ေအာက္တိုုဘာလမွာ သြားဖိုု ့ေရြးခ်ယ္လိုုက္တာကေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိ ုု ့ရဲ ့ ေၿမာက္ဖက္စူးစူးမွာရိွတဲ့ ဗာမြန္ၿပည္နယ္ပါ။ Fall Foliage ေဆာင္းဦးရာသီ သစ္ပင္ေတြ အေရာင္ေၿပာင္းတာကိုု သြားၾကည့္တဲ့ ခရီးစဥ္မိုု ့ စက္တင္ဘာလကုန္ခါနီးမွ စဖြင့္ၿပီး ေအာက္တိုုဘာလကုုန္အထိပဲ တိုုးခရီးစဥ္ေတြ ရိွပါတယ္။ ဗီယက္နမ္က ဝိုုင္းအစ္မႏွစ္ေယာက္ ယူအက္စ္ကိုု လာလည္လိုု ့ ကယ္လီဖိုုးနီးယားကိုု ႏွစ္ပတ္ခရီးသြားေနတဲ့ ဝိုုင္းက ေအာက္တိုုဘာလ ေနာက္ဆံုုးအပတ္မွာမွ နယူးေယာက္ကိုု ၿပန္ေရာက္လာတာမိုု ့ ေအာက္တိုုဘာ ၂၅ ရက္ေန ့ ခရီးစဥ္ကုုိ ေရြးလိုုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မအိမ္နဲ ့နီးတဲ့ ဖလပ္ရွင္းစုုရပ္ကိုု ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ေရာက္ရမွာမိုု ့ ၅ နာရီခြဲ အိပ္ယာကထ ၆ နာရီထိုုးတာနဲ ့ ရထားစီးဖိုု ့ ဘူတာရံုုကိုု ေရာက္ႏွင့္ေနရၿပီ။ ဖလပ္ရွင္းကေန မက္ဟန္တန္ တရုုတ္တန္းဆီကိုု ေၿပးဆြဲတဲ့ တိုုးဖယ္ရီစီးၿပီး တရုုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ ၂၀ ပဲ ရိွေနေသးတယ္။ တိုုးကားက တရုုတ္တန္းကေန မနက္ ၈ နာရီ ထြက္မွာပါ။
ခ်က္ကင္ဝင္ေတာ့ ဒုုတိယအၾကိမ္ ဝိုုင္းနဲ ့အက္ေကဒီးယား ခရီးစဥ္ရဲ ့ တိုုးဂိုုက္က ဗာမြန္တိုုးဂိုုက္အၿဖစ္ ၿပန္ဆံုုတယ္။ ခံုုနံပါတ္ရၿပီး အတန္ၾကာေတာ့ ဝိုုင္း ေရာက္လာတယ္။ တိုုးဂိုုက္က ဝိုုင္းကိုု မွတ္မိတယ္ မမွတ္မိပဲ ေနပါ့မလား။ တိုုးကားက မနက္ ၈ နာရီမွ ထြက္မွာကိုု တိုုးဂိုုက္က ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္ အေရာက္လာခိုုင္းလိုု ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့ ဝိုုင္းက အတိအက်လာ၊ ၁ နာရီ နီးပါးေလာက္ အတိအက်ကိုု ေစာင့္လိုုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုုးဂိုုက္နဲ ့ စကားစၿမည္ ေၿပာၿဖစ္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္က အခ်ိန္တိက်တဲ့ေကာင္မေလးလိုု ့ မွတ္မိေနတာေပါ့။ ကိုုယ္ေတြ အခ်ိန္တိက်တာ ဆြဇ္ေတြကိုု မမွီဘူးတဲ့။ ဝိုုင္း အီတလီမွာေနတုုန္းက သူ ့လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ ဆြစ္က ၁၀ နာရီ ဖုုန္းဆက္မယ္လိုု ့ ေၿပာထားရင္ ၁၀ နာရီ ၁ မိနစ္မွာ ဖုုန္းေခၚတယ္တဲ့။ ၁၀ နာရီ ၂ မိနစ္မွာမွ ဖုုန္းမေခၚရင္ တခုုခုုၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ခံုုနံပါတ္ေတြ ့ေတာ့ အထုုပ္အပိုုးေတြ ေနရာခ်။ အထုုပ္အပိုုးကလည္း ေက်ာပိုုးအိတ္နဲ ့ အစားအေသာက္အိတ္။ ၁ ညအိပ္ ၂ ည ခရီးမိုု ့ ကိုုယ္မွာဝတ္ထားတဲ့ အကႌ်တစ္စံုု၊ ညဝတ္အိပ္တစ္စံုုပဲ ပါတာမိုု ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြက ေပါ့ေပါ့ေလး။ ကြ်န္မက ခရီးသြားရင္ ခရီးသြားေခါင္းအံုုးေလး ေဆာင္တတ္တတယ္ ဇက္မနာေအာင္လိုု ့။ အဲ အစားအေသာက္အိတ္ကေတာ့ အေတာ္ေလးတယ္။
![]()
![]()
![]()
တရုုတ္မတစ္ေယာက္က သူတိုု ့စာရြက္ေပၚက ခံုုနံပါတ္ကိုု ၿပတယ္ ကြ်န္မတိုု ့ခံုုနံပါတ္နဲ ့ တူေနတယ္။ သူတိုု ့က ေလးေယာက္မိုု ့ တစ္တန္းတည္း ထိုုင္ခံုုေတြ။ ဒီမွာၾကည့္ တိုုးဂိုုက္ေရးေပးလိုုက္တဲ့ ခံုုနံပါတ္ မင္းတိုု ့ကားနံပါတ္ေတြမ်ား မွားေနသလား။ ဒီကားက ဘတ္စ္နံပါတ္တစ္ တုုိးဂိုုက္ကိုု ၿပန္ေမးၾကည့္ဦး။ ဂ်ဴလိႈင္၄ ပိတ္ရက္တုုန္းက အက္ေကဒီးယားကိုု ဘတ္စ္ကား ၇ စီး ထြက္တာမိုု ့ ကားနံပါတ္ေတြ မွတ္ထားရတယ္။ စာရြက္ေတြကိုု အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မတိုု ့ကိုု ခံုုနံပါတ္ မွားေပးလိုုက္တာတဲ့။ ဒါနဲ ့ ေနာက္ဖက္ကိုု တခါေၿပာင္းၿပီးေတာ့ မဟုုတ္ၿပန္ဘူးတဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေၿပာင္းရၿပန္တယ္။ တိုုးဂိုုက္က ေဆာရီးလိုု ့ ေတာင္းပန္ေပမဲ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္ရလိုု ့ မ်က္ႏွာေလးေတြအိုုအိုု စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကသမ္းကရမ္းႏိုုင္၊ မေစ့စပ္မေသခ်ာတဲ့ တိုုးဂိုုက္လိုု ့ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတာေပါ့။ ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကားမထြက္ေသး လူေတြကလည္း စံုုသေလာက္ရိွေနၿပီ ကြ်န္မတိုု ့ေရွ ့က ခံုုႏွစ္ခံုုပဲ လြတ္ေနတာ။ မၾကာပါဘူး ဒါ ဘာလဲလိုု ့ ေမးသံၾကားလိုု ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ မုုတ္ဆိတ္ေမႊး ပါးသိုုင္းေမႊးေတြနဲ ့ အာရပ္ႏြယ္ဖြားတစ္ေယာက္။
တိုုးဂိုုက္က ခံုုေပၚမွာတင္ေနတဲ့ အေႏြးထည္ကိုု ဖယ္ေပးေတာ့ ဝင္ထုုိင္ ထိုုင္ခံုုကိုု ေနာက္ကိုုတအားၾကီး လွဲလိုုက္ေတာ့ ဝိုုင္းနဲ ့ကြ်န္မ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီး ၿပိ ုုင္တူ ေမးေငါ့မဲ့ရြဲ ့ၾကတယ္။ သူတိုု ့အတြဲေရာက္ၿပီးမွ ကားထြက္တာဆိုုေတာ့ သူတိုု ့ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ အင္း ဒီလိုုလူမ်ိဳးေတြနဲ ့ ခရီးသြားရမွာ မလြယ္ပါလား။ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ မနက္စာစားခ်ိန္လြန္ ေန ့လည္စာဖိုု ့လည္း ေစာေနေသးတဲ့ brunch စားဖိုု ့ ဘာတီမိုုးဆိုုတဲ့အရပ္မွာ နားပါတယ္။ ေနသိပ္မေကာင္းခ်င္တဲ့ ဝိုုင္းက သူ ့ေဆးအစာၿဖစ္တဲ့ Shives (ၿမန္မာလိုု ဘယ္လိုုေခၚလဲမသိ) ကိုု ၾကက္ဥနဲ ့ေၾကာ္ထားတာကိုု ထမင္းနဲ ့ေကာက္ညွင္းေရာထားတဲ့ဆန္နဲ ့ စားတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ သယ္လာတဲ့ ေၿပာင္းဖူးၿပ ုုတ္၊ ပန္းသီး၊ ဘီစကြတ္ေတြနဲ ့ ေန ့လည္စာ ၿပီးတယ္။ ပထမဆံုုး သြားလည္မဲ့ေနရာက နယူးေယာက္ကေန ေၿမာက္ဖက္စူးစူး မိုုင္ ၃၀၀၊ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ေမာင္းရတဲ့ Ausable Chasm ။ Andirondack ေတာင္တဝိုုက္က ႏွစ္သန္းငါးရာ သက္တမ္းရိွတဲ့ သဲေက်ာက္ေတြကိုု Ausable ၿမစ္ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းၿပီး ခ်န္ပိန္ေရကန္ထဲကိုု စီးဝင္ရာကေန အလြန္လွပတဲ့ ကင္ညမ္ canyon ၿဖစ္လာပါတယ္။
![]()
![]()
![]()
၁၈၇၀ မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာမိုု ့ ၁၄၄ ႏွစ္ ရိွပါၿပီ။ walking ၊ rafting ၊ mountain biking ၊rappelling ၊ rock climbing ၊ camping လုုပ္ဖိုု ့ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့က အလြယ္ဆံုုး ၂ မိုုင္ ထေရးလမ္းကိုု ေလွ်ာက္မွာပါ။ ေရတံခြန္စိမ့္စမ္း၊ သစ္ပင္စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့ေတြနဲ ့မိုု ့ ေလက အင္မတန္ သန္ ့ရွင္းတယ္။ ေလအသြဲ ့မွာ ထင္းရွဴးနံ ့ေလးေတြကိုု ရွဴရိႈက္ရသလိုု သိသိသာသာ ေအးစိမ့္လာပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္စာသာသာ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ ေအာက္မွာ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ၿမစ္၊ သဲေက်ာက္ေတာင္ေတြနဲ ့မိုု ့ ရႈခင္းက တမ်ိဳးဘာသာ ကြဲၿပားေနပါတယ္။ ၂ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ား ကိုုယ္တိုု ့က စာမဖြဲ ့ဘူး ပိတ္ရက္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ ၄ မုုိင္ကေန ၇ မိုုင္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကကိုုး။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီေလာက္ေမာင္းရင္ Andirondack ေတာင္တန္းေတြထဲမွာ အၿမင့္ဆံုုးေတာင္ထိပ္တစ္ခုုၿဖစ္တဲ့ Whiteface ေတာင္ေၿခကိုု ေရာက္ပါတယ္။ ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ဟာ တၿခားေတာင္ေတြကေန သီးသန္ ့ခြဲထြက္ေနတာမိုု ့ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ကေန အန္ဒီရြန္ဒက္ေတာင္ေတြရဲ ့ အလွကိုု ခံစားၾကည့္ရႈဖိုု ့ အေကာင္းဆံုုးဗ်ဴးပြိဳင့္ (outlook) ပါတဲ့။
ေဆာင္းရာသီ ski resort အတြက္ ၿပင္ဆင္ေနလိုု ့ gondola ဂြန္ဒိုုလာလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ေကာင္းကင္ေကဘယ္လည္း ပိတ္ထားတယ္။ ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ေနာက္ခံနဲ ့ ဂြန္ဒိုုလာစီးေနတဲ့ပံုု ရိုုက္မယ္လိုု ့ ၾကံစည္ထားတာလည္း အထမေၿမာက္လိုုက္ဘူး။ ေတာင္ေၿခကေန ဓာတ္ပံုုရိုုက္တာေတာင္ မိုုးရြာေနလိုု ့ အေၿပးအလႊား ရိုုက္ရတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရင္ ၁၉၃၂ ကေန ၁၉၈၀ ထိ အိုုလံပစ္အားကစားပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တဲ့ အိုုလံပစ္စင္တာရိွတဲ့ လိတ္ပလပ္စစ္ၿမိ ူ ့ Lake Placid ၿမိ ုု့ဆီ ေရာက္ပါတယ္။ ၁ နာရီ ရတဲ့အခ်ိန္တြင္းမွာ ဘယ္ကိုုသြားရပါ့ မဲရားလိတ္ Mirror Lake ကိုု ဘယ္လိုုသြားရမလဲလိုု ့ ေဒသခံလိုု ့ထင္ရတဲ့ ေခြးနဲ ့လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ တည့္တည့္သြားတဲ့။ လမ္းတေလွ်ာက္ Gift shop ဆိုုင္ေတြ အမ်ားၾကီး မိုုးကလည္း တေၿဖာက္ေၿဖာက္နဲ ့ မစဲႏိုုင္ ေကာင္းကင္ကလည္း ေမွာင္မဲလိုု ့။ ဒါေပမဲ့လည္း Frozen ဒစ္စေနကာတြန္းကားထဲက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္း Let it go သီခ်င္းထဲက Cold doesn't bother me anymore သီခ်င္းစာသားေလးကိုု ကြ်န္မတိုု ့က Rain doesn't bother me anymore လိုု ့ ဟစ္ေၾကြးၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္မပ်က္။
![]()
![]()
အဲ မိုုးေရေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ စုုိကပ္ၿပီး ၾကြက္စုုတ္ၿဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာအနီးကပ္ေတာ့ မရိုုက္ၾကဘူး။ ေဝးႏိုုင္သမွ်ေဝး ဘက္ကေရာင္းပံုုေတြပဲ ရိုုက္ၾကတယ္။ Lake Placid ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတြ ့ေတာ့ နီးသလားလိုု ့ ဂူဂယ္မက္မွာ ရွာၾကည့္တာ လား...လား ေၿမပံုုထဲမွာေတာ့ နီးတယ္ ကားေမာင္းရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ ကိုုယ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ နာရီဝက္ေလာက္။ လည္ပတ္ဖိုု ့ ေပးထားတဲ့ ၁ နာရီမွာ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရေတာ့တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေဒသခံေတြက ေမးၾကည့္မွပဲဆိုုၿပီး ဘားထဲက ထြက္လာတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီဖက္မွာ ဟိုုတယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး ဆိုုင္ေတြက ဟိုုဖက္တေလွ်ာက္မွာ။ ဒီမွာ ၁ နာရီေလာက္ရလိုု ့ ဘယ္ေနရာေတြမ်ား သြားလည္ဖိုု ့ ရီကြန္မန္းေပးခ်င္ပါသလဲဆိုုေတာ့ အိုုလံပစ္စင္တာကိုု သြားတဲ့။ အဲဒီလမ္းအတိုုင္းေလွ်ာက္ အဆံုုးမွာ အိုုလံပစ္စင္တာေတြ ့လိမ့္မယ္။ အေဆာက္အဦး ခပ္ၾကီးၾကီးကိုု ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ အိုုလံပစ္စင္တာလိုု ့တာ မွတ္လိုုက္ေတာ့ မလြဲေစရဘူး။ ၁၉၈၀ သမိုုင္းဝင္ Miracle on Ice ေဟာ္ကီဂိမ္းကိုု အဲဒီစင္တာမွာ က်င္းပခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ေဟာ္ကီအသင္းက ရုုရွားေဟာ္ကီအသင္းကိုု အႏိုုင္ရဗိုုလ္စြဲခဲ့တာကိုု အေမရိကန္ေတြ သိပ္ဂုုဏ္ယူတယ္။
