နယူးဂ်ာဆီသြား ေတာလား...

မတ္လ ၂၆ မမ္မိုုုုရီယမ္ေဒး ရံုုးပိတ္ရက္က တနလၤာေန ့ဆိုုေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာ ပိတ္ရက္သံုုးရက္က  အားလပ္ရက္အပန္းေၿဖ ခရီးသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆိုုပါေတာ့။ မႏွစ္က မမ္မိုုရီယမ္ေဒးပိတ္ရက္မွာ ႏိုုင္အာဂရာေရတံခြန္၊ ၂၀၁၂ ဇူလိႈင္ ၄ မွာ ေဘာစတြန္ သြားၿပီးၿပီမိုု ့ နယူးေယာက္ကေန မနီးမေဝးလည္းၿဖစ္၊ မသြားရေသးတဲ့ ေနရာေတြကိုု ရွာၾကည့္ေတာ့ ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု သြားေတြ ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန ့မွာ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ မနာလပမ္မွာရိွတဲ့ မဟာစည္ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေလာကခ်မ္းသာ ေစတီေတာ္ ဗုုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္ကိုု သြားမယ္လိုု ့ အားခဲထားတယ္။ မမ္မိုုရီယမ္ေဒးမွာ နယူးေယာက္ကေန ဖီလာဒဲဖီးယားကိုု ေန ့ခ်င္းၿပန္သြားတဲ့ တိုုးခရီးစဥ္ေတြ ရွာေတာ့ တရုုတ္တိုုးကုုမၺဏီေတြက ေစ်းသက္သာတယ္။ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ခ်ယ္ရီပြဲေတာ္ သြားတုုန္းက အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ၾကီး၊ ပထမဆံုုး သမၼတ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ရဲ ့ စံအိမ္ရိွတဲ့ ဗာဂ်ီးနီးယားၿပည္နယ္ ေမာက္ဗာႏြန္ကိုု သြားတုုန္းက ဘြတ္တဲ့ Viator ဆိုုဒ္က ဖီလာဒဲပီးယား ေန ့ခ်င္းၿပန္ခရီးကိုု ေရြးလိုုက္တယ္။

စေန ့ေန ့ညေန နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္က ဘေလာ့ဂါ မမီးငယ္အိမ္္မွာ သြားအိပ္၊ ေနာက္ေန ့ မနက္ေစာေစာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားမယ္၊ စေနေန ့ညေန အိႏိၵယဘူးေဖးဆိုုင္ သြားစားမယ္လိုု ့ တိုုင္ပင္ထားတာ ေသာၾကာေန ့ညေနက်ေတာ့ မမီးငယ္ ခ်စ္ခ်စ္ၾကီး ေနမေကာင္းလိုု ့ မသြားၿဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ကားနဲ ့ပဲ ေရာက္ႏိုုင္တာမိုု ့ ကားမရိွတဲ့ကိုုယ္က လမ္းၾကံ ုုလိုုက္မွ ၿဖစ္တာကိုုး။ ဒါဆိုုလည္း Meet up အဖြဲ ့နဲ ့ လမ္းပဲ သြားေလွ်ာက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ စေနေန ့ ညေန ၉  နာရီေလာက္မွ မခိုုင္က နယူးဂ်ာဆီကိုု ရထားစီးလာခဲ့ သူတိုု ့လာေခၚမယ္တဲ့။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ ့ အနီးဆံုုးဘူတာက နာရီဝက္ေလာက္ ေဝးတယ္။ တၿခားၿမိ ုု ့မွာ လာေခၚရမွာက လမ္းမွားမွာနဲ ့ အရွင္းဆံုုးက သူတိုု ့ၿမိ ုု ့ကိုု လာခဲ့။ အဲဒီကေန ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား အၿပန္ နယူးေယာက္ ကားၾကံ ုုရိွရင္ ထည့္ေပးလိုုက္မယ္။ မရိွရင္ အနီးဆံုုး ဘူတာ၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ခ်ေပးခဲ့မယ္။


