အမည္မသိခ်စ္သူ...

ပညာေရးဖက္ အာရံုုေလ်ာ့သြားမွာစိုုးလိုု ့ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ ရည္းစားမထားရဟုု ဆံုုးမသည့္ မိဘ၊ ဆရာမ်ား၏ ဆံုုးမစကားေၾကာင့္ပဲလား၊ ကိုုယ္တုုိင္ကပဲ အဆင့္မက်ခ်င္လိုု ့ပဲလား၊ ကိုုယ့္ရင္ကိုု ခုုန္ေစတဲ့သူ မေတြ ့ခဲ့တာလားေတာ့ မသိ ဆယ္တန္းအထိ ကိုုယ္ရင္ခုုန္ရမယ့္သူ မရိွခဲ့။ တကၠသိုုလ္တက္ရန္ ေစာင့္ဆိုုင္းရခ်ိန္မ်ားကိုု အခ်ည္းႏွီးမၿဖစ္ရေလေအာင္ သြားတက္ေသာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတြင္ ကိုုယ့္ရင္ကိုု ပထမဆံုုး လႈပ္ခတ္သြားေစေသာသူႏွင့္ ဆံုုစည္းခဲ့သည္။ ကိုုယ္တိုု ့မိန္းကေလး ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္အုုပ္စုုက စာသင္ခန္း၏ ဘယ္ဖက္နံရံႏွင့္ကပ္လ်က္ ထိုုင္ခံုုမ်ားတြင္ ထိုုင္တတ္ၾကသည္။ မနက္ ၉  နာရီခြဲ သင္တန္းခ်ိန္ကိုု လာတက္ၾကၿပီး ၁၁ နာရီ အတန္းၿပီးလွ်င္ ပါလာေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္မ်ားၿဖင့္ ေန ့လည္စာ စားေသာက္ၾကၿပီး ၁၁ နာရီခြဲ စာဖတ္တန္းခ်ိန္တြင္ ထမင္းလံုုးစီကာ ငိုုက္တတ္ၾကသည္။ မနက္ကေန ညေနေစာင္းအထိ စကားေၿပာတန္း၊ စာဖတ္တန္း၊ ဘာသာၿပန္တန္း၊ စာေရးတန္းမ်ား တက္ေရာက္ၾကေသာ္လည္း စာမၾကိ ုုးစားၾက။

သင္တန္းၿပီးလွ်င္ လွည္းတန္းေစ်း၊ အင္းလ်ားကန္သိုု ့ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ တခါတရံ အတန္းလစ္ၾကလွ်င္ ကိုုယ္တိုု ့ထိုုင္တတ္ေသာ စာသင္ခန္း၏ဘယ္ဖက္ၿခမ္းသည္ ရွင္းလင္းေန၍ ကိုုယ္တိုု ့အတန္းလစ္ၾကသည္မွာ သိသာလွသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းအထိ ေက်ာင္းေၿပာင္းရလြန္းသၿဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမယ္မယ္ရရ မရိွေသာကိုုယ္ ထိုုအဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုု ခင္တြယ္လွသည္။ ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲမွ အသားၿဖ ူၿဖ ူ၊ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ဇင္ေယာ္ေတာင္ပံမ်က္ခံုုး၊ မ်က္ဝန္းညိုုညိုု၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးႏွင့္ အေတာ္ေခ်ာေမာလွပၿပီး ယုုန္ၿဖ ူေလးလိုု ေၾကာက္လန္ ့တတ္ေသာ ဝတ္ရည္ကိုု တေက်ာင္းလံုုးမွ ေကာင္ေလးမ်ား ဝိုုင္းပိုုးၾကသည္။ အသားညိုုညိုု၊ ဆံပင္တိုုတိုု၊ မ်က္ခံုုးနက္နက္၊ မ်က္လံုုးဝိုုင္းဝိုုင္း၊ ႏွာတံတိုုတိုု၊ ႏႈတ္ခမ္းၿပည့္ၿပည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရး၊ နာသံသီးေလးႏွင့္ ခင္မင္ေဖာ္ေရြေသာ ေရႊစင့္ကိုု ပိုုးပန္းသူမ်ားလည္း မနည္း။ ေပၚၿပ ူလာၿဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ သာမာန္ရုုပ္ရည္ႏွင့္ ခပ္တည္တည္ေနတတ္ေသာ ကိုုယ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖက္ၿခမ္းမွ မ်က္ဝန္းညိုုမ်ားကိုု သတိထားမိသြားသည္။