စင္တာေရာက္ေတာ့ ေဟာ္ကီပြဲ က်င္းပေနတာနဲ ့တူတယ္ ဝင္ေၾကး ၆၅ က်ပ္တဲ့။ ၿပတိုု္က္ရိွတယ္ဆိုုေပမဲ့ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ကားဆီၿပန္ေတာ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့သူေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေဘးနားက ဆိုုင္တဆိုုင္က ၾကယ္ပံုုမီးပံုုးေတြ အလွဆင္ထားတာ လွလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ ဆိုုင္ထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ ခေရစတယ္ေရာင္စံုု၊ ေက်ာက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုုင္။ ၾကယ္မီးပံုုးေတြက လွလိုုက္တာ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီလိုု ့ ခံစားရတယ္လိုု ့ ဆိုုင္ရွင္ကိုု ေၿပာၾကေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီ ထပ္ေမာင္းရင္ ခ်န္ပိန္ေရကန္ေဘးနားမွာ တည္ရိွတဲ့ Plattsburgh ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီၿမိ ုု ့မွာ ညအိပ္ရမွာပါ။ ဟိုုတယ္ဆီ မေမာင္းခင္ Hong Kong Jude ဘူေဖးဆိုုင္မွာ ညစာစားတယ္။ တေယာက္ကိုု ၁၄ က်ပ္ တက္စ္ tax ၊ တစ္ဖ္ tip ပါအၿပီး ၁၆ က်ပ္ က်ပါတယ္။ ဗိုု္က္ဆာေနလိုု ့ပဲလား၊ အစားအေသာက္ေတြက ေကာင္းလိုု ့ပဲလားမသိ အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဂဏၰန္းလက္မေတြဆိုု လတ္ဆပ္လိုု ့ ေနာက္ထပ္တစ္ပြဲ ထပ္စားရတယ္။ အေမရိကန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာစားၾကတယ္။ ေနရာခ်ေပးတဲ့ ဝိတ္တာဆိုုရင္ ေဝၚကီေတာ္ကီ Head phone နဲ ့။
![]()
![]()
![]()
ကင္မရာကိုု ခံုုေပၚတင္ၿပီး ေခါင္းမေဖၚတမ္း တီးေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု အဲဒီဝိတ္တာေလးက တရုုတ္လိုု ကြိကြလာေၿပာတယ္။ ခံုုကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္က တိုုက္မိရင္ ကင္မရာက်ကြဲလိမ့္မယ္လိုု ့ အင္တာေနရွင္နယ္ဘာသာစကား (လက္ဟန္ေၿခဟန္) နဲ ့ေၿပာတာမိုု ့ ကြ်န္မ နားလည္လိုုက္တယ္။ ဝိုုင္းက ကြ်န္မ တရုုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းတတ္တယ္လိုု ့ ထင္သြားတယ္။ အမွန္က ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာတကၠသိုုလ္မွာ မနက္ပိုုင္းသင္တန္း တစ္ႏွစ္ခြဲတက္ဖူးလိုု ့ ကြ်န္မက တရုုတ္စာ နည္းနည္းေလးပဲ သိတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာ မယူမေနရဆိုုေတာ့ ၿပင္သစ္ဘာသာယူၿပီး ေလးႏွစ္သင္၊ ပါရီမွာ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ေနဖူးတဲ့ ဝိုုင္းက ၿပင္သစ္စကား ေကာင္းေကာင္းေၿပာတတ္ ေရးတတ္တယ္။ ကေနဒါၿပည္ေပါက္ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ဆိုု ၿပင္သစ္လိုုပဲ ေၿပာၾကတာတဲ့။ ၿပင္သစ္ဝထၳဳေတြကိုု ၿပင္သစ္လိုု ဖတ္တယ္။
