရင္ေတာ့ အိတ္ေတြ ေၿပာင္းစရာမလိုုဘူး။ တၿခားတိုုးဆိုုရင္ေတာ့ အိတ္ေတြ အကုုန္သယ္ၿပီး တိုုးဂိုုက္ေတြဆီမွာ ခ်က္ကင္ဝင္ၿပီးမွ မုုန္ ့သြားစားပါတဲ့။ နယူးေယာက္စီးတီးကိုု မက္ဟန္တန္ Manhattan ၊ ကြင္း Queens ၊ ဘရႊတ္ကလင္း Brooklyn ၊ ဘေရာင္းဇ္ Bronx၊ စေတးတန္းအိုုင္လန္ Staten Island ဘိုုရိုုေတြနဲ ့ ဖြဲ ့စည္းထားၿပီး နယူးေယာက္ၿပည္နယ္ရဲ ့ ၿမိ ုု ့ေတာ္က အယ္ဘယ္ေန Albany ၿဖစ္ေပမဲ့ နယူးေယာက္စီးတီးက လူဦးေရအထူထပ္ဆံုုးပါ။ ကြင္း၊ ဖလပ္ရွင္းဖက္ကေတာ့ ေအးရွင္းမ်ားတယ္၊ ဘရႊတ္ကလင္းဖက္ကေတာ့ ဂ်ဴးမ်ားတယ္။ ၿဖတ္သြားတဲ့ သခၤ ိ်ဳင္းဆိုုရင္ ယူအက္စ္မွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုုးနဲ ့ အုုတ္ဂူငါးသန္း ရိွပါသတဲ့။ အင္း ဒီတိုုးဂိုုက္က အေတာ္ရွင္းၿပတာပဲ တိုုးဂိုုက္ေရဗင္နဲ ့မ်ားကြာပါ့ တရုုတ္လိုု မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ရွင္းၿပၿပီး ပန္းၿခံဆိုုေတာ့ သစ္ပင္ေတြအမ်ားၾကီးလိုု ့ အဂၤလိပ္လိုု ငါးမိနစ္ပဲ ရွင္းၿပတယ္။ ရြန္ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့က ဂရင္းဝုုဒ္သခ်ၤ ိဳင္း Greenwood Cemeteryနဲ ့ ပေရာစပက္ပန္းၿခံ Prospect Park ကိုု လမ္းသြားေလွ်ာက္ေတာ့ ကြ်န္မနဲ ့ဝိုုင္းက စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဂရင္းဝုုဒ္သခၤ ိ်ဳင္းမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့သူေတြရဲ ့ အုုတ္ဂူေတြရိွေပမဲ့ ကြ်န္မတိုု ့က ေအးရွန္းပီပီ သခ်ၤ ိဳင္းဆိုုတာ အမဂၤလာေနရာလိုု ့ ယူဆၿပီး သခ်ၤ ိဳင္းကိုု သြားၾကည့္မွာထက္ ၿပတိုုက္ကိုု ပိုုစိတ္ဝင္စားတယ္။ မဂၤလာဒံုုစစ္သခၤ ိ်ဳင္းကိုု ေရာက္ဖူးတယ္ သခၤ ိ်ဳင္းဆိုုေပမဲ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္လိုု ့ အေတာ္လွတယ္ အဂၤလိပ္သခၤ ိ်ဳင္းမိုု ့လိုု ့ ေနမွာ။
ညာဖက္က Chrysler အေဆာက္အဦး ၁၉၂၈ မွာ ေဆာက္လုုပ္ၿပီးစီးခဲ့တာ အဲဒီတုုန္းက အၿမင့္ဆံုုးေပါ့ ၁၁ လ ၾကာၿပီးတဲ့အခါ အင္ပါရာစတိတ္အေဆာက္အဦးက ကမၻာေပၚမွာ အၿမင့္ဆံုုး။ ေနာက္ World Trade Center ခုု Burj Dubai တာဝါက အၿမင့္ဆံုုး။ ေဆာက္လုုပ္စ အေဆာက္အဦးၿမင့္ၿမင့္ တခုုကိုုေတြ ့လား အဲဒါ resident condo တခန္းကိုု ေဒၚလာ ၉၅ မီလ်ံနဲ ့ ေရာင္းေနပါတယ္။ ကႊ်န္မတိုု ့ေလသံအရဆိုုရင္ ဟင္ 95 millions only :) ။ စုုရပ္ကိုုေရာက္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္ဝီလ္ခ်န္နဲ ့ ဆံုုပါတယ္။ တိုုးဂိုုက္က သေဘာမေနာေကာင္းမဲ့ပံုု ေဖာ္ေရြတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့လ ဖီလာဒဲဖီးယားသြား ေတာလားတုုန္းက တိုုးဂိုုက္ေရဗင္နဲ ့ ၿပန္ဆံုုပါတယ္။ ဆံပင္စတိုုင္ ေၿပာင္းထားတယ္ေနာ္လိုု ့ေရဗင္ကိုု ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဒီစတိုုင္ မိုုက္လားလိုု ့ေမးလာေတာ့ ဘာမွၿပန္မေၿပာဘဲ ၿပံ ုုးေနလိုုက္ေတာ့တယ္။ ဆံပင္ ေဘးႏွစ္ဖက္ကိုု အေၿပာင္သိမ္း အလယ္က ဆံပင္ကိုုပဲခ်န္ထားၿပီး အဲဒီဆံပင္ကိုု စည္းထားၿပန္ေသးေတာ့ ဂ်ပန္ဆာမူရိုုင္းစတိုုင္လိုုလိုု ဘာလိုုလိုုၾကီးကိုု ဘယ့္ႏွယ့္ ဂြတ္၊ ဂရိတ္လိုု ့ မေၿပာခ်င္ပါဘူး။ အက္ေကဒီးယား၊ ဗာမြန္သြား ေတာလားေတြရဲ ့ တိုုးဂိုုက္ ဂ်ယ္ရီကိုုလည္း ေတြ ့လည္း။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ခရစ္စမတ္တိုုး၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီတိုုး၊ ႏိုုင္အာဂရာတိုုး ကားေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကြ်န္မတိုု ့တိုုးကေတာ့ လူ ၁၂ ေယာက္ပဲပါတဲ့ အုုပ္စုုေလး တိုုးကလည္း relax ၿဖစ္တဲ့ တိုုးပါတဲ့။ ဗင္ကားရဲ ့ ေနာက္ဆံုုးတန္းမွာ ေနရာရပါတယ္ ကြ်န္မေဘးမွာက ဥေရာပတိုုက္ရုုပ္ေပါက္ေနတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္။ ကြ်န္မေဘးနားမွာထိုုင္တဲ့ မိန္းမက ထိုုင္ခံုုထိုုင္ရတာ အဆင္မေၿပတဲ့အေၾကာင္း ေဘးကမိန္းမကိုု ေၿပာေနပံုုရတယ္။ နယူးဂ်ာဆီ ပန္းသီးသြားခူးတဲ့တိုုးတုုန္းက ဗင္ကားထက္စာရင္ ဒီကားက ပိုုသက္ေတာင့္သက္သာရိွတယ္။
ကားမထြက္ေသးလိုု ့ ဘာကိုုမ်ား ေစာင့္ေနပါလိမ့္လိုု ့ စပ္စုုၾကည့္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္က အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္နဲ ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အိမ္သာသြားေနတာကိုု ေစာင့္ေနတာပါတဲ့။ သူ ့တိုု ့ေတြ ေရာက္တာနဲ ့ ကားစထြက္ပါတယ္။ ကားသမားက တိုုးကုုမၺဏီက ကားေမာင္းသမားေတြထဲမွာ အကႊ်မ္းက်င္ဆံုုး၊ အေတြ ့အၾကံ ုု အရိွဆံုုးပါတဲ့။ မန္ဒရင္က တိုုးဂိုုက္ရဲ ့ မိခင္ဘာသာစကား မဟုုတ္ဘဲ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ကမွ မန္ဒရင္ဘာသာစကား သင္ခဲ့တာမိုု ့ မန္ဒရင္စကားေၿပာ အမွားအယြင္းရိွခဲ့ရင္ ခႊင့္လႊတ္ေပးၾကဖိုု ့ ၾကိ ုုေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကားမွာ အိမ္သာမပါတာမိုု ့ ၁ နာရီ၊ ၁ နာရီခြဲ တခါ Rest Area မွာ က်န္းမာေရး ဝိတ္ေလွ်ာ့ၾကပါမယ္တဲ့။ ခရီးစဥ္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းနဲ ့ ဘြတ္ကင္တုုန္းက ေပးတဲ့ပိုုက္ဆံက ကား၊ ဟိုုတယ္ခသာ ပါဝင္ၿပီး မပါဝင္တဲ့ ဝင္ေၾကး၊ အစားအေသာက္၊ တိုုးဂိုုက္ခေတြအေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။ ပထမဆံုုး သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ ့ ေနရာကေတာ့ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ ဝါတားဘူရီၿမိ ုု ့က တိုု္င္းမတ္စ္ပိုုၿပတိုုက္ပါ။ ၁၈၅၄ ကတည္းက နာရီေတြ ထုုတ္လုုပ္ခဲ့တဲ့ အရင္တုုန္းက ဝါးတားဘူရီနာရီကုုမၺဏီကိုု နာမည္ေၿပာင္းလိုုက္တဲ့ တိုုင္းမတ္စ္ကိုုေအာ္ပိုုေရးရွင္းရဲ ့ သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု ေတြ ့ရမွာပါတဲ့။ ၿပတိုုက္အၿပင္မွာရိွတဲ့ အီစတာကႊ်န္းသား ေခါင္းတပိုုင္းရုုပ္ေၾကာင့္လည္း ၿပတိုုက္ကိုု သိၾကပါသတဲ့။
ၿပတိုုက္ဂိုုက္က သမိုုင္းေၾကာင္းကိုု ရွင္းၿပတဲ့အခါ တိုုးဂိုုက္က တရုုတ္လိုု ၿပန္ရွင္းၿပတယ္။ ေၾကးနဲ ့ သစ္သားကိုု အသံုုးၿပ ုုၿပီး ထုုတ္လုုပ္ေတာ့ ဝါးတားဘူရီနာရီေတြဟာ ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ ၁ ေဒၚလာနဲ ့ လူတိုုင္းကိုုင္ႏိုုင္ေအာင္ ထုုတ္လုုပ္ေတာ့ နာမည္ၾကီး လူၾကိ ုုက္မ်ားပါတယ္။ ေတြ ့လိုုက္ရတဲ့ ေၾကာ္ၿငာတခုုမွာဆိုုရင္ ပြင့္ေနတဲ့ လက္ေက့အိတ္ထဲက နာရီေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ ့လိုုက္ရေတာ့ ဟိုုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက ဘာလိုု ့ နာရီေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတာလဲလိုု ့ ေမးေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေလးက ေရကူးသြားရင္ ေရစိုုခံတဲ့ နာရီ၊ တင္းနစ္သြားရိုုက္ရင္ ဒီနာရီ၊ ရံုုးသြားရင္ ဒီနာရီ၊ ေလွ်ာ့ပင္းသြားရင္ ဒီနာရီ၊ ဒီနာရီနဲ ့ ဒီအကႌ်၊ ဟိုုနာရီနဲ ့ ဟိုုအကႌ်။ ေစ်းခ်ိဳေတာ့ အမ်ားၾကီး ဝယ္ပတ္ၾကတယ္။ ဝိုုင္းရဲ ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္တစ္ေယာက္ဆိုု အကႌ်အေရာင္အလိုုက္ Swatch နာရီေတြ လဲတာတဲ့။ ကြ်န္မက အဲဒီလိုု အမ်ိဳးမ်ိဳး လဲရတာထက္ တခုုထဲကိုု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ပတ္ရတာ ၾကိ ုုက္တယ္။ စကၠဴနာရီေလးေတြကိုု ကိုုယ့္စိတ္ၾကိ ုုက္ ဖန္တီးႏိုုင္ပါတယ္။ စကၠဴယူ ၾကိ ုုက္တဲ့နာရီဒိုုင္ခြက္ ဒီဇိုုင္းေရြး၊ ၾကိ ုုးဒီဇိုုင္းေရြးၿပီး စကၠဴကိုု ပံုုစံခြက္ေအာက္ထဲထည့္၊ အေပၚက ခလုုပ္ကိုု ဖိလိုုက္ၿပီး စကၠဴေတြ ဖယ္လိုုက္ရင္ လက္မွာပတ္လိုု ့ရတဲ့ စကၠဴနာရီေလး ၿဖစ္လာတယ္။ နာရီပတ္ၿပီးေတာ့ ဝိုုင္းေရ ကိုုယ္တိုုင္လုုပ္ ပါတိတ္ဖီးလစ္နာရီေလးနဲ ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးပါဆိုုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ရေသးတယ္။ ဆြဇ္ပိုု ့စ္ကိုု ဖတ္ၿပီးတဲ့သူဆိုုရင္ ပါတိတ္ဖီးလစ္နာရီအေၾကာင္း သိပါလိမ့္မယ္။
မစ္ကစ္ေမာက္ နာရီေလးေတြက ေပၚၿပ ူလာ ၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ထပ္ ဒစ္စေနဇာတ္ေကာင္ နာရီေတြ ထုုတ္ေတာ့လည္း လူၾကိ ုုက္မ်ားတာပဲ။ ေလာ့စတာကိုု နာရီပတ္ေပးၿပီး ေရေအာက္ထဲမွာ နာရီက ဝါးတားပရုုၿဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကၿငာထားတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္။ ေဂ်ာ္ကီၿမင္းေၿခေထာက္မွာ နာရီပတ္ေပးၿပီး နာရီအၾကမ္းဒဏ္ခံႏိႈင္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကၿငာထားတာ ေတြ ့ခဲ့တယ္။ ေစ်းလည္း သက္သာတယ္၊ ကြာလတီလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေတြ ့လား ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ အေမရိကန္ေတြက သိပ္လက္ေတြ ့က်တယ္လိုု ့။ အီတလီေတြက ဟန္အရမ္းမ်ားတယ္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ အဘြားၾကီးေပမဲ့လည္း မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ၊ လက္သည္းနီ အၿပည့္၊ ဆံပင္စတိုုင္မိမိ၊ အကႌ်၊ လက္ဝတ္လက္စား၊ ဖိနပ္၊ အိတ္၊ ပုုဝါ အေရာင္ကိုုက္ေနမွ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ သိပ္ဂရုုစိုုက္တာ။ တမ်ိဳးေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း အဲဒါ ေကာင္းတာပဲေနာ္။ တိုု ့ေအးရွန္းအဘြားၾကီးေတြဆိုု မၿပင္မဆင္နဲ ့ အဘြားၾကီးရုုပ္ သိပ္ေပါက္တာပဲ ၿပင္ၿပင္ဆင္ဆင္ေနေတာ့ ၾကည့္လိုု ့ေကာင္းတာေပါ့။ ကိုုယ္တိုု ့တိုုင္းၿပည္မွာဆိုုရင္ေတာ့ အဘြားၾကီးက အသက္ဒီေလာက္ၾကီးေနတာကိုု ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ မၿပင္ဆင္ဘူး ဒီအပုုပ္ေကာင္ ခႏၶာကိုုယ္ကိုု ၿပင္ေနတယ္လိုု ့ ေၿပာၾကမွာ။ ၿပင္ၿပင္ဆင္ဆင္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမယ့္ အီတလီေတြကေတာ့ နည္းနည္းလြန္သလားလိုု ့။