တေက်ာင္းလံုုးက ဝိုုင္းပိုုးၾကေသာ ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုု ၾကည့္တာလား၊ ကိုုယ့္ကိုု ၾကည့္တာလားဟုု မခြဲၿခားတတ္။ ထိုုသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုု တၿခားအစြန္ဖက္မွာ ထိုုင္ခိုုင္း၊ ကိုုယ့္ကိုု တၿခားအစြန္ဖက္မွာ ထိုုင္ခိုုင္းၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မသိမသာ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသာအခါမွ ကိုုယ့္ကိုၾကည့္မွန္း သိသြားၾကသည္။ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္လံုုးညိုုမ်ားေၾကာင့္ ကိုုယ့္ရင္ေတြ ခုုန္ဖူးသည္။ ကိုုယ္ခ်စ္ေသာသူတစ္ေယာက္ရိွေသာ သင္တန္းေက်ာင္းဆီသြားသိုု ့ ေၿခလွမ္းမ်ားက တက္ၾကြေနခဲ့ဖူးသည္။ အဂၤလိပ္စကားေၿပာသြက္ေစဖိုု ့၊ မရွင္းလင္းသည္မ်ားကိုု ရွင္းၿပႏိုုင္ဖိုု ့၊ မသိသည့္စကားလံုုးမ်ားကိုု ေမးၿမန္းႏိုုင္ဖိုု ့ စကားေၿပာတန္းတြင္ စီနီယာမ်ားက ဂ်ဴနီယာမ်ားကိုု စာေမးေလ့ရိွရာ စီနီယာၿဖစ္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ ကိုုယ့္ကိုု သူ ့ဆီ စာသြားေမးဖိုု ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေၿမွာက္ပင့္ေပးၾကေသာ္လည္း သတိၱမရိွသလိုု  တၿခားတဖက္ၿခမ္းဖိုု ့ ေဝးသည္ႏွင့္ သူ ့ဆီ စာသြားမေမးခဲ့။

ၿဖိ ုုးအစ္ကိုု သူငယ္ခ်င္းနွင့္ သူ တတြဲတြဲ ၿဖစ္ေနရာ ၿဖိ ုုးက နာမည္စံုုစမ္းေပးရမလားဟုု ေမးလာေသာအခါ ဟင့္အင္းဟုု ၿငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ကိုုယ့္စကားအတိအက် နားေထာင္ေသာ ၿဖိ ုုးက တကယ္ပင္ မစံုုစမ္းေပးခဲ့။ သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ကိုုယ္တိုု ့စိတ္ဝင္စားေသာသူမ်ားကိုု နာမည္ေၿပာင္ထားရာ ေရႊစင္ စိတ္ဝင္စားသည့္ အသားညိုုညိုု၊ ရုုပ္ရည္ေခ်ာေမာၿပီး ပဲမ်ားသည့္သူကိုု ပဲဘဝင္၊ ခိုုင္ေမ စိတ္ဝင္စားသည့္ စီနီယာအစ္ကိုုၾကီးကိုု အအဂ်ာ (အဲဒီတုုန္းက ေခတ္စားေနေသာ ဂ်ပန္ကားတြင္ အစ္ကိုုအၾကီးဆံုုးကိုု အဂ်ာဟုု ေခၚသည္)၊ ကိုုယ္ စိတ္ဝင္စားသည့္သူ ့ကိုု နာမည္မသိေသာေၾကာင့္ အေနာနိမတ္ အတိုုေကာက္ အေနာဟုု နာမည္ေပးထားၾကသည္။ ကိုု္ယ့္ေရွ ့နားက တိုုင္ကိုု ရုုတ္တရက္ ဆုုပ္ကိုုင္လိုုက္ေသာ ႏူးညံ့သြယ္လ်မေနေသာ လက္တစံုုထက္ဆီမွ အနည္းငယ္ အေရာင္မွိန္ေနေသာ ဟမ္းခ်ိန္းတစ္စံုု။ ထိုုဟမ္းခ်ိန္းထက္ဆီမွ  မ်က္ခံုုးထူထူ၊ ႏွာတံၿမင့္ၿမင့္၊ အသားညိုုညိုု ကိုုယ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သာမန္ရုုပ္ရည္ဟုု သတ္မွတ္ၾကေသာ္လည္း ခန္ ့ညားသည္ဟုု ကိုုယ္ယူဆေသာ မ်က္ႏွာကိုု ကိုုယ္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။

အၾကည့္ေတြဆံုု ရင္ေတြခုုန္ကာ ဖြင့္ဟလာႏိုုး မယ္ေမွ်ာ္ကိုုးေသာ္လည္း သူကေတာ့ ကိုုယ့္နား ဘယ္ေသာအခါမွ ေရာက္မလာခဲ့။ စကားေၿပာတန္း၏ ေနာက္ဆံုုးေန ့တြင္ အတန္းေရွ ့ထြက္ကာ မိတ္ဆက္စကားေၿပာရသည္ကိုု ကိုုယ္တိုု ့ လွည့္ပတ္ေၿပးေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည္တခါေတာ့ ဝတ္ရည္က ေဟ့ မင္း အေနာ့ေရွ ့မွာ ထြက္ေၿပာခ်င္တယ္ဆိုု ထြက္ေၿပာေလဟုု ေၿမွာက္ေပးသည္ႏွင့္ မိုုက္ကိုုင္ကာ အတန္းေရွ ့ထြက္ေၿပာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသား ၅၀ ေက်ာ္ေရွ ့တြင္ စကားေၿပာရသည္ေရာ၊ အေနာ၏ မ်က္ဝန္းညိုုညိုုမ်ားကိုု ၿမင္လိုုက္ရသည္ေရာ ကိုုယ္ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုုန္ေနခဲ့သည္။ အနည္းဆံုုးေတာ့ အေနာ ကိုုယ့္နာမည္ကိုု သိသြားလိမ့္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ၿဖင့္ အတန္းေရွ ့ထြက္ေၿပာၿခင္း ၿဖစ္သည္။ လန္ဒန္တကၠသိုုလ္တခုုမွ လာဖြင့္ေသာ သင္တန္းေက်ာင္း တက္သည္မိုု ့ ထုုိသင္တန္းေက်ာင္းသိုု ့ ကိုုယ္ မေရာက္ၿဖစ္ေတာ့။ တခါတရံ သင္တန္းဆင္းခ်ိန္ ထိုုအဂၤလိပ္စာသင္ေက်ာင္းတြင္ တက္ေနဆဲၿဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ ဝင္လည္ရင္း အေနာ သင္တန္းတက္ေနတုုန္းပဲလားဟုု စံုုစမ္းေသာအခါ ကိုုယ္ ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ အေနာ္လည္း ထိုုသင္တန္းေက်ာင္းမွ ထြက္သြားခဲ့သည္။

တကၠသိုုလ္မ်ား ဖြင့္လွစ္၍ သက္ဆိုုင္ရာ တကၠသိုုလ္အသီးသီးသိုု ့ တက္ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းအသစ္မ်ား ရလာေသာ္လည္း ကိုုယ္တိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အဆက္အသြယ္ မၿပတ္ခဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၾကတိုုင္း ကိုုယ္တိုု ့စတင္ဆံုုစည္းခဲ့ၾကေသာ ထိုုအဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းသူဘဝကိုု ၿပန္ေၿပာင္းေအာက္ေမ့ၾကသည္။ ပဲဘဝင္၊ အအဂ်ာ၊ အေနာတိုု ့ ဘယ္ေတြေရာက္လိုု ့ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနၾကပါလိမ့္ဟုု ကိုုယ္တိုု ့ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူမ်ားကိုု သတိရမိၾကသည္။ သိုု ့ေသာ္လည္း သတိရၿခင္းသည္ ခဏတာမွ်သာ ၿဖစ္သည္။ တကၠသိုုလ္တြင္ ကိုုယ္တိုု ့ခ်စ္ေသာသူမ်ား ေတြ ့ေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ခန္ ့ ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္ ေန ့လည္ဖက္ ၿမိ ုု ့ထဲကအၿပန္ လူရွင္းေသာ ဘတ္စ္ကားထက္တြင္ ေငြေရာင္ဟမ္းခ်ိန္းေလးကိုု ေတြ ့လိုုက္ရသည္။ အေနာမ်ားလားဟုု ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ဘုုရားေရ တကယ္ပင္ အေနာ ၿဖစ္ေနသည္။ ေဘးတိုုက္ၿမင္ရေသာ မ်က္ခံုုးထူထူ၊ ႏွာတံၿမင့္ၿမင့္၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးလ်လ်သည္ အရင္အတိုုင္း မေၿပာင္းမလဲ။ ေက်ာပိုုးအိတ္ တဖက္ကိုု သိုုင္းၿပီး တဖက္ကိုု ခ်ထားသည္မွာလည္း အရင္အတိုုင္း၊ ရွပ္လက္တိုုအကႌ်၊ ပုုဆိုုးတိုုတိုု၊ ကတၱီပါေၿခညွပ္ ဝတ္ထားသည္မွာ အရင္အတိုုင္း။ 