ကေနဒါႏုုိင္ငံ ကြိဘတ္ၿပည္နယ္ Quebec (ဝိုုင္းက ၿပင္သစ္စကားနဲ ့ ေက့ဘတ္လိုု ့ အသံထြက္တယ္) မြန္ထရီရယ္ Montreal ၿမိ ုု ့ကေန ၁ နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းရတာမိုု ့ ကေနဒီးယန္းေတြ ဒီကိုုလာၿပီး ေလွ်ာ့ပင္းၾကပါသတဲ့။ ဘူေဖးဆိုုင္ ေဘးနားကဆိုုင္ကိုု ေလွ်ာ့ပင္းၾကေတာ့ အေတာ္သက္သာတာ ေတြ ့ရတယ္။ Head & Shoulders Shampoo ဆိုု နယူးေယာက္မွာ ၇ ၊ ၈ က်ပ္ ေပးရတာကိုု ဒီမွာ ၂ ၊ ၃ က်ပ္ ေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ တန္လိုု ့ ဝယ္ခ်င္ေပမဲ့ ကြ်န္မသံုုးတဲ့ တံဆိပ္ေတြ မရိွဘူး။ ညအိပ္တဲ့ ဟိုုတယ္က American Best Inn မဆိုုးပါဘူး။ ဆံပင္မိုုးစိုုတဲ့ ဝိုုင္းက ေခါင္းေလွ်ာ္ပါမွ သူ ေနမေကာင္းမၿဖစ္မွာတဲ့။ အေႏြးထည္မွာ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ကြ်န္မက မိုုးရြာရင္ ေခါင္းစြပ္ေလး ၿခံ ုုရံုုပဲ။ ေအးလိုု ့၈၀ အပူေပးထားတာ ညသန္းေခါင္ေရာက္ေရာ ေခႊ်းေတြထြက္လာလိုု ့ အေအးၿပန္ေလွ်ာ့ ေစာင္ေလးၿခံ ုုၿပီး ေကြးလိုုက္ၾကတာ မနက္ ၇ နာရီခြဲ Morning Call ေခၚၿပီး ႏိုုးေတာ့မွပဲ ႏိုုးေတာ့တယ္။ ခ်န္ပိန္ေရကန္ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဗာမြန္ၿပည္နယ္က လည္ပတ္စရာေတြကိုု အပိုုင္း ၂ က်မွ ဆက္ပါဦးမယ္။
![]()
![]()
ခ်က္ကင္ဝင္ေတာ့ ဒုုတိယအၾကိမ္ ဝိုုင္းနဲ ့အက္ေကဒီးယား ခရီးစဥ္ရဲ ့ တိုုးဂိုုက္က ဗာမြန္တိုုးဂိုုက္အၿဖစ္ ၿပန္ဆံုုတယ္။ ခံုုနံပါတ္ရၿပီး အတန္ၾကာေတာ့ ဝိုုင္း ေရာက္လာတယ္။ တိုုးဂိုုက္က ဝိုုင္းကိုု မွတ္မိတယ္ မမွတ္မိပဲ ေနပါ့မလား။ တိုုးကားက မနက္ ၈ နာရီမွ ထြက္မွာကိုု တိုုးဂိုုက္က ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္ အေရာက္လာခိုုင္းလိုု ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့ ဝိုုင္းက အတိအက်လာ၊ ၁ နာရီ နီးပါးေလာက္ အတိအက်ကိုု ေစာင့္လိုုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုုးဂိုုက္နဲ ့ စကားစၿမည္ ေၿပာၿဖစ္ေတာ့ တိုုးဂိုုက္က အခ်ိန္တိက်တဲ့ေကာင္မေလးလိုု ့ မွတ္မိေနတာေပါ့။ ကိုုယ္ေတြ အခ်ိန္တိက်တာ ဆြဇ္ေတြကိုု မမွီဘူးတဲ့။ ဝိုုင္း အီတလီမွာေနတုုန္းက သူ ့လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ ဆြစ္က ၁၀ နာရီ ဖုုန္းဆက္မယ္လိုု ့ ေၿပာထားရင္ ၁၀ နာရီ ၁ မိနစ္မွာ ဖုုန္းေခၚတယ္တဲ့။ ၁၀ နာရီ ၂ မိနစ္မွာမွ ဖုုန္းမေခၚရင္ တခုုခုုၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ခံုုနံပါတ္ေတြ ့ေတာ့ အထုုပ္အပိုုးေတြ ေနရာခ်။ အထုုပ္အပိုုးကလည္း ေက်ာပိုုးအိတ္နဲ ့ အစားအေသာက္အိတ္။ ၁ ညအိပ္ ၂ ည ခရီးမိုု ့ ကိုုယ္မွာဝတ္ထားတဲ့ အကႌ်တစ္စံုု၊ ညဝတ္အိပ္တစ္စံုုပဲ ပါတာမိုု ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြက ေပါ့ေပါ့ေလး။ ကြ်န္မက ခရီးသြားရင္ ခရီးသြားေခါင္းအံုုးေလး ေဆာင္တတ္တတယ္ ဇက္မနာေအာင္လိုု ့။ အဲ အစားအေသာက္အိတ္ကေတာ့ အေတာ္ေလးတယ္။
တရုုတ္မတစ္ေယာက္က သူတိုု ့စာရြက္ေပၚက ခံုုနံပါတ္ကိုု ၿပတယ္ ကြ်န္မတိုု ့ခံုုနံပါတ္နဲ ့ တူေနတယ္။ သူတိုု ့က ေလးေယာက္မိုု ့ တစ္တန္းတည္း ထိုုင္ခံုုေတြ။ ဒီမွာၾကည့္ တိုုးဂိုုက္ေရးေပးလိုုက္တဲ့ ခံုုနံပါတ္ မင္းတိုု ့ကားနံပါတ္ေတြမ်ား မွားေနသလား။ ဒီကားက ဘတ္စ္နံပါတ္တစ္ တုုိးဂိုုက္ကိုု ၿပန္ေမးၾကည့္ဦး။ ဂ်ဴလိႈင္၄ ပိတ္ရက္တုုန္းက အက္ေကဒီးယားကိုု ဘတ္စ္ကား ၇ စီး ထြက္တာမိုု ့ ကားနံပါတ္ေတြ မွတ္ထားရတယ္။ စာရြက္ေတြကိုု အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မတိုု ့ကိုု ခံုုနံပါတ္ မွားေပးလိုုက္တာတဲ့။ ဒါနဲ ့ ေနာက္ဖက္ကိုု တခါေၿပာင္းၿပီးေတာ့ မဟုုတ္ၿပန္ဘူးတဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေၿပာင္းရၿပန္တယ္။ တိုုးဂိုုက္က ေဆာရီးလိုု ့ ေတာင္းပန္ေပမဲ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္ရလိုု ့ မ်က္ႏွာေလးေတြအိုုအိုု စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကသမ္းကရမ္းႏိုုင္၊ မေစ့စပ္မေသခ်ာတဲ့ တိုုးဂိုုက္လိုု ့ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတာေပါ့။ ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ကားမထြက္ေသး လူေတြကလည္း စံုုသေလာက္ရိွေနၿပီ ကြ်န္မတိုု ့ေရွ ့က ခံုုႏွစ္ခံုုပဲ လြတ္ေနတာ။ မၾကာပါဘူး ဒါ ဘာလဲလိုု ့ ေမးသံၾကားလိုု ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ မုုတ္ဆိတ္ေမႊး ပါးသိုုင္းေမႊးေတြနဲ ့ အာရပ္ႏြယ္ဖြားတစ္ေယာက္။