ပိုုလီနီးရွန္း...ပိုုလီနီးရွန္း ဘယ္မွာၾကားဖူးမွန္းေတာ့ မသိဘူး ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးေနတယ္။ ပိုုလီနီးရွန္းဆိုုတာ အင္ဒိုုနီးရွား၊ ၾသစေတးလ်တိုုက္ရဲ ့ အေရွ ့ဖက္ သမုုဒၵရာထဲမွာရိွတဲ့ ကႊ်န္းစုုေလးေတြပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ပီရူးေတြဟာ ပစိဖိတ္သမုုဒၵရာကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္လိုု ့ ပုုိလီနီးရွားကိုု သြားေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ သမိုုင္းမွတ္တမ္းေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ၿမက္ပင္ေတြနဲ ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ေလွနဲ ့ ပစိဖိသမုုဒၵရာကိုု ၿဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုုတာ ဖတ္ရေတာ့ ဘုုရားေရ...ပစိဖိတ္သမုုဒၵရာၾကီးကိုု ဒီေလွေလးနဲ ့ ၿဖတ္ခဲ့တယ္ မယံုုႏိုုင္စရာဘဲ။ တကယ္လည္း ပီရူးေတြ စြန္ ့စားၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရလိုု ့ ပိုုလီနီးရွန္းမွာ အေၿခခ်ေနထိုုင္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ အေထာက္အထားေတြ ေတြ ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ေတာင္အေမရိကတိုုက္က ပီးရူးႏိုုင္ငံ ပါဝင္တယ္။ ၁၇၂၂ ခုုႏွစ္ ဒက္ခ်္သေဘၤာသားေတြေတြဟာ ေတာင္အေမရိကတိုုက္ အေနာက္ဖက္ၿခမ္းက ကႊႊ်န္းေလးတကႊ်န္းကိုု အီစတာေန ့မွာေတြ ့ရိွခဲ့လိုု ့ အီစတာကႊ်န္းလိုု ့ နာမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တၿခားပိုုလီနီးရွားကႊ်န္းက သစ္သားရုုပ္ေတြေပမဲ့ ဒီအီစတာကႊ်န္းမွာေတာ့ သစ္သားရွားပါးလိုု ့ ေက်ာက္တံုုးေတြနဲ ့ ရုုပ္တုုေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကီးမားတဲ့ ခ်ီလီဆီးသီးပင္ေတြဟာ ဟိုုးအရင္တုုန္းက ဒီကႊ်န္းမွာ ေပါမ်ားခဲ့ပံုုေပၚတယ္။ ပိုုလီနီးရွန္းေတြမွာ နားရြက္ရွည္၊ နားရြက္တိုုလူမ်ိဳးဆိုုၿပီး ခြဲထားတယ္တဲ့။ ပိုုလီနီးရွန္းအေၾကာင္း သိခ်င္သြားလိုု ့ American Museum of National History တေခါက္ ၿပန္သြားဦးမယ္ ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ စင္ထရယ္ပါ့ခ္ အေနာက္ဖက္ B ၊ C ရထားစီးၿပီး 81 st - Museum of National History ဘူတာကေန တက္လိုုက္တာနဲ ့ ၿပတိုုက္ေရွ ့ပါ။