နယူးေယာက္ကေန ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကိုု ေၿပးတဲ့ Bieber ဘတ္စ္ကားေတြ ေပါမွေပါ ဆိုုေပမဲ့ တနဂၤေႏြေန ့ဆိုုေတာ့ နယူးေယာက္ကေန အေစာဆံုုးထြက္တဲ့ကားက ေန ့လည္ ၁၂ နာရီ။ သိမ္ဆင္းေလာင္းတာက ၁၀ နာရီေလာက္ဆိုုေတာ့ မၿဖစ္ေခ်ဘူး။ နယူးေယာက္ကေန မနက္ေစာေစာထြက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု ရွာေတာ့ မနက္ ၆ နာရီထြက္တဲ့ Grayhound ဘတ္စ္ကိုု သြားေတြ ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန ့ မနက္ ၆ နာရီ ထြက္မဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု စေနေန ့ ည ၁၀ နာရီမွ ဘြတ္တဲ့ Last minute booking ဆိုုပါေတာ့။ မနက္ ၆ နာရီကားကိုမွီဖိုု ့ မနက္ ၄ နာရီထ၊ ၄ နာရီခြဲ အိမ္ကထြက္၊ ၄ နာရီ ၅၀ မိနစ္ အေစာဆံုုးထြက္တဲ့ ရထားစီး ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ေစာေသးလိုု ့တဲ့ ဖြင့္ေတာင္မဖြင့္ေသးဘူး။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေကာင္တာက မဖြင့္ေသးေပမဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ဝန္ထမ္းမေလးလက္ထဲ ဖုုန္းထည့္ေပးၿပီး အီးေမးလ္ထဲက Reference Number နဲ ့ လက္မွတ္ထုုတ္ခိုုင္းေနတာေတြ ့ေတာ့ ဝန္ထမ္းမေလးလက္ထဲ ဖုုန္းထည့္ေပးလိုုက္တယ္။  ၆ နာရီ ၁၅ ထြက္မဲ့ ကားမွ ၆ နာရီခြဲမွ ထြက္တယ္။

ခရီးသည္က ေလးေယာက္ထဲ။ ဟိုုင္းေဝးဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ၉  နာရီ အနားယူရမယ္လိုု ့ သတ္မွတ္ထားလိုု ့ အနားယူေနရတာေၾကာင့္ ေနာက္က်တာပါလိုု ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မက္ဟန္တန္နဲ ့ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ကိုု ဆက္သြယ္ထားတဲ့ လင္းကြန္းေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းမွာလည္း ကားေတြရွင္း၊ လမ္းမွာလည္း ကားေတြရွင္းလိုု ့ ၇ နာရီ မထိုုးခင္မွာပဲ နယူးဂ်ာဆီၿပည္နယ္ Newark ကိုု ဝင္တယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ၇ ၁၅ အထိ Newark Penn Station ေရွ ့မွာ ဘတ္စ္ကားကိုု ရပ္ထားေတာ့ မႏွစ္က နယူးေယာက္ကိုု လာတုုန္းက မက္ဟန္တန္မွာ ကားမေမာင္းရဲလိုု ့ ကားကိုု Newark Penn Station နားက ပါကင္မွာ ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ Newark Penn Station ကေန New York Penn Station ကိုု ရထားစီးၾကတာကိုု သတိရမိတယ္။ မႏွစ္က ခရီးေတြ အတူသြားခဲ့ၾကတဲ့ ဆူနမ္တိုု ့ေတြ ခုေတာ့ ဆူနမ္ ့ အေဖ၊ အေဖ၊ အေဒၚေရာက္ေနလိုု ့ လက္စ္ဗီးကပ္ကိုု သြားလည္တာ ကိုုယ့္ကိုုလိုုက္ခဲ့ဖိုု ့ မေခၚ။ ေခၚဦးေတာ့ အရင္တုုန္းကဆိုု နာရီဝက္အေဝးမွာဆိုုေတာ့ အခ်ိန္မေရြးသြားလိုု ့ရတယ္။ ခုုေတာ့ ၄ နာရီ မိုု္င္ ၂၅၀ သြားမွာလာမွာနဲ ့ ၆ နာရီေလာက္ အေဝးမွာဆိုုေတာ့ သူတိုု ့က ေခၚရင္ေတာင္ ကိုုယ္က လိုုက္ႏိုုင္ပါ့မလား။


ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ Easton ၿမိ  ုု ့ကိုုေရာက္ေတာ့ မခိုုင္ လာၾကိ ုုတယ္။ မခိုုင္တိုု ့ၿမိ ုု ့ေလးက ခ်စ္စရာေလး။ ၿမစ္ေဘးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လမ္း၊ စက္ဘီးလမ္း၊ သစ္ပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုုစိုု၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၊ ေက်းငွက္သံေလးေတြ တစီစီနဲ ့ သာယာတယ္။ ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု ဖတ္လိုု ့ ကိုုယ့္ကိုု သိ၊ ကိုုယ္ မလာၿဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုုေတာ့ နယူးဂ်ာဆီကိုု ရထားစီးလာဖိုု ့၊ ဘတ္စ္ကားစီးလာဖိုု ့ မခိုုင္ကိုု အၾကံေပးၿပီး ဖိတ္ေခၚတာက မဆိုုဖီပါ။ မဆိုုဖီက ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္ အမွတ္စဥ္ ၈ ကိုု္ယ္တိုု ့က အမွတ္စဥ္ ၁၁။ မဆိုုဖီက တီခ်ယ္ေဒၚေနၿခည္လဲ့လဲ့သိန္းတိုု ့နဲ ့ အတူတူတက္ခဲ့တာ။ ကိုုယ္တိုု ့ပထမႏွစ္ Data Structure ကိုု သင္တာက ဆရာမၿဖစ္ခါစ တီခ်ယ္ေနၿခည္။ ခရမ္းေရာင္ ဝတ္တဲ့ေန ့ဆိုုရင္ မ်က္လံုုး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ အိတ္၊ ဖိနပ္၊ အကႌ်၊ ထမီ အားလံုုးက ခရမ္းေရာင္။ ခါးအထိရွည္တဲ့ ဆံပင္၊ ပိန္ပိန္လွပ္လွပ္၊ ေၾကးရတတ္ ဆရာမငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးၿဖစ္ၿပန္ စာသင္လည္းေကာင္းေတာ့ သူ ့စာသင္ခ်ိန္ဆိုု ခန္းၿပည့္ခန္းလွ်ံ အားေပးၾကတယ္။

တခ်ိဳ ့ေကာင္ေလးေတြဆိုု တီခ်ယ္ေနၿခည္ကိုု စာသြားသြား ေမးရတာအေမာ။ တီခ်ယ္ခမ်ာ နားလည္ေအာင္ ရွင္းၿပရတာထက္ ေက်ာင္းသားေတြ ဝိုုင္းအံုုတာကိုု အေတြ ့အၾကံ ုုမရိွေသးတဲ့ ဆရာမ အသစ္စက္စက္ကေလးပီပီ အေနရအထိုုင္ရ ခက္တယ္နဲ ့ တူပါရဲ ့ နဖူးမွာ ေခႊ်းေတြစိုု ့လိုု ့။ ေရွ ့ဆံုုးတန္းမွာထိုုင္တဲ့ ကိုုယ္တိုု ့အုုပ္စုုထဲက သစ္သစ္က အလိုုက္တသိ တစ္ရွဴးကမ္းေတာ့ လွမ္းယူ နဖူးကိုုသုုတ္ၿပီး အိုုက္လိုုက္တာေနာ္လိုု ့ေၿပာေတာ့ မအိုုက္တဲ့ကိုုယ္တိုု ့က ၿပံ ုုးစိစိ။ အဲဒီတုုန္းက ဟစ္ၿဖစ္တဲ့ ေဇာ္ပိုုင္ရဲ ့ ၿမိ ုု ့အဝင္ည အေခြထဲက "ေရႊပံုုေပၚမွာ ေပ်ာ္ပါ ေနၿခည္... အေမွာင္ယံေတြမွာ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း တၿခားစီ"သီခ်င္းကိုု ေက်ာင္းသားေတြက "ေရႊၿပည္သာမွာ ေပ်ာ္ပါ ေနၿခည္ ...လိႈင္သာယာမွာ ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း တၿခားစီ"လိုု ့ဆိုုၾကတယ္။ မာစတာတက္ေတာ့ တီခ်ယ္ေနၿခည္နဲ ့ ၿပန္ဆံုုတယ္။