တိုုးဂိုုက္က ခံုုေပၚမွာတင္ေနတဲ့ အေႏြးထည္ကိုု ဖယ္ေပးေတာ့ ဝင္ထုုိင္ ထိုုင္ခံုုကိုု ေနာက္ကိုုတအားၾကီး လွဲလိုုက္ေတာ့ ဝိုုင္းနဲ ့ကြ်န္မ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီး ၿပိ ုုင္တူ ေမးေငါ့မဲ့ရြဲ ့ၾကတယ္။ သူတိုု ့အတြဲေရာက္ၿပီးမွ ကားထြက္တာဆိုုေတာ့ သူတိုု ့ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ အင္း ဒီလိုုလူမ်ိဳးေတြနဲ ့ ခရီးသြားရမွာ မလြယ္ပါလား။ ေန ့လည္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ မနက္စာစားခ်ိန္လြန္ ေန ့လည္စာဖိုု ့လည္း ေစာေနေသးတဲ့ brunch စားဖိုု ့ ဘာတီမိုုးဆိုုတဲ့အရပ္မွာ နားပါတယ္။ ေနသိပ္မေကာင္းခ်င္တဲ့ ဝိုုင္းက သူ ့ေဆးအစာၿဖစ္တဲ့ Shives (ၿမန္မာလိုု ဘယ္လိုုေခၚလဲမသိ) ကိုု ၾကက္ဥနဲ ့ေၾကာ္ထားတာကိုု ထမင္းနဲ ့ေကာက္ညွင္းေရာထားတဲ့ဆန္နဲ ့ စားတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ သယ္လာတဲ့ ေၿပာင္းဖူးၿပ ုုတ္၊ ပန္းသီး၊ ဘီစကြတ္ေတြနဲ ့ ေန ့လည္စာ ၿပီးတယ္။ ပထမဆံုုး သြားလည္မဲ့ေနရာက နယူးေယာက္ကေန ေၿမာက္ဖက္စူးစူး မိုုင္ ၃၀၀၊ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္ ေမာင္းရတဲ့ Ausable Chasm ။ Andirondack ေတာင္တဝိုုက္က ႏွစ္သန္းငါးရာ သက္တမ္းရိွတဲ့ သဲေက်ာက္ေတြကိုု Ausable ၿမစ္ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းၿပီး ခ်န္ပိန္ေရကန္ထဲကိုု စီးဝင္ရာကေန အလြန္လွပတဲ့ ကင္ညမ္ canyon ၿဖစ္လာပါတယ္။
၁၈၇၀ မွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာမိုု ့ ၁၄၄ ႏွစ္ ရိွပါၿပီ။ walking ၊ rafting ၊ mountain biking ၊rappelling ၊ rock climbing ၊ camping လုုပ္ဖိုု ့ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု ့က အလြယ္ဆံုုး ၂ မိုုင္ ထေရးလမ္းကိုု ေလွ်ာက္မွာပါ။ ေရတံခြန္စိမ့္စမ္း၊ သစ္ပင္စိမ္းညိႈ ့ညိႈ ့ေတြနဲ ့မိုု ့ ေလက အင္မတန္ သန္ ့ရွင္းတယ္။ ေလအသြဲ ့မွာ ထင္းရွဴးနံ ့ေလးေတြကိုု ရွဴရိႈက္ရသလိုု သိသိသာသာ ေအးစိမ့္လာပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္စာသာသာ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊ ေအာက္မွာ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ၿမစ္၊ သဲေက်ာက္ေတာင္ေတြနဲ ့မိုု ့ ရႈခင္းက တမ်ိဳးဘာသာ ကြဲၿပားေနပါတယ္။ ၂ မိုုင္ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ား ကိုုယ္တိုု ့က စာမဖြဲ ့ဘူး ပိတ္ရက္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ ့ေတြနဲ ့ ၄ မုုိင္ကေန ၇ မိုုင္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကကိုုး။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီေလာက္ေမာင္းရင္ Andirondack ေတာင္တန္းေတြထဲမွာ အၿမင့္ဆံုုးေတာင္ထိပ္တစ္ခုုၿဖစ္တဲ့ Whiteface ေတာင္ေၿခကိုု ေရာက္ပါတယ္။ ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ဟာ တၿခားေတာင္ေတြကေန သီးသန္ ့ခြဲထြက္ေနတာမိုု ့ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ကေန အန္ဒီရြန္ဒက္ေတာင္ေတြရဲ ့ အလွကိုု ခံစားၾကည့္ရႈဖိုု ့ အေကာင္းဆံုုးဗ်ဴးပြိဳင့္ (outlook) ပါတဲ့။