ၿပတိုုက္ဝင္ေၾကးက ၂၂ က်ပ္ဆိုုေပမဲ့ pay as you wish သဒၶါေၾကးေပးလိုု ့ရပါတယ္။ ကြ်န္မဆိုု ၂ က်ပ္ပဲ ေပးတယ္။ မိုုးရြာတဲ့ေန ့၊ ႏွင္းက်တဲ့ေန ့ဆိုု ၿပတိုုက္သြားမယ္လိုု ့ ဆံုုးၿဖတ္ထားတဲ့ ကြ်န္မတိုု ့ေတြ မိုုးရြာတဲ့ပိတ္ရက္တရက္မွာ အဲဒီၿပတိုုက္ဆီကိုုသြားေတာ့ လား...လား လူေတြမွ အမ်ားၾကီး ဘာလိုု ့လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနရတာလဲ ၿပပြဲရိွလိုု ့လား။ မိုုးရြာတဲ့ေန ့ဆိုု ၿပတိုုက္သြားမယ္လိုု ့ ကြ်န္မတိုု ့လိုုမ်ိဳး ေတြးထားတဲ့လူေတြ ေနမွာေပါ့။ ၿပတိုုက္ဝင္ေၾကး အၿပည့္ေပးၿပီး လက္မွတ္ကိုု kiosk ေတြမွာ ဝယ္လိုု ့ရပါတယ္။ သဒၶါေၾကးေပးမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ တန္းစီရပါတယ္ က်ဴတန္းၾကီးက ရွည္ေပမဲ့ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ တန္းစီရပါတယ္။ အဲဒီၿပတိုုက္ဟာ နယူးေယာက္ရဲ ့ things to do list ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ထင္ ဝါရွင္တန္ဒီစီက National History ၿပတိုုက္ထက္ေတာင္ ပိုုစံုုလင္ေသးတယ္။ အဲဒီၿပတိုုက္ကိုု အတူတူသြားရေအာင္ေနာ္လိုု ့ ေၿပာဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါမမီးငယ္ကိုု သတိရမိတယ္။ Timexpo Museum ေၿမညီထပ္မွာေတာ့ နာရီေတြ ေရာင္းခ်ပါတယ္ ေစ်းအင္မတန္ခ်ိဳပါတယ္ တခ်ိဳ ့ဆိုု ၇၀ ၊ ၈၀ ရာခိုုင္ႏႈန္း ဒစ္စေကာင့္ေတာင္ ရိွတယ္။ Guess နာရီေတြ ေတြ ့ေတာ့ Guess အတြက္ ဒီကုုမၺဏီက နာရီထုုတ္လုုပ္ေပးတာ ၿဖစ္ရမယ္။ ကြ်န္မရဲ ့ Emporio Armani ဖုုန္းဆိုုရင္ Samsung က ထုုတ္ေပးတာပါ။ အေရာင္းၿပခန္းရဲ ့ ေနာက္ဖက္မွာ ဗီြဒီယိုုၿပထားတာကိုု သြားၾကည့္ေတာ့ ေဒသခံအေမရိကန္ Native Americans ( အမွန္ေတာ့ ေဒသခံအင္ဒီးယန္းေတြပါ။ ေဒသခံအင္ဒီးယန္းလိုု ့ မေခၚဘဲ ေဒသခံအေမရိကန္လိုု ့ ေခၚပါတယ္။ အေမရိကန္လူမည္းေတြကိုု အာဖကန္အေမရိကန္လိုု ့ ေခၚေဝၚသံုုးစြဲသလိုုမ်ိဳးပါ။ )
ေဒသခံအေမရိကန္ေတြဟာ mound ဆိုုတဲ့ နတ္ကိုုပူေဇာ္ပသ၊ သူတိုု ့ယံုုၾကည္ကိုုးကြယ္မႈကိုု ၿပသတဲ့အေနနဲ ့ ေတာင္ပူစာေလးေတြ ဖန္းတီးေလ့ ရိွပါတယ္တဲ့။ ထူးဆန္းပါဘိ တခါမွ မၾကားဖူးဘူး ကႊ်န္မတိုု ့ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ေစတီပုုထိုုးတည္သလိုု ခရစ္ယာန္ေတြက ဘုုရားရိွခိုုးေက်ာင္းေတြ တည္ေဆာက္ၾကသလိုုမ်ိဳး ေနမွာေပါ့။ အင္ဒီးယန္းေတြဟာ မ်ိဳးႏြယ္မတူေပမဲ့လည္း ဒီလိုုေတာင္ပူဇာတည္မယ္ဆိုုရင္ မ်ိဳးႏြယ္ေတြဘာေတြ ခြဲမေနေတာ့ဘဲ အတူတူ ပါဝင္လုုပ္ကိုုင္ၾကပါသတဲ့။ ၿပီးရင္ နတ္ဆရာက ပူေဇာ္ရြတ္ဖတ္ေပးတယ္။ ေတာင္အၿမင့္ကေန ၾကည့္လိုုက္ရင္ ေတာင္ပူစာေလးေတြ၊ ေခြးပံုု၊ ေၾကာင္ပံုုသဏန္ ေဖာ္ထားတဲ့ ေတာင္ပူစာေလးေတြ ေတြ ့ရပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လူၿဖ ူေတြ ဝင္ေရာက္လာၿပီး သူတိုု ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ သင္ေပးပါေပးဆိုုေတာ့ ေတာင္ပူစာ ဖန္တီးတဲ့ဓေလ့၊ နတ္ကိုုးကြယ္တာကိုု ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။ တိရစာၦန္ေတြသတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္တယ္ဆိုုတာကိုုသာ ၾကားဖူးခဲ့သာ ေတာင္ပူစာေလးေတြ တည္ေဆာက္တယ္ဆိုုတာ ခုုမွ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ မက္ေဒါနယ္မွာ ေန ့လည္စားဖိုု ့ အခ်ိန္ေပးထားေပမဲ့ ဝိုုင္းက သူေၾကာ္လာတဲ့ ထမင္းေၾကာ္၊ ကြ်န္မက ခ်စ္ပိုုေလး Chipolte ေလးဆိုုင္က ဝယ္လာတဲ့ Burrito မက္ဆီကန္အစားအေသာက္တမ်ိဳး Tacol နဲ ့ ဆင္တဲ့ဟာကိုု စားမွာမိုု ့ မက္ေဒါနယ္မွာ ေန ့လည္စာသြားမစားေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုုပတ္ရိုုက္ၾကတယ္။ အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ ကြ်န္မေဘးက ဥေရာပမႏွစ္ေယာက္ မေရာက္ေသးေတာ့ တိုုးဂိုုက္က ဖုုန္းဆက္ေခၚရတယ္။
ေနာက္သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ့ေနရာေတြကေတာ့ ကြန္နက္တီကပ္ၿပည္နယ္ Windsor Locks ၿမိ ုု ့က New England Air Museum၊ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿပည္နယ္ South Deerfield ၿမိ ုု ့က Yankee Candle Village ။ ယန္းကီးကန္ဒယ္ဆုုိတာ နာမည္ၾကီး အေမရိကန္ဖေယာင္းတိုုင္ပါ။ ဟိုုးအရင္တုုန္းက အေမရိကန္ ေတာင္ပိုုင္းသားေတြက ေၿမာက္ပိုုင္းသားေတြကိုု ယန္းကီးလိုု ့ေခၚပါသတဲ့။ ေနာက္ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ၿပည္နည္ Springfield ၿမိ ုု ့က Bright Nights at Forest Park က သံုုးမိုုင္ရွည္လ်ားတဲ့ ခရစ္စမတ္မီးထြန္းတာေတြပါ။ တိုုင္ပိုုမတ္စ္ၿပတိုုက္တစ္ခုုတည္း လည္ရေသးတယ္ စာကအေတာ္ရွည္သြားလိုု ့ ဒီမွာတင္ ရပ္လိုုက္ပါတယ္။ ေနာက္အပိုုင္းေတြက်မွပဲ သိခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုု တင္ပါဦးမယ္။
Happy Traveling !
စန္းထြန္း
ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၅။