ေမာ္လၿမိ ုုင္မွာ တာဝန္က်ၿပီ ပီအိတ္ခ်္ဒီၿပီးလိုု ့မာစတာမွာ  ကိုုယ္တိုု ့ကိုု သင္တာ Artificial Intelligence ဘာသာ။ တီခ်ယ္ရဲ ့ ပီအိတ္ခ်္ဒီစာတမ္းကိုု အိုုင္စီစီေအဆိုုလား ဘာဆိုုလား ႏိုုင္ငံတကာအဖြဲ ့အစည္းကေန လက္ခံတယ္လိုု ့ ၾကားလိုုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဝိုုင္းၾကည့္တာကိုု အေနရအထိုုင္ရခက္တဲ့ တီခ်ယ္ေပါက္စေလး မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ဝင္စားေအာင္၊ မငိုုက္ေအာင္ သင္ႏိုုင္တဲ့သူ ၿဖစ္လာတယ္။ အရင္ကထက္ စာသင္ေကာင္းလာတယ္။ ဆံပင္ကေတာ့ မေၿပာင္းလဲဘူး အရင္လိုု ခါးအထိရွည္တုုန္း၊ ပိန္လွပ္တုုန္း။ အဲ..အရင္လိုု တကုုိယ္လံုုး ခရမ္းေရာင္၊ အဝါေရာင္ မလုုပ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ အၿဖ ူနဲ ့ စိမ္းၿပာ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ရလိုု ့။ တီခ်ယ္ေနၿခည္နဲ ့ တဘတ္ခ်္ batch တည္းဆိုုတာနဲ ့ တီခ်ယ္ေနၿခည္အေၾကာင္း ေရာက္သြားလိုုက္တာ လိုုရင္းမေရာက္ေတာ့ဘူး။

မဆိုုဖီက မီခ်ီကန္တကၠသိုု္လ္တခုုမွာ ကြန္ပ်ဴတာသိပ ၺံလာတက္ၿပီး အလုုပ္လုုပ္ေနတာဆိုုေတာ့ ကိုုယ့္နဲ ့ UCSY ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္အေၾကာင္း၊ ယူအက္စ္ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း၊ အလုုပ္အကိုုင္အေၾကာင္း၊ ဗီဇာအေၾကာင္းေတြနဲ ့ အေတာ္ေလေပးေၿဖာင့္တယ္။ ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ပိုု ့စ္ေတြဆိုုရင္ ရန္ကုုန္က သူ ့ညီမကုုိ ဖတ္ခိုုင္းတယ္တဲ့။ ဘေလာ့ဂါၿဖစ္ရတာ ဒီတစ္ခုုေတာ့ ေကာင္းသား။ ကိုုယ့္ကိုုသိၾကတယ္၊ ကိုုယ့္စာေတြဖတ္ၿပီး ရင္းႏွီးေနသလိုုၿဖစ္ေနေတာ့ ကူညီခ်င္ၾကတယ္။ မခိုုင္အမ်ိဳးသားက တီခ်ယ္ေနၿခည္၊ မဆိုုဖီ၊ ကိုုထြန္းထြန္းဝင္းတိုု ့ကိုု သင္တဲ့ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုုလ္က ဆရာ။ ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု ဖတ္ၿပီး သိကႊ်မ္းရ၊ သူ ့တပည့္မဟုုတ္ေပမဲ့ ရန္ကုုန္ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုု္လ္ေက်ာင္းထြက္ဆိုုတာနဲ ့ သူ ့တပည့္လိုု ့ သေဘာထားၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ကေန နယူးဂ်ာဆီ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု ၁ နာရီေလာက္ ထပ္ေမာင္းရတယ္။ လမ္းရွင္းေပး၊ ပါကင္ညႊန္ေပးတဲ့ ဘဲဥေတြ ဘာေတြနဲ ့။


သိမ္ဆင္းေလာင္းေနတာကိုု မွီေပမဲ့ သိမ္ဆင္းေလာင္းဖိုု ့ ဘာမွၿပင္ဆင္မလာေတာ့ မခိုုင္ သိမ္ဆင္းေလာင္းတာကိုုပဲ ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၿဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဦးေကာဝိဒကိုု ဖူးရတယ္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ၿပံ ုုးၿပႏႈတ္ဆက္လိုု ့ အေတာ္စဥ္းစားလိုုက္ရတယ္။ ကိုုထြန္းထြန္းဝင္းတိုု ့ အလႈလုုပ္တဲ့ ဘရြတ္ကလင္း မစိုုးရိမ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ မွတ္ညဏ္ေတြ မေကာင္းေတာ့ပါလား။ ေမရီလန္းက ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း၊ နယူးေယာက္အိမ္နားက သံုုးပါးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြကိုု ဖူးရတယ္။ မုုန္ ့ေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေရႊတိဂံုုဘုုရားပံုုစံတူကိုု ဖူးရေတာ့ ရန္ကုုန္ေရႊတိဂံုုဘုုရားကိုု သတိရတယ္။ အင္ဒီယားနားၿပည္နယ္ ဖိုု ့ဝိန္းၿမိ ုု ့၊ ေမရီလန္းၿပည္နယ္ ေဆးဗာလ္းစပရင္းၿမိ ုု ့၊ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ ကန္နယ္ဘာ့ခ္ၿမိ ုု ့က ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ေရာက္ဖူးေပမဲ့ ဒီလိုုေစတီ ဖူးရေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ အလြမ္းေၿပတယ္။

ဖီလာဒဲပီးယားကိုု သြားေတာ့ ဂိုုက္က ေရွးေဟာင္းလမ္းၾကားေလးတစ္ခုုကိုု ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီလမ္းက အိမ္ေတြက လန္ဒန္က အိမ္ပံုုစံအတိုုင္း ေဆာက္ထားတာ။ ေရၿခားေၿမၿခား ေရာက္ေနတဲ့ ၿဗိတိသွ်ေတြ သူတိုု ့ဇာတိက အိမ္ပံုုစံအတိုုင္း ေဆာက္ၿပီး အိမ္အလြမ္းေၿဖၾကတာ ၿမန္မာေတြ ေရႊတိဂံုုေစတီပံုုစံတူတည္ၿပီး အလြမ္းေၿဖၾကတာနဲ ့တူတူပါပဲ။ ေမရီလန္းဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုု သြားတုုန္းက အဘြားတင့္က ေဘာင္းဘီတိုု (ဒူးေခါင္းေလာက္) နဲ ့လာတဲ့ ခေလးမလား၊ ေနာက္တစ္ေခါက္လာရင္ ထမီဝတ္လာခဲ့ ဆိုုလိုု ့ အိမ္ကိုုထမီမွာ။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ထမီဝတ္ေပမဲ့ နယူးေယာက္က်ေတာ့ ရထားစီးရ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ ထမီဝတ္သြားရင္ လူေတြၾကည့္ၾကလြန္းလိုု ့ မဝတ္ၿဖစ္ဘူး။

မခိုုင္ အိမ္ေရာက္မွ  ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚမွာ ထမီထပ္ဝတ္တယ္။ ခ်ိတ္နဲ ့မဟုုတ္ဘဲ ဒီအတိုုင္း ရုုိးရိုုးပတ္ဝတ္ရေတာ့ ခဏခဏကႊ်တ္လိုု ့ မဝတ္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚက ထပ္ဝတ္ေတာ့   ကႊ်တ္က်မွာလည္း မပူရသလိုု ခဏခဏလည္း မဝတ္ရဘူး။ အေမ ထည့္ေပးလိုုက္တဲ့ ထမီဆင္ေလးကိုု သေဘာက်တယ္။ အေမစုုက ႏိုုင္ငံၿခားသြားရင္လည္း ရိုုးရာဝတ္စံုုဝတ္တာ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ကိုုယ္ေတြမွာေတာ့ သမင္လည္ၿပန္၊ ၿခေသၤ့လည္ၿပန္ ၾကည့္ၾကတာကိုု မ်က္ႏွာပူလိုု ့။ ထမီဝတ္ထားရင္ နယူးေယာက္မွာ အထူးအဆန္း ေငးၾကည့္ၾကလြန္းလိုု ့ မခိုုင္လည္း မဝတ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းလာရင္ ထမီဝတ္ဖိုု ့  မမီးငယ္က တိုုက္တြန္းတာမိုု ့ ဒီတခါ သူလည္း ဝတ္လာတယ္။