ေဆာင္းရာသီ ski resort အတြက္ ၿပင္ဆင္ေနလိုု ့ gondola ဂြန္ဒိုုလာလိုု ့ေခၚၾကတဲ့ ေကာင္းကင္ေကဘယ္လည္း ပိတ္ထားတယ္။ ဝိုုက္ေဖ့ေတာင္ေနာက္ခံနဲ ့ ဂြန္ဒိုုလာစီးေနတဲ့ပံုု ရိုုက္မယ္လိုု ့ ၾကံစည္ထားတာလည္း အထမေၿမာက္လိုုက္ဘူး။ ေတာင္ေၿခကေန ဓာတ္ပံုုရိုုက္တာေတာင္ မိုုးရြာေနလိုု ့ အေၿပးအလႊား ရိုုက္ရတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရင္ ၁၉၃၂ ကေန ၁၉၈၀ ထိ အိုုလံပစ္အားကစားပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တဲ့ အိုုလံပစ္စင္တာရိွတဲ့ လိတ္ပလပ္စစ္ၿမိ ူ ့ Lake Placid ၿမိ ုု့ဆီ ေရာက္ပါတယ္။ ၁ နာရီ ရတဲ့အခ်ိန္တြင္းမွာ ဘယ္ကိုုသြားရပါ့ မဲရားလိတ္ Mirror Lake ကိုု ဘယ္လိုုသြားရမလဲလိုု ့ ေဒသခံလိုု ့ထင္ရတဲ့ ေခြးနဲ ့လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ တည့္တည့္သြားတဲ့။ လမ္းတေလွ်ာက္ Gift shop ဆိုုင္ေတြ အမ်ားၾကီး မိုုးကလည္း တေၿဖာက္ေၿဖာက္နဲ ့ မစဲႏိုုင္ ေကာင္းကင္ကလည္း ေမွာင္မဲလိုု ့။ ဒါေပမဲ့လည္း Frozen ဒစ္စေနကာတြန္းကားထဲက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္း Let it go သီခ်င္းထဲက Cold doesn't bother me anymore သီခ်င္းစာသားေလးကိုု ကြ်န္မတိုု ့က Rain doesn't bother me anymore လိုု ့ ဟစ္ေၾကြးၿပီး ဓာတ္ပံုုရိုုက္မပ်က္။
အဲ မိုုးေရေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ စုုိကပ္ၿပီး ၾကြက္စုုတ္ၿဖစ္ေနေတာ့ မ်က္ႏွာအနီးကပ္ေတာ့ မရိုုက္ၾကဘူး။ ေဝးႏိုုင္သမွ်ေဝး ဘက္ကေရာင္းပံုုေတြပဲ ရိုုက္ၾကတယ္။ Lake Placid ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ကိုုေတြ ့ေတာ့ နီးသလားလိုု ့ ဂူဂယ္မက္မွာ ရွာၾကည့္တာ လား...လား ေၿမပံုုထဲမွာေတာ့ နီးတယ္ ကားေမာင္းရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ ကိုုယ္ေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ နာရီဝက္ေလာက္။ လည္ပတ္ဖိုု ့ ေပးထားတဲ့ ၁ နာရီမွာ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ရေတာ့တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေဒသခံေတြက ေမးၾကည့္မွပဲဆိုုၿပီး ဘားထဲက ထြက္လာတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီဖက္မွာ ဟိုုတယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး ဆိုုင္ေတြက ဟိုုဖက္တေလွ်ာက္မွာ။ ဒီမွာ ၁ နာရီေလာက္ရလိုု ့ ဘယ္ေနရာေတြမ်ား သြားလည္ဖိုု ့ ရီကြန္မန္းေပးခ်င္ပါသလဲဆိုုေတာ့ အိုုလံပစ္စင္တာကိုု သြားတဲ့။ အဲဒီလမ္းအတိုုင္းေလွ်ာက္ အဆံုုးမွာ အိုုလံပစ္စင္တာေတြ ့လိမ့္မယ္။ အေဆာက္အဦး ခပ္ၾကီးၾကီးကိုု ေတြ ့လိုု ့ကေတာ့ အိုုလံပစ္စင္တာလိုု ့တာ မွတ္လိုုက္ေတာ့ မလြဲေစရဘူး။ ၁၉၈၀ သမိုုင္းဝင္ Miracle on Ice ေဟာ္ကီဂိမ္းကိုု အဲဒီစင္တာမွာ က်င္းပခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ေဟာ္ကီအသင္းက ရုုရွားေဟာ္ကီအသင္းကိုု အႏိုုင္ရဗိုုလ္စြဲခဲ့တာကိုု အေမရိကန္ေတြ သိပ္ဂုုဏ္ယူတယ္။