သိုု ့ေသာ္ ညိွညက္ေသာ အသားအေရသည္ ပိုု၍ညိႈေမာင္းကာ အနည္းငယ္ ပိန္သြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုုးႏွစ္ေက်ာ္ခန္ ့က ၿမင္ေတြ ့ခဲ့ရသည့္ ဟမ္းခ်ိန္းေလးကိုု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဝတ္ဆင္ေနတုုန္း။ ၿဖိ ုုးကိုု ေၿပာၿပေသာအခါ ၿဖိ ုုးက မမွတ္မိ။ အရင္လိုု ႏႈတ္ခမ္းတြန္ ့ရံုု ၿပံ ုုးကာ မ်က္ဝန္းညိုုညိုုမ်ားၿဖင့္ တခ်က္မွ် ေဝ့ၾကည့္ရံုုမွ်ၿဖင့္ ကိုုယ့္ႏွလံုုးသားက မွတ္မိပါလိမ့္မည္။ အေနာ ဟုုတ္တယ္ မဟုုတ္ဘူးဟုု ၿငင္းေနၾကေသာ ကိုုယ့္တိုု ့ႏွစ္ေယာက္ကိုု ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းသြားသည္အထိ သူ လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ ၿဖိ ုုးက အေနာမဟုုတ္ဟုု အခိုုင္အမာ ဆိုုေသာ္လည္း ရင္ခုုန္ခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္မိုု ့ ကိုုယ္ကေတာ့ အေနာဟုု အေသအခ်ာ သိေနခဲ့သည္။ သူ ကိုုယ့္ကိုု မၿမင္ခဲ့တာလား၊ ၿမင္ရက္ႏွင့္ မမွတ္မိတာလားဆိုုတာ ကိုုယ္တိုု ့ မခြဲၿခားႏိုုင္ခဲ့။ ဟမ္းခ်ိန္းဝတ္ထားသည့္ ေကာင္ေလးမ်ားကိုုၿမင္တိုုင္း ေငြေရာင္ဟမ္းခ်ိန္းကိုု ၿမတ္ၿမတ္ႏိုုးႏိုုး ဝတ္ဆင္တတ္သည့္ မ်က္ခံုုးထူထူ၊ ႏွာတံၿမင့္ၿမင့္၊ အသားညိုုညိုု၊ အရပ္သိပ္မၿမင့္ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုု တခါတရံ ဖ်ပ္ခနဲ သတိရမိတတ္သည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုုန္းက လက္တြင္ ဟမ္းခ်ိန္းမ်ားၿဖင့္ ရႈပ္ရွပ္ခက္ေနသည့္ကိုုယ္ ခုုေတာ့ ရႈပ္သည္ဆိုုကာ ဘာဆုုိဘာမွ မဝတ္ေတာ့။ သူေရာ အရင္လိုု ေငြေရာင္ဟမ္းခ်ိန္းကိုု ၿမတ္ၿမတ္ႏိုုးႏိုုး ဝတ္ေနတုုန္းလား၊ မ်က္ဝန္းညိုုညိုုဆီက ကိုုယ္စြဲလမ္းဖူးသည့္ ေႏြးေထြးသည့္အၾကည့္မ်ားက အရင္လိုု ေႏြးေထြးေနတုုန္းလား၊ အရင္လိုု ေခါင္းေလးငဲ့ကာ ႏႈတ္ခမ္းတြန္ ့ရံုု  ၿပံ ုုးေနတုုန္းပဲလား၊ ကိုုယ္တိုု ့ ေပးထားတဲ့ အေနာဆိုုတဲ့ နာမည္ေလးကိုု သူ ႏွစ္သက္ေလမလား။ သံုုးႏွစ္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္ ၿပန္ေတြ ့သည့္အခါတုုန္းက မမွတ္မိသည့္ကိုုယ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္ ၿပန္ေတြ ့လွ်င္လည္း မွတ္မိမည္မထင္ပါ။ ရင္ခုုန္ဖူးခဲ့သူတစ္ေယာက္မိုု  အေသအခ်ာ မွတ္မိေနသည္ဟုုလည္း အခိုုင္အမာ မဆိုုႏိုုင္ေတာ့ပါ။ ကိုုယ္ရင္ခုုန္ခဲ့ဖူးသည့္သူမ်ားထဲတြင္ သူသည္ ဟမ္းခ်ိန္းဝတ္ဆင္ထားသည့္သူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ၿပီး အမည္မသိခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္လည္း ၿဖစ္သည္။

စန္းထြန္း

ႏိုုဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၄။

(ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ရင္ခုုန္သံကိုု ေရးဖိုု ့စိတ္ကူးထားတာ ၾကာပါၿပီ။ ပစ္ပစ္ တဂ္လာမွပဲ ေရးၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ဓာတ္ပံုုေတြကေတာ့ ဟိုုအရင္အပတ္က ဟတ္ဆန္ၿမစ္ေဘး မက္ဟန္တန္နဲ ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကပ္လ်က္က နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ဖက္ၿခမ္း Palasides Interstate Park ပါလာဆိုုဒ္ပန္းၿခံကိုု ဟိုုက္ကင္း ၈.၃ မိုုင္ ေတာင္သြားတက္တုုန္းက ရိုုက္လာတဲ့ Fall Foliage ဓာတ္ပံုုေတြပါ။ ေနာက္မွ အဲဒီဓာတ္ပံုုေတြ တင္ပါဦးမယ္။ )