မမီခ်ီကိုု၊ စန္းထြန္း၊ မခိုုင္

ၿပန္ခါနီး ကားၾကံ ုုရွာေတာ့ မခုုိင္အသိ ဘရႊတ္ကလင္း ၿပန္မယ့္ကားမွာ တေနရာရတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ မမီခ်ီကိုုနဲ ့ဆံုုတယ္။ မွတ္မိမလား မသိဘူး ကြ်န္မႏွင့္ဂ်ဴး ပိုု ့စ္ထဲက ဇာတ္လိုုက္ၾကီးေလ။ မေရာက္လာႏိုုင္တဲ့ မမီးငယ္ ေဂ်ၿဖစ္ေအာင္ တမင္တကာကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ၾကတယ္။ မမီခ်ီကိုု သမီး ေမကဆုုန္ေမဆဲမိုုးေလးက ၿမန္မာစကား ေၿပာတာမ်ား မႊတ္ေနတာပဲ။ ေၿခအိတ္ေရစိုုလိုု ့ဖ်ားရင္ ရွမ္းကုု ကုုထည့္လိုုက္မွာလိုု ့ အၾကမ္းနည္း၊ အႏုုနည္းနဲ ့ ဆံုုးမတာမ်ား လက္ဖ်ားခါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားမွာေမြး၊ ဗမာေသြးတဝက္ပါတဲ့ ကၿပားကေလးတစ္ေယာက္ကိုု ဗမာစကားမႊတ္ေနေအာင္ ေၿပာတတ္ေအာင္ သြန္သင္ႏိုုင္တာ ခ်ီးက်ဴးပါေပတယ္။ မနက္ ၄ နာရီ အိပ္ယာထ၊ ၃ နာရီ ကားစီးရလိုု ့ ပင္ပန္းလိုု ့အၿပန္မွာ အိမ္ငိုုက္မလား ေအာက္ေမ့တယ္။ ရွမ္းၿပည္ကိုု တာဝန္က်တဲ့ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြကိုု သူပုုန္ေတြ အပိုုင္စီးတဲ့အေၾကာင္း၊ ရွမ္းၿပည္က အေၾကာင္းေတြကိုု နားေထာင္ရတာ မ်က္စိစင္းၿပီး ငိုုက္ဖိုု ့ေနေနသာသာ စိတ္ဝင္စားလိုု ့ မ်က္စိေတာင္ က်ယ္ေနေတာ့တာပဲ။

မိုုးရြာမယ္လိုု ့ ခန္ ့မွန္းထားေပမဲ့ ပြဲမပ်က္တဲ့မိုုးေၾကာင့္ ေနသာသာ တိမ္ၿပာၿပာ ဆန္းေဒးမွာ ၿမန္မာလူမ်ိဳး၊ ၿမန္မာအစားအစာ၊ ေစတီနဲ ့ စည္ကားတဲ့ နယူးဂ်ာဆီသြား ေတာလားေလးပါ။ မန္မိုုရီယမ္ေဒးမွာ ယူအက္စ္ၿမိ ုု ့ေတာ္ေဟာင္း၊ ပန္ဆယ္ေဗးနီးယားၿပည္နယ္ရဲ  အၾကီးဆံုုး ဖီလာဒဲဖီးယားၿမိ ုု ့၊ လွ်ပ္စစ္မီး၊ တီဗြီ၊ ဗီဒီယိုုဂိမ္းမရိွတဲ့ ေဒသေလးတစ္ခုုကိုု သြားေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ဖီလာဒဲပီးယားသြား ေတာလားကိုု ေနာက္အပတ္မွ ေရးပါဦးမယ္။

Happy Traveling !

စန္းထြန္း
ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၄။