စင္တာေရာက္ေတာ့ ေဟာ္ကီပြဲ က်င္းပေနတာနဲ ့တူတယ္ ဝင္ေၾကး ၆၅ က်ပ္တဲ့။ ၿပတိုု္က္ရိွတယ္ဆိုုေပမဲ့ မေတြ ့ခဲ့ဘူး။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿပီး ကားဆီၿပန္ေတာ့ အခ်ိန္တိက်တဲ့သူေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေဘးနားက ဆိုုင္တဆိုုင္က ၾကယ္ပံုုမီးပံုုးေတြ အလွဆင္ထားတာ လွလိုု ့ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ ဆိုုင္ထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ ခေရစတယ္ေရာင္စံုု၊ ေက်ာက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုုင္။ ၾကယ္မီးပံုုးေတြက လွလိုုက္တာ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီလိုု ့ ခံစားရတယ္လိုု ့ ဆိုုင္ရွင္ကိုု ေၿပာၾကေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီ ထပ္ေမာင္းရင္ ခ်န္ပိန္ေရကန္ေဘးနားမွာ တည္ရိွတဲ့ Plattsburgh ၿမိ ုု ့ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီၿမိ ုု ့မွာ ညအိပ္ရမွာပါ။ ဟိုုတယ္ဆီ မေမာင္းခင္ Hong Kong Jude ဘူေဖးဆိုုင္မွာ ညစာစားတယ္။ တေယာက္ကိုု ၁၄ က်ပ္ တက္စ္ tax ၊ တစ္ဖ္ tip ပါအၿပီး ၁၆ က်ပ္ က်ပါတယ္။ ဗိုု္က္ဆာေနလိုု ့ပဲလား၊ အစားအေသာက္ေတြက ေကာင္းလိုု ့ပဲလားမသိ အေတာ္စားေကာင္းတယ္။ ဂဏၰန္းလက္မေတြဆိုု လတ္ဆပ္လိုု ့ ေနာက္ထပ္တစ္ပြဲ ထပ္စားရတယ္။ အေမရိကန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာစားၾကတယ္။ ေနရာခ်ေပးတဲ့ ဝိတ္တာဆိုုရင္ ေဝၚကီေတာ္ကီ Head phone နဲ ့။
ကင္မရာကိုု ခံုုေပၚတင္ၿပီး ေခါင္းမေဖၚတမ္း တီးေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု အဲဒီဝိတ္တာေလးက တရုုတ္လိုု ကြိကြလာေၿပာတယ္။ ခံုုကိုု တစ္ေယာက္ေယာက္က တိုုက္မိရင္ ကင္မရာက်ကြဲလိမ့္မယ္လိုု ့ အင္တာေနရွင္နယ္ဘာသာစကား (လက္ဟန္ေၿခဟန္) နဲ ့ေၿပာတာမိုု ့ ကြ်န္မ နားလည္လိုုက္တယ္။ ဝိုုင္းက ကြ်န္မ တရုုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းတတ္တယ္လိုု ့ ထင္သြားတယ္။ အမွန္က ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာတကၠသိုုလ္မွာ မနက္ပိုုင္းသင္တန္း တစ္ႏွစ္ခြဲတက္ဖူးလိုု ့ ကြ်န္မက တရုုတ္စာ နည္းနည္းေလးပဲ သိတယ္။ ဗီယက္နမ္မွာ တကၠသိုုလ္တက္တုုန္းက ႏိုုင္ငံၿခားဘာသာ မယူမေနရဆိုုေတာ့ ၿပင္သစ္ဘာသာယူၿပီး ေလးႏွစ္သင္၊ ပါရီမွာ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ေနဖူးတဲ့ ဝိုုင္းက ၿပင္သစ္စကား ေကာင္းေကာင္းေၿပာတတ္ ေရးတတ္တယ္။ ကေနဒါၿပည္ေပါက္ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ဆိုု ၿပင္သစ္လိုုပဲ ေၿပာၾကတာတဲ့။ ၿပင္သစ္ဝထၳဳေတြကိုု ၿပင္သစ္လိုု ဖတ္တယ္။
ကေနဒါႏုုိင္ငံ ကြိဘတ္ၿပည္နယ္ Quebec (ဝိုုင္းက ၿပင္သစ္စကားနဲ ့ ေက့ဘတ္လိုု ့ အသံထြက္တယ္) မြန္ထရီရယ္ Montreal ၿမိ ုု ့ကေန ၁ နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းရတာမိုု ့ ကေနဒီးယန္းေတြ ဒီကိုုလာၿပီး ေလွ်ာ့ပင္းၾကပါသတဲ့။ ဘူေဖးဆိုုင္ ေဘးနားကဆိုုင္ကိုု ေလွ်ာ့ပင္းၾကေတာ့ အေတာ္သက္သာတာ ေတြ ့ရတယ္။ Head & Shoulders Shampoo ဆိုု နယူးေယာက္မွာ ၇ ၊ ၈ က်ပ္ ေပးရတာကိုု ဒီမွာ ၂ ၊ ၃ က်ပ္ ေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ တန္လိုု ့ ဝယ္ခ်င္ေပမဲ့ ကြ်န္မသံုုးတဲ့ တံဆိပ္ေတြ မရိွဘူး။ ညအိပ္တဲ့ ဟိုုတယ္က American Best Inn မဆိုုးပါဘူး။ ဆံပင္မိုုးစိုုတဲ့ ဝိုုင္းက ေခါင္းေလွ်ာ္ပါမွ သူ ေနမေကာင္းမၿဖစ္မွာတဲ့။ အေႏြးထည္မွာ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ကြ်န္မက မိုုးရြာရင္ ေခါင္းစြပ္ေလး ၿခံ ုုရံုုပဲ။ ေအးလိုု ့၈၀ အပူေပးထားတာ ညသန္းေခါင္ေရာက္ေရာ ေခႊ်းေတြထြက္လာလိုု ့ အေအးၿပန္ေလွ်ာ့ ေစာင္ေလးၿခံ ုုၿပီး ေကြးလိုုက္ၾကတာ မနက္ ၇ နာရီခြဲ Morning Call ေခၚၿပီး ႏိုုးေတာ့မွပဲ ႏိုုးေတာ့တယ္။ ခ်န္ပိန္ေရကန္ကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဗာမြန္ၿပည္နယ္က လည္ပတ္စရာေတြကိုု အပိုုင္း ၂ က်မွ ဆက္ပါဦးမယ